'Kadare u tregua i pabese, me percolli ne Rinas dhe u arratis ne France'

Rrjedha e ngjarjeve shpërthyese të vitit ‘90 i parapriu zhvillimeve demokratike, që përmbysën diktaturën komuniste dhe e renditën vendin në krahë të aleatëve perëndimorë. Plotë 20 vjet më pas, ish-presidenti komunist, Ramiz Alia, në një intervistë për gazetarin e njohur Bledi Fevziu, sjell një retrospektivë të zgjeruar me momentet më të rëndësishme të asaj periudhe, duke shtjelluar jehonën e revoltave të para antikomuniste në Shkodër, Tiranë e Kavajë, bisedimet me gazetarin e famshëm Sulsbejger, sekretarin e përgjithshëm të OKB-së De Kuelar, e deri te përjetimet nga ikja e Ismail Kadaresë në shtator të ‘90...

                          'Kadare u tregua i pabese, me percolli ne Rinas dhe u arratis ne France'

Zoti Alia, viti ‘90 ka qenë një prej viteve më të rëndësishëm të historisë së shqiptarëve, një vit i tensionuar dhe me ngjarje shpërthyese, siç ishte ajo e 14 janarit në Shkodër, ku u bë një tentativë për të rrëzuar bustin e Stalinit dhe demonstrata e parashikuar për t’u zhvilluar në Tiranë, më 28 janar. Ndërkaq, në Europën Lindore kishin nisur përmbysjet e regjimeve diktatoriale komuniste. Si i përjetonte këto lidershipi komunist?

Zhvillimi i ngjarjeve, pas përmbysjeve që ndodhën në vendet e Lindjes, patjetër që do çonte te mendimi se ajo që ndodhte aty, do ndodhte edhe në Shqipëri. Lufta e Ftohtë nuk do të kufizohej vetëm me rrëzimin e sistemit socialist në një pjesë të vendeve, por do t’i përfshinte të gjithë. Pra, mundësia e përmbysjes së socializmit në Shqipëri ishte evidente. Prandaj, në atë kohë u përpoqëm për të marrë disa masa të ndryshme, me qëllim që të lehtësonim këtë kalim. Atë vit bëmë katër plenume, në të cilat morëm disa vendime, qofshin të fushës ekonomike, por veçanërisht në fushën politike. Unë isha më tepër për zhvillimin e mendimit pluralist, që njerëzit të shpreheshin hapur. Pra, kisha parasysh që të gjitha masat e marra mos të dilnin jashtë kuadrit të sistemit socialist. Nuk isha në atë kohë gati as për pluralizmin partiak e as për ndryshimin e sistemit, nga socialist në borgjez.

Sidoqoftë, zhvillimet e reja kishin nisur. Nuk ka dyshim që disa të dhëna siç ishin ngjarjet e Shkodrës, ato të Kavajës, disa pakënaqësi, disa artikuj që filluan të dalin në emër të disa intelektualëve si Ylli Popa, Sali Berisha, Ismail Kadareja, etj, tërhiqnin vëmendjen për disa çështje të veçanta, duke bërë vërejtje e sugjerime konkrete, por jo për ndryshim të sistemit. Kjo tregonte se duhej të lëviznim, domethënë se ndryshimet ishin të domosdoshme. Të mos harrojmë se ndryshimet në Shqipëri kanë të bëjnë me faktorin e jashtëm. D.m.th: ishte e interesuar bota perëndimore. Në qoftë se SHBA dhe vendet perëndimore ishin të interesuara për përmbysjet në vendet e Lindjes, padyshim që ishin tepër të interesuara që këto ndryshime të ndodhnin edhe në Shqipëri, e cila kishte mbetur e vetme. Dominoja e fundit, siç i thoshin, do të binte dhe duhej të binte patjetër.

Në maj të vitit ‘90 janë regjistruar dhe dy takime të rëndësishme, që keni pasur me gazetarin e njohur Sulsberger dhe me Sekretarin e Përgjithshëm të OKB-së, De Kuelari. Çfarë kujtoni nga to dhe cilat ishin mesazhet prej tyre?

Sulsbergeri është një gazetar i vjetër dhe shumë i njohur. Ai ka qenë edhe më parë në Shqipëri, në periudhën 1938-1939, para ndryshimeve që u bënë pas Luftës së Dytë Botërore. Kur erdhi në Shqipëri kërkoi të takohej me mua. Bisedimet me të kanë qenë thjesht një bisedë për Shqipërinë. Ai pyeti për gjendjen, si është, si nuk është, çfarë mund të bëhet, kujtoi ca histori të vetat, që e lidhnin me vendin tonë dhe kaq. Sa për takimin me De Kuelarin, njëra nga çështjet ishte ajo e nxjerrjes nga Ambasada Italiane e familjes Popa. Familja Popa, siç dihet, ishte futur në Ambasadën Italiane më parë. Ne bëmë shumë presion që të na dorëzohej kjo familje, por italianët nuk pranuan. Na u bë shumë presion për ta lejuar që të dilte jashtë. Vetëm pasi lejuam për t’u larguar Popajt, u realizua vizita zyrtare e Sekretarit të Përgjithshëm të OKB-së. Më parë u ulëm e zhvilluam bisedime me italianët. Arritëm një marrëveshje të përbashkët për lëvizjen e tyre dhe një ditë para takimit me De Kuelarin, u bë i mundur udhëtimi i tyre për në Itali.

Padyshim që ngjarja më e bujshme e vitit ’90 është vërshimi në ambasada më 2 korrik, ose siç u quajt ndryshe, kriza e ambasadave. Është folur se për këtë ka pasur një urdhër nga ana juaj. A është e vërtetë se keni urdhëruar për të hapur ambasadat?

Nuk ka pasur urdhër për hapjen e ambasadave, sepse futja e njerëzve në to, ajo që ndodhi në korrik të ‘90, ishte një goditje e madhe për pushtetin tonë dhe është absurde të mendosh që ne dhamë urdhër për të hapur ambasadat për të futur njerëzit. Kur u futën brenda, dy rrugën kishim: O duhej t’i nxirrnim me forcë dhe të futeshim në konflikt me ambasadat, gjë që do të kishte pasoja të mëdha. Ose t’i hapim rrugë të dilnin dhe kjo ishte më logjike. Për këtë na ndihmuan shumë, sidomos përfaqësuesit e OKB-së, sepse në atë kohë u kërkuam emrat dhe ambasadat nuk na i jepnin. U desh prezenca e përfaqësueseve të Kombeve të Bashkuara në Tiranë, që brenda natës të merrnim emrat dhe t’u jepnim po brenda natës pasaportat të gjithëve. Kështu që këta qytetarë, janë të vetmit shqiptarë që ikën si qytetarë legalë, jo si ata që ikën ilegalisht më vonë dhe një pjesë e tyre akoma nuk është stabilizuar plotësisht...

Në shtator të vitit ‘90 ikën Ismail Kadareja dhe kërkon strehim politik në Francë...

Kadareja ka ikur kur unë isha në Kombet e Bashkuara. Domethënë, unë shkova në shtator të ‘90, bile në aeroport të Tiranës kur jam nisur, midis të tjerëve doli dhe Kadareja për të më përcjellë. Mos harroni, se në atë kohë ai ishte nënkryetar i Frontit Demokratik të Shqipërisë. Pra, doli dhe me këtë funksion, siç kishin dalë dhe shumë të tjerë. Kjo ishte hera e fundit që u takova me Kadarenë në Shqipëri, se kur u ktheva nga Kombet e Bashkuara, pas një jave, mora vesh që Kadareja kishte ikur. Si e mora vesh? Më erdhi shumë keq. Më erdhi shumë keq dhe bile ishte një pabesi, e konsiderova një pabesi.

Pse? Se Kadareja me mua fliste hapur. Ai më kishte ardhur në zyrë në maj të atij viti dhe më kishte folur për shumë gjëra; çfarë duhej bërë për fshatin, si duheshin bërë reformat në politikën e jashtme, në kulturë etj. Me mua Kadareja fliste pa ndrojtje fare. Të them të drejtën, më erdhi shumë keq dhe thashë po ky, priti rastin e ua mbathi këmbëve, pa më lajmëruar? Kaq ishte puna e tij dhe asgjë më tepër. Unë e kam thënë disa herë: Kadareja mbetet një shkrimtar i shquar, një talent i veçantë, i madh, por një politikan i keq.

Promovohet një libër i ri për Faik Konicën

Gazetari i “Zërit të Amerikës”,. Ilir Ikonomi, sot më 15 prill  e bëri promovimin e librit të tij “Konica, jeta në Uashington”, botim i shtëpisë botuese “Onufri”.

Ky libër është një vështrim origjinal dhe mjaft interesant mbi jetën e një prej intelektualëve të shquar të Shekullit XX, Faik Konicës. Uashingtoni ka luajtur një rol të madh në aktivitetin e tij patriotik në dobi të Shqipërisë dhe pikërisht mbi këtë periudhë të rëndësishme të jetës dhe veprimtarisë së Konicës është ndalur z. Ikonomi, në librin e tij që do ët promovohet më 15 prill në Tiranë.

-Mendoj se ky libër i vë gjërat në kontekst. Ka një etje të madhe për të mësuar rreth Faik Konicës por ajo që është ofruar deri tani ka qenë një informacion i copëzuar: një artikull këtu, një ese aty, një kuriozitet këtu e një dokument aty, thorë autori në një intervistë për Gazetën 55. Këto pjesë nuk kanë qenë të lidhura mirë në një tërë, në një histori të vetme të Konicës si personalitet i shumë dijeve. Ky libër është një përpjekje për të na e dhënë Konicën në sfondin e kohës kur jetoi dhe për më tepër në kryeqytetin amerikan, Uashington, ku ai ishte ministër fuqiplotë i Shqipërisë për 13 vjet me radhë.

Kam zgjedhur një mënyrë të rrëfyeri që nuk e lodh lexuesin. Të japësh një histori plot data dhe ngjarje, kjo ndonjëherë bëhet joshëse për autorin që, me fjalë të mëdha, të huaja dhe të ngatërruara, përpiqet t’i tregojë lexuesit se sa di. Kjo më është dukur gjithnjë e neveritshme sepse libri nuk shkruhet për autorin prandaj unë ndoqa një rrugë tjetër. Në çdo paragraf, në çdo faqe që kam shkruar, kam pyetur veten nëse lexuesi do ta pranojë rrëfimin tim apo do ta lëshojë librin nga dora dhe do të hapë televizorin. Prandaj në libër dokumentacioni historik thyhet aty-këtu me episode interesante nga jeta e Faikut në Uashington. Jo thjesht me kuriozitete por me fakte të një natyre tjetër, më personale, të cilat janë vazhdim i rrëfimit të historisë por që e mbajnë lexuesin të përqendruar. Në të vërtetë, dëshira ime ka qenë që, duke lexuar këtë libër, njeriu të krijojë një përfytyrim të plotë dhe jo fragmentar për gjithë sfondin historik mbi të cilin pikturohen ngjarjet.

Do të përpiqem t’ju shuaj vetëm një pjesë të kureshtjes. Mendoj se është hera e parë që shkruhet me kaq imtësi për jetën e Faikut në Uashington. Pjesa më e madhe e dokumenteve që janë përdorur për të bërë këtë libër janë të panjohura.



 Këto fillojnë që nga hollësi të tilla më pak të rëndësishme si faturat e legatës shqiptare në Uashington, që më ndihmuan të krijoj një përfytyrim të saktë mbi buxhetin dhe rrjedhimisht mbi jetëm materiale të Faikut, e deri te komunikimet e tij me Departamentin e Shtetit, disa prej të cilave mjaft konfidenciale, siç janë ato që lidhen me Fan Nolin. Për shembull, gjatë një periudhe rreth dhjetëvjeçare, Faiku me Nolin, këto dy figura kryesore të komunitetit shqiptar të Amerikës, kanë zhvilluar një luftë të ashpër, e cila ka qenë lënë thuajse në hije, me qëllimin e mirë për të mos “prishur” imazhin e këtyre dy heronjve tanë. Eshtë folur më shumë për miqësinë mes tyre, duke filluar nga viti 1937 e deri në vdekjen e Faikut më 1942. Por ne nuk jemi fëmijë që të na fshihen gjërat. Lexuesi mund të befasohet kur të njihet me hollësi të reja të asaj që deri më sot është quajtur thjesht “polemikë mes Faikut dhe Nolit”. Dokumente të tjera që i kam zbuluar nëpër arkiva sqarojnë gjithashtu marrëdhëniet e Faikut me ambasadën e Italisë fashiste në Uashington dhe se si ai në thelb u përpoq të shfrytëzonte italianët për të bërë publike pikpamjet e tij se Epiri ka qenë gjithnjë shqiptar e se Çamëria e vise të tjera duhet t’i riktheheshin Shqipërisë. Dokumente të tjera që botohen gjithashtu për herë të parë sqarojnë pozitën e Faikut ndaj Mbretit Zog, të cilin e ai e mburrte në publik por vetëm në publik. Këto kanë qenë marrëdhënie tepër komplekse por për fat të keq, në të kaluarën, nga mosnjohja e fakteve, janë paraqitur në mënyrë të thjeshtëzuar dhe naïve.

Rikthimi i shkrimtarëve të përjashtuar

Bëhet fjalë për një periudhë që kap fillimshekullin e 20-të e këndej. Periudha, autorët, veprat dhe dukuritë letrare për të cilat shkruan Arben Prendi janë ndër më problematiket dhe më të ndërlikuarat në historinë e letërsisë shqipe

Në një kontekst të ri politik, ka vend për një rishikim të letërsisë shqipe. Libri “Tekste në kontekste” i Arben Prendit, botim i shtëpisë botuese “Naimi”, Tiranë 2011, përmban studime për letërsinë shqipe bashkëkohore apo “të kësikohshme”, siç e pati cilësuar Lasgush Poradeci rreth 70 vjet më parë. Bëhet fjalë për një periudhë që kap fillimshekullin e 20-të e këndej. Periudha, autorët, veprat dhe dukuritë letrare për të cilat shkruan Arben Prendi janë ndër më problematiket dhe më të ndërlikuarat në historinë e letërsisë shqipe. Libri “Tekste në kontekste” i identifikon qartë interesimet e tij shkencore në të dyja drejtimet kohore: në retro dhe në perspektivë. Arben Prendi në mënyrë të vijueshme studion veçmas “të përjashtuarit” nga komunikimi letrar, nga historia e letërsisë, nga shkolla, nga kërkimi shkencor: autorë, vepra dhe zhvillime letrare që me një fjalë të vetme për një kohë të gjatë quheshin reaksionarë ose armiqësorë. Zgjedhjet e studiuesit janë pikërisht në këtë funksion: si të mundësohet sërish barazia kundrejt bukurisë së fjalës shqipe, në kushtet kur kufirin nuk e përcakton më pajtueshmëria ideologjike, por gjuha vetë. Disa nga autorët që trajtohen në këtë libër janë Anton Harapi, Anton Nikë Berisha, Ernest Koliqi, Faik Konica, Gjergj Fishta, Kolë Kamsi, Martin Camaj, Pjetër Arbnori, Skënder Drini, Simon Filipaj, Shtjefën Gjeçovi, Vinçens Prennushi etj.

Tribuna e Mitingut të Poezisë do t’i kushtohet “Poetikës së Din Mehmetit”

Mitingu i poezisë “Gjakova 2011” mbahet më 21 maj

Tribuna e Mitingut të Poezisë do t’i kushtohet “Poetikës së Din Mehmetit”

Klubi letrar “Gjon Nikollë Kazazi” ka bërë përgatitjet e fundit për mbajtjen e mitingut të poezisë i cili është caktuar të jetë më 21 maj dhe pritet të ketë shumë pjesëmarrës nga të gjitha trevat shqiptare, si dhe nga Greqia, Sllovenia, diaspora etj.Temë e tribunës është caktuar të jetë “Poetika e Din Mehmetit”. pikërisht tribuna, sipas organizatorëve, i përkushtohet themeluesit të mitingut dhe, po sipas tyre, njeriut që bëri më së shumti që ky miting të mbijetojë edhe në kohëra më të vështira.


Referues do të jenë dr. Sali Bashota, dr. Basri Çapriqi, Halil Haxhosaj dhe mr.Besim Muhadri.

Poashtu është ngritur edhe juria për vlerësimin e librit më të mirë në mes dy mitingjeve dhe librat konkurruese dorëzohen në Bibliotekën “ Ibrahim Rugova” në Gjakovë si dhe në Bibliotekën Kombëtare në Prishtinë, duke filluar nga data 15 prill deri më 15 maj . Gjithashtu do të ipen edhe tri çmime tjera tradicionale, siç është poezia më e mirë e lexuar në mbrëmjen qendrore, shpërblimi nga Shtëpia Botuese “Fan Noli” dhe çmimin “Yllka Domi” për talentë të rinjë me konkurrim gjatë javës së mitingut. Ndërsa për risi do të jetë dhe çmimi për poetët për fëmijë që do të mbahet gjatë ditës së mitingut në bibliotekë. Pjesë e këtij mitingu do të jetë edhe shkrimtarja e shquar nga Tirana, Brunilda Zllami e cila do të ketë një takim me lexuesit pasionant dhe krijues të tjerë më datë 20 maj në Bibliotekën “Ibrahim Rugova” në Gjakovë, me fillim në orën 11.Mitingut do ti paraprijë “Java e Mitingut“ me të gjithë shkollarët e komunës së Gjakovës me promovime të veprave dhe me një orë, tanimë tradicionale në qytetin e Bajram Currit.

Kosova dhe Universitetet e saja

Hapja e Univeristeteve te reja ne Kosove, premtimet per hapjen e Universiteteve ne Kosove nuk sjell ndonje dobi per popullaten. Zhvillimi i Arsimit ne Kosove ne baze te rregullores Evropiane eshte ne nivelin e duhur, por zhvillimi i Arsimit te larte eshte tejete ne nivel te ulet. Hapja e Universiteteve, nuk do te thot vetem te investosh ne ndertimin e nje Universiteti.




Ndertimi i objektit te Universitetit eshte gjeja me e lehte qe egziston, mirepo mirembajtja e tij thuaja se njuk luan ndonje rol te rendesishem para Qeverise se Arsimit Kosovar. Mungesa e Profesoreve te klasifikuar, mungesa e materialeve te studimit, mungesa e investimeve ne bursa dhe ne pagat e profesoreve, jane pika te cilat pershkruaj kete gjendje te tanishme para objekteve universitare ne Kosove. Premtimet e Thaqit per hapjen e Universiteteve te reja, jane premtime te cilat kan te bejne vetem me ndertimin e Objekteve si dhe dorezimin e ketij objekti ne duart e “dikujt”. Numri i Objekteve shkollore private rritet dita dites, natyrisht ne marreveshje me Qeverine, qeveri kjo e cila edhe merr persiper kostot e ketyre objekteve private, perderisa ne anen tjeter Shkollat dhe Universitetet tjera te cilat njifen si prone shteterore jane duke u ngrene nga koha. Nje politike e tille e cila mbron pronen private te nje personi apo te nje objekti si dhe investimet ne keto objekte jane te pa mirefillta per zhvillimin e nje arsimi rregullor. Studimi prane nje Univeristeti privat, apo nje “Shkolle Amerikane” nuk i mundesohet secilit qe deshiron qe te studioje prane ketyre objekteve. Perparesi fillestare kan ata te cilet kan nje sasi te duhur parashe, apo nje lidhje direkte me Entet Qeveritare te cilat i mundesojne financimin e ketij programi arsimor. Ata te cilet nuk kan mundesi apo nuk kan njoftesi per te vazhduar studimet ne keto Objekte, atehere atyre u mbetet mundesia per te studiuar prane Universiteteve shteterore te cilat nuk plotesojne kushtet e duhura per zhvillimin normal te nje arsimi. Perderisa nje intrige e tille, kushtezuar nga vet Qeveria e Kosoves nuk perfundon, apo nuk ndryshon ne kete lemi, me siguri se Kosova do te pesoj ne involvimin e saje ne graden e duhur Evropiane. Shpenzimet te cilat investohen ne Objektet private, buxheti i cili u ofrohet ketyre objekteve, tejkalon shumen e dhjetefishte ne kundershtim me investimet dhe kujdesin ndaj Objeketeve Shteterore. Pra Kosove, Urime rrugen e Universiteteve…

PS:

Universiteti Amerikan në Kosovë
Universiteti Dardania
Universiteti Universum
Universiteti Shkencave Mjekësore REZONANCA
Universiteti Fama
Universiteti Iliria
Universiteti VICTORY

Qeveria e Kosovës me 138 sekretarë shteti, then rekordin boteror

Se Kosova nuk është një “republikë babanesh”, atë e dimë që të gjithë. Mirëpo që Kosova ka 138 Sekretarë të shtetit të cilët marrin një pagë të lartë, duke mos parë punën e tyre apo suksesin e punës së tyre, kjo gjë është tëjetë quditëse.

Jo se Kosova ka 2 Milionë banorë dhe se këta sekretarë janë tëjetë të tepërt për një shtet të ri, por që ky numër i burrave të shtetit then rekordin botëror. Avni Zogiani nga Inciativa e popullit “Qohu” ka dituri mbi këtë fenomen. ” Një numër të tillë posedon Kosova me 2 Milionë banorë, ndërsa Kina me 1,5 Miliardë banorë ka një numër më të vogël sekreatrësh se sa Kosova.” spjegon Zogiani

Këta Burra Shteti i kushtojnë Kosovës dhe taksapaguesve Kosovar mbi 1,5 Milionë Euro secilin vit.” thekson Zogiani. Qështje tëjetë delikate para burrave dhe qeverive të shteteve tjera, por që kjo qështje është një qështje interne mbi të cilën vendos Kosova dhe populli i sajë.

Një natë me prostitucionin në Kosovë…

Sipas rregullores, në Kosovë nuk egziston prostitucioni dhe është tërësisht i ndaluar. Në asnjë mënyrë, qoftë Night Bar, Table Dance, Studio. Se në Kosovë nuk ka prostitucion, kjo temë gjindet e shkruar në rregulloren shtetërore, mirëpo po të të them këtë dikujt nga populli, atëherë ata do të më përqeshin dhe do thonë “a nuk ke sy apo veshë???”. Mjaftontë ulesh dikund në një kafene në cilindo qytet të Kosovës, të paraqitesh si njeri nga Diaspora dhe të pyetësh dikënd mbi këtë… nuk do hezitojë askush të të tregoj se ku ëhstë një lokal i mirë me ferma të bukura! Filluar nga Aeroporti i Prishtinës.. posta të zbresësh nga Aeroporti të pret një Taksi modern, paka a shum i shtrenjët, por komod. Po kalove jashtë Aeroportit, atëher do gjeshë një Taksi të lirë.

Kësaj radhe dua që të jem një person “Gentelmen”, i veshur me kravatë dhe në dorë një qantë aktesh, kinëse një “Biznesmen” i cili ka ardhur në Kosovë për të investuar. Marr një Taxi Mercedes, klasë e bukur. Hipi mu sikur në shtetet e perëndimit prapa dhe i them: ” Për në Qendër ju lutem, Hoteli Grand”. Pas ca fjalësh të ndrruara ku më shum më spjegoj ai mbi jetën e tij dhe situatën politike në Kosovë, ngase nuk arrita të spejgoj shumë, thashë atij: ” Mua më interesojnë paratë dhe Femrat, a ka këtu ndonjë vend me femra të bukura? “. Natyrisht që ai më spjegoj se në Kosovë mund të gjesh qdogjë po pate para. Më spjegoj disa lokale, sipas tij secila më e mirë se tjetra, por lokali me femrat më të mira ishte lokali X…! E quaj X për pa emër. Kisha ndëgjuar në perëndim se lokale të tilla me femra të bukura ka mjaft në Kosovë aq sa edhe unë në perëndim dinja mbi to. “Po lokali Y… Si është ai?” pyeta unë. “Ah, aty nuk ke nevojë të shkosh, aty të vendosin drogë në pije dhe ka femra të sëmuar ku mund të marrësh sëmundje. Një shok i imi ishte para 4 muajsh në atë lokal..ende gjindet në spital për shkak të femrave të sëmuara” më spjegon ai. E di se qfarë mendon ai..të më dërgoj tek një lokal nga i cili ai merr provizion. Më dërgoj para dere, pagova 20 Euro për rrugën deri para lokalit të natës të cilin ma zgjodhi ai. Sapo unë hyra mbrenda, një ndër “Bodyguards” të lokalit vrapoj tek taxi, nxori portofolion e tij dhe i dha 10 Euro,pastai Taxi vazhdoj rrugën e tij. Lokal i bukur, sikur të ishe në “Manhattan”. Bar i mbushur përplot me Champagne, Whiskey, Piccolo dhe pije tjera për të cilat në Shtete e Perëndimit paguan një shumë të madhe. Ulem në një vend.. gjysmërrethi, papriptmas më afrohen dy femra të bukura nga e majta dhe e djathta. “halo, une jam Lola, ndërsa tjetra më buzëqesh dhe më thot unë jam Lejla. Hallo ju them të dyjave une jam “Sadiku”, vij nga USA, jam në pushime në Kosovë. Pyes që të dyja se a dinë gjuhë tjetër dhe nga vijnë. Që të dyja nga Moldavija dhe që të dyja flasin gjuhën Angleze më mirë se gjuhën Shqipe. Ok atëherë preferoj të flasim Anglisht edhe pse ato dëshironin që unë të flas gjuhën serbe. Prapseprap qëndroj pranë preferimit tim. Biseda ndërprehet kur një djalosh afrohet dhe më pyet se qfarë dua të pij. “Një Whiskey të lutem”, papritmas njëra nga ato të dyja, Une dua një “Piccolo”, ndërsa tjetra një “Double Whiskey”. Nuk më frigëson edhe pse ka marrë një Whiskey të dyfishtë, ngase e di se në Kosovë janë pijet tëjetë të lira……