Shpalosja e flatrave në gjirmat poetik të Thani Naqos ...

PLEQTË SHULLEHEN NË DIELL

Pleqtë e rrëgjuar shullehen në diell,

mbushen stolat me kokëzbardhur,

psherëtijnë, përloten, me rënkim ngrihen,

cukër-cukër, cukë-cukër, ikin nga kanë ardhur.

Cukër-cukër vijnë sërish me bastunë,

në heshtje e gjejnë cili mungon,

aspak çuditen. Pleqëria është paragjumë,

dhe zilen e zgjimit ndodh që s'e dëgjon.... 

ÇDO GJË QË ZVERDH,NUK ËSHTË FLORI

(Lirikë mendimi)

Provuam sistemin me gjëmba ngjizur,

për hatër të barazisë humbëm lirinë,

pa luftë e gjak, dy gishta ngritur,

për hir të lirisë flakëm barazinë.

Liria mbetet ALTAR I SHENJTË,

shënjtëria mbart koston e lartë,

me instinktin e bletës, paguhet shtrenjtë,

në shekullin blu...dy gishta të ngratë.

Sistemet marin nga njëri-tjetri,

është herrët t'i shohish në pësosmëri,

filozofët kohërave do të pëshpërisin:

" çdo gjë që zverdh nuk është flori."

Çelësi i magjishëm hap portën ideale,

formul'e thjeshtë: mos bëj popullin nevrik,

e ardhmja trokthon në rrugë paralamentare,

ku UNI tretet dhe vdes një ditë... 

2006

ÇAST I TRISHTËM  MIDIS DY KOHËVE

Kukudh' i harruar mbetur mes fushës,

fashoja e dritës tej në atë dritare,

më bën të mbledh rrotull fundin e bluzës,

të thëthij përhumbjen në bisht cigare.

Braktisja vajton nën vellon e muzgut,

mbi mezhda rënkon dhe shelgu qyqar,

përshpirtjen ia dëgjova djaloshit larg-humbur,

drithëronte për të edhe bryma mbi bar...

PYLLI NË VJESHTË

Vjeshtave, përmes pyllit, sa herë kaloj,

rrethuar nga drurët e zhveshur krejt,        

tok' e burime nën jorganin gjethor,

e gjelbra vetmitare në pishë a bredh.

Fundvjeshta lakuriqe shëtit mbi mal,

gjithësinë trishtëzon edhe sfondin blu,

nëse jam kaluar, unë kalin e ndal,

kqyr pajën e brishtë e plagët mbi dru.

Bryma përzhit barin, drithëron mbi tokë,        

thinja bore të imta vijëzojnë gjithandej,

majëmalit ia qëndisin qeleshen mbi kokë,

në rrugën e kthimit kokën pas nuk kthej.

S'jam i zemëruar me pyllin në vjeshtë,

virgjëresha lakuriqe s'di pse më trishton,

i pagjumë mbetem gjersa bora të zbresë,

dhe jorgani i bardhë gjithësinë mbulon...

1974

BALADA E ÇUÇURIMAVE

 

Shkrin dëbora n' ato pllaja,

ujrat rrjedhin nga Morava,

e përenjtë zënë e mblidhen,

nëpër shtrate llokoçiten.

Del graria hallemadhe,

mbi çakëlle edhe sfrate,

lumi sot ka mbushur shtratin,

çuçurimat zgjojnë fshatin.

Shtroja dimri kopanisin,

gojëmëdhatë gagarisin,

duket se janë vënë në garë,

kush ka tri e kush një vajzë.

I harruan grindjet e vjetra,

për ca fjalë koti-shkreta,

ç' isha unë e ç' ishe ti,

vite të shkuara në rini.

S'është turp në zallishtë,

pulpëbardhoshe mbi aliçë,

fustanngrehura përmbi gjunjë,

s' kanë turp nga asnjë burrë!

Sapuni shkon dorë më dorë,

magjistari-shuk-dëborë,

shkumbon tymrat që lë dimri,

lan inatet kur vjen Prilli!

Zemrëk-zemrat janë kurdisur,

lëvdojnë çupat që janë rritur,

vesh në vesh me njëra- tjetrën,

çuçurisin dhe për djemtë.

Derdhen fjalët e një viti,

sa i gjatë qe ky dimri,

thashetheme e të vërteta,

mos shani vajzat e shkreta!

Lihen mënjanë huqet e fisit,

hidhësi' e gjemb murrizit,

siç ka lule ka edhe ferra,

ka puntorë e dembela!

Pa vjen vjeshta me bereqet,

kaq nga mollët, kaq nga qepët,

nga zhumbrica n' ato pllaja,

në çdo ferrë fshihet paraja...

Mburr sikush vajzat e veta,

lakror me hithra e lëpjeta,

dinë t' arnojnë e çorrape,

rrobevjetrat ndër dollape.

Mbulesa leshi e pambuku,

arne mbi arne rrobe bujku,

kundërmimi i dollapëve,

vjen nga djers'e baballarëve.

Thurrin pajat plot me ngjyra,

i rrëmbejnë nga natyra,

me lëng lisi e çaçanikë,

ngjyejnë penjët vajzëritë!

Nën mbulesa e nën çarçafë,

flenë çapkënë, flenë tuhafë,

ca me grep, ca me gjilpërë,

një model ka fshat' i tërë!

Oh, sa mirë iku dimri,

plot fejesa do ketë prilli,

pa do hidhemi e në valle,

të harrojmë se kemi halle!...

       *   *   *

Nënëzemrat çuçurisin,

qesh' e shkriu, kopanisin,

s' ka inate, s' ka zili,

vesh në vesh lidhin krushqi...

1973-2008

 

KTHEJE PAKËZ KOKËN

Ika papritur, të lashë ballërrudhur,

shëmtia e tyre nuk të shkon ty,

mbase je plakur e ri përgjumur,

tek qoshk'i ballkonit, ku rinim të dy.

Nuk di si je. Nuk di në jeton,

ç' mendim i marrë më çuket në kokë!,

ti je gjallë e patjetër përgjon,

në ç' skutë kam mbetur, diku nëpër botë.

Në zemrën tënde lashë pak vënd bosh,

aq fare pak sa, e mbush një pleqëri,

sa herë ty të mer malli e, unë s' vij dot,

ktheje pakëz kokën, më ke përbri...

 

SHAKA E MARRË

Ç' bëre, shakanë e marrë,

tregove një yll me bisht,

" atë yll, me bisht të zjarrtë,

kape e, tek unë të vish!"

Kërkoj në yllësinë e dendur,

galaktikat ngatëruar keq,

ndonjë dashnor i çmëndur,

i kish trazuar për dreq!

Veç kur mesnata shkau,

i zjarrti bisht mbi bri,

turfëlloi një dre, e ngau,

ylli yt vraponte pas tij...

NUDE 1)

Jetoj mes afshit të nxehtë tropikal,

hijet mashtruese nuk veshin mantel,

në Qytetin Lakuriq vendosa të dal,

shëtita si mbret, në trup asnjë tegel.

Pata ndjesinë, hap-pas-hapi më ndjek,

i famshmi rrobaqepës nga vëndet nordike,

mantelin e tij hoqi, ma dha mua ta vesh,

ai, lakuriq, humbi mes turmës lakuriqe...

1)nude=angl. i zhveshur lakuriq

MËNGJESET I SJELLIN KËNDESAT

Mbushini gotat! Le te ndjekim sonte telat,
Kitarat e drunjta kanë tingull real.
Mengjeset nën këngë këndesash,
Netët e dashurisë i kthejne mall.

Me fund, o miq, t’i pimë këto gota,
Le të turbullohemi njëherë sadopak,
Zgjuar le të mbetet sonte e gjithë bota
Fundi i saj kurdoherë është larg.

T’i këndojmë këngët kur kemi dashuruar
Edhe kitarave t’u këputen sonte telat,
Kështu do të harrojmë se kemi mërguar,
Nga mëngjeset qe i sjellin këndesat.
2006

MAR PJESË NË CEREMONINË E PAGESAVE MUJORE

Me pamjen e një burri që nuk do t’ia dijë,
Për borxhet familjare dhe deficitin shtetëror.
Gruan me të re se vetja. Dy të rritur fëmijë,
I duruar. Martuar njëherë.
Tejet optimist!
Ëndërr te jesh kreditor!
Dukem gjë fondamentalist?
2007

ËSHTË NJË NATË SI GJITHË TË TJERAT

E padurueshme mbërritja në shtëpi,
Ditëgjata tërhiqet llastikë,
Lodhja kërkon prehje e qetësi,
E njëtrajshmja shfaqet cdo ditë
Dhe hënorja blasfemi.

Sërish turbullira për ata që i kërkuan,
Mbikoha paguan haraçin e tërbimit,
Në daç per te rindërtuar,
Formulën e ozonit drejt shkatërimit,
Planeti në blu tjetërsuar.

Tymos cigare në oborrin e pasmë,
Shqetësimet i lë në thithjen e natës.
Kështu dhe euforizmin e një dasme,
Dhe klithmën briskprerese të gatës,
Mes vringëllima metalesh.

Lodhja m’i kthen sytë nga shtrati,
Prehet shurdhërimi me pakëz naivitet,
Vecoj ëndrrat sfondblu, ku fati
Gjahtar i regjur në natën që shket.
2006

MENGJES, ORA 6-TE

 
Përpiqem të gjej me probabilitet
Mendimin para se t’i dorrëzohesha gjumit,
Sikur të plakeshim, e dashur, në tjëtër kontinent,
Çfarë do të ndodhte në fund të fundit?!...

Shpresa, si gjithnjë, do të gjallonte,
Ditët dhe netët e zakonshme.
2006

NENA
Më pret gjithnjë tek prag’i portës,
Duart nën përparëse sikur fsheh dicka,
Njëlloj si nënat në mëhallet e botës,
Nëna ime, e plakura.

Ndodh që kthehem vonë nga puna
Pret dyshimzëmërdredhur.
“Mbasi im bir pi raki me cunat,
dhe sonte vjen në shtëpi i dehur”.

Njëmijë këshilla mban në gjuhë,
Pret sa të kaloj pragun e portës,
Por, oh, sa shpejt i kalon ai duf!...
Njëlloj si nënat e mëhallëve të botës.
1980

HESHTJA ËSHTË ZOTËSI E GRUAS SË HESHTUR

Ndarja e punëve gjymton ato dëshira,
Ndër vite iluzive me kotësi mbuluar.
Në fillesën e ëndrrës shpërrthen dashuria,
Në konusin e rritjes gjithnjë ka kërkuar
Largimin e anemisë që sjell errësira,
Me pluhur dekadash ngarkuar.

Hije të heshtura përqark venë e vijnë,
Janë kuajt e kaltër në vrahun e jetës,
Bukën e përditshme në vrahe shijnë,
Përzgjedhin majanë me instiktin e bletës,
Mes lulesh dimërore, ku shpesh ngrijnë
Kotësitë e të vërtetës.

S’ka pse mbeten dëshirat në harresë,
Rizgjimi vjen me cicërima sqepverdhësh,
Shpalosja e flatrave përreth folesë
Me të parën krenari imitim shpendësh,
End vellon e padukshme në rrathë dehëse
Me fije të magjishme shprese.
2006

TROKASHKAT

Jam ngjitur në katin e njëqind e nëntë,
Prek retë e Cikagos me mustaqe e gishta.
Në majë të gratacielit ç’ m’ i morën mëntë,
Valltaret spanjollka me pulpët e brishta.

Trokojne trokashkat, shpalosen fustanet,
Nën sombrerot 1) strehëgjëra tunden kitara.
Spanjollkat e bukura c’m’i kujtuan stanet,
Mullinjtë pas lumenjve, andej nga Morava.

Trokashkat trokojnë me rrahjen e ujit,
Uji rreh pendën e derdh forcën mbi gur.
Vocëraket vallëzuese nxitin rrjedhën e grurit
Dhe pah’i miellit vesh mullirin me nur.

Trokashkat e kitarat në maje gratacieli,
Gdhendur prej druri, nga pylli kanë dalë.
Sombrerot strehëgjëra dhe tingujt e fyellit,
Nën trokthin e kuajve vrapit ia kanë marë.
2007
1)sombrero= kapele strehegjërë e popujve latinë

ENIGMA E MADHE
Ç’prill marroz bën në Alaskë!
Bardhesi vrastare. Mbi gjigantin ajsberg,
Trupin e akulluar ma ndez një kuqalashkë,1)
Mulrlan i tërbuar mbi ne dëbore hedh.

Me duart e saj me thuri mokasina, 2)
Të etur ramë pas gjurmëve të Londonit. 3)
Me harta të vjetra kërkonim nëpër humbëtira,
Jatakun iluziv mbi flori cdo natë e shtronim.

I lodhur, mërdhirë, mbështjelle me lekurë,
Londoni inatçor më shkul veshin e thërret fort:
-Me Ethet e Floririt mos u bëj dhëndër kurrë,
Në jatakun e gënjeshtërt nuk zgjohesh dot!

Plasaritur qielli, me yje të cifluar,
Thërmohet Kasht’e Kumtrit diku mbi Dauson. 4)
Habitem: “Kaq larg, o Thani, ç’dreqin ke kërkuar!”
Dhe hëna anemike mbi kokë më mërmëron....
2007

1)kuqalashkë= indiane e Alaskës
2)mokasina= qiklla, rrathë që lehtësojnë ecjen mbi dëborë
3)Londoni= Xhek London (1876-1916), shkrimtar amerikan.
4)Dauson=krahine ne Alaske, mban emrin e lumit Dauson.

BALADA E ZOGUT TË NATËS
Fle ditën dhe del natën,
Zog’ i shekullit të pagjumë,
Cakërdisur kërkon fatin,
Në qytetin dritëshumë.

Brylmbështetur në dritare,
Ankth’ i nënës kthimin pret,
Zog’ i natës s’erdhi fare,
Gjersa nata krejt u tret.

Ëndërrkeqja përmbi drurë,
Folen’e zbrazët diku sheh,
Zog’i n’çuar s’kthehet kurrë,
Kur folenë era e rreh...

Ankth’i ëndrrës ballin mpiu,
Dhe cepsyrin plot me rrudha,
Lotët nënorë aty i ngriu,
Mblodhi dhimbjen në dy gurëza...
2007

MJAFTON T’I TRAZOSH...

Hej, ke shkuar atje ku mbolle puthjen e parë?
C’aromë dhe c’ngjyrë ke sot lulen dashuri?
Nën hirin e vjetër thëngjij mbeten mbuluar,
Mjafton t’i trazosh dhe ato ndizen përsëri...
2007

PLAKUSHI JU BËRI ME BAHCE E VRESHTA
(mesazh për bahcevanët e botës)
Hej, mos harroni të famshmin Miçurin,1)
Në bahçet tuaja bustin t’ia ngrini.
Mrekullira, o miq, bëri ai me shartim,
Belica dhe kumbulla dhe fruta si gjinj!

Mjaft i shtrënguat paraçkat e shkreta,
Bustin e tij ta porositni menjëherë.
Plakushi ju bëri me bahçe e vreshta,
Damixhanat me raki dhe butet me verë!

Të hiqni kapelen dhe ta pershendetni:
-Tungjatjeta, mbreti ynë, në shekuj ti rrofsh.
Që nga moll’e kuqe dhe gjer tek pjepri,
Në çdo kokër frutë, i madhërishëm ti qofsh!

Hajt, mjaft i shtrënguat paraçkat e shkreta,
Hiç mos u mërzitni kur të bini në pleqëri.
Miçurini ju bëri me bahce dhe vreshta,
Butet me verë, damixhanat rrafsh me raki!
2008

1)Ivan V.Miçurin (1855-1935)= seleksionist dhe ortokulist rus me famë botërore në prodhimin e më shumë se 300 llojeve hibride te pemeve frutore.

MËNGJES I FLORIZUAR

Thëllëzkat e n’cuara ia morën këngës,
Firon nata nëpër korijet.
I përhimti agim shtrin drapërin e hënës,
Kosit pllajave dritëhijet.

E kaltra qiellore po shkrin e venitet,
Yjet treten porsi thëngjij.
Hën e gjysmuar lëkundet e përdridhet,
Florizon mbi kashtë dhe kallinj.

Florizon çatitë dhe kalldrëmet e fshatit,
Përmes kortinave shkon e vjen.
Dhe kur dielli drtitëson kokën e shtratit,
Dalt’ e qerpikëve ëndrra gdhend.

1972

OQEANI

...E prek, i flas edhe lutje i pëshpëris,
I tregoj per Moravën, m’i bukuri në botë.
Malësor isha dikur dhe atë mal kisha mik,
Male s’shoh gjëkund dhe miku im bëhu sot...

Është krejt e kotë të flasësh me dallgët,
Duf’i tyre, pa mëshir, bregun godet.
Unë mbyll sytë dhe shoh Moravën e largët,
Nën dëborë gjumash, i fresket nën gjeth.

Hapësira ovale shtrihet tej mbi oqean,
Rreth e qark s’ka përrenj, as lumë sheh.
Shpina ujore ngrihet lart si Ivan, 1)
Vec dallgëve o mik s’u venke dot fre!
2007

1) Ivani= mal në Devoll

TE BURIM' I LLËNGËS

Burimit të Llëngës vajzat mbushin ujë,
Unë fshihem rrakitave në tjetrin breg.
Monopatit të ngushtë, plot gaz e bujë,
Shfaqen pulpë lavrake që dielli i pjek.

Koken e burimit e hijezon një kumbull.
Degëvarur nga kokrat e kuqe plot lëng.
Gjersa stomnat mbushin barkun e rrumbullt,
Fustanet e vajzave mbi gjunjë zënë vënd.

Mendoj jam i vetëm, asnjë djalosh tjetër,
Kurmet femërore t'i shohë ka fat.
Por hijet tradhëtare pas shelgjeve të vjetër,
Ngjasojnë me siluetat kur bien në mëkat.

Pas bregut te lumit, me shelgje e rrakita,
Hajdutçe ikin, hajdutçe çapkënë vijnë.
Përkëdhelin kallëpët e arave me misra,
Ua shkulin mustaqet, pëllëmbët i nxijnë!...

UNE, PERANDORI I PERANDORISË SË GJELBËR

Jam zhytur i vetmuar në jeshil livadhi,
Aromë lulesh atdheu dhe freski ahu.
Poleni më pudroi dhe me spërka nektari,
Nën tumba fierishtash mbeta tulatur.

Mbi krye kam qiellin krejtësisht të gjelbër,
Ndihem perandor i botës me klorofil.
Nuk ka hënë të më shohë vëngër,
Me brirët e turpshëm më këqyr një kërmill.

Këtu s’ ka presidentë dhe as kryeministra,
As gjeneralë dhe buzëqeshje djallëzore.
Gushëkuqët vocërrakë thurin kanistra,
Dhe vargan’ i milingonave zënë për dore.

Me perandorinë time pa ndrojtje krenohem,
Dirigjoj sinfonitë e thëllëzave dhe bilbilave.
Në hotelin e fierishtave të fle e të mos zgjohem,
Gjersa t‘më trokasë m’e bukura e dëshirave!
2007

MANTELI MË I BUKUR NË BOTË

S’përgjova diellin kur u fsheh pas shpatit,
Muzgu grizoi pyllin dhe me nxit për rrugë.
Si fshatar i regjur unë gjej rrugën e fshatit,
Mar rrjedhën e lumit mbi zhavorre dhe gurë.

Pllaq-plluq nëpër ujra dhe mes lumit ndal,
Kur do t’ia dëgjoj sërish zërin fëshfërimës?!
I mbërthyer mbeta brenda guaskës – metal,
Zhgënjimpërzhitur nga stina e brymës...

Ndjeva se ky cast ishte gjumi im më i gjatë,
Klithma e mëllënjës nga hutimi më shkund!
Ngadalë muzg’i mbrëmjes po zbriste mbi fshat,
Më të bukur mantel nuk kisha parë kund!
2007

KUR DITËT FIROJNË RRUGËVE TË BOTËS

Pas shpinës ujore diell’ i pjekur perëndon,
Përpëlitet dita në kthetrat e fillimmbrëmjes.
Cdo perëndim i tij kujtesën më ngacmon:
“Të iku dhe një ditë nga dekada e plakjes!”

Koha firon dhe bëhem më i kërrusur,
Kryeneç dhe m’ i ashpër në ditën që vjen.
Pasqyra hakmerret me fytyrën e tejrrudhur,
Thinjën e së djeshmes nëpër flokë m' a gjen.

Shpend shtegtar ndjehem çdo dite,
Zemra arakate pulson mes stilit të modës.
I rreshtuar në karvanin ku çapiten pleqëritë,
Shgarravis kalendarin rrugëve të botës...
2009

SHËTIS RRUGICAVE, FSHATI SHKRETË

Shëtis rrugicave, fshati shkretë,
Çapitem mbi kalldrëme porsi plak.
Hëna përndjek dhe syri i saj nga retë,
Shënja më bën dhe mbas reve fshihet prap.

Paqtia – braktisje, fshatin ka mbuluar,
Asnjë qen nuk leh. Gjithësia pipëtin.
Rrugicave të njohura dikur kam lodruar,
Edhe gurët ua kam dashur, njëlloj si vajzërin.

Sa shpejt rriten djemtë edhe vajzat sa shpejt!,
Pleqtë e dikurshëm, (ehu!), janë tretur qëkuri!
I përlotur shëtis në fshatin tim mbetur shkret,
Braktisja më bren mua dhe sofatet prej guri...

Leviz nje hije...mbase është koti vizion,
Një plakë dërdënge, me gjuhën shpoti.
Në xhepat e përparëses arra dhe oshafe kërkon,
Cinglamingla dhe... gjithe fëmijëria futur aty!

U shfaq një siluetë me ecje drenushe,
Nallënet e drunjta trokuan mbi gurë.
-Ndiqe!- më pëshpëriti plaka djallushe,
Bëje atë nuse, bëju edhe ti burre!

Prisni!... Mu bë se pas xhamave dikush përgjon,
Njoha gërrshetin e asaj që kam adhuruar!...
Lëvizin kortinat...Mos gjë hëna sonte frymon?
Dhe tallet nga qielli me yje arnuar?!...

PEISAZH DIMRI PAS MESNATE

Krëk-krëke dërgon thellësi e pyjeve,
Dimri rëndon edhe trarët ankohen.
Spërkatur gjithësia me kristalet e yjeve,
Gjer tej, ku malet me qiellin takohen.

Thik’ era skalit pirgjet e bardha,
Dëborën e ngjesh, mbi gjerdhe e hedh.
Përmes skalizmave si kafshë të gjalla,
Një dhelpër e hutuar rrugicave  bredh.

Çati dhe oxhaqe mbuluar nga dëbora,
Perëndeshë e virgjër shëtit shpate e kodrina.
Pemët nusërojnë dhe se ç’ bëjnë ca nojma,
Pagjumë lënë vajzërinë që përgjon nga kortina...

Befas, zëplotë ja mori këndesi i parë,
Oxhaqet frymojnë me gushet e tymit.
Mbi trungun e vjetër cak-cuk një sëpatë,
Dhe amvisat e fshatit nxitin zjarret e dimrit...
1970

MBRETËRIA-MËMËDHE

Mos kisha marë rrugët e kurbetit,
Në vëndlindjen time mbretërine do t’a ngrija.
Gjoksin të nxirrja e të mburresha si mbretërit,
Zot i asaj vatre me prush e shkëndija.

Mbret i pyjeve dhe mbret i maleve,
Asnjë burim nuk do lija pa e puthur.
Me mikun të hapesha kur të kisha halle,
Në mbretërinë e tij, askush nuk ka humbur!

Mbret i kodrave dhe i fushave të isha,
I vlagës magji në brazdën e porsahapur.
Princ i korijeve me dushqe e lajthishta,
Dhe dashnor i natyrshëm me ato që kam dashur.

Qejflinjte mblidhen ku pikon rakia,
Zëlartë t’ja marim këngëve tona të vjetra.
Princave t’u themi se c’ligj bën dashuria,
Dhe ç’janë iluzionet dhe ç është e vërteta.

Kontinenteve të largëta, tej oqeaneve të kripur,
Për mbret e princ s' gjëndet një këmbëdhe.
Mbretëri e paqësisë është ku je lindur dhe rritur,
Dhe kjo mbretëri, shqiptarçe, quhet Mëmëdhe!

HËNA PLOT PESËMBËDHJETË

Shkau mesnata, hëna pesëmbëdhjetë
Edhe hijet e natës i spërkat me flori.
Sofatet e drunjta s’kanë mbetur shkretë,
Bijen kitara dhe këndojnë ca të rinj.

Trishtuar ri plaku. I ve ka mbetur,
Duart pleksur mbi harkun e bastunit.
Vështrimin pleqëror qiellit e ka tretur,
Për hatër të hënës, ka shtyrë orarin e gjumit.

Rrezaton florihëna dhe kthjellon sytë e tij,
Mbi kulmin e catisë sonte ka qëndruar,
Soditmë, sikur i thotë, për ty po vij,
Capkën i dikurshem, o plak i vetmuar!

Nënqesh pleqërishte. Zemra i troket shpresë,
Sa vite, muaj, a ditë, mbetur akoma?
Nën hënë ka lindur dhe hënë do kur të vdesë,
“ Si sonte, o Zot, -psherëtin- mos harro, dërgoma!...”

Florizon hëna mbi harkun e bastunit,
Yll’i Mëngjesit u tret në sytë e tij të mekur.
E plotë, pesëmbëdhjetë, kjo ishte hën’e fundit,
Ndërsa kitarat tingëllonin me telat e dredhur...

MAGJIA E KËNGËVE TË SERENATAVE

... mos pandeh se s'gjej një tjetër...
Shigjeta dashurie nga serenatat vijnë,
Gërvishtin koren e plagës së vjetër,
Kryqëzohen shikimet dhe aty ngrijnë,
Lulebardhat e dimrit të qelqtë.

...që t'a ketë syrin e zi...
Bebëzat errëson nën të lagurit qerpikë,
Dyshimet gjurmohen marrëzisht!
Yll'i mekur afrohet dhe lëshon drite,
I harruar n'errësirë, cuditerisht!

...veç buzëqeshja jote e ëmbël...
Mbi buzl cel lulen e vonuar,
Magjilulja kthen femrën në ëngjëll,
Flladon dhe ndez thëngjijte e shuar
Dhe vatrën e ngrohtë t'a sjell në prehër...

E TRISHTUARA

Përherë e trishtuar, kështu e mbaj mend
edhe flokët porsi vurbulla reje.
Në zemrën e saj s'pati një copëz vënd,
për një tingull kitare prej meje.

Përherë e trishtuar. Ajo s'qeshte kurrë,
as ditëve e netëve pranverore.
Në lojën dritëfikur " grua dhe burrë",
ish m'e ftohta stinë dimërore.

Përherë e trishtuar, vinte dhe ikte,
mjegulla asnjëherë s'ju nda.
Ca vorbulleza më ndjekin mua ndër vite,
nga trishtim'i cuditshëm i saj.

HERËS TJETËR S'DO TË MUNGOJ

Kur unë mungoj disa orë,
diku do të jem penguar,
klubit plot tym, me hamejte e gjorë,
pi raki me cironka fërguar.

Kur unë mungoj edhe një ditë,
patjetër dergjem diku,
i dehur të vij, nga unë ti ke frikë,
këndoj e flas kuturu.

Mbase s'mund të vij dot as sonte,
njëmijë dyshime mbaj ti,
rrodhe, gjithë veset e kësaj bote,
i jane qepur të dashurit tim.

Përgjon errësirën dhe pret drithëruar,
kërcitjen e portës së vjetër,
ti s'ke pse t'a gdhish më natën e zgjuar,
une s'do të mungoj heres tjeter.

SHKEL PELLGASHET SI DHËNDËR I PRAPË

Hëna pellgasheve është shumuar,
kalldrëm i pafund me pogaçe.
Unë dhëndr'i varfër, eci menduar,
s'kam as dollibash dasme.

Përmbi pellgashe dredhoj kokëulur,
me duhet e  një gjerdhan.
Për gishtin e saj, unazën më të bukur,
ah,s'kam flori anjë gram!

Hëna gremiset atje lart mbi kodrina,
e florinjta pemëve ka ngecur.
Hajdutçe e ndoqa, qiellit iu kacavira,
dhe hënën e ngjesha nën sqetull.

Leshoj pllazin n'errësire , as dua t'ja di,
pogace s'më duhen këtë natë.
Nën sqetull shtrëngoj hënën e nxehtë flori,
shkel pellgjet si dhëndër i prapë!

1980
 MOS ZGJO NE DIMER LULEN E NGRIRE

C’te shtyn qe kerkon me te ti te perballesh?
Kurre s’i pikoi loti mbi gurin ku shkel
I mjaftueshem bishtsyri dhe ti shpermallesh
Vetullngrehura iken dhe koken pas nuk kthen

Rrugicave,qoshkave,apo mullareve me kashte
Treten endrrat e rinise qe s’kthehen perseri
Meshkujt s’dyshojne ne ndjenjen e mbrapshte
U mjafton ledhatimi qe s’eshte dashuri

Dekadat ikin dhe me to u largo
Zemra e akulluar s’ka per t’u shkrire
Sekuenca kureshtjeje nga ajo mos kerko
Te lutem!,mos zgjo ne dimer lulen e ngrire!

2008

Dhe për çudi, Atdheu ( s’u rrit ) u zvogëlua!

… një arsye fatale

… u populluan sërish shpellat brenda meje.

Sa herë qielli lind një shënj

dhe e mbyt në thellësinë e ujrave të syve të mi,

vështrimin tim të plagosur e varros

në çdo lule të qytetit

që mund të jetë grua...

 

Është  sëmurë Shqipëria ime e gjakut,

merr serum,

e kafshojnë gjarpërinjtë

që janë bijtë e saj;

asnjë lloj shqiponje nuk i ha,

veç lufta me vëllan.

Rrallë, ajo lind edhe njerëz!...

Shoh jetën time, kërmill

dhe kuptoj se qurret janë historia.

I rrahur nga heshtja

më zhvesh një gur e hynë në mishin tim.

Unë jam vet faji im ose një arsye fatale…

Tiranë, pranverë 2010

Atmëmëdheu

Çfarë është gabim tek unë?

Përse duhet ta ndjejë  kaq shumë këtë atmëmëdhe?!

 … po shkoj të çmendem

kësaj mbrëmje greve e feste  ndër kohë,

këtë ditë me lindje dhe vdekje përzier.

O kohëra që pas do të vini

fshijini gjurmët e mia, model!... 

... Atmëmëdheu

më vriste,

përse unë dhe më shumë e doja?! 

Tiranë, 2 maj 2010

Trokitje
1... ç'më kujtohen ca troje të pushtuara
 gjëma e ngathët për zemre  e këputur!
Mbi mjegull bien plumba 

të artë  kujtimesh
përpara  

përfytyren miqtë e mi të vdekur...
2Një kolonë  me varre rrugën që trishton.
Iskrat e pikëllimit
gozhdë të arkivoleve

qimiteri i zi e shikon dhe struket
ngrihet varri i fundit
i troket në derë...
Tiranë, pranverë 2009

-Cikel me poezi nga libri: 

“Mirë se erdhe  Lamtumirë!”-

Nuk e di ç’të ardhme do të le?!

Sa herë që selvi të larta shoh,

e dua edhe më shumë gruan time.

Sa herë që male të lartë shoh,

fusha të paana,

i dua edhe më shumë djemtë, vajzat e mia.

Dhe pastaj më kujtohen gjyshërit,

stërgjyshërit,

baballarët,

që më shumë deshën atdheun …

Dhe për çudi,

Atdheu ( s’u rrit ) u zvogëlua!

Tiranë, maj 2005

Gjithmonë… tre varre…

Tek kthes’e lumit që ka vdekur,

një copë shkëmbi

                   është atje.

E  mbollën ca fshatarë  në motin,

kur bridhte vdekja përmbi dhe’.

Në bregun tjetër ka një gur.

E vunë po ata fshatarë…

…shqiptar ishte dhe “ tradhëtari ”

me trimin, trimërisht qe vrarë.

…atëhere lumi ishte gjallë

dhe shkonte detit përkrenar!…

Tre varre janë tani, atje…

dy plaka qajnë, oi … oi

rrëzuar qyqet përmbi gurë…

po kush e qan lumin e zi?!

Tiranë, vjeshtë 2006

Gratë

Gratë që kam takuar,

rrinë mjegull në krahët e zogjve shtegtarë

dhe vrap në akrepat e orës së vrarë.

Gratë që kam takuar,

rrinë verbëri që kërkon dritë në sytë e mi

dhe karroca që vrapojnë përherë pa karrocierë.

Gratë që kam takuar

rrinë lekë qindarka në xhepat e shpuar të kohës

dhe lëndina ku fëmijët shkelin

kullota të largëta kuajsh të egër.

Gratë që kam takuar

rrinë zogj që bëjnë fole në gotat bosh të pijeve

dhe ikona të varura përjetësisht

në kishën time të lindjes.

Gratë që kam takuar

rrinë gurë kilometrikë të thyer anë rrugëve

dhe faqe të rrëshqitura malesh,

ura të prishura

burrash vandalë

… gratë që kam takuar … 

Fier, verë 2003

Jeta

Sa herë e kam takuar jetën gënjeshtare,

tinzare,

të pa sinqertë,

të pa cipë,

të vërtetë pak herë e kam takuar,

por edhe atëherë

gënjente!

Sa herë e kam takuar jetën hajdute,

kriminele,

të pa besë,

mosmirënjohëse,

të mirë pak herë e kam takuar,

por edhe atëhere

vidhte!

Sa herë e kam takuar jetën të varfër,

të pistë,

gjithë zhele

tretur…

Të pasur pak herë e kam takuar,

por edhe atëhere

s’kishte për të ngrënë!

Sa herë e kam takuar jetën jo jetë,

dashtë Zoti,

vdekjen takoj

 vdekje! …

 

Fier, pranverë 2005

Pallto biblioteka

…më propozoi e Sotmja, - dehemi?!...

dhe të dehur shkuam tek Zoti.

Zotin e gjetëm të varfër,

Zotin e gjetëm

poet.

Faqet e qiellit shkruam të tre

dhe që shiu të mos i fshinte poemat,

në palltot e vjetra grirë nga motet

i futëm.

Tani

faqet e qiellit janë libra,

në pallto bibliotekat e shqyera të poetëve…

Tiranë, dimër 2005 

Petraq Kote u lind në Sheq Marinas,Fier  më 27.02.1959  nga prindërit Todi Kote dhe Kalije Dumi. Të dy me shtetësi dhe kombësi shqiptare. Arsimin tetëvjeçar e kreu në vendlindje 1966 - 1974. Në vitin 1974 – 1978 studioi në shkollën e mesme ushtarake "Skënderbej" në Tiranë  Akademinë e Forcave Tokësore e përfundoi po në Tiranë në vitet 1979 – 1982, ku u diplomua për specialitetin “Fizkulturë “. Në vitin 2006 – 2010 studioi dhe u diplomua në Universitetin "Ismail Qemali", Vlorë, në fakultetin e shkencave humane, dega gjuhë – letërsi shqipe. Pas diplomimit të parë u emërua Shef i Përgatitjes Fizike të Brigadës së nëndetëseve të Republikës së Shqipërisë.
Më vonë Shef i Përgatitjes Fizike të Divizionin Fier. Shef i Kulturës së Bashkisë Fier deri në vitin 2001. Aktualisht është kryeredaktor i gazetës letrare mujore "Fieri Profil" dhe specialist i trashëgimisë kulturore në drejtorinë e kulturës së bashkisë, Fier.
Ka shkruar letërsi qysh në rininë e hershme, në rrethin letrar të shkollës së mesme ushtarake "Skënderbej" Tiranë, ku udhëheqëse e rrethit letrar ishte mësuesja e letërsisë dhe poete zonja Vasilika Vasi.
"Është poet, publicist, eseist i shkëlqyer", - thotë dr. Moikom Zeqo. Krijimtarinë e tij poetike e kanë vlerësuar kritikë, studiues të shumtë brenda dhe jashtë vendit. Ka botuar vëllimet poetike.

• "Këngë e Marrë" 1996 shtëpia botuese "Planet" Fier,
• "Humbja" 1998 shtëpia botuese "Darmisa" Fier,
• "Ranë Këmbanat" 1997 shtëpia botuese "Planet" Fier,
• "Muza" 1999 shtëpia botuese "Albapress" Fier,
• "Këngë e Parrëfyer" 2001 shtëpia botuese "Darmisa" Fier,
• "Këngët e Motmotit" 2003 shtëpia botuese "Ymeraj" Fier,
• "Mirë se erdhe Lamtumirë !..." shtëpia botuese "Globus. R" Tiranë,
• "Portretin kam varur në muret e kohës" 2008 shtëpia botuese "Globus. R" 2008.

Ka botuar dy vëllime me tregime

• "Ngjarje ndër Muzakë - 1" 1999 shtëpia botuese "Albapress" Fier,
• "Ngjarje ndër Muzakë – 2" 2005 shtëpia botuese "Ombra GVG" Tiranë,

Publicistika më e shquar e tij është

• "Hija... e Kadaresë",
• "Lasgushi dhe Kosova",
• "Një çast me Migjenin",
• "Kritika Letrare Shqiptare dhe prof. Adriatik Kalluli",
• "Dasma e Kreshbardhës",
• "Diktatura Letrare shqiptare",
• "Poezi që gjëmon më parë se të vetëtijë",
• "Hija... e Kadaresë",
• "Qiellëzanat Trillane",
• shënime për romanin "Darka e Gabuar" të Kadaresë etj.

"Më kujton Kostandin Paustovskin" në librin me tregime
"Ngjarje ndër Muzakë – 2" – Shkruan studiuesi dhe përkthyesi Perikli Jorgoni
"Petraq Kote është poet i klasit të parë. Poet i dhimbjes kombëtare", ka thënë prof. Adriatik Kallulli.
"Atdheu lakuriq në një poezi pa stoli... të stilit avantgard", ka shkruar prof. Agim Vinca. "...është nder por edhe privilegj të lexosh e shkruash për poezinë e Petraq Kotes..." shkruan dr. Faik Shkodra.
"Petraq Kote po ngre një Apolloni letrare ilirike", ka shkruar poeti dhe publicisti Ylli Xhaferri.
"... ai është dinjitet poetik..." shkruan Xhevahir Spahiu.
"...fjala te poezia e P. Kotes edhe gjen vetveten", shkruan prof. Valter Memisha
"...klasi i lartë i leksikut i derdhur në vargje e vendos atë, në çdo hapësirë lexonjëse elitare", ka shkruar prof. Bardhosh Gaçe.
"...poezia e Petraq Kotes rrjedh me natyrshmërinë e lindjes së një dite të re apo me fluturimin e një zogu" ka shkruar poeti, studiuesi dhe përkthyesi Xhevdet Shehu.
"...poeti Kote mund të quhet l’enfant terrible për nga forca tronditëse që përmban vargu i tij. Kontribuon denjësisht në poezinë e re shqiptare duke iu shtuar atij grupi poetësh shqiptarë që meritojnë të studiohen dhe të mbahen në radarin si të studiuesve, ashtu dhe kritikës letrare" ka shkruar Aida Dismondy në revistën Illyria dhe Kuvendi në Amerikë. Është përkthyer në rumanisht nga revista "Haemus", 2009 nën titullin "Trenul ce fuge de durere".
Është botuar në revistën letrare "Illyria", "Albpoem", "Floart Press", "Kuvendi" në SH. B. A. 2008.
Është anëtar i klubit te Shkrimtareve Shqiptare ne Bote "Drita" me qendër ne Athine dhe një kohe sekretar i këtij klubi....

GJAKMARRËSI

 

ISHIN NE GJAK.

 
Ishte agresiv fisi që kishte hyrë në gjak.
Nuk ishte fare tjetri.
Një dhe’ i rriste, një bukë, një ujë, një frymë. Një hije bënin prapa vetes. Hije shqiptarësh. Një gjuhë, një zë. Një gaz, një  vaj, kishin.
Vitet shkonin. Shkonin dhe gjaku thahej.
Thahej, thahej, thahej.
Por… binte shi…
Tek këta, që gjaku paqtonte, kishte shumë djem.
Kishte edhe një plak.
Plaku kalonte të tetëdhjetat. Ura që e lidhte me jetën ishte ende e fortë. E fort si ura e “ Matit “. Ura nuk shëmbej.
Ç’të bënte?!
Nuk vdiste.
Nuk vdiste se binte edhe shi. Nuk vdiste se gjaku ç’ thahej. Se gjaku…
Djemtë vazhdonin jetën. Vazhdonin frymëtarinë…
Ç’ punë kishin me të djeshmen djemtë? Ç’ punë kishin me të ikurën djemtë? Gjakun s’e shikonin dot me sytë e gjakmarrjes.
Gjaksit s’ i urrenin dot.
Të gjithë të martuar. Të gjithë të pjellë.  Pa ishin edhe fidanuar. Pa ishin bërë edhe pyll.
Pa kishte dhe një këngë pylli.
Pa mateshin edhe me stuhitë drurët.
Por …prapë binte shi!... binte shi dhe gjaku… ç’thahej.
Dhe plaku thirri nusen e djalit të vogël.
Nusen e oxhakut. Nusen e trarit. Nusen e shtyllës. Pishën e fundit të pyllit…
Nusen e pragut. Nusen e gurit të shtëpisë. Se çdo shtëpi, ka gurin e vet.
Se çdo shtëpi është vetgur. E nën gur ka një gjarpër. Dhe bëhet e tëra gjarpër shtëpia, vetroje…
-  Nuse, dua që nga… ajo…familje, të më vjedhësh një djalë!
Po, po, të më vjedhësh një djalë!
Askush të mos e dijë. Unë, ti dhe varri.
Varri, ti dhe unë!
E kupton?
E dëgjon? Pyeti për të mos marrë përgjigje negative plaku.
Nusja u flakërua në gjithë qënien. U bë prush i turpit. Po ndizej… po digjej.
Po si ta bëj baba? Mezi foli ajo kur hetoi se kerkesa ishte e pa kundershtueshme.
Po si ta bëj?
Po, po do ta bësh! vulosi plaku.
Vetëm varri ta dijë!
“ Thonë se edhe varri tregon”! – shkoi mendësh, ajo…
Dhe nusja, vodhi…
Dhe djali i hajdutosur, lindi.
Dhe plaku u gëzua.
Nuk e la në gji të s’ëmës. E pelenosi në gji të vetë.
Dhe po shtatej fëmija. Dhe u bë nishantar fëmija.Tre vjeç, lozte me sytë e pushkës.
Dhe djali mbushi shtatë vjeç. Dhe viti mbushi shtatë muaj.
Dhe …binte shi.
Dhe dolën në korije të tre. Djali, pushka, plaku.
- A mban mend si të shënosh o bir? – pyeti plaku.
Pyeti gjyshi.
Pyeti urëpaprishuri.
- Mbaj gjysh. Si nuk mbaj!
- Mirë.
A e sheh atë burrin në majë të asaj çatie, atë që është duke zënë pikatën e… gjakut?
- Ku gjysh?
- Ja, ja.
- Po e shoh, gjysh.
- Po a mund ta shënosh?
- Po, gjysh.
Dhe djali e shënoi.
- E shënova gjysh.
- Atëherë, shkrepe.
Dhe burri ra i vdekur nga çatia. Nga maja e shtëpisë. Nga maja e gjaktrimit. E ku ta dinte djali se gjyshi i kishte futur fishek në gojë armës?!
E ku ta dinte djali se kishte vrarë babanë?!...
Dhe në fshat u hap: Gjaku u mor. E mori shtatë vjeçari dhe viti shtatë muajsh.
E pritën djalin.
E vranë djalin(!).
U rigjakën.
Gjakosën, kur djali mbushi tetë vjeç dhe viti tetë muaj…
E ku ta dinin se vranë nipin e tyre “dy herë gjaksit” ?!
…Binte shi…

Fier, pranverë 2005
është anëtar i Lidhjes se Shkrimtareve dhe Artisteve te Shqipërisë, është anëtar i Akademisë Evropiane te Artit, është anëtar i klubit letrar "Bota e Re" Amerike.
Fitues i çmimit "Migjeni" për librin poetik "Mirë se erdhe lamtumirë !..." dhënë nga Klubi i Shkrimtarëve në Botë "DRITA" dhe revista Letrare - Kulturore "Pelegrin" në Athinë.Etj.Etj.

******

Psherëtima në vargjet vallzuese apo Vullnet Mato i ri....

Krijimtaria e poetit të mirënjohur kombëtar Vullnet Matos është si , një pus i thëllë me ujë të kulluar e të kristaltë , ne sot botojmë në Floartpress , disa poezi të reja të tij , të cilat janë një pikë e kulluar uji në gjithë burimin e pashtershëm ,të papërsëritshëm që quhet Vullnet Mato ..!!!

BREGDETI JUGOR

Bregdeti jugor,
një dhurim qiellor,
me ullinj e portokalle,
me perëndime ngjyrë alle,
me treqind ditë diell prarues,
me net hënore dhe yje vezullues,
me hije palmash dhe aromë dafine,
me brigje të blertë dhe det blu-marine, *
me mjaltë lule cfake dhe bukë pala fiku, _____________________
me peshk gjithë llojesh dhe bronzim korriku, __________________
me këngë iso dhe brigje kaltëroshe ku rreh vala,_______________
me djem shtat - peshku dhe me vajza trup - ngjala,_____________
me kohën që të shkon sikur po bën shëtitje në përrallë,__________
me truallin si vargje poezie të vendosura përmbi shkallë, ________
ku nga Llogarai te Qafa e Botit, ndjehesh bir i llastuar i zotit.______

NË PËRVJETORIN E LINDJES      

Dielli të më jepte në trup

pak energji nga rrezet,

qielli të më dërgonte në sy

ca vezullime yjore,

era të më dhuronte

pak freski nga mëngjeset,

mund të bëhesha prapë

si  në vitet rinore.

Shkëmbinjtë të më jepnin

në muskuj forcën,

ujëvarat shkathtësinë

e vrulleve kërcimtare,  

lëndinat dendësinë mbirëse

të barit te flokët, 

mund kthehesha sërish

te mosha djaloshare.

Lulishtet të më falnin

pak nga hijeshia e tyre,

çiftet të shtonin për mua

një puthje më tepër,

dashnorët të më jepnin

pak ngazëllim fytyre,

me siguri do bëhesha i ri

dhe i bukur patjetër...

PRET NJË GRUA NË VERI

Është një shtëpi fshati larg në Veri,
mes borigave halore pranë një pylli,
një shtëpi bore me të pjerrtën çati,
te një livadh i bleruar që puth dielli.
Në atë shtëpi me qeleshe reje mbi krye,
pret një malësore me llërë të përveshura,
një faqekuqe që kënaqet me lexime poezie
dhe te buzët nuk i perëndon e qeshura.
Ajo grua më ftoi mik para disa vitesh,
bashkë me burrin, një malësor trupfort,
të shkruaj vjersha e të veroj aty pushimet,
por nuk pata rast dhe nuk shkova dot.
Ajo çdo mëngjes, kur fshin oborrin,
shkund gjoksin e madh duke vallëzuar,
mjel lopën, zien qumështin, zë kosin
pastaj pjek kulaçin e grunjtë për mua.
Ka dërguar letra me disa re bardhoshe
ku ka shkruar me lapsin e kuq të rrufesë:
“Eja, or mik, se ne po të presim prej kohe!“
Do shkoj t’i lexoj këtë vjershë para se të vdes.

LETRA E FSHEHUR NË HARRIM

Në mes librash tek shfletoja

gjeta një fletë dyshe të shkruar.

Ca pika loti përmbi shkronja

fjalë zemre kishin mjegulluar.

Vetëtima kujtimi më ndezi në sy

ajo vajz’ marrëzisht e dashuruar.

Njomëzakja me shtatin e saj perri

më erdhi në përfytyrim e lotuar.

Ah, moj leshverdhë, flori i prerë,

ardhur befas nga koha në harrim,

me ç’fjalë ta vrava zemrën atëherë

që derdhe aq lot për shkakun tim?

Kush më bëri xheloz aso kohe

për buzët e tua të trëndafilta?

Më vraftë zoti, që të bëra lotove

me dyshimet e mia të përcipta!

Të kisha këto mend qysh në rini,

o yll i këputur i asaj kohe të plakur,

dhe dhembshurinë që kam tani,

veten me grushte do kisha rrahur...

Që ti të qeshje dhe në pleqëri

kur të kujtoje këtë lloj rrahje.

Se pendimi dhe falja te çdo njeri,

nënkupton dashurinë e madhe...

FIZARMONIKAT DHE SAKSOFONAT

Më zbrazen në shpirt

jehonat e një fizarmonike,

më derdhen në gjoks

oshtimat e një saksofoni

dhe nis më vallëzon

nëpër pistat e syve

koha kur gjoksi vajzëror

ndizte pasionin.

Behari më sjell

psherëtima nën yje,

vjeshta çuçurima

puthjesh nën gjethe,  

me vegime nga ato

marrëzi djalërie,

që ikën një herë

dhe prapë nuk kthehen.

Lumenjtë vrapojnë

nga brigjet dhe honet,

të shuajnë tokat

që avullojnë nga vapa.

Çiftet e rinj turren

të ndezin pasionet

mbi hirin e puthjeve

që lamë ne prapa...

Koha dogji

zjarret e pasioneve tona,

por mendja dashuritë

kurrë s’i harroi.

Ndonëse tani fizarmonikat

dhe saksofonat,

përcjellin jetën tonë

që u nis të shkojë...

ËNDËRR E MAHNITSHME

Në një gjumë të thellë, shoqëruar me vegime,
pashë ëndrrën më të mahnitshme të jetës sime.
Kryetarët e shteteve nga e gjithë bota mbarë,
u mblodhën urgjent në kongres ndërkombëtar.

Me ultimatum nga një fuqi madhore planetare,
të vendosnin kudo në glob paqen përfundimtare.
Pas debatesh se kush detyrën mund ta zbatonte,
së fundi vendosën emrin tim për president bote...

Kur më dërguan emërimin më tronditës se tërmet,
zemra më ngriu dhe qimet m’u ngritën përpjetë.
Unë një copë kalemxhi në lagje romësh strehuar,
të bëhesha i pari i botës me miliarda të shkalluar!...

S’i të pranoja peshën e rëndë të globit mbi supe,
të më flaknin agresorët me ndonjë raketë tutje?...
Por avioni presidencial dërguar nga vetë Obama,
më priste te oborri me qeska, bajga dhe xhama.

Në Asamblenë e Kombeve të Bashkuara u prita,
sikur të isha ufo i largësive qiellore me galaktika.
Dhe sapo komandën supreme mora me brohori,
kërkova urgjent zonjën time të ma sillnin përbri.

Pastaj me skeptrin e presidentit të botës në dorë,
dhashë urdhër presidentëve të tjerë inferiorë,
luftënxitësve t’ua futnin këmbët në një këpucë,
të fshinin përgjithmonë nga truri fjalën “luftë”.

Vura në lëvizje të rreptë për njëzetekatër orë,
të ngarkohej mbi mjete gjithë armatimi tokësor.
Në të tëra portet zbarkoi çdo fishek e raketë,
dhe i varrosa të gjitha në fund të Oqeanit të Qetë.

Ushtarakët i zhvesha dhe uniformat i civilizova,
dhashë detyra të riformatohej në veprime bota.
Uzinat që kishin pasur vdekjen e njeriut në linjë,
të prodhonin ilaçe dhe lodra elektronike për fëmijë.

Dollarët, eurot, rublat, jenët e fondeve ushtarake,
ua dhashë kudo nënave dhe strehëve varfanjake.
Sapo i bëra një për një e me saktësi këto punë,
gruaja më shkundi fort siç isha ende në gjumë:

Ore njeri qejfi, që s’çan kokën për halle shtëpie,
çohu të blesh pakon me kus-kus e ca djathë dhije,
se s’kam fjetur as pesë minuta dhe të lë pa ngrënë,
të hash atë që ma tunde me qejf të madh mbrëmë!...

 Similar topics