Në vend të përkujtimit:Hamdi Gashi

Dr. sc. Hamdi Gashi lindi më 1 korrik të vitit 1945 në Mramor të komunës së Prishtinës.

Shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen (bujqësore) në Prishtinë. Studimet e rregullta dhe pasuniversitare i bëri në Fakultetin e Bujqësisë të Universitetit të Novi Sadit, ku paraqiti edhe tezën e doktoraturës, të cilën për shkak të diferencimit politik, nuk arriti ta përfundonte. Doktoroi në Universitetin Bujqësor të Tiranës.

Hamdiu ishte punonjës shkencor në Institutin për Hulumtime Shkencore në Bujqësi në Pejë, gjithashtu ishte mësimdhënës në Lypjan, inspektor dhe nëpunës i lartë i bujqësisë pranë KK të Prishtinës dhe KAI "Agrokosova".

Në vitin 1977, zgjedhet asistent në Fakultetin e Bujqësisë të Universitetit të Prishtinës. Përjashtohet nga puna për shkaqe politike, por kthehet sërish në vitin 1992.

Në vitin 1995 zgjedhet në thirrjen e ligjëruesit për lëndën Pedologji me Agrogjeologji, ndërsa në vitin 1997 zgjedhet prodekan i Fakultetit të Bujqësisë.

Ishte bashkautor tekstesh dhe projektesh shkencore e punuese.

Profesor Hamdi Gashi u vra nga forcat ushtarako-policore serbe në maj 1999.

Dëshmoret e kombit nuk vdesin kurrë: Isa Kastrati, Sokol Sopi dhe Afrim Vitia

Në njërën nga ofensivat me 18 prill 1999 në Gollap në përleshje me forcat ushtarake e policore armike, ndeshen me Brigadën 153 të UÇK-së, Brigada udhëhiqej nga Komandant Adem Shehu nga Shqipëria dhe krahu i djathtë i tij komandanti për moral dhe politikë i shëndritshmi Isa Kastrati.

Në vije të parë me shumë shokë bashkëluftëtarë ishte edhe Isë Kelmendi, pak me larg edhe Sokol Sopi, Afrim Vitia e shumë bashkëluftëtarë të tjerë, Isë Kelmendi lidhur me betejën në fjalë thotë :

"Dy ditë luftuam pa ndërprerë me Isa Kastratin dhe bashkëluftëtarët e tjerë në vijën e pare të frontit por të madhit Isa Kastratit as qerpiku i syrit s’i luante e me një heroizëm te pashoq qëndroj si një burrë që nuk dinte kurrë mpapa të shkonte, zëri dhe fjala i kumbonin deri në qiell bashkë me krismat, morali i tij i pazëvendësueshëm dhe tregonte kjartë se Liria e Kosovës kishte marrë rrugën që Isa Kastrati e kishte kërkuar plot një jetë".

Në mbrëmjen e së martës së 20 prillit 1999, në frontin e Vitisë në Marec u plagosën rëndë Sokol Sopi e Afrim Vitia, me një urgjencë u tërhoqën nga vija e frontit dhe u sollën në shtëpinë e Bajram Vitisë, të nesërmen në mëngjesin e të mërkurës me 21 prill 1999 nën breshërinë e fuqishme të granatave çetnike i tërhjek Isa Kastrati dy të plagosurit në spitalin e improvizuar të "Skifterave”në Zllash, ishin nën përkujdesje të Doktoreshës Teuta Hadri deri në orët e pasditës por në mungesë të mjeteve Doktoresha nuk mundi të bënte më shumë dhe për të shpëtuar ata duhej dërguar në Llap në spital ushtarak.

Mblodhi fuqinë dhe lëshon zërin nën dhimbjen e hidhur të plagëve Sokol Sopi: vetëm me Bacën Isë do ta mirrja këtë rrugë, kështu shprehet edhe Afrim Vitia duke iu drejtuar Isa Kastratit me një buzëqeshje: "Do të na dërgosh baca Isë ?"

“Është fjalë kjo Sokol” sikur me nguti ia kthen Isa,“Qysh mos t’i qoj Baca trimat e vet...

Për ju do tja mësyja madje edhe vet zjarrit vetëm e vetëm mos të harroni se shpejt do të ju mbyllen plagët e tevona do të ktheheni e do e largojmë këtë bishë sllave nga çdo pllëmbë e Kosovës sonë, na pret edhe dasma e Afrimit ku baca Isë do të kërcej në valle nga toka në qiell, e shihni se si do të vallëzoj Isë Kastrati ! A po Afrim ? Por ti je më i vogël, njëherë do ta martojmë Sokolin e ky besa është edhe vëlla i 6-të motrave...

Ishin kta zërat e krenarisë së maleve tona dhe vendoset që në mbrëmje të nisen për në LLAP.

Me 21 prill 1999 (e mërkurë) para mbrëmjes nisen dy (2) xhipa dhe një kombi me ushtarë të plagosur, në xhipin që e drejtonte Isa Kastrati ishin dy ushtarët e plagosur Sokol Sopi dhe Afrim Vitia.

Gjatë udhëtimit dhe rrugës tejet të dëmtuar si pasojë kombi ngelë në baltë me çrast xhipi i dytë fillon tërhekjen e tij, gjendja shëndetësore e dy të plagosurve Sokol Sopi dhe Afrimi Vitia po keqësohej dhe Isa Kastrati vazhdon rrugën dhe papritur bëhet një ngatërrim i rrugës në një kryqëzorë dhe se në vend që të merrte drejtimin e Prapashticës, niset kah "bullajt" lagje në Marec dhe si pasojë bie në pritë të forcave ushtarake çetniko-serbe.

Pas alarmimit të forcave armike me të shtëna, Isa Kastrati ia del që t’i nxjerr nga xhipi dy të plagosurit dhe më pastaj për të vazhduar luftën me forcat çetnike.

Bazuar në deklaratat e fshatarëve të lagjës aty ishte bërë luftë heroike dhe shumë e rreptë, luftë tejet e pabarabartë ngase Isa Kastrati ishte vetëm. Zhvillonte luftë ballore dhe në afërsi deri në 10 m, në saje të gjurmeve, ishte dëshmija se kishin mbetur 5 policë të vrarë.

Isa Kastrati bie heroikisht ndërsa më pastaj vriten edhe dy të plagosurit, Afrim Vitia dhe Sokol Sopi, nga resistenca dhe humbjet që bishat çetnike psuan në këtë luftë me Isa Kastratin, sikur s’i besonin as armëve të veta dhe në trupin e pajetë të Isës në shenjë revolte dhe dëshpërimi kishin shti breshëri plumbash ndërkaq në kokë ishte i goditur edhe me Kazmë. Ra për të mos vdekur kurrë. Rrënja e Isa Kastratit Sokol Sopit dhe Afrim Vitisë ishte humbje e madhe për UÇK-në dhe mbarë Kosovën.

*****


Isa Kastrati u lind më 9 Prill të vitit 1947 në fshatin Hogosht të Komunës së Dardanës. Rrjedh nga një familje me traditë të pasur si në aspektin kulturor, patriotik ashtu edhe në atë atdhetaro-kombëtar, thjeshtë rrjedh nga familja e cila kurrë s’pranoj ligjet e një shteti që njihej me emrin Jugosllavia.


Shkollën fillore Isa Kastrati e kreu në vendlindje-Hogosht ndërsa gjimnazin në Gjilan, më pastaj apsolvoi në Fakultetin e Shkencave Matematiko-Natyrore në Universitetin e Prishtinës, Dega e Matematikës.

Demonstratat Studentore të vitit 1968, Isë Kastratin e gjejnë jo vetëm si pjesëmarrës aktiv por edhe si organizator direkt të tyre çka si pasojë e aktivitetit që kishte zhvilluar, arrestohet dhe dënohet nga me 60 ditë burgim ku afër kishte edhe shokët e idealit ; Rexhep Mala dhe Sami Dermaku.

E vuan dënimin dhe për të vazhduar punën e mëtutjeshme në sferën politike dhe atdhetare, fillon punën si Profesor në Shkollën e Mesme Ekonomike të Gjilanit e pak më vonë edhe në gjimnazin e Dardanës.

Ndiqej dhe përcillej në çdo hap, nuk e kursenin kurrë as ata mercenarë dhe UDB-ash serbë e shqiptarë e këta të fundit e neverisëshin më së tepërmi, si pasoj e bindjeve të tij politike, dhe vizionit të tij patriotik e largojnë nga procesi edukativo – arsimor.

I larguar nga procesi edukativo-arsimor, Isa Kastrati detyrohet që edhe një herë të rifilloj jetën studentore por tani në Fakultetin Filologjik, Dega e Gjuhës Ruse, i vetmi drejtim që iu lejua, dhe diplomoi me sukses.

"Shtëpia e dytë" - BURGU

Gjatë një vizite që ia bëri i Ati Sabit Kastrati me të vëllanë (xhaxhain e Isës) Qemajlin, në stinën e Verës shohin dorëzat e zeza në duart e Isës, dorëza ato që ia mbulonin vrragët nga pasojat e torturave që po përjetonte dhe nga gjakderdhjet që ia shkaktonin ndytësirat fashiste.

Por çështë e vërteta se atdhetari, intelektuali, vizionari, strategu dhe simboli i rezistencës kombëtare Isa Kastrati as vitet me ato tortura mesë brutale në burg nuk e ndanë nga veprimtaria e tij atdhetare, ishte i dënuar me 6 vite me shume shokë të idealit Grupi i Adem Demaçit ku Isa Kastrati ishte në vuajtje të dënimit, pa dalur nga burgu dënohet edhe me 6 vite burgim si anëtarë i grupit në fjalë, në këtë grup ishin edhe Skënder Kastrati (djali i Muharrem Fejzë Kastratit), Rexhep Mala, Sami Dermaku e shumë të tjerë.

Ndonëse i pjekur nga të parët që burgun e shtetit serbo-sllav e kishin si shtëpi të dytë, Isa Kastrati dënohet edhe për të tretën herë pa dalur fare nga burgu, dënohet me 3 vite e gjysmë, kësaj radhe me pretekst që shkaku i pakënaqësive kishte qëndruar 21 ditë në grevë urie, dhe pas një përleshje me gardianët e burgut e dënuan sërish pa dalur nga ato dyer të ndyta. Qëndroj plot 10,5 vite i burgosur por i pathyeshëm dhe thoshte përherë se për mëmëdheun duhet bërë edhe më shumë andaj kurrë nuk ra nën ndikim të provokimeve të cilat ia bënin qoftë serbët apo edhe mercenarët shqiptarë.

Jeta Bashkëshortore

Me 17 korrik 1986 lirohet nga burgu i Spuzhinit te Podgoricës. Në fund të këtij viti Isa Kastrati martohet me Tevide Pllanën nga Kastrioti ku gjatë 13-të vitesh martesë, lindin 7-të fëmije nga të cilët fëmiju i parë iu vdes ndërsa 5 djemtë dhe vajza janë me plot shëndet e plot krenari për veprën e të Atit dhe të parëve të tyre.

Isa Kastrati i donte shumë fëmijët dhe paralel kohës që jetonte dhe situatës që ndodhej Kosova, Emrat e fëmijëve i pagëzonte dhe i lidhte ngushtë me vlerat e tokës amë, Lirisë, Qëndresës, Gëzimit, Krenarisë dhe Festimit të Republikës së Kosovës shtet i pavarur dhe përgjithmonë jashtë kufijve të Serbo-sllavisë fashiste.

Megjithëkëtë, edhe pas daljes nga burgu (pas 17 korrikut 1986), ndiqej dhe përcillej në çdo hap nga Shërbimi Sekret i Punëve të Mbrendshme dhe e lodhnin me të ashtquajturat ”biseda informative” nga të cilat rëndom edhe kërcohej me likuidim fizik, gjë që s’ju trembej syri kurrë këtij atdhetari ngase për realizimin e synimeve atdhetare kishte mësuar nga të parët dhe të thyhet s’lejoi në asnjë moment te jetës së tij.




Një vit pas daljes nga burgu, në vitin 1987, Isa Kastrati me familje vendoset në Prishtinë, filloj me një përkushtim studimet posdiplomike në Degën e Gjuhësisë dhe la të papërfunduar edhe dorëshkrimin e Magjistraturës që e kishte përgatitë me një dëshire dhe përkushtim të veçantë.

Gjatë periudhës kur nuk kurseheshin as shkollat shqipe nga gjakpirësit shekullor, për shkak të mospranimit te ligjeve të Arsimit Serbosllav, Shkollat mbylleshin dhe nxënësit dëboheshin me gjithë mësimdhënësit e tyre, këtë kohë, shtëpia e Isës u shndërrua në vatër diturie, në shkollë ku mësimet i ndoqën nxënësit e Gjimnazit “Dr. Ali Sokoli”, në këtë periudhë Isa Kastrati punonte në Kshillin Komunal të Financimit dhe njëkohësisht edhe në SHMT “28 Nëntori në Prishtinë.

Rrëzimi i Komunizmit famkeq


Rrëzimi i regjimit komunist dhe dalja në skenë e LDK-së si lëvizje gjithëpopullore e gjejnë Isa Kastratin si aktivist me plot energji, ishte dy mandate Kryetar i Degës së III-të të LDK në Prishtinë. Më pastaj ishte edhe Kryetar ndërpartiak për Degët e LDK për Prishtinë dhe Gollak.

Isa Kastrati iu përkushtua me tërë qenien lëvizjes politike për Çlirimin Kombtar, ndihmoj fuqishëm Lëvizjen Studentore që i kishte dhuruar aromë dhe energji të re.

Në vitin 1997 ishte ngushtë i lidhur me shumë veprimtarë si : Hazir Borovci, Gani e Mustafë Sopi, Sali Mustafa, Ibrahim Mehmeti, Sejdi Matoshi, Sabit Krasniqi, Nezir Gashi, Shyhrete Kastrati e shumë te tjerë, që të gjithë shokë të një ideali e të një gjuhe “Çlirimin e Kosovës nga Okupatori i ndytë Serbo-sllav”.

Gjithmonë në shërbim të atdheut

Isa Kastrati ishte organizator i dy protestave të Marsit të vitit 1998 (kryetar i këshillit organizativ të demonstratave të 2 dhe 9 marsit 1998) bashkë me veprimtaren dhe humanisten Flora Brovina në Prishtinë kundër masakrave qetnike në Çirez e Likoshan.

Dalja në skenë e UÇK-së dhe fillimi i rezistencës së armatosur e inkurajojnë mbarë familjen Kastrati e cila në radhët e UÇK-së radhiti tetë(8) anëtarë të familjes.

Shtëpia e Isa Kastratit në këtë periudhë kohore sa ishte në vatër diturie-shkollë , u shndërrua edhe në shtëpi strehimi ku gjetën strehim mbi 20 familje me mbi 100 anëtarë, në shtëpinë e tij e cila u ba edhe shtëpi shëndetësore u shëruan nëntë ushtarë të UÇK-së, ndër të strehuarit ishte edhe famë e Dr. Lecit (Lec Gradica) për të cilin pas vrasjes dhe masakrimit të tij, në shtëpinë e Isës edhe bëhet pritja e ngushëllimeve.
Pas dhunës së egër të pushtuesit barbar, nga Drenica dhe viset tjera të Kosovës, filloj zhvendosja e qindra banorëve në drejtim të Kryeqendrës sonë, me iniciative të Isa Kastratit themelohet Këshilli i emergjencës për Prishtinën me çrast e zgjedhin Kryetar të Këshillit ku energjia e palodhshme e detyronte që natë e ditë të ndihmojë të zhvendosurit në të gjitha format që kërkohej.

Përkundër ndihmave dhe punës në këshillin e Emergjencës, Isa Kastrati me guxim të pashoq organizonte dhe masivizonte strukturën ushtarake të UÇK-së në Prishtinë dhe rrethinë me emrin “Guerilja B I A – Baza –Skifterat në qytetin e Prishtinës. "BIA" e emëruan kështu në shenje respekti të heronjve të kombit Bahri Fazliu, Ilir Konushevci dhe Agron Rrahmani.

Isa Kastrati-“GACA” bashkë me veprimtarët Hazir Borovci (ish anëtar i guerilës "BIA"), Gani Sopi e Sabit Mshica arrestohen në vitin 1998-të, pas një keqtrajtimi jo njerëzorë dhe brutal, dënohen me nga 30 ditë burgim, dënimin e vuajnë në burgun e Lypjanit. Ndonëse i dërmuar nga torturat , megjithëkëtë Isa Kastrati dhe shokët e tij s’u gjunjëzuan dhe ngelën të pamposhtur para fytyrave gjakpirëse dhe s'mundën t’ia dalin të mësojnë diçka për Guerilën “BIA” të Prishtinës.



Rënia e Isa Kastratit tronditi thellë zemrat e shokëve, bashkëluftëtarëve e në veçanti preku thellë Familjen Kastrati nga Hogoshti, Dardana, Gjilani, Prishtina, Tetova e Shkupi, Zvicra e deri në SHBA-në e largët.

Megjithëkëtë Isa Kastrati do të kujtohet përherë si shembull i krenarisë Kombëtare, si intelektual dhe luftëtar i cili ishte origjinal në jetë dhe origjinal në mendime, shumë - dimensional, trim e human me virtytet më të larta të një atdhetari.

Në shenjë të respektit dhe dashurisë, në shenjë nderi dhe krenarie, emri i Isa Kastratit ndodhet gjithkund i shënuar me germa të arta, rruga e cila nisët nga varrezat e dëshmorëve në Prishtinë e deri tek lagjeja e Spitalit, lidhët me rrugën “Muharrem Fejzë Kastrati”, pra bashkohen Nip e Xhaxha pikërisht në at kryqëzim rrugësh në Prishtinën e lirë, në qendër të fshatit të lindjes në Hogosht, iu është ngritur përmendorja, ndërkaq Dardana ka edhe Shtëpinë e Kulturës me emrin e të madhit Isa Kastrati. Me rastin e 10 vjetorit të ditës së çlirimit të Hogoshtit, me 15 qershor 2009 në fshatin Bujnoc që ndodhet në periferi të fshatit Hogosht në prani të një delegacioni nga Komuna e Dardanës, përfaqësues të fshatit Prekaz nga Drenica, deputetë e shoqata të dalura nga UÇK-ja dhe nga një prani e shumë qytetarëve të viseve të ndryshme të Kosovës u zbulua pllaka përkujtimore "Brigada 172 Isa Kastrati".

Ca çaste të këndshme me Dr. Bujar Leskaj

Prof.dr. Eshref Ymeri



Me Dr. Bujar Leskaj, Kryetarin e Kontrollit të Lartë të Shtetit, u njoha një vit më parë dhe pikërisht më 13 qershor të vitit 2013, në mjediset e Teatrit “Petro Marko” në Vlorë, me rastin e një aktiviteti të Shoqatës Kulturore Atdhetare “Labëria”, e cila i dorëzoi Diplomën “Personalitet i Shquar i Labërisë”. Pas asaj ceremonie, në një lokal pranë teatrit, kaluam pak kohë së bashku edhe me disa anëtarë të shoqatës në fjalë.
Në Tiranë, një ditë prej ditësh, u takuam rastësisht aty afër Presidencës dhe e bëmë me fjalë që të shiheshim dikur dhe të rrinim pak më gjatë. Por nuk na u bë kollaj, aq më tepër që unë, në muajin shtator, u largova për në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Pasi u ktheva në Tiranë para pak kohësh, një ditë i bëra një telefonatë Dr. Bujarit dhe ai më la takim në orën 11:30 të datës 10 qershor. Më priste në kabinetin e vet.

Në kabinetin e Dr. Bujarit kalova ca caste të këndshme. Nuk mund të rrija më gjatë, sepse telefoni nuk pushonte orë e çast, qoftë telefoni i instaluar, qoftë telefoni i dorës. Domosdo. Kontrolli i Lartë i Shtetit është një institucion me shumë peshë dhe me shumë përgjegjësi në strukturën e shtetit shqiptar. Prandaj edhe problemet që qëndrojnë para tij, janë të shumta dhe kërkojnë profesionalizëm të lartë për zgjidhjen e tyre.
Mendoj se caktimi i Dr. Bujar Leskaj në krye të këtij institucioni këtu e dy vjet të shkuara, ka qenë një zgjedhje mjaft e qëlluar e parlamentit shqiptar.

 Drejtimi i këtij institucioni kërkon jo vetëm profesionalizëm, por edhe përkushtim dhe gatishmëri intelektuale, për t’u dalë përpara të gjitha shqetësimeve që lindin gjatë kryerjes së detyrave që shtron zhvillimi ekonomik i vendit dhe respektimi i ligjshmërisë në ecurinë e tij.

Dr. Bujari ka ardhur në krye të këtij dikasteri pas një përgatitjeje të admirueshme akademike. Ai ka përfunduar tre fakultete: Fakultetin Gjeologji-Miniera, degën e inxhinierisë së naftës (1990); Fakultetin Ekonomik, degën e financës (1998); Fakultetin e Drejtësisë (2002). Përveç kësaj, ai është specializuar në Departamentin e Menaxhimit të Universitetit të Nebraskës të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, në periudhën shkurt-qershor të vitit 2003.

Në muajin shkurt të vitit 2005, ka bërë një specializim për Financat Publike në Universitetin Bamberg të Gjermanisë. Veç kësaj, ai ka mbrojtur gradën shkencore “Master në Financë” në vitin 2006, kurse gradën “Doktor i Shkencave Ekonomike” e ka mbrojtur në vitin 2009 në fushën e financës pranë Fakultetit Ekonomik të Universitetit të Tiranës.



Përvoja e gjatë si doganier dhe si drejtues i doganave, përvoja shumëvjeçare si pedagog i brendshëm dhe i jashtëm në Fakultetin e Ekonomisë të Universitetit të Tiranës, karriera politike si deputet dhe si Ministër i Turizmit, Kulturës, Rinisë dhe i Sporteve, përbëjnë prapavijën akademike të Dr. Bujarit, si specialist mjaft i përgatitur dhe me shumë përvojë në fushën e financave dhe të legjislacionit shqiptar, përvojë kjo, të cilën ai e ka derdhur edhe në gjashtë libra të botuar, si edhe në revista periodike shkencore, në artikuj në shtypin e përditshëm dhe në konferenca shkencore.



Në bisedë e sipër, Dr. Bujarit iu drejtova me një pyetje se si i trajton Kontrolli i Lartë i Shtetit ankesat apo letrat që i vijnë nga qytetarët e thjeshtë. Këtë pyetje ia bëra me qëllim që të mësoja diçka konkrete se cili është pulsi i punës në atë institucion. Sepse qëndrimi i administratës shtetërore ndaj ankesave dhe letrave të qytetarëve, nxjerr në pah faktin se cila është “frymëmarrja” e saj në raport me popullin: a “merr frymë” lirshëm kjo administratë, duke komunikuar me masën e gjerë të njerëzve, sa herë që këta shtrojnë probleme për t’u zgjidhur, apo kjo administratëështë shndërruar në një institucion “azmatik”, duke i anashkaluar shqetësimet e popullit, duke mos ua vënë veshin halleve të tij.




Këtë pyetje ia drejtova qëllimisht Dr. Bujarit, nisur nga një rast i papëlqyeshëm që unë pata me një titullar të një dikasteri qendror të administratës së lartë shtetërore. Titullarit të atij dikasteri qendror, më datën 06 maj 2014, i pata nisur një kërkesë me tre rreshta e gjysmë. Por ai titulllar në adminitratën e lartë të qeverisë së zotit Rama, për mjerimin e vet intelektual, nuk më ka kthyer përgjigje edhe sot e kësaj dite, paçka se kanë kaluar 39 ditë.



Unë sapo e nxora pyetjen nga goja, Dr. Bujari u çua menjëherë nga kolltuku, shkoi te tryeza e punës dhe dha porosi në telefon t’i sillnin të fotokopjuara të gjitha evidencat e shqyrtimit të ankesave dhe të kërkesave, drejtuar Kontrollit të Lartë të Shtetit, duke filluar nga 6-mujori i parë i vitit 2011. Ato evidenca m’i solli zoti Bedri Çoku, një figurë shumë e nderuar nga radhët e ish-të përndjekurve politikë, i cili u burgos në moshën 20-vjeçare dhe doli në liri në moshën 43 vjeçare, duke i ngrysur vitet më të bukura të jetës së tij prapa hekurave të ferrit komunist. Ishte pikërisht zoti Bedri Çoku ai që, në revoltën e kampit famëkeq të Spaçit, ngriti lart flamurin kombëtar, pa yllin në krye të tij.



Nga ato evidencamësova se në 6-mujorin e parë të vitit 2011, kur Kryetar i Kontrollit të Lartë të Shtetit ishte dikush tjetër, kishin ardhur gjithsej 7 ankesa. Kurse në periudhën që Kryetar vazhdon të jetë Dr. Bujari, pra, në vitet 2012, 2013 dhe në harkun kohor janar-prill 2014, respektivisht, kishin ardhur 358, 401 dhe 143 ankesa.



Më bëri shumë përshtypje fakti që këto ankesa, që të gjitha, ishin trajtuar me kujdesin më të madh nga sektorët përkatës të Kontrollit të Lartë të Shtetit, me porosinë e drejtpërdrejtë të Dr. Bujarit.
Pasi u përshëndeta me Dr. Bujarin, dola nga kabineti dhe, me porosinë e tij, zoti Bedri Çoku më shoqëroi në mesoren e institucionit, për t’u njohur nga afër me muzeun-ekspozitë të Kontrollit të Lartë të Shtetit, ku ishin afishuar dokumente të tij mjaft interesante, duke filluar që nga periudha e Mbretërisë Shqiptare dhe deri në ditët tona.



Dukej që ishte bërë një punë shumë profesionale, për të nxjerrë në pah traditën e kahershme të Kontrollit të Lartë të Shtetit, pa harruar që të ekspozoheshin edhe fotografitë e drejtuesve të këtij dikasteri të rëndësishëm. Ky muze-ekspozitë ishte ngritur nën kujdesin e drejtpërdrejtë të dr. Bujarit, të cilin e urova me gjithë zemër për respektin që ka treguar ndaj punës pararendëse që është bërë në këtë institucion të rëndësishëm të shtetit shqiptar.

Tiranë, 14 qershor 2014


--------------------------------------------------



Bujar Farudin Leskaj ka lindur në 3 korrik 1966, në Vlorë. Doktor i Shkencave ekonomike. Kryetari i Kontrollit të Lartë të Shtetit.

Edukimi:

UT, Fakulteti Gjeologji-Miniera - 1990; Inxhinier nafte;UT, Fakulteti i Ekonomisë, Dega Financë - 1998; Ekonomist;UT, Fakulteti i Drejtësisë - 2002; Jurist;Universiteti i Nebraskës - Lincoln, SHBA, Departamenti i Menaxhimit (Diplomë për mësimdhënie në nivel masteri në Administrim publik) - shkurt-qershor 2003;UT, Dhoma Kombëtare e Avokatëve, titulli Avokat - 2004;Universiteti Bamberg, Gjermani - specializim për Financat publike - 2005 (shkurt);Shkolla e Studimeve të thelluara pasuniversitare pranë Fakultetit të Ekonomisë (2002-2006);Master në Financë ( Qershor 2006 )

Doktor i Shkencave ekonomike (në fushën e financës), dizertacioni i mbrojtur pranë Universitetit të Tiranës, Fakulteti Ekonomik me temë: "Senjorazhi dhe disa probleme të tij në Shqipëri" (2009).


Veprimtaria profesionale:



1993-1994: doganier në Degën e Doganës, Vlorë,1994-1997: Kryetar i Degës së Doganës, Vlorë,1997 (prill-gusht): Nëndrejtor i Përgjithshëm i Drejtorisë së Përgjithshme të Doganave,2000-2005 pedagog në UT, Fakulteti i Ekonomisë, Departamenti Financë, Lektor i lëndës “Paraja dhe Banka”,2005 - 2009 pedagog i jashtëm në UT, Fakulteti i Ekonomisë,Tetor 2009 e në vazhdim pedagog në UT, Fakulteti i Ekonomisë, Departamenti Financë, Lektor i lëndëve “Paraja dhe Banka”, “Financë”.


Veprimtaria politike:



1997 (janar): anëtar aktiv i PD-së;2001-2005: anëtar i Bordit financiar të PD-së;2001 e në vazhdim: anëtar i Këshillit Kombëtar të PD-së zgjedhur nga Kuvendi i 7-të, i 8-të (2005) dhe i 9-të (2009), Kombëtar të Partisë;2005 - 2009: Deputet i Kuvendit te Shqipërise Legjislatura: XVII, Zona zgjedhore: 94, Qarku: Vlorë, Nr. i votave: 6272, Përqindja: 48%Shtator 2005 - Mars 2007: Ministër i Turizmit, Kulturës, Rinisë dhe Sportit 2007 - 2009. Anëtar i delegacionit të përhershëm të Parlamentit në Asamblenë Parlamentare të NATO-s.


Librat e botuar:


1 - "Përfaqësuesit e Vlorës në Kuvendin e Shqipërisë, 1912-2009", Tiranë 2009

2 - "Brenda dhe Jashtë…PARLAMENTIT (maj 2007-maj 2009)", Tiranë 2009

3 - "Senjorazhi” – Punim Doktorature, Tiranë 2009

4 – “Paraja dhe Banka” (Cikël Leksionesh), Tiranë 2011

5 – “Leksione në Financë” (Pjesa e I), Tiranë 2011;

6 – “Muzat e Qëndresës” (Nëpër libra të kryqëzuar) – Tiranë 2011.


Të tjera:


- Botime në Revista periodike shkencore.

- Artikuj ne shtypin e perditshem

- Pjesëmarrje në Konferenca shkencore.


Biografia është përgatitur nga Agjencioni Floripress(Flori Bruqi)

Arbnor Dehari vlerësohet si një punëtor i madh, trim e modest

Arbënor Dehari rrjedh nga një familje patriotike me prejardhje nga Kumanova. Ai ishte aktivist i devotshëm i Lëvizjes VETËVENDOSJE!, që nga vitet e para të formimit të saj, duke marrë pjesë në shumë aktivitete, aksione, protesta dhe demonstrata. Ka qenë i ngarkuar me detyra konkrete dhe përgjegjësi brenda Lëvizjes, duke qenë me vite anëtar i Sekretariatit Për Media dhe Komunikim të Lëvizjes VETËVENDOSJE!.

 Prej vitit 2012, i ndjeri ka qenë sekretar organizativ i Qendrës së Lëvizjes VETËVENDOSJE! në Prishtinë, duke qenë ndër aktivistët kryesorë dhe më meritorë në fushatën e Lëvizjes VETËVENDOSJE!, si në zgjedhjet lokale ashtu edhe në ato të përgjithshme.

 Vdekja e tij është humbje e madhe si për familjen poashtu edhe Lëvizjen VETËVENDOSJE! Në këto moment të rënda, shprehim ngushllimet më të sinqerta familjarëve, miqve, dashamirëve dhe aktivistëve të Lëvizjes VETËVENDOSJE!”, thuhet në një komunikatë për media të Lëvizjes Vetëvendosje.

https://www.youtube.com/watch?v=z-TU7-uygKQ

Si një njeri energjik por modest , shokë shumë i mirë, trim e i qëndrueshëm, kështu u vlerësua sot 28 vjeçari, Arbnor Dehari , aktivisti i Lëvizjes Vetëvendosje, i cili dje ka ndërruar jetë në mënyrë tragjike.
Babai Avniu dhe nëna Xhemilja pritën dhe përcollën miq e dashamirë të birit të tyre, e të cilët kishin ardhur për të ia dhënë lamtumirën e fundit Arbnorit.
Avni Dehari, në mbledhjen komomorative që u mbajt sot, porositi të gjithë miqtë e Arbnorit që idealin që kishte ai, ta qonin deri në fund.
Dehari: Ideali i Arbnorit të qohet në fund
“Në emër të familjes sonë iu falënderoj që keni ardhur sot ta ndani dhembjen e madhe dhe krenarinë për birin tonë të dashur, Arbnor Dehari. Unë e kam ditur por sot po bindem edhe më shumë se Arbnori nuk ka qenë vetëm i yni, Arbnori ka qenë i të gjithëve, Arbnori ka qenë i Kosovës, i lirisë, i ardhmërisë dhe idealeve deri në bashkim kombëtar. Andaj si prind, edhe pse janë shumë i bindur, kërkoj që idealet e Arbnorit, natyrisht që i ka marrë në Lëvizjen Vetëvendosje, shokët e tij të bëjnë përpjekje më të mëdha që t’i qojnë deri në fund”, ka thënë ai.
Aktivistë të Lëvizjes Vetëvendosje që sot shënuan edhe 9 vjetorin e kësaj lëvizje, e kujtuan mikun e tyre si një nder njerëzit më të qëndrueshëm në aktivitetet e demonstratat e organizuara të Lëvizjes Vetëvendosje.
E lideri i kësaj lëvizje, Albin Kurti, tha se ende nuk mund ta besoj vdekjen e Arbnorit. Ai me fjalë tregonte mendimet e tij, ku e paramendonte Arbnorin të gjallë aty në mesin e tyre dhe jo brenda arkivolit që po i afroheshin të gjithë.
Kurti: Ende nuk po mund ta besoj që Arbnori ka vdekur
“Ka qenë një aktivist tejet i gjallë por edhe i heshtur , shumë punë ke parë se si u kryen u përfunduan por pa autor, nuk ka qenë protagonist, nuk ka qenë një person i cili ka dashur që punës së tij të ia vejë emrin në fund. Ai ka punuar edhe për ngritjen dhe zhvill imin e qendrave të Vetëvendosjes në mërgatë, prandaj Arbnorin ne edhe sot edhe çdo ditë pas ditës së sotme sa të jemi gjallë, pas nesh do ta gjejmë kudo ku është organizata e koncepti i lëvizjes sonë. Pra, ai ka qenë i gjallë e aktiv gjithmonë por në të njëjtën kohë edhe i qetë dhe modest, kjo gjallëria e tij e qetë është vetë përjetësia, kjo gjallëri e mbijeton atë. Prandaj unë të iu them të drejtën nuk po mund ta besoj ende që Arbnori ka vdekur. Po më duket që nesër të zyra do të vijë prapë, ndoshta teksa po përgatiten që të shkojnë në një aktivitet diku ai po diskuton me Visarin a Zgjimin. Ne mund të flasim pa fund për kontributin e Arbnorit, e punën e tij por dhimbja jonë sot është më shumë se kaq”, ka thënë ai.
Kurti përshkruante sjelljet e Arbnorit modeste e të qeta, duke thënë se ai ka dhënë një kontribut të madh për vendin por me shumë modesti.
Ai tha se vështirë po e përballon këtë humbje, duke iu thënë familjarëve të Arbnorit se kanë humbur një djalë por kanë fituara me mijëra bijë e bija të popullit të Kosovës.
Kështu, Arbnor Dehari humbi jetën tragjikisht dje rreth orës 09:30, duke rënë nga kati i gjatë i nanesës ku jetonte. Ai ishte aktivist i Vetëvendosjes që nga formimi i saj, si anëtar i Sekretariatit për Media dhe Komunikim të Lëvizjes Vetëvendosje.

Gëzim Mekuli-Gazetarët, këta aktorë pornografik!

A është gazetari kjo, bre? A ka humanizëm në jetën tonë, bre? A ka rrespekt për institucionin e shejtë, familjen, bre?
A ka empati në zemrën dhe mendjen e gazetarisë shqipe, bre? Arbënor Dehari shkoi! Iku! Po na mungon he burrë i dheut! Shumë po na mungon, Arbënor!
Askush nuk e di, si ike Arbënor! Askush! As Zoti vet se di; Se po ta dinte, nuk do të merrte, Arbënor!
Zoti se di, o trim o patriot! Por, sipas asaj që pamë e lexuam, kuptojmë se për tragjedinë më mirë di gazetaria, se policia!?
Lexuam lajmin tragjik me titull «Vetvrasje»! Shkrimet gazetareske rreth kësaj tragjedie bënë që Arbënori të «vritet» për së dyti herë. Pyes përsëri; A ka etikë në gazetarinë tonë? A ka vlera njeriu e vdekja? E si të ketë nderë vdekja kur në shoqërinë tonë nuk nderohet Jeta? Përsëri, konsekuent deri në fund: A ka redaktorë ky vend, hej? A ka humanistë kjo tokë?
Etikë e humanizëm nuk do të thotë që të paragjykohen tragjeditë dhe fatkeqësitë. Si dhe në cka u bazua gazetaria jonë se i ndjeri Arbënor bëri «Vetvrasje»? E panë gazetarët se si ndodhi tragjedia? Nëse po, kush e pa? A ka emër e mbiemër ky gazetar, hej? Po obduksionin, e lexoj kush? Raportin policorë e pa kush nga këta gazetarë?

Mediat tona janë në mungesë të (pa)kryeredaktorëve?
Gazetaria jonë e keqe, dhe egoiste, nuk tregoj fije respekti për viktimën, për familjen e as për njerun në përgjithësi.
Gazetat e internetit dhe ato të shkruara nuk “u lodhën” fare për të ngushëlluar dhe për të nderuar familjen e Arbënorit të madh. Nuk u tregua kujdes edhe në paraqitjen dhe publikimin e videsekuences ku në të, i shtrirë, e i pajetë, shihej viktima. Si është e mundur që gazetaria të jetë më e etshme për «karrierë» e pas lajmit të shpejtë, sesa për informim dhe edukim.

U mendua se cfarë don të thot fjalia «Arbënori bëri Vetvrasje», apo «Vetëvritet Sekretari i Lëvizjes “Vetëvendosje” Arbnor Dehari»? Menduan gazetarët se cfarë pasojash ka fjalia e tillë? A e dinë këta njerëz se cfarë pasojash etike e morale ka fotografia apo videoja e tillë?
Shpesh shumë gazetarë e gazetare kan ambicije personale që artikulli i tijë apo i saj të publikohet në faqe të parë të gazetës, internetit, apo në fillimin e lajmeve dhe emisioneve radiotelevizive. Po ashtu edhe gara mediatike për të qenë i pari me artikuj po kalon kufirin e etikës gazetareske.

Në këtë rast u vërejt një mungesë e thellë e empatisë. Është e dhimbshme dhe njëkohësisht tragjike se si një grup i madh i gazetarëve treguan paaftësi për të futur vehten e tyre në jetën dhe ndjenjat e të tjerëve. Kjo mungesë e empatisë ka themelin dhe fillimin në vrapin pas parasë, etjen për vëmendshmëri, status, garim për të përfituar më shumë lexues dhe, kështu, natyrisht, sigurimin e parave nga fitimi i reklamave. Cmenduri por edhe poshtërsi!
Detyrë e parë e gazetarit dhe gazetares është që të tregohet rrespekt për njeriun, e vecanërisht për viktimën.
Secili nga ne ka dinjitetin, unin dhe personalietin.

Krejt në fund kam një pyetje; a vetëvrahen trimat e sojit të Arbnor Deharit, bre?

Faik Krasniqi -Egoizmi i njeriut!

Me studimin e egoizmit merret etika. Ka nga ata që thonë qe njeriu në çdo hap që bën, ai gjithnjë propulsohet dhe vepron bazuar në interesat e veta, pavarësisht se ai mund edhe të tentojë e t'i fsheh ato mbas motivesh më të pranueshme, si p.sh. dëshira për të ndihmuar të tjerët apo ndjenja e detyrës. Kundërshtari më i madh i këtij interpretimi të egoizmit është David Hume, i cili përdor nja gjashtë shembuj për të vërtetuar se nuk është e vërtet që egoizmi është forca lëvizëse në aktet e njerëzve, dhe se altruizmi është po ashtu i pranishëm në natyrën e njeriut, siç është edhe në botën e kafshëve.

Në fakt, qenia njerëzore e ka të lindur egoizmin pasi lind me instinktin e mbijetesës e të reagimit instiktiv ndaj çdo rreziku të mundshëm të perceptueshëm në moshë të vogël, si dhe reagon nga çdo mos plotësimi nevojë, sa më shumë që rritesh, niveli i egoizmit është në raport me gjendjen kulturore e emocionale në të cilën ndodhesh. Por, në personat që posedojnë një nivel inteligjence pak më të lart se mesatarja, egoizmi shërben si një motor shtytës për arritjen e objektivave që i kanë vënë vetes të arrin, e në këtë rast është egoizëm pozitiv.
Përgjithësisht, njeriu fillon tek unë jam, ekzistoj, arrin tek ne jemi, ekzistojmë e përfundon tek unë nuk jam, nuk ekzistoj.
Ka nga ata që thonë se njeriu duhet të jetë egoist. Madje sa ç'është racionale të jesh egoist e të ndjekësh realizimin e interesave të tua, po aq irracionale do të ishte mos ndjekja e tyre. Por, kundër një pozicioni të tillë mund të sillen plot argumente. Më klasiku është ai i "Prisoner's Dilemma", me anë të të cilit mund të argumentohet se bashkëpunimi midis dy të akuzuarve është shumë më i favorshëm për të dy ata, se sa rasti i kundërt kur secili prej tyre ndjek interesin e ngushtë personal. Por, në jetën e përditshme zgjidhja e fundit predominon. Ata që zgjedhin rastin e parë ne zakonisht i quajmë "shenjtë".
Ka nga ata që në ekuacion, e zëvendësojnë logjikën me moralin dhe thonë se është e moralshme të realizosh interesat e tua. Dhe, këtu sillet shembulli i një planeti Tokë që banohet nga një qenie e vetme. Kjo qenie s'mund të jetë asnjëherë gabim, sepse ajo nuk do të ketë vështirësinë e zgjedhjes midis moralesh konkurruese. I vetmi siklet për të do të jetë përcaktimi i prioritetit të interesave. Por, idilizimin e kësaj bote e merr përsipër ta prishë Kanti me idenë e tij mbi detyrën, kur thotë se ka veprime të cilat duhen bërë pa marrë parasysh nëse ne fitojmë apo humbasim.
Ka të tjerë që thonë se egoizmi është i pranueshem në qoftë se ai përpiqet të realizojë objektiva (qëllime) moralisht të pranueshme. Sipas atyre që mbështesin këtë pikëvështrim mbi egoizmin (dhe A. Smith ishte një nga ata), egoizmi që do ta dëmtonte shoqërinë duhet ndaluar dhe në përgjithësi ai duhet t'i nënshtrohet një kategorie superiore të moralit, siç është interesi i përbashkët i një shoqërie, e mira publike.
Tashti për tashti paraja është mediumi me të cilin ne e materializojmë egoizmin tonë. Dikur ky medium kishte formën e një thesi me kripë apo atë të një grushti guacash të mëdha të marra nga ndonjë gji deti sekret. Nesër ai mund të jetë në formën e një cope plastike që do të jetë në gjendje të ndryshojë ngjyrë sipas vlerës që ka. Me guacat njerëzit rregulluan shpellat, me kripën ndërtuan muret e qyteteve, me paratë ngritën rrokaqiejt e sotëm, kurse me copat e plastikës është një enigmë e tërë ajo që do të mund të bëhet.
Por, çfarëdo që të jetë, rrugën për atje ka më shumë mundësi të na e tregojë egoizmi se sa altruizmi. Egoizmi i ka të gjitha gjasat të jetë burimi i nevojshëm i adrenalinës që duhet për të shkuar atje ku nuk është shkuar asnjëherë më parë.

Arben Llalla - Ju rrëfej "ortodoksët"

Më 11 qershor, profesori i katedrës së gjuhës greke në Universitetin e Gjirokastrës, prof. dr. Panajot Barka, në gazetën Shekulli, botoi një shkrim me titull “Antishqiptare nuk është Ortodoksia...”. Ai ngre shqetësimet e tij për zërat kundër pranisë së përjetshme të kryepeshkopit të Shqipërisë, Hirësisë së tij, Anastasit dhe deklaratave antishqiptare të Patriarkut serb, Irinej. Z. Barka, që në fillim të shkrimit të tij, e nis me titullin provokues sikur ortodoksinë shqiptarët e kanë kuptuar si antishqiptare, por në të vërtetë i rikujtoj z. Barka se shqiptarët janë ata që e sollën ortodoksinë në Ballkan, te grekët, serbët dhe bullgarët.

Shenjtorët e parë të ortodoksisë ishin shqiptarë, por është gjë tjetër që Greqia dhe Serbia i përvetësuan këta shenjtorë. A është ortodoksia antishqiptare? Mendoj që pyetja nuk duhet shtrohet a është ortodoksia antishqiptare, por a janë ortodoksët sllavë dhe grekë antishqiptarë? A e keqpërdorin sllavët dhe grekët ortodoksinë për interesat e tyre shtetërore?

Nëse do t’i referohemi historisë së kombit tonë, ushtritë greke e sllave me kryqin në dorë dhe në emër të kishës ortodokse kanë kryer masakra mbi popullsinë e pambrojtur shqiptare, qoftë muhamedane apo të krishterë. Kujtesën e kemi të freskët për luftën në Kosovë dhe masakrat e ushtarëve serbë që i bënin me kryqin ortodoks, pa folur për ato vrasjet e shekujve XIX-XX.

Profesori Panajot Barka në opinionin e tij tenton të na ringjallë të vdekurit e mëdhenj grekë, që t’i shfrytëzojë për nevojat e veta kombëtare, duke i rrëfyer në versione në të cilat nuk kanë qenë kurrë. Ju, z. Panajot Barka, në shkrimin tuaj përmendni Riga Fereun, i cili në poemën e tij i bën thirrje popujve të Ballkanit që të ngrihen kundër Perandorisë Osmane. A e dini ju z. Barka se Riga Fereu nuk e përmend asnjëherë fjalën grek apo helen dhe shqiptarët i quan arvanitas? Përse?

Ju në shkrimin tuaj më tej shkruani se në Tiranë dhe në Shqipëri u shkrua një faqe në historinë e saj, që linte pas rëndësinë e inaugurimit të katedrales si monument dhe se u mblodh gjithë primati i ortodoksisë botërore, i cili kishte shekuj të terë që nuk mblidhej. Z. Barka lërini përrallat për studentët tuaj që diplomohen duke ngrohur karriget nëpër kafene, sepse e vërteta është krejt ndryshe.

Po ju sjellë disa fakte ku është mbledhur Primati Botëror i Ortodoksisë. Ai është mbledhur më 19 nëntor në Serbi, me rastin e vdekjes së Patriarkut Pavle. Më 5 tetor 2013 në Beograd u mbajt mesha me rastin e 1700-vjetorit të nënshkrimit të Ediktit të Milanos, 313. Kjo meshë u festua në katedralen e Kryeengjëllit Mihal me nisjen e lutjeve nga Patriarku i Stambollit, Bartholomeu.

Më 6 tetor 2013, për në qytetin e Nishit, në vendlindjen e Kostandinit të Madh ata u mblodhën sërish. Falja e ditës u krye në kishën e sapondërtuar të Shën Kostandinit dhe Elenës. Pas ritualeve fetare, Patriarku i Serbisë, Irinej, u ndau medalje të arta të akorduara nga Sinodi i Shenjtë i Kishës së Serbisë, “Perandori Kostandin”, drejtuesve të kishave ortodokse botërore, midis tyre dhe kryepeshkopit të Shqipërisë, hirësisë së tij, Anastas Janullatosit.

Më 7 tetor 2013, krerët ortodoksë, si Patriarku i Stambollit Bartholomeu, Patriarku i Jerusalemit, Theofili III, Patriarku i Rusisë, Kirili, Patriarku i Serbisë, Irineji, Kryepeshkopi i Qipros, Krisostomos, Kryepeshkopi i Shqipërisë, Anastasi, Kryepeshkopi i Vrashavës, Sava, vazhduan turneun për në kryeqytetin e Malit të Zi, Podgoricës, ku mbajtën meshën në katedralen e “Ngjalljes së Shën Sotirit”. Mund t’ju sillja edhe fakte të tjera për takimet e Primatit Botëror të Ortodoksisë, por mjaftojnë këto të kohëve të fundit.

Më tej z. Barka na amniston Shën Kozmain, ku sipas tij, ai përhapte ortodoksinë në gjuhën zyrtare greke ndaj rrezikut të përhapjes së mëtejshme të islamit në tokat e perandorisë otomane. Ky nuk është argument për ta amnistuar Shën Kozmain te shqiptarët, sepse e dimë fare mirë misionin e tij. Shën Kozmai është babai i përhapjes së greqizmit për asimilimin e shqiptarëve (arvanitasve) dhe për asimilimin e shqiptarëve në Shqipëri. Këtë na e dëshmojnë shumë dokumente historike, si edhe shkrimtari grek Thoma Paskidhus.

Shën Kozmai përhapi gjuhën greke nga Suli i Çamërisë e deri në Krujën e Skënderbeut. Një dokument për Shën Kozmain i prof. Delvinës, botuar në një të përditshme, shkruante: "Dërgojini fëmijët tuaj të mësojnë greqisht për arsye se kisha jonë është greke. Dhe ti, vëllai im, po nuk mësove greqisht, nuk mund të kuptosh ato që thotë kisha jonë. Më mirë, vëllai im, të kesh shkollë greke në vendin tënd, se sa të kesh burime dhe lumenj. Cilido i krishterë, burrë apo grua, që më premton se brenda në shtëpi nuk do flasë shqip, le të ngrihet në këmbë dhe të ma thotë këtu. Unë do t‘i marr atij të gjitha mëkatet në qafën time, që nga dita e lindjes së tij deri sot, do t‘i porosis të gjithë të krishterët që t‘i flasin dhe do t‘ia shlyej të gjitha mëkatet. Ai nuk do ta gjente këtë rast sikur të jepte para me mijëra" (Predikimi 7 drejtuar shqiptarëve të Epirit).

Një dokument tjetër për greqizmin e fshatrave shqiptare të bërë nga propaganda e Shën Kozmait janë Frashtani dhe Lugari në Dropull. Frashtani dhe Lugari banohen nga shqiptarë ortodoksë dhe kur kaloi andej Shën Kozmai, deklaroi që këto fshatra duheshin të greqizuar.

Ju, profesor Barka, në tërë opinionin tuaj nuk përmendët faktin e provokimit të Patriarkut serb Irinej dhe ngritjen e flamurit serb brenda territorit e Katedrales “Ringjallja e Krishtit”, ku përfaqësuesit e kombeve të tjera që ishin të ftuar nuk e ngritën flamurin e tyre kombëtar atë ditë, duke respektuar mikpritjen shqiptare.

Ne, shqiptarët që mendojmë dhe veprojmë me zemër e mendje shqip, nuk kemi frikë nga ringjallja e ortodoksisë shqiptar, por kemi frikë nga asimilimi i ëmbël i ortodoksëve shqiptarë në ortodoksë grekë dhe sllavë.

Në përfundim z. Braka, ju rikujtoj që ju nuk e keni të drejtën të diskutoni për ortodoksinë shqiptare, sepse s’jeni me kombësi shqiptare. Për ortodoksinë shqiptare lërini të diskutojnë vetëm shqiptarët, sepse ne kemi figura të ndritura që na kanë lënë disa amanete, si: “Ne vërtetë kemi bajram dhe pashkë, por Shqipërinë e kemi bashkë”. Prandaj, nuk kemi nevojë për këshilla nga ata që s’ia duan të mirë Shqipërisë dhe shqiptarëve, ku bëni pjesë edhe ju, këtë jua dëshmoj me fakte.

Ç’ju lidh juve z. Barka me drejtuesit e disa organizatave ekstremiste greke që luftojnë për aneksimin e jugut të Shqipërisë? Në çfarë cilësie merrni pjesë në festimet për shpalljen e Autonomisë së Vorio Epirit, ku ndodheni në podium në këtë foto me ekstremistin Harrallambos–Babis Karathanos, deputetin Virona G. Polidhoras? Për çfarë qëllimi z. Barka i keni dërguar raport mbi gjendjen e minoritetit grek Institucioneve Ndërkombëtare në vitin 2003, ku përmendni edhe autonominë e Vorio Epirit? Ky raport është përgatitur nga ju, ekstremisti grek Babis Karathanos, A. Soku dhe K. Saferatis.