Ish-presidenti rus Dmitry Medvedev ka thënë se Moska ka të drejtë të mbrohet me armë bërthamore nëse shtyhet përtej kufijve të saj dhe se kjo “sigurisht nuk është blof”.

 

Ish-presidenti rus Dmitry Medvedev, nënkryetar i Këshillit të Sigurimit të Rusisë, paralajmëroi gjithashtu se Moska ka të drejtë të përgjigjet “pa shumë konsultime”, pasi tensionet me Perëndimin rriten rreth referendumeve të mbajtura në zona të mëdha të territorit ukrainas të pushtuar nga Rusia.

 
Medvedev ka lëshuar rregullisht deklarata agresive për Perëndimin dhe Ukrainën në muajt e fundit, duke nënvizuar transformimin e tij nga një liberalizues në dukje me mendje perëndimore si president nga 2008-2012 në një skifter gjeopolitik të ashpër.
Ministrja e Jashtme franceze Colonna në Kiev për vizitë
Ministrja e Jashtme franceze Catherine Colonna ndodhet në Kiev për një vizitë të paparalajmëruar në Ukrainë në shenjë mbështetjeje për vendin e sulmuar nga Rusia.
“Mirëmëngjesi, Ukrainë, është mirë të kthehesh”, ka shkruar ajo në rrjetet sociale, duke postuar një foto të saj duke ecur në Kiev me ambasadorin francez në Ukrainë Etienne de Poncins.
Kazakistani do të garantojë sigurinë e rusëve që ikin
Kazakistani do të sigurojë kujdesin dhe sigurinë e rusëve që ikin nga një “situatë e pashpresë”, tha presidenti i vendit të Azisë Qendrore, ndërsa burrat rusë ikën pas thirrjes ushtarake të Ukrainës.
“Kohët e fundit kemi pasur shumë njerëz nga Rusia që kanë ardhur këtu. Shumica prej tyre janë të detyruar të largohen për shkak të situatës së pashpresë. Ne duhet të kujdesemi për ta dhe të garantojmë sigurinë e tyre,” citohet të ketë thënë presidenti kazak Kassym-Jomart Tokayev. Ai, mes tjerash ka shtuar se kjo është një çështje politike dhe humanitare.
Udhëheqësi kazak dënoi gjithashtu sulmin e Moskës kundër Ukrainës dhe bëri thirrje për respektimin e integritetit territorial, pasi Rusia mbajti referendume aneksimi në katër rajone të Ukrainës. Gazsjellësi Nord Stream 1 goditet nga rrjedhje në Detin Baltik Dy rrjedhje janë identifikuar në tubacionin e gazit Nord Stream 1 nga Rusia në Evropë në Detin Baltik, disa orë pas një incidenti të ngjashëm në tubacionin e tij binjak, thanë autoritetet skandinave.

“Autoritetet tani janë informuar se ka pasur dy rrjedhje të tjera në Nord Stream 1, i cili gjithashtu nuk është në funksion, por përmban gaz,” tha ministri danez i klimës dhe i energjisë, Dan Jorgensen.
Pas rrjedhjeve, Jorgensen tha se autoritetet kërkuan “nivele më të larta gatishmërie në sektorin e energjisë elektrike dhe gazit” në vend.
Japonia kritikon trajtimin “e pabesueshëm” të diplomatit të arrestuar në Rusi
Japonia i kërkoi Rusisë të kërkonte falje për arrestimin e një diplomati për spiunazh të dyshuar, duke mohuar akuzën dhe duke akuzuar Moskën për lidhjen e syve dhe fiksimin e njeriut në “akte të pabesueshme”.
Diplomati japonez me qendër në qytetin lindor të Vladivostok u konsiderua “persona non grata për aktivitetet e paligjshme të inteligjencës”, u tha gazetarëve zëdhënësi i lartë i qeverisë Hirokazu Matsuno, duke cituar ministrinë e jashtme ruse. Separatistët rusë në Ukrainë mbajtën votat e aneksimit të ditës së fundit
Sondazhet e aneksimit të organizuara nga autoritetet e mbështetura nga Kremlini në katër rajone të Ukrainës të kontrolluara kryesisht nga forcat ruse do të mbylleshin të martën, me kërcënimet e Moskës për armë bërthamore në afërsi.
Kievi dhe aleatët e tij i kanë denoncuar votat si një mashtrim dhe kanë thënë se Perëndimi nuk do t’i njohë kurrë rezultatet e votimit, të cilat po rrisin aksionet e ofensivës shtatëmujore të Rusisë.
Forcat ruse në Ukrainë këtë muaj kanë pësuar pengesa serioze, si në lindje ashtu edhe në jug të vendit, të cilat vëzhguesit thonë se e shtynë presidentin Vladimir Putin të nxitojë përpara me votimin për të çimentuar autoritetin e Moskës atje.
Putin tha se Rusia do të përdorë të gjitha mjetet e disponueshme për të mbrojtur territorin e saj, duke nënkuptuar se pas aneksimit të katër rajoneve - Luhansk, Donetsk, Kherson dhe Zaporizhzhia, Moska mund të vendosë armë strategjike bërthamore për të zmbrapsur përpjekjet e Ukrainës për të marrë përsëri territorin.
Donetsk ‘qëllimi nr. 1’ i Ukrainës: Zelenskyy
Presidenti Volodymyr Zelenskyy e ka përshkruar situatën ushtarake në rajonin e Donetskut të Ukrainës lindore si të vështirë dhe tha se ishte “qëllimi nr. 1” i vendit, sepse ishte edhe qëllimi nr. 1 i Rusisë.
Situata në rajonin e Donetsk është veçanërisht e rëndë, tha Zelenskyy në videofjalimin e tij të natës. “Ne po bëjmë gjithçka për të frenuar aktivitetin e armikut. Ky është qëllimi ynë numër 1 për momentin, sepse Donbass është ende qëllimi nr. 1 për pushtuesit", deklaroi ai.
Që kur forcat ruse u zhvendosën në Ukrainë në fund të shkurtit, ato kanë pushtuar pothuajse gjithë rajonin e Luhanskut dhe ngadalë po përparojnë nëpër rajonin e Donetskut - dy provincat që përbëjnë Donbasin.

Vlladimirutin nxjerr “përbindëshin” nënujor nga baza? NATO informon anëtarët për lëvizjet e fundit të Rusisë

 NATO është alarmuar dhe ka informuar anëtarët e saj se nëndetësja bërthamore e Rusisë Belgorod është larguar nga baza e saj dhe mund të jetë arma e fundit e Vladimir Putin mes përshkallëzimit të tensioneve në frontin e Ukrainës.

Belgorod është zhdukur nga baza e saj në Rrethin Arktik dhe mund të lundrojë në ujërat e Detit Kara për të testuar super-silurin e Neptunit, sipas një shënimi paralajmërues të NATO-s të dalë në mediat italiane gjatë fundjavës, raporton Daily Mail.

Kjo supernëndetëse është i aftë të udhëtojë në distanca të mëdha nën ujë përpara se të shpërthejë me forcë të madhe, duke shkaktuar kështu një “cunam bërthamor” që mund të mbyt qytetet bregdetare me valë rrezatimi.

Vihet re se nëse testi bëhet, ka të ngjarë të jetë përpjekja e fundit e Putinit për të “frikësuar” Perëndimin për luftën e dështuar në Ukrainë, pasi ai konsiderohet i dyshuar për sulmet në tubacionet Nord Stream javën e kaluar. Vihet re se Belgorod ka mini-nëndetëse të dizajnuara për të kryer sulme në infrastrukturën nënujore.

Megjithatë, përfshirja e saj vihet në dyshim sepse – nëndetësja 180 metra e gjatë, një nga më të mëdhatë në botë – do të kishte qenë jashtëzakonisht e vështirë të kalonte pa u vënë re teksa hynte në Baltik. Është e paqartë nëse Belgorod do të kishte kohë për të arritur bazën e tij në Detin e Bardhë Baltik – një distancë prej rreth 3,000 miljesh – pa u zbuluar ndonjëherë.

NATO që atëherë ka njoftuar aleatët se nëndetësja mungonte nga baza, por tha se ende besohej se po operonte në Arktik. Është e paqartë saktësisht se kur është dërguar paralajmërimi, por ai u publikua për herë të parë dje nga gazeta italiane La Repubblica. Nëndetësja Belgorod është në funksion që nga korriku. Super-siluri i Neptunit ishte një nga katër armët e gjeneratës së re të shpallur nga Putin në 2018 dhe që besohet të jetë operacionale.

Sipas mediave ruse, ajo është në gjendje të udhëtojë deri në 9500 kilometra nën ujë përpara se të shpërthejë një kokë bërthamore prej dy megatonësh, 130 herë më e fuqishme se bomba që hodhi në Hiroshima.

Kjo kokë bërthamore nuk u testua kurrë për shkak të ndalimeve ndërkombëtare për testimin e armëve bërthamore. Shkelja e këtyre marrëveshjeve duke testuar Neptunin – madje edhe në ujërat e largëta të Arktikut – do të ishte një veprim jashtëzakonisht provokues i Rusisë.

Bisha” e Mbretëreshës futet në Mesdhe, anijet ruse e “mbajnë frymën” në Siri

 Rusia po kërcënon botën me luftë bërthamore, ndërkohë që thuajse çdo ditë analistë ushtarakë apo gazetarë theksojnë se ushtria ruse mund të hedhë raketa “Satan II” në drejtim të Europës dhe ishullit britanik “për t’i zhdukur ata nga faqja e dheut”.

Pak ditë më parë u bë i njëjti diskutim në televizionin shtetëror rus, ku një analist ushtarak tha se për 200 sekonda mund të goditej ishulli britanik me këto raketa dhe pas këtij sulmi Anglia nuk do të ekzistonte më. Një tjetër tha se nëse kjo ndodhte edhe britanikët do ta sulmonin Rusinë me armë bërthamore dhe askush nuk do të mbijetonte në fund.

Britanikët janë një fuqi bërthamore dhe kanë një flotë të avancuar nëndetësesh që mbajnë raketat bërthamore, të “famshmet” Trident. Këto raketa mbahen nga nëndetëset e shpërndara në detra dhe oqeane kudo në glob dhe në çdo rast Britania e Madhe do t’i përgjigjej çdokujt që do ta sulmonte, raporton abcnews.al.

Njëra prej këtyre nëndetëseve është futur sëfundmi përmes Gjibraltarit në Mesdhe duke iu drejtuar bazës ruse të Latakias në Siri. Bëhet fjalë për nëndetësen bërthamore “HMS Audacious” (S122). Kjo e fundit është e pajisur me raketa të ndryshme që mund t’i përgjigjen çdo sulmi.

Krahas këtyre nëndetëseve, Britania e Madhe ka edhe në dispozicion edhe katër nëndetëset e tjera bërthamore, të cilat janë të pajisura po ashtu me raketa bërthamore. Bëhet fjalë për nëndetëset e klasit “Vanguard”. Këto nëndetëse mbajnë nga 8 deri 16 raketa bërthamore “Trident”, ku secila ka nga 8 mbushje bërthamore se cila.

Në çdo rast, një sulm bërthamor ndaj britanikëve do tyë ishte një vetëvrasje nga rusët, prandaj edhe një retorikë e tillë vlerësohet nga ekspertët se bëhet vetëm për konsum të brendshëm në Rusi dhe nuk ka asnjë efekt në Perëndim.Nga ana tjetër anijet ruse që gjenden në Egje janë mbledhur rreth portit të Latakias në Siri, ndërkohë që kanë përballë një flotë të fuqishme të NATO-s kudo në Mesdhe.

Rusia mban armë bërthamore në zemër të Evropës | Kaliningrad, qyteti gjerman që u shndërrua në rus, sot “bomba” e Putinit

 

Kaliningrad, vendi ku Rusia mban armë bërthamore është një hapësirë në zemër të Evropës. Evropa së fundmi u  trondit nga njoftimi i Dmitry Medvedev, një nga ndihmësit më të afërt të Vladimir Putin, ku tha se vendi do të instalonte raketa hipersonike dhe armë bërthamore në enklavën e Kaliningradit nëse Suedia dhe Finlanda i bashkohen NATO-s. Por cila është saktësisht historia e Rusisë dhe Kaliningradit, territorit më perëndimor të Rusisë, të cilin Kremlini po e përdor për të trembur Evropën prej vitesh për shkak të afërsisë me qytetet më të mëdha të Evropës?

Bashkimi Sovjetik ia mori Gjermanisë Kaliningradin në fund të Luftës së Dytë Botërore. Kaliningrad, Konigsberg i atëhershëm ishte pjesë e Gjermanisë së Hitlerit, dhe më parë Republika e Vajmarit dhe Mbretëria e Prusisë. Në mesin e shekullit të 18-të me luftën shtatëvjeçare, qyteti ishte nën pushtimin e Perandorisë Ruse, por shpejt u kthye në Prusi. Gjermania u detyrua të hiqte dorë nga pjesë të mëdha të vendit të saj në fund të Luftës së Dytë Botërore. Në Potsdam, Britania e Madhe dhe Shtetet e Bashkuara i dhanë pa diskutim këtë territor sovjetikëve, të cilët kishin pushtuar atje disa muaj më parë.

Konferenca e Potsdamit u mbajt në korrik dhe gusht 1945, menjëherë pasi Gjermania ra në duart e forcave sovjetike, britanike dhe amerikane. Stalini ishte i vendosur të hakmerrej ndaj Gjermanisë në lindje, dhe kryeministri britanik Winston Churchill dhe presidenti i SHBA-së Harry Truman ranë dakord që Gjermania të humbiste një pjesë të territorit të saj.

Qyteti gjerman u shndërrua në rus; Pse i duhej Stalinit Kaliningrad? Para së gjithash, ai mori një port që nuk do të kërcënohet nga akulli i përhershëm. Ishte shumë e rëndësishme për marinën dhe tregtinë sovjetike. Sipas analistëve, përmes Kaliningradit, BRSS mori vendndodhjen e përsosur për të nisur një sulm ose për t’u tërhequr. Duke kontrolluar këtë qytet, sovjetikët ndiheshin më të sigurt.

Në Konferencën e Teheranit në vitin 1943, Stalini tha se Rusia nuk kishte një port në Detin Baltik që mund të funksiononte gjatë gjithë vitit. “Kjo është arsyeja pse ne kemi nevojë për një pjesë të Prusisë Lindore dhe portin e Koenigsberg, si dhe Memel (tani qyteti lituanez Klapeida). Ai shtoi se historikisht është një vend sllav.

Ajo që donte ishte të kthente një qytet tërësisht gjerman në qytet rus, siç është sot Kaliningrad. Stalini sulmoi këtë zonë me një ushtri prej një milion e gjysmë ushtarësh. Beteja për Kaliningrad vrau 25,000 civilë dhe dëboi një numër jashtëzakonisht të madh gjermanësh.

Para luftës, qyteti numëronte 375,000 njerëz. Ai e priti përfundimin e luftës me më pak se 65 mijë njerëz. Gjermanët që mbetën, sipas të dhënave historike, u përballën me abuzim dhe skllavëri gjatë viteve në vijim.

Tashmë në vitin 1946, qyteti u riemërua Kaliningrad dhe u emërua pas Mikhail Kalinin, një revolucionar bolshevik me ndikim që kishte një vend të rëndësishëm në Revolucionin e Tetorit dhe vdiq në fillim të atij viti.

Aq sa ishte i rëndësishëm për Stalinin, Kaliningrad tashmë është edhe më i rëndësishëm për Putinin, i cili tani ka një pikë të rëndësishme strategjike në këtë qytet.

Kremlini zyrtar dërgoi mesazhe se Kaliningrad do të ishte Hong Kongu rus, por nuk u bë kurrë i tillë. Në ato vite, Kaliningrad konsiderohej si një lloj ure për në Evropë, si pikë ku takohen lindja dhe perëndimi. Sot, ajo është vetëm baza kryesore e Flotës Ruse Baltike dhe vendi nga i cili Rusia kërcënon pjesën tjetër të Evropës. Përveç kësaj, askush nuk e do Kaliningradin përveç Rusisë. Polonia dhe Lituania kufizohen me rajonin e Kaliningradit, ata kurrë nuk e kërkuan atë territor. Gjermania nuk bëri të njëjtën gjë. Ajo shkoi aq larg sa hoqi dorë nga kërkesat e saj historike si pjesë e një traktati që e lejoi atë të ribashkohej. Kaliningradi i rimilitarizuar përbën një sfidë serioze dhe të gjerë jo vetëm për lojtarët rajonalë, por edhe për marrëdhëniet transatlantike.-raporton abcnews.

Tashmë që prej 2 muajsh Rusia ka pushtuar Ukrainën kjo zonë ka filluar të përmendet, kur bëhet fjalë për kërcënimet bërthamore. Mirëpo nuk është hera e parë që Kaliningrad përmendet në kuadër të armëve bërthamore, si dhe ushtrimeve ushtarake. Në vitin 2017, Rusia dhe Kina, për shembull, filluan stërvitjet e përbashkëta detare në Detin Baltik, në portin e Baltiysk, i cili është pjesë e kësaj enklavë, që ishte hera e parë që anijet luftarake kineze vizituan Baltikun.

Një vit më parë, Rusia kishte vendosur sistemin e mbrojtjes raketore S-400 dhe raketat balistike Iskander. Ishte një veprim i Moskës në përgjigje të planit të mbrojtjes raketore të SHBA-së në Evropën Lindore. Iskander është një raketë që mund të mbajë një kokë bërthamore. Gama e saj zyrtare është 500 kilometra, por disa ekspertë ushtarakë perëndimorë besojnë se është shumë më e madhe në realitet.

 

Presidenti rus zt.Vladimir Putin i ka vendosur forcat bërthamore në gjendje gatishmërie. Vëzhguesit mendojnë se një luftë atomike është shumë e pamundur, megjithatë e ndjekin me kujdes këtë hap të Putinit.

 

Mes lajmeve për luftimet në Ukrainë, refugjatët në kufirin perëndimor të vendit dhe sulmeve ruse ndaj Kievit, presidenti rus Vladimir Putin lëshoi ditën e dielë (27.02) një deklaratë që shkaktoi frikë në të gjithë botën: "Unë udhëzoj ministrin e Mbrojtjes dhe Shefin e Shtabit të Përgjithshëm që të vendosin në gjendje të gatishmërisë së posaçme forcat frenuese të ushtrisë ruse", tha Putini në një bisedë me përfaqësues ushtarakë të rangjeve të larta, e cila u transmetua në televizion.

Enigmë në strategjinë e Putinit për luftën

"Forcat frenuese", për të cilat flet presidenti rus, përfshijnë edhe forcat atomike dhe kjo shkakton shqetësim për një përshkallëzim të mundshëm të luftës në Ukrainë. Një zyrtar i lartë i Ministrisë amerikane të Mbrojtjes tha ditën e dielë (27.02) në një konferencë shtypi, se përmendja e aftësive nukleare nga Putini është "jo vetëm një hap i panevojshëm, por edhe një hap që e përshkallëzon situatën". Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s, Jens Stoltenberg e quajti "të papërgjegjshme" deklaratën e presidentit rus dhe tha për televizionin amerikan CNN se kjo është  "retorikë e rrezikshme".

Cilat ndryshime do të sjellë konkretisht kjo gjë në strategjinë e Rusisë për luftën, është enigmë edhe për vetë ekspertët : "Është ende e paqartë çfarë do të thotë gatishmëri e lartë", shkruan në një E-mail për Deutsche Wellen, Hans Kristensen, drejtor i projektit për informacionet nukleare në Federation of American Scientists. "Ka spekullime që thonë, se rritja e gatishmërisë së sistemit të komandimit dhe kontrollit të armëve bërthamore bëhet për t'u përgatitur më mirë për transmetimin e një urdhëri për hapje zjarri. Ka edhe që thonë se ka të bëjë me rritjen e aktiviteteve të nëndetëseve me raketa, por nuk është e qartë nëse kjo gjë e kapërcen gjendjen normale."

Arsenali më i madh atomik në botë

Sipas burimeve të ndryshme, Rusia ka pasur në vitin 2021 mbi 6257 armë bërthamore, duke qenë kështu vendi me arsenalin më të madh të armëve atomike në botë, pasuar nga SHBA që ka pasur në vitin 2021 mbi 5500 armë bërthamore.

1760 armë bërthamore ruse janë nxjerrë nga funksioni dhe presin që të çmontohen, thotë Arms Control Association, një organizatë e pavarur me qendër në SHBA. Kështu Moska ka mbi 4497 armë bërthamore aktive. Ato nuk janë të gjitha të gatshme për t'u përdorur direkt, pra nuk ndodhen në pozicion qitjeje, ku mund të qëllojnë brenda një minute, nëse qeveria jep urdhër për sulm bërthamor.

Në shtator 2021, Rusia kishte 1458 armë bërthamore të vendosura në raketa ndërkontinentale, raketa balistike që mbështeten në nëndetëse dhe në bombardues strategjikë. Këto janë shifrat aktuale të vëna në dispozicion në kuadër të marrëveshjes New START, marrëveshjes midis SHBA dhe Rusisë për reduktimin e armëve bërthamore. Në kuadër të marrëveshjes bëhet çdo gjashtë muaj publikimi i të dhënave aktuale për armët bërthamore. Të gjitha armët atomike të Moskës janë stacionuar në Rusi, shkruan Kristensen.

Por nëndetëse me armë bërthamore në bord dalin me raste për të patrulluar në ujërat ndërkombëtare, gjë që „është normale dhe që bëhet edhe nga fuqitë perëndimore atomike", thotë eksperti.

Përplasje midis NATO dhe Rusisë?

Kremlini deklaroi, se rritja e gatishmërisë së forcave atomike është reagim ndaj deklarateve të perëndimit për konfrontime të mundshme midis ushtarëve rus dhe trupave të NATO-s. "Ka pasur deklarata nga përfaqësues të ndryshëm në nivele të ndryshme për konfrontime të mundshme ose madje përplasje midis NATO-s dhe Rusisë," tha të hënën (27.02) zëdhënësi i Kremlinit Dmitri Peskov në një konferencë shtypi. "Ne mendojmë se deklarata të tilla janë absolutisht të papranueshme".

E paqartë është se cilat deklarata ka Peskov parasysh. Një politikane perëndimore që ai përmendi direkt ishte ministrja britanike e Jashtme, Liz Truss. Por as Truss as ndonjë përfaqësues tjetër i Perëndimit nuk ka folur për ndonjë sulm të NATO-s ndaj trupave ruse.

Ekspertët mendojnë se Putini do që t`i kujtojë botës se Rusia është forcë atomike, me të cilën nuk duhen krijuar probleme. Deklaratat e tij pasuan pak kohë pas vendosjes së sanksioneve të ashpra ekonomike kundër Rusisë nga BE dhe SHBA, sanksione që nuk janë vendosur ndonjëherë deri tani ndaj këtij vendi. "Putini vepron mbase për të trembur Perëndimin, në mënyrë që ky t`i bëjë lëshime", shkruan Kristensen. "Kjo është një politikë e guximshme tipike për të".

Më 17 qershor 1992, presidenti George Bush nënshkroi me presidentin e atëhershëm rus, Boris Jelcin marrëveshjen më të zgjeruar për çarmatimin atomik

Reagim për shkak të mungesës së suksesit?

Ky hap mund të jetë motivuar edhe nga mungesa e suksesit ushtarak gjatë pushtimit të deritanishëm të Ukrainës, thotë Marc Finaud, ekspert për kontrollin e armëve në Centre for Security Policy, një fondacion ndërkombëtar me seli në Zvicër: "Situata ushtarake në Ukrainë nuk është aq e qartë, sa e paramendonte Putini," thotë Finaud për DW. "Kjo mund të jetë arsyeja pse presidenti rus e ka pasur të nevojshme që të përmendë forcën e armëve atomike të vendit të tij."

Cilado që të ketë qenë arsyeja e Putinit për të thënë ato fjalë, thotë Ben Hodges, një gjeneral në pension i ushtrisë amerikane, që ka shërbyer si komandant i forcave amerikane në Europë, retorika përshkallëzuese e Putinit nuk të çudit: "Natyrisht që atij nuk i kushton asgjë kërcënimi me armë atomike", thotë Hodges për DW. Një sulm i vërtetë atomik është histori tjetër. "Nëse do të hidhnin hapin e tmerrshëm të përdorimit të një arme atomike, pavarësisht sa të madhe apo të vogël, kjo do t'i kushtonte shumë Putinit dhe Rusisë."

Armët atomike strategjike me rreze të gjatë veprimi të Rusisë mund të arrijnë në çdo pikë të botës, shkruan Kristensen. Por një sulm atomik i Rusisë do të kishte me shumë siguri një kundërgoditje të SHBA ose të një fuqie tjetër perëndimore atomike. Një luftë atomike që do pasonte do të kishte pasoja katastrofike për shumë më tepër vende se sa dy vendet pjesëmarrëse.

Fuqia shpërthyese shumë më e madhe se ajo gjatë Luftës së dytë Botërore

Sipas të dhënave të Scientists for Global Responsibility (SGR), një organizate të pavarur me seli në Mbretërinë e Bashkuar, përdorimi i një rakete të vetme nukleare në një qytet do të mjaftonte ta bënte të pamundur ndihmën efektive mjekësore dhe humanitare. Shpërthimi i disa dhjetra apo qindra raketave, thotë SGR, do të çonte në zjarre të mëdha, „pjesëzat rezistente të të cilave do të ngjiteshin lart dhe do të ndikonin mbi klimën globale dhe do të shkatërronin bujqësinë në shkallë të gjerë dhe do të shkaktonin uri".

Armët atomike moderne janë shumë më të afta se dy bombat atomike që SHBA hodhi në Luftën e Dytë mbi qytetet japoneze Hiroshima dhe Nagasaki. Ato kishin forcë shpërthyese sa 15 dhe 20 kiloton TNT. Sipas fushatës ndërkombëtare për mënjanimin e armëve atomike, e cila morri Çmimin Nobel të paqes në vitin 2017, armët e sotme atomike të Rusisë dhe SHBA kanë forcë shpërthyese që është të paktën sa 100 kiloton TNT.

Katër rastet ku Rusia mund të përdorë armë atomike

Fakti që Putini i vendos forcat atomike ruse "në një modus të veçantë të ndërhyrjes luftarake", nuk shihet si hapi i fundit që hidhet para shpërthimit të një lufte atomike. Doktrina atomike ruse, e konfirmuar vetë nga Putini më 2020, thotë se Rusia do të përdorte armët atomike vetëm në katër raste: nëse raketat balistike do të godisnin Rusinë ose territoret e një vendi aleat, nëse një armik do të përdorte armët atomike, si reagim ndaj një sulmi mbi impiantet ruse të armëve atomike, ose si reagim ndaj një sulmi që do të rrezikonte ekzistencën e shtetit rus. Asnjëra nga këto raste nuk shfaqet në rastin e luftës me Ukrainën.

Lufta në Ukrainë - Shkatërime në Irpin

"Nëse [Putini] do të planifikonte vërtet një sulm atomik, ne me siguri do të shihnim zhvendosjen brenda vendit të raketave mobile dhe nxjerrjen në det të nëndetëseve. Përveç kësaj do pajiseshin avionët luftarakë dhe nuk do viheshin në aktivitet forcat nukleare jo strategjike", shkruan Kristensen. "Një sulm i tillë është krejt i pamundur. Nëse Rusia dhe NATO do të gjendeshin në një konfrontim ushtarak direkt dhe Rusia do të ishte duke humbur, atëherë puna do të ishte ndryshe."

Një sulm atomik ndaj Ukrainës, një vendi që nuk është anëtar i NATO-s, dhe që nuk zotëron armë atomike, shihet nga ekspertët si jo realist. „Një sulm i tillë nuk do të kishte kuptim," thekson Finaud. "Nëse qëllimi është që të merret Ukraina, Rusia nuk do donte të pushtonte një mal me mbeturina radioaktive."

Ku do jetë fundi për Putinin?

Edhe ministrja gjermane e Mbrojtjes, Christine Lambrecht e quajti ditën e hënë në Deutschlandfunk deklaratën e Putinit si gjest kërcënues: "Megjithatë: Ne e kemi parë sa i paparashikueshëm është Putini, prandaj duhet të jemi tani shumë vigjilentë.”

Eksperti për kontrollin e armëve, Finaud tregohet i kënaqur që si kundërpërgjigje SHBA nuk e rriti gatishmërinë. Një reaksion "mjaft i moderuar" tregon si mund të pengohen shkallëzimet e mëtejshme. Finaud paralajmëron njëkohësisht se përdorimi i armëve atomike nuk duhet parë si kërcënim të cilin Putini nuk do e vinte kurrë në jetë: „Ne kemi parë se si Putini e kapërceu brenda disa ditësh kufirin për shumë gjëra. Në secilën nga herët ne mendonim se ai nuk do të shkonte më tej sepse kjo nuk do të ishte në interesin kombëtar të Rusisë. Por në secilën herë ai shkoi më tej."

Kosovë, atdheu ynë i dashur, maskarenjtë po të vrasin çdo ditë, po ti mos u dorëzo, qëndro e fortë ashtu siç ke qëndruar ndër shekuj..!

NGA: REXHEP ELEZAJ 

Flamuri i Kosovës

Ashtu sikur e vrau “atdheu” Mitrush Kutelin, edhe neve sot pas 60 e fiu vitesh, po na vret pa mëshirë atdheu ynë, të cilin ne mërgimtarët nuk e “tradhëtuam” pse ai na vrau, por për shkakun, se atdheun na e vranë dhe na e pushtuan armiqtë tanë barbarë, kriminelët serbë, e bashkë me të, edhe neve mërgimtarëve na dëbuan me dhunë nga vendet e punës, nga shtëpitë tona, duke na detyruar që t’i marrim rrugët e pafund dhe plot vuajtje, të botës, të Evropës, Amerikës e deri në Zelandën e re dhe Australi..!?

Nuk është e vërtetë se ne e lëshuam atdheun me dëshirë, jo, kurrë dhe kurrë, por sepse ishim të detyruar të kërkonim shpëtim nga përndjekjet e Udbës serbe, sepse rrugë tjetër para nesh nuk na kishin lënë, andaj është pafytyrësi t’i quani tradhtarë dhe dezertorë mërgimtarët tanë, ngase nuk është fare e vërtetë se atdheun e lëshuam me dëshirë, veçse ikëm rrugëve të botës për të siguruar një kafshatë bukë për vete dhe familjet tona.

Kur ne u larguam, ishin fillim-vitet e 90-ta, e jo vitet e luftës çlirimtare (1998-99), dhe krejt çfarë kursyem për ato vite në dhe të huaj dhe nga punë të rënda fizike, kur erdhi çasti ia dhuruam atdheut pa asnjë dridhje dore, pa asnjë hezitim, sepse atdheu na thërriste të japim çdo gjë për të, dhe ne dhamë krejt çka patëm dhe çfarë posedonim..!? Populli këtë e di më së miri, sa i dhamë atij dhe sa e ndihmuam atë, andaj në asnjë mënyrë nuk e merituam një injorim dhe një tallje kaq të madhe, nuk i merituam me asgjë as etiketimet “gërnaçë”, “dezertorë”, “tradhtarë”, etj...!?

Por, nuk paskësh asgjë më të rëndë për njeriun shqiptar, më bizare, më antikombëtare, më antinjerëzore, më të pistë, më të ndytë, më shkatërrimtare, më të dëmshme, më të neveritshme, më degraduese, etj., se sa kur të vret atdheu yt, se sa kur të injoron, harron, përbuz, përqesh, shkel, plaçkit, mjel, xhelozon, eks-komunikon dhe dëbon nga vendlindja, shteti yt, qeveria jote për të cilën ti ke sakrifikuar çdo gjë në jetë; punën tënde, mundin tënd, paratë tua, familjen tënde, fëmijët tu, jetën tënde, të ardhmen tënde si dhe vdekjen tënde për së gjalli..!?

Se çfarë fati të zi kemi ne shqiptarët, më së miri e ka thënë para gjashtë dekadave, shkrimtari ynë i njohur, Mitrush Kuteli, në vjershën e tij me titull:

Atdheu:

“Të dua populli im, edhe kështu siç je, Të dua edhe kur ti s’më do, Të dua atdhe, edhe kur ti s’më flet, Të dua atdhe beso, edhe vend për varr, kur nuk më jep, Të dua atdhe, edhe kur kënaqem me ty, por të dua, o i miri atdhe, edhe në vuajtje e në gazep, edhe në gëzime, kur fjala të ka lezet. Të dua atdhe, edhe kur çmendesh, E ti e di edhe vet, Ty të ndodhë shpesh, shpesh ti egërsohesh, edhe fëmijët tu, nganjëherë i vret! Të dua atdhe, edhe kështu siç je, se në këtë tokë, të vjetër, Unë fëmija yt i vogël, nuk kam asnjë Atdhe tjetër”..!!

Dhe, ne “dezertorëve”, një shpresë dhe një forcë na mban deri në vdekje, e ajo është, populli ynë martir, i cili me mijëra herë e tha troç dhe përsëriti qindra herë përgjatë 22 viteve; “Se po të mos ishte mërgata jonë, djemtë dhe bijat tona më të mira nëpër botë (diasporë), ne nuk do mund ta mbijetonim kurrë dhunën, masakrat, dëbimin biblik, luftën dhe gjenocidin barbar serb, nuk do e fitonim as lirinë dhe pavarësinë, sikur nuk do e mundnim skamjen dhe krizën ekonomike, varfërinë dhe njëmijë e një vuajtje sociale dhe financiare, po sikur mos të na mbante gjallë mërgata jonë zulmëmadhe. E, mos të flasim për injorimin brutal që i është bërë dhe vazhdon t’i bëhet trurit të ekspertëve, intelektualëve dhe profesionistëve në lëmi të shumta të jetës, nga radhët e mërgatës, të cilët sikur para dhe gjatë luftës që dhanë çdo gjë për lirinë dhe pavarësinë e saj, ishin të gatshëm të japin nga dija dhe përvojat e tyre edhe për shtet-ndërtimin e atdheut të tyre, që ka emrin, Kosovë, gjaku ynë që nuk falët kurrë, pa marrë parasysh çmimin dhe sakrificat..!

Pse Komuniteti nderkombetar kurrë nuk e mbajti nje qendrim te unifikuar per zgjidhjen e krizes Kosovare?....

Paqen me Serbinë mund ta "arrijnë " jo Kryeministri i Kosoës zt.Albin  Kurti, por ata që e pranuan Zajednicën dhe pranuan që të mbahej edhe referendumi i Serbisë në Kosovë.

Serbia kërkon ta aneksojë nëse jo tërë Kosovën, veriun e Kosovës gjithssesi, ata të cilët akoma nuk e kanë marrë vesh këtë duhet të largohen urgjentisht nga politika në Kosovë!
Sa për përkujtim:
https://www.youtube.com/watch?v=qYT8oB6kYF8

Lufta e Kosovës ishte një luftë e armatosur në Republikën e Kosovës (në atë kohë Republika Federale e Jugosllavisë) ndërmjet Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK-së) dhe Ushtrisë së Jugosllavisë (JNA-së), e cila filloi më 28 shkurt të vitit 1998, pas sulmit jugosllav në fshatrat Likoshan dhe Qirez në Drenicë të Kosovës, dhe përfundoi me nënshkrimin e Marrëveshjes së Kumanovës më 11 qershor 1999. Ushtria Çlirimtare e Kosovës mori mbështetje ajrore nga NATO (nga 24 marsi i vitit 1999) dhe mbështetje tokësore nga Ushtria e Shqipërisë.

Në këtë luftë u dëbuan 848,000 shqiptarë nga Kosova, u vranë 15,000 persona, nga të cilët 1,500 luftëtarë të UÇK-së, 1,008 ushtarë dhe policë serbë dhe të tjerët civilë të thjeshtë. Gjatë luftës janë zhdukur rreth 5,000 njerëz, fati i shumicës prej tyre është zbardhur deri në vitin 2007, por i madh ka mbetur numri i rasteve të pasqaruara.

Kosova nën Jugosllavinë e Titos (1945–1980)

Tensionet ndërmjet serbëve dhe shqiptarëve u rritën përgjatë shek. 20-të, veçanërisht gjatë Luftës së Parë Ballkanike, Luftës së Parë Botërore, dhe Luftës së Dytë Botërore. Qeveria socialiste e Josip Broz Tito shtypte sistematikisht çdo manifestim nacionalizmi në Jugosllavisë, duke u siguruar që asnjë republikë apo kombësi të mos krijojë dominancë mbi të tjerat. Në veçanti, fuqia e Serbisë—republika më e madhe dhe më e populluar—dobësohej nga krijimi i qeverive autonome të Vojvodinës në veri dhe Krahina Socialiste Autonome e Kosovës në jug. Kufijtë e Kosovës nuk ishin përcaktuar në bazë të popullsisë autonome shqiptare (shumë shqiptarë mbeteshin jashtë në Maqedoni, në Malin e Zi dhe Serbi. Autonomia formale e Kosovës, e krijuar me kushtetutën e 1945 së Jugosllavisë, ishte një gjë pa vlerë. Policia sekrete i goditi rëndë nacionalistët. Në 1956, shumë shqiptarë u gjykuan në Kosovë me akuzat e spiunazhit dhe pëmbysjes së regjimit. Kërcënimi i separatizmit ishte i ulët, shumë pak grupe kishin qëllim të bashkoheshin me Shqipërinë (për shkak të situatës në Shqipëri). Por impakti i tyre afatgjatë ishte shumë i kryqëzor, sidomos me Lëvizjen Revolucionare për Unitetin Shqiptar, e themeluar nga Adem Demaçi, të cilat do të krijonin bërthamën e UÇK-së. Demaçi u burgos në 1964 bashkë me shumë atdhetarë të tjerë.

Demonstratat dhe trazirat e studentëve në Beograd në qershor 1968 u shpërndanë edhe në Kosovë në nëntor të atij viti, por u shtypën nga forcat e sigurisë Jugosllave. Por shumë pak të drejta iu dhanë shqiptarëve nga Tito, përfaqësim më të madh në trupat shtetërorë të Serbisë dhe Jugosllavisë, dhe njohje më të madhe të gjuhës shqipe. U krijuaa Universiteti i Prishtinës në 1970 si një institucion i pavarur. Shqipërimi i edukimit në Kosovës vuante nga mungesa e materialeve edukuese në gjuhën shqipe në Jugosllavi, kështu që u firmos në marrëveshje me Shqipërië për furnizimin me libra.

Në 1969, Kisha ortodokse serbe urdhëron klerin të marrë të dhëna mbi popullsinë serbe në Kosovë, dhe rritjen e presionit të qeverisë së Beogradit të mbrojë më shumë interesat e serbëve.

Në 1974, statusi politik i Kosovës u përmirësua pas daljes së kushtetutës së re të Jugosllavisë. Bashkë me Vojvodinën, Kosova u deklarua krahinë dhe fitoi shumë nga fuqitë që kishte një republikë: një vend në presidencën federale dhe kuvendin e saj, forcë policore, dhe bankë kombëtare.^[1]

Pas vdekjes së Titos (1980–1986)

Vdekja e Titos në 4 maj 1980 nisi një instabilitet të gjatë politik, i përkeqësuar nga nga kriza ekonomike dhe protestat nacionaliste. Protesta e parë madhore u bë në Prishtinë, demonstratat filluan si një lëvizje spontane e studentëve të Kosovës të cilat u mbajtën në Prishtinë me 4 mars 1981 për kushte më të mira në mensën e studentëve në Prishtinë, por ne fakt ishte shkendija në një zinxhir mbi mllëfin e akumuluar prej vitesh. Kjo shkaktoi demonstrata masive në mbarë Kosovën. Demonstratat u shtypën nga Presidenca e Jugosllavisë duke shpallur gjendjen e emergjencës, duke dërguar në demonstrata policinë dhe ushtrinë, të cilat shkaktuan shumë të vrarë.

Kosova duroi një prani të madhe të policisë sekrete gjatë gjithë viteve 1980, duke shtypur pa mëshirë çdo manifestim nacionalist. Sipas një raporti të reporterit Mark Thompson, rreth 580,000 banorë të Kosovës u arrestuan, u morën në pyetje, dhe u internuan. Mijëra prej këtyre humbën punën ose u përjashtuan nga institucionet arsimore. Gjatë kësaj kohe tensionet vazhdonin të rriteshin.

Në shkurt 1982, një grup priftërinjsh nga Serbia i bën peticion pëshkopëve të tyre se "pse Kisha Serbe është e qetë" dhe pse nuk bënte fushatë kundër "shkatërrimit, zjarrvënies dhe sakrilegjit të vendeve të shenjta në Kosovë". Këto fjalë tërhoqën interes në Beograd. Dolën histori se serbët dhe malazezët po persekutoheshin. Ndërmjet nacionalistëve serbë thuhej se serbët po dëboheshin nga Kosova.

Por në fakt situata ishte ndryshe, Kosova ishte rajoni më i varfër në Jugosllavi: të ardhurat mesatare vjetore për frymë ishin 795 USD, krahasuar me mesataren kombëtare prej 2,635 USD.

Serbia u përpoq të ulte fuqinë e shqiptarëve në rajon, me fushata popaganduese që pohonin se serbët po dëboheshin nga Kosova për shkak të rritjes së popullsisë shqiptare, dhe jo nga situata e keqe ekonomike.

Kosova dhe ngritja Sllobodan Millosheviçit (1986–1990)

Në 1987, ndodhi masakra e Paraćin pasi një ushtar shqiptar në Ushtrinë Kombëtare Jugosllave (UKJ) vrau katër ushtarë serbë, kjo ngjarje i rriti akoma më tej tensionet.^[3] Pas këtyre ngjarjeve Sllobodan Millosheviçi, akuzoi Dragisa Pavlovic, si kryetar i organizatës së partisë në Beograd, se ishte paqësor me shqiptarët dhe ishte i butë me radikalët shqiptarë.

Sipas disa artikujve, Sekretari Federal i Mbrojtjes Kombëtare, Admirali i Flotës Branko Mamula, thoshte se "nga 1981 deri në 1987, 216 organizata ilegale shqiptare me 1,435 anëtarë u zbuluan brenda UKJ". Mamula thoshte se shqiptarët etnikë po pregatiteshin për të "vrarë oficerë dhe ushtarë, duke helmuar ushqimin dhe ujin, sabotim, hapjen e arsenaleve të armëve dhe vjedhjen e armëve dhe municioneve, dezertim dhe shkaktim i trazirave nacionaliste brenda njësive të ushtrisë".^[3]

Në një memorandum iu kushtua vëmendje speciale Kosovës, duke thënë që në atë rajon serbët po përballeshin me "genocid fizik, politik, ligjor dhe kulturor" dhe ishin në një "luftë të hapur dhe totale" që vazhdonte nga vjeshta e vitit 1981. Në këtë propagandë thuhej se statusi i Kosovës në 1986 ishte humbja më e madhe historike e serbëve që prej çlirimit nga osmanët në 1804, duke e renditur si më të rëndë se pushtimi Nazist dhe se pushtimi i Serbisë nga Austro-Hungaria në Luftën e Parë Botërore. Autorët e Memorandumit pretendonin se 200,000 serbë janë larguar nga rajoni përgjatë njëzet viteve. Memorandumi kërkonte kthimin e serbëve të larguarve dhe rritjen e sigurisë dhe kushteve të serbëve në Kosovë.

Memorandumi SANU provokoi shumë reagime: Shqiptarët e shikonin si një përpjekje për rritjen e supremacisë serbe, duke thënë që ata pak serbë që u larguan (rreth 2000-5000) u larguan vetë për arsye ekonomike, ndërkohë që Sllovenët dhe Kroatët, e panë si kërcënim. Serbët e pritën mirë por disa prej komunistëve të vjetër e kundërshtuan ashpër.

Në nëntor 1988, kryetari i komitetit rajonal të Kosovës u arrestua. Në mars 1989, Millosheviçi prezantoi "revolucionin anti-burokratik" në Kosovë dhe Vojvodinë, duke ia zvogëluar autonominë dhe duke vendosur shtetrrethim dhe gjendje emergjente në Kosovë për shkak të protestave, ku humbën jetën 24 njerëz. Millosheviçi dhe qeveria e tij pretendonin se këto ndryshime ishin për të mbrojtur serbët e mbetur në Kosovë nga shumica shqiptare.

Përderisa Presidenti serb Aleksandar Vuçiq, e ka përkrahjen e Kryeministrit të Shqipërisë Edvin Kristaq Ramës dhe presidentit të Rusisë Vladimir Putinit, Serbia, përkundër një ndërhyrje të butë të evropianëve, nuk është e interesuar të arrijë paqe me Kosovën dhe t'ia kthejë shpinën aleates tradicionale të saj, Rusisë.Edvin Kristaq

Rama, kryeministri aktual i Shqipërisë në të gjitha takimet ndërkombëtare në vend që t'ia kujtojë presidentit serb Aleksandar Vuçiq, gjenocidin e Serbisë kundër shqiptarëve të Kosovês luftën e fundit në ish-Jugosllavi dhe në Kosovë, i del nē krah Vuçiqit, duke relativizuar krimet makabre dhe mizoritë tjera të luftës kundër shqiptarëve të Kosovës, nga ushtria dhe policia e Serbisë në luftën e fundit në Kosovë në vitin 1998/99.Madje, madje, sipas gjykimit tim: "Lufta me çdo kusht për pushtet e forcave politike në Kosovë, i ka lënë nënë hije shumë çështje kardinale që kanë t'bëjnë me interesat imediate të shtetit dhe popullit të Kosovës".Gjate gjithe Luftës në Kosovë dhe pas sajë , komuniteti nderkombetar nuk mbajti nje qendrim te unifikuar per zgjidhjen e krizes. Slobodan Miloseviçi e perdori kete mungese harmonie ne favorin e tij, duke bere marreveshje sa me nje shtet me nje shtet tjeter, duke fituar keshtu kohe per te avancuar fushaten e tij. Anetare te komunitetit nderkombetar perfituan gjithashtu nga kjo mungese uniteti, duke fajesuar njeri tjetrin per mosveprim. Ne rastet kur komuniteti nderkombetar denoi me force dhunen, atehere fjalet dhe veprimet simbolike nuk kishin me kuptim kundrejt shtyrjes se afateve, mosrespektimit te kushteve, zbatimit jokorrekt te sanksioneve qe shkonin deri ne heqjen e tyre.

Marinsat e SHBA marshojnë së bashku me fëmijët shqiptarë në rrugët kryesore të Zhegrës në 28 qershor 1999

Se fundi, faji kryesor per tragjedine e Kosoves duhet te bjere mbi ish-presidentin e Jugosllavise Slobodan Miloseviç dhe mbi udheheqjen e atehershme dhe  te Serbise dhe  ish Jugosllavise, te cilet jo vetem qe nuk kerkuan kompromise paqesore me shqiptaret e Kosoves, por planifikuan dhe kryen nje fushate te dhunshme si kunder kryengritesve, ashtu dhe kunder civileve.  Te gjitha faktet tregojne perfshirjen e tyre direkte ne krime lufte te formes me te rende. Fitorja e Opozites Demokratike te Serbise ne zgjedhjet e vjeshtes se vitit 2000 hapi rrugen per ndryshime ne shoqerine serbe dhe jugosllave dhe per nje zgjidhje paqesore te konflikteve te gjata ne rajon. Por stabiliteti i qendrueshem ne Kosove, Serbi dhe ne rajon nuk do te arrihet pa nxjerre pergjegjesite per krimet e kryera të Luftës në Kosovë dh ish RSFJ..

Flori Bruqi