Santa Quaranta, Isadora Duncan dhe hoteli që bëhet i famshëm nga politikanët shqiptarë

Nga Luan Rama

(Publicist)

Balerina e famshme frako-amerikane Isadora Duncan, nuk e dinte se një ditë një hotel me emrin e saj, të ngritur në atë tokë të varfër por tê dashur për të, një shekulli më vonë do të përjetonte aq shumë aventura mafioze nga politikanët e Shqipërisë së “re”. L. Rama.

Fragment nga romani “Santa Quaranta” (Luan Rama)

Kur zbritën në Skelë, pasi i përshëndetën me përzëmërsi, shqiptarët i hipën një karroje dhe u larguan. Tri sarandiotë që i prisnin aty, nxituan t’i ndihmojnë për të zbritur baullet e tyre. Njëri nga ata ishte Neço, telegrafisti i qytezës, që sapo kishte filluar punën e re në ndërtesën e madhe. Kishte dy muaj që qeveria e re kishte instaluar një telegraf në këtë vënd.

– Motra ime Dora! – i prezantoi Rajmondi telegrafistin, burrin topolak e të qeshur rreth të dyzetave, por me dhëmbë të nxirë nga duhani.

Po atë ditë dy çadrat e tyre ata i ngritën lart në kodrinë, diku pranë bazilikës së vjetër Onheizmos. Pamja ishte e jashtëzakonshme në krah të asaj ngrehine, e cila dëshmonte për një qëndër të rëndësishme të Krishterimit në këto anë. Penelopa e Isadora nxirrnin nga baullet plaçkat dhe sendet e tjera, ndërkohë që Rajmondi, i ndihmuar nga dy vendas ngulte hunjtë në tokë dhe tendoste tendat që po ngriheshin. Isadoras i kishte pëlqyer kur Rajmondi i kishte thënë se më mirë të kishin strehë këto tenda, sesa në ndonjë shtëpi, apo në një kthinë që donte ta lironte për ta telegrafisti i Santa Quaranta-s. Kur tendat u ngritën, ajo i vështroi gjithë gëzim, duke harruar për një çast dhimbjen e madhe. Vështroi Rajmondin dhe iu rijkujtua përsëri ai çast kur ai përpiqej ta bindëte patjetër që të nisej për në Shqipëri.

– Ku bie ky vënd i panjohur? – i kishte thënë ajo me mosbesim.

– Në breg të Jonit, përballë Korfuzit. Do të shohësh… do ta duash menjëherë atë vend …

“Rajmondi erdhi nga Shqipëria. Si zakonisht ishte gjithë entusiazëm: «Atje, i tërë ai vënd është në një mjerim të plotë. Fshatrat janë shkretuar, fëmijët vdesin urije. Si mund të kesh një qëndrim kaq egoist? Eja të na ndihmosh t’i ushqejmë fëmijët e tu japim shpresë atyre grave… Fjalimi i tij pati efekt. Vesha sandalet dhe rrobën time të gjatë greke dhe e ndoqa Rajmondin në Shqipëri. Në një mënyrë shumë origjinale ai kishte menduar të ngrinte një kamp për të ndihmuar refugjatët shqiptarë”.[1]

Tek Rajmondi kishte një lidhje të çuditshme me natyrën, një lidhje mjaft të fortë e të qënësishme dhe kjo gjë Isadoras i pëlqente shumë. Si dhe të tjerët, edhe ajo e konsideronte atë si “bir të natyrës”. Të ecje zbathur, të ngroheshe rreth zjarrit në natyrë, të qulleshe në shi, për të ishte diçka shumë njerëzore. Njeriu kishte lindur i xhveshur përballë natyrës… Çdo gjë tjetër Rajmondit i dukej konvencion, prandaj dhe ai kërkonte t’i thjeshtonte gjërat gjithnjë. Madje i mjaftonte dhe një trung për të mbështetur kokën për të fjetur edhe pse bota atë kohë njoftonte shpikje të mëdha: ballonet gjigande «Zepellin» që udhëtonin në qiell, elektrokardiografi, radio, llampa prej mërkuri, ajri i kondicionuar, kamera me ngjyra, madje dhe frigoriferi… Po, Rajmondi nuk e njihte frikën e vdekjes. Vdekja për të ishte po aq normale sa dhe lindja. „E di se kur do iki një ditë nga kjo botë, unë do të iki i gëzuar“, – thoshte shpesh ai.

Nga të gjithë njerëzit e familjes, madje dhe më shumë se nëna, Rajmondi ishte për të njeriu më i afërt, më intimi dhe që e kuptonte më shumë botën e saj. Atë kohë në Paris, Rajmondi ishte bërë një personalitet i njohur. Katër vjet më parë, në një ndërtesë në Rue de Seine, ai kishte hapur një akademi arti e filozofie, të cilën e kishte quajtur thjeshtë «L’Academie». Rajmondi ishte një tip special dhe mjaft i thjeshtë. Mbante flokë të gjata që i binin mbi supe, rrinte zbathur dhe me sandale dhe në trup mbante të hedhur një rrobë të madhe si veshjet e grekëve të lashtë të kohës së Antikitetit. Por mbi të gjitha ishte një natyrë artisti: shkruante poezi, pjesë teatri, madje kur kishin qënë në Greqi me familjen për të jetuar ca kohë, ai vetë i kishte prodhuar enët prej balte, mobiljet e thjeshta prej druri, etj. Ishte një bir i vërtetë i natyrës.

Kur po ngjiteshin në kodër, Isadora kishte parë jo larg nga rruga ato shtëpi të mjera me fëmijë të rreckosur që i shihnin këta udhëtarë në heshtje dhe me habi. Nga vinin? Përse kishin ardhur në atë vënd që digjej e shkretohej? Përse?… Sytë e tyre ishin të trishtë, gjithë dhimbje. Kurrë në jetën e saj ajo nuk kishte parë aq shumë trishtim në sytë e një fëmije. Po kështu ishin dhe fytyrat e heshtura të atyre grave refugjate, disa prej të cilave kishin ardhur me këmbë që nga Janina. Fëmijët i tërhiqnin pas vetes, po në heshtje, pa ditur se ku shkonin, të habitura dhe me një vështrim pyetës: – Po ju, ç’doni këtu? A nuk e shihni që njerëzit po vdesin rrugëve dhe lufta po troket?…

Në një ngrehinë të vjetër e të braktisur, në krah të saj, ajo kishte pikasur diçka të tmerrshme, të paimagjinueshme. Në fillim ajo nuk e kishte kuptuar atë pjesë që ngrihej nga dheu në cep të varreve të reja, por pastaj, duke u afruar, e kishte kuptuar dhe gjithë trupi i ishte rënqethur. Ishte një këmbë njeriu, e verdhë dhe e përbaltur, një këmbë të vdekuri që e kishin varrosur gati në sipërfaqe dhe që qentë apo ndonjë kafshë tjetër e kishte zhvarrosur. Ishin varret e viktimave të para të asaj lufte.

Në mbrëmje, rreth zjarrit, e humbur në botën e saj, papritmas Isadora i kishte thënë Rajmondit:

– E pamundur… Si mund t’i ndihmosh gjithë këta njerëz që shkojnë e vijnë rrugëve duke bredhur nëpër male për një copë bukë? Paratë që mund t’u japim s’mund t’i shpëtojnë nga mjerimi që i ka kapur.

– Do të gjejmë një mënyrë, mos u trishto… nesër e kam lënë të shkoj përsëri në Korfuz që të blej një sasi leshi. Këta njerëz të gjorë e të kërcënuar nga lufta duhet që të punojnë dhe ta fitojnë vetë bukën e gojës.

Mbrëmja ishte e freskët dhe qielli plot yje. Dallgët që përplaseshin në breg bënin një zhurmë të çuditshme, ndoshta ngaqë në pjesën e bregut pranë tyre, kishte vetëm gurë të lëmuar dhe valët, sa herë tërhiqeshin, i merrnin me vete duke i tërhequr në një zhurmë nanuritëse dhe të ëmbël. Ata gurë kishin qindra vjet që tërhiqeshin në të njëjtin ritëm dhe nën të njëjtën muzikë.

Edhe pse ishte e lodhur nga udhëtimi i asaj dite, Isadora ende s’po flinte. Nga cepi i tendës pa drapërin e hënës me një dritë të fortë, e cila i kujtoi dekorin e një skene ku kishte interpretuar gjatë një turneu në Suedi. Atëherë dashurohej me regjisorin Gordon Craig dhe meqë ishte në Stokholm kishte dashur me ngulm të takonte dramaturgun e madh Strindberg, autorin e Shtëpisë së kukullave. Por ai s’kishte pranuar të takoheshin edhe pse e adhuronte atë. Kishte frikë nga gratë e bukura. Ndoshta nga frika se mos jepej pas tyre.

Ajo qeshi me vete me këtë histori dhe mbylli sytë me shpresë se më së fundi gjumi do ta zinte edhe atë.

“Rajmondi shkoi në pazarin e Korfuzit, bleu lesh, e ngarkoi atë në një anije të vogël që e kishte marrë me qera dhe e transportoi në Santa Quaranta, në portin kryesor ku ishin mbledhur refugjatët. – Po si do t’i ushqesh gjithë këta të urritur? Me lesh? – i thoja Rajmondit. – Dora, prit dhe do të shohësh… Po t’u sjell bukë, ajo do të ishte e mjaftueshme veçse për një ditë, por unë u sjell lesh sepse dua të bëj diçka për të ardhmen e tyre.

Ne shkuam në bregun shkëmbor të Santa Quarantës, ku Rajmondi kishte ngritur kampin e tij për fshatarët. Në një afishe ai kishte shkruar: “Ato që duan të tjerrin lesh, do të shpërblehen me një dhrahmi në ditë”.[2]

Kur zbriti për herë të parë poshtë në breg, Isadora u befasua me ngjyrën e detit. Ishte një blu e thellë që vezullonte nga dielli. Rrezet përthyheshin mbi të duke krijuar mijra reflekse dhe yjëzime. Ajo zgjati duart, mori një grusht ujë dhe lagu fytyrën, duke ndjerë kripën e atij uji të pastër. Një rrëkezë i rrëshqiti në gushë duke i zbritur poshtë drejt gjoksit. Ngriti kokën dhe e drejtoi fytyrën nga flladi që sillte aromën e këndshme të detit. Gjithçka i dukej sublime, e virgjër, ku pulëbardhat që silleshin në breg me klithmat e tyre e bënin atë peizazh tepër të gëzuar. E megjithatë, nuk kalonte pak kohë dhe atë e kapte një ndjesi trishtimi. Ankthi dhe ngërçi i pushtonte gjithë gjymtyrët.

Për disa ditë me rradhë ajo ende nuk po e kuptonte mirë se ku dhe përse kishte ardhur në këtë vënd për të cilin shumë rrallë kishte dëgjuar në jetën e saj. Shëtiste e vetme buzë detit me vështrimin e hallakatur diku, shkonte gjer në mol sikur të priste dikë, kthehej gjer në kishëzën e vogël dhe pastaj merrte ngadalë në monopatin që ngjitej drejt çadrave.

– Ç’është jeta vëlla? – i kishte thënë një moment Rajmondit, tek ai ecte krah saj i menduar.

– Jeta? – dhe ai kishte ngritur supet i menduar, si i zënë ngushtë nga një pyetje e tillë.

Vërtet ç’është jeta?…

– Po lumturia? – kishte ngulur këmbë ajo.

– Të ndjehesh e plotë, të duash dhe të arrish ta gëzosh atë që kërkon.

– Unë as dua dhe as nuk mundem të gëzoj më. Si mundem vallë?

– Dora… Jeta nuk është e tëra lumturi. Jeta nuk mund të jetë as vetëm e bardhë dhe as vetëm e zezë. Jeta është një ngjizje e lumturisë me dramën apo dhimbjen e njeriut. Cili njeri nuk ka vuajtur në këtë botë, thuamë. Nuk ka njerëz që lindin e jetojnë të lumtur gjithë jetën. Vjen një moment kur filli i lumturisë këputet, kur ajo që ke ndërtuar rrënohet, kur gjithçka ndërpritet me një dhimbje të madhe. Por në fund të fundit gjërat rifillojnë, gjithnjë ka një dritëz ku mund të kapemi dhe t’i japim kuptim jetës… për më tepër një artist.

„Rajmondi ka të drejtë“, – mendoi me vete ajo. „Por sidoqoftë jeta është një mister“.

– A nuk të ngjan se gjithçka është mister në këtë botë? Ti nuk e di asnjëherë sesi do të vazhdojë jeta tënde dhe se kur do të ndalet udhëtimi yt… Ah, jo, lumturia është veçse një iluzion, mirazh, apo jo?! Mjafton të mendosh vetëm Kazanovën, për të cilin jeta padyshim ishte veçse një iluzion dhe asgjë tjetër…

Ajo nuk e kuptoi se përse atë moment i erdhi në mëndje Kazanova. Ndoshta se në kujtesën njerëzore, apo më saktë në botën femërore, ky personazh ishte kthyer në një lloj iluzioni, kishte hyrë si njeriu që kishte ditur ta jetonte jetën më shumë se askush tjetër dhe se gjatë gjithë jetës së tij kishte qënë i lumtur, i rrethuar nga qindra gra, të të gjitha llojeve, kishte kaluar aventura nga më të pabesueshmet, kishte provuar gjithçka, tërë koleksionin e voluptetit femëror. Por pak e dinin se Kazanova në fund të fundit ishte një personazh tragjik dhe i mjerë, një nga më të trishtët e botës…

E dashur Amerikë, tani dukesh si një vend arab. Mirë se vjen në klub!

Nga Karl Sharro*

E dashur Amerikë,

E kemi parë me shumë interes dhe kureshtje dramën e zgjedhjeve tuaja presidenciale. Është e vështirë të mos vërehen shumë prej ngjashmërive mes vendeve tona. Nga protesta e zjarrtë ditën e inaugurimit dhe mosmarrëveshjet e ashpra mbi madhësinë e turmave, tek ndërhyrja e shërbimit informativ në politikë dhe rritja e ekstremistëve të krahut të djathtë, duket se je duke udhëtuar shumë në drejtimin tonë – dhe në të njëjtën kohë, si ne, je duke u bërë një objekt kurioz për korrespondentët e huaj, të cilët duke u përpjekur t‘i shpjegojnë botës se çfarë po ndodh në rajonin tuaj.

Ju mund të jeni e shqetësuar për shkak të drejtimit që keni marrë, por ne nuk jemi! Ndoshta ky do të jetë shansi për të lënë mënjanë dallimet tona, dhe të pranojmë se sa të ngjashëm jemi. Le t’ia nisim nga fillimi. Gjatë fushatës ne u befasuam kur mësuam ndikimin që kreu i mukhabarat-it amerikan (sigurimi i shtetit, d.m.th FBI-ja tuaj) mund të ushtrojnë mbi procesin zgjedhor, thjesht duke zgjedhur të ndjekë një linjë të caktuar hetimi.

Siç mund ta dini, ky ka qenë një tipar konstant i politikës sonë që nga pavarësia.

Befasia jonë u kthye në habi, kur filluam të jemi dëshmitarë të një konflikti në lulëzim, ndërmjet presidentit të atëhershëm të zgjedhur dhe Mukhabarat-it amerikan, një tjetër tipar i rëndësishëm i politikës arabe. Në krye të kësaj, filluam të dëgjojmë raporte mbi ndërhyrjen e huaj në zgjedhjet tuaja, për të cilat disa thonë se mund të kenë ndikuar në rezultatin final të procesit.

Natyrisht, ne jemi mjaft të njohur edhe me këtë lloj situate, jo më pak për shkak të përpjekjeve të administratave tuaja gjatë dekadave të shkuara. E megjithatë, na erdhi si surprizë kur dëgjuam të flitet për “duar të huaja” dhe “axhenda sekrete” në një vend si Amerika. Na vjen keq. Në anën e ndritshme, ky qe edhe momenti kur filluan të përhapen teoritë e konspiracionit.

Ju na njihni; ne jemi mjaft të dhënë pas teorive konspirative – veçanërisht kur ato kanë të bëjnë me komplote nga fuqitë e jashtme – dhe e konsiderojmë veten specialist të këtij zhanri. Komplotet tuaja janë paksa të koklavitura, duhet të pranojmë, por meritojnë notën më të lartë sa i përket nivelit të kreativitetit.

A qe zgjedhja e Trampit një komplot rus? A ishte akuza për një komplot rus, një komplot liberal për të penguar hyrjen e Tramp në Shtëpinë e Bardhë? A lejoi Mukhabarat-i rrjedhjen e qëllimshme të informacionit për të dëmtuar Trampin? A qe mbulimi mediatik i teorive të konspiracionit të Mukhabarat-it mbi Trampin, pjesë e një teorie komploti liberale për ta rrëzuar? Këto teori janë të gjithë kaq komplekse dhe të hapura, ashtu si tonat.

Gjërat filluan të bëhen edhe më interesante, kur liberalët e tu filluan të mblidhen rreth degës heroike të Mukhabarat-t, CIA, në mënyrë që të shmangnin kërcënimin e ekstremistëve në pushtet dhe ndërhyrjen e jashtme nga Rusia. Ju do na kujtoni se kemi pasur përvoja të ngjashme vitet e fundit në Egjipt, Tunizi dhe Siri, dhe se mbetëm të zhgënjyer kur bota nuk e kuptoi pozicionin tonë.

Megjithatë, ne kemi dëshmuar shfaqjet publike të afinitetit për sigurinë shtetërore, gardianët e iliminuar të kombit. Kohët e fundit, madje kemi filluar të dëgjojmë edhe zëra rreth “shtetit të thellë” Amerikan. Tani edhe kjo është gjithashtu diçka me të cilën ne jemi familjarë, dhe ajo ngre kaq shumë perspektiva interesante.

A do të përpiqet shteti i thellë të largojë presidentin e ri? A do tentojë gjyqësori të bllokojë programin e tij politik? Cilën anë do të mbajë ushtria? A do të fillojnë korrespondentët e huaj të flasin mbi “organet hije të shtetit amerikan”? Si do ta përdorë Hollivudi, krahu argëtues i shtetit të thellë, fuqinë e tij për të kundërshtuar presidentin? Ne jemi të trullosur nga padurimi.

Dhe meqë ra fjala tek ushtria, ndërsa ne qemë pak të zhgënjyer në fillim kur pamë se presidenti nuk kishte një sfond ushtarak, ai shpejt u zhvendos për ta korrigjuar atë duke emëruar një numër gjeneralësh në pozita të larta në administratë. Ne shpresojmë që ata të marrin pjesë në mbledhjet e kabinetit me uniformat e tyre; ka diçka shumë qetësuese tek udhëheqësi i kombit që rrethohet nga njerëz me uniforma ushtarake – mjafton të kini parasysh Sadam Hyseinin.

Trampi është qartazi dashnor i shfaqjeve të mëdha ushtarake. Marshimi ushtarak në Pennsylvania Avenue. Avionët ushtarakë që fluturonin mbi Nju Jork dhe Uashington DC gjatë paradës. Këtu dikush kupton realisht se si mendojnë se liderët e mëdhenj. (Ne mund t’i rekomandojmë rrobaqepës të shkëlqyer, për t’i qepur një uniformë ushtarake elegante).

Falë presidentit të lajmeve, ne mund të përdorim tanimë termin “regjim amerikan” vendi juaj e ka fituar plotësisht këtë titull. Natyrisht, një aspekt tjetër i rëndësishëm në këtë transformim, është qëndrimi përbuzës i presidentit ndaj mediave. Ngjashmëri të lezetshme. Nga fajësimi i shtypit për angazhim në komplotet e fshehta për të minuar atë, tek kërcënimi për aksesin e tyre në pallatin e tij në Shtëpinë e Bardhë, deri tek refuzimi për të pranuar pyetje nga gazetarë të caktuar, Presidenti Tramp na kujton disa prej liderve tanë.

Në fakt, një lider arab që ankohet mbi mbulimin mediatik të CNN-it, është tipikisht një element kryesor i jetës sonë politike. Kjo mori një kthesë interesante të shtunën e shkuar, kur presidenti akuzoi mediat e për stisjen e konfliktit të tij me Mukhabarat-in dhe ministrin e tij të Informacionit, Shon Spajser, që fshikulloi median për raportimin e madhësisë së turmës gjatë cëremonisë së inagurimit presidencial.

Kërcënimet jo aq të fshehura nga presidenti dhe zotit Spajser ndaj mediave, janë shumë në frymën e qeverisjes arabe. Ne jemi duke pritur të shohim se si saktësisht Presidenti Tramp, ka në plan të merret me një shtyp të bezdisshëm dhe të lodhshëm. Deri më tani, ai na kujton presidentin turk Rexhep Taip Erdogan, i cili ndoshta më shumë se çdo lider tjetër ka qenë në krye të lëvizjes për t’i treguar shtypit vendin e vet.

A do të vazhdojë ai të të ndjekë shembullin e zotit Erdogan, në reduktimin gradual të lirisë së shtypit, apo do të zgjedhë qasjen arabe, duke zëvendësuar të gjitha mediat në një apo dy organe shtetërore? Megjithëse, momenti kur ndjemë një solidaritet të vërtetë me popullin amerikan, ishte kur filluam të dëgjojmë gazetarët e BBC-së të flasin për qytetarët tuaj me tonin përkrahës që ata normalisht përdorin për Lindjen e Mesme. Korrespondentët u dërguan në qoshet e largëta të Shteteve të Bashkuara, për të biseduar me fermerët dhe punëtorët e fabrikavr, në përpjekje për të kuptuar se si ndjehen, dhe bënin pyetje mospërfillëse.

Unë vij nga British Broadcasting Corporation, a e njihni BBC? Ku informoheni? A ndjeheni të zemëruar? A luan feja rol në mënyrën se si po votoni? (E vetmja gjë që mungonte qenë fotografitë e njerëzve me bojën blu në gishtin e tyre, ju lutem konsideroni përdorimin e kësaj praktike në të ardhmen).

U fol gjithashtu edhe për bastione rurale dhe urbane. Ndarje të thella sociale dhe gjeografike, origjina e të cilëve shkon pas në kohë. Ata nuk janë tamam ndarje fisnore, por qenë gjithësesi më shumë se sa sektarizmi i mjaftueshëm fetare dhe politik për të ndezur interesin tonë. Kush janë liberalët dhe konservatorët, dhe si filluan mosmarrëveshjet mes tyre?

Cili është dallimi ndërmjet të djathtës alternative dhe Tea Party? Cila është origjina e skizmës ndërmjet neo-konservatorëve dhe paleokonservatorëve? Ishte hipnotizuese, të shihje korrespondentë e huaj teksa përpiqeshin të shpjegonin dallimet.

Dhe pastaj ndodhën trazirat. Në prag të inaugurimin, filluam të dëgjojmë mbi protestat e të rinjve kundër regjimit të ri. E pra! Ky është kufiri mbi në plagjiaturën tanimë. Ju lutemi shkruajini vetë komplotet tuaja dhe mos merrni më hua tonat.

Edhe pse, ne zakonisht presim që liderët të marrin pushtetin para se të fillojmë të protestojmë; e përlqejmë qasjen tuaj revolucionare parandaluese. Dhe inaugurimi, qe një shfaqje spektakolare: protesta, trazira, gaz lotsjellës – kishte të gjithë përbërësit e nevojshëm të një revolucioni arab.

Ne pamë imazhet e dritareve të thyera në Bankën e Amerikës, dhe një limuzinë të zhytur në flakë. Black Block la mesa duket vulën e vet në këto protesta. Dikush dogji një portret të zotit Tramp dhe një flamur amerikan. (dakord kjo ndodhi në Kanada, e megjithatë vlen të përmendet). Ne shohim sesi më shumë nga ato momente që u kapën në kamera, u shndërruan në fotove që ilustronin esetë në shtypin e huaj.

Edhe pse, nëse doni që këto protesta të jenë spektakle të suksesshme, më poshtë po japim disa këshilla të rëndësishme:Përdorni median sociale, dhe flisni për rëndësinë e Tëitter-it dhe Facebook-ut në përhapjen e protestës së lëvizjes. Sigurohuni që të theksoni se lëvizja juaj është pa udhëheqës dhe organike.

Vini në dukje faktin se nuk i përkisni asnjë prej partive politike tradicionale, apo se nuk keni ideologji të njohura. Dilni me slogane që tërheqin masat . Dhe mbi të gjitha, sigurohuni të theksoni se jeni ju të moderuarit . Gazetarët dhe analistët pëlqejnë të dëgjojnë gjëra të tilla, sikurse i zbuluam vetë gjatë protestave tona.

Dhe kini kujdes me marrjen e ndihmës nga fuqitë e jashtme. Ne dëgjojmë se si Kanadaja ashtu edhe Meksika, mund të përpiqen të ndërhyjnë në politikën tuaj të brendshme. Me rusët tashmë të përfshirë, kjo situatë premton të formësohet deri në një konfrontim ndërkombëtar. Jini e përgatitur për një përmbytje artikujsh nga think-tank të ndryshme, në lidhje me atë nëse ndërhyrja në SHBA qe e drejtë apo e gabuar, nëse ndryshimi i regjimit mund të ndodhë shpejt, nëse konfrontimi aktual do të shndërrohet në një konflikt të zgjatur, apo nëse në plan është një luftë me prokurë.

Fjalë paralajmëruese, para se të hysh në këtë shteg. Ne e provuam vetë revolucionin, dhe nuk funksionoi aq mirë. Ndoshta ju duhet vetëm të përshtateni me jetesën nën regjimin e ri. Na thoshit gjithmonë se qënia e një njeriu të dorë së fortë në krye, është zgjidhja më e mirë për vendet arabe, përndryshe do të kishte kaos. Fundja, populli amerikan nuk është ndoshta gati për demokracinë. Përballu me këtë situatë Amerikë, ju dukeni tanimë si një vend arab.

Sinqerisht,

Bota Arabe

Ps: Ne kemi marrë guximin të ridizenjojmë flamurin tuaj; A ju pëlqen? Gjithashtu, ne jemi duke i bashkëngjitur një formular aplikimi për në Ligën Arabe, merrni në konsideratë aderimin në të.

Karl Sharro është arkitekt, satirist dhe komentator për Lindjen e Mesme

Për dy pëllëmbë shqiponjë

Nga Enkel Demi

Në tetor të 2014 Olimpiakos i Athinës arrinte të fitonte në Champions League ndaj Juventusit me një gol të Pajtim Kasamit, shqiptar nga Struga. Kasami ma merr mendja ka hyrë në historinë e klubit grek, i cili do të ketë pak gjasa ta ripërsërisë një fitore të këtillë. Kasami festoi golin duke bërë shenjën e shqiponjës. Fill pas ndeshjes mësohet që ai u gjobit nga drejtuesit e klubit dhe jo vetëm. Në kronikat greke në televizion që pasqyronin rastet e kësaj ndeshje mund të shihje golin e Pajtimit nga të gjitha këndet, por festën e tij aspak. Nëse e kërkon në youtube festën e Kasamit e gjen, por nga postime jo greke. Të gjitha mediat e vendit fqinj e kanë cesuruar këtë gjë, veç po e pati ruajtur kush në arkivat personale. Ky është një rast i thjeshtë që rrëfen mendjen e kyçur jo vetëm të politikës greke, por mbi të gjitha medias, asaj që konsiderohet pararoja e ndryshimeve në mendim.

Ndaj, histeria e autoriteteve greke ndaj një fotoje gazmore të ushtarëve shqiptarë që shërbejnë në ushtrinë e Greqisë është krejt e kuptueshme. E çuditshme është se si ndonjë gazetë shqiptare me një farë qasje në publik pretendon që fotoja në fjalë ishte një komplot i shërbimeve inteligjente të vendit fqinj për të na nxjerrë nacionalistë. Kjo tezë e re rrëfen për të kundërtën e mentalitetit grek, për mentalitetin tonë të shqyer, i cili shprehet për pak “evro” nën dorë.

Qytetarët shqiptarë, gazetarët, rrjetet sociale, portalet dhe mediat reaguan jo se u çuditën nga veprimi i rekrutëve shqiptarë, sepse këtë e konsiderojnë krejt normale, por e panë me vend të mbrojnë disa bashkëpatriotë që rrezikojnë sipas Panos Kamenos pesë vjet burg për dy pëllëmbë shqiponjë. Do ta rrezikonin ndoshta burgun, nëse do kishin bërë shenjën e svastikës, përshëndetur si nazistët apo të kishin kryer veprime fyese me simbolet kombëtare të vendit ku jetojnë e shërbejnë. Asnjë gjë nga këto, por kanë bërë simbolin e tyre kombëtar. Ky simbol jo vetëm nuk është fyes, por gjendet shumë në modë në sport e kudo në Itali, Spanjë, Shtetet e Bashkuara dhe gjetkë. Përse e ka bërë Sergio Ramos simbolin e Pajtim Kasamit? Po karabinierët italianë, të cytur nga Hajri Kaci? Po Stipe Mesiç? Lista ka për të qenë e gjatë, sepse nuk ka mbetur shqiptar pa ia kërkuar një miku a mikeshe të huaj. Asnjë gjë të keqe nuk ka në këtë mes, jo më të mendosh që ka qenë komplot i SISDE, CIA apo MOSAD.

Nga ana e tyre shqiptarët nuk tuten të shprehin tolerancën e tyre pa kurrfarë droje. Askush nuk ankohet prej tyre, nëse një grek mban flamurin e vendit të tij në majë të çatisë në mes të Shqipërisë. Madje, më ka qëlluar në një dasëm tironcish të besimit islam të shoh se si nja dy të afërm të dhëndërit, të ardhur prej Greqie u hodhën përpjetë më keq se Zorba greku nën rritmin e sirtaki. Dasmorët u mblodhën rreth valltarëve u ulën në gjunjë dhe përplasnin duart, thua se kishin lindur në ishullin Kio të Miki Teodoraqis. Askush nuk u fye, megjithëse jo të gjithë e pëlqyen shfaqjen. Këta njerëz që jetojnë në Greqi padyshim që mund të marrin nga doket vendase, muzika e vallet, gjë që ndikon në kulturën e tyre, mënyrën e jetesës, por jo në identitetin kombëtar, sepse jam i bindur që pëllëmbët u shkojnë vetë si shqiponjë.

Por, le ta lëmë mënjanë Greqinë, sepse do na thonë që biem në kurthin e nacionalizmës dhe të rrëfejmë një tjetër rast tejet të veçantë; miqësorja e futbollit mes Italisë dhe Shqipërisë në Gjenovë, atje ku serbët e dogjën stadiumin me në krye Ivan Bogdanov. Masat e sigurisë edhe për shqiptarët ishin tejet të larta, por sa nisi ndeshja komentatorët italianë dhe tifozët hasën në një të papritur. Shqiptarët kënduan himnin e Italisë, njësoj si bënë me himnin e tyre. Ka gjasa të ndodhë sërish kjo gjë në ndeshjen që kemi në Palermo. Pse ngjau vallë? E thjeshtë fare; është një shenjë falenderimi nga qytetarët shqiptarë që jetojnë në vendin fqinj, sepse nuk ndjehen të ndrydhur apo të marrë nëpër këmbë. Bëhet fjalë për një vend, ku media i ka shumë zemër shqiptarët, sidomos për kronikën e zezë, por këta janë shqiptarët që po kthyen dy gota të këndojnë këngën, të hedhin vallen e pastaj të kërkojnë të bësh shqiponjën me pëllëmbë.

Lufta e BE kundër propagandës ruse

11 zyrtarë të BE-së kanë vetëm një detyrë: të zbulojnë dhe demaskojnë gënjeshtrat e botës, sidomos atyre që vijnë nga Rusia dhe të cilat kanë për qëllim dëmtimin e Europës perëndimore dhe sistemeve demokratike….

Nga Enver Robelli

“NATO është duke u përgatitur për luftë kundër Rusisë”. “NATO stacionin 3600 tanke në Europë”. “Bashkimi Europian e ka ndërmend të ndalojë babadimrin, sepse ndërtimi i babadimrave promovon epërsinë e racës së bardhë dhe lëndon ndjenjat e etnive me ngjyrë tjetër të lëkurës”. “Kjo është shpërbërja definitive e Bashkimit Europian,- tha europarlamentari Marek Duda”. “1000 myslimanë ia kanë vënë flakën kishës më të vjetër në Gjermani”. “700 mijë gjermanë e kanë braktisur vendin e tyre për shkak të politikës së Angela Merkelit”.

Gati të gjitha këto lajme janë përhapur nga mediat ruse apo nga portalet e përkrahura në mënyra të ndryshme nga Kremlini. Qëllimi është të shkaktohet huti, të dëmtohet Europa perëndimore, të goditen politikanë si kancelarja gjermane Angela Merkel dhe të nxitet urrejtja e qytetarëve europianë ndaj elitave politike. Të gjitha këto lajme janë të rrejshme. NATO nuk po përgatitet për luftë dhe nuk i ka stacionuar në Europë 3 600 tanke, por 87. BE nuk e ka ndërmend të ndalojë babadrimin, ndonëse këtë e kishte pohuar një gazetë bullgare. Europarlamentari Marek Duda nuk ekziston fare, rrjedhimisht as deklarata e tij. Kisha më e vjetër e Gjermanisë nuk është dëmtuar. (Këtë përrallë e kishte shpërndarë portali popullist amerikan Breitbart). Gjermaninë nuk e kanë braktisur 700 mijë gjermanë për shkak të politikave të Angela Merkelit.

Pas dyshimeve të shërbimeve amerikane se propagandistët dhe hakerët e Vladimir Putinit kanë ndikuar në zgjedhjet amerikane, tani ekziston frika se një gjë të tillë Kremlini do ta intensifikojë edhe në Europën perëndimore. Në shtator në Gjermani mbahen zgjedhjet dhe është në interesin rus të diskreditohet Angela Merkel, e cila ka arritur t’i bind vendet e BE-së të mbajnë në fuqi sanksionet kundër Rusisë për shkak të agresionit të Moskës në Ukrainë. Në interes të Putinit është po ashtu që në zgjedhjet presidenciale në Francë të fitojë popullistja antieuropiane Marine Le Pen, partia e së cilës ka marrë kredi nga një bankë e afërt me qeverinë ruse. Në përgjithësi për ta dëmtuar Bashkimin Europian Rusia mbështet kudo në Europë parti të ekstremit të djathtë.

“Ekipi Strategjik i Komunikimit Lindje” i shërbimit diplomatik të BE-së (EEAS) ka tërhequr urgjentisht vërejtjen mbi rrezikun që kanoset nga ndikimi rus. Një zyrtar i BE-së tha se Rusia do të përpiqet të ndikojë në zgjedhje në Europë ngjashëm si në SHBA. Për të luftuar propagandën BE ka krijuar në vitin 2015 një ekip, i cili ka vetëm një detyrë: të zbulojnë dhe demaskojnë gënjeshtrat e botës, sidomos atyre që vijnë nga Rusia dhe të cilat kanë për qëllim dëmtimin e Europës perëndimore dhe sistemeve demokratike.

Janë 11 zyrtarë që çdo ditë mbledhin lajmet e rrejshme dhe i demaskojnë ato. Deri më tani njësia për zbulimin e rrenave ka dokumentuar 2500 shembuj të dezinformimit, kryesisht nga Moska. Zyrtari i BE-së tha se prodhimi i rrenave është “pjesë e politikës shtetërore ruse”. Sipas gazetës gjermane “Die Zeit” zyra e BE-së për luftimin e rrenave ruse përkrahet nga 400 gazetarë, punonjës universitarë, zyrtarë, aktivistë të OJQ-ve në 30 vende. Ata e herrin internetin nga lajmet e rrejshme (“Fake-News”) që prodhojnë fabrikat ruse si “Rosija sevodnja”, “Rusia sot”. Më së largu në fund të shtatorit, pas zgjedhjeve parlamentare në Gjermani, do të shihet nëse 11 nëpunësit e ndershëm të BE-së kanë arritur ta pengojnë propagandën ruse.

Prej 3 muajsh situata në Kosovë është e tensionuar

Ambasadori i Shqipërisë në Kosovë Qemal Minxhozi i është përgjigjur pozitivisht ftesës së Komisionit të Jashtëm për të raportuar lidhur me ngjarjet më të fundit në Kosovë që prej tre javësh kanë shkaktuar tensione mes Kosovës dhe Serbisë.

Që në fillim të mbledhjes, kryetarja e Komisionit, Arta Dade theksoi se Komisioni do të mbajë në vëmendje ngjarjet që ndodhin në Kosovë.

Ndërsa ambasadori Minxhozi , teksa po raporton për ngjarjet e fundit mes Serbisë e Kosovës u shpreh para deputetëve se prej 3 muajsh situata mes dy vende është tensionuar, kohë kjo që përkon me ngritjen e murit në urën e Ibrit, në Veri të Mitrovicës.

“Prej 3 muajsh situata në Kosove është e tensionuar. Muajt e fundit është niveli më i ulët i bashkëpunimit. Arrestimi i Haradinajt e dërgimi i trenit ka acaruar situatën”- mësohet të jetë shprehur ambasadori qemal Minxhozi.

Ushtria e shejtë zvicerane i kundërpergjigjet asaj greke me gjestin e shqiponjës së bukur dykrenare

Faleminderit ushtarë  Zvicëran !

Përderisa Greqia ka filluar masat represive ndaj ushtarëve që bënë gjestin e shqiponjës me duar, ushtria zvicerane i përshëndetë të gjithë shqiptarët kudo janë me gjestin e shqiponjës së bukur dykrenare.

Faleminderit, Zvicër!

__________________________

Greqi, 60 ditë burg për ushtarët që bënë shqiponjën

Shtabi i Përgjithshëm i Ushtrisë Greke ka thënë sot se 7 ushtarët shqiptarë që bënë shqiponjën do të dënohen me nga 60 ditë burg.

Kështu, Mono Neës shkruan sot se kjo masë është kërkuar nga kreu i shtabit dhe është maksimumi i dënimin disiplinor që jepet për anëtarët e ushtrisë greke.

Kërkesa është dërguar në Ministrinë e Mbrojtjes dhe pritet që të firmoset nga Kamenos. Pas kësaj, nuk dihet fati i ushtarëve, nëse do të përjashtohen nga ushtria ose jo.

Fotoja ka ngjallur reagime të ashpra në Greqi, por ndërkohë, historiani Arben Llalla ngre pikëpyetje për origjinën e ushtarëve, raporton “Panorama”.

Ai shkruante dje se ata mund të jenë grekë, pasi identitetet e tyre nuk janë zbuluar kurrë dhe nuk ka asnjë reagim as të familjarëve.

Sipas tij kjo mund të jetë një lojë e qarqeve greke për të sabotuar tryezat e përbashkëta Greqi-Shqipëri.

********

Vetë ministri i Mbrojtjes në Greqi kërkoi dënim maksimal për këta ushtarë, madje pritet që për ta të mblidhet parlamenti në një seancë të jashtëzakonshme.

Një veprim absolutisht i pamenduar gjatë nga këta ushtarë shqiptarë, mesa duket do të rezultojë fatal për ta. Pavarësisht faktit se foto të tilla kanë bërë edhe ushtarë shqiptarë në Itali, Amerikë, Francë, madje edhe qytetarë të këtyre vendeve, konkteksti historik në të cilën ndodhet Shqipëria dhe Greqia, bën që shteti ynë fqinjë çdo veprim të shqiptarëve ta marrë si provokim lufte, edhe nëse nuk është aspak kështu.

Kjo duket edhe në “terrorin” që Policia greke ka ndërmarrë si aksion ndaj shqiptarëve për të kjthyer për në vendlindje këdo që është pa letra. Rasti konkret ka ndodhur mbrëmë me një të ri, i cili tha se sapo kishte mbaruar punën, kur po kthehej në shtëpi, dy motorë të Policisë greke i presin rrugën dhe i kërkojnë dokumentet. Ai shkroi menjëherë pranë JOQ, për të paralajmëruar të gjithë shqiptarët e tjerë që të bëjnë kujdes në këto ditë.

“U habita se kjo nuk kishte ndodhur ndonjëherë më parë, por që pas fotografisë së ushtarëve gjendja është acaruar edhe për ne të tjerët. Duke qenë se nuk më ka ndodhur më parë të më ndalë policia greke në këtë mënyrë, nuk i kisha marrë letrat me vete dhe u thashë që i kisha harruar në shtëpi. Ata më çuan menjëherë në komisariat. Nga aty telefonova familjen që më sollën letrat. Po u them të gjithë shqiptarëve që ndodhen në Greqi, këtë kohë mos lëvizni pa letra. Edhe diçka tjetër, për mendimin tim ushtarët që kanë bërë shqiponjën kanë bërë gabim shumë të madh.”

********

Grekët i kap “makthi”, publikohet foto tjetër me shqiponjën në ushtri

Pak minuta më parë në agjencitë e lajmeve greke po qarkullon një lajm ku ka dalë në dritë një tjetër foto me një ushtar me uniformë të ushtrisë greke, i cili bën shqiponjën.

Megjithëse ende nuk dihet origjina dhe vërtetësia e kësaj fotoje por duket se autoritetet janë vënë në alarm pasi nuk dihet nëse këto janë episode të izoluara apo është një fenomen që ndodh kudo në Greqi pa rënë në sy të drejtuesve grekë, raporton Newsit.gr.

Nëse kjo foto është origjinale, ky do të ishte një problem i madh për Greqinë pasi thuhet se kjo foto është bërë në një repart serioz dhe tepër sekret.

Fondi për të Drejtën Humanitare(FDH)Fshehja e dëshmive të krimeve gjatë luftës në Kosovë – OPERACIONI I FSHEHJES SË TRUPAVE”.

Klikoni këtu : http://www.hlc-rdc.org/wp-content/uploads/2017/01/Dosije_OPERACIJA_SKRIVANJA_TELA._eng.pdf

Fondi për të Drejtën Humanitare e ka publikuar sot një dosje të titulluar “Fshehja e dëshmive të krimeve gjatë luftës në Kosovë – OPERACIONI I FSHEHJES SË TRUPAVE”.

Sipas këtij dokumenti, zyrtarët më të lartë të qeverisë, më sakt Ministrisë së Brendshme të asaj kohe në Serbi, dhe departamentet e ushtrisë së ish Jugosllavisë kanë qenë të përfshirë në fshehjen e krimeve të kryera ndaj civilëve shqiptarë të Kosovës.

“Dëshmitë e pohojnë se vendimi për fshehjen e provave të krimeve të kryera është marrë prej marsit të vitit 1999 në nivelet më të larta të qeverisë, dhe lë të kupton se pjesëtarë të‘MUP-it’ serb (Departamenteve të Sigurimit të Shtetit dhe Departamentit të Sigurisë Publike) dhe departamenteve të Ushtrisë Jugosllave që kanë qenë në krye të ‘pastrimit të terrenit’, kanë qenë të përfshirë në të”, thuhet në kuadër të përmbledhjes së publikuar nga FDH.

Dokumenti kujton se prej vitit 2001, në varrezat masive që janë zbuluar në Serbi, janë gjetur 941 trupa të shqiptarëve, shumica civilë që janë vrarë gjatë luftës së Kosovës në vitin 1999.

“744 trupa të shqiptarëve të Kosovës janë gjetur në Batajnicë, në periferi të Beogradit, së paku 61 në Petrovo Selo, dhe 84 në Liqenin e Peruqac. Së paku 52 trupa janë gjetur në varrezën masive në Rudnicë”, kujton FDH.

Dosja kujton se trupat e gjetura nëpër varrezat masive nëpër Serbi nuk kanë qenë vetëm të burrave, por edhe të grave dhe fëmijëve.

“Arsyeja e vrasjës së tyre, në shumicën e rasteve, ka qenë plaga e shkaktuar nga plumbi, kryesisht në kokë, duke sugjeruar që viktimat nuk kanë vdekur gjatë luftës, por si rezultat i vrasjes me ekzekutim”, thuhet më tej në këtë dokument.

Fondi për të Drejtën Humanitare tregon se për të zbuluar fshehjen e krimeve ndaj shqiptarëve të Kosovës ka mbledhur të dhëna nga dëshmitarët, të mbijetuarit e krimeve, të përsonave që kanë pasur informacione për krimet, kryesisht pjesëtarët e policisë dhe punonjësit e kompanive që “kanë marrë pjesë në transportimin dhe varrosjen e trupave”.

“Krahas kësaj, janë analizuar jo pak dokumente policore dhe ushtarake, kryesisht ato që janë gjetur përmes bazës së të dhënave të Tribunalit të Hagës (ICTY), por edhe disa dokumente që i ka gjetur vet Fondi për të Drejtën Humanitare, përtej gjykatave”, thuhet nga FDH.

FDH shkruan se “gjashtë vjet prej zbulimit të varrezës masive në Batajnicë, Petrovo Selo dhe Liqenin Peruqac, si dhe tre vjet prej zbulimit të varrezës masive në Rudnisë, të gjitha këto lokacione mbesin të pashënuara, pa ndonjë shenj që tregon se qindra trupa të burrave, grave dhe fëmijëve që janë vrarë në krime masive në Kosovë, janë varrosur në Serbi”.

E njejta organizatë thotë se e kanë nisur iniciativën për ndërtimin e një memoriali afër varrezës masive në Batajnicë, ndërsa në kohën e publikimit të dosjes, peticioni i nisur në internet e ka marrë përkrahjen e qindra njerëzve.

“Askush nuk është mbajtur përgjegjës para gjykatave në Serbi për operacionet e mëdha të fshehjes së trupave të viktimave shqiptare të Kosovës në varreza masive”, thuhet në fund të përmbledhjes së dosjes së publikuar Fondi për të Drejtën Humanitare.