Dritëro Agolli ,ende është i "gjallë"!

Nga Flori Bruqi

Dritëro Agolli lindi më 13 tetor 1931 në Menkulas të Rrethit të Devollit afër Korçës dhe u nda nga jeta më 3 shkurt 2017 në Tiranë. Pasi mori mësimet e para në vendlindje, vazhdoi gjìmnazin e Gjirokastrës, një shkollë me mjaft traditë.

 Ai vazhdoi studimet e tij në Falkutetin e Arteve në Shën Petersburg. Ka punuar shumë kohë gazetar në gazetën e përditshme "Zëri i popullit", dhe për shumë vjet ka qenë Kryetar i Lidhjes së shkrimtarëve dhe artistëve të Shqipërisë.

Për tridhjetë vjet me radhë Dritëro Agolli u zgjodh deputet. Krijimtaria e tij letrare është mjaft e pasur në gjini e lloje të ndryshme: poezi, poema, tregime, novela, romane, drama, skenarë filmash etj. Është fitues i disa çmimeve dhe i nderimeve të tjera. Disa prej veprave më të rëndësishme të tij janë përkthyer në Perëndim e në Lindje.

Dritëro Agolli,ende është  i "gjallë"!

 Dritëro Agolli hyri që në fillim në letërsinë shqiptare (vitet'60) si një protagonist i saj, duke i ndryshuar përmasën e së ardhmes. Në veprën e Agollit e pa veten si protagonist bujku dhe bariu, fshatari dhe studenti, malësori dhe fusharaku. Agolli i bë poeti i tokës dhe i dashurisë për të, shkrimtari i filozofisë dhe i dhimbjes njerëzore.

Vepra letrare e Dritëro Agollit krijoi traditën e re të letërsisë shqiptare. Ajo na bën të ndihemi me dinjitet përballë botës së madhe. Shkrimtar i madh i një "gjuhe të vogël", ai është po aq i dashur prej lexuesve bashkëkombas, sa dhe në metropolet e kulturës botërore.

 Dritëro Agolli dhe brezi i tij letrar (vitet '60) nuk u paraqitën me ndonjë poetikë të re, sido që u diskutua mjaft edhe për rimën dhe ritmin, për vargun e lirë dhe vargun e rregullt, për "rreptësinë" e poezisë.

Më shumë përvoja e tij krijuese, se traktatet teorike, bëri që të ndryshohej rrënjësisht tradita e vjershërimit shqip. Dritëro Agolli u shfaq në letërsi si një autor me kërkesa të larta për poezinë.

Ai synoi një poezi më të përveçme, me më shumë individualitet. Agolli krijoi poezinë e "un-it", përkundër poezisë së "ne-ve", që shkruhej "për të bashkuar masat".

Agolli krijoi një model të ri vjershërimi në problematikë dhe në mjeshtërinë letrare, gërshetoi natyrshëm vlerat tradicionale të poezisë me mënyra të reja të shprehjes poetike.

Thjeshtësia e komunikimit, mesazhet universale dhe shprehja e hapur e ndjeshmërisë janë shtyllat e forta ku mbështetet poezia e tij.

 Në prozën e tij Agolli solli risi vetëm në strukturën narrative, por dhe në galerinë e personazheve të veta. Ata janë sa të çuditshëm aq dhe të zakonshëm, sa tragjikë aq edhe komikë, sa të thjeshtë aq edhe madhështorë.

Frazeologjia e pasur popullore dhe filozofia jetësore e bëjnë përgjithësisht tërë veprën letrare të Agollit sot për sot ndër më të lexuarën.Në moshën 85 vjeçare ndahet nga jeta me një semundje kronike në mushkri por, ai do të mbetet një nga figurat më të shquara të penës shqiptare.

Krijimtaria

Për nga gjinitë, krijimtaria e Dritëro Agollit është e larmishme. Në vjershat dhe poemat e Dritëro Agollit gjejnë shprehje mendimet dhe ndjenjat e njeriut të ri, patriotizmi dhe besnikëria ndaj idealeve revolucionare, cilësitë e tij morale në jetë dhe në punë (Devon, Devoll, Poemë malore, Hapat e mia në asfalt etj.).

 Vepra e tij poetike më e shquar është Nënë Shqipëri (1975), ku krijohet figura e Atdheut me traditat heroike, me vështirësitë e shumta që ndeshi në rrugën e vet dhe me vendosmërinë për të përballuar çdo pengesë e armik. Në poemën Baballarët theksohet rëndësia e veçantë e vijimësisë së traditave revolucionare në jetën e shoqërisë.

Në një sërë vjershash dhe poemash Dritëro Agolli pasqyron frymën heroike të periudhës së Luftës ANÇ (Poema e udhës, Poemë për babanë dhe për vete etj...

Në prozë bëri emër sidomos romani Komisari Memo (1969), në të cilin pasqyrohet roli i madh edukues dhe drejtues në vitet e Luftës ANÇ. Nga ngjarjet e kësaj periudhe e merr subjektin edhe romani Njeriu me top (1975), që flet për ndikimin e luftës çlirimtare në mentalitetin e njerëzve. Dritëro Agolli ka botuar edhe mjaft tregime e novela nga jeta e sotme.

Ndër krijimet satirike romani Shkëlqimi dhe rënia e shokut Zylo (1973) vë në lojë konformizmin, servilizmin dhe vanitetin si shfaqje të huaja për njeriun e ri. Në vitin 2011 Dritëro Agolli, është nderuar me titullin doktor Honoris Causa nga Universiteti Europian i Tiranës.

Në një ceremoni të veçantë, iu dha ky titull shkrimtarit të shquar “Për kontributin e madh dhe të rëndësishëm në krijimtarinë e tij letrare për më shumë se 60 vjet, si poet, prozatore, dramaturg përkthyes e eseist”.

Është fitues i disa çmimeve dhe i nderimeve të tjera. Disa prej veprave më të rëndësishme të tij janë përkthyer në Perëndim e në Lindje.

Tituj të veprave

Në rrugë dolla, 1958

Hapat e mia në asfalt, 1961

Zhurma e erërave të dikurshme, 1964

Shtigje malesh dhe trotuare, 1965

Mesditë, 1969

Komisari Memo, roman, 1969

Shkëlqimi dhe rënia e shokut Zylo, roman 1973

Njeriu i mirë, tregime - 1973

Nënë Shqipëri, 1974

Njeriu me top, 1975

Fjala gdhend gurin, 1977

Trëndafili në gotë, roman, 1980

Fytyra e dytë, dramë

Mosha e bardhë, dramë

Udhëtoj i menduar, 1985

Kalorësi lakuriq, roman - 1996

Vjen njeriu i çuditshëm, poezi - 1996

Arka e djallit, roman - 1997

Teshtimat e lirisë : njeriu, politika dhe kultura - 1997

I përndjekuri i dashurisë, poezi - 2013

Prit edhe pak, poezi - 2016

Poeti Agolli ka lënë shumë vepra të mëdha pas. Agjencioni "Floripress" dhe "Zëri i Pensionistit" ua sjell më poshtë disa poezi të tij, që ia vlen t’i lexoni e ta kujtoni shpirtin e një artisti që u shua  në gjithë shqiptarinë. 

EDËRR E PRERË

1.

mos vdis, se pas shirave aren e mbushi bari,

ka rene ne ullishte mize e ullirit.

hardhia duhet sperkatur shpejt me gurkali

dhe ende s’ka dale nga plisi kercelli i misrit.

ne enderronim te benim nje anije,

kurkush s’e mendonte me c’dru do ta ngrinim,

kishim ndermend ta ndertonim me dege hardhie

dhe vela ti vinim.

bodrumet e saj t’i mbushnim me poce me vere

dhe te lundronim ne ishujt e havajes;

ta pinim veren me vajzat e ishujve ne belvedere,

zezaku te bente fresk me fleten e palmes.

2.

mos vdis se kalit i ra ne vrapim nje patkua

dhe nisi ta ngreje nga dhimbja kemben e pare;

kerkojme patkonj e s’na jep njeri hua,

s’e gjejme as nallbanin e marre.

ne enderronim te shkonim ne hipodrome,

ne vende te lumtura ku munden me kuaj,

tani dhe kali calon e s’na ha as barin e njome;

me sy si gota na sheh si te huaj…

3.

mos vdis, se dielli ne oborr e ka shtruar sofren e madhe

dhe presim te vijne vajzat te gjitha,

te gjitha ato qe ti u thoshje “sorkadheve”,

kur grisnin fustanet ne driza.

4.

mos vdis ne dhomen e heshtur i shtrire

eshte turp kaq shpejt te rrish e te vdesesh!

ne enderronim nje vdekje me te mire:

duke vdekur, fytyrat tona ti shihnim ne piken e veses.

DALËNGADALË

Mbaruan të gjitha gjërat që kishte shtëpia:

Në oborr u tha në fillim një dardhë,

U shterr dhe pusi i madh tek avllia

Ku kishte koliben qeni i bardhë.

Dhe vdiqën njëri pas tjetrit

Im atë, vëllezërit e tij, së fundi dhe nëna;

Tani kam mbetur veç unë këtu nga të vjetrit

Tek bulevardi zvarris këpucët e ngrëna.

Kështu, më i vjetri nga fisi jam unë

Gëzohem që rroj me miqtë e mi të hershëm të rrallë,

Por ka edhe të tjerë, madje edhe shumë,

Që thonë: “Ende ky gjallë”

Këta që vdekjen ma ndjellin janë poetët,

Poetët me njëri-tjetrin nuk duhen kurrë!

Kur gripi më zë i ngrenë veshët

Dhë bëjnë sikur u vjen keq: “Vërtet i sëmurë”?

ANKIME

Ankime nga miqte, ankime nga rruga

Ankime nga gruaja ime

Veriu fshikullon, ngre pluhurin rruga

Ankime, ankime, ankime

Ankime ne leter, ankime ne gjelle

Ankime ne lopet ne fushe.

U cmenda! Do te iki te fshihem ne shpelle

Te fle pa ankime me nje ujk a arushe…

ELEGJI PËR QENIN

Me dhimsesh qen i vogel! s’pate fat,

Te ktheheshe ne oborrin e shtepise

U shtrive i pergjakur mbi asfalt

Nga nje makine e eger e pashpirt

E c’deshe ti qe dole shpejt e shpejt

Ne mes te rruges nga nje dushk a ferre?

Njeriu shtyp mikun rrugen kur ia pret

Dhe jo me pastaj nje qen qyqar te mjere!

FTOHJA

U ftoha nga shume gjera

Disa i harrova e disa i lashe

Disa i humba si nje unaze

Ne cezme a govate

Vertete e humba te rite

Por zemer marr kur ende i dua grate

Sikur te ftohem prej tyre nje dite

Thoni per mua: ndjese paste!…

HESHTJA

Cigaria u dogj gjer ne fund

Mbi tryeze gjumi me mori

Ne xham era perdet i tund

Dhe hesht koridori.

Me koke ne tryeze te flesh

Te shohesh enderra te blerta

Sa ndot!…Te zgjohesh e prap te gjesh

Ne qoshe te vjellat e lena nga jeta

I PËRNDJEKURI I DASHURISË

Une jam i burgosuri yt

Rroj me prangat qe ti me ke vene

Po cudi as qelia s’me mbyt

Dhe s’me mbyt as dritarja e zeze

Kur ti prangat m’i hodhe ne mish

Une i putha duart e tua

Eshte rast i pashembullt ta dish

Qe xhelatin ta puth a ta dua

I perndjekuri yt erotik

I perndjekur te mbetet gjithmone

Erotim i mire a i lig

Hidhmi duart ne fyt, torturome

Ky burgim sa do zgjase s’e di

I perjetshem do kisha deshire

Vec ti eja me shih ne qeli

Te perndjekurit tend i vjen mire.

KËSAJ NATE ME HËNË TË VJESHTËS

Kesaj nate me hene te vjeshtes

Dola fushes te bredh kuturu.

Rete shtohen me vrap pa reshtur,

Hena duket aty-ketu.

Porsi vete mendimet e mia

Po me shtyhen nder mend me shpesh

dhe pas tyre gjithnje gjendesh ti

si kjo hene qe duket mes resh.

Hena shpejt do te zhduket dhe netet

do te mbeten pa te, kurse ti

ne enderrimet e mia pa jete

perendim s’do te kesh kurrsesi.

KËTU S’DO JEM

Ketu s’do jem do jem larguar

Ne toke I tretur si te tjeret

Ne kafenene e preferuar

Nuk do me shohin kamarieret

Dhe neper udhet ku kam ecur

S’do ndihet kolla ime e thate

Mbi varrin tim do te rrije I heshtur

Nje qipariz si murg I ngrate

Ti do trishtohesh atehere

Se s’do me kesh ne dhome te gjalle

Dhe kur ne xham te fryje ere

Do qash me eren dalengadale

Por kur te jesh merzitur shume

Ne raft te librave kerkome

Aty do jem I fshehur une

Ne ndonje fjale a ndonje shkronje

Mjafton qe librin pak ta heqesh

Dhe un do te zbres do t’vi prane teje

Ti si dikur me mall do qeshesh

Si nje blerim pas nje rrëkeje

KOHË MË VONË

Kohe me vone e ndofta me shume,

Kur te kete bleruar nje dardhe

Dhe kur lumi ne prill te zbrese me shkume,

Une e di, do vij me kalin e bardhe,

Para jush do shfaqem,-qe s’patet fat te me njihni,

Se disa nga ju vertet u linden me vone

Dhe te tjeret mbase s’e dinin

Qe mes tyre jetoja diku ne nje dhome

Dhe shkruaja librin e fundit

Te veshtirin, korrigjuar radhe me radhe.-

Une e di, do vij kur ju te notoni mes gjumit,

Mos harroni, do vij me kalin e bardhe.

KUR KTHEHESHA NGA DETI

Katermbedhjetevjecar

Detin per heren e pare e pashe.

Riheshin valet ne shesh me topuz,

Hena varej me spango mes ujit te trashe

Dhe peshqit nxitonin si krushq.

Ne kthim im ate te heshtur me gjeti

Dhe pyeti:

-Si t`u duk deti?

Veshtrova nga malet e zinj me samare

Dhe plot trishtim i thashe tim eti:

-Atje dhe kripa dhe peshku jane pa pare,

Eshte i te varferve deti,

S`lerojne mdi te si nder ugare…

KUR NJË MËNGJES

Do te jete mengjes e une do te vi patjeter.

Mbi xhaketen time do te kene rene petale

Nga lulet e kumbulles se vjeter,

Nga lulet e thanes se tharet.

Ahere ti s’do te jesh zgjuar akoma.

Une do te them emrin tend ne xhame

Dhe do te vershellej te dashuren kengen tone:

“Ti cele heret, moj bajame!”

Do vershellej ngadale-ngadale

E s’do prish gjumin tend te bukur.

Do bien mbi mua petale

E do ulet ne sup nje flutur…

E, kur syte te hapesh, do te shohesh

Romantikun e perjetshem ne xhame

Dhe kengen e dashur do njohesh:

“Ti cele heret, moj bajame!”

MALLI PËR HERONJTË

S’ka heronj,herojte i perzume

me lavdi perdite i nanuritem

dhe me lajka dalngadal i vume

nje nga nje ne prehje dhe ne gjume.

S’ka heronj,heronjte u merziten,

prisnin endrat,endrat u vonuan

duke pritur heshten e dremiten

dhe ne nina-nana u kenduam.

C’digjeni nga malli per heronjte?

kushedi kur kthehen nga kjo ane

C’i kerkoni?Pritja eshte e kote

S’ka heronj,tani ka pelivane!

Heshtja

Cigarja u dogj gjer ne fund,

Mbi tryeze gjumi me mori

ne xhamet era perdet s’i tund

dhe hesht koridori.

Me koke ne tryeze te flesh,

te shohesh endra te blerta…

Sa ndot…Te zgjohesh e prape te gjesh

ne qoshe te vjellat e lena nga jeta!

Kujdes me fjalen

Kujdes me fjalen,zonjez me cante

Kujdes me fjalen dhe ti zoteri

Pushteti i fjales eshte i vecante

Gatuan male dhe kakerdhi.

Me fjalen rrjedhin perenj me mjalte

Pikojne cezma me helm te zi

Kujdes me fjalen zonjez me cante

Kujdes me fjalen dhe ti zoteri!

Nga fjala humben Jude e Pilate

Stratege e mbreter me mbreteri

Kujdes me fjalen zonjez me cante

Kujdes me fjalen dhe ti zoteri!

Kur fjala nxiret nga buzet jashte

Si dallendyshja s’vjen ne shtepi

Kujdes me fjalen zonjez me cante

Kujdes me fjalen dhe ti zoteri!

Une fjalen vete e shtroj ne karte

Dhe brenda syve se c’eshte e di…

Kujdes me fjalen zonjez me cante

Kujdes me fjalen dhe ti zoteri!

Varferia

Kishat e shembura

Malli per heronjte

Kujdes me fjalen

Heshtja

MJEGULLI I DASHURISË

Kur ikja larg ,drejt teje vija

Kur vija afër ,ikja larg

Për dreq më trembte largësia

Dhe afërsia bëhej çark.

As e kuptoja si të desha

Një mjegull pus ,një çmenduri

Si një poet që shkruan vjersha

Dhe ndez një shkrepse , i bën hi

Dhe ndoshta kjo ish dashuria

E çakërdisur kuturu…

Për dreq më trembte largësia

Dhe afërsia gjithashtu.

MOS MA KUJTO

E shkuara ka caste dhe ore te hidhura, mos ma kujto

per shembull, me pe me duar te lidhura, mos ma kujto!

Per shembull me pe ne rruge te pire, mos ma kujto,

Te pire e te humbur, te share e te grire, mos ma kujto!

Per shembull me rrahen dy-tre vagabonde, mos ma kujto,

Tek shihja nje grerez tek rrinte mbi gonxhe, mos ma kujto!

Per shembull pesova diku nje disfate, mos ma kujto,

Dhe gjumi s’me zinte me dite e me nate, mos ma kujto!

Per shembull me pe duke ecur e qare, mos ma kujto,

Mbeshtetur pas murit me zemer te vrare, mos ma kujto!

Per shembull me pe duke ngrene e genjyer, mos ma kujto,

Te prishur, te shturur, te rene e te thyer, mos ma kujto!

Per shembull ne shtrat s’u bera per burre, mos ma kujto,

I turpshem i drodha si qengj nen lekure, mos ma kujto!

E shkuara ka ore dhe caste te hidhura, mos ma kujto,

Ka drojtje dhe heshtje kur lipsen te thirrura, mos ma kujto!

NJË MENDIM VETËTIMTHI

I humba te gjitha, po lypes s’u ktheva,

S’ia zgjata doren askujt dhe veten e mbajta.

C’u bene vajzat me te bukura Drita, Maria dhe Eva?

Atyre doren me gaz mund t’ua mbaja.

Po te gjitha ato u plaken si une

Dhe bukurine e dikurshme s’e kane,

Megjithate drejt tyre synoj nganjehere me shume

Sesa drejt guhakerve me qyrk e fame.

I humba te gjitha, me mbeten vetem kujtimet dhe kockat,

Me mbeti lekura dhe bebja e syrit tok me shkendijat.

Tani perballe shtepise sime kendojne bretkosat,

Gezohem se jane te gjitha te mijat

NJË SHKREPËSE

Ndizme, vella nje shkrepese

nen qiellin e zi,

Nje shkrepese te brishte shprese

ne erresiren me shi.

Ne erresiren e dhjamur si pelte,

Kur ndihet te zbrese acar.

E dini c’do te thote nje shkrepese,

Nje fije e holle si bar?

NJERIU DHE KOHA

Vertitet nje re e zeze mbi bote

e zeze si une

leh naten nje qen i terbuar nen porte

terbuar si une

zvarritet nje gjarper nga rruge e vithisur

nje gjarper si une

kalojne ne shtigje plot njerez te krisur

te krisur si une

lekunden ne qoshe te rrugeve kurvat

lekunden si une

bertasin lypsaret si kafshet ne guvat

ne guvat si une

kercejne majmunet ne pyjet e xhunglat

majmunce dhe une

jeton bote e cmendur me vallet dhe plumbat

e cmendur si une

tmerrohet njeriu kur lind mbinjeriu

tmerrohem dhe une

kur vdes mbinjeriu merr zemer fatziu

marr zemer dhe une.

MOS DIL NË BALLKON

Perse po kendon i nemuri gjon

Ne plepat e gjate?

mos dil ne ballkon,

Nuk dihet se c’vjen nga kjo nate.

Ky gjon i vetmuar dicka te hidhur po ndjell,

Dicka te fshehte e te turbullt.

E sheh ate plak qe po vjell

Nen shtyllen e drites se purpurt?

S’e dime nga erdhi ky plak fillikat,

peshtetur ne shtylle si konke.

Po mbase perhumbur ne nje restorant

ka ngrene nje veze a cironke.

Cironka ka qene ndofta me helm,

Me helm nga fermenti.

mos dil ne ballkon po te them,

Sjell eren e prishur qyteti.

PULËBARDHA

Pulbardhen ne reren e lagur e gjetem,

E kishte thyer kemben nen gjurin e brishte.

E kishin lene shoqet ne bregun e detit vetem.

E kishin lene e askush nuk e priste.

Pulbardhen ne dhomen tone e shpume

E u mesua me ne si njeriu i shtepise.

Vec nga dritarja shikonte detin me shkume

Dhe valen qe ngrihej mes shiut dhe stuhise

Jetoi pulbardha shume ne dhome

Po humnbi papritur nje dite,

Nje dite kur deti hidhej mbi reren e njome

Nje dite kur vinin stuhite..

Dhe shkuam ne det ta kerkonim,

Kur vala me valen si deshet kokat kishin perpjekur

Dhe era dhe rete renkonin

Dhe e gjetem pulbardhen te vdekur…

E pame!

Kishte hapur krahet e bardhe ne reren e njome

E pame!

Ndofta nuk donte te vdiste ne dhome…

PYLLI QAN PËR SORKADHEN

Sorkadhen e zune ne cark nje mbremje

Kur ngrihej pas fleteve ylli,

Naten me mall e me dhembje

Sorkadhen e re e kerkonte pylli.

Kur dita niste te fekse

Sa mbyllej syri i yllit,

Renkonin druret me vese

Dhe s’ishte vese! Ishin lotet e pyllit…

SIRENA E LUMIT

Ajo u vertit lakuriq

Si pata e bardhe ne lume;

Kendonte hutini ne vidh,

Bretkocka ferkohej me shkume.

Me humbi nga syte pastaj,

Sic humbin sirenat e lumit,

Me mbeten vec hiret e saj

Dhe nazet e kurmit.

U zhvesha dhe lumit me not

I rash tri here;

Ju them se notoja aq kot,

Sa dukesha fare i mjere.

Madje dhe bretkocka u lig,

Sa s`donte aspak te me shihte,

Ne vend te hutinit ne vidh

Vec hena fytyren e griste.

TË BËHEM PËLLUMB

A doni te behem pellumb mbi pellumba,

Me kini pellumb qe tani;

Hedh rrobat nga trupi e vishem me pupla

dhe kthehem pellumb nga njeri.

Filloj te gugas si pellumbat gugasin

Andej e ketej kuturu:

Gu-gu mbi ballkonin, gu-gu mbi pullazin,

gu-gu ne dritaret, nen strehet gu-gu.

A doni te behem pellumb mbi pellumba,

Me kini pellumb me gjithe mend,

T’ju cmende gu-guja nga gusha me pupla,

Pastaj ne merzi te me vrisni ne vend.

TRISHTIMI

Po iki me trishtim i zhgenjyer nga miqte

E mbylla dhe deren qe rrinte e hapur

Per lajkataret, per rrenacaket e smirezinjte

Qe shtireshin engjej te dashur.

Ku vete s’e di , vec s’dua te kthehem

Serishme ne rrenat e jetes

Diku ne nje skaj te larget do prehem

me qafen e futur ne jaken gri te xhaketes.

PELEGRINI

Une jam prej kohesh pelegrin

udhetar ne vendin e shpreses se thyer

jam ndare pa dashur nga karvani im

mes shtigjeve nga vapa e shirat gryer.

Kerkoj karvanin tim ne rene e shpat

karvanin qe e ka ndruar drejtimin me kohe

ndaj ne udhe jam krejt i humbur,jam fillikat

me shami te grisur lidhur ne koke.

Per uje buza ime u dogj u be zhur

dhe syte me shpojne nga shterja e lotit

me duhet te arij karvanin e tretur qekure

capitur mes vapes,mes shiut e te ftohtit.

Une jam prej kohesh pelegrin

shtegtar i karvanit te humbur

dhe bart ne kuriz nje premtim

te dhene gjysherve te mundur.

SIKUR S’JETOJ NË VENDIN TIM

Me ndodh sikur s’jetoj ne vendin tim

Po ne nje vend te huaj dhe te larget

Ne nje qyetet me buba dhe me minj

Mes mureve te rrjepur dhe te laget.

Cuditem pse keshtu me duket shpesh

Kur s’ka njeri shtepia, kur jam vetem

Kur shiu ne dimer flluska ngre ne shesh

Dhe mua flluska flluska ma ben jeten

me ngjan sikur dhe strehet derdhin helm

Helmohemi Ado cast me njeri tjetrin

s’e di nga vjen ky helm se s’kam c’te them

Vec shoh se rrobat tona helm na rrjedhin

Ky vend me duket do helmohet krejt

Nga helmi rrjedhur vrimah ne themelet

Pastaj do tundet toka ne termet

Dhe Djalli i Madh do qesh e do zgerdheshet

I huaj jam ne vendin tim mjerisht

Dhe kur rreth meje ka me dhjetra njerez

Kjo me lendon dhe shpirtin ma gervish

me ben te qaj si nxenes prapa deres.

VDEKJA E NËNËS

U zvogelua nena dhe u tret e gjitha,

U be si pulebardhe e lehte

Dhe nje mengjes pa zbardhur ende drita

Renkoi e fluturoi mbi rete

Andej u fsheh si ylli Aferdita

Dhe ne pastaj s’e pame, paste ndjese!

Vec ndodh qe vale e endrrave te trishta

E sjell ne breg te shtratit tim si shpeze

BERBERI

Shume njerez ka qethur berberi ne jeten e gjate

atje ne floktoren e ktheses se ruges NAIMI

shume vdiqen fatmire a te ngrate

shume u vrane ,u burgosen dhe jeten u mori mergimi.

Qethi djaj e fisnike ,e kusare dhe mjaft deputete

dijetare e memure,kaptere e plot gjenerale

presidente te shkuar e te ardhshem,dramaturge e poete

kardiologe e xherahe,e dentiste qe shkulin dhembe e dhemballe

Ah,nga gjithe mullaret me koka cna mbeten

po te bente berberi nje album nga koket e qethura

sigurishte do i hapej nje nam tere jeten

si poetit te shquar ne librin me vjersa te zgjedhura.

Ja ky flok i takonte filan presidenti

filan presidenti qe vdiq a mbaroi i burgosur

keto balluke i mbante kusari me i madh i qytetit

kurse ato me tutje nje pusht i brengosur.

Keshtu do lexonin te zgjedhurat floke si liber

nga vetite e prodhimit te leshit ne kokat shqiptare

lere lere berberi vertete do te bente nje Bibel

po te kishte ne koken e vet dy-tri pare

 Përgatiti:Akademik Prof.Dr.Flori Bruqi,Ph.D

(Autori është anëtar i Lidhjës së Shkrimtarëve nga Kosova si dhe drejtor për mardhenie me media pranë Akademisë së Shkencave dhe Arteve Shqiptaro-Amerikane:New York,Tiranë,Prishtinq dhe Shkup)

Prishtinë,28.07.2017.          

Nudot e vona të Maks Velos

Maks Velo

Maks Velo ka lindur në Paris, më 31 gusht të vitit 1935. Pas lindjes së tij, familja Velo u kthye përsëri në Shqipëri, në qytetin e Korçës, ku Maksi ka kaluar edhe fëmijërinë. Vendi i origjinës së prindërve ishte Dardha. Pasi mbaron gjimnazin, ai vazhdon studimet pranë Institutit Politeknik, në degën e Inxhinierisë së Ndërtimit. Më pas specializohet për arkitekturë dhe në vitin 1960 merr pjesë në projektimin e parë që u bë në Tiranë. Ka punuar më tej pranë byrosë së projektimit të Tiranës. Pastaj, vitet '78-'79 përkojnë edhe me periudhën më të vështirë të jetës së tij, pasi gjatë kësaj kohe, ai arrestohet dhe dënohet me dhjetë vjet burg.
Maks Velo është autor i një sërë botimesh si: "Kokëqethja", "Palltoja e burgut", "Thesi i burgut", "Paralele për arkitekturën", "Kohë antishenjë", "Jeta ime në figura " etj. Si artist, ai krijon në disa gjini të artit: pikturë, prozë, poezi, publicistikë sikundër është i angazhuar në çështje të aktualitetit shqiptar.

Ka një histori përtej çdo gruaje të zhveshur. Një histori të cilën ajo përpiqet ta harrojë teksa i buzëqesh pasqyrës të veshur me një kornizë të verdhë.

Me flokët e kapur pas, reflektimi i saj në pasqyrë duket i bukur. “Nudo para pasqyrës”, është një tablo që Maks Velo e ka pikturuar vitet e fundit. Artisti I njohur për vizatimet, apo skulturat dhe shkrimet vitet e fundit ka një cikël të tërë punësh në nudo. Me sytë e mbyllur një tjetër femër qëndron e shtrirë me duart e vendosura në kokë bri një shtrati të purpurt.

Ngjyrat janë një aromë që Velo i vendos butë, për të mbështjellë trishtimin që mund të fshihet në sytë e mbyllur. Me kokën e kthyer nga një hapësirë e gjelbër, një tjetër nudo kërkon të harrojë diçka. E realizuar në vitin 2013, artisti e ka quajtur “Nudo në plazh”.

E gjelbra rrethon dhe “Nudon në pyll” realizuar në vitin 2014. Prej vitit 2010 e deri tashmë vonë, Velo ka realizuar një cikël nudosh, ku shprehet një përkryerje ngjyrash në lakuriqësi. Duket si një kthim në kohë të arta, për të kuptuar atë çfarë trupi femëror mbart, misterin e botës.

Ajo çfarë i bën ndryshe këto nudo, është portreti. Fytyrat e femrave janë të qarta, dhe nuk kërkojnë të fshehin natyralitetin që shtrihet poshtë vështrimit. Krenare dhe të bukura, ato zbulojnë atë që është po aq e rëndësishme, brëndësinë e tyre.

Për Velon këto tablo janë një udhëtim në botën femërore, për të zbuluar dalngadalë misterin që mbart gruaja.

MILAZIM F. KADRIU : Poezi dhembjeje e krenarie njëkohësisht që dalin nga shpirti i poetëve

Kopertina e Librit“Ukshin Hoti –Dritë dielli për atdhe” (grup autorësh), botoi KL”Zahir Pajaziti”, 2017


Tashmë vëllimet poetike përkushtimore për çlirimtarët apo për personalitete të dalluara të popullit shqiptar që shkrin dijen, shëndetin dhe çdo gjë për çlirimin e vendit nga okupatori serb janë duke dalë në dritë gjithnjë e më shumë. Njëri ndër këto personalitete është edhe Mr. Ukashin Hoti.

Andaj vargut të librave përkujtimor të përgatitura nga Rudi Berisha dhe të botuara nga KL” Zahir Pajaziti ” iu bashkua edhe libri “ Ukshin Hoti –Dritë dielli për atdhe ”.

Dalja në dritë e librit u bë në shenjë të solidarizimit dhe ngritjes së vetëdijes për ndriçimin e rastit të zhdukjes së Porf. Ukshin Hoti më 16 maj 1999, kur u lirua nga Burgu i Dubravës së Istogut dhe që nga ajo ditë nuk dihet për fatin e tij. Andaj është e drejtë pyetja që e hasim në shumë vende po edhe në këtë libër “ Ku është Uksin Hoti ” ?

Në kohën kur askush nga politikanët dhe shumica e popullit nuk guxonin të mendonin se mund të ndesheshin me regjimin shtypës të Beogradit, profesor Ukshin Hoti fliste haptas se : “ Kosova duhet ta ketë Ushtrinë e saj çlirimtare ”.

Profesor Hoti u bë udhërrëfyes, ideator dhe frymëzues për protestat e studentëve, ai me idetë dhe frymëzimin që e përhapte e shkundi psikologjinë e robit ndër shqiptarët dhe u bind rinia dhe populli për domosdoshmërinë e rrugës për luftë çlirimtare.

Të shkruash për Ukshin Hotin është krenari, por edhe përgjegjësi. Personaliteti i tij nuk donë fjalë të mëdha, nuk donë lëvdata, ngase ai vet është i madh, është lavdia vetë. Për atë duhet të shkruhet e vërteta, drejtësia, thjeshtësia, paanësia. Andaj edhe poetët e përfshirë me krijimet e tyre në këtë libër përkushtues sjellin krijimet e tyre që burojnë nga thellësia e zemrës, janë krijime shpirtërore.

Ky vëllim me poezi përkushtuese janë poezi të zgjedhura për këtë personalitet të caktuar, për Ukshin Hotin. Këtu kemi poezi me plot dhembje e lot por edhe mburrjesh e krenarish njëkohësisht që dalin nga vetë shpirti i poetëve të përfshirë në libër.

Në këtë libër kemi poezi të poetëve të ndryshëm nga e gjithë gjeografia jonë, ka poetë me një përvojë të gjatë krijuese por ka edhe poet që teksa janë nisur rrugës së krijimtarisë artistike pa një përvojë të mjaftueshme në krijimtarinë letrare, mirëpo të gjitha këto poezi janë krijime zemre, poezi dhembjeje e adhurimi, tekste të mbushura me emocione dhe simbolikë të këtij ngjyrimi.

Rikujtimi dhe nderimi i dëshmorëve, martirëve dhe gjithë atyre që u flijuan për çlirimin e vendit është një obligim moral, kombëtar e atdhetar dhe ato përkushtime janë realizime të bukura artistike dhe gjithsesi kanë vlerën e pamohueshme. Andaj këto vlera i kanë përmbushur autorët e poezive të përfshirë në këtë libër e të cilët premtojnë prurje të reja artistike.


Sakrifica për liri, lufta për të fituar atë, për shumë trima, martirë, e heronj kurrë nuk ka pasur hezitim. Madje, shumica e tyre as që e kanë matur jetën e tyre me ndonjë çmim për ta fituar lirinë dhe ata janë flijuar, janë skalitur, janë përflakur, janë përjetësuar dhe jetojnë në vargjet, këngët dhe krijimet artistike në vargje, piktura e skulptura, këngë, melodi ….

Por pavarësisht asaj se sa arrin një autor ta thotë atë që ka në mendje, e në zemër gjithsesi shkrimi për dëshmorët, martirët apo personalitete tjera të dëshmuara kombëtare, qoftë poezi apo formë tjetër është privilegj për autorin. Sado ta kesh shkruar bukur një poezi të tillë, sado të pretendosh ta bindësh veten se ke arritur ta shprehesh, atë që ke menduar, prapëseprapë nuk të duket se ke bërë mjaft, nuk të duket se ke arritur ta shprehësh në tërësi ndjenjën e përkushtimit, përmes fjalës poetike sepse ata kanë dhënë çdo gjë për atdheun,shumë nga ta edhe jetën e tyre.

Libri përkushtues në fokusim të vargjeve ka shpalosjen për njeriun e sakrificës në të gjitha variantet e mundshme të karrierës së tij si njeri intelektual e kombëtar.

Kështu autori i këtij libri me vullnetin, dashamirësinë prej njeriu, filloi iniciativën për të bërë librin dhe e bëri. Ajo doli falë mundit të tij dhe ndihmës miqësore nga miqtë e tij të shumtë krijues nga të gjitha trojet shqiptare.

Libri ka dy shkrime që flasin për jetën dhe veprimtarinë atdhetare të Ukshin Hotit, “ Dritë për atdhe, bardhësi për rrugët tona, pishtar diturie për popullin shqiptar, prof Ukshin Hoti” shkruar nga Rudi Berisha dhe shkrimi tjetër “Ukshin Hoti- i lartësuar në piedestalin e burrave të mëdhenj të kombit” shkruar nga Zymer Mehani. Po ashtu janë edhe dhjetë këshilla të Ukshin Hotit. Ndërsa në mes të këtyre shkrimeve vijnë poezitë përkushtuese. Libri “Ukshin Hoti –Dritë dielli për atdhe” shoqërohet me poezi përkujtimore të poetëve të pranishëm nga vise të ndryshme shqiptare, të cilët në një masë paraqesin ndjesitë e tyre përkujtimore për këtë personalitet të rëndësishëm të Kosovës. Brenda poezive, secili paraqet frymëzimet e tij poetike, disa duke përdorur edhe figuracionin e duhur, me të cilat forcojnë vargjet dhe poezitë e tyre.

Nëpër këto përkushtime poetike radhiten poezitë e 50 autorëve, të cilët me vargun e tyre kanë shprehur respektin për Ukshin Hotin. Me poezitë e tyre janë të përfaqësuar këta autorë : Rudi Berisha, Shqiponje Tahiri, Dibran Fylli, Fatime Kalimashi, Lulzim Hajdari, Xhemile Aliu, Ramadan Asllani, Bilall Maliqi, Erina Blakçori, Seli Murati, Izet Hoti, Muharrem Kosumi, Izet Shala, Xhevrije Kurteshi – Nimani, Rrahman Hyseni, Agim Desku, Driton Smakaj, Qazim Berisha, Rajmonda Maleçka, Rrahim M. Sadiku, Hamdi Meçka, Naxhije Doçi, Xhelal Luca, Minire Rukovci – Hyseni, Milazim F. Kadriu, Lumturije Drenica, Sheremet Prokshi, Maxhun Osmanaj, Dilaver Asani, Ahmet Pllana, Fadil H. Curri, Isuf Grajçevci, Shehabaze Vishaj – Grajçevci, Albana Vokrri, Hajrulla H. Buzani, Abide Gashi, Zymer Mehani, Fahri Sejdiu, Xhemajl Rdui, Sherife Berisha – Thaçi, Ilmi Tahiri, Mirvete Kabashi – Leku, Namik Selmani, Tyran Prizren Spahiu, Rexhep Bajrami, Rabije Bytyçi, Hajrush S. Redenica, Hysen Grajçevci, Shaip Bllaca, Odise Plaku

Mallkim hyjnor...

Si ndëshkim për kombin shqiptar, njerëzit e të cilit, duke ushqyer smirë, urrejtje dhe xhelozi për njëri-tjetrin, nxjerrin nga radhët e veta vetëm politikanë tradhtarë.

Prandaj ne, si komb, nuk bëjmë prokopi dhe kemi mbetur kombi më i pazhvilluar i kontinentit evropian.

Shikoni Shqipërinë Londineze. Po afrohet fundi i çerekut të parë të shek. XXI dhe ende nuk e ka zgjidhur problemin e furnizimit të popullit me ujë dhe me drita elektrike.

Shikoni se çfarë bën Greqia kriminale çdo vit në periudhën e pikut të turizmit: ndot bregdetin shqiptar me naftë që të mos vijnë turistë në Shqipëri.

E ndot bregdetin tonë fëlliqësira Greqi se Shqipëria është vend pa zot.

Shqipëria është vend pa zot, , se Hyjnia e ka dënuar, prandaj edhe ka në krye këta dy individë, të cilët po t’i shiqoni këta dy linket e mëposhtme.

Të dashur lexues ,

Sonte në darkë, kur mblidheni në shtëpi, hapeni kompjuterin dhe shikojini familjarisht se cilët janë në krye të Shqipërisë.

Ja dy linket:

Ilir Meta për Edi Kristaq Ramën:

https://www.youtube.com/watch?v=oeJWuwTx7SU&feature=youtu.be

Edi Rama për Ilir Metën:

https://www.youtube.com/watch?v=PR8olbZmvXI

Falenderim publik për studiuesit Akademik Prof.Dr.Eshref Ymeri,Prof.dr.Vedat Shehu, si dhe redaksinë "Klubi i poezisë"në Tiranë

I dashur mik i çmuar Akademik Prof.Dr.Eshref Ymeri dhe Prof.Dr.Vedat Shehu !


Anëtari i Akademisë së Shkencave dhe Arteve Shqiptaro-Amerikane ,studiuesi poliedrik Akademik Prof.dr.Eshref Ymeri më dërgoi sot reagimin e shkencëtarit të mirënjohur shqiptar Prof.dr.Vedat Shehu për vlerësimin  e tij që ka bërë librit tim z.Eshref Ymeri .

Në të njëjtën kohë, shkencëtari Prof.Dr.Vedat Shehu e vlerëson lartë librin tim .

Profesor Eshref Ymerin ,Profesor Vedat Shehun,botuesin  e Shtëpisë botuese" Klubi i Poezisë", në Tirane, me redaktorin  Izet Duraku  dhe recenzentin Rexhep Shahu ,Stafin  teknikë  të Edicionit "Klubi i letërsisë",  autori i librit  zt. Flori Bruqi , i falënderon publikisht për këto vlerësime intelektuale të botuara në mediet elektronike dhe të shkruara.

Agjencioni "Floripress"Prishtinë

Editori :Flori Bruqi

*******

From: vedat shehu @yahoo.com 

Date: 2017-07-25 18:04 GMT-07:00

Subject: Një plagë e hapur që s’po gjen shërim

To: Federik RADOVANI , Vedat Shehu , Jahja Kokaj , Hafiz , Eshref Ymeri ymerieshref@gmail.com

Përshëndetje, Profesor Eshrefi, mik i madh ideali për Shqipërinë Reale.

Shkencëtari Prof.Dr. Vedat Shehu

Mbeta me mbresa të thella pas leximit te shkrimit tuaj të pazakonte me titull “Një plagë e hapur që s’po gjen dot shërim”. 

Flori Bruqi

Ju, në këtë shkrim, nëpërmjet paraqitjes së tablove të Akademikut poliedrik Flori Bruqi, të nxjerra nga libri i tij “Dëshmi të krimit të pandëshkuar”, i keni ngritur nje përmendore vezullues Shqiptarisë të Besës Hyjnore, që ngrihet përmbi shovinizmin diplomatik të Kryqëzatës Antishqiptare Bizantine-Sllave; është bërë rrodhe e pandashme. 

Ashtu, siç e theksoni ju, plaga e hapur prej këtij koalicioni agresiv s’gjen dot shërim, sepse e pat zmadhuar kreu ynë Enver, jo vetëm kriminel dhelparak me nam, por edhe thellues i përçarjes kombëtare, duke inkurajuar shovinistët kriminelë grekë si Zerva e Asfalia, Serbë si Rankoviçi e UDB-ja.

Sigurisht, ashtu siç nënvizoni edhe ju, përveç ushtrimit të autoritetit të vetë nga ana Euro-Amerikane për mbrojtjen e të drejtave kombëtare dhe njerëzore të shqiptareve në trojet e veta brenda dhe jashtë te të dy shteteve, duhet menjëherë dhe me këmbëngulje të përpilohen dhe t’u paraqiten zyrtarisht Ndërkombëtareve shkeljet e renda shovene që kanë çuar në copëzimin e Shqipërisë dhe Kosovës dhe nxisin aktualisht tensionet midis shqiptareve.

Jam plotësisht në anën tuaj, Profesor Eshrefi, që kjo është Çështje Madhore e Partive Politike që alternativisht drejtojnë shtetin dhe Akademitë e shkencave, sikurse opinionin e mbarë kombit. 

Sapo e mbarova se lexuari shkrimin tuaj tek gazeta “SOT”, e gjeta edhe këtu sapo hapa postën. Faleminderit që na e dërguat të gjithëve, neve bashkëluftëtarëve për Bashkim Kombëtarë. Mendoj që ky shkrim i juaj të botohet si pamflet dhe të bëhet Kod Kombëtar.

Me shume konsiderate.

Miqësisht

Prof.dr. Vedat Shehu

Boston, 25 korrik 2017


*******

Një plagë e hapur që s’po gjen dot shërim

Akademik Prof.dr. Eshref Ymeri

Libri i akademikut Prof.dr. Flori Bruqi, me titull “Dëshmi të krimit të pandëshkuar”, që doli nga shtypi këto ditë dhe që po vihet në dorën e lexuesve, shërben si një “ekranizim” i fateve të popullit shqiptar të Kosovës në veçanti dhe të mbarë kombit shqiptar në tërësi. Ai është dëshmi e gjallë e tragjizmit të fqinjësisë së kombit shqiptar me kombin serb, i cili, gjatë një harku kohor prej më shumë se një shekull e gjysmë dhe deri në ditët tona, në qëndrimin ndaj kombit shqiptar, ka nxjerrë nga gjiri i vet tufa të tëra egërsirash politike, me nxitjen dhe me mbështetjen e fuqishme të akademikëve të krimit dhe të kishës kriminale serbe. Këta akademikë të krimit, autori i ka nxjerrë lakuriq në faqet e këtij libri. Këto egërsira politike serbe me prejardhje ruse, Perëndimi evropian i ka pasë trajtuar gjithmonë me tërë përkujdesjen e vet, çka solli si pasojë që edhe në fundin e shek. XX, t’i lejojë të organizojnë atë kasaphanë të tmerrshme kundër popullit boshnjak dhe kundër popullit shqiptar të Kosovës.

As në kohët e largëta të inkuizicionit mesjetar nuk kanë pasë qenë organizuar masakra të atilla, si ato që egërsirat politike serbe organizuan në Bosnjë dhe në Kosovë.

Nëse Perëndimi evropian do të jetë në gjendje që, në shekujt pasardhës, të nxjerrë ndonjëherë nga radhët e veta mendje të ndritura, që do të kenë si yll karvani vetëm të vërtetën, kam bindjen se banjat e tmerrshme të gjakut që egërsirat politike serbe organizuan në Evropën Juglindore në fundin e shek.XX, ato do t’i vlerësojnë si një damkë turpi në ballin e qytetërimit evropian.

Skenat e masakrave të tmershme që përshkruhen në faqet e këtij libri, janë tej përfytyrimit të mendjes njerëzore: njerëz të pafajshëm të të gjitha moshave, deri te fëmijët e vegjël, të masakruar, të përçudnuar, të vrarë dhe të groposur në varre masive, të djegur me benzinë, të karbonizuar nëpër konteniere fabrikash, të mbyllur nëpër kamionë frigoriferikë dhe të flakur në lumin e Danubit, nuk do t’i trajtonin në këtë mënyrë as tigrat e egër që enden pyjeve dhe brigjeve të Amurit siberian në kulmin e urisë së tyre shtazore në piskun e dimrit. Kur u njoha me ato skena të tmerrshme krimesh në përshkrimin e akademikut Flori Bruqi, kujtesa me çoi larg.

Së pari, më erdhi ndër mend një artikull i Mihal Gramenos, me titull “Gjakpirësit, katilët dhe vandalët”, i botuar në gazetën “Koha”më 17 prill 1914. Autori shkruante:

“Vetëm prej një kombi barbar, i cili jeton për turp në shekullin e 20-të në Evropë, mund t`i tregojë botës së qytetëruar barbarizmin e tij të pashembullt dhe të veprojë vandalizmat që ngjanë në Korçë dhe ngjasin në Shqipëri të jugës! Dhe ky komb s`mund të jetë veçse kombi grek. Një komb, i cili është gatuar nga llojish lëngërash nuk mund të kuptojë ç`domethënë turp dhe njerëzim, se ay është bërë për gjakpirësi, për katillëqe dhe për vandalizma! Kurrë nuk besojmë të gjendet njeri, i cili të shkruajë historinë e ngjarjeve të fundit në Korçë e të tregojë hollësisht shkaktarët e kësaj lëvizjeje, meqenëse shkaktare e vërtetë e kësaj lëvizjeje është qeveria greke, e cila deshte që t`i përvëlonte e t`i shuante vendet e Toskërisë nga faqe e dheut dhe programin e saj e tregoi fort bukur se ka afër një mot që kur konferenca e Londrës vendosi kufinjtë e Shqipërisë, por qeveria greke vendosi të shpërndajë armë....Gjithë lufta që u bë në Korçë ishte organizuar nga Greqia me oficerë dhe ushtarë grekë… që të mbushnin qëllimin e poshtër dhe barbar e të rrëzojnë themelimin e Shqipërisë...” (Citohet sipas: Kastriot Dervishi.“Të mos harrojmë atë që na kanë bërë dhe atë që po na bëjnë grekët”. Faqja e internetit “Forumi shqiptar”. 07 maj 2007).

Së dyti, m’u kujtuan krimet e bishave fashiste greke në Çamëri dhe m’u fanit testamenti i egërsirës me fytyrë njeriu Napoleon Zerva:

“Vdes i qetë se bëra atë që doja. Pas lashë rrëke gjaku, tym, blozë, gërmadha, ulërima fëmijësh, nuse dhe gra të zhveshura, që futeshin në furrat e ndezura, që të mos pillnin më shqiptarë, burra të varur, shpuar me bajonetë, gjuha shqipe nuk do të flitet më në tokën helene. Kjo më kënaq mua, ashtu siç kënaq tërë shpirtrat helenë!”. (Citohet sipas: “Ja amaneti që la Napoleon Zerva, gjenerali famëkeq që masakroi qindra shqiptarë”.

Akademiku Flori Bruqi nxjerr në pah rolin e pazëvendësueshëm që luajtën Shtetet e Bashkuara të Amerikës për shpëtimin e popullit shqiptar të Kosovës nga shfarosja masive që kishin planifikuar egërsirat politike serbe, duke zbatuar planin e tyre barbar me emrin “Patkoi”, sipas të cilit duhet të kryhej spastrimi tërësor etnik i territorit, kurse banorët që mbeteshin të fshehur nëpër male, duhej të shfaroseshin krejtësisht.

Jo vetëm populli shqiptar i Kosovës, por mbarë kombi shqiptar, duhet t’i jetë mirënjohës në jetë të jetëve Presidentit Klinton (Bill Clinton - 1946), Kryeministrit Britanik Toni Bler (Tony Balir - 1953), Sekretares së Shtetit Medlin Ollbrajt (Madeleine Albright - 1937) dhe Kryekomandantit të forcave të NATO-s Uesli Klark (Wesley Clark - 1944), nderimi ndaj të cilëve e meriton të përjetësohet me shtatore hijerënda që duhet të ngrihen në kryeqendrat e trojeve tona etnike.

Roli parësor i Shteteve të Bashkuara të Amerikës në përgatitjen e bombardimeve kundër Serbisë, ishte i padiskutueshëm. Ndërkohë, ka pasur një kundërshtim të heshtur të Perëndimit evropian, sidomos të Francës, por edhe një stepje të ministrit të jashtëm anglez kundër fillimit të bombardimeve, çka dëshmohet fare qartë në një intervistë të gjeneralit rus Leonid Ivashov (1943), ish-këshilltar ushtarak i Kryeministrit Çernomëjrdin (1938-2010), dhënë revistës “Itogi” dhe botuar në faqen e internetit “russmir.info” të datës 27 gusht 2010.

Ndërhyrja e NATO-s, përmes bombardimeve të Serbisë për çlirimin e Kosovës, ishte një leksion me një prapavijë tepër domethënëse për shovinizmin rusomadh, armikun e betuar të kombit shqiptar, mbështetësin e paturpshëm të pjellës së vet të përbindshme serbe, shovinizmit serbokriminal.

Në këtë libër, akademik Bruqi hedh dritë edhe mbi qëndrimin e theksuar antishqiptar të Prokurores së Tribunalit të Hagës Karla del Ponte (Carla Del Ponte - 1947), për të cilën avokati anglez i Ramush Haradinajt Ben Emerson (Ben Emmerson - 1963) ka ngulur këmbë që ajo t’i kërkojë falje Haradinajt për akuzat e rreme që pati ngritur kundër tij. Ishte pikërisht po kjo Karla Del Ponte, e cila, armiqësinë e vet kundër popullit shqiptar të Kosovës dhe veçanërisht kundër Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, e pati shpalosur paturpësisht me gënjeshtra të pafundme në faqet e librit të vet me titull“The Hunt: Me and the War Criminals” (Gjuetia: unë dhe kriminelët e luftës), në italisht “La caccia: Io e i criminali di guerra”, të botuar në vitin 2008.

Libri i Karla Del Pontes ishte rezultat i vizitave të saj të shpeshta në Beograd dhe i ndërhyrjes së drejtpërdrejtë të Kremlinit, përmes Kryetarit të Komitetit të Këshillit të Federatës Ruse për Marrëdhënie Ndërkombëtare Konstantin Kosaçov (1962). Ishte pikërisht ky Kosaçovi që vuri në lëvizje edhe anëtarin e Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Evropës Dik Marti (Dick Marty - 1945), i cili e çoi edhe më tej shpifografinë e Karla Del Pontes, me akuzën kundër Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës për gjoja trafikim organesh të serbëve të vrarë. Pra, në Perëndimin evropian po synohej që kriminelët serbë të shndërroheshin paradoksalisht në viktima.

Në faqet e librit jepet një listë e tërë krimesh dhe kriminelësh, e cila është siguruar pas një pune të pandërprerë hulumtuese, gjatë së cilës autori ka shfrytëzuar më shumë se 200 burime të mediave vendase dhe ndërkombëtare. Kjo është një punë me të vërtetë heroike që ka kryer autori i këtij libri, të cilën jo dokushdo mund ta përballojë për të nxjerrë në dritën e diellit kaq shumë të vërteta tragjike.

Në të njëjtën kohë,të bëjnë përshtypje dhe të tronditin thellë faktet që sjell akademiku Flori Bruqi për përpjekjet e gjithanshme që bëri regjimi kriminal i Millosheviçit (1941-2006) për fshehjen e gjurmëve të krimit. Por fshehja e atyre gjurmëve vazhhoi po në atë mënyrë edhe kur Millosheviçi u rrëzua nga pushteti, përfundoi i prangosur në Tribunalin e Hagës dhe deri sa iku në botën e përtejme. Nuk mund të ndodhë ndryshe që kjo fshehje e atyre krimeve vazhdon edhe në ditët tona, sepse pushtetin politik në Beograd e trashëguan bashkëpunëtorët e ngushtë të Millosheviçit që janë në krye edhe sot e gjithë ditën. Prandaj krimet e egërsirave politike serbe ndaj popullit shqiptar të Kosovës, vazhdojnë të mbeten ende të pandëshkuara. Dhe Perëndimi evropian vazhdon të heshtë. Madje po përgatitet ta pranojë Serbinë në radhët e Bashkimit Evropian. Këtë qëndrim shpërfillës ndaj krimeve të bishës fashiste serbe në Kosovë, Perëndimi evropian e manifeston në qëndrimin e tij jo vetëm ndaj popullit shqiptar të Kosovës, por edhe ndaj kombit shqiptar në tërësi. Ky qëndrim shpërfillës doli më shumë në pah edhe gjatë krizës së fundit në Maqedoni dhe në Shqipëri, kur Bashkimi Evropian u tërhoq përfundimisht nga zgjidhja e saj. Madje ambasadorja gjermane, e shtetit më me peshë në Bashkimin Evropian, Susanne Schütz, deklaroi para do kohësh pa iu dridhur qerpiku:

“Edhe nëse PD nuk hyn në zgjedhje ne do t'i njohim” (Citohet sipas: Ambasadorja gjermane: Do t'i njohim zgjedhjet edhe pa PD”. Faqja e internetit e gazetës “Shqiptarja.com”. 02 maj 2017).

Kjo ishte një deklaratë jo vetëm absurde, por edhe skandaloze, e cila, po të mos kishte ndërhyrë Departamenti i Shtetit me përfaqësuesin e vet që dërgoi në Tiranë dhe në Shkup, do të kishte bërë që situata të përcillej me pasoja të rënda, që mund të shoqëroheshin edhe me shpërthimin e luftës civile, si në Shqipëri, ashtu edhe në Maqedoni. Ja, ky është Perëndimi evropian në qëndrimin ndaj kombit shqiptar. Ky është pikërisht po ai Perëndim evropian që soditi me aq shpërfillje vrasjen dhe groposjen në një varr masiv të 8 000 njerëzve të pafajshmën në Srebrenicë në verën e vitit 1995, një gjenocid i tmerrshëm ky në fundin e shek. XX, në kryerjen e të cilit, përveç bishave fashiste serbe, morën pjesë edhe kriminelë me damkë, të ardhur si vullnetarë nga Rusia dhe nga Greqia.

Tepër prekëse janë faqet e librit që autori ia kushton figurës emblematike të popullit shqiptar të Kosovës, intelektualit të shquar të mbarë kombit shqiptar, Ukshin Hotit, i cili në themel të filozofisë së tij politike kishte ribashkimin e trojeve tona etnike. Të tmerruar nga një filozofi e tillë politike e këtij Prometeu shqiptar, egërsirat politike serbe bënë çmos që Ukshin Hotin ta zhdukin pa lënë asnjë gjurmë. Për këtë hero të kombit shqiptar, akademiku Flori Bruqi ka përfshirë në faqet e këtij libri mbresa të përsonaliteteve të shquara të kulturës shqiptare, si Ismail Kadare, akademik Esat Stavileci, Prof.dr. Agim Vinca, Dritëro Agolli, akademik Bedri Dedja, Adem Demaçi, akademik Rexhep Qosja dhe dr. Moikom Zeqo.

Më kanë bërë përshtypje të jashtëzonshme ca mbresa mjaft të goditura të Ismail Kadaresë për Ukshin Hotin. Siç thekson autori i librit, në një intervistë që Kadarea ka dhënë në vitin 1996, ka deklaruar:

“… e vetmja gjë që për mua ka qenë e qartë sapo kam lexuar fragmentet e para nga mendimet e tij, ka qenë përgatitja e lartë profesionale. Kam frikë se pikërisht ky nivel i lartë ka qenë edhe burimi i fatkeqësisë që e ka ndjekur hap pas hapi këtë martir. Ka qenë tragjedi e vjetër… e shqiptarëve, përpjekja për të mënjanuar nga udhëheqja e një lëvizjeje, e një populli apo shteti, njerëzit më të zotë. Kur mungon tigri, majmuni bëhet mbret, - thotë një proverb kinez. Kjo logjikë e mbrapshtë, logjika e triumfit të mediokritetit, i ka shkaktuar, e, me sa duket, do t’i shkaktojë ende dëme të ndjeshme çështjes shqiptare… Më fort se kurrë kombi shqiptar ka nevoj për njerëz të aftë e me nivel të lartë. Njerëzit e zotë janë princat e vërtetë të një kombi. Për fat të keq, princat goditen shpesh në mënyrë të vdekshme”.

Këto fjalë e detyrojnë lexuesin të përsiatë paksa për atë që ka ndodhur dhe po vazhdon të ndodhë me fatet e kombit shqiptar, në radhët e të cilit nuk vlerësohen dhe nuk nderohen njerëzit e aftë dhe me nivel të lartë, sipas logjikës së triumfit të mediokritetit, siç flet dhe qëllon në shenjë Kadarea. Sepse mediokriteti është një tokë pjellore për lulëzimin e djallëzisë, e gënjeshtrës, e hajdutërisë, e hilesë, e hipokrizisë, e imoralitetit, e karrierizmit, e mashtrimit, e mercenarizmit, e pabesisë, e pasurimit pa djersën e ballit, e përçarjes, e smirës, e spiunllëkut, e tradhtisë etj.

Sundimi gati katërshekullor otoman figuron si një njollë e errët në ekranin e historisë sonë kombëtare. Vetëm aty nga fundi i viteve ’40 të shek. XIX patën shpërthyer ca kryengritje në jug kundër Reformave të Tanzimatit, pra, kundër taksave të reja që pati vendosur asokohe Porta e Lartë, dhe asgjë më tepër. Ndërkohë, fqinji ynë jugor kishte gati njëzet vjet që kishte fituar pavarësinë, kurse në katër vilajetet shqiptare s’kujtohej kush për çlirimin nga zgjedha otomane. Vetëm në gjysmën e dytë të shek. XIX, disa pena të shquara dhe figura politike hodhën themelet e Rilindjes Kombëtare që çuan në krijimin e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit. Por edhe gjatë zhvillimit të punimeve të saj, shqiptarët nuk folën me një zë, ishin të përçarë: disa ishin për autonomi, disa ishin për pavarësi nga perandoria otomane. Në ato kushte, Lidhja e Prizrenit nuk qe në gjendje të merrte në dorë fatet e vendit dhe të jepte kushtrimin, sidomos pas vendimeve kriminale të Kongresit famëkeq të Berlinit për fillimin e copëtimit të trojeve tona etnike, të krijonte forcat e armatosura dhe të nxirrte në krye një prijës me autoritet mbarëkombëtar, siç ndodhi në Greqi, prandaj edhe dështoi dhe u shtyp nga perandoria otomane.

Vendi fqinj i përtejdetit nxori në skenë Garibaldin (Giuseppe Garibaldi - 1807-1882), i cili, pas betejash të shumta, arriti, më në fund, që të krijojë një shtet të bashkuar italian më 17 mars 1861. Në testamentin për brezat pasardhës, Garibaldi ka shkruar:

“Unë po lë trashëgim dashurinë time për lirinë dhe për të vërtetën dhe urrejtjen time për gënjeshtrën dhe për tiraninë”.

Viktor Hygoi (Victor Hugo 1802-1885) ka bërë këtë vlerësim për Garibaldin:

“Ç’është Garibaldi? Njeri. Asgjë më shumë. Por njeri në kuptimin më të lartë të kësaj fjale. Njeri i lirisë, njeri i natyrës njerëzore. A ka ushtri? Një grusht vullnetarësh. A ka municione? Nuk ka. Vetëm disa fuçi baruti. Armët ia ka rrëmbyer armikut. Po ku qëndron forca e tij? Çfarë ia siguron fitoren? Çfarë qëndron në mbrojtje të tij? Shpirti i popujve”.

Vendi ynë asokohe, për fat të keq, nuk qe në gjendje të nxirrte në skenën e historisë një “Garibald” shqiptar.

Po ashtu, Bismarku (Otto von Bismarck - 1815-1898), të cilin e kanë quajtur “kancelar i hekurt”, pas betejash të përgjakshme, arriti të realizojë bashkimin e Gjermanisë më 18 janar 1871. Një aforizëm i tij për lirinë, e meriton të shkruhet me shkronja të arta:

“Liria është një luks, të cilin mund t’ia lejojë vetes jo dokushdo”.

Përçarja ka qenë shoqëruesja e përhershme tragjike e kombit shqiptar. Faik Konica thotë se Shqipërinë e ka shpëtuar rastësia. Nuk dihet se si do të kishin rrjedhur ngjarjet, sikur Ismail Qemali të mos kishte ngrënë atë dackën në parlamentin turk: vallë a do të kishte dalë ndokush tjetër që të ndërmerrte nismën për shpalljen e pavarësisë? Në Kuvendin e Vlorës, pas shpalljes së pavarësisë nga Ismail Qemali, në praninë e përfaqësuesve nga të gjitha trojet etnike, menjëherë duhej të kalohej në krijimin e forcave të armatosura. Vendimet kriminale të Konferencës së Londrës për copëtimin e trojeve tona etnike, duhej të kishin shërbyer si një kushtrim, si një sinjal alarmi për të ngritur më këmbë të madh e të vogël, që nga Arta e Preveza e deri në Tivar. Fatkeqësisht, nuk u lëshua kurrfarë kushtrimi, kurrfarë thirrjeje për një kryengritje mbarëshqiptare dhe punët morën drejtimin që dihet. Përçarja ndërshqiptare e bëri të vetën.

Lulëzimin më të shkëlqyer, mediokriteti që thekson Kadarea, e arriti në periudhën e diktaturës komuniste, kur u zhdukën rrënjët e nacionalizmit shqiptar dhe në vitet ’80 të shek. XX vendi ynë arriti në nivelin më skandaloz të varfërisë, saqë mbarë Perëndimi evropian e tregonte me gisht. Mediokriteti ka vazhduar të lulëzojë edhe pas ndërrimit të sistemit komunist, kur në Kuvendin e Shqipërisë, kanë zënë dhe vazhdojnë të rrinë në ndenjëset e tij mediokër të të gjitha niveleve, me përjashtim të një pakice nga të dy krahët që shfaqet herë pas here në folëtoren e tij. E njëjta gjë ka ndodhur edhe në Kosovë, ku mediokriteti ka lulëzuar dhe vazhdon të lulëzojë në qejfin e vet.

Murat Jashari i është drejtuar me 104 pyetje ish-Komandantit të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës dhe ish-ministrit të mbrojtjes në qeverinë e përkohshme të Kosovës Azem Syla (1951). Kam shkëputur vetëm tri pyetje me një kuptim mjaft domethënës:

“Pse nuk i keni dërguar në vend dy snajperë të bardhë të kalibrit 338, të cilët unë t’i dorëzova, një për Komandant Kumanovën (Ismet Jasharin) dhe një për Flamurin (Gafurr Elshanin)? Komandant Kumanova dhe Flamuri m’i kanë kërkuar ata snajperë për të vrarë komandantë të pushtuesit serb e jo që ju, po me ata snajperë, t’i vrisnit ushtarët më të mirë të lirisë. A ishte kështu? Zotëri, detyrën dhe rolin e kujt e keni kryer kundër popullit tuaj, ju me mafien e Drejtorisë Politike dhe të Kryesisë së PDK-së? (Citohet sipas: “Vëllai i Ismet Jasharit, komandantit “Kumanova”, me 104 pyetje për Azem Sylën”. Faqja e internetit e gazetës “Bota Sot”. 20 janar 2016).

Ja, pra, çfarë bën në Kosovë mediokriteti që stigmatizon Kadarea: vret ushtarët më të mirë të lirisë, që të lulëzojë mercenarizmi, tradhtia në shërbim të Beogradit.

Disa faqe të librit, në krye të të cilave është vënë titulli “Monumenti kulturor i Millosheviçit”, akademiku Flori Bruqi ia kushton kishës serbe “Sveti Spas” (Krishti Shpëtimtari”) në oborrin e Universiteti të Prishtinës. Ajo kishë u ndërtua arbitrarisht gjatë viteve ’90, kur Kosova ishte e pushtuar nga kolonizatorët serbë, me të vetmin qëllim që t’i zinte frymën Universitetit të Prishtinës, duke ndërhyrë në një mënyrë të jashtligjshme në sistemin kadastral të atij universiteti dhe duke zaptuar një sipërfaqe të përgjithshme prej 4.27 hektarë.

Lind pyetja: si duhet vepruar me këtë ndërtim të paligjshëm? Për t’iu përgjigjur kësaj pyetjeje, po përcjell paraprakisht një informacion nga Beogradi:

“Një xhami shqiptare që gjendej në Beograd është rrëzuar në mëngjesin e sotëm. Kjo xhami në Zemun të Beogradit, sipas autoriteteve, u rrëzua për shkak të lejes së ndërtimit” (Citohet sipas: “Rrëzohet xhamia shqiptare në Beograd”. Faqja e internetit e gazetës “Zëri”. 26 maj 2017).

Pra, xhamia shqiptare në Beograd u rrëzua se ishte ndërtuar pa leje. Po atëherë edhe kisha serbe që është ndërtuar në një mënyrë të jashtëligjshme para Universitetit të Prishtinës, pse nuk rrëzohet nga autoritetet vendore të Prishtinës? Përgjigjja është e thjeshtë:

Xhamia shqiptare u rrëzua në Beograd se Serbia ka në krye të shtetit burra të politikës, kurse kisha e paligjshme sebe para Universitetit të Prishtinës nuk mund të rrëzohet se Kosova ka në krye të shtetit lepuj të politikës.

Me këtë rast, akademiku Flori Bruqi, me një elegancë intelektuale, pa bërë asnjë koment të vetin, e nxjerr tërësisht zbuluar presidentin Hashim Thaçi kur ishte kryeministër, lidhur me qëndrimin e tij ndaj kishës së paligjshme serbe. Ai shkruan:

“Në një emision të Radio Kosovës, Kryeministri Hashim Thaçi, i pyetur për objektin e ngritur pa leje të kishës ortodokse serbe në ambientet e Universitetit të Prishtinës, e ka quajtur atë një vepër të shëmtuar. Ai ka thënë se kjo kishë, në fakt, është monument i Sllobodan Millosheviçit. Por kur është pyetur se cili duhet të jetë fati i saj, kryeministri ka dhënë një përgjigje diplomatike: “Kemi punë më të mëdha për të bërë, por do t’i vijë radha edhe asaj””.

Interesante! Por autoritetet e Beogradit nuk pritën sa të bënin “punë më të mëdha”, por e shembën menjëherë xhaminë shqiptare që qe ngritur pa leje.

Pra, në sytë e popullit shqiptar të Kosovës, Thaçi mundohet ta reklamojë veten si “atdhetar”, ndërsa kur i kërkohet mendim se si duhet vepruar me atë kishë të paligjshme, ai zbulon servilizmin dhe mercenarizmin e tij ndaj Beogradit. Sepse servilizmin dhe mercenarizmin e vet ndaj Beogradit ai e ka faktuar shumë herë me lëshimet skandaloze që i ka bërë shovinizmit serb, në bashkëpunim të ngushtë me Isa Mustafën dhe me Edita Tahirin, që prej 19 prillit të vitit 2013 dhe deri tani.

Mercenarizmit dhe tradhtisë së treshes Thaçi-Mustafa-Tahiri, ia nxjerr bojën përfundimisht Aleksandër Vuçiçi, i cili para do kohësh ka deklaruar për një marrëveshje të arritur në Bruksel. Në një informacion, të botuar në faqet e internetit, thuhet:

“Aleksandër Vuçiç ka lavdëruar marrëveshjet e arritura në Bruksel, ndërmjet Qeverive të Serbisë dhe asaj të Kosovës”.

Ai ka deklaruar:

“Ne e morëm vendimin që të gjithë punonjësit e policisë të jenë të nacionalitetit serb, dhe se asnjë polic shqiptar të mos vërë këmbë në Veri të Kosovës” (Citohet sipas: “Vuçiç: Marrëveshja e Brukselit është që asnjë polic shqiptar të mos shkelë në veri të Kosovës”.

Pas kësaj ndërhyrjeje të Vuçiçit në mjetet e informimit masiv, ka reaguar Edita Tahiri, e cila ka deklaruar:

“Serbia duhet ta heqë sëmundjen e nacionalizmit” (Citohet sipas: “Edita Tahiri demanton Vuçiçin: zëvendësdrejtori i policisë në Veri është shqiptar”.

Ministrja e dialogut kot e akuzon Serbinë dhe Vuçiçin për nacionalizëm! Sikur Serbia dhe Vuçiçi të ishin nacionalistë, ata meritojnë nder dhe respekt, sepse nacionalizmi është mbrojtje me dinjitet e vlerave kombëtare, e gjuhës dhe e trashëgimisë kulturorë. Por as Sebia, as Vuçiçi dhe as mbarë kopeja e egërsirave politike serbe, nuk kanë qenë, nuk janë dhe nuk do të jenë kurrë nacionalistë në qëndrimin ndaj Kosovës. Ata kanë qenë, janë dhe do të vazhdojnë të jenë vetëm shovinistë të egër, sepse në kushtetutën serbe Kosovën e konsiderojnë pjesë të territorit të Serbisë. Se jo më kot kryepeshkopi Irinej, komisari politik i udhëheqjes serbe, ka deklaruar se Serbia do të kthehet në Kosovë, qoftë edhe pas dy mijë vjetësh. Por është për të vënë duart në kokë që treshja pa dinjitet kombëtar Thaçi-Mustafa-Tahiri, në bazë të marrëveshjeve që ka nënshkruar me Beogradin në Bruksel, në heshtje dhe në fshehtësi nga populli shqiptar i Kosovës, Mitrovicën e Veriut e konsideron territor serb. Mirë do të ishte që ministrja e dialogut të thellohej në kuptimin leksikor të fjalëve “nacionalizëm” dhe “shovinizëm”, në mënyrë që të bindej se çfarë dallimi të thellë kanë ato nga njëra-tjetra.

Mjaft interes ngjallin faqet e librit, ku autori shtron pyetjen: “A do të bashkohen shqiptarët në një shtet?”.

Çështja e ribashkimit të trojeve tona etnike vazhdon të mbetet e ankthshme që asokohe kur Perëndimi evropian, nën diktatin e shovinizmit rusomadh, i copëtoi në mënyrën më barbare nga trungu amë. Kjo Çështje Madhore e kombit shqiptar kërkon zgjidhje, kërkon zhbërjen e padrejtësisë që atij iu imponua me dhunë nga fuqitë e mëdha evropiane.

Akademik Flori Bruqi ka parashtruar në faqet e këtij librit ecurinë e kësaj Çështjeje, me një nëntekst të qartë: kombit shqiptar duhet t’i kthehet borxhi që i është marrë më shumë se një shekull më parë. Kërkesa për kthimin e atij borxhi ushton në vargjet poetike, në këngët e artistëve të talentuar apo në intervista dhe artikuj publicistikë. Ja ç’vargje ka hedhur në letër Princi i Polifonisë Lefter Çipa: Ne s’kemi ëndërr të madhe, / Aq sa hap krahët shqiponja, / Shqipërinë Natyrale, / Katër vilajetet tona.

Politikanët shqiptarë, këta servilë të regjur të Beogradit, të Athinës dhe të Brukselit, politikanë pa dinjitet kombëtar, le të kërkojnë në youtube këngën me titull “Kurrë s’i ndan shqiptarët kufini”, një këngë kjo me vargje bubulluese që ekzekutohet aq mjeshtërisht nga këngëtarët e talentuar Marie Lajçaj dhe Pëllumb Vinca. Duke pasur parasysh vëllezërit tanë përtej kufirit të Shqipërisë Londineze, kënga ushton: Na ndan zjarri e na ndan pragu, / na bashkon gjuha dhe gjaku. / Trojet thrrasin me nji za: / Pa u bashku s’durohet ma, / Ka ardh koha që kem dasht, / Kangë e zemra me i ba bashkë. / Kurrë përjetë s’i qajmë do halle, / Për pa i thanë Shqipni e Madhe, / Pa na kthy borxhin Evropa / Që na ndau në copa-copa.

Për të theksuar kotësinë e përpjekjeve të politikanëve shqiptarë për pranimin e Republikës së Shqipërisë në Bashkimin Evropian, pa realizimin paraprak të ribashkimit të trojeve tona etnike, akademiku Flori Bruqi ka cituar Dritëro Agollin. Duke vlerësuar lart figurën e Ukshin Hotit për vënien në jetë të idealit të tij kombëtar për ribashkimin e trojeve etnike, Dritëroi ka deklaruar:

“Ne flasim e themi se do të hyjmë në Evropë, do të evropianizojmë Shqipërinë, etj. Të gjitha këto janë fantazira, janë gjysmake. Shqipëria evropianizohet kur të jetë një, e plotë, dhe jo kështu dy copësh, se kështu nuk evropianizohet kurrë. Kë do të evropianizosh ti, tre milionë banorë do të evropianizosh? Po tre milionë të tjerë? Domethënë, problemi është tepër i ngatërruar për sa i përket evropianizimit të Shqipërisë, civilizimit të saj etj. Civilizim do të thotë kur të jesh një. Po s’qe një, nuk je i civilizuar plotësisht. Dhe Ukshini e trajton këtë problem”.

Çështja kombëtare shqiptare vazhdon të mbetet e pazgjidhur. Ajo përbën një plagë të madhe që s’po gjen dot shërim për faj të politikanëve shqiptarë, të cilët i gënjen mendja se me servilizmin e tyre para Perëndimit evropian gjoja do të fitojnë simpatin e tij. Në të vërtetë, me qëndrimin e tyre pa dinjitet kombëtar, ata janë shpërblyer me përbuzjen e tij të heshtur.

Me botimin e librit të ri me titull “Dëshmi të krimit të pandëshkuar”, akademiku Flori Bruqi ka dhënë një kontribut të jashtëzakonshëm për ndriçimin e shumë të vërtetave tragjike për popullin shqiptar të Kosovës në veçanti dhe për kombin shqiptar në tërësi. Shumë nga këto probleme të mprehta që ai ka parashtruar në këtë libër-monument, duhej ta kishin shqetësuar me kohë e me vakt Akademinë e Shkencave në Tiranë dhe në Prishtinë dhe mbarë klasën politike shqiptare në trekëndëshin Tiranë-Prishtinë Shkup. Atyre u takonte t’i grumbullonin këto fakte tronditëse, të përgatitnin dosjet përkatëse, t’i përkthenin në gjuhët kryesore dhe t’ua nisnin kryeqyteteve të Perëndimit evropian, Brukselit, Departamentit të Shtetit, Kongresit dhe Senatit Amerikan dhe Këshillit të Sigurimit të OKB-së, në mënyrë që të zhvlerësonin tërësisht gjithë literaturën shpifografike kundër kombit shqiptar, me të cilën Beogradi dhe Athina kanë përmbytur bibliotekat e institucioneve të lartpërmendura ndërkombëtare. Në të njëjtën kohë, kryepolitikanët shqiptarë le të mundohen që, të paktën, një herë të vetme në jetën e tyre, ta kësibëjnë nga vetja servilizmin para të huajve, të bëhen burra të politikës dhe, nga folëtoret e Brukselit, e Departamenti të Shtetit, e Senatit dhe e Kongresit Amerikan, deri në folëtoren e Organizatës së Kombeve të Bashkuara, të ngrenë zërin për ribashkimin e trojeve tona etnike

Mendoj dhe propozoj që akademiku Flori Bruqi, në perspektivë, të përgatitë dhe të botojë një tjetër libër interesant, ku, me mjeshtërinë që e karakterizon, të trajtojë kodin moral të egërsisë grekoserbe përballë kodit moral të fisnikërisë shqiptare, në mënyrë që të dalë mirë në pah e vërteta se shqiptari, tradicionalisht, as hasmin e vet, as armikun që ia ka behur si pushtues, pasi e ka vrarë, nuk e ka pasur zakon ta poshtërojë, ta përçudnojë, ta groposë në varre masive, t’ia djegë kufomën me benzinë apo t’i përdhunojë vajzat dhe gratë dhe aq më pak të vrasë fëmijë, gra, pleq dhe plaka. Dukuri të tilla barbare kanë qenë dhe mbeten të papërfytyrueshme për kodin moral të fisnikërisë shqiptare. Por duhet të theksojmë se kodin e shëndetshëm të moralit fisnik shqiptar, na e ndoti keq krimineli Enver Hoxha, sipas urdhrave që merrte nga emisarët kriminalë jugosllavë gjatë viteve të luftës. Në një radiogram që i dërgonte Korparmatës I më 21 shtator 1944, ky kriminel dhe agjent i regjur i Beogradit, urdhëronte:

“Zai Fundon ta torturoni deri në vdekje dhe pastaj ta pushkatoni” (Citohet sipas: Uran Butka.“Dokumenti, si u vra Llazar Fundo me urdhër të Enverit”. Faqja e internetit e gazetës “Panorama”. 02 tetor 2014).

Kodin e egërsisë morale serbosllave, krimineli Enver Hoxha e praktikoi gjerësisht kundër përfaqësuesve të shquar të nacionalizmit shqiptar gjatë tërë periudhës së sundimit të tij dikatorial. Ndonjë shfaqje e shëmtuar e atij kodi moral barbar u vu re edhe në ngjarjet tragjike të vitit 1997, kur me kufomën e oficerit të vrarë të SHIK-ut Lek Qoku, tallej një turmë studentësh të ndërkryer në njërin nga auditoret e Universitetit “Ismail Qemali” të Vlorës dhe kur një femër e përbindshme mundohej t’i pinte gjakun.

Gjithsesi, akademiku Flori Bruqi, si një figurë e shquar me përgatitje enciklopedike, si një intelektual i nderuar erudit, e ka kryer dhe do të vazhdojë ta kryejë gjithmonë me nder detyrën e shenjtëruar para kombit shqiptar.

Nderim dhe respekt të thellë për këtë punëtor të palodhur të letrave shqipe me vlera të rralla shkencore, intelektuale........

http://www.botasot.info/kultura/736146/nje-plage-e-hapur-qe-spo-gjen-dot-sherim/

Maks Velo sulmon myslimanët: Nuk jemi vend islami, kjo fe s’jep garanci

Kohë më parë është mbajtur në Tiranë tek “Reja” para GKA-së, takimi e debati mbi letërsinë e religjionin. Takimi u nis nga botimi i Mustafa Nanos “Selam aleikum, baba!” e aty morën pjesë Diana Çuli, Dorian Koçi, etj. I pyetur nga Ben Andoni nëse ka frikë nga vdekja, Mustafa Nano tha: “A kam frikë nga vdekja? Një nga kontrastet e mëdha me besimtarët është shumë i thjeshtë: besimtarët mendojnë se me vdekjen fillon një gjë e madhe, ndërsa unë mendoj se me vdekjen merr fund një gjë e madhe. Te kapitulli i fundit, unë kam një personazh që vdes dhe kam bërë një lojë që unë nuk besoj”. Nano vërejti se sipas tij, “kapitulli i fundit mbyllet kështu: shpirti i bekimit që ka vdekur rri mbi varrin e tij. Shpirtit nuk i pëlqen bota e përtejme, edhe pse është e përjetshme. Ai thotë se “unë u binda që ekzistenca është e përjetshme, por u binda edhe se pjesën më të bukur të kësaj ekzistence unë e kam prapa shpine, ishte jeta mbi tokë. Jeta është shumë e bukur dhe vdekja është fundi dramatik, e më dramatik nuk bëhet”.
Në këtë pikë Mustafa Nano sqaroi se prej vitesh është thelluar në studimin e feve. “Kam lexuar Kuranin e Biblën dhe ky thellim më ka bërë me jofetar se sa kam qenë dhe më ka bërë që të mirëkuptoj të gjithë besimtar. Është paradoks, që mbasi lexoj ca libra për të cilët nuk kam respekt, mirëkuptoj njerëzit që këta libra i shohin si librat që bartin të vërtetat më të mëdha që ekzistojnë në këtë botë”. Nano tha se, “që leximi i librave të shenjtë ca njerëz si unë i bën më pak fetar se ç’kanë qenë, kjo kuptohet, por që i njëjti njeri të mirëkuptojë ca njerëz që këta libra i shohin të shenjtë, ndërsa për mua janë të shenjtë, s’e kuptoj”.
MBI FANATIZMIN
“Meraku im për fanatizmin fetar ka qenë një moment këtu në qytet, ka kaluar pa fituar vëmendjen e medias: në bulevard bëhej protesta e shqiptarëve kundër idesë së armëve kimike në Shqipëri, protestë e bukur, unë në atë protestë kam parë 10-20 myslimanë që në protestë e sipër u ulën dhe filluan të luten për të zgjidhur një problem shumë tokësor. Për të zgjidhur një problem te godina përballë, u ulën dhe u lutën. Unë e kam parë këtë me shumë shqetësim”, tha Mustafa Nano. Sipas tij, problemi i atyre që luteshin (faleshin) nuk ishte se u uzurpua një hapësirë laike, nga ca njerëz që mund ta ushtrojnë besimin në mënyrë intime. “Unë e pashë si shqiptar. Ishte një gjë që kishte 100 vite që nuk kishte ndodhur. Një konfondim i tillë i laikes dhe publikes në rrugët e Shqipërisë nuk ishte europiane, ishte shumë Arabi Saudite dhe uroj të mos përsëritet më”.
Ai shtoi se është me idenë që kombi ynë ka natyrë sui generis, ka një strukturë shumë fetare. “Është ngritur mbi një pakt të heshtur – do mbetemi gjallë e në këmbë për sa kohë fetë bien dakord që ky komb është i të gjithëve, jo vetëm i njërës fe”, tha Nano. Ai nënvizoi se po fliste për një traditë që ka islami shqiptar, “sepse islami më intereson më shumë, se është feja që bart një numër problemesh sot”. “Ndoshta për shkak të terroristëve e fanatikëve, edhe për shkak të doktrinës. Islami ynë i traditës është shumë seksi e i lezetshëm dhe i pëlqyeshëm, që kombinon moderacionin, me oksidentalizmin, patriotizmin e respektin për femrën. Këtë islam duam ta rikuperojmë. Mund të më thonë se jam i pafe, por unë do doja që këtë lloj islami ta nxirrnim në eivdencë, e këtë e them si patriot, do garantonim themele të shëndosha të këtij kombi. Na duhet islam i moderuar, duhet ta sjellim në vitin 2016”, e mbylli mesazhin e idenë e tij Mustafa Nano.
MAKS VELO
Pas tij, fjalën e mori Maks Velo, duke thënë se në tezat që tha Muçi ka gjëra të pasakta. “Ju thatë që kombi ynë ka pasur mirëkuptim, po ky erdhi pas pushtimit osman. Kombi ynë deri atëherë nuk kishte nevojë për këtë pakt, se kombi shqiptar ka qenë komb i krishterë. E gjithë zona e Mesdheut ishte djep i krishterë. Nuk jemi vend islami, islami ishte atje tek Arabia Saudite, kjo ka shumë rëndësi edhe për të kuptuar islamin seksi, që nuk është aq seksi”, u shpreh Maks Velo.
Ai shtoi se, “islami nuk jep garanci – ky është problemi. Nuk është problemi që është një tjetër fe, nuk jep garanci se brenda natës mund të gdhihesh nesër vehabist, siç ngjau andej, u shkatërrua një kontinent i tërë. Ka rrezik të prishë edhe BE”. Velo theksoi se, “ky është rreziku dhe aty ka teza shumë të gabuara. “Në fund të jetës bëhet rezultat. Edhe për fenë duhet të bëhet rezultati. Nëse ajo fe do kishte rezultat pozitiv, asnjë njeri s’do ishte kundër. Pse nuk ka kundërshti për budistët në Europë?”, tha Velo. Mandej ai ripyeti: “Pse për këta vetëm? Sepse këta e kuptojnë me shumë dhunë avancimin e tyre. Unë e shoh me shumë frikë këtë. Po të ishte ai islami i mirë, nuk do kishim pasur vajtje në Siri, nuk do kishim pasur një seri evenimentesh që janë të rënda dhe për të cilat ka frikë Europa. Është një problem real. Unë kur i shoh këtu në bulevard, mua më zë frika”.