NGA VEHBI SKENDERI :GURËT E SHENJTË

Poeti Vehbi Demir Skënderi ka lindur në fshatin Strelcë të Korçës në maj të vitit 1927. shkollën fillore (me pesë klasë) e kreu në fshatin e lindjes në vitet 1934-1939. Në vitet 1941-1943 vazhdoi studimet fetare në Medresenë e Lartë Tiranë. Në majin e vitit 1943 ndërpret studimet dhe del partizan në Çetën e Dibrës me komandant Haxhi Lleshin. Në vitin 1944 pranohet në radhët e Partisë Komuniste Shqiptare. Me mbarimin e luftës kalon në Divizionin e Mbrojtjes Popullore. Më 1951 fillon një kurs estetik dyvjeçar ku japin leksione Jakov Xoxa, Bedri Dedja, Mark Gurakuqi etj. Në vitet 1953-1956 kryen shkollën e mesme profesionale (dega rusisht). Në vitet 1956-1961 kryen Fakultetin Histori-Filologji me rezultate shumë të mira. Vehbi Skënderi njihte shumë mirë rusisht, italisht dhe frengjisht. Poezinë e parë, e cila pati shumë sukses, Vehbi Skënderi e botoi në revistën "Letërsia jonë" në vitin 1947. Më 1950, me propozimin e poetit Lasgush Poradeci, pranohet anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Shqipërisë, pa qenë kandidat. Më 1953 botoi librin e parë poetik, Këngët e para. Prej atëherë ka botuar librat poetikë Vjersha (1958), Fletë nga ditari im (1964), Vjershat dhe poemat e Drinit (1969), Vazhdim i një bisede (1971), Vdekja e Ofelisë (1971), Shqiponja e Vermoshit (1972), Përsëri mëngjes (1973), Vjersha dhe poema të zgjedhura - Kolana e poezisë shqipe (1973), Kumbojnë vitet (1983), Nxitoj (1987), Bëjmë sikur (1995), Hëna e vjedhur (2000), Zvicra Shqipëria ime (2004). Për "Fletë nga ditari im", në vitin 1966 Vehbi Skënderi mori Çmimin e Republikës. Një vit më vonë merr çmim në konkurs kombëtar për poemën Vazhdim i një bisede. Ai merr edhe çmime të tjera nga organet botuese në konkurse të ndryshme kombëtare. Poezitë e tij përfshihen në antologjitë dhe tekstet shkollore të kohës dhe në botimet e poezisë shqipe në gjuhë të huaja. Ndahet nga jeta më 13.06.2011.

Fshatarët e mi i kanë sjellë rrënjët e trëndafilëve që nga Stambolli e Persi


E dua këtë vend! Dhe sot, pas shumë vitesh, nuk e ndaj dot nga mendja: Kundërmon trëndafili e manushaqja, skaj më skaj! Çdo lule që ka Dheu e ka Bahçisaraj.
Unë ujitja lulet asaj nate të krisur! Nuk më harrohet: Pas mureve të nemur tërmet i lemeritur,
në çast Haremi zgjohet. Me qindra gra si yje. Zgjedhur si dhuratë për Sarajet e Artë
nga çdo fshat e çdo trevë; myken si uji i fjetur pas çdo grile e çdo brave.
I shtyp përditë Ankthi. Shkojnë jetën sëmbrapthi.
Shuhen në terr e zi, mbytur në lotë. Befas nisin Revoltë,
si lëndë plasëse: Si nuk u gjend një Bard t’i jepte tjetër kah kësaj loje vetëvrasëse?
Jo, jo! Ato nuk ndalen! Kallen si miza qorre. Tundin muret mizore!
Shkulin flokët papra, posi të marra. Nxjerrin gjithë zemërimin e ditëve dhe netëve të vrara!
Derdhin gjithë Zeherin q’ua dha bollëk kjo Tokë.
Me thonj i therin sytë! si foshnjëzat në djep.



“E nga vjen ky Gazep, që po mbyt Mbretërinë!” gjëmon si bubullima Mbreti i Tmerrshëm.
“Duan liri robinat,” zgërdheshen
oborrtarët.

“Moj lavira të ndyra që s’u lan uji i Detit, si ia shkelët nën këmbë Nderin Mbretit!”
bërtasin gjer në qiell hafizë e myezinë, me taborra: “Është shkelur Kurora,”
bubullon Hapësira. “Moj Rrospira hanxhinjsh që iu bëri Dreqi gra e xhadira,
si iu gënjeu i ligu e si iu cyti? Dhe si iu ra sipër Mali e nuk iu mbyti!”

Unë ujitja lulet rrënjë-më-rrënjë. Mbi skllavet “mëkatare” provojnë çdo torturë:
U thyejnë llëret e bardha. U shpojnë sytë me thika edhe gozhdë të skuqur.
U gdhendin plot tmerr Satanin në fytyrë. Nuk ngelet samarxhi e lypës pa i pështyrë!

Nga mijëra milje devetë çapen radhë: Hidhen të tjerë shkrepa mbi Gërmadhë.



Unë ujitja lule deri në orët e vona.
Kam parë me sytë e mi si u err Gjithësia prej mynxyre.
Kam dëgjuar kambanat e zërave të tyre.
E m’është dredhur zemra. “Nuk iu del shpirti kërmave,” çirren zonjat e rënda.
E hedhin gurë prapë mbi gratë e ngrata: “Është shkelur Kanuni e Dhiata.”
Po fill vjen prej Basore një Ulema me nam, që hap nur posi shejt nga mirëdashja:
“I kanë mbytur kot të mjerat vajza!“
bërtet Miku i yjeve prej Basore. E rrjedh buza helm nga kjo gjëmë e paskajshme:
“Të gjitha gratë e vrara janë krejt të pafajshme!”
Por nuk tregon asgjë për tri të mbesat, që janë mbytur nën gurë tok me shoqet e veta:
“Të Bukurat e Dheut nuk mëkatuan kurrë!“ vikat i Madhi Ulema,
që, siç tregojnë shpesh, e paska shmangur Mbretin prej tri luftërave të mëdha.
(Tri disfata të sigurta!) Sovrani psherëtin sakaq në heshtje:
“Të gjitha gratë e mbytura janë veç gra të ndershme!”
Buçet Hyjnori Ulema. E i drejtohet prapë Gjithësisë: “Për emrin e lartë të Perëndisë,
që vëren të gjallë e të vdekur. Asnjë burrë i huaj nuk i ka prekur!
Asnjë burrë i botës nuk i ka parë!” E qesh duke u zgërdheshur:
„Veç Madhërisë Suaj plot dhjetë vjet më parë.” Tregon ai duke qeshur.



“Po këto hollësi,” mendon Mbreti me vete, “kush ia paska kumtuar?”
E vëren në Qiell plot tmerr: “Thua edhe këtë mister ia kanë sjellë yjtë?”
Dhe ia ngulë sytë Poetit. Po Ulemaj i Madh, që i ngjan kaq shumë Detit,
kur ndjen se nën gërmadhë janë dhe tri mbesat e veta,
i mbushen sytë me lotë: “Loçkat e mia të shkreta,” u thotë.
E shkrofëtin me zë: “Ka ndodhur një Hata, sa nuk ka varr që e nxë!”
vëren i Urti Saud al Sabah: “Ne shohim një Gërmadhë, ai shikon çdo gjë
(në labirintet tona)”! E Ulemaj Hyjnor nga Babilon’e Ndritur e nga Basra,
u flet sërishmi yjeve: “S’kanë kryer asnjë faj të mjerat vajza!”
e ter me dorë sytë. E me Mbretin së bashku gjunjëzohen bri Gërmadhe si në Faltore.
(Në Mekë!) E i bëhet fill e ditur gjithë Rrëmetit: “Të 400 të Bukurat e Mbretit: janë shenjtore!”

Lajmin e japin vrik gjithë Radiostacionet e Radaret.
Në gjithë Perandorinë cicërojnë të trishtuar celularët!
Sulltani tinëzar e kryeneç. Kokulur si lipcar, në këtë bunacë,
Lë Darkën Mbretërore, ku e presin si Zot: vezirë, gjeneralë e tyxharë,
shoqëron në Qiell Dijetarin e Lartë…

Unë ujit prap lulet, sapo çel drita. Befas shikoj Monarkun e tmerruar: „Më janë shuar sytë!”
Po Kuvendar’i Qiellit, që nuk ka shok mbi Dhè, ia kthen Dritën në çast, sapo e sheh:
“Zoti t’i ktheu prap sytë që të lanë: T’i shohësh gjërat vetë, ashtu siç janë!”
(Sendet e njerëzit!)

Unë vadis lulet që në pikë të mëngjezit: rrënjë-më-rrënjë.
„Oh, si nuk pëlcet Dielli kur e sheh këtë Gjëmë!“
Mbi gropën e zbuluar lidhur ndër hekura të gjallat e të vdekurat:
Hedhur në varr përshesh. Gurët stuhi e rrebesh:
Nga lumi e nga deti. Nga mali e nga shkëmbi.
Gurë rruge! Gurë are! Gurë muri! Gurë strralli! Nga i miri e nga i keqi!
Gurë pylli! Gurë xhindi! Shkrepi! Dreqi!
Jo! Këtë Xhehnem nuk mund ta japë dot as vargu, as kënga, as fjala!
Nën ortiqet me gurë sikur tërbohet Qielli: Të vdekura e të gjalla!

Unë ujitja lulet: E kam parë vetë Dhembjen me këta sy: Gjakun. Lotët. Plagët!
I kam dëgjuar me këta veshë lutjet. Thirrjet. Klithmat. Shkulmet. Drithmat. Ulërimat. Zërat!
“Duhen thirrur me emrin e vet gjërat,“ thotë Ulemaj i Madh, „Që të mos çmendet Bota.“
Zërat vijnë nga „zonat e mehura“ të Vdekjes e të Dhembjes. Dhe nga akujt e shkelmave e thikave të ftohta.
Akull! Nga shqyerjet e gjymtyrëve e vertebra e thyer. (Kartagjena e kahershme.)
Si për t’iu dëshmuar shekujve këtë vrasje të tmerrshme!

Stuhia e gurëve nuk ka të pushuar.
Vajzat e mjera fshehin prej turpit trupin: „Bobo! Si nuk guxoi njeri,“
gulçon Hyjnori Ulema, “t’iu hedhë për t’i mbuluar një cergë të arnuar.
Velenxë. Rrobë të vjetër. Apo diçka tjetër. Një sixhade të flakur:
T’ua mbronte një grimcë ato gjiret delikate…”
E mendja i shkon prap te tri mbeskat e veta: “Vajzat e mia të shkreta.
Kristale të tejpashme!“ Gjëmon deri në Kozmos i Madhi Ulema nga Basra:
“Janë krejt të panjolla meleket vajza!”
E i varet posi shkëmb mbi supe koka: “Ka ndodhur një çmendi që nuk e mban Toka,”
thërret i Miri Ulema. E turfullon sërish: “Mos thuaj: i njoh njerëzit.
Jo! Asnjeri nuk njeh. (Bile as veten!)
Mos thuaj: shoh gjithçka, sepse asgjë nuk sheh. As Majën e Valmares!

E i merr zjarr fytyra:
“Ka ndodhur një Ligësi, ku s’ka fund Ligësia!”
Sendet s’e ndërrojnë Thelbin, sido të ndërrojë ngjyra.
Sado sherbet t’iu hedhësh gjërave, s’e shuan dot zeherin e kaq zërave,
që dalin nga Xhehnemi e Nëntoka. Kolona sikur mbin çdo çast nga Toka:
s’ka të mbaruar! Vajza e djem fatzinj e dritëshuar.
Njerëz nga Gropa e Harresës. Dhe pyjet e pafajshme të Kujtesës.
Këmbësorë e kalorës të ditëve të mbaruara: Ngasin sa mundin kerra, trena e aeoplanë.
Vinë të rimarrin gurët (që hodhën kur vranë vajzat) si Talismanë.
Dhe nuk mehet kjo Radhë. E nuk shterret ky Lumë!
E i tërë Rrëmeti, që pret kudo të Mirën (tok me ta edhe unë):
Nga Toka e nga Deti! Përulet e drithëruar te kjo Faltore e Bardhë,
Ku buron Mirësia, si Ajo Gurrë e Kthjellët. E si Veriu me fletë
(në të gjitha stinët e tija) që as verdhet e as vdaret.
Që nga Mesdheu i ngrohtë, gjer te Metrotë e Tokios e Metrotë e Nju Jorkut:
Këndojnë celularët!

Nuk di si e gjen Numrin (e celularit tim)
Kuvendari i yjeve (që flet me yjet çdo çast) e nis këtë Mesazh:
“Jeta është si Bari.
Siç mbin nga pik’e shiut. Siç mbin nga dhembi i krimbit e nga xixa e zjarrit,
Mbin dhe nga Gurëvarret!”
thotë Ulemaj i Madh. Po në gjithë këtë Terr, si Agim Boreal, rrëzëllijnë celularët.
Tringëllijnë celularët!”

E sëbashku me Erën e Rrymat e Pandalshme,
bashkohen me Lumejtë e Rrjedhat e Pashtershme:
Të 400 Kristalet e Tejpashme
Të lira e të Ndershme!

2009
-
Nga libri "Mirëmëngjesi Shqipëri", 2012
VEHBI SKËNDERI

KORBAT QË LASHË ATJE, KORBAT QË GJETA KËTU

Korbat që lashë atje

Sykuqtë

Na krroknin

Drejt në sy



Korbat që lashë atje janë sykuq

Ngaqë rrinë duke ndukur stërvina

Korbave që lashë atje iu lëshojnë lëng sqepat

Për sytë e njerëzve



Korbat që gjeta këtu janë sykthjellët

Ata të shikojnë sy për sy

Dhe ta lëshojnë krrokun

Drejt e në vesh



Korbat që lashë atje janë të përlyer

Glasash të veta

Korbat që gjeta këtu e lëshojnë glasën atje ku duhet

Pa bërë kurrë pis kalimtarët e pispillosur

Veturat me dizajne marramendëse

Parkuar poshtë pemëve



Korbat që lashë atje janë të stërkequr

Të palarë, të pangrënë, të pagjumë

Korbat që gjeta këtu janë digitalë

Si të dizajnuar në mënyrë kompjuterike

Secili ka faqen e tij në internet

Ndonëse si korbat që lashë atje

Edhe këta nuk janë gjenetikisht të ndryshuar



Si të jetë vendi bëhet kuvendi



Pra

Korbat që lashë atje

I gjeta këtu?



Korba lashë atje,

Korba gjeta këtu.

--

PLEPAT



Te dritarja e dhomës sime të mësuesit në Ibër-Hasaj të Gashit

Plepat nuk rrinë thjeshtë për të fshirë yjet në prag të agimit

Ata qëndrojnë aty për të thënë

Aty po fle Skënder Buçpapaj

Prandaj mbani aq qetësi e aq zhurmë

Sa duhet për një gjumë të mirë.



Plepat ndanë Valbonës

Si matës të nivelit të kaltërsisë së lumit

Nuk rrinin gjithmonë për të treguar

Se gjithmonë lumi i kaltër do të kalojë aty



Poshtë Urës së Bujanit

Ata rrinin aty për të treguar

Se nëpër të përthimë të ditës së re

Këtu do të kalojë mësuesi i fshatit dhe poeti i Alpeve Skënder Buçpapaj



Plepat rrinë pranë brigjeve, urave, lumenjve

Dregëzohen, lëmohen, gjethohen, zhgjethohen

Gjysmëdrejtëza të hequr nga toka drejt pafundësisë

Për të treguar se nga pafundësia

Pasi të ketë lënë në pritje të gjithë plepat e botës

Do të rikthehet përsëri te plepat e vet

Skaj dritares së mësuesit në Ibër-Hasaj të Gashit,

Skaj lumit aty ku merr udhë për nën Urën e Bujanit

Gjithandej brigjeve, urave, lumenjve.

--

NDAL SOKOL FALU ME MUA



Shpendi

Sogjetar

Mbi prenë e vet

Përgjon nga hapësira



Plakat

Në dyer të tabaneve

Në Lug të Vrellës

Tellën e Pranverës

Balçinë të Luzhës

Lugun e Vocit

Gjarpër

Tëbanët e Hetës

Të baraslarguara

Nga shpendi sogjetar

Besojnë

Se një ditë tjetër të lume

Do t’u falë

Shpendi fatsjellës



Rrudhat e tyre

Apokaliptike

Palojnë flatrat

Si shpend të butë

Në fytyrat shekullore



Ato bien erë tambël vedrash

Njëqind vite larg

Deri këtu në fund të botës.

--

POEMA E TPLANIT



Tplani

Prej Moknit në Arvejë

Prej Ballfushës në Kryekand

Është metropoli botëror

I bretkosave.



I kam merak

Se ato, në miliarda,

Mos më mardhin

Në gjumin e tyre letargjik

Nën akull.



Pa muzikën e tyre

Nuk vë gjumë në sy

As këtu midis Alpeve të Evropës.



Druaj se mos më mardhin

Rrëshqanorët e bokave

Zhguallorët dhe jozhguallorët

Ata flenë çdo vit nga gjashtë muaj

Duke mos e ditur

Sa i kushton botës së çmendur

Ky gjumë i pafajshëm i tyre.



Druaj se më mardh

Fauna me gëzof në karma,

Prapshtia, shullëre

Druaj se mos më mardhin në shtëpitë e ftohta

Shkretanët, mbrapshtanët,

Gubanët, qurranët,

Zhelanët, breshkanët,

Gjenialët e Tplanit.

--

MOJ E MIRA NË ORTEK TË BORËS



Ajo ishte midis diellit

Dhe ortekut të borës

E bardha.



Dielli ishte midis

Së bardhës

Dhe ortekut të borës.



Orteku i borës

Ishte midis

Diellit

Dhe së bardhës.



Flokëbardhën

Sybardhë

Qerpik-bardhë

As me sy

As me të prekur

Por vetëm se kundërmonte zanë mali

E dallova



E bardha

Tamël deleje

Mjelë në ortek të borës



Isha i zanuari i zanës

O.


--
DRENUSHAT



Ato janë nisur nga natyra për florë

E kanë dalë faunë.



Drenushat dalin

Nga errësira e pyllit

Në dritën e lirishtës



Për ta parë veten

Në pasqyrat e pafundme

Të pikave të vesës



Drenushat frikësohen nga bukuria e tyre

Më shumë se nga egërsia e bishave



Vrapojnë nga drita e lirishtës

Për në errësirën e pyllit

Që ta fshehin bukurinë e tyre



Në pikat e vesës

Ka mbetur pamja e drenushave



Fërfëllojnë drenushat

Dhe dridhet pylli



Prej meje pse ikin drenushat

Unë kam dalë të shfletoj errësirën e pyllit

Dritën e lirishtave

Për të koleksionuar

Lotët e drenushave



Sepse drenushat janë

Më shumë florë se faunë.

--

RETË



Retë e bardha

Do të qajnë për mua

Me lotët e drenushave

Bjeshkët do të dënesin

Me ofshamat e pishnajave.


--
EMIGRANTI



Dalëngadalë

Dalëngadalë

Gjithnjë e më shumë

Emigranti e ndjen

Se kufijtë e Atdheut

Ngushtohen

Ngushtohen

Jo më larg

Se lëkura e trupit

Në të cilën

Emigranti rron.

--

EKZOTIKAT E BARDHA



Ekzotikat e verdha

Ekzotikat e zeza

Kanë hedhur rrënjë

Në anët tona

Kanë pushtuar

Shtretërit e burrave

Tashmë vendin e tyre e kanë zënë

Ekzotikat e bardha.



Dikur të hyje në orbitat e tyre

Ishte si të hyje në oribitat e orteqeve

Të linin pa frymë

Cung në rrah.



Çdo Saharë

Me një frymë

E bleronin.



Tash ato janë ekzotika të bardha

Janë hëna dite

Asnjëherë njëlloj

Herë të plota e herë fragmente



Gjithnjë e më shumë

Dekore të panevojshme

Tani ato

Janë Antarktida

Mardh deri në shndërrim në mermer

Planeti



Burrat e në shtretërit e tyre

Janë të rrallë

Sa eklipset e diellit



Ato mbushin faqet e rubrikave

Ku kërkohen partnerë shtrati

Të fshehura nën shifra, kode, pseudonime

--

EVOKIM



Sapo ka shtyrë tutje lëvozhgën nga ka dalë

Zogu i vogël ka vënë në sy një gjethe të sapoçelur ahu



Vë re se si ujëvarat e Valbonës

Krye Rrogamit të Shalës

Shpërbëhen në shpendni

Të pafundme ylberesh



E ëma

Ia jep një gjethe ahu në sqep

Ta ketë baraspeshë

Për fluturimin e parë.



Në sfond të linjave të tensionit të lartë

Në sfond të teleferikut të minierës

Nga oborri i një shtëpie

Vjen aroma e një buke të valë

Të sapodalë nga çerepi



Zogu mbush kraharorin

Me aromën e bukës

Në prag të fluturimit të parë

--

PYLLI NUK DURON PRISHJE QETËSIE



Pylli duron vetëm fëshfërimën e gjetheve të tij

Dhe shushurimën e lumit që i kalon pranë.



Kacafytjet midis të fortëve e të dobëtëve

Çarjet e pishave nga rrufetë

Rrëzimi i bredhave nga bora

Janë vetëm përjashtime nga rregulli.



Pasi është ngopur me prenë e vet

Gjithkush lëpihet, vetëkënaqet dhe fle

Në folenë e vet, apo shtrofullën e vet

Nëpër degë, zgurliqe, shpella, tunele nëntokësore

Dhe pylli e merr përsëri në dorë situatën.
--


DETET, OQEANET KANË FRIKË SE MOS SHKON LUMI T’I PËRPIJË



Detet

Oqeanet

Për më tepër oqeanet

Kanë frikë

Se mos shkon lumi

T’i përpijë.



Lumi lind

Në trajtën e një pike vese

Që rrëzohet nga një fije bari

Iu shpëton zogjve e insekteve

Që mund ta shuanin etjen me të.



Përfund brushtullave

Përfund zalleve

Lumi merr vrull të çajë shkëmbinjtë

Të arrijë detet dhe oqeanet



Detet

Oqeanet

Tranohen

Tremben

Vërtiten në qiell nga frika

Tmerrohen

Ç’trimërohen

Ikin nga brigjet

Rikthehen në brigje

--

QENTË E KËTYRE ANËVE



Qentë e këtyre anëve

E njohin të zonjën

Por nuk e njohin vetveten



Gjithnjë e më asocialë

Ata bëhen

Kur shohin veten të pasqyruar

Pranë zonjave të tyre

Gjithnjë e më xhelozë

Kur e shohin veten

Në foto shtrati

Me zonjat e tyre.


--
KUJTESA E LUMIT



Lumit i janë dashur shekuj

Për të skulpturuar

Këta zambakë në gurë

Në lartësitë e shkrepave.



Duke gërryer thellë e më thellë luginës

Lumi i është përmbajtur gjithnjë filozofisë

Se lumi nuk e harron shtratin e tij



Por tashmë është tepër vonë

Në skulpturat e lumit

Tashmë sfilon era

Bën pirueta era.

--

PËRKUFIZIM



Nëse harresa

Është proces i domosdoshëm e kujtesës



Atëherë nata

Është proces

I domosdoshëm

I ditës



Me gjuhën e Borhesit

Është i njëjti lumë

Që turbullohet

Për t’u kthjelluar.

--

ASTRONAUTËT



Të shikosh botën

Nga maja e qiellit

Është pak a shumë

Ta shikosh botën

Nga maja e lisit

Nga maja e kodrës

Nga maja e malit



Njeriu shkon më larg

Për të vështruar më gjerë botën

Që ashtu të depërtojë

Më thellë botës.

--

STINË DASMASH NË BERISHË



Prej Berajve

Në Mash dhe në Rushtë

Është stinë dasmash

Në Berishë.



Trungjet e mollëve

Mezi i mbajnë skelat pa u shqyer

Degët e mollëve

Mezi i mbajnë furkëzat pa u thyer.

Si çdo vit

Pemë pa masë ka falë Zoti.



Nga shtëpitë prej druri

Fshehur mes pyllit të pemëve

Në këtë stinë dasmash

Si farat e mollës në frut

Ndihen vekët e çikave

Që bëjnë pajën e nusërisë.



Sekush nga dhëndurët

Dallon zemrën e Nafijes së vet

Nga ritmet e vekëve.



Nga tunelet e pemëtoreve

Dalin një nga një taksitë e nuseve

Me ojme të bardha rrethuar

E flamur të kuq valvitur

Nëpër ajrin e dehur prej erës së mollëve.



Është ujë çikash

Thonë pleqtë.

--

PSE TË MOS



Pse të mos ishte qielli

Një perde e lëshuar

Deri në konturet e tokës.



Pas saj ne të zhdukeshim

Sapo t’iu sillnim mërzitje

Spektatorëve tanë.



Dhe të rishfaqeshim

Vetëm e vetëm

Me kërkesën

Padurueshëm ngulmuese

Të spektatorëve tanë.

--

KOHA E TRIMËRISË SË LEPUJVE



Koha e trimërisë së lepujve vjen kur dimri është në pikën e Marazit të Madh, kur bora shkon deri në krevetët e shtëpive deri në çatitë e plemeve mbi çarranikët e bulmetit koshat e drithit bunarët kur në fytyrë të tokës sundon e bardha absolute kur natyra është nën uniformën e kristaleve të borës deri tw sytë dhe qerpikët e saj kur hëna e plotë pingul në kupë të qiellit nuk lejon asnjë trup të natyrës të lëshojë hije kur zogjtë fshihen në puplat e tyre kur qentë bëhen kutullaç në koliba kur frymët e njerëzve vënë një gisht akull në xhama kur edhe ëndrrat kanë frikë të gjejnë gjumin e njerëzve në shtëpia e të gjësë së gjallë në ahure e pleme kur egërsirat struken në gëzofët e tyre nëpër strofulla kur era nuk guxon të prishë paktin e heshtjes dhe hapësira nën hënën llamburitëse po të të shpëtojë nga dora thërrmohet në thërrmoja e spirra të pafundme e të binte në borën llamburitëse atëherë vjen koha e trimërisë së çartur të lepujve të cilët në kohë jo trimërie kanë frikë edhe nga hija e tyre ata dalin nëpër cipën e hollë të krijuar sipër borës së ngrirë dhe mësyjnë pemët e reja në oborre nëpër pemëtore në grupe në çifte në tufa dhe fillojnë e brejnë lëvoret e njoma të fidanëve brejnë filizat njëvjeçarë të pemëve pastaj i lëshojnë në mënyrë sfidante kakërdhitë në rrëhe të oborreve në pragje të shtëpive mbi çati të plemeve kur dielli ia merr hënës kur hëna nis të lëbardhet si sy me shkëlli si sy me katarakt lepujt trima rikthehen në strofullat e tyre dhe ia këpusin kokrrës së gjumit të ngopur me lëvore të njoma pemësh dhe të ngopur me kënaqësinë e sfidës që ua kanë bërë njerëzve koha trimërisë së lepujve është koha e trimërisë së vdekur është koha kur pulsi i gjallë i trimërive nuk ndihet kurrkund në fytyrë të tokës. Atëherë lepujt haçkabanët e kohëve të tjera gjejnë kohën për të bërë sfidë ndaj gjithë trimërive zulmave bëmave të të tjerëve a po je trim kur trimërohen lepujt lind pyetja në shtëpitë e lyera me porcelan bore pranë vatrave, ku shpuza është bërë kallkan, ku gacat janë bërë thëngjij të frikshëm njerëzit hapin portat dhe shikojnë pemët e lëvoruara pemët që në pranverë nuk do të kenë më as gjethe, as lule as fruta dhe i mallkojnë lepujt, të cilëve atje në kokërr të gjumit iu bëhen shëndet mallkimet e dala prej së kopurit së plasuri të zemrave. Njerëzit mbyllin dyert dhe ngjeshën pranë njëri tjetrit, duke e ditur se nata e mbrëmshme ia lënë vendin natës së sotme dhe ata nuk mund të bëjnë asgjë për të ndalur trimërinë e lepujve të cilët në pikë të natës prapë do të fshijnë sytë në kulm të kënaqjes dhe do të vërshojnë drejt pemëtoreve e do të brejnë lëvoret që kanë mbetur e do të hidhen, duke ua lënë njerëzve për të nesërmen gjurmët përpikmërisht të çapërpikura simetrikisht të asimetruara mbi cipën e borës mbi cipën vajzërore të paprekshmërisë së borës dhe kakërdhitë në pragjet e shtëpive nën strehët në rrëhet në lëmenjtë ky është kijameti i kohës koha e kijametit e trimërisë së tërbuar të lepujve O Zot

--

POEZI KU TË GJITHË EMRAT, MBIEMRAT, FOLJET, PËREMRAT, NYJAT KËRKOHEN NË SHUMËS



Ashtu

Ne i zhdukëm të gjitha faunat

D.m.th

Faunat e pyjeve, faunat e ujërave,

Faunat katërkëmbëshe, rrëshqanorët,

Fluturuesit, notuesit, amfibët,

Mishngrënësit, barngrënësit

Ne

Ato

I zhdukëm.



Atëherë

Lindën pikëpyetjet

Me cilët do t’i zëvendësonim faunat

Pasi natyrat nuk mund të mbijetojnë

Pa ekuilibret natyrore

Natyrisht

Ne do t’i zëvendësonim faunat.



Nëpër ndërrime të kohëve

S’ishte çudi

Na hipnin në kokat instinktet

Për të ulëritur

Për të çarë stërvinat kënetave

Sytë na skuqeshin

Si të qenve, si të ujqërve

Nëpërmjet qafave

Kokat bashkë me vrimat e tyre

Na tërhiqeshin brenda zgoreve

Si të breshkave.



Na hipnin në koka dëshirat

Për të pasur pyje

Ku të fshiheshim

Dhe t’ua jepnim ulërimave

Me të gjitha barqet e të gjithë kraharorët

Gjer në kupat e qiejve

Meqë nuk kishim pyje

Zhyteshim në moçalet

Dhe herë pas here dilnim

Krejt të verdhë

Prej lëmashqeve të qelbura.


--


E SHITUARA E NATËS



Nga terri pus

Ra një ujk dhe çukërmimi

Në torishtën e deleve.

Jo ulërima e sharovit

Krisma e thatë e pushkës së bariut

E trembi ujkun

Dhe ai la vetëm duhamën e fytit

Dhe gacat e syve të ballit

Në sytë e një deleje

Të bardhë si qumështi.

Përkrye gardhit

Turr mbas ujkut

Shtegut pa shteg

Ngarendi delja

As pyll as terr

Nuk i panë sytë

Veç atij ujku

Që ikte më shpejt se plumbi

I hutës së bariut.

As frymë në shpirt

As të pame në sytë

Veç atë duhamë të fytit

Ato gaca të syve të ujkut

I kishin mbetur në botë asaj deleje.



Në fund të territ pus

Atje ku shkrepnin pyjet në dritë qumështi

Atje ku shuheshin në ditë yjet

Dhe humnerat rrafshiteshin nga mjegullat shterrzane

Shtangu atë ditë e sot delja

Dhe asgjë tjetër s’dëgjohet më

Veç trokitja e zemrës së saj

Në kraharor të ujkut

Që e përpiu veten.

--

LINDJA E HËNËS NË PYLL



Sa shkrepi nata

Nën futën e saj zi të reve

Unë kisha rrugë për larg

Në çdo hap merrja në thua në vetëtimat

Bubullimat më shkonin përpjetë shtatit

Pylli si foshnjë e lebetitur

Më dridhej para syve

Mbaruan retë së shtrydhuri

Sipër fletëve të pyllit

Në horizontin si një pikë loti

Pylli lindi hënën e vet të përnatshme

Një erë te vona në mua

E shkundi shiun e fletëve të pyllit

Fauna gjitarë e shkundi në mua gëzofin duke ikur në jerm

Shpendët nëpër gjumë e shkundën në mua shiun e flatrave

Deri lakuriqët, minjtë dhe urithët

Rrëshqanorët i shkundën korracat

Në mua e shkundën shiun e natës.



Unë isha i vetmi që e pashë

Lindjen e hënës në pyll.

Ishte një natë gjumërëndë.

Asnjë shpirt faune

Asnjë dritare shtëpie

Nuk çeli sy për të parë

Ritualin e përnatshëm

Të lindjes së hënës në pyll

Unë isha i vetmi poet

Që dëshmoja lindjen e hënës

Unë kisha rrugë për larg në pyll

Futën e natës kisha në trup veshur.

--

PA



Dasmat bëjini pa mua

Unë kurrë s’kam qenë

Dasmori juaj kam qenë

Kam qenë udhëtari që më ka zënë udha

Në dasmat tuaja.



Vdekjet bëjini pa mua

Mos i vononi mbi dhè

Ata që shkojnë këso bote

Unë kurrë s’kam qenë

Përmortësi juaj. Kam qenë

Udhëtar që më ka zënë udha

Në mortjet tuaja.



Kam qenë udhëtar që s’kam pasur prehje

Sipër tyre duke shkuar

Kreshtat dhe luginat

I kam bërë lavra-lavra

Duke udhëtuar



Lavra lavra ma kanë bërë ballin

Mendimet e udhëve.



Askujt

Sytë nga dera

Të mos i mbeten për mua.


--
MBI MALE



Jemi bimë shpirti

E maleve



Kur shkojmë mbi male

Lumenj na vijnë

Deri te qerpikët

Pyjet na zbresin

Deri te qerpikët



Pyjet

Janë qerpikët tanë

Me gjelbërim të

Përjetshëm



Lumenjtë

Janë sytë tanë

Që mbajnë në fund të tyre

Qiellin


--
SAGA E KALLUKANXHËS



Në kohë të Kallukanxhës

Mjegullat s’të lënë të shohësh

As gishtin që të futet në sy.



Nga rudinat

Ndihen vetëm përçakët e barit

Që qajnë nëpër erë.



Shpendët i anulojnë fluturimet

Rrinë me flatrat ngjitur pas trupit

Dhe kanë uri e etje

Për qiellin që kishin pasur



Bishat që i zë në rrugë Kallukanxha

Nuk i gjejnë kurrë shtrofullat e tyre.



Ne i marrim të imtat dhe gjedhet

E i çojmë nëpër ashta

Ku Kallukanxha nuk arrin kurrë

Përmes gjetheve hermetikisht të kapura dorë për dorë



Delet hanë tërfojë rrotull drurëve

Lopët kampula të ashtave

Ne kullotim dritën

Që kullon e kaltër

Mes kolonave të drurëve



Pastaj vjen nata

Dhe ne e marrim përdore veten

Dhe e çojmë në atë pak dritë

Që ka mbetur në një kajz pishe

Diku në fund të shpirtit tonë.

--

ART NAIV



Herët në jetën time

Para moshës së shkollës

Para moshës së librave

Para moshës së artit racional

Duke luajtur me mellë të zezë

Me mellë të kaltër, me mellë të verdhë

Unë kam krijuar njerëz prej melle



Mbrëmjeve e kam ndërprerë lojën e i kam lënë skulpturat e mia vetëm.



Të nesërmeve nuk i kam gjetur më skulpturat e mia.



Kam menduar

Se deri në vazhdimin e lojës

Skulpturat janë plasaritur nga vapa

Janë zhdukur nga shiu

Pa dashur t’ia di për fatin e krijesave të mia

Me të njëjtin zell loje

Kam vazhduar artin tim të skulpturës

Ua kam hequr me duart e mia

Mellën e tepërt ku ishin ndryrë

Krijesave të mia

Të cilat kanë pësuar të njëjtin fat

Ndoshta në duart e erës, të ujërave dhe të avujve.



Tevonave

Njerëz me tiparet e skulpturave të mia

Ndoshta të tërbuar nga harresa ime totale ndaj tyre

Shpesh e më shpesh më janë vërsulur me hakmarrje

Ata kanë bërë gjithçka

Që unë në një pikë të caktuar të jetës sime

Të kujtohem për krijesat e mia

Për tiparet e papërfunduara

Për tiparet e reduktuara

Për tiparet e ekzagjeruara

Prej melle

Që i kishin pasur ata

Kur s’kishin qenë asgjë tjetër

Veçse skulpturat e mia prej melle.



Pasi iu kanë mbijetuar plasaritjeve prej vape

Pasi iu kanë mbijetuar thërrmimeve prej ere

Pasi i kanë mbijetuar shuarjes prej shiut

Njerëzit prej melle

Kanë bërë gjithfarë karrierash

Për të pasur një ditë, një minutë, një sekondë të vetme

Fatin tim në duart e tyre.

Por nëse fati im s’ka rënë asnjëherë në duart e tyre

Ata së paku kanë bërë që të kujtohem

Se ata janë të njëjtit njerëz prej melle

Të cilët edhe nëse s’kanë lënë të zezë pa e bërë në këtë botë

Nuk kanë ndryshuar dot asgjë

Në asimetrinë e pandreqshme

Të artit tim naiv

Që i krijoi

Në atë moshën time

Që përkon me moshën e pafajshme

Të çdo njeriu në botë.



I kisha lënë pa tiparin e të menduarit

Hajt nesër kisha menduar me vete.

--

UMBERTO EKOS



Njerëzimit me një Zot të vetëm

Për shumë shekuj

Me të drejtë

I është ndaluar

E qeshura.



Sepse njerëzimi

Ende ka qenë tepër i pa përkryer

I dobët

Për të përballuar

Të qeshurën.



Përderisa ende

Shumëkush

E quan majmunin njeri të përkryer

Vetëm pse e zotëron të qeshurën.



Njeriun

E dallon nga majmuni

E qara

Dhe jo e qeshura.



Këtë e ka harruar

Emri i Trëndafilit.

--

AKAPELLO E UJQËRVE TË FËMIJËRISË SIME







Tani që s’ka më as pyje as shqerra,

S’ka më as ujqër-

Ndaj na duhet të hallisemi me ujqërit e fëmijërisë sonë.



Trishtimin dhe vetminë për herë të parë ata na e mësuan

Kur ulëronin a kapello anës së maleve

Dhe gjithçka poshtë këmbëve të tyre

Shndërrohej në hon kumbues

Instrument aerofon

Për zërin e tyre

Dhe hëna si gjethe e plakur

Dridhej prej thirrjes së tyre.



Bishat ulërinin sa u mbante koka

Trishtoheshim ne të vegjlit që pelenat na tereshin në gardh

Trishtoheshin shqerrat në torishtat buzë arave

Dhe përrallat për ujqër dhe qengja që u turbullojnë ujin ujqërve

Na tingëllonin një absurd.



Tani që s’ka më as pyje, aq shqerra,

S’ka më as ujqër.

Dhe mua më vjen keq për ata që lindën vonë

Dhe ëmbëlsinë e muzikës e mësuan nga radiot, televizorët,

Nga orkestra me instrumentistë, dirigjentë të shkolluar.



Më vjen keq-

Ata muzikën s’kanë për ta shijuar kurrë.



Sepse ata s’e kanë dëgjuar kurrë a kapellon e ujqërve

Që i shndërronte në instrument ujërat, drurët dhe gurët.

Ata s’e kanë provuar si ne

Të riprodhojnë menjëherë pas dëgjimit

Javë e muaj e vite nga shpirti

A kapellon e ujqërve.



Ata që lindën vonë

Pagjumësinë ndoshta do ta mësojnë nga zënkat banale të prindërve



Ne pagjumësinë e mësuam

Nga brenga pa shpjegim

E a kapellos së ujqërve të fëmijërisë sonë.

--

ALUSHANI, BALUSHANI, KËMBKANJUSHA, QAFËQURANI DHE TË TJERËT



Alushani kopilani bukë të thekur djathë prej stani sipër fotos

Së një nudoje ka shtruar, han, pshurret e përjarget Alushani

Bën thërrime, stërblak vendin por s’i mbledh me dorë virani

E shtrin gjuhën sipër nudos, mbledh thërrimet edhe dromcat.



Jashtë bumbllon e fryn murlani, dridhen pamjet e krejt botës

Bien muret si bukëvale mbas mbarimit të luftë-ftohtës

Borë në degë, akull në xham, bukë e thekur në shporet

Klaudia Shiferin, Sharon Stonin i lëpin Lushi mbi gazetë.



Balushani më poet, më kopuk dhe më alush se Alushani

Sipas ngjyrës që gjatë seksit marrin zhaba me zhabanin

Tek përfenden, tek përçiten, tek përcillen dhe përcallen,

Metaforat herë të gjelbra, herë azure, herë të bruzta i vërdallen.



E mëlmen hori kafjallin në shullë të Naomi Kempbellit,

Siç i thosh gjyshja në përralla, me bukë hini e mish mini,

Dhe balluket jele-jele si të mëzit të Eseninit

I tranohen midis ballit, për pllejmejtse i pëlcet cipa e dellit.



Dimër, verë, pranverë e vjeshtë ndërrohen, rihen, përtërihen prapa xhamit

Sipas ritmeve të bretkut mbi bretkosën dhe të breshkës mbi breshkanin

Sipas ritmeve khë e khë – e khë e khë të Zeqirit mbi Shkurtanin

Në moçalet kolkoziane, në ligatat torfiane të Fundtplanit.



Këmbkanjusha pi duhan, shkruan artikuj, kruan atë sendin,

Vithearushës, thonë, balusha s’ia lë çarën kurrkund shtrigës,

Nuk lë sensacion pa mbledhur në azhanset e Ilir Zhillës

Ua vërvit rivaleve që në fushë të Balushanit ia zënë vendin.



Një kafshë bukë mësyn, e merr vrik në gazetë të Alës,

Ja shikon gjuhën e bukur si iu bie rreth viseve të Madonës

Gjuhë rozë, pak e kaltër, e verenikur si e lopëve të Lorkës,

Këmbëkanjusha sy për sy e tradhton Balën me Alën.



S’ka si Ala, s’ka si Bala, s’ka si Zala, Tala, Mala,

As këndej, as andej Murit të Berlinit, paj qe besa, s’i ka kush

O Alë he Alush, o Balë he Balush, o Zalush, Talush, Malush,

Iu çon shëndete Dull Lugati, iu bën të fala:



Demokracia s’është vetëm ha e pi e rri e .i – e .i – ëhë,

Demokracia ka fut-mbrapje, ka ndërskamca, ka skërbishta,

Këmbëkanjusha, fund vetes ka dy bira, në formë V-je merr dy gishta,

Pikëçuditje marrin tjerët (!), marrin të mjerët veç nga një.



Qafë-qurani nëpër birën poshtë trupit e përdredh qafën si kulpër

E nxjerr kryet prapë mbi supe për t’i thënë bota qafëshkurtër

S’i dëgjon fjalët e popullit mjerë qafë-shkurtëri e lumë qafëgjati

Kozmopolit më shumë se tjerët paska qenë ky krahthati.



Hajt i shkreti, ka një zor, shtiret si me qenë verior

Lucatet e lucitet, mbythet, karambythet e belbon

Qafë-quran, je haçkaban, s’je Alushan as Balushan

Këmbkanjusha ty të tha ik andej, ti more Tan.



Qafë-quran ti ke veç zuzë, Këmbëkanjusha ka edhe fuzë,

Fytit të oxhakut tullug fuza i nxjerr flakë e shpuzë,

Je qyqan, vreman, shkulan, belban, shtremban, katran i zi,

Ta dish mirë, tha Balushani, bën partia edhe pa ty.

--

ANTIBIBIBLIKE



Pasardhëset e Evës

Janë bimë hijedashëse.



E para e tyre

Përvojën e parë e mori nga pema e mollës

E cila u vesh me gjethe në pranverë.



Gjarpri apo gjarpërushja

Kishte pjesën e vet në hije sikurse vetë Eva

Por nuk kishte pjesë

Në krimin biblik.
--


PËRROI



Ai rend gjithnjë drejt burimit të vet

Duke i ikur lumit dhe detit.



Rërën e ka prej syve të zogjve

Që u plasën

Nga mallkimi i foleve.



Merret vesh me Djallin për hesap të Zotit!



Vetëm ndonjëherë

Kur aty mbyten kopila

Ai i bën përrua lumin dhe detin.



Lëmashku u mbetet brigjeve

Si gëzof zhapinjsh.



Merret vesh me Djallin për hir të Zotit!



--

GJARPËRI I BOKAVE



Krojeve

U ka fluturuar trupi

Dhe u ka mbetur shpirti



Etjen time e shuaj

Veç me helmin tim


--


FAUNË TIRANASE



Gjoja metropoli, keshe metropoli, kinse metropoli

Për të dalë prej kënetës së origjinës së vet

Statujave të lavdisë i varen bretkosat zhabat

Lëmashku i qelbët i varet fasadave

Dikastereve, tregtoreve, diskove

Duke dalë që andej

Krokodilë me dhëmbë të krimbur, krokodilë me dhëmbë të prishur

Kërkojnë elektoratin e humbur kioskave

Krokodilëve iu merret goja, krokodilë të shkretën

Nuk e thonë dot fjalën kooperativë

Krokodilët natën bëjnë derzhurn sipër piedestaleve boshe

Krokodilët ditën i pëgërin piedestalet boshe

Krokodilët natën nusërojnë sipër piedestaleve boshe

Krokodilët ditën mallkojnë piedestalet boshe

Krokodilëve u merret goja

Krokodilëve u merret goja

Kur kërcënojnë përmes dhëmbëve të gërryer

Krimbat kur gjallërohen kur fërshëllejnë



Metropoli gjoja, metropoli keshe, metropoli kinse

Bën t’i vidhet kënetës së vet të origjinës

Në fund të kënetës, në llum të kënetës

Ai ka ëndërruar grataçela qerpiçi



Metropoli, metropoli, metropoli,

Gjoja, keshe, kinse

Zot bëje ëndërr kënetën

Ndërsa këneta i han vithet e rëna

Zot bëje ëndërr kënetën.

Lapraka, Shkoza, Brraka, Jalliasi

Imitojnë Harlemin, Bronxin, Manahatanin

Ëndërrojnë gjithsesi, gjithsesi kontinentin.

Bën të dalë e s’del dot nga Gropa e Ajdinit

Gjoja, keshe, kinse

Metropoli, metropoli, metropoli.



Metropoli i bie fyellit të vet vetëm në një vrimë

Ha në atë vrimë,

Pi në atë vrimë

Qet nevojën e hollë dhe nevojën e trashë

Nëpër atë vrimë

Përjeton orgazmën

Riprodhon vetveten

Nëpër atë vrimë

Ashtu metropoli i bie fyellit vetëm në një vrimë



Metropoli Ronxho

Metropoli Bonxho

Metropoli Ronxho Bonxho



Acidi klorhidrik

Kundërmon në fasadat e ndërtesave

Të firmave, të selive të partive,

Redaksive të gazetave

Nga mëngët e kamishave, të pantallonave

Të deputetëve, ministrave.

Me sytë e zgurdulluar

Njëra palë ia lëpin tjetrës

Acidin klorhidrik

Pastaj kthehen

Dhe lëpijnë vetveten

Deri në amortizim të skajm

Minjtë ndërzehen me macet

Macet ndërzehen me qentë

Qentë e rrugëve

Me qentë elitarë të vilave

Strebat e djathit me strebat e qumështit

Ndërzehen të majtët

Me të djathtët

Ish të burgosurit dhe të përndjekurit

Me ish-burgosësit dhe ish-përndjekësit

Pozitarët me opozitarët

Shkrimtarët realsocë me postrealsocët

Lypsarët me milionierët

Fondamentalistët me liberalët

Orientalët me oskidentalët

Ballistët me komunistët

Avionët supersonikë me zisët dhe me zilet e moçëm

Bensat me xinfutë

Karrocat me fiatet

Minipantollonat me maksifundet

Minifundet me maksipantollonat

Të kultivuarit me të pakultivuarit

Kryqat orientalë me kryqat perëndimorë



Metropoli bie

Erë mbathje të palara

Bie erë qyteti konviktorësh

Provinicialesh të shputuara

Njëzet herë në ditë

Për të grumbulluar shumën

E bursës mujore.



Fosfori i syve të maceve

Bie në acidin klorhidrik

Të rënë nga vegët

E bushtrave.



Ti ishe i vetmi kinsemetropol ateist në botë

Megjithatë

Emrat e objekteve të tua

Ishin tabu



Gjoja metropoli

Keshe metropoli

Kinse metropoli

Përpiqet t’i nxjerrë veshët mes plehut

Të kapë tinguj

Bretkosash dhe bretkësh

Të lashtësisë së vet moçalore.

--

KURRË MË NË TROJË



(Lekë Paridi)



Ju betohem si dardan

Në nderin e Lekë Paridit.

Kurrë më nuk do të shkoj në Trojë

Sepse tok me Helenën

Tashmë udhëtoj kudo nëpër botë.



Atë ditë, pikërisht atë ditë që unë do të shkoja në Trojë

U mblodh me urgjencë, jashtë sesionit parlamenti trojan të vendoste

Që unë të mos kthehem kurrë më në Trojë

Që mua të më përzënë përfundimisht

Nga Troja

Për këtë kanë votuar njëzëri

Deputetët trojanë

Pikthi dhe Qokthi, Doku dhe Shtogu,

Poli Nord dhe Poli Sud,

Lajthia dhe Kajsia dhe Qershia,

Bjeshka dhe Breshka, Oktapodi dhe Gaforja,

Iriqi, Besniku, Shkrepi dhe Lisi.

Madje edhe vetë Kali i Trojës.

Po atë ditë ata kanë vendosur

T’iu sajojnë helenëve një Helenë tjetër

Me të cilën të ngrysë pleqërinë

Menelau i gjorë.



Ndërsa unë isha në Smirnë tok me Helenën

Për t’i rrëfyer Homerit ngjarjen e vërtetë

Mirëpo Homeri parapëlqeu më mirë të gënjejë

Sesa të mos pushojë kurrë sherri

Mes trojanëve dhe grekëve.



Që atëherë unë s’kam shkuar më në Trojë

Ndonëse së toku me Helenën

Sipër airbusëve kemi shkuar

Në Smirna, në Kostadinopojë,

Në Atenë, Spartë, Aleksandria,

Në Luksor, Asean, Persi,

Në Moskë, Pekin.

Në botën e re postkolumbiane

Nëpër Sheratonët dhe Hiltonët

Por në Trojë…

Kurrë më s’kam për të shkuar në Trojë,

Sepse atje trojanët me rrasat e muranave nëpër kraharorë

Vazhdojnë të pinë për fitoren me helenët



Në Iliri

Në Mesopotami

Në Indi

Në aeroporte kemi parë

Bukuroshet kolkolziane të Lindjes

Që shkonin t’i shkrinin gjakun Perëndimit

Ku sapo kishte mbaruar Lufta e Ftohtë



Ndërsa Helena e sajuar prej trojanëve

Edhe në atë botë

Përdhunisht vazhdon të bëjë dashuri

Me Menelaun.



Ju betohem për këtë si dardan

Për nderin e Lekë Paridit.

--

RRUGA NË PYLL

RRUGA QË KA HUMBUR NË PYLL

RRUGA QË U KA HUMBUR NJERËZVE NË PYLL



Është fshehur

Nën palat e gjetheve të ahave

Nën myshqet e trungjeve

Nën gëzofët e arinjve

Është bërë hermetike

Si ëndrrat e letargjikëve

Është bërë e pakapshme

Si jermi i zogjve

Rruga në pyll

Ka humbur

Si fëmijët

Në lojën symbyllazi

E pafajshme

Si fëmijët.

--

VALBONA DHE ALPET



Nuk janë ujërat e saj

Nga ato ujëra

Që marrin trajtën

E enës së vet.



Valbona

Ua ka dhënë trajtën që ka dashur

Këtyre Alpeve

Dhe Alpet

Janë ato ujëra

Që kanë marrë

Trajtën e enës së vet

Valbonës.

--

MË PËLQEN TË DËGJOJ HESHTJEN E PYLLIT



Më pëlqen të dëgjoj heshtjen e pyllit

Të nënvizuar prej lumit

Më pëlqen të dëgjoj heshtjen e blertë të pyllit

Të nënvizuar kaltër prej lumit

Më pëlqen të dëgjoj heshtjen e zhurmshme të pyllit

Të nënvizuar bujshëm prej lumit.

--

AH GJON I GJERGJIT TË GJONIT



Ah Gjon

I Gjergjit të Gjonit



Kulmit të detit

Kulmit të tokës



Qiellin

Rrashtës së kokës



Dheun

Të plasur syve



Lotin

Të ngjeshur yjve



Njërrokësh

I rrokur rrufeje

Rrosh

Me ne je



Gjon pas Gjergji e Gjergj pas Gjoni

--

ERA NË PYLL



Midis humusit

Myshqeve

Bie në letargji

Mjafton një stekë pishe

T’i shpëtojë ketrit

Që ajo të zgjohet

Dhe pylli të valëvitet

Si xhubletë në qiell

--

MARATONË



Të parët

Arritën në breg të lumit

Shelgjet.

Pas tyre në rresht ishin mështeknat

Lajthitë, panjat, ahët

Të fundmet

Mbetën pishat.

Ato i mbajti për vete kaltërsia qiellore

Duke ua krehur halat

Duke ua larë trungjet

Me ajër të hollë

Të kthjellët.

Shelgjet panë në pasqyrë të lumit

Pishat në gjirin e qiellit

Sipër gurëve të bardhë të bregut

Shelgjet

Shpërthyen në lot.


--
FJALË TË GJETURA NË FERRA



Fjalë të gjetura në ferra

Kur ushkurët i kishin hapur sipër

Dhe shpinën

Ia kishin kthyer botës.

---

QYTETI PA POETË



Njerëzit

Në njëshkolona milingonash

Ndjekin njëri tjetrin

Duke i marrë erë



Sekush hedh hapin

Në vendin bosh që lë

Hapi i tjetrit



Në një ritual

Pa fillim dhe pa fund
SKËNDER BUÇPAPAJ

Cikel me poezi nga Raimonda Moisiu

Raimonda Moisiu (SADE) ( lindur më 20 shkurt 1957, Korçë) shkrimtare, shqiptare nga Shqipëria.
Lindur e rritur në Korçë në një familje edukatorësh. Pas përfundimit të mësimeve të mesme merr një të drejtë[1] studimi në gjuhët e huaja, dega anglisht. Pas mbarimit të studimeve, punon mësuese e gjuhës angleze, në qytetin e Korçës dhe rrethinat e saj. Më 1999 humb bashkëshortin e saj në një aksident automobilistik, dhe po këtë vit emigron në SHBA, si fituese e llotarisë amerikane. Sot ajo jeton në Hartford, shtetin e Connecticut, USA, së bashku me fëmijët e saj.

E apasionuar me publicistikën, përkthimet dhe shënimet e udhëtimit, ajo vijon me këmbëngulje për të kërkuar në histori dhe në zhvillimet aktuale, duke evidentuar vlerat më të mira të vendlindjes e të njeriut. Me kalimin e kohës, ngjarjet e jetuara, proza letrare, përkthimet dhe poezia shëndrrohen në pasion të pandashme të saj. Këtë pasion të saj, Raimonda përpiqet që ta shprehë e të artikullojë edhe në shoqërinë në të cilën jeton. Për kontributin e saj të çmuar në komunitet e shoqëris në ShBA, u nderua me Official Citation, me motivacionin si "Gruaja e vitit në komunitet", nga Bashkia e kryeqytetit të Connecticut, Hartford.




Aktiviteti i saj është gjithëpërfshirës dhe vije në shprehje nëpërmjet pjesëmarrjes në shumë lista të bashkësive të shoqërisë, amza interneti dhe forume bashkëatdhetarësh në internet. Aty, ajo nëpërmjet shkrimeve publicistike, prozë letrare, poezi, ngjarje të jetuara, dhe opinione të ndryshme për zhvillimin e proceseve shoqërore në Shqipëri dhe në Diasporën shqiptare, përpiqet të tërheq vëmendjen për dukuri të brishta me të cilat duhet të përballohet shoqëria shqiptare. Raimonda është bashkëpunëtore me statusin e gazetares në disa gazeta të pavarura në shtypin shqiptar, Shqipëri, si: "Tirana Observer", "Ndryshe", "Panorama", dhe me statusin e korrespodentës në "Albanian Mail"-Londër, "Fjala e Lirë" - Londër, dhe "Illyria" - SHBA. etj.

Veprimtaria e Raimondës në opinionin e gjërë është kryesisht e njohur në lëmin e letërsisë e cila shprehet nëpërmjet disa titujve dhe pjesëmarrjes së saj apo të shkrimeve të saja në takime të ndryshme letrare.



Shoqata e Shkrimtarëve Shqiptaro-Amerikanë 15 shtator 2013  në qytetin Stamford, në Kenektikat (Connecticut) mbaji mbledhjen e saj, në të cilën zgjodhi Kryesinë e re.  Kryetare e Shoqatës u zgjodh shkrimtarja dhe gazetarja Raimonda Moisiu, e cila sipas rregullave të shoqatës përzgjodhi edhe kryesinë: nënkryetar Pal Ndrecaj, sekretare -Dr.sc. Yllka Filipi, anëtarë të kryesisë - Sabina Veseli dhe Ramiz Mujaj.Në këtë takim u bënë anëtarë të rinj të Shoqatës Dr. Yllka Filipi, Aristotel Mici dhe Artur Vrekaj.


Tituj të veprave

"Jeta mes dy dashurive", - një libër me prozë, ngjarje të jetuara dhe publicistikë.
"Dashuria nuk ka emër", - vëllimi i parë me poezi, kryesisht lirika dashurie.
"Sikur s'me ke puthur kurrë", - vëllimi i dytë me poezi, kryesisht lirika dashurie.
"Duke kërkuar Ardianen...", - përmbledhje me proza (kryesisht bazuar ne ngjarje të jetuara) dhe ese.
"Gërhitja e gjeneralëve", - përmbledhje publicistike.
"Pafajsia e Evës", - roman.
"Tempulli i fjales", - bashkëautore në këtë antollogji në gjuhën rumune.
"Itaka e Fjalës", - bashkëautore në këtë antollogji të botuar nga "Fotjonart".
"Zemra Prindërore", - bashkëautore në këtë antollogji në forumin virtual "Mëmëdheu".
"Nëna",- bashkëautore në këtë antollogji me prozë, në forumin "Pan Albanian women network".
"Tregime", - përmbledhje publikuar nga Shtëpia Botuese "ADA", Tiranë.




Mirënjohje

"Fotjonart" - e vlersoi me çmimin e parë punën e saj për rubriken "Reportazhe".
"Forumi Shqiptar" - e vlersoi me çmimin e dytë punën e saj në hapsiren "Tregime".
"Kadmus" - e vlersoi me çmimin e tretë punën e saj në rubrikën "Intervista".
"Netët Korçare" - e vlersoi me çmimin e parë ballkanik për poezinë e saj.
"Netët Poetike të Strugës 2009" - i vlersuan lartë pesë poezit lirike të saj, nëpërmjet të cilave hyri në antologjinë botërore: Who's Who, me titull :"Poetry from five continents".
"Takimi i Poeteshave në Vushtrri" - përzgjedhë rregullisht poezit e saj.
"Takimi At'Gjeçovi 2009" - kësaj radhe poezin e Raimondes, "Nuk munden me.." e vlersoi si më të mirën e takimit.

Etj.

Një vështrim mbi krijimtarinë poetike të poetes dhe publicistes së njohur RAIMONDA MOISIU

Të shkruash, do të thotë të japësh, është një dhënie e pandërprerë, një raport tepër i ngushtë mes njeriut dhe jetës, ëndrrës dhe realitetit, magjikes dhe reales, të bukurës dhe shpresës. E tillë është poezia, një bashkëbisedim mitik dhe intim me lexuesin dhe kohën. Raimonda Moisiu,poete dhe publiciste e njohur, një emër që është prezent presj vitesh në botën e madhe të letrave, ka tashmë një universe poetik të vetin, duke prestuar të flas thellë dhe intimësisht, ngrohtë dhe tepër emocionalisht, pse jo dhe fuqishëm me njerëzit, botën dhe ëndrrat, me magjiken dhe realen, të gërshetuara mjeshtërisht në vargjet e saj poetike…Raimonda Moisiu, vjen në poezi, mjaft elegante, e brishtë, femërore dhe mitike, e veshur me një tis magjie transparente, i cili natyrshëm i jep asaj statusin e PRINCESHËS se poezisë. Shpirti i madh dhe i bukur i poetes shpalos nëpër gjithë materialin e shkruar të saj poetik një botë të re, të paeksploruar më parë nga asnjë poete tjetër. Ajo fiton kështu dimensionet e reja të një poetike moderne, tepër origjinale e të realizuar, ku më tepër se kund duket brendësia e zemrës së saj. Raimonda Moisiu ka aty një çiltërsi mahnitëse tejet transparente dhe të bukur gjer në magjepsje:

Fatin tim…

E kërkoj,

mes nostalgjisë e fluturimit, nëpër

hapësirën e qiellit, që është

aq e madhe, sa e madhe është edhe

dashuria. . . .

…se

Për të rrëmbyer zemrën time, duhet

një vështrim, që

mezi përmban klithmën e buzëve. . . . .

Shkruan poetja, duke i çelur kështu një portë të fshehtë dashurisë, asaj që ne shpesh e fetishizojmë gjer në misticizëm, ndërsa autorja e bënë atë të prekshme, njerëzore dhe natyrisht mjaft poetike…Raimonda Moisiu di të zbuloj me mjaft poetizëm, vlerat e shpirtit dhe të jetës, vlerat e ëndrrës dhe realitetit, duke krijuar kështu një realitet të ri poetik me ngjyra marramendëse, me metafora shëndrritëse dhe zëra të fshehtë sa të mistershëm aq dhe të prekshëm, sa njerëzor aq dhe femëror…Ajo tenton të mbetet kështu një poete me një rezonancë zërash të fshehtë që zbulohen duke i përjetuar thellë përmes poezisë së saj të mrekullueshme…



Vargu poetik si një zbulim në jetë…

Vlerat e krijuesit, nuk rajvizohen brenda ditës. Ato duanë kohë, shumë punë dhe përpjekje që të marrin trajtat e dukëshme dhe të lexohen qartë. Kështu dhe Raimonda Moisiu, vlerat e saj si krijuese i ka ngjizur pak e nga pak me punën e saj në vite. Ajo e sjellë vargun poetik si një proces të gjatë zbulimi, ku natyrshëm spikat bota e madhe e femrës dhe realiteti, dashuria dhe ëndrrat, të cilat janë këtu nebuloza e krijimit të një realiteti poetik origjinal dhe tepër të bukur larë në një ujëvarë drite dhe dashurie…Dashuri, sa shumë dashuri shpërthen nëpër vargjet e Raimonda Moisiut, aq shumë dashuri sa duket sikur Bota është e veshur e tëra me dashuri…ku natyrshëm protagoniste është ajo…femra…:

Duamëni!

Duamëni me shpirt,

Siç iu dua edhe unë me shpirt!

Duamëni,

Edhe pakëz më pak se sa iu dua unë,

Nuk ka gjë,

Nuk iu dhimbsem?

Nuk janë dy buzët e mia lyer me të kuq,

Është zemra ime që po fjaloset me ty….

…. Me ju të gjithë!

Këtë muzg.

Ju, kurrë nuk mund të dashuroni me kaq pasion,

Sa dashuron një grua.



Unë jam një grua,…

Jam një grua…Një mesazh që poezia e sjellë përmes shpirtit të ndezur, ku dashuria dhe realiteti njehsohen duke u bërë kështu një mesazh i bukur. Poezia e Raimonda Moisiut, vjen e angazhuar sociologjikisht por edhe shpirtërisht. Aty është femra që flet. Është zëri i saj tingëllues gjer si një pëshpërimë, herë si një ledhatim dashurie, herë si një brengë dhe herë si një thirrje…Dhe të dëgjosh këtë zë do të thotë të jesh pjesë e kësaj poezie që autorja ndërton me shumë shpirt dhe pasion. E veçanta poetike e Raimonda Moisiut, mendoj se është pikërisht tek zbulimi që ajo bënë përmes vargut në jetën e përditshme. Këtë e dëshmojnë një sërë poezish mjaft të realizuara si “Mos dhunoni brishtësinë!”, “Endem”,”Një pëllumb i bardhë”,” Jam ”Shaganeja”* jote”, “Dua DIELL. . . . . . diell DUA! –“ etj. Zbulimi që autorja bën nëpërmjet poezisë, është një befasi. Raimonda Moisiu e realizon atë jo thjesht si një fenomen, por si një dukuri të shpirti njerëzor, një shpalosje shumedimensionale që argumenton realitetin:

Dua diell!

Diell !

Diell dua,

siç duan qeniet e gjalla ajër.

Diell,

që të më ngrohë, të më shpëtojë,

të më ndriçojë rrugën, për

në kështjellën e dëshirave.

Jam nisur të kërkoj një qiri,

të më bëjë dritë,

në burgun e ftohtë të qenies sime…



Zbulim dhe kërkim. Një zbulim vërtet dramatik i femrës për vogëlsitë e kësaj bote por njëherësh dhe kërkim i forcës për të ecur dhe për të rigjetur dashurinë e mohuar. Drama e madhe e jetës në poezinë e Raimonda Moisiut është vërtet një risi, një gjetje mbresëlënëse sa origjinale aq dhe e bukur, e ndërthurur me dhimbjen dhe trishtimin, por edhe më shpresën se jo gjithçka ka mbaruar. Poetja di të ringrejë si një feniks dashurinë brenda shpirtit të trazuar të femrës e cila asnjëherë nuk resht së kërkuari.

Aromë femre…

Të dua! Unë e çmendura,

që mezi pres çdo mbrëmje,

në një çast të vetëm; Të vetëm. . . . !

Të qetë, të heshtur,ëndërrimtar,

të marr ngrohtësinë, brishtësinë,

e trupit tënd. Të më zgjosh agimin,

të më thuash diçka; Të ndjehem grua!



…dhe padyshim që poezia e Raimonda Moisiut ka arome femre, aromën e jetës dhe dashurisë së përjetëshme. Teksa lexon poezitë e Raimonda Moisiut për botën magjike femërore, ndjehesh i pushtuar nga shpirti i madh e fisnik i FEMRËS, si një qënie njerëzore por edhe e perëndishme…Plot dritëhije dhe mistere, plot pasion dhe ofshama, plot ëndrrat dhe përqafime, puthje dhe dashuri, dashuri dhe përsëri dashuri…Në jetën e përditshme ne shpesh përpiqemi të dukemi dhe të shtiremi si puritanë, por ndërkohë të gjithë e mendojmë atë, të bukurën përvëluese që fsheh dashuria, fsheh femra dhe mashkulli…dhe asnjëherë nuk guxojmë ta themi me zë të lartë…Por Raimonda Moisiu e thotë këtë jo vetëm me zë kumbues por dhe bukur, mjaft bukur estetikisht, poetikisht dhe njerëzisht:

Vështrohemi mbi burim,

duke përkëdhelur kaçurrelat e njëri-tjetrit,

mes burbuqeve të përflakura,

të puthjeve të nxehta.

Si dy nimfa të çmendura,

si luspat e midhjeve në ujë. . . .

- nëpër përvëlimin e lakuriqësisë.



Natyrisht ky fragment poetik nga Raimonda Moisiu ndoshta nuk mund të thotë gjithçka, por në pak vargje thotë atë që ne shpesh e anashkalojmë duke puritanizuar qëndrimin tonë qytetar, por harrojmë qëndrimin tonë të brendshëm shpirtëror, të cilin Raimonda Moisiu nuk e harron, as e anashkalon, por e thekson, sepse natyrisht, ne jemi qenia, por mbi të gjitha jemi shpirti që ndjen dhe flet…Nëpër universin poetik të dashurisë së Raimonda Moisiut, ndjehet frymëmarrja e femrës në krahët e mashkullit, ndjehet zhurma magjike e puthjes dhe shtrëngimi i përqafimit. Ndjehet fërfërima e brishtë e fijeve të flokut të femrës mbi supet e mashkullit, ndjehet etja për dashuri dhe shpresë, zjarri për pasion dhe dritë, ku në fund të fundit, pohohet jeta me gjithë përmasat e saj. E pra, kjo aromë femre mbush poezitë lirike të Raimonda Moisiut plot me pasione të pashuara, ku ndizen rrallë dëshirat e çmendura dhe zërat e marrë të dashurisë…. Por në asnjë moment poetja , nuk kalon në banalizim, përkundrazi, gjithë poezitë e ndjeshme të dashurisë së Raimonda Moisiut, janë një mrekulli poetike sa korrekte aq dhe të ndjera, sa realiste aq dhe magjike, plot brerore zjarri dhe magjie…



Bota sociale,angazhimi poetik dhe koha

Raimonda Moisiu, mund të konsiderohet një poete mjaft sociale dhe sa shqiptare aq dhe ndërkombëtare, kjo edhe për faktin e jetesës së saj jashtë Shqipërisë në SHBA. Kjo formë jetese e ka bërë poeten sa të ndjeshme aq dhe të angazhuar me anën sociale të jetës e ndërkohë jetesa në SHBA i ka dhënë asaj edhe eksperiencë, përvojë jetike pse jo dhe një këndvështrim më të gjerë në gjithë krijimtarinë e saj poetike. Por ajo që e socializon dhe e pasuron më tej jetën dhe krijimtarinë e Raimonda Moisiut, padyshim është puna e sajë për shumë vite si publiciste. Gazetaria i ka dhënë asaj disa dhunti ndijimesh të veçanta që përgjithësisht i kanë vetëm gazetarët. E të gjitha këto ndërthuren mjeshtërisht në krijimtarinë e saj poetike, duke e bërë atë një poezi unike, origjinale dhe të kuptueshme për një kategori lexuesish tepër të gjerë. Raimonda Moisiu e gjen veten si krijues në krah të njerëzve të trishtuar e të varfër, njerëzve në nevojë dhe brenda dramës së tyre të madhe tragjike dhe sociale. Kujtojmë këtu poezinë “Besmir-ferishtja e poemës së mjerimit, Elegji,-kushtuar Besmir Ujkës, djaloshit shkodran, që vdiq nën pirgun me plehra. ”. . . Tronditëse, po të kemi parasysh dhe sensibilitetin e madh të poetes Moisiu e cila me zemër në dorë poetizon dhimbjen dhe brengën :

Në këtë ditë pranvere-drita, dashuria

ndriçonin si brishtësia fëminore, si

pafajsia e moshës,

në sytë e tu të qeshur…

Ngado kishin çelur bliret. . . . .

Me vete kishe trastën,

strukur në të,

“Poemën e mjerimit. ”

Gjysëm helm, gjysëm e ëmbël,

në kalldrëmet e fëmijërisë,

vrapoje duke i bërtitur botës me gurgullima fëmijnore:

“Kafshatë që s’kapërdihet asht’ or vlla mjerimi”!



Realiteti për Raimonda Moisiun është sa goditës aq dhe tronditës. Edhe pse jeton përtej oqeanit, ajo jeton Shqipërinë, jeton njerëzit e saj, jeton dhimbjen dhe brengën shqiptare duke u shëndrruar kështu edhe në një tribunë e vegjëlisë së heshtur në vendin e saj të shtrenjtë…Natyrisht, motive të kësaj natyre e përmase Raimonda Moisiu trajton edhe për botën perëndimore, ku aktualisht jeton. Këndi i gjerë i shikimit të poetes fut brenda poezisë së saj mjaft probleme sociale por edhe psikologjike, trajtimin e femrës dhe botës së saj të madhe. Poetja Raimonda Moisiu realizon më së miri edhe pozicionin e saj si një publiciste e zonja dhe e talentuar. Puna si gazetare për shumë kohë, kontakti me njerëzit dhe problemet e tyre i ka dhënë Raimonda Moisiut edhe nje “shqisë “ të re, perceptimin e thellë social dhe moral, njerzor dhe shpirtëror të realitetit ku jetojmë. Këtë e gjejmë edhe në poezitë e librave të tjerë të botuar të Raimonda Moisiut :, “ Dashuria nuk ka emër”, “-Sikur nuk më ke puthur kurrë”,”Lulëkuqja e egër”, debutime mjaft të suksesshëm dhe tejet të realizuar, si artistikisht ashtu dhe mjeshtërisht. Poetja i jep lexuesit një mundësi të re për të depërtuar në brendësi të botës së madhe të femrës dhe në shpirtin e bukur njerëzor…Por ajo që e bën poeten Raimonda Moisiu të veçantë është ligjërimi i rrjedhshëm poetik, i figurshëm dhe me mjaft guxim qytetar. Noviteti poetik i Raimonda Moisiut konsiston në faktin e një poezie të fuqishme shpirtërore me një zë femëror të mrekullueshëm dhe origjinal. Nëse një poezi të Raimonda Moisiut do të ma jepnin ta lexoja pa emrin e autores, ju garantoj se do ta gjeja menjëherë se poezia ishte e Raimonda Moisiut. Ajo i ka vënë poezisë së saj në çdo detaj shpirtin dhe zemrën e vet,i ka dhënë si të thuash identitetin e vet, pathosin dhe ngjyrën e shpirtit të saj, duke e bërë kështu një poezi sa intime aq dhe bashkëkohore, moderne dhe shprehëse, të fuqishme dhe njerëzore…



Realja dhe irealja, një lajtmotiv i përhershëm i poetes

…shpesh poetja ndodhet mes ëndrrës dhe zhgjëndrrës, duke u përpjekur të ndërtojë një realitet përtej atij realiteti që jeton. Natyrisht, kjo gjë preston atë që poetët gjithmonë kërkojnë e kërkojnë atë që të tjerët nuk e shohin, nuk e ndjejnë por në fund të fundit e dëshirojnë…Poetët janë vizionar dhe arkitektët më të mëdhenj të së ardhmes. Poetët nuk janë kurrsesi konformistë apo njerëz të momentit. Poetët në një mënyrë apo në tjetër janë ndërgjegjja e njerëzimit. Ndaj kjo gjë i con ata përtej reales, përtej të prekshmes dhe të së përditshmes. Ja si shkruan Raimonda Moisiu për këtë gjendje dhe realitet :

Ndonjëherë…

Qenia ime më duket si një kufomë,

që mezi po pret çastin,

e nisjes drejt një botë të padukshme.

Mundohem të flak tutje trishtimin,

e mungesës së vështrimit adhuronjës.

-. -

Është më se e kuptueshme, Raimonda Moisiu kërkon. Ajo nuk resht së kërkuari në krijimtarinë e vet dhe gjithsesi ky kërkim i jep asaj statusin e poetes novatore që përtej ëndrrës zbulon një realitet të dëshiruar nga të gjithë, një realitet që poetja i jep ngjyrat e një mjedisi njerëzor plot dritë dhe shpresë, ku ëndrra është bërë e prekshme. Dhe sikundër e dimë të gjithë, këtë privilegj e kanë vetëm poetët. Në shpirtin e poezive të Raimonda Moisiut zgjohet ëndrra dhe shpresa, zgjohet dashuria e vërtetë dhe magjia e puthjes, zgjohet mirësia dhe bekimi. Raimonda Moisiu, nëpër të gjitha vargjet e vet, mundohet të jetë MONDA e realitetit, ajo femra e ndjeshme, vibruese, e dridhshme, e ndjeshme, njerëzore dhe e ëndërrt, që ti takon përditë dhe e njehson me gjithë njerëzit e mirë e të mrekullueshëm të kësaj bote. Poezia e Raimonda Moisiut është një apël për mirësi, dashuri, paqe, dritë, bashkim dhe dinjitet. Natyrisht kjo është një ecje mjaft e sigurt dhe plot talent, elegancë femërore dhe mjeshtëri poetike e Raimonda Moisiut drejt një perspektive poetike të mrekulleshme dhe mjeshtërore.



Si përfundim,

Raimonda Moisiu, mbetet poete e konsoliduar, mjaft e ndjeshme, me një varg tepër të realizuar, plot shpirt dhe shpresë, plot jetë dhe dashuri. Ajo padyshim është një mjeshtre e përdorimit të figurave poetike, dhe metaforës…Krijimtaria e saj poetike është e pjekur dhe shprehëse, e prekshme dhe e kuptueshme, e dashur dhe vibruese, e thjeshtë dhe moderne, e lehtë për tu asimiluar nga lexuesi dhe tepër e thellë…Ajo dominon një varg ku bota e madhe femërore ka atdheun e vet dhe triumfon, duke u shëndruar në një mesazh madhor për të gjithë…Dhe unë do të thosha me shumë çiltërsi se, -Raimonda Moisiu është princesha e poezisë moderne…

Lirika dashurie -shkeputur nga vellimi poetik “Lulekuqja e eger’, shkruar nga Raimonda Moisiu


1.Mbushma natën me ëndrra!

Në përhumbjen e qiellit të trishtë,
Në cudinë e fajshme të së pafajshmes,
gishtat e dy pëllëmbëve të tua,
lënë gjurmët e përdala ledhatonjëse,
duke harruar mëkatin e parë,
të dytë,
të tretë…,
në murin e mermertë të dy shegëve që kuqëlojnë.

Në parvazin e shtratit të argjëndë,
fillojmë të numërojmë ëndrrat;
si shtegëtarët e natës në kafazet e kumrijeve,
nisim të ringjallim filizat me vesë dhe
në mëngjeset e përflakura,
shtrati ynë është përplot me ëndrra
si shporta me trëndafila në belin e drenovares.


I dashuri im,
ndër pëshpërimat e përgjumura,
mbushma natën me ëndrra
dhe nën vezullimin e vështrimit të dritës,
në verbërinë e trokitjeve të zemrës,
me orgjinë e luleve të egra,
nën ritmin e tingujve të ofshamave,
eja të shëtisim në kopështin e molepsur nga mëkatet!


Eja, pra, ende pret?
Mbushma këtë natë me ëndrra,
Ëndrrat-si yjet përmbi shtrat,
si dy zogj do lodrojnë zemrat,
Eja pra, mos ngurro,
sillmë ëndrrat si dhuratë!
Këtu,
janë ligjet e endjes dhe përendjes
Eja t’u nënshtrohemi,
Të shkëmbejmë bashkë ëndrrat.

Këtu,
në kulmet e përhimta të etheve përcëlluese,
të shtratit
hapma gjoksin më shih zemrën,
mbushur me të kaltërat ëndrra.
Eja,
të grishim zërin e mëkatit të parë, të dytë, të tretë…
Pafundësisht….
Mbushma natën me ëndrra,
Vec kujdes i dashuri im:
-Ruaju nga flaka!


2-Sekretet e mija
Si një robinë e pasqyrës,shoh
veten cdo mëngjes në të,
dhe pikas nga një shënjë të vecantë,
që askush nuk e vëren,përvec
syve të mij të zhytur në kujtime,

Janë shënja të vogla, të zbeta,
të mezidukshme,që m’i dërgon,
mëngjes për mëngjes,
një qënie që qëndron mbi një majë
si një përmendore dhe
quhet pleqëri.
Këto shënja ma dinë emrin,
më njohin mirë, e më thërrasin,
nga larg,
si mikroinfarkte të vegjël!


Është një sulm i përditshëm,që
e pikas vetëm unë,por që
e shfaros,
një kamp tjetër, i tërë ,e shfarosës,
sic shfaros mikroinfarktet e vockla:
Një e qeshur në mëngjes me shpirt!


Një kamp magjepsës, pafundësisht
i bukur,
AI!
I sekreteve të mrekullueshme të dashurisë!


Ja, ku hesht shtrati…
Atje flenë kujtime të rrënqethura.
Atje unë, e vetëm unë,
vë veshin dhe ndjej,
rënkime të ëmbla,
pëshpërima e psherëtima,
buzë që lodrojnë mbi mishin tim…..
si një diell i vogël, i nxehtë
i erdhur nga parajsa,
vetëm për mua,
duke mërmëritur emrin tim!


Sekretet e mia…, ato….,
I di vetëm një qënje e kësaj bote,
Unë…,
që si një robinë,
vështroj veten përditë, në
pasqyrën e mëngjesit.


Sekretet e mija,
pengjet e mija,
futur në një shportë të artë,
të mbledhura nga kopështi i memorjes,
nëpër gurgullimat e lumit,
në oshëtimën e një zëri,
që më thoshte:
Të dua!

Dhoma ime e madhe,
Lagja e gjith’qyteti,
kontinenti i tërë,
nuk i nxë dot, sekretet e mija!
Ato…..
grumbullohen, si zogj
të uritur, të vegjël, cicëritës,
të brishtë e të bukur,
në të majtë të gjoksit tim.


O zemra ime!C’i ke këto pëllumba,
strukur aq bukur në blerimin
e kopështit të vetmisë sime?!
Plot stërkala të kristalta,
ujra burimi,
magji hyjnore,
me aureolën e përqafimeve dhe
melodi fyejsh….!.

***************

Lotoj…


C'ish ai zemërim sysh?...C'ish ai zemërim-kaltërim?...
Kur unë jam mikja jote, a nuk ndjehesh dhe ti miku im?...
.-.
Kur heshtur zgjata buzët (në ëndërr) të të puthja ty,
C'ish ai zemërim, që të kaltëronte në sy?....
.-.
M'u venit dëshira e jetës, si kallëz në korrik,
Nga goditjet e pamëshirta të thashethemit-kamxhik.
.-.
Pas kësaj nate, për mua vec netë të ftohta si metal,
Shkak- vetëm një ëndërr e zemërimit tënd fatal..
.-.
Pas kësaj nat’ëndrre- vetëm ditë aq të mërzitura,
Si djerrishta të zhegulluara e të përzhitura...
.-.
Po thellë në qënien time kumbonte zëri im:
-Shpagim për të ligjtë!...Për intrigantët,shpagim!...
.-.
Lotoj për ëndrrën time, të rrëmbyer egërsisht,
Lotoj për zemrën time, të ndrydhur pafajsisht...


Korce, Shqiperi


.....Ndjeva.....

Dritares sime, pranvera i ka dhuruar,
blerimin e pemëve,
simfoninë e ujit që gurgullon
dhe
parkun Elisabetë....,
me mashtrimin e kuq të trëndafilave.
Veshtrimi im,ngulur në sytë,
e kujtimeve të mija...
Nëpër errësirë...,
pëshpëritje ledhatuese,
përqafuar nga krahët e ngrohtë;
Aroma e flokëve të tua, buzët
mbi
dy trëndafilat ngjyrë rozë;
përhumbja e lumtur,
nga puthjet e zjarrta,
aty...
ku të dashuruarit
zgjatin gishtërinjtë
e dehen
me eliksirin e dashurisë.....
Nën dritën e hënës,
ndjeva lëkurën tënde,
pasionin që shkëlqente zjarr,
mbi gjoksin tim.
-.-
Ndjeva.....!
Mëkatin, që
gishtërinjte e mij kërkonin,
në butësinë e njëri-tjetrit,
në
misterin e bashkimit....
Afrohu, dashnori im!
Vështro yjet!
Janë adhuruesit tanë.
Ndjeji rrahjet e zemrës,
ankthin e dashurisë.
Le t'i falemi castit!
Në këtë vetmi të qetë,
me rrezatimin e ëndrrave,
përkundemi lehtë në krevat ,
me një parfum të vecantë,
nën kundrimin e fytyrës së dashurisë....
Mermerin e trupit tim,
Zbukuroje,
me livadhin e kuqimit të zambakëve,
nga ledhatimi i buzëve,
në këtë folezë të dashurisë,
në dritën e argjëndë të hënës...

HARTFORD CT USA 



Nuk mundem me…

Cdo dite shoh gra ,te fyera,te dhunuara,

te braktisura,si ,

kufomat mbi uje nga mbytja e varkes,

te flakura nga krevati i deshirave ,

epsheve,

dhe pikat e gjakut…

-.-

Ndihem si ato ne notimin mortal,

sikur do kaloj mes Skribes dhe Karilbes,

drejt dyluftimit me egersirat e detit.

Ndjej vertebrat e trupit,

te gjitha kercasin e therrin.

Dhembin!

Mos po me cojne drejt heshtjes,

se varrezave ?

-.-

Ndjej se po me shterrojne forcat perdite,

Si nje qiri i ndezur qe mezi mbahet ,

Duke u perpelitur neper eren dhe

erresiren e dhunes.

Ah te kisha force,se

nuk mundem me

te duroj fjalet e mashtrimit ,

qe ngerthejne trupin e deshirat,

thellesite e te fshehtave te mija…

Sa e dridheshme kjo frike,

qe ka kapluar syte e mi!

-.-

Nuk mundem me,

te shijoj ,cicerimat e zogjve ,

e te femijve ne rruge.

Dua te marr fryme ,te ndjej ,flladin e eres,

qe vjen nga frymemarrja e thellesirave,

te shperthimit te aromes se borzilokeve.

Ndjej qe gjithshka plasarit zemren time,

me emrin tim, dua te flak mashtrimin ,

e oazit te erret te tradhetareve

te dashurise,

oazin e tufes se premtimeve,

qe zbukurojne krevatin e nenshtrimit.



Hartford CT USA, 18 Janar 2008


PËRGATITI  FLORI BRUQI

SEKSI I MËNGJESIT ËSHTË MË I MIRË SE NJË FILXHAN KAFE

Më shumë se 58 për qind e çifteve të dashuruar praktikojnë aktivitetin seksual mes të orës 11 në mbrëmje dhe 1 të mëngjesit, por ata që e duan ujin në mëngjes kanë më shumë përfitime.

Sipas të dhënave nga Instituti për Kërkime e gjinisë dhe riprodhimin, çifte të moshës 18-29 vjet, mesatarisht, kanë marrëdhënie seksuale 112 herë në vit, ato të 30-39 viteve 86 herë, ndërsa në të dyzetat numëri ka rënë në 69 herë në vit .

Nëse kjo është një shprehi e seksit, instinktet apo përfitimet, në mëngjes është një zgjedhje shumë më mirë se në mbrëmje, në bazë seksologut të njohur Glen Rovan nga Afrika e Jugut.

"Seksi i mëngjesit inicion intimitet dhe lidhje emocionale në fillim të ditës, dhe pastaj si zakonisht ka përçarje më pak," thotë Dr Fren Volfis.

Ajo shton se shumë studime dëshmojnë se seksi në mëngjes përmirëson disponimin më të mirë se një mëngjes i përzemërt ose një filxhan kafe. Kjo është shkaktuar nga prodhimi në rritje të hormonit serotonin pas orgazmës, i cili vepron si një antidepresant në tru.

Rrit fertilitetin

Seksi i shpeshtë në mëngjes përmirëson cilësinë e spermës dhe pjellshmëria rritet në gratë, sipas studimit klinikë për mbarësimin artificial në Sydney. Sipas këtij studimi, derdhja e rregullt në mëngjes, cilësia e spermës në meshkuj përmirësohet me rreth 12 për qind, gjë që rrit shanset për fekondim të suksesshëm.

Lëkurë të qartë dhe forcon flokët

Orgazma gjatë seksit në mëngjes shkakton lirimin e kimikateve që rrisin nivelin e estrogjenit në trup. Prandaj, përmirëson qarkullimin dhe uljen e niveleve të testosteronit, e cila është reflektuar në gjendjen e lëkurës dhe të flokëve. Seksi i mëngjesit me të vërtetë i jep një shkëlqim të veçantë njerëzve, përfunduan studiuesit nga Universiteti i Wisconsin.

Zvogëlon rrezikun e sëmundjeve të zemrës

Seksi në mëngjes, disa herë në javë mbron shëndetin e zemrës, sidomos në meshkuj, sipas një studimi dhjetë-vjeçar në Universitetin e Belfast në më shumë se 1.000 njerëz. Përveç kësaj shërben si një ushtrim i mirë, seksi në mëngjes zvogëlon nivelin e kortizolit, hormon stresi, e cila rrit rrezikun e sulmit në zemër apo ngushtimit të enëve të gjakut.

Ardita Syla <meterejat@10minuta.com>