Akademik Eshref Ymeri, PH.D.
(Nuk
është as e re, as e papritur)
Kanë kaluar 143
vjet që asokohe kur Rusia u pozicionua haptas kundër kombit shqiptar dhe qëndrimin
e vet armiqësor ndaj tij e vuri në themel të politikës së saj të jashme, një
politikë arrogante kjo që vazhdon me intensitet deri në ditët tona. Prandaj nuk
ka asgjë për t’u habitur nga zërat e çjerrë, që, si krrokama korbash, ushtojnë
kohë pas kohe brenda mureve të ministrisë së jashtme ruse sa herë që del në
skenë Çështja Kombëtare Shqiptare. Një krrokamë e tillë ushtoi si një teneqe e
shpuar edhe këto ditët e fundit pas një deklarate karagjoze të Ramës të datës
08 tetor për bashkimin e Kosovës me Shqipërinë. Menjëherë MPJ të Rusisë filloi
t’u binte kambanave në të gjitha udhëkryqet e botës. Zëdhënësja e asaj
ministrie, Maria Zaharova, në deklaratën e saj reaguese të 10 tetorit, dha
alarmin për “rrezikun e madh” që “vjen” nga krijimi i “Shqipërisë së Madhe”.
Nuk kam ndër mend të merremn absolutisht
me thelbin e deklaratës së Ramës, i cili s’është gjë tjetër, veçse një argat i
regjur i serbosllavizmit, që ndjek me besnikëri piketat e mësuesit të vet
shpirtëror, kryeargatit të Beogradit Enver Hoxha. Thelbin e asaj deklarate e ka
analizuar në mënyrë shteruese Profesori i nderuar i formatit nacionalist Enver
Bytyçi (shih materialin me titull “Bashkimi i Kosovës me Shqipërinë / Bytyçi tregon me kë u
harmonizua Rama për deklaratën dhe kujt i shërben ajo”. Faqja e internetit e gazetës “Bota Sot”. 11 tetor 2021).
Këtu do të ndalem
shkurtimisht në disa fakte mjaft demaskuese, të cilat zbulojnë lakuriq
qëndrimin tradicionalisht armiqësor të politikës ruse ndaj kombit shqiptar. Po
iu rikthehem këtyre fakteve pas reagimit të MPJ të Rusisë kundër deklaratës së
lartpërmendur të Ramës (e theksoj po u
rikthehem, sepse këtë temë e kam pasë trajtuar gjerësisht në një ese të
gjatë, të botuar në internet 13 vjet më parë, pikërisht në dhjetor të vitit
2008).
1. Në Kongresin e
Berlinit të vitit 1878, përfaqësuesit e disa shteteve pjesëmarrëse, si
Gjermania, Franca, Austria, Hungaria dhe Italia, i patën rekomanduar Stambollit
krijimin e një shteti autonom shqiptar brenda territoreveve të tij etnike. Por
i dërguari i carit të Rusisë, Hitrovo, kundërshtoi në mënyrë të prerë. Pikërisht
në atë Kongres, me këmbënguljen e përfaqësuesit të shovinizmit rusomadh, filloi
copëtimi i parë i trojeve tona etnike.
2.
Në Konferencën e ambasadorëve në Londër të vitit 1913, ku vazhdoi copëtimi i mëtejshëm
i trojeve tona etnike, ambasadori rus ishte ai që shfaqi zelli më të madh për
një copëtim të till. Madje në hartën që ai i propozonte Konferencës për
miratim, jashtë kufijve të tanishëm të Shqipërisë, mbeteshin edhe Shkodra, edhe
Tropoja, edhe Kukësi, edhe Dibra, edhe Pogradeci, edhe Korça, edhe Erseka, edhe
Delvina, edhe Saranda.
3. Moris
Paleologu, ish-ambasador i Francës në Rusi prej korrikut të vitit 1914 deri në
maj të vitit 1917, në kujtimet e veta ka rrëfyer se cari Nikollaj II
(1868-1918) e kishte pritur në takim dhe me hartën e Ballkanit mbi tryezë i
kishte thënë se Shqipëria duhej të copëtohej midis Serbisë dhe Greqisë, me
përjashtim të Vlorës, e cila duhej t’i lihej Italisë
4. Sergej
Sazonov, ish-ministër i jashtëm i Rusisë në vitet 1910-1916, në kujtimet e
veta, duke cituar fjalët e ambasadorit
rus në Beograd, Hartvig, shkruan se copëtimi i Shqipërisë mes vendeve
ballkanike nuk mund të haste kurrfarë kundërshtimesh nga ana e Peterburgut.
5. Në Traktatin
e fshehtë të Londrës të 26 prillit 1915, çka përbën një njollë turpi në ballin
e diplomacisë evropianoperëndimore dhe të Rusisë, me këmbënguljen e përfaqësuesit
të shovinizmit rusomadh, u kërkua që Shqipëria të zhdukej fare nga harta.
6. Gjatë
takimit në Moskë me delegacionin e partisë
komuniste jugosllave në shkurt të vitit 1948, i cili përbëhej nga M. Gjilasi,
K. Popoviçi dhe V. Tempoja, Stalini, duke ndjekur traditën e carëve të Rusisë,
u ka thënë që ta gjëlltisin Shqipërinë, meqenëse Bashkimi Sovjetik nuk kishte
interesa të veçanta në vendin tonë.
7. Më 05
qershor të vitit 1960, Hrushovi pranoi kërkesën e kryeshovinistit grek
Venizellos për autonominë e Epirit të Veriut, duke i premtuar se do ta
bisedonte me Enver Hoxhën.
8. Politikën edhe më armiqësor ndaj kombit shqiptar,
Rusia e manifestoi dhe vazhdon ta
manifestojë me një zell të patreguar me qëndrimin që ka mbajtur dhe po mban
ndaj Kosovës. Atë e ka pasqyruar ish-kryeministri dhe ish-ministri i jashtëm Evgjeni Primakov në një libër që pati botuar
në vitin 1999. Në atë libër ai deklaronte se Kosova na qenkej çështje e
brendshme e Jugosllavisë dhe se për shkëputjen e krahinës nga Jugosllavia as që
mund të bëhej fjalë.
9. Ish-Presidenti rus Boris
Jelcin, në kujtimet e veta ka rrëfyer për një bisedë telefonike që ka pasur
asokohe me Presidentin Klinton, të cilit i kërkonte ndërprerjen e bombardimeve
kundër Serbisë.
10.
Histeria antishqitare e opinionit publik rus kundër kombit shqiptar arriti përmasa
të papara gjatë bombardimeve të NATO-s. Në kujtimet e veta, ish-Presidenti
Jelcin përshkruante situatën asokohe në Moskë, e cila ishte bërë me të vërtetë
shqetësuese, sepse pranë mureve të ambasadës amerikane turmat e njerëzve nuk
përmbaheshin dot, dritaret qëlloheshin me shishe dhe me gurë, pati filluar rekrutimi
i vullnetarëve për luftë në përkrahje të serbëve.
11. Politika dhe
diplomacia ruse, për të qenë në të njëjtën gjatësi vale me Beogradin, nxiti
mjetet e informimit masiv për të shpifur sa më shumë kundër Kosovës. Kështu,
organi “Njezavisimaja gazeta” e datës
25 gusht të vitit 2000 do të shkruante se “kurrfarë vrasjesh nuk ka pasur në
Raçak…”. Po kështu, simotra e saj, “Rossijskaja
gazeta”, në numrin e saj të datës 21 shkurt 2001, i mban avazin po së
njëjtës shpifjeje, duke dalë me një deklaratë edhe më të turpshme kur shkruante
se “ngjarja e Raçakut ishte një provokacion i përbindshëm i shqiptarëve dhe i
shërbimeve të fshehta të NATO-s, ku serbët nuk kishin fare gisht”.
12. Kryetari i
komisionit të jashtëm të parlamentit rus K. Kosaçov, më 21 gusht 2007, deklaroi
me një vetëbesim të mahnitshëm se “Rusia nuk do të lejojë kurrë që Kosova të
bëhet shtet…”.
13.
Kryetari i Dumës Shtetërore Ruse, G. Seleznjov, asokohe pati lëshuar një
deklaratë paradoksale, në të cilën, sips tij, “kur flitet për gjenocid,
nënkuptohet dhënia e urdhrave për të vrarë njerëz, por as Millosheviçi dhe
askush tjetër nuk kanë dhënë ndonjë urdhër të tillë”.
14.
Ish-ministri i jashtëm, Igor Ivanov, asokohe kërkonte likuidimin e Gjykatës
Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë, e cila, sipas tij, “nga mekanizëm juridik
është shndërruar në një instrument politik presioni ndaj Beogradit”.
15. Këshilli i Federatës
së Kuvendit të Rusisë, në maj të vitit 2001 doli me një deklaratë në mbrojtje
të Millosheviçit, ku theksohej se e konsideronin detyrë qytetare të mbështesnin
Deklaratën e Grupit të politikanëve, shkencëtarëve, përfaqësuesve të
inteligjencies mbi krijimin e Komitetit Shoqëror Rus në mbrojtje të Sllobodan
Millosheviçit. Këtij Këshilli, mbarë intelektualëve rusë, mbarë opinionit
publik rus, mbarë shkencëtarëve-historianë rusë, mbarë mjeteve të informimit
masiv, për turpin e tyre, e theksoj përsëri - për turpin e tyre - nuk u bëri
absolutisht përshtypje qëndrimi egërsisht armiqësor i kriminelit me damkë
Sheshel ndaj Kosovës, i cili, gjatë vizitës në Moskë më 30 tetor 1998, bëri një
deklaratë publike, ku theksonte se “…problemi i Kosovës mund të zgjidhet lehtë:
duke vrarë një milion shqiptarë dhe duke përzënë nga Kosova një milion të
tjerë?”
16. Politika dhe
diplomacia ruse, si edhe mjetet e informimit masiv, e kishin indoktrinuar deri
në pore mbarë opinionin publik rus, duke e edukuar atë me ndjenjën e urrejtjes
kundër kombit shqiptar. Dhe shprehja më e koncentruar e urrejtjes kundër kombit
shqiptar përmblidhet në pak rreshta të njërit prej mesazheve anonime kërcënuese
që asokohe i janë dërguar me faks ambasadës sonë në Moskë. Në të shkruhej:
“Shqiptarë të ndyrë! Ju duheni mbyllur në Shqipëri si në kafaz dhe në rast se
doni të dilni, duheni vrarë si qen të tërbuar. Gratë tuaja duhen sterilizuar, që të mos mund të lindin më si lepujt.
Dhe në qoftë se ju do të vendosni të vini në Kosovën serbe, do të ngrordhni.
Toka do t’ju helmojë. Kombi juaj duhet zhdukur. Le t’ju marrin amerikanët atje,
në Amerikë. Ngordhni sa më shpejt në Rusi. Juve do t’ju therim” [Citohet sipas: Shaqir Vukaj. “Rusia
dhe Kosova. (Shënime të një diplomati)”. Tiranë 2007, f. 415].
17. Një fakt i thjeshtë, në shikim të parë,
mund të përmbajë në vetvete një mesazh tepër domethënës për dashamirësinë apo
urrejtjen që mund të përcillet në adresë të një populli. Kështu, fjala vjen,
vetëm një ndeshje futbolli që skuadra përfaqësuese e Rusisë zhvilloi më 29 mars
2003 me përfaqësuesen tonë në qytetin e Shkodrës, në kuadrin e eliminatoreve të
kampionatit evropian të futbollit të vitit 2004, mund të shërbente në njëfarë
mënyre për përcjelljen e ndonjë mesazhi sadopak dashamirës për popullin
shqiptar, përmes mjeteve ruse të informimit pamor dhe të shtypit të shkruar.
Por meqenëse përfaqësuesja ruse e humbi ndeshjen me rezultatin 3:1, mjetet në
fjalë dhe shtypi i shkruar folën dhe shkruan keq për shqiptarët. Për më tepër,
të nesërmen e ndeshjes, më 30 mars 2003, gazetat “Komsomolskaja Pravda” dhe “Moskovskij
komsomolec”, në faqet e para shkruanin me shkronja të mëdha”: “Ndeshja
përfundoi me rezultatin 3:1 në favor të varfanjakëve”! Siç më njoftonte nga
Moska një ish-studentja ime, që asokohe po i vazhdonte studimet atje, gjatë
kohës që komentatori sportiv transmetonte ndeshjen në televizion, fliste keq
për Shqipërinë.
18. Presidenti Putin, për t’i vënë “vulën e
Kremlinit” moszgjidhjes asnjëherë të çështjes së Kosovës përmes pavarësimit të
saj, pati bërë një deklaratë të tillë, thelbi i së cilës zbulon lakuriq
mendësinë cariste të politikës së sotme ruse në raport me çështjet ballkanike
dhe rolin negativ të Rusisë në trajtimin e tyre, ashtu siç manifestohej ky rol
edhe pak para fillimit të Luftës së Parë Botërore. Në një konferencë shtypi me
kancelaren gjermane Anxhela Merkel, të mbajtur në Soçi më 21 janar 2007, Putini
pati deklaruar: “…ne jemi për zgjidhje të tilla që të kënaqin si Beogradin,
ashtu edhe Prishtinën”. Pra, sipas presidentit Putin, zgjidhja e çështjes së
Kosovës duhej të lihej për ditën e moskurrit.
Kur nga Moska u vura në dijeni për ato që
qenë thënë e shkruar kundër shqiptarëve
dhe Shqipërisë, pas asaj ndeshjeje futbolli që përmenda më lart, më erdhën ndër
mend fjalët e avokatit të shquar rus Vasilij Maklakov, të thëna në një fjalim
që ka mbajtur në Dumën Ruse në gusht të vitit 1915 dhe të cituara nga
ambasadori francez Moris Paleologu në kujtimet e lartpërmendura: “Rusia është
modeli i shtetit, ku njerëzit nuk janë në vendin që u takon”.
Duhet pranuar publikisht se klasa politike
ruse, që kryeherazi në periudhën e carizmit, gjatë sistemit komunist dhe tani në
pluralizëm, populli rus e ka edukuar dhe vazhdon ta edukojë me frymën e
shovinizmit rusomadh, me etjen për pushtime territoresh të huaja. Me këtë fryme
e kanë edukuar atë popull edhe disa shkrimtarë të mëdhenj rusë. Këtu po ndalem
vetëm në tre prej tyre.
I pari është Pushkini (1799-1837). Në vitin 1830 pati shpërthyer një kryengritje
nacionalçlirimtare në Poloni, në Letoni dhe pjesërisht në Bjellorusi dhe në
Ukrainë. Pas betejash të përgjakshme, në vitin 1831, ushtria ruse e shtypi
kryengritjen me egërsi, kurse territoret e këtyre vendeve u shpallën pjesë e
perandorisë ruse. Disa deputetë të parlamentit francez bënë thirrje asokohe për
t’u shkuar në ndihmë kryengritësve të lirisë. Pushkini, në poezinë me titull “Shpifësve kundër Rusisë” u përgjigjet
atyre, duke deklaruar se nuk kanë të drejtë të futin hundët në një debat
“familjar”.
I dyti është Dostojevski
(1821-1881). Në prill të vitit 1877, kur në
krye të fronit ishte car Aleksandri II
(1818-1881), pati filluar lufta ruso-turke. Asokohe Dostojevski pati bërë
thirrje për pushtimin e Konstantinopojës. Në veprën “Ditari i shkrimtarit”, të mbajtur në periudhën janar-gusht të
vitit 1877, është botuar një artikull i tij me titull:“Po e përsëris edhe një
herë që Konstatinopoja, herët ose vonë, duhet të jetë jona”.
I treti është Sollzhenjicini (1818-2008). Në korrik të vitit
1990, Sollzhenjicini pati shkruar një broshurë me titull “Si ta rregullojmë Rusinë”, e cila u botua në gazetën “Komsomolskaja pravda” më 18 shtator të
po atij viti. Në atë broshurë, Sollzhenjicini shpreh pikëpamjet e veta për
Kazakistanin dhe për Ukrainën. Sipas tij, pjesa më e madhe e Kazakistanit i
takon Rusisë, kurse Ukrainën ai e vlerëson si pjesë të Rusisë.
Formimi
psikologjik i popullit rus, i mbrujtur me frymën e shovinizmit rusomadh, del më
së miri në pah përmes hyjnizimit që ai i bëri figurës së Putinit pas pushtimit
të Krimesë. Pas atij pushtimi, përkrahja e popullit rus për
Putinin arriti majat: u ngrit deri në 86%. Por natyrën e dyzuar të popullit
rus, brenda të cilit prehet edhe psikologjia skllavit, edhe edhe psikogjia e
shovinistit, e ka zbuluar mrekullisht shkrimtari dhe publicisti rus Ivan Sergejeviç Shmelov (1873-1950), në librin me titull “Dielli i të vdekurve”, të botuar për
herë të parë në vitin 1923. Aty ai
shkruan: “Rusët janë një popull që e urren lirinë dhe hyjnizon skllavërinë, i ka qejf prangat në
duart dhe në këmbët e veta, i do despotët e vet gjakatarë,.. por ama gjithmonë është i gatshëm
t’i skllavërojë, t’i shtypë të gjithë pa përjashtim, mbarë botën. Ky nuk
është popull, por një mallkim historik i njerëzimit”.
Duke ardhur drejt fundit të këtyre shënimeve, dëshiroj
të theksoj se politika shoviniste ruse do të bënte mirë që ta kthjellonte
sadopak trurin, në mënyrë që në sytë e opinionit publik mbarëshqiptar të
formatit nacionalist të mos bëhet qesharake me klithmat e veta të pështira kundër
Çështjes Kombëtare Shqiptare, ende të pazgjidhur në Gadishullin e Ilirisë. Dhe,
që të mos vazhdojë të mbetet qesharake në vijimësi, ajo duhet ta ketë të qartë
një herë e mirë se në Gadishullin e Ilirisë bëhet fjalë jo për Shqipëri të
Madhe, por për Shqipëri Etnike. Prandaj, për t’ia siguruar vetes kthjellimin e
trurit, ajo le të shfletojë dhe të lexojë një burim shkencor rus të fundit të
shek. XIX. Ja çfarë thuhet për Shqipërinë në atë burim:
“… Duke përfshirë krahinat e Epirit të lashtë dhe të
Ilirisë së lashtë, ajo vazhdon përgjatë brigjeve të Detit Jon dhe të Detit
Adriatik, që nga Gjiri i Artës, deri në zonën që shtrihet matanë lumit
Buna, nga 39 deri në 42 gradë të gjerësisë veriore. Në veri kufirin e saj e
formon krahina që i është aneksuar Malit të Zi (Dulqinja) dhe Sanxhaku i
Novipazarit që i ka kaluar Austrisë, në jug kufizohet me Gjirin e Artës dhe me
mbretërinë e Greqisë, me të cilën Shqipërinë, që nga viti 1881, kur iu
shkëputën ca territore, e ndan lumi i Artës. Në lindje… Shqipërisë i takojnë
një pjesë e Thesalisë dhe e Maqedonisë… (Citohet sipas: “Fjalor Enciklopedik Rus”. Sankt-Peterburg, 1896, f. 359).
Në fund ia vlen të theksohet se Kremlini dhe diplomacia e tij, meqenëse
nuk e kanë absolutisht aftësinë për t’u penduar ndonjëherë publikisht për
politikën tradicionalisht armiqësore që kanë ndjekur ndaj kombit shqiptar gjatë
gati një shekulli e gjysmë, do të bënin më mirë të shikonin punët brenda
“oborrit” të vet, dhe, të paktën, të hiqnin dorë nga politika antishqiptare. Të
shikojnë të mbajnë fort Siberinë, së cilës Pekini, urtë e butë, ka kohë që ia
ka vënë syrin, për të dalë në shpatet e maleve Ural. Sepse ata e dinë shumë
mirë faktin mjaft domethënës, të botuar në një faqe interneti disa vjet më
parë. Në atë faqe shkruhet:
“Pekini i ka propozuar zyrtarisht Putinit për t’ia dhënë Siberinë
Pekinit. Zëvendëskryeministri kinez Li Juanjçao, në forumin ekonomik që u
zhvillua në Shën Peterburg, propozoi që Siberia të popullohet me kinezë” (Citohet
sipas: “Vojna: Кitaj vs Rosija, kto
pobjedit?” (Lufta:
Kina vs Rusia, kush do të fitojë?). Faqja e internetit “oblicomorale.blogspot.com. 11 nëntor 2014).
Meqenëse kjo kërkesë zyrtare e Pekinit është bërë
publike, atëherë duhet menduar se ajo ka kaluar nëpër një periudhë të gjatë
“inkubacioni”.
San Diego Kaliforni
12 tetor 2021
