Me shkas:A nuk ishte z. Adem Demaçi më shumë se një herë shqiptar!?

Qerim Pllana

Z. DEMAÇI ME NENSHTETËSI TË DYFISHTË SHQIPTARE-ÇUDI!

Ndonëse lajm dite, jave dhe muaji është cepi verior i Kosovës, skenarët, kidnapimet, vrasjet e vazhdueshme të shqiptarëve nga kriminelët serb, krimi dhe kriminaliteti, situata këto të ndera politike në tërë hapësirën shqipfolëse. Çështja e një dyshtetësie të fituar pas dy vjet pritje nga Tirana zyrtare për z. Adem Demaçi, zgjon një kureshtje tjetër të pakëndshme aktuale politike shqiptare. Gjithë ajo procedurë për të ardhur deri të një certifikatë, duke dëshmuar se je shqiptar dhe ke (s`ke) dy-shtetësinë, dëshmon hilet e politikës, qeverisë dhe instancave më të larta të shtetit shqiptar ndaj Kosovës, qytetarëve vëllezër, pjesës së vetë autoktone! Kjo anomali s`ka brirë, pos që është fundërrinë e kahershme komuniste, marksiste-leniniste! Sepse, shqiptarët pikërisht janë ndarë me këso intriga dhe hile politike! Nga Tirana zyrtare, prejse është bërë kryeqytet i krye-diplomacisë, politikës dhe i sistemeve, skemave të njëpasnjëshme të çoroditura të ndikuara nga pansllavizmi ortodoks-otoman. Qysh me Berlinin, Bukureshtin, Londrën, Parisin, Moskën, Jaltë e Maltë, Rambuje, Paris dhe Vjenën mike të Kosovës ahtisaariane”! Me Vlorën heroike të I. Qemalit, Durrësin e renegatit Toptan, Shkodrën lakmi e përjetshme e malazezëve, veriun e Kosovës, Shkupin, Preshevën, Plavë, Guci, Ulqin e Beranë...
Më fal, z. Demaçi, mos është hile. Është dashur që dyshtetësinë shqiptare, pikërisht në emrin dhe autoritetin Tuaj, ta kërkoni për të gjithë shqiptarët jashtë “Nënës”, Shqipëri! Mos e harroni një çështje i nderuari “Mendela”, ka edhe nënë dhe baba të ligë, të cilat i lënë fëmijët bonjak, për një burrë a grua! Ka nënë që e vret fëmijën e vet, fëmijë që vrasin prindërit etj.! Nëna ime Emine me babë Selimin, i patën pesëmbëdhjetë lindje, nëntë prej tyre na rritën, gjithmonë me shpresë, se një ditë do të ndahemi prej shkaut! Ajo thoshte: “Kemi pas dy nëna. Një na e mori shkau prej Rakovice në Leskoc, tjetrën për vete e bën Junani, moskovitë dhe do evropianë”..!
Pastë ndjesë nëna ime nuk dinte shkrim as lexim, por historinë e dinte më mirë sesa do historianë! Z. Demaçi e kishit dhe e keni për obligim, që në emër të shqiptarëve jashtë Shqipërisë Londineze, të kërkoni dy-shtetësinë e një kombi, një gjuhe, një flamuri dhe një histori-gjeografie. Unë besoi se këtë reagim, opinion apo emocioni paksa kundërshtues, do ta kuptoni. Mos e harroni një thënie: “Kush është i zoti mos i shkoftë kot e i zi moti”, por që s`është lavdi, lavdërim, gëzim-përgëzim a urim, nëse këtë nuk e gëzon pjesa tjetër e kombit!
Mbase nuk është kjo dëshira juaj e fundit, për ta përqafuar mëmën Shqipëri, e cila si emër subjekti nuk bartë farë faji. Është fajtore politika, diplomacia, nënshtrimi, egoja për të jetuar ndaras si 120 parti, të cilat për Kinën do të ishin tepri..! Ju z. Demaçi, shihet se u është plotësuar dhe një dëshirë, mbase pas asaj të Çlirimit të Kosovës. Mbase nuk mjaftojnë pa u bashkuar shqiptarët dhe pa u zhduk kjo hasmëri politike e ndërsjellë dhe e sjellë nga Evropa, apo gjenetika e së cilës grindje dhe përçarje nuk i dihet as pas zbulimit të ADN-së! Dëshirën për bashkim e kishit në shpirt Ju, si heronjtë tanë të shumtë; Adem e Hamëz Jashari, Agim Ramadani, vëllazëritë Haradinaj, bashkëshortet Xheva e Fehmiu, shumë dëshmorë e martirë anekënd atdheut, kombit shqiptarisë, heronj e dëshmorë të rënë në altarin e lirisë për bashkim-ribashkim, kur sesi nuk rënë për për dyshtetësi!
Z. Demaçi u përgëzoi në emër të familjes për ketë sihariq, për të cilin mendoi se është personale, me autoritet, por e bërë me spica, “hile e kiamet”! Sepse nëse nga ju është kërkuar; (a mos jeni nën hetime), është poshtërsi e fundit e diplomacisë dhe e shtetit shqiptar, nga i cili akoma s`ka fuqi për ta heq (zhduk) rrymën, frymën, idetë dhe parimet komuniste, përçarëse të huazuara nga pan-sllavistet, kur sesi bashkuese pan-shqiptare! Kur në krye të shtetit akoma sundojnë komunistet, të cilët dinë vetëm për t`i rrah tavolinat me grusht hurshçevian! Dinë të përçajnë të mos bashkohen kurrë, duke luftuar çdo ide, program dhe përpjekje për bashkim! Ademi ynë, e gëzofsh këtë dyshtetësi me shëndet, por është dhënë me spica! Jo si Kroacia, e cila për dy ditë ua dha dyshtetësinë. Sepse, Ajo në krye të shtetit kishte dhe ka patriotë, trima, guximtar, burrështetas të vërtetë.
Urime z. Demaçi, jo dyshtetësia por shqiptaria e vërtetë! Ju tani nuk jeni Kosovar, por as koçe-var! Jeni vërtetë më shqiptar sesa ata, që pas dy vjet pritje, ua mundësuan për habi këtë dyshtetësi... Prandaj, i ndjeri Pjetër Arbnori, nuk e pat thënë kot: “Këta që shtirën se janë enverist, po u garantoi, unë jam shumë më enverist sesa këta beduin, të cilët për karrige hodhën poshtë gjithçka dhe Enverin. Madje të gatshëm janë për t`i hedhë baba e mama, frikësohem dhe Kosovën etnike bashkë më Shqipërinë, të tërat për pushtet pasuri dhe kriminalitet. Janë pa nderë e pa namuz”! Këtë e pat thënë në zyrën e vetë, si Kryetar Kuvendi i Legjislaturës së parë opozitare, z. Arbnori më 27 shtator 1993. Fatkeqësish, dolën të jenë njësoj të dy palët. Sepse puna, politika dhe diplomaci përçarëse shqiptare këtë po e dëshmon çdo ditë e më shumë, çdo ditë e më keq për fatin e një kombi të ndarë! A s`është qesharake, një Shqipëri me tre-katër milion banorë, t`i ketë 120 parti, mu si në Serbi! Çfarë imitimi i djallit është politikë e tillë luftë për pushtet, përçarje, kudo ndasi, në Kosovë, Shqipëri dhe në Maqedoni?! Z. Demaçi e gëzofshi dyshtetësinë!

(Autori i njohur për Ju dhe opinionin e gjerë)

Tradita e servilizmit të diplomacisë shqiptare ndaj shovinizmit grekokaragjoz

Prof Dr Eshref Ymeri

Nga faqja e internetit me titull: “Kreshnik Spahiu: Klasa politike është mbledhur rreth “grekut” Dule”, që zoti Feliks Taho e kishte botuar më 01 prill 2012, u njoha edhe me këtë informacion:
“Aleanca Kuq e Zi ka organizuar në Kavajë një manifestim përkujtimor për Dëshmorin e Kombit, Indrit Cara. Kreu i kësaj partie, Kreshnik Spahiu, e ka etiketuar si tradhtare të interesave të vendit klasën sunduese aktuale të grumbulluar rreth kreut të PBDNJ-së, Vangjel Dule, pa guxuar të përballet me Kavajën.
Sipas kreut të AK-së, në këtë ditë përkujtimore ata janë mbledhur “tek greku Vangjel Dule, pasi pikërisht pas kaq viteve mashtrime ata nuk guxuan që të vijnë në Kavajë. “Janë mbledhur rreth Dules si tradhtarë të kombit. Në mëngjes shpalosin flamurin shqiptar, në mbrëmje atë grek. Tradhtarët të largohen nga klasa politike”, vijoi Spahiu duke deklaruar se Aleanca Kuqezi është e vetmja alternativë për kombin”.
Pozicionimi kundër shovinizmit grekokaragjoz i AK-së duket se po ua ngroh shpirtin gjithë shqiptarëvë me vetëdije kombëtare. Mes shumë arsyeve të daljes në skenë të AK-së, është edhe kundëvënia e saj ndaj një qëndrimi prej një servileje të pështirë të klasës politike shqiptare ndaj shovinizmit grekokaragjoz fill pas vendosjes së pluralizmit në Shqipëri. Në këtë aspekt, mbarë klasa politike shqiptare, në pushtet apo në opozitë, ka ndjekur traditën e diplomacisë enverhoxhiane në qëndrimin prej një servileje të thekur të shovinizmit grekokaragjoz. Kjo klasë politike, kriminelin Enver Hoxha vazhdon ta vlerësojë ende si “Hero të Popullit”, kurse kriminelin tjetër, Ramiz Alinë, e ruajti me kimet në vitet e pluralizmit, paçka se pikërisht ai, në vitin 1988, kishte dhënë urdhër për dënimin me varje në litar të poetit Havzi Nela dhe lënien e kufomës së tij të varur për tri ditë e tri netë në mes të Kukësit, me qëllim që të mbillte terror psikologjik në radhët e mbarë popullit shqiptar, me të vetmin synim që ky të mos guxonte të ngrinte krye kundër diktaturës komuniste.
Pikërisht kjo klasë politike ndërtoi të tilla marrëdhënie poshtëruese me shovinizmin grekokaragjoz, të cilat janë të papërsëritshme në krejt rruzullin tokësor, kur është fjala pë dy vende fqinje. Në këtë aspekt, kjo klasë politike, siç u theksua edhe më lart, ka ruajtur me besnikëri traditën e servilizmit diplomatik enverhoxhian ndaj shovinizmit grekokaragjoz.
Në veprën shkencore “Tensioni greko-shqiptar. 1939-1949” (Shtëpia Botuese “GEER”. Tiranë, 2002), Prof.dr. Beqir Meta ka hedhur mjaft dritë mbi traditën e këtij servilizmi me të vërtetë skandaloz. Interes të veçantë paraqert kreu III, që bën fjalë për përpjekjet e diplomacisë shqiptare për vendosjen e marrëdhënieve diplomatike me Greqinë. Autori na zbulon një faqe që mund ta quash me të vërtetë të turpshme në historinë e diplomacisë shqiptare, e cila, me servilizmin e saj të pështirë, ka njollosur dinjitetin tonë kombëtarë me hapat që ka ndërmarrë për vendosjen e marrëdhënieve diplomatike me shtetin shovinist grek. Janë 49 aksione të pastra diplomatike të qeverisë shqiptare, të fiksuara në periudhën mes viteve 1954 – 6 maj 1971, kur ajo s’la gur pa lëvizur për ta zbutur qeverinë greke që kjo të pranonte vendosjen e marrëdhënieve diplomatike me vendin tonë.
Si shpjegohet ky poshtërim që i ka bërë vetvetes diplomacia shqiptare? Si shpjegohet që Enver Hoxha këmbëngulte aq shumë për vendosjen e marrëdhënieve diplomatike me Greqinë, të cilat na përfaqësuakëshin një “çështje që u interesonte më shumë shqiptarëve”, siç shkruhej në një shënim të tij mbi një propozim të Ministrisë së Punëve të Jashtme të datës 8 dhjetor 1970 (f.230). Mos vallë ai e kishte ngritur ndonjëherë zërin pas vitit 1949 në mbrojtje të çështjes çame dhe të minoritetit shqiptar në Greqi (i cili është disafish më i madh se minoriteti grek në Shqipëri), që kështu lexuesi të bindet që shqiptarëve me të vërtetë u paska interesuar më shumë vendosja e marrëdhënieve diplomatike me Greqinë, në mënyrë që të jenë të pranishëm në Athinë me ambasadën e tyre? Aspak! Atëherë çfarë e ka shtyrë Enver Hoxhën të mbante një qëndrim kaq servil ndaj diplomacisë shoviniste të një shteti armik për vdekje, siç ka qënë, është dhe do të vazhdojë të mbetet shteti shovinist grek? Qëllimi kryesor i Enver Hoxhës, me siguri, ka qenë ruajtja dhe forcimi i pushtetit personal, i cili e çoi në braktisjen e interesave kombëtare, madje në tradhti kombëtare. Nuk ishte aspak e nevojshme që diplomacia shqiptare të hiqej zvarrë para shtetit shovinist grek për vendosjen e marrëdhënieve diplomatike. Nga analizat e prof.Metës lexuesi e kupton fare qartë që Enver Hoxha dhe diplomacia shqiptare, para se të kërkonin vendosjen e marrëdhënieve diplomatike me Greqinë, duhej të shtronin tri kërkesa kryesore para saj. E para: të abrogohet ligji i luftës me Shqipërinë. E dyta: të njihet tërësia territoriale e Shqipërisë dhe të respektohen kufijtë ekzistues. E treta: popullsia e dëbuar çame të kthehet në trojet e veta stërgjyshore dhe të njihet minoriteti shqiptar në Greqi.
Pikërisht këto tri kërkesa duhej të përbënin tri shtyllat kryesore, ku duhej të mbështetej Enver Hoxha dhe diplomacia e tij në hapat që ndërmerreshin për vendosjen e marrëdhënieve diplomatike.
Çdo shqiptar i thjeshtë, me vetëdije kombëtare, çdo nacionalist shqiptar e ndien veten të fyer në dinjitetin e tij kombëtar kur në faqet e këtij vëllimi njihet me qëndrimet arrogante, përbuzëse, shpërfillëse të shtetit shovinist grek ndaj kërkesave pa bosht kombëtar që ka bërë diplomacia shqiptare për vendosjen e marrëdhënieve diplomatike me Greqinë, ndërkohë që kjo e fundit nuk ka pranuar të vendosë as marrëdhënie tregtare me vendin tonë, siç bëhej e ditur në një informacion të Behar Shtyllës të vitit 1959, pas një takimi që kishte pasur me të ngarkuarin me punë të Bashkimit Sovjetik në Tiranë, Novikovin (f.151-152).
Këto qëndrime arrogante të diplomacisë shoviniste greke kanë shërbyer si mjet i përhershëm presioni ndaj diplomacisë shqiptare, me qëllim që kësaj të fundit t’i zhvateshin sa më shumë lëshime në interes të shovinizmit grekokaragjoz. Dhe këto lëshime, në fund të fundit, diplomacia greke arriti t’ia zhvaste me shumë sukses diplomacisë shqiptare, në dëm të interesave tona kombëtare. Madje këto lëshime, siç vëren prof.Meta, “ishin shumë të mëdha. Mosinsistimi për njohjen e vlefshmërisë së kufijve shqiptaro-grekë nga Greqia, kalimi në heshtje i konservimit të ligjit të luftës dhe injorimi i spastrimit etnik të Çamërisë gjatë procesit të diskutimeve dhe në deklaratën përfundimtare ishin koncensione të mëdha, të cilat Tirana i bëri me shpresën se vendosja e marrëdhënieve diplomatike do ta ulte tensionin. Në të vërtetë, tensioni u ul, por nuk u eleminua. Rreziqet dhe kërcënimet ndaj Shqipërisë mbeteshin në trajtë latente. Por kjo s’do të thotë se ato tani ishin më të vogla e më të zbehta. Ndërkohë u hodh edhe një hap tjetër drejt varrosjes së problemit çam. Pala greke, me siguri, ishte e kënaqur se ajo nuk u tërhoq prej pozitave të saj të mëparshme dhe, njëkohësisht, po konstatonte se presioni i saj 30-vjeçar kishte dhënë disa rezultate. Së pari, kishte shuar vullnetin e qeverisë shqiptare për të rihapur problemin e spastrimit etnik të Çamërisë. Së dyti, kishte arritur ta zbuste dhe ta thyente këmbënguljen e mëparshme të qeverisë shqiptare për të mos pranuar vendosjen e marrëdhënieve diplomatike me Greqinë, në qoftë se kjo nuk do të deklaronte qartë, më parë, se i njihte kufijtë me Shqipërinë si të përhershëm dhe në qoftë se nuk deklaronte se e quante të paqenë ligjin absurd të gjendjes së luftës” (f.233-234).
Shumë shpejt diplomacia shoviniste greke do ta tregonte fytyrën e vërtetë në qëndrimin ndaj diplomacisë shqiptare pa taban kombëtar. Më 5 maj 1971, zëvendësministri i Punëve të Jashtme, Palamas, vuri në dijeni ambasadorin amerikan në Athinë, Taska (Tasca) se “çështja e “Epirit të Veriut” do të lihej “të flinte”, të paktën për momentin” (f.234). Po ky Palamasi, në Konferencën e shtypit që dha më 8 maj 1971, po për çështjen e “Epirit të Veriut” deklaroi se “situata ekzistuese, në fund të fundit, nuk ka ndryshuar në lidhje me pozitat greke. I vetmi ndryshim është se mungesa është zëvendësuar nga prezenca, indiferenca nga interesimi dhe qetësia nga dialogu” (po aty). Ai madje “kishte dhënë garanci se pozita fondamentale e Greqisë kundrejt “Epirit të Veriut” nuk kishte ndryshuar në asnjë mënyrë” (f.235). Kurse drejtori për çështjet ballkanike në Ministrinë e Punëve të Jashtme të Greqisë, Papajoanu, u tha amerikanëve se “Greqia kishte interes të hapte konsullatat e saj në Shqipërinë e Jugut për shkak të ekzistencës së minoritetit grek atje. Por ai e përjashtoi mundësinë që Shqipëria të hapte ndonjë konsullatë në Greqi, sepse, sipas tij, në këtë vend nuk ekzistonte ndonjë minoritet shqiptar” (f.234-235).
Por faktet zbulojnë lakuriq qëndrimin mashtrues të diplomatit grek ndaj diplomatëve amerikanë lidhur me minoritetin shqiptar në Greqi. Kishte kaluar më shumë se një vit pas vendosjes së marrëdhënieve diplomatike, kur ambasadori ynë në Greqi, “bëri një vizitë në Çamëri më 5-9 qershor 1972, i shoqëruar nga zëvendësministri për Epirin, Petro Koceli. Gjatë vizitës ai konstatoi se në zona të caktuara, si në ato të Sulit, afër Janinës, Prevezës, Igumenicës, Pargës, Filatit dhe më pak në atë të Artës, kishte mbetur një numër i konsiderueshëm banorësh me origjinë shqiptare, të cilët jetonin kryesisht në fshatra. Me gjithë këtë prezencë të dukshme të shqiptarëve, vetëm dy prej zyrtarëve grekë e përmendën ekzistencën e popullsisë shqiptare në këtë zonë. Prefekti i Igumenicës i tha ambasadorit shqiptar se në këtë rajon kishte shumë njerëz që flisnin shqip dhe që kishin të afërm në Shqipëri. Gjithashtu edhe kryetari i Bashkisë së Igumenicës, i cili ishte me origjinë shqiptare dhe fliste shqip, pohoi se ende këtu kishte fshatra të tjerë që flasin shqip. Ndërsa mjeku me origjinë shqiptare nga Grapshi i Gjirokastrës, Thoma Luçi, kishte pohuar se në Prefekturën e Prevezës, ose midis saj dhe Igumenicës, kishte 40 fshatra që flisnin shqip. Gjatë vitit 1973 funksionarë të tjerë të ambasadës shqiptare bënë vizita në Igumenicë, ku konstatuan ekzistencën e disa fshatrave të krishterë që flisnin shqip. Ata vizituan fshatin Kastro me 1 800 banorë, i cili njihej si “Tirana e Greqisë”, për arsye se të gjithë fshatarët flisnin shqip dhe dëgjonin Radi-Tiranën. Mirëpo, përveç këtyre vizitave, nga qeveria dhe nga diplomacia shqiptare nuk u ndërmor asnjë veprim tjetër në drejtim të problemit të madh të spastrimit etnik të Çamërisë dhe të ruajtjes së identitetit shqiptar të asaj pjese të popullsisë shqiptare që kishte mbetur në Greqi” (f.252-253).

Por qeveria dhe diplomacia shqiptare nuk mund të ndërmerrnin ndonjë veprim tjetër se ato kishin rënë në bark para diplomacisë shoviniste greke, se ato e kishin zhveshur veten nga dinjiteti kombëtar!
Po diplomacia shoviniste greke a ndërmori vallë ndofarë hapash konkretë për vendosjen e marrëdhënieve diplomatike me Shqipërinë? Nga materialet burimore që ka shfrytëzuar autori, lexuesi mëson për herë të parë se vetëm në tre raste ajo ka ndërmarrë ca nisma të vakta: në mars të vitit 1966, nëmaj të po atij viti dhe në shtator të vitit 1968. Madje që në nismën e parë ambasadori grek në Bukuresht, në takimin që kërkoi me ambasadorin tonë atje, theksoi që “çështjen e “Vorio Epirit”, të cilin shqiptarët e quanin Shqipëria Jugore, të mos e përmendim fare” (f.203). Diplomacia shoviniste greke pikërisht të tilla gracka i ka ngritur diplomacisë sonë, në të cilat kjo e fundit ka rënë me lehtësi, duke mos u udhëhequr nga parimi bazë i mbrojtjes së interesave mbarëkombëtare. Duke pasur parasysh qëndrimin e pandryshueshëm armiqësor të shtetit shovinist grek ndaj shtetit shqiptar që prej vitit 1944 e deri në mars të vitit 1966, nuk e di se sa dinjitoze mund të vlerësohet deklarata e Enver Hoxhës, i cili, pasi u njoh me nismën e parë të diplomacisë greke, në takimin me ambasadorin kinez Shy Gjien Guo, më 4 prill 1966, tha: “Ata (grekët – E.Y.) për 22 vjet me radhë donin të na kafshonin dorën, tani kërkojnë të na e puthin” (f.203). Gjatë gjithë kësaj kohe (1949 – 4 prill 1966) shënoheshin 83 aksione të diplomacisë greke dhe të shtetit shovinist grek për aneksimin e Shqipërisë së Jugut, pa llogaritur këtu provokacionet e rënda në kufi, të cilat vetëm brenda 10 vjetëve (1944-1953) arrinin në 2183 raste (shih tabelën në f.62 të këtij vëllimi). Ndërkohë, vetëm prej vitit 1954 e deri më 4 prill 1966 qeveria shqiptare pati ndërmarrë 46 aksione diplomatike për vendosjen e marrëdhënieve me Greqinë. Atëherë, për ç’arsye Enver Hoxha dhe diplomacia shqiptare, gjatë 22 vjetëve, patën këmbëngulur aq shumë për t’ia afruar dorën nepërkës greke, kur kjo kërkonte veç ta kafshonte? Për ç’arsye Enver Hoxha dhe diplomacia shqiptare mbanin një qëndrim kaq të përulur, kaq servil ndaj shtetit shovinist grek, kur dihet që nuk udhëhiqeshin aspak nga mbrojtja e interesave tona kombëtare, të cilat, në rastin konkret, lidheshin me çështjen çame dhe me minoritetin shqiptar në Greqi? Arsyeja e një qëndrimi të tillë fshihej në pikësynimin e klikës prosllavokomuniste të Tiranës, e cila, siç e vë në dukje prof.Meta, kërkonte qetësi në kufijtë tanë jugorë vetëm e vetëm që të forconte pushtetin personal të Enver Hoxhës!
Po a nuk do të kishte qenë shumë më bukur sikur Enver Hoxha dhe diplomacia shqiptare, fill pas çlirimit të vendit, të kërkonin të vendosnin menjëherë marrëdhënie diplomatike me “mangustën” turke, e cila do t’i kishte kursyer shtetit shqiptar shumë energji të harxhuara kot me Greqinë dhe do të kishte shërbyer si një ilaç tepër i godiur kundër kafshimeve të nepërkës greke? Marrëdhëniet diplomatike me Turqinë u vendosën me shumë vonesë, në vitin 1958, ndërkohë që vetëm gjatë dy vjetëve – 1954-1956 – shënoheshin 11 aksione diplomatike të qeverisë shqiptare për vendosjen e marrëdhënieve diplomatike me Greqinë! Megjithëse Turqia ishte anëtare e Paktit Ballkanik, të themeluar më 9 gusht të vitit 1954 mes Greqisë, Jugosllavisë dhe Turqisë, kjo e fundit “mbante qëndrim dhe kishte synime krejtësisht të tjera ndaj Shqipërisë. Ajo ishte kundërshtare e pretendimeve tokësore greke në kurriz të Shqipërisë, mbështeste integritetin e saj territorial dhe përpiqej për ta tërhequr shtetin shqiptar në anën e Perëndimit dhe në Paktin Ballkanik” (f.83).
Enver Hoxha, që jargavitej pas komunizmit rus në interes të ruajtjes së kolltukut personal, nuk donte ta kuptonte se kush ishte dashamirësi i vërtetë i Shqipërisë dhe i mbarë kombit shqiptar. I tillë në Ballkan ishte dhe mbetet shteti turk, aq më tepër që atje kishte një komunitet të madh shqiptar.
[Më 15 maj 2000, kur po kthehesha për në Shqipëri me autobusin e linjës Tetovë-Tiranë, u njoha me një shqiptaro-turk që banonte në Izmir. Ai kishte qenë gjatë disa vjetëve sekretar i Shoqatës së Miqësisë Turqi-Shqipëri. Ai më tregoi se në evidencat e Shoqatës në mbarë Turqinë figuronin 7 milionë shqiptarë, nga të cilët 2 milionë flisnin në familje një shqipe të pastër].
Por qeveria shqiptare Paktin Ballkanik e vlerësonte si të tillë, “që drejtohej kundër Bashkimit Sovjetik, “Demokracive popullor”, veçanërisht kundër Republikës Popullore të Shqipërisë e Bullgarisë dhe si një pjesë të pandarë të Paktit “agresiv” të Atlantikut Verior. Sigurisht që kjo ishte pikëpamja e Kremlinit” (f.102).
Nga vendosja e marrëdhënieve diplomatike me Greqin përfitoi tërësisht diplomacia shoviniste greke, shteti shovinist grek, shtypi shovinist grek, lobi shovinist grek në SHBA dhe kisha shoviniste greke, të cilët frytet e veprimtarisë së tyre antishqiptare do t’i vilnin më vonë, pas vitit 1990, me vendosjen e sistemit neokomunist demokratiko-socialist. Faktet e përfitimeve të shtetit shovinist grek dhe të të gjitha strukturave ndihmëse të lartpërmendura në kurriz të vendit tone, prof.Meta i ndriçon fare mirë në faqet e këtij vëllimi, kur thekson se nismat e vakta greke për vendosjen e marrëdhënieve diplomatike nuk ishin aspak të favorshme për ne sepse “Greqia nuk njihte vlefshmërinë e kufijve me Shqipërinë, nuk hiqte ligjin e luftës dhe kishte mbyllur diskutimin e problemit çam, të cilin dukej qartë se edhe qeveria shqiptare ia kishte lënë historisë. Këto avantazhe u siguronin grekëve kushte më të favorshme se në vitin 1949 që, në të ardhmen, kur ata ta shihnin të volitshme, të rigjallëronin përsëri pretendimin mbi ekzistencën e gjendjes së luftës dhe… të parashtronin përsëri kërkesën dhe të vazhdonin përpjekjet për aneksimin e Shqipërisë së Jugut dhe organizimin e një konference ndërkombëtare për këtë qëllim, pa pasur shqetësimin se do të ishin të detyruar të përballeshin me problemin çam, i cili, që prej vitit 1948, nuk ishte përmendur më nga qeveria shqiptare” (f.228)
Duke hequr dorë nga mbrojtja e interesave mbarëkombëtare me lënien në harresë të tragjedisë çame dhe të spastrimit etnik të Çamërisë, qeveria shqiptare e kishte katandisur veten në një pozicion të mjerë në qëndrimin ndaj diplomacisë greke dhe kishte bërë të mundur që qeveria greke të “kishte fituar një avantazh të madh, që në të ardhmen ta rriste presionin ndaj Shqipërisë, duke përdorur kartën e të drejtave të minoritetit grek në Shqipëri Ajo (qeveria greke – E.Y.)dëshironte t’i zgjeronte kufijtë gjeografikë dhe standartet politike të tij përtej kufijve realë e të pranueshëm nga normat ndërkombëtare, me synimin që të rriste influencën e vet në Shqipërinë e Jugut. Me spastrimin etnik të Çamërisë ishte krijuar një disbalancë politike në dëm të shqiptarëve, e cila do të ndikonte në rritjen e presionit grek dhe do të pakësonte mundësinë e shanset për marrëdhënie të balancuara, korrekte, për mirëkuptimin dhe besimin reciprok të të dy vendeve” (f.228-229).
Shqetësimet dhe parashikimet e Prof. Metës dolën me të vërtetë profetike. Provokimet e drejtpërdrejta të shtetit shovinist grek për acarimin e situatës në Himarë me rastin e zgjedhjeve lokale në tetor të vitit 2003 vërtetuan më së miri se neotradhtarët në pushtet të interesave tona kombëtare janë trashëgimtarë të tradhtisë kombëtare të klikës veteranokomuniste shqiptare: shteti shovinist grek synoi haptas t’i zgjeronte me të vërtetë kufijtë gjeografikë të minoritetit grek në Shqipëri, duke kërkuar që edhe Himara të shpallet zonë minoriteti. Prandaj nuk ka asgjë për t’u çuditur që, sot, shovinizmi grekokaragjoz, mes himariotëve, ka arritur të peshkojë edhe elementë të shitur, tradhtarë, si puna e Kolilës, e Bollanos dhe e përkrahësit të këtij të fundi, lakeut Dule, të cilët, duke i detyruar t’u bien borive në të katër anët, i vuri në lëvizje për “përgatitjen” e memorandumit shtatëpikësh, drejtuar parlamentit grek për greqizimin e Shqipërisë, përndryshe parlamenti shovinist grek do të vinte veton kur të vinte koha për të diskutuar çështjen e firmosjes së MSA-së dhe të pranimit të Shqipërisë në NATO. Duke pasur parasysh krejt politikën tradicionalisht armiqësore të shtetit shovinist grek ndaj kombit shqiptar, kemi plotësisht të drejtë të mendojmë se memorandumi shtatëpikësh, në fshehtësi të plotë, duhet të jetë përgatitur fillimisht në kancelaritë e kryeministrit Karamanlis dhe në skutat e mykura të kishës shoviniste greke, para se t’i dërgohej për firmë tradhtarit Bollano dhe për informin lakeut Dule. Ja, ky është rezultati i gjëmave që i përgatiti çështjes sonë kombëtare tradhëtia veterane, enverhoxhane, e komunistëve shqiptarë me lëshimet që i bëri shovinizmit grekokaragjoz para se të vendoseshin marrëdhëniet diplomatike me shtetin shovinist grek, tradhti kjo, që i çeli udhën sulmit frontal, në të gjitha fushat, të greko-ortodoksisë kundër vendit tonë dhe që, sipas fjalëve të arta të zotit Abdi Baleta, do të duhet të përballohet me një kosto shumë të lartë!

Eshref Ymeri

SHPËTIMI I KOSOVËS ËSHTË SHQIPËRIA, JO SERBIA!

Nga Prof. Dr. Mehdi HYSENI

***

 -Jo, assesi, “aman “ Serbisë kolonizatore, sepse Kosova, Presheva, Bujanoci dhe Medvegja, janë pjesë integrale të territorit të Shqipërisë Etnike. Në këtë pikëvështrim nuk duhet të bëhet asnjë koncesion dhe, asnjë kompromis politik i gabuar në favor të politikës dhe të diplomacisë kolonialiste të Serbisë. Këtë imperativ sine qua non , duhet ta mbajnë parasysh edhe Prishtina, edhe Tirana zyrtare, jo të bëhen robër të politikës dhe të diplomacisë antishqiptare të Serbisë.
Kosova është Shqipëri, jo Serbi!Kjo e vërtetë dhe e drejtë historike, legjitime dhe legale e shqiptarëve mbi territoret e tyre etnike shumëshekullore, duhet t’i bëhet e ditur BE-së, NATO-s dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës, në mënyrë që të mos lejojnë vampirizimin e gjenocidit kolonial dhe neokolonial të Serbisë mbi shqiptarët dhe mbi Shqipërinë, por ta “disiplinojnë” dhe ta detyrojnë atë (Serbinë) që ta njohë Republikën e Kosovës, si dhe të drejtën e vetëvendosjes së shqiptarëve të Preshevës, të Bujanocit dhe të Medvegjës, që të bashkohen me Kosovën, përkatësisht me Shqipërinë.-Vetëm pas përmbushjes së kushteve të sipërtheksuara nga ana e Beogradit zyrtar, do të krijoheshn mundësitë dhe rrethanat reale politike, që Prishtina zyrtare, të pranonte vendosjen dhe normalizimin e marrëdhënieve politike, ekonomike, diplomatike dhe tregtare me Serbinë. Ndryshe jo, kurrfarë koketimesh, as kurrfarë bisedimesh me Beogradin zyrtar, pavarësisht nga “sonda” e trysnisë së faktorëve ndërkombëtarë ndaj palës shqiptare.
- Jo Kosova, por Serbia është ajo, që duhet t’i lus dhe t’u bjerë në gjunj shqiptarëve, si dhe botërisht dhe kolektivisht, t’u kërkojë falje për të gjitha mizoritë dhe gjenocidet e derisotme të saj (1912-2012), të kryera ndaj tyre dhe, pushtimit dhe e grabitjes me forcë të territoreve të Shqipërisë Etnike.
Pse Serbisë, t’i mundësohet rikthimi në Kosovë, kur ajo e ka djegur, shkrumuar dhe, e ka humbur Kosovën e kolonizuar më 1999. Pikërisht me kryerjen e gjenocidit rikolonizues të Serbisë mbi Kosovën (1989-1999), Beogradi e ka konsumuar dhe e ka humbur përgjithmonë të drejtën ilegale të sundimit kolonial njëshkeullor të Kosovës shqiptare (1912-1999).
Prandaj, derisa Serbia si ish-shtet kolonizator gjenocidal, nuk e njeh Republikën e Kosovës, si dhe të drejtën historike dhe legjitime të vetëvendosjes së shqiptarëve të Preshevës, të Bujanicit dhe të Medvegjës, as Prishtina e as Tirana zyrtare nuk kanë kurrfarë të drejte moale, as ligjore, që të hyjnë në kurrfarë relacioni negociues dhe bashkëpunues me Serbinë, sepse ajo ende mban të kolonizuar Preshevën, Bujanocvin dhe Medvegjën, si dhe ka okupuar edhe pjesën veriore të Republikës së Kosovës.
“Dialogu teknik”-garanci për copëtimin e Kosovës Veriore!Duke përfituar nga gabimet politike të bisht “dialogut teknik” (mars 2011 –mars 2012), qarqet shoviniste dhe hegjemoniste drejtuese të Serbisë, po sillen dhe po veprojnë me Kosovën, ashtu sikurse dikur politika, diplomacia dhe porpaganda teorike dhe praktike e regjimt çetniko-fashist, gjenocidal dhe kolonialist të Serbisë së Slobodan Milosheviqit.
Këtë, para së gjithash, e provon edhe okupimi i pjesës veriore të Republikës së Kosovës (1999-2012), aksionet terroriste dhe subversive në territorin e Kosovës, shkelja e sovranitetit territorial dhe shtetëror e Republikës së Kosovës. Ndër të tjera, këtë e dëshmon edhe vijimësia 13-vjeçare e mbajtjes dhe e organizimit të zgjedhjeve presidenciale, parlamentare dhe lokale të Serbisë në Kosovë (1999-2012). Kjo precedencë antiligjore dhe antijuridike ndërkombëtare, nuk ka ndodhur në asnjë vend të lirë, të pavarur dhe sovran të botës, përpos në Kosovë, edhe pse kjo qe 13 vjet është në mbikëqyrjen e juridike, politike dhe ushtarake paqësore ndërkombëtare (UNMIK, KFOR, EULEX). Edhe sa vjet nevojiten të kalojnë, e në fund, të kuptojmë dhe ta bindim vetëvetën se me Serbinë nuk mund të pajtohemi dhe të gjejmë gjuhë të përbashkët bashkëpunimi ndërshtetëror derisa ajo Kosovën e konsideron si “pjesë të vetën”? – Derisa ajo nuk heq dorë nga shkelja e sovranitetit territorial të Kosovës; derisa ajo nuk tërheq forcat sekrete policore dhe paramilitare kriminale nga territori i Kosovës Veriore; derisa ajo nuk zbardh zhdukjen e mbi 3000 mijë shqiptarëve të pagjetur, që nga përfundimi i luftës gjenocidale të Serbisë në Kosovës (1999-2012); derisa ajo të mos paguajë reperacionet e luftës për dëmin dhe për shkatërrimin e pasurive të luajtshme dhe të palujtshme të Kosovës; derisa ajo të mos i zbulojë të gjitha varrezat masive të viktimave shqiptare, të importuara nga forcat kriminale çetniko-fashiste serbe në viset e ndryshme brenda territorit të Serbisë, me qëllim që të humbisnin çdo gjurmë të identifikimit të tyre pas mbarimit të luftës gjenocidale serbe në Kosovë (1989-1999); derisa ajo të mos e njohë de fakto dhe de jure Republikën e Kosovës, si dhe derisa ajo nuk heq dorë sundimi kolonial njëqindvjeçar (1912-2012) i Preshevës, i Bujanocit, i Medvegjës, territore këto, të cilat i përkasin Kosovës, përkatësisht Shqipërisë Etnike.
Për t’iu shmangur konflktit dhe ndërhyrjes së Serbisë në çështje të brendshme të Republikës së Kosovsë, si qeveria, ashtu edhe kuvendi i Kosovës (duhet të pezullojnë çdo kontakt dhe çdo dialog me Serbinë), nevojitet që sa më parë të jetë e mundur, t’i harmonizojnë pikëpamjet, qëndrimet dhe veprimet e tyre me qeverinë dhe me kuvendin e Republikës së Shqipërisë, në mënyrë që të fillojnë ndërtimin e strategjisë politike kombëtare dhe shtetërore për bashkimin e Kosovës me Shqipërinë, por jo pa Preshevën, Bujanocin dhe Medvegjën si pjesë të Kosovës, përkatësisht të Shqipërisë.
Si Prishtina, ashtu edhe Tirana, duhet të përqëndrohen në rindërkombëtarizimin e zgjidhjes së çështjes koloniale të shqiptarëve në Ballkan, duke kërkuar mbajtjen dhe organizimin e një konference ndërkombëtare, duke marrë për bazë dispozitat e Kartës së Kombeve të Bashkuara, Kartën e Parisit për një Evropë të re ( 1990), Dokumentin përfundimtar të Helsinikit (Kreu VIII, ku flitet për njohjen e së drejtës së vetëvendosjes) të KSBE-së së vitit 1975, të drejtën ndërkombëtare, si dhe konventat ndërkombëtare që favorizojnë respektimin e së drejtës së vetëvendosjes së popujve të kolonizuar në dimensione ndërkombëtare, të miratuara nga Asambleja dhe Këshilli i Sigurimit të Kombeve të Bashkuara (1946- 2012).

Kolë Berisha, mbrojtës i të vërtetës shkencore për shqiptarët e Kosovës

Gjekë Gjonaj, Ulqin

Me rastin e vizitës familjare që më bëri miku im i dëshmuar, juristi, politikani e veprimtari i denjë i çështjes kombëtare Kolë M. Berisha ( ish nënkryetar i dytë i Lidhjes Demokratike të Kosovës, ish kryetar i Parlamentit të Kosovës, ish deputet në Parlamentin e Kosovës dhe ish i burgosur politik) në Ulqin , më 14 qershor 2011, më dhuroi librin e tij më të ri ” Djajtë nuk flenë”, botuar nga Shtëpia Botuese ” Rozafa” në Prishtinë në vitin 2008.

Në këtë libër vëllimor prej 619 faqesh, të ndarë në kapitujt e nënkapitujt, veçohet fryma e analizës kritike dhe e polemikës intelektuale me tezat hegjemoniste serbomëdha, falsifikimet e anatemat e pabaza dhe gjenocidin serb ndaj shqiptarëve të Kosovës. Këtë libër të Berishës e konsideroj si vepër monumentale për arsye se autori, duke mos qenë me profesion historian, por siç shprehet ai me modesti, që është karakteristikë e njerëzve të mëdhenjë, ”një ish mësues dhe jurist fare i zakonshëm”, mori guximin intelektual dhe shleu një detyrim kombëtar dhe me sukses, duke iu kundërvënë publikisht platformës antishqiptare të krerëve të Kishës Ortodokse Serbe (institucion fetar që është i zhytur në shovinizëm deri në skajshmëri dhe i cili është dorë e djathtë e politikës ditore serbe) ” Memorandumi për Kosovën”, promovuar më 7 gusht 2003 në Beograd, si udhëzim suprem kombëtar për interesin dhe politikën e Serbisë e të serbëve kur është fjala për Kosovën. Veç kësaj autori me këtë libër sukseshëm zhveshi dhe shembi programet ekspansioniste serbe.

Deri sa po i hedhë në letër këto mendime krejt spontanisht më erdhi ndër mend thënia e Emil Zolës “ E vërteta dhe drejtësia janë mbi të gjitha, se vetëm prej tyre varet madhështia e kombit”. Kolë M. Berisha me këtë libër historiografik mendoj se arriti të nxjerrë në pah të vërtetën shkencore për shqiptarët e Kosovës dhe të demantojë, me gjuhën e argumenteve të pamohueshme e të qëndrueshme, propagandën e trinomit serb: Kisha Ortodokse Serbe, Shoqata e Shkrimtarëve të Serbisë dhe Akademia e Shkencave të Serbisë se gjoja ” Kosova kurrë nuk ka q enë dhe nuk do të jetë shqiptare”.

Kolë M. Berisha besnik i parimeve të së vërtetës historike dhe mbështetur në një dokumentacion të pasur, me logjikën e fortë jep në këtë vepër deduksione të rëndësishme, bindëse dhe të argumentuara. Berisha në këtë libër po ashtu provoi të demaskojë, mitologjinë serbe për Kosovën, orientimet për zgjidhjen e krizës së Kosovës, përpjekjet ” kushtetuese dhe jokushtetuese”, ” ligjore dhe joligjore” të Beogradit zyrtar për të mbajtur Kosovën edhe më tutje si ” krahinë” ( koloni të saj), të pavërtetat për ” pronësionë mbi Kosovën”, shterpësinë e mendimit ” shkencor” e të njoftojë lexuesin me spastrimin etnik: Nga kokat serbe-në tokat shqiptare, me ”dhuratat ” komuniste për shqiptarët, me krimet e instutucionalizuara gjenocidale kundër populllit shqiptar në Kosovë, me ” ndryshimet demokratike” në Serbi pas rënies së Sllobodan Millosheviqit dhe me bombardimet e NATO-s kundër ” popullit të pafajshëm serb”. Autori madje i sugjeron bashkësisë ndërkombëtare që të njohë Kosovën e pavarur. ” Bashkësia ndërkombëtare , nëse dëshiron një Ballkan të qetë, duhet ta njohë edhe formalisht pavarësinë e Kosovës. Vetëm një Kosovë e pavarur do t’i ndërpriste njëherë e përgjithmonë aspiratat e Beogradit për rishtrirjen e pishtetit mbi Kosovën . Dhe , vetëm një Kosovë e pavarur do evropianizonte Ballkanin e nuk do të lejonte ballkanizimin e Evropës”, shkruan Berisha. Ai në vazhdim pohon me kompetencë se: ” Shqiptarëtg kurrë nuk do t’ua falin serbëve ato krime që i kryen mbi shqiptarët gjatë shekujve të kaluar, e sidomos ato nga viti 1912, respektibvisht nga viti 1981, përkatësisht gjatë dekadës së fundit të shekullit të kaluar . Shqiptarët kurrë nuk do të pajtohen me ata që kanë bërë krime mbi ta, mbi foshnjet e tyre, mbi prindërit e tyre, mbi fëmijët e tyre, mbi motrat dhe mbi vëllezërit e tyre”.

Libri i Kolë M. Berishës ” ”Djajtë nuk flenë” jo me gjuhën e letërsisë, por me atë të historisë, troket fort në ndërgjegjen e serbëve të sotëm, të historianëve, intelektualëve, klasës politike të këtij vendi. Janë ata, që i kanë shtrembëruar faktet historike, kanë dhunuar arsyen e shëndoshë dhe vazhdojnë edhe sot të fyejnë, të urrejnë mijëra viktima të pafajshme, duke i përbaltur ata dhe popullsisë shqiptare të Kosovës. Populli serb ka nevojë të mësojë këto të vërteta të hidhura.

Veprën ” Djajtë nuk flenë” duhet përkthyer në gjuhën serbe, që populli serb dhe rinia e këtij vendi të mos vazhdojë e t’u besojë programeve politike serbe kundër popullit shqiptar në Kosovë, sespe siç konkludon historiani shqiptar Jusuf Buxhovi ne librin e tij ” Historia e Kosovës” i cili çmendi Beogradin : ”Në mesjetë nuk ka pasur shtet serb, e as Kishë Ortodokse Serbe, por vetëm krahina, ( zhupani) që në histori janë të njohura si pushtuese dhe në dëm të etnisë arbërore, mbi të cilën pastaj është ndërtuar miti serb” .

RASTI DEMJANJUK DHE RASTI UNIK I SHQIPËRISË

 ELIDA BUÇPAPAJ

Përpara disa ditësh vdiq John Demjanjuk, në moshën 92 vjeçare, i dënuar si kriminel nazist, paçka se nuk e pranoi asnjëherë fajin duke thënë se ishte vetë një viktimë eNazizmit.John Demjanjuk lindi e u rrit në një fshat të Ukrainës në një kohë kur vendi tronditej nga kriza e urisë dhe spastrimet e Stalinit. Me fillimin e Luftës të dytë Botërore atë e mobilizojnë me trupat e Ushtrisë të Kuqe, ku plagoset dhe pasi e kthejnë përsëri në front kapet peng nga forcat gjermane, të cilat pastaj e detyrojnë që të punojë në kampin e shfarosjes Sobibor, si një “Roje burgu” — rangu më i ulët i atyre të burgosurve që pranonin të bashkëpunonin me trupat SS, por mjaftueshëm për ta dënuar dhe etiketuar si kriminel nazist.Me mbarimin e Luftëstë Dytë Botërore John Demjanjuk emigron në SHBA, merr shtetësinë amerikane dhe ndërton atje jetën deri kur, më 1983, e zbulojnë si „kriminel lufte”, kohë prej nga filloi një gjyq që zgjati 30 vjet dhe nuk rezulton të ketë mbaruar ende -ku John Demjanjuk gjykohet në tri kontinente, në SHBA, Izrael dhe Europë dhe në maj të 2011 dënohet nga gjykata e Mynihut në Bavierë me 5 vite burg pas 18 muaj gjykimi e 90 seancash. Në Mynih ai u dërgua në një shtëpi pleqsh muajt e fundit si i sëmurë terminal, ku edhe vdiq më 17 mars, duke mos e pranuar asnjë herë fajin. Në gjyqin kundër John Demjanjuk nuk pati asnjë dëshmitar që të vërtetonte se ai kishte qenë roje në kampin e shfarosjes. E vetmja provë ishtenjë kartë identiteti SS për të cilën John Demjanjuk insistonte se ishte një fallsifikim sovjetik i KGB-së.Yehuda Bauer, një historiani Holokasutit nga Jeruzalemi tha se “Rasti i John Demjanjuk ilustron parimin se, edhe kur është fjala për një kriminel nazist të rrangut më të ulët, ai duhet të gjendet dhe të dënohet. Rëndësia nuk është tek dënimi apotek koha që duhet të mbahet në burg një person i tillë, e rëndësishme është që krimi të vijë në vemendjen e opinionit publik.” Ndërsa Dieter Graumann,presidenti i Këshillit Qendror të Hebrejve në Gjermani me vdekjen e JohnDemjanjuk shtoi se “Një vdekje është tragjike, por në rastin konkret duhet thënë se ishte e rëndësishme gjykimi dhe dënimi i tij, sepse drejtësia nuk e njeh statusin e kufizimit të dënimit për shkak të moshës dhe mosha e madhe nuk e mbronte dot John Demjanjuk nga dënimi. Kjo nuk ishte hakmarrje por drejtësi,” shtoi ai.John Demjanjuk vdiq i vetëm larg familjes dhe fëmijëve të cilët jetojnë si shtetas amerikanë në Clevelend të SHBA. Ai i shpëtoi dënimit me vdekje në Izrael, sepse u konfondua me një tjetër kriminel që kishte kryer masakra në kampin famëkeq të Treblinkës.Atij iu hoq dy herë shtetësia Amerikane dhe u dëbua nga Amerika dhe rasti i John Demjanjuk u komentua edhe nga drejtësia e SHBA, si një reflektim i vendosmërisë së qeverisë amerikane për t’i sjellë kriminelët e luftës përpara drejtësisë, pa marrë parasysh se Demnjanjuk asnjëherë nuk e pranoi se kishte qenë „Roje burgu” në kampin e shfarosjes Sobibor. Të vetmin „faj” që pranoi ishte se kishte gënjyer kur kishte thënë se kishte lindur në Sobibor të Polonisë në vend të fshatit të tij në Ukrainë, nga frika se e kthenin mbrapsht.E solla shembullin e John Demjanjuk, si një rast i trishtë, për të hedhur një paralele me nomenklaturën e shtetit komunist shqiptar që kreu genocid për 50 vite rresht, ndërkohë që edhe sot e kësaj dite për atë periudhë të zezë të historisë nuk ekziston asnjë fajtor, asnjë gjyq dhe asnjë gjykim apo dënim.Rasti i John Demjanjuk dëshmon se si Gjermania distancohet nga e shkuara kriminale, ndërsa në Shqipëri e shkuara diktatoriale gjatë këtyre 20 viteve tranzicion është krejtësisht temë tabu, dhe Shqipëria rezulton një vend ku nuk ka ndodhur dekomunistizimi si proces i kapërcimit të trashëgimisë kriminale përmes dënimit të krimeve dhe pastrimit të aparatit shtetëror. Dekomunistizimi është i ngjashëm me denazifikimin, i cili iu kërkua Gjermanisë me detyrim prej Perëndimit, ndryshe nga dekomunistizimi i cili është penguar nga pseudoelitat e periudhës totalitariste në Shqipëri, ku krimet as nuk dënohen dhe as nuk zbardhen dhe ku ish eksponentët e diktaturës edhe sot e kësaj dite kanë pushtuar pika kyçe të administratës politike.E djathta akuzon të majtën se është bërë strehë e vijimësisë së ish nomenklaturës përmes bijve dhe nipave, ndërsa e djathta vetë është bërë strehë e njerëzve me dosje dhe ishzyrtarëve të lartë të regjimit komunist.Dhe pikërisht këtu qëndron shkaku i vërtetë se përse Shqipëria është vendi me një tranzicion kaq të mundimshëm, kur vendet e ish bllokut lindor tashmë kanë kohë që janë anëtare të BE-së dhe NATO-s.Dënimi dhe zbardhja e krimeve të diktaturës komuniste është kthyer e rikthyer këta njëzet vjet me dhjetëra herë në qendër të debateve të qarqeve politike dhe opinionit publik,por pengesë kryesore në fakt është bërë vetë politika e cila ka probleme me të shkuarën e saj, duke mbajtur peng të ardhmen e shqiptarëve.Jemi i vetmi vend në Europën Lindore që kemi rehabilituar pas 1997 ish eksponentët e diktaturës pas gjyqeve qesharake për kafe, ndërsa janë mbyllur sytë përpara krimeve kundër njerëzimit, genocidit dhe shfarosjeve pa gjyq të kundërshtarëve politikë dhe persekutimit të familjeve të tyre, të ekzekutuara për gjysmë shekulli nga regjimi komunist.Jemi i vetmi vend ku njerëzit me dosje kanë 20 vjet që janë në majat e pushtetit politik e mediave,dhe klasa politike bën veshin shurdh ndaj të gjitha kërkesave e orientimeve që vijnë nga Perëndimi për të hedhur dritë mbi periudhën më të egër atë të terrorit komunist.Jemi i vetmi vend ku edhe sot e pas njëzet vjetësh pjesa më e madhe e shtresës së të përndjekurve politikë, viktimat më tragjike të diktaturës, kanë shkuar në atë botë pa u dëmshpërblyer as moralisht dhe as materialisht dhe në administratën shtetërore, në parlamentin e Shqipërisë e në qeveri ushtrojnë aktivitetin eksponentë me hipoteka prej sistemit totalitarist.Jemi i vetmi vend ku nuk kemi ligj që i dënon krimet e diktaturës komuniste, ku nuk kemi ligj që i merr në mbrojtje, ua jep pafajësinë, i rehabiliton viktimat e regjimit totalitarist.Jemi i vetmi vend ku nuk kemi ligj që të kërkojë pastërtinë e figurës së zyrtarit publik, ku Ligji i Lustracionit u përgatit në mënyrë selektive, si mënyrë për hakmarrje por jo për të vënë drejtësinë në vend..Jemi i vetmi vend në Europën Juglindore ku drejtësia nuk ekziston, ku fajtori nuk ndëshkohet, duke rrezikuar kështu sistemin dhe themelet e shtetit të së drejtës, ku historia e periudhës totalitariste nuk zbardhet, ku nuk ekziston asnjë muzeum i diktaturës, asnjë datë zyrtare, asnjë monumet që flet për tragjedinë kombëtare, ku data e rrëzimit të diktaturës kujtohet vetëm nga një parti, ku elitë ka mbetur ajo që gjatë diktaturës ka qenë superstruktura e regjimit, që vazhdon t’i mbajë të pushtuara vendet kyçe dhe më e keqja është se ka mbetur po aq dogmatike dhe persekutuese sa ka qenë në kohën e diktaturës, sepse korifejtë e kulturës shqiptare vazhdojnë të torturohen, të rivriten e të mbahen të burgosur në burgjet e ndërgjegjes së ndyrë të politikës, sepse janë të mbuluar nga heshtja dhe indiferenca që merr kontekst kriminal.Jo më kot një ish historian i regjimit komunist, kunat i njërit prej xhelatëve kryesorë të diktaturës, Arben Puto, në moshën 88 vjeçare ka dalë me një libër ku i rietiketon si tradhtarë e kuislingë Konicën, Fishtën e Koliqin, ashtu si veproi për gjysmë shekulli terrori komunist. Jo më kot, gjatë njëzet vjet tranzicion nuk është bërë as përpjekja më e vogël për të rishkruar historinë nën dritën e fakteve apo për të rehabilituar personalitetet e artit dhe kulturës, të vrarë apo ekskomunikuar gjatë diktaturës, përkundrazi i kanë ridënuar përmes indiferencës dhe heshtjes. Me heshtje mbulohen dhe veprimtarët antikomunistë jashtë atdheut. Me luftë politike dhe me presion të të gjitha ngjyrave shpërblehen intelektualët e angazhuar që nuk e pranojnë këtë farsë politike, ku gjithçka ka mbetetur në mëshirën e fatit, me destinacion harresën kolektive.Gjithçka ka mbetur në mëshirën e fatit. Jo më kot e përjashtuan nga politika Pjetër Arbnorin, i cili për nga vuajtjet që kishte hequr e tejkalonte Nelson Mandelën dhe duhet të ishte Nobelist i Paqes. Politika bëri gjithçka që t’i fshehë krimet. Pjesa më e madhe e viktimave nuk jetojnë më. Viktimat e terrorit komunist u përdorën nga politika vetëm për farsa elektorale, sepse politika vetë u komprometua duke vendosur në krye të drejtësisë njerëz të inkriminuar, siç është rasti i Fehmi Abdiut dhe sot të gjitha palët pranojnë se nuk ekziston drejtësia por nuk e pyesin kurrë veten se përse nuk egziston kultura e ndëshkimit të fajit.Denoncimi i krimeve të komunizmit është bërë në mënyrë spontane nga viktimat vetë, apo familjarët e tyre me sakrifica të panumurta, siç është rasti i priftit françeskan Zef Pllumbi me librin e tij “Rrnoj për me tregue” dhe jo nga shteti. Dhe ata intelektualë që kanë ndërmarrë nisma në favor të dënimit të krimeve janë ekskomunikuar nga njerëzit e ish diktaturës që kanë njëzet vjet në rradhët e të djathtës.Për qëndrimin mohues që ka mbajtur klasa jonë politike ndaj asaj tragjedie kombëtare që ka ndodhur në Shqipëri për pesëdhjetë vjet, meriton që të largohet nga politika, sepse, pa u vënë drejtësia në vend, në Shqipëri nuk mund të vendoset shteti i së drejtës.E ardhmja e Shqipërisë nuk mund të mbetet në duart e politikanëve të komprometuar gjatë periudhës së diktaturës. Shqipëria duhet të distancohet nga e djeshmja diktatoriale përmes dënimit dhe zbardhjes së krimeve, hapjes së dosjeve dhe largimit nga politika të emrave të konsumuar.Rasti i John Demjanjukut është shembulli i asaj që do të duhej të kishte ndodhur në Shqipëri gjatë këtyre njëzet viteve tranzicion, ku në fakt Ramiz Alia dhe Nexhmije Hoxha kanë mbizotëruar skenën mediatike si shprehje e pushtetit të tyre të nëndheshëm ndaj politikës.Nuk flitet për hakmarrje, flitet për drejtësi, e cila duhet të vihet në vend, aq më tepër kur sot Shqipëria është një vend anëtar i NATO-s, që e bën jo vetëm të jetë një vend i privilegjuar, por edhe të jetë i obliguar për të përmbushur detyrime e plotësuar standarte.Nuk mund të ketë harresë, nuk ka harresë të krimeve, nuk harrohet terrori i diktaturës për gjysmë shekulli. Ka kujtesë, sepse vetëm duke kujtuar, ne nuk do të lejojmë që të ripërsëritet historia, sepse duke kujtuar viktimat e diktaturës, duke kujtuar se si një populli i gjithë u kthye në një viktimë të një grushti njerëzish, ne do të njohim vlerat e vërteta të demokracisë, që bën të funksionojë meritokracia dhe kërkon si domosdoshmëri njerëzit më të përkushtuar dhe me integritet të pastër.Këtu nuk është fjala për interesat e njërës palë, këtu bëhet fjalë për interesat kombëtare të të gjithë shqiptarëve, që brezat e ardhshëm të kenë një shtet i cili u garanton atyre një jetë të qetë e të sigurt, sipas standardeve të sistemit demokratik.Prandaj klasa politike e ka për obligim të vendosë drejtësinë dhe asnjë shqiptar nuk duhet të ketë frikë nga drejtësia.Nuk do të ketë më harresë, harrim për hir të një pakice të komprometuar, por do të ketë bashkërendim pluralist dhe bipartizanizëm për të vendosur pikat mbi “i”. Ne shqiptarët nuk kemi asnjë arsye që të mbetemi robër të krimeve të kryera nga nomenklatura e kuqe, as peng i politikanëve me ndërgjegjë këllirë, të cilët shkaktuan drama kombëtare për interesa vetjake edhe gjatë këtyre njëzet viteve tranzicion.Tani është koha e rizgjimit kombëtar. Vetëm duke qenë bashkë. Asnjëri prej nesh nuk është i tepërt. Ku mund të amnistohen vetëm ata që hedhin dritë dhe i bashkohen lëvizjes për rizgjimin kombëtar, që nis duke dënuar dhe zbardhur krimet, duke rehabilituar viktimat përmes shtetit të së drejtës dhe duke e kthyer në prioritet të prioriteteve integritetin e zyrtarit të lartë të administratës publike, përmes Ligjit të Lustracionit, jo si mjet të politikës për të larë hesapet, por si metodologji për të sjellë në krye të institucioneve shqiptarët më të mirë. Ligji i Lustracionit ndëshkon personat përgjegjës dhe assesi viktimat. Viktima janë edhe ata që nën torturë u detyruan të bashkëpunojnë, porse e vërteta duhet të zbulohet lakuriq. Jo si instrument plagosës, sepse boll jemi të plagosur, por si mjet shërues, rehabilitues. Sepse si thotë Buda as hëna, as dielli dhe as evërteta nuk mund të fshihen, apo si thotë i madhi Vaclav Havel se “E vërteta dhe dashuria duhet të triumfojnë mbi gënjeshtrat dhe urrejtjet’’. Ky është objektiv strategjik kombëtar i shqiptarëve, që ne gazetarëve na vendos të parëve përpara përgjegjësisë.

Rrëfim për një ngjarje makabre

Nga Fehmi Kelmendi

Golgota Kosovare

Muzgu zbriste tatëpjetë. Nata afrohej. Gjysmëterr. Errësira filloi të mbulonte tokën arbërore. Rrugët e kryeqytetit ishin të mbushura plot e përplot me ushtarë, policë e militarë. Edhe qytetet dhe fshatrat përreth qenë mbushur dhe rrethuar prej tyre. Njerëzit ishin mbyllur nëpër shtëpitë e tyre. Rrugëve të qyteteve dhe fshatrave njeri nuk dukej me përjashtim të dy a tre vetëve të cilët i kishte zënë vona duke blerë bukë dhe për t`u furnizuar me artikuj ushqimorë që ndjehej nevojë e madhe, sepse ata nga dita në ditë vinin duke u shtrenjtuar dhe pakësuar. Kriza e përgjithshme filloi të ndjehej në mbarë Kosovën. Por krismat e armëve edhe më shumë i shqetësonin qytetarët. Nga frika dridheshin si thupër. Gjithkah mbizotëronte paniku dhe kaosi. Dashur, padashur të rinjtë e të rejat tona ia mësyan malit. Tok me nënat që mbanin fëmijët e tyre në krahë. Populli i habitur nuk dinte nga t`ia mbante. Fushata propaganduese njerëzit e hutuar gabimisht i orientonte. Askush nuk dinte se ç’po ndodhte. Orë e çast pritej se dikush mund të trokiste në derën e shtëpisë së tyre me synim të rrëmbimit të kryefamiljarit ose të ndonjë anëtari tjetër. Një ogur i zi vazhdimisht i përcjellte. Gjatë tërë natës askush nuk i mbyllte sytë. Kush e dinte se si do të gdhihej.
Pushtuesit barbarë kënaqeshin si sadistë kur vranin, therrnin, plaçkisnin dhe djegnin shtëpi e fhstra të tëra.. Ata kur masakronin civilë të pafajshëm: pleq, gra dhe fëmijë e foshnje bënin orgji. Dhuna e egër e tyre nuk kishte sosje. As që ngopeshin dot duke pirë gjakun e viktimave. Të dehur këndonin këngë shoviniste dhe loznin valle. Prej torturave çnjerëzore banorët vendës u detyruan të braktisnin vatrat e tyre… Nuk kishin forcë të shihnin kur therreshin fëmijtë dhe foshnjet para syve të prindërve të tyre. Lajmi rreth e rrotull qarkullonte se ushtarët dhe policët okupatorë kishin urdhëruar që qytetarët civilë sa më parë të lëshonin vendin.“Djepin e pushtuesit” dhe të thyenin qafën matanë Bjeshkëve të Nemuna. Përdryshe asnjë prej tyre i gjallë nuk do të shpëtonte. Si të ia kthejmë shpinën vendit tonë për t`ua plotësuar dëshirën pushtuesve gjakatarë! Kush ishte ai që mund të lëshonte aq lehtë atdheun e vet të trashëguar nga të parët e vet? Që nga koha e lashtë deri më sot, kushedi se sa dëshmorë kishin rënë brez pas brezi duke mbrojtur atdhenë shumë të dashur e të çmuar!
Mozo më keq! Në luftë për liri dhe pavarësi bijtë dhe bijat tona me qindra herë e ujitën me gjakun e tyre atdheun e bekuar. Vështirë mund të përshkruhet rruga historike nëpër të cilën kaloi populli liridashës e paqëdashës. Asnjë popull tjetër në botë nuk jetoi aq gjatë nën robëri sa ky i stërvuajturi. Pyes përse vallë kështu të e pësojmë? Sikur të ishim popull i mallkuar. Askujt nuk i kemi as hak e as borxh. Të tjerët gjithmonë na kanë shtypur me forcë. Pse nuk kemi pranuar robërinë dot, ndaj vallë jemi fajtorë? Luftërat tona gjatë gjithë periudhave historike kanë qenë të drejta, sepse kishin karakter mbrojtës, e jo pushtues. Edhe kohëve të fundit u detyruam të rrekim armët kundër pushtuesve të egër. Vërtetë ne nuk e deshtëm luftën por ajo na u imponua. Luftëtarët e lirisë heroikisht dhe me nder mbronë popullin dhe atdheun e tyre të rrezikuar.
Gjatë luftës sonë çlirimtare, një ditë prej ditësh një grua shkoi tek fqinjët e tyre që ishin dalur më parë dhe strehuar nëpër male duke qarë me dënesë. Ajo iu drejtua njërës prej grave të komshive me këto fjalë: motrat e mia po thojnë se ne patjetër duhet të largohemi nga vatrat tona, edhe atë sa më shpejt, sepse kështu paskanë urdhëruar xhelatët. Nxitoni! Njëra prej grave e tronditur e pyeti: Po ku do të shkojmë motra ime? Kudo që të jetë veç këtu të mos jemi, iu përgjigj gruaja e trishtuar. Kur u dëgjuan fjalët e tilla ato u shtangën. Lotët faqeve tatëpjetë u shkonin rrëke. Të mjerët çka na gjeti. Edhe vendlindjen po duhet me e lëshua mendonin më vete. Një nënë e shastisur pasi pushoi një çik me lot ndër sy tha që të vishnin rrobat e trasha kur të dilnin hovshëm nga shtëpia. Disa gra që kishin dalur në ballkonin e shtëpisë së tyre për të vëzhguar se ç’po ndodhte rreth e përqark, u detyruan sakaq të largoheshin prej të shtënave të armëve të lloj-llojta. Civilët e detyruar grumbull iknin porsi mizat e bletës kur dalin nga kosherja. Dalja nga shtëpia pëcillej me vaj. Tani, thonin po ia lëmë armikut krejt të gatshme.
Çilu tokë e të hymë të gjallë në ty, siç thotë populli. Me vete morën vetëm ca raqe dhe ia kthyen shpinën shtëpisë, vendlindjes dhe atdheut të lashtë. Duke qarë përsërisnin fjalët: lamtumirë vendlindje e dashur, lamtumirë atdhe i çmuar, lamtumirë shtëpi e vjetër. Dikush thërriste si në ëndërr: ku jeni duke shkuar o ju të mjerë. Kujt po ia lëni vendin.? Gjatë gjithë kohës i mundonin halucinacionet. Në ikje nuk kërkohet shpëtimi po në qëndresën heroike. Rrugës kolona e njerëzve të ikur sa vinte rritej. Gjatë odiseadës hasën në shumë peripeci. Policët e maskuar çirreshin si bisha. Ata i ndalnin të ikurit shpesh rrugës gjatë udhëtimit. U kërcënoheshin duke kërkuar të holla me kusht që të shpëtonin kokën. Kërkonin marka gjermane. Kërkonin gjithashtu edhe gjëra të çmuara. Sjelljet e tyre ishin tejet të vrazhda. Ata që nuk kishin mjete transporti përjetuan kalvarin më të madh. Disa ecnin këmbëzhbathur, disa ishin të veshur dobët, ndërsa kishte edhe të sëmurë, të etur e të uritur, pleq, plaka, fëmijë e foshnje. Kur mendon për ata trupi të rrënqethet. Shiu binte pa ndërprerje. Kushtet e vështira atmosferike dyfishonin mënxyrat e papara. Aty-këtu u dilnin ushtarët dhe policët duke i sharë, kërcenuar dhe poshtëruar.
http://tribunashqiptare.net/wp-content/uploads/2012/03/Fehmi_Kelmendi2.jpg (http://tribunashqiptare.net/wp-content/uploads/2012/03/Fehmi_Kelmendi2.jpg) Gazeta Shqiptari që botohet nbë Bukuresht me numrin kushtuar Fehmi Kelmendit

Malet dhe bjeshkët ishin të mbuluara me dëborë. Druanin se diku mund të rrokulliseshin. Jo rrallë u vinte ideja që më mirë do të ishte sikur të pranonin vdekjen se sa të iknin nga vatrat e tyre stërgjyshore.Me të drejtë thuhet se atdheu është më i vlefshëm se jeta. Me këtë ideal të lartë kombëtar u nisën në luftën trimat çlirimtarë.Ata, zoti i bekoftë, rrekën armët dhe me gjak çliruan atdheun e okupuar. Lavdia, nami dhe nderi në rend të parë atyre u takon. Ata në krye me komandantin legjendar krijuan një epope të re në historinë e bujshme të popullit të pamposhtur. Forcat e armikut të përbetuar kërkonin prej tyre armëpushim. Pushtuesit duke i torturuar civilët kërkonin prej tyre informata rreth luftëtarëve të lirisë. Por, polemi kishte hallet e veta. Secili përgjigjej se asgjë nuk dinte dhe se as që kishte pasur ndonjëri prej tyre ndonjëherë kontakt me ta. Kështu veprohej për shkak të konspiracionit. Kurse mes vete njerëzit; gratë e burrat, të rinjtë e të rejat, madje edhe fëmijtë, bisedonin tinëz duke përkrahur luftën çlirimtare. Nga mesi i natës diku në rrugë disa ushtarë të armatosur deri në dhëmbë ua prenë udhën duke i pyetur se ku shkonin duke u shtirë se kinse ata nuk dinin gjë lidhur me shpërnguljen tyre.
Si nuk kishin dijeni! Ashtu u takonte atyre me u shprehë. Njerëzit i zbritnin nga makina me pretekst se kinse dyshonin se ata posedonin armë. Gratë dhe fëmijtë nga frika aq tronditeshin sa që u dukej se u përmbys bota. Shumë prej tyre nuk e kuptonin gjuhën e pushtuesve. Ata në pyetje vetëm i rrudhënin krahët duke u përgjigjur në gjuhën amtare nuk di. Meqë se nuk e kuptonin fare gjuhën e tyre, ata thonin atëherë shkoni në rrotë të së ëmës. Falë fatit disa disi shpëtuan nga kthetrat e armikut. Mikëpritja e vëllazërve nga shteti amë,sidomos ajo e familjeve bujare, që i befasuan të ikurit nga vendi i tyre ka qenë shembullore. Edhe gratë të tjera që vinin varda nga vendlinda e që nuk pushonin dot nga vaji, lavdëroheshin për mikpritjen e tyre. Të lodhura e të rraskapitura me fëmijtë e foshjet e tyre në krahë as vetë nuk ishin në gjendje të tregonin për peshën e vuajtjeve. Le të na kujtohet poeti ynë i mjerimit, Migjeni, i cili diti shumë bukur të përshkruante vuajtjet e hallexhinjve. Sikur ai sot të ishte i gjallë do të përshkruante këtë tragjedi të pashoqe. Në shtëpitë ku ishin vendosur, si nikoqirët, ashtu edhe anëtarët të tjerë të familjeve, kishin konsideratë të jashtëzakonshme ndaj musafirëve.
Megjithatë, të strehuarit në shtetin amë gjumi nuk zënte duke menduar më të keqën për fatin e atyre që ishin në mëshirën e armikut. Ata nuk gajloheshin për vete, sepse ishin në vend të sigurtë, por për motrat dhe vëllezërit e tyre se dikush po e jepte edhe jetën, për çlirim, liri dh pavarësi. Ndërsa të tjerët rrinin brenda nëpër shtëpia. Disa madje edhe iknin nga lufta. Le të përkujtojmë fjalët prekëse të himnit të flamurit tonë kombëtar: ”Nga lufta veç ai largohet që është i lindur tradhtar.” Mërzia i kishte kapluar të gjithë të ikurit. Por duke iu falenderuar saktificës së trimave luftëtarë ata u kthyen në shtëpitë e tyre. Mënyra e jetesës së njerëzve të ikur e të vendosur nëpër vise të ndryshm, ishte tejet e rëndë… Aty refugjatët qëndronin në çadra të vogla togje-togje të ngjeshur si krandet e qibritit. Për ta ishte më mirë sikur të mos shkonin atje fare. Ditët, javët dhe muajt kalonin. Kur u dëgjua lajmin se sipas marrëveshjes së Kanës ushtria dhe policia pushtuese do të tërhiqeshin nga toka e tyre, të gjithë brohoritët: Rroftë liria dhe pavarësia!
Por sa ishin të gëzuar, aq edhe të brengosur, sepse nuk dinin për fatin e njerëzve të masakruar, të humbur dhe të zhdukur. Kur arritën të ikurit në shtëpitë e tyre panë dramën e papërshkruar. Shumë shtëpi, e fshatra ishin bërë shkrumb e hi dhe rrafsh me tokën. Shkatërrimet vandaliste, përdhunimet, djegjet dhe plaçkitjet ishin evidente. Çdo gjë ishte shndërruar në hi e pluhur. Pamja ishte e llahtarshme…

Me shkas:VERIU I KOSOVËS SI SOMALI

Nga Xhafer SHATRI



Veriu i Kosovës sot është pazari më i madh i Evropës; aty shitet e blihet çdo gjë: së pari e ardhmja e qytetarëve të Kosovës, sovraniteti dhe dinjiteti i shqiptarëve…, e pastaj tullat, nafta, politika, drutë, prodhimet ushqimore, armët, droga, lopët, spiunët, njerëzit…, çdo gjë. Në krejt këtë tregti kriminale përfitimet më të mëdha i nxjerr Serbia dhe pushtetarët më të lartë të Kosovës, sepse familjarët e këtyre të fundit janë ingranazhi themelor i saj.



1. Pas Fusnotës vijnë negociatat për Veriun e Kosovës


Denigrimi i Kosovës me çoroditjen e emrit dhe, përmes tij, vënien në pikëpyetje edhe të statusit të saj nuk do të harrohen kollaj, përkundër zhurmës dhe demagogjisë së shpëlarë të pushtetarëve imoralë.
Fusnota ishte testi përmbylltar për hapjen e negociatave për Veriun e Kosovës, gjegjësisht formimin e një entiteti serb atje, përmes të cilit në Kosovë do të mbahet pezull çdo gjë: kufijtë, sovraniteti, politika, ekonomia, siguria dhe çdo segment i jetës së përditshme të qytetarëve.
Aksioni i zhurmshëm i 25 korrikut 2011, në thelb nuk kishte për qëllim vendosjen e sovranitetit ne Veri, por poshtrimin e Kosovës dhe përgatitjen e terrenit për më të keqen. Sepse në atë aksion nuk kishte asgjë serioze dhe jo për fajin e policëve e aq më pak të kolegut të tyre që u vra, por për fajin e drejtpërdrejtë të Hashim Thaçit, i cili, në mungesë të një elite të qëndrueshme në vend, e ka kthyer Kosovën në një république bananière; një vend pa dinjitet dhe pa të ardhme.



2. Për gjendjen në Veri ka shumë gjynahqarë


Veriu i Kosovës, për turpin tonë dhe të bashkësisë ndërkombëtare, i përngjan më së shumti Somalisë. Aty nuk ka as shtet, as ligje, as shpresë. Fillimisht, Veriun akoma pa përfunduar lufta, e ka braktisur paria e Kosovës, pastaj ndërkombëtarët, pastaj elita intelektuale, pastaj mediet e më vonë të gjithë. Në fakt ky edhe ishte qëllimi i Serbisë, sepse një territor të braktisur nga të gjithë nuk është ndonjë problem ta vësh nën kontroll.
Veriu i Kosovës sot është pazari më i madh i Evropës; aty shitet e blihet çdo gjë: së pari e ardhmja e qytetarëve të Kosovës, sovraniteti dhe dinjiteti i shqiptarëve…, e pastaj tullat, nafta, politika, drutë, prodhimet ushqimore, armët, droga, lopët, spiunët, njerëzit…, çdo gjë. Në krejt këtë tregti kriminale përfitimet më të mëdha i nxjerr Serbia dhe pushtetarët më të lartë të Kosovës, sepse familjarët e këtyre të fundit janë ingranazhi themelor i saj.
Në kohën kur Kosova kishte dhe ka parlament, president, qeveri, institucione…, Qeveria e Serbisë ka blerë dhe vazhdon të blejë ditën për diell me mijëra hektarë toka që ishin prona shekullore të shqiptarëve dhe të boshnjakëve. Askush deri sot nuk e ka ngritur zërin për këtë: as parlamenti, as presidenti, as qeveria, as mediet. Askush.
Ky është shëmbulli më konkret se për gjendjen në Veriun e Kosovës ka shumë gjynahqarë.



3. Rreziku vjen nga politikanët që e ‘kanë bishtin e zënë me derë’


Sipas të gjitha gjasave çështja e Veriut të Kosovës do të shtrohet në tavolinën e negociatave pas zgjedhjeve në Serbi. Dhe, në këtë rast, raporti i forcave që, në gjithëçka është themelor, do të jetë i disfavorshëm për Kosovën. Qe pse:
Serbia do të ketë qeveri legjitime, të dalë nga vota të rregullta;
Serbia tashmë është kandidat për t’u bërë pjesë e BE-së;
Serbia ka institucione të qëndrueshme;
Serbia ka strategji të qartë: copëtimin me çdo kusht të Kosovës dhe pamundësimin e saj për t’u bërë shtet.
Kosova ka parlament, qeveri dhe president por pa legjitimitetin e votës së lirë.
Kryeminstri ynë njihet botërisht si kryeorganizatori i vjedhjes industriale të votave. Ai është objekt hetimesh ndërkombëtare, jo për trafik me organe të njerëzve, siç po bën zhurmë Serbia, sepse kjo është shpifje, por për gjëra krejt tjera: vrasje të kundërshtarëve politikë (Ahmet Krasniqi, Ekrem Rexha etj., ); trajtim çnjerëzor të deputetëve të Kosovës gjatë kohës së luftës në Qirez; krime të kryera nga strukturat e udhëhequra prej tij pas luftës dhe, mbi të gjitha si organizator i ngjarjeve të përgjakshme të vitit 2004, që de facto e shtruan në tavolinë çështjen e copëtimit të vendit dhe i hapën udhën planit të Ahtisarit, i cili, de facto, e bëri Kosovën shtet asimetrik.
Duke pasur Kosova kryeministër një person me një bagazh të tillë mbi supe, çdo negociatë e saj me Serbinë a priori do të jetë e dëmshme për të. E keqja më e madhe është se Hashim Thaçi nuk është i vetmi politikan që e ka ‘bishtin e zënë me derë’, e ky lloj politikanësh janë potencialisht të rrezikshëm për vendin.



4. Loja e rrezikshme me kufij


Politika e Serbisë, pavarësisht grindjeve triviale, në thelb është unike. Të gjithë, pozita dhe opozita, pajtohen se, tash për tash, Kosovën e kanë humbur, sikundër që pajtohen se duhet të bëjnë të pamundurën që ta marrin një copë të mirë të saj.
Ndërkaq, në Kosovë është e kundërta; sa permendet plani i Ahtisarit, sa përmendet Ahtisari plus, sa përmendet statusi special, sa përmendet ndërrimi i territoreve, sa përmendet bashkimi kombëtar. Një kakofoni e marrë që pasqyron më së miri mjerimin politik në Kosovë. Ajo që paria e Kosovës nuk e përmend asnjëherë është fakti se loja me kufij do të thotë luftë; se çdo përpjekje që çon te krijimi i një entiteti serb në Kosovë do të ketë pasoja të mëdha jo vetëm për të ardhmen e Kosovës por edhe për sigurinë e rajonit.
Pikërisht mungesa e një qëndrimi të vendosur të institucioneve të Kosovës, ka bërë që herë Buseku, herë Bilti e herë ndonjë tjetër, të dalin me propozime konkrete për copëtimin e vendit tonë sikur të ishte fjala për akullnajat e Grenlandës. Paria e Kosovës asnjëherë nuk ka reaguar ndaj këtyre deklaratave të porositura keqdashëse e të rrezikshme.
Mediet tona, në një masë të mirë të kontrolluara, organizojnë debate për çdo gjë, madje edhe për borën e bollshme, por jo për këso çështjesh madhore që mbajnë opinionin në ankth. Natyrisht, edhe kjo heshtje flet shumë.
Në anën tjetër, të abuzosh nga Prishtina e gjetkë me dëshirat legjitime të shqiptarëve të Kosovës Lindore etj. është marrëzi. Atyre duhet dërguar mesazhi gjithëmonë i munguar nga paria e Kosovës: mos i braktisni me asnjë çmim trojet tuaja dhe varret e të parëve. Qëndroni aty se do të vijnë ditë të mira edhe për ju. Qëndroni se kurrë, kurrë nuk do t’ua kthejmë shpinën…
Elita politike duhet të jetë e njëzeshme kur është në pyetje sovraniteti i vendit: Kufijtë mund të korrigjohen në mirekuptim të plotë vetëm në mes të dy vendeve sovrane që njohin njëri-tjetrin, që nuk kanë probleme madhore mes tyre. E këso marrëdhëniesh mes Kosovës dhe Serbisë mund të ketë vetëm pas disa dhjetëvjeçarësh.
Edhe kërkesa për bashkim kombëtar përballë rrezikut të copëtimit të Kosovës është vetëm një llomotitje. Pika e parë unifikuese për gjithë elitën shqiptare gjithandej duhet të jetë: bërja e Kosovës shtet.
Dhe tash më duhet të jetë e qartë për të gjithë se këtë nuk mund ta bëjnë kurrë ata që kanë urdhëruar të vriten rivalët politikë; ata që kanë dhënë prova se janë cuba e mafiozë të pandreqshëm.