Nga Senad Guraziu(Holandë)
Cikël poetik i shkëputur nga një cikël poetik i dërguar për www.floripress.blogspot.com nga vet poeti i mirënjohur Senad Guraziu.
Me shumë shfletoni faqen personale të poetit S.Guraziu : http://www.letrat.eu/.
Bertel Thorvaldsen (1770–1844) - Vallëzimi i Muzave në Helikon (1807)
GJAKU YT QË NUK FALET
(palimpsest - ndreqje e pandreqshme e historisë së ndërgjegjes të gjakut poetik)
Gjaku yt poet, është gjak që nuk të falet
ty vetë, e vërteta e gjakut tënd
është më e madhe se falja jote,
më e shenjtë se "gjaku yt që nuk falet",
s'të falet as rruazëbardha, as e kuqja,
as mpiksja, asnjë rrahje e lajthitur,
kord i vetëm i zemrës - klithma jote
poet, mbetet amshueshëm "gjak
që nuk falet", është më shumë se diç
për t'u falur, vetë "falja" jote sot është
këputje e damarëve të ndërgjegjies,
tornado çoroditëse e frymëmarrjes,
luhatje e besimit, përbuzje e të vërtetës
njollosje e flakës, e dritës në bebzat
e muzave, në bebzat e nënës,
qelizë kanceroze e qumështit të falur,
vrimëzezë në shpirtin e shëndoshë
të kombit tënd, gjaky yt poetik
s'është gjak dorasish e gjaksorësh,
kod antipoetik, gjak që "falet" nuk është
gjaku i universales dhe i dritës,
mendo mirë poet, nëse s'ke njohur
vetëdijen e gjakut tënd, kumtin e gjakut
qysh si foshnje, s'do kërkosh as faljen
e pafalshme, asgjë nuk të falet poet,
nuk të falet as gjaku yt i "pafalur",
asnjë frymë, notë, tingull as shkitje
joharmonia e të vërtetës poetike,
rritu poet nga brend me qumështin
e bardhë të ndërgjegjës, derisa thithë
njih dritën e bebëzave të nënës, njih
faljen përpara klithmës tënde të parë,
kur lahesh me driten lind dhe njëherë
pastaj fluturo për t'u rritur nga jashtë.
ME PREKË BALLIN TAND
(Ali Podrimjes)
S. Guraziu, 2010
Në jetën time, Bebzat Tua —
O trimi im, I kam Diell, E Bukë, E qiell
Të zogjve të mij, N’kangëtim.
Në çdo fidane, Sot, Behari ka blerue:
Dëshirën — Amanetin Tand
Kurr, Mos me e harrue! N’arën time
Mbolle dashuninë e farës së re
Me u rritë, Me Diell e Dritë
E ne — fluturim, Me prekë ballin Tand —
O Trimi, Im! Në shtëpinë time
Zemrën e kam t’hapun — Konakun për mikun
Dhe sofrën e shtrueme, O Prind,
Njeri, Me prek ballin Tand, Me u rritë,
Fluturim — O Trimi, Im!
(konvertim metaforik - inspiruar dhe bazuar fjalë për fjalë në poezinë e poetit A. Podrimja, "Flamur Shekujsh")
CIKLI SOLARIS I BUZËQESHJES
(buzëqeshja jote është vetë dita... një ditë e kaluar pa buzëqeshje është një ditë e humbur - thënie)
Fluturat fluturojnë me krahët e dritës
venë e vijnë në dukje kuturu, sikur
e humbin rrugën, domethënien e misionit,
çdo trajektore imagjinare të fluturimit
por assesi jo, kurrë mos u lajthit, ato
butësisht e padukshëm ia falin blertësisë
sekretin e Diellit, luleve ndoshta dhe ngjyrat,
me secilën drithërimë zemrash, me çdo
dridhje molekulash, me çdo lëvizje të gjethit,
valë shtytëse janë rrahje krahëfluturash,
pandalë nje velo të padukshëm e shtriqin,
dhe aty në puhizën që freskon petalet
ndoshta pikërisht aty lehtas e qetas
luhaten djepa të panumërt kupidonësh,
foshnje të lidhura flenë, me miliona engjëj
të bardhë, secilin çast mund të zgjohen
klithmat e tyre nuk janë peng por thjesht
në pritje, e presin afërsinë tënde, zgjohen
kur aura e ndriçon siluetën e qenies,
si tufë xixëllonjash në bebëzat e nimfave,
fanari i syrit tënd është sinjali i turnit, është
dhe fundi i konvertimit të sekretit solaris
në uzinën e paskajshme "Flora" - mos ik
pra asnjë çast, rri me fluturat, mos shko,
kurrë mos i braktis ndjenjat e zemrës,
për vetë zemrën çdo ditë thur një kurorë
lulesh, mos harro ëmbëlsinë e erëmarrjes,
secilën herë që ti u merr erë petaleve,
akti yt është paga, falënderimi për fluturat,
që të gjitha, nga më laroshet e bukuroshet,
madje dhe vetë fluturzezat... dhe ato
çapkënëzat e pafajshme të dritës, ëndrrat
tona i stisin pastaj - nga buzëqeshjet tua.
MENDO PËR SECILIN VARG
Më the njëherë: si vogëlushe dikur
e gjete një zogth, nuk ikte nga ty,
të mahniti kënga e ëmbël, cicërimat,
por dhe të çudiste gjuha majuce e tij,
një ditë i more gërshërët e gjyshes
dhe bazuar në gjuhën tënde të pasqyrës,
deshe ta kishte dhe ai të "njëjtë" - zogu
e vari kokën, u shua në duart e tua,
nuk u dëgjua më, heshti përgjithmonë.
***
Ty dhe mua na trishton pandalshëm
dhe vetëm metafora e huazuar,
e dhimbshme të shuhen cicërimat,
e pafalshme, e tmerrshme të vriten zogj,
qoftë dhe padashtas, na ndjek tërë jetën
kujtimi, ndërgjegjia - tani kur u rritëm
zbuluam se zogjtë dhe e vërteta poetike,
si për ironi, gjuhët "majuce" i kanë,
mendo pra çdo ditë, për secilin varg
që mund ta vrasim unë e ti, padashtas.
EDHE PA DRITARET E SHPIRTIT
Mikja më e mirë që kam, padyshim duhet të jetë macja
e fqinjes Rita, me vite e kemi miqësinë pushkë,
më viziton sa herë ulem në kopsht, më ndjek nga pas,
vjen me mua në rrugë, si t'ishte një qenush mjaulush,
ecë krah meje njëfarë distance macesh, pastaj ndalet,
më përshëndet ëmbël, dhe kthehet - kur unë kthehem,
ndonjëherë ndodh ta takoj rishtas, njëherë e zura
në flagrancë, "eksploronte" afër koshit të plehrave,
aq shumë u turpërua, u ndal në vend, uli kokën
dhe s'ia doli t'më shihte në sy aq gjatë - sa m'u dhimbs,
sepse unë vetë me vite të tëra s'guxova ta shoh
kurrë mirëfilli, thonë sytë janë dritaret për shpirtin,
s'pata as si t'ia them, sikur ta dinte e ngrata se sytë
e saj ma kujtojnë padashtas ofiofobinë time të tmerrshme,
ç'faj ka ajo me sytë perfekt të gjuetisë, efikas e të bukur -
por ajo e di mirë, e ndjen se e dua shumë, dhe kjo mjafton,
ndjenjat tona reciproke, qoftë dhe ashtu pa "sy", pa dritaret
e shpirtit, janë përherë të mjaftueshme për miqësinë e vërtetë.
HIDRO-POEZI PËR TITULLIN MISS
(jo)natyrshmëri estetike
E dashura ime s'ka dhëmbë të vërtetë
dhëmbët e saj janë mobil (s'janë stabil)
artificialitet janë, art i dentistit specialist,
manufakturë artizanale e përkryer, si lodër
ashti në punëtorinë e Mickey Mouse -
çdo natë dalin nga goja... mëngjeseve
kthehen prapë, në trajektoren e zakonshme
nga gota plot ujë çezme mbi komodinë
në gojën e saj plot "aromë peperminti"...
aty në gotë bëjnë gjumin sterilizues, relaksim
nate - rrugëtim rutinor i përkohshëm
për në hidro-laboratorin e mirëmbajtjes
një lloj gjumi vullnetar jashtë elementit, ose
gjumë i lëngshëm - kjo shpikje moderne
hidro-ambient i qëllimshëm për gjumësinë,
patjetër dhe prehje analitike për bardhësinë,
pastrim kimik deri në atomikën e fjetur, proces
i konsoliduar tashmë për bukurinë natyrale,
funksional deri në vrasjen mikro-organike,
në esencë i padukshëm (veç fluskave),
askush nuk sheh çfarë ndodhë më tej
brenda kimisë, s'është as nevoja të kërkohet
brenda thelbit të natyrshmërisë - dihet
çdo gjë do të ndodhë pashmangshëm, cikël
në emër të perfeksionizmit denta-material
deri në imtësitë e pakapshme strukturale
kërkohet thjesht pamje perfekte dentale,
bardhësi natyrale, sa më shumë shkëlqim
për një dite të re - kur të jetë kthyer prapë
ky mekanizëm kyç... aty në vendin e vet!
AQ AFËR ME TY
/simbiozë e pashmangshme me driten/
Jam unë,
po aq sa ti vetë afër shpirtit,
ndjenja jote që sheh para
bebzës, akoma pa u zgjuar
mendja, si xixëllonjë e vockël
atomike, e pashterrshme,
me sytë e mi do njohësh
universin, ëndrrat do trasohen
për ty, përherë do fluturoj
po deshe ca hapa para teje,
dhe anash mund të rri,
në cilindo krah të duash ti,
si shpresa e zogjve të arsyes,
cicërimat, klithmat, universalja
e çerdhes, ndërgjegjia
që ushqen dritën - do jemë
për ty secila dritë që njeh ti,
çdo rreze dielli, çdo feksim,
ajo më e imëta xixë jete,
"elektrikat" në fund të detit,
në humnerat më të errëta,
njësia kuantike e shpirtit,
llamba për hartat e kapitenit,
shtigjet e paskajshme yjore
në humbëtirat e zemrës, flatrat
e vetë dritës, timoni, kompasi,
navigacioni i çdo fotoni,
besomë, më ndiq pa frikë,
nëse ndalem do ndalesh dhe ti,
por mos u largo, mos ik
kurrë nga drita,
jam unë.
ARTEMIS DHE ENGJËLLI BEZDISËS
Të shtrenjtat muza, si duket dikur paskam vrarë
një engjëll (ja atë atje, atë të mërrolurin, atë kaçurrelin),
jo se desha ta vrisja por sepse nuk ndjeva, nuk e desha,
nuk e përfilla fare, tash më vret mua çdo ditë, më ndjek
hap pas hapi, s'më le të qetë as në gjueti, çdo gjë
e tremb me shigjetat e tij, vallë ka të drejtë, paçka se ai
s'kërkonte dhe shumë, thjesht vetëm që ta doja - unë
e dija kështu: natyrisht, ndjenjë e bukur është, por
nëse nuk ndiejmë prapë asgjë, po aq legjitime
duhet të jetë, aq e natyrshme të gjykojë vetë zemra,
t'mos e duash një engjëll, kujtoja fare njëjtë e natyrshme
sikur dhe e kundërta, mendoja se ndjenjat jokushtimisht
zgjohen, s'mund të imponohet dashuria, ju vetë
insistoni: madje as poezia, duhet tash ta duam patjetër
një engjëll vetëm sepse na qenka engjëll - unë apo ai
kemi të drejtë këtu, sipas tij, doli që s'paskam ditur gjë.
NUK ËSHTË "RELIGJION"
Të gjitha zemrat në errësirë rrahin
burgosur përjetshëm, në vetmi
por në vetvete fanarë dritësie janë,
si xixëllonjat e qiellit - dhe
Dielli jep shumë dritë, përmasat
pakëz "problematike",
por megjithatë ligj i natyrës,
diversitet frutash, larushi rruazash
dimensionesh, s'është rastësi,
disa zemra janë të vogla... si gogla,
fare "mini", ndoshta sa një lajthi.
Nuk besoj kësaj radhe
në kriteret, në ndihmën e shkencës -
me rreze Rentgen t'i masim,
apo me pompë t'i fryjmë, si maskota,
tullumbace Diznilendi, dikush
tjetër mbase beson në zemra "vakum"
si poç i Edisonit - nuk di,
ndoshta thjesht t'iu flasim, absolutisht,
çdo rrahje ta miratojmë, çdo
impuls ta ndiejmë, t'iu besojmë
sikur zemra të ishte vetë Zoti - u bu bu
gjithë ato zemra të botës, konfuze,
por nëse secila zemër xixëllon
për të tjerët, pandalshëm si Diell
ndoshta dhe është një portë
jona e dritës, një shpresë.
Ndonëse nuk është "religjion", siduket
prapë s'na mbetet aq shumë:
vetëm lutja - luteni pra o njerëz
të botës, çdo ditë zemrën
tuaj të rritet - ku i dihet, ashtu së paku
mund të jemi një ditë si Dielli
më afër Zotit.
- - -
MATRICË PROFETIKE
(Bisedë post-futuriste me George Orwell)
Sot vetëm një Huble lart që kërkon Zotin,
por një milion sonda dhe satelitë
"big brothers" të tu kthyer nga ne
për ta spiunuar dhe gjetur vetveten
miku im Orwell nuk them se ishe naiv, por shih
deri në alivanosje insistohet, kërkohet
nga të gjithë tokësorët (dhe nga alienët)
që t’i kapin valët eterit të turbulltë,
ndotur e ngulfatur me të gjitha ndytësitë
e shekullit XX - më të turpshmit shekull
nga i cili njerëzimi do të turpërohet
ndoshta dhe nëntë shekuj që vijnë.
Duhet të pajtohet poeti, dymijë vjet
pas Krishtit, me gënjeshtrat e shekujve –
i ngrati, ndoshta s’ka shteg, ai vetëm klith:
nuk dorëzohem, mund të ndodhë…,
por më parë duhet t’më verboni,
gjithë pluhurin e dunave të Saharasë
syve t'ma hidhni, me akullin e Antarktidave
zemrën t'ma mbështillni! - bah...
bukur ia thonë poetët por sa të marrë janë!
E nesër i dashur Orwell, as idenë nuk e ke,
kush mund ta dijë sekretin e Agralit
çmim Nobel për një kod të ri, relikt "davinçian"
kod që rrotullon nëntë mekanizma titani,
"çelikosur" me titanium, nëntë shtresa diamanti,
nëntë metra të trashë, sarkofag atomik
ngjashëm si për ndonjë Çernobill-tragjedi
dhe nëntë palë çelësash-enkriptuar
prapë blinduar nëpër gyptha hermetikë
për të hapur ose, sipas nevojës,
për të fshehur të vërtetën e shekujve.
Nuk tallem miku im, duhet të besosh
në Cyber-Tron, Orakull Silikon, direktivë
në "matrix" - Hamurab i Babilonisë
nuk pajtohet me asnjë kod, nuk i do
hardhucat mimetike, as skorpionët metalik,
kobrat-magnum si nata tek gjuajnë, kërkojnë
kërminj silikoni për industrialistët,
për eliten dhe për politikanët "cyborg"
ndërsa këta sa kënaqësisht i falin fytyrat e buta
si prapanicë bebesh, për sise Venerash
kirurgji plastike aty për aty, virtualisht,
doza të programuara XTC, ekstazë
kolektive për votat në "Facebook"
turistë kozmik na përgjojnë në akuarium,
hieroglife zhurnalistike nga shtatë dimensione,
kodikë-gurë të xhamtë, medalione,
Hazreti Musa si neo-Bill Gate mutant
bart pllaka digjitale gjithkah, predikon
nëpër stere dhe ujë, tabanit të kontinenteve,
oqeaneve peshqit hanë fiber-optiket,
si spageti digjitale, dhe në Playstation
ta bëjnë tetë me dy - beso i dashur Orwell
madje dhe sirenat e Sarandës do ta kenë
nga një super-kompjuter në bebzë.
KURORË GJEMBASH
Padyshim duhet të jetë çmenduri
ta ndjekësh vetë hijen, mbyllur në xhama
të provosh ta puthësh Mona Lizën,
t'i quash sytë e saj burim rrezesh, spektroskopi
infra-e kuqe, prej drite shufra blinduese,
masë sigurie për "trezorin" hyjnor artistik,
roje për buzëqeshjen enigmatike,
prandaj gjykimin ta peshosh
në mustakun e Duchamp, dhe ngutshëm
ta sjellësh konkludimin: s'ka kush,
s'ka hajn të botës që mund ta vjedh
zemrën e saj... në Louvre.
Pa brus ndjenjash, ta kaptosh estetiken
e secilit trëndafil, të secilës petale,
çdo mimozë regjionale, secilën lule
të botës si herbalist romantik pa e këputur
ta kornizosh, me puthje ta varësh
në breg të Venerës, pa shtytës, pa fibra
emocionale, pa dridhje, pa timbra...
ta quash "xigëlushe", epiqendër të ndjenjës,
rënkimet t'i përthithësh - artistikisht
ta zbukurosh, t'i falesh orgazma
vetë idesë së ekstazes, të "bukuren"
e korbave në sy mjellmash ta bësh
aq tërheqëse, si sekreti i buzëve të ML,
natyrale si pafajsia, si virgjëria - e vetë
të klithësh, të rënkosh, të përjetosh
shkrirje në të kuqen deri në përgjakje,
si luleshtrydhet ballit të kullosh,
gjemba germash, kurorë e marrëzisë,
padyshim profet... vetëflijim, pseudo-kritik
arti në vertikalen e "fajit" të Kalvarit.
DA VINÇI NË OLIMPIADË
Miku im i "mbathi" nallanet e veta,
në fakt u hipi lundërzave të drunjëta,
si pandofla të çuditshme... shpikur
nga ai vetë - punoi gjatë, pa pushim
shkriu mend, panumër skicash e faqesh
në Codex Atlanticus - dhe vrapon
si i marrë mbi syprinën e detit,
fillimisht e humbi orientimin, u nis gabim
andej kah Bosfori, por u këndell,
shpejtë e ndërroi kursin... tani ndodhet
diku afër ngushticës së Gjibraltarit -
ka vendosur të jetë garues zyrtar
në Olimpiadën e Londrës.
Sot e humbëm kontaktin, iPhone
i vet mund t'i ketë rënë në ujë, por
në emailin e fundit më shkruante:
pse ti s'merr pjesë në festivale kurrë,
as në gara, as olimpiada... nisu pra,
mbath ca aso të drunjëta holandeze,
bjeri i qetë La Manshit, dil andej
dhe më prit, mos ki frikë, në një kanal
aq të ngushtë nuk mbytesh dot,
as si delfin, as zbathur, as me not...
pa le që "klompet" janë të njohura
në gjithë botën, ndoshta ia del,
triumfon, bëhesh "i parë", kampion
i ecjes mbi ujë, por dhe pas meje
nëse ngelesh, një medaljon i fildishtë,
o çfarëdo qoftë, padyshim të takon.
Kali i Nilit dhe Zogjtë
Hippopotamus, të gjithë e dinë
pse ke turp ti "qos" natyre, s'ke gëzof,
far' leshi burrash as qime, gjithmonë
i "parruar" a la natura, në turbullirë
fshihesh, si shtyllak ngulesh
nga turpi në vend, gjoja mediton...
s'mund të përdridhesh si Anakondat...
e prapë si një gjarpër i trashë
tmerron, vetëm verbërinë dhe sytë
mbi ujë mbanë, mos mendo keq
Horus dhe Sethi nuk të shajnë, jo
kurrë s'të përqeshin - ata të duan!
Hippopotamus, si nuk e sheh ti mizor
deltash... moçalesh e kënetash
si nuk e ndjen këtë pafajsi natyre,
gjithë ata zogj naivë tek cicërojnë
çiltër mbi ty, ngrohtësisht si rrezet,
butësisht dhe freskët si puhia e bjeshkëve...
si kthjelltësia e qiellit, prapë të besojnë,
tek ty fluturojnë, ndër dhëmbët e tu
monstruoz... ndalojnë, dhe t'i pastrojnë
aq natyrshëm - ata të duan!
Hippopotamus, ti i vret madje
dhe këlyshët e tu mizorisht, nuk "ndjen"
as më të egrin, më të frikshmin
anima-instikt, sa shumë egërsisht
egërsohesh për zonën tënde të influencës,
për "ekosistemin" e grykësisë,
mos ti shpirt demoni, më parë dëgjo
klithmat, thirravajet, mos i vrit
fëmijët e tu, të natyrës - ata të duan!
Hippopotamus, turp të kesh nga
paturpësia jote e natyrshme - mos harro
njëjtë si zogjtë, si fëmijët e tu... dhe natyra
të fal natyrshëm, falë pavetëdijes tënde
për egërsinë - natyra të do, Hippopotamus!
