Rasti më i mirë i dokumentuar i UFO-ve i Kanadasë ende intrigon pas 57 vitesh

 

Pothuajse gjashtë dekada më parë, një takim rrëqethës me një objekt të paidentifikuar la një burrë me lëndime fizike.Më 20 maj 1967, Stephen Michalak kishte qenë duke kërkuar për metale të çuditshme përgjatë brigjeve të Liqenit Falcon, Manitoba kur u lajmërua për praninë e dy objekteve të çuditshme me shkëlqim në formë ovale që fluturonin rreth 45 metra larg tij.

Pasi zbriti me shpejtësi drejt tokës, një nga objektet ndaloi në ajër ndërsa tjetri vazhdoi zbritjen derisa zbriti në një dalje shkëmbore të sheshtë në një distancë të shkurtër.

Kurioz, Michalak shkoi për të hetuar. Ai vlerësoi se objekti, i cili kishte pamjen e një tasi me një kube në majë, ishte afërsisht 40 metra i gjerë dhe 15 metra i lartë.

Ai vuri në dukje se mund të dëgjonte zëra të mbytur që vinin nga ajo që dukej si një derë në gjysmën e poshtme.

Duke besuar se objekti ishte me origjinë tokësore, ai thirri dhe pyeti nëse banorët kishin nevojë për ndihmë. Kur ai nuk arriti të merrte një përgjigje, ai futi kokën nëpër derë, duke raportuar një “labirint dritash”.

Në atë moment, i befasuar nga një panel që rrëshqiste në mur, ai u tërhoq duke rrëmbyer pjesën e jashtme të anijes ndërsa e bëri këtë. Ky doli të ishte një gabim pasi ishte aq vapë saqë ai dogji dorezat.

Më pas, pa paralajmërim, i gjithë anija filloi të ngrihej në ajër, duke nxjerrë një shtëllungë ajri jashtëzakonisht të nxehtë që i vuri flakën këmishës së Michalak dhe e la atë të ndihej shumë i përzier.

Një ekzaminim i mëvonshëm mjekësor zbuloi modele djegieje në trupin e tij në përputhje me historinë e tij.

Për pjesën e mbetur të jetës së tij, Michalak pohoi se ajo që kishte hasur ishte një lloj avioni eksperimental dhe mbeti i bindur se ai kurrë nuk kishte pretenduar se ai ishte me origjinë të huaj.

Ai vdiq në vitin 1999, duke mos ditur kurrë të vërtetën pas asaj që pa atë ditë.

Anija kërkimore ndeshet me dritë të pashpjegueshme nën det

 

Një ekip hulumtues që studion biolumineshencën hasi në këtë anomali hutuese në Gjirin e Meksikës.Sipas dëshmisë së një individi me emrin e përdoruesit ‘Zj223’ i cili postoi detaje të përvojës në Reddit, takimi ndodhi 10 milje në perëndim të ishullit Caladesi, Florida më 27 shkurt 2024  rreth orës 23:45 të mbrëmjes.

Ekipi hulumtues së pari vuri re dritën rreth një çerek milje larg, gjë që i shtyu ata të hidheshin për të hetuar.

Në fillim, dukej sikur drita duhet të ishte ajo e një boje lundrimi të zhytur ose e një anijeje të mbytur, por ndërsa afroheshin, ata bëheshin gjithnjë e më në mëdyshje se çfarë mund të ishte.

“Ky burim drite ishte 100% në fund të oqeanit, dhe jo diçka që notonte nëpër kolonën e ujit,” shkroi paraqitësi. “Nuk ka lëvizur në rrymë”.

“Ndërsa rrinim pezull në majë të dritës, ne përdorëm një EK-80 (sonar) për të na siguruar imazhe të dyshemesë së oqeanit në këtë vend. Për habinë tonë, ky objekt që prodhonte dritën nuk kishte një formë fizike që ne mund të zbulojeni ishte e padukshme për sonarin tonë”.

Historia dhe imazhet krijuan shpejt një debat të madh, duke nxitur një sërë teorish duke filluar nga një UFO nënujore (ose USO) deri në një formë biolumineshence.

“Sipas shkencëtarit kryesor të doktoraturës, ai menjëherë deklaroi se nuk ishte biolumineshencë pasi pa objektin duke përdorur pajisjen e kamerës që ishte ngjitur në anije,” shtoi paraqitësi.

Pra, a mund të kishin zbuluar studiuesit një lloj UFO-je të zhytur në ujë?

Thomas Jones : Rreziku i asteroidëve

Tërmetët. Cunamët. Vullkanët. Listës së fatkeqësive natyrore që mund të rrezikojnë njerëzimin dhe të gjithë jetën në planetin tonë i duhen shtuar edhe asteroidët. Korrespondenti i Zërit të Amerikës Adam Phillips ka përgatitur kronikën në vazhdim, rreth këtyre shkëmbenjve të mëdhenj në hapësirë dhe se çfarë mund të bëhet për të parandaluar një përplasje fatale me to.

Filmat e Hollivudit si “Deep Impact”...Dhe “Armageddon” kanë bërë të mundur që dashamirësit e filmave të mësojnë rreth terrorit që mund të përjetohet nëse asteroidët godasin Tokën. Por më 15 shkurt të këtij viti, banorët e Çeljabinskit në Rusinë qëndrore mësuan se rreziku është i vërtetë.

Ai meteorit plagosi më shumë se një mijë njerëz – i vogël në krahasim me meteoritin që mendohet se shfarosi dinosaurët 65 milion vjet më parë, dhe shumë më i vogël se meteoriti që goditi Siberinë në 1908-ën, i cili shkatërroi mbi dy mijë metra katrorë pyje.

Ose meteoriti ,që rreth 50 mijë vjet më parë, goditi zonën ku ndodhet shteti i Arizonës sot, duke krijuar aty një krater aq të madh saqë mund të përfshinte brenda të gjithë qytetin e San Franciscos.

Por ato nuk ndodhën kot. Gjenden rreth 10,000 asteroidë në orbitën rreth Tokës, brenda sistemit diellor. Ky numër përfaqëson vetëm një për qind të miliona asteroidëve të tjerë të cilët shkencëtarët besojnë të jenë afër planeteve të tjera, në brendësi të sistemit tonë.

Kohët e fundit, në Muzeun Amerikan të Historisë Natyrore në Nju Jork, astrofizikani Neil deGrasse Tyson paralajmëroi në lidhje me... asteroidët të cilët mund të përplasen në tokë si meteoritë ose mund të shpërthejnë në atmosferë.

Ai ftoi një grup të shqetësuar shkencëtarësh nga Shoqata e Eksploruesve të Hapësirës, mes të cilëve edhe Thomas Jones.

“Pra, një nga këto shpërthime të mëdha mund të shkaktojë një shuarje globale të bujqësisë dhe miliarda njerëz mund të vdesin nga uria, si dhe mund të vrasë njerëz në momentin e goditjes. Asteroidët e vegjël mund të shkatërrojnë vetëm një qytet, por qindra e mijëra njerëz mund të humbasin jetët e tyre.”

Asteroidët janë shkëmbinj me mineral të errët që pothuajse nuk e reflektojnë dritën e diellit, kështu që ata janë të vështirë të shihen nga Toka. Por sensorë me rreze infra të kuqe mbi një teleskop në hapësirë mund t’i identifikojnë nëpërmjet nxehtësisë që mund të kenë thithur nga dielli.

Kjo do të jetë detyra e Teleskopit “Sentinel Deep Space,” pjesë e misionit të ish astronautit Edward Lu dhe fondacionit të tij B612, i cili është i angazhuar për të pakësuar rrezikun nga asteroidët. Teleskopi “Sentinel” planifikohet të niset për në hapësirë në 2018-ën.

“Teleskopi ynë është aq efikas saqë që mund të shihet një copëz qymyri në qiell të zi nga një distancë sa dhjetë herë larg të asaj mes Nju Jorkut dhe Los Anxhelosit.”

Pasi identifohen orbitat e asteroidëve, një prej tyre që mund të jetë në drejtim të Tokës mund të lëvizet jashtë orbitës së tij me një satelit reflektor, ose mund të hidhet në erë me armë bërthamore, duke parandaluar goditjen shkatërrimtare të tij.

Ashtu siç e imagjinoi Hollivudi në filmin e vitit 1957 “The Day The Sky Exploded.” Por kësaj rradhe, bota duhet të shpëtohet me të vërtetë.

Nga Flori Bruqi : Nasa është vazhdimisht në kërkim të asteroideve që mund të përbëjnë një kërcënim për jetën në Tokë.

NASA  është vazhdimisht në kërkim të asteroideve që mund të përbëjnë një kërcënim për jetën në Tokë. Këto të ashtuquajturat “objekte afër Tokës” (NEO) duhet të kalojnë brenda një pragu të caktuar për t’u konsideruar “potencialisht i rrezikshëm”, raporton “Metro”. Dhe ekspertët e agjencisë hapësinore amerikane thonë se ekziston një shkëmb i tillë në radar për këtë javë. Asteroidi 2012 XA133 është vendosur të kalojë Tokën të enjten, 26 mars me një shpejtësi prej 53,000 mph. Asteroidi mat afërsisht 1,280 metra (390m) i gjerë, gjë që është e mjaftueshme për të shkaktuar një ndikim të madh në Tokë nëse përplaset me planetin. Besohet se kalojnë 0.04453 njësi astronomike (AU) ose afërsisht 4,1 milion milje nga qendra e Tokës. Një AU e vetme përshkruan distancën nga Toka në diell, afërsisht 93 milion milje. “Ndërsa orbitojnë Diellin, NEO ndonjëherë mund të afrohen afër Tokës”, shpjegoi NASA.

 “Asteroidet potencialisht të rrezikshëm (PHA) aktualisht përcaktohen bazuar në parametra që matin potencialin e asteroidit për të bërë afrime të afërta kërcënuese ndaj Tokës”, tha Nasa në një deklaratë. Shumica e grimcave më të vogla ndërplanetare që arrijnë në sipërfaqen e Tokës janë grimcat e vogla të pluhurit, të cilat lëshohen nga kometat ndërsa vajrat e tyre avullojnë në lagjen diellore, transmeton lajmi. “Pjesa më e madhe e materialit ndërplanetar më të madh që arrin sipërfaqen e Tokës si fragmente të përplasjes së asteroideve që kanë hyrë në njëri-tjetrin”. Agjencia shkon në disa detaje rreth se do të ndodhte nëse njëra prej këtyre shkëmbinjve do të përfundonte duke u përplasur brenda nesh. Me një interval mesatar prej rreth 10,000 vjetësh, asteroide shkëmbore ose hekuri më të mëdha se rreth 100 metra do të pritej të arrinin në sipërfaqen e Tokës dhe të shkaktonin fatkeqësi lokale ose të prodhonin valët e baticës që mund të përmbysin zona të ulta bregdetare. Meqenëse shtigjet e tyre orbitale shpesh kalojnë atë të Tokës, përplasjet me objektet afër Tokës kanë ndodhur në të kaluarën dhe ne duhet të qëndrojmë vigjilentë për mundësinë e afrimit të afërt të Tokës në të ardhmen. Duket e kujdesshme të vendosni përpjekje për të zbuluar dhe studiuar këto objekte, për të karakterizuar madhësitë, kompozimet dhe strukturat e tyre dhe të mbani një sy në trajektoret e tyre të ardhshme. Asteroid është një trup qiellor i errët dhe i ftohtë që rrotullohet rreth Diellit sipas orbitash te perfshira kryesisht ndërmjet orbitave te Marsit dhe te Jupiterit. 

Shkencëtarët më në fund kanë një paraqitje të shkurtër të fatit të Tokës sapo Dielli të vdesë

Quhen gjithashtu edhe planetoidë, por sot kjo fjalë ka marre tjetër kuptim. Janë planete shumë te vegjel. Me i madhi prej tyre, Ceresi, e ka diametrin prej 800 km. Ne vitin 1772, Johann Elert Bode, duke llogaritur largesine e planeteve te njohur, verejti një farë lidhjeje reciproke ndërmjet tyre (Rregulli i Titius-Bodes) dhe arriti ne përfundimin se ndërmjet Marsit dhe Jupiterit duhej te ndodhej edhe një planet i panjohur gjer atehere.

 Me 1800, astronomi italian Giuseppe Piazzi zbuloi një objekt te ngjashem me një yll, që rezultoi se vertitej rreth Diellit pikerisht ne largesine qe pritej. Ky trup u quajt Ceres (Cerera). Ne vitin 1802 Olbersi zbuloi një planet tjetër te vogle, Pallasin (Palladën). Një vitin 1804 u zbulua Junona, me 1807 Vesta, dhe pas shumë vite shkeputjeje, me 1845 Astreja, e kështu me radhe.

 Që atëherë janë zbuluar një numer i madha asteroidesh. Ky numer pati rritje pas vitit 1891, kur u përdor fotografia. Tashmë u janë llogaritur orbitat më shumë se 1700 trupave të tille. Mendohet se numri i pergjithshem i tyre arrin ne disa dhjetra mijera, megjithese shumë prej tyre janë teper te vegjel dhe nuk mund te vrojtohen. Rreth 97% e asteroideve te studiuar qarkullojne rreth Diellit në orbita që perfshihen midis atyre te Marsit dhe te Jupiterit. Jashtë qendersia e mesatare e orbitave te tyre është 0.15, por ka disa prej tyre qe e kalojne mjaft këtë madhesi: kështu asteroidi Albert e ka jashteqendersine 0.54; Hidalgoja 0.65 etj. edhe pjerresia e tyre leviz ne kufij mjaft te gjere, duke filluar nga zeroja e deri ne 43o. Forca turbullese e Jupiterit ne zonen ku qarkullojne shumica e asteroideve ben edhe ne keta te ndjehet po ai efekt qe ushtron Saturni mbi unazen e vet. Kështu, ne zonen ne fjale verehen breza te zbrazet (intervalet ose dritaret e Kirkvudit, sipas emrit te asronomit qe e zbuloi). Disa asteroide levizin sipas orbitash qe dalin jashtë kufijve ku shtrihen orbitat e pjeses me te madhe te tyre. 

Shkencëtarët gjejnë origjinën e asteroidit që zhduku dinosaurët, paralajmërojnë që një tjetër mund të godasë tokën

Kështu, grupi i Trojanëve leviz ne një orbite qe perputhet me ate te Jupiterit. Orbitat e disa te tjereve, dhkojne akoma me larg. Për shembull, Hidalgoja ka një orbite qe i afrohet Diellit gati sa ç’i afrohet orbita e Marsit, dhe që largohet pastaj deri në zonat ku kalon orbita e Saturnit. Asteroide te tjerë futen ne zonat e brendshme te sistemit diellor, duk iu afruar Diellit (ne perihel) me shumë bile se Merkuri (Ikari). Asteroidet që u zbuluan te paret u emertuan me amra te marre nga miologjia si Cerea, Pallada, Vesta, Psikea, Talia etj. Me vone filluan t’u vihen emra te shpikur, edhe jomitologjike, por gjithmone femërorë, bile edhe kur emri origjinal ishte mashkullor, atij i ngjitej mbarese femërore. Asteroidet qe janë e shquar ne ndonjë aspekt, mbajne emra mashkullorel te tille janë Trojanet, Ikari, Hidalgoja (për nder te heroit meksikan Manuel Hidalgo), Eros, Amur e e tjerë. Shumë asteroide emertohen vetëm me numer. Ne grupin e asteroideve dallohen Ceresi, i cili është me i madhi, me një diametër rreth 770 km. Pas tij vijne Pallasi me rreth 490 km, Vesta me rreth 380 km; rreth 70 asteroide i kanë diametrat mbi 100 km, ndërsa te tjeret janë me te vegjel. Me te vegjlit qe njihen e kanë diametrin rreth 1 km. Me i ndritshmi nga të gjithë është Vesta, qe ka një albedo mjaft te lartë dhe mund te arrije (kur ndodhet ne pozicionin me te pershtatshem perkundrejt Dielli dhe Tokes) madhesine e gjashte, pra mund te shihet edhe me sy te lire. Masa e të gjithë asteroideve te marre se bashku nuk e kalon 1% te mases se Tokës, prandaj, kuptohet vetiu se as me i madhi prej tyre, Ceresi, nuk mund te mbaje rreth vetes kurrfare atmosfere. Nder asteroidet dallohen disa, orbitat e te cileve futen mjaftt me brendesi te orbites se Marsit dhe i afrohen Tokës ne mënyrë te dukshme.me i famshmi nga keta është Erosi, i zbuluar nga Viti me 1898; ky është një trup në formë te crregullt, si dardhe, me permasa 32 km me 6 km. Ne vitin 1931 ai iu afrua Tokës gjer ne largesine 23 milion km. I njejti afrim ndodhi perseri ne vitin 1957. Ne këtë grup asteroidesh, qe njihen edhe me emrin “Tokëgërryesat”, bejne pjesë edhe: Alberti, qe ka një diametër prej 5 km dhe i afrohet Tokës gjer me 35 milion km. Apoloni, me diametër 35 km dhe afrim maksimal 3 milion km; Adonisi, me diametër 2 km dhe afrim maksimal 1.5 milion km dhe Hermesi, me diametër 1 km dhe afrim maksimal 600 mije km. Afrimi me i madh i Hermesit është ai i vitit 1937, por qe atehere ai nuk është pare me. 

Asteroidët 'vrasës të planetit' - a mund ta humbasim atë që po shkon drejt nesh?

Pergjithesisht shumë asteroide humbasin, sepse nuk arrihet qe te llogaritet saktë orbita. Kështu ka ndodhur me rreth 8000 asteroide. Duhet thënë se probabiliteti i perplasjes se një aseroidi me token edhe kur ai afrohet mjaft është i paperfillshem. Origjina e asteroidëve Për origjinen e asteroideve ka dy hipoteza. Sipas asaj te Olbersit, keta janë formuar nga shkaterrimi i një planeti te madhe qe vertitej rreth Diellit, diku ndërmjet orbites se Marsit dhe asaj te Jupiterit. Një hipoteze tjetër i nxjerr asteroidet si mbeturina te lendes se pase nga e cila është formuar sistemi yne diellor. Asteroidi Vesta Asteroidi Vesta u formua rreth 2 milion vite pasi u formuan trupat e parë të ngurtë të Sistemit Diellor dhe është asteroidi i dytë më i gjerë i Sistemit Diellor. Autorët raportojnë se Vesta ka disa kratere të shkaktuar nga impakti i trupave të tjerë, përfshirë dy kratere që mbivendosen ndaj njëri-tjetrit, disa qindra kilometra të gjerë, në polin e jugut. Një nga këto impakte polare, largoi material që u kthye në asteroidë të tjerë, të njohur si Vestoidë, dhe meteoritë. Tronditjet nga këto dy impakte, në pamje të parë kanë krijuar depresionet që rrethojnë ekuatorin e Vesta-s. 

Zbulohet asteroidi i dytë Trojan, për 4 mijë vjet do të shoqërojë Tokën –

Madhësia e asteroidit – rreth 260 kilometra në radius – rritja e shpejtë dhe bërthama masive e hekurt mund të shpjegojnë se si Vesta i ka mbijetuar këtyre përplasjeve.