Atdhetari dhe Humanisti i madh shqiptar : Adem Krasniqi

Adem Krasniqi është zemra e shqiptarit i rritur edukuar dhe frymezuar një jetë vertikalisht bashkë me të atin bacen ahmet ishin pjesë dhe mbeshtetes moral,financiar dhe direkt të tre lufterave Clirimtare duke e shkrirë një pasuri te terë për shqiptarizmen ,edhe ne disa shkrime te mehershme kam thenë se për ta potencuar kontributin e Ademit mergimtarit ,luftetarit e puntorit madh Adem Krasniqi nuk mjaftojnë as një seri shkrimesh e Dokumentaresh TV .

Ademi jeton dhe vepron në SHBA dhe bashkë me një armatë aktivistash shqiptar nga mbare gjeografia shqiptare tash e 15 vite ndan kafshaten e gojes së familjes së tij dhe ndihmon dhjetra persona në Kosove ,Presheve ,Maqedoni etj

I ndjeshem sensitiv me hallet e atdheut Ademi me familje pas lufte ndihmoi shoqatem Miqtë e TMK-së ,femijet jetim invalidet veteranet e shumte dhe shumë familje deshmoresh ,është humanist i paster kur ndihmon per zot e atdhe e jo me bo show medial .

Ka ndertuar disa shtepi në Mitrovice te Veriut qe popullata mos të shperngulet disa invalideve te luftes dhe skamnoreve ,ka ndihmuar dhe po ndihmon edhe sot veteran lufte pa pune e me femije te semurë me shpirtebardhesinë e tij të kristaltë .

Ademi ndihmon shqiptaret me shpirt janë një nga familjet me atdhetare ne gjeografine shqiptare ku kane marre qindra mirenjohje

Ademi nuk ndalet i heshtur ,modest fjalepak atdhetar i zjarrte me mendjen tek Shqiperia Kosova dhe viset tjera i shqetesuar me fatet e atdheut ai vetem fizikisht eshte ne SHBA me Astritin ,e shume shok tjere se me shpirt ne trojet e veta stergjyshore

Tash ne kete muaj te madh te festave te Nentorit Ademi ,Astriti shoket tjere Franki Luigji etj do jene aktiv ne shenim te ketyre datave madhore ne shtepite e ketyre atdhetareve humanistave e burrave nderuar cdo gje frymon shqip shqip dhe vetem shqip .

Mbare Kombi i eshte falenderues burrave te tille qe bejne vepra te medha pa rrahje gjoksi .

Murgesha e zhveshur perballë Vatikanit tërbon italianët

Një kompani italiane nuk e kishte menduar kurrë se reklama e saj do të sillte një reagim të tillë. Ata kishin krijuar një billboard ku shfaqej një murgeshë pa sytjena dhe e veshur me xhinse. Në foto dukej pjesa më e madhe e gjoksit të saj të zhveshur. Kjo foto me murgeshne e zhveshur ve vendine



Kjo ka tërbuar qytetarët italianë të cilët e akuzojnë kompaninë për blasfemi. Reklama erdhi pak ditë para vizitës së Papa Françeskut në Napoli e cila është planifikuar në 21 mars  2015.

Si lindi Gjakova? Rudina, pse humbi ky emër?

    Fahri Xharra

Kosova nuk është djep i serbëve, por është pre pirateske e tyre. Politikanët dhe intelektualët serb duhen ta dinë që kjo krahinë shqiptare ” banohej nga shqiptarë, bashkëatdhetarë dhe vëllezër qysh prej kohës së pellazgëve” ( V.Bernard ;”Maqedonia dhe Helenizmi”) .

Por si e thot Aristidh Kola në librin e tij ” Greqia në kurthin e serbëve të Millosheviqit ”http://everteta.al/ (f.67) se në të vrtetë Kosova, :” falë pozitës gjeografike të saj. është e tillë që kush e zotëron atë ; zotëron gjithë vendkalimet për Adriatik, për në Egje e për Shqipëri . Pra përbën një nyje të rëndësishme ekonomike dhe strategjike, prandaj edhe thuhet në trajtë hiperbolike, që kush e zotëron Kosovën e zotëron Ballkanin”

E verteta e Gjakoves ! Keni dëgjuar për nahijën e RUDINES ?

“Të mbrosh çështjen kombëtare në opinion përmes mediave, kur të cënojnë integritetin, territorin e kombit, të mohojnë gjuhën apo historinë dhe kulturën e të parëve, është atdhetari dhe asnjëherë nacionalizëm”.(Vilhelm Vranari Haxhiraj)

Gjakova apo Rudina, nje pyetje që më ngarkon. A me të vertetë lindi jeta pas Hadum Agës në Gjakovë? . Pa ofendime, pa parabindje fetare, pa lokalizëm shpirtëror, në shërbim të së vertetës e cila na është mohuar dhe meshefur.Ne duhet t´a zbulojmë.

”Xhamia e Hadumit është një objekt sakral në Gjakovë, Kosovë. Objekti është ndërtuar gjatë sundimit të Perandorisë së Osmanlinjve,  në dekadën e fundit të shekullit XVI.[1]

Në defterin zyrtar te Perandorisë të vitit 1571, Gjakova (?) përmendet si fshat, ndërsa tregu i saj konsiderohet si qendër tregtare rajonale. Në atë periudhë, konkretisht në në vitet 1594/1595, Hadum Sylejman Efendiahttp://everteta.al/ – i njohur si “Hadum Aga”, vendos ta financojë ndërtimin e një xhamie e cila do ta bartte emrin e tij. Pas ndërtimit të xhamisë në territorin e fushës së Jak Vulës, fillon zhvillimi i hovshëm i ekonomisë, pasi zejtarët nisin të vendosen në afërsi të objektit të saj. Në këtë mënyrë krijohet struktura e kompleksit të Çarshisë së Madhe, e cila më vonë luan rol të jashtëzakonshëm në zhvillimin social, ekonomik dhe kulturor të Gjakovës.”

A me te vertet lindi jeta në Gjakovë pas Hadum Ages ? A kishte jetë andejpari, dhe para tij? Po si quhej ai vend ku Hadum Aga vendosi të ngriste xhaminë?

Si do që të jetë qyteti ekzistues i takon periudhës osmane. Në fakt, në bazë të të dhënave historike, Gjakova njihet qysh nga dekada e pestë e shekullit XIV, më saktësisht nga viti 1348, kur i takonte nahijes së Alltun-Ilisë, me qendër në Junik. Ndërkaq, sipas burimeve të kulturës materiale, ndërtimeve arkitekturale monumentale, ajo njihet nga dekada e fundit të shek. XVI. : Po mirë në dokumentat e e vitit 1348, nuk ka mundur ta ketë emrin Jakova.Si e kishte atëherë, dhe pse u mshef ai emër ? Po, pse Hadum Aga e zgjodhu mu këtë vend (sot Gjakovë), e jo për shembull Junikun?

”Kryepyetja eshte cila ishte tradita, toponomia, onomastika, historia shqiptare ne brezat familjar para Jak Vules sepse ekzistenca shqiptare dhe e vete Gjakoves dokumentohet para pushtimit osman ne Ballkan… http://everteta.al/Në tëkundert vetem historiografia serbe thotë se para ardhjes se perandorisë osmane nuk kishte shqiptarë në Kosovë. Një deshmi e qartë është se kodi i Stefan Dushanit ishte bëre para ardhjes osmane si projekt serb qe katoliket shqiptare ti ortodoksoj me qellim te qartë ti sllavizoj. Këto dëshmi dëshmojnë ekzistencen shqiptare ne keto hapësira prandaj historia duhet te shkruhet drejte në interes te kombit pa paragjykime dhe manipulime për interesa ditore…!!!(Eduard Frrokaj)

Sigurisht, sepse për paradoks po të pranojmë teorine se ka filluar me Hadum Agën atëherë ju japim të drejtën serbëve dhe historiografisë se tyre se jemi ardhacak të vonëshem .

Pra qëllimi i shkrimit është hulumtues, thënë më mirë një nxitje më shumë për të vërtetën shqiptare në këto troje.Nuk guxohet ti ipet kahje tjetër, se vetëm që e rëndojmë qëllimin .

Një gjakovës thoshte: duhet ti percjell rrefimet e baballarëve tanë se Xhamija e Hadum Ages ështe ndertuar me gurët e kishes që ishte aty.” Sa është kjo e vërtetë?

“Sipas regjistrimeve regjistrimeve të vitëve 1571 dhe 1591 regjioni Verilindor i Sanxhakut të Dukaxhinit, ose sipa emrit të dhënë në shek.XVI-të, regjioni i Hasit ishte tërësisht i banuar nga shqiptarët . Regjioni i Hasit ishte i ndarë në tri nahije: Nahija e Rudinës (Gjakova e sotme dhe fashtrat e saja në jug), Nahija e e Domeshtiçit (fshatrat në mes Gjakovës së sotme dhe Prizrenit) si dhe Nahija e Pashtrikut ( fshatrat në lindje dhe në perëndim të malit Pashtrik).http://everteta.al/Kjo mbyllet me faktin që ngjajshëm me banorët e regjioneve malore të Shqipërisë Veriore edhe banorët e këtyre tri nahijeve kishin emrat tipik Shqiptarë: Gjin, Gjon, Gac, Bac, Kol, Gjec, Doda, Prend, Biba, Nue, Dida, Shtepan, Vata, ( Burimi: http://archive.is/tr44YThe albanians in Kosova through the centuries, by S.Pulaha – www.ezboard.com )

Të analizojmë : regjistrimi, edhe i vitit 1591 këtë lokalitet e shënonte si Rudinë, kurse Xhamia e Hadumit u ndërtua në vitët 1594-1595 ; dhe që nga atëherë humbi çdo gjurmë e Rudinës .( Rudinë;Shesh i gjerë me bar të njomë në mal; lëndinë. Rudinat e bjeshkëve. Kullotin nëpër rudina )

Dashtas apo jo, të sillet ndërmend se a mos ishte diçka shumë e rëndësishme në tokat e Rudinës që duhej të zhbëhej ? Pse humbi emri i Rudinës ? Si lindi Jakova ?

Por edhe një gjë, perderisa te sqarojmë fatin e Rudinës ; Jakova rrjedhë nga emri i Jakov Vulajt , pra Jakovaj e më vonë Jakova e kurrësesi nuk ka të bëj me kompozimin Jak+ova (ova, turqisht fushat ) . Por me rëndësi është, se a e dinte Jakovi (shkurtimisht Jaku) se Rudina do të emrohet sipas tij më vonë ? Pse duhej humbur gjurmët?

Duke u nisur nga stili i ndërtimit të jashtëm, madhësisë së tempullit vetvetiu lind pyetja se a mos ishte ndonjë objekt tjetër aty, mu aty ku Hadum Aga vendosi të ndërtonte xhaminë e tij. A mos u rrënua ai objekt tërësisht, apo a mos u adaptua për nevoja dhe qëllime të Hadum Agës. Hadum Aga kishte lindur në fshatin Guskë, afër Gjakovës.

Në librin e cekur më lartë të Selami Pulahës ceket : Ndikimi i Antroponomisë Sllave në këto anë ishte shumë i vogël. Ndryshimet në mes të banorëve me antroponomi shqiptare dhe antroponomi sllavo -(ortodokse fxh)jane të pa besushme të mëdha.Prej 2507 krerëve shtëpimbajtës të cilat ishin të krishterë, 1768 kishin emër katolik Shqiptar, 648 emra të përzier katolik shqiptaro-sllav (ortodoks, shkizmatik fxh) dhe vetëm 96 ishin e emër sllav(shkizmatik fxh): Banorët musliman me emër shqiptarë ishin 492 . Po ata ortodoksët (shkizmatikët )si flisnin, a mos flitnin shqip ? Sigurisht që po.http://everteta.al/

Ne Gjakovë, pra në qytet duhet te kryhen kërkime arkeologjike duke u nisur nga të dhënat apo hartat qe mund te jene ne arikivat e Vatikanit. Manstriri i Deçanit ?, por atje nuk ka interes. A e imagjinoni një vend ku jane zhvilluar pjesë te rëndësishme të historisë europiane që ende te mos dihet asgjë se çfarë ka nentoka.

Enigma e pa zgjidhur kurrë është vendi ku është ndërtuar objekti i parë i fabrikës së tekstilit ”Emin Duraku”, (Vektaria ) në Gjakovë. Flitet por s ´ka guxuar të publikohet se aty ishte gjetur një shkritore e vjetër metalesh qe duhej të ketë datuar nga Kultura e Vinçës. Ishin kohërat tjera atëherë, vitet e 50- ta shekullit të kaluar.

Pra jemi në një kohë që duhet të punohet në këtë drejtim dhe të gjëndet e vërteta e Rudinës.

Mbi librin me studime,ese “Kaleidoskop” te Vladimir Muçës

Koncepte dhe shkrime kritike në përgjegjsi dhe sens për estetikën e të bukurën në letërsi




(Vladimir Muça ka një pasion të shumfishtë plasmon artin e fjalës,shkruan poezi dhe proze me frymzim,koncepton ese dhe shkrime kritike dhe përgjegjësi dhe sens të drejtë dhe të pagabueshëm për estetikën dhe të bukurën.Libri tij “Kaleidoskop” synon një profil të qartë të meditimeve të shqetësuara dhe të sinqerta të autorit mbi librat dhe botë.)


SHKRUAN: GENT ULQINI

Përmes një optike të mprehtë reflektive, analitike dhe kritike në lidhje me vlerat etiko-estetike të prodhimit letrar shqiptar të ditëve të sotme, autori i përmbledhjes me ese dhe refleksione”Kaleidoskop”, Vladimir Muçaj, bën përpjekje nëpërmjet analizës së veprave të veçanta të autorëve të ndryshëm bashkëkohorë, të prekë dhe shënojë risitë, prurjet, problematikat dhe dukuritë e letërsisë shqipe në këtë kohë të re.

Si një lexues i zellshëm dhe pasionant i letërsisë në të gjitha zhanret, siç shprehet edhe vetë përgjatë refleksioneve, por ku ndjehet edhe aparati i pasur analitik me të cilin operon në procesin e zbërthimit të vlerave të veprave e autorëve të ndryshëm, ai ka ngritur kaleidoskopin për të shqyrtuar dhe vlerësuar në rrafshe të ndryshme letërsinë shqipe bashkëkohore.


Vetëm se, me anë të një leximi profesional të kësaj letërsie, ato vepra dhe autorë nuk shihen në optikën e ngushtë të risive teknike të formës, por analizohen në dritë të re dukuri dhe çështje që i përkasin vendit që zë dhe duhet të zërë kjo letërsi shqipe në ballafaqim me atë botërore. Ndjehet nëpër rreshtat e këtyre refleksioneve bagazhi i konsiderueshëm i autorit në mjetet dhe etalonet që përdor për krahasimin e autorëve shqiptarë me vlerat më të mira botërore të letërsisë. Përqasja autoriale është një nga karakteristikat me të cilat operon autori, duke sjellë në vëmendje ata elementë që e vënë këtë letërsi dhe këta autorë në rendimin e tyre të gjithëmbarshëm letrar.

Vërehet në të shumtën e herës se ai ka një tendencë të arsyeshme për të mos rendur pas emrave “të mëdhenj” të letërsisë shqipe, pas atyre që promovohen rëndom mediatikisht, por të marrë në vlerësim pikërisht ato prurje letrare që për të përbëjnë risi dhe sjellin një frymë të re në letërsinë shqipe të kohëve të sotme. Kështu, ai në gjininë e romanit kërkon “sfidën romaneske” në realitetet e sotme tek Fatmir Terziu, konceptualitetet e reja tek Sulejman Mato, vlerat dhe “thellësinë retrospektive” të romanit historik tek Bilal Xhaferri, “absurdin dhe gjenetikën” e përditshmërisë shoqërore tek Artur Llana, psikoanalizën terapeutike të familjes shqiptare tek Miho Gjini dhe Miradije Maliqi,

modernitetin e formës dhe strukturës tek Bashkim Çuçi, elementët psikoanalitikë dhe psikoterapeutetikë tek Laureta Targa. Ndërkohë që në prozën e shkurtër ai kërkon “kuptueshmërinë e shumëfishtë” të saj në sinopset e Moikom Zeqos dhe vrojton ngrehinën enciklopedike të prozaizmit të ri tek po ky autor, individualitetin dhe estetikën e re tek Gjergj Vlashi, procesin e trazuar të shkrimtarisë tek Erjon Muça, prozën “amalgamike kripto-lojcake” si dukuri moderne tek Adem Zaplluzha, apo arketipin e jetës të shprehur në vepër tek Shpend Topollaj. Më tej, në korpusin e veprave poetike,

Vladimir Muça spikat modernitetin dhe futurizmin në poetikën e Moikom Zeqos, risitë e poezisë kosovare përmes bisedës me eseistin Fatmir Minguli mbi krijimtarinë poetike të Adem Zaplluzhës, “tendencën inteligjente” poetike tek Agim Mato, motivin e “dashurisë origjinale” tek Sazan Goliku, dukuritë e reja të haikut tek Muharrem Gazioni, shpirtin rebel dhe natyralizmin jetik tek Alfred Molloholli, “profecinë e modernitetit” tek Irena Gjoni, modernitetin poetik tek Bedri Neziri, “thjeshtësinë” mjeshtërore përmes kolazheve poetike tek Bardhyl Agasi, apo lirizimin dhe shpirtin rebel tek Stavri Risto.

Një vështrim i mprehtë mbi krijimtarinë dhe problematikën e letërsisë për fëmijë vjen duke analizuar punimet letrare të Milianov Kallupit, Nikolla Spatharit dhe Agim Bajramit. Këtu nuk gjejmë vetëm shqyrtimin e veprave më të reja në këtë zhanër të autorëve në fjalë, por edhe nervin social të vetë autorit kur trajton me shqetësim dukuritë që shfaqen në këtë letërsi për fëmijë dhe rrugët e mundësitë për ta lëvruar në funksion të qëllimit pedagogjik dhe shoqëror këtë lloj letërsie, si një ushqim për gjeneratat e reja.

Një korpus i veçantë në këtë përmbledhje esesh dhe refleksionesh kritike pasqyron analizat mbi disa vepra studimore të karaktereve të ndryshme. Në vëmendjen e autorit janë punimet e Nikolla Spatharit, Skënder Kapitit, Fatmir Mingulit, si dhe një reportazh i zgjeruar dhe tepër i ndjerë autorial mbi zhvillimet retrospektive dhe aktuale në artet figurative të qytetit të Shijakut.

Siç vërehet, Vladimir Muçaj nuk është një kritik skolastik i veprave letrare, por ka një diapazon kërkesash dhe interesash shumë më të gjera në hulumtimin e vlerave dhe dukurive letrare e shoqërore në përgjithësi. Një veçori tipike e tij është se përdor gjerësisht mekanizmat e psikoanalizës përgjatë shqyrtimit të veprave dhe autorëve, duke i kundruar dhe analizuar përmes mjeteve shprehëse dhe mekanizmave të kësaj lënde. Në ndihmë përqasëse për këtë i vijnë autorët më autoritativë të fushës, si Frojd, Jung, Lakan etj. Por edhe mjetet shprehëse të arteve figurative janë pjesë e arsenalit të mjeteve në dorën e hulumtuesit Muçaj, mjete që i shërbejnë për një përqasje edhe figurative të elementëve të veprave letrare që merr në shqyrtim.

Mund të themi se në vakumin e sotëm të kritikës letrare dhe refleksionit mbi krijimtarinë letrare, libri “Kaleidoskop” i Vladimir Muçës është një kontribut i mëtejmë për ripërtëritjen e kësaj gjinie në të ardhmen.

Nga Erjon Muça - Reflektim mbi evoluimin e shpirtit të artistit

Nga Erjon  Muça


 Po e nis një shkrim reflektiv pak ndryshe nga që e kam mënyrën time. Nuk ishte një zgjedhje aspak e lehtë, por disa rrethana më detyruan të bëj këtë zgjidhje. Bëhet fjalë për disa konstatime cinike, të thëna nga jo pak njerëz në Shqipëri. Bëhet fjalë për një plagë që nuk e di se kur është mbjellë, por di të them se këto kohët e fundit po lulëzon si hithër, nëpër ambientet e pseudo intelektualitetit shqiptar. Çfarë qenka ky konstatim? Konstatimi është se letërsia kosovare nuk është e një niveli të lartë. Ky e konstatime të ngjashme këta njerëz i thonë me tonin e vendosur të atij që është i bindur se çfarë thotë. Nuk dua të përdor asnjë aforizëm pasi mund të tingëllonte ofenduese e unë nuk dua të ofendoj askënd, por vetëm të godas vesin e keq. S’kam kohë të tepërt për t’u marrë me njerëzit, pasi me ta është marrë vetë natyra duke i dënuar me vdekje të detyrueshme; unë merrem vetëm me veset që, megjithëse janë pjellë e një vdekatari, arrijnë të jenë të pavdekshme ngaqë trashëgohen brez pas brezi. Këta individë dhe cinizmi i tyre më bëjnë për të qeshur për tre aspekte. I pari, për nga mënyra se si flasin, me tone apostolike, gati profetike. Këta më sjellin në mendje disa nga profetët e antikitetit të vonë ose të mesjetës së hershme (pak rëndësi ka koha) që paralajmëronin për katastrofat e ndryshme që do të goditnin njerëzimin për shkak të kësaj apo të asaj vepre njerëzore. E ata, njerëzit e gjorë, të verbëruar nga injoranca, i shihnin sy shqyer e të frikësuar. S’kishin faj: për ta bota ishte në qendër të universit dhe gjithësia rrotullohej rreth saj. Këta lloje profetësh nuk janë zhdukur akoma, por kanë ndërruar profesion dhe janë kthyer në pseudo studiues që hera-herës dalin dhe na trazojnë mendimin. Këta marrin disa të dhëna katastrofash që, sipas tyre, kanë qenë parathënë nga x profeti dhe që sipas po këtij x profeti do të përsëriten pas kaq apo aq kohësh. Një pjesë të njerëzve, përfshirë dhe mua, këta na bëjnë vetëm për të qeshur. Një pjesë tjetër, pak më të vogël se ajo e njerëzve të mesjetës, arrijnë ta bindin. E këta sërish qëndrojnë syshqyer, duke anashkaluar të gjithë diturinë që njerëzimi ka përftuar ndër shekuj. Duke anashkaluar që planeti në të cilin jetojmë është tepër i madh për t’u matur me të papërfillshmen qenie njerëzore dhe rrotullohet, në një univers tmerrësisht të pafund për t’u matur me segmentalen jetë njerëzore. Nuk duan të kuptojnë që në këtë pafundësi forcash të paperceptueshme nga qenia jonë, domosdo që diku, dikur ka ndodhur dhe do të ndodhë diçka. Aspekti i dytë që më bën të qesh kur dëgjoj këto lloje konstatimesh nga këta individë, është se ata u japin fjalëve të tyre ngjyrime ekzakte: a thua sikur janë duke folur për matematikë e jo për një art, atë të të shkruarit, artin e fjalës. Nëse do të flisnim për matematikë dhe ju do më thoshit se dy edhe dy bëjnë katër, do ju përgjigjesha. Po, jam plotësisht dakord me ju, pasi në bazë të të gjitha studimeve dhe parametrave të vendosur dhe të pranuara nga të gjithë, dy edhe dy bëjnë katër. Megjithëse në universin tonë të pafund kjo shifër vetëm sa konstaton diçka dhe kurrë nuk mund të thotë gjithçka. Në univers jo të gjitha të katrat kanë vlerë reale të njëjtë. Nuk po i futem një analize të hollësishme për këtë tezë pasi nuk dua të humb kohë. Kush do të kuptojë e ka kuptuar edhe vetëm me kaq fjalë. Mirëpo, zotërinj të dashur, po flasim për letërsi, për art dhe si të gjithë artet s’ka skema të sakta, ai bazohet tek mënyrat e të shprehurit, tek mesazhet dhe tek ndjenjat që arrin t’i përçojë tek lexuesi. Në këtë botë prej shtatë miliardë njerëzish është e vështirë të gjesh dy njerëz që të kenë po të njëjtën shije për fushat e ndryshme të artit e as për një art konkret. E falënderoj atë forcë të mbinatyrshme që na krijoi njëlloj, por të ndryshëm, në njëjtësinë tonë, pasi po të ishte e kundërta, bota do të ishte si një spital të çmendurish, ku njerëzit numërojnë të njëjtat pllaka të një dite më parë. Dhe i fundit aspekt është vetë fraza: letërsi kosovare. Dua të di? Kush ka qenë apo nga e kemi marrë këtë lloj modeli idiotik të nacionalizimit të letërsisë. Mund të gaboj, por për mua të nacionalizosh letërsinë do të thotë të mos e njohësh atë. Letërsia në qenësinë e vet s’ka qenë, nuk është dhe as nuk mund të jetë nacionale pasi ajo është pjellë e njeriut, individit, e njeriu, sido që ta vështrosh, edhe në prizmin teologjik edhe në atë shkencor, ka një zanafillë të vetme dhe nuk ka lindur e nacionalizuar. Sipas teologjisë ai është ngjizur nga balta, kurse sipas shkencës nga një kompozim mineralesh, duke filluar që nga kockat e deri tek gjaku. Sipas teologëve, jetën njeriut ia dha fryma e shenjtë, kurse sipas shkencëtarëve shpërthimi i madh. Do të pajtohesha dhe nuk do t’i futesha këtij shkrimi po të thoshin që filan shkrimtari apo kastë shkrimtarësh është i ndikuar nga tradita e filan popullit. Letërsia është shumë më e hershme se shtetet dhe në thelb ka dëshirën e njeriut për të treguar, për të folur, për t’u shprehur, për të komunikuar. Ajo vetë nuk na lejon ta nacionalizojmë, pasi bota jonë edhe pasi u shkrua “Iliada” ka qenë e mbushur me kuaj troje e me qytete të rrafshuara. Nëpër qytetet tona ecin me kokën lartë, ndonëse jo kalërua, donkishotë edhe pse ai u shkrua nga një spanjoll dhe gjysma e botës u mbush me kështjella të tipit kafkian me njerëz po aq absurdë sa ata që popullojnë faqet e shkruara nga polaku me origjinë herbraike. Pra, do u lutesha këtyre zotërinjve të mendohen më mirë kur të hapin gojën. Edhe këtu nuk dua të përdor asnjë aforizëm. E gjithë kjo hyrje e ka një qëllim dhe këtë do ta zbuloj ngadalë. Pasi ka në qendër një njeri mbi të gjitha dhe krijimtarinë e tij që na tregon qartësisht edhe përse këtë shkrim e titullova në këtë mënyrë. Libri i parë që lexova nga profesor Anton Nikë Berisha (që ndonjë cinik e ka cilësuar: thjeshtë një studiues folklorik, duke menduar se kështu do të ulë lartësinë e punës së tij. Ka bërë të kundërtën. Me këtë frazë ai njeri më tregoi, se njeriu, pasi profesor Anton Nikë Berisha është mbi të gjitha njeri, me një kohë të kufizuar mbi këtë botë, ia kushtoi jetën e vet diçkaje për të cilën ne duhet t’i jemi borxhli për të gjithë përjetësinë. Në vend që të numëronte filxhanët e kafesë apo shalat e grave që kalojnë gjatë një dite në trotuar, ai sakrifikoi jetën e vet dhe u bë pjesë e asaj plejade studiuesish që kanë bërë të mundur zgjimin e folklorit tonë të përgjumur nga rëndesa e pluhurit të shekujve të shkuar. E po të mos ishin këta templarë, ato do të qenë zhytur në vdekjen, në harresën që do sillnin shekujt e ardhshëm. Pra, i nderuar zotëri, nuk bëre gjë tjetër me cinizmin tënd mediokër, vetëm sa e fisnikërove punën e këtij kalorësi, shpëtimtar i vlerave kombëtare) ishte romani “Bimorja” (Botimi i parë 1993, i dyti më 2013, i përpunuar). Një libër rrëfyes që unë jo rastësisht e krahasova, për nga mënyra e ëmbël e të shkruarit, me prozën e Haki Stërmillit. Për cinikët ky do të ishte një sinjal për të m’u kundërvënë, pasi do ta quanin jashtë kohë një libër të shkruan në fillim vitet 90 që i përngjet një libri të viteve 30. Vetëm se po ta matim me këtë lloj metri edhe letërsia e Haki Stërmillit ka qenë jashtë kohe për kohën që është shkruar. Mund t’u lindë pyetja përse? Është e thjeshtë: Haki Stërmilli kishte një mënyrë të shkruari diku midis romantikës dhe realistes dhe në atë periudhë bota kishte provuar dekadentizmin e Uialldit, thirrjen “Zoti ka vdekur” të Niçes, ekzistencializmin e Krigegardit dhe akoma nuk po kuptonte absurdin kafkian. Mirëpo, po ta analizoni me hollësi në bazë të situatës social politike të kohës në të cilën Haki Stërmilli shkroi, ai zgjodhi mënyrën e vetme të mundshme për t’iu kundërvënë probleme të shumta të kohës. Nëse ai do të shkruante sipas mënyrës së Kafkës, nuk do ishte kuptuar as atëherë dhe as sot; megjithëse kanë ndryshuar situatat social politike, ka shumë shqiptarë që akoma nuk e kuptojnë Kafkën. E pra kur unë e vendosa mënyrën e ëmbël të të shkruarit të Anton Nikë Berishës të barazvlfshme me atë të Haki Stërmillit, e vura një shkallë më lart në evoluim për nga situata social politike e trevës shqiptare të Kosovës. Vëllezërit tanë në Kosovë që prej fillim shekullit të shkuar janë përballur me një nga luftërat më të këqija që një popull mund të përballojë. Në Kosovë shqiptarëve nuk u është dashur të luftojnë vetëm me armë kundër një armiku të armatosur, por edhe me pendë kundër zhdukjes së identitetit. Ne në Shqipërinë zyrtare nuk e kemi ndjerë edhe aq shumë, pasi për ne Sanxhaku dhe shumë treva të tjera, madje edhe Bosnja e Hercegovina, të populluara me shqiptarë, ishin tepër larg: ndarë nga perdja e hekurt. Për shqiptarët e Kosovës, zhdukja ishte fare pranë, e shkrimtarët morën mbi supë një barrë tepër të rëndë. Ata vunë edhe letërsinë në llogore të luftës. Sipas meje, në këtë aspekt, ata kanë kryer një mëkat, por “Aih me” në luftë mëkatet janë gati të ligjshme. Për vëllezërit tanë të Kosovës, letërsia nuk mund të ishte e lirë, për të eksploruar vise të panjohura, ajo duhet të luftonte, që një popull të mbijetonte. Shqiptarët e Shqipërisë zyrtare në kohën e Haki Stërmillit njiheshin madje edhe në OKB, kurse shqiptarët e Kosovës në fund shekullin e shkuar ishin përballë ekzistencës ose zhdukjes. Shkrimtarë si Anton Nikë Berisha ose Jusuf Buxhovi e të tjerë, me pendën a tyre, “të pavlerë”, duke rrëfyer thjeshtë, ëmbël dhe bukur, mbushën me zjarr zemrat e atyre të rinjve që më pas derdhën gjakun për çlirimin e Kosovës. Pas luftës për pavarësi dhe fitores së saj, po këta shkrimtarë i hoqën armaturën letërsisë së tyre dhe e ulën në vendin ku u takon. Kjo vihet re qartësisht me librin e dytë që kam lexuar nga profesor Anton Nikë Berisha, romanin “Ferri i lodhur” (2007). Siç e kam cilësuar edhe në shkrimin tim të botuar për këtë roman, ai nuk rrëfen, ai flet akullsisht për ferrin mbi të cilin iu desh të kalonte Kosova, por edhe letërsia, për të fituar pavarësinë. Ai shkrim është i plotë ashtu siç e kam edhe shkruar vetëm se dua t’i shtoj diçka. Pas luftës duhet vështruar përpara dhe vetëm intelektualët janë në gjendje ta bëjnë këtë me gjakftohtësinë dhe mençurinë e duhur. Duhet t’u largohemi ankimeve, pasi bualli nuk është viktimë vetëm e dhëmbëve të mprehtë të luanit, por mbi të gjitha e naivitetit të instinktit për t’u ndarë nga tufa. Natyra na e ka treguar dhe vijon të na tregojë qartë këtë mësim. Kur buajt kanë qëndruar të bashkuar, në rastin më të mirë për të, luani është tërhequr për ta lënë për më vonë sulmin e tij, por ka pasur edhe plot raste që ai, luani dhëmbë mprehtë, ka ngordhur poshtë këmbëve të tufës së buajve. Pra, një roman që të çon në një meditim të tillë, për mua mbetet një libër me vlera të pashtershme. Nuk duhet harruar se një roman që fliste me një gjuhë të tillë, në fillim të viteve shtatëdhjetë, “Dimri i vetmisë së madhe” i Ismail Kadaresë u hoq nga të gjitha libraritë e Shqipërisë vetëm dy javë pas botimit të tij! Kam lexuar edhe letrën përkatëse, që kritikë të kalibrit të këtyre që thonë se letërsia kosovare s’ka vlera, i kishin dërguar komitetit të partisë për librin në fjalë. E pra, në një dhjetë vjeçar, ndoshta diçka më shumë ose më pak. Me lirinë e fituar, letërsia “e pavlerë” e Kosovës arriti aty ku ne, në Shqipërinë zyrtare, ishim gati dyzet vjet pas asaj të Haki Stërmillit. Profesor Anton Nikë Berisha është më me fat se autori i librit të përmendur më sipërm, askush nuk e heq dot nga libraritë ose bibliotekat “Ferrin e Lodhur”. Atij do t’i duhet vetëm të durojë ndonjë pickim mize të tipit, “letërsi pa vlera”. Do vijoj tani me pjesën e tretë të një shkrimi paksa të vështirë për një lexues të zakonshëm si unë. Për në fund kam lënë librin e tretë që kam lexuar nga Profesori dhe miku im i shtrenjtë, Anton Nikë Berisha: “Gjin Bardhela i arbresh & Etja e gurëzuar” (2002). Po po, mik dhe s’kam, as frikë e as komplekse, ta pranoj. Madje jam i nderura që edhe ai më quan mik, megjithëse, fatkeqësisht, akoma nuk jemi ulur së bashku me të, qoftë edhe për një kafe. E përmenda punën e miqësisë, ngaqë më erdhi në mend i madhi Konica që thoshte: Po pate bisht shqiptarët ta presin, po nuk pate ta ngjesin. E meqenëse është më se e vërtetë, vendosa ta pres vetë bishtin tim. Kur në fund të një libri që të ka pëlqyer gjen një pasthënie (të shkruar nga një personalitet siç ishte Amik Kasaruho), ndihesh si në një kurth të ngritur enkas për ty. Këtë e ndjeva kur arrita në kapitullin e fundit të romanit “Gjin Bardhela i arbresh, Etja e gurëzuar”, ndaj vendosa të mos e lexoj pasthënien e të ndjerit Amik Kasaruhos. Jo ngaqë nuk e nderoj mendimin e një personaliteti si ai, por ngaqë nuk dua të ndikohem nga mendimet e të tjerëve. Në fakt unë personalisht kam një ves, ndoshta të keq. Nuk e lexoj kurrë, nëse libri e ka një të tillë, parafjalë ose pasfjalë. Dua që gjithçka që lexoj ta asimiloj sipas shijes sime dhe jo sipas shijes së ndonjë tjetri. Dua të ndalem pak tek pjesa e dytë e titullit të këtij romani, ndryshe nga romanet që kam lexuar deri sot. Etja e gurëzuar! Çka ka dashur profesori të thotë me këtë togfjalësh? Si mund të gurëzohet një etje? Po ta shohësh me sy të sheshtë, një dimensional, të duket më shumë si një gjetje poetike se sa reale, një metaforë. Mirëpo, po ta shohësh në një tjetër prizëm, sheh se kjo frazë ka në brendësi më shumë realitet se poetikë; po të mendosh që në këtë botë që ne njohim uji i jep jetë gjithçkaje, shkon në përfundimin që edhe gurët kanë etje dhe etja e tyre nuk mund të jetë veçse e gurëzuar. Mendimet mund të degëzohen edhe më shumë (për këtë roman u botua një vëllim: “Roman i bukurisë së pamort dhe i trishtimit të pashuar. “Faik Konica”, Prishtinë 2006 me punime të 13 autorëve shqipraë, arbëreshë dhe italianë). Kur të më vijë mundësia, dua ta pyes profesor Antonin për vështirësinë e të shkruarit të një romani të tillë. Është thjeshtë kureshtje prej autori. Ngaqë unë vetë jam munduar të shkruaj romane rrëfyese, novela tregimtare dhe tregime medituese. Kjo kureshtje më lindi nga që profesor Antoni nuk e ka ndërtuar këtë roman në asnjërën prej mënyrave të cilat i përmenda më sipër. Profesori ka krijuar një njeri, jo “prej mishi e gjaku” (sepse po flasim për një roman), por prej mendimesh, ndjenjash në më pak se 180 faqe libër. Jetë tepër e shkurtër megjithëse e tejmbushur me tundime e emocione njerëzore. Them që ka krijuar një njeri pasi Gjin Bardhela jeton mirëfilli, ndoshta duke e ditur që në fillim për këtë jetëshkurtësi. Këtë frikë ai e ka që në faqet e para të librit kur duket sikur i thërret atit të vet: unë nuk mund të vdes kështu. Është e fuqishme kjo frazë. Ndryn aq forcë brenda vetes sa që shumë autorë e kanë përdorur ndonëse në forma të ndryshme. Ajo më e njohura që më erdhi në mendje teksa e lexoja thirrjen që Gjini i bëri Anton Nikë Berishës, është ajo e Ben Hurit: nuk mendoj se perëndia më solli në jetë që të vdisja mbi një anije lufte. Gjini lind në këtë libër i rritur, por lindja përjetohet e lagësht tamam si ajo e një fëmije. Kuptohet nga metaforat e shumta që profesori përdor ndër radhë. Lind me dhimbjet e shumë brezave që e kanë paraprirë e ndoshta edhe që do e pasojnë. Zvarrit jetën e vet dhe atë të të tjerëve me mundim, si një gjarpër në një ditë të nxehtë vere. I gjori Gjin përjeton të gjitha ndjenjat njerëzore, nga ato më banalet e deri tek ato më të thellat. Të shkuara, të tashme dhe pse jo edhe të ardhshme. Udhëton me atë pak jetë, që profesor Anton Nikë Berisha i ka dhënë, nëpër territore imagjinare e reale, duke mos harruar të hedhë një vështrim edhe në baladat e bestytnitë të racës së cilës i përket. Duket sikur i dhimbset besa e humbur e racës së vet, moderne. Sheh me sytë e tij urën e mbetur karakatinë, gruan e murosur në të vetmen këmbë të ngritur të urës, dhe tre vëllezërit, që siç thotë ai, vetë e ndërtojnë gjatë ditës dhe po vetë e prishin përgjatë natës. Pse jo, duke i vjedhur lëndët e ndërtimit ose për ndonjë arsye tjetër. Është aty edhe fëmija i pa rritur, megjithëse ka më shumë se dymijë vjet që e ëma e ushqen dhe i përkund djepin. Një pezëm të zë e të tundon kur e sheh këtë skenë përmes syve të Gjin Bardhelës. Ajo, ura, s’ka për t’u ndërtuar kurrë; gruaja do përjetojë murosjen e përjetshme dhe fëmija nuk do rritet kurrë. Vëllezërit kanë qëlluar shpirtligj ose me shpirt hajduti dhe janë të gatshëm të vjedhin edhe veten. Takon shumë personazhe Gjin Bardhela, por që nuk janë gjë tjetër veçse copëza të një mozaiku, të cilin e mbart shpirti i tij. Mozaik i nisur në një kohë që nuk mbahet mend dhe as që dihet se kur do përfundojë. Gjin Bardhela lëviz në këtë libër, kujtueshëm, a thua se kërkon gjurmët e kujtimeve të humbura ose jetën e vet, atë që është e tij, asaj që i përket. Kush mendon se do e kuptojë këtë libër me një të lexuar, gabohet. Profesor Anton Nikë Berisha ka shkruar një roman, më mirë ka krijuar një njeri, vdekatar. Dhe askush nuk mund ta njohë një njeri vetëm me një të vështruar. Ose mund ta njohë pjesërisht. Ai mund t’i kundrojë pamjen e jashtme, por jo shpirtin. Shpirti është si deti, i thellë dhe tekanjoz. Gjin Bardhela shuhet, vdes në atë çast, ndërsa tisi i mugëtirës mbulonte hapësirën dhe majën e Kreshtës përballë Maqit, terri i dhomës e kafshoi xixën e fundit të flakës së bishtukut në shandanin plak. Ishte kafshim që i përngjan etjes së ngrirë në buzë. Pa më thoni, zotërinj, e si mund të jetë një libër i tillë i pavlerë? Një libër që flet për ekzistencën me një ekzistencializëm intelektual, duke kaluar nga metafora në metaforë, siç kalon udhëtimi ynë nëpër rrugë nga një udhëkryq tek tjetri. E Profesor Antoni nuk është për të na treguar se nga të shkojmë, ai na lë të lirë të ndërmarrim rrugën që duam, pasi të gjitha rrugët do na çojnë drejtë përfundimit që ai ka qëndisur. E metaforat nuk janë të mbyllura vetëm nëpër fjali, por ka kapituj të tërë që janë metaforë më vete. Dua të përmend vetëm njërin prej tyre, atë që më goditi më shumë: Gjakësorët ose vëllamia e burrnisë. Metaforat në këtë libër janë hollësisht të forta. Dhe e mbajnë peshën e tij ashtu si filli i merimangës mban meshën e saj. Do të doja ta kisha mbyllur ndryshe këtë shkrim, por, siç e thashë në fillim, ky është një shkrim i veçantë, aspak në stilin tim ndaj dhe mbyllja nuk është e tillë. Do përdor një nga ato aforizmat që u mundova t’i shmang në fillim, por sipas mënyrës sime. Nga të gjithë veset më së shumti frikë e kam vesin e cinizmit dhe mundohem t’i rri larg. Për mua cinizmi nuk është ves, por verbëri: e shpirtit. E shpirti i verbër gjykon peshkun si akrobat dhe ketrin si notar. Cinikët në botën tonë s’kanë për të gjetur kurrë asnjë vlerë.
Shënim: Autori, Erjon Muça (1978), është shkrimtar nga Durrësi. Ka botuar romanin “Vrasësi i shpirtrave” (2010) dhe vëllimin me novela “Besimi komunist” (2012). Jeton e punon në qytetin e Pizës (Pisa) në Itali.

AUTOPORTRET NË VARGJE (CIKËL POETIK NGA ERJON MUÇA)

Autori, Erjon Muça (1978), është shkrimtar nga Durrësi. Ka botuar romanin “Vrasësi i shpirtrave” (2010) , vëllimin me novela “Besimi komunist” (2012). Etj.
Jeton e punon në qytetin e Pizës (Pisa) në Itali.

Erjon Muça

PËRJETIME MAGJIKE

Jam i mbyllur në qënjen time,

si një ditar i mbushur me kujtime.

Të ftohtët jashtë mbulojnë dimrin,

si kjo vetmi që po më mbulon shpirtin.

Pemë të shveshura dhe pa jetë,

sinonim i vetmisë që në shpirtin tim po rreshket.

Kujtimet, kujtimet më vrasin kokën,

si ky shi që lag tokën.

Flokët e saja të buta si era,

afshi i sajë më i butë si vera.

Buzët e saja më bënë të harroja,

dhimbjen e ndarjes, që në ato çaste po përjetoja.

Kujtime, kujtime, kujtime thomëni vallë,

si mund të jetohet veç me dhimbje, kujtime dhe mall?

DIMENSIONET E KOHËS

Dua të kem fuqi për të shkatërruar,

murin kohor që ndan botën e përtejme,

me këtë dimension.

Që të paktën një herë të veteme,

t’i bashkoja bashkë në këtë ligësi

njerëz, shenjtorë, engjej dhe demonë.

Ta shihja si do të reagonin,

hyjnitë e hamshuara.

Në këtë civilizim,

evoluim barbar.

Ku janë të pakët njerëzit,

që nuk kanë mbi njëqind fytra në sirtar.

Kanë një fytyrë për tu inatosur,

një tjetër për të qarë.

Një për t’u ankuar,

e një për të sharë.

Një fytyër gjithmonë të qeshur,

dhe një të menduar.

Përpos fytyrës me ngërdheshje të pashpirt.

Kanë edhe një tjetër,

gjithnjë të parruar.

Për të të dhënë përshtypjen,

e njeriut që kalon kohën duke studiuar.

Që ti marrin mendjen naivëve,

dhe këta që thonë se janë të kulturuar.

Ah se harrova,

Kanë edhe një fytyrë

që me buzëqeshje dinake,

puthin nga një dorë.

Puthin dorën e më të fortit,

të atij që me hipokrizi u janë bërë

shërbëtorë.

Kurse më të ndershmin

atij që forcën vetes nuk ia njeh.

Sillen me tallje primitive,

Nga ajo lloj sarkazme çnjerëzore,

që dritën e shpirtit ta zbeh.

Dhe i ndershmi më pas,

çdo besim apo shpresë e humb.

Se nuk mund të jetë e mundur,

që perënditë ti shohin këto padrejtësi,

dhe sërisht të lejojnë që të zgjërohet ku llum.

FORCA E FJALËS

Flasim me tre pika e flasim

Pa e kuptuar as vetë se çfarë.

I nxjerrim tingujt nga goja,

Për të tallur,

Për të sharë.

Në fakt edhe ankohemi,

Mallkojmë,

Zot e djall...

Ç'të na vijë për mbarë.

Mjaft që goja,

Të mos mbetet pa i thënë,

Ca të kota fjalë.

E nuk e di se kush,

Na e ka vënë si detyrim.

Që për këdo, gjithkund,

Të japim nga një gjykim.

Ai, i gjykuari, mediokër është,

Asgjë nuk di.

Ai është i pa dobishëm,

E unë më i mirë.

E harrojmë se kushdo,

Ashtu si të gjithë erdhi në këtë botë.

Duke u përpëlitur, duke qarë.

Dhe po njëlloj do largohet prej sajë.

I ftohtë, si akull, i ngrirë.

Edhe kur përkëdhelim,

Zemrën e dikujt, me fjalë.

Nuk jemi plotësisht të sinqertë,

Është servilizëm i tupshëm,

I ndyrë, i shplarë.

Jemi kthyer në atë,

Që as vetë se di se çfarë.

Mjaft që goja të mos na mbyllet,

Dhe të kemi gjithnjë dikë,

Për të sharë.

AUTOPORTRET NË VARGJE

Jam një gomar i ngratë,

i lodhur,

i dobët,

i drobitur por krenar.

Më ngarkojnë që pa gdhirë,

me ç'ti bie në dorësh,

nën të plumbtin samar.

Më kushton shtrenjtë,

krenaria ime.

lodhje e mundime,

pa fund.

Por e dua krenarinë time,

dhe e paguaj,

me djersë e me mund.

Dikurë,

një kalë,

nën një shalë të praruar.

Duke u krekosur,

si të ishte kalëruar.

Me të më parë,

me të qeshur të madhe,

nisi të më tallë.

Ke të drejtë, i thashë, or mik,

Por ja që nuk dua,

ta ndërroj samarin e rëndë.

As me më të bukurën shalë!

***

Dua të kem fuqi Për të shkatërruar,

murin kohor që ndan botën e përtejme,

me këtë dimension.

Që të paktën një herë të veteme,

ti bashkoja bashkë në këtë fëlliqësirë,

njerëz, shenjtorë, engjej dhe demonë.

Ta shihja si do të reagonin,

hyjnitë e hamshuara.

Në këtë civilizim,

evolim barbar.

Ku janë të pakët njerëzit,

që nuk kanë mbi njëqind fytra në sirtar.

Kanë një fytyrë për tu inatosur,

një tjetër për të qarë.

Një për tu ankuar,

e një për të sharë.

Një ftyër gjithmonë të qeshur,

dhe një të menduar.

Përpos fytyrës me ngërdheshje të pashpirt.

Kanë edhe një tjetër,

gjithnjë të parruar.

Për të të dhënë përshtypjen,

e njeriut që kalon kohën duke studiuar.

Që ti marrin mendjen naivëve,

Dhe këta të thonë se është i kulturuar.

Ah se harrova,

Kanë edhe një fytyrë!

që me buzëqeshje dinake,

puthin nganjë dorë.

Puthin dorën e më të fortit,

të atij që me hipokrizi u janë bërë,

shërbëtorë.

Kurse me të ndershmin,

atij që forcën vetes nuk ja njeh.

Sillen me tallje primitive,

Nga ajo lloj sarkazme ç'njerzore,

që dritën e shpirtit ta zbeh.

Dhe i ndershmi më pas,

çdo besim apo shpresë e humb.

Se nuk mund të jetë e mundur,

që perënditë ti shohin këto padrejtësi,

dhe sërisht të lejojnë që të zgjërohet ky llum.

***

Varfëria nuk ka bindje dhe ide,

është një përbindësh,

është e ndyrë,

një maskë tallëse,

e paftyrë.

U gjitet njerëzve pa dallim,

nuk i intereson në janë të bardhë,

të verdhë të kuq apo të zinj.

Nuk do tia dijë në besojnë në zot,

apo në të ziun djall.

As në jetojnë në fushë, në kodër,

në bregdet, apo në më të lartin mal.

Jo ajo i pushton njerëzit,

Dhe me më të pështirat vese i ndyn.

Në rrugica qorre dhe të pista,

jetët e fatkeqëve i shtyn.

Detyrohen të mjerët,

si dele në treg të shiten.

Me vëllezërit e tyre,

për disa maskarej të vriten.

Varfëria, aq sa nuk e kuptojnë,

ja ka mbyllur veshë dhe sy.

Kurse maskarejtë sehirojnë,

dhe më tej në këtë dalldisje të turpshme ,

i shtyjnë.

Edhe maskarejtë si varfëria janë,

një fytyrë apo bindje,

ndjenjë apo dhimbje,

nuk e kanë.

mjekërr zinj,

mjekërr rruar.

të parfumosur,

e të pastruar.

me çallma shumëngjyrëshe,

veledonë të zij e të praruar.

Me kravata të hekurosura

Mën kostumet e firmuar.

E pas tyre duke bërtitur,

si hordhi barbarësh.

Do gjesh një turmë të uritur,

Njerëzish të tallur,

të mjerësh.

***

ç'qe ai që të solli tek unë,

djall a ëngjëll vallë?

një çast të ndahem prej teje,

dhe shpirti më digjet, nga zjarri mall.

Si është ngjizur kjo ndjenjë kështu?

Jam pranë teje,

dhe ndihme shumë larg.

jam larg,

dhe ndihem i mbyllur në varr.

ç'po ndodh me mua,

që më marrtë djalli të gjallë.

shpirtin atij do ja shisja!

Veç të jetoja me ty,

Sa më gjatë.

Ilir Meta i ka paguar 600,000 € ( 636,000 $ ) për dikë për të kryer dy vrasjet

Çështja " Tom Doshi", çështja, që ka pushtuar gjatë këtyre ditëve skenën politike shqiptare - mbas dekleratave të bëra këto ditë, prej disa politikanëve të Brukselit, dje ka mbrritur edhe në faqet e shtypit amerikan - gazetës më të madhe të Uashingtonit "Washington Post", me titull "Albanian opposition demands Parliament speaker quit - "Opozita shqiptare kërkon nga Parlamenti që Kryeparlamentari të largohet""



Me një informacion të marrë nga axhesia shtetrore e lajmeve amerikane - Associated Press, "The Washington Post " shkruan për protestën e djeshme se në Shqipëri – disa mijëra përkrahës të opozitës shqiptare kanë demonstruar në mënyrë paqësore në qendër të Tiranës, për të kërkuar dorëheqjen e kryetarit të Parlamentit , pas akuzave se ai ka punësuar një vrasës për të vrarë dy ligjvënësve.Kurse, Kryeparlamentari shqiptar, Ilir Meta , i mohon akuzat .

Kjo gazetë që ka edhe tirazhin më të madh në SHBA, ( e katërta simbas statistikave - 474,767 kopje çdo ditë 838,014 të dielave) , shkruan se Prokurorët shqiptarë po hetojnë pretendimet nga deputeti Tom Doshi , i cili ishte dëbuar nga socialistët javën e kaluar , pasi beri akuzat , që ai dhe një ligjvënës demokrat i opozitës kanë qenë në shënjestër e komplotit të dyshuar . Doshi, shkruan Washington Post, pretendon se Kryeparlamentari Meta, i ka paguar 600,000 € ( 636,000 $ ) për dikë për të kryer vrasjet . Dhe, vijon se Lideri demokrat Lulzim Basha iu drejtua protestuesve te enjten, duke e akuzuar kryeministrin Edi Rama për përfshirje në komplotin e dyshuar për vrasje .

Në fund të shkrimit të saj me titull ""Opozita shqiptare kërkon nga Parlamenti që Kryeparlamentari të largohet - "Albanian opposition demands Parliament speaker quit " , gazeta Washington Post, përfundon se : "Shqipëria, do të mbajë zgjedhjet vendore në qershor , në një test të parë, si e ka quajtur ajo për qeverinë që ka kaluar reformat e ashpra, që kur ajo u zgjodh një vit e gjysmë më parë" .

Ndërkohë, shtypi shqiptarë dhe rrjetet sociale në interrnet njoftoin se dje në Tiranë, u zhvillua protesta më e madhe e viteve të fundit dhe model nga mënyra se si u zhvillua ajo. Ajo, simbas policisë dhe shtypit shqiptar ka qenë një protestë paqësore, pa as më të voglin incident, megjithëse ajo mori nxitje nga akuza për vrasje, skenare krimesh dhe shantazhe me videopërgjime.

Dhe, paralajmërimeve të disa mediave proqeveritare se opozita ishte përgatitur për dhunë, çka rezultoi një bllof duke parë atë se si u zhvillua kjo protestë.

Dje, gjatë kohës që nisi protetsa nisi dhe një nga seancat më të tensionuara të parlamentit shqiptar në 25 vitet e pluralizmit, dhe më e shkurtëra në historinë e saj - dhe pluralizmit në botë, Parlamenti shqiptar u mblodh vetëm 12 minuta.

Opozita e nisi këtë ditë parlamentare me kërkesën për shkarkimin e Kryetarit të Kuvendit Ilir Meta i akuzuar nga deputeti Tom Doshi si porositësi i eleminimit të tij fizik. Nëdrsa në sheshin qendror dhe para Kuvendit të Shqipërisë, ishin mbledhur për të protestuar në mënyrë paqësore 300 mijë njerëz( simbas PD) nga i gjithë vendi.

 

Share on Facebook

Share on Twitter

Share on Google Plus

Share via Email

More Options

Resize Text

 

Print Article

 

Comments 0

http://www.washingtonpost.com/world/europe/albanian-opposition-demands-parliament-speaker-quit/2015/03/12/dd2d83ec-c8c6-11e4-bea5-b893e7ac3fb3_story.html

Europe

Albanian opposition demands Parliament speaker quit

The Washington Post

http://www.washingtonpost.com/

Leader of the main opposition Democratic Party Lulzim Basha speaks in capital Tirana in front of some tens of thousands of Albanians asking for the resignation of the Parliament Speaker, recently accused from an allied politician of planning his killing, Thursday, March 12, 2015. Prosecutors have started an investigation whether Parliament Speaker Ilir Meta has set up the killing of two lawmakers, including one fired from the governing Socialists’ grouping after making the accusation without any proof. 

(Hektor Pustina/Associated Press)

By Associated Press March 12

TIRANA, Albania — Several thousand Albanian opposition supporters have demonstrated peacefully in central Tirana to demand the resignation of the Parliament speaker, following accusations that he hired an assassin to kill two lawmakers.

The speaker, Ilir Meta, denies the allegations.

Prosecutors are investigating claims by Tom Doshi, who was expelled from the governing Socialists last week after making the accusations, that he and an opposition Democrat lawmaker were targets of the alleged plot. Doshi claims Meta paid 600,000 euros ($636,000) to someone to carry out the killings.

Democrat leader Lulzim Basha addressed Thursday’s rally, accusing Prime Minister Edi Rama of involvement in the alleged assassination plot.

Albania holds municipal elections in June, in a first test for the government that has passed tough reforms since it was elected a year and a half ago.

Copyright 2015 The Associated Press. All rights reserved. This material may not be published, broadcast, rewritten or redistributed.