2017/03/09
"NJERIU ELEKTROMAGNETIK" NË MJEDISIN ELEKTROMAGNETIK
Së pari, Akademikut të shquar, Profesor, doktor BARDHYL GOLEMIT i kërkoj ndjesë për vonesën e shkrimit tim modest. Nodhi për shkaqe fare subjektive: kur u kujtova që ta blija librin e tij me vlerë (shitej në hollin e Akademisë së Shkencave), mbeta me duarët thatë: librat ishih shitur që të tëra se ofertat qenë të papërballueshme në raport me sasinë që u vu në shtije. Sidoqoftë, më mirë është vonë se sa kurrë.
Promovimi u bë në një nga sallat e Akademisë së Shkencave "Aleks Buda" në datën 14 nëntor ora 11.00. Pjesëmarrja qe jo vetëm e madhe, por dhe mikste. Kur them "mikste", kam parasysh se në auditorin të mbushur plot (kish që promovimin e ndoqën në këmbë), pjesëmarrja qe heterogjene. Se ç'peshë kish ky promovim, tregonte veç tjerash, se nderonte me pjesëmarrjen e tij edhe Kryetari i AKademisë së Shkencave, Profesor, doktor Muzafer Korkuti dhe persona të tjerë të nderuar në fushën e elektro-magnetikës dhe të shkencave të natyrës, "simotra" që konvergojnë me njëra-tjetrën. Nga ana tjetër, në këtë sallë të madhe, të mbushur plot, dy radhë i zinim ne, shokët e miqtë e Akademikut të shquar Bardhyl Golemi, që kemi punuar në fusha të ndryshme dhe, si të ftuar nominalë, bujtëm atje, për ta dëgjuar atë në atë ligjërim me aq vlerë. Stafi i të nominuarëve është i tillë që nuk më lejon që të mos i përmend me emra. I përmend se secili prej tyre, pa dashur se mos ekzagjeroj, e kanë ballin të bardhë dhe, tani, kur kanë vjete që kanë dalë në pension. Të tillë janë Inxhinieri navigator, koloneli në lirim, Fatosh Voshtina; nënkoloneli në aviacion dhe ish-pedagog në shkollën e aviacionit, Agim Nanaj; ekonomistët me emër, si: Harilla Papajorgji, Niko GJyzari, Luan Çipi, Minella Mosko, Laver Muçohasani; inxhinierët: Viktor Hoxha, Sabavet Ymeri, Gudar Toto, Taulla Bino, Axhem Gjoni, Vangjel Ndrio, gazetari e shkrimtari veteran Duro Mustafai, shkrimtari dhe poeti Reshat Kripa dhe të më falë ndokush që mund ta kem harruar.
* * *
E ndjej për detyrë që ta bëj sadopak të njohur për atë pjesë lexuesish që nuk e njohin Profesorin e nderuar, Bardhyl Golemi. Është gjirokastrit që ka lindur në Vlorë para tetëdhjetë e dy vjetësh. Shkollën e mesme e ka mbaruar me medalje ari. Në fakultet për degën e elektronikës ka qenë aq student honor, sa, pambaruar vitin e fundit, është kooptuar edhe si pedagog në atë faklutet. Vjete të tëra ka qenë pedagog në UT dhe, sos të tjerave, për gati 10-vjet ka mbajtur leksione dhe në Universitetin e Prishtinës. Për 10 vjet me radhë ka qenë zëvendës ministër i Arsimit e Kulturës dhe kudo ka punuar me aq dinjitet e skrupuluzitet, sa në të gjitha detyrat i takon dafina e lavdisë. Veç titujve shkencorë që i ka fituar saj dijeve skrupuloze, ai është dhe "Qytetar nderi" i Vlorës. Ky është vetëm një vështrim skiç imi.
* * *
Profesori referoi për "probleme të veçanta të bioelektromagnetizimit". Merita e madhe e lektorit qe se duke parë këtë mjedis kaq mikst, nuk referoi me gjuhën e "rëndë" të fushës, ku, siç dihet, operohet me derivate e integrale. Po ai, në më lejohet të përdor një eufemizëm po nga fusha "simotra", e uli butë "anijen e dijeve në sipërfaqen e hënës". Merita e madhe e këtij Lektori qe: se të panjohurën,e bëri të njohur; abstrakten, konkrete; të vështirën, të thjeshtë e të lehtë. Lakoi dije jo si "konsumim erudicioni", por dije që të vihet në praktikën e përditshme. Nuk bëri astrologji, por shkencë ku vuri pikat mbi i.
Libri "Njeriu "Elektromagnetik" në mjedisin elktoromagnetik" është i ndarë në dy pjesë. Për ta bërë më të "përtypshëm" për lexuesin, Profesori jo vetëm lë vend për rekomandime të veçanta, por tërheq vëmendjen e lexuesit që për ta bërë edhe më të lehtë materialin shkencor, të "zbusin" sadopak dijet abstrakte duke lexuar dy librat të botuar më parë nga autori me titull "Fusha elektromagnetike dhe shëndeti" botuar qyysh në vitin 2004 dhe librin që autori së bashku me R. Mihon kanë botuar në vitin 2006, me titull "Vala, celulari dhe shëndeti".
Se ç'vlera pati promovimi i këtij libri, e treguan me fjalët e tyre pedagogët e kësaj fushe në UT; dy nga pedagoget që morën fjalën folën me superlativa për vlerat shkencore dhe, veç tjerash, për ndihmesën e madhe qoftë dhe me disa leksione të Profesor Bardhylit; po me këtë gjuhë folën dhe kolegë dhe pedagoë nga fusha e mathematikës, të elektronikës, të kimisë e biologjisë që gjenin tek ky libër një "materie" bruto në fusha të veçanta. Veç tjerash, vlera të çmueshme bëhet për çdo njeri kur aq shumë janë të ekspozuar në fusha elektromagnetike (sa njeriu mund të quhet elektromagnetik) dhe, ca më shumë, në përdorimin vend e pa vend të celularëve që shpie në pasoja serioze për shëndetin.
Në përfundim, mund të them: cilido që pati fatin të merrte pjesë në këtë promvovim, pësoi një ndryshim: hyri me mendtë e tij dhe doli me ato të "lektorit". Tek e shihja referimin e tij aq shtruar e kumbues, m'u kujtua xha Myrtja, një plak i zgjuar në fshatin tonë që thoshte:
- Është burrë i mënçëm, or ti! Është i zoti: kullot pa shkop! Aludimi është i qëlluar: "kullot" dhe atje ku nuk "kullot" çdo mendje. Dhe, o Zot, kur has në një thënie të filozofit të shekullit XVI-XVII, Francis Bakon që thotë: "Shkencëtari i mirë operon në fusha që nuk i njeh". Kjo "devizë" e Bakonit i rri mirë pas trupit, shkencëtarit dhe Akademikut, Bardhyl Golemi. Kur e shoh aq vital, sado që i ka kaluar 82-vjetët, si fshatar që jam, më kutjohet bima e jonxhës që, sa më shumë e korr, aq më tepër gjelbëron. Dhe Profesori, sa më shumë kalojnë vitet, aq më vital bëhet. Ka dhe gjelbërimin e përhershmë të ullirit, por dhe jetëgjatësinë e këtij druri shekullor e aq të vlefshëm. Jetë të gjatë, Profesor i dashur! Me libra të tjerë në dobi të qytetarëve që, veç tjerash, qenkan "elektromagentitkë".
Përparim Hysi
Si dhe kur u krijua specialiteti i elektronikës në Shqipëri
Nga Luan Shtëpani
Specialiteti i elektronikës, fillimet e tij i ka tek specialiteti i rrymave të dobëta i cili bënte pjesë në Fakultetin e Inxhinierisë të Universitetit Shtetëror të Tiranës. Ky specialitet u hap në shtator të vitit 1961. Hapja e këtij specialiteti erdhi si domosdoshmëri e kërkesës për specialistë të lartë në sektorët e telekomunikacioneve dhe në sistemet e radiondërlidhjes dhe radiolokacionit në ushtri. Kjo ishte një dëshirë dhe domosdoshmëri që erdhi pas prishjes së marrëdhënieve me BRSS dhe me shtetet e Europës lindore. Mjaft studentë i kishin ndërprerë studimet në ish BS, Bullgari, RDGJ, Hungari, Çekosllovaki. Prandaj ishte e domosdoshme të krijohej specialiteti i elektronikës pranë universitetit politeknik të Tiranës. Kështu me vendim të ministrisë të arsimit u krijua departamenti i elektronikës ku do të dilnin inxhinierët e parë elektronikë. Ka kaluar një periudhë e gjatë 52 vjet që ka fillesën e saj kjo degë speciale dhe shumë e dashur për studentët. Kjo degë u krijua në saj të kërkesës, nevojave që kishte telekomunikacioni në vendin tonë si dhe nevojave për kuadro të profilit radioteknik që kishte ushtria, sidomos sektorët e ndërlidhjes dhe radiolokacionit. Kontribut të jashtëzakonshëm në këtë drejtim kanë dhënë Ing. Jorgji Kushi dhe Ing. Ramazan Cani. Pas një sërë konsultash me specialist të profileve të ndryshme si dhe me pedagogët e degës elektrike u hartua programi mësimor për përgatitjen e inxhinierëve elektronikë si dhe u emërua përgjegjës i katedrës kuadri i përkushtuar, i palodhur dhe me vizion të gjerë në profilin e radiotenikës Ing. Jorgji Kushi. Në ecurinë e këtij specialiteti dhanë kontribut të jashtëzakonshëm pedagogët e jashtëm: Ing.Ramazan Cani, Ing.Tofik Gjinali, Ing.Mihallaq Katundi, Ing.Emin Klosi, Ing.ThomaTamburi, Ing. Andon Tirana, Ing. Bedri Imami, Ing. Alfred Xhufka, të cilët kishin përfunduar studimet në ish-BRSS dhe vënde të tjera. Mbështetje dhe kontribut të madh për funksionimin e këtij profili të ri kanë dhënë pedagogët e degës elektrike, Prof. Bardhyl Golemi, Ali Dedej, Reis Çani, Dhimitër Lluka etj. Në vitin e parë akademik 1961-1962 dhanë mësim pedagogët, Ing.Jorgji Kushi në lëndën Bazat teorike të radioteknikës dhe Ing.Tofik Gjinali në lëndën Llambat elektronike, Ing.Ramazan Cani në lëndën Bazat teorike të radiolokacionit. Me vështirësi u ngritën laboratorët e katedrës për lëndët llambat elektronike dhe të radioteknikës, ku veprimet i kryenin laborantët H.Jazexhiu dhe Dh.Leshnja dhe kur u zgjeruan laboratorët pas vitit 1964 në punimet laboratorike punonin laborantët S. Përnaska dhe N. Berberi. Puna e gjithanshme dhe me përkushtim të pedagogëve të katedrës dhe të atyre të jashtëm bënë të mundur të diplomohen inxhinierët e parë të specialitetit të elektronikës. Në qershor të vitit 1964 u diplomuan 28 inxhinierët e parë. Mbi bazën e specializimeve dhe zgjerimin e lëndëve radioelektronike që mbulonte katedra u bë e mundur që në vitin 1974 të krijoheshin dy katedra: a. Katedra e elektronikës së përgjithsme me përgjegjës katedre Ing.Jorgji Kushi më vonë nga Ing.Thoma Tamburi dhe më anëtarë pedagogët: Ing.H.Jazexhiu, Ing.N.Bardhi dhe tre pedagogë të jashtëm. b. Katedra e elektronikës së aplikuar me përgjegjës Ing.Emil Plumbi dhe me anëtarë T.Gjinali, A.Tirana, J.Agalliu, S.Likaj. Kontribut të veçantë në degën e elektronikës kanë dhënë profesorët Hasan Muçostepa, Pirro Cipo, Luan Karçnaj, Agim Budo, Xhemil Dautaj, Safet Likaj dhe pedagogët e jashtëm Ramazan Cani dhe Androkli Andrea. Puna prodhuese ishte një element i ri në planin mësmor, po kështu dhe praktika mësimore. Kështu lidhja e teorisë me praktikën në degën e elektronikës kishte rëndësi për përgatitjen e inxhinierëve elektronikë, për këtë shërbyen laboratorët e katedrave, uniza e prodhimit të radiove dhe televizionëve në Durrës, Uzina e radiolokacionit dhe radiondërlidhjes në ushtri ku studentët rritnin aftësitë praktike. Me kalimin e kohës dhe duke parë domosdoshmërinë e zgjerimit të njohurve u krijuan katedra e automatikës me përgjegjës katedre Gëzim Karapici dhe me anëtarë pedagogët Ing.Petrika Marango, Ing.Maqo Lakrori, Ing.Jakup Agalliu, Ing.Dhimitër Lluka. Mbas vitit 1999 u krijua departamenti i elektronikës i cili drejtohej nga Prof. Nikolla Bardhi .Ky departament përbëhej nga seksionet: seksioni i bazave të elektronikës, seksioni i telekomunikacionit, seksioni i automatikës, seksioni i inxhinierisë së kompjuterave. Pas vitit 1994 ministria e arsimit e shkencës mbi bazën e propozimit të universitetit politeknik me inisiator Prof.Gëzim Karapici, krijoi sistemin e ri për vendin tonë-sistemin e edukimit në distancë. Programet e këtij sistemi përqendroheshin në lëndët e inxhinierisë së automatikës, informatikës,telekomunikacionit. Dega e elektronikës në universitetin politeknik të Tiranës do të kujtojë me shumë respekt themeluesit e saj Prof.Jorgji Kushi,Tofik Gjinali, Andon Tirana, Emil Plumbi, Thoma Tamburi, Nikolla Bardhi, Haxhi Jazexhiu. Do të ruhet kujtimi dhe respekti i madh për punën e palodhshme, sakrificat në përgatitjen dhe edukimin e mijra kuadrove të specialitetit të elektronikës në vendin tonë.
Kontributi i pedagogëve të elektronikës në shkollën e bashkuar
Për këtë për të bërë të mundur përgatitjen e specialistëve të lartë të radiolokacionit me urdhër të ministrit të mbrojtjes u krijua në shtator të vitit 1973 katedra e radiolokacionit në shkollën e bashkuar për të përgatitur kuadro me arsim të lartë në sistemin radiolokativ të ushtrisë. Përgjegjës i katedrës radiolokacionit me urdhër të ministrit të mbrojtjes u caktua Ing.Ramazan Cani. Në këtë katedër bënin pjesë Ing.Ramazan Cani, Ing.Ferdi Skenduli dhe Ing.Baçahlla Havari si dhe pedagogët: Fahri Allushi, Rrahim Hallaçi, Dhimitër Gegeni, Diana Dedej, Anila Sina, Thanas Gjika, Besnik Hoxha, Mehmet Hoxholli dhe pedagogë të jashtëm: Pirro Kushi, Halo Nanaj, Nikolla Bardhi, Thoma Gjylameti dhe laborantët teknikë:Jorgji Gjoka dhe Edlira Sinani. Në veprimtarinë pedagogjike të mësimdhënies pedagogët e katedrës shumica e të cilëve kishin mbaruar studimet e larta në ish-BS përgatitën literaturën përkatëse në tre profilet e sistemit radiolokativ të ushtrisë. Në shkollën e lartë të oficerëve bënte pjesë dhe katedra e radiondërlidhjes. Në katedrën e radiolokacionit një pjesë e lëndëve kishin të njëjtën përmbajtje me lëndët respektive që zhvillohen në katedrat përkatëse të degës së elektronikës në universitetin politeknik. Në katedër jepeshin lëndët: elektronika, radioteknika,teknika impulsive, instrumentat matës elektronikë, automatika, matjet elektronike si dhe lëndët e sistemit tekniko-ushtarak .Sistemi mësimor ishte 3-vjeçar dhe më vonë 4-vjeçar ku përfshihej dhe praktika mësimore që zhvillohej në uzinën e radiolokacionit,në uzinën e prodhimit të televizorëve në Durrës si dhe në sistemet radiolokative dhe aparatet e drejtimit radiolokativ, në postat radioteknike dhe në aparaturat e drejtimit radiolokativ dhe në aparaturat e drejtimit elektronik të artilerisë kundërajrore. Në sektorin radiolokativ bënin pjesë edhe radiolokatorët e drejtimit të raketave kundërajrore si dhe radarët e drejtimit dhe të përcaktimit të koordinatave të avicionit gjuajtës-bombardues. Të gjithë kuadrot që përgatiteshin në katedrën e radiolokacionit kishin një trajtim të veçantë dhe një pjesë kryenin specializime në Kinë dhe Vietnam.
Një buqetë e veçantë Akademikut,Bardhyl Golemi ! (Skicë letrare)
Nga Përparim Hysi
Kjo skicë letrare është veç impresioni im dhe po shkruhet pa i marrë leje,atij që i kushtohet. Është një lloj surprize si rezultat i një mbrese pak të veçantë.
E veçantë mbresa dhe po e veçantë dhe buqeta me lule. Unë rashë në gjurmë të kësaj skice, fare rastësisht. Rastësisht, por mbresa që u përftua nga kjo rastësi qe e atyre përmasave që nuk mund ta mbaja vetëm për vete.
* * *
Jemi një grup pensionistësh që, më së paku, dy herë në javë takohemi së bashku. Grupi është pak mikst dhe mos kujtoni se është grupi i vogël.
Arrin, ndonjëherë,deri në 20 vetë. Sikur të kopjoja pak nga një skeç humoristik i parademokracisë, ky"grup i vogël yni" të përafron atë skeçin "Do martojmë Malon!".
Natyrisht, pensionistët e këtij grupi kanë bërë punë të ndryshme, por,sidoqoftë, pse kanë gjetur njëri-tjetrin, është pak për t'u patur zili: se, veç tjerash, tanimë jemi dhe të bindjeve të ndryshme.
Po veç bindjeve e punëve të ndryshme,edhe të moshave të ndryshme.
Më i"vogli" i këtij grupi të madh, jam unë që kam hyrë tek 75-vjeçët. Të tjerët:nga 80 e lart. Grup mikst jemi ku dy të tretat janë vlonjatë dhe tre-katër (ku hyj dhe unë, fieraku) jemi nga rrethe të tjerë.
Grupi është i organizuar mirë dhe ka kryetar dhe zëvëndës. Në krye të grupit, kemi zgjedhur, më të nderuarin: Akademikun BARDHYL GOLEMI.
Unë, po si ai djali i njerkës, kam vendin afër kryetarit dhe të tjerët,sado më të moshuar se unë, nuk ma kanë prishur ajkën: e kanë pranuar këtë "status" timin.
Tek i shkruaj të gjitha sa sipër, se dua të jem pak i drejtpërdrejtë me bashkëshokët e mi dhe, në një farë mënyre, dua t'i falnderoj ata që kanë mbyllur një sy dhe kanë bërë sikur nuk e vënë re këtë pozicion pak më të favorshëm timin.
Por, pse të zgjatem. Tani dua që t'u tregoj të gjithëve bashkëshokëve se si lindi kjo skicë.
* * *
Profesor Badhyli (unë dhe jo vetëm unë kështu i drejtohemi), si zakonisht, mbrrin me pak vonesë atje tek klubi "De GOL" dhe, tek afrohet mbështetur mbi shkopin "shok", unë ngrihem, i marr shkopin dhe i liroj rrugën për t'u ulur në krye të tavolinës së madhe të grupit tonë.
Ai ulet dhe,pasi na përshëndet, ndjek me vëmendje tek diskutojmë për tema të ndryshme.
Ne, zakonisht,aty rrimë gati një orë dhe problemeve që"u japim zgjidhje", janë nga më të ndryshme.
Sikur të kishe mundësi e t'i regjistorje të gjitha fjalët tona apo debatet, them që mund të na kishte zili, parlamenti ynë,po se po, por dhe ai klubi "PETEF" i asaj kohe.
Shpesh problemeve u nxjerrim ujë të zi dhe,si gjithë shqiptarët në botë, anijen e ngasim vetëm në "detin tonë".
Ajo ç'ka e bën të veçantë grupin tonë, është një fakt shumë domethënës: në fund të fundit, mëritë i bëjmë dalje dhe nuk ka hatërmbetje mes nesh.
Jemi si një familje e madhe që kemi në krye një "BABA SHPIRTËROR"(është fjala për AKADEMIKUN,BARDHYL GOLEMI) dhe ky është i panegociushëm dhe fuqiplotë:ashtu siç është një RABIN në një familje hebreje.
* * *
Duke qenë afër tij, sot,si të thuash tete a tete, bëra një bisedë pak konfidenciale me të.
Nisma qe e Profesorit dhe unë,ngaqë nuk e mbaj dot për vete, po e sjell dhe për bashkëshokët e mi.
Siç gjykoj, vlera e këtij shkrimi modest, është e veçantë.
- Urime,- më tha Profesori!
Urime për 7 marsin se ke qenë mësues.
-Po duhet t'ju uroj unë,- ia prita, se ju jo vetëm keni qenë,por jini nga ata INTELEKTUALË TË RRALLË që numërohem me gishta.
Natyrisht, bëri sikur nuk i dëgjoi çfarë thashë për të, po vazhdoi me të tijën.
-Po, hë të erdhi ndonjë urim i veçantë apo jo?
-Profesor,- i thashë,- më erdhën mbi treqind urime, se ish-nxënësit e mi, sikur i "ngacmova" vet.
Shkrova në fejsbukun tim një poezi "Letër nxënësve të mi" dhe,veç kësaj, vendosa dhe një fotografi me ish nxënësit e mi të vitit 1961.
Kështu që u lëshuan me urime e me "like".
Po dhe tani që po flas me ju, nuk arrij të dalloj se kush është ajo nxënësja a mikesha ime me emrin LETA që më përshëndeti me mesazh të veçanttë në celular.
Profesori qeshi dhe nisi të më tregojë...
* * *
Unë kisha dalë me një shok e po pija kafe. Kur më merr gruaja dhe më thotë:- Ka ardhur një ish-nxënës dhe të ka sjell një buqetë të madhe me lule.
U ngrita dhe shkova ta takoja. E mora buqetën dhe, pasi e falnderova, e ftova për një kafe,
Unë të falnderoj,- i thashë,- por të lutem, a mund të më thuash se në ç'vit ke qenë student imi?
- Jo,- më tha. Unë nuk jam studenti juaj, por buqetën me lule jua kam sjell si shenjë mirënjoheje, se libri juaj për ELEKTRONIKËN qe si ai ozoni për mushkëritë. Saj librit tuaj, unë qeshë i suksesshëm në INSTITUTIN "BAUMAN" të MOSKËS!!!
Natyrisht, kur dëgjova këtë pohim kaq emocionues, nuk kisha se si mos pushtohesha nga mbresa të forta dhe, pse mos ta them, nuk shpëtova pa u lotuar.
Tek po ma rrëfente këtë ndodhi kaq prekëse, Profesori, përsëri u lotua dhe unë,ndërhyra, pak me politesë për ta ndalur atë lotim aq domethënës.
Mbresa, mandej, i rriti përmasat e saj, se studenti aq skrupulooz dhe po aq mirënjohës, kërkoi nga PROFESORI se në cilën lëndë bazë t'i përqendronte studimet e mëtejme, në një kohë kur po përgatitej për të mbrojtur doktoraturën.
Takimi qe aq "fluturimthti", sa PROFESORI, as adresën e saktë të këtij studenti "EXTRA" nuk e dinte të plotë,se e kanë lënë për t'u ritakuar sërishmi ku,padyshim,ndihmesa nga AKADEMIKU BARDHYL GOLEMI, për studentin e INSTITUTIT "BAUMAN", do ketë vlera të epërme.
* * *
Tani që i hyra këtij shkrimi, sado që PROFESORI më foli me superlativa për INSTITUTIN "BAUMAN" të MOSKËS, unë,ngaqë nuk mbajta mend ç'më tregoi Profesori, hyra në kërkim dhe vura re që , në vija të trasha, ky INSTITUT është nga më të vlerësuarit( ka emrin e Profesor ZYGMUNT BAUMAN- hebre nga Polonia; që paska vdekur në Angli në janar të këtij viti).
Sikur të lexosh emrat e të lauaruarëve tek ky Institut, shikon emra me peshë të rëndë në mathematikë, elektronikë dhe aeronautikë):Gjen emra astronautësh, igjinierë të aviacionit dhe konstruktorë si TOPULEVI. Aty dhe emri i GEORG MALENKOVIT të famshën për mos vazhduar me të tjerë.
Dhe, së fundi, PROFESOR BARDHYLIT i lutem të më falë që bisedën tonë intime nuk e mbajta dot për vete.
Tiranë, 9 mars 2017
2017/03/08
Lufta ishte e gjatë më plagë dhe thepa deri në Pavarësinë e Kosovës
Shkruan : Flori Bruqi
Në Luftën e Kosovës u dëbuan 800,000 shqiptarë, u vrane 15,000 persona, nga të cilët 2,400 luftëtar të UÇK-së e të tjerët civilë. Gjatë luftës janë zhdukur rreth 5,000 njerëz, fati i shumicës prej tyre është zbardhur deri në vitin 2007, por i madh ka mbetur numri i rasteve të pasqaruara.
****
Sulmet e UÇK-së shtohen, me në qendër luginën e Drenicës në afërsi të banesës së Adem Jasharit. Disa ditë pasi Robert Gelbard e quajti UÇK-në grup terrorist, policia serbe sulmon UÇK-në në zonën e Likoshanit, dhe ndoqën disa prej luftëtarëve deri në Cirez, duke vrarë 16 luftëtarë shqiptarë[78] dhe u vranë 4 policë serbë.
Pvarësisht akuzave për vrasje selektive dhe vrasjes së civilëve, dënimet e kryeqyteteve perëndimore nuk ishin aq të ashpra sa do të bëheshin më vonë. Policia serbe ndoqi Jasharin dhe bashkëluftëtarët e tij deri në fshatin Prekazi i Poshtëm. Një sulm masiv mbi shtëpinë e Jasharit solli masakrimin e 60 shqipëtarëve, shumica familarë të Adem Jasharit, nga të cilët 18 ishin gra dhe 10 fëmijë.
Ngjarja e 5 marsit 1998 shkaktoi irritim të thellë në kryeqytetet perëndimore. Madeleine Albright tha se tashmë "kjo krizë nuk është një çështje e brendshme RFJ".
Në 24 mars forcat Jugosllave rrethuan fshatin e Glloxhanit dhe sulmuan luftëtarët e UÇK-së.
Një qeveri e re u formua në Jugosllavi, e drejtuar nga Partia Socialiste e Serbisë dhe Partia Radikale Serbe. Kryertari i Partisë Ultra-nacionaliste Radikale Vojislav Šešelj u bë zëvendës kryeministër. Kjo shtoi pakënaqësinë në pozicionin e vendit ndërmjet diplomatëve perëndimorë.
Në fillim të prillit, Serbia organizoi një referendum për çështjen e ndërhyrjes së jashtme në Kosovë. Votuesit serbë refuzuan vendosshmërisht kundër ndërhyrjes së huaj në këtë krizë.
Gjatë kësaj kohe, Presidenti Jugosllav Millosheviç arriti një marrëveshje me Presidentin e Rusisë Boris Jelcin për ndalimin e operacioneve ofensive dhe pregatitjen e bisedimeve me Shqiptarët. Ku më pas u arrit takimi midis Sllobodan Millosheviçit dhe Akademik prof.Dr. Ibrahim Rugovës në 15 maj 1999 në Beograd, dy ditë pasi u njoftua nga Richard Holbrooke. Një muaj më vonë, Holbrooke, pas një udhëtimi në Beograd ku ai kërcënoi Millosheviçin që nëse nuk bindeshte, "çfarë ka mbetur nga vendi juaj do të shpërthejë", ai vizitoi zonat kufitare të prekura nga luftimet në fillim të qershorit, nga ku u fotografua me ushtarët e UÇK-së.
Publikimi i këtyre imazheve fotografike i dërgoi një sinjal UÇK-së, mbështetësve dhe simpatizantëve, dhe vëzhguesve në veçanti, se SHBA-të do të mbështesnin vendosshmërisht UÇK-në dhe popullsinë shqiptare në Kosovë.
Gjatë gjith qershorit dhe deri në mes të korrikut, UÇK-ja mbajti avantazhin e vet. UÇK rrethoi Pejën, Gjakovën, dhe kishte caktuar kryeqytet provizor qytetin e Malishevës. Trupat e UÇK-së u futën në Therandë (Suharekë), dhe në veri-perëndim të Prishtinës. Më pas u futën në Rahovec dhe në fshatrat përreth.
Në mes të shtatorit, për herë të parë UÇK-ja arriti në veri të Kosovës përreth Podujevës. Në fund, në fund të shtatorit, një përpjekje e vendosur nga jugosllavët nisi për largimin e UÇK-së nga veriu dhe qëndra e Kosovës po ashtu edhe nga lugina e Drenicës. Gjatë kësaj kohe shumë kryeqytete perëndimore dënuan sulmin, por sulmet u intensifikuan.
Në 28 shtator, kur u gjetën kufomat e gjymtuara të një familjeje nga KDOM jashtë fshatit Abria e Epërme. Pikërisht Masakra në Abri të Epërme siguroi ndërkombëtarët për genocidin ndaj shqiptarëve në Kosovë, ky imazh i gjakosur shtyu luftën në një nivel tjetër.
****
Në 9 korrik 1998, Presidenti i SHBA Bill Clinton deklaroi "emergjencën kobëtare" (gjendje e jashtëzakonshme) për shkak të "kërcënimit të pazakontë dhe të jashtëzakonshëm të sigurisë kombëtare dhe politikave ndërkombëtare të Shteteve të Bashkuara" imponuar nga Jugosllavia dhe Serbia mbi Luftën e Kosovës.
duke kërkuar që të gjitha palët në Kosovë dhe në Republikën Federale tl Jugosllavisë (Serbia dhe Mali i Zi) të ndalojnë armiqësinë dhe të mbajnë një armëpushim.
Problemi i madh për ata që shihnin si zgjidhjen e vetme përdorimin e forcës ishin mbi 250,000 shqiptarë të dëbuar, 30,000 prej të cilëve ishin në qiell të hapur në pyje, pa veshmbathje apo strehim, dhe me dimrin që afrohej shpejt.
Në këto mbledhje po bëhej një plan paqeje pas planifikimit të NATOs për pushtimin e Kososvës. Gjatë një periudhe prej dy javësh , kërcënimet u shtuan, duke kulmuar në dhënien nga NATO të Urdhërit të Aktivizimit.
NATO ishte gati të fillonte sulmet ajërore, dhe Richard Holbrooke shkoi në Beograd me shpresën se do të arrinte një marrëveshje me Millosheviçin. Zyrtarisht, komuniteti ndërkombëtar kërkoi të ndaloheshin luftimet.
Në 13 tetor 1998, Këshilli i Atlantikut të Veriut lëshoi urdhërat e aktivizimit (ACTORD) për ekzekutimin e sulmeve të limituara ajërore po ashtu edhe fushatë ajërore me faza në Jugosllavi e cila do të fillonte përafërsisht për 96 orë.
Në 15 tetor Marrëveshja e Misionit të Verfikimit në Kosovë (KVM) i NATOs për armëpushim u firmos, dhe afati i fundit për tërheqjen u zgjat për në 27 tetor.
Tërheqja serbe filloi në ose rreth 25 tetorit 1998, dhe Operacioni Syri i Shqiponjës (Eagle Eye) filloi në 30 tetor.
KVM ishte një kontigjent i madh i monitoruesve të paarmatosur të paqes nga OSBE (të njohur zyrtarisht si verifikues) të cilët u futën në Kosovë. Pamjaftueshmëria e tyre ishte e dukshme që në fillim. Ata u quajtën me nofkën "clockwork oranges" (me kuptimin në zhargon anglisht si diçka e pavend dhe të panevojshme) si referencë për makinat me ngjyrë portokalli që përdornin.
Nga janari në mars 1999 lufta solli pasiguri në zonat urbane, duke përfshirë bombardime dhe vrasje. Të tilla sulme u kryen edhe gjatë bisedimeve ne Rambuje në shkurt dhe ndërkohë që Marrëveshja e Verifikimit në Kosovë u zgjidh në mars. Vrasjet në rrugë vazhduan dhe u rritën. Kishte përplasje ushtarake në Vushtrri në shkurt dhe zonë e paprekur deri tani në luftime në Kaçanik në fillim të marsit.
Në 15 janar 1999 ndodhi Masakra e Reçakut ku "45 fermerë shqiptarë u rrethuan, u drejtuan drejt një kodre dhe u masakruan.
Trupat u zbuluan nga monitoruesit e OSBE-së, duke përfshirë edhe Kryetarin e Misionit William Walker, dhe të dërguarit e huaj të shtypit ndërkombëtar.
Jugosllavia e mohoi masakrën.Masakra e Reçakut ishte kulmimi i sulmeve të UÇK-së dhe reprezaljes së jugosllavëve që vazhduan përgjatë gjithë dimrit 1998–1999. Masakra u ndëshkua nga vendet perëndimore dhe nga Këshilli i Sigurimit i Organizatës së Kombeve të Bashkuara, dhe më vonë u bë baza e një nga akuzave për krime lufte ndaj Millosheviçit dhe zyrtarëve të tij më të lartë. Kjo masakër ishte një pkë kthese e luftës. NATO vendosi se konflikti mund të zgjidhej vetëm duke vendosur një mision paqeruajtës ushtarak nën komandën e NATOs. Prishtina u bë subjekt i përleshjeve me armë dhe dëbimit të popullsisë sipas raporteve të OSBE-së.
Në 30 janar 1999 NATO lëshoi një deklaratë ku Këshilli i Atlantikut të Veriut kishte pranuar që "Sekretari i Përgjithshëm i NATOs mund të autorizojë sulme ajërore kundër shënjestrave në territorin e RFJ" në mënyrë që të arrihej një marrëveshje politike".
Ndërkohë që kjo ishte më shumë një kërcënim për qeverinë e Millosheviçit, ajo po ashtu ishte një sprovë për të gjithë faktorin politik shqiptar.
Po ashtu në 30 janar 1999 Grupi i Kontaktit lëshoi një set "principesh të panegociueshme" e cila krijoi një paketë të njohur si "Status Quo Plus"—efektivisht rikthimin e autonomisë së Kosovës si para vitit 1990 brenda Serbisë, plus futjen e demokracisë dhe vëzhgim nga organizatat ndërkombëtare. Po ashtu kërkohej një konferencë paqeje e cila protej të mbahej në shkurt 1999 në kështjellën Château de Rambouillet, jashtë Parisit në Francë.
Bisedimet e Rambujesë filluan në 6 shkurt 1999, me Sekretarin e NATOs Javier Solana i cili negocionte me të dyja palët. Ato ishin përcaktuar të përfundonin në 19 shkurt. Delegacioni jugosllav drejtohej nga presidenti i Serbisë Milan Milutinović, ndërkohë që Millosheviçi qëndronte në Beograd.
Kjo ishte në kontrast me konferencën e Dejtonit në 1995 e cila përfundoi luftën në Bosnje, ku Millosheviçi negocioi personalisht.
Mungesa e Millosheviçit u interpretua si shenjë se vendimet e vërteta po bëheshin në Beograd, një lëvizje që e rriti kriticizmin në Jugosllavi dhe jashtë saj; peshkopi serb i Kosovës Artemije udhëtoi në Rambuje për të protestuar për faktin se delegacioni ishte tejet i papërfaqësuar. Gjatë asaj kohe spekulohej për një padi të mundshme për krime lufte ndaj Millosheviçit, kështu që mungesa e tij mund të jetë motivuar nga frika për arrestimin e tij.
Pajimet e Brigadës Speciale së 72-të të Ushtrisë jugosllave në 1999 në luftën e Kosovës.
Në fazën e parë negociatat ishin të suksesshme. Në veçanti, një deklaratë e lëshuar nga bashkë-kryetari i Gruit të Kontaktit në 23 shkurt 1999 se negociatat "kanë arritur një konsensus për një autonomi për Kosovën, duke përfshirë mekanizma për zgjedhje të lira dhe të ndershme për institucione demokratike.
Ndërkohë që marrëveshja nuk i kënaqi plotësisht shqiptarët, sipas jugosllavëve ata ishin shumë radikalë, të cilët u përgjigjën duke ndryshuar në mënyrë drastike tekstin të cilën edhe Rusia (aleat i RFJ) e quajti të papranueshëm. Ata kërkonin të rishikonin me kujdes statusin politik të Kosovës dhe larguan të gjitha masat e propozuara për implementim.
Në 18 mars 1999, delegacionet shqiptare, amerikane dhe britanike firmosën atë që u bë Marrëveshja e Rambujesë ndërkohë që delegacionet jugosllave dhe ruse nuk pranuan. Marrëveshja kërkonte për administrimin e Kosovës nga NATO si një provincë autonome brenda Jugosllavisë, një forcë prej 30,000 trupash të NATOs për mbajtjen e rregullit në Kosovë; të drejtën e kalimit të papenguar të trupave të NATOs në territorin jugosllav, përfshirë Kosovën; dhe imunitet për NATOn dhe agjentët e saj nga ligji jugosllav.
Do të lejohej një prani e vazhdueshme e ushtrisë jugosllave me 1,500 trupa për vëzhgimin e kufirit, të mbështetura nga 1,000 trupa për qëllime komande dhe mbështetje, po ashtu edhe një numër të vogël policie kufitare, 2,500 njerëz nga Ministria e Brendshme për qëllime sigurie të përgjithshme, dhe 3,000 policë lokalë.
Megjithëse qeveria jugosllave citoi dispozitat ushtarake të Shtojcës B të dispozitave të Rambujesë si arsyen e kundërshtimeve të tyre, duke thënë se ishte një dhunim i papranueshëm i sovranitetit të Jugosllavisë, këto dispozita ishin thelbësisht të njëjta me ato të zbatuara në Bosnje për misionin SFOR (Stabilisation Force) pas Marrëveshjes së Dejtonit në 1995.
Në veçanti, pala sebe nuk e pranonte idenë e pranisë së trupave të NATOs në Kosovë duke zëvendësuar forcën e tyre të sigurisë, duke preferuar më mirë vëzhgues të paarmatosur të OKB-së. Vetë Millosheviçi refuzoi të diskutojë shtojcën pasi informoi NATOn që ishte e papranueshme, edhe pasi atij iu ofrua të propozojë amendamente për dispozitat në mënyrë që të bëheshin të pranueshme.
Ngjarjet rrodhën shpejt pas dështimit në Rambuje dhe pas propozimit alternativ jugosllav.
Monitoruesit ndërkombëtarë të OSBE-së u tërhoqën më 22 mars, për frikën për sigurinë e monitoruesve që i paraprinte fushatës bombarduese të NATOs.
Në 23 mars, kuvendi serb pranoi principin e autonomisë për Kosovën dhe pjesën jo-ushtarake të marrëveshjes, duke refuzuar praninë e trupave të NATOs.
****
Ekspertët vlerësojnë se gjatë këtyre ditëve të bombardimeve Serbisë i ishte shkaktuar një dëm prej rreth 30 miliardë dollarë, ndërsa vlerësohet të jenë vrarë disa mijëra ushtarë serbë në Kosovë dhe Serbi. Sulmet janë kryer nga anijet luftarake amerikane nga Adriatiku dhe bazat ajrore italiane në Itali.
Bombardimet kanë përfunduar më 10 qershor 1999 me miratimin rezolutës 12 44 të KS. Si rezultat ka pasuar largimi i forcave serbe nga Kosova dhe hyrja e trupave të NATO-s, dhe, fill më pas kthimi i mbi 800 mijë refugjatëve shqiptarë nga Kosova, të dëbuar më parë me dhunë nga ushtria serbe.
Në kuadër të KFOR në Kosovë në vitin 1999 kishin hyrë 37 mijë e 200 ushtarë nga 37 vende. Aktualisht KFOR-i ka mbi 16 mijë trupa në Kosovë.
Lufta e drejtë e popullit të Kosovës, e udhëhequr nga Ushtria Çlirimtare e Kosovës, bëri që aleanca ushtarake më e fuqishme në botë të vihet në mbështetje të mbrojtjes së vlerave më të larta të civilizimit perëndimor në Kosovë, lirisë, paqes dhe demokracisë.
Me rastin e fillimit të bombardimeve të NATO-s mbi pozicionet ushtarake dhe policore serbe, shprehim ndjenjat më të larta të respektit për Aleancën ushtarake, NATO-n dhe bashkësinë ndërkombëtare, që u vunë në mbrojtje të Kosovës në ditët më të vështira dhe më vendimtare.
Bota demokratike dhe Aleanca më e fuqishme e globit NATO-ja, dhanë kontribut historik në çlirimin e Kosovës, duke bërë që data 24 mars 1999 të jetë fillim i një epoke të re për Kosovën. Populli i Kosovës i është mirënjohës përjetë NATO-s dhe të gjitha shteteve që përkrahën luftën e drejtë.
Pas 18 vjetësh, sot Kosova është e lirë, ka ndërtuar shtetin e saj të pavarur dhe demokratik, të njohur ndërkombëtarisht, me përkushtim të veçantë për të mbrojtur të drejtave të minoriteteve dhe me synimin për t’u integruar në Bashkimin Evropian dhe në NATO. Shteti demokratik i Kosovës do të jetë gjithmonë faktor i paqes dhe stabilitetit në rajon.
Sot, kur kemi përmbyllur kapitullin e ndërtimit të shtetit të pavarur dhe sovran të Kosovës, kujtojmë me nderim të lartë sakrificën sublime të luftëtarëve të UÇK-së, të dëshmorëve tanë, të cilët ranë që brezat e ardhshëm të jetojnë në Kosovën e lirë, demokratike dhe të pavarur.
Në këto ditë të marsit në shënjë të solidaritetit dhe të përkujtimit të intervenimit të NATO-së mbi caqet serbe, iu shprehim mirënjohje të përhershme Shteteve të Bashkuara të Amerikës, Bashkimit Evropian dhe të gjitha vendeve që ndihmuan çlirimin dhe pavarësimin e Kosovës dhe që sot po ndihmojmë forcimin e institucioneve demokratike të vendit tonë.
Mirënjohje të veçantë ju shprehim liderëve dhe personaliteteve botërore që mbështetën luftën e drejtë të popullit tonë për çlirim dhe demokraci, ish-presidentit Klinton, ish-kryeministrit Toni Bler, ish-sekretares Ollbrajt, z.Solana dhe personaliteteve tjera perëndimore.
Edhe në këtë fazë Kosova mirëpret prezencën ushtarake të NATO-s dhe ndihmën e përgjithshme të shteteve demokratike.
—–
Si çdo herë burrë shtetasin serb , thonë se NATO e bombardoi Serbinë për të krijuar një shtet të vetin “në territor të Serbisë”!
Rruga e gjatë dhe me thepa deri në Pavarësinë e Kosovës
Këtu kemi renditur të gjitha ngjarjet me rëndësi që nga kur filluan negociatat për statusin përfundimtar të Kosovës në vitin 2005 dhe deri në shkurt 2008 kur u bë shpallja e pavarësisë.
24 janar 2005: International Crisis Group (shqip: Grupi Ndërkombëtar i Krizave) publikon raportin “Kosovo: Toward Final Status” ku konkludohet se pavarësia është zgjidhja më e mirë për Kosovën. Serbët si gjithmonë refuzojnë këtë.
tetor 2005: Kai Eide, ambasador i Norvegjisë në NATO, i dorëzon Kofi Annan raportin mbi gjendjen e përgjithshme në Kosovë. Eide i rekomandon Annan fillimin e bisedimeve për statusin. Politikanët shqiptarë të Kosovës e karakterizojnë raportin si të drejtë.
10 nëntor 2005: Këshilli i Sigurimit i OKB-së aprovon emërimin e Martti Ahtissari nga sekretari gjeneral Kofi Annan, si përfaqësues special për statusin e ardhshëm të Kosovës. Zëvendës i Ahtisaari emërohet austriaku, Albert Rohan.
21 nëntor 2005: Martti Ahtisaari viziton Kosovën për herë të pas që nga emërimit si përfaqësues special për statusin e ardhshëm të Kosovës. Ai bën takime me kryeadministratorin e OKB-së, Søren Jessen-Petersen, presidentin Ibrahim Rugova, kryeministrin Bajram Kosumi dhe përfaqësues të opozitës dhe minoritetit serb. Në të njëjtën ditë proteston lëvizja “Vetëvendosje” me parullat “Jo negociata- Vetëvendosje”.
21 janar 2006: Presidenti i Kosovës Ibrahim Rugova, që për një kohë kishte vuajtur nga kanceri në mushkëri ndërron jetë. Afër një milion njerëz e përcjellin për në varr. Bisedimet që do të duhej të startonin në fund të këtij muaji shtyhen për disa javë.
10 shkurt 2006: Fatmir Sejdiu zgjidhet nga Kuvendi i Kosovë, president i Kosovës.
1 mars 2006: Kryeministri Bajram Kosumi jep dorëheqje. Edhe kryeparlamentari Daci detyrohet ta bëjë këtë. Disa ditë më vonë zgjidhet, Agim Çeku, që deri në këtë kohë ishte kryekomandant i TMK-së, kryeministër për AAK, dhe Kolë Berisha nga LDK zgjidhet kryetar i parlamentit.
12 qershor 2006: Søren Jessen-Petersen (PSSP) lajmëron largimin e tij nga Kosova. Analistët thonë se po e lënë Kosovën për shkak të deklaratave pro-pavarësisë.
15 qershor 2006: Kryeministri i Shqipërisë, Sali Berisha, fillon një vizitë treditore në Kosovë. Përsërit qëndrimin e qeverisë Shqiptare për pavarësi të plotë për Kosovën. Gjatë kësaj vizite ai vizitoi qytetet kryesore të Kosovës.
24 korrik 2006: Takimi i zyrtarëve më të lartë të Kosovës dhe Serbisë në pallatin Niederosterich, Vjenë, Austri. Prezent janë: Agim Çeku(kryeministër i Kosovës), Fatmir Sejdiu(president i Kosovës), Vojslav Kostunica(kryeministër i Serbisë), Boris Tadic(president i Serbisë) dhe anëtarët tjerë. Siç është pritur nuk arrihet asnjë marrëveshje, por Ahtisaari e konsideron të suksesshëm për faktin se këta liderë janë takuar sy në sy. Në Kosovë ky takim u përshkruante si “takimi i elefantëve”. Lëvizja “Vetëvendosje” proteston në Prishtinë kundra këtyre bisedimeve.
27 korrik 2006: Ultranacionalisti, Tomislav Nikolic, lider i Partisë Radikale të Serbisë, kërcënoi me luftë nëse Kosova merr pavarësinë.
28 korrik 2006:International Crisis Group publikon raportin “An Army for Kosovo?”, ku thuhet se Kosova duhet të ketë ushtrinë e vet pas zgjidhjes së statusit, që sipas tyre duhet të jetë pavarësia.
7 gusht 2006: Bisedimet mes autoriteteve kosovare dhe serbe në Vjenë. Në fokus është decentralizimi. Delegacioni shqiptar drejtohet nga Veton Surroi. Pas mbarimit të këtyre takimeve thuhet se ka pasur progres minimal.
14 gusht 2006: Sekretari gjeneral i OKB-së, Kofi Annan, emëron gjermanin Joachim Rüecker, kryeadministrator(PSSP) të Kosovës. Rüecker para këtij emërimi kishte punuar për disa vite në UNMIK.
28 dhe 29 tetor 2006: Referendum në Serbi për kushtetutën e re që u hartua brenda disa muajve pa debate publike. Në kushtetutë nënvizohet se Kosova është “pjesë e pandarë e Serbisë”. ICG, Grupi Ndërkombëtar i Krizave në raportin me titullin “Serbia’s New Constitution: Democracy Going Backwards”(Shqip: Kushtetuta e re e Serbisë: Demokraci mbrapsht) kritikon përmbajtjen dhe mënyrën se si është hartuar kushtetuta.
dhjetor 2006: Bëhet e ditur se publikimi i propozimit të Martti Ahtisaarit për statusin përfundimtar të Kosovës do të shtyhet deri në janar 2007, me mundësi për shtyrje të mëtejshme.
21 janar 2007: Zgjedhje parlamentare në Serbi. Propaganda “Kosova është Serbi” në qendër të fushatës elektorale. Por politikani, Čedomir Jovanović, nga partia Liberalo Demokrate tha se ai do të nënshkruante pavarësinë e Kosovës. Këto zgjedhje që në të vërtet ishin të paplanifikuara dhe u përcaktuan pas referendumit për kushtetutën ishin shkaku që Ahtisaari shtyri publikimin e rekomandimit të tij në lidhje me statusin. Pritet që Ahtisaari të rekomandoj pavarësi dhe bashkësia ndërkombëtare kishte frikë se bërja publike e rekomandimit para zgjedhjeve do të rriste përqindjen e partive radikale në Serbi.
21 janar 2007: Përkujtohet ish presidenti i Kosovës, Ibrahim Rugova me rastin e njëvjetorit të vdekjes së tij. Fatmir Sejdiu dekoron Rugovën me urdhrin Heroi i Kosovës, për udhëheqjen e rezistencës për liri dhe pavarësi dhe për formimin e shtetit të Kosovës.
24 janar 2007: Asambleja e Këshillit të Evropës (Council of Europe) miraton rezolutën 1533 në lidhje me statusin përfundimtar të Kosovës. Disa nga nenet e projektrezolutës që u paraqit para përfaqësuesve nga e gjithë Evropa u hoqën për shkak se disa përfaqësues të prirë nga Serbia, Rusia dhe Greqia votuan kundra inkuadrimit të tyre në rezolutën përfundimtare.
26 janar 2007: Ahtisaari takim me të ashtuquajturin Grupi i Kontaktit që përbëhet nga ShBA, Britania e Madhe, Franca, Gjermania, Italia dhe Rusia. Nuk kishte prononcim për media dhe takimi ishte me dyer të mbyllura, por njoftohet se Ahtisaari ka informuar se do të propozoj pavarësi të kushtëzuar. Në të gjitha shtetet e botës njoftohet se Kosova do të marr pavarësi të kushtëzuar. Mediat lajmërojnë se Rusia është skeptike në lidhje me planin e Ahtisaarit. Sekretari gjeneral i NATO-s holandezi, Jaap de Hoop Scheffer shprehet se NATO përkrah planin e Ahtisaarit në lidhje me statusin e Kosovës.
02 shkurt 2007: BIRN(Balkan Investigatve Reporting Network) publikon nenet kryesore të planit të Ahtissarit. Disa orë më vonë Martti Ahtisaari dorëzon propozimin e tij në Beograd dhe Prishtinë. Edhe pse nuk përmendet fjala pavarësi të gjithë, edhe presidenti i Serbisë, Boris Tadic, janë të mendimit se ky propozim e qon Kosovën drejt pavarësis.
10 shkurt 2007: Lëvizja “Vetëvendosje” organizon protestë në Prishtinë kundra pakos së Ahtissarit që ata mendojnë nuk i bien Kosovës pavarësi. Disa nga protestuesit filluan të përleshen me policinë(që përbëhej nga ata kosovar dhe ndërkombëtar). Policia u përgjigje me dhunë ndaj të gjithë protestuesve. Dhjetëra të lënduar. Më 11 shkurt u njoftua se dy (Vetëvendosje thotë tre) protestues kanë vdekur nga plagët që morën një ditë më parë nga dhuna e policisë. Të vdekurit janë Arben Xheladini (1972) nga Prishtina dhe Mon Balaj (1976) nga Besiana. KMLDNJ dënon dhunën e policisë ndaj protestuesve dhe e quan një krim atë që ka bërë policia. KMLDNJ së bashku me Prishtinën zyrtare kërkojnë hetim të gjerë të asaj që ndodhi.¨Pas mbarimit të protestave në zyrat e lëvizjes “Vetëvendosje” arrestohet lideri i lëvizjes Albin Kurti.
12 shkurt 2007: Ministri Brendshëm i Kosovës, Fatmir Rexhepi, jep dorëheqje pas dhunës në protestat e 10 shkurtit të organizuara nga Vetëvendosje ku vdiqën dy shqiptar të rinj. Ai thotë se ndjenë përgjegjësi morale, edhe pse policia as ajo e UNMIK dhe as SHPK nuk janë nën kontroll të tij. Po këtë ditë Këshilli për Mbrojtjen e Lirive dhe të Drejtave të Njeriut (KMLDNJ) viziton Albin Kurtin në paraburgim. Kurti tregon për keqtrajtim.
13 shkurt 2007: Në Besianë (ish Podujevë) varroset Mon Balaj. KMLDNJ kërkon shkarkimin e shefit të polic së UNMIK-ut, Stephen Curtis.
14 shkurt 2007: Stephen Curtis, shef i policisë ndërkombëtare në Kosovë, jep dorëheqje pas kërkesës së kryeadministratorit Joachim Ruecker.
21 shkurt 2007: Negociata të reja në Vjenë që kanë për qëllim gjetjen e një kompromisi. Pas këtyre negociatave njoftohet se asgjë nuk është arritur dhe se qëndrimet e të dy palëve janë të njëjta: shqiptarët duan pavarësi kurse serbët ofrojnë autonomi. Edhe Ahtisaari por edhe ndihmësit e tij kishin sinjalizuar se këto negociata nuk do të sjellin asgjë. Albert Rohan, anëtar i ekipit të Ahtisaarit i tha BBC se këto negociata janë shansi i fundit për kompromis.
3 mars 2007: Protesta paqësore në Prishtinë të organizuara nga lëvizja Vetëvendosje. Njoftohet se afër 4 000 persona morën pjesë.
10 mars 2007: Në Vjenë të Austrisë mbarojnë bisedimet për statusin përfundimtar të Kosovës mes shqiptarëve dhe serbëve pa marrëveshje. Të pranishëm ishin krerët e Kosovës(Fatmir Sejdiu, Agim Ceku, Kolë Berisha dhe të tjerë) dhe Serbisë (Boris Tadic, Vojislav Kostunica dhe të tjerë) si dhe i dërguari i OKB-së për statusin, Martti Ahtisaari. Ahtissari shprehu keqardhje që nuk është arritur asnjë marrëveshje. Ai edhe njoftoi se dokumenti përfundimtar për statusin e Kosovës do ti dërgohet Këshillit të Sigurimit të OKB-së në fund të këtij muaji.
15 mars 2007: Albert Rohan, bashkëpunëtor i Martti Ahtisaari i dorëzon OKB-së propozimin e Ahtisaarit për statusin e Kosovës. Sipas burimeve të agjencisë së lajmeve, Reuters, plani direkt propozon pavarësi për Kosovën.
26 mars 2007: Martti Ahtisaari i dërgon raportin përfundimtar Këshillit të Sigurimit të OKB-së ku ai thotë se Kosova duhet të bëhet e pavarur. Nicholas Burns, zëvendës ministër i jashtëm i SHBA-ve thotë se SHBA-të përkrahin planin e Ahtisaarit dhe mendojnë se Kosova duhet të bëhet e pavarur. Serbët vazhdojnë ta kundërshtojnë planin. Rusia bënë deklarata që mund të interpretohen si kundra pavarësisë por nuk përmend përdorimin e vetos.
29 mars 2007: Parlamenti Evropian miraton një rezolutë ku shprehet përkrahja për pavarësi të mbikëqyrur për Kosovën. 490 vota pro, 80 kundër dhe me 87 abstenime.
3 prill 2007: Fillon shqyrtimi i planit të Ahtisaarit në Këshillin e Sigurimit të OKB-së. Pas dyerve të mbyllura është dëgjuar i dërguari special për Kosovën Martti Ahtisaari duke shpalosur planin që pritet t’i jap Kosovës një pavarësi të mbikëqyrur. Ishte planifikuar që edhe Fatmir Sejdiu të merrte fjalën por pas protestave të Serbisë dhe Rusisë u vendos që ai të mos flas dhe fjalimin e tij ta lexoj PSSP-ja Joachim Ruecker. Kryeministri nacionalist i Serbisë, Vojislav Kostunica, kundërshtoi planin dhe kërkoi negociata dhe kryenegociatorë të ri. Shtete perëndimore si ShBA, Britania e Madhe, Franca po përkrahin planin e Ahtisaarit.
5 prill 2007: Kuvendi i Kosovës miraton një deklaratë për përcaktimin e statusit të Kosovës ku mbështetet propozimi i kryenegociatorit Martti Ahtisaari.
13 prill 2007: Këshilli i Sigurimit i OKB-se njofton se ka vendosur të dërgoj në Kosovë në fund të prillit një mision faktmbledhës pas kërkesës së Rusisë që ka të drejtë vetoje në këtë këshill.
17 prill 2007: Zëvendësministri i jashtëm i ShBA-ve, Nicholas Burns, në një fjalim para Këshillit për Marrëdhënie me Jashtë në Uashington tha se Uashingtoni e konsideronte pavarësinë si opsionin më të përshtatshëm për Kosovën dhe se ai priste që Këshilli i Sigurimi të aprovonte planin për pavarësi të prezantuar nga i ngarkuari i posaçëm i OKB-së, Martti Ahtisaari. Ai edhe shtoi se autonomia ofruar nga Serbia është dashtë të ofrohej para 12 vjetëve dhe jo tani.
25 prill 2007: Misioni faktmbledhës që përbëhet nga 15 ambasadorët/zëvendës ambasadorët për në OKB të shteteve anëtare të Këshillit të Sigurimit arrin në Bruksel ku ka takime mes tjerash me sekretarin gjeneral të NATO- s Jaap de Hoop Scheffer dhe zyrtar të Bashkimit Europian. Scheffer ju tregon ambasadorëve se NATO përkrah planin e Ahtisaarit për ti dhënë pavarësi Kosovës. Ambasadorët erdhën në Kosovë pas kërkesës së Rusisë që ka të drejtë vetoje në KS të OKB-së, për tu njoftuar më afër me gjendjen e minoriteteve. Pjesëmarrës janë ambasadorët e këtyre shteteve: ShBA-ve, Francës, Britanisë së Madhe, Kinës, Kongos, Ganës, Afrikës së Jugut, Katarit, Indonezisë, Sllovakisë, Panamasë, Rusisë, Belgjikës, Italisë dhe Perusë.
26 prill 2007: Misioni faktmbledhës arrin në Beograd ku ka takim me presidentin dhe kryeministrin e Serbisë, Boris Tadic dhe Vojslav Kostunica. Serbia kundërshton planin e Ahtisaarit dhe propozon për Kosovën “autonomi të mbikëqyrur”. Si gjithmonë nuk mungojnë ankesat për të drejtat e njeriut. Disa mijëra serb që gjoja lëshuan Kosovën para luftës mblidhen afër kufirit me Kosovën për të protestuar për kthimin e tyren ë Kosovë. Në mbrëmje po këtë ditë arrijnë në Kosovë ambasadorët e Këshillit të Sigurimit që priten në Aeroportin e Prishtinës nga presidenti dhe kryeministri i Kosovës, Fatmir Sejdiu dhe Agim Çeku, si dhe nga PSSP-ja Joachim Ruecker.
Prishtinë 27 prill 2007. Takimi i UNMIK-ut me ambasadorët e Këshillit të Sigurimit të OKB-së27 prill 2007: Ambasadorët kanë takime me zyrtarët më të lartë të Kosovës: Presidentin, Kryeparlamentarin dhe Kryeministrin. Autoritetet kosovare prezantojnë të gjitha të arriturat e tyre posaçërisht në të arriturat që kanë të bëjnë me minoritetet. Pas takimeve ambasadori amerikan, Zalmay Khalilzad, dhe ai francez, Jean Marc de La Sablier, shprehen të kënaqur me përparimet në Kosovën, edhe kur janë në pyetje minoritetet. Në orët e pasdites ambasadorët do të takohen me përfaqësues serb dhe do të vizitojnë vendbanime serbe.
28 prill 2007: Misioni faktmbledhës viziton fshatin Krushë e Vogël ku gjatë luftës në 1999 u vranë 103 meshkuj (70 % e meshkujve te fshatit) të pafajshëm shqiptar. Banorët u treguan se aty kishte ndodhur diçka e ngjashme me Srebrenicën. Misioni edhe vizitoi disa vendbanime serbe. Më vonë udhëtuan për në Vjenë ku takuan Martti Ahtisaarin. Më pas ata udhëtuan për në New York. Në një debat për marrëdhëniet transatlantike në Bruksel Ndihmësi i sekretarit amerikan të shtetit Daniel Frid gazetarëve u ka thënë se Kosova do të bëhet e pavarur me rezolutën e Këshillit të sigurimit të KB ose me “proces të pakontrolluar” në të cilin serbet e Kosovës do të ishin “viktimat më të mëdha meqë kjo do të thoshte më shumë dhunë”.
13 maj 2007: Një rezolutë e hartuar nga ShBA-të ju shpërndahet shteteve anëtare të Këshillit të Sigurimit të OKB-së. Kjo rezolutë çon drejt pavarësisë së Kosovës. ShBA-të vazhdojnë të deklarojnë se e përkrahin pavarësinë e Kosovës dhe se kjo duhet të vij brenda muajit maj. Rusia thotë se nuk mundet ti pranoj disa pjesë të rezolutës. Gazeta Express që ka pa një kopje të rezolutës thotë të dielën me 13 maj: “Teksti i draftrezolutës, të cilin Shtetet e Bashkuara të Amerikës me partnerët europianë ia kanë prezantuar Këshillit të Sigurimit, nuk përmban fjalën pavarësi. Mirëpo, baza e këtij drafti është plani i Ahtisaarit, i cili çon drejt pavarësisë.” Sot në parlamentin e Serbisë votohet qeveria e re që do të vazhdoj të kryesohet nga nacionalisti Vojslav Kostunica. Si president vazhdon Boris Tadic.
15 maj 2007: Sekretarja amerikane e shtetit, Kondoliza Rajs, në Moskë thote: “Kosova kurrë më nuk do të jetë pjesë e Serbisë. Kjo është e pamundur”. Rusia vazhdon të shprehet kundra pavarësisë. Statusi i Kosovës ishte ndër pikat më të rëndësishme në takimet që Rajs kishte në Moskë.
7 qershor 2007: Në takimin e G8 në Heiligendamm, Gjermani presidenti i porsazgjedhur francez Nichola Sarkozy propozon që zgjidhja përfundimtare e statusit të Kosovës të shtyhet me gjashtë muaj me kusht që Rusia të mos bllokoj rezolutën për pavarësinë e Kosovës nëse një kompromis midis Prishtinë dhe Beogradit nuk gjendet brenda këtyre gjashtë muajve.
8 qershor 2007: Përfundon takimi i G8. Nuk është arritur marrëveshje për pavarësinë e Kosovës por kancelarja gjermane Angela Merkel thotë se diskutimet ishin konstruktive. Rusia vazhdon të jetë pengesa e vetme për pavarësinë e Kosovës. Zyrtarët kryesorë kosovarë i bëjnë apel komunitetit ndërkombëtar që të miratojnë sa më shpejt një projektrezolutën për pavarësinë e Kosovës. Propozimi për shtyrje refuzohet. ShBA vazhdojnë të këmbëngulin se pavarësia është zgjidhja e vetme dhe më e mirë
10 qershor 2007: Presidenti amerikan, George W. Bush, viziton Tiranën, hera parë që Shqipëria vizitohet nga një president amerikan. Ai thotë se Kosova do ta marr pavarësinë. Bush u mirëprit shumë mire nga populli shqiptar.
11 qershor 2007: Presidenti dhe kryeministri i Kosovës, Fatmir Sejdiu dhe Agim Ceku, takojnë kryeministrin e Shqipërisë, Sali Berisha, në qytetin e Kukësit. Berisha përcjell mesazhin e presidentit Bush për pavarësinë e Kosovës.
13 qershor 2007: Ekipi i Unitetit shpall konkursin 15 ditor për flamurin dhe stemën e Kosovës ku thuhet se “secili propozim duhet ti përmbahet frymës dhe përmbajtjes së Propozimit gjithëpërfshirës për zgjidhjen e statusit të Kosovës”. Më pas shkruhet se nuk duhet të përdoret cilindo simbol shqiponje dhe se nuk duhet përdorur ngjyrat kuq e zi (për shkak të flamurit të Shqipërisë) dhe kuq, kaltër dhe bardh (flamuri i Serbisë)
25 qershor 2007: Vazhdon të përflitet për shtyrjen e zgjidhjes së statusit. Në një projektrezolutë të paraqitur para disa ditëve në Këshillin e Sigurimit të OKB-së propozohet që vendimi për statusin të shtyhet me 4 muaj, dhe nëse gjatë këtyre katër muajve nuk gjendet zgjidhje atëherë plani i Ahtisaarit të zbatohet automatikisht, kështu që Kosova të bëhet e pavarur. Rusia dhe Serbia kanë kundërshtuar rezolutën. Ende nuk është vendosur përfundimisht se a do të ketë shtyrje. Nga disa pritet një zhbllokim i procesit pas takimit mes presidentëve Bush dhe Putin. Sot ministrja e jashtme amerikane, Kondoliza Rajs , ka thënë: “Serbia dhe Kosova nuk do të jenë përsëri pjesë e trupit të njëjtë”.” Në një letër të shpërndarë nga zyra britanike në Prishtinë kryeministri britanik, Toni Blair, para se të lëshoj zyrën e kryeministrit, thotë: “Jam krenar për rolin që Britania e Madhe ka luajtur për t’i dhënë popullit të Kosovës një të ardhme më të mirë”
korrik 2007: Pas dështimit të negociatave me Rusinë për një rezolutë në Këshillin e Sigurimit që do ti hapte rrugën pavarësisë së Kosovës, çështja e statusit ju dërgua Grupit të Kontaktit që do të ndërmjetësoj në negociatat shtesë prej 120 ditëve midis Prishtinës dhe Beogradit. Shqiptarët vazhdojnë që jenë kategorik në kërkesën e tyre për pavarësi.
6 gusht 2007: Presidenti i Kosovës, Fatmir Sejdiu, takon presidentin e posa zgjedhur të Shqipërisë, Bamir Topi. Topi shprehet se të gjitha institucionet në Shqipëri përkrahin pavarësinë e Kosovës.
17.nëntor 2008: Mbahen zgjedhjet parlamentare dhe komunale në Kosovë. Partia Demokratike e Kosovës merr 34,3 % të votave dhe bëhet partia më e madhe në Kosovë kurse Lidhja Demokratike e Kosovës merr 22,6 %. Partia ORA e themeluar nga Veton Surroi merr më pak se 5% të votave dhe për shkak të pragut zgjedhor mbesin jashtë parlamentit të Kosovës.
4. janar 2008: Deputetët e zgjedhur më 17. nëntor japin betimin në Kuvendin e Kosovës.
7.janar 2008: Zyrtarizohet marrëveshje për bashkëqeverisje mes LDK-së dhe PDK-së.
9.janar 2008: Kuvendi i Kosovës zgjedh Fatmir Sejdiu kryetar të Kosovës kurse Hashim Thaçin kryeministër.
10. dhjetor 2007: Përfundojnë negociatat shtesë dhe nuk ka ndonjë kompromis mes Kosovës dhe Serbisë për statusin përfundimtar të Kosovës. Njoftohet se vendimi për statusin nuk do të vije deri pas zgjedhjeve presidenciale në Serbia. Kjo për shkak të frikës tek bashkësia ndërkombëtare se pavarësia e Kosovës do të mund ta favorizonte kandidatin ultranacionalist Nikolic.
20. janar 2008: Në Serbi mbahet raundi i parë i zgjedhjeve presidenciale. Dy kandidatët që morën më së shumti vota, Boris Tadic dhe Tomislav Nikolic, shkojnë në raundin e dytë të këtyre zgjedhjeve.
3.shkurt 2008: Mbahet raundi i dytë i zgjedhjeve në Serbia dhe Boris Tadic fiton 50,51 % të votave kurse kandidati nga partia ultranacionaliste serbe Tomislav Nikolic merr 47,89 %. Edhe pse Tadic dëshiron që Serbia të bëhet anëtare e Bashkimit Europian ai sikurse edhe nacionalistët në Serbi kundërshton kategorikisht pavarësinë e Kosovës.
16.shkurt 2008: Kryeministri i Kosovës, Hashim Thaçi, viziton Prekazin në prag të shpalljes së pavarësisë.
17.shkurt 2008: 10:00: Thaçi kërkon nga kryetari i Kuvendit të Kosovës, Jakup Krasniqi, mbajtjen e një seance të jashtëzakonshme në Kuvendin e Kosovës, 12:00: Kryesia e Kuvendit mblidhet, 15:00: Fillon seanca e kuvendit ku do bëhet shpallja e pavarësisë, 18:00: Fatmir Sejdiu, Hashim Thaçi dhe Jakup Krasniqi paraqiten në “Prishtina Media Centre” pranë Hotelit Grand ku mbajnë konferencë për shtyp me gazetar nga e gjithë bota, 18:30: Zbulimi i obeliskut për pavarësinë përball Pallatit të Rinisë dhe Sporteve në Prishtinë, 19:00: Koncert nga Filharmonia së Kosovë në sallën “1 Tetori”, 20:00: Në Prishtinë mbahet koncerti i madh për pavarësinë, 22:50: Fatmir Sejdiu dhe Hashim Thaçi i drejtohen popullit, 23:00: Hidhen fishekzjarre në katër anët e Prishtinës. Shpallja e pavarësisë përshëndetet nga shumë vende të botës dhe shumë shtete tregojnë se janë të gatshme ta njohin. Në Kosovë me qindra mija njerëz dalin në qendër për ta pritur shpalljen e pavarësisë kurse në Beograd ka protesta kundra pavarësisë me që rast sulmohen edhe disa ambasada dhe përfaqësi të firmave të huaja.
18.shkurt 2008: Presidenti amerikan, George W. Bush, gjatë një vizite në Tanzani thotë se tash kosovarët janë të pavarur. Në Bruksel mbahet mledhje e ministrave të jashtëm të vendeve të Bashkimit Europian.
Prishtinë, 08.03.2017 Prof.Dr.Flori Bruqi,Ph.D
Nga Flori Bruqi : Amerika e do Ushtrinë Kosovare !!!
Kjo ishte porosia e Joe Biden, kur për herë të parë vizitoi Kosovën
Zëvendëspresidenti i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, Joe Biden, e kishte vizituar Kosovën edhe në vitin 2009.Një vit pas shpalljes së pavarësisë së Kosovës.Atëherë kishte një porosi që pak ka kosovarë që nuk e mbajnë mend.Biden kishte siguruar se pavarësia e Kosovës është e pakthyeshme.
Presidenti i Kosovës Hashim Thaçi: Tani i takon Kryeministrit Akademik Profesor Dr. Isa Mustafa të japë vendimin për Ushtrinë
Presidenti i Kosovës, Hashim Thaçi pret qe Qeveria dhe kryeministri Isa Mustafa t’i japin mbështetje projektligjit të proceduar në Qeveri për ushtrinë.
Thaçi në konferencën e jashtëzakonshme për media ka thënë se ushtria ka unifikuar gjithë spektrin politikë në Kosovë.
Procesi i transformimit, sipas tij, varët në tëresi nga vullneti i institucioneve të Kosovës.
“Jam i bindur se edhe Qeveria e Kosovës, kryeministri Mustafa do ta draftoj projektligjin me prioritet të lartë dhe shpejt do ta japë edhe zyrtarisht vendimin pozitivi në mbështetje të tij”, ka thwnw Thaçi.
“Në këtë periudhe i gjithë spektri politik në Kosovë, duke përfshire edhe shoqërinë civile duhet të jemi të bashkuar për të përmbyllu me sukses këtë mision, i cili terësisht varët nga vullneti i institucioneve tona”
“Ashtu sic kam pritur projektligji për Ushtrinë e Kosovës, e ka unifikuar spektrin politikë të Kosovës dhe ka forcuar besimin e qytetarëve në vendosmërine tonë për të marrë vendime”, ka shtuar ai
President i Kosovës Hashim Thaçi Thaçin nuk e ndalin kundërshtimet e SHBA dhe NATO: FSK-së do t’ia japim detyrat e ushtrisë
President i Kosovës Hashim Thaçi duke iu përgjigjur ndërkombëtareve për projektligjin e FSK-së tha se Kosova nuk po bën asnjë hap të papritur e asnë befasi, asnjë veprim të njëanshëm apo të pakoordinuar.
Ai bëri të ditur se ky proces nuk është antiligjor e antikushtetues, dhe se Kosova nuk po bën asgjë që mund të rrezikojë paqen dhe sigurinë në rajon, ajo sipas ti, po ecë në një proces sikurse vendet e rajonit.
“Kosova po bën një akt ligjor dhe kushtetues. Ne si institucion demokratik kemi vendosur që FSK-së t’ia japim mission dhe detyrat e një ushtrie modern e cila do të jetë në gjendje që ta kryejë këtë mission”, tha Thaçi.
Pas deklaratës së Ambasadës Amerikane, presidenti i vendit, Hashim Thaçi, i është drejtuar qytetarëve të Kosovës duke thënë se në asnjë rrethanë SHBA nuk e ka vënë në pikëpyetje të drejtën legjitime të Kosovës për themelimin e Ushtrisë.
Thaçi shtoi se SHBA e ka bërë të qartë se dëshiron që kjo çështje të zgjidhet nëpërmjet ndryshimeve kushtetuese.
“Përkundër shqetësimeve të bëra publike SHBA’të në asnjë rrethanë nuk e vënë në pikëpyetje të drejtën tonë legjitime për themelimin e Ushtrisë së Kosovës. ShBA e kanë bërë të qartë se duan që kjo çështje të zgjidhet nëpërmjet ndryshimeve kushtetuese”, ka thënë presidenti i Kosovës zt.Hashim Thaçi.
NATO del me deklaratë për Ushtrinë e Kosovës pas takimit, ky është qëndrimi i saj
Aleanca Veri Atlantike tha se do ta mbështesë Forcën e Sigurisë së Kosovës brenda mandatit aktual, ndërsa e ka lënë të hapur çdo opsion nëse mandati i FSK-së ndryshon pas nismës së Prishtinës zyrtare që kjo të bëhet përmes ligjit.
Zëdhënësja e NATO-s, Oana Lungescu, tha për KALLXO.com se kjo aleancë, e cila e ka mbikëqyrur zhvillimin e FSK-së deri më tani, do të vazhdojë ta mbështesë këtë forcë “brenda mandatit aktual”.
Përderisa përsëriti se e ardhmja e FSK-së është në duar të kosovarëve, Lungescu u shpreh se i përket Këshillit Veri-Atlantik të vendosë se çka do të bëjë NATO me FSK-në me mandat të ndryshuar.
“Siç e ka thënë Sekretari i Përgjithshëm (i NATO-s) gjatë vizitës së fundit në Prishtinë, NATO e mbështet zhvillimin e Forcës së Sigurisë së Kosovës brenda mandatit aktual”, tha për KALLXO.com, zëdhënësja e NATO-s, Oana Lungescu.
Ajo tha se struktura, mandati dhe misioni i FSK-së nuk janë çështje për të cilat vendosë NATO.
“Kjo është një çështje e brendshme e institucioneve të Kosovës në përputhje me të drejtën e tyre kushtetuese”, shtoi ajo.
“NATO e mbështetë zhvillimin e FSK-së brenda mandatit aktual, bashkë me strukturat e saj civile. Nëse mandati FSK-së ndryshon, Këshilli Veri-Atlantik do ta rishqyrtojë nivelin e angazhimit të NATO-s në kuptim të ndërtimit të kapaciteteve”, tha Lungescu
Panik në Serbi: Kërkohet ndihma e ndërkombëtarëve që të ndalohet krijimi i Ushtrisë së Kosovës
Serbia do t’i kundërvihet fuqishëm të ashtuquajturës ushtri të Kosovës në “territorin e krahinës jonë jugore” dhe kërkon nga bashkësia ndërkombëtare që ta ndalojë këtë, ka thënë të martën drejtori i Zyrës për Kosovë, Marko Gjuriq.
“Kërkojmë nga bashkësia ndërkombëtare që pa shtyrje të ndalojnë këtë eskalim të rrezikshëm të raporteve politike në “krahinën jugore””, ka thënë Gjuriq për media në Beograd
Kryeministri i Serbisë, AleksandarVuçiq: Më lumturuan SHBA dhe NATO me reagimin për ushtrinë e Kosovës
Kryeministri i Serbisë, Aleksandar Vuqiq, deklaroi të mërkurën se është shumë i kënaqur me reagimin e Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe sekretarit të përgjithshëm të NATO-s Jens Stoltenberg lidhur me çështjen e formimit të ushtrisë së Kosovës.
Ai në një konferencë për media në Jagodinë theksoi se zyrtarët amerikanë e kanë bindur se janë kundër zhvillimeve të tilla.
“Me amerikanët nuk është gjithmonë lehtë që të bisedohet, por e dini se në çfarë jeni. Ata menjëherë më kanë thënë, nuk kanë fshehur asgjë, se janë kundër zhvillimeve të tilla dhe Ushtrisë së Kosovës në mënyrë të tillë, e cila është jashtë kushtetuese dhe jashtë institucionale”, ka thënë Vuqiq.
Ndryshe, sekretari i Përgjithshëm i NATO-s, Jens Stoltenberg, sot ka shprehur shqetësimin e aleatëve të NATO-s rreth propozimit t֝ë fundit të autoriteteve të Kosovës për të transformuar FSK-në në ushtri pa ndryshimin e Kushtetutës.
Stoltenberg ka thënë se ua ka bërë të qartë se hapat e tillë të njëanshëm janë të padobishëm dhe u ka bërë thirrje autoriteteve të Kosovës që të mbeten në kontakt të ngushtë me Beogradin.
Edhe ambasada amerikane në Prishtinë ka reaguar ndaj propozimit të autoriteteve të Kosovës për të transformuar FSK-në në ushtri pa ndryshimin e Kushtetutës.
Në spikamë : Rreziku që vjen nga gazetaria e sahanlëpirësve
Enver Robelli
Gazetarë apo tregtarë? Në Kosovë po kopjohet modeli më i fëlliqur i gazetarisë – ai i Tiranës.
A duhet ti besohet një gazetari, i cili nëpër rrugët e Tiranës defilon me “Porche Cayenne”, fundjavën e kalon diku në vilën e tij në bregdetin shqiptar dhe përherë është i gatshëm që me ton dashamirës t’i promovoj politikanët në pushtet, duke zhvilluar me ta intervista pa asnjë pyetje kritike? Fakti që ky lloj gazetari krekoset me “Porche Cayenne” në njërin ndër vendet më të varfra të Evropës nuk ka fare të bëjë me zilinë sociale ndaj tij; përkundrazi: vozitja me “Porche Cayenne” është shenjë e mjaftueshme dalluese e korruptimit dhe të detyron të mendosh se ku pseudogazetar nuk ka mision publicistik, por ka zgjedhur gazetarinë si fushë tregtie për t’u pasuruar me metoda të fëlliqura. Në këtë rrugë ky oj gazetari është i gatshëm që në çdo kohë t’u lyej mustaqet me mjaltë politikanëve, të jetë përherë në pozitën e sahanlëpirësit, t’i shantazhoj qeveritarët në vendimmarrje derisa të fitoj ndonjë privilegj dhe, pastaj, t’i lavdëroj deri në qiell. Ky lloj bastardimi i gazetarit është në anën e pushtetarëve, deri në atë moment kur e vëren se në zgjedhjet e ardhshme do të fitoj opozita. Këtu e tutje ky tip gazetari idiot i vardiset opozitarëve si një kurvë, sepse e di se ata nesër do të jenë në pushtet. Shumica e politikanëve shqiptarë janë përherë të gatshëm të lozin këtë lojë me gazetarët e korruptuar, sepse kështu e kanë më lehtë të jenë të pranishëm në ekranet televizive dhe në gazeta. Shqipëria deri më tani ishte ndër vendet e rralla në Evropë, ku një pushtetar i lartë mund t’i telefononte një gazetari të ashtuquajtur prominent dhe t’i thoshte: “Dua të inkuadrohem drejtpërdrejt në emisionin tënd për të dhënë një mesazh për opinion”.
Për fatkeqësinë e Kosovës modeli i çoroditur i gazetarisë së Shqipërisë ka filluar ngaherë të kopjohet dhe në disa fletushka të Prishtinës. Gazetarë deri dje krejtësisht anonim, kacagjela të pështirë, hiqen si autoritete të publicistikës, shesin mend në veten e parë dhe – mbi të gjitha – shtyhen me bërryla se cili më së shumti do të dëshmohet në rolin e çanaklëpirësit në tezgën e pushtetarëve. Për këtë shërbim me përulësi të paparë ky soj gazetarëve të Prishtinës, shpërblehet prej autoriteteve. Dikur këto shpërblime janë dhënë edhe në formën e qofteve, ndonjë gotë me raki ose verë. Tash dhuratat janë shtuar, për shembull me hapësira banimi, troje, shtëpia, vetura, para të gatshme, me trajtim të privilegjuar, me gallata e darka, muhabete për jetën e natës, pushimet në plazhe etje.
Për këtë devijim nuk mund të akuzohen në radhë të parë pushtetarët. Ata vetëm kanë gjetur një kamarillë gazetarësh, të cilët janë të gatshëm të shkelin mbi etikën mediale, të djegin kredibilitetin profesional dhe të korruptohen deri në fyt. Në Kosovë me vite ekziston modeli i botuesit-gazetarit, i cili për çdo ditë shet mend me shkarravina dhe luan rolin e publicistit të pavarur. Në të njëjtën kohë ky kalemxhi luan edhe rolin e politikanit, bashkëpunon me partitë e krimit të organizuar dhe grabit pasurinë publike. Tani po krijohet modeli tjetër: ai i gazetarit që si orientim dhe i shembull që duhet imituar e sheh gazetarin e vetëshpallur elitar në Tiranë, i cili në ekran e ekspozon orën e tij “Rolex” si simbol shkëlqimtar i korruptimit. Duket që për këtë model të keq të gazetarisë ka filluar të shqetësohet edhe Shkëlzen Maliqi. Në një koment ai tërthorazi e paralajmëroi kryeministrin se nëse lakmon korruptimin e medieve, atëherë kjo do t’i kthehet atij si bumerang. Shqetësimi i Maliqit duket i pavend. Është në natyrën e çdo pushtetari që të ndikoj në media. Do të ishte e udhës që publicistët në Prishtinë të bëhen më shumë merak pse disa gazetarë fletushkash me lehtësi të padurueshme po bëhen shërbëtor të pushtetarëve. Reagimi publik duhet të drejtohet më shumë në demaskimin e këtyre gazetarëve, të cilët në skenën mediale janë futur si kuaj Troje.
Për ti rezistuar kësaj murtaje publike nuk mjaftojnë shoqata qesharake gazetarësh, të cilat reagojnë vetëm kur sulmohet ndonjë gazetar. Ata publicistë e gazetarë që ende nuk e kanë shitur dinjitetin profesional dhe gazetarinë vazhdojnë ta shohin si instrument që i shërben publikut për të kontrolluar punën e pushtetit, duhet ta mbrojnë hapur, pa ngurrim dhe pa frikë ndershmërinë e profesionit. Ndryshe ekziston rreziku që gazetarët sahanlëpirës të marrin në zotërim debatin publik me zhurmën e tyre primitive. Kapitali më i madh që kanë gazetarët është besueshmëria e tyre. Është shume e qarte se jo pak gazetarë fletushkash në Prishtinë këtë besueshmëri e kanë humbur ngaherë, vullnetarisht – dhe duke notuar nëpër moçalin e korrupsionit e kanë diskredituar edhe profesionin e gazetarit. Kështu ky lloj gazetarësh te pushtetarët ka krijuar përshtypjen se, në fund të fundit, krejt punëtoret media janë të korruptueshëm – ngjashëm si politikanët. Domethënë se janë një lloj, vetëm në taborë rastësisht të ndryshëm. Kjo përshtypje nuk guxon të bëhet realitet i durueshëm i Kosovës. Mjafton shembulli tmerrues i Shqipërisë.
A është Kosova Serbi?
Noel Malcolm
Gazeta britanike, The Guardian, i ka shtruar historianit britanik, Noel Malcolm, pyetjen “A është Kosova Serbi?”. Kjo është përgjigjja që Malcolm, autor i librit të famshëm “Kosovo – a short story” i dha kësaj gazete.
A është Kosova Serbi?
Historia e serbëve filloi në fillim të shekullit të 7-të kur ata u vendosën në Ballkan. Baza e tyre ishte jashtë Kosovës, të cilën ata e pushtuan gjatë fillimit të shekullit të 13-të, kështu që pohimi “Kosova ishte djepi i serbëve” është i pavërtetë.
Ajo që është e vërtet është se ata e sunduan Kosovën për rreth 250 vjet deri kur osmanët arritën kontrollin e plotë gjatë mesit të shekullit të 15-të. Kishat dhe manastiret kanë mbetur nga ajo periudhë, por nuk ka më shumë vazhdimësi midis shtetit mesjetar serb dhe Serbisë së sotme se sa midis Perandorisë Bizantine dhe Greqisë.
Kosova ishte territor osman deri sa kur u pushtua nga forcat serbe në vitin 1912. Serbët thonë se ata e çliruan Kosovën por edhe vlerësimet e vetë serbëve tregojnë se popullata ortodokse serbe në këtë kohe ishte më pak se 25 %. Shumica e popullsisë ishte shqiptare, dhe nuk e mirëpritën sundimin serb, kështu që “pushtim” është fjala e drejtë.
Por ligjërisht Kosova nuk ishte e përfshirë në mbretërinë Serbisë në vitin 1912: ajo vazhdoi të ishte territor i okupuar deri pas 1918-ës. Atëherë Kosova më në fund u inkuadrua, jo në shtetin serb, por në Jugosllavi dhe përveç një ndërprerje gjatë luftës së dytë botërore ajo mbeti pjesë e Jugosllavisë deri në vitin 2006.
Deri në shkatërrimin e Jugosllavisë federale nga Millosheviqi, Kosova kishte status të dyfishtë. U quante pjesë e Serbisë por ishte gjithashtu pjesë e federatës. Statusi si pjesë e federatës mbizotëronte; Kosova kishte parlamentin dhe qeverinë e saj dhe ishte e përfaqësuar drejtpërsëdrejti në nivel federal sikurse edhe Serbia. Në të vërtet Kosova ishte njëra nga tetë njësitë përbërëse të sistemit federal.
Pothuajse të gjitha njësitë janë bërë të pavarura. Historikisht, pavarësia e Kosovës vetëm kompleton këtë proces. Për këtë shkak Kosova tani është një shtet ish-jugosllav, kështu do të thoshte secilido historian.
Is Kosovo Serbia?
Noel Malcolm
"Kosovo is Serbia", "Ask any historian" read the unlikely placards, waved by angry Serb demonstrators in Brussels on Sunday. This is rather flattering for historians: we don't often get asked to adjudicate. It does not, however, follow that any historian would agree, not least because historians do not use this sort of eternal present tense.
History, for the Serbs, started in the early 7th century, when they settled in the Balkans. Their power base was outside Kosovo, which they fully conquered in the early 13th, so the claim that Kosovo was the "cradle" of the Serbs is untrue.
What is true is that they ruled Kosovo for about 250 years, until the final Ottoman takeover in the mid-15th century. Churches and monasteries remain from that period, but there is no more continuity between the medieval Serbian state and today's Serbia than there is between the Byzantine Empire and Greece.
Kosovo remained Ottoman territory until it was conquered by Serbian forces in 1912. Serbs would say "liberated"; but even their own estimates put the Orthodox Serb population at less than 25%. The majority population was Albanian, and did not welcome Serb rule, so "conquered" seems the right word.
But legally, Kosovo was not incorporated into the Serbian kingdom in 1912; it remained occupied territory until some time after 1918. Then, finally, it was incorporated, not into a Serbian state, but into a Yugoslav one. And with one big interruption (the second world war) it remained part of some sort of Yugoslav state until June 2006.
Until the destruction of the old federal Yugoslavia by Milosevic, Kosovo had a dual status. It was called a part of Serbia; but it was also called a unit of the federation. In all practical ways, the latter sense prevailed: Kosovo had its own parliament and government, and was directly represented at the federal level, alongside Serbia. It was, in fact, one of the eight units of the federal system.
Almost all the other units have now become independent states. Historically, the independence of Kosovo just completes that process. Therefore, Kosovo has become an ex-Yugoslav state, as any historian could tell you.
· Noel Malcolm is a senior research fellow at All Souls College, Oxford. He is the author of Kosovo: A Short History
Subscribe to:
Comments (Atom)
Web faqja “Zemra shqiptare.net” është një blog antishqiptar
Web faqja “Zemra shqiptare.net” është një blog antishqiptar që editohet nga njëfarë ekstremisti dhe terroristi antishqiptar nga Shkodra, m...
-
Genci Gora NË SHKOLLË TEK SHTRIGA Shkarko falas Begzat Rrahmani VALËT E GURRËS Shkarko falas Mehmet Bislim...
-
Akademik Prof. Kujtim Mateli Pak histori derisa nisa t ë shkruaj librin “E vërteta për Dodonën dhe Epirin” (Pjesa e parë e para...
-
Search inside image Shkruan Akademik prof.dr.Flori Bruqi, PHD Search inside image Pak biografi për t’mos ju ardhtë mërzi…. Search inside ...
-
Kërko brenda në imazh Vrasja e Haki Tahës dhe heshtja e turpshme Haki Taha, u lind n...
-
Shkruan Akademik Flori Bruqi, PHD. Në historinë e popujve të Evropës, vështirë se mund të gjendet ndonjë popull që...
-
"Zëra nga burime të nxehta" mbetet një libër i veçantë i shkrimtarit Sabri Godo . Ai vjen për të dëshmuar se ka autorë dhe vepr...
-
Organizatorët e protestave antiqeveritare në Serbi kërkuan nga presidenti serb, Aleksandar Vuçiq, që të paraqesë planin e tij për Kosovën ...
-
Shkruan Akademik Prof. Dr. Flori Bruqi, PHD AAAS. Në Arkivin Qendror të Shtetit, Tiranë, në Fondin 144 – Koleksioni i hartav...
-
Kërko brenda në imazh Nga Flori Bruqi Ismail Kadare (28 janar 1936 - 1 korrik 2024) ishte akademik, politikan, ish-deputet i Kuvendit Popull...
-
Kush është Koço Kokëdhima ? Koço Kokëdhima nga Qeparoi i Himarës është njëri ndër biznesmenët më të pasur dhe të suksesshëm në...
