Newsweek: Rusia po ngjall frikëra lufte, duke dërguar avionë, tanke dhe mjete të blinduara për Serbinë

E frikësuar prej ndikimit të NATO-s dhe BE-së, Rusia bëri këtë javë dërgesën e parë të premtuar, të avionëve luftarakë në Serbi, ndërsa më shumë automjete ushtarake dhe mbrojtje kundër-ajrore pritet t’i dërgohen aleatit të vjetër rus në të ardhmen e afërt, teksa në Ballkan tensionet sa vijnë e rriten, sipas Associated Press.

Rusët dërguan dy avionë MiG-29, të cilët u çmontuan dhe u transportuan në një aeroplan transporti, teksa katër të tjerë pritet të mbërrijnë deri më 20 tetor, në kohën e vizitës së ministrit rus të mbrojtjes, Sergei Shoigu.

Rusia ofroi avionët me dy motorë, në gjendje të arrijnë shpejtësi maksimale prej më shumë se 1.400 milje në orë dhe që fillimisht debutuan në kulmin e Luftës së Ftohtë në vitet 1970, pa pagesë, megjithëse kostoja e Serbisë për rregullimin dhe modernizimin e avionëve mund të shkojë rreth 236 milionë dollarë.

“Ne do të vazhdojmë të mbrojmë lirinë dhe pavarësinë tonë”, tha Presidenti serb Aleksandar Vuçiç.



Marrëveshjet e armëve, të cilat aktualisht përfshijnë bisedime për të siguruar sistemin e raketave tokë-ajër S-300 të Rusisë, të lëvizshme dhe në gjendje të godasin në rreze të gjata, konsiderohen si një mënyrë për Rusinë, që ta mbajë Serbinë brenda sferës së saj të influencës dhe të krijojë distancë, midis vendit ballkanik dhe NATO-s dhe BE-së.

Afrimi me Rusinë për qëllime të mbrojtjes, pas viteve të tëra luftë me fqinjët Kroacinë, Bosnjen dhe Kosovën në vitet 1990, pas shpërbërjes së Jugosllavisë, mund të vërë në provë Serbinë, pasi shumë serbë mbeten skeptikë për t’u bashkuar me BE.

Serbia nuk është anëtare e plotë e NATO-s, por ka qenë pjesëmarrëse aktive në programin jo-ushtarak Partneritet për Paqe të organizatës, që nga firmosja në dhjetor 2006.

Por Serbia është në negociata për t’u futur në BE – një aleancë ekonomike pra, ndryshe nga NATO-ja – me bisedimet që pritet të finalizohen deri në vitin 2019. Beogradi mori mbështetje të martën nga kryeministrat e tre vendeve të BE, Bullgari, Greqi dhe Rumani.

“Të gjithë e dimë se vendi i natyrshëm i Serbisë është në Bashkimin Evropian”, tha Kryeministri bullgar Bojko Borisov.

Marrëdhëniet me BE-në, megjithatë, nuk janë më të mirat për momentin. Vuçiç shprehu zhgënjim të martën mbi vendimin e BE për të mos njohur referendumin e pavarësisë të Katalonjës – një përpjekje e fundit për t’u larguar nga Spanja – ndërkohë që po BE, mbështeti shpalljen e pavarësisë së Kosovës nga Serbia në 2008.

“Kosova fitoi pavarësinë pa mbajtjen e referendumit, por Katalonja … nuk mund të marrë diçka të tillë”, tha Vuçiç. “Nganjëherë, ne, serbët, pyesim veten pse duhet të jemi viktimë e standardeve të dyfishta?”

Donald Trump: E drejta ime të ndaj informacione sekrete me Rusinë. Clinton, kundër Trump

Donald Trump ka mbrojtur atë që e cilëson si të drejtën e tij absolute për të ndarë të dhëna me Rusinë, ndërkohë që dy zyrtarë të lartë të administratës së tij, këshilltari i Sigurisë Kombëtare, Herbert Raymond McMaster, dhe Sekretari i Shteti, Rex Tillerson, u përpoqën t’i hidhnin poshtë si të pavërteta raportet e medieve amerikane, sipas të cilave, kreu i Shtëpisë së Bardhë u ka përcjellë informacione tepër sekrete zyrtarëve rusë gjatë një bisede në Zyrën Ovale.

“Si president desha të ndaj me Rusinë, dhe kam të drejtën absolute ta bëj një gjë të tillë, fakte të lidhura me terrorizmin dhe sigurinë e fluturimeve ajrore. Janë disa arsye humanitare, përpos kësaj, dua që Rusia ta përshkallëzojë luftën e saj kundër ISIS-it dhe terrorizmit”, thuhet në mesazhin e Trump.

Raporti i “Washington Post”, i përcjellë më pas edhe nga “New York Times” e media të tjera, pretendon se Trump ka nxjerrë informacione të fshehta lidhur me një komplot të Shtetit Islamik, të përqëndruar – sipas shkrimit, – te përdorimi i laptopëve në avion.

Të dhënat e nxjerra nga presidenti, sipas “Washington Post” mund të vënë në rrezik një burim zbulimi me rëndësi të madhe lidhur me ISIS-in, si dhe mënyrën me të cilën ishte siguruar ai informacion.

Lëvizja e Trumpit, në thelb nuk është e paligjshme, sepse presidenti amerikan e ka autoritetin për të ndarë informacione, edhe nëse konsiderohen sekrete. Por lëvizja është kritikuar ashpër nga demokratët, e ka shtyrë edhe vet eksponentë të Partisë Republikane, të kërkojnë shpjegime.
Një diplomat i lartë i NATO-s, i cituar nga “Reuters”, mësohet të ketë thënë:

“Nëse është e vërtetë, kjo ka për ta lëkundur shumë besimin e aleatëve, që edhe kështu shqetësohen nga ideja e ndarjes së informacioneve më delikate”.

Clinton, kundër Trump. Zyrtarizon lëvizjen “Përpara së bashku”

Hillary Clinton ka nisur zyrtarisht rezistencën ndaj presidentit Donald Trump. Ish-kandidatja për presidente e Shteteve të Bashkuara ka krijuar një organizatë të re politike, synimi i së cilës është të nxisin shtetasit amerikanë të përfshihen në politikë dhe të mbështesin grupet që kundërshtojnë Trumpin nga larg.

Lëvizja “Përpara së bashku” e rikthen kështu praktikisht ish-Sekretaren e Shtetit në arenën politike të vendit, pas disfatës përballë miliarderit republikan në presidencialet e nëntorit.

“Nga marshimi i grave drejt aeroporteve, ku komunitetet i mirëpresin emigrantët dhe refugjatët, deri te takimet në hollet e bashkive, amerikanët po flasin e po e ngrënë zërin e tyre më fort se më parë”, shkroi ajo në një “e-mail” drejtuar mbështetësve të vet.

“Sfidat, me të cilat përballet vendi, janë reale, – shton Clinton. – Nuk përshkruhet me fjalë ajo që mund të arrijmë, nëse do të hyjmë në betejat e së ardhmes me pasionin dhe vendosmërinë që ndiejmë sot”.

Demokratja 69-vjeçare përmendi 5 grupe me prirje majtiste, që do t’i mbështesë lëvizja e re. “Organizata, – sqaroi ajo, – është e përkushtuar ndaj avancimit të atij vizioni që fitoi 66 milionë vota në zgjedhjet e fundit”. Shifër kjo, që i referohet qartazi fitores së saj me votë popullore ndaj faktit. “Ky fakt vazhdon ta irritojë së tepërmi presidentin Trump”.

Zëdhënësi i Komitetit Kombëtar Republikan, Michael Ahrens e kritikoi lëvizjen e Clintonit, e tha se po të ishin të zgjuar, demokratët do ta kuptonin se është koha për të lëvizur përpara pa ish-Zonjën e Parë.


*****

Për shkak të tendosjeve mes NATO-s dhe Rusisë, aleanca ka nisur një kurs të ri. Po cili do të jetë pozicioni i Evropës në këtë kontekst?

Planet për reformimin e NATO-s ekzistojnë prej dekadash. Por qëndrimet e paqarta të presidentit amerikan, Donald Trump për rolin e Aleancës kanë rrënuar shumë përfytyrime të evropianëve. Përveç kësaj, Trumpi i cili e quante NATO-n të vjetëruar, ka kërkuar prej anëtarëve të saj që të shtojnë të dhënat për sektorin e mbrojtjes dhe ka sinjalizuar më shumë izolim në politikën e jashtme amerikane. “Është NATO vërtetë e vjetëruar? Absolutisht!” Jack Matlock, një nga ish – ambasadorët e fundit amerikanë në Bashkimin Sovjetik dhe autor i shumë librave për kohën e Luftës së Ftohtë, për Deutsche Wellen shpjegon: “NATO është themeluar për të evituar ndonjë sulm të Bashkimit Sovjetik ndaj Evropës Perëndimore. Rusia nuk mund të matet me pjesën tjetër të Evropës apo t’i dominojë ato. Ndryshe nga Trumpi, Matlock beson se ngritja e aftësisë së mbrojtjes do të ishte një hap në drejtim të gabuar.

“Është një iluzion i rrezikshëm të mendosh se konfliktet tona mund të zgjidhen përmes një gare ushtarake”, thotë Matlock, i cili e ka prezantuar SHBA-në në Moskë nga vitit 1987 – 1991. Në kohën e presidentit Ronald Reagan ai kishte një rol vendimtar për uljen e tensioneve të atëhershme mes Bashkimit Sovjetik dhe Perëndimit.

“Problemet ushtarake mes NATO-s dhe Rusisë sot më kujtojnë lojërat gjeopolitike të forcave të mëdha në vitin 1914”, kujton Matlock kohën në prag të fillimit të Luftës së Parë Botërore dhe pyet: “A thua fuqitë e mëdha nuk kanë mësuar asgjë nga historia?”

Ngritja e Gjermanisë

Pas themelimit të NATO-s në vitin 1949, sekretari i parë Hastings Ismay tha se për shkak të partneritetit “Rusia duhet të mbetet jashtë, amerikanët brenda ndërsa Gjermania poshtë”. Tani kur BRSS kaherë nuk ekziston dhe amerikanët po e rimendojnë rolin e tyre, Gjermania është ngritur në një prej fuqive më të mëdha ekonomike, ka marrë rolin udhëheqës në BE dhe është shndërruar në rrafshin diplomatik në një Global Player.

Por gjermanët ende janë të pakënaqur me faktin që çështjet e sigurisë drejtohen nga të tjerët, thotë Joachim Bitterlich në intervistë me DW. Në fund të viteve 1990-të ai ishte ambasador i Gjermanisë në NATO ndërsa më vonë edhe këshilltar i kancelarit Helmut Kohl dhe një prej autoriteteve më të njohura diplomatike të vendit.

Tani kur qëndrimi i SHBA po ndryshon, fuqitë evropiane duhet të marrin një rol më të fuqishëm në çështjet e mbrojtjes, thotë Bitterlich. “Trumpi ka thënë se NATO është vjetruar. Ne tani mund të diskutojmë se çfarë do të thotë kjo, por unë do të thosha se aleanca ka nevojë për reformim”, shton ai.

Përgatitjet për vizitën e Trumpit në maj

Uashingtoni nën presidentin Trump do të shtojë presionin ndaj aleatëve që të shtojnë mjetet financiare për mbrojtje, që ndoshta nuk përjashton edhe mundësinë e ndërhyrjeve në afërsi të BE, mendon Bitterlich.

Në shtigje afatmesme pritet të vazhdojë trendi i forcimit të evropianëve brenda NATO-s. Bitterlich thotë se Gjermania për shkak të ngarkesave nga historia do të ishte shumë e interesuar që Franca të merrte rolin udhëheqës në çështjet ushtarake. Detyra e parë e evropianëve është përgatitja e vizitës së parë të Trumpit në maj të këtij viti, në samitin e G7 në Itali dhe samitin e NATO-s në Bruksel. Këtu bën pjesë edhe hartimi i një plani për ngritjen e aftësive të mbrojtjes së vendeve evropiane. Përveç kësaj duhet hartuar plane edhe për njësi dhe struktura të përbashkëta komanduese, më shumë specializime dhe programe të përbashkëta armatimesh.

“Në këtë kuptim, besoj se bisedimet për një ushtri të përbashkët nuk janë edhe aq të pakuptimta”, thotë Bitterlich: “Ne gjithmonë do të bashkëpunojmë me SHBA, por ne duhet të marrim përgjegjësi më shumë, që do të thotë se duhet të jemi më të fuqishëm dhe më efikas.”

“Ide marrëzi”

Turbulencat politike mes SHBA. BE dhe Rusisë vijnë në një kohë jo të mirë: “trupat amerikane janë stacionuar në afërsi të kufirit me Rusinë, dhe të dy vendet janë duke rritur arsenalet e tyre bërthamore. Moska aneksoi Krimenë në vitin 2014, ndërsa NATO ka ngritur nivelin e gatishmërisë. Rusia fajësohet për dërgimin e trupave në lindje të Ukrainës, ndërsa SHBA ka dërguar muajin e kaluar mijëra trupa dhe qindra automjete të blinduara në vendet afër Rusisë – Poloni, Hungari dhe Rumani për të evituar ‘agresionin rus'”.

Por Bitterlich dhe Matlock pohojnë se Rusia nuk do të sulmojë NATO-n. “Rusia nuk do të sulmojë asnjë vend fqinj, anëtar të NATO-s dhe nuk do të rrezikojë në asnjë mënyrë futjen e SHBA në luftë kundër Rusisë”, pohon Matlock: “Kjo do të ishte një ide marrëzi.” Matlock thekson se forcimi i bazave ushtarake në lindje nga NATO shkel marrëveshjen me Rusinë se SHBA nuk do të mbajë trupa në Lindje.

Kaukazi dhe Ukraina – linjat e kuqe të Putinit

“Baltiku për Putinin është i humbur”, thotë Bitterlich: “Ai nuk është vërtetë i interesuar për këto vende dhe kjo vlenë edhe për Poloninë”. Putin ka bërë të ditur se linjat e kuqe janë në Kaukaz dhe në Ukrainë. “Mendoj se amerikanët dhe evropianët që nga fillimi i shekullit kanë bërë tepër gabime ndaj Rusisë. Ato e kanë vlerësuar gabimisht Rusinë dhe pa nevojë i kanë bërë presion. Ato nuk kanë dëgjuar paralajmërimet për shkak të ekspansionizmit të NATO-s në çështjen e Gjeorgjisë dhe Ukrainës. “Amerikanët kanë bërë shumë gabime psikologjike. Obama e ka përshkruar Rusinë si një ‘fuqi rajonale’. Edhe evropianët e kanë sjellë Rusinë në një gjendje të pamundur në çështjen e Ukrainës”.

Bitterlich mendon se NATO ka ardhur në një moment kur duhet të ndërtojë raporte më të arsyeshme me Rusinë. “Kjo nuk do të ndodhë gjatë natës. Disa gjëra kërkojnë kohë për të ruajtur fytyrën e të dy palëve, por vullneti ekziston. Amerikanët me Trumpin do të përpiqen që të gjejnë një rrugërrugën për tejkalimin e problemeve, që do të ishte mirë për evropianët.”

Ndërsa Matlock mendon se “siguria e Evropës nuk varet nga SHBA”. Nëse evropianët, duke përfshirë edhe Rusinë, vendosin që të rikthejnë zhvillimet tragjike nga e kaluara dhe të luftojnë kundër vete, atëherë nuk mund t’i shpëtojë as SHBA”. Por Matlock nuk e beson se kjo do të ndodhë.

“Unë dua të shtoj se Evropa nuk është e plotë dhe paqësore pa Rusinë apo me Rusinë si armike.”

Letër nga Athina

Athinë, 28, Shtator, 2017!

        SOTIR ATHANASI

   “KOMPLEKSI ELEKTRA”
“UJËRAT E ÇMËNDURA OSE
  MANJAKE NË DETIN “JON”
          (PARAMNEZI*)
           

Laerti I befasoi studentët e tij me fotot e nxjerra nga mikroskopi.
Tejet të zmadhuara si ca përbindsha, ato mikrobe, t'a shpifnin me lakminë e tyre të kthyer në babëzi për të gllabëruar gjithçka u dilte përpara, të ndjekura pas me sinxhirin çfarosës të  larvave.
Dhe të mendosh se ndodheshin në laptopet e çdo granduandi për master në mikrobiologji, të cilët gjithsesi, e dinin rrezikun e tyre dhe I pastronin herëpas'here  me solucione asgjësuese aparatet elektronike.
Mikrobiollogu u dha studentëve udhëzimet e çastit si detyrë shtëpe dhe e la auditorin.
Në kafen përjashta, iu desh të qëndronte disa çaste sa të merrte kazanin e mbeturinave qytetare makina e bashkisë. Atje e priste kolegu I tij, Odiseja. Jo vetëm për t'u zëvëndë-suar prej tij  si konsulent për studentët  atë  javë që ai do të qëndronte në periferi të Athinës, por edhe për të këmbyer mbi problemin profesional, ndodhur tetëmbëdhjetë vjet  më parë. Pasojat, plotësisht fatale, tanimë kishin ngjarë. Çfarë?  Rripi që I kishte shkaktuar plagën në sup  Oficerit Madhor, përfundimisht, doli se qe infektuar me mikrobin e PLASJES.  Merren me mënd pasojat. Kur dihet botërisht se, asnjë nuk ka shpëtuar nga kjo sëmundje. Nga ana e saj, prokuroria, pas hulumtimeve  në dokumenta-cione, shkonte drejt përfundimit se: laboratori mikrobiologjik, i cili kish lëshuar doku-mentin e pastërtisë së lëkurës, mundet të qe firmosur nga  ODISEA.  Ky, si specialist i vetëm mbikëqyrës  I atij laboratori, duhet të përgjigjej për pasojat dhe me 'to, s'bëhej aspak  shaka.
- Të thirri prokurori?
- Po dhe më paralajmëroi të mos largohem nga qyteti. Kam të drejtën e lëvizjes vetëm nga shtëpia në fakultet, domethënë në laborator I gatshëm   në çdo kohë që do t'u duhet të më thërresin.
- Pse?
- Sepse Oficeri Madhor përfundoi në varreza dhe dikush duhet të paguajë për vleftën e predhave që e shoqëruan përcjelljen e tij.
Laertit nuk I pëlqeu aspak ky arsyetim se këtu, bëhej fjalë për humbjen e jetës së një njeriu dhe aspak për vlerën e ceremonisë mortore. Veç kësaj, ai vërejti çrregullime në psiqikën e tjetrit se:edhe për 'të, s'ishte në rrezik thjesht karjera profesionale, por edhe jeta e tij në liri. Kaq mjaftonte që Laerti,  t'i  shmangej çdo diskutimi. Aq më  pak të jepte mendimin tërësisht kundër për ceremoninë protokollare të Oficerit Madhor. Përkundrazi,  Laertit, iu kujtua batuta e PASTERIT,  kur një hamall që shkarkoi qymyrin për laboratorin e tij, i pakënaqur me shpërblimin e pamerituar, u shamatua me ‘të dhe e  thërriti në duel. Shkencëtari mikrobiolog që e njeh bota, I tha: - "Dakort. Unë kam të drejtë të zgjedh ar-mët. Kështu?
- Po, - iu përgjigj ky  I pagdhënduri i bindur në fitore cilado të ish përzgjedhja e armatimit. Ai qe gati të çonte në botën tjetër vetëm për ca  qindarka edhe vetë Zotin (po të mundte ),  jo më  një . . .,”farë biologu”, siç I dukej se qe, I veçanti LUI PASTER.
- Unë preferoj që tani këto dy strishe*). Dakort?, - I tha shkencëtari.
- Dakort, - u përgjigj në tym qymyrshitësi.
Mikrobiologu shtoi:
- Njëra nga ato është menjëherë  vdekjeprurëse. Cilën dëshironi ju, zotni? "
Fletët e trimit u palosën. Qeshi dhe u tërhoq.
- Pra, shakaje që bëri dhe i ngjiti me serahoshin idhulli ynë, LUI PASTER-i, duhet të ketë rënë jashtë me  PROKURORIN dhe nuk eci, siç edhe e menduam. Kështu?
- Absolutisht, - tha ai dhe ndërroi temë: - Më duket se këtu ndahemi, miku im dhe ajo, siç unë mendoj, është përfundimtare.
- Pse ?
- Sepse mund të hyj në burg. Festën për përvjetorin e  tetëmbëdhjetë të vajzës suaj, unë, që  përherë kam qënë I pranishëm në kremtimin e saj, do të jem në burg.  Uroi edhe nga ana ime një qind vjet vajzës. ( nuk tha “Asaj”, siç duhet të përmbushte në ligjëratë të drejtë fjalinë. Por, përsëriti fjslën: VAJZËS ). Kjo, si të qe agrep iu ngjit në vesh dhe mori rolin e shamisë së Otellos  për Laertin, I cili atë çast mendoi:
“Ne duhet të ishim ndarë tetëmbë. . . , jo. Nëntëmbëdhjetë vjet më parë”, atëhere kur më përcolle për DISERTACION në Havard”.
Kaq mjaftoi që zgjidhja e kësaj dileme të merte një tjetër vlerë.
Dhe vërtet. Pas kësaj Laerti, nuk I la asnjë detyrë pedagogut të mikrobiologjisë dhe parapëlqeu që të përdorte vetëm uikendin dhe të hënën të rikthehej  pranë studentëve në fakultet. Prandaj shprehu diçka të rëndomtë ngushëlluese diktuar nga mirësjellja dhe u largua.
Në të vërtetë ndjeu keqardhje kolegësh, se kishin afërsisht dy dekada që bashkëpunonin, ndonëse secili, në laboratorë të veçantë. Por korektesa,  sidomos në specialitet e mjegullonte atë, për të mos thënë se e kthente në të kundërtën.  Vdekja e një njeriu nga pakujdesia profesionale për ‘të,  përbënte Alfën dhe  Omegën e gjërave. Në rastin konkret, fliste edhe për mangësi në karakterin e kolegut të tij. Këtu ata u ndanë: Odiseja zbriti poshtë për të marrë metronë.
Laerti u ngjit lart për të kapur trolin që sapo mbërrijti.Parmaku I hekurit, së cilës iu qep, i kujtoi ganxhën e ngjitur tashmë në vesh dhe u shkëput prej saj me vrullin që të pais zëmërimi si edhe me shpejtësinë që të “shpërblen” dyshimi. Veçse:“dhen theli kopo, theli tropo”, - na këshillon një fjalë e urtë greke. Dhe në shqip do të thotë:  "Nuk do mund, do mënyrë”.
Një pëllumb, tërësisht I zi, si të qe artificial e t'a kishte vënë dikush me dorë të kudronte ngjitjen e nxituar të mikrobiologut, në mëndjen e tij edhe më të ngutur e të turbullt, u zhndërrua dalëngadalë nga shpend, në një përbindësh. Zëri I brëndshëm I tha se duhet të jetë i familjes së pëllumbave. Por meqënëse zmadhimi I tij kapte shifrën tetëmbëdhjetë, transformohet në një fajkua gjigant. Kaq mjaftoi që një tjetër "mikrob",  si PLASIA në rrypin e Oficerit Madhor, të fitonte të njëjtat përmasa e të paisej ( në heshtje dhe fshehtë-si të plotë ) me po ato tipare jetëngrënëse si në rastin e Ushtarakut të Lartë.. Mikrobiolo-gu Laert. Ishte I ndërgjegjshëm për këtë "infeksion", ashtu siç edhe mbante ende të ndryrë sythin e tij, mbjellur në tru nëntëtëmbëdhjetë vjet të shkuara dhe që, sapo u vadit.
Formimi kulturor e aq më pak ai profesional, mund të luanin rolin imun në ndërgjegjen e tij, tashmë të sapodalë nga kalcifikimi ( për të folur me gjuhën mjekësore,  e barabartë me shprehjen tonë, aq të goditur: zënia kore e "plagës").
2..
Në plazhin te UJËRAT E ÇMËNDURA ose: MANJAKE,  Laerti, po të themi se shkonte rrallë, ndonëse aty kishte shtëpinë e gjyshit lënë trashigim,  nuk do të ishim të saktë. Megjithatë, si atë ditë, kur në timon të makinës së tyre ishte vajza dhe pranë saj e ëma, kurse ai mbrapa, qe jo vetëm rast I pazakontë, por i vendosur ashtu si pas shpine, kyçte planin e fshehtë të tij, për të dalë në dritë me zhurmë si cermonia mortore e Ushtarakut të Lartë. Veç së tjerash, kaq fjalëpak, kaq pa zhurmë, pa shakarat e tij karakteristike, sidomos me të bijën, mund të themi se ishte hera e parë dhe siç do të ktheheshin nga uikendi, mund të pranojmë që tani, se ishte hera e fundit.
Një parandjenjë çuditërisht e ligë deri në një shtjellë gjëmëmadhe, ia kishte larguar humorin aq karakteristik të tij, si të qe një bobinë e futur në rrymë të alternuar,  ia përzinte keqas atë.. Herë në një drejtim dhe herë në të kundërtën. Por,  kur vështrimi I së bijës nga pasqyra në timon aq I ëmbël, sapo ndeshej me shikimin e tij, hidhërohej deri në vajtim,
atëhere, Laerti niste të kthjellohej e përmëndej si nga një ëndërr vërtetë e ligë e mëkata-re. Por s'qe poashtu I thjeshtë ndriçimi. I vajzës, me ëmbëlsi të trazuar, tanimë, ai qe.I babait ende për dyshimin kujdesej. Diç e largët, në kohë, tepër e largët edhe në mendësi, mbase sa mosha e së bijës, e ngjajshme me analizën e gabuar të Odisesë, fajtor direkt për vdekjen e Oficerit Madhor, ndrynte. Diç tejet e ftohtë, e akullt, si e dalë jo nga frigorife-ri, por nga një shpellë nga më të thellat e nga më të largëtat,  mbase nga akullnajat në polin e veriut, papritmas, qe kthyer në llavë vullkani dhe e digjte së brëndshmi. Ishte dyshim ? Mosbesim? Apo frikë? Ose të tria bashkë. Megjithatë, si një lëndë mjegullante, ajo qe. Si çvendosse e çdo ideje të njëmendtë, atë e kishin  thirrur. Se kështu njollosej e nxihej  tërësisht me blozën që mbart: pasiguria,  mëdyshja,  dyshimi. Por, për çfarë?  Për çfarë, o Zot? Kjo ishte dilema. Këtu niste paqartësia. Me këtë gjithashtu, fqinjësonte lëkundja.  QMungesa e kurrajos për t'ia thënë vetvetes në sy Atë. Cilën? Të paemrën? Tronditësen nga themelet të fortesës familjare? Ndofta. . . Dhe s’ishte aspak çudi. Se qe e dhimbshme. Sa edhe vetëm sjellja nëpërmënd do të lëndonte. . .
Ndërkaq,  kishin mbërrijtur te UJËRAT E ÇMËNDURA.  Për fatin e mirë të tij, që të shkundej disi nga këto persiatje ngatrestare, URA ishte ngrijtur dhe makinat kishin ndalur përpara saj. . Një anije po lundronte dhe kishte kombinuar se: UJËRAT E ÇMËNDURA, ose MANJAKE,  po lëviznin nga veriu në jug. Ky qe dhe drejtimi i atij mjeti lundrues në këto ujëra të DETIT JON.  Dhe pikërisht në KALKIDHA. Në pjesën e pasme të saj, një sërë vajzash si në pasarelë, të çveshura edhe nga gjoksoret, i kënaqte edhe vetëm dorzimi ndaj  rrezeve të diellit që trupin e tyre ngjyroste.  Laerti këtë ‘paradë’ në fillim e pa thjesht me kërshëri; por kur kjo u shndërrua në kënaqësi e më pas në dëshirë për t’a riparë, ai ktheu kryet përpara dhe ndeshi vështrimin, jo vetëm të qeshur të së bijës, por edhe tundjen e kokës së saj që thoshte: - të pëlqejnë, babushi im, ë? Të pëlqejnë?
Qe marveshja e parë e heshtur mes tyre.  Cili mashkull nuk do të kënaqej t’i çfaqeshin në të vërtetë e jo në ëndërr madje,  jo një e dy, por  një skuadër femrash gjokszbuluar ?
Këtë lexoi edhe vajza në vështrimin lakmitar të idhuliit të saj, Laertit. Por të lëmë mënjanë ndjesinë që përfshinte marrëveshja e fshehtë midis Vajzës dhe Atit të saj dhe të ndjekim rrëfimin.
Pas gjashtë orësh, ujërat ndërronin drejtim: nga jugu në veri. Prandaj edhe banorët, pa u thelluar në shkakun e këtij fenomeni, qenë mjaftuar duke i quajtur TË ÇMËNDURA, ose MANJAKE. Thua të lozi rolin e vet kjo pjesë deti me ujëra të çmëndura në mendësinë e njerëzve që e kudrojnë atë dhe t’i zhndërrojnë në binjakë të tyre  manjakë?
3.
Laerti u përqëndrua përpara laptopit në studion e tij dhe nisi të punojë për të larguar stresin dhe turbullinë e shkaktuar nga një shifër: NËNTË. . . , jo TETËMBËDHJETË. Por, edhe nga një fjalë: VAJZË. Si ishte e mundur që kolegu i tij I punës t'a kujtonte dhe ai, që ishte I ati I VAJZËS,  t'a kishte harruar?
E shoqja s'po kthehej ende nga psonisjet  në supermarket.
E bija kishte ndezur televizorin që jepte muzikë dhe vallzonte sipas ritmit të saj.
Ai ngrijti kryet dhe për shkak të portës së hapur, pas atij koridori-urë që lidhej studioja me  dhomën e ditës, vështrimi I tij ndeshi me atë të së bijës, ndërkohë që dëgjoi një fëshëllimë futur nga dritarja në çastin më të përshtatshëm për mikrobiologun.  Vajza, tejet e gëzuar, po kërcente me një. . . "kavaljer" rastësor. Ky ishte një  nga jastëkët-mbështetës së kolltuqeve.
- Hajde Laerti im ( këtu mbiemri im, është i zakonshëm në gjuhën e ditës në Greqi.Thënia, zonja ime, përdoret në respekt edhe midis dy  të panjohurve. Madje, klienti mashkull mund t’i drejtohet arkëtares grua: zonja ime  E veçanta, në rastin tonë, është se asaj i qe lejuar thërritja e të atit edhe me emër, në vënd të fjalës: Baba. Sepse, ajo e konsideronte shok atë ).Prandaj edhe shprehu: - Hajde Laerti im të kërcejmë!
- TETËMBËDHJETË! - shqiptoi pa dashje Ai dhe mund të ishte e tetëmbëdhjeta  herë, ose shumëfishimi I saj, që I shkonte nëpër mënd kjo shifër.
- Po, i ëmbli im. Pasnesër mbush plot tetëmbëdhjetë vjeç dhe më vjen mirë që ti, babushi im, e mban mënd këtë datë. Se, unë me mamin donim të t'a bënim surprizë. Prandaj ajo ka shkuar për të psonisur gjëra të freskëta. Madje, do të marri edhe peshk që: në barkun e tij të fshehi UNAZËN E ARTË.
- Pse nuk zbret  më mirë te autori I fërshëllimës që të thërret aty, poshtë në plazh, por shtrëngon jastëkun sipas ritmit? - I tërhoqi me ëmbëlsi vërejtjen Ai.
Ndërkaq, vajza kishte mbërrijtur në studio. Ashtu e veshur me minifund dhe një dekolte disi të tepruar ku, frymëzuar edhe nga “pasarela” e aty mëparshme, tretëkatërtat e gjoksit të saj, ishin të zbuluara si për të plotësuar një nga “paragrafët” e marrëveshjes së fshehtë, aty te ura. Për t’a zhbërë disi “marrëveshjen e fshehtë”, Laerti zgjodhi mënjani-min dhe jo vërejtjen. Nga ana tjetër, bindja që Ai për këtë tetëmbëdhjetë vjeçare ishte thjesht Babai ligjor dhe jo biologjik, I lejonte një mëndësi disi ndryshe që, megjithatë,  ligjëronte qëndrimin e tij prej mashkulli.
- Më the, I ëmbli im, pse nuk zbrez më mirë te autori I fësfhkëllimës? Kështu?
- Po.
- Sepse pëlqej deri në adhurim babushin tim, - komplimentoi ajo dhe nga mënyra se si e shprehu, ai e kuptoi që s'qe aspak kompliment. Qe I njëmendtë. Tërësisht I vërtetë.  Ishte idealizim
Laerti, s'mund të mospranonte ftesën e së bijës dhe u ngrijt. Thirrja e prindit, qoftë edhe vetëm ligjor (siç bindja po I shtohej),  e detyronte t'i përgjigjej asaj. Ajo plotësoi fjalinë:
- Kam shumë dëshirë, babushi im që UNAZA të të bjeri Ty.
- Që unë të kërkoj një . . . ., mami tjetër?
- Jo Babi! Dua që Ti, Babi Im, të zbulosh dhe të mposhtish shkaktarët e një tjetër  mikrobi të PLASJES. Se njeriu, Laerti im, plas edhe për shkaqe të tjera, jo infektive, jo mikrobike. E për këto, nuk kujdeset askush. Nuk ka laboratorë. As vaksina. Ashtu sikunder, askush  nuk gëzon imunitet.  Qoftë edhe ti, miku e idhulli im, Laert. Se, mikrobi, I cili edhe pas tetëmbëdhjetë vjetësh, çoi në rrugën e gjatë për te Zoti, Oficerin Madhor. mund të shpjerë në katastrofë edhe një tetëmbëdhjetë vjeçare si unë, vetëm e vetëm se idhulii i saj, është shpërfillës.
Gjatë kësaj kohe ajo kokën e kishte vendosur në supin e të atit. Se, vetëm në këtë mënyrë mund t'ia thoshte, pa e parë në sy,  eimelin anonim ardhur në laptopin e saj bashkë me urimin për ditëlindjen që veçanërisht përsëritej vit për vit. Madje dy herë: të parën, në ditën e lindjes  dhe të dytën, në ditën e emrit. Dhe,  çuditërisht ajo, jo vetëm e pranonte në fshehtësi, por ndjente edhe kënaqësi .
Në fëmijëri nuk I kishte vënë rëndësi. Në adoleshencë  I kishte pëlqyer sidomos intimiteti dhe mezi I  priste këto kremtime. E adhuronte dërguesin. Në ndryshim nga Babai, ky merrte një status të një miku afër prindëror. Por për babanë, ( idhullin e saj ) ajo ishte e gatshme për çdo sakrificë. Madje donte t’a shtrëngonte në gjoks. T’a çante të sajin, ose edhe të tijin dhe të futej aty brënda si një zog. Prandaj, në pamundësi për asnjërën nga këto varjante,  ajo parapëlqeu. Çfarë?  Në fillim, me miklimin femror që s’e bënte për herë të parë, kur i rregullonte kollaron përpara se të nisej te studentët. Sigurisht,  jo të kësaj natyre. Ajo mundi, ashtu pa e kuptuar Ai, t’i zbërthente tre - katër kopsat e para të gjoksit. Pastaj, teksa muzika, si kolona zanore e një filmi të vërtetë, zbuste çdo kundërshtim dhe nxiste, çdo nismë sado  të guximshme derisa sillte kënaqësi, bëri që Laerti të përfshihej me drejtimin e treguar nga instikt mashkullori në këtë aventurë. Gjoksin e Tij të leshtë, për të cilin Ajo, prej vitesh e ëndërronte, e kishte prekur me gjinjt e saj tërësisht të zbuluar vetëm me një lëvizje fine.
U dëgjua sërish fëshëllima, por ajo nuk e shkëpuste dot kryet nga qafa e të atit. Gjoksi I saj tetëmbëdhjetëvjeçar sikur donte të njëmendësonte mendimin e aty mëparshëm dhe asaj i ngjante se qe mjaft pranë realizimit.  Për Laertin ishte e para herë që e toleronte këtë shtrëngim gjoks më gjoks me ‘të dhe trazimi po i turbullonte mëndjen. E bija, që vetëm ligjërisht ai për ‘të duhet të qe Babai, po tregonte një pjekuri për të cilën ai befasohej. Nga ana tjetër. Me vështirësi mundohej të mposhtte ndjenjat e përfshira tashmë në një veprim që fjala mëkatim qe larg ndëshkimit të ndërgjegjes së tij dhe zërit të brëndshëm, tingulli I të cilit digjej në flakën e ndjenjave në tërbim më keq se UJËRAT E ÇMËNDURA gjashtë orë në drejtimin veri - jug dhe po kaq orë në të kundërtën. Kurse reflekset tek ai ndryshonin çdo minutë. Por, a ishte vërtet e bija ajo?  O Zot I madh, ç'ishte kjo tërheqje pas vajzës së tij tetëmbëdhjetë vjeçare të cilën s'mund t'ia zhbënte?
Ç'ishte kjo grishje që e kënaqte të bijën, por e vinte në pozita skajshëm, aspak për t’u mburrur dhe në të njëjtën kohë, pranë një lloj turpërimi Atë, si BABA?
Nuk tha sërish tetëmbëdhjetë. Jo. Risolli në mëndje vetëm një shprehje filozofike, autorin e të cilit nuk mund që nuk mund t'a kujtonte. Ai thoshte pak a shumë kështu:

"Kërcimi është realizimi vertikal I një dëshire horizontale".

Disi fyese, ë? Megjithatë,tingëllon shumë pranë së vërtetës. Hajde fol të kam rixha, pas këtij përcaktimi tronditës për rastin në fjalë. I tillë iu duk ai vallëzim nga ana e ELEKTRËS.. Dhe Lavdi Zotit, kjo thënie s'ishte aspak e tij, ndonëse vetëm e kësisoj përmbajtja e atij vallzimi, qe. Ai ndjehej I vetëfyer, i vetëturpëruar e pse jo edhe aspak i nderuar, po të pranonte atë që kishte ndjerë e bija me këtë vallzim.  Tanimë, numri tetëmbëdhjetë u zëvëndësua me:

. . . ."Rruga drejt Realizimit VERTIKAL të një dëshire HORIZONTALE".

Ja  edhe diç tjetër për të shtuar trazimin:
një eimel anonim, për të cilin mendoi se: shpërfillja do të qe gjëja e duhur. Prandaj, e mori të bijën për dore dhe ndjeu që ishte kënaqësi për 'të.
Dora e saj po dridhej në pëllëmbën e tij. Gjithënjë e më tepër tek ai mbizotëronte  ideja zëmërake se ajo nuk mund dhe nuk duhej të qe vajza e tij. Po të përfundonte në të  kundërtën, këto veprime prej të  marrësh,  zgjidhjen e mendonte katastrofale. Kishin mbërrijtur në studio. Ai u ul mbi divanin  ku tendosej për të korigjuar detyrat e studentëve të tij, ose priste ndonjë të ftuar. Në këtë rast, ELEKTRA, ishte vërtet e ftuara dhe e vluara e tij. Se të tillë ajo, veten e ndjente. Dhe kësisoj përcaktimi I shkonte. Ajo u afrua dhe iu ul në prehër për t'i kaluar dorën në qafë. Qe tejet e eksituar. Mikrobiologu mendoi se ajo, diç donte t'i thoshte. Dhimbja që ndjeu për hamëndësim e asaj çka mund të shprehte vajza, e spostonte  e shpërqëndronte. Pranë tij s’qe zbavitje.  Aspak. Marrëzia, kjo fqinjë e padëshiruar, po e vizitonte. Por për 'të do të qe më mirë, jo të mos dëgjonte asgjë prej saj. Por të mos e lejonte të fliste. Dhe kjo nuk ia pakësonte vuajtjen dhe dëshpërimin e tij. Por, së paku, frenonte dhe shmangëte greminën. Prandaj, edhe për t’a mikluar disi, që t’ia zbuste sadopak zhgënjimin, I vuri gishtin tregues në buzë dhe i pëshpëriti lehtë e  zë-ëmbël:
-sh-sh-sh-yt. Pusho!
( Oh! A nuk I kishte bërë të njëjtin gjest së ëmës së saj ato vite rinore kur i sapo laureuar në mikrobiologji, ajo I qe ulur në këtë mënyrë dhe ky, kishte shumë ndroje si ai djali aty poshtë që bënte xhiro në rërë dhe mjaftohej vetëm me fërshëllimë? ) Por Ajo këtë shenjë e mori për miklim, ashtu siç edhe qe përnjëmend.  Veçse,  kur Ajo e futi në gojë e nisi t’a lëpijë gishtin e tij me afsh, për të frenuar stadin e ri, këtë etapë që ngutej të vinte,  Ai u ngrijt:
- Bija ime!
(Nuk qe rast i shkëputur përdorimi formal i këtij përcaktori). Shfrytëzimi I saj, mbase loste rolin e një gardhi ndarës e të një tjetër mundësie për të kaluar e lënë pas etapat drejt mëkatimit. Por edhe për të bindur veten për të kundërtën.
- Atje lart, - nisi t’i thotë,  - kam dosjen e para nëntëbëdhjetë viteve.  Është doktoratura e mikrobiologjisë mbrojtur në Havard. Shko laj sytë që të jesh më e kthjellët se gërmat janë të imta dhe eja hyp në . . . . , lartësi.
Ajo ktheu kryet për të parë shkallën e aluminit dhe buzëqeshi.  Ishte e vetëdijshme se ashtu, me minifund, idhulli I saj, nuk do të ishte kaq i ftohtë dhe  mbase do të nxirrte një tjetër përfundim që gjithsesi, për 'të pritej me një kënaqësi të veçantë. Se gjoksin e saj (të zbuluar) Ai nuk e pa. Por kjo nuk do të thotë se nuk e ndjeu. Pa të vërejmë si do t’a kalojë provën kur të shohi pamjen time nga poshtë? Prandaj u bind. Ndaloi në koridor përpara pasqyrës së madhe dhe shtriu këmbën për të parë kafshën e saj, nxehtësinë përvëluese të së cilës, s’dinte se si t’a largonte. Me ujë, s’bëhej fjalë. Kur qe thellësisht e bindur se  donte dorën mashkullore të idhuliit: LAERTIT.  E pse të mos e provonte atë?  Dhe që të nxiste ngasjen, me shishen e vogël e parfumoi atë por edhe të dy sisët. Laerti, nga ana e tij vendosi shkallën në vëndin e saktë dhe, në qelqet e kornizës u pasqyrua kofsha e së bijës. Ai, instiktivisht ktheu kryet dhe tashmë, s’ishte pasqyrimi-ngasje,  por një këmbë e shtrirë, muskuloze dhe e freskët tetëmbëdhjetë vjeçare, pushin e së cilës, një Zot e di sa e pëlqente, ndonëse kishin kaluar po kaq vite, me të cilën edhe qe ndarë. Mikrobiologjia kishte zhvendosur te rene.
Ja edhe ato dy gjëndrat e gjoksit të cilat vetëm I kishte ndjerë, kur Ajo qe shtrënguar aq ëmbël, aq dridhshëm në kraharorin e tij. Bisha mashkullore brënda kraharorit, kërcënonte frikshëm. S’ishte thjesht shantazh. Jo. Qe rrezik për mëkat. E megjithatë, statusi i prindit, ende ishte në fuqi dhe e frenoi. Prandaj, u nda në sirtarin e bibliotekës për të njëmendë-suar planin e menduar. Diç bëri me diçka të  fshehur me kujdes dhe një litar që përfundonte me ganxhë, e vuri përfund kolltukut. U ul dhe priste ELEKTRËN e cila nxitoi të vinte si një pëllumbeshë për të marrë në këmbën e saj letrën e për t'a dërguar tej hapsirave, në vëndet e largëta. Por edhe matanë kohërave.  Në origjinën e KOMPLEKSIT TË ELEKTRËS.
Por jo. Ajo do të hypte mbi ato shkallë në kreun e së cilës ai kishte vendosur librat e Mitologjisë greke mbi të TJERAT dhe HOMERIN e VERBËR si të qe kurorë, por edhe si një kujdestar formal. Laerti u ul sërish në divan që të shijonte pamjen si një antar zhurrie të cilit I kërkohej opinioni. Ndjenja e atit qe gremisur në tatëpjetën e lashtësisë.
-Të hypij mbi shkallë?
- Po.
- Mbi ato libra?
- Po, nimfa e JON-IT në UJËRAT E ÇMËNDURA, -I bëri ai më në fund, një kompliment të vërtetë të cilën, Ajo e meritonte plotësisht. Dhe vajza vendosi këmbën në shkallaren e parë. Pastaj në të dytën. Dhe më në fund, në të tretën. Ku: Ca minifund dhe ca lartësia,
ia tregonin këmbët dhe më pas kofshët e freskëta, të ndritura-mermer, si shtyllat e PARTENONIT. Atij, I ulur në kolltuk, po i dridhej dhe fërgëllonte I gjithë trupi. Gjaku I ndezur në deje,  po i dridhte duart. Goja I lëngëzonte dhe mëkatimi ishte në prag.
Vetëm atë çast, Ai kuptoi gjithë historinë e Trojës shkruar nga një i VERBËR me emrin HOMER. Por, Ai s'qe I verbër. Përkundrazi. Një vëzhgues mikrobiolog, Ai qe. Me këtë  duhet të nënkuptojmë se kemi të bëjmë me njeriun që: fluturën e bën . . . , helikopter dhe jo të kundërtën.  Prandaj, shohim . . ., Prindin që befas kthehet thjesht në një mashkull .
Sheh hiret e Asaj që duhet të qe e bija, si të ishte thjesht një tetëmbëdhjetë vjeçare në një pasarelë ngasse, tejet intime dhe provokative për mëkat Megjithatë, LAERTI, ishte ende në gjëndje të mposhti dalldinë.  Ndonëse ka bindjen që ajo nuk ishte vajza e tij. Por. . . .
Ajo ktheu kryet dhe e kapi gafil të atin. Kjo befasi mahnitëse i pëlqeu edhe asaj. Prandaj, si të ishte shndërruar me magji në një buqetë,  i hodhi një buzëqeshje të trëndafiltë.
Miklimi mashkullor e trazoi deri në eksitim :  nga dalldia,  qe pushtuar, sëpari Ajo.
- Domethënë të shkel mbi lashtësinë? - qe pyetja e Saj  me dy kuptime.
Laerti I magjepsur nga ajo nifë deti në UJËRAT JONIANE TË ÇMËNDURA, ose MANJAKE, mbase I gatshëm që t'a rrëmbente e t'a përpinte me gjithçka,  nuk foli. Parapëlqeu të pohonte me kokë, ashtu nga kolltuku Statusi i pozicionit të atit, gjithsesi mbahej ende dhe  pengonte. Frenonte. Kurse statusi i vajzës, si të mos qe aspak i tillë, por vetëm dhe pastër një tetëmbëdhjetë vjeçare e paprekur nga asnjë dorë mashkulli deri tani, çuditërisht kërkonte përkëdhelje nga duart e shokut, mikut dhe idhuliit të saj: Atij. Në asnjë rast, nuk mendonte për raportin: vajzë-prind.  Jo. Kjo e trimëronte, ashtu siç ia afronte marrëzinë që me çdo kusht kërkonte. Ajo qe gati t’i lutej. T’i binte në gjunjë. Të ledhatohej nga ky mashkull dhe jo nga ai çunaku, moshatari i saj, që dinte vetëm të fëshkëllente. Që druhej t’i prekte edhe dorën. Se ajo, ia kishte dhënë mundësinë t’a puthte dhe ai qe shmangur.
Pas jo më shumë se pesë sekondave, ajo mbërrijti të hypi mbi. . . ., HOMERIN,
por s'mundi të qëndrojë sipër tij. Në fillim u vais ngaqë nuk e duroi dhe  e mënjanoi I VERBËRI.  Pastaj u shkëput dhe u trëmb. Por  Ai, që tashmë ishte ngrijtur më këmbë dhe
( Ajo me bisht të syrit, siç dinë të vëzhgojnë vetëm femrat ) e pikasi Atë dhe  parashikoi “rëzimin”. Dhe nuk vonoi. Pas kësaj, gremisja ndodhi si në harkun e vetëtimës. Nga ana tjetër, Laerti që ëndronte I gatshëm për t'a . . . bluar
O Perëndi!  E mbërtheu me krahët e tij si të qe vërtetë ajo, ELEKTRA e dalur nga mitologjia greke dhe  . . . .,  e arrirë për çdo marrëzi të kësaj bote. Se nuk ra. Por bëri sikur ra. U hodh ashtu siç edhe e mendoi në çastin kur e kapi idhulin e saj gafil. Megjithatë, Ai e priti si një dhuratë e dërguar nga mbi qiejt.
Në të  vërtetë: për të fundit herë, ato këmbë të bukura,  mbi HOMERIN E VERBËR kishin prekur. Prandaj do të qe më  e saktë të thonim se ELEKTRA E HOMERIT  kishte dërguar kopjon e saj, në studion e mashkullit të vërtetë për të cilin, tërbohej ajo më keq se UJËRAT E ÇMËNDURA TË JON-IT, që : me siguri po rridhnin në drejtimin e kundërt: jug - veri dhe jo veri - jug siç bënte xhiro një çunak, buzë bregut duke vëshkëllyer, herë pas here.
Ajo e puthi babanë  me afshin e një të reje në moshë që adhuron mashkullin e saj. Edhe Laerti , për një hop, harroi  statusin e tij.dhe, siç  ia ushqeu fillesën, qe gati t’ia shqyente dekoltenë e cila, edhe ashtu, vetëm formale ish. Këtë priste ajo. Kësaj I druhej ai. Se qe një rit-kënaqësie për ‘të  kur bënte dashuri me mamanë e Saj dhe që e Ajo e kishte  parë rastësisht, e kishte fiksuer, dhe, kuptohet, edhe e kishte përgjuar për t’a riparë.  Prandaj, e mbante mirë mënd duke e ëndërruar për vete. Kë? Vetëm atë çast. Pas së cilës ai e ulte mbi krevat për të vazhduar.. . .. . ,

me realizimin e një dëshire HORIZONTALE.

Ajo po ia zinte frumën pa e kuptuar.  Duart e Saj qarkuar pas qafës, sikur kërkonin të zbraznin  të gjithë afshin, krejt pasionin e ndrydhur në vite që s'mbaheshin mënd.
Mbase në ato të pararendëse të saj, për të cilat, HOMERI I VERBËR E I DURUAR,  na spjegon lashtësinë.
Ai e uli si të qe e kristaltë mbi  parket dhe kishte kujdes që Asaj të mos i shkonte mëndja për vazhdimësi të kësaj marrëzie.  Nga ana tjetër, Ajo  me këtë veprim,  priste DËSHIRËN HORIZONTALE TË VALLZIMIT. dhe e hoqi veten të pafuqishme për t’u ngrijtur duke bërë ca lëvizje që motivonin pikërisht dobësinë.
Dhe, kur Ai e mori për të vëertetë  gënjeshtrën e saj dhe  u përkul t’a ndihmonte, ajo e tërhoqi dhe Ai i ra sipër. Ajo kërkoi edhe një herë buzët e tij. Ky ia dha. Qe e fundit  tolerancëi.
Kur u ngrijtën, megjithatë si dy trupa të ngjitur, me eskimezët Ata ngjasonin Në fillim Ai, pastaj Ajo, hoqën dorë nga vazhdimsia.  Nga mëkati. Nga inçenti. Ose gjaktrazimi.   Por, a qe Ajo e bija?  Këtë do të vazhdojmë t’a zbërthejmë më poshtë.
- Boll. Të lash të plotësoje dëshirën. Kështu?
- Jo plotësisht ashtu. Megjithatë të falenderoj idhuli im. I ëmbli im!
- Unë shkela edhe mbi personalitetin tim në statusin e PRINDIT, për të cilin dyshoj. Tani kam unë një dëshirë, - u nxitua të shtojë Ai:  Asaj iu rikthye shpresa. I ngjau se idhuliit I saj qe penduar.
- Me kënaqësi do t'a plotësoj, i shtrenjti im, - shprehu me të njëjtin ngut Ajo gadishmërisë dhe e puthi sërish.
Ai e shkëputi ëmbël, por ky veprim ia shtonte asaj dëshirën e tundonte vazhdimin e marrëzisë.
- Je e sigurtë?
- Për çfarë? - pyeti Ajo që e kishte harruar kërkesën e tij.
- Për të plotësuar një dëshirë timen.
- Dhe e vë në dushi? Po!
- Më jep fjalën?
- Për kokën tënde, jeta ime!
Ai nxorri nga nënndenjësja litarin dhe I tha:
- lidhmë me këtë litar  në kolltuk, - ia la në dorë dhe u ul të priste . . ., ndëshkimin.
Kundërshtimin e Saj e garantonte betimi.
ELEKTRA, le të vazhdojmë t’a quajmë  kështu tanimë vajzën, u befasua.
- Pse, baba?
- Sepse më dhe fjalën.
Ajo nuk e përsëdyti pyetjen, por sytë iu mbushën përnjëherë me lot. Filloi t'a  lidhi të atin duke nisur nga këmbët dhe duke përfunduar pak mbi gjoksin e tij të leshtë. Këmishën Ai nuk e la  t’ia mbërthente. Kur përfundoi, hyri në studio e ëma.
3.
Ajo pa së pari ELEKTRËN,  që po mundohej të vendoste ganxhën në një bullon nga mbrapa karrigeskolltuk dhe I ranë qeset nga duart.
Pamja nuk qe vetëm befasuese, por edhe e pakuptimtë për gruan, natyrisht ajo qe.
Gjithsesi, tek pa lotët e së bijës, ndjeu dramën e nënkuptuar që mund të kish ndodhur. Prandaj klithi:
- Çfarë të ka bërë babai, që po e lidh, moj bijë?
Dhe, pa pritur përgjigjen e saj, lëshoi dyshimin: - Mos vallë tentativën për përdhunim?
- Ç'është kjo pyetje mami? Si t'a nxë goja t'a thuash?
Laerti, na thotë HOMERI I VERBËR, ishte babai i Odisesë e për pasojë, kurthi te ky njeri së pari duhet ta  kishte folezën e tij. Gracka, lakun e saj, në dorën e këtij njeriu, shtrëngohej.
Pikërisht këtë dyshim e për pasojë, këtë pyetje kishte parashikuar mikrobiollogu. Dhe ishte rradha e tij të këpuste  sythin e lindur nëntëmbëdhjetë vjet më parë i cili hera-herës rritej e zhvillohej. Mbase me ca stinë të ndryshme nga ato që njohim ne, njerëzit e zakonshëm për kohën. Sepse, si çdo marrëzi, edhe ajo e krimbit të dyshimit, në errësirë rritet dhe meqë terrin ajo kërkon, vështirë të gjejë kalimin. Por le të kthehemi te Laerti:
- Pra, përgjigjen e more grua, apo kërkon që vajza t'a përsërisë?
Tjetra nuk foli.
- Tani e kam unë rradhën të pyes: -  Pse dyshove për tentativë përdhunimi? Është vajza ime kjo, apo jo. Se po të qe e imja nuk do të lindte dyshimi. Vetëm nëse ajo ka një tjetër baba, mua do të më shikojë si mashkull dhe për këtë, nuk më vjen aspak turp t’a them se është pikërisht kështu. Edhe  unë sigurisht, si femër e kam parë sot, Atë.
U rrukullis e zuri më në fund vënd, një heshtje e rëndë si mëkati i gremisur. Vajza shihte të ëmën e dyzuar. Dyshimi se idhuli I Saj Laerti, nuk qe Babai I Saj, ishte më pranë së vërtetës se kurrë. Kjo përligjte . . . , pse të mos e themi:  dashurinë e Vajzës për Atë që vetëm  ligjërisht qe i Ati. Dhe, natyrisht, i padëgjuar ky spjegim. Ashtu si e pandodhur edhe kjo bëmë, qe.
-Grua! - I foli Laerti me ton tejet urdhërues! Ajo e pa e tromaksur. Qe e para herë që dëgjonte këtë kumbim skajshëm të ashpër. Këtë thirrje disi të çjerrë.
- Hape sirtarin dhe nxirr që andej atë që është brënda.
Ajo veproi ashtu si i tha i shoqi dhe lëshoi një klithmë.   Elektra u afrua dhe si e ëma, gjithashtu bërtiti përpara se të thotë: - Çështja kjo rovole I ëmbli im? Ç’kërkon të bësh me ‘të? Po qe se do të vrasin dikë, ja ku më ke. Vritëm mua.
- Është e nevojshme të bëjmë ADN-në, apo ke ndonjë spjegimin?  - e rinxiti Laerti të shoqen. Ajo sërish s’qe e gatshme të fliste. Befasimi. Ngrirja. Ballafaqimi me një mëkat ndodhur gati dy dekada më parë, s’qe aspak e lehtë edhe vetëm të ftillohej.  Se po rijetonte skenën, kohën, vëndin. Çmëndinë.
- Shën Marinë mbase e kam besuar më pak se ty. Jo se kishe të njëjtin emër me ‘të. Por se dashuria jonë kështu më thoshte. Tani e shoh, se jo vetëm  jam gabuar, por edhe qënkam tradhtuar.
- Nuk është kështu Laert. Nuk është kështu. Qe aksident. Rastësi. Apo kurth nga shoku yt, Odiseja.
- E mora me mënd. Njeriu që interesohej më shumë për kremtimin e ditëlindjes së ELEKTRËS,  se sa rrezikut për burgim të përjetshëm që e pret.
Vajza desh të pyeste për arsyen , por, ndonëse I dhëmbi, s’guxoi. E shoqja, pa u interesuar për shkakun, tha:
- Ai meriton plumbin.
- Pse?:
- Se ditën që të përcollëm për disertacionin, në kthim pata një dhimbje të tmerrshme koke. Ai nxorri nga kroskoti I makinës një tablet dhe m'a dha gjoja për të më qetësuar. Ajo ishte kokainë dhe atij nuk iu durua as të shkonim deri në shtëpi, kur e kuptoi se ajo veproi menjëherë te unë. Kaq  duhej që të më linte shtazënë në sediljet e makinës me . . . , ELEKTRËN.
- Domethënë se :Babai im I vërtetë është ODISEJA?
Tjetra pohoi me krye. Vajza kishte një ndjesi dyfishe: Atë të faktit se kishte idealizuar, jo Babanë e Saj, por një mashkull të vërtetë, edhe pse të paktën,  dy dekada më të madh. Prandaj edhe e kishte dashuruar.
Nga ana tjetër,  ndjente dhimbje për Odisesë.  Eimelet e tij në prag të ditëlindjes e hovë-zonin si t’a kishte prind. Sepse, edhe ai të kësaj natyre ia qendiste aq bukur ato.
- Zgjidhmë!  - iu drejtua Laerti Elektrës.
Vajza e pa me vërejtje, se e trëmbi toni.
- Më thuaj se ç’do të bësh, I ëmbli im. Ose prit. Do t’a mbyll sirtarin me çelës, pastaj do të zgjidh.
Ai buzëqeshi lehtë.
- Arma doli nga skena. Thjesht do të bëj një telefonatë, - tha.
Vajza u bind. E siguroi armën në çelës dhe e zgjidhi Laertin.
- Tani, - tha së bijës, - jam në rolin e qymyrshitësi dhe mori celularin.
Nënë e bijë, shihnin të tmerruara Laertin. Ky kishte formuar numurin dhe sapo dëgjoi përgjigjen e Odisesë, tha:
- Odise! Plaga në supin e Oficerit Madhor, ndonëse e shpuri në udhëtimin e gjatë për te Zoti dhe tani duhet të ketë mbërrijtur në Parajsë, s’është asgjë me gabimin tjetër tëndin.  Prandaj, përgatit dy striçe. Njërën për vete dhe tjetrën për mua.
Kaq tha. Nuk priti përgjigje dhe e mbylli celularin.

Elektra nisi së bashku me të ëmën të mbledhin zarzavatet e shpërndara në dysheme.
Laerti u ul përpara laptopit.
Nga dritaret e hapura, U dëgjua sërish fëshëllima e rioshit.
Elektra hapi televizorin në një kanal që kishte muzikë. Befas ajo ndaloi dhe spikerja dha një lajm të beftë:
- Ndërpremë transmetimet tona për një ngjarje të jashtëzakoshme.Policia, me fletën e arrestimit lëshuar nga prokurori, shkoi të shoqëronte për në vëndet e paraburgimit mikrobiologun z.Odise.  Dyshimet për gabimin e bërë tetëmbëdhjetëvjetë më parë, shkak për të cilin ndërroi jetë një Oficer Madhor, e rëndonin së tepërmi mikrobiologun. Por, atë e gjetën ende me frymë pasi kishte kryer një vetëvrasje duke u infektuar me një strishe të atij mikrobi për të cilin Oficeri Madhor javën e kaluar, u përcoll me nderime për në banesën e fundit.
Gjesti I mikrobiologut flet për një ndërgjegje të pastër  dhe një karakter tepër të lartë.
-Bobo, ç'fsheh kjo tokë! -tha Laerti
-------------------------------
*) Paramnezi (portugalisht) = Përzierje e realitetit me trillin artistik.

SOTIR ATHANASI!
Athinë, Korrik, 2ë16!
Dërguar për Floripres:
28, Shtator, 2017!

Luana Vjollca "pushton" Instagramin, 13 milion pëlqime në 7 ditë

Pa dyshim që Luana Vjollca është një nga femrat më tërheqëse dhe më të bukura në Shqipëri.

Këngëtarja dhe moderatorja bukuroshe çdo ditë e më tepër po konfirmon se është “Mbretëresha e Instagramit”.

Këngëtarja, e cila pak javë më parë mbushi 26-vjeçe, ka qenë mjaft aktive në rrjetet sociale, duke publikuar fotografi të ndryshme nga pushimet, duke i “çmendur” dhe fansat e saj me format perfekte fizike që posedon, të cilët mezi presin që ajo të postojë sërish.

Si gjithmonë e veshur me stil, joshëse dhe tërheqëse, në një foto të publikuar në Instagram pak ditë më parë, Luana thyeu një rekord duke arritur një milionë klikime në një foto.

Por surprizat prej saj duket se nuk kanë të ndalur. Çfarë ka bërë kësaj here këngëtarja joshëse?

Pas arriti një milion klikime në një foto, Luana, e cila numëron 889 mijë ndjekës në Instagram, ka thyer një tjetër rekord duke dëshmuar se nga ajo mund të presim gjithçka.

Së fundmi, Luana ka arritur një tjetër sukses duke arritur të marrë mbi 13 milionë klikime në 7 ditët e fundit në fotografitë e saj në Instagram, gjë të cilën nuk e ka arritur asnjë nga VIP-at në Shqipëri duke dëshmuar se ajo është “Mbretëresha” e këtij rrjeti social në vendin tonë.

Rrëfen ‘pa dorashka’ mbesa e ish-Presidentit Nishani: Sa më paguan “Playboy” për fotot e zhveshura

Për Beniada Nishanin (Jakiç) sapo ka nisur një fazë e re në karrierën e saj si modele, pasi është përzgjedhur imazh i revistës “Playboy” të Portugalisë, si modelja që bie në sy për këmbët e gjata.
25- vjeçarja e lindur në Durrës, por e rritur në Itali, ishte në Tiranë pak ditë më parë për të hapur sezonin e rit televiziv të “Top Show”-t, që moderohet nga Alban Dudushi. Në intervistën televizive, ajo tregoi detaje për kontratën e re të punës, si imazhi i vajzës nga Shqipëria në faqet e revistës erotike.

“Kam bërë disa foto për të marrë pjesë në “Playboy”, i kam realizuar ato për disa stilistë dhe së shpejti do të dalin foto të tjera”, tha Beniada. E nuk ka vonuar shumë dhe modelja bionde, e cila po studion në degën e aktrimit në Itali, ka postuar në profilet e saj zyrtare fotot e para nudo, të shkrepura në breg të detit për kontratën e re.

Natyrisht që një ofertë e tillë kërkon guxim të mjaftueshëm për t’u pranuar, ndaj pyetja që të vjen në mendje është se sa mund të jetë paguar Beniada nga “Playboy”?

“Jam paguar shumë, por nuk mund të flas me shifra”, tha Beniada për gazetën “Panorama”, duke lënë të nënkuptohet se ndihet shumë e kënaqur.

“This week in Portugal with PlayBoy staff”, ishte statusi dhe një foto ekskluzive, ku Beniada Nishani (Jakic) njoftoi disa ditë më parë miqtë se sapo kishte nisur punën si modelja imazh e revistës “Playboy” të Portugalisë. Kështu, listës së modeleve shqiptare që pozojnë për “Playboy” i shtohet edhe Beniada, pas Iris Shalës, Delfina Azirit, etj.


BENIADA: NUDO SI SOFIA LOREN E KATE MOSS, ATO U SHFAQËN PLOTËSISHT LAKURIQ DHE U NGRITËN NË MAJËN E SUKSESIT…

Biondja që po komentohet këto kohë në showbiz-in italian me pozat e saj të guximshme, sapo ka realizuar edhe fotot e reja topless në breg të detit për revistën “Playboy”, ndërkohë që ka marrë komplimente dhe urime pa fund nga miqtë për përfshirjen në këtë projekt të ri ndërkombëtar.

Po cila është jeta e vërtetë e vajzës mendjehapur dhe ambicioze nga Durrësi? Beniada u bë e njohur në Itali me shfaqjen e saj në programin investigativ “Le Iene” (Hienat) të “Mediaset”, por u komentua në Shqipëri si mbesa shumë seksi e ish-presidentit Bujar Nishani. Pasi ka pozuar për fotografët më të famshëm në Itali, mes të cilëve Alberto Buzzanca apo Enrico Ricciardi, ajo iu përkushtua studimeve në aktrim me synimin për të fituar role protagonisteje në kinematografinë italiane.

Seti më i fundit i saj ishte me shoqen 22-vjeçare Ines Trocchia, supermodelja ndërkombëtare nga Napoli, e cila ka pozuar po ashtu për “Playboy”. Për miqësinë apo afeksionin mes saj dhe supermodeles italiane Ines Trocchia, ajo tregon: “Miqësia jonë është konsoliduar me kalimin e kohës, dhe për një vit ne kemi vendosur të jetojmë së bashku. Mes nesh ekziston marrëdhënie e mirë e respektit reciprok, ndërsa në lidhje me perceptimin e saj për pozat topless apo nudo, ajo shprehet:

“Sa për fotot kjo është e natyrshme për ne. Modele të famshme dhe aktorë të njohur kanë bërë foto apo filma, ku janë shfaqur plotësisht lakuriq dhe janë ngritur në majën e suksesit pas tyre, pra janë bërë mjaft popullore, si Sofia Loren apo Kate Moss. Dua të them se vulgariteti nuk vjen nga pozat nudo. Mua mund të më vënë në siklet shumë gjëra të tjera, por jo të dal topless”, tregon ndër të tjera ajo.

Emancipimi seksual i ka ndihmuar shumë gratë, por jo dhe aq burrat.

Është zbuluar se, të paktën, gjysma e vajzave provon kënaqësi në klitoris që në periudhën nga 6-12 vjeç, ndërkohë që asnjë djalë nuk arrin të ketë orgazëm dhe ejakulim para pubertetit.

Më në fund, femra, nëse është e stimuluar në mënyrë adeguate, mund të ketë një përgjigje multiorgazmike, kurse mashkulli e kundërta, ka një “periudhë refraktare” që varion nga 15 minuta tek adoleshentët deri në 24 orë tek personat më të moshuar, me shumë diferenca individuale.

Pra, çlirimi seksual ka qenë një avantazh, kryesisht për femrën, ndërsa mashkulli tenton të largohet nga seksualiteti relacional e jo vetëm ai bashkëshortor.

Sipas seksologut italian Willy Pasini kjo shpjegon dhe zhvillimin e madh të prostitucionit në një botë, ku seksi është i lejuar edhe pa pagesë. Një praktikë e tillë përtrin modelin e vjetër, ku mashkulli, nëpërmjet parasë vendos si do ta menaxhojë sferën erotike e si do ta rifitojë dëshirën. Pra, prostitucioni, nuk është i lidhur me një nevojë fizike të mashkullit, por me nevojën e tij psikologjike për të patur një marrëdhënie pushteti me erosin.

Edhe përsa i përket evolucionit të ndjenjave, po shkohet drejt një bote të kontrolluar nga femrat. Po të kujtojmë paraardhësit tanë gjuetarë, ata zotëronin “largpamësinë” për ta kontrolluar sa më mirë gjahun. Kurse sot, më i rëndësishëm është shikimi në “periferi” i gruas ose më mirë të themi “shikimi me bisht të syrit”.

Dhe së fundi ndjenjat. Meshkujt nuk dinë çfarë të bëjnë me to. Kujtoj këtu se kur kam shkruar një libër për intimitetin, një burrë mu rrëfye se ai kishte nevojë për të folur pas aktit intim, për të bërë të mundur qe të kalojë pak koha ose periudha “refraktare” që të mund të fillojë sërish. Me një fjalë, intimiteti kërkon një mbushje kohe midis njërit ampleks dhe tjetrit.

Artur Ajazi: Batakçinjtë dhe gjobaxhinjtë e medias shqiptare

Ndryshimet e thella politiko-sociale në Shqipëri pas vitit 1992, sollën bashkë me shumë gjëra të tjera pozitive për vendin, edhe veset negative të shqiptarëve. Ajo çfarë prisnin shumica e shqiptarëve nga ndryshimet politike, shumë shpejt do të kthehej në zhgënjimin më të madh, kur panë me sytë e tyre se si, qeveritarët dhe ligjvënësit e rinj, po transformoheshin nga njerëz normalë në batakçinj dhe gjobaxhinj, madje duke infektuar me vese të tilla fatkeqësisht edhe median e lirë, të sapolindur.

Hapja e shumë gazetave, radiove, televizioneve, natyrisht solli tek ne edhe frymën e re, duke u dukur si progres, për një qasje ndryshe, dhe të një transformimi mendor dhe logjik të problemeve të përditshme, dhe atyre që lidheshin me politikën dhe qeverisjen.

Në Tiranë dhe rrethe, shumë shpejt nisën të botohen gazeta të ndryshme, nisën të çelen radio dhe televizione private , duke rritur tregun, konkurencën dhe rriskun e mbijetesës së tyre. Në tregun e medias të vetmit që nuk kishin (dhe nuk e kanë) mundësinë financiare të hapnin dhe mbanin gjallë një gazetë, revistë, apo radio e televizion, ishin gazetarët profesionistë. Në skenë nisën të dalin “pronarët” e rinj të mediave, që fatkeqësisht nuk vinin nga gazetaria por nga rruga, nga emigrimi, nga bota e trafiqeve dhe krimit.

Ata kishin tashmë paranë, kishin milionat, kishin miqësinë me politikanin dhe ministrin, deputetin, apo kryetarin e partisë. Të mbështetuar nga politika, ata nisën të blenin gazeta, radio dhe televizione, nisën të blenin diploma, të vishnin kostumin dhe kollaren, nisën të mbushin gishtat me unaza floriri, dhe të afroheshin sa më shumë me pushtetin, duke u shërbyer atyre. Mbijetesa në tregun e medias, realisht u bë e vështirë, gjë e cila vazhdon të jetë edhe sot e kësaj dite.

Në 27 vitet e tranzicionit demokratik, janë hapur dhe janë mbyllur me dhjetra e dhjetra gazeta, revista, radio dhe televizione, por fatin e mirë, të mbijetesës e kanë patur gjithmonë ata, që nuk kanë patur kurrë në jetën e tyre lidhje me median, (anonimatët) por veçse me politikën dhe botën e errët të trafikut . Këta të fundit, pasi ndryshuan “lukun” e tyre, dhe pasi siguruan edhe ndonjë miqësi ministri apo politikani, nisën një tjetër kapitull të jetës së tyre, duke harruar se e kaluara kurrë nuk mund të blihet.

Ata tashmë nisën ti gjenin vetë “rrugët” e daljes nga rreziku i falimentimit , duke u kthyer në gjobaxhinj, ndaj atyre që nuk binin në ujdira për tenderin, sponsorizimin, përqindjet e fitimit, apo edhe marifete të tjera të ndyra. Ata që sot, e vetëquajnë veten “pronarë” apo “drejtues mediash”, nuk janë gjë tjetër veçse “gjobaxhinj dhe batakçinj të rëndomtë”, pa kurrfarë etike dhe elegance as në mënyrën e komunikimit, (të paktën të shtiren sit ë emancipuar) nga koha e afrimitetit të tyre me kollaret e pushtetit.

Ata që sot, drejtojnë disa prej mediave në Shqipëri, veç anës së errët të së kaluarës së tyre, veç mundësisë zero të qasjes me një media, janë sot njerëzit më të përfolur dhe më të penalizuar, për “gjobëvënie, shpifje, akuza të fabrikuara”, dhe që janë palë në dhjetra procese gjyqsore si të akuzuar. Duke përdorur mantelin e “pronarit apo drejtuesit të medias”, ka sot shumë prej tyre që u bëjnë presione psikologjike, njerëzve të pushtetit në Tiranë dhe rrethe, duke reflektuar ndaj tyre mungesë etike, sjelljen brutale, shpifjen, dhe akuza të fabrikuara, me qëllimin e vetëm marrjen e ndonjë tenderi, apo zhvatjen e ndonjë grushti me para për të mbijetuar në tregun e pabarabartë mediatik.

Në Shqipëri ka ardhur koha, e seleksionimit përfundimtar edhe në fushën e medias, ka ardhur koha e Vettingu-t edhe në media, për të nxjerrë jashtë rradhëve të saj, ata që nuk kanë asgjë të përbashkët me gazetarinë e mirëfilltë. Ka ardhur koha të flaken tutje, gjobaxhinjtë dhe batakçinjtë e medias, ata që kanë vite që vegjetojnë dhe penetrojnë me mashtrime, duke u kthyer në ushtarë të politikanëve dhe oborrit të partisë, për të mbajtur gjallë median e tyre të kthyer në paçavure, nga ku vetëm e vërteta nuk gjendet gjëkundi.

Ka ardhur koha, që ata që mbushin faqet e gazetave me sajesa, mashtrime, dhe shpifje për të fituar tenderat dhe milionat e pazareve të pista, duke përdorur fatkeqësisht madje edhe gazetarë hallexhinj, të dalin nga skena nga ku kanë hyrë rastësisht, për tu rikthyer në origjinën dhe botën e tyre perverse.