Markez: Të vdesësh duke pritur postën…

Nga Ilnisa Agolli 

Gabriel Garsia Markez, është shkrimtari që portretizoi në fletët e tij vetminë dhe pasionin e njeriut. Lindur më 1928, në një qytezë pranë brigjeve të Kolumbisë ai do të mbetej jetim. Por fati zgjodhi që ai të rritej me gjyshërit, prej ku gjyshi do të ishte dhe shtylla bazë e tij.

Një gjysh kolonel prej ku shumë shpejt, Markez do e bënte pjesë të krijimtarisë së tij.

“Kolonelit nuk ka kush t’i shkruajë” është romani në të cilin ai pasqyron realitetin e jetesës dhe fatin e këtij plaku. Rrëfimi është kaq hipnotik dhe i ndjerë, aq sa ti e përthith me një frymë pasi tregimtari Markez, ky nobelist befasues, besonte në një botë socialiste dhe kishte bindjen se nëse ky proces nuk funksionon, arsyeja është: Letërsia e keqe. Detyra e një shkrimtari, sipas tij, është vetëm kjo: Të shkruajë mirë.

‘’Për 56 vjet më radhë, qysh kur kishte mbaruar lufta e fundit civile, koloneli s’kish bërë gjë tjetër veçse kishte pritur…’’

Flasim për një çift të moshuarish. Të varfër. Atyre u ka vdekur djali dhe e vetmja gjë që u ka mbetur tashmë prej tij është një gjel. Një gjel dhe një pension, të cilin nëpërmjet një letre koloneli e pret gjithë jetën të vijë.

“Durim prej bualli duhet të kesh për të pritur një copë letre pesëmbëdhjetë vjet rresht, siç ke pritur ti. Prit e prit, na erdhi në majë të hundës – i tha e shoqja.”

Kur e lexon sot, intuita e Markezit zgjon shpresën e protagonistit. Fjala “pret” përsëritet disa herë për të treguar absurdin e jetës. Ai luan me gjelin. Luan me kontrastin, duke zgjuar në këtë ide humaniste “virtytin” i cili domosdoshmërisht qëndron në anën e të fuqishmit, por që mund ta gjesh dhe tek njerëzit e thjeshtë apo të varfrit.

“Varfëria është ilaçi më i mirë kundër diabetit”.

Duke i parë gjërat sipas një rendi kronologjik, doemos rryma që dominon kohën në këtë roman është postmodernizmi. Kjo letërsi, e përcaktuar nga kornizat filozofike, thyen kufinjtë midis realitetit dhe ëndrrës, elitares dhe popullores. E cila reflekton parodi, paranojë, pesimizën, dhimbje apo kaos.

” -Nuk hahen ëndrrat , tha gruaja.

Për t’u ngrënë s’hahen, po për të ngopur, të ngopin – ia ktheu koloneli. ’’
Ndërsa përshkrimi i fragmentit më poshtë është aq real saqë ne kuptojmë që e duam stilin tipizues dhe përgjithësues të Markezit. Pikat e tij dramatike kthehen në kulmore, duke i lënë hapësirë monologu lexuesit.

” – Pres një letër urgjente, tha. Sot duhej të kishte ardhur patjetër.

Përgjegjësi mblodhi supet.

Vetëm vdekja vjen me patjetër, kolonel.”
Ky model koloneli me këtë disiplinë jetëse pa fat, është gati vaji i një burri, të cilin autori me një stil të ngritur retorik na e përqas mbi dëshmi të gjalla.

” – Çadrat…se përse të kujtojnë vdekjen – tha. Koloneli nuk ia vuri veshin. Të gjithë e parapërfytyrojnë vdekjen si grua – vazhdoi të fliste gruaja. Ishte e bëshme. Por mua s’më duket si grua. Unë them se duhet të jetë një kafshë me thundra.

Edhe mundet , – pranoi koloneli. Ç’nuk bën vaki!
Një skenë tjetër reale është dhe fund i këtij romani, të cilin ju mund ta shkarkoni falas nëpërmjet portalit tonë. Mjeshtëria artistike e autorit shoqërohet me nëntekste në formë thirrjeje. Dialogu ngrihet në një nivel të lartë sinqeriteti, i cili alternon lutjen, mënyrën urdhërore dhe intonacionin përshkallëzues që nis me fiton dhe përfundon me humb. Markezi kalon në një kurbë të caktuar: Nga kërkesa ekzistenciale tek kundërvëniet e forta. Ç’ndodh nëse shitet gjeli?

Ta zëmë se humb.
Kemi dhe 45 ditë për ta menduar këtë, tha koloneli. Gruas iu sos durimi.
Po ne ndërkaq ç’do të hamë, – pyeti dhe e mbërtheu kolonelin nga jaka e fanellës. E shkundi fort.
Fol, ç’do të hamë.
Kolonelit iu deshën 75 vjet. Plot 75 vjet të jetës së tij, minutë për minutë që t’ia mbërrinte këtij çasti. E ndjeu veten të kthjellët, të qartë e të pamposhtshëm, ku u përgjigj:

Një mut!
Për ta mbyllur, do të doja të sillja fuqinë e madhe të këtij shkrimtari kolumbian, i cili dorëzohet duke dokumentuar në prag të 80-vjetorit të tij këtë sentencë magjike: ” Kam 30 vjet që jetoj me një papagall që nuk më flet kurrë. Me durim të madh, përpiqem ta nxit…’’

Ai ndërroi jetë në Meksikë në moshën 87-vjecare.

Arben Derhemi akuza ndaj ministres Kumbaro: Nuk ka bërë asgjë për teatrin

Aktori Arben Dërhemi aktualisht është i angazhuar në prova për shfaqen teatrale në dramën “Në Lindje të Berlinit” e cila do të vihet në skenë me regji të Milto Kutalit.

Në këtë dramë, Dërhemi do të ketë rolin e Rudit. Ndërsa ai ka folur për rolin e tij dhe punën që po bën për këtë dramë, ka akuzuar edhe punën e bërë nga Ministrja e Kulturës Mirela Kumbaro, lidhur me teatrin.

Në një intervistë të dhënë për “Report TV”, Dërhemi u shpreh: “Do t’i ofrojmë një vepër, që është punuar me dashuri dhe seriozitet të jashtëzakonshëm. Punojmë dhe kalisim durimin si në teatër, ku s’ka salla, s’ka asgjë”.

Më tej dërhemi është shprehur: “Problemi është se gjithçka shkon në vesh të shurdhër, nuk e di çfarë duhet të bëjmë më. Një ministre, që rri katër vjet, nuk ka bërë asgjë, nuk ka luajtur as gishtin për teatrin në përgjithësi, vjen dhe vihet prapë ministre, pastaj nuk ka kuptim që të diskutojmë më, se unë nuk kam çfarë diskutoj më me të. Një njeri që nuk ka bërë asgjë për teatrin, njeri që nuk ka bërë asgjë për statusin e autorit, për të ardhurat tonë, ne jemi tre herë më keq se pesë vjet më parë”.

Ja përse MAZOKISTËT e dëshirojnë dhimbjen, ashpërsinë, dhe seksin agresiv…

Ka një ARSYE pse kjo dhimbje është kaq e ëmbël, e dini …

Nga Anabelle Bernard Fournier

“Mua më pëlqen t’mi rrahin të pasmet derisa të djegin. Më përndez fort!”

Këto fraza nuk janë aspak të çuditshme midis mazokistëve, por mund të duken tepër ekstreme për ata që nuk janë shuguruar me ritualet dhe aktivitetet e tyre.

“Si mund të kënaqesh duke të rrahur në atë lloj mënyre? Të dhemb!”

Pjesa më e madhe e mazokistëve do t’i përgjigjeshin kështu, “Unë nuk e di përse. Thjesht është diçka që më kënaq e më përndez tej mase”

E pakënaqur me këtë përgjigje, vendosa të shikoj pak më thellë në mekanizmin që mund ta kthejë dhimbjen në orgazmë.

Mekanizmat e Dhimbjes

Perceptimi i dhimbjes, i quajtur edhe nociception, është mekanizmi që shkakton një përgjigje ndaj stimujve potencialisht të dëmshëm nëpërmjet sistemit nervor.

Dhimbja mund të ketë tre burime:

Kimike (si p.sh djegie nga një acid)

Mekanike (si goditja apo prerja)

Termike (nxehtë apo ftohtë)

Secili nga këto tre stimulime është mjaftueshëm i fortë për të aktivizuar nociceptorët (receptorët e dhimbjes) të zonës së prekur do të shkaktojnë transmetimin e stimujve në tru. Marrja dhe përpunimi i stimujve ndodhin në zona të ndryshme trurit. Truri atëherë ju jep një impuls për të lëvizur ose për të bërë diçka për të shmangur ose për të ndaluar dhimbjen.

Pra, kur vendosni dorën në një sobë të nxehtë, nervat në lëkurën tuaj dërgojnë një mesazh në trurin tuaj për t’i treguar se është duke u djegur. Truri juaj bërtet “DJEGIE!” dhe ju hiqni dorën me tuaj me shpejtësi si rezultat. Ky është pak a shumë mekanizmi se si funksionon.

I thjeshtë fare, apo jo?

Në fakt jo, nuk është kështu!

Dhimbja dhe neurotransmetuesit

Mënyra se si dhimbja përpunohet nga truri shkakton edhe gjëra të tjera në trupin tuaj. Më e rëndësishmja për diskutimin tonë, endorfina, serotonin, melatonina, epinefrina dhe norepinefrina mund të lirohen të gjitha pas një stimuli të dhimbshëm dhe / ose stresues. Këto hormone veprojnë si një analgjezik (qetësues) dhe stimulojnë reagimin lufto-ose-fluturo (fight or flight).

Pra, kur lëndohesh, truri yt bën Tylenolin e vet dhe ju jep një shtesë energjie për të luftuar sulmuesin tuaj ose për të t’ia ndihmuar t’ia mbathni.

Mos harroni se si kombinimet kimike ndikojnë në sjelljen tonë seksuale dhe romantike?

Duke provuar dhimbje, ju po aktivizoni shumë atyre kimikateve, sidomos serotoninë dhe adrenalinë. Me fjalë të tjera, të njëjtat kimikate që ju ndezin kur jeni në afsh intensiv seksual rrjedhin në trupin tuaj kur ju jeni duke u “lënduar”.

Si e marrim kënaqësinë nga dhimbja?

Nëse ndjekim këtë rrjedhë të mendimit, duke aplikuar stimuj të dhimbshëm, në mënyrën e saktë aktivizohen hormonet e këndshme, të papërshkrueshme, të pëlqyeshme në tru. Nëse dhimbja aplikohet gradualisht dhe për një periudhë të gjatë kohore, mund të gjenerohet sasi e lartë endorfine.

Ja se si funksionon, nga përvoja ime:

Në fillim, niveli i dhimbjes është i ulët: një fërkim i mirë në pjesën e prapme të sipërme zakonisht më bën të filloj bukur. Nuk dëmton shumë, por duke e shtuar nga një goditje të vogël. I ngjan pak nxitjes e trupit tuaj përmes një stërvitjeje të vështirë.

Pastaj, kur intensiteti rritet, mund të dhembi vërtet. Ajo mund të dhembi deri në pikën e lëshimit në gjunjë ose madje edhe ulëritjes. Është i durueshëm, sepse ju tashmë keni një sasi të vogël endorfinash të gjeneruar që qarkullojnë. Pastaj kur jeni i lidhur nga duart dhe këmbët dhe nuk mund të luftoni ose të ikni, intensiteti i adrenalinës bëhet gjithashtu akoma më i vrullshëm.

Meqë kjo dhimbje administrohet, ka një pikë në të cilën filloj të rezistoj. Kjo është kur adrenalina ka nisur të japë efekt. Filloj të dihas, të harkoj kokën, të lëshoj fjalë turpe, filloj të godas, duke u përpjekur për t’i shpëtuar nyjeve që më mbajnë lidhur (më pëlqen të jem e lidhur e rrahur). Dhimbja rritet derisa arrin një kulm, po kështu edhe rezistenca ime.

Pastaj, në një farë mënyre, unë dorëzohem.

Pasi një shpërthim i endorfinës përmbyt trurin tim, unë çlirohem prej dhimbjes dhe papritmas – dhe ekzaktësisht, fjalë për fjalë – kthehet në kënaqësi. Mendja ime ka gjetur një mënyrë të re për t’u koordinuar: duke i kthyer ndjesitë e dhimbjes në ndjesi kënaqësie, kështu unë mund t’i rezistoj më shumë “torturës”.

Më e mira nga të gjitha: Kam shumë, shumë dëshirim. Përzierja e dhimbjes me kënaqësinë është receta e seksit perfekt.

Duhet të shijoni çdo sekondë të saj!

CIA: Ramiz Alia vendosi të hapë Shqipërinë me porosi të Enver Hoxhës, pse trembej SHBA-ja dhe Evropa pas vdekjes së diktatorit

CIA ka zbardhur situatën politike në Shqipëri pas vdekjes së diktatorit Enver Hoxha. Në një dokument të deklasifikuar së fundmi, thuhet se pasardhësi i tij Ramiz Alai vendosi të hapë Shqipërinë me Perëndimin dhe Evropën për shkak të porosive që i kishte lënë diktatorit. Nga ana tjetër, tregohet se të gjitha vendet fqinje dhe më tej kishin frikë se me vdekjen e Hoxhës do të tensionohej situata në Ballkan. Frika e tyre ishte rikthimi i Bashkimit Sovjetik, por një gjë e tillë nuk ndodhi.

Korrik 1975

Refuzimi i hapjeve sovjetike

Tirana ka përsëritur me forcë indiferencën e saj ndaj interesit sovjetik për riafrim diplomatik. Në një editorial autoritar të të përditshmes “Zëri i Popullit”, ajo jo vetëm shprehte indiferencën e saj ndaj BRSS, por dhe paralajmëronte çdo anëtar të lidershipit që mund të jetë në favor të përmirësimit të marrëdhënieve. Në komentet e saj të mbushura me zjarr politik, Tirana thoshte se joshjet apo presionet e Bashkimit Sovjetik dhe satelitëve të tij nuk do të ndryshonin qëndrimin antisovjetik. Artikulli pretendonte se populli shqiptar ishte i vendosur për të bërë “çdo sakrificë, siç kemi bërë në të kaluarën, për të ruajtur lirinë dhe pavarësinë”, përfshi dhe mbështetja në forcat veta për shtimin e zhvillimit ekonomik. Koha e publikimit të këtij komenti është interesante, pasi vjen gjatë tentativave të Moskës për normalizim të marrëdhënieve dhe sinjaleve për sfida të brendshme ndaj udhëheqjes së Hoxhës. Artikulli paralajmëron kolegët prosovjetikë të mos ushqejnë shpresa për bashkëpunim me Moskën ose ndryshe të përballen me pasojat. Artikulli thotë se politikat e sugjeruara të kreditit të huaj nuk do të shërojnë problemet ekonomike. Ish-ministri i Mbrojtjes, Beqir Balluku, u largua nga posti në korrik 1974 pasi favorizonte qëndrime të tilla. Komenti i lëshua në prag të samitit të Helsinkit dhe jep një arsyetim të mungesës së Tiranës në bisedimet evropiane të sigurisë. Shqipëria i ka përshkruar më parë këto bisedime si një “demonstrim komik i superfuqive” dhe shfrytëzoi rastin për të përçmuar diplomacinë sekrete të vendeve që “nxjerrin në ankand” interesat kombëtare.

Raport inteligjence

Nëntor 1978

Pikat kryesore:

Që prej pranimit publik të mbylljes së asistencës kineze në korrik, Shqipëria ka nisur një politikë të jashtme të vetmisë, duke abstenuar ndaj afrimit me dy armiqtë e saj kryesore ideologjikë, Kina dhe BRSS. Ajo as nuk ka treguar shenja të zbutjes së armiqësisë ndaj SHBA. Por Tirana ka shtuar përpjekjet e nisura vitin e kaluar për zgjerimin e lidhjeve ekonomike me disa vende të caktuara, si nga Lindja ashtu deh nga Perëndimi. Deri tani Shqipëria ka treguar se nuk mund të gjejnë një sponsor që mund të japë mbështetjen e dhënë më parë nga Kina. Shqipëria përballet me rënie të ndjeshme në rritjen e saj ekonomike, nëse nuk hapet ndaj kreditit të huaj, për të cilin qeveria duhet të heqë ndalimin kushtetues ndaj huamarrjes nga jashtë.

Pasojat e prishjes me Kinën

Shqipëria, si një vend i vogël me burime të pakta, do të jetë gjithmonë i varur nga tregtia apo asistenca e jashtme për zhvillimi ekonomik. Gjatë dy dekadave të aleancës me Kinën, Tirana u mbështet thuajse tërësisht te Kina për asistencë ekonomike, teknologjike dhe ushtarake, prandaj pasojat e ndarjes do të jetë të rënda dhe kanë nisur tashmë të duken. Ne nuk kemi parë prova se regjimi i Hoxhës ka kërkuar strategji të reja për burime asistence, por duket se ka vendosur të vazhdojë, të paktën për momentin, politikën e shtimit të lidhjeve graduale me vende të tjera. Nuk ka gjasa që kjo qasje t’u sjellë shqiptarëve mbështetjen dhe furnizimet e nevojshme industriale për të evituar trazirat në prodhimin industrial apo rënien ekonomike. Edhe sikur vendi të ketë vështirësi ekonomike, nuk ka gjasa për trazira popullore për sa kohë nevojat bazë të konsumatorit të plotësohen. Hoxha mban një nga regjimet me represive në botë dhe megjithëse disa shqiptarë kanë dyshime për politikat e tij të vetëmjaftueshmërisë, nuk ka prova për sfida serioze ndaj autoritetit të tij. Hoxha ka justifikuar publikisht politikat e tij aktuale në një fjalim ku bëri dallimin mes “regjimeve të ndryshme shoqërore” që tregohen progresive ndaj Shqipërisë, dhe atyre që nuk e bëjnë një gjë të tillë. Ai shprehu vullnetin për të ruajtur marrëdhënie me të parat, por theksoi se Shqipëria gjithsesi nuk do të mohojë ndryshimet politike apo ideologjike me këto regjime. Hoxha shfrytëzoi rastin edhe për të përsëritur armiqësinë e Shqipërisë me SHBA-në, BRSS-në dhe Kinën, duke u zotuar se Tirana do të vazhdojë luftën ndaj imperializmit amerikan dhe imperializmit socialist të Kinës dhe BRSS-së, çka përjashton mundësinë e afrimit mes tyre për të ardhmen e afërt. Me gjithë refuzimet publike të Shqipërisë, Moska dhe aleatët e saj të Paktit të Varshavës vazhdojnë përpjekjet e tyre të nivelit të ulët për të joshur shqiptarët. Bullgaria, e cila është në krye të ofensivës së joshjes, ka publikuar kohët e fundit disa artikuj ku Shqipëria përshkruhet në dritë pozitive. Sofja zyrtare i ka lënë të kuptojë Tiranës se dëshiron marrëdhënie të mira dhe bashkëpunim. BRSS është më para aleatëve të tij në Evropën Lindore për joshjen e Shqipërisë, por është i ndërgjegjshëm se Tirana nuk do të pranojë afrim të lidhjeve me të për sa kohë që Hoxha të mbetet në pushtet. Lideri shqiptar nuk ka dhënë asnjë sinjalizim se do të zbusë qëndrimin dyshues ndaj sovjetikëve dhe evropiano-lindorëve. Por gjithsesi Moska mund të konsiderojë si progres risjelljen e Shqipërisë në tufë në epokën post-Hoxha. Jugosllavia, e cila kërkon me çdo kusht që Shqipëria të mos ribashkohet në orbitën sovjetike, ka shprehur vullnetin e përmirësimit të lidhjeve bilaterale, të cilat janë pritur pa kundërshtime të hapura nga Tirana, edhe pse deri tani nuk ka pasur zhvillime të konsiderueshme dhe në terma afatshkurtër nuk priten.

Lidhje me vende të tjera

Disa nga tentativat më ambicioze të Tiranës për zhvillimin e lidhjeve tregtare dhe ndoshta për ndihmë financiare apo teknike, janë drejtuar nga India, Algjeria dhe Japonia. Një vizitë në Indi nga një delegacion i nivelit të ulët në gusht, ndezi spekulimet se Tirana kërkon të zëvendësojë Kinën me Indinë. Mediat indiane shkruanin se Shqipëria kërkon nga India asistencë për përfundimin e një liste të gjatë projektesh të braktisura nga Kina dhe parashikonin mundësinë e hapjes së misionit diplomatik të Tiranës në Delhi. Ne nuk kemi parë prova se Shqipëria kërkon asistencë madhore ekonomike dhe teknike, por besojmë se me afrimin te India, ashtu si me disa vendeve të tjera, ajo kërkon diversifikimin e lidhjeve të jashtme tregtare, në një kohë që kërkon të evitojë varësinë nga partner i vetëm. Shqipëria po kërkon gjithashtu zgjerim të marrëdhënieve me Algjerinë. Pas nënshkrimit të një marrëveshjeje tregtare dyvjeçare në prill, Tirana ka dërguar një delegacion të nivelit të lartë në Algjer në shtator, të drejtuar nga ministri i tregtisë. Shqipëria po shton gjithashtu lidhjet e saj me Japoninë. Një delegacion tregtar japonez vizitoi Tiranën në gusht, i cili shprehu interesin e eksplorimit të tregut shqiptar nga kompanitë japoneze, të cilat ashtu si të tjerë kërkojnë të blejnë kromin shqiptar apo koncentratet e tij. Nëse Shqipëria kërkon të krijojë lidhje diplomatike me Tokion ky i fundit me shumë gjasa do të pranojë.

Lëvizjet në Evropën Perëndimore

Shqipëria ka tentuar të zgjerojë lidhjet tregtare me disa vende të Evropës Perëndimore, kryesisht Italia, Greqia e Franca, por këto vende nuk kanë bërë përkushtime të drejtpërdrejta. Mungesa e reagimeve nga këto vende ka sjellë shprehje zhgënjimi nga disa zyrtarë përfshi dhe ministrin e Jashtëm shqiptar. Gjithsesi, marrëdhëniet e Shqipërisë me këto vende janë përmirësuar në krahasim me një vit më parë, më shumë ato me Greqinë. Përveç përpjekjeve për kontakte në Evropën Perëndimore, Shqipëria po eksploron mundësi tregtare në Amerikën Latine. Deri tani asnjë nga avancimet e Shqipërisë nuk ka sjellë përfitime të mjaftueshme për të mbështetur nivelin aktual të zhvillimit industrial.

Tetor 1983

Memorandum i rezistencës së armatosur në Shqipëri gjatë kohës së Luftës dhe motiveve të rrymave të ndryshme në vend, bazuar në raportimet britanike dhe amerikane dhe komentet apo raportimet e shtypit. Raporti do të pasohet nga një listë e figurave me influencë në Shqipëri, me qëllim që të lehtësojë administrimin e mundshëm të vendit në rast se lind nevoja. Lëvizja e rezistencës në Shqipëri nisi të marrë vrull pas disfatës së Musolinit në luftën në Greqi dhe gjendjes kaotike të trupave italiane, para fushatës së Gjermanisë naziste në Ballkan. Liderët kryesore të grupeve guerile në fund të vitit 1941 ishin Muharrem Bajraktari, Abaz Kupi, Baba Faja Martaneshi dhe Myslym Peza. Në fillim të vitit 1942, këtyre iu bashkuan bandat e reja nën influencën e Partisë Komuniste. Strategjia e tyre ishte ajo e shmangies së konfrontimeve të shkallës së gjerë, dhe e pritave ndaj karvanëve ushtarake italiane për kapjen e materialeve dhe personelit. Për një koordinim të taktikave dhe politikave mes grupeve, në shtator 1942 u mbajt konferenca e Pezës, ku morën pjesë përfaqësues të bandave, komunistë dhe disa patriotë. Delegatët ranë dakord të lënë mënjanë diferencat e tyre politike duke formuar grupin Fronti Kombëtar Çlirimtar.

Media amerikane, Foreign Insight , Prill 1985

Pas vdekjes së liderit Shqipëria do të lërë izolacionizmin

Diplomati shqiptar u përgjigj ftohtë ndaj kërkesave të gazetarëve për të marrë pjesë në funeralin e Enver Hoxhës, liderit të vendit për 41 vitet e fundit. “Nuk është në protokollin tonë të ftojmë gazetarë perëndimorë në ngjarje të tilla”, tha ai. Ndërsa pyetjes nëse do të lejohej shoqërimi i një delegacioni të huaj në vend, ai iu përgjigj: “Nuk do të ketë ftesa për liderët as nga Lindja, as nga Perëndimi”. Pra varrosja e Hoxhës do të jetë po aq e izoluar nga kurioziteti Perëndimor sa dhe regjim i tij i paprecedent komunist në vendin bregdetar të Adriatikut, ngjeshur mes Greqisë dhe Jugosllavisë. Vendi i prapambetur prej 2.8 milionë banorësh ka përfaqësuar formën më të pastër politike të Stalinizmit, duke refuzuar çdo kamp, si Lindjen, Perëndimin, neutralët apo të paanshmit. Çështja është se kur do të dalë Shqipëria nga guaska e saj, teksa ka nisur të krijojë apo të përmirësojë lidhjet me disa vende perëndimore, për arsye ekonomike. Mes tyre përmenden lidhjet me Austrinë, Italinë dhe Gjermaninë Perëndimore. Lideri i ri, Ramiz Alia, është i dedikuar ndaj politikës armiqësore të Hoxhës me superfuqitë dhe analistët nuk presin ndryshime dramatike. Diplomatët thonë se Perëndimi duhet të kujdeset për Shqipërinë në mënyrë që të evitohet joshja ndaj Bashkimit Sovjetik, aq sa për të mundësuar që BRSS të përdorë portet shqiptare. Edhe më keq do të ishte për Perëndimin rikthimi i saj në Paktin e Varshavës, të cilin e braktisi zyrtarisht në 1968, pas pushtimit sovjetik të Çekosllovakisë. Jugosllavia shqetësohet për afrimin e Shqipërisë me sovjetikët për arsye të minoritetit të saj shqiptar të Kosovë, ku influenca sovjetike do të përkeqësonte gjërat. Italia, gjithashtu shqetësohet prej afërsisë gjeografike me Shqipërinë në Adriatik, teksa raketat ruse të instaluara në Shqipëri do të ishin lehtësisht brenda distancës së goditjes. Pretendenti i fronit mbretëror të Shqipërisë, Leka I, biri i mbretit Zog, është gjithashtu shqetësuar. Ai u shfaq në Paris pas vdekjes së Hoxhës, duke paralajmëruar kundër rrezikut të zgjerimit të Bashkimit Sovjetik dhe duke u bërë thirrje nacionalistëve shqiptarë të bashkohen “për krijimin e një kombi të lirë”. Diplomatët shqiptarë në Perëndim nuk tregojnë shenja afrimi me Moskën dhe insistojnë se shqetësime të tilla janë energji e humbur. Shqipëria disa herë ka refuzuar hapjet miqësore të Kremlinit pas prishjes, i cili për shqiptarët është qendra e “imperializmit socialist”, sikundër “imperializmit të thjeshtë” amerikan. Ekziston gjithnjë rreziku i fraksioneve të goditura më parë nga spastrimet, që mund të kërkojnë riafrim me Moskën, por shumica e analistëve perëndimorë besojnë se Moksa nuk ka më fuqi për sfida ndaj Perëndimit. Shqiptarët e konsiderojnë veten më shumë si individë stoikë të patundur sesa si izolacionistë dhe thonë se vendimi për t’u bashkuar me Stalinin dhe më pas për t’u ndarë nga pasuesit e tij dhe Traktati i Varshavës, ishin thjesht qëndrime morale. Kështu zyrtarët shqiptarë thonë se arsyetuan edhe kur u miqësuan me Mao Ce Dunin dhe më pas prishën lidhjet me Kinën kur ajo po bëhej miqësore me Perëndimin, megjithëse më shumë se 800 milionë dollarë ndihma u dhanë nga Pekini për rreth 17 vjet. Por pas këtyre qëndrimeve idealiste, radikalët e Evropës Lindore po hapin sytë dhe po kuptojnë se kanë mbetur me dekada prapa ekonomikisht. Kur i pyesin diplomatët shqiptarë se përse ndalohen makinat private, ata përgjigjen se kështu ajri është më i pastër dhe se më shumë njerëz mbajnë biçikleta. Kur paralajmërohen se do vuajnë nga mungesa e investimeve ata thonë se janë me fat që nuk kanë barrën e borxheve të huaja. Dhe vërtet Kushtetuta ndalon huatë nga kapitalistët apo shtetet “borgjeze e revizioniste”. Shqipëria gjithashtu ndalon opozicionin politik, udhëtimin jashtë shtetit dhe praktikat fetare. Ajo është e vetëmjaftueshme me energji, nuk ka taksa dhe as inflacion. Qeveria ndalon gjithashtu bluxhinset, drogat, çamçakëzat dhe seksin para martese. Ramiz Alia, pasuesi 59-vjeçar i Hoxhës, duket disi më pragmatik, por ai i ka qëndruar gjatë besnik diktatorit në një sistem që ka eliminuar pa mëshirë rivalët. Fjalët thonë se ish-kryeministri Shehu, i akuzuar për bashkëpunim me inteligjencat e huaja, është vrarë nga vetë Hoxha. Fillimisht zyrtarët thanë se ishte vetëvrasje, por tashmë shtypi pranon se ai u eliminua. Diplomatët thonë se Hoxha ishte sëmurë prej disa kohësh dhe Alia nisi të zbatonte disa politika hapjeje me miratimin e Hoxhës. Një nga ndryshimet e dukshme ishte fakti që Shqipëria ndaloi së quajturi Kinën “revizioniste”, prej nevojës për pjesë këmbimi për mjetet dhe projektet industriale kineze të ndërtuara para prishjes së lidhjeve tregtare me Pekinin.

PO MBYLLET VITI I TURPIT:“50 VJETORI I SHPALLJES REVOLUCIONIT KULTUROR – 1967”

Nga Fritz RADOVANI:

PO  MBYLLET  VITI  I  TURPIT:“50  VJETORI
I  SHPALLJES  REVOLUCIONIT  KULTUROR – 1967”

 

DY  MONSTRAT  E  PAPREKSHME…

6 SHKURT 1967 – KUSH NË EUROPË KA BA MBI POPULLIN E VET ATE SHKA KANË BA KËTA DY TERRORISTË NGA VITI 1941 – 1991 ?!

2018: Afrohet Viti i Gjergj KASTRIOTIT – Skenderbeut.

“REVOLUCIONI IDEOLOGJIK ANTINJERZOR I 1967”:

Diktatori Enver Hoxha “Revolucionin Ideologjik e Kulturor të vitit 1967” e filloi me surratin e vet antieuropian, dhunoi identitetin tonë kombtar tue fillue nga  Gjergj Kastrioti – Skenderbeu, i cili nga “dr.prof e akademikët” quhet “Skënderbeu Gjergj Kastrioti” (Fjalori Enciklopedik Shqiptar, Botim i Akademisë së Shkencave të RPSSh, Tiranë 1985 fq. 964), vazhdohet: “Heroi Kombëtar i shqiptarëve, strateg e burrë shteti i madh që udhëhoqi luften për pavarësi kunder pushtimit osman,...një nga figurat e shquara të historisë së shek. XV...” Gjergj Kastrioti – Skenderbeu ishte Figura ma e shqueme, dhe jo “një nga figurat e shquara të historisë së shek. XV...” Këtu fillon edhe dhunimi i Tij...

1969: Dhunohet në Vaun e Dejës Kisha ku asht kunorzue Heroi ma i madh i Kombit Shqiptar, pikrisht në 500 vjetorit të vdekjes së Tij. Thëmelet e saj janë e vetmja dëshmi e vjetersisë së saj. Veprat e artit dhe afreskit u shkatrruen... Shkatrruesit e Saj sot shetisin nder bulevardet e Tiranës, ku tregojnë “sesi i vuen dinamitin Kishës...”

Komunistët kudo ku kanë marrë pushtetin, kanë inaugurue terrorizmin në masë si mjet qeverisje. Enver Hoxha në “Fjalimin Programatik” të tij, për thellimin e “Revolucionit socialist” mbi bazen e “mësimeve të panderprera proletare të PPSh”, synon në të gjitha fushat e jetës politike, shoqnore, historike, kulturore dhe arsimore, me ba “spastrimin” e shoqnisë Shqiptare nga të gjitha “mbeturinat e vjetra”. E me shka i zevendsoi ato?!

Enver Hoxha shpallë “Shtetin e Parë Ateist në Botë”...me dekretin 4337: “Shteti nuk njeh asnjë fé dhe inkurajon zhvillimin e propagandës ateiste, për të krijuar të njerëzit botkuptimin shkencor e materialist” Artikulli 37 i Kushtetutes RPSSh, 1976. Tirani anadollak Enver Hoxha persëritë: “Çka thotë partia bën Populli!”... Po PPSh kush ishte? – Enver Hoxha me kriminelët e tij, të byrosë politike...Hysni Kapo, Ramiz Alia, Kadri Hazbiu dhe i zgjedhuni nga kriminelët e Spanjës Mehmet Shehu, si specialist masakrash per dhunimin e të drejtave të njeriut, per me detyrue njerzit “mos me Besue në Zotin”.

19 MARS 1967, terroristi Ramiz Alia, mbyll perfundimisht Kishat Katolike në Shkoder, tue fillue me Kishen Katedrale të Shkodres. Njëheri fillon edhe dhunimi i vorrezave nder Kisha të Atyne klerikëve që kishin vdekë para vitit 1900 dhe 1944.

Ndoshta, një krim i tillë ishte i panjohun nder shtetet tjera komuniste të Lindjes!

29 PRILL 1967: Atëherë kur nder oborret e shtëpijave të Shkodres ishin vendosë piramidat e kufinit, dhe errsina sllavokomuniste e frika kishte pushtue mendjet e zemrat tona, nga një shtëpi perdhese në Ballabane u ngrit një Burrë, me Kryq per parzem e me penë në dorë na la të daltueme në Gurt’ e Rozafës atë testament që ndoshta gjithë Europa s’ e ka! Ishte i Madhi At Pjeter Mëshkalla S.J., që pa Ju tutë syni i rrethuem nga bishat e egra komuniste në kopshtin zoologjik të Institutit Pedagogjik u tha kriminelëve të pashpirtë, instruktorëve të partisë, “profesorëve dhe intelektualëve të njohur” per kulturen e tyne të gjanë ateiste dhe antishqiptare, po si gjithmonë shumica agjenta sigurimi:

“Unë po ju them këtu se Populli nuk asht dakord me shka jeni tue ba ju, ai ka besue dhe do të vazhdojë me besue në Zotin edhe pa Kisha e Xhamija... Ky veprim që bani ju sot asht vetëm turp para Zotit e para Popullit, asht turpi juej para gjithë vendeve të Europës, mbasi kjo që bani ju sot këtu, a e dini se po bahet në pragun e 500 vjetorit të vdekjës së Heroit tonë Kombëtar, Gjergj Kastriotit – Skënderbeut, Mbrojtësit të Krishtënimit?!

Vetëm këte mendoni, shka ka me thanë Europa për ju! Ajo e njeh Popullin Shqiptar dhe e di se ka 2000 vjet që Populli ka ndjekë e do ta ruej në zemër Fenë e Krishtit!”

U ndigjue një za nga salla, ishte “shoku” Xhemal Dini: “Që sonte populli do të djegin Ungjillin!” – At Mëshkalla ju përgjegj: “Digjeni edhe ju që sonte, ka dymijë vjet që thërrasin shokët tuej me djegë Ungjillin e Feja e Krishtit veç sa vjen e po forcohet! Shqiptarët nuk e djegin Ungjillin, këte e them si Shqiptar që jam, mbasi kur kam lindë kam pasë vetëm një emën, ky ishte emni SHQIPTAR, se linda nga prind Shqiptarë... Emni i parë që kam marrë në këte tokë dhe e kam mbajtë me nder, asht kenë emni Shqiptar e derisa të vdes, do të jem SHQIPTAR! Unë i përkas  Popullit tem, ai me njeh mirë dhe e di sa kam ba unë për té, por ai  mos harroni se ju njeh mirë edhe ju!”...

5 PRILL 1967 Në letren që At Mëshkalla i shkruen kriminelit Mehmet Shehu i tha:

“... Unë them se, me këte luftë kundra fesë neve, edhe po diskreditohemi faqe botës, së cilës i kemi dhanë premtime solemne për liritë dhe të drejtat njerëzore në Shqipni.

Kur në vj. 1945, në Tiranë, me 8 mars, unë u takova me Juve, Shkëlqesë, se kishem ndigjue prej komunistëve fjalët: “Këte Kishë do ta bajmë kinema”; Ju m’u përgjegjët: “Kjo asht propagandë armiqësore!”.

Me të vërtetë, as anmiku ma i tërbuem i Pushtetit s’ka muejtë me u ba një propagandë ma anmiqësore në 22 vjet, sa i keni ba vedit.”

19 KORRIK 1967: Gjyqi u zhvillue po, pak kush dinte mbylljen e asaj ngjarje të madhe historike per të cilen vazhdon edhe sot heshtja... E kjo njëditë “do të shkrepin”!

Në fjalen e fundit në gjyq At Mëshkalla tha: “Ju më dënoni sa të doni, mbasi mue nuk keni shka më bani, unë prap se prap do të dal, sepse ju shpejt keni me mbarue, mbasi shoshojnë keni me hangër, e aty asht fund i juej! Feja e Krishtit nuk mbaron kurrë!”

At Pjeter Mëshkalla ia mbërrijti asaj ditë që pat profetizue ma parë. Ai  pa me sy shka paralajmëroi. Diktatorët me të vërtetë hangrën kokat e njeni tjetrit dhe këtij nuk patën shka me i ba. Ai dhe Ideali i Tij Fitoi !

Duhej luftue deri në zhdukje botkuptimi fetar me luftë kunder institucioneve fetare që ruenin Fenë në zemren dhe mendjen e Popullit. Me këte detyrë merrej direkt Ramiz Alia dhe servilët e tij Xhemal Dini, Musa Kraja, Jovan Vujoshi, Jup Kastrati, etj.

SEKSIONI KATOLIK në Degen e Mbrendshme në Shkoder, jep orjentimet per zhvillimin e këtij “Revolucioni Ideologjik” Fillojnë arrestimet e pushkatimet barbare...

Eksperienca e viteve 1944 – 48 në Shkoder, kur ishin në qytet  26 BURGJE dhe HETUESI, ku masakrohej inteligjenca dhe Populli Heroik i Shkodres, filloi me dhunimin e Kanuneve dhe objekteve të kultit:

Dhunohet Opera e “Skenderbeut”, me zhdukjen e kompozitorit Prenkë Jakova.

1968: Dhunohet “Kanuni i Skenderbeut” me dënimin me vdekje të Don Frano Illisë.

Dhunohet në Kuvendin e Françeskanëve Troshan, vepra e artit, pikturë me vaj per Gjergj Kastriotin, e cila, vidhet nga Galeria e Arteve në Tiranë, me leje nga shteti.

Shfarosen bibliotekat e klerikëve dhe veprat e artit nder Kishat Katolike të Shqipnisë...

***

KUSH NË EUROPË KA BA ATE QË BANE DY MONSTRAT TONA DHE SOT, ATA TERRORISTË VAZHDOJNË ME KENË “HERONJË TË POPULLIT SHQIPTAR ?!

PRILL 1967: Me porosi të KQ të PPSh dhe të terroristit E. Hoxha, tek Dosja 2291 Arkivi i Ministrisë së Mbrendshme, prokurori i pergjthshëm Lefter Goga, urdhnon:.. “Hetuesit mund të përdorin torturat më shnjerëzore deri në vdekje të burgosurëve, pa asnjë përgjegjësi penale ndaj të pandehurëve që mund të vdesin në duart e tyre në hetuesi.” Dhe, jo nder pak hetuesi u aplikue kjo shkresë antinjerzore.

Vetem nga viti 1967 – 1990 u pushkatuen dhe u mbyten në tortura:

1.      Imzot Ernesto Çoba (8 Janar 1980)        2. Don Zef Bici (8 Maji 1968)

2.      Don Mark Dushi (8 Maji 1968)              4. Don Marin Shkurti (1 Prill 1969)

5.   Don Shtjefen Kurti (20 Shtator 1971)      6. Don Anton Doçi (1973)

7.   Don Mikel Beltoja (10 Shkurt 1974)       8. Don Prek Nikçi (15 Mars 1974)

9.   Don Mark Hasi (11 Shtator 1981)            10. Don Lazer Jubani (29 Korrik 1982)

11.  Don Lec Sahatçija (4 Prill 1986)             12. Don Nikoll Gjini (1987)

13.  Imzot Lazer Sheldija (10 Shtator 1988)  14. Don Pjeter Gruda (13 Janar 1989)

Burgosën, torturohen dhe u dënuen me shumë vite burg e punë të detyrueshme:

1.      At Pjeter Mëshkalla, 25 vjetë burg;         2. Don Mikel Koliqi 38 vjetë;

3.      Don Nikoll Mazrreku 37 vjetë;                4. At Zef Pllumbi 28 vjetë;

5.      Don Simon Jubani 26 vjetë;                      6. At Gegë Lumaj 20 vjetë;

7.      At Gjergj Vata 10 vjetë si pasuesit...        8. Don Frano Illija;

9.      Don Ndoc Sahatçija;                                 10. Don Nikoll Troshani;

11.   Don Zef Simoni;                                        12. Don Kolec Toni;

13.   Don Ndre Krroqi;                                      14. At Anton Luli;

15.   Don Ndoc Ndoja;                                      16. Don Gjergj Simoni;

17.   Don Marjan Arta;                                      18. Fra Gasper Jubani;

19.   At Ferdinand Pali;                                     20. At Aleks Baqli;

21.   At Leon Kabashi;                                       22. Don Martin Trushi;

23.   Don Nikoll Pergjini interrnohet.

Arrestohet kangtari Lukë Kaçaj; perkthyesit Prof. Nikoll Dakaj e Prof. Mark Dema,  shkrimtarë, artistë... Puntorë dhe besimtarë...E kushdo që mendohet Atdhetarë!

Tragjedia e Popullit Shqiptar vazhdon me mbi 120 varreza të Rinisë vrame në kufinjë.

Vrasjet e 2 Prillit 1991 në Shkoder, tregojnë vazhdimsinë deri tek Rin Monajka në Vjenë.

EUROPË, nuk të lejon kanabis, korrupsioni dhe pasunimi i politikanëve me pa ma larg!

Hypni mbi germadhat e Shtëpijave të Luigj Gurakuqit, At Gjergj Fishtës, Osman Kazazit dhe Kullave të Prekë Calit... E shihni, se vazhdon me kenë e shkrueme...

25 PRILL 1993 Tek Monumenti i Gjergj KASTRIOTIT – SKENDERBEUT:

“Europa duhet t’ a dijë...

“Ajo që ka ngja në Shqipni, të dashtun Vëllazën dhe Motra, nuk asht pa kurrë në historinë e njerëzimit...” Papa Gjon Pali II (Sheshi Skenderbeu Tiranë).

            Melbourne, 15 Dhjetor 2017.

Këpucët e 30 eurove, që e bëjnë të ndihet rehat Ramush Haradinajn

Politikanët janë çdo herë cak i medieve të ndryshme, për veprimet e tyre por në të njëjtën kohë emri i tyre jo rrallë herë lakohet edhe për pamjen e tyre të jashtme, e sidomos rreth asaj se çka kanë përzgjedhur të veshin në paraqitjet publike.

Kryeministri i Kosovës, Ramush Haradinaj në paraqitjet e tij publike, është veçuar në vitet e fundit për këpucët të cilat ai i përdorë. E veçanta e tyre qëndron në formën të cilën ato e kanë. Këpucë me rreth më të lartë dhe më të fryera nga para janë preferencat e kryeministrit Haradinaj. Tashmë ka vite që Haradinaj e përdorë llojin e njëjtë të këpucëve.

Por për ata të cilët nuk e kanë idenë se për çfarë këpucë bëhet fjalë, ne mund të u’a lehtsojmë duke e dhënë përshkrimin. Këpucët e Haradinajt janë të ngjyrës së zezë, klasike dhe dallohen për shkak të rrethit të tyrë të lartë i cili e tërheqë vëmendjen. Kurse pjesa e përparme e tyre është më e gjerë.

Me siguri për shkak të komoditetit që ndihet Haradinaj në këpucët e tilla, ai ato i ka bartur edhe në takimet e ndryshme të cilat i ka zhvilluar, si me përfaqësuesit vendor po edhe me ata ndërkombëtar. Këtu mund të përmendim takimet e ndryshme si me Kryeministrin e Shqipërisë Edi Ramën, Princ Lekën II e gjithashtu takimet që i ka pasur në Bruksel me krerët evropian, shkruan Mediat Shqiptare.

Në një prononcim para disa muajsh Haradinaj është pyetur në lidhje me këpucët e tij . Ai është përgjigjur se ka vite që preferencat e tij përkojnë në atë lloj të këpucëve dhe nuk e ka në plan të ndryshojë shijën.

Por, për dallim prej shumë politikanëve të tjerë të cilët vendosin që të përdorin marka të hauaja, e që janë domosdoshmërisht edhe të shtrenjta, Haradinaj ka deklaruar se këpucët e tij janë prodhim vendor. Nga kjo është kuptuar se Kryeministri është një blerës i vazhdueshëm i brendit të këpucëve, “SOLID Shoes”, e cila prodhon këpucë për tregun shqiptar dhe më gjerë.

Fabrika e prodhimit të këpucëve “SOLID Shoes” ka vite që operon në tregun kosovar, me qendër në qytetin e Therandës.

Në një prononcim për Mediat Shqiptare, përfaqësues nga SOLID kanë thënë se Haradinaj është blerës i rregullt në fabrikën e tyre dhe se çdo herë ai është ndarë i kënaqur me produktet e tyre. Në mes tjerash përaqësues nga SOLID shprehen se tash së fundmi, produktet e tyre ka vendosur që t’i përdorë edhe Presidenti i Shqipërisë, Ilir Meta.

Në bashkëbisedim me përfaqësues nga fabrika e prodhimit të këpucëve, është bërë e ditur se çmimi i këpucëve të Kryeministrit, sillet rreth vlerës së 30 eurove dhe se kryeministri i ka paguar ato çdo herë kur ka blerë këpucë të SOLID-it. Nga kjo kuptohet se Haradinaj nuk është i pasionuar pas brendeve dhe markave aq sa i kushton rëndësi komoditetit apo rehatisë.

Nëse shumë prej njerëzve kanë qenë kurioz të e kuptojnë të vertetën rreth këpucëve të Kryeministrit, e vërteta është se ai është një konsumues i produktit vendor dhe i kushton rëndësi mënyrës se si ndihet, shkruan Mediat Shqiptare.

Paraqitja e jashtme e zyrtarëve politikë, ka qenë dhe do të jetë çdo herë temë diskutimi, siç edhe ka rënë në syrin e medieve lloji i këpucëve të Kryeministrit. Kjo sigurisht pa dëshirën e tij pasi që ai nuk e preferon laramaninë dhe tendencën për të ra në sy, përmes pamjes së jashtme.

Diçka krejt tjetër mund të quhet për homologun e tij nga Shqipëria, Edi Ramën i cili shpesh herë në paraqitjet e tij publike ka ditur që qëllimisht ta tërhekë vëmendjen e medieve dhe opinionit me këmishat e tij apo edhe në rastin konkret me këpucët. Kryeministri Rama, qëllimisht i’a ka huqur përdorimin e këpucëve me vendin ku ka qëndruar.

Në këtë kuptim kombinimi i veshjeve të tij ka qenë totalisht antagonist. Në rastin konkret kombinimi i kepucëve klasike, me veshje sportive ka qenë moment i cili është diskutuar shumë në Shqipëri, kur Rama kishte shkuar në takim me banorë të qytetit të Fierit.

Pra për dallim prej Ramës, Haradinaj nuk e pëlqen ekstravagancën. Ndoshta kjo edhe prej natyrës se si është krijuar personaliteti i tij. Një njeri që e pëlqen klasiken dhe shquhet për zakone e tradita, me tipare më shumë burrërore

Vdes shkrimtari Isa Behrami

Sot, ka ndërruar jetë profesori dhe shkrimtari, Isa Behrami, nga fshati Vinarc i Epërm, komuna e Mitrovicës.

Ai tërë jetën ia përkushtoi arsimit, duke punuar si profesor, inspektor i arsimit dhe drejtor i shkollës.

Isa Behrami për një kohë ka punuar edhe ne Radio Televizionin e Prishtinës (RTP).

Pas vetes, ka lënë vepra të çmuara për kulturën në përgjithësi dhe për folklorin në veçanti.

Në vitin 2012, ai botoi monografinë “Lugina e Ibrit të Epërm”.

Në mënyrë të vazhdueshme, Behrami është marrë me mbledhjen e folklorit tonë që nga fundi i viteve ’60, e që si rezultat i kësaj pune doli libri me “Anekdota popullore”, publikuar nga Instituti Albanologjik i Prishtinës.

Ndërsa, para një viti ai ka publikuar librin tretë dhe kryesorin: “Tinguj çiftelie - rapsodi”, me njëzet e dy këngë, me mbi treqind faqe.