Agjencioni floripress.blogspot.com

2016/12/17

Faik Bèj Konica, Mit’hat Bej Frashëri dhe Profesor Sami Repishti mbi pushtimin turk-osman



Ja se si shprehen tre intelektualë patriotë shqiptarë në lidhje me pasojat e pushtimit turk-osman:



1- Faik bèj Konica:
“E thashë edhe tjatër herë: për mua, fara më e ndyrë e Shqiperisë janë muhaxhirët”.… Ata “Edhe bukën tonë hanë, edhe na lëshojnë…. baltën e tyre përmbi mësallë! Të kishin pakë ment Shqipëtarët, nukë këmbejnë as një fjalë me këta zgjebët. Të mos ish kombi shqipëtarë një komb i poshtër e i ndyrë, i dërgojin muhaxhirët n’Anadoll, me një shkelm prapa!”
(Marre nga: http://kosova.albemigrant.com/wp-content/uploads/2012/01/faik-bej-konica-muhaxhirt.jpg)

2- Mit’hat bèj Frashëri:
“E urrejtur qoftë për jetë ajo administratë, e mallëkuarë qoftë ajo orë që solli këmbën e Asiatikut në Shqipëri, që na bëri të rrimë pesë shekuj më pas nga shokët. Pesë shekuj shkuan mbi neve si një hije e zezë, një gur i rëndë mbi mëndjen dhe vetëdijën tonë, një kohë errësire që ment ndryshoi në ç’do ndjenjë njerëzije, ç’do cilësi njeriu të ndershëm.”
(Marre nga http://prishtinapress.info/kasnecet-e-kobit-te-kombit)

3- Profesor Sami Repishti:
“…Mbas vdekjes së Skenderbeut traktati i 1479-s në mes Venedikut dhe Sulltanit njohu pushtimin otoman të Shqiprisë. Dritarja e Botës Perëndimore iu mbyll Shqiprisë pikërisht në nji kohë kur era frymëdhanse e Renaissances (Rilindjes europiane) dhe idete fisnike të Humanizmit po krijojshin nji Europë të Rè me nji etje jashtëzakonisht te madhe per njohuni të reja, për hapsina dhe nji botë të rè me nji zhvillim të lirë, të pakufizueme të shpirtit kërkues e thellësisht njerzor. Pamvarsisht nga faktori fetar – që mbetet gjithherë nji çeshtje krejtësisht intime per çdo ndergjegje personale – okupacioni otoman ka nxjerrë Shqiperinë nga historia e kontinentit europian dhe e ka denuar atè të jetë nji krahinë e harrueme mbrenda nji perandorie të mbyllun, me kulturë të kundert nga ajo e Europës, që po rilindte në Perëndim…“.

POZICIONI I PAVOLITSHËM I GJUHËS SONË NË MËRGATËN SHQIPTARE




Shkruan Prof. Zymer Mehani

Edhe në mërgatën shqiptare në anë të ndryshme të botës, vështruar nga aspekti sociolinguistik, mund të vihet re një pozicion i pavolitshëm i gjuhës shqipe në kontaktet me gjuhët e tjera të vendeve përkatëse. Në këso rrethanash të jetës tashti vendi kryesor i përdorimit të gjuhës amtare mbetet familja, rrethi farefisnor e miqësor në takime e vizita të ndryshme. Në rastet kur në familje nuk i kushtohet vëmëndje e duhur kësaj çështjeje, gjuha amtare sa vjen e zvetnohet nga brezi në brez dhe, sidomos te fëmijët, kalon në pjesën passive të ligjërimit.

Sociolinguistët, pas hulumtimeve empirike, kamë parë se pjesëtarët e mërgatës, në shtetin e vendosjes së tyre, duhet ta mësojnë gjuhën e vendit që, në shtetet gjermanofone e quajnë ‘’Zeilsprache’’ dhe fëmijët në shkollë, edhe një gjuhë tjetër të huaj.
Tani nxënësit shqiptarë të mërgatës kanë vështirësi për t’i mësuar dhe për të komunikuar në dy gjuhë të huaja në shkollë, në lagje, në lojë etj., dhe kështu gjuha amtare, gjuha shqipe, mbetet jashtë interesimit të duhur. Duke pasur më shumë obligim për t’I mësuar gjuhët e huaja, është e kuptueshme se deficit gjuhësor në gjuhën shqipe u krijon vështirësi komunikimi.

Kjo është e kuptueshme. Mirëpo, nuk është e kuptueshme që, edhe gjatë pushimit në vendlkindje, shumë prindër të mërgatës bisedojnë me fëmijët e tyre në gjuhën e vendit ku jetojnë. Madje këtë komunikim e bëjnë me krekosje të veçantë pa e ditur se në këtë mënyrë mbase bëhen kontribues të humbjes së identitetit gjuhësor të fëmijëve të tyre. Sepse, në kushtet e jetës në mërgatë familja është vatra themelore e kultivimit të mëvetësisë kombëtare, e mësimit dhe e përdorimit të gjuhës amtare dhe, nëse kjo vatër nuk ndriçon me përkushtim të shtuar, s’është habi që gjuha amtare një ditë do të harrohet përderisa nuk flitet.

Nga aspekti sociolinguistik është me interes të ndiqet edhe fenomeni i barrierave gjuhësore në bashkësitë shumëgjuhësore. Ai është aq heterogjen nga përmbajtja sa dhe vetë bashkësitë shumëgjuhësore. Dukuria e barrierave gjuhësore, ose siç mund të quhet ndryshe barrier sociale, është shumë e shtrirë në bashkësitë shumëgjuhësore të mërgatës, në rastin e shqipes, të mërgatës shqiptare. Pengesat gjuhësore të fushave të ndryshme linguistike janë më të pranishme te mërgata më e re, e cila, në rrethanat e ndryshme të jetës në kontakt me gjuhë dhe kultura të ndryshme, ka vështirësi më të mëdha komunikimi dhe integrimi.

Pjesëtarët e mërgatës shqiptare, të vendosur në shtetet gjermanofone, sidomos fëmijët, në kohën e lirë në shoqëri, e mësojnë gjermanishten dialektore (Mundarten), në Zvicër, p.sh. gjermanishten zvicerane, në shkollë gjermanishten standard dhe kështu kanë një ngarkesë më shumë për t’i mësuar dy varietete: dialekt-standard, dallimet midis të cilave janë të mëdha.

Shumëgjuhësia është dukuri e shumë shteteve. Ajo paraqet pasuri kulturash dhe integrimesh, të cilat mjet parësor sëndërtimi kanë gjuhët, prandaj institucionet e shtetit duhet ta krijojnë politikën e planifikimit gjuhëosr, sipas së silës nuk do të këtë diskriminim gjuhësor për asnjë nacionalitet, sepse çdo gjuhë, përveç funksionit të komunikimit, paraqet edhe vlerë kulturore kombëtare.

Astrit Bishqemi – studiuesi, romancieri dhe prozatori fantastiko-shkencor


Shkruan Prof. Zymer Mehani

Astrit BISHQEMI u lind në Elbasan më 1943. Pas shkollës së mesme pedagogjike, vazhdoi për matematikë-fizikë në Institutin Pedagogjik 2-vjeçar të Shkodrës dhe mandej studimet e larta për gjuhë e letërsi në qytetin e lindjes. Në Universitetin e Tiranës mbrojti doktoraturën me temë “Teoria dhe historia e letërsisë për fëmijë e të rinj”. Ka shërbyer arsimtar në shkolla të ndryshme tetëvjeçare e të mesme të rrethit të vet, në Librazhd, në Peqin e në Elbasan dhe redaktor i gazetës lokale “Shkumbini”.

Që nga viti 1981 (fillimisht pedagog i jashtëm, më tej efektiv), jep leksionet e lëndës së letërsisë për fëmijë në Universitetin “A. Xhuvani” – Elbasan. Është autor e bashkautor në disa tekste të shkollës nëntëvjeçare dhe të lartë. Mban titujt Mësues i Merituar dhe Profesor i Asociuar. Në qershor 2009, nga Ministria e Kulturës dhe Sektori Shqiptar i IBBY-t u nderua me çmimin e karrierës “Orët” për “punë të përkushtuar në studimin e letërsisë shqipe për fëmijë dhe si krijues i afirmuar”.

Vjershën e parë e botoi te “Fatosi” më 1959; më tej iu përkushtua tërësisht krijimtarisë letrare për fëmijë, duke
publikuar:

I. Novela:

– Gjoksshkëmbi (fantastiko-shkencore) – NAIM FRASHËRI, T.1972
– Tregim për nënën trimëreshë – NAIM FRASHËRI, T.1974
– Përtej oborrit diellor (fantastiko-shkencore) – NAIM FRASHËRI, T.1978
– Partizani fotograf – NAIM FRASHËRI, T.1980
– Një verë plot ngjarje – NAIM FRASHËRI, T.1981
– Kur çelnin livarëzat e arrës – NAIM FRASHËRI, T.1984
– Epitafi dinak – gazeta FJALA E LIRË, Elb.1994
– Burgu i qelqtë – ONUFRI, Elb.1995
– Doriu i luftërave – ONUFRI, Elb.1996
– Zezona e qumështit – SEJKO, Elb.1996
– Për një gotë çaj – SEJKO, Elb.2004

II. Vëllime me tregime e përralla:

– Detyra – NAIM FRASHËRI, T.1974
– Çelësi i depos – NAIM FRASHËRI, T.1976
– Gëzofi i Tokës (fantastiko-shkencore) – NAIM FRASHËRI, T.1977
– Kallëzimet e kokërrzave të breshërit (tregim shkencor) – NAIM FRASHËRI, T.1978
– Fidani i dardhës – NAIM FRASHËRI, T.1978
– Drugdhendësi i vogël – NAIM FRASHËRI, T.1978
– Libri i grisur – NAIM FRASHËRI, T.1984
– Trimëria – NAIM FRASHËRI, T.1985
– Dhëmbët e ujkut – SEJKO, Elb.1996
– Kur nisa rrugën e shkrimeve – ONUFRI, T.1997
– Thesi i gjallë – TOENA, T.1998
– Gjyshër e nipër – SEJKO, Elb.2001
– Si ia hodhëm kompjuterit – SEJKO, Elb.2002
– Papuçe për princ Pison – SEJKO, Elb.2003
– Shtëpiza ime (përralla e kallëzime diturake) – SILVER, Elb.2003
– Maçoku me celular (Një pëllëmbë me përralla) – ERIK, T.2004
– Kallëzimet e Kaltrit – SEJKO, Elb.2006
– Mali i Vashës – JONALDA, T.2012
– Djali i zgjuar dhe vajza e bukur – RAMA GRAF, Elb. 2013
– Përralla elbasani 1 – JONALDA, T.2013
– Përralla elbasani 2 – RAMA GRAF, Elb. 2013

III. Romane:

– Me vështrimin lart – NAIM FRASHËRI, T.1986
– Udhëtim i jashtëzakonshëm (fantastiko-shkencor) – NAIM FRASHËRI, T.1987
– Zemër, o bir! – FLESH, T.2000
– Fustanet e dallëndysheve – SEJKO, Elb.2003
– Kronikë me tank – SEJKO, Elb.2004
– Klik: Rrapatushët 1 (Rrapatushë prej allçini dhe prej së vërteti) – EXTRA, T.2007
– Klik: Rrapatushët 2 (Endje nëpër botë) – EXTRA, T.2007
– Klik: Rrapatushët 3 (Hidhemi në të shtatën) – EXTRA, T.2007
– Klik: Rrapatushët 4 (Fillime dhe… maja) – EXTRA, T.2007
– Si u rrit një poet – SILVER, ELB. 2011

IV. Përkthime (nga gjuhët italiane e franceze), përshtatje etj.:

– Ali Baba dhe dyzet hajdutët (ritregim) – ONUFRI, Elb.1993
– Xhani Rodari: Pinoku dinak – KRISTOFORIDHI, Elb.[1993]
– Xhani Rodari: Xhelsominoja në vendin e gënjeshtarëve(roman) – SEJKO, Elb.2002
– Leit Sauervein: Indiani i vogël Hyshte – SEJKO, Elb.[2002]
– Zhak Deval: Misteri i Oqeanorit – SEJKO, Elb.[2002]
– Marie- Helene Deval: Fëmija egërsirë – SEJKO, Elb.[2002]
– Maria Markone: Anija kozmike e Alekut (roman) – SILVER, Elb.2003
– Daniel Defo: Robinsoni (përkthyer nga Lumo Skëndo, sjellë në gjuhën e sotme) – SEJKO, Elb.2005
– Zhyl Vern: Aventurat e kapiten Haterasit (përshtatur për fëmijë) – DY LINDJE…, Elb. 2007
– Xhonatan Suift: Udhëtimet e Guliverit (përshtatur për fëmijë) – DY LINDJE…, T.2007

V. Studime në fushën e letërsisë për fëmijë:

– Gazmore 300 e ca… buzëqeshje sa? – TOENA, T.1996
– Nga ditari i një shkrimtari për fëmijë – SEJKO, Elb.2005
– Hyrje në teorinë e letërsisë për fëmijë – SEJKO, Elb.1997 (e ripunuar: SEJKO, Elb.2004)
– Eja, ta lexojmë bashkë një vjershë! (komentar) – “ELBASANI 2000”, T.1998
– Letërsia botërore për fëmijë – SILVER ,Elb.1999 (e ripunuar: SEJKO, Elb.2006)
– Histori e letërsisë shqiptare për fëmijë – SEJKO, Elb.2001 (e ripunuar: DY LINDJE…, T.2008)
– Vlera të anatemuara… (Gjurmime e studime) – SEJKO, Elb.2005
– Autorë e tekste letrare, probleme e vlera… – SEJKO, Elb.2007
– Autorë të letërsisë shqiptare për fëmijë e të rinj (lexikon) – DY LINDJE…, T.2009
– Tragave te letersise…(Gjurmime e studime) – RAMA GRAF, Elbasan, 2011

Me të vërtetë të entuziazmon krijimtaria letrare e shkencore e pedagogut, studiuesit dhe shkrimtarit Astrit Bishqemi. Autor i një sërë librash (10 romane, novela, 21 vëllime me tregime e përralla, si dhe disa shqipërime librash për fëmijë nga italishtja e frëngjishtja) spikat për një punë të jashtëzakonshme.

Qysh në librin e parë “Gjoksshkëmbi”, një novelë fantastike tepër interesante e ngjizur edhe me material shkencor, autori shfaq prirjet e tij për zhanrin fantastiko-shkencor, që do të bëhet fusha më e parapëlqyer e tij, duke na dhuruar krijime në zhanre të ndryshme, si: tregime, përralla, novela e romane. Kjo krijimtari që ka ngjallur mjaft interes tek lexuesit e vegjël për vlerat që ka.

Në novelën fantastiko-shkencore “Përtej oborrit diellor”, autori të dhënat shkencore i ka organizuar bukur në një fabul tërheqëse. Megjithatë, duhet të theksojmë se edhe saktësia shkencore në dhënien e njohurive, si dhe në përshkrimin e fakteve dhe fenomeneve nga fusha të ndryshme të shkencave të natyrës, përbëjnë meritë për autorin.
Çfarë vëmë re tjetër në krijimtarinë e autorit përsa i përket stilit, gjuhës, temave që trajton, vlerave artistike duke iu përshtatur moshave që u adresohet?

Tema e fenomeneve natyrore, që i ndeshim në jetën e përditshme, i drejtohet një lexuesi pak më të vogël, atij të shkollës sonë fillore; temë të tillë ka për shembull tregimi shkencor “Kallëzimet e kokërave të breshërit” (1978). Në atë krijim hidhet dritë mbi dukurinë e qarkullimit të ujit në natyrë. Mëson se si formohet vesa, bryma, mjegulla, reja, shiu, dëbora, breshëri, ylberi, nga se shkaktohet bubullima. Shkrimtari ka treguar artistikisht për qarkullimin e ujit në natyrë, për gjendjet e ndryshme të tij (të ngurtë, të lëngët, të gaztë), për rëndësinë që ka uji për jetën e bimëve, të kafshëve, të njerëzve dhe të gjithë organizmave të tjera të gjalla.

Vlerë në këtë krijim ka gjuha me të cilën komunikon me lexuesin e gjerë. Figurative dhe e thjeshtë për t’u kuptuar. Subjekti i krijimeve vjen natyrshëm e krejtësisht i besueshem, plot lëng jetësor.
Nga gjinitë e shkutëra të zhanrit artistik fantastiko-shkencor, me kohë, falë përvojës që fitoi, autori u hodh edhe në gjini më të gjata, në atë të novelës e të romanit fantastiko-shkencor.

Në romanin “Udhëtim i jashtëzakonshëm”, botuar në 1987, autori tenton të trajtojë një temë paksa ireale. Shpikja dhe lëvizja nën koren e tokës së një automjeti, i cili udhëton nëpër galerinë që hap vetë me mjete tepër të sofistikuara e që njerëzimi ende nuk i njeh, është vënë në qendër të këtij libri. Autori përveç njohurive gjeodezike, na shpjegon e na hap horizonte edhe për ndërtimin e automjeteve të tillë të fuqishme që mund të marrin përsipër operacione të tilla. Fabula e romanit është e shkathët, plot aksion e befasi, me fantazi të ndezur.

Edhe këtu, merita e parë e romanit është informacioni i pasur shkencor, i cili jepet si pakuptuar, nëpërmjet narracionit artistik.
Shkrimtari, me një logjikë të besueshme, arrin të krijojë para lexuesit imazhe të bukura e plot kërshëri shkencore.

Meritë e dytë e romanit mendojmë se qëndron në dhënien e disa karaktereve njerëzorë të apasionuar me shkencën, e këtyre njerëzve të guximshëm, vullnetfortë, të sakrificës, të papërkulshëm. Dhe të gjitha këto janë shumë frymëzuese për brezin e ri, u edukojnë lexuesve fëmijë dashurinë për shkencën dhe cilësi të tjera admiruese të karakterit të tyre, që është në formim e sipër.
Përsa i përket gjuhës së përdorur në këtë roman bie në sy thjeshtësia, dialogët e shkathët e plot ngarkesë emocionale. Edhe emrat e personazheve janë të gjetur. Kjo bën që libri të lexohet me ëndje nga të gjithë grupmoshat.

Romani ” Udhëtim i jashtëzakonshëm” i botuar në fund të viteve ’80, është vlerësuar nga kritika letrare e asaj kohe dhe ka njohur disa ribotime. Gjithë këta elemente: gërshetimi i logjikes dhe saktësisë shkencore, të së tashmes me të ardhmen, reales me fantastiken, paralelizmi midis relitetit konkret e atij fantastiko-shkencor, të gjitha këto krijojnë momente artistike tërheqëse që të emocionojnë dhe, pa dyshim, që mbeten gjatë në kujtesën e lexuesit. Pra, përveç vlerave njohëse shkencore, romani ka edhe vlera edukative, edukon tek fëmijët pasionin për shkencën dhe teknikën, guximin, dashurinë, nxit fantazinë e mendimit shkencor dhe zgjeron horizontin.

Veçanti e autorit Astrit Bishqemi përsa i përket spektrit tematik e motivor është jeta e fëmijëve, loja dhe ëndrrat e tyre, bota e pasur e faunës dhe florës, atdheu dhe puna për ndërtimin e tij, peizazhet e bukura plot jetë të natyrës.

Novela satirike “Burgu i qelqtë” është ngritur mbi një gjetje artistike origjinale, mbi një fakt tepër të thjeshtë e interesant.
Në novelë ka mjaft situata komike, që e zbavisin lexuesin dhe e bëjnë të qeshë. Gjithashtu, novela shquhet për fabulën dinamike, gjuhën artistike, për aksionin e dialogun e shkathët.

Autori ka ditur t’i përshtatet mirë psikologjisë së fëmijëve duke u mbështetur tek humori që, siç na mëson edhe psikologjia, është kërkesë e domosdoshme e botës së të vegjëlve. Kështu në librin me tregime “Thesi i gjallë”, disi i veçantë në llojin e vet, pasi në të autori ka përmbledhur tregime që janë ndërtuar mbi fakte reale nga jeta e njerëzve të shquar të shkencës, artit ekulturës, të huaj e vendës, që nga lashtësia e deri në ditët tona. Libri ështe tërheqës e interesant. Duke dhënë me art copa jete njerëzish të shquar, autori na ka pasqyruar jo vetëm pasionin e pakufishëm të këtyre njerëzve për shkencën e kulturën, vullnetin e hekurt për punë, po edhe botën e tyre shpirtërore, të pasur e humane. Të gjitha tregimet janë shkruar me ndjenjë, me fjalor e figuracion të pasur, ndaj vëllimi lexohet me endje jo vetëm nga të vegjëlit, po edhe nga të rriturit. “Thesi i gjallë” është cilësuar libri më i mirë në prozë për vitin ‘98 në konkursin e shpallur nga Ministria e Kulturës e Shqipërisë.

Duke qenë një krijues ambicioz, autori na ka dhënë edhe një vepër model të karakterit epistolar. E kemi fjalën për romanin
“Klik: Rrapatushët”, që bazohet mbi letërkëmbimet, nëpërmjet e-maileve, këtij elementi tejet bashkëkohor. Ai roman më së shumti u ngjan ca veprave të letërsisë botërore me autorë të njohur si Azis Nesini e ndonjë tjetër, por në vetvete ajo vepër mbetet origjinale dhe risuese. Romani mbart jo vetëm realizëm por edhe vërtetësi jetësore.

“Klik: Rrapatushët” është një simfoni me fjalë dhe brenda kësaj simfonie derdhen mesazhe të mëdha, lehtësisht të kuptueshme, që kanë të bëjnë me probleme aktuale e universale, si dashuria për atdheun, për njerëzit, për kafshët e shpendët, për ruajtjen e gjuhës si shprehje e identitetit, për parapëlqimin e së bukurës kudo ku ajo shpërfaqet, për dashurinë dhe zgjerimin e horizontit të dijeve, duke përdorur jo vetëm librin, rrëfimet e ndryshme, por edhe burime të tjera si kompjuteri.

Romani “Klik: Rrapatushët” përveç origjinalitetit në kompozicion, shquhet edhe për gjuhë e leksik të pasur, që janë karakteristike për Astrit Bishqemin (kujtojmë këtu përdorimin e dialektalizmave të qëmtuara nga autori si një vjelës i kujdesshëm te tregimi për Kostandin Kristoforidhin që përfshihet në atë roman). Fjalitë që përdor autori janë të shkurtra, të ngjeshura, dinamike e rrjedhëse. Kompozitat e fjalëve përdoren me shumë sukses. Stili i këtij romani është i veçantë, në dallim me romanet e tjerë të tij, çka përbën padyshim një vlerë stilistike të shkrimtarit.

Shkrimtari dhe studiuesi Astrit Bishqemi ka dhënë një ndihmesë të çmueshme edhe në fushën e studimeve të letërsisë për fëmijë.
Le të ndalemi kalimthi në disa nga këto vepra studimore.
Së pari, përmendim tekstin“Hyrje në teorinë e letërsise për fëmijë” (Tiranë, 1997; e ripunuar ne 2004). Me këtë studim serioz autori hyn me kompetencë në sekretet e krijimtarisë për fëmijë, gjë që përbën një ndihmë shumë të rëndësishme në teorinë e kësaj letërsie.

Por “bibla” e këtij studiuesi mendojmë se është teksti “Historia e letërsisë shqiptare për fëmijë e të rinj” (Tiranë, 2001, 2004, e ripunuar 2008), e cila është bërë tanimë pronë e studentëve, e pedagogëve dhe e shkrimtarëve të letërsisë për fëmijë. Kjo vepër mendojmë që është rezultat i një pune të gjatë hulumtuese. Studiuesi nga Kosova, Dr. Xhevat Syla, e vlerëson “Një studim voluminoz me vlerë”. Ndërsa Prof. Dr. Klara Kodra vlerëson: “Historia e letërsisë shqiptare për fëmijë e të rinj” e studiuesit Astrit Bishqemi, përbën një hap jo të vogël përpara për afirmimin e kësaj dege të rëndësishme të letërsisë shqiptare me një dinjitet të barabartë artistik me letërsinë për të rritur, për t’i dhënë kësaj Hirusheje të letërsisë shqiptare vendin e saj të merituar si princeshë në krah të motrës së vet të madhe, letërsisë për të rritur.

Astrit Bishqemi aty shtron edhe problemin e periodizimit të kësaj letërsie. Edhe pse ai e merr atë si problem të hapur, në studimin e tij mbështetet në periodizimin që ka bërë akademiku Bedri Dedja, të cilin ai e konsideron më të plotë dhe shkencërisht më të argumentuar. Mbi këtë bazë (duke bërë edhe ndërhyrje të veta), autori e koncepton shtrirjen e kësaj letërsie në katër periudha e kaptina kryesore: 1) Burimet e letërsisë shqiptare për fëmijë, folklori për të vegjlit; 2) Letërsia e shkruar didaktike-fetare për fëmijë; 3) Letërsia e shkruar artistike për fëmijë në filllimet e saj; 4) Letërsia moderne shqiptare për fëmijë.

Gjithashtu, në këtë vepër nga autori janë bërë përpjekje për unifikimin e letërsisë për fëmijë që krijohet brenda kufijve shtetërorë të Republikës së Shqipërisë me letërsinë shqipe për fëmijë të krijuar në trojet e Kosovës, të Maqedonisë, të Malit të Zi e në Diasporë.
Në këtë vëllim është bërë gërshetimi sipas dy kritereve: a) mbi bazën e kapitujve gjinorë – tematikë; b) mbi bazën e kapitujve monografikë të autorëve të shquar.

Për secilën gjini është dhënë një përshkrim i shkurtër, si dhe janë renditur disa arritje, të meta e dobësi.
Në këtë tekst është bërë nje seleksionim e një përzgjedhje e veprave të shkruara në periudha të ndryshme kohore. Është patur parasysh karakteri rivlerësues për disa autorë e vepra të shkruara gjatë kohës së Monizmit. Janë paraqitur dhe janë marrë në analizë ato vepra që i mbijetuan kohës dhe janë çmuar për vlerat e tyre të mirëfillta letrare. Libri përmbyllet me shtojcën ku jepen të dhënat për autorët dhe veprat e vlerësuara në konkurset kombëtare, me bibliografinë dhe me treguesin alfabetik të bibliografisë së autorëve.

Studimet e Prof. Bishqemit vazhdojnë me tekstin universitar “Historia e letërsisë botërore për fëmijë”, 1999 (i
ripunuar: 2006), i pari libër i botuar te ne në përmasa kaq të gjera për letërsinë botërore për fëmijë, si dhe botimin në vitin 2009 të fjalorit enciklopedik “Autorë të letërsisë shqiptare për fëmijë dhe të rinj”(1886-2009).

Profesor Astriti, një studiues kaq këmbëgulës, me vullnet punon dhe na sjell studime të tjera me vlerë. Kështu përmendimme librin me gjurmime e studime në fushën e letërsisë për fëmijë me titull “Vlera të anatemuara” . Siç e thekson dhe vetë autori në parafjalën e këtij vëllimi, aty janë përmbledhur disa gjurmime e studime, kryesisht rreth letërsisë për fëmijë e të rinj, por edhe më gjerë, duke përfshirë artikuj rreth disa autorëve dhe përkthyesve të anatemuar e të përndjekur prej sistemit monist, vlera këto që i kanë munguar letërsisë sonë për fëmijë. Autori i ka vendosur sipas kriterit kronologjik të botimit të tyre studimet e përmbledhura në këtë antologji.

Në këtë vëllim ka studime për figura poetësh e shkrimtarësh të persekutuar nga regjimi komunist, si monografia “Herezia artistike e poetit Genc Leka” apo “Një dorëshkrim i harruar”, monografi për përkthyesin Osman Bishqemi dhe poezitë e Hajnes të përkthyera prej tij. Studimi “Pionierja e përpunimit artistik të folklorit për fëmijë” bën fjalë për Musine Kokalarin, kurse “Ndihmesa e Sulejman Harrit në letërsinë didaktike për fëmijë” është një monografi për Mësuesin e Popullit Sulë Harri. Rezultat hulumtimesh të pasionuara janë edhe studime të tilla, si: “Kur fliste shqip Robinson Kruzo”, “Receptimi ne shqip i romanit “Zemer” te Edmond de Amiçis”, “Ferenc Molnar: Djemte e rruges Pal”, “Perrallat e Engleskës” etj.

Një punë tjetër studimore voluminoze dhe serioze paraqitet dhe në leksikonin “Autorë të letërsisë shqipare për fëmije dhe të rinj” ( 1886 – 2009), i cili përmban rreth 830 autorë librash artistikë për fëmijë që nga viti 1886 gjer në vitin 2009. Në hyrje të këtij fjalori autori përcakton edhe përparësitë e leksikonit, ku rëndësi marrin:

– botimi i librave për fëmijë dhe të rinj për çdo autor, duke lënë jashtë botimet për të rriturit;
– pasurimi i leksikonit me shkrimtarët e anatemuar nga Monizmi të cilët nuk janë përmendur në asnjërin prej leksikoneve të mëparshme;

– ndihmesa që kanë dhënë shkrimtarët në pasurimin e bibliotekës së lexuesve të moshave të reja me shqipërime nga letërsia botërore për fëmijë e të rinj;
– për çdo libër është shënuar në kllapa edhe zhanri letrar të cilit i përket: vjersha, poema, përralla, tregime, novelë, roman, pjesë teatrore etj,;

– veç zhanrit dhe vitit të botimit, shënohet edhe shtëpia botuese dhe qytetin ku ndodhet ajo;
– veç autorëve për fëmijë, në leksikon janë përfshirë edhe studiuesit kryesorë të kësaj fushe;
– në këtë leksikon rëndësi të veçantë i është kushtuar botimit të parë të secilës vepër, vitit kur libri artistik ka parë dritën e botimit dhe ka qarkulluar. Këtu është patur kujdes edhe në ribotimet e përpunuara, ato me titull të ndryshuar, qofshin këto të bëra nga e njëjta shtëpi botuese ose nga një tjetër.

Ky leksikon sot përmbledh një informacion të pasur e të gjerë, pra ka karakter informues dhe u vjen në ndihmë mësuesve të ciklit të ulët dhe atyre të letërsisë të arsimit bazë e të mesëm, studentëve, studiuesve të letërsisë për fëmijë e të rinj, shkrimtarëve e më gjerë.

Së fundi, nuk mund të lëmë pa përmendur edhe vëllimin tjetër “Tragave të letërsisë” të studiuesit në fjalë, ku janë përmbledhur disa gjurmime e studime në fushën e letërsisë për fëmijë e më gjerë. Shkrimtari dhe studiuesi për fëmijë Astrit Bishqemi aty na tregon edhe njëherë se si krijues, i është dashur që t’i njohë kolegët e tij të penës, të hulumtojë rreth jetes dhe krijimtarisë së tyre, botimeve në prozë apo në poezi qofshin ato, dhe këtë ai e ka arritur me një vullnet dhe disiplinë të fortë.

Duke përfunduar themi se shkrimtari dhe studiuesi Astrit Bishqemi ka dhënë një ndihmesë të veçantë për letërsinë shqipe për fëmijë dhe të rinj, si me vepra letrare, ashtu dhe me vepra studimore e kritike, të cilat u vijnë në ndihmë nxënësve, studentëve, mësuesve, pedagogëve dhe studiuesve të ardhshëm të letërsisë sonë për fëmijë. Numri kaq i madh i titujve të librave, por edhe vëllimi e cilësia e tyre, flasin më së miri për përkushtimin e devotshëm kësaj fushe të krijimtarisë letrare.

HARRESA KURRË S’DO TË BIE MBI POETIN ALUSH CANAJ. AI DO TË JETË I PËRHERSHËM




Natën e 14 shkurtit 1972 pasi kishte dalë nga një qeli burgu i dërmuar nga dhuna fizike e psiqike, me dorën e fshehur ia mbushën gotën e helmit në shtëpinë vet. Dhe e vranë poetin Alush Canaj. Pastaj, në hotelin Evropa të qytetit, (Kristali i sotëm), autorët e krimit : Selim Brosha, Naip Hoxha, Ismail Mustafa e Muharrem Halili, festonin vrasjen e poetit duke pirë raki kumbulle me këpucë të një lavireje-këngëtare jo shqipfolëse, që i argëtonte me këngë të Shumadisë.

Shkruan: AVDUSH CANAJ

U bënë 44 vjet kur ndodhi krimi makabër në Gjilan që tronditi gjithë Kosovën.Pikërisht në natën e 14 shkurtit të vitit 1972 UDB-ja vrau me gotën e helmit poetin dhe atdhetarin Alush Canaj që ende nuk kishte shijuar 20 pranverat e jetës, kishte 19 vjet e 6 muaj e 9 ditë. Një tragjikë e llojit të vetë që dinë ta bëjnë vetëm kriminelët ordinerë, me skenar e regji. E vranë sepse poeti që po vinte për të hyrë me hapa të sigurt në letërsi, ( punë këtë që e kishte nisur qysh në moshën 13 vjeçare), më një zë të veçantë prej një liriku të ndjeshëm, po i këndonte Tokës së vet, Atdheut të robëruar, ëndërronte lirinë dhe diellin e buzëqeshur mbi qiellin e Kosovës me plagë.Përmes vargjesh të qendisura me figura, i këndonte Nënës, asaj dashurie të madhe, prej së cilës na kishin ndarë padrejtësisht.Ishin të vetmit në botë që nuk guxonim të takoheshim me të e të mëndonim për të,për Nënëmadhën tonë, na kishin vënë në mes kufirin gjemborë të vdekjes.Dhe, pikërisht kjo, ishtë bërë shkas që poeti flokëkaqurel si prej dielli, të përcillej në çdo hap nga lakejtë e UDB-së, edhe në gjimnaz,edhe në orët letrare që aq mrekullisht i udhëhiqte e tubonte gjithë të rinjët e qytetit,edhe në shoqëri me shokët, edhe në kinema, edhe kur shkonte diku mysafir.Gjithkund. E, lakejë, për fat të keq kishte shumë, sa edhe qenë.

Ishtë simbol i zgjimit, atdhetar i flakët e intelektual i rrallë që kishte informacione për gjithçka.
Vargjet e tij bënin jehonë qiellit të errësuar të Kosovës.Mësoheshin përmendësh nga të rinjët të cilët e donin dhe e respektonin .Ishin këto poezitë Shqiponja e maleve,Skënderbeu, Për ty lapidar, Nëna Shqipni, Te Tirana e ndonjë tjetër.Ky ishte Alush Canaj, poeti që po hynte në letërsi me shpirtin e lirisë, por trazonte njerëzit besnik të UDB-së gjakpirëse, ata që kishin shpirtin te xhelati. U egërsuan si bishat të etura për gjak se te ai po e shihnin një rreze drite e pas tij atë diellin e madh të lirisë. Aq i bënte poetit me buzëqeshje rrezëllitëse e krenari si lisat, s`ndalej dot, kryente misionin e vet prej poeti dhe atdhetari, kishte vendosur që këtë punë ta qoj deri në fund, përkundër maltretimeve fizike e psiqike që po i bënte ndaj tij UDB-ja.

Fatalja ishte një letër nga Beogradi ku studionte shkencat politike, dërguar një shokut të bankës së gjimnazit, Mehmetali R., ku Beogradin e përshkruant si qytet të zi, e jo të bardhë siç e kishte emrin.” Ky qenka vetë korbi”. S`kishte faj Alushi, kishte thënë një të vërtetë të pamohueshme, i tillë ishte kryeqyteti i Jugosllavisë së Titos prej nga shkruheshin gjithë skenarët në dëmë dhe kurriz të shqiptarëve në Kosovë. Kjo letër po e bënte udhën e vet duke u lexuar dorë më dorë nëpër orët e mësimt në gjimnaz, derisa një ditë ia prish terezinë profesorit të gjuhës shqipe Haxhi V., dhe ky e dërgon atje ku duhet, në UDB.Pas kësaj, shtohen edhe më shumë dhuna mbi poetin, e kishin bërë edhe një argument më shumë në dosjen e tyre për Alushin, i cili tani më e kishte lënë Beogradin dhe ishte regjistruar në Fakultetin Filozofik të Prishtinës, në degën Gjuhë dhe letërsi shqipe, mezi priste të hyj në provime për të shkëlqyer.

Natën e 14 shkurtit 1972 pasi kishte dalë nga një qeli i dërmuar nga dhuna fizike e psiqike,me dorëb e fshehur ia mbushën gotën e helmit në shtëpinë vet. De e vranë poetin Alush Canaj. Pastaj, në hotelin Evropa të qytetit, (Kristali i sotëm), autorët e krimit : Selim Brosha,Naip Hoxha,Ismail Mustafa e Muharrem Halili, festonin vrasjen e poetit duke pirë raki kumbulle me këpucë të një lavireje- këngëtare jo shqipfolëse, që i argëtonte me këngë të Shumadisë.
Në agun e ditës së re, shpirti i Alushit u ngjit lart, në hapësirën qiellore.Atje është edhe sot e s`mund ta prek askush, na lexon vargjet që na vijnë poshtë te ne si cicërimë zogjsh.

Ata që ndihmuan në këtë akt makabër, duhët të ulin kokën. Duhet t`i brejë ndërgjegjja deri në vdekje.
Përgatiti dy përmbledhje për botim, por s`arriti t`i shoh të botuara, as ta shijoj lirinë e ëndërruar.
Harresa kurrë s`do të bie mbi të.Do të jetë i përhershëm. Të këtillë e bënë vepra e tij Valsi veror, janë vargjet e tij brilante me aromë dashurie. Është emër që ka hyrë në panteonin e letrave shqipe e të Atdheut. Është emër që duhet të jetë në ballë të ndonjë shkolle të qytetit apo të ndonjë rruge ose institucioni. Këtë e meriton poeti dhe atdhetari Alush Canaj.
Në këtë ditë kujtimi për të, u sjellim disa nga poezitë e tij të panjohura deri më sot për lexuesit,të gjetura nëpër fletorët e tij.

ALUSH CANAJ

TE TIRANA

Te Tirana,
Nana,
edhe motër Zana.

Atë dimër na ndanë
e lisat i vranë.

Më s`mund të duroj,
andej do t`fluturoj,

aty ku e kam Nanën,
e motrën time, Zanën,
Mëmdheun,
Skënderbeun.

Nëse ujku me vjen pas
do ta vras.

(1970)

NANA

Si dielli, si hana
Nana.

Si pranvera te thana
Nana.

Si rrezja në tëbana
Nana.

Krua i gëzimeve tona
Nana.

(1970)

HARABELI

Unë jam harabeli
me shtëpi te zabeli.
Me këngë bleroj barin,
luftoj me acarin.
Ma tregojnë kamxhikun,
s`e luaj dot qerpikun,
as s` shkoj në shtegtim,
rri në vendin tim.
Në token e lavdisë,
n`zemër të Ilirisë.

(1970)

DO T`BËHEMI RRUFE

Korbat mbushën qiellin,
retë zuren diellin.
Ia vunë zingjirët mirë,
të kemi veç errësirë.
Të na marrin si delet,
emri të na shkelet.
Në tokën e Arbërisë
pa rrezet e lirisë.
S`durojmë dot ne,
Do t`bëhemi rrufe.

(1970)

MARGARITA

Ti je ylli
i agimit tim,
ti je drita
e ditës sime,
ti je dielli
i jetës për mua,
ti je rrita
e këngës së zemrës,
lumturia,
bukuria:
Margarita.

(1970)

NË HETUESI

E kishin futur në një qeli të errët dhe ai priste.Priste të hynte dikush që ta merrte në pyetje. Kokën mbante lart, s`i luante as qerpiku. S`kishte bërë asgjë të keqe e as s`i kisht kujt borgj.
Sakaq dera e hekurt u hap.Hyri një njeri me mantel të zi si prej korbi.Edhe republikën në kokë e kishte të këtillë. U ul pranë tij.Nxori një cagare nga pakoja.Ia qiti tymin.Ishte vetë udbashi.
Ti je ai poeti që po flitet?- e pyeti.
Për kë po flitet nuk e di, por unë jam Alush Canaj. Shkruaj poezi e tregime për fëmijë.
Pasi thithi tymin me afsh e pjesën tjetër e qiti si nga shpella e tij,shllunga-shllunga, udbashi iu drejtua:
Për kë shkruan, or poet?
Për çdo gjë që më mundon, i tha dhe e shikoi në sy. I kishte të enjtur, të mavijosur.Sigurisht kishte pirë gjithë natën me cerberët e vet.
Përshembull, çka të mundon ty?- e provokoi
Liria, i tha shkurt
Si ?!- u çudit udbashi, s` e kishte pritur këtë përgjigje të drejtë. E thithi edhe një herë cigarën dhe e hudhi në dyshemenë e betontë,pastaj menjeherë e vuri këmbën në qafën e saj.Ia nxori shpirtin.
Liria, zotëri.Ajo na mungon. Atë s` e kemi.
Çka don ti, brinat, a?
Jo brinat, ato i kanë dikush tjetër, por lirinë siç e kanë gjithë popujt e tjerë. Të jemi zot në shtëpinë tonë e jo qiragji.
Sipas kësaj ti nuk qenke zot në shtëpinë tënde?
Jo.
E kush na qenka?
Beogradi.
Ai u tmerrua me këtë përgjigje. I ra tavolinës me grusht.
Ti me këtë poe e kërkon Shqipërinë, ë? Xhaxhi Enverin, ë?
Deshi ta qetësoi.
Mos u ngut.Nuk thashë kështu.
Ta lexova mendimin.Mos mendo se ne nuk dimë asgjë.Të gjitha i dimë. Edhe çka mendoni. Ti po e kërkon Shqipërinë këtu. Po e kërkon edhe përmes vjershave të tua. Po i lexojmë ne.Po na tregojnë. Po na zbërthejnë metoforat e simbolet e tua. I kemi na njerëzit tanë për këto punë.
Sa për këta të fundit, e di që i keni.Poezitë e mia janë të hapura, i lexoj nëpër orët letrare, i gjeni nëpër faqet e revistave.Flasin për dashurinë e nënës, Atdheut, tokës…
Po, po, për nënën Shqipëri .
Për nënën time, zotëri. Unë kam nënë.Nuk jam jetim.
Udbashi u zemërua.Damarin e zemërit ia pa në ballë.
Ore, ti, poet, edhe unë kam nënë, por nëna ime e ka emrin Jugosllavi e babai Tito. Edhe ti duhet të jesh kështu, a më kupton?-iu afrua të veshi.
S` të kuftoj. Unë ndryshe jam. Nëna ime është Vaxhideja, amvise, e ,baba Jonuzi, punëtor në Kombinatin e Duhanit.
Don të thuash se je irrident, nacionalist. E do Shqipërinë e jo vendin ku jeton e ha bukë.
U mbrojt.
Jam shqiptar, por tokën time e dua.
Do të thotë Shqipërinë. A ke qenë ndonjë herë atje?
Një buzëqeshje e dielltë iu shfaq në sy.
Ta merr mendja se kam qenë.
E si e kishe, pra, atë nënën tënde?- udbashit iu çel fytyra. Zemërimi i kishte ikur.Tashti i kishte rënë telit ku duhet. Do të gradohej për këtë që e kishte zbuluar tek viktima e tij, pa ndihmen e askujt.
Ishte për mrekulli. Zonjë e rëndë. U çmalla me të. U kënaqa. Si me nënën më. Në prehërin e saj të ngrohtë. Natën e benim ditë.
E Xhaxhi si ishte? Je pa me të?
Si jo. I forte. Çelik. Me grushtin lart.
Fërkoi duart me një buzëqeshje të zgërdhirë si prej ujku.
Eh, tashti me tre drejt, si arrite deri atje? Në çmënyrë? Kush të ndihmoi?
Shumë lehtë, zotëri. Nëpër atë kufirin gjemborë të vdekjes.
Nuk të diktuan qentë?!
Kisha me vete pipër. Dhe kalova pa një therrë në këmbë. Shkova tek Nënëmadhja jonë.
Dhe?
Kur hapa sytë, jorgani te këmbët. Ishte vetëm një ëndërr e mirë, asgjë më shumë, zotëri .
Udbashi u çart. Ulurinte si ujk i uritur. Thirri xhelatët.
Drama e trishtimit filloi.

Set foto nga Suzana Tahiri


Suzana Tahiri pa të brendshme (Foto)
Ish-pjesëmarrësja e Shpija e Kosovës, Suzana Tahiri ka realizuar një set të fotografive të nxehta dhe I ka publikuar ato në faqen e saj të Facebook’ut.

Suzana, në një foto, është fare pa të brendshme.
    Ndryshe, Suzana Tahiri kishte punuar pak kohë si praktikante në Zyrën e Kryeministrit të Kosovës, por duket se karriera e saj në administratën shtetërore pushoi posa në publik dolën fotografi “të turpshme” të saj.

    PËRMBLEDHJA “ZOGU DHE KULLA” I SHKRIMTARIT RRAHMAN DEDAJ




    Shkruan prof. Zymer Mehani

    Libri “Zogu dhe kulla” është përmbledhje tregimesh, i ribotuar disa herë e shpeshherë i botuar edhe me titullin “Fshehtësia” apo “Tre Diejt”.



    “ZOGU DHE KULLA”

    Ky tregim është ndërtuar mbi dialogun imagjinativ dhe shumë kreativ të vocërrakut me zogun, një formë e njohur e komunikimit, në letërsinë popullore dhe e bartur shumëfish në letërsinë e shkruar. Por, në këtë tregim, ky dialog është më i veantë.
    Ideja është realizimi i një transformimi në diçka që ti mendon se është më e mirë, ideja për shkëmbimin e identiteteve, ku zogu do të bëhej vocërrak e vocërraku zog, në një kuptim të lirë- të ndërrohet toka me qiellin. Ky ndryshim me dimensione të pafundme është shumë intrigues. Dëshira e fëmijës është e intriguar nga fluturimi i lartë e i bukur i zogut, mbase dhe ajo e zogut për qëllimin që të bëhet fëmijë, të flasë si ai, të ecë si ai dhe të bëhet i madh si ai.

    Këtu diku, në dallimet mes tyre, do të ketë lindur ideja dhe intriga e këtij tregimi. Provokim i mirë për imagjinatën e fëmijës, edhe pse në realitet këta janë të barabartë dhe të njëjtë në kuadër të llojit të tyre: në llojin e shpendëve zogu përfaqëson moshën e vocërrakut, atë që përfaqëson në llojin e njeriut vocërraku. Çfarë do të ndodh nëse ky çun ia fal zogut fjalën dhe zogu këtij ia fal këngën?!

    Një shkëmbim i çuditshëm e fantastik Kënga dhe fjala apo fjala dhe kënga janë shenjat identifikuese të këtyre dy miqve të vegjël, të cilët imagjinata e tyre i nxit në një rokadë aspak të rëndomtë. Kjo lojë e bukur imagjinare mes dy të pamundshmeve, mes dy të vegjëlve, është fantastikja e llojit popullor, por e avancuar në kuptimin filozofik e jetësor. Nëse zogu do ta jepte shenjën e vet_këngën, do t’i binin pendlat dhe natyrisht nuk do të ishte më zog, nuk do t’i takonte më as kënga, as kaltërsia e qiellit, as liria e bukuria e fluturimit, dhe si zog që është fjala nuk do të ishte e vlefshme për të, ashtu siç është kënga.

    Edhe vocërraku, nëse do ta dorëzonte armën e tij, shenjën e tij identifikuese-fjalën (me këtë rast, mund të jetë aluzioni për fjalën shqipe), do të mbetej pa kullën, simbolin e vendlindjes, do të mbetej pa identitet. Sensi i të ndryshuarit këtu jepet me qëllim të sforcimit të idesë së identitetit, i cili here-herë është aq i brishtë, sa një element mund ta rrezikojë tërësisht. Ideja e zogut që të mbeten ashtu siç janë është një ide e njohur nga letërsia botërore, të cilën e kanë shfrytëzuar edhe shkrimtarët tanë. Dedaj me kreacionin e tij këtë ide e rindërton, duke krijuar një tregim shumë të rrallë.

    “ÇUPA DHE HËNA”

    Është një tregim shumë emotiv. Vasha e brengosur për shëndetin e nënës niset pyllit për të kërkuar ilaçin për të. Autori dëshiron të mësojë se dashuria nuk është vetëm ndjenjë, por edhe përkushtim, obligim e kujdes. Me këtë rast, obligimi i bie vashës. Në realitet, këtu autori dëshiron të tregojë vlerën e fëmijëve për prindërit dhe ndihmën që ata mund t’ua japing prindërve të tyre. Të çmuarit e punës së fëmijëve është parim i krijuesit të mirë për fëmijë.

    Tregimi “DIELLI ËSHTË IMI” ka një ide universale, duke thënë se Dielli nuk ka pronar, ai është i të gjithëve, duke aluduar se edhe jeta u përket të gjithëve, si edhe liria, për çka edhe asocon figura e diellit. Simbolikën e diellit autori e përdor edhe në tregimin tjetër “TRE DIEJT”.

    “UNAZA” është tregimi që ka një diskurs historik. Kjo është unaza e mbretëreshës ilire, Teuta, e cila është e fshehur në kështjellë. Unaza ishte e dekoruar me ngjyra që bartin simbolikën e tyre, siç e paraqet e verdha ngjyrën e kallirit, meqë mbretëresha kishte edhe shqetësimin e sigurimit të bukës për popullin e saj dhe kalliri i vizatuar në unazën e saj paraqet simbolin për bukën. Në këtë tregim është edhe figura e Skënderbeut dhe e kalit të tij, i cili, gjithsesi, si vetë heroi, është mitik, vrapon më shpejt se era. Janë këto hiperbolat e letërsisë së traditës, kur kemi të bëjmë me figurën e Gjergj Kastriotit.

    “DUART MË TË BUKURA” është tregim që ka një motiv të njohur popullor. Esenca e temës që autori akcepton është diferencimi i së bukurës dhe krijimi i definicionit për të, një definicion tjetër nga të gjithë. E bukura tek autori me këtë rast ka të bëjë me utilitaren, të bukura nuk janë duart me unaza, ato të butat dhe të bardhat, por janë duart që shpërndajnë dashuri gjatë përqafimit, siç janë duart e nënës, që janë të bukura edhe kur janë të vrazhdta nga puna. Ky mesazh i autorit del pas dialogut të dy vashave, Antigonës dhe Tinës.

    Tregimi “TRI VASHAT” ka një ndërtim popullor, sikurse edhe temën që e ka popullore. Vasha e parë i përngjan diellit, e dyta hënës dhe e treta yllit të mëngjesit. Të triat kanë një fat të përbashkët e të rëndë. Ato Bajlozi i Zi i mbyll në një kullë.
    Këtu Bajlozi si personazh është i marrë nga proza popullore, i cili është personazh edhe i tregimit popullor GJERGJ ELEZ ALIA.
    Natyrisht se është i zi, sepse sjell fatkeqësi. Por, autori, si në përralla, e ndryshon shpejt situatën, duke krijuar befasinë se jo një Gjergj Elez Ali, por një vëlla i vogël, me të cilin talleshin vashat, i liron ato nga Bajlozi.

    Kultivimi i dashurisë ndaj kafshëve shtëpiake është temë e tregimit “RONI E PONI”, dy qen që i donte shumë Xha Poli.
    Në lojë e sipër qentë ia grisin kapelën pronarit të tyre, por ai nuk i rrah, nuk i ndëshkon, sepse kjo ka ndodhur në lojë, ai e di se kapela ka plot për të blerë e dashuria nuk blihet kund, qoftë ajo që vjen edhe nga kafshët. Ja si thotë Xha Poli:

    “Atëherë plaku i urtë mori dy pjesët e kapelës së kaltër dhe i buzëqeshur tha: Në qytet mund të blejmë me mijëra kapela. Por dashuria nuk blihet, ashtu si mendonit ju.”

    Në tregimin “RRUCI E PUCI” dy vogëlushë Rruci e Puci dëshirojnë të ndërtojnë një radiostacion, ta vendosin në një rrugë që mban në vend të emrit numrin 777. Edhe këtu autori nuk pajtohet me idenë e fëmijëve, sepse ata për ta realizuar këtë ide kanë ikur nga shtëpia pa treguar, ndërsa familja është e shqetësuar. Ky tregim është i veçantë me formën e shkrimit, një miniditar, një aventurë vetëm 7-ditëshe, por me plot ide origjinale që i bartin personazhet. Tregimi është mjaft poetik dhe ka një fund të lumtur: ata me 2 tetor lajmërohen nga pylli, ku natën u duket fëmijëve se është shkrirë një yll. Tregimi “LUNDRIMI” është tregim mjaft poetik. Një vocërrak e mbush anijen e blertë me buzëqeshje, këngë e aromë lulesh.

    Mbushja e anijes me këta emra abstraktë, me këto materie abstrakte është shumë poetike për fëmijët. Ata mund të provojnë të parafytyrojnë një anije “plot” këngë e buzëqeshje.

    Autori krijon një atmosferë shumë lirike në anijen që lundron me vela të bardhë nëpër liqenin e kaltër.

    Skënderbeu, Nënë Tereza dhe Kadare, triumvirati i krenarisë kombëtare

    Suzana Tahiri

    Çdo komb ka simbolet dhe njerëzit e vet të shquar, të cilave u referohet në ditë të mira dhe të këqia. Edhe shqiptarët, si kombi më i lashtë në Europë dhe më gjerë, përveç që kanë dhënë shumë për qytetërimin botëror, kanë edhe tri figura të spikatura që vlerësohen gjatë të gjitha kohërave.


    Gjergj Kastrioti Skënderbeu lindi më 6 maj 1405 në Dibër. U mor peng si nizam nga Sulltan Murati më 1421. Pas shkollimit kreu detyra ushtarake në Ballkan dhe Azinë e Vogël dhe iu dha titulli fisnik. A ishte organizatori i kryengritjes antiturke, së bashku me 300 kalorës shqiptarë dhe më 28 nëntor 1443 shpall rimëkëmbjen e principatës së Kastriotëve. Ai ishte organizatori i Kuvendit të Arbërit. Vdiq me 17 Janar 1468 në Lezhë duke i siguruar vendit 25 vjet liri. Skënderbeu u bë frymëzues për shumë autorë shqiptarë, mes të cilëve Dhimitër Frangu, Marin Barleti, Gjon Muzaka, Naim Frashëri, Fan Noli e deri te Kadare e Godo. Por po aq frymëzues ai u bë edhe për mjaft autorë të huaj, qindra libra u shkruan për të për më shumë se 5 shekuj.

    Ndër librat e para spikat “Historia de Vita et gestis Scanderbegi, Epirotarum Principis (Romë, 1508-1510), ndërsa libri i Barletit në latinisht u përkthye rrufeshëm në gjermanisht, italisht, portugalisht, polonisht, frëngjisht, spanjisht, anglisht dhe në shumë gjuhë të tjera në 5 kontinetet. Me frymëzim nga Skënderbeu, Volteri shkroi “Marrja e Konstandinopojës”, ndërsa autorë brtianikë shkruan në shek.18 tri tragjedi. Heroi shqiptar u bë frymëzues për Ronsarin (shek.16), Longfelloun, Gibonin, Paganelin, Bajronin, për shkrimtarin danez Ludvig Holberg, për kompozitorin italian Vivaldi dhe shumë autorë të tjerë.

    Gonxhe Bojaxhiu, e njohur botërisht si Nënë Tereza e Kaluktës lindi në Shkupin e asokohshëm shqiptar më 26 gusht 1910 dhe vdiq më 5 shtator 1997 në Kalkuta të Indisë. Ajo konsiderohet si humaniste më e amdhe në shkallë botërore, fituese e çmimit Nobel për Paqen dhe e shpallur e bekuar nga Selia e Shenjtë në Vatikan më 19 tetor 2003. Një nga presdientët më të shuar amerikanë që ka bërë shumë edhe për çështjen shqiptar, Klinton ka pohuar se “Nënë Tereza, ishte e para që më bëri ta dua kombin shqiptar; ndihem krenar që plotësova një detyrë morale ndaj saj dhe ndaj vlerave të lirisë”.

    Ismail Kadare, ndër shkrimtarët më gjenialë botërorë, ka thyer të gjitha rekordet e nominimit për çmimin “Nobel” në letërsi duke spikatur për novelat e romanet, por edhe përmbledhjet me poezi, poema dhe ese. Nisi të shkruajë kur ishte 16 vjeç dhe veprat e tij janë përkthyer në mbi 50 gjuhë të botës, përfshi gjuhët kryesore të OKB. Në 1992 u vlerësua me “Prix Mondial Cino Del Duca”, 1996 u bë anëtar për jetë i Akademisë së Shkencave Morale dhe Politike në Francë, në 2005 fitoi “Man Booker International Prize” duke mposhtur edhe disa titanë të Nobelit për letërsinë, në 2009 mori çmimin “Prince of Asturias për Artet”, në 2015 u vlerësua me “Çmimin e Jerusalemit”, ndërsa në 2016 mori “Kalorësin e Legjionit të Nderit”.

    Web faqja “Zemra shqiptare.net” është një blog antishqiptar

    Web faqja “Zemra shqiptare.net” është një blog antishqiptar që editohet nga njëfarë ekstremisti dhe terroristi antishqiptar nga Shkodra, m...