“Alcom, lider në oftamologjinë botërore”.

Reklamat farmaceutike në recetat e mjekëve



E përftyrueshme për të qenë tekst i një reklame apo promocioni publicitar mediatik, fraza e mësipërme në të vërtetë nuk është e tillë, por një formë që e reklamon medikamentin “lider të oftamologjisë botërore”, sikundër shkruhet, nëpërmjet recetave që lëshojnë mjekët. Redaksia e disponon një të tillë recetë. Të lëshuar nga mjekja okuliste R.Sh.,e cila shërben në Poliklinikën Qëndrore të specialiteteve nr.3, megjithëse në asnjë prej pjesëve të recetës nuk duket e shkruar logoja e këtij institucioni.

Në recetën, që mban datën 02.04.2014, janë të stampuara :”Emri/Mbiemri/ Mosha dhe adresa e pacientit, emri, mbiemri e specialiteti i mjekes të vendosura brenda vules së saj personale, si dhe firma. Më poshtë data e lëshimit të recetës dhe në pjesën fundore të saj, e stampuar me shkronja të mëdha bold, që tërheqin lehtësisht vëmendjen lexohet teksti reklam:”Alcom,lideri në oftamologjinë botërore”.

Është kompani farmaceutike që sponsorizon prodhimin dhe pajisjen me receta të mjekëve, shpjegon një ekspert i këtij profili, duke sqaruar se procedura është pjesë veprimi e miratuar nga Ministria e Shëndetësisë.

“Është një lloj sponsorizimi për ti kursyer ca fonde buxhetit të Ministrisë së Shëndetësisë. Kompania bën investimin me kusht që ti bëhet reklama medikamenteve të caktuara prej saj”, shpjegon eksperti praktikën që edhe pa të e konstaton qartë cilido që do të kqyr një recetë mjeku. Ku mbi sfondin “Alcon...”, apo të kujtdo kompanie tjetër, që reklamon medikamentet e veta, qëndron vula me brendashënimin e stampuar: “Ministria e Shëndetësisë-Poliklinika e specialiteteve nr.3”.

Dukuria është e pranishme jo vetëm tej mjekët e poliklinikave, por edhe tek ata të spitaleve, të qendrave shëndetësore etj., që janë publike dhe financohen nga buxheti i shtetit, ndërkohë që, në mënyrë kategorike, ligji ndalon çdo lloj forme reklamimi apo promocioni të barnave që tregtohen në vendin tonë

“Në kudërshtim me ligjin,kompanitë farmaceutike kanë prodhuar blloqe recetash që u’a vënë në dispozicion mjekëve, të cilët jo vetëm i’a propogandojnë barnat, por edhe u sigurojnë klientë, nga që u’a mbushin recetën me ilaçe të këtyre kompanive,duke i orientuar madje edhe farmacitë që i disponojnë. Mjekët janë të lidhur dhe bashkëpunojnë me kompani farmaceutike, kundrejt përfitimeve,por në shkelje të hapur të ligjit”’ shprehet për “Koha Jonë” eksperti, duke shpjeguar se kjo është një praktikë e trashëguar nga qeveria paraardhëse, por e ditur edhe nga drejtuesit aktualë të Ministrisë së Shëndetësisë, që vazhdojnë të luajnë spektatorin.

Komenti i gazetës:

Sponsorizimi i kompanive farmaceutike për të prodhuar receta që i bëjnë reklame medikamenteve të tregtuara prej tyre është vetëm njëra anë e problemit të futjes së shëndetësisë nën tutelën e biznesit. Pasi ka edhe të tjera forma sponsorizimi me interes joshjen e mjekëve për ti bërë reklamë e rekomanduar ilaçet disponuese të tyre. Të tilla janë mbulimi i shpenzimeve për tryeza diskutimesh, apo i konferencave të propaganduara si shkencore,por që në fakt janë pa bereqet publik. Sponsorizimi i ekskursioneve brenda dhe jashtë vendit, i drekave, darkave etj.,që të gjitha të sponsorizuara nga kompanitë tregtare të barnave, ku mjekët ftohen të pjesëmarren me të vetmin qëllim shfrytëzimin për të reklamuar cilësinë e lartë të barnave dhe shtimin e klientëve.

Janë sipërmarrje që ndodhin para syve të zyrtarëve kompetentë dhe në shkelje flagrante të ligjeve që i ndalojnë kategorikisht këto lloj sipërmarrjesh të cilat kanë në thelb trafikun e influencës profesionale dhe të pozitës zyrtare.

Shqiptarët si popull më i vjetër i këtij nënqielli, kanë një gjë e cila nuk mund të ndërrojë asnjëherë, e kjo është nderi i nënave, motrave, gjysheve tona.

DR.VLERA EJUPI: SHQIPTARËT NUK JANË VRASËS AS FUNDAMENTALISTË ISLAM!

 Bisedat tona janë çdo here të bollshme, me plot seriozitet dhe kokëftohtësi, por veprimet e inicuara nga mënyra në të cilën thuhen këto fjalë janë shumë gjaknxehta me pasoja të dëmeve shkatërruese të cilat na flakin në këndin më të errët dhe më të ndotur të rrugës. Prandaj mu kjo errësirë dhe ndotësi na kanë mjegulluar të pamurit dhe të nuhaturit duke qenë të transformuar të gjithë ne në dimensionet e ofshamave, rrënkimeve. Edhe ata marrin të drejtë të përzihen edhe në ofshamat tona duke u munduar të shndërrojnë dimensionet natyrale të tyre në realizim të tyre, duke e bërë këtë sa here që duan. Ndoshta para një dekade kemi menduar dhe kemi qenë të sigurt se këto janë gjëra që nuk ekzistojnë. Por atëherë, dorën në zemër jemi gjendur në anën tjetër të rrugës, dhe fatkeqësisht tani jemi aq neveritshëm të zënë nga rrjeta e marimangës, me pamundësi apsolute për të lëvizur e ku më të nxjerrish ndonjë klithje, qoftë edhe nga ato më të dhimbshmet, se kjo është atmosfera e rrjetit reth e përqark nesh.

Është interesante se një pjesë e vogël e luan rolin e marimangës, kurse pjesë shumë e madhe mundohet të dalë nga ajo. Kurse këta të pozicionuarit si marimanga kanë veshur përparëset duke gatuar specialitetin e tyre të quajtur-heshtni, se për ndryshe edhe heshtja do të ju shndërrohet në desert. Këta përparësembajtësit mendojnë se e kanë po të njejtën të drejtë të thurrjes së rrjetës së marimangës, po aq sa e kemi ne të drejtën për ta shkatërruar atë. Ne më nuk po qëndrojmë në anë kundërmuese të rrugës, se ajo anë është shndërruar në varrezë kolektive, pra nuk e duam kundërmimin e skajit të majtë të rrugës, e as atë të mesmin, jemi pozicionuar fuqishëm në anën e djathtë se nuk duam për së dyti të nuhasim kundërmimin që vie nga ana e majtë, ajo e skajshmja-krejt varre trupi dhe mendjeje.



Fjalët varr, rrjeta marimangash, përparësembajtës, për ne janë të lashta, shumë të lashta. Ditët tona janë të mëdha dhe të gjëra, por të boshatisura dhe plot terr dhe heshtje. Rrallë dëgjohet klithje e largët e cila do të duhej të na bënte të kërcejmë nga gëzimi, se kinse ngërgjegja paska lëvizur milimetrikisht. Po janë të rralla këto lëvizje, gati se mitike. Lëvizjet e tyre janë të shpeshta, për të mbuluar qelbësirat e lëvizjes paraprake, por natyrisht edhe duke mbajtur viktimën afër vetes, se është e thjeshtë-viktima është shoqëruesi dhe miku i vetëm i juaji. Po, po më vjen keq, as të tillë më nuk keni.

Ja tani kemi do akrobacione qe na shoqërojnë, por janë të çuditshme. Të bëjnë të harrosh të kaluarën krenare, të bëjnë të ndjesh ndjenjën e keqardhjes ndaj historianëve modest, si dhe pendës së tyre të palodhshme.

Dhe kështu, populli shqiptar u pozicionua si shumë inferior, duke iu faleminderuar një grupi tipash duke filluar nga integristja sipas së cilës ka popull shqiptar të Kosovës, pastaj të Shqipërisë, pastaj të FYROM-it e gjetiu. E jo, shqiptarët çdo kund janë pjesë e një trungu, atij të kombit shqiptar. Për ndryshe kjo lejdi, tani më udhëheqëse e shuttle-diplomacisë, e cila ndihet superiore për kosmopolitizmin integrist-ndjenjë kjo shumë e natyrshme për një primitive mentale e parealizuar provincialiste, së cilës nuk i mjafton provinca e përheshme momentale, ose provinca pak më e madhe nga ajo e para ku provincializmi mental sikur i është shfrenuar pak, do të shpërthejë në katedrat universitare të njerëzve të mëdhej ku modestia është forca lëvizëse kryesore mentale, pra jetësore, duke anashkaluar kështu paraqitjen para katedrave shqipe, për të cilat natyrisht merr rrogë. Prandaj hyp në një atobus nga Kina, me të cilën me mburrje nënshkrove marrëveshje, mu aty ku e ka vendin konstelacioni i yt fizik dhe sidomos në mënyrë të përkryer ai mental.

Shqiptarët si popull më i vjetër i këtij nënqielli, kanë një gjë e cila nuk mund të ndërrojë asnjëherë, e kjo është nderi i nënave, motrave, gjysheve tona. Ku vallë ishin të strukura “fitueset e legjitmitetit të votave shqiptare të FYROM-it,” kur para qeverisë së FYROM-it u skanduan deri më tani fjalët më ofenduese për gjithë gjininë femërore shqiptare në të gjitha trevat ku ato jetojnë, me rastin e vrasjeve të pesë të pafajshmëve në liqenin e Smilkovcit. Shenjat plot revoltë dhe plot shqetësimë të ish-luftarëve si dhe shumë idealistëve të ndërtuar kombëtarisht dhe idealisht të cilët i sollën pozicionet joshëse jo vetëm lejdit por dhe deputeteve të padukshme të BDI-së, lëngimet e panumërta të pjesëmarrësve të vërtetë të luftës së 2001, të cilët e kanë fjalën - Servilität - krejtësisht të panjohur, nuk mjaftuan për ngritjen e zërit nga ana e lejdit dhe të kaltërtave të tjera, të cilave nuk iu kemi parë kurrë surratat, ngelën gojëmbyllur ndaj këtyre skandimeve të drejtuara kundër gjinisë femërore shqiptare në tërë globin.

E kjo e fundit nuk ju falet më - i bëtë shqiptarët vrasës edhe i bëtë shqiptarët fundamentalistë islamë. Si do të shpërlaheni nga ky idiotizëm (kërkoj ndjesë nga lexuesi që përdora këtë fjalë, por e kam nga mllefi). Jo edhe jo, shqiptarët nuk janë vrasës, as që kanë qenë ndonjëherë të tillë, shqiptarët çdo herë vetëm kanë mbrojtur atë që iu takon, shqiptarët kurrë nuk kanë qenë islamistë fundamentalistë.

Shqiptarët të kishin qenë të atillë siç arritët ti bëni edhe të lejoni ti shpallin si të atillë, nuk do të kishin qenë në këtë deregje, të sulmuar dhe të nënshtruar nga të gjitha anët.

Luftës së juaj “të lavdishme” iu kënduan këngë të tëra, krijuat epope për ushtarë të vdekur, a jeni interesuar ndonjëherë për të gjitha familjet e të vrarëve ose të lënduarve? Kinse e bëtë luftën për mirëqenien e shqiptarëve, dhe prandaj superioriteti i juaj artificial ju goditi për toke. Por çfarë faji kanë shqiptarët të cilëve iu ka ardhë varfëria, robëria por edhe durimi në majë të hundës.

BDI e fuksionarët e tij po bëjnë atë që po duan të bëjnë me popullin e vet, më falni me shqiptarët, gjë kjo e palejueshme. E shkaterruat një Universitet të tërë, duke i mësuar shqiptarët, që mbrenda natës të bëhen me diploma, meqë jo të gjithë shqiptarët janë mësuar në këtë vend ti fitojnë me lehtësi gjërat, por njerëzit e radhëve të juaja mbrenda natës kanë diplomë, pasuri, rrinë në shtëpi dhe marrin rrogë, asgjë tek ju nuk funksionon sipas kapaciteteve intelektuale ose njerëzore, se nuk i keni. E keqja nuk ka fund, por ju edhe këtu e arritët maksimumin - PSE LEJONI QË SHQIPTARËT TË QUHEN VRASËS DHË FUNDAMENTALISTË ISLAM???

Shqiptarët vazhdimisht i patën fëmijët të vrarë nëpër luftra, nëna shqiptare e din dhimjen e fëmiut të vrarë, SHQIPTARI KURRË NUK VRET FËMIJË! Shqiptarët i kryejnë ritualet islame në mënyrë më se dinjitoze, SHQIPTARËT NUK JANË FUNDAMENTALISTË ISLAM!

Janë BDI me të ashtuquajturit funksionarë të tyre të cilët e lejuan ministrin E TYRE të mbrojtjes të takohet në Beograd me gjeneralin-shefin e shtabit të përgjithshëm të ushtrisë millosheviqiane i cili vrau e preu në Drenicë edhe Prekaz e ku mbrini. Jeni ju që lejuat falsifikat të historisë tonë në qendrën e Shkupit, i cili gjeografikisht është i rrethuar me vendbanime shqiptare të zhytur në kushte shtazarake për jetë, jeni ju që lejuat krijimin e enciklopedisë famëkeqe...

POR SHQIPTARËT NUK JANË VRASËS DHE FUNDAMENTALISTË ISLAM!

P.S. Kur do të fillojë ndërtimi i objektit të ish ARM-së vrasëse të të gjithë shqiptarëve, në vend të Burmali Xhamisë- aty ku ajo çdo herë e ka pasë vendin? Kur do të fillojë riemërtimi i shkollave në gjuhën shqipe? Kur do të vehen shtatoret e burrave të mëdhej shqiptarë në sheshin e Shkupit-apo e shitët Shkupin për Kërçovën?

Koka e elefantit në gjendje të çmendurisë melankolike

Prof.Dr. Vlera Bytyqi-Ejupi

Ekziston një rregull e shkruar por edhe e pashkruar e cila daton që nga krijimi i njerëzimit. Këtë rregull njerëzit duan ta kenë si forcë lëvizëse gjatë tërë ditës së tyre, e kjo është dëshira e tyre e madhe që ata të mos ballafaqohen me asnjë fatkeqësi. Kjo rregull pa dyshim se përfshien dhe dëshirën e tyre të flaktë që të kenë ditë të qetë. Në budizëm për ta arritur këtë njeriu duhet tu shmanget katër veprimeve siç janë: vrasja, hidhërimi, marrëzia dhe frika. Sa e bukur është teoria e këtillë, e sinqertë dhe e dlirë si reflektimi i perëndimit të diellit mbi sipërfaqen e qetë të detit.

Në hapësirën në të cilën jetoj, për të aritur këto gjëra duhet të jesh ose e padukshme dhe tu shmangesh shikimeve plot zili, por edhe tentimit për ta thënë lirshëm mendimin. E treta që të ngel është të ushqesh ëndra të cilat i ushqen edhe pse e din se kurrë nuk do të realizohen. Këto janë disa nga mënyrat të cilat kanë shkatërruar, pra vrarë krejtësisht energjinë e të menduarit. Është degjeneruar mu ajo energji e të menduarit dhe të rezonuarit që të sjell gjer te forca lëvizëse e mendjes. Pra është humbur kontrolli i të menduarit, prandaj mendimi i parë që më kalon në kokë është se na kanë bërë të ndihemi sikur jemi futur në mes të sanduiçit ku mezi po marrim frymë, frymëmarrje kjo plot stres e telashe.

Kur na e marrin frymëmarrjen, fillojnë të na përdorin si instrumente dhe të tallen me ne. Atëherë të fusin frikën nga shprehja e mendimit të lirë, i cili herë kur do, do të shpërthejë për ti shembur malet e deziluzionit. Atëherë mendimi i ynë do të mund ta heq nga shpatullat barrën e rëndë të shkaktuar nga katër elemenet e e lartëpërmendura. Ky shpërthim do të shemb gjithashtu konvencionin e qelbur të shoqërisë për të dërmuar kundërminin e fëlliqur të tij, i cili pa dyshim quhet vrasje dhe frikë. Frika na bën të jemi skllevër të konvencion-farkuesve, frika na bën ta shuajmë formën që e kemi krijuar në vehte dhe na shndëron në një amorfitet të panevojshëm. Do të kishte qenë hiprokizi të them prap të heshtim, se kjo fare nuk përkon me karakterin tim, sepse janë këto mendime skajshmërisht absurde dhe diskriminuese për një mendje të shëndoshë.

Në veprimin e mirëfilltë të dikujt, disa njerëz bëjnë diskriminim duke e ndarë këtë mendim në të keq ose të mirë. Ata e bëjnë këtë vetëm si rezultat të lehtësimit të çmendurisë dhe dështimit të tyre. Por nuk duhet haruar që mendja e shëndoshë flak çdo gjë e cila është jo substanciale, duke iu shmangur kështu mendimeve diskriminiuese dhe me plot gracka. Ky lloj i njerëzve, i cili për fat të keq është duke u shtuar sot, i kapin gjërat nga imagjinata e tyre si rezultat i rrehatisë dhe komoditet që kanë, i kapin gjërat për të zmadhuar pasurinë materiale dhe nderimet donkishotiane të cilat në fund na bëjnë ti nënshtrohemi në mënyrë dëshpëruese jetës së vetme që e kemi.

Sipas një anekdote të vjetër hinduse, një herë moti një njeri i cili udhëtonte gjatë, iu afua një lumi duke i thënë vehtes:”Kjo anë e bregut të lumit është tepër e vështirë dhe e rrezikshme për ta kaluar, kurse ana tjetër e lumit, pra ana e bregu tjetër, duket shumë më e sigurtë dhe më pak e rezikshme, prandaj si ta kaloj vallë?” Kështu ai ndërtoi një lesë notuese dhe sigurtë e kaloi lumin, por sapo ariti në bregun tjetër tha :”Kjo lesë ishte shumë e dobishme për mua, prandaj do ta mbaj me vehte.”

Vallë a mund të quhet ky njeri i mençur?

Vallë a mund të quhen njerëz të mençur ata të cilët po mundohen të na detyrojnë të ndërtojmë “lesa” për ta kaluar lumin e qytetit tonë i cili do të thotë JETË?

Por para se ti përdorim lesat për të kaluar lumin, le të shëtisim nëpër pjesën me fasada pak sikur më të zverdhura, ku dikund dikund ka rënë ndonjë tjegull apo copë e murit, me shpresë se nuk ka lënduar dikend. Pastaj mund të shohim disa shtëpiza të cilat kanë mbier si vetëtima nga qielli i kthjellët në kodrën e Gazibabës, të cilën e mbaj mend për hapësirat e gjelbërta ku kënaqeshim me lojrat fëmijërore kur bënim pikniqe familjare aty. Pastaj prap, si ndonjë kërpudhë mbas shiu kanë mbier në Çair disa godina sikur turpshëm krenare. Janë të këtilla se janë të rrethuara nga shtëpizat e shkupjanëve të cilët nuk kanë bukë për të ngrënë se janë të papunësuar; ose vazhdimisht janë njerëz të dyshuar për ndonjë krim inekzistent; të cilët nuk kanë ujë për të pier se nuk kanë ujësjellës; por të gjithë këta nuk kanë humbur diçka që quhet vetëdije kombëtare.Këtu gjindet dikund edhe krenaria e familjeve të vjetra shkupjane të cilat janë strukur gjetiu nëpër banesat e tyre dhe duke u Zgjuar ndonjëherë në formë të robotëve para ekraneve telvizive sa për të na përkujtuar se dinë të drejtojnë shikimin dhe bishtin andej kah i artikulon vëllai i madh. Por prap se prap janë vetëm fasadat e vjetra për të cilat mund të themi se meritojnë të mbajnë vulën e historisë.

Marim lesën dhe dalim në anën tjetër të bregut, por e lëmë atë aty për ti shërbyer dikujt tjetër, që është veprimi i kundërt i personazhit të lartëpërmendur. Ne shkupjanët e kemi tepruar më me dhënien mme zemërgjërësi të gjërave, sot, dje, pardje, nesër... Shëtisim në sheshin të themi të bukur, i cili sikur na e bën me sy duke na thënë-edhe pak kohë ju ka ngelë se së shpejti këtu më nuk do të ketë vend për ju. Përgaditeshka revolucion urban, ngritje në këmbë e shumë donkishotëve dhe të papranuarve që nuk kanë fytyrë të përballën me fasadat përballë plot krenari. Këta donkishotët duken pakëz kryelartë, duken pakëz modern, lënë përshtypjen sikur me zor duan tu futen godinave përreth nga dyert dhe dritaret e të cilave sikur të grabëllon urrejta e grumbulluar aq shumë aty dikund mbrenda.

Por Sanço Pançua nuk harron. Një qytet mund të jetojë dhe të mbijetojë vetëm nëse shijohet dhe përqafohet nga të gjithë banorët e tij.Vallë a do të shndërrohet prestizhi donkishotian në muze metuzalemësh? Vallë a do të shndërrohet ky shesh në një guacë të mbyllur, pa margaritarin e çmueshhëm mbrenda?Si duket ky shesh do të shëndrohet në një hapësirë paradoksale e kryeneqëve të cilët do të ndërtojnë mure, godina, objekte të ftohta të cilat sipas Ç.Dikensit do ti kishin ngjarë “kokës së ulur poshtë të një elefanti në një gjendje të çmendurisë melankolike.” Pse nuk ndërtohen sheshe takimi e dashurie, sheshe kënaqësie e përkujtimesh të gjërave të bukura të pranuara nga të gjithë.

Por mos të harrojmë edhe një gjë, se nëse gjërat krijohen pa i kalkuluar shkaqet të cilat për dikend janë vazdhdimisht të njëjta, atëherë këtë dukuri do ta quaja permanencë marrëzie, ashtu siç është marrëzi të besosh se gjërat kompletisht zhduken. Të gjithë këtë do ta quaja teori të inekzistencës. Është elefanti kafsha grandioze e cila mband mend shumë dhe asnjëherë nuk harron... prandaj në fund fiton. Por edhe Sanço Paçua është ai i cili kurë nuk harron dhe çdo herë i qëndron afër Don Kishotit për tu shndërruar në sy dhe vesh të tij, natyrisht për tia tërhequr vëmendjen...

5000 euro…

nga Prof. Dr. Vlera Bytyçi – Ejupi


Sa shumë vërshime të dhimbjeve të njëpasnjëshmë, me aq korrektësi dhe kujdes të planifikuara dhe të shtjelluara që të balsamojnë parapraken, me një qëllim mrekullueshëm të definuar, mos të harrohet as copëza më e vogël e dhimbjes. Dhe keshtu arrihet efekti i pamjes reale -sikur të magjepsur nga zhgënjimet e së pavërtetës. Të magjepsur nga goditjet që me këmbëngulësi na përkujtojnë se nuk na lënë vetë në zhytjen edhe më të thellë të rrëfimeve idioteske… Natyrisht është gogoli që përfiton beneficione, pa marë parasysh sa janë të mëdha dhimbjet, po fundja kujt i bëhet vonë për dhimbjet…
Po do të vie momenti kur provat do të dëshmohen. A thua këto faza të llojeve dhe intensiteteve nga më gjakpirëse do të arikulohen në diçka që quhet – bekim…jo për të jetuar më mbi dhe nën sipërfaqen e shkatërruesve të jetës pa pikë mëshirë. Ku na iku liria të cilën me aq kënaqësi e drejtonim ashtu si na diktonte e mrekullueshmja racio…U shterr më edhe dëshira e fundit për të ndjerë edhe kënaqësinë më të shpërbërë…përdhunim i paparë i ligjeve të njerëzimit…të performuar me mjeshtri të rrallë të paragjykimeve vullgare…dhe çdo gjë është përtej vullgares…dhimbje kjo tepër e rëndë dhe gati se e pashërueshme…ndoshta vetem me deponim të pafajshmërisë…
A është mëkat kur bëj shaka me veten kur i shoh këta ish-…. te mi… me në fuqinë e dhjetë njësha në të gjitha lëndët, qoftë në shkollë fillore…në shkollë të mesme…në shkollëëëëëëëë…..krejtësisht të padukshëm…tani më të verbojnë…keq…thellë…me shtatë fraza të mësuara për mendësh…nuk janë fare inteligjent do të thoja ti kenë mësuar mbrenda një nate…po me reflektime që po zgjasin një dekadë…me fjalë të cilave tradicionalisht ju mungon ndonjë shkronjë sëpaku…të komponuara në sistemin e objektit që duhet zgjuar alarmin…atë të fundit…nuk e dua djallin, prandaj vafshit në djall…
Po kurioziteti i një fëmiu rrugaq, të lënë pas dore i cili parreshtur shqirret – president konsensual – pastaj anëtarët e grupit të këtyre rugaqëve të cilët mezi presin të marrin dyllin nëpër duar dhe të japin sipas dëshirës dyllit formën konsesuale…dhe kjo është shemë momentale e përditshmërisë tonë…dhe kështu dylli falë elasticitetit që ka u bë i nduarnduarshëm she i formëformshëm…sipas dëshirës kapricioze të grupit të fëmijëve…
Dhe kështu çështja kombëtare që një dekadë u bë dyll i këtij lloji në format hiperinteligjente të shqiptarëve – legjendat e marrëzisë së përhershme…pse nuk shndërohen në monunente…por ama sa më larg Shkupit…por nëpër katundet e shprazëta prej ku kanë ardhë…dhe paramendoni…një e hapur e derës së shtëpisë rrëxohen nga të hollat e tenderëve, të hollat e vjedhura nga të gjithë ne…të holla e të holla…dhe pas kësaj gjendje vijon admirimi për krimet e bëra…se në këtë gjendje vie vetëm gjakpirësi i popullit të vet…
Dhe kështu vazhdon të promovohet krimi pa ndërprerje…por nga ana tjeter…ky korupsion e nxjerr edhe më shumë në pah pastërtinë timë individuale, por edhe pastërtinë e bashkëmendimtarëve të mi…Dhe askush nuk përfill prapavinë e deklaratave që vinë si llavë nga burrështetasit anembanë Europës mike të shqiptarëve, edhe pse hera herës mund të dëgjojmë ndonjë belbëzim iracional rreth paralajmërimevë të këtilla…se shoqëria e rrugaçëve ka lloj loj tipaaa…ske çju bën…o kuptojnë …o nuk kuptojnë…shqiptarët janë në margjinë të ekzistencës…pseudoshteti ku ne jetojmë nuk ka të njohur asnjë parametër shtetformues së pari nga të gjithë fqinjtë…po rritet numri i njrëzve të cilët gjithnjë e më shumë po marrin pashaporta bullgar…dhe për një gjysëm dekade kujtoj që popullata e kësaj hapësire gjeografike ku e paskemi pasë fatin të jetojmë në mënyrë të natyrshme do të marë kostitucionin etnik ashtu si duhet.
Por ajo që mua personalisht më pengon më së shumti, është se dhjetëvjetorin e fundit u krijua stili i fast-food gjeneratës. Mbrenda natës vihet gjer te zeniti i arritjeve. U bënë magistra, dekanë, prorektorë, rektorë, prodekanë, pilotë, dirigjentë, e kjo sidomos më pëlqen shumë –fast-food dirigjentë, të cilët së bashku me llojet e veçpërmendura, me dirigjime koxha të sigurta në vete, kërkojnë nga 5000 Euro vetëm të caktosh termin për tua parë surratin…omnipotencë që të shkatëron xhepin…por dhe ta bën mirë…e gjen ashtu si e ke kërkuar…e njeriu shpesh harron kohëve të fundit se çpo kërkon…
Dhe kështu të intoksifikuar me thatësira kënaqësie, më të qenurit shpesh herë viktimë e këtyre thatësirave duke të shkaktuar plagët më të më dha kombëtare, duke krijuar fast-food juristë, mjekë, inxhinjerë, profesorë…por të gjithë në pozitë të subordinuar, se ndryshe sbën..me fast-food stilin duke u futur në profesione shumë më shumë të shkatërruara se sa tëgatshme për tu normalizuar. Sa herë kështu populli e gjeti goditjen më të madhe aty ku dhemb më së shumti…në gjeneratën e re të hendikepuar…nga këta sovranë të lartëpërmendur…
Rroftë stili fat-food krijim i analfabetëve…

Strofulla e gomarëve dhe ujqve

Prof.dr.Vlera Bytyçi-Ejupi

Në një vizitë të karakterit shumë fisnik të cilën pata rast tia bëj qytetit të dytë për kah madhësia në Portugali-Portos, gjatë një vizite të shkurtër, aq sa lejonte koha, u njoha me pjesën e re dhe atë të vjetër të qytetit. Natyrisht si qytetare e Shkupit më shkoi ndër mend krahasimi mes qytetit në të cilin jetoj dhe Portos.

Edhe pse në Porto nuk pashë ndonjë çudi të përmasave anormale, meqë bëhet fjalë për qytet të cilit ia ka dhuruar Perëndia vegjetacionin e bollshëm si edhe oqeanin e pafund. Një pamje tjetër e cila ushqente kurreshtjen e çdo vizitori ishte lumi Duro. Ajo që të bën ta kthesh dashurinë ndaj një gjëje për të cilën po ta kesh në qytetin në të cilin jeton, as që e vëren, ishte rrjedha e natyrshme e lumit nëpër tërë qytetin. Ishte rrjedhë e gjërë me një shtrat mjaft të fuqishëm dhe me shumë ujë. Mjaft impresionuese ishin shëtitoret shumë të thjeshta përreth brigjeve të lumit të cilat të grishnin dhe të grishnin per të shëtitur nëpër to dhe për të shijuar rrezet e diellit, tepër të këndshme për fundin e shkurtit edhe fillimin e marsit. Pamjet shumë të këndshme ishin lokalet me një fizionomi të përditshme arkitekturale nëpër shëtitoret, lokale këto të cilat ishin shumë të ngjajshme njëra me tjetrën, për arsye të krizës ekonomike në të cilën vendi ishte zhytur thellë dhe pronarët ishin solidarë njeri me tjetrin, që të tërheqin numër të përafërt të vizituesve. Dhe dua të theksoj mikritjen dhe bujarinë e jashtëzakonshme të portugjezëve edhe në këto kohë e cila kishte mprehur dhëmbët mbi popullatën e pafajshme, veti këto të cilat e kurorëzonin bukurinë e qytetit.Ajo që me së shumti e shqetësoi këndshëm mendjen time ishte kalldërma në formë të katrorëve të vegjël të cilët ishin ataksioni kryesor në pjesën e vjetër të qytetit, po mjaft edhe në atë të renë. Natyrisht se pyetja e ime të cilën iu parashtrova disa profesorëve të Universitetit shtetëror të Portos ishte: “ A i keni këto rrugë nga koha otomane, apo jo?” Përgjigja më erdhi rrufeshëm e befasishme kur më thanë:” Jo,jo, ato janë prodhim i mjeshtërve shqiptarë, të cilët i bëjnë për mrekulli katrorët, kurse otomanët i kanë në formë katërkëndëshi”. Sa u ndjeva inferiore në atë moment, meqë edhe pse kam menduar se kam një dituri modeste të historisë time kombëtare, nuk kisha komente për këto gjëra. Por ja, për fat të keq historianë të mirëfilltë ne nuk kemi, meqë askund nuk mund të gjeja sqarim për këtë fakt për mua madhështor, të cilin disi u mundova ta arsyetoj me logjikën time. Për fat të keq, ata historianë të “mirëfilltë janë ata të cilët si papagajë të mërzitshëm, lartësojnë dhe glorifikojnë atë që u quajt koflikt i 2001, dhe kështu dekorohen edhe fitojnë ndonjë honorar nga fytyrat të cilat as vetë, nënkuptohat përveç parave të majme të cilat i fituan në kurriz të luftës dhe të dëshmorëve, nuk dinë se çka ndodhi.”

Të ngelim edhe pak momente në Porton e bukur, ku çdo lloj hapësirë pak më e madhe, ishte shndërruara në park të paskajshëm. E tani edhe këtu kishte vetëm një dhe asnjë tjetër përjashtim. Bëhet fjalë për vetëm një park, i cili gjindej pranë universitetit të Portos, dhe i cili ishte me një figurë krejtësisht pa shije sa i përkiste madhësisë dhe mënyrën e tmershme në të cilën një dinosaurus i cili dukej sikur i ndërtuar nga balti, me një gojë të tmerrshme dhe dhëmbë aq të mëdhej dhe të mpreftë, sa që nuk besoj se ai park do të ishte shumë i vizituar nga të rriturit e ku më fëmijët. Edhe natyrisht më shkoi mendja në Jurassic Parkun, në Shkup, i cili të kall dhjatën. Pra projekti Porto ishte me sukses i realizuar, perveç dinosaurusit tepër të madh, tepër të shëmtuar dhe tepër të frikshëm.

Dhe momenti kur u këtheva në qytetin tim, ku hatatë ti ven vetëm emri i heroit gjysëm shqiptar në aeroport, mund ta pramendoni se si u ndjeva. Natyrisht lajmi i parë tejet tronditës, të cilin të parin e dëgjova, ishte vrasja e dy shqiptarëve në Gostivar. Shfrytëzoj rastin që të`iu iu shpreh ngushëllimin tim të gjithë familjarëve të viktimave. Pastaj pasoi mulliri i prishur për të cilin janë mjeshtër të paparë, këta “të legjitimuarit nga populli”, duke lëshuar tehe vdekjeprurëse për rrahjen e fëmijëve shqiptarë. Këto më nuk janë veprime të imagjinatave eksperimentuese mbi shqiptarët, por veprime aktive të cilat vetëm ndonjë gjuhë e panjohur për racion e trurit ndoshta do të mund ti shpjegonte. Gjëra të cilat vetëm të ngrejnë tensionin dhe urrejtjen, dhe pastaj klithjet infantile të tipit-aman mos i jepni karakter ndër-etnik gjithë kësaj, kinse për tu qetësuar shpirtërat. Shumë pa lidhje, vallë a ka më ndonjë shpirt i cili nuk është i shqetësuar në këto momente. Fantom shteti, me fantom gjuhë, me fantom emër e nuk e di më se me çka fantom tjetër, me fantomë të maskuar edhe më tutje torturojnë indin e popullit tim, ind ky i cili as vetë nuk është i vetëdijshëm sa është i vjetër është dhe sa shumë peshon.

Po të pyeste dikush, vallë si të karakterizohet ky konglomerat i vetëquajtur shqiptarë në qeverinë e FYROM-it, kujtoj se përgjigje adekuate do të kishte qenë vetëm se këta janë tipa të cilët erdhën në qeveri me luftë ku kishte mjaft viktima (shumë prej tyre duke pasë ideal të drejtat e popullit të vet), dhe tipa të cilët rrinë në Qeveri pa luftë por prap me shumë viktima (shumë prej tyre duke pasë ideal jetën normale). Sot në shumë shoqëri të civilizuara, të rrënuarit e një qeverie nëpërmjet luftës, ashtu si bënë këta të lartëpërmendurit, quhet akt jomoral dhe anti shoqëror, natyrisht nëqoftëse nuk i përnbushin detyrat e parashtruara, të cilat shërbejnë për pikënisje të luftës. Dhe prej momentit kur u paraqitën këta tipa në jetën e shqiptarëve të FYROM-it, akrepat e orës u ndalën çuditshëm në fjalën mëkat. Intensiteti i momentit të vdekjes, ju faleminderohemi tipave të mëlartëm është në hypje shumë më shumë se sa intensiteti i dhimjes i shkaktuar nga vdekja. Intensiteti i manipulimit të tyre me njerëzit e kombit të vet me gjuhën e gënjeshtrës, me mjeshtëri të plotë e shlyen natyrën racionale të perceptimit. Tangjenti i konfuzionit të cilin ata në çdo moment e shkaktojnë, pa numër herë shumëfishon krimin. Krimi është bërë aq derivativ sa që të përkujton ujkun me tërë trupin dhe gojën e përgjakur i cili admiron gjakun me të cilin është lyer, dhe nuk ka gjasë të këthehet me ujqit tjerë, dhe më falni edhe nja dy apo tri shumë rrallë ulkonja, në strofullën e tij. I duket këtij ujku të përgjakurit gjë e lehtë meqë vetëm kështu mund të glorifikohet. Dhe të marrët, po e them me gojën plot i kënaq koncepti i triumfit i shkaktuar nga përgjakja. Dhe mu këta të cilët janë kope gomarësh, vazhdimisht i shushurisin njëri tjetrit në vesh – i frikësohemi të vërtetës, sepse do të dalë në shesh edhe gënjeshtra e jonë, a thua cila është më e madhe? Dhe kështu pëshpëritjet e tyre kontaminojnë mendjen e njeriut edhe aty ku më së paku të shkon mendja, meqë veç i kanë eksploatuar ata të cilët moti kanë shikuar mirë, e tani iu janë ngjitur të verbërve. Ky është projekti jetësor i mendjes së tyre.

Shqiptarë, kopetë e ujqve, të shoqëruar nga kopetë e gomarëve ju dhanë robëri të shumëfishtë dhe tani janë duke shijuar gjakun e sakrificave të juja.

Prandaj kah jeni nisur ju zotërinj, dyert janë të mbyllura, i mbyllni ju prej pozicionit të kolltuqeve për ti rrahë ende shqiptarët. A është kjo hyrje se, ju jeni nosferatu, shpirtëra të cilët e merrni formën e njeriut vetëm kur doni të thithni gjak njeriu.Shkatërruat gjenerata dhe për shkakun tuaj dështuan gjenerata të tëra të cilat ia dhanë atë komoditet vehtes për të shikuar kah fiksimi i juaj antikombëtar. U shkatërruan dhe dështuan gjenerata të cilat i ndoqën vibracionet lëvizësë prej një skaji në skajin tjetër si topa ping pongu duke u hedhur pamëshirshëm në botën e palëvizshme të strofullave të ujqve dhe gomarëve.

Gonzo gazetaria dhe fenomeni Arian Çani

Y.M

Hunter Stakton Thompson ka qenë një gazetar amerikan që vdiq para nja dy vjetësh. Ai ka mbetur në gazetarinë amerikane si formuluesi i Gonzo, një stili gazetaresk tepër të veçantë, ku pleksen nuanca tejet personale dhe ku saktësia e faktit dhe situatës qëndron në radhë të dytë pasi kryesorja është bërja e lexuesit që të ndjehet sikur ka qënë i pranishëm në ngjarjen. Ky stil mjaft i personalizuar raportimi e komenti që u bë ikonë e antikulturës në Amerikë, përmban shpesh një mosrespekt të dukshëm për fjalorin e kulturuar, përdhos e përqesh tabutë morale e shpirtërore të njerëzve dhe ka prirje të jetë kundër gjithëshkaje që zakonisht opinioni shoqëror e pranon si të natyrshme.

Arian Çani është lëvrues i gonzos shqiptare, për fat të keq një surrogato e zbehtë e asaj që prodhoi babagjyshi Thompson. Dhe kjo për faktin se ndërsa Hunter Stakton Thompson ka qenë një intelektual i shquar, me përvojë gazetareske e letrare (ka botuar disa libra), zoti Çani, për fat të keq ka një kulturë të kufizuar shumicën e së cilës e ka marrë “kur ishim të vegjël”. Por ky zotni di një gjë të rëndësishme: Po të dalësh kundër mendimit normal e të pranuar përgjithësisht nga njerëzit, bëhesh i famshëm. Le të të shajnë e të të kërdisin. Prapë, bëhesh i famshëm. Në atë botë të varfër shpirtërore ku jeton Shqipëria, është kollaj që ta shohësh veten me famë pikërisht për këtë.

Vini re emisionet e tij “Zona e lirë“, vini re shkrimet e tij kohët e fundit. Vini re edhe batërdinë e të sharave e përjargieve që qarkullojnë nëpër forumet shqiptare në Internet si të dala nga dora e tij (më faltë zoti, në mos qofshin të tijat!). A ka vërtet në të gjitha këto që përmenda gazetari serioze? Vështirë ta thuash. Paturpësia për të vënë në pozitë të vështirë të intervistuarit duke mos patur asnjë kufizim moral dhe një papërgjegjshmëri totale për cënimin e disa vlerave të çmuara që çdo shoqëri i akumulon në kohë e i ka të shenjta, e dalluan këtë individ dhe e bënë të famshëm në gjithë Ballkanin ( Ai u bë i njohur edhe në Greqi me intervistat bajate të një grekeje të pasur që i paskësh rënë në kokë një shqiptar).

Analizoni me kujdes shkrimin e tij në Panorama, 28 shkurt 2008, “Çfar luksi të fshish BYT... me NYT”. Shkrimi që bën objekt kryeministrin e vendit për një shprehje të papërshtatëshme e të pavend, hallakatet në fshirjen e byt... me gazetat e kohës komuniste, përmenden emrat e gazetave dhe vështirësitë që hiqte ky popull e sëmundjet që merrte nga ky proces intim. Dhe shkrimi nuk kuptohet pse është: për kryeministrin e papërgjegjshëm apo për kulturën e fshirjes së byt... me gazetë nga shqiptarët. Në fakt, zoti Çani që lakon aq shumë përdorimin e gazetave në procesin e byt...fshirjes nuk di një gjë (se po ta dinte, do ta thoshte). Harron atë se shqiptarët, si shumë popuj të tjerë, kanë patur kulturën e larjes me ujë të atij vendit rreth të cilit vjen rrotull zoti Çani. Letra higjienike është një kulturë më e vonëshme, që për hatër të së vërtetës, edhe pse është më konveniente dhe më e shpejtë, nuk ja kalon asaj të parës.

Çfar gazetari është ai që nuk tregon asnjë interes për ndërthurjen e jetës në vendin e tij, në hallet e atyre që vuajnë, në dështimin e politikave, në përçudnimin e njeriut dhe të mardhënieve njerëzore. A shikon ky njeri më larg se hunda e vet, apo është dashuruar me veten si një Narcis fatkeq që kujton se është bota?

Në vitin 1996, gazetari i shkencës Xhon Horgan shkroi librin “Fundi i shkencës”. Në të ai thoshte se si rezultat i daljes së kompjuterit dhe internetit, shkenca kishte marrë fund dhe ketej e tutje nuk mund te priteshin zbulime të rëndësishme. Libri bëri jehonë të madhe dhe atij ju kundërvunë shumë korifej të shkencës e zotërues të çmimeve Nobel. Më von, Horgan mbrojti legalizimin e psikodelikeve si LSD dhe meskalina dhe përsëri bëri bujë. Por edhe ky Horgani ishte një njeri që kishte mbaruar në Columbia dhe merrte vesh nga shkenca. Zoti Çani ynë nuk merr shumë vesh nga të gjitha këto, por di vetëm kartabythet. Ato i di mirë. Sepse po të kishte patur ca më shumë kulturë historike, nuk do t’i hynte asaj që të vinte shenjën e barazisë midis Kosovës dhe minoritetit shqiptar në Greqi, siç bëri ca kohë më parë në nja dy shkrime.

Problemi nuk është në se dikush ka një opinion të veçantë e ekstrem si zoti Çani. Sigurisht është e drejta e tij ta ketë si njeri (me gjasme) i lirë i një shoqërie (me gjasme) të lirë. Por puna është se a duhet lejuar ky opinion t’i shkojë i imponuar (se te ne po e tha gazeta, e tha mbreti) atij publiku që nuk është në gjendje ta gëlltisë atë opinion dhe të krijojë mbi atë një opinion të vetin ?

Unë mendoj se çdo njeri i lirë, nuk është i lirë se nuk ka një hu ku të lidhet por se ai hu ku lidhet ai, është trashëgimia më e përparuar humane që njerëzimi ka gatuar si një bletë e mirë. Të jesh i lirë pa asnjë koordinatë, ashtu siç pretendon se është zoti Çani, do të thotë të jesh rob i rastësisë, kuturusë e hiçit. Kjo botë ka parë shumë njerëz të famshëm. Fama ka mbuluar edhe njerëz të shquar për budallallëk, poshtërsi , krime e kotësira. E famshme është dhe Paris Hiltoni në botë. Por shumë pak të pafamshëm do ta donin e lakmonin famën e saj. Të famshmit e vërtetë janë tjetër. Ata janë në një panteon më vete që e ruajmë me nderim e përkushtim ne të pafamshmit e tjerë. Atje gonzoisti Çani nuk hyn dot me gjithë çudirat e tij ekstreme.

Ata fryhen si kaposhë...dhe “Mbreti lakuriq“.

Mbi mendimin ndryshe
Duke qenë se politikanët, shtetarët e lartë, udhëheqësit e shteteve e të partive vijnë jo nga ndonjë racë e veçantë qëniesh përveç racës njerëzore, ata kanë po ato sëmundje, huqe, vese kush më pak e kush më shumë, si të gjithë njerëzit. Eksperimentet psikologjike tregojnë se njerëzit janë të prirur ta shpërfillin kritikën. Ata tërhiqen më së shumti nga ata që i admirojnë dhe janë në një mendje me ta dhe në përgjithësi nuk i pëlqejnë ata që i kundërshtojnë, që mendojnë ndryshe dhe që i kritikojnë.

Kur vjen puna te shtetasit e zakonshëm, kjo mbase nuk prish shumë punë. Por është tjetër kur ky problem trajtohet tek udhëheqësit apo shtetarët e lartë. Këta të fundit i zgjedhin vetë ata që punojnë rreth tyre; zgjedhin ndihmësat, këshilltarët, vartësit. Në qoftë se kjo ushtri njerëzish rreth udhëheqësit apo shtetarit të lartë do të përzgjidhet sipas kriterit të mësipërm, pra më i miri është ai që të mban gjithmon ison e s’ta bën fjalën dysh, atëhere këta “Yes Men” bëhen një mur i rrezikshëm që e ndan udhëheqësin nga realiteti dhe bën që në kokën e tij të krijohet një pseudorealitet i gënjeshtërt. Kjo është një dukuri që ndodh shpesh udhëve të kësaj bote. Një proverb danez thotë se njerëzve të fuqishëm dhe grave të bukura nuk u bie ta dëgjojnë kurrë të vërtetën.


Kjo dukuri nxjerr krye edhe në shoqëri të përparuara e me traditë të thellë demokratike. Në SHBA kohët e fundit po diskutohet dëndur për njerëzit që rrethojnë presidentin Bush e që ndikojnë në vendimarrje të rëndësishme të shtetit më të fuqishëm të botës. Dy çështje të fundit të lakuara së tepërmi nga analistët e medias janë dalja nga Shtëpia e Bardhë e informacionit mbi Valeri Plejm, e shoqja e një ish ambasdori të SHBA që ishte kritik ndaj luftës në Irak, gjë që u bë sipas të gjitha gjasave për shpagim dhe pushimi nga puna i një sërë prokurorësh që gjoja nuk kishin pasur rezultatet e duhura, por që në fakt, del se nuk kishin prirje “pro-republikane”. Për çështjen e parë, është në proces gjyqësor një nga ndihmësit kryesorë të nënpresidentit ndërsa për të dytën, po kërkohet dorëheqja e prokurorit të përgjithshëm.


Në vende si Shqipëria, problemi është më traumatik. Politikanët aty nuk vijnë nga familje tradicionale politike apo të mësuara me bollëkun, mirëqënien dhe demokracinë. Ndaj ata transformohen shpejt e në mënyrë të çuditëshme dhe difektet në karakter u zënë fushën mbizotëruese të qënieve të tyre. Ata nxitojnë të bëhen të mëdhej, të ngjiten lart e më lart, të kenë pushtet absolut. Dhe vjen çasti që ata harrojnë pse janë aty ku janë. Na vjen në ndihmë këtu një aforizëm e mençur e poetit polak Vladislav Jirzhi Lec : ”Shpesh herë flamurmbajtësi kujton se është flamur”.


Është vërtet e çuditëshme se si transformohen politikanët shqiptarë. Kush i ka njohur jo shumë, po pakë vite më parë, kur kanë qenë të thjeshtë, të zakonshëm, habitet me ta. Ata fryhen si kaposhë, nuk i zë vendi vend, bejnë sikur të dëgjojnë, po nuk e kanë mendjen fare te ato që thua ti (kur nuk u intereson). Mbajnë kurdoherë përqark një tufë me lajkaxhinj e sahanlëpirës edhe pse e dinë se këta janë të tillë dhe ato që i thonë nuk janë të vërteta. Por qënia njerëzore qënkësh ndërtuar kësisoj. Psikologu danez, Roos Vonk, në një seri eksperimentesh ka gjetur se njerëzit janë të prirur ta besojnë lajkën që u drejtohet atyre edhe pse e njohin atë si mashtruese kur i drejtohet një të treti. Kjo, thotë Vonk, vjen nga që kur dikush thotë gjëra të mira për ty, ky vlerësim ngjit më shumë me sensin tonë intuitiv për vetveten, duke e bërë lajkën më të besueshme se kritikën apo mendimin ndryshe. Një tjetër psikolog sociologjist, profesori i Universitetit të Kalifornisë në Berkli, Filip Tetlok, ka analizuar këtë dukuri dhe ka gjetur se një pjesë e gabimeve të mëdha në histori ka ardhur nga përjashtimi i mendimit ndryshe. Ai mendon se udhëheqësit që e kanë inkurajuar mendimin ndryshe kanë marrë vendimin e duhur dhe kanë qenë më të suksesshëm se sa ata që këtë mendim e kanë shpërfillur e lënë pas dore.


Në Shqipëri problemi komplikohet edhe më nga prania e nepotizmit, krahinarizmit e partitizmit. Politikanët janë shpesh të detyruar të lajnë “borxhet” që kanë gjatë rrugës për të ardhur deri aty ku kanë ardhur. Kjo rrugë s’është kurdoherë e pastër dhe kostumet e tyre të modës kanë lënë shpesh fije të copës së tyre gjembave e ferrave. Dhe këto gjemba e ferra, pra njerëz të fisit, të klanit, të krahinës, të partisë, vijnë tani me atë fije në dorë dhe ja tundin përpara hundës. Dhe shpesh politikani ynë, e zgjedh stafin e tij prej këtij lloji. Dhe për ta, ai patjetër është dielli i botës, njeriu më i zgjuar që ka parë ky planet, kultura e tij është fenomenale dhe zemra e tij është e madhe sa e një hipopotami. Këta njerëz dinë të mbajnë vetëm iso. Ata prodhojnë raporte, informacione, të dhëna, fjalime duke i kanalizuar të gjitha sipas preferencës, opinionit e këndvështrimit të “bosit“ a “shefit“. Dhe kjo histori përfundon kurdoherë në atë moral që më madhërishëm se kushdo e ka shprehur Anderseni përrallëtar në parabolën e tij mahnitëse “Mbreti lakuriq“.


Mungesa e mendimit ndryshe në politikën shqiptare dhe në punën e çdo qeverie në Shqipëri, ka bërë që të prodhohet përditë kaq pezëm e armiqësi me të cilën habiten të gjithë misionarët ndërkombëtarë që vijnë të japin mend e këshilla. Të mësuar me lajkat e isot komode, udhëheqësit tanë e gjejnë kurdoherë mendimin ndryshe si ngatërrestar, prishapunës e që ka të bëjë me “ata“, pra me opozitën. Pa praninë e mendimit ndryshe në stafet e tyre, në ministritë, kryesitë e partive, parlament, kryeministri e presidencë, udhëheqësit shqiptarë kurdoherë do të degradojnë në ca autokratë të pështirë që jetojnë jashtë realitetit e nuk e njohin fare atë, që rendin pas qejfeve e kënaqësive edhe pse kanë premtuar të jenë shërbërëtorë të popullit. Nga flamurtarë të demokracisë, ata bëhen kështu pengesa më e sofistikuar për zhvillimet demokratike dhe jeta e tyre nuk është asgjë më shumë se një tollumbace demagogjie.