Tahir Desku u lind më 1957 në Siqevë të Klinës.
Filloren e kreu në Ujmirë, të mesmen në Klinë, kurse studimet për Gjuhë e letërsi shqipe në Universitetin e Prishtinës. Gjatë rinisë së hershme ka ëndërruar të bëhet aktor, mbasi kishte luajtur në disa pjesë teatrore. Por ai bëhet poet. Kur ishte student, punoi katër vite gazetar në gazetën e studentëve “Bota e re”. Pastaj punon gazetar në TVP gjatë viteve ’80, ku disa herë e largojnë nga puna. Kur e largojnë përfundimisht nga puna, ia mësyn eksodit, në SHBA dhe atje qëndron tetë vite. Atje kontribuon në lëvizjen kombëtare e politike të diasporës shqiptaro-amerikane. Kthehet në Prishtinë pak vite para luftës dhe nis e boton revistën kulturore, shkencore e letrare me titullin “Tribuna”. Pastaj kyçet në radhët e luftës çlirimtare të UÇK-së, duke raportuar gjatë viteve 1998-1999, deri në çlirim.
Pas luftës zgjidhet kryetari i parë në liri i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. Ndërkaq, më tre dhjetor të vitit 2005 ai vdes tragjikisht në fatkeqësi komunikacioni. Vdekja e gjet duke e kryer detyrën e redaktorit të kulturës në Radio Kosova.
Për të gjallë ai botoi librat poetikë: “Prejardhja e dashurisë” (1982), “Nga biografia e pashkruar” (1984) “Idil e vetmi“ (1989) dhe “Engjëjt e lirisë” (2000). Një libër poezish të tij u përkthye edhe anglisht (2001), nga Fadil Bajraj, me titullin “Love and spring”. kurse mbas vdekjes, më 2006, nga LKSH-ja, iu botua libri poetik “Në cilin gjet e kam vdekjen”.
Tahir Desku është lauruar me rastin e 15-vjetorit të revistës së studentëve “Bota e re” me çmimin “Gazetari më i mirë i vitit”. Ndërsa me rastin e 30-vjetorit të kësaj gazete studentore, më 1998, kur ai gjendej në vijat e frontit, merr çmimin “Gazetari më i mirë në 30 vjetët e fundit”. Ai u laurua me të gjitha çmimet letrare të Kosovës, si në manifestimet Mitingu i Poezisë në Gjakovë, Takimet e Gjeçovit, ndërsa në vitin 2000 shpërblehet nga LKSH për librin më të mirë të botuar brenda vitit në Kosovë. Ndërsa për kontributin e tij në Luftën Çlirimtare të UÇK-së, ai merr dekoratën “Urdhri i Adem Jasharit”.
Tahir Desku “Në tërësi, jeta e tij ishte poezi e kohës”
Nga Engjëll I. Berisha
Tahiri ndonëse për shumë kënd bënte një jetë të çrregullt, sjelljet e tij, jeta që bënte dhe ai këngëtimi i tij kafeneve, ishte refleksim i kohës, apo më së miri mund të themi se ishte poezia që shkruhej nga çdo shqiptarë.
Tani, na duket ndryshe, edhe poezia, edhe sjellja e të gjithë neve, ngase jetojmë të lirë dhe mendojmë ndryshe. Por,atëherë, Tahiri i dërgoi një letër varrit me një poezi “Letër varrit”, ku I thotë se, “Dua të jesh sa më i gjatë, e sa më i gjerë që të kem kah të sillem shlirë, të kem ku të pushoi”. Ai, nuk jetonte me vdekjen, përkundrazi, jepte frymë jete, bile më të hareshme nuk e spjegonte kushë, por, e shihte vdekjen se si sillej mbi ne. Dhe poezia ishte ajo që nxjerrte nga sytë tanë atë gjendjen që ndodheshim. Dhe, poeti Desku ishte ai që dinte ta lexonte më së miri këtë. Që dinte ta thoshte botërisht më së miri.
E bile, ka dhe një varg tjetër ku i dërgon letër vdekjes. Ai thotë, “S’mund të më marrësh me vehte, ngase më mungon frymëzimi”. Këtë vetëm poeti mund ta thoshte atëherë. Dhe, kur i erdhi frymëzimi, ai shkoi ku pëlciste baroti për ta mbrojtur popullin e vetë dhe për tu takuar me vdekjen. Si duket edhe këtu, nuk iu ka dorëzuar vdekjës. Ndërsa në një natë dhjetori, në ditët e Lirisë, vdekja ia kishte zënë moment frymëzimin si afër dhe iu kishte çfaqur për ta marrur. Dhe e mori. Ju garantoi se nëse ka reinkarnim të jetës, Tahiri, gjithnjë do të reinkarnohet vetëm si poetë.
Ka shumë njerëz që e njohën, bile, derisa ai jetoi jashtë Kosove, e shtrini vetveten edhe më largë, tek çdo shqiptarë. Dhe erdhi me një mori miqësh në kujtesë dhe në vargje të tijë. Të gjithë ata që e njohën kanë vetëm një emërim të tijë, - ai poeti, thonë.
Unë, derisa bëra një copë jetë me te, duke ndarë dhomën në Prishtinë, pastaj për kohë të gjatë edhe në shtëpinë time, mbaj mend se në secilin gjest që bënte, secilen levizje, edhe kur shante siq shahen miqtë, nxjerrte poetikë nga vetvetja. Mbase, unë si mik i afërt i tij, e shihja të tillë, pasi që të tillë si poetë edhe e njoha.
Lirinë, e jetojë prapë duke u ankuar. I thashë, Tahir të ka mbetur disketë e vjetër të ankohesh. Tani jemi në rrethana të reja, duhet ta ndërrosh. Joooo more më tha. Nëse nuk kam ditur si ta përshkruaj në poezi Lirinë, së paku e di si ta shohë. Dhe nuk po e shohë të tillë. Edhe ne, gjenerata e jonë, nuk do ta bëjmë Lirinë, nëse ne e sollëm atë. Do ta bëjnë, ata që po rriten në Liri”. Këto janë disa nga dialogjet tona, nga ato netë të gjata që kaluam pas lufte në Gjakovë.
Tahiri më kishte inatë pse nuk e pija alkoholin. Më thoshte, “gomar i vetmi je ti që mund të rrish me mua, e nuk e qon një gotë. Nuk e di si e shkruan ti poezinë. A të dhemb ndokund, apo ne nuk jemi asnjëherë esull, e nuk e dijmë kah vijnë e kah shkojne dhembjet”. Kjo është bohemia e tijë rrugëve të Prishtinës. Netëve të gjata deri në mëngjes, që e kishte inatë gjumin ngase i bëhej se nuk po jeton derisa flenë. Dhe kur zgjohej heret thoshte, “Një popull që nuk e shehë diellin duke lindur, kurrë s’do të përparojë”.
Nga Tahiri mësova si ta shkruaj të motivuar poezinë. Përderisa nga Teki Dërvishi, mësova në tërësi se çka është poezi dhe çka është ironi
Tani, na duket ndryshe, edhe poezia, edhe sjellja e të gjithë neve, ngase jetojmë të lirë dhe mendojmë ndryshe. Por,atëherë, Tahiri i dërgoi një letër varrit me një poezi “Letër varrit”, ku I thotë se, “Dua të jesh sa më i gjatë, e sa më i gjerë që të kem kah të sillem shlirë, të kem ku të pushoi”. Ai, nuk jetonte me vdekjen, përkundrazi, jepte frymë jete, bile më të hareshme nuk e spjegonte kushë, por, e shihte vdekjen se si sillej mbi ne. Dhe poezia ishte ajo që nxjerrte nga sytë tanë atë gjendjen që ndodheshim. Dhe, poeti Desku ishte ai që dinte ta lexonte më së miri këtë. Që dinte ta thoshte botërisht më së miri.
E bile, ka dhe një varg tjetër ku i dërgon letër vdekjes. Ai thotë, “S’mund të më marrësh me vehte, ngase më mungon frymëzimi”. Këtë vetëm poeti mund ta thoshte atëherë. Dhe, kur i erdhi frymëzimi, ai shkoi ku pëlciste baroti për ta mbrojtur popullin e vetë dhe për tu takuar me vdekjen. Si duket edhe këtu, nuk iu ka dorëzuar vdekjës. Ndërsa në një natë dhjetori, në ditët e Lirisë, vdekja ia kishte zënë moment frymëzimin si afër dhe iu kishte çfaqur për ta marrur. Dhe e mori. Ju garantoi se nëse ka reinkarnim të jetës, Tahiri, gjithnjë do të reinkarnohet vetëm si poetë.
Ka shumë njerëz që e njohën, bile, derisa ai jetoi jashtë Kosove, e shtrini vetveten edhe më largë, tek çdo shqiptarë. Dhe erdhi me një mori miqësh në kujtesë dhe në vargje të tijë. Të gjithë ata që e njohën kanë vetëm një emërim të tijë, - ai poeti, thonë.
Unë, derisa bëra një copë jetë me te, duke ndarë dhomën në Prishtinë, pastaj për kohë të gjatë edhe në shtëpinë time, mbaj mend se në secilin gjest që bënte, secilen levizje, edhe kur shante siq shahen miqtë, nxjerrte poetikë nga vetvetja. Mbase, unë si mik i afërt i tij, e shihja të tillë, pasi që të tillë si poetë edhe e njoha.
Lirinë, e jetojë prapë duke u ankuar. I thashë, Tahir të ka mbetur disketë e vjetër të ankohesh. Tani jemi në rrethana të reja, duhet ta ndërrosh. Joooo more më tha. Nëse nuk kam ditur si ta përshkruaj në poezi Lirinë, së paku e di si ta shohë. Dhe nuk po e shohë të tillë. Edhe ne, gjenerata e jonë, nuk do ta bëjmë Lirinë, nëse ne e sollëm atë. Do ta bëjnë, ata që po rriten në Liri”. Këto janë disa nga dialogjet tona, nga ato netë të gjata që kaluam pas lufte në Gjakovë.
Tahiri më kishte inatë pse nuk e pija alkoholin. Më thoshte, “gomar i vetmi je ti që mund të rrish me mua, e nuk e qon një gotë. Nuk e di si e shkruan ti poezinë. A të dhemb ndokund, apo ne nuk jemi asnjëherë esull, e nuk e dijmë kah vijnë e kah shkojne dhembjet”. Kjo është bohemia e tijë rrugëve të Prishtinës. Netëve të gjata deri në mëngjes, që e kishte inatë gjumin ngase i bëhej se nuk po jeton derisa flenë. Dhe kur zgjohej heret thoshte, “Një popull që nuk e shehë diellin duke lindur, kurrë s’do të përparojë”.
Nga Tahiri mësova si ta shkruaj të motivuar poezinë. Përderisa nga Teki Dërvishi, mësova në tërësi se çka është poezi dhe çka është ironi
Poezi nga Fatime Kulli
NË KËSHTJELLË TË LIRISË
(Kushtuar poetit Tahir Desku)
Mes ëndrrash e legjendash
mbahem fort pas pemës së identitetit,
mes gumëzhimash, krismash e të qara foshnjash
maleve të lashtë të Drenicës....
Në faqen e purpurt të historisë
përkund djepin,
muza shpirtërore
e poetit Tahir Desku nga Klina.
Në duar shtrëngoj ruzaret e Shën Mërisë
ku shndrijnë aureolat e “Engjëjve të lirisë”.
Në logun e përgjakur të luftës
rritej trimëria e fjalës...
Luftëtari dhe reporteri trim
me gjak qëndisi vargje për liri.
Shëtis nëpër ëndrra legjendash
mes drithërimash lotit...
Shshëëtt! Shpirti i tij oshtin
nën frymën e tokës Amë...
Tej në horizont shfaqet një kalë i bardhë,
ngarkuar me degë ulliri, vjen prej larg...
Hingëllima derdh tinguj mitik...
Shëtis nëpër ëndrra të gjelbra...
Malet e Drenicës
me zogjtë që shtegtojnë qiparisave të lirë,
duke kënduar këngën e përjetshme:
“ENGJUJT E LIRISË”!
NË KËSHTJELLË TË LIRISË
(Kushtuar poetit Tahir Desku)
Mes ëndrrash e legjendash
mbahem fort pas pemës së identitetit,
mes gumëzhimash, krismash e të qara foshnjash
maleve të lashtë të Drenicës....
Në faqen e purpurt të historisë
përkund djepin,
muza shpirtërore
e poetit Tahir Desku nga Klina.
Në duar shtrëngoj ruzaret e Shën Mërisë
ku shndrijnë aureolat e “Engjëjve të lirisë”.
Në logun e përgjakur të luftës
rritej trimëria e fjalës...
Luftëtari dhe reporteri trim
me gjak qëndisi vargje për liri.
Shëtis nëpër ëndrra legjendash
mes drithërimash lotit...
Shshëëtt! Shpirti i tij oshtin
nën frymën e tokës Amë...
Tej në horizont shfaqet një kalë i bardhë,
ngarkuar me degë ulliri, vjen prej larg...
Hingëllima derdh tinguj mitik...
Shëtis nëpër ëndrra të gjelbra...
Malet e Drenicës
me zogjtë që shtegtojnë qiparisave të lirë,
duke kënduar këngën e përjetshme:
“ENGJUJT E LIRISË”!
Sabit RRUSTEMI
SHERRI I ASAJ ANDRRE
(poetit dhe mikut tim, Tahir Deskut)
Nuk asht’ ma n’ Qendër a te Grandi
Besa as te Qafa aty te kandi
Kot e kërkoni te Koha kah Bagremi
E ka braktisur dhe atë lagje poeti
Thonë se ka ndreq diku nji shpi për veti
Mos e pritni as sonte shkoi n’ gjeti
Nuk besoj ta ket harru adresën
Symbyllas e di ku e ka t’hapun derën
Sekush e kish pa tue puthë qytetin
Nji pano me andrra qi nuk tresin
Pak pa u nis udhës përtej Drini
E kish fsheh flokësh nji gocë dukagjini
Prej burrave t’çartun Çiçavicës
Mos me hy n’atë kangë të Drenicës
I ri për plumb i vonë për mbret
Sherri i asaj andrre u ba poet
Sa vargje nxorri sa gota shtjerri
Kohën kohë qysh dashti e bjerri
Kur ju tek me pshty e pshtyni
Ku ia deshi pika e qejfit ai hyni
Ashtu si ishte krejt pa kërrname
Dekën sa herë e veshi n’pixhame
Pesë pare nuk i dha për qina
As kur mali u mbush martina
Gjeti prejardhjen e dashunisë
Kur rrënoi muret e vetmisë
Muzë ju banë engjujt e lirisë
Në çdo cep të Dardanisë
Vargu i mbiu i u ba vepër
Për me g’zue nji kohë tjetër
Tuj kalu nji mal mynxyra
Për m'i kesh përherë f’tyra
Tahir desku bash mem ngue
S’ka me nxanë kurrë në thue
As gjeth t’dekës s’ka me kërkue
Sall me lule ka m’u mlue
Se ashtu vetë ka dishrue
Nji jetë tanë ai ka knue
Për n’jat andërr qi ka andrrue
Me shu etjen tek ai krue
( 13 dhjetor 2011)
Halil Haxhosaj
METAFORË KOHE U BËRE
(Tahir Deskut)
Nuk më kujtohet asnjë ofshamë e jotja
Në orët letrare në amfiteatër në Prishtinë,
Në sallën solemne të pallatit në Gjakovë
Në Orën e Madhe të Mitingut të poezisë
Vetëm metaforë fitoreje dëshiroje
Të bëheshe në të gjitha seancat
Afshin e Dheut të Drenicës Dukagjinit
Të Kosovës e të Arbërisë e thithe
Duke gulçuar për rreze lirie
Tituj veprash e bëre jetën
Rrokje të tyre rropatjet e saj
Dashurinë për të kurrë s’e trete
Në secilën metaforë ndriçoi ylli
I rrezeve të larta të flijimit
Më tri shkronja UÇK në ballë
Në kraharor në zemër
Dheu i kësaj toka ta fali amshimin
Prehu i qetë e me krenari në të
Sepse e ke Medaljonin e përjetësisë
Metaforë kohe u bëre ...
METAFORË KOHE U BËRE
(Tahir Deskut)
Nuk më kujtohet asnjë ofshamë e jotja
Në orët letrare në amfiteatër në Prishtinë,
Në sallën solemne të pallatit në Gjakovë
Në Orën e Madhe të Mitingut të poezisë
Vetëm metaforë fitoreje dëshiroje
Të bëheshe në të gjitha seancat
Afshin e Dheut të Drenicës Dukagjinit
Të Kosovës e të Arbërisë e thithe
Duke gulçuar për rreze lirie
Tituj veprash e bëre jetën
Rrokje të tyre rropatjet e saj
Dashurinë për të kurrë s’e trete
Në secilën metaforë ndriçoi ylli
I rrezeve të larta të flijimit
Më tri shkronja UÇK në ballë
Në kraharor në zemër
Dheu i kësaj toka ta fali amshimin
Prehu i qetë e me krenari në të
Sepse e ke Medaljonin e përjetësisë
Metaforë kohe u bëre ...
Kozeta Zavalani
Pavdekësi
Kushtuar poetit kosovar T.Desku.
Me lulemimozat çelëm të dy,
brymë yjesh mblodhëm bashkë
e me pasion thurrëm poezi,
ndaj k’të fillim marsi të kujtoj ty
me këngëvajet e rimave e vrimave
që të dhuruan përjetësi.
Ngarkuar me 55 trëndafila dielli,
si pasthirmat e tua mbi asfalt,
që gëlltiti heshtja atë natë
mbi lëkurën e ngrirë të asfaltit,
dhimbja ime për ty frymën ndal.
Në fashitjen e butësisë së ëndrrave
u shuan yjet e syve të tu, Tahir.
Për ty hëna zbriti nga qielli,
duke mbledhur eshtrat me pahir.
Ti mes yjesh nga lart më vështron.
Zëri yt i qetë troket tani
nga Prejardhja e dashurisë fluturon
me Engjëjt e lirisë përsëri.
Mbi biografinë e pashkruar çahet qielli,
ti bërtet në Idil e vetmi
korijet nga trimëria jote meken
e ti pyet në shqip e anglisht:
Në cilin gjeth e kam vdekjen?
Vdekjejeta varur në rrezet e diellit,
zbut përjetësinë e heshtjes së qiellit,
mbushur me detin bosh të territ,
që grabit drithërimën e yjeve
nga rrjedha e ujit në lirinë e pyjeve.
Tok me dhimbjen yjet
natën më dysh e ndanë,
e të fshehën hapësirave të qiellit,
që pavdekësinë shpërndajnë.
Ëndrra jote për pavarësinë e Kosovës
fluturoi lart në yllësi
shkëputur nga thonjtë e petkave të territ,
që u rrëzua Kroit të mbretit
e mbeti e lirë në përjetësi.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Poezi nga Tahir Desku
BALADË
(Mujë Krasniqit dhe 36 të rënëve në Gorozhub, më 14 dhjetor 1998)
Kush është ai që zbret nga mali
Është Mujo Komandanti
Është ai, Muja vetë, me njëqind e dyzet
Nga po vjen, nga Tropoja a nga Vlora?
Kah vjen ai shkrin bora
Vjen në borë vjen në shi
Nga Shqipëria në Shqipëri
As hëna nuk kishte dalë
Rrëzë bjeshke atë natë
Vetëm terri shtrihej si gjarpër i zi
Terri që ndante atdheun në dysh
Atdheun e moçëm nën qiellin gri
Dhe pjesën tjetër nën shi...nën shi...
E rruga ishte e largët tek zhdukej në pafundësi
Ai vështron fushat e paskajë të Kosovës
E mendon për zogjtë:
Nuk ka vend më t’bukur fluturimi
Kur flet me lumenjtë thotë:
Është vend i papushtuar
Kur numëron plagët shton:
Vetëm vdekja ia shton bukurinë Lirisë!
Pastaj zbardh dita e plogësht
Dhe ëndërr e keqe numëron 36 herë
Dhembja shtron gjakun për dhe
Vashat shamizeza ulur nën një breg
Kanë ndalur pranverën e bimët që mbijnë
Diku në një shteg...diku në një rimë
Ai sërish ngritët dhe nis këngën e moçme
Që këndohej në anët tona:
Nuk po mundëm or shokë me fol
Se m’ka ra do gjak në gojë...
ME TË RËNËT
Sa do të kisha dashur
Të jem me ju sonte,
Me ju të mirët,me ju të mëdhenjtë
Të flisnim bashkë
Ç`ëndërr ish liria
Asgjë s`mbetet tjetër
Veç neve kënga
E juve lavdia
Netëve të zymta
Shpesh e ndal mendimin,pyes
Ku e ka burimin
Gjithë ky zjarr ky mall
Kjo dashuri
Në cilën këngë zogu
Në cilën pupël shpendi
Në cilën valë deti
Ky frymëzim
Gjithnjë më bëhet
Sikur s`jam ndër të gjallët
Edhe për të vdekur
Nuk ka më kuptim
MËRGIMTARËT
Kur i barti harrimi me vete
Fyellin e vendlindjes e fshehën diku
Mes shtresave të zemrës
Dashuria mbyllet në pikë gjaku
Më e bardhë se pëllumbat
Mbi lumin e ballit tim
Letrat kanë ngjyrën e tokës
Mallin shtegtarëve ua Falin
Takohemi një ditë para vdekjes
Botë e vogël, puqemi në një pikë
Do të lindet një ditë
E pathëna mes vetmisë
Larg deteve , tej qiellit të hapur
Takohemi një ditë para jetës
2
Këndej festat s’janë si dikur
Mund të digjen kujtimet
Gjithçka ka erën e bukës si gjaku
Kur etshëm vlon në damar
Në zemër zemra vdes thonë
Me shpirt hiqni mallin
Kur mbi kokë bie tjetër gur
TAHIR DESKU - ENGJËJT E LIRISË
NB "Gjon Buzuku"Prishtinë, 2000
Monolog
Ra terri ra mordja vdekja ra
tunxh qielli e zezë toka rrënjët me lafështi
as natë as ditë është superhata
lëvizin gurët lisat plisat
hap perden e përhirët shfaqet Atdheu
i mplakur lodhur kërrusur vetmie
marr gurin drurin dheun
i shtrydh si shekujt e marrë marrëzie
i shtrydh derisa marrin gojën gjuhën
marr udhën e Zotit kërkoj Zotin tim
definoj:të gjitha rrugët drejt atdheut
nuk çojnë siç kam thënë në poezi
kthehem prapë nga fillimi
në token pa liri po de në tokë
ta zhvarros varros veten
me duart e mia
e klithi majë bote në kupë qielli:
qitja flaken Sami Lushtaku
nën damarë më është ngrirë gjaku...
Fëmijë uri Tushillë
1.
Të gjithë lisat i kam veshur;n’tirq jelek e xhamadana.
i kam veshur.Me pushkë bomba jatagana i kam
ngjeshur.Lumenjët e kosovës shoka ua kam
bërë.Kam zbritur yjet në bregore për fyshekë në
rrethatore.Dhe pastaj filluan vallet.Bashkë me
ne shtojzavallet.
2.
Bjeshkëve t’larta ua morëm borën.Ia vumë malit plis
n’kry’.Fusha tej vidhte me sy.Malit tonë ia kish
lakmi.
3.
Kështu ne bënim çudira.Bënim Ne mrekullira.Kur
s’kishim bukë për fëmijët në malet e Drenicës.
4.
Mali ynë i shenjët.Mali ynë.Folë,ore!Ti je më i lartë
se Olimpi...
Baladë
Mujë Krasniqit dhe 36 të rënëve
Në Gorozhub,më 14 dhjetor 1998
Kush është ai që zbret nga mali
është Mujo Komandanti
është ai,Muja vetë,me njëqindë e dyzet
nga po vjen,nga Tropoja a nga Vlora?
kah vjen ai shkrinë bora
vjen në borë vjen në shi
nga Shqipëria në Shqipëri
As hëna nuk kishte dalë
rrëzë bjeshke atë natë
vetëm terri shtrihej si gjarpër i zi
terri që ndante atdheun në dysh
atdheun e moçëm nën qiellin gri
dhe pjesën tjeter nën shi...nën shi...
E rruga ishte e largët tek zhdukej në pafundësi
ai vështron fushat e paskaj të Kosovës
e mendon për zogjtë:
Nuk ka vend më t’bukur fluturimi
kur flet me lumenjët thotë:
është vend i papushtuar
kur numëron plagët shton:
vetëm vdekja ia shton bukurinë lirisë!
Pastaj zbardhë dita e plogësht
dhe ënëdërr e keqe numëron 36 herë
dhembja shtron gjakun përdhe
vashat shamizeza ulur nën një breg
kanë ndalur pranverën e bimët që mbijnë
diku në një shteg... diku në një rimë
Ai sërish n gritet dhe nis këngën e moçme
që këndohej në anët tona:
Nuk po mundem or shokë me folë
se m’ka ra do gjakë në gojë...
Kam mundur të vdes
Sa e gjatë kjo pushkë
që më bën hije mbi kokë
e ky shkëmb ku po e shkruaj
këtë varg
kam mundur të vdes
për shembull në Beverli Hills
Londer Paris a Barcelonë
bulevardeve të Europes Amerikës
mes gjinjëve të vashave
rimave e vrimave
kam mundur të vdes larg
bukur po vdes
tek ky shkëmb
në këtë varg
Duke kërkuar veten
Në turmën e njerëzve as në dhomë
me rima vargjesh
tinguj këngësh
as cicërima zogjsh
në kujtimet e vashave
mbrëmjeve përhënë nuk jam
Maje Kosmaqi bombë e pazbrazuar jam
Cila je
Me çka të të krahasoj
me cilën këngë
me cilën bimë
me cilin varg
me cilen rimë
Je Ti vasha nga përralla
që në pëlhurë zemre
qëndisë nusërinë
apo Penelopë e shenjtë
që shpiku besnikërinë
me çka të krahasoj
Cila je
e butë
a ashpër
si Atdhe
Në hijen e një peme
Nën hijen e një peme
i vetmuar jam shtrirë
në cilën degë
në cilin gjethë
e kam vdekjen
në cilën cicërimë zogu
është fshehur liria
përrallë e bukur
Kalimtari që iku
qenka tjertësuar
aspak s’i ngjante Atdheut
s’është siç thoshte
Lili Liria jonë
kur jeta formë zjarri krijon
eshtrat lëvizin mbi shtiza
e çdo gjë
merr formë fluturimi
Nën hijen e një peme
jam shtrirë për Dhe...
Meditim
Desha të them
pse nuk vdiqa
mes trandafilave
një natë të bukur vere
apo nën hijen e pemës
tek isha shtrirë për Dhe
pse bie fjala
në Prekaz a Kosmaq
nuk vdiqa
bri rrapit shekullor
ç’kuptim ka atdhedashuria
të jesh vetëm poetë i çmendur
pashë Zotin
Po vij
Unë drejt teje po vij
po vij nga maja e botës
a nga fundi i Detit të Zi
me njëqindë vjet përmbi
po vij ndoshta si zogu
apo si bimë
në gjethë bari
varg e rimë
ende s’kemi lindur
Lili...
Unë do të vij
Kur të vijë pranvera
do të nisem tek Ti
se të dua shumë
Të kam shpikur me një zjarr të ri
se jeta ndërroi formën e vet
tash do të provoj dhembjen deri në gjak
që të jem afër teje
nëse vdekja më ndalon
ti prit derisa të vijë pranvera
Unë do te vij
tepër i bukur
tepër i ri
Erdha në qytet
Qyteti turma rrugët spitali periferia
athua si vjen pranvera në këtë qytet
mbrëmja mbi rrokaqiej si bie
se do t’i zgjoj gjumashët me këngë
se pikë në zemër më ka rënë mërzia
në anët tona ra mordja e madhe
ç’do gjë u shnëdrrua në formë zjarri
fluturuan shtëpitë malet lisat plisat...
Erdha në qytet
që te bindem se i vdekur nuk jam
ndonëse mes të vdekurve prapë nis këngë
me të vdekurit rruga drejt atdheut çon
Udhëtojmë unë Ti e shokët e mi të rënë
e pikë në zemër na ka rënë mërzia
varros zhvarros varros
shokët bashkë me këngët e mia
Monomal
Është ankth
apo gjaku sërish
kryengritje te re zgjon
është hija ime
a e vdekjes
a kafshë që kalëron
merre në thumb
o Tahir Desku
se prapa po të vijnë
malet gurët dheu e Atdheu
merre e thuaj
hej këtu Unë...
Çka kam bërë për Ty
Kam ngritur kulla e ura
kam shpikur planete e qytete
kam zbrazur plumba e mortaja
një qytet e kam trazuar për Ty
dashuria ime
pasi të krijova nga uji jari lotët
Ti erdhe Semiramidë e shenjtë erdhe
pikëllim mallkim në mua derdhe
në jam ëndërr a s’di ç’po flas
hija jote kudo më vjen pas
stuhishëm bie mbi mua
derisa e skuqur gjak bëhet vetmia
n’dreq të mallkuar Ti dhe vargjet e mia
Kur të kthehesh
Ymer Shkrelit
Eh kur te kthehesh
ç’kullë kam ndërtuar
Drenicë-Babiloni
do ti shohësh
përmes vargjeplumbash
veç për fat jam çmendur
e kam harruar çdo gjë
ç’po rrej o zot mbaj mend
thoshe: Liria, Po
paj edhe të tjeret rrejnë
po thonë je në Europë
Azi Amerikë apo s’më kujtohet
ç’dreq thonë
mbrëmë kur ishim
Unë Ti Adem Jashari
pasi ike më tha:
kërkoj ca vargje
se s’po mund te vdes
hej,njeriu s’mund te vdes
se ka rënë mall i madh i Atdheut
Apo së paku pikturo Ballkanin
se thonë u zhduk
ra në Jon
e përpiu Deti i Zi
apo qielli gri
unë nuk di
thashë jam çmendur në pranverë
dhe kam vdekur një mijë herë
Duke të kërkuar
kamë vrapuar pas teje
Lililiria jonë
me pushkë në krahëror
bomba në duar
e shpirtë në dhëmbë
nga Majë Kosmaqi
kam këlthitur
heu ku te kam
në cilën shtresë zemre je fshehur
në ç’skutë bote
në ç’merdian
dhe me zjarr shuaje etjen
dhe me varr shëroja vdekjen
pastaj shtrydha një copë shkëmb
derisa pikoi
heu ku të kam
Lililiria jonë
Shtatë
Ore i shashtisur nga bukuria
ndonjëherë ndjehem fëmijë
dhe numëroj deri në shtatë
ky numër m’kujton fëmijërinë
dhe luftën për Liri:
shtatë herë në ajër
shtatë në shkëmb
dhe mbaj mend
bjeshkët fluturuan
e lisat ranë për Dhe
LuleDrenicë
Këputa një Luledrenicë
dhe asgjë tjetër
s’me kujtohet
në kam qeshur a kam qarë
këputa një LuleDrenicë
dhe u nisa tek Ti
te të them-jam gjallë
dhe po vjen liria
këputa një LuleDrenicë
dhe asgjë tjetër
unë shpëtova gjallë
lulja kish vdekur
Unë nuk jam engjëll
eh po te mos kishin vdekur kujtimet
do të thurja vargje për Ty
se q’bukuri fshihej në sytë e Tu
ç’ëndërr strukej nën flokët e brishta
apo thellë në zemrën tënde
si një i vdekur
shndërrohesh në engjëll
do të flisja pastaj
si ikën ditët netët rrugët qytetet
festat dhe takimet
nën bli
eh po të mos kishin vdekur kujtimet
ik tash Lumë i Harresës
se sapo nuk vdiqa
duke të dashur
Udhëtimi i fundit
Në shpinë mbaj eshtrat dheun varret
Raçakun Deliajt Jasharet
E udhëtoj drejt Londrës
Pa varkë avion
nisem vargmaleve të mia këmbë
dhe u them: Merrni tash
se u a prisha qetësinë anembanë
për pak tokë për pak qiell
se kam zogj shumë...
Drenica
1.
Desha të këndoj
këngën më të bukur për ty
Drenica ime
po ti je këngë e shkuar kënge
ti je vetë poezi
qielli kur te pa së pari
nga bukuria jote u bë gri
gri
gri
pastaj dielli nga xhelozia
u bë zjarr
shkrumb e hi
edhe hëna për inat
e la ditën
shkoi me natë...
2.
Je më e mira
nga të gjitha mrekullitë e botës
kur mbi Ty shtrihet liria
kur të shoh
bëhem bimë
bëhem gur
bëhem lis
borë mbi malet e tua
mbi kokën tënde plis
Merrni këto vargje
Merrni tash këto vargje
merrni e varrosni në tokën time
thellë diku
thellë ose zbrazni majë Çiçavice
se po u shfaq kryeneqësia
bomba bëhen vargjet e mia
Xhevat Demaku
Ç’na u mbush toka plot me vorre,
A durohet shkau n’oborre?!
Një mortajë e mban në dorë
në dorën tjetër një yll
buzëqeshja hyjnore në mes
është ngrirë
kur shfaqet harresa
ai zgjohet e bën roje
maleve te Arbërisë
e thotë:jam tepër i ri
për te vdekur
pastaj ec lehtë
të mos e shkel token
mendon:kush shkel dheun Atin
shkelë gjakun fisin
ndalet sërish e mbjell një lule
midis atdheut
bën roje-është tepër i ri për të vdekur
Ilaz Dërguti
A e keni parë
maje kullash në Rezallë
në njërin sy i digjet qielli
me tjetrin hedh zjarr
nga krismë e pushkës së tij
ndalet lumi në një shteg
çudi
përreth kullat bëjnë zili
Rasim Kiçina
A është ai apo vetëtima
është ai Rasim Kiçina
jelek shkruar vrima-vrima
zhduket muzgu agu gëdhinë
ai po vjen me bjeshkë në shpinë
po e sjell një bjeshkë me varre
po ia sjell tokës lirinë
heu Rasim Rasim Kiçinë
me cilën lutje të të zgjoi tash
në cilin shkëmb ta gdhen emrin
në cilin libër ta nënshkruaj Përjetësinë
Rasim Kiçinë
Sylejman Selimi
Thuaje një fjalë
o Sylejman Selimi
me atë pushkë të gjatë
thuaje një fjalë
pashë njat zot që ke përmbi
mbaj mend thoshe:
fjala heshtjes ja humb bukurinë
e tevona
toka është e Zotit
liria jonë...
Ragip Halilaj
Para se te vriteshe
ç’fjalë kishe folur me vëllain Rasim
në cilën përrallë
të ishte ndalë dëshira
cila plagë të dhimbte më shumë
Kosmaqi Likoci Çiçavica
a fushat e përgjakura të Dukagjinit
cila
cila ishte ëndrra
që kurrë s’e kishe parë
paj e di or mik Liria është
fjalë e shpikur filozofke
Lutje mesisë
Merri o Zot
nën mbretërinë tënde merri
merri se i kam mbuluar
me një copë qiell në një copë dhe
sall për hatrin tënd
Ja ku janë
midis atdheut thellë në tokë
sall të të mbaijnë bimët lulet
merri o Zot
të gjthë po lutemi për ta
a i po i dëgjon lutjet tona
merri se në emrin tënd kanë rënë
engjëjt e lirisë
Dëshira e fundit
Fehmi e Xhevë Lladrovcit
Paj të vdesim për Atdhe
thanë e pastaj
fjala mori dhënë:
i pamë në një bimë
të tjerët: u shëndrruan në yje
turma u tha: u benë vetë istikamë
unë betohem. i kamë parë
duke fluturuar dy koka të një shkabe
si një shpirt majë qielli
Fehmi o Fe
Flut’ro tash mbi Atdhe
PROTE
Xhevë o xhevahir
Flut’ro tash mbi Atdhe
PROTE
Tregim biblik
Adem Jasharit
Ajo pushkë që te mori ty
Muar Kosovën bri për bri
Së pari u krijua toka
qielli pastaj Kosova
dhe Njeriu
Adami
Çdo gjë fillon me Ty
tash sille globin në gisht
vëre flamurin majë bote
ngjite n’qiell
e ruana nga e liga
O Zot
Adem
Adam
Jashari
Halil Therra
Prite Lilo
Lilë Zhabota
se nën këmbë më digjet toka
përmes yllit
merre në thumb
kalle flakë
bëje shkrumb
me gryk pushke
me teh shpate
hudhi qenat
në Karpate
E hënë
Fryma e tokës
më mori fletët
dhe harten e Atdheut
zjarr e shi
E marte
Sa mortore kjo e martë
shtatë m’janë prerë
shtatë m’ janë vrarë
kam kënduar nuk kam qarë
E merkure
I kamë veshur rrobat zi
ulur jam në një shkëmb
vizatoj varr në dhe
E enjte
1.
Kllitja ime ua zë frymën maleve
2.
Gjaku s’më lë të ngritem në këmbë
3.
E mas trupin pastaj numëroj
4.
Tamam për të vdekur
E premte
Shqiponjat po fluturojnë qiellit mbi re
e tokës së zezë
Ne...
E shtunë
E shtunë e shtunë e shtunë
po digjesh Ti
po digjem Unë
E diel
A do të jetë Diellore
Diellore a do të jetë
Oj Nanë...
Dita që mungon
A do të ketë emrin
përrallë e bukur
apo ditë e lirë që mungon
Dashuria
Vetëm ajo nuk plaket
vetem ajo nuk matet
shihet
as preket
Po u largove
të ngrin acari
po u afrove
djeg
ajo është vetë zjarri
kujdes nga njrëzit
që u mungon
u mungon....
Përgatiti Flori Bruqi
