Cikël me poezi nga Përparim Hysi

Përparim Hysi ka lindur më 21 janar të vitit 1943, në fshatin Petovë të Fierit. Për një periudhë të gjatë kohe ka punuar si mësues në fshatrat e Fierit dhe ne vitet 1996-2000 inspektor arësimi për gjuhë dhe letërsi shqipe pranë Drejtorisë Arësimore në Fier. Ka kryer studimet pedagogjike në Elbasan dhe më vonë pa shkëputje nga puna ka përfunduar studimet e arësimit të lartë për gjuhë letërsi.

 Ka botuar katër libra me poezi: “Rektimat e dashurisë”, “Prushi i dashurisë”, “Më piku dashuria”, ““Luftë” me dashurinë”. Është anëtar i Shoqatës së Shkrimtarëve Shqiptarë-Amerikanë. Ka botuar librat në prozë: "Tregime","Faji" i Isakovskit, "Një meshë për "Rrobaqepsin" e Konti Monte Kristos", "Lotët e Kumurisë" dhe librat me poezi:"Eh,si qenka dashuria!","Kurthi i mallit","Kot s'jam i vdekshëm", "Njerëz që dua" dhe "Mbeta dashurive".Etj.

Veç këtyre në "makzazinën" e tij krijuese janë në pritje për botim qindra poezi dhe dhjetra tregime. Në pritje për botim është një libër me esse dhe përshtypje të autorit për libra të autorëve shqiptarë.

 Në pirtmëni për një libër më vete, është dhe libri me përshtypjet e autorëve të tjerë për të.

Nëse...

Nëse e pësova si Timoni nga Athina *
Se me laçkë e plaçkë të gjitha i dhurova
Sikur në kurbet do të më prisnin me dafina
E them troç: si Timoni e pësova!

Po mirë m'u bë, se e pata nga koka
Koka ma bëri dhe ajo ta pësojë
Asgjë, asgjë nuk të fal bota
Mësim le t'u bëhet, kush vjershën do lexojë.

U ktheva në Shqipëri dhe çdo gjë nga e para
Askush nuk më fali, qoftë dhe "thërrime"
Penduar qeshë që plaçkat i fala
Dhe më shumë u thinj kjo koka ime.

U dogja nga qulli dhe zura t'i fryj kosit
Se për një thelë, pagova një pelë
Kurrë nuk mbijnë qime në kokë të qerosit
-Mos i falni plaçkat! Këto vargje si apel.

*Timoni nga Athina fali çdo gjë dhe, kur mbeti me gisht në gojë, u zhgënjye se askush nuk e ndihmoi (Shih "Timoni nga Athina" të Shekspirit).

10 maj 2016


Rrota e fatit

Rrota e fatit më ka shtypur; rrotë e fatit më ka"vrarë"
Kurrë me fatin nuk jam grindur,sado s'më mori për mbarë
Unë s'jam grindur kurrë me fatin, e pranova si më erdhi
Dhe aspak s'i kam inatin, se s'u bë, fundja, kiameti.

Rrota e fatit rrotullohet, sepse fati është rastësi
Ndoshta për mua vonohet, zë e vjen në pleqëri
Që të vijë në pleqëri, këtë fat ku ma gjen
Në u "vonua" deri tani, pse më duket sikur po vjen?

Se njeriu rron me shpresë (shpresa,- thonë,- vdes e fundit)
Nuk e shihni që po pres:-Mos kem vujatje në çast të fundit!

13 maj 2016


Poeti

"Pushteti i njerëzve shfaqet me POETIN!" - G Ë T E

POET! Ke dalë pak jashtë kohe
Si në lojën e shahut ke rënë në "ceitnot" *
Mos u prpas, nëse pak lexohe
Unë e di mirë: nuk e meriton atë notë.

Se koha është e keqe,e ngarkuar me strese
Ku veç mashtrimi dhe paraja lozin "arushë"
Unë e di,Poet! Ti nuk ha "aso gjelle"
Dhe kjo kohë përverse me inat të mbushë

Mos u prpas dhe vargjet t'i bësh pushkë
Mbuhsur me fishekë për të vrarë prapësitë
Se dhe në kohë paqeje një POET është në luftë
Ndaj nuk i ndahen gjëmbat dhe e kryqëzojnë si Krisht!

* ceitnot - lëvizje brenda një kohe të caktuar.

Tiranë, 14 maj 2016

Është nëntor

(Kur ika nga Atdheu...dhe...)

Është nëntor e po del vjeshta; dimri, gati, po troket
Unë po digjem porsi eshka; eshkë po digjem me vërtet.
Nuk po digjem dashurisë, se më piku diku malli
Por po digjem nostalgjisë, se po lë vëndin nga halli.

Halli i madh që qenka ikja, veç kush ikën, më jep hak
Se nga mëndja sa s'ndërliqa, se në zëmër kam farmak.
Jam farmak e shkuar pelinit, i pi grahamt me filxhan
Zëmra e vrarë e Përparimit, si duron e nuk bën bam?!...

3 nëntor 2000


Këtu qeshë e këtu rrojta

GJysh stërgjyshi këtu qeshë; këtu qeshë e këtu rrojta
Rrugën nuk e pata shesh; herë përpjetë e herë me gropa.
GJysh stërgjyshi s'rrojta mirë, porse rrojtja më "pëlqeu?!"
Se është vëndi im i mirë; me kërkënd nuk e këmbej.

E, që thoni, mor zotërinj! Thatë apo nuk thatë gjëkafshë
Po lë vëndin e florinjtë, një copëherë do vete jashtë
Unë e di se ku do vete, ka gradaçela e pallate
Vendin tim unë s'e ndërroj: me flori të mbushur kate!

Në s'kam qenë bir Oxhaku, në s'kam patur unë çifligje
Për Shqipëri më rreh gjaku, jam mburojë prej çdo të lige
Për flamur të kuq të saj, e, për zhgabën mu në mes,
Do më zërë sa herë vaj dhe nga malli, për të, vdes.

3 nëntor 2000


Kur do nisem

Kur do nisem që të shkoj, gjer andej, në Amerikë
Më ka mbetur veç një javë; vij vërdall si rakitik!
Do lë miq e do lë shokë që i dua dhe më duan
Zëmra ime sa s'bie copë, gati lotët më shpëtuan.

Ca më thonë që të gëzohem, e të nisem sa më parë!
Unë sa vij e ligështohem, për çdo gjë unë kam mall.
Se më janë të gjithë të shtrenjta: edhe vënde, edhe rrugë
Dhe, sado që janë të shkreta, mua më shkojnë lotët çurgë.

3 nëntor 2000


Seç këlthet një zogë e gjorë

Seç këlthet një zogë e gjorë: thellë në pyll a s'di se ku?
Mua m'u bë zëmëra dëborë, po mbërdhij që ububu!
Se, siç dihet, humbi birin dhe s'e gjeti në fole
Mua më këputi shpirtin; nga kjo kltihmë më s'po fle.

Se kjo klithmë më vrau shpirtin, edhe unë si zogë e gjorë
Pak nga pak, thahem i gjithi: zëmra ime mbuluar borë.
Po marrë rrugët e kurbetit, tash që jam në vërsë të ikur
Sikur shkoj drejt "qametit": unikal dhe i goditur.

4 nëntor 2000


Hidhërim apo gëzim

Ditët numëroj me gishta: m'u shkurtua mua litari
9 nëntori është dita, kur do nisem për tek djali
Se është larg së këndejmi, mu në fund të Amerikës
Unë, fshatar e bir fshatari, do zë ballin e Floridës.

"U soll moti për së mbari", siç e thotë një këngë shkodrane
Nisem unë bashkë me Sikën, fluturojmë mbi oqeane
Ne që s'dilnim nga shtëpia; porse brënda, në "rrethim?!"
Tash do bëhemi aq të bredhur: hidhërim apo gëzim?!...

6 nëntor 2000


Tani

Tani, s'e mohoj: jam, tamam, derr i kënaqur
Notoj në mes të mirave e bollëkut
Po shpirtin, ama, e kam të mardhur
Me sy, si çapkëne, ma bën Shqipëria
Që më thotë: - Hë, sa do rrishë pa ardhur?!...

22 nëntor 2000


Në Orlando

- Do shkojmë në Orlando, - më thotë im bir.
Do të shohësh atje se ç'mrekulli?!
I hipëm makinës dhe sa sosëm në Orlando,
U befasova dhe thashë: - Jo. Është magji?!!!

Çudira që të luante çargu i kokës
Atje: gjithë mrekullitë e botës!!!
Po prapë se ç'ndjeva një "boshësi?!"
Thashë me vete: - Ku je,Shqipëri?!

22 nëntor 2000


Shtëpia ime

Shtëpia ime, e mbyllur me kyç
Dy javë që pret dikush ta hapë
Dua që andej të nisem yrysht
T'i them: - Më prit, se do kthehem prapë.

Shtëpia ime, e mbyllur me kyç
Ka mbetur si jetime
Një lot malli më bie sysh
Zëmra - copë e thërrime.

I them asaj të më presë
Se, pa u kthyer atje, nuk vdes.

22 nëntor 2000


Shokëve të mi

Ja, tek shkojnë një nga një te "Kashtorja"(1)
-Usta, na sill nga nje meze e raki!
Mungon dikush që i pëlqente faqorja
Mungon ai që raki klubi nuk pi.

Mungoj unë që s'pija raki klubi
- Mos e prisni! Humbi...humbi...
1.lokal ku pinim me shokët, ndonjëherë.

23 nëntor 2000


Më ka marrë malli për Fierin

Më ka marrë mali për Fierin ku punova kaq kohë
Edhe nisem me yrysht të takoj shokët që njoh
Do të ulem të pi kafe mu tek klubi i Kozma Gjatës
Dua të kthej me ta një godë, le të zgjat pas mezit të natës.

Më ka marrë malli për Fierin, e kua ka si ai qytet?!
Pse më ngjan aq shumë me diellin, se si diell më ngroh vërtet.
Dua të shkoj një çast atje; makari, të pi një kafe
S'më zë gjumi, më nuk fle: jam me Fierin kapurqafe...

24 nëntor 2000


Itaka ime

Sa vjet bëri Odiseu që u khtye në Itakë
Se e priste Penelopa dhe i biri Telemak?
Hoqi ç'hoqi, vet e di: det më det e sa kusur
Unë do nisem në Shqipëri; kam Itakë në Mbrostar-Urë (1)

Le t'më dalin mua Circe, le t'më dalin Polifemë
Unë e shoh që pret atje; më thotë: - Hajde, pse s'po vjen?!...
1.Mbrostar - Ura - fshati ku jetoj në Fier.

25 nëntor 2000


Në festën e pavarësisë

Shqipëri, të dua shumë: më je ulur shesh në zemër
Me oi po qaj unë; me oi siç qan një femër!
Në se ika unë nga halli, e lashë vëndin tim të mirë
Lotët çurgë më shkojnë nga malli, për ty shpirtin e bëj fir.

Në u mblodhëm sot së bashku: dhe Kosova, dhe Çamëria
Ne e ndjejmë që një është gjaku: zëmra për ne; Shqipëria.
Jemi mbledhur sot për festëm dhe njëzri brohorasim
Në t'u lipsishim Shqipëri, që të gjithë gjakun e falim.

26 nëntor 2000


Naim!

Thirrje Naim Frashërit
O Naim Poezia, ngreu nga varri veç për pak!
Se ç'ke shkruar për kurbetin, ma ke fjalën me kapak.
Këtu dita qenka tjetër, edhe nata tjatër natë
Edhe zogjët në cicërijnë, cicërimat, atje: mjaltë!

Ngreu nga varri, Bukurosh, edhe thirr me zë kushtrimi
Se kush shkoi në kurbet, nuk gjen fjalë ngushëllimi
E beson kush ra nga fiku, siç e tha dhe Nastradini
Po s'dëgjoi nga ai vesh, e pësoi dhe Përparimi

Tash që ra vet nga fiku, po bërtet sa shumë u "vrava"
Se kurbeti keq e piku, mezalla s'e mbyllet plaga.
Rri e hapur plagë e keqe, mezalla s'pranon ilaç
Shqipëri për ty po dergjem, veçëse ti më je ilaç.

28 nëntor 2000

Në ëndrra 

Në ëndrra vura krahë si zog
Dhe tutje, oqeanin, kam kaptuar
Në ëndrra kam shetitur krejt një botë
Dhe veç në një vend kam qëndruar.
Kam qëndruar mu në vëndin tim
Tash i hoqa krahët prej zogu
Më s'luaj: ja dhe imja firmë
Pa të, unë jam uloku.
Pa të sikur nuk ngopet me frymë
Gërr-fërr, pse nuk del, o shpirt?!
Ku ka, o miq, si vëndi im?
Këtu kam plot shokë e miq.
Brramp ia bëj me ta kur takohem
(Atje sikur qeshë lidhur pranga)
Jam i tëri gaz dhe gati rinohem
Mërgim! Të ardhtë mandata!
Për vete e mbylla atë portë
Dhe më andej nuk shkel
S'ka më të bukur se vëndi im në botë
Këtu dua të jap "exhel"....


Kurrë  ...

Kurrë nuk i shkela "vijat e bardha"
Kurrë nuk heshta, kur u shkel e drejta
Dhe, kështu bëj dhe tash me flokë të bardha
S'më pëlqen rruga "shesh", por e përpjeta.
Zërin e ngrita dhe e bëra kambanë
Kur e "padrejta" më bënte karshillëk
Zija e shfryja si erë me tufan
As pyesja në shtetarët më thoshin: jazëk!
Kështu kam bërë dhe kur kisha pushtet
Për çdo padejtësi kam qenë barrikadë
Nëse sot nuk kam një kacidhe në xhep,
As që pyes fare se ballin kam të bardhë.
Çdo njërin e shikoj drejt për drejt në sy
Se jam transparent si xham
Dhe sot revoltohem nga çdo padrejtësi
Gdhihem e ngrysem veç si në alarm.


Ca poezi?! 

Në adresën time erdhën ca poezi
(Siç duke, erdhën gabimisht)
Nga stili, e kuptova që ishin shkruar nga ti
Dhe vërtet që u preka liksht:
Sado që poezitë erdhëm në ad
resën time
Ato nuk qenë shkruar për mua
Ke filluar të pish ujë në tjetër burim, mikja ime
Dhe nuk ke pse bën:Ua?!!!
Uaaaaaaaaaaaa? Sikur ja po çuditesh
(Se gjasme kjo gjë është veç lajthim)
Dhe hiqesh, mandej, sikur habitesh
Më shkruan:- Është veç gabim?!!!
Kishën ku faleshe, sa shpejt e harrove
Dhe, po kaq shpejt,e ktheve fletën
Nga unë tani notën që meriton, e more
Shumëzoje këtë notë me zero dhe gjen të vërtetën.

Tiranë, 3 dhjetor 2016


Po si kështu ?

Po si kështu, fytyrë purpurë?
Ç'më pandeh? Më di të "vogël?!"
Se më ke aq sharm e nur
Sa dhe mendja më vjen rrotull.
Rri pozon sikur nuk pyet
M'i ke punët në terezi
Ky qëndrim vjen e më nget
S'mbahet mëndja në burgji.
Ikën e merr arratinë
Si një dele e trullosur.
Mike, të besosh Perëndinë
Unë pas teje jam marrasur.
Pa dhe zë të "ha" me sy
Sikur jam i babëzitur
Të më plasin që të dy
Kur nxindoset një flokëthinjur.
Unë e di që s'ka moral
Për këto vargje që po shkruaj
O moral, të shkosh në djall
Përparim! Dreqi të hajë!
Se të mbeti ora tetë
Sikur je akoma djalë
S' e kupton, ore Poet,
Që tani ti je kokëbardhë?!

Profesorë ! 

Profesorëve të mi të NORMALES TË ELBASANIT

Nuk di se kë të përmend nga ju më parë
Se ju ishit të gjithë: të mrekullueshëm!
Nuk e mohoj: për të gjithë, JU, kam mall
Dhe bëhem krejt i parezistueshëm.
Dua të vij dhe t'ju puth ato duar të rreshkura
Se ishit si shenjtorë që rrezatonit urtësi
Për mua ato duar, edhe sot, janë të shtrenjta
I puth pa u kursyer: nji e nga nji.
Por ç'them kështu? Shumica prej jush kanë ikur
Kjë gjë nuk më pengon që mos ju kujtoj me përmallim
Tek shkruaj, në zëmër ndjej një të krisur
Dhe nuk e ndjej fare lotin që më shkimë.

* e kam shkruar më 1 dhjetor 1999.

Normalja [shtë hapur më 1 dhjetor 1909.

Dashuria e parë *

Para pasqyrës vete e vjen
Vete e vjen me sy kurreshtarë
Thuaj me vete:- Si unë? Ku gjen?
Se dashuron për herë të parë.
Shikon trupin e drejtë si kavak
Dhe supet e zbuluar që shkëlqejnë
Gjiri të kërcen si pjepër dimarak
Dhe ndjenja kënaqësie të mbërthejnë.
Zë e lëviz ngadalë- ngadalë
Sikur je duke shkelur mbi xham
Profili i bukur... si një përrallë
Dhe thuaj:- Sa e bukur që jam!!!
Mandej, zë e bën një piruetë
Fustani mbi trup sikur gufohet
Buza vesh më vesh... je gaz e shend
Pse kaq lehtë është të dashurohesh?
- Shkëlqyeshëm! Sa e shkathët dhe e brishtë!
(Po ku ka tjetër si unë, vallë?!!!)
A nuk jam unë si një ylle me bisht?
A nuk jam unë e bukur si përrallë?
Do me dikë që të shkëmbesh mendim
Por veç pasqyra është përballë
S'e ndanë nga pasqyra tëndin vështrim
Se dashuron ti për herë të parë.
Do që të pëqafosh atë "Tjetrin", de
Dhe nuk ngopesh "atë" duke menduar
-Po ku është? Ku është "Tjetri" se
Do dalë t'i zë "pritën" dhe do ta "ha" të gjallë!!!
Para se të dalësh, hedh vështrimin kurreshtar
(Ai, "Tjetri" po të pret aty poshtë)
Ah, sa e bukur që është dashuri e parë!
Vallë, a ka më të bukur në botë?


Symëshqerra !

Më kalon një symëshqerrë
Edhe bën sikur s'më sheh
Sikur vrarë jemi e prerë
(vrarë e prerë nuk jemi ne)
Çapin e hedh rëndë-rëndë
(Aq të rëndë, sa tundet vëndi)
Duket si të ketë vënë pëndë
Kapërdisja e saj më çmëndi
Ndaj dhe turrem pas asaj
Se jam mbushur me "inat"
Dhe s' e kam fare kollaj
Se dhe "bukën s'e ha thatë".
Dua që qejfin t'ia tregoj
T'ia rrëzoj hundën përdhe
Dhe ta skuq, o miq, me bojë:
-Përse bën sikur s'më sheh?
Por "inati" qe i madh
Dhe mundësia qe e vogël
Qe i lartë i "shkreti gardh"
Sa më erdhi mëndja rrotull.
E pandeha shesh me lule
Do e mund unë symëshqerrën
( Më "munde", symëshqerrë, më "munde")
Seç u "munda, me panterën...

Boshnjakja - Tregim nga Thani Naqo

- Çfarë halli ke o, i gjorë, - thotë me keqardhje boshnjakja Sabina sa hapi derën e apartamentit.
- Më doli një punë në Tennesse, – e gënjej – por nuk kam para për benzinë.
- Sa mirë që t’u ringjall dëshira për punë, – shton, më këqyr disa sekonda me dhembshuri dhe habitem kur bën shenjë, me të dyja duart, të hyj në apartamentin e saj; një gjë e tillë nuk kishte ndodhur më parë. Pa kapërcyer ende pragun dalloj dy kopsa të pa mbërthyera në rrobdeshambër dhe kur shoh pulpat e gjunjët e bardha, kujtohem se sot është e diel.
- Më kish marrë malli për ty, - dëgjoj të thotë Sabina dhe elokuenca e zërit të saj më siguron se ajo do më japë borxh edhe po t’i kërkoj një mijë dollarë.
Fillimisht, kur Sabina bëri shenjë të hyja në apartament, pandeha se ajo mezi priste të më tregonte për piramidën ilire, zbuluar në Bosnjë, ose, për varrin me treqind boshnjakë, masakruar nga serbët, por buzëqeshja e dytë ishte tej femërore dhe kopsat e pa mbërthyera më nxitën pandehmën se edhe për Sabinën kjo e dielë është ditë e shënuar
- Për dhjetë minuta piqet byreku, – tha e u përkul të hapë trinën e stufës. Në hapësirën trekëndëshe midis pulpave e kofshëve, shoh tepsinë me byrek. Aroma e gjalpit të skuqur më gudulis flegrat e goja më lëngëzohet. Megjithëse jam i uritur, mania për të shpikur hipoteza ma heq mendjen nga byreku. Nuk kam dyshim se Sabina e di se, që kur më braktisi Suzi, jam në krizë financiare, fle në makinë e ushqehem me mbeturina restorantesh. Pabesia e Suzit më zhyti në trishtim, më veniti dëshirën për punë dhe sa herë rrëmoj nëpër kazanët e plehrave për hekurishte e kanoçe kokakole e pepsi, psherëtij si lypsar e përsëris shprehjen mallkuese të time mëje:
“Mallkuar qofsh, moj, Zuskë Kapitaliste!”
Mirëpo, kur dëgjoj Sabinën të thotë për së dyti “më kish marë malli për ty,” m’u zgjua muza e aktorit:
- Të siguroj se, që kur më braktisi Suzi, nuk kam shkuar me femra të tjera, - por Sabina, pa kthyer kokën nga unë, psherëtin e përgjigjet:
- E di që je i çiltër e i sinqertë, por, që s'ke shkuar me femra, nuk e besoj, - dhe ashtu, përkulur lopthi, ndërsa ajo rrotullon tepsinë në furrën e stufës, mua më vjen të qesh e t’i them se femrat, kur duan të flladiten, nuk i mbyllin këmbët e as i mbërthejnë të gjitha kopsat.
“Sa i pacipë je,” - thoshte Suzi kur e kundroja lakuriq, por mbase edhe Sabina, pikërisht tani, mendon të njëjtën gjë. Ose, nga që është e dielë dhe të dielat janë erotike, përfytyron që mua më janë mbërthyer sytë mbi të thelluarën, si ulluk, në vithet e saj të gjëra.
Megjithëse lufta sërbo-boshnjake kish mbaruar njëzet vjet më parë, Sabina ende mban zi për prindërit e dy motrat e masakruara. Gjithnjë e kisha parë të veshur me fustane të gjata, ngjyrë gri, ose me pantallona, edhe ato grizo, por në gri të çelur është edhe rrobdëshambri mëngjesin e sotëm.
Nga që kam maninë të eksploroj të tjerët, kjo mani sa vjen e më shtohet edhe për veten time e pikërisht tani zbuloj se mënyra si i lëviz duart, si e tund kokën e gjunjët, si hetoj Sabinën e orenditë e sallonit, është natyrshmëri e lindur çarlçapliane e nuk kam për të shpëtuar prej saj sa të jem gjallë. Hija e Çarli Çaplinit më është qepur nga pas që në fëmijëri, por ajo ishte prezente edhe kur lexova mesazhin kobzi të Suzit, "shpirt, më tako para se të vras veten;" e ndjeva se po më ndiqte edhe kur ngjita shkallët e kur trokita në derën e apartamentit të Sabinës.
Sabina jep e mer me tepsinë në furrë, unë dyshoj për veten se jam telepatik i lindur dhe, nga që genet telepatike i kam trashëguar nga ime më, kësaj here ime më më fanitet e veshur me të zeza dhe më kërcënon me gisht:
“Akoma nuk të është mbushur mendja, biro, se Zuskës Kapitaliste nuk i duhet besuar?!”
Heq mendjen nga pandehma telepatike me time më dhe lajkatoj Sabinën:
- Ti je mikja ime, e shtrenjtë e zemërmadhe.
Atëherë ajo drejton trupin dhe kthehet nga unë; i janë përskuqur pulpat, llërët, gusha e fytyra.
Sabina më ish shfaqur në gjumë para dy muajsh, bëra seks me të, por nuk munda ta puth në buzë.
“Bëj çfarë të duash, por mos u mundo të më puthësh, - kish thënë ajo dhe e pati mbuluar fytyrën me palat e fustanit. – Dhëmbët i kam bërdhok e goja më mban erë si fasule të thartuara.”
Gjer pa më braktisur Suzi, Sabinën e takoja zakonisht të premteve, tek sporteli i Bank of Amerika, ku ajo punonte kashiere dhe unë thyeja çekët e klientëve të mi. Në ato pak minuta të dyve na pëlqente të përzjenim anglishten me fjalë të përbashkëta boshnjake, shqiptare, e turke.
“Aman, shyqyr shpëtove nga ajo, kurvica e tërrbuar,” - kish thënë Sabina nga përtej sportelit një vit më parë, por të njëjtën shprehje e përsërit edhe tani, pa përmendur emrin e Suzit. Nëdrsa sytë e saj të kafenjta më këqyrin me dhembshuri, unë kujtohem se sytë e mia janë si të sajat. Megjithëse nuk pëlqej të krahasoj diçka timen me të tjerëve, e kurrë ndonjëherë me seksin e kundërt, por ja që sot, mbase nga që është ditë e shënuar për mua, pa hequr nga mendja Suzin, dalloj se kam shenja të ngjashme me Sabinën.
“Shpirtkë, ti je e tëra femër, nga maja e flokëve e gjer në thonjtë,” – i thosha Suzit, jo për t’ia bërë qejfin, sepse e tillë ishte dhe e tillë është pa dyshim edhe tani pas pesë viteve, dhe ajo pret me padurim të takohet me mua.
Ndërsa Sabina pastron duart me pecetë të lagur e më vështron drejt në sy, mua më shkon mendja se edhe ajo, njëlloj si Suzi e ka kuptuar se fati im është në mëshirën e femrave. Nga që jam i çiltër më vjen t’i tregoj Sabinës të vërtetën e t’ia bëj tragjike mesazhin se nuk po shkoj në Tenessee për punë, por të takoj Suzin e ta bind që të mos vrasë veten. Ajo është penduar që më braktisi e, në mos pranoftë të bashkëjetojë sërish mua, për mua mjafton të më kthejë kursimet e dhuratat që më grabiti. Unë mendoj këto, Sabina më peshon me sy e më ndërmend zëri i saj:
- Lëkura të është zverdhur si e kinezëve. Nga pesha ke rënë njëzet kile. Tiparet të janë mprehur dhe mollëzat të kanë kërcyer si të armenëve e mongolëve. E mar me mend: fle ku të ze nata e ushqehesh keq. Më dhimbsesh sikur të kam byrazer – dhe, pasi u mëshon fjalëve “duhet të shkosh urgjentisht tek doktori,” kujtohet përse unë ndodhem në apartamentin e saj, hap çantën e dorës e pyet:
- Mjaftojnë njëqind?
- Që mos të mbetem në rrugë, bëji dyqind, - përgjigjem e pendohem përse nuk thashë “bëji treqind.” Sabina më lëshon në dorë dhjetë kartëmonedha njëzet dollarëshe dhe mua më vjen mirë kur gishtat e saj prekin pëllëmbën time.
Pastaj ajo mbledh grillën e dritares e tregon me dorë apartamentin përballë, ku unë e Suzi bashkëjetuam tre vjet. Ajo mërmërit në gjuhën boshnjake, unë kap fjalët e përbotshme: “kurva, sida, ebola.” Pa m’i ndarë sytë ulet në kolltukun përballë meje e lidh nën gushë cepat e shamisë të kokës. Fytyra e rrumbullt, si luledielli, u kthye në vezake e atëherë kujtohem se Sabina është tridhjetë e pesë vjeçe, njëlloj sa unë, ose pesë vjet më e madhe se Suzi. Rrathët e errëta qark syve tregojnë se është në periudhën menstruacioneve. Pavarësisht se salloni erëmon nga gjalpi i skuqur, më bëhet se dalloj aromën ndjellëse të pubisit, por që sot më ngjason edhe me aromën djathit kaçkavall prej qumësht deleje. Sytë më shkojnë sërish mbi pulpat e gjunjët e saj, por ajo e ve re shikimin tim, buzëqesh si e zënë në faj dhe i mbulon me cepat e rrobdëshambrit.
“Kapaku e gjeti tenxheren,” - më kishte thumbuar Sabina nga ballkoni i saj, që ditën e parë kur Suzi erdhi të bashkëjetojë me mua.
“Unë jam kapaku dhe Suzi tenxherja?”
“Po,” – ish përgjigjur Sabina e më pati kthyer shpinën.
Por, edhe pa u pleksur me Suzin, Sabina ndonjëherë nuk më përshëndeste, ose bënte sikur nuk më kish parë. Njëherë, kur ajo pa çekun me pesë mijë dollarë, tregoi me dorë rimorkion e makinës time, mbushur me veglat e mirëmbajtësit të oborreve dhe tha:
“Vë bast me njëqind dollarë se djersën tënde e përpijnë stiptistet.” Mirëpo, pavarësisht se bashkëjetoja me Suzin, Sabina më kish parë kur kapërceja kangjellat e ballkonit dhe hyja në dhomën e gjumit të komshies koreane. Mulaten Kelly, edhe ajo striptiste e klubeve të natës, që mburrej se vithet i kish më të bukura se të Kim Kardashianit, e pata njohur pesë vite më parë se të pleksesha me Suzin. Kelli banonte në godinën tjetër dhe, asokohe, mjaftonin njëzet dollarë për gjysmë ore erotizëm me të.
Të gjitha këto më shkojnë ndër mend por, edhe se Sabina bën, të paktën, dymijë dollarë në muaj, vë re se televizori, kompjuteri e telefoni celular janë nga të markave të vjetra. Dalë boje janë edhe mobiliet e sallonit, tavolina e bukës e karrigia e vetme. Nuk kam nevojë të kthej kokën, mbasi edhe në ballkon e di se është një karrige prej thuprash ku ende ajo vetmuar e pi kafen, tradicionale turke dhe tymoste cigare Gamel.
“Femrat e shëmtuara zgjedhin vetminë për vetëvrasje ” – thoshte Suzi për Sabinën kur e shihnim të rinte në ballkon gjer pas mesnate, sidomos në netët me hënë të plotë.
Unë palos kartmonedhat, Sabina mbyll çantën e dorës e po më sqaron se virusi i ebolës shpërrthen për njëzet ditë. Pjesëtoj me mend treqind e gjashtëdhjetë e pesë ditët, braktisur nga Suzi, me njëzet ditët e shpërthimit të virusit të ebolës e them duke qeshur:
- Që kur ja mbathi Suzi, duhej të kisha vdekur tetëmbëdhjetë herë.
Atëherë Sabina vë pëllëmbën para gojës, që unë të mos ia shoh dhëmbët, por, për pak humbi ekuilibrin dhe u mbështet me të dyja duar mbi tavolinë.
- O Zot, erdhi dita të qesh edhe unë si njerëzit e tjerë!, - dëgjoj të thotë me zë kumbues femëror.
Sabina ka gojën e madhe. Kur qeshi iu përveshën buzët e unë dallova kapset e nikeluara dentare; kish dhëmbë të rregullta, në ngjyrën e lajthive kur formojnë kokrrën.
- Mbrëmë të kam parë në ëndërr, – tha e ndërpreu të qeshurën.
- Si ishte?
- Nuk ta tregoj; qesharake. Po ti më ke parë ndonjëherë në ëndërr, – u bë kurioze ajo.
- Para një a dy muajsh, - i thashë, - por nuk ta tregoj.
- Pse?
- Zemërohesh e s’kam si vij të kërkoj para për së dyti.
- E mar me mend, - tha e u përkul vrulltas të shohë byrekun në stufë; një kopsë, nga të rrobdëshambrit a, të sytjenave, u rrokullis mbi pllakat e dyshemesë të kuzhinës.
Megjithëse jam i uritur, nuk e kuptoj pse nuk pres të piqet byreku, por them “nxitoj se jam për rrugë të largme” dhe i premtova:
- Kur të kthehem nga Tennessee do të darkojmë së bashku.
Pa mbërritur ende tek dera dëgjoj Sabinën të thotë se unë, po të mos isha pleksur me Suzin, llogaria ime bankare sot do të ishte me njëqind mijë dollarë. Mirëpo Sabina nuk e di se shpulla dhe kërcënimi, “më braktise plumbi të pret,” ishin ato që e zemëruan Suzin e ajo mori hak ndaj meje duke luajtur me mua si macja me miun.

Tregim nga Perparim Hysi

"Ladenaku" në Elbasan   *
   

             Kujtimit të NJERIUT INSTITUCION:  VASIL  KAMANIT!

                              Tregim

Nga  Përparim  Hysi

Është muaj dhjetor dhe, gati tërë muajin, rroj me mbresat e shkollës NORMALE të Elbasanit që është hapur më 1 dhjetor 1909. Unë kam  qenë nxënës  i asaj shkolle dhe maturën e kam marrë në qershor të vitit 1959. Viti 1959, ishte viti i 50-vjetorit dhe shkolla, pikërisht atë vit, u kthye në një kantier me të vërtetë pune. Aq mobilizim pati atë vit, sa në shkollë u hoq përshëndetja: mirëmëngjes që shkëmbenin reciprokisht në raportin mësues- nxënës dhe kjo përshëndetje u shkëmbye me:- Nder punës! Nëse shkolla u kthye në "kantier" apo ziente si koshere bletësh, mos kujtoni  se prishej gjë rregulli  apo cënohej qoftë dhe një thërrime procesi mësimor- edukativ. As edhe pak. Personeli aq model (të gjithë qenë arsimuar jashtë shtetit), punonte si një  sahat "OMEGA" dhe, në krye të të gjithë punëve, drejtori ( më jetëgjati në krye të kësaj shkolle),VASIL KAMANI. Të gjithë profesorët tanë, prinin me sjelljen e tyre, me kërkesat aq rigoroze dhe me vlerësimet aq të sakta. Pse ishin të tillë, ata (profesorët tanë) kanë mbetur në kujtesë si njerëz modelë  që duhet t'i ndjekësh: në punë e në sjellje. Unë i kam dashur që të gjithë dhe, pse i kujtoj me mall, një për një, në 90-vjetorin e shkollës, për ta shkrova një poezi që po jua bëj të njohur dhe juve.

                                PROFESORË!

                                          Profesorëve të mi, të NORMALES  së Elbasanit

                 Nuk di kë të përmend nga ju më parë?

                 Se ju ishit të gjithë të mrekullueshëm

                 Nuk e mohoj: për të gjithë ju kam mall

                 Dhe bëhem krejt i parezistueshëm.

                 Dua të vij dhe t'jua puth ato duar të rreshkura

                 Se ju  qetë si shenjtorë që rrezatonit urtësi

                 Për mua ato duar,edhe sot, janë të shtrenjta

                 Ndaj vij dhe jua puth nji e nga nji.

                 Po ç'them kështu? Shumica prej jush kanë ikur

                 Por unë, ama, ju kujtoj  me përmallim

                 Tek shkruaj për ju, tak në zemër ndjej një të krisur

                 Dhe fare nuk e ndjej lotin që më shkimë.
                           

                               1 dhjetor  1999
                                    
                                           *    *   *  

Ladenaku që unë kam futur në thonjëza,  është perosnazhi i Hygoit nga romani i tij: "Viti '93". Kushdo që  e ka lexuar, nuk ka se si mos e mbaj mend. Në"vija të trasha", ju kujtoj se Ladenaku që ishte kundër republikës dhe pro monarkisë, tek udhëtonte ikonjito mbi një anije luftarake, vërejti që një top luftarak, lëvizi nga "pjacolla" ku qe vendosur dhe, nga lëvizjet kaotike të tij, qe rrezik të mbyste  anijen me gjithë ekuipazh. Topçiu "fajtor" gati u përlesh "trup me trup" me topin për ta kthyer në pozicionin e vet. Ladenaku e vërejti këtë "betejë" kaq luftarake dhe, mbasi topi u vendos në "pjacollën" e vet, urdhëroi që i gjithë ekuipazhi të rreshtohej. Me një ceremoni gati zyrtare, i vari mbi xhaketë topçiut një dekoratë. Ndërsa topçiu u mbush me emocione gëzimi, se e vlerësuan për guximin dhe të njëjta ishin dhe emcionet e ekuipazhit, Ladenaku gjëmoi:- ... dhe tani ky njeri të p u s h k a t o h e t!!! Natyrisht, gjesti duket si një thagmë, por Ladenaku foli:- Dekoratën për guximin, pushkatimin se nuk e ka kryer detyrën si ushtar . NJë pakujdesi e tillë, desh mbyti ekuipazhin dhe jo vetëm kaq: do dështonte misioni  që kemi mbi vete.
                                                *    *   *  

Dhe unë them se "Ladenakun" (por jo atë të Hygoit), jo vetëm e kam parë në Elbasan, por e kam njohur,besoj si unë,asnjë. Po. E kam parë dhe ai është ish-drejtori im, i shkollës, NJERIU INSTITUCION: VASIL KAMANI. Ishte në krye të punës si askush. Të paktën, në katër vjet të shkollës sime, shkolla jo vetëm qe nga më me emër në shkallë vendi, por ai, pothuaj, e kish kthyer në shtëpinë e vetë. Ngrysej e gdhihej në shkollë. Në shkollë e në konvikt. I rreptë si një spartan. I ditur  dhe i drejtë si një SOKRAT! Asnjë lëshim, por sa njerëzor dhe i bukur bëhej, kur shpjegonte. Të linte me gojëhapur dhe kurrë nuk mbaj mend që mos  u referohej shembujve, për ta rrënjosur në kokë,atë për të cilën fliste. Kur të ngrinte në mësim, bëhej sy e veshë dhe, nëse gaboje, tak dhe pyetja ndihmëse. Kurrë nuk sugjestionohej për shkaqe suvjektive dhe, kur të vinte notën, s'kishe pse hallakateshe dhe të hamendësoje: më dha a nuk më dha hakën?
                                                       *    *   * 

Unë që po shkruaj për të, e kam prekur, pothuaj, me të dy duarët: rreptësinë, por dhe drejtësinë dhe ndershmërinë.

Për tri vjet me radhë, kam qenë i ndëshkuar me notë  në sjellje, por kurrë,  në asnjë çast, nuk kam menduar se ka qenë i padrejtë. Përkundrazi. Në fund të fundit, ai, nëse mua, rebelit, ma uli hundën përdhe për sjellje, mbi të gjitha, më vlerësoi  për përparimin në  mësime.

Drejtori, sado qe i ngarkuar me punë, qe aq racional, sa gjente kohë për të ndjekur praktikën tonë pedagogjike. Në ato pak orë që vëzhgoi, siç duket, i kish pëlqyer puna ime. Këtë gjë e mora vesh, kur një ditë (fillim shkurti 1959) më thirri në drejtori dhe më kumtoi:- Hys ( gjithmonë më drejtohej me mbiemër), për muajin shkurt nuk do vesh në mësim, por do zëvendësosh mësuese Manushaqen, se është me raport një muajor.  Natyrisht, u bëra me "pendë palloi", se nuk i thoshin shaka: mësues për një muaj! Vetëm rroga më mungonte. Isha gati t'i hidhesha në kokë e ta pushtoja nga gëzimi. Fillova (  krejt rastësisht, klasa e katër qe ngjitur me zyrën e drejtorit) dhe"kush më mbante mua?!". Mirëpo, që të  nesërmen, gëzimi më doli nga hundët. U zura me kujdestarin e konviktit për orarin e veprimeve në konvikt. Pse si të tjerët isha unë që të ngrihesha në ora katër të mëngjesit? Dhe ku? Në atë të ftohtë që vinte nga Krasta që të rripte veshët? Shkurt:  jo vetëm u zura, por nuk iu binda. Kujdestari (qe mësues) më raportoi tek drejtori. Ky  ( oh, mos thoni që nuk ishte Ladenaku?!!!), jo vetëm më thirri dhe më bëri për ujë të ftohtë, por rreshtoi tërë nxënësit konviktorë(qenë mbi treqindë) dhe, kur doli, komunikoi:- Tani, këshilli pedagogjik ( asnjëherë nuk tha unë) vendosi:- Përparim Hysit t'i zbritet një notë në sjellje. Epo thoni se qe ngjallur Ladenaku dhe qe bërë drejtor!!!

Ma theu notën dhe, tek po  matesha të shkoja në klasë me shokët, më tha:- Ku  po shkon?

- Në klasë, se tani nuk jam më mësues. Jam me notën katër në sjellje.

- Jo, jo,- më tha,- pa e prishur gjakun, do vazhdosh mësues, por, nëse nuk zbaton rregullat në konvikt, mund që të përjashtojmë fare!!!
                                               *    *   *   

Po ku vihesha unë në fre. Gjithmonë do ta bëja ndonjë proçkë. Qe prill dhe ishte e dielë. Ne bënim studim në një nga klasat e shkollës. Mua më hanin  duarët për "sherr". Mësimet nuk i kisha fare problem dhe, tek e ndieva veten të sigurt për të tëra mësimet e ditës së nesërme, tak rrëmbeva një  shok dhe fillova të kërceja. Kujdestari (qe shoku ynë i klasës) bëri një syqorr e një vesh shurdh. Unë po kërceja, por "hija e Ladenakut" sikur më fanepsej pas derës. Se drejtori nuk njihte as të dielë dhe as festa, pa ardhur në shkollë. M'u bë se qe pas derës dhe... hamendësia ime nuk paskësh qenë e kotë. Dha ballë brenda dhe, së pari, mua më preu e zeza. Hyri, ashtu hijerëndë  siç ishte, dhe urdhëroi:- Përjashta dhe tërë konvikti të rreshtohet!

E dija seç më priste dhe ashtu si ai që tha: po ta dija se, kur do vdisja, varrin do të shkoja e ta hapja vet, dhe unë u nisa drejt këtij "varri". Qeshë me notë katër, tani nga katër do më bëhej tresh. Me tresh, duhet të mbathje opingat.

Vrapova në katin e tretë (atje qe dhoma ku flinim), hapa dollapin dhe mora valixhen time prej druri. Dola në koridor dhe me veshët bigë, po dëgjoja atë komunikim që aq mirë e njihja.

- Tani,- filloi komunikimin drejtori,- këshilli pedagogjik vendosi:

- Hiqmet Deliallisit ( kujdestari i shkretë) i zbritet një notë në sjellje!

-Demir Ajdinit ( partneri im që e mora në qafë. Ndjemë, or mik i mirë! Kam marrë vesh që ka ndërruar jetë), i zbritet një notë në sjellje!

- Përparim  Hysit ( në këtë moment, e shtrëngova valixhen edhe më)... një vërejtje!!! Sa "Ladenak" i mirë, herë e parë që i lëshoi zemra. E dinte mirë që shkaktari qeshë unë dhe, po kaq mirë, që, po të më zbriste dhe një notë, unë duhet të përcillesha me shkollën. Tek dëgjova këtë shpirtmadhësi të tij, qeshë gati të fluturoja dhe ta puthja, si një Baba të rreptë, por aq zemërmadh.
                                                               *    *   *

Do isha pak i njëanshëm, nëse nuk do të flisja për ish-drejtorin tim. Po vinte fundi  i mësimeve dhe po përgatiteshim të hynim në provimet e maturës. Ora e fundit që do bënim mësim me drejtorin. Kujdestari i klasës sonë, sado që ishte nxënës i mirë, në pedagogji (këtë lëndë jepte drejtori), sa herë që ngrihej merrte dysh ( sistemi i vlerësimit nga  1 deri në pesë: me njësh e dysh nuk kaloje). Ora e fundit dhe, për çudi, këtij, kujdestarit, pa ardhur ora, i filluan ethet e frikës. Se shaka e vogël nuk qe. Mbesje në një lëndë dhe duhet të vije në vjeshtë. Mua që më hanin brirët për sherr, i them:

- Do të kaloj unë!

- Po si mund të më kalosh? Ti e di që drejtori as që bën lëshim.

-Prit, - i them, - se e kam gjetur marifetin.

Do blemë një tufë me lule dhe, meqë është ora e fundit, do t'i them drejtorit që  të na japë kujtimet. Mbasi të mbarojë kujtimet, ti, në emër të klasës, do t'i japësh buqetën me lule. Kaq dhe, sipas "skenarit",  shfaqja do dalë me sukses.

Hyri drejtori. Na përshëndeti:- Nder punës dhe, mbasi ia kthyem përshëndetjen, u ul në katedër dhe hodhi sytë mbi regjistër. Hodha sytë nga kujdestari  dhe qe bërë limon i verdhë.

Unë pa marrë leje, fola:- Drejtor! Sot është ora e fundit. Duam kujtimet!

Pashë që, sikur e kish pritur, dhe filloi:

Kujtimet... Dhe ja tek pohoi: si gjithmonë, na la me gojëhapur! Ku u shkri si kripa në ujë gjithë ajo rreptësi?! Ndërkaq, kujdestari doli dhe ia dhuroi atë buqetën me lule. Qenë ballë për ballë. Ndërsa me një dorë mori buqetën me lule, me tjetrën e tërhoqi shokun tonë nga vetja dhe, tek e puthi në të dy faqet, pamë që i rrëshkitën dy lotë. Qaka drejtori!!! Gati u përlotëm të tërë. Mandej,  sa shoku ynë zuri vend, drejtori u ul në katedër dhe urdhëroi:- Çou në mësim!

Bobo!-bëra. Ndoshta, jo vetëm unë. U çua si ai viktima që shkon para "xhekatit". As që e hapi dot gojën. Ulu në vend.Do vish në vjeshtë,- tha.

Tani më thoni:- Ka qenë apo nuk ka qenë Ladenaku në Elbasan?

                                          Tiranë, 4 dhjetor 2016

Leter nga Eshref Ymeri

I dashur Aurel,

Ju falënderoj nga zemra për letrën tuaj aq të ngrohtë, një letër e përshkuar tej e ndanë nga një atdhetarizëm i kulluar, që ua dërgoni miqve të kësaj faqeje interneti. Jam shumë i entuziazmuar që ju, megjithëse i lindur dhe i rritur larg Shqipërisë, ruani thellë në shpirt dashurinë për tokën amë. Kjo do të thotë se ju rridhni nga një famije me taban mjaft të shëndoshë kombëtar, e cila ju ka kalitur me frymën e admirueshme të nacionalizmit shqiptar. Diaspora shqiptare duhet të çohet më këmbë dhe të zgjuajë mbarë popullin tonë, i cili, për fatkeqësinë tonë të rëndë kombëtare, nxjerr nga gjiri i vet dhe voton për politikanë tradhtarë, argatë të regjur të grekosllavizmit.

Ju uroj shëndet dhe mbarësi familjare.

Miqësisht,

Eshrefi

Indianapolis, Indiana

03 dhjetor 2016

2016-12-03 18:16 GMT-08:00 Aurel Dasareti <dasaretiaurel@yahoo.com.au>:

I nderuar z Eshref Ymeri- autor i letrës, të nderuar bashkëkombës, përshëndetje!

Unë shpesh vizitoj Shqipërinë bashkë me familjen më të afërt, sidomos verës, veçanërisht Sarandën. Dhe deri para 2 vitesh përherë kur kishim nevojë të vizitojmë disa orë ndonjë vend tjetër afër Sarandës, merrnim të njëjtin taksist (shqiptar mysliman me prejardhje çame) i cili na u dukeshe si një patriot. Një ditë, para dy vitesh, unë bashkë me gruan dhe vëllai me gruan e vet donim të vizitojmë një pikë shumë piktoreske “Syri i Kaltër”, afër Gjirokastrës, ku nga burimi i kaltër del një ujë i kristaltë, fantastik. Prindërit mbetën për disa orë të ruajnë fëmijët në Sarandë, kurse unë i telefonova taksistit “tonë” dhe nisëm rrugën. Pasi unë jam pak më llafazan se vëllai im, si zakonisht u ula përpara në mënyrë që të komunikojë më mirë me shoferin i cili gjithashtu është llafazanë, bile edhe e tepron duke përsëritur me mijëra herë se si grekët ia kanë masakruar familjen (edhe prindërit) vetëm për shkakun se janë shqiptarë çamë. Mirë kjo, përherë mendoja se me përsëritjen e historisë së njëjtë, dëshiron të “zgjojë” te ne ndjenjat atdhetare. Ama atë ditë e tregoi fytyrën e vet origjinale. Sa hymë në taksi filloi të shpjegon gjatë e gjerë se janë grekët ata që na e paskan themeluar Sarandën e cila sipas tij historikisht na paska qenë greke, më vonë e okupuar nga shqiptarët dhe se nuk është vetëm ai që e thotë këtë por edhe shumica e shqiptarëve vendës të Sarandës etj. Ne heshtëm përkundër faktit se na befasoi “patriotizmi” i tij. Pastaj e lëshoi muzikën greke. Disa këngë rresht. Ne prapë heshtëm. Kur kaluan afër 20 minuta vetëm me këngë greke e asnjë këngë shqipe e pyeta:

“Pse dëgjon këngë greke, pse jo shqip?”

Përgjigja e tij ishte:

“Nuk kam asnjë ndjenjë për këngët shqipe, nuk më interesojnë fare. Kur dëgjojë këngë greke më ngrihen leshrat, të mrekullueshme, fantastike, folklori më i bukur dhe më i ëmbël në botë.”

Vazhduam rrugën, mbërritëm te Syri i Kaltër. Bashkë me shoferin u ulëm te një restorant aty. Porositëm si rëndom edhe për te. Pasi hëngri dhe piu i them:

“Shiko, ti vdesësh pas muzikës së armiqve të kombit tënd, atyre nazistëve/fashistëve grekëve-ortodoks që t`a kanë masakruar familjen vetëm për shkak se ti je shqiptar mysliman nga Çamëria. Përherë të kemi pas vetëm ty për taksist dhe përherë të kam paguar katërfishin e çmimit për shërbimet tua. Prej tani nuk dua më të kem punë me ty, merri këto euro për dy rrugë dhe shko menjëherë. Për rrugën kthyese do të marrë taksi tjetër.”

Të nderuar, këtë që e them është një reflektim. Pasi jemi vëllezër gjaku dhe gjuhe dhe pasi unë nuk kam asnjë konflikt interesi në atdheun e gjyshërve të mi, si  dhe pasi unë nuk jam politikisht korrekt, e them haptas, pa doreza, duke mos gjeneralizuar sendet:

Të mos presim asgjë pozitive nga politikanët, zyrtarët dhe pseudo-intelektualët shqipfolës brenda dhe jashtë murit të arbrit , janë ata këlyshët e grekëve, serbëve, rusëve. Problemi kryesor qëndron në faktin se: Sa më në jug të Shqipërisë që shkon, aq më jokombëtarë është përqindja e popullatës shqiptare dhe aq  më tepër janë në gjendje të vdesin për grekun dhe serbin.

Unë jam i lindur në fund të vitit 1976 dhe nuk di shumë për kohën e xhaxhit  Enver, ama shqiptari tipik i sotëm është kozmopolit, nuk ka asnjë krenari kombëtare, nuk ndjen gëzim, por as hidhërim apo vuajtje. Për ta bota është gri, qielli nuk është asnjëherë i kaltër, nuk ka shijen se jeton dhe shpesh do të parapëlqente të ishte i vdekur. Këta persona nuk kanë prirje për t`u vetë-akuzuar, për t`u ndjerë fajtorë, për t`u merakosur për dështimin e tyre.

Na nevojiten mediumet atdhetare, të pavarura (mjerisht kemi vetëm 15-20 prej tyre) të cilat do të kontribuojnë në informimin e drejtë të kombit, nxitjen e nacionalizmit (pozitiv) te shqiptarët. Mediumet tona (99% e tyre) përkundër faktit se vetë-deklarohen se gjoja na qenkan kombëtare, janë joprofesionale, jo-atdhetare, në thelb u shërbejnë armiqve tradicional dhe të paguar nga ata, nuk janë gjë tjetër vetëm plehra që janë themeluar dhe udhëhiqen nga plehrat. Prandaj unë personalisht bashkëpunoj dhe postoj vetëm te mediumet për të cilat kam mendime të larta...

Të mos ju lodhi më tepër, ditën natën e mirë dhe respekt për ju,

Aurel Dasareti 

On Saturday, 3 December 2016, 13:29, Eshref Ymeri <ymerieshref@gmail.com> wrote:

Leter publike nga Aurel Desareti

Leter publike nga Aurel Desareti

On Sunday, December 4, 2016, 3:16 AM, Aurel Dasareti <dasaretiaurel@yahoo.com.au> wrote:

I nderuar z Eshref Ymeri- autor i letrës, të nderuar bashkëkombës, përshëndetje!

Unë shpesh vizitoj Shqipërinë bashkë me familjen më të afërt, sidomos verës, veçanërisht Sarandën. Dhe deri para 2 vitesh përherë kur kishim nevojë të vizitojmë disa orë ndonjë vend tjetër afër Sarandës, merrnim të njëjtin taksist (shqiptar mysliman me prejardhje çame) i cili na u dukeshe si një patriot. Një ditë, para dy vitesh, unë bashkë me gruan dhe vëllai me gruan e vet donim të vizitojmë një pikë shumë piktoreske “Syri i Kaltër”, afër Gjirokastrës, ku nga burimi i kaltër del një ujë i kristaltë, fantastik. Prindërit mbetën për disa orë të ruajnë fëmijët në Sarandë, kurse unë i telefonova taksistit “tonë” dhe nisëm rrugën. Pasi unë jam pak më llafazan se vëllai im, si zakonisht u ula përpara në mënyrë që të komunikojë më mirë me shoferin i cili gjithashtu është llafazanë, bile edhe e tepron duke përsëritur me mijëra herë se si grekët ia kanë masakruar familjen (edhe prindërit) vetëm për shkakun se janë shqiptarë çamë. Mirë kjo, përherë mendoja se me përsëritjen e historisë së njëjtë, dëshiron të “zgjojë” te ne ndjenjat atdhetare. Ama atë ditë e tregoi fytyrën e vet origjinale. Sa hymë në taksi filloi të shpjegon gjatë e gjerë se janë grekët ata që na e paskan themeluar Sarandën e cila sipas tij historikisht na paska qenë greke, më vonë e okupuar nga shqiptarët dhe se nuk është vetëm ai që e thotë këtë por edhe shumica e shqiptarëve vendës të Sarandës etj. Ne heshtëm përkundër faktit se na befasoi “patriotizmi” i tij. Pastaj e lëshoi muzikën greke. Disa këngë rresht. Ne prapë heshtëm. Kur kaluan afër 20 minuta vetëm me këngë greke e asnjë këngë shqipe e pyeta:
“Pse dëgjon këngë greke, pse jo shqip?”
Përgjigja e tij ishte:
“Nuk kam asnjë ndjenjë për këngët shqipe, nuk më interesojnë fare. Kur dëgjojë këngë greke më ngrihen leshrat, të mrekullueshme, fantastike, folklori më i bukur dhe më i ëmbël në botë.”
Vazhduam rrugën, mbërritëm te Syri i Kaltër. Bashkë me shoferin u ulëm te një restorant aty. Porositëm si rëndom edhe për te. Pasi hëngri dhe piu i them:
“Shiko, ti vdesësh pas muzikës së armiqve të kombit tënd, atyre nazistëve/fashistëve grekëve-ortodoks që t`a kanë masakruar familjen vetëm për shkak se ti je shqiptar mysliman nga Çamëria. Përherë të kemi pas vetëm ty për taksist dhe përherë të kam paguar katërfishin e çmimit për shërbimet tua. Prej tani nuk dua më të kem punë me ty, merri këto euro për dy rrugë dhe shko menjëherë. Për rrugën kthyese do të marrë taksi tjetër.”
Të nderuar, këtë që e them është një reflektim. Pasi jemi vëllezër gjaku dhe gjuhe dhe pasi unë nuk kam asnjë konflikt interesi në atdheun e gjyshërve të mi, si  dhe pasi unë nuk jam politikisht korrekt, e them haptas, pa doreza, duke mos gjeneralizuar sendet:
Të mos presim asgjë pozitive nga politikanët, zyrtarët dhe pseudo-intelektualët shqipfolës brenda dhe jashtë murit të arbrit , janë ata këlyshët e grekëve, serbëve, rusëve. Problemi kryesor qëndron në faktin se: Sa më në jug të Shqipërisë që shkon, aq më jokombëtarë është përqindja e popullatës shqiptare dhe aq  më tepër janë në gjendje të vdesin për grekun dhe serbin.
Unë jam i lindur në fund të vitit 1976 dhe nuk di shumë për kohën e xhaxhit  Enver, ama shqiptari tipik i sotëm është kozmopolit, nuk ka asnjë krenari kombëtare, nuk ndjen gëzim, por as hidhërim apo vuajtje. Për ta bota është gri, qielli nuk është asnjëherë i kaltër, nuk ka shijen se jeton dhe shpesh do të parapëlqente të ishte i vdekur. Këta persona nuk kanë prirje për t`u vetë-akuzuar, për t`u ndjerë fajtorë, për t`u merakosur për dështimin e tyre.
Na nevojiten mediumet atdhetare, të pavarura (mjerisht kemi vetëm 15-20 prej tyre) të cilat do të kontribuojnë në informimin e drejtë të kombit, nxitjen e nacionalizmit (pozitiv) te shqiptarët. Mediumet tona (99% e tyre) përkundër faktit se vetë-deklarohen se gjoja na qenkan kombëtare, janë joprofesionale, jo-atdhetare, në thelb u shërbejnë armiqve tradicional dhe të paguar nga ata, nuk janë gjë tjetër vetëm plehra që janë themeluar dhe udhëhiqen nga plehrat. Prandaj unë personalisht bashkëpunoj dhe postoj vetëm te mediumet për të cilat kam mendime të larta...
Të mos ju lodhi më tepër, ditën natën e mirë dhe respekt për ju,

Aurel Dasareti

‘Ibrahim Rugova, një ndër burrat e rrallë të kombit shqiptar’

“Për Ibrahim Rugovën kanë folur e shkruar shqiptarë e të huaj. Mua më pëlqen, sot, të veçoj, vlerësimet e Át Zef Pllumit dhe Ismail Kadaresë”, ka shkruar shkrimtari shqiptar Ndue Ukaj, duke ndarë dy vlerësime për figurën e Rugovës, poashtu nga dy figura të mëdha shqiptare, atë të At Zef Pllumit dhe Ismail Kadaresë.

At Zef Pllumi mes të tjerash, figurën e Ibrahim Rugovës e ka qujatur si një ndër burrat e rrallë të kombit shqiptar, ndoshta më i rralli ndër shekujt e fundit, kurse shkrimtari i famshëm Ismail Kadare për Ibrahim Rugovën ka thënë se Rugova është pjellë e një kombi, e një aspirate dhe e një qytetërimi, botës shqiptare.

Shkrimtari shqiptar Ndue Ukaj, në 72 vjetorin e lindjes së ish presidentit të Kosovës, Ibrahim Rugova, sikurse e ka qujatur ai, Ati i Pavarësisë së Kosovës ka specifikuar se për figurën e tij kanë folur e shkruar shqiptarë e të huaj. Mirëpo, Ukaj ka ndarë dy vlerësime për figurën e Rugovës, poashtu nga dy figura të mëdha shqiptare, atë të At Zef Pllumit dhe Ismail Kadaresë. “Për të kanë folur e shkruar shqiptarë e të huaj. Mua më pëlqen, sot, të veçoj, vlerësimet e Át Zef Pllumit dhe Ismail Kadaresë”, ka shkruar Ukaj.

Më poshtë po ju sjellim vlerësimet e At Zef Pllumit dhe Ismail Kadaresë, mbi figurën e Ibrahim Rugovës.



“Nji ndër burrat e rrallë të kombit shqiptar. Ndoshta ma i rralli ndër shekujt e fundit. Sepse na cilsohemi, simbas tjerve, popull hakmarrës, i pamëshirshëm e shkatrrimtar. Ai u përpoq me spjegue shkrimtarin e madh kosovar Pjetër Bogdanin, ndërkaq Pjetër Bogdani zotnoi shpirtin e Ibrahim Rugovës. I përpoq mendimi i tyne i perbashktë: liria e popullit kosovar. Caktoi me ndjekë rrugën e tij si ma të drejtën për nji Kosovë të lirë e të pamëvarun prej gjithkujt. Ai pati vizionin e themeluesve të Europës së bashkueme. Atje mendonte me shti edhe vendin e vet Kosovën, por pa i shkaktue vuejtje as gjak kurrkuj, prandej edhe kje thirrë “Gandi kosovar”. U sha e u luftue nga serbët, u sha e u luftue nga shqiptarët, u sha e u luftue edhe nga kosovarët e vet, por ai kishte si drejtim vetëm vizionin europjan. Kje trim e nuk çau kryet për kurrnji kritikë e të shame, sepse ai ishte ma i dijtuni, e ma i urti i të gjithve. Vazhdimisht pat kritika në shtypin Kosovar për dy fotografi që mbante në zyrën e tij: atë të Nanë Terezës, si dhe atë të Gjon Palit të dytë ose Woitil-ës Papë. Mbas të gjitha kritikave, ai vazhdoi t’i mbante deri ditën e fundit të jetës, jo vetëm se i kishte zgjedhë si model të jetës s’vet sepse Gjon Pali i dytë kje luftari ma paqsor mbi tokë, i cili ia duel me shkatrrue dy ideologjitë ma kriminale të shekujve, nazizmin e komunizmin internacional, ndërsa Nana Terezë shqiptarja qi mori çmimin “Nobel për paqen”, e propozueme nga nji komb i largët për të mirat që i kish dhanë njerëzimit, nji kohë kur në vendin e vet nuk lejohej me ardhë as sa me nderue vorrin e nanës së vet.”



“Ibrahim Rugova, kolosi i brishtë i Kosovës” (frele), siç është quajtur shpesh, është një president “sui generis”. President të tillë, pa armë, pa zyre, pa ushtri, mund të tallen e të keqtrajtohen nga ta që i kanë të gjitha këto, ashtu siç e tallën dhe i vunë kurorën me gjemba Krishtit. E në të vërtet serbëve u pëlqen të tallen ashtu. E megjithatë, ky president pritet ndërkaq prej shefave të shteteve, çka jep shpresë se bota dika ka mësuar, së paku nga historia e Krishtit…

Rugova është pjellë e një kombi, e një aspirate dhe e një qytetërimi, botës shqiptare. Kjo botë ka nevojë sot të mbrohet.” Ibrahim Rugova ka lindur më 2 dhjetor, në vitin 1944, kurse ka vdekur më 21 janar të vitit 2006.

Tekstet e romëve dhe egjiptianëve, falas pa faturë tatimore

Nga Shpresa Mezini

tekste shkolloreTekstet shkollore të fëmijëve romë dhe egjiptianë, që prej vitit 2009, rimbursohen nga buxheti i shtetit. Por, vit pas viti, janë krijuar problematika të ndryshme, për sa u takon parave, që duhet të përfitonin prindërit e fëmijëve të këtyre komuniteteve. Praktika e deritanishme ka treguar se ishin fillimisht prindërit ata që paguanin për një paketë të caktuar shkollore, ndërsa pas kësaj, nëpërmjet shoqatave që mbrojnë të drejtat e tyre, rimbursoheshin në masën 100% nga buxheti i shtetit, por në një numër të konsiderueshëm rastesh paratë nuk u janë dorëzuar personave përgjegjës. Kanë mjaftuar fakte si këto, që sivjet për herë të parë, Ministria e Arsimit të urdhërojë pajisjen me libra falas të fëmijëve, që i përkasin komunitetit rom dhe egjiptian, duke eliminuar kategorikisht procesin e rimbursimit, pas abuzive të kryera deri më tani. Zëvendësministrja e Arsimit, Nora Malaj, sqaron për gazetën “Shqip”, se sivjet, për herë të parë, shtëpitë botuese janë porositur nga Ministria e Arsimit që të përgatisin libra shkollorë, sipas klasave, falas, për të gjithë fëmijët romë dhe egjiptianë, pa qenë e nevojshme të paguajnë për t’u rimbursuar më pas nga shteti. “Një nga prioritetet e Ministrisë së Arsimit, është pajisja e çdo nxënësi që i përket komunitetit rom ose egjiptian, me libra falas. Rimbursimi i teksteve të tyre ka ekzistuar edhe më parë, por janë regjistruar abuzime, sepse deri më tani, menaxhimi i librave të tyre është bërë nga shoqatat. Për këtë arsye, ne kemi vendosur që këtë vit të ri shkollor, menaxhimi të bëhet nga institucionet shkollore, të cilat do t’ua dorëzojnë nxënësve falas librat. Për herë të parë, këtë vit, është nxjerrë numri i plotë i romëve dhe egjiptianëve”, shpjegon zëvendësministrja e Arsimit.

Referuar përvojave të mëparshme, librat shkollorë janë tregtuar edhe pa faturë tatimore, që do të thotë se nuk është bërë ndonjëherë e ditur nëse prindërit kanë përfituar ose jo rimbursim për tekstet e blera. Këto para kanë shkuar në duart e gabuara, pikërisht për shkak të mospajisjes së personave të këtyre komuniteteve me faturë tatimore, fakt që ka krijuar mundësi për abuzime të mëdha.

Faktet pohohen edhe prej palëve, madje, si nga prindërit romë ashtu edhe nga shitësit e librave.

Klara, e cila i përket komunitetit rom, referuar udhëzimit të Ministrisë së Arsimit, duhet të përfitojë 100% rimbursim falas për tekstet, tregon se vjet i ka blerë librat e shkollës së vajzës në klasën e katërt pa kupon tatimor, madje as që e ka ditur që duhet ta merrte, sepse, sipas saj, informacioni për këto komunitete ka qenë gjithmonë i mangët. Ajo tregon se paketa e librave shkollorë, që bleu vitin e kaluar, kushtoi rreth 5.700 lekë të reja dhe se shitësit nuk i kishin thënë se për librat e blerë duhet të pajisej me faturë tatimore për të përfituar subvencion nga shteti. Për këtë arsye, paratë nuk i mori asnjëherë mbrapsht. Të njëjtin fakt pohuan edhe shitësit, të cilët, në më të shumtën e rasteve, nuk u kanë dhënë asnjë faturë tatimore prindërve romë për shitjet e librave shkollorë.

Referuar një raporti vlerësimi të kryer nga UNICEF për vitet 2009-2013, rezulton se një arsye madhore e braktisjes shkollore në radhët e fëmijëve romë dhe egjiptianë është varfëria, një faktor që pengon të drejtën për arsimimin e tyre në shkollat 9-vjeçare, për shkak të pamundësisë së familjeve për të blerë tekstet shkollore.