DEBATI PËR LIBRIN E MUSTAFA NANO/ NDUE UKAJ: SULMET NDAJ SKËNDERBEUT, QËLLIM SHKOMBËTARIZUES

Debatet e fundit lidhur me deklaratën e analistit Mustafa Nano mbi prejardhjen serbe të nënës së Skëndërbeut, kanë sjellë reagime dhe në Kosovë.

Kritiku i artit Ndue Ukaj u shpreh se “Sulmet e pështira kundër Gjergj Kastriotit e Gjergj Fishtës, në thelb, janë në funksion të një agjende të heshtur, por të vazhdueshme shkombëtarizuese”. “Në fakt, kjo agjendë, ka kohë që shqiptarëve tenton t’iu zhbëjë krenarinë, për çdo gjë që është e tyre, duke u thënë popull i pavlerë, duke iu “dekonstruktuar” historinë, mitin e “paqenë” të Gjergj Kastriotit, dhe duke e shpallë Perandorinë Osmane, si çlirimtare.

Sepse, dihet, një popull nuk rron dot pa krenari dhe pa kujtesë. E në këtë funksion, hija e Gjergj Kastriotit ende i tremb haxhiqamilët modern, ndaj trishtohen prej figurës së tij; po aq sa, hija e Gjergj Fishtës, i trishton komunistët dhe nostalgjikët e koncepteve jugosllaviste”, thotë Ukaj.

Sipas tij, këta që përrallisin me koncepte ahistorike, e dinë se ora e tyre është ndalë qëmoti. Po, në Motin e Madh, ndaj kot kukurisin dhe tentojnë ta përdorin filozofinë utopiste të relativizmit të kollajt të çdo gjëje, kundër historisë dhe rrjedhave të saj.

“Shqiptarët kanë përjetuar shumë sulme kundër figurave themeltare të historisë dhe kulturës së tyre, me metoda qyqare dhe me rrëfime ahistorike. Skënderbeu e Fishta janë sulmuar gjithqysh, por ata janë në ato lartësi, ku nuk shkon pështyma dikujt. As gulçimat e britmat e ndonjë aksh publicisti që për të mbetë në vëmendje të opinionit publik, mund të pohojë një ditë se ka parë aksh personazhin duke e pështyrë diellin”, thotë Ukaj.

“SHTETIT ISLAMIK” PO NDJELL GJITHNJË E MË SHUMË, FEMRA NGA GJERMANIA TË KONVERTUARA NË FENË ISLAME

Gjithnjë e më tepër muslimanë të radikalizuar nga Gjermania shkojnë në zonat e luftës në Irak dhe Siri, për t’u bashkuar me organizata islamike terroriste si “Shteti Islamik” (IS). Një ndër pesë nga personat që kanë shkuar në këto zona janë femra.

Autoritetet gjermane kanë rifilluar hetimet në lidhje me një vajzë 16-vjeçare, Linda W., e cila kishte shkuar një vit më parë në Turqi me qëllimin për shkuar nga atje në Siri apo Irak, por më pas gjurmët e saj kishin humbur. 16-vjeçarja u arrestua së fundi në Mosul të Irakut dhe prokuroria e ka hapur sërish çështjen e saj për lidhje me organizata që synojnë vepra penale që rrezikojnë shtetin.

Salafisten in Deutschland (picture-alliance/dpa/ W.Steinberg) Ndryshe nga djemtë që shpesh provokojnë dhe janë konfrontues, radikalizimi i vajzave bëhet pa bujë.
Rasti i 16-vjeçares Linda W. hedh dritë mbi radikalizimin e vajzave nga Gjermania. Zyra Këshillimore për Radikalizimin e Entit Federal për Migracionin dhe Refugjatët njofton prej disa muajsh për një rritje të fortë të numrit të konsultimeve në të cilat bëhet fjalë për synimin për t’i nxitur vajzat përmes fesë që të radikalizohen.

Vajzat radikalizohen pa bujë

Sipas Michael Kiefer nga Instituti i Teologjisë Islame në Universitetin e Osnabrück ndër vajzat që janë radikalizuar ka pasur edhe 13-vjeçare. Kufiri i moshës së rasteve të radikalizimit po ulet gjithnjë e më tej. Dhe ndryshe nga djemtë të cilët shpesh provokojnë dhe janë konfrontues, radikalizimi i vajzave bëhet pa bujë dhe në heshtje. Eksperti Kiefer flet për një “radikalizim në dhomat e fëmijëve”. DW

ALEKSANDAR VUÇIQ: SERBIA DUHET TË NISË DIALOG TË BRENDSHËM PËR KOSOVËN, QË BREZAT E ARDHSHËM TË

Presidenti i Serbisë Vuçiq po i përmbahet premtimit që dha në takimin e fundit në Bruksel. Serbia duhet të nisë dialog të brendshëm për Kosovën, që brezat e ardhshëm të mos e kenë si barrë, shkruan ai në gazetën Blic.

“Ka ardhur koha që si popull të mos sillemi më si struci dhe të fusim kokën në rërë. Duhet të përpiqemi të bëhemi realistë, të mos i lejojmë vetes të humbim ose t’ia dorëzojmë dikujt atë që kemi. Por nuk duhet të presim që në dorë të na kthehet ajo që e kemi humbur kaherë”, shkruan Aleksandar Vuçiq, në një tekst autorial, të botuar në gazetën “Blic”.
Vuçiq rikujton fjalët e Shimon Peresit, i cili insistonte në dialog me palestinezët, me fjalët “merreni me mend se çfarë do të ndodhte po mos ta bënte këtë”. Vuçiq thotë se edhe ai, kur duhet të përgjigjet në pyetjen rreth nevojës së dialogut me Prishtinën dhe dialogut të brendshëm serb rreth Kosovës, thekson “merreni me mend se çfarë mund të ndodhte … sikur të gjithë të heshtim dhe nëse ndërpresim bisedimet.”

“Pas kaq shumë vitesh që merrem me politikë, e di këtë përgjigje shumë mirë. Qysh më 1878, që nga themelimi i së ashtuquajturës Lidhja e Prizrenit, ne serbët nuk kemi dashur të jemi sa duhet të përgjegjshëm dhe të kuptojmë fuqinë e dëshirës së shqiptarëve”, shkruan Vuçiq.

Nga ana tjetër, Vuçiq thotë se shqiptarët gabojnë shumë rëndë kur nuk i kuptojnë interesat shtetërore dhe kombëtare serbe dhe i nënçmojnë ato.

“Serbia nuk është për t’u nënçmuar, përkundër faktit që shqiptarët e kanë mbështetjen e shumicës së vendeve perëndimore për zbatimin e ideve të tyre kombëtare. Serbia e sotme nuk është më aq e ngushtuar siç ka qenë, nuk është më si në vitin 1999, 2004 dhe 2008. Por Serbia e sotme nuk është dhe nuk guxon të jetë e shfrenuar dhe arrogante, siç jo rrallë ka qenë”, thekson Vuçiq në shkrimin e tij autorial.

Heshtja, sipas tij, do të thoshe se nuk na interesojnë më përgjigjet, se kemi pushuar së shpresuari, që është cilësi e atyre që mendojnë se vetëm ata kanë të drejtë dhe se nuk kanë çfarë të mësojnë e as të bisedojnë për asgjë me këdo.

Vuçiq mendon se kundërshtarët e dialogut me Prishtinën për Kosovën, janë ata për të cilët çdo humbje paraqet fitore dhe të cilët i gëzohen fatkeqësisë së tjetrit për të përfituar për vete, sepse fitore tjetër nuk njohin.

Vuçiq mendon se “Kosova është në thelb problemi ynë më i rëndë, ndaj është e nevojshme, si kurrë më parë, që të gjithë së bashku të gjejmë një përgjigje. Një përgjigje që do të jetë e qëndrueshme, që përjashton konfliktin si opcion, një përgjigje e cila të gjithëve në rajon do t’u sillte leverdi”. DW

Presidenti i Serbisë Vuçiq pohon se duhet të ketë “një kokë të nxehtë nga të menduarit e përhershëm, një zemër të ftohtë nga emocionet e tepruara dhe duar të përlyera me kompromise. Si duart tona ashtu edhe të shqiptarëve”.

Vuçiq kundërshton edhe ata që çdo marrëveshje e trajtojnë si humbje. “Ne nuk kemi fituar asgjë aq të madhe, që kemi humbur në paqe. Të gjitha që kemi fituar dhe humbur me luftë, i kemi paguar me çmimin më të shtrenjtë të mundshëm, me atë që nuk mund të kompensohet – me jetët tona dhe të fëmijëve tanë”. Kjo duhet të ndërpritet, thotë ai.

“Ka ardhur koha që Serbia të punojë, të mendojë dhe të fitojë – të fitojë pa konflikte. Jam i bindur që sot jemi në gjendje ta bëjmë këtë”, pohon Vuçiq.

“Të gjitha rrugët e bashkëpunimit politik dhe të përparimit ekonomik do të hapeshin për Serbinë. Dyert e Bashkimit Evropian, po ashtu. Në të kundërtën, do ta konservojmë një konflikt, kuptimin e të cilit nuk e dimë”, shkruan Aleksandar Vuçqi në tekstin autorial për gazetën “Blic”.

Vuçiq pohon se Serbia ka nevojë për një qasje serioze dhe të përgjegjshme, të guximshme dhe reale, që ka për synim të ardhmen. Serbia sot ësthë e respektuar gjithandej në botë. Deri para tre vitesh kemi qenë në prag të falimentimit, ndërsa tani kemi suficit. “Që përparimi ynë të jetë i përhershëm dhe i qëndrueshëm, nëse asgjë tjetër, duhet të paktën të përpiqemi të zgjidhim nyjën (Gordiane) e Kosovës dhe jo të fshihemi dhe barrën më të rëndë t’ua lemë fëmijëve tanë. Të jetosh, do të thotë ta duash vendin nëpër të cilin ecin fëmijët dhe jo vetëm të lavdërohesh me fitoret e gjyshërve”, konstaton Vuçiq.

AT GJERGJ FISHTA PËR PELLAZGËT DHE FAKTET QË SJELLIN FILOLOGËT DHE FAKTOLOGJIA E TEKSTEVE ANTIKE

Disa here kam sjellur dëshmi se, epitet e Hesiodit e autorve e poetve të tjerë, nuk kryejnë punë fare sot kur jetojmi në boten e shkences kur kemi dijetat te shekullit XIX-tê e XX te cilet me dekada kanë hulumtuar para neve dhe janê interesuar qê ti deshifrojnê keto enigma te epiteteve si; “ishin aty para Hênes”….”Argu pelazgë etj”…këto epitete sot nê shekullin XXI,, as që duhet cituar perndryshe, pse mos te mbetnim ende edhe sot pra me teorine se Toka është e rrafshët ?

Filologët e dijetaret e kanê shtjelluar ketë problem, që po na e premend flora pa nderprer, unë e pyeta ate, mos keni dalur dje nga Alkatazi,burgu i famshêm (i mbyllur sot) ?

Ky termi i famshëm aqë poetik ” Pellazget ishin aty para “HANES” nuk është asgjê tjetêr peveçêse; spjegimi i vertete i Heziodit, (pêr të cilin edhe unê deri vonê kisha bindje te mbrapshta, mendoja se ai ka shkruar kêtu njê fantezi…) …por jo, ai e paska thênë te vêrtetên këtu, sepse, me emrin “Hana”=hêna, se keshtu qusheshin popujt atêherê nê fillim, nuk mbanin emra ndryshe si i njohim mê vonê permes Homerit etj. por njiheshin sipas simboleve apo shenjave te amblemave qe mbanin dhe i rrespektonin ata..(si sot mbi flamurine turqisë kemi hênên e shume popuj lindor), pra, kêta helenet, apo grekët, mbanin amblemen e Hanes, simbolin e tyre, egjiptasit mbanin amblemen e Diellit =Ra, disa tjerê popuj kaun, tjeret peshkun, sirianet psh, nuk e hanin mishin e peshkut, se ishte simboli i tyre… si gjermanet, nuk e hanin mishin e kalit, se ishte simbol i tyre… e keshtu me rradh.

Por, per hater te flores, ti kthehemi Hesidit e Homerit, se mendon flora se nuk e paskam lexuar kurrë…vetem se flora e paska lexuar…. nuk po i thêmê se e kam lexuar ne tri gjuhë Homerin fare … se telashe na dalin pastaj…

Me fjalen “para hênës”..kuptojmi pra se, ky grupi i pellazgêve apo arkagjinjeve qe mbanin me vete njê Ark=kuti ( erdhen para grekeve ne gadishullin tonê nga Mezopotamia, e pas tyre erdhen keta popujt e HANES=Hallabana ose All-ab-ana=”nëna e shênjtë hana”, te ardhur nga Kaukazi, dhe jo rastësishtë, vinin nga rrethi i Transkaukazit-Armeni6Azrbajgjan i sotem…mirêpo keta kishin kaluar drejtë nga Kaukzie në Egjiiptë, pa dyshim se ishin Hiksoset e permendur qe sunduan Egjiptin gati 500 viet, deri ne shek XVI-tË para krishti, q e perputhet me ardhjen e Deukalionit…ose si quhej=pëllumbi i detit=pas njê pembytje, qe sot dihet qe ndodhi në Egjiptê, me siguri nga shperthimi te Mont Terra në Santorin… por mos te zgjasim s behet referat i gjatë pêr floren se nuk ia do shpirti as me shkru analiza te gjata fare po aqê as qe ja don shpirti me lexua edhe libra shkêncor se perndryshe ka frikê se do e kapercene pragun e kesaj bindjes qê iu është kyqur…”para henes”…! i dhimbset..por si e sjeguam deri ketu; pa dyshim se, pellazgêt erdhen ne gadishull paar hësnës=popujve te henes, e JO = para HANES SATELITIt të planetes TOKË …o flora, se a e dini se toka njëherë, është e krijuar para me s hume se 4 miliard vitesh, por e vertete êshtë se Hana erdhi mê vonê dh u ndesh me tokên… Si e shihni, ai Hesiodi do ishte i marrë sikur do e kishet thênë me gjithêmendje se, “pellaget ishin aty para se te vinte te ndeshej hena me tokên….ABSURDE apo Jo, flora ?

Me njê fjalê; sot nuk ka i ka mbetur shencês gati se asgjê pa e shtjelluar asgjê nuk ka ketu enigmatike, si pellazget=skito-greket apo keta Hallabana, janê i njê berthame.. jane nga lindja e JO kurrêsesi autokton, e i vetmi popull autookton ishim ne SHQIPTARET, q e nuk kishim emra as ne nê fillim por … por, permes traditave te lashta nga autor te ndryshem, mesojmi se NE populli PARA-PELALZGË, quheshim me emrat; MOLOPË, LAPITË, ENKLE, të gjithê te dalur nga kjo ILIRIA qê njihen pastaj nga autoret me emrin e perbashkêt; ILIRIANET, pra keta ishin stergjysherit tonê, e JO ata popujt e Hanes e as ata popujt qe edhen paar hanes…pellazget, me te cilet kurrêfare lidhjesh familiarje e gjenetike me ta ne nuk kemi .. perpos… duhet pranuar se pasi ekta jetuan gati III shekuj ne viset tona, normal se edhe morem disa fjalê nga keta popuj te ardhur, njesoj si morem barbarizma edhe nga huazimet turke, NUK kemi pse ti injorojmi keto fjalë por… nuk êshtë njesoj te thuhet se, “ne shqiptaret jemi me prejardhje pellazge” e ndryshe êshtê te thuhet ajo qe duhet thêne; “po, huazuam fjalê nga keta pellazget” …à mos u bë nami ? … por, nê thelb, populli si dhe gjuha shqipe mbeten AUTOKTONE, ata Molopêt tonê, si mos ti diktojmi menjehere se ishin po keta Moloset ilirianê ?

Poashtu populli me emrin Lapi=(Lapithes)..si mos ti njihnim edhe sot me emrin Labêt trima qe luftuan e sa here sulmuan pellazgët dhe i ndoqen deri atje ne Thesali ?

Pra flora, a nuk është TURP i madh për ne sot, ti pranojmi si stergjysherit tanë kêta pushtuesit e huaj si stergjysh, e ti INJOROJMI TE PARET TANË legjitim, Moloset e Labêt, qê jetonin ne kêto tokat tona edhe para Pellazgëve, arkagjinjëve, dhe para Hallabana, këtyre poujve te hënes… qe ne realitet, iishin kêta greket e lashtë ?

Pra, kush prej neve kêtu po e mohon autoktoninê shqiptare, flora apo kreksi ?

Ky rasti pellazgë, besoni, êshtê marrina, TURPI, ABSURDITETI i yni mêi MADHI qê ndonjêhere kemi bêrê deri mê sot nê historinê epoullit shqiptar !

Dhe e têra kjo, per njê citim banal nga Hesiodi dhe tjerê, se gjoja; ” pellazget ishin ne keto toka para henes” . do thote= te lashte para se te krijohet Hena ?

Mos, ju lutem, se nuk kemi nevoj fare ti marrim si deshmi pellazget qê ishin para grekeve ne keto troje, dersa ne ishiim ketu edhe para pellazgëve e para grekëve… sepse kjo quhet marrëzi dhe se, historia do na gjykoje njê ditê !

*hallabana=keshtu njisheshin nga hebrejet…duhet ditur se “H” nuk shqiptohej as nuk shkruhet tek autoret por vetem se Alabana…dhe besoj e kuptni tani, se, nga erdhi emri Albania, qê en realitet, kêta grekêt duhej ta mbanin këtë emër e jo ne sepse vinin nga atje.. mos te hyjmi ne detaje, gabmi ishte tek Ptolemeu etj..e thash mê siper.. nga perseritja nuk ka fitim…(jo dobo=dobi=dobiti=êsht$e fjalê e huazuar nga pellazgo skitet, jo fjale shqipe e Mollosve e Labëve, te parve tanê Ilirianê).

Pra, e si mos te krenohemi qe jemi Ilirë ?

Rroftë Iliria dhe Ilirët !

Mjaft më! Lëreni të qetë Skënderbeun

Gjergj Kastriot Skënderbeu nuk i ka bërë vetëm gati për 24 vjet (1444-1468) betejat e tij të mëdha me pushtuesit osmanë, por edhe pas vdekjes fizike, për gati 5 shekuj vazhdon një Edicion të Dytë të ndeshjes apokaliptike në betejat e fjalës, opinioneve, pohimeve dhe mohimeve nga më të skajshmet dhe më të çuditshmet, ku afirmimi i tij si Hero, jo thjesht semantik i shqiptarëve dhe i kombit shqiptar del i identifikuar nga e vërteta substanciale historike.

Po duket se kjo ndeshje nuk paska të mbaruar, duke kapërcyer mesjetën deri në kohërat moderne, madje dhe post-moderne, qoftë edhe për shkak të një ideologjie lëvizëse neo-otomaniste të strukturuar si globalizëm i një varianti militant, por edhe islamist.

Ky aktualizim i vrazhdë i mohimit të figurës së përndritur dhe epokale të Gjergj Kastriotit si dhe të shqiptarësisë së tij arrin deri atje, sa edhe në FB, në video, në You Tube edhe ca të ashtuquajtur imamër xhamish e shajnë haptas Gjergjin” si tradhtar të fesë islame,” duke bërë ashtu një mercenarizëm të neveritshëm antishqiptar dhe antihistorik, por edhe një manipulim ideologjizues fetar.

Në librin tim “Skenderbeiada” (Arnissa Edition, 2010) kam shkruar për vlerësimet negativiste ndaj Skënderbeut nga kronistët osmanë të shekujve XV dhe XVI.

Kronistë të tille si Ahmediu, Tursuni, Idris Bitlisi, Kemal Pashazade, Aliu etj shkruajnë me mllef për Skënderbeun.

Ata e quajnë “tradhtar të fesë islame, një kryengritës në “Pusin e Skëterrës” etj., një të pabesë ndaj sulltanëve etj, etj. Ja që amplifikimet, kinse të sotme, nuk janë gjë tjetër veçse imitime të përsëritshme, analogjike, të neveritshme të urrejtjes krejt të kotë, të shpërdoruar në shekuj etj.

Marin Barleti e shkroi historinë, Sagën Heroike të Skënderbeut duke e bërë një histori europiane dhe botërore. Asnjë libër nuk është ndërkombëtarizuar kaq universalisht në gjuhët linguistike të botës se sa kryevepra barletiane.

Dhimitër Frangu (1443-1525, bashkëkohës dhe e që e kishte njohur shumë afër Skënderbeun (ka qenë për pak kohe edhe arkëtar i tij) botoi gjithashtu një histori të famshme për Gjergj Kastriotin.

Kurse Frang Bardhi në 1636 e botoi librin “Apologjia e Skënderbeut” si një nga librat më të mëdhenj polemikë në rrafsh të historisë europiane, kundër falsifikimeve të origjinës etnike, shqiptare të Skënderbeut, duke përdorur një metodologji krejt moderne shkencore-me një erudicion të madh dhe analizë kirurgjikale të fakteve historike, për të mbrojtur të vërtetën.

Për origjinën e padyshimtë shqiptare të Kastriotëve kanë shkruar historianët më autoritativë shqiptarë dhe të huaj dhe gati askush nuk ka patur fuqinë, ambicien provokuese të mohojë këtë shqiptarësi identitare të kombit përkatës dhe përfaqësues.

Por ka edhe ndonjë si Shmid që e quan “babain e Skënderbeut sllav” si “vox in desertio”

Por për birin e tij nuk mund ta mohojë dot se është shqiptar, po kjo është një ” ontradictio in abjecto” ( kundërthënie e brendshme).

Dalim tashmë tek një farë zhurme, diletante, mediatike, si një shtjellim narcicist, i tezave të personave, që duan të tërheqin vëmendjen dhe të jenë në epiqendër, pra në optikën e ditës.

Është fjala e “një zbulimi se nëna e Skënderbeut është serbe etj”.

Historianë të tillë si Gjon Muzaka, Fan Noli, por edhe Kristo Frashëri dhe të tjerë janë marrë hollësisht me këtë subjekt.

Kristo Frashëri që i kushtoi gjithë jetën Eposit Kastriotas, është gati shterues në këtë problematikë, që ngjan si strategjëmë e lodhshme, ose më saktë një tautologji.

Ai ka nënvizuar saktësisht se Gjon Kastrioti u martua me Vojsava Tribaldën, e bija e sundimtarit të Pollogut (trevë midis Gostivarit dhe Tetovës).

Në një Prokurë Noteriale, të lëshuar në 15 mars 1439, e shoqja e Gjon Kastriotit quhej Jella, pra kishte edhe këtë emër. (Që e mbante dhe vajza e tretë e saj dhe e Gjonit).

Emrin Vojsava e kanë përdorur për vajzat e tyre edhe Karl Topia dhe Gjergj Arianiti.

Por askush nuk ka thënë deri më sot se vajzat e tyre, për shkak të një emri si Vojsava paskëshin qenë sllavë, ose sidomos serbë etj. Gjon Muzaka në Kroniken e tij, të vitit 1510, e thotë shkoqur dhe pa asnjë mëdyshje “se Tribaldet qenë shqiptarë”.

Sa për dijeni- për tërë diletantët e paepur- emri Tribalda, ose Triballët nuk është me origjinë sllave, por ilire.

Shihni dhe sot, treva midis Gostivarit dhe Tetovës është dhe sot e banuar nga shqiptarë autoktonë, në një vijimësi shekullore, padyshim.

Fan Noli ne Doktoraturën e tij historike, për Gjergj Kastriotin, thotë “kryezotët e Pollogut ishin shqiptarë që paktën që nga koha e Balshajve.”

Georg Hahni, Babingeri, Fallmerayeri etj nuk e vënë asnjëherë në diskutim shqiptarësinë e Heroit shqiptar, por as nuk e vënë në fuksionalizim absurd, ose klientelist etnicitetin e tij, thjesht si “luftëtar i krishtërimit.”

Kjo pikë është shumë e rëndësishme.

Të thuash se Skënderbeu ishte më shumë “i krishterë, sesa shqiptar”, është gjithashtu një nonsens logjik.

Përcaktimi “i krishterë” është multinacional, joetnik, por ndërkohë italianët, shqiptarët, spanjollët, sllavët, bizantinët etj ishin etnicitete të ndryshme, të ravizuara shumë qartë, të profilizuar si kombe te mëvetshëm, që në Mesjetë, siç e ka vënë në dukje për të Europën, mjeshtri i shkëlqyer i Mesjetës, dijetari francez Jacques Le Goff.

Mos të harrojmë, se Gjergj Kastrioti u njoh me emrin e tij turk Skënderbe, (që reflektonte konvencionalisht një tjetër fe nga krishtërimi,) por ai qe një në fakt një mbrojtës i konceptit substancial kulturologjik dhe qytetërues të Europës Perëndimore, kundër pushtimit osman-që zgjati katër shekuj -jo pak!

Në këtë pikëpamje, Skënderbeu që realisht një mbrojtës i krishterimit europian, por më shumë dhe në thelb i vetë qytetërimit europerëndimor. Që është shumë më substancial se religjioni konvencional-që disa vite më vonë do të përjetonte edhe degamat dhe shtjellimin e Reformës dhe Protestanizmit Luterian.

Ideja qëndërsuese kombëtare e Skënderbeut është padyshim një ide novatore dhe e pashembullt, ide e një mendimtari politik, jo thjesht i një mjeshtri të armëve.

Prandaj, konceptualisht Skënderbeu është figura më e madhe kombëtare e jona në të gjitha kohërat.

Ndaj është dhe do të jetë Heroi Kombëtar i shqiptarëve, të vdekur dhe të gjallë, dhe atyre që do të lindin në të ardhmen.

Kjo ide Skënderbeiane çoi në iluminimin dhe vetëdijen e shqiptarëve deri në shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë.

Tani le të rikthehemi tek subjekti mediatik i tanishëm, që për mua është një shpërdorim i stërlodhshëm dhe krejt i rremë!

Çfarë janë këto “pasione” fantazmagorike për historinë dhe sidomos për Gjergj Kastriot Skënderbeun?

Për shkak të marrëzive erazmike të shqiptarëve me dituri sipërfaqësore dhe të banalitetit spektakolar të mediave, të demonizuar nga politika provinciale shqiptare?

Apo një trill, një farë depresioni dhe angushtie mendore?

Paqartësi, apo rikonceptualizimi dhe revionizim shkencor?

Mjaft më!

Mjaft më!

Lëreni të qetë Skënderbeun e madh dhe të papërsëritshëm!

Lëreni të qetë të patjetërsueshmin!

Mjaft më!

Moikom ZEQO

Tezat sllave për Skënderbeun, Artan Shkreli replikon me Mustafa Nanon

Nga Artan Shkreli

Përpiqen të argumentojnë, e s’ia gjej dot arsyen e arsyes, por nuk mbërrijnë të nxjerrin askund se Vojsava Kastrioti ishte sllave (madje shkojnë deri aty sa në emër të neo-internacionalizmit ballkanik të deklarojnë se ishte serbe).

Jepen si argument emrat ortodoksë (jo etnikë: që mund t’i ketë kushdo serb, arbër, grek a bullgar) kundrejt atyre arbërorë (etnikë: si Ghin, Ghon, Deda, etj. që normal janë shumë të paktë) dhe luajnë pa kokëçarje me një marifet të tillë fëminor.

Barleti nuk thotë askund e në asnjë rresht se Vojsava është sllave, thjesht është i pari që e zë n’gojë si të bijën e princit të Tribalëve… kaq.

Më pas është Gjon Muzaka, i cili e përmend i pari me emër e mbiemër si Vojsava Tribalda e cila vinte nga një derë e fisme, por pa ndaluar në përkatësinë etnike të saj, sikurse edhe Barleti, pasi edhe për të nuk paraqiste ndonjë veçanti.

E ndërkaq, është po Muzaka që në “Kronikën” e tij, kur flet për Vrana Kontin, i cili kishte gjak Muzakajsh nga e ëma, e quan atë markez të Tribaldëve; të një gjindjeje pra minimalisht me përzierje të fortë arbërorësh.

E sikur kaq të mos mjaftonte, G. Von Hahn në “Studimet” e tij, në dijeni të shtesës gjenealogjike të Kostandin Muzakës, i mëshon faktit se Vojsava, bijë e fisnikut Monçini e zot i Pollogut është me gjak nga të Muzakajve – gjë që mbështetet edhe nga Babingeri.

Historitë dhe historianët e mëpasshëm, nën frymën e ndihmës që u jepeshin popujve sllavë për shkëputje nga Perandoria Osmane, ushqyen idetë pansllaviste, por pa filtrin e nevojshëm kritik, e ndofsha pa dashje, në kurriz të një populli që ende nuk e konsideronte kush, kur dihet se zotërinjtë sllavë u zhdukën si kripa në ujë nga territoret arbërore pas vdekjes së S. Dushanit. Në rrëmujën që pasoi, dinamika e Gropajve, Muzakajve, Aranitëve etj., në atë zonë është sot vështirësisht e ndjekshme, sikundër edhe ajo e vijimësisë aty të pushteteve të Brankoviçëve apo bujarëve bullgarë (fundi i shek. XIV).

Sa i takon Tribalëve, fisit të lashtë ilir, pa u futur në hollësirat e periudhës greko-romake, ata vijojnë në Mesjetë të përmenden nga Stefan Bizantini ende si “ilirë” (shek VI e.s.); dmth pak para vendosjes së sllavëve në territoret e Ballkanit jug-perëndimor.

Si në shek. VI të Stefanit, në atë të XIV të Monçinit dhe sot në shek. XXI tonin, çka mbetet, është fakti se Pollogu, banuar vijimisht nga arbërorët, e herë nga përzierje arbano-sllave, u ka lënë trashëgim shqiptarëve kujtimin e një gruaje të hirshme: dibranen Vojsava Tribalda-Kastriotin. Nëse këtë e mëtojnë edhe sllavët (bullgarë, serbë e boshnjakë), për shkak të mungesës së burimeve absolute mbi etnicitetin e saj, janë të lirë ta bëjnë e ta ribëjnë, por nuk besoj se u duhet ndihma jonë për këtë.

P.S. – sa i takon O. Schmidtit, dihet se ai nuk sjell asgjë origjinale, përveçse përsërit tezat e serbit B. Petrovski.

Siri, atje ku e vërteta të kushton jetën/ -nga Samar Yazbek-

Në Sirinë e shkatërruar nga lufta civile, as qeveria e Asadit dhe as xhihadistët nuk kanë interes për një raportim të lirë mediatik. Kush kërkon të vërtetën si gazetar, ka nevojë për shumë guxim, shkruan Samar Yazbek.

Liria e shprehjes së mendimit do të thotë për mua gjithçka. Ajo vendos për jetën dhe fatin tim. Përballja me realitetin, raportimi me fakte, ashtu si janë – nuk ka asnjë mundësi vetëmbrojtjeje në Siri –veç fjalës së lirë, mendimit të pavarur dhe fakteve. Jeta ime është pjesë e kësaj lirie.Prandaj liria e mendimit merr një kuptim ekzistencial. Unë mund të shkruaj vetëm kur ajo ekziston. Ajo është ndërgjegjja ime, marrëdhënia ime me drejtësinë, bukurinë dhe të ardhmen e njerëzimit.

Liria e mendimit ndodhet në një gjendje kritike si në Siri, një barrë e rëndë. Por në Siri ajo do të thotë rrezik jete. Sepse metodat që ndjek regjimi i Bashar Al Asadit për të shtypur lirinë nuk lidhen vetëm me eliminimin e drejtpërdrejtë. Ka edhe forma të tjera të vrasjes.




Çdo gazetar apo autor kërkon të sjellë në dritë të vërtetën. Për një femër nga bota arabe kjo ka qenë gjithmonë e vështirë. Unë e di mirë se sa guxim kërkon, se sa gatishmëri për të marrë rrezikun në sy kërkon gjetja e së vërtetës. Një pjesë e kësaj gatishmërie është liria ime, që të pozicionohem në jetë për gjëra të caktuara. Por kur dikush e paguan me jetë informacionin, atëherë liria për aksesin e informacionit kthehet në një problem të madh, që i kalon kufijtë e punës profesioniste gazetareske.




Manipulimi i mediave

Samar Yazbek Syrien SchriftstellerinSamar Yazbek


Në Siri gjendja është mjaft e komplikuar dhe e vështirë. Sigurimi i informacionit përballet me një realitet të përfaqësuar nga regjimi diktatorial i Asadit, ku mediat manipulohen dhe shtrembërohen faktet mbi atë se çfarë i shkakton popullit të vet ky regjim. Kur sirianët në vitin 2011 demonstruan paqësisht për më shumë demokraci dhe drejtësi, ata u arrestuan në mënyrë masive, u burgosën dhe u vranë. Katër vite të përgjakshme pas kalimit të këtij revolucioni paqësor në një konflikt ndërkombëtar dhe rajonal dhe lindjes së „Shtetit Islamik“, e vërteta dhe informacioni gazetaresk janë rralluar edhe më shumë. Grupet xhihadiste që u futën në Siri ushtrojnë dhunë në një mënyrë që nuk është më pak e rrezikshme se ajo e regjimit, një dhunë që i pengon gazetarët të raportojnë mbi faktet e këtij konflikti.

Në të njëjtën kohë vazhdojnë të shtypen njerëzit në rajonet e kontrolluara nga qeveria, dhe të manipulohet raportimi. Qeveria kërkon në këtë mënyrë të përmirësojë imazhin e saj dhe të justifikojë masakrat dhe krimet.




 Në këtë „shoqëri lufte“ është e vështirë të futesh në rajonet e kontrolluara nga grupet e armatosura të Shtetit Islamik apo të frontit Al Nusra. Rrëmbimi i gazetarëve është kthyer prej kohësh në një burim të mirë të ardhurash për këto grupe.

Informacioni dhe lajmi paguhen edhe me jetë

Megjithë gjendjen e vështirë ende ka aktivistë të guximshëm sirianë që i mbeten besnikë parimeve të revolucionit të tyre dhe përpiqen të vazhdojnë punën megjithë grupet e armatosura xhihadiste dhe bombardimit të lagjeve të banuara nga aviacioni luftarak i Asadit. Shumë nga këta aktivistë e kanë paguar me jetë punën e tyre, të vrarë ose nga bombardimet ose nga Shteti Islamik. Numri i tyre zvogëlohet përditë.

Unë jam përballur vetë me një përvojë të tillë në vitin 2012 dhe 2013 në provincën veriore Idlib. Aty më duhet të zhvilloja intervista me civilë dhe luftëtarë. Ka qenë shumë e vështirë të maskohesha apo të lëvizja në mënyrë anonime, thjesht prej bombardimeve. Kam parë se sa e vështirë ka qenë për qytetarët të mbijetonin. Pa përmendur vështirësitë për raportimin mbi ngjarjet e atjeshme.

Çdo informacion dhe lajm mund të paguhet me jetë. Në Sirinë e sotme për të gjitha informacionet dhe lajmet ekziston ky kusht.

Samar Yazbek, lindur në vitin 1970 në qytetin sirian, Dashbla është një autore dhe gazetare e nderuar me çmime.



Samar Yazbek
 Pas përndjekjes politike nga Shërbimi Sekret Sirian ajo jeton nga viti 2011 në ekzil në Francë. Në Gjermani po publikohet libri i saj „Revolucioni i rrëmbyer- udhëtim në Sirinë time të shkatërruar“, nga shtëpia botuese zvicerane Larissa Bender in Nagel & Kimche.