Bari për diabetin që favorizon humbjen në peshë te pacientët obezë

Rezultatet e një studimi të fundit të publikuar në "New England Journal of Medicine" sugjerojnë se liraglutide, analoge e GLP-1, e aprovuar për trajtimin e diabetit të tipit 2, mund të ndihmojë për humbjen në peshë dhe përmirësimin e kontrollit glicemik te pacientët në mbipeshë ose obezë, por që nuk janë diabetikë.

Studimi klinik që ka përfshirë 3.731 persona, ka zbuluar po ashtu se pjesëmarrësit që morën liraglutide kanë manifestuar një incidencë shumë më të ulët të pre-diabetit pas 56 javësh dhe kanë zhvilluar diabetin e tipit 2 në një normë shumë më inferiore krahasuar me pjesëmarrësit që morën placebo.
Janë marrë në vlerësim pacientët me indeks të masës trupore (BMI) të paktën 30 të prekur edhe nga hipertensioni apo dislipidemia. Atyre u është administruar në mënyrë rastësore një injeksion ditor me liraglutide 3.0 mg ose me placebo. Të dyja grupeve u është dhënë konsulencë mujore për humbjen në peshë që përfshinte dietën dhe ushtrimet fizike. Më shumë se 60% e grupeve të studimit ishte në një gjendje fillestare të pre-diabetit.
Pas 56 javësh, pacientët e grupit të cilëve u ishte administruar liraglutide kishin humbur mesatarisht 8.4 kg në peshë, krahasuar me 2.8 kg të atyre që kishin marrë placebon. Në ndryshim nga studimet e mëparshme që kanë vlerësuar efektet e liraglutides në doza inferiore, pjesëmarrësit e këtij studimi kanë humbur më shumë kg për periudhën që vazhduan të merrnin barin

Metformina në komplikacionet e diabetit, ul nivelet e TSH-së

Te pacientët me hipotiroidizëm marrja e metforminës, një hipoglicemizues oral që zakonisht përdoret në menaxhimin e diabetit të tipit 2 (i pavarur nga insulina), mund të çojë në një rënie të konsiderueshme të niveleve qarkulluese të hormonit tiroid-stimulues (TSH).
Faktin e sugjeron një studim i thelluar i publikuar në të përjavshmen ''Canadian Medical Association Journal''. Metformina është një biguanide sintetike që vepron duke i rritur aktivitetin insulinës si në nivel hepatik dhe në nivel periferik, duke ngadalësuar përthithjen e glukozës dhe frenuar prodhimin e tepruar të saj nga ana e mëlçisë.
Studiuesit kanadezë analizuan të dhënat e 74.300 diabetikëve (të mbledhura për një periudhë prej 25 vjetësh), të cilët kishin marrë metforminë dhe i krahasuan ato me një tjetër hipoglicemizues, sulfuonilurea-n. Nga numri i përgjithshëm i personave të regjistruar, 5.689 ishin trajtuar për hipotiroidizëm, ndërsa 59.937 nuk kishin shfaqur asnjëherë anomali në funksionin metabolik të tiroides.
 Në fund të vëzhgimit, në grupin me hipotiroidizëm janë raportuar 495 raste me rënie të mëtejshme të niveleve të TSH-së në vit, ndërsa nuk ka pasur efekte negative në grupin me tiroiden normale. Në pacientët me hipotiroidizëm të trajtuar në monoterapi me metforminë, është llogaritur një rrezik në rritje prej 55% në krahasim me ata që morën sulfonilurea.

Rekomandime të reja për përdorimin e aspirinës mbi bazën e moshës

Përfitimet e aspirinës në doza të ulëta i tejkalojnë efektet e mundshme anësore vetëm në grupmoshën 50-59 vjeç. Fakti është konfirmuar nga "U.S. Preventive services task force", grupi i pavarur ekspertësh amerikanë të ngarkuar në nxjerrjen e rekomandimeve mjekësore. Revizionimi i ndërmarrë prej tyre nënvizon dobinë e acidit acetilsalicilik për këtë grup të mundshëm pacientësh në parandalimin primar të sëmundjeve kardiovaskulare.

Në të njëjtën grupmoshë dhe në të njëjtët subjekte me risk kardiovaskular, ekspertët konfirmojnë avantazhin e aspirinës në parandalimin e tumorit kolorektal nëse merret për një periudhë 5 deri në 10 vjet. Nga ana tjetër nuk ka asnjë evidencë për përfitime te personat që rrezikohen nga tumoret por jo nga sëmundjet kardiake. Në grupmosha të tjera studimet nuk janë aq shteruese.

Dokumenti zyrtar i "U.S. Preventive Services Task Force" është përditësuar në bazë të rezultateve të 4 studimeve klinike të publikuara pas 2009-ës, duke përfshirë edhe studime mbi efektet parandaluese të kancerit kolorektal. Në bazë të tij, nëse më parë rekomandohej trajtimi me aspirinë pavarësisht moshës, në udhëzuesit e rinj indikimet regjistrohen edhe për shmangien e dëmeve të mundshme nga administrimi i saj.

Në thelb është vendosur që në grupmoshën 60-69 vjeç përshkrimi i acidit acetilsalicilik me doza të ulëta duhet të adoptohet mbi baza individuale, rast pas rasti. Në subjektet nën moshën 50 vjeç dhe mbi 70 vjeç, përdorimi i tij nuk rekomandohet sepse nuk sjell përfitime të tilla sa për të balancuar risqet. Administrata e Barnave dhe Ushqimit në SHBA ka refuzuar tani për tani që të etiketojë aspirinën si bar të indikuar në parandalimin kardiovaskular dhe asnjë shoqatë shkencore nuk e rekomandon aktualisht administrimin e acidit acetilsalicilik në doza të ulëta për të shmangur shfaqjen e tumorit kolorektal.

Diabeti, shumë barna dhe pak pjesëmarrje në trajtim: ½ e pacientëve braktisin kurat

Numri i diabetikëve është një rrugë në ngjitje në të gjithë botën. Tema është diskutuar gjatë kongresit "Americani Diabetes Association" i cili u përmbyll më 9 qershor në Boston. Duke iu referuar të dhënave të diskutuara në kongres, 1.3 në 2 milionë pacientë në trajtim me hipoglicemizues oralë braktisin trajtimet. Po ashtu nga 800 mijë pacientë që kanë nevojë për insulinë, rreth 200 mijë nuk e marrin atë. Një pjesëmarrje e mangët në trajtim çon në një rrezik më të madh për komplikime, nga retinopatia te insufiçenca renale me një rritje të kostove për Shërbimet Kombëtare Shëndetësore. Për të reduktuar problemin pacientë dhe mjekë kërkojnë pak trajtime, të thjeshta për t'u përdorur dhe që të jenë efikase.
"Trajtimet për diabetin - shpjegon Francesco Giorgino, profesor në endokrinologji dhe sëmundje të metabolizmit në Universitetin e Barit dhe i pranishëm në kongres, - janë shpesh komplekse. Kërkojnë në fazë ta avancuar tre barna ditore, pas të cilave kalohet në insulinë me injeksion. Ky përshkim përbën një barrierë të madhe psikologjike dhe praktike për pacientët. Siç rezulton, shumë pacientë harrojnë dhe pastaj braktisin kurimin. Situata që sjellin kosto shëndetësore dhe ekonomike shumë më të lartë se sa vetë terapia.
Vlerësohet se në botë se 1 në 9 dollarë shpenzime shëndetësore shkojnë për diabetin, sëmndje e cila në 2014-ën ka sjellë një kosto komplesive botërore prej 612 miliardë dollarësh. "Ajo që i mban larg diabetikët nga trajtimi është se duhet të mendojnë çdo ditë për barnat dhe frikën e efekteve anësore me të cilat mund të përballen", pohon Nicoletta Musacchio, përgjegjëse e njësisë operative të Diabetologjisë në Istitutin Klinik të Milanos. "Si insulina edhe disa hipoglicemizues oralë mund të çojnë në kriza hipo-glicemike dhe mbi të gjitha mund të përcaktojnë një rritje të peshës, ekzaktësisht e kundërta e asaj që iu kërkohet të sëmurëve për të mbajtur nën kontroll diabetin", përfundon studiuesja.

Risi për trajtimin e konstipacionit kronik dhe edemës makulare diabetike

Agjensia Europiane e Barnave, EMA ka autorizuar tregtimin e IDegLira (Xultophy e Novo Nordisk) për trajtimin e Diabetit Mellitus tip 2 në të rriturit. Bari kombinon në një injeksion të vetëm ditor dy principe aktive: insulinën degludec (Tresiba) dhe liraglutide (Victoza). Përdoret për të optimizuar kontrollin glicemik. Ai merret së bashku me hipogliceminatë e tjerë oralë kur këta të fundit të përdorur të vetëm apo të kombinuar me insulinën bazale, nuk arrijnë të kontrollojnë nivelet e glicemisë.
Në Shtetet e Bashkuara, Food and Drug Administration (FDA) ka aprovuar dy barna të reja për trajtimin e kontipacionit nga opiatet në dhimbjen kronike jo-kancerogjene. Bëhet fjalë për bromur methylnaltrexone (Relistor i Salix Pharmaceuticals e Progenics Pharmaceuticals), një antagonist periferik i receptorëve mu të opiateve që nuk ndërhyn në veprimin analgjezik qendror. Bari administrohet me injeksion subkutan në pacientët me konstipacion të shkaktuar nga trajtimi kronikë me analgjezikë për dhimbje jo-kancerogjene.

Jepet drita jeshile nga FDA për implantimin intravitreal të fluokinolon acetonid (Iluvien të Alimera Sciences) për trajtimin afatgjatë të edemës makulare diabetike. Bari është i indikuar për pacientët e trajtuar më parë me një cikël kortikosteroidësh, të cilët nuk kanë treguar rritje të tensionit intraokular klinikisht sinjifikative. Pas injektimit intraokular implanti çliron përbërësin aktiv (më pak se 1 mikrogram/ditë) për 36 muaj rresht.

Një studim kohort retrospektiv: Hiperglicemia në pacientët e hospitalizuar dhe rreziku i diabetit

Glukoza plazmatike e matur gjatë një shtrimi urgjent spitalor parashikon rrezikun e zhvillimit të diabetit të tipit 2.

Është ajo çka thekson një studim kohort retrospektiv i kryer nga një ekip i studiuesve skocez nga Universitetet e Edinburg dhe Glasgow dhe publikuar në Plos Medicine. Vdekshmëria tre vjet pas daljes nga spitali ishte 1,5 herë më e lartë në pacientët me nivele të larta të glukozës. "Rezultatet e studimit - argumentojnë autorët - mund të përdoren për të informuar pacientët mbi rreziqet afatgjata të diabetit të tipit 2 dhe të stilit të jetës që duhet të kenë, veçanërisht për ata që janë më tepër të rrezikuar".
Kërkuesit ndërthurën informacionet e një banke të dhënash kombëtare të shtrimeve spitalore dhe një regjistri kombëtar të diabetit për të përshkruar lidhjet mes glukozës dhe rrezikut për të zhvilluar diabet të tipit 2. Janë përfshirë pacientët mbi 30 vjeç të shtrimeve urgjente në spital midis 2004 dhe 2008. Prevalenca dhe inçidenca e diabetit janë identifikuar nëpërmjet regjistrit kombëtar Scottish Care Information (SCI) - Diabetes Collaboration. Pacientët me diagnozë diabeti diagnostikuar përpara ose deri në 30 ditë pas shtrimit u përjashtuan nga lista.
Rreziku i pritshëm i zhvillimit të diabetit të tipit 2 në 3 vitet në vijim nga shtrimi në spital nga përqëndrimi i glukozës në shtrim, mosha dhe seksi është marrë nga modelet e regresionit logjistik. Glukoza është matur në 86.634 (71.0%) pacientë 40 vjeç dhe më tepër në kohën e hospitalizimit. Rreziku 3-vjeçar i zhvillimit të diabetit të tipit 2 ishte në tërësi tek 2,3% (1.952/86.512) <1% për një vlerë glukoze ≤5 mmol/l dhe me një rritje prej rreth 15% për një vlerë prej 15 mmol/l. Rreziku për diabet është i lidhur dhe me moshën, gjininë, privimin socialo-ekonomik, por jo nga ndërhyrjet specifike (mjekësore apo kirurgjikale) me rritjen e numrit të qelizave të bardha të gjakut ose co-morbidity. Rezultate të ngjashme janë marrë për nëngrupe të paracaktuara të shtruara me infarkt miokardi, sëmundje kronike obstruktive pulmonare dhe iktus. Janë regjistruar 25.193 vdekje (85,8 për 1.000 persona-vit) në 297.122 persona-vit, nga të cilët 2.406 (8,1 për 1.000 persona-vjet) u atribuohen sëmundjeve vaskulare. Pacientët me nivele të glukozës 11,1-15 mmol/l dhe > 15 mmol/l kanë regjistruar një vdekshmëri më të lartë se pacientët me glukozës në gjak <6.1 mmol/l (raporti rrezik 1,54 95% CI 1,42-1,68 dhe 2,50 95% CI 2,14- 2,95, respektivisht) në modele të përshtatura për moshën dhe seksin.
"Ndër kufizimet e studimit - shkruajnë autorët - mungesa e të dhënave mbi përkatësinë etnike ose indeksit të masës trupore, mungesa e vlefshmërisë në popullsitë jo-të bardha ose në popullatat jashtë Skocisë".

Angli, debati për farmacistët në qendrat e ndihmës së parë

Rreth 39.8% e pacientëve që i drejtohen shërbimeve të ndihmës së parë mund të trajtohen me sukses nga një farmacist me kompetenca në praktikën klinike, të marra pas një formimi ad hoc. Përqindja zbret në 5.1% kur vjen puna te farmacistët përshkrues. Këto të dhëna i përkasin Anglisë ku ka një debat të hapur mbi mundësinë e punësimit të farmacistëve që janë pranë një pike të ndihmës së parë, në të cilat rëndon edhe presioni i pacientëve që nuk duan të presin për të pasur një takim mjekun.
Statistikat e sipërpërmendura të konsideruara inkurajuese nga autorët kanë dalë nga një studim pilot i drejtuar në harkun e një viti nga West Midlands mbi 782 pacientë në tre qendra të ndihmës së parë. Tani, i njëjti studim është shtrirë në 48 qendra për një total prej më shumës se 18 mijë pacientësh. "Nëse rezultatet nga Midlands do të kundërshtohen kjo do të ketë një impakt të thellë negativ në rolin e farmacistëve", pohon Sandra Gidley nga komiteti i "Royal pharmaceutical society".
Në të kundërt, një pjese të farmacistëve do t'ju ofrohej mundësia për t'u bërë farmacistë përshkrues, duke u lejuar përshkrimin e barnave për pacientët pa u konsultuar me një mjek më parë. Për një rol më të gjerë, farmacisti përshkrues duhet të ketë një formim në diagnozën klinike dhe menaxhimin e plagëve apo çrregullimeve të vogla. Sipas David Terry, drejtor i njësisë së praktikës akademike farmaceutike në "Aston University" (Birmingam), në Britaninë e Madhe aktualisht ka një numër të madh të diplomuarish në farmaci që mund të kanalizohen në ofrimin e shërbimeve shëndetësore në mënyra të ndryshme. Në Angli ekzistojnë tashmë realitete urgjencash që kanë pasur përfitime të mëdha nga prezenca e farmacistëve të cilët ofrojnë një mbështetje për mjekun në përshkrimin e barit më të përshtatshëm.