“ME TRE VARRE”

 

DJEMTË E BALLIT

(Fragment nga romani Luftës 2001:

“ME TRE VARRE”, Shkup, 2002).

NGA KALOSH ?ELIKU

E mbylla shfletimin e gazetës të “vëllazërim-bashkimit”, dhe dola te Rrapi, në Shkup. Gjokun e lidha nën hije te Rrapi historik, i vara armët në një degë. Vapë. Uji i Shatërvanit gurgullonte gur më gur. Kamarieri  m’i solli dy shtama me verë. Matanë rrugës rrallë, shumë  rrallë kalonin kalimtarë të rastit nëpër “Bit-Pazar”.

O Imzot, sikur t’i kishte përbirë toka. Po, ku humbi i gjithë ai popull shqiptarë nëpër sokaçet e “?arshisë të Shkupit?! Shumica i kishin mbyllur edhe dyqanet. Tavernat. E kishin braktisur Qytetin e qyqeve. Papritur e kujtuar, duke ikur nga sytë këmbët nëpër botë. Thanë: është “Ramazan”. Nesër, e presin “Bajramin” edhe në Shkup.

Alo, tungjatjeta! Me kë kam nderin të flas në telefon?

Me të ashtuquajturin “Kryeterrorist”. U përgjigja, pasi e njoha zërin e Patriotit të Vonuar.

Ehë… Ehë… Ehë... E, këndej telit është: Patrioti Vonuar. Ja, sa u ktheva nga Kosova.

E, si kalove, zoti “Patriot”?

Shkëlqyeshëm. E kreva një punë me rëndësi patriotike. Po, kur u ktheva këtu në vendlindje, e gjeta belanë me katundarët primitivë të partive politike.

Hë, çka është puna?

E kanë përhapur nëpër qytet, se: unë, kam ikur nga lufta.

Thashetheme. Edhe, atë: për cilin, Zoti Patriotin e Vonuar?!

Jo, vetëm kaq. Po, gjoja se: unë, e paskam lëshuar edhe mëzatin nëpër kopshtet e hallkut nëpër katund për “zullume” fshatare…

E pamundur?! Nuk e thotë, Zoti Madh. Patrioti Vonuar një gabim të tillë ta bëjë në këtë kohë lufte. Tjetër?

Nëna Parti ka mbajtur edhe mbledhje me rend dite për mëzatin e patredhur.

Hi-hi-hiii… E paskan tepruar në politikë… A, kanë bërë edhe ndonjë marrëzi politike?

Po?!

E, çka, po?! Thuaje!

Në katund, në emër të UÇK -së i kanë dërguar edhe 70 qefinë… Një nga ato qefinë edhe mua si Patriot i vonuar shqiptar.

E pamundur. Sigurisht, e kanë bërë këlyshët e Nënës Parti për t’i përçarë shqiptarët. Edhe, ashtu të përçarë me “Din e Iman”.

Jo, vetëm te ne, po edhe në disa katunde të Kërçovës i kanë dërguar, diku 50, diku 40 e diku 30 qefinë para dere të shtëpive.

E, çka bëre ti me qefinin?!

Dihet, ia lidha mëzatit të patredhur për brirësh. E meritonte dënimin, kishte bërë dëme. Ja, edhe pse duhej ta shihte e gjithë bota si “tradhtar”.

Hi-hi-hiii… Nëna Parti, me siguri paska vendosur edhe ta dënojë me vdekje. Ose, ta dërgojë ministër në Qeverinë e “vëllazërim-bashkimit”?! Nuk mora përgjigje.

E mbylla telefonin dhe u arratisa në mendime. Provinca e mirrte njeriun më qafë. Njerëzit nuk kanë me çka të merren, ku ta humbin kohën. Në rend dite të mbledhjeve partiake të Nënës Parti e shtinin në debate edhe mëzatin. E dënonin për dëmet që kishte bërë gjatë luftës. I kishte shkelur rregullat e Nënës Parti. Fat, që në këtë parti politike nuk është anëtar “i ashtuquajturi“ Destan Balli, se do t’ia lexonte dënimin para popullit: thikën në qafë.  Dhe, për tri ditë rresht do ta hante me Djemtë e Ballit nën hijen e Lisit midis Livadhit.

Natë. Terri jashtë çdo gjë e ka mbështjellë me ferexhenë e zezë. Edhe me shami në kokë. Hoxhallarët fluturuan nga minaret e xhamive si shejtanët e Dexhallit. E zbritën veten Ditën e Madhe në mes të “xhematit” për të përhapur “shqiptarizëm”. Thanë: Flamuri kombëtar shqiptar, është “basme” (leckë). Shqiponja dykrenare – “zog”. Fytas u rrokën me Haxhi Deputetin, (ish Ministrin e Kulturës) që i luteshte Zotit për mëkate, në rendin e parë, përpara këmbëve të Hoxhës. I vunë në përdorim grushtat në vend të Kur’anit të shenjtë, se: cili do ta falë “xhematin” në Shtëpinë e Allahut. E kujt është Xhamia e Madhe. “Allahu” me keqardhje, vetëm i shikoi nga qielli këto “besimtarë muslimanë”. Përçudi, nuk u zemrua me këta shejtanë arapi, që tinëz i kishin hyrë në xhami, t’i kapi “toptan” me gjithë xhami t’i hudhë bythekrye në Vardar, t’i përcjellë me lumin në Greqi. Haramët, që nuk dinë ku e kanë kokën e ku bythën. Përditë si halldupë turku i ngrejnë bythët në hava edhe në mes të rrugës. E në anën tjetër: ditënatë e torturojnë popullin me kërcnime, vjedhje, drogë, spiunim e vrasje pas shpine. Në emër të “Allahut” punojnë për shërbime të huaja sekrete antishqiptare. Përmëtepër, policia i merr në mbrojtje gjoja si misionarë fetar që përhapin “dashuri dhe paqe” përpara syve të tyre në xhami.

O Imzot! A ka ndonjë “Xhehmnem” (Ferr) më i rëndë se ky i sotmi, në Shtetin e “përbashkët demokratik”? Jo, nuk ka. Shkaku, se: ky nuk është dënimi më i vështirë i “Allahut” (Zotit). E dini pse?! Edhe këtë nuk e dini?! Pash më pash dua t’i bie Ferrit! Myslimanët e vërtetë le të thonë: “Xhehenemit”!

Edhe dy-tri fjalë si te ajo kënga popullore shqiptare, të cilën shpeshëherë poeti bohem Mirko Gashi, na e këndonte në manifestimet kulturore poetike, në Kosovë: “Përpara se shpirti i ka dalë, i ka thënë dy tri fjalë”… Shqiptarët nuk hanë bar. Dhe, vazhdo ta lëvdosh ish Minisitrin e Kulturës (Haxhi Deputetin) në gazetë si  të ”sukseshëm” para këmbëve tua si “hoxhë”! Unë e di, edhe një histori të dhimbshme, kur Haxhi Deputeti yt “musliman” ka qenë Ministër i Kulturës, dhe ia ka “blerë” dy piktura profesorit dhe mikut tim të nderuar Adem Kastratit. Pikturat edhe sot e kësaj dite janë të papaguara. Miku im, me “honorarin” e atyre dy pikturave, iku nga mesi ynë në kushte të vështira ekonomike pa e pirë edhe një kafe nga Ministria e Kulturës. “Shpërblimin” e pikturave e trashëgoi dhe e “mori” djali i tij A. K. me dënimin gjygjësor të SHGB “ASDRENI”, autorit të librit F. C. recenzenti I. B. me pagesën e dënimit disa mijëra euro për publikimin e Ditarit të Babait: “Kështu mendonte, fliste e shkruante Adem Kastrati” (2009). Përmëtepër, sipas shtetit ligjor, përsëri futni edhe një çotek (dajak) të mirë këtij “besimtari musliman” të “Allahut”, që para këmbëve të Hoxhës i falë pesë vakte në xhami! Shkaku, se: e ka pak çotekun e autorit të këtij shkrimi publik, ai me shokë ka vendosur t’i lajë mëkatet, jo në atë Dynja, po në këtë Dynja, edhe atë: në Xhaminë Shqiptare.

Pasmesnate, aty – këtu bën dritë ndonjë fener rruge, që ende nuk e kanë thyer rrugaçët e “Çairit” të Shkupi. Njerëzit, herët janë mbyllur nëpër banesa. Shtëpi. Ndërtesat kanë humbur në errësirë. Rrallë, shumë rrallë ndonjë dhomë ende bënë dritë. Ora, një pasmesnate. Dhoma ime ende i ndez-shuan dritat. Përpiqem t’i shtij edhe ndonjë fragment këtij libri për luftën e 2001 -it. Kot, kur “besimtarët e Allahut” përhapin tmerr dhe frikë në popull. Ora, katër pasmesnate. Shumica në gjumë. Hëna, nuk delë në dritare. Larg, Agimi. Matanë dritareve, dëgjohet një rafal automatiku. Lehja  e qenëve përtej gardhit. Përsëri, heshtje.

Errësirë. Edhe njëherë dëgjohet automatiku: Ka-kaa-kaaa. Heshtje. Qetësi, varri që i futet natës si pykë. E marr në telefon Miken me ferexhe.

Alo, urdhëroni?!

Mirëmëngjes. Hë, a ta prisha gjumin?!

Po. A, të kam thënë që pasmesnate të mos më paraqitesh në telefon? Nesër, herët jam në punë me lajmet e përditshme të partive politike.

E di, po thash: të ta dëgjoj zërin… Çka bënë pasmesnate?

Ja, po kërcej… Mbrëmë e kam bërë atë punë… U kapa…

E poshtër, kurvëz… Vazhdo të kapesh!…

E ti, a u ktheve nga mali?!

Po, vendosa ta përfundoj romanin për luftën e 2001 -it: “ME TRE VARRE”.

E, si i ke punët me lekë? A ke nevojë të të dërgoj ndonjë thes me para?

Katastrofë. E kam thënë moti unë, se: mua më duhet një grua pasanike! E ty, një burrë sheik. Ose, hoxhë me çallmë turku në kokë. Shkaku, se: Hoxha me kësulë të bardhë në kokë, e ka vështirë të të mbajë Ty si Grua putane kombëtare.

E, a ta gjej unë një burrë asgan me dy kobure në brez, që të na mbajë të dyve?

Jo, ta gjej unë një Grua aristokrate, që të na mbajë të dyve.

I poshtër… Kurvar… E kam në disponim një arap… Katran, është i zi.

Edhe ky na mungon tashti t’i dalë zot Atdheut me çifteli… E kënaqën hoxhallarët e “Allahut”. Tashti, i ka mbetur radha edhe këtij “kreshniku” t’i nxjerrë armët nga brezi, rroki në dorë. Merre me mend, zezaku i vogël se çfarë patrioti… Shtatë vjeç djalë, e bënë copë-copë çiftelinë duke i kënduar Skendërbeut… Flamurit kuqezi … Atdheut…

Hajde më, boll i dole zot Rrapit… E shpalle edhe “Zonë të lirë” te “Parku i Grave” në Shkup, dil në aksion, nëse nuk do t’i këndojë zezaku Mëmëdheut me çifteli!

E poshtër… Epabesë... Nesër, do të nisem edhe më këmbë, vetëm e vetëm që zezaku të mos i këndojë Mëmëdheut me çifteli.

Nesër?! Atëherë të të pres, ta përgadis fushëbetejën?

Patjetër. Gjallë, a vdekur: Nesër, do t’u bie “Sarajeve të Pashait”… Ditën e mirë!

Ditën e mirë! Përgjigja, matanë telit!

E mbylla telefonin. Dhe, i hoqa perdet e dritares. Përtej maleve të Çelvjollcës, zbriste më këmbë Agimi. Dielli me rreze. Edhe njëherë e përcolla Natën… Thashë, me Vete: Djemtë e Ballit, ende janë gjallë në Trojet Etnike Shqiptare...

PA KOSOVË NUK KA NESËR SHQIPËRI

 

Nga Kalosh Çeliku

Rilindasët shqiptar, moti e kanë thënë nëpër shkrimet e tyre publicistike dhe Libra: Pa Kosovë, nuk ka Shqipëri. Unë, sot them: Pa Shqipëri nuk ka Kosovë. Vetëmse, jo me këto “Rilindasët” e sotshëm duke i përdredhur bythët me këngë e valle nëpër manifestime partiake para kamerave televizive, por me Rilindasët e Djeshëm. Burrat parashikuesë, që në ballë të popullit shqiptar e shkrepën si armë brezi për Liri: Penën, edhe armën. Trurin, dhe pasurinë trashëgimtare familjare brez pas brezi për Shqipërinë.

Fan Noli me poezinë JEPNI PËR NËNËN:

Ç'thot' ajo e ve e gjorë,
-Mbretëreshë pa kurorë-
Faqe-çjerrur, lesh-lëshuar,
Shpirt e zëmër përvëluar;
Gjysm' e vdekur: "O Shqiptarë,
Nënës mos ia bëni varrë!"
Mbahu, Nëno, mos kij frikë
Se ke djemtë n'Amerikë.

Qan e lutet Nën' e mjerë,
Kërkon vatrën edhe nderë,
Do lirinë dhe atdhenë,
Si ç'e pat me Skënderbenë,
Bijt' e besës thërret pranë.
Kur i thirri dhe s'i vanë?
Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
Se ke djemtë n'Amerikë.

Cilët jan' ata tiranë
Që të pren' e që të vranë
Që të therrë bij e bija,
Dhe t'u-nxi, t'u-mbyll shtëpija?
Derthni plumba, o Shqiptarë,
Gjakn' e Nënës për të marrë,
Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
Se ke djemtë n'Amerikë.

Cilët bij të trathëtuan
Dhe të doqnë dhe të shuan
Dhe të lan', o Shkab' e ngratë
Pa fole, pa zog, pa shpatë?
Këta qena, o shok' i mbytni,
Mbushni gjyle që t'i shtypni.
Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
Se ke djemtë n'Amerikë.

Sa kërkon e sa të duhen?
Burrat nga detyra s'ndruhen!
Trim i mirë do të japë,
S'kursen jetën as paratë;
Hithni, hithni tok dollarë,
Të mos mbetemi të sharë.
Mbahu, Nëno, mos kij frikë.
Se ke djemtë n'Amerikë.

Do të ndihim pa kursyer
Për ty, Nëna jon' e vyer,
Që me drit' e nder të thuresh
Dhe me bijt' e tu të mburesh.
Cila Nënë lyp paranë?
Cilët bij me shpirt s'i dhanë?
Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
Se ke djemtë n'Amerikë.

Armë dhe fishekë mblithni,
Qesen edhe shpirtin hithni:
Për lirin' e vëndit t'onë,
Sot -se nesër është vonë-
Jepni, Nënën të shpëtoni,
Komb e vatra të nderoni.
Mbahu, Nëno, mos kij frikë
Se ke djemtë n'Amerikë.
1917

Historikisht, Rilindasët patën të drejtë si largpamës për Ditën e Nesërme. Shqipëria, ka dhënë burra të penës, e Kosova burra të pushkës. I ndihmuan me shekuj njëra - tjetrës me penë dhe pushkë. Dhe, e kemi Sot këtë Shqipëri. Kosovë, republikë të Dytë shqiptare, në Bllkan. Nesër, ndoshta: edhe, Maqedoninë e Veriut. Malin e Zi. Tri Motra, të cilat nuk mund të jetojnë pa njëra tjetrën në Ballkan. “Buren e barotit”. Setren, e Nastradin Hoxhës pas dere. Mbreti, kur ia shiti Rumelinë dy xhemi me alltan Rusisë. Këngë, të cilën humoristi dhe satiristi kërçovar Xha Deralla, e këndonte përsëgjalli me çifteli:

Rrafi teli në atë Misirli,

Na u shit kjo Rumeli:

Na e ka ble, çaj Moskovi zi.

Na e ka ble, aman-aman:

I ka dhënë mretit dy xhemejë alltan,

I ka dhënë mretit dy xhemejë alltan…

Nastradin Hoxha, kur e shiti shtëpinë, e la setren me arna varë në një gozhdë pas dere. Identike me Asociacionin e Komunave serbe, në Mitrovicën e Veriut, në Kosovë. Që, na i la Serbia pas dere. Punë tjetër, është ajo, se: politikanët shqiptar i përdredhin bythët para zgjedhjeve lokale dhe parlamentare për pushtet, heqin valle para popullit shqiptar, si arusha e Maxhupit me dajre për një torbë miell në sistemin komunist, sot Neokomunist, në Katund. Hidhet e përdridhet me valle mes lëme, lidhur me një litarë kanapi të Maxhupit me dajre.

Sot, arusha e Maxhupit me dajre, nuk ka bukë në Katund. Rolin e saj, e lujanë me dajre për përfitime të posteve partiake qeveritare, politikanët e dalldisur dhe arratisur. Vallen, e heqin në Qeverinë e “vëllazërim-bashkimit”. E dalldisin popullin shqiptar me këngë dhe valle para kamerave televizive, se: “fitoren madhore”, ua kanë sjellë gratë?!

Dhe, jo burrat...

Lugati

 

LUGATI

NGA KALOSH ÇELIKU

Im Atë, shpesh e përsëriste: politika, ta hanë edhe kokën. Shkak, që: politikanët për pushtet dhe pasuri, sot: e hanë njëri – tjetrin. Arsye, që nuk u mora me politikë, por me letërsi. Poezi. Libra të “rrezikshëm”, dhe publicistikë letrare. Shteg, pas “?uke”. Miqtë e mi besnik, i hëngëri politika. Pak veta, ende janë gjallë Ditën e Sotshme.

Fatos Nano, u mor me politikë. Dhe, erdhi në pushtet edhe si kryeministër i Shqipërisë, në prag të ndryshimeve demokratike. Miqtë e tij besnik partiak e rrasën e dhe në burg. I vetmi kryeministër shqiptar, përsa e di unë në botë: që, nga burgu doli përsëri si kryeministër shqiptar i Shqipërisë. E mori pushtetin. Edhe, më në fund: dha, vetë dorëheqje nga politika.

Edhe, ku ishte gabimi i tij (si ish, vërejtje F.B ) Kryeministër në pushtet: nuk u hakmuarr, rrasi në burg “miqtë” e tij politik, po i la në liri. Ndoshta, kjo është edhe madhështorja e tij si politikan. Vetëm se: ato, e rrëzuan edhe nga pushteti. Fenomen i çuditshëm shqiptar me të cilin ka probleme, sot: edhe, vetë bota përparimtare me kufinjtë e shteteve Ballkanike. Edhe, ai vetë sot: me gjendjen shëndetsore në spital. Zonjën Vdekje, që i ka trokitur te dera.

Rrezik, Sot: edhe, për Maqedoninë e Veriut. Shtetin e “përbashkët”. Dje, Komunist. Sot, Neokuminist. Nesër, si kryeministër mund t’i këthehet Gruevski. Sot për sot, ende me arrest ndërkombëtar. Nuk i dihet Ditës Nesërme?!

Populli shqiptar, brez pas brezi e ka një thënje antologjike për të vdekurin: gjithmonë, duhet thënë fjalë të mira. Pamarrë parasysh, kush ka qenë përsëgjalli në jetë me të mira e të këqija përsëgjalli në jetë.

Shkaku, se: Nesër, mund të zgjohet Lugat...

Gjer kur do t`i lemë psikopatët të na zhveshin, ne të qajmë, ata të qeshin?

 Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike

Për mua është mister që një kloun nudist narkoman, tejet i rrezikshëm për shtetin dhe kombin, arriti të rrijë kaq gjatë në krye të shtetit.

***

Diktatori shumëvjeçar dhe i çuditshëm i Shqipërisë, i njohur për pamjen dhe sjelljen e tij të veçantë. Ai e urren Kosovën dhe është në gjendje të vdes për Serbinë. Është shumë e çuditshme që është kaq i dashuruar me terroristin e fëlliqur, kryekriminelin serb?!

Nudist i famshëm. Hajdut i pangopshëm. Kostumet komike shumëngjyrëshe, shakatë e tij kur është i droguar, truprojat dhe kotësia e Edvin Kristaqit kanë preokupuar edhe diplomatët perëndimorë. Ekscentricitetet e tij të shumta janë shenja të një personi të paqëndrueshëm. Ramoviçi është një krijesë e komplikuar që ia ka dalë të qëndrojë në pushtet për 30 vjet përmes një akti të zgjuar balancues mes interesave personale dhe realpolitikës.

Simptomat e një sistemi të kalbur. A po i vjen fundi regjimit kriminal mafioz pro-serb antikombëtar që po kryen spastrimin etnik (gjenocid) të shqiptarëve vendës dhe zëvendësimin e tyre me “refugjatë” dhe “punëtorë” afrikan-aziatik të cilët siç duket edhe do t`i trashëgojnë tokat e Shqipërisë?

Ndërkohë, Partia Demokratike e sotme është më shumë si kafsha e gjorë në rrugë, e ngrirë nga frika në dritën e një treni që po afrohet. Nëse shikojmë linjat e gjata historike, nuk ka asnjë ligj të natyrës që thotë se një parti do të ngrihet përsëri - të paktën jo nëse askush nuk bën asgjë.

Pavarësisht se sa të dhimbshme mund të jenë gjërat: ato nuk duhet të përfundojnë në katastrofë.

Si qenie njerëzore, ju jeni shuma e mendimeve, fjalëve dhe veprimeve tuaja.

Unë nuk kërkoj mendime të thella, por nëse thua diçka, do të doja që ashtu edhe mendon. Unë mendoj se duhet të jemi të qartë me njëri-tjetrin. Atëherë nuk do të ketë kaq shumë keqkuptime mes njerëzve.

Shqiptarët priren të harrojnë detyrat e tyre, por kujtojnë të drejtat e tyre. Sa kohë keni ndërmend të vononi ndjekjen e rrugës që besoni se është e duhura?

Jini të përgjegjshëm ndaj vetes për veprimet tuaja. Mos kërkoni mbrojtje nga autoritetet e jashtme.

Ne jemi përgjegjës jo vetëm për atë që bëjmë, por edhe për atë që nuk bëjmë.

Shqiptarët që me vetëdije simpatizojnë hajnat dhe tradhtarët duhet të shtrohen në spital në repartin psikiatrik për t'u trajtuar për sjelljen e kufirit të tejkaluar.

Shqiptarët janë një popull shumë i çuditshëm, sjellje vetë-shkatërruese. Kanë një dashuri marramendëse për armikun e përjetshëm. Kozmopolitë ekstrem; fantazojnë se i përkasin gjithë botës dhe injorojnë kombësinë e vet, por kanë harruar se janë të copëtuar, dhe nga pushtuesit nazistë-fashistë të rrethuar. Qeverisen (me përjashtim të qeverisë së Kosovës) nga psikopatë analfabetë, hajdutë, idiotë, servil, mercenarë, të ligë, tradhtarë. Janë shumë ziliqarë, xhelozë e të përçarë. Nuk kanë unitet, prandaj nuk kanë aftësi të formojnë shtet. Edhe pse disa të huaj kanë ndihmuar në formimin e shtetit, ata ia shesin armikut, pjesë-pjesë.

Servil të rraskapitur të cilët në raport me armikun e përjetshëm, vuajnë nga kompleksi i vlerës së ulët. Kemi më shumë tradhtarë se gjithë Evropa bashkë. Edhe më shumë kokëmish me shpëlarje truri që sakrifikojnë veten dhe familjen për të mbrojtur tradhtarët e ndyrë.

O kokëtulë! Tregoni respekt për ata që meritojnë respekt dhe nderoni ata të cilëve u detyroheni!

Problemi qëndron në faktin se një numër i konsideruar i shqiptarëve, për arsye të çuditshme, sidomos nga xhelozia e sëmurë për njëri-tjetrin, i vlerësojnë tradhtarët e tyre si pasurinë më të madhe kombëtare. Ndërkaq, mediat që kanë shitur prapanicën, në vend që të përballen me ta, e zhvendosin vëmendjen e opinionit në një pisllëk tjetër.

“Politikani modern” analfabet shqipfolës nxitet për të vepruar jo nga një qëndrim sakrifice dhe asketizmi, por, përkundrazi, nga një egoizëm ekstrem dhe nga interesa personale. Egoizmi është forca më e fuqishme lëvizëse e qëndrimeve të tij, dëshira për përfitim personal është më e fortë se të gjitha konsideratat morale. Ky lloj tip prej “politika*i” do të preferonte më shumë të shikonte të vriste babanë e vet se sa të humbte pronën e tij.
Bashkëpunëtorë dhe tradhtarë të vendit të tyre, të familjes së tyre, të fëmijëve dhe të pasardhësve të tyre. Hienat e pangopura vodhën edhe buqeta të shtruara në varrezat për të nderuar kujtimin e heronjve të kombit. Në përpjekje për ta bërë veten të dukshëm, ata treguan mungesën e edukimit, mungesën e karakterit dhe marrëzinë e tyre. Ata pretendojnë se kujdesen për demokracinë, por nuk e dinë se çfarë do të thotë kjo fjalë.

A mund ta kontrollojmë veten, të vendosim rregulla?

Jo. Politika shqipfolëse është zëvendësuar me shpërdorim detyre. Lulëzon korrupsioni. Krimi ekonomik. Zaptimi i pronave shoqërore. Sidomos vjedhja masive e tokave; thënë ndryshe, uzurpimin, rrëmbimin në mënyrë të paligjshme të pronave shoqërore në bregdet (dhe jo vetëm kaq) dhe përvetësimin e tyre.

Ne nuk kemi traditë të demokracisë; mendësia e nevojshme për këtë do të duhen shumë vite për t'u mësuar.

Ne nuk kemi ende kulturë me idetë e sjelljes së drejtë njerëzore sipas ligjeve nën lëkurë. Dhe, pastaj tipari domethënës shqiptar: Zilia. “Ai nga kampi tjetër kishte një ide të mirë? Ne e refuzojmë, e hedhim nga tavolina, e shkelim - ai do të merrte pikë plus, jo unë, më duhet të admirohem”.

Psikopatët sundojnë. Psikopatët e suksesshëm janë në qeveri, ata të pasuksesshëm në burg.

Veprimet e pushtetarëve aktualë të politikës sonë dhe të “opozitës” politike janë qesharake. Por me siguri verbimi i tyre ndaj  domosdoshmërisë së tyre është aq i fortë, i mpirë, i qetë dhe i pakundërshtueshëm, saqë ata vetë nuk janë të vetëdijshëm për sjelljen qesharake, pjesë teatrale të aktorëve të këqij.

Cili është qëllimi i të gjitha fjalimeve? Është një ligj i pashkruar që deputetët e partisë në pushtet votojnë siç u thonë pushtetarët (shefat) e tyre dhe nuk mund t'i sfidojnë as të votojnë ndryshe. Po kështu edhe deputetët e opozitës. Dhe, shkojnë kundër nenit të kushtetutës - ku thuhet se të gjithë deputetët duhet të votojnë sipas ndërgjegjes së tyre. A është e mundur që të gjithë anëtarët e regjimit kriminal të kenë të njëjtin mendim për çështje të rëndësishme? Jo.

Megjithatë, pas kësaj, çdo fjalim afatgjatë agresiv i individëve, gjumë-jo-gjumë, kritika ndaj çdo propozimi të qeverisë është krejtësisht e panevojshme. Ata mund të bien dakord paraprakisht që të zbrazin Shtëpinë (Parlamentin, Kuvendin) dhe të mos bëjnë budallallëqe me veten dhe ne. Këta deputetë, në vend që të përpiqen t'i çojnë gjërat përpara, kanë mbetur me sharje, sulme agresive dhe kritika ndaj kujtdo nga kampi i kundërt. Nuk u intereson shkaku, kujdesen vetëm për veten dhe vendin e tyre në diell. Njëra palë thotë plus A, tjetra menjëherë minus A. Të dyja palët vetëm gënjejnë kinse janë përgjegjës ndaj votuesve të tyre, etj.

Njerëzit nuk e kuptojnë zvarritjen politike, justifikimin e hapave politik dhe ekonomik. Ata as nuk mund të kuptojnë. Nuk i dinë lidhjet, nuk i dinë veprimet në prapaskenë, u paraqiten gjysmë të vërteta dhe të pavërteta.

O shqiptar! Ti nuk duhet të sillesh si xhentëlmen (dmth. si zotëri, si një njeri mendjehollë dhe i vëmendshëm me sjellje taktike, me një ndjenjë nderi shumë të zhvilluar dhe një kulturë të caktuar në pamjen e jashtme; si një njeri i arsimuar dhe i sjellshëm) - ndaj një agresori dhe mafiozi, mercenari, hajduti të pronave shoqërore, tradhtari të ndyrë, qelbanikëve, ndaj dobiçëve të cilët në bashkëpunim me armiqtë e përjetshëm punojnë për të na zhdukur nga faqja e dheut.

Dashuria, miqësia dhe respekti nuk i bashkojnë njerëzit aq shumë sa urrejtja e përbashkët.- Anton Çehov

PS: Para disa javësh, këtu në Amerikë, pata një bisedë me një atdhetar dhe intelektual të përsosur. Më tha: “Aurel, populli shqiptar parapëlqen të braktisë vendin, jo të rrëzojë nga pushteti një kryetradhtar”.

Albini përballë tre njërëzve që nuk e duan Kosovën!

 Albini përballë tre njërëzve që nuk e duan Kosovën!

NgaProf.Dr.Enver Bytyçi,PHD

Ata u ulën përballë njëri-tjetrit. Ishte 14 shtator 2023. Albini e pa në sy dhe Sandri papritur u ndodh nën trysninë e shkimit të kundërshtarit në dialog. Disa sekonda vazhdoi kjo sekuencë, sikur po luanin lojën e syve! Por këtë garë e ndërpreu Josephi. Paraqiti disa rregulla të bisedimeve dhe u betua se do të ishte thjesht ndërmjetësues, madje i paanshëm, duke i dhënë përgjigje njëkohësisht disa kritikave se ai dhe Miroslavi ishin treguar të njëanshëm, ose më saktë pro-palës serbe.

Por Albini po mendonte nëse duhet besuar ose jo te retorika e fjalës. Në fund të fundit çfarë kuptimi kanë fjalët e atyre tre burrave që i kishte përballë e krah tij?! A nuk janë pikërisht këta që nuk e njohin shtetin e ngritur nga lumenj gjaku dhe sakrifica të pashembullta të Kosovës?! A nuk janë këta që vazhdimisht thonë fjalë të mira, betohen për paqen dhe në fund vendosin masa shtrëngimi për viktimën?! Të gjitha këto kryeministri i Kosovës po i bluante në mendje. E ndërkohë i vinin para syve edhe kritikat e opozitës për krijimin e një raporti të pabesueshëm me mdërkombëtarët! Megjithëse e di se kritikët e tij janë të gatshëm të bëjnë kompromiset që kërkon presidenti i Serbisë, ai, kryeministri i Kosovës kërkon në skutat e ndërgjegjes së tij ndonjë gafë, pamaturi, gabim apo faj të tij. Sigurisht që ka monente pamaturie. Po i kujtohej ajo shprehja e ish-kryeministrit e ish-presidentit, kur thoshte se “tallim ko.et” me amerikanët” dhe askush nuk e ndëshkoi për këtë! Pse ndonjë gabim i tij merret si faj i ndëshkueshëm rëndë?!

Megjithatë, duhej të priste e të mësonte se çfarë do të vinte pas prezantimit të parë. Sërishmi fjalë të përgjiithshme. Nevoja përimplementimin e Marrëveshjes së Brukselit dhe Ohrit. Fjalë të mëdha për normalizimin e marrëdhënive! Nevoja për kompromise të dyanshme! Etj. Pas të gjitha këtyre plasi “bomba”! Josephi i drejtohet Albinit dhe i thotë se nga këto do të varet edhe ajo që quhet “heqje e sanksioneve ndaj jush”! Ishte një lloj kërcënimi cinik. Megjithatë kryeministri nuk e prishi terezinë. “Ne do të bëjmë gjithçka i nderuar për paqen e normalitetin”, pëshpëriti por dëgjueshëm!

- Por ju duhet të filloni menjëherë me krijimin e Asosacionit, ia pret Josephi. Kolegu im, Miroslavi ka biseduar me ju dhe me Aleksandrin për këtë. Aleksandri është zotuar së do të jetë konstruktiv. Ju duhet të keni besim te ne dhe te ai!

Albinit i vinin dhe i shkonin mendime të shumta. Si do të duhej të sillej? Çfarë duhej të thoshte dhe si duhej të mbrohej? Një brengë e madhe kjo, kur para tij qëndronin tre njerëz që koordinoheshin së bashku “për ta vënë me shpatulla për muri” kreun e ekzekutivit të Kosovës! Megjithatë u përmbajt sërishmi. Nuk dha asnjë shenjë se çfarë do të ishte qëndrimi i tij në këtë lloj retorike paralajmëruese kundër tij. Bëri me dije një projekt të tijin për radhën e punës që duhej ndjekur për zbatimin e marrëveshjes së shkurt-marsit në Bruksel e në Ohër. Tha se duhej nisur nga njohja de facto e Kosovës nga ana e Serbisë. Nga angazhimi i Aleksandrit për një marrëveshje juridikisht të obligueshme për respektimin e shtetësisë dhe integritetit territorial.

Ndërkohë Josephi, në emër të postit që mban si shef i politikave të Jashtme e të Sigurisë në BE, doli drejt e në temë. – Ne kemi hartuar një projekt si ky, i drejtohet Albinit, por radha e punës nuk do të fillojë nga njohja de facto e Kosovës nga ana e Serbisë. – Kjo nuk mund të ndodhë për momentin, ndërhyni Mirosllavi. Asosacioni është e para punë, i ngarkuari nga ana e BE-së për dialogun Kosovë-Serbi. Aleksandri vetëm heshtëte. I kishte ngulur sytë diku te një pikturë ngjitur në murin përballë dhe dukej sikur po thoshte se “i pëlqen arti”!

Albini këmbnguli se zbatimi i marrëveshjes duhej të fillonte nga njohja e Kosovës dhe më pas të vijonte me asosacionin. Por të dy përfaqësuesit e BE-së këmbngulën fort se duhej nis me asosacionin e madje duke theksuar se me asosacionin duhej të ishte dakord dhe Beogradi. Në debat e sipër kryeministri i Kosovës pyeti, nëse kishte ose jo ndonjë projekt për këtë çeshtje, të cilin e kishte paraqitur presidenti i Serbisë?! Në këtë moment Josephi mendoi se do të dilte nga sikleti, duke pohuar se kishte një të tillë. Por kur Albini këmbnguli të njihej me këtë dokument-propozim të Beogradit zyrtar, atëherë kryesuesi i bisedimeve i ndërpreu ato. Kaluan gati dy orë dhe asgjë nuk u sajua si dikument-propozim të palës serbe.

Në këtë moment u bë shumë e dukshme që Miroslavi dhe Josephi po flisnin edhe në emër të Aleksandër Vuçiç. Ata të dy kishin marrë përsipër të mbronin interesat e Serbisë. Tre kundër një njeriu të vetëm. Dy përfaqësuesit e BE-së ishin tashmë hapur e pa asnjë maskë palë me agresorin serb dhe kundër viktimës kosovare. Pse të mos ishin këta?! Ata të tre nuk e njohin ende pas 16 vitesh pavarësinë dhe shtetësinë e Kosovës. Albini këmbngul. Zërat e dy përfaqësuesve të BE-së ngrihen më lart, madje kërcënueshëm se do rriteshin masat kundër Kosovës.

Kryeministrit nën këto masa i duhet të përballonte dhe agresivetitetin e opozitës për këto masa. Madje ata e akuzojnë si fajtor për këto masa. Nuk duan të besojnë se përballë Kosovës janë tre njerëz që e duan të rrënuar shtetësinë e Kosovës. Njëri prej tyre, Sandri, e këndon çdo ditë këtë këngë. Dy të tjerët thjesht pyesin këtë të parin se çfarë do dhe opsionet e tij i marrin e i paraqesin si projekte dhe ide të Brukselit. Madje as që pranojnë të debatojnë dhe polemizojnë me argumente. “Ti Albin duhet të bësh atë që themi ne”! Kjo ishte fabula e deklarateve të tilla kur thoshte në fund se “Bisedimet dështuan për faj të Albinit”!

Në këtë hulli shkoi dhe propozimi për zgjidhjen e krizës në veri të vendit. Miroslavi dhe Josephi kërkuan atë që kërkon edhe Aleksandri: - kryetarët e komunave të japin dorëheqje. Ndërkohë që nuk kishte asnjë garanci se serbët do të merrnin pjesë në këto zgjedhje.  Dorëheqja nuk parashihet gjithashtu në kushtetutë dhe ligjin zgjedhor si zgjidhje. Ndaj dhe kryeministri Kurti propozoi thjesht një kërkesë të mbi 20 përqind të zgjedhësve në këto komuna e më pas të bëheshin zgjedhjet. Por kjo masë kushtetuese dilte jashtë skemës së Beogradit. Aleksandri nuk e pranoi këtë zgjidhje. Mekanizmi i kërkesës së mbi 20 përqind e zgjedhësve djeg skenarin për bojkot të zgjedhjeve dhe të shkaktojë një krizë tjetër në veri të Mitrovicës. Ndërkohë atij i duhen krizat, jo zgjidhjet. Sepse përmes asosacionit dhe krizave shkon te qëllimi final, ndarja e Kosovës.

Pavarësisht këtyre, fajtor u shpall Albin Kurti. Ndodh shpesh që fajtorë të shpallen njerëzit e zgjuar, pse ata diktojnë me kohë rrezikun që u kanoset. Pse shohin përtej fjalëve. Pse nuk kanë besim, por janë gjithnjë dyshues! Pse nuk pranojnë të besojnë as dy përfaqësuesit e BE-së! Ej është mëkat ky!? Si mund të mos besosh te fjala e Josephit dhe Miroslavit?! Ata janë mesia! Ata janë të përzgjedhurit e “miqve” tanë, të Kosovës e të shqiptarëve! Prandaj dhe mbajnë anën e Serbisë!

Të shohim se çfarë do të shohim në të ardhmen. Por Kosovën nuk do të duhet ta zhbëjmë as për hatër të “miqve” si Joseph Borrell dhe Miroslav Lajçak!

Një enciklopedi e mendimit shqiptar

Akademik Prof.dr. Eshref Ymeri,PHD

Një enciklopedi e mendimit shqiptar

Libri , me titull "Triumfi shqiptar",në serinë e botimeve të zotit Flori Bruqi, nxjerr në spikamë natyrën shumëdimensionale të krijimtarisë së këtij personaliteti të shquar të kulturës shqiptare. 

Në universin e kulturës shqiptare është i rrallë fakti që një krijues të dalë para lexuesve me autoritetin e admirueshëm të një shkrimtari, poeti, përkthyesi, publicisti, historiani, gjeografi, analisti dhe kritiku të talentuar. 

Tek lexon këtë vepër kaq interesante, që të rrëmben me tematikën e vet bukur të larmishme, nuk mund të mos ndiesh njëherazi kënaqësi dhe krenari për faktin që krijimtarinë e zotit Flori e përshkon tejendanë një frymë mahnitëse objektiviteti, humanizmi dhe optimizmi të pakundshoq. 

Mes rreshtave të kësaj vepre nuk është vështirë të kapësh tiparin më themelor të formimit intelektual të zotit Flori - dashurinë e tij të pastër për tokën amtare, respektin e lakmueshëm për këdo që është atdhetar dhe që e do me shpirt punën, si burim mirëqenieje dhe begatie për të gjithë.

Albert Kamy (Camus - 1913-1960) thotë:“Asgjë tjetër nuk mund ta frymëzojë kaq shumë njeriun, sesa vetëdijësimi për gjendjen e tij të pashpresë”.

Duke pasur parasysh këto fjalë të qëlluara të Kamysë, mendoj se të gjithë ata shqiptarë që popullojnë mbarë trojet tona etnike në Evropën Juglindore dhe që janë të kapluar nga pak nga ndjenja meskiniteti, cmire, xhelozie, inferioriteti dhe zvetënimi të shpirtit njerëzor, pra, nga “vetëdijësimi për gjendjen e tyre të pashpresë”, është mirë ta lexojnë, me durim, veprën e zotit Flori, se nuk do të mbeten të zhgënjyer, nëse do të jenë në gjendje të zbulojnë brenda qenies së tyre një çikëz frymë objektiviteti. 

Kam bindjen se do të dalin të fituar, se vepra e zotit Flori shërben si melhem për qetësimin e shpirtrave që janë të infektuar nga mikrobi djallëzor i përçarjes njerëzore. 

Ne, shqiptarët, kemi dhënë dhe vazhdojmë të japim prova boll të dhimbshme të përçarjes kombëtare, çka e kemi paguar shtrenjtë - me copëtimin e trojeve tona etnike. 

Evropa na e ka njohur mirë dhe na e ka “yshtur” po aq mirë këtë mikrob të mallkuar, prandaj edhe trojet etnike na i bëri çarçaf.

Vepra e zotit Flori duhet të lexohet me shumë vëmendje sidomos në Kosovë, në mënyrë që njerëzit e infektuar nga mikrobi i përçarjes t’i thërrasin mendjes dhe të heqin dorë një herë e mirë nga sulmet që ndërmarrin kundër njëri-tjetrit nëpër faqet e internetit, ca sulme publike këto, me një fjalor të padenjë për stilin e komunikimit njerëzor, por edhe më shumë të padenjë për një komunikim intelektual.

Më gëzon shpirti dhe ndiej një kënaqësi të jashtëzakonshme kur lexoj këtë vepër të zotit Flori, që të mëson dhe të frymëzon që ta duash dhe ta respektosh njeriun, pra, ta duash dhe ta respektosh shqiptarin. 

Sepse në analizat e veta shkencore zoti Flori, tërthorazi, zbulon anët më humane të shpirtit njerëzor, ndikimin e tyre në plazmimin e vlerave krijuese dhe rolin që ato duhet të luajnë në shëndoshjen e shpirtit shqiptar me dashurinë e njeriut për njeriun.

Në gjykimin tim, mbarë krijimtaria e zotit Flori, për tematikën e gjërë që trajton dhe për objektivitetin e analizave shkencore që shpalosen në të, mund të vlerësohet pa drojë si modeli i një enciklopedie të mendimit shqiptar.

“Zhdukja e Ervis Martinajt po zbehet”, gazetari i kronikës: Policia ka identifikuar porositësin e vrasjes së Sinomatajt, dyshohet që…

 

  

Gazetari i kronikës së zezë, Sokol Bregu është shprehur sot në “Breaking” në Top News se deklarimet e fundit publike të Ministrisë së Brendshme lënë të kuptohet se hetimi për zhdukjen e Ervis Martinajt po zbehet.

Ai foli gjithashtu edhe për vrasjen e 23-vjeçarit Gëzin Sinomatajt në Vlorë, për të cilin tha se policia ka identifikuar porositësin.

Për Ervis Martinajn:

“Ministri i Brendshëm u përgjigj në mënyrë të thatë për Ervis Martinajn, ndryshe nga çfarë deklaronte drejtori i Përgjithshëm i Policisë më parë. Duket se kjo çështje është larguar nga hetimet e policisë. Besoj se edhe për shumë kohë nuk do të ketë përgjigje nga Ministria dhe policia. Lezha është një qark me problematikë të zhvilluar, aty ka disa gjakmarrje në zhvillim. Dy janë çështjet kryesore të gjakmarrjeve të rënda, në Lezhë dhe Mirditë dhe ku policia mendon se mund të ketë zhvillime dhe e ka nën kontroll”.

Vrasja e Gëzim Sinomataj në Vlorë:

“Sipas Policisë ka një identifikim të personit që mund të ketë paguar në lidhje me këtë vrasje nisur edhe nga informacionet që ka pasur më parë për përplasjet e familjes Sinomataj. Policia është e bindur që nuk ka qenë 23-vjeçari objektivi, por xhaxhai i tij. Kurrë më parë ndonjëherë RENEA dhe FNSH nuk kanë qenë kaq gjatë në një qytet sa cc’janë tani në Vlorë. Mendohet që personi që ka kryer vrasjen është ende në Vlorë. Nuk ka një identifikim të saktë se kush është pasi është vrasje me pagesë. Dyshoj se mund të ketë një zinxhir ngjarjesh, pasi askush nuk do ta harrojë këtë që ka ndodhur”.

Top Chann