Rusia në vazhdën e shpifografisë kundër shqiptarëve

 

                        Akademik  Eshref Ymeri,PHD

 

               

Trekëndëshi ortodoks Boegrad-Athinë-Moskë, ka qenë gjithmonë qendra e gravitacionit të armiqësisë kundër kombit shqiptar. Beogradi dhe Athina, shpifografinë e kanë pasë ndërthurur përherë me krime barbare të të gjitha llojeve kundër shqiptarëve. Ndëkohë Rusia, si vend shumë i largët, zejen e shpifografisë, me zellin e një qenieje të sëmurë nga trutë, e ka pasë përdorur dhe vazhdon ta përdorë deri në ditët tona.

Këto ditë, tek po shtegtoja nëpër faqet e internetit, meqenëse ndjek rregullisht krimet e ushtrisë fashiste ruse në Ukrainë, hasa në një artikull, me autore Elena Ponomarjovën (1967), politologe, historiane dhe publiciste ruse, specialiste e historisë bashkëkohore të Ballkanit, doktore e shkencave politike, me titullin “profesor”, pedagoge e Institutit shtetëror moskovit të marrëdhënieve ndërkombëtare. Artikulli titullohet:

“Faktori shqiptar i destabilizimit të Ballkanit perëndimor: trajtim sipas një skenari”.

Ky artikull është botuar në manualin e institutit të lartpërmendur në vitin 2018, f. 99-124.

Artikulli paraprihet nga një shënim me dy paragrafë. Në paragrafin e parë, historiania shkruan:

 “Faktori shqiptar i politikës ballkanike, i cili formësimin e parë institucional e ka kristalizuar në fundin e shek. XIX, në “Lidhjen e Prizrenit”, sot shërben si një minues serioz i situatës në vendet e Ballkanit perëndimor. Mbi bazën e fakteve historike, demografike, fetarokulturore dhe politike, në artikull është marrë në analizë natyra e irredentizmit shqiptar dhe argumentohet mundësia e realizimit të skenarit të shqiptarizimit, ecuria e të cilit mund të ndjekë dy drejtime. Në rastin e parë është fjala që, në territoret e Shqipërisë, të Kosovës, të Maqedonisë perëndimore (Republika e Iliridës) dhe të Greqisë veriperëndimore, të krijohet nocioni me emërtimin e kushtëzuar “Shqipëria e Madhe”. Së dyti, bëhet fjalë për bashkimin e territoreve, të banuara me shqiptarë, përmes krijimit të bashkësive të krahinave islamike të vendeve të rajonit. Rolin e veçantë në realizimin e këtij skenari e luajnë strukturat e terrorizmit ndërkombëtar, të cilat Kosovën e konsiderojnë si njërën nga zonat qendrore të përgatitjes së luftëtarëve. Argumentimi i mundësisë së zhvillimit dhe realizimit të skenarit bëhet sipas katër parametrave kryesorë, të cilët përfshijnë sferën politike, ekonomike, ushtarake dhe fetarokulturore. Në listën e autorëve kryesorë të skenarit renditen forcat e armatosura të Kosovës, formacionet paramilitare shqiptare në territorin e Maqedonisë perëndimore, korporatat transnacionale, kompani ushtarake private, si edhe shtete, të cilat e mbështesin projektin politikisht dhe financiarisht, si Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Britania e Madhe, Turqia dhe monarkitë arabe”.

Shpifjet e kësaj historianeje janë të shumta, por do të mjaftohem vetëm me citimin e disave prej tyre.

Së pari, ajo shkruan:

“Projekti për krijimin e Shqipërisë së Madhe, faktikisht, është pjesë e një strategjie më të gjerë  të “Al-Kaedës””.

Nuk ka asgjë për t’u habitur me këtë shpifje, se Rusia, gjatë gjithë kohës së ekzistencës së saj, përherë ka qenë dhe vazhdon të mbetet kryekështjellë e mashtrimit, deri në përmasa skandaloze. Se çfarë “lidhjeje paska” në gadishullin tonë faktori shqiptar me “Al-Kaedën”, këtë e di vetëm kjo profesore e regjur në zejen e shpifografisë.

Së dyti, ajo deklaron:

“Rreth 30% e shqiptarëve të sotëm, që jetojnë në Kosovë, të ashtuquajturit  “arnautë”,  janë serbë të islamizuar, të cilët jo vetëm që përqafuan fenë islame, por u shqiptarizuan edhe në kuptimin  kulturor”.

Kjo historiane me moral të ulët shkencor, para se të hidhte në tregun e propagandës shpifografe ruse këtë mashtrim thellësisht të neveritshëm, le të vinte në Kosovë dhe të bënte hulumtime të drejtpërdrejta në një truall konkret. Se kështu duhet të veprojë një profesor dinjitoz i shkencave historike. Por ajo s’e ka bërë një gjë të tillë, se është mjaftuar vetëm me vjeljen e gënjeshtrave nga kuzhina shpifografike serbe.

Së treti, po në këtë linjë mashtrimi, historiania vazhdon shpifografinë e radhës:

          “Rajonet jugperëndimore të Serbisë, të braktisura nga sllavët, u populluan përparësisht nga turqit dhe shqiptarët që qenë zhvendosur nga krahinat veriore të Shqipërisë”.

          Ky është një tjetër mashtrim i kësaj historianeje, të cilin  ajo e ka gëlltitur të gatshëm nga antishkenca serbe.

Së katërti, ajo, në vijim, shpreh hapur armiqësinë e vet ndaj shqiptarëve kur deklaron:

          “Aktivitetin irredentist të shqiptarëve të sotëm e shpjegojnë zakonisht me një padrejtësi historike që gjoja i qe bërë këtij populli me vendimet e Kongresit të Berlinit të vitit 1878, në të cilin qe arritur në përfundimin që Serbisë, Malit të Zi dhe Greqisë t’u jepeshin “territore që ishin etnikisht shqiptare”. Në të vërtetë, po të    shprehemi me gjuhën e sotme, të  kërkosh territore të tilla, siç veprojnë shqiptarët, kjo do të thotë se kemi të bëjmë me një manipulim të opinionit shoqëror,  një manipulim ky i menduar dhe i përgatitur me kujdes”.

Sigurisht që historiania ruse mbron vendosmërisht vendimet kriminale të Kongresit të Berlinit, se në këtë mënyrë ajo mbron qëndrimin  tejet armiqësor të Rusisë cariste kundër kombit shqiptar. Sepse pikërisht përfaqësuesi i Rusisë në atë kongres, Hitrovo, ishte ai që luajti “violinën e parë” për copëtimin e trojeve tona etnike. Prandaj edhe shprehjen “territore që ishin etnikisht shqiptare”, ajo, në një mënyrë të paturpshme, e ka vënë në thonjëza.

Veç kësaj, historiania shpifografe mbron qëndrimin armiqësor të radhës të Rusisë cariste, po si “violinë e parë”, në Konferencën famëkeqe të Londrës të vitit 1913, ku u vazhdua copëtimi i mëtejshëm i trojeve tona etnike,  dhe në Traktatin e fshehtë të Londrës të vitit 1915, ku përfaqësuesi rus nguli këmbë për fshirjen përfundimtare edhe të kësaj ngastre Shqipërie që kemi sot nga harta e Evropës

Së pesti, në artikullin e historianes lexojmë idiotësinë e radhës:

          “Deklarata për shpalljen “e pavarësisë” së Shqipërisë qe shkruar në gjuhën turke, sepse asnjeri nga anëtarët e qeverisë së parë nuk e zotëronte latinshten shqipe, e cila qe përpunuar paraprakisht vetëm disa vite të shkuara para kësaj ngjarjeje”.

          Pra, sipas saj, dyzet firmëtarët “s’paskan ditur shqip”, paskan ditur vetëm turqishten, jo “latinishten shqipe”.

          Edhe mashtrimi duhet ta ketë një cak, por mashtrimi i kësaj intelektualeje-monstër të botës akademike ruse, nuk paska kurrfarë caku. Mjeshtëria e shpifografisë së saj, për shkak të formimit të saj gjysmak, ka arritur deri në atë shkallë, saqë të hedhë baltë mbi Shqipen tonë Hyjnore, të cilën na e propagandon si “bijë” të latinishtes. Një intelektual-historian, aq më tepër edhe me titullin profesor, kur hulumton për historinë e një vendi, duhet të udhëhiqet vetëm nga objektiviteti shkencor. Por historiania Elena Ponomarjova nuk udhëhiqet absolutisht nga e vërteta në shkencën e historisë. Ajo, duke sulmuar shqiptarët dhe duke shpifur për ta, është bërë pjesë e pandarë e politikës shoviniste ruse, ashtu si edhe gjithë kopeja e propagandistëve të bandës së Kremlinit në studiot e televizionit shtetëror “Rusia 1”.  Kjo profesore, injorante në fushën e gjuhësisë, i thotë këmbës dorë qëllimisht, duke nxjerrë nga pena e saj absurditete të markës ruse, për të cilat, siç u përmend më lart, Rusia është e njohur në mbarë botën, si kryekështjella e mashtrimit shekullor. Ku ta di kjo marroke euroaziatke që me një shpifje të tillë për Gjuhën Shqipe, ajo ka zbritur deri në nivelin e prostitucionit shkencor. Meqenëse ajo kullot në grazhdin e pistë të arkivave serbe, sigurisht që ka mbllaçitur dhe gëlltitur llokmat e gatshme të shpifografisë që ka gjetur aty. Prandaj kjo mjerane e botës akademike ruse nuk ia ka haberin se ç’është Gjuha Jonë Hyjnore, për të cilën dijetari i shquar gjerman Leibnic (Gotfried Leibniz - 1646-1716) ka thënë:

“Në qoftë se duam të dimë historinë para Krishtit dhe shkencat e asaj kohe, duhet t'i drejtohemi gjuhës shqipe”.

          Së gjashti,  për lexuesit e nderuar po përcjell idiotësinë në vazhdim të historianes në fjalë:

          “Shqiptarët jo vetën që nuk morën pjesë në luftën antifashiste, por u bënë edhe përçues kryesor të fashizmit”.

          Mendoj se është e kotë të ndalem dhe të komentoj këtë idiotësi me brirë.

          Së shtati,  mashtrimi në vazhdim është jo më pak zbavitës, për të cilin, po ashtu, nuk e quaj të arsyeshme të bëj komente:

          “Vetëm nga prilli 1941 deri në gushtin e vitit 1942, shqiptarët patën vrarë rreth 10 mijë serbë”.

          Së teti,  shpifja, të cilën po e radhit të fundit, për të mos vazhduar me shpifje të tjera, revolton jo vetën shqiptarët, por edhe çdo njeri matanë trojeve të tyre, i cili të vërtetën e ka yll karvani në jetën e vet:

          “Shqiptarët deportuan 300 hebrenj të  Prishtinës për shfarosje në kampin e  përqendrimit në Bergen-Belzen” (në provincën e Hanovrit në Gjermani).

          E di gjithë bota që Shqipëria ishte i vetmi vend në Evropë që i mbrojti hebrenjtë, duke bërë të mundur që asnjëri prej tyre të mos binte në duart e ushtarëve gjermanë. Gjatë luftës, Kryeministri Mustafa Kruja, edhe hebrenjtë e Kosovës, për t’u shpëtuar jetën, i pajisi me pasaporta shqiptare.        Analistja, gazetarja dhe publicistja e mirënjohur, zonja Elida Buçpapaj, në vitin 2014, pati  botur në internet dy artikuj, të titulluar:

          “Takim  me zonjën Johanna Neumann, e cila i tregoi botës se moralin e Evropës e shpëtuan shqiptarët” dhe “Johanna Naumann, zonja që i tregoi botës se moralin e Evropës e shpëtuan shqiptarët”.

          Lexuesit me siguri që i kanë lexuar këta dy artikuj mjaft mbresëlënës, në të cilët zonja Elida përshkruan takimin që ka pasur në Zvicër me qytetaren 84-vjeçare hebreoamerikane Johanna Naumann, e cila ka deklaruar:

          “Shqiptarët i shpëtuan moralin Evropës”.

          Në paragrafin e dytë të shënimit të lartpërmendur, historiania nënvizon:

“Në artikull nxirret përfundimi për domosdoshmërinë e vlerësimit objektiv politologjik të situatës në rajon, për analizën e kërcënimeve të sigurisë dhe të rrezikut të krijimit të spirales së radhës të destabilizimit të Ballkanit perëndimor, çka është me rëndësi jo vetëm shkencore, por edhe praktike për përcaktimin e rendit të ditës të politikës së jashtme ruse”.

Pra, siç është theksuar edhe në analizat e mëparshme, Rusia, e cila e konsideron veten si “të zgjedhurën e Hyjnisë”, paçka se në të vërtetë është kryevatër e djallëzisë, kërkon të thotë “fjalën e fundit”, ta vërë veten “në rolin e Solomonit biblik” për “zgjidhjen e situatave të vështira” që mund të krijohen në Ballkanin Perëndimor. Dhe, sipas historianes shpifografe ruse, “fajtorë” për gjithçka të keqe që mund të ndodhka në Balkani perëndimorë, na qenkan vetëm shqiptarët!

Historiania Elena Ponomariova, si një shpifograve e rangut të lartë, me artikullin e saj me përmbajtje thellësisht antishqiptare, e ka pasuruar edhe më shumë arsenalin e politikës ruse, tradicionalisht armiqësore ndaj kombit shqiptar.

Kaliforni, 27 Mars 2023

 

 

34 vjetë nga demostratat e Deçanit (libër për dëshmorin Ismet Qorraj e dëshmorë tjerë të Deçanit).

 Këtu e gjeni librin  tim " Mars i përflakur", kushtuar dëshmorit Ismet ( Avdi ) Qorraj dhe dëshmorëve tjerë që kanë rënë para 34 vjetëve në Altarin e lirisë, në demostratat e përgjakshme kundër okupatorit serb  në  qytetzën buzë Alpeve shqiptare,  Deçanin heroik  , më 28 mars 1989.

Librin mund ta shkarkoni falas „Literaturë“( on line)

Autori  : Flori Bruqi

	Përgatiti: Flori BRUQI
	MARS I PËRFLAKUR Antologji poetike kushtuar dëshmorit Ismet Avdi Qorraj       Librin e përgatitur nga Flori Bruqi "Marsi i përflakur"  mund ta shkarkoni falas në sektorin   „Literaturë“
Kjo Antologji poetike kushtuar dëshmorit të atdheut Ismet A. Qorraj përfshin gjithë poezitë që u paraqiten në konkursin e organizuar me këtë qëllim nga Axhensioni Floripres – Prishtinë, në pranverë 2015.             Vendin e pare në këtë konkurs e mori poezia "Pranverë", e poetit Gentian Banaj. Vendin e dytë e mori poezia "Balada për zogjtë e valsit diellor", e poetit Skënder Zogaj. Vendin e tretë e mori poezia "Krenohemi me ju n’altarin Dardan", e poetit Engjëll Koliqi.             Poezitë botohen sipas alfabetit, përjashto tre poezitë fituese qe çelin librin.             Ky libër botohet në nderim të dëshmorit dhe në shenjë falenderimi për pjesëmarrësit në konkurs.             AXHENSIONI FLORIPRES PRISHTINË         Gentjan BANAJ   PRANVERË   Nga kreshta e një mali, si shqipe drejt lirisë Gjaku i Kosovës vërshon ndër dej Pranverës së Ismetit vdekja i del pritë Tokën amë plagos, si një lot ndë` qiej Pranverë e përhumbur në logun tënd Deçan I mbledh gjymtyrët prej dhimbjes gjer në palcë Gjaku i rinisë vërshon si lumë dalështratit Nga plumbat pashpirt që rendin turravrap Nëpër asht të stinës bleron pikëllimi E shpërthen bimëza të vogla loti Pranverë e përgjunjur në tokë t`Deçanit Me sytë drejt qiellit i luten zotit S`mund të shkelë më livadheve rioshi Ismet Me hapin prej dreri dhe prushin në sy Shtatëqind vjet do vajtojnë tash kullat Shtatëqind vjet Ajkunat do të mbajnë zi Gaz e vaj do të vijnë e do të ikin stinët Lugjeve do lodrojnë të tjerë Omerë Lojë e tyre në kundërmim lirie Moteve e brezave, t`ju sjellë pranverë       Skënder ZOGAJ   BALADA PËR ZOGJTË E VALSIT DIELLOR   Imja është piktura me sytë e përlotur Edhe qielli ngjyrë ulliri sipër Deçanit Plot zogj gjoks shpërthekuar, Të zjarrtë dhe kryengritës Si meteorë vezullues plot avaz Që shpirtin e vet e bëjnë kurban Se nuk e durojnë jetën në kafaz. Zogj drite me flatra trëndafili Përhapës magjik të valsit diellor Ndër shtatë palë toke e qielli me dashurinë hyjnore për Liri Kundër ujqve të mallkuar e dinak Gjithmonë të etur për gjak... Në këngë është trimëria e zogjve Prandaj gjithmonë vdesin duke kënduar Si n’atë ag pranvere kur zaret u hodhën Dhe n’pikturë u shprushën lulëkuqet Që kurrë më t’mos kishte strehë për korba As për këlyshë të zinj bushtre Që i ulërijnë Hënës… Nata ofshau zemërplasur nëpër konaqe Por agimi u rilind me dritë zemre, o mik - Shih zogjtë e valsit diellor që puthin qiellin Në Carrabreg, në Voksh e në Maznikë...       Engjëll KOLIQI   KRENOHEMI ME JU N’ALTARIN DARDAN   Duke dëgjuar kushtrimin Nga Gjergji i Madh i Kastriotëve Nga Mic Sokoli e Hasan Prishtina Nga Bajram Curri e Idriz Seferi Vrapuat mbas Nënëlokes Dardani Ta merrni në mbrojtje e ta shpëtoni O i dashuri ynë Ismet Avdi Qorraj Ti djaloshi i Dardanisë Ishe i Madh Dhe nuk e duroje më gjakatarin Të lodrojë e të shkarkojë në trojet tona Jo Kur e pe Se shkjau u tërbua Ti Ismet i dashur U ngrite në këmbë Në mbrojtje të Kushtetutës Dardane Në Deçanin heroik Bashkë me Selimin, Mujën e Agimin Ratë nën plumbat bum-bum Të shkijeve fashisto-komunistë Jetën tokësore e mbyllët O dëshmorët e kombit tonë Por nuk keni vdekur Jo Dhjetë vite mbas Nënëlokja Kosovë U çlirua nga kriminelët serbianë Amaneti juaj shkoi në vend Gjaku juaj ujiti lule lirie e dashurie Ne kemi qarë shumë Për ju Sot krenarë Kremtojmë E këndojmë Me mburrje Që ju patëm të tillë Lavdi ju këndojmë N’altarin dardan Sot e përgjithmonë   Poezi nga libri "Marsi i përflakur"

Kulturocidi serb ndaj shqiptarëve: Rasti i Kosovës (1998–1999)

 

Monumenti i Lidhjes Shqiptare të Prizrenit i djegur nga forcat shtetërore serbe më 1999

 

“Kur të fillojnë të djegin libra, së shpejti do të fillojnë të djegin edhe njerëz!”, Heinrich Heine

Kulturocidi – rrënimi sistematik i trashëgimisë dhe vlerave kulturore – është fenomen që rregullisht i paraprin, shkon krahas ose i pason tragjeditë e mëdha njerëzore. Me një fjalë, kulturocidi i qëllimshëm ndaj një populli a vendi është një nga tiparet e gjenocidit, me të cilin synohet shkatërrimi i trashëgimisë autoktone të një populli me qëllim të humbjes së identitetit të tij kulturor e etnik dhe të humbjes së kujtesës kolektive.

Skenarë të tillë të kulturocidit, Serbia ka zbatuar për më shumë se një shekull ndaj fqinjëve të saj, pra edhe ndaj shqiptarëve dhe vlerave të tyre trashëgimore e qytetëruese, madje që nga shpërngulja e shqiptarëve me dhunë nga Sanxhaku i Nishit më 1877 e këndej, më pastaj gjatë luftërave ballkanike, Luftës së Parë Botërore, midis dy luftërave, Luftës së Dytë Botërore e deri në luftën e fundit në Kosovë më 1998–1999, kur Kosova fiton lirinë dhe pavarësinë e saj.

Shkatërrimi i trashëgimisë së fqinjëve – strategji e politikës serbe

Skip Ad

Advertisement

Është e njohur tashmë botërisht se shkatërrimi i trashëgimisë kulturore-historike të një vendi është shkelje e Ligjit ndërkombëtar të luftës dhe mund të ndiqet penalisht si krim lufte. Sipas Statutit të Gjykatës Ndërkombëtare Penale për ish-Jugosllavinë, e njohur edhe me emrin Tribunali Ndërkombëtar për Krimet e Luftës në ish-Jugosllavi, këto krime përfshijnë pushtimin, shkatërrimin dhe dëmtimin e qëllimshëm të institucioneve të natyrës fetare, arsimore, shkencore, të monumenteve historike dhe të veprave të artit.

Krime të tilla, sikurse do të shihet në vazhdim, kanë ndodhur edhe gjatë luftës së viteve 1998–1999 në Kosovë, ku përmes aksioneve ushtarake të shtetit serb janë shkatërruar një numër i madh i objekteve me vlera kulturo-historike. Ky shkatërrim i trashëgimisë kulturore të Kosovës, së bashku me shkatërrimin e komponentëve të tjerë më të vlefshëm të identitetit të Kosovës, ka qenë – dhe kjo duhet theksuar që në fillim – i planifikuar dhe i organizuar në mënyrë sistematike.

Gjatë agresionit kundër Kosovës, u sulmuan, u shkatërruan dhe u plaçkitën veçanërisht qendrat urbane (Prishtina, Gjakova, Peja, Mitrovica, Podujeva etj.) dhe institucionet e trashëgimisë kulturore në këto qytete, por nuk u kursyen aspak edhe vendbanimet rurale dhe infrastruktura e tyre, së bashku me objektet fetare e kulturore. Dëmet e shkaktuara të trashëgimisë kulturore historike nuk do të mund të hetohen asnjëherë plotësisht dhe nuk do të mund të paraqiten realisht, aq më pak kur nga ajo kohë tashmë ka kaluar gati një çerekshekulli.

Konaku i familjes Jashari i djegur më 1998

Dhe jo vetëm për këtë arsye, por edhe për shkak se në Kosovë, duke u shkelur të gjitha normat e së drejtës ndërkombëtare që mbrojnë trashëgiminë kulturore, është zhvilluar një metodë sistematike dhe e vazhdueshme e shkatërrimit të monumenteve të kulturës dhe trashëgimisë së Kosovës, që ka filluar që herët, pra edhe para vitit 1998 dhe jo vetëm ndaj Kosovës. Skenarë të tillë, Serbia ka zbatuar për më shumë se një shekull ndaj fqinjëve të saj (rasti i Kroacisë dhe i Bosnjë-Hercegovinës), pra edhe ndaj shqiptarëve dhe vlerave të tyre qytetëruese.

Në të vërtetë, shteti serb ka vazhduar të shkatërrojë e të rrënojë trashëgiminë dhe vlerat kulturore të shqiptarëve që nga dëbimi me dhunë i shqiptarëve nga Sanxhaku i Nishit më 1877 e këndej, më pastaj gjatë luftërave ballkanike, Luftës së Parë Botërore, midis dy luftërave, Luftës së Dytë Botërore e deri në luftën e fundit në Kosovë më 1998–1999, kur Kosova çlirohet përfundimisht nga Serbia.

Ky manifestim i shkatërrimit sistematik nuk mund të quhet ndryshe veç se kulturocid. E, kulturocidi i qëllimshëm ndaj një populli a vendi s’është gjë tjetër, veçse një nga tiparet e gjenocidit, me të cilin synohet shkatërrimi i trashëgimisë autoktone të një populli me qëllim të humbjes së identitetit të tij kulturor e etnik dhe të humbjes së kujtesës kolektive. Prandaj dhe kulturocidi shpeshherë njihet dhe përdoret në literaturë edhe si “gjenocid kulturor”.

Shteti serb ka vazhduar të shkatërrojë e të rrënojë trashëgiminë dhe vlerat kulturore të shqiptarëve që nga dëbimi me dhunë i shqiptarëve nga Sanxhaku i Nishit më 1877 e këndej, më pastaj gjatë luftërave ballkanike, Luftës së Parë Botërore, midis dy luftërave, Luftës së Dytë Botërore e deri në luftën e fundit në Kosovë më 1998–1999, kur Kosova çlirohet përfundimisht nga Serbia

Gjenocidi ndërkaq nuk nënkupton domosdoshmërisht shkatërrimin e menjëhershëm të një kombi. Porse ai nënkupton një plan të koordinuar veprimesh të ndryshme që synojnë shkatërrimin e themeleve kryesore të jetës së grupeve etnike, me qëllim të asgjësimit të vetë atyre grupeve. Objektivat e një plani të tillë prandaj janë shpërbërja e institucioneve politike dhe sociale, e institucioneve të kulturës, të gjuhës, të ndjenjave kombëtare, të fesë dhe të ekzistencës ekonomike të grupeve etnike, si dhe shkatërrimi i sigurisë personale, i lirisë, i shëndetit, i dinjitetit, e madje edhe i jetës së individit që u përket grupeve të tilla.

Mbështetur mbi këtë fakt, avokati polak, Raphael Lemkin, i cili njëherësh është edhe iniciues i Konventës së Gjenocidit për periudhën e Luftës së Dytë Botërore, thekson se gjenocidit gjithnjë i paraprijnë “sulmet ndaj kulturës” dhe për këtë ai e citon edhe thënien e famshme të poetit gjerman të shekullit të nëntëmbëdhjetë, Heinrich Heine: “Kur të fillojnë të djegin libra, së shpejti do të fillojnë të djegin edhe njerëz!”.

Kjo thënie e Hainrich Heines, të cilën edhe ne e kemi vënë si moto në ballë të këtij studimi, ndonëse mjaft e qëlluar dhe e vërtetë, megjithatë, në leximin tekstual të saj, na duket se nuk e paraqet në tërësi rastin e Kosovës. Nuk e paraqet në tërësi, sepse Serbia në Kosovë përgjatë një shekulli, para se të digjte libra dhe më pastaj të vriste edhe shqiptarët, ka maltretuar, ka torturuar, ka dënuar, ka burgosur e ka vrarë ata që i kanë shkruar librat, ata që i kanë lexuar librat, ata që i kanë mësuar librat. Pushteteve serbe historikisht u ka penguar gjuha e librave të shqiptarëve, prandaj dhe në dekadën e fundit të shekullit të kaluar, atyre (pra, shqiptarëve) ua kanë mbyllur shkollat dhe fakultetet, kurse librin shqip e kanë shpallur të ndaluar. Dhe jo vetëm kaq, por pushteti serb edhe i ka helmuar në mënyrë masive mijëra nxënës shqiptarë (kujtojmë këtu pranverën e vitit 1990, kur u helmuan mbi 7.000 nxënës, një krim ky që kurrë nuk u dënua), kurse studentët shqiptarë (dhe pedagogët e tyre) edhe i ka vrarë.

Në vitin 1998–1999 ndërkaq, duke u mbështetur në të dhënat e organizatës ndërkombëtare joqeveritare “Human Rights Watch”, thuhet se regjimi i Sllobodan Millosheviqit vrau mbi 12 000 shqiptarë, prej tyre 1024 fëmijë, afro 20 000 gra shqiptare u përdhunuan, mijëra burra u arrestuan dhe u zhdukën në burgjet serbe, kurse mbi një milion shqiptarë u larguan me dhunë nga Kosova si pjesë e strategjisë dhe e planit të forcave policore dhe ushtarake serbe në Kosovë, i njohur si plani “Patkoi”. Nga kjo luftë, edhe sot e kësaj dite vazhdojnë të zbulohen varre masive të shqiptarëve të vrarë, kurse 1.647 persona të tjerë, prej tyre 109 fëmijë, konsiderohen të zhdukur dhe nuk kanë një varrë për t’i kujtuar.

Gjenocidi kulturor i pushtetit serb në Kosovë

Me gjenocidin e saj kulturor të shkaktuar në Kosovë, i theksuar veçanërisht dhe në mënyrë intensive përgjatë viteve 1998–1999, Serbia, ndër të tjerash, ka plaçkitur, dëmtuar e shkatërruar:

objektet kulturore (shtëpitë e vjetra të banimit, kullat etj.);

monumentet kulturore (Shtëpia e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, Shtëpia e Lidhjes së Shkrimtarëve etj.);

institucionet arsimore (shkollat fillore, shkollat e mesme);

institucionet shkencore (Institutin Albanologjik, Arkivin e Kosovës, Muzeun e Kosovës etj.);

institucionet kulturore (bibliotekat, teatrot, galeritë, arkivat, muzetë, shtëpitë botuese, shtypshkronjat etj.);

institucionet dhe shoqëritë sportive (klubet sportive, shoqatat etj.);

institucionet dhe objektet fetare (xhamitë, teqetë, mesxhidet etj.).

Me një fjalë, në Kosovë kanë mbetur pak objekte kulturore, të cilat nuk u plaçkitën, nuk u dëmtuan e nuk u shkatërruan nga pushtuesi serb në luftën e fundit të viteve 1998–1999.

Duke u mbështetur në disa burime të publikuara (ndonëse jo të përfunduara dhe jo të detajuara) rreth numrit të dëmeve të shkaktuara në objekte, thuhet se “okupatori serb në Kosovë dogji e shkatërroi 200 mijë shtëpi, banesa, lokale afariste, punëtori zejtare, fabrika, shkolla, ambulanca, biblioteka, objekte fetare etj.”

Objekti i Shoqatës së Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës në Pri­shtinë i djegur më 1999

Gjatë djegies së një numri të konsiderueshëm të shtëpive dhe pronave private (shpeshherë me to janë djegur edhe civilë të pafajshëm, gra shtatzëna, fëmijë të vegjël, pleq e plaka, persona me aftësi të kufizuara etj.), nuk u kursyen dhe u dogjën edhe objektet e rëndësishme kulturore, të cilat zinin një vend me vlera për shtetin e Kosovës në përgjithësi dhe trashëgiminë kulturore në veçanti.

Sipas studiuesit të njohur András Riedlmayer, deri në fund të luftës në Kosovë më 1999, 65 nga 183 bibliotekat publike të Kosovës ishin shkatërruar plotësisht, kurse humbjet e fondit bibliotekar, po sipas të njëjtit autor, janë 900,588 vëllime. Kurse, sipas autorëve Fredericksen & Bakken, në Kosovë janë shkatërruar më shumë se një e treta e bibliotekave shkollore.

Gjatë tërheqjes së saj nga Kosova, ushtria dhe paramilitarët serbë kanë djegur edhe selinë e Kryesisë së Bashkësisë Islame të Kosovës me gjithë arkivin dhe bibliotekën e saj, të cilat ruanin dokumente dhe vepra të dorëshkruara shekullore me vlera të paçmueshme, shumica të autorëve tanë.

Kur këtyre t’ua shtojmë edhe djegiet e bibliotekave private, që, sipas të dhënave tona të grumbulluara nga literatura, del të jenë djegur 175 biblioteka me një fond librar prej 1.665.496, atëherë s’ke se si të mos e thuash se vetëm me djegien e bibliotekave dhe librave të tyre, Serbia ka kryer gjenocid kulturor në Kosovë.

Mirëpo, Serbia krahas djegies dhe shkatërrimit të trashëgimisë kulturore të Kosovës, ka kryer edhe grabitje të shumta të kësaj trashëgimie. Nga kjo grabitje nuk shpëtoi as lënda arkivore që ruhej nëpër arkivat tona private dhe institucionale. Vetëm nga Arkivi i Kosovës u grabitën hajnisht për të mos u kthyer kurrë dhjetëra fonde dhe koleksione arkivore, përmendja e të cilëve këtu do të shkonte gjatë.

Në vitin 1999 shteti serb grabiti edhe artefaktet dhe eksponatet etnologjike dhe arkeologjike nga Muzeu i Kosovës, të cilat janë dërguar në Serbi, ku mbahen edhe sot e kësaj dite pa asnjë bazë juridike. Ndonëse çështja e tyre ka qenë pjesë e Marrëveshjes së planit të diplomatit finlandez, z. Martti Ahtisaari, në vitin 2007 – në aneksin V, neni 6.1 të së cilës thuhet: “Republika e Serbisë brenda 120 ditëve nga hyrja në fuqi e kësaj marrëveshjeje do t’i kthejë artefaktet arkeologjike dhe etnologjike të cilat janë marrë hua nga muzetë e Kosovës për ekspozim të përkohshëm në Beograd gjatë viteve 1998–1999” – kjo nuk ka ndodhur dhe as është përmbushur edhe pas gjithë këtyre viteve.

Agresioni serb në Kosovë gjatë viteve 1988–1999, sikurse u tha, nuk kurseu as institucionet dhe objektet e kultit. Vetëm xhami janë demoluar, dëmtuar, djegur e shkatërruar 218 sosh, shumica prej tyre monumente të trashëgimisë sonë shekullore, pa përmendur këtu edhe mesxhidet dhe teqetë, përmendja e të cilave veç e veç do të merrte shumë hapësirë dhe nuk është qëllimi ynë me këtë rast, ndonëse secila prej tyre meriton vëmendje të veçantë, si Xhamia e Ibrit në Mitrovicë, Xhamia e Çarshisë (Bajrakali) në Pejë, Xhamia e Hadumit në Gjakovë, Xhamia e Llapit në Prishtinë, Teqeja e Madhe në Gjakovë e të tjera.

Krahas këtyre, po përmendim edhe djegien e disa monumenteve kulturore, si: djegia e objektit të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, djegia e Shoqatës së Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës në Prishtinë, djegia e Shtëpisë-shkollë të familjes Hertica në Prishtinë, objekti i Kryesisë së Bashkësisë Islame të Kosovës, më pastaj djegia e Çarshisë së Pejës, Çarshisë së Gjakovës, djegia e kompleksit të kullave në Junik, Deçan, Nivokaz etj., kompleksi i familjes Jashari në Prekaz dhe qindra objekte të tjera me vlera kulturore-historike të paçmuara, të cilat nuk do t’i kemi kurrë më, sepse, sikurse është thënë me të drejtë, “nëse një objekt shkatërrohet tërësisht, ai kurrë më nuk do të jetë i zëvendësueshëm, ndaj dhe si i tillë ai do të zhduket përgjithmonë”.

“Kushdo që e kontrollon të kaluarën, e kontrollon edhe të ardhmen”

Nga sa më sipër mund të themi se ndonëse nga përfundimi i luftës së fundit në Kosovë kanë kaluar 23 vjet, megjithatë për ta dëshmuar shkatërrimin e qëllimshëm dhe sistematik të trashëgimisë sonë kulturore nga Serbia, pra për ta dëshmuar gjenocidin kulturor serb në Kosovë, institucionet e Kosovës nuk janë treguar mjaftueshëm të vëmendshme, qoftë me mbledhjen e fakteve dhe dëshmive, qoftë edhe me publikimin e tyre. Sikundër që nuk kemi arritur ta dëshmojmë as kulturocidin dhe urbicidin që Serbia ka bërë ndaj shqiptarëve për dekada e shekuj të tërë, gjithandej trojeve shqiptare.

Në këtë drejtim prandaj është e rëndësishme të bëhen hulumtime, studime e botime për ta dëshmuar gjenocidin serb ndaj shqiptarëve gjatë shekullit XIX-XX, sepse “kushdo që e kontrollon të kaluarën, e kontrollon edhe të ardhmen dhe se e ardhmja është shumë e vështirë të ndërtohet pa të kaluarën e dokumentuar dhe të arkivuar”, do të thoshte, me të drejtë, shkrimtari i famshëm anglez, George Orwell.(Marrë ngaa Koha ditore,datë,26.03.2023)

Top News – ‘Nxehet’ gara e armëve biologjike / Valë eksperimentesh që mund të ndezin pandemi të reja

Numri i laboratorëve biologjikë që zotërojnë viruset më të rrezikshme në botë është shtuar në dy vitet e fundit dhe ekspertët paralajmërojnë për një garë të re armësh vdekjeprurëse. Vendndodhja e laboratorëve të shpërndarë në 27 shtete, është publikuar nga ekspertët e King’s College London, në një përpjekje për të nxjerrë në pah rreziqet që paraqesin ata. Një raport i hartuar nga Filippa Lentzos dhe Gregory Koblentz, paralajmëron se numri i laboratorëve me rrezik të madh po rritet shpejt. https://www.youtube.com/watch?v=FCK643Ex3dE&embeds_euri=https%3A%2F%2Ftop-channel.tv%2F&source_ve_path=MjM4NTE&feature=emb_title

Mjeshtër të kamuflimit, ukrainasit të gatshëm për beteja të ashpra

 

Mes luftës brutale të Rusisë në Ukrainë, ushtarët e Kievit po përgatiten që konflikti të vazhdojë, duke u trajnuar në artin e kamuflazhit.

Të strehuar mes pemëve dhe kullotave, të mbuluara me gjethe nga koka te këmbët, duke qëndruar në mënyrë të palëvizshme ata janë bërë ekspertë të kamuflimit, në veçanti kur pranë tyre kalojnë forcat armike.

Përmes një videoje të postuar nga këshilltari i ministrit të Brendshëm ukrainas, Anton Gerashchenko, shihen ushtarët ukrainas duke u fshehur në mes dorinjve dhe barit, të mbuluar me gjethe nga thembrat e deri te koka, duke bërë që të jenë të padukshëm.

E derisa lufta po vazhdon në Ukrainë, ushtarët e Kievit po bëhen gati për vazhdimin e beteja, e një nga misionet e tyre është kamuflimi që u ndihmën të jenë të padukshëm kur para tyre kalojnë ushtarët e Vladimir Putinit. Ushtria ukrainase përdor edhe gjethe për të mbuluar edhe fytyrën, dhe të mbrojë identitetin nga rusët që tentojnë t’i lokalizojnë.

Pamjet e publikuara më poshtë gjatë trajnimit, tregojnë metodat e tyre të funksionimit dhe mjeshtërinë për të qenë të ‘padukshëm’.

Gerachshenko ka pyetur përdoruesit e rrjeteve sociale, sesa ushtarë po i shohin në pamje. E për ta larguar këtë dilemë në fund theksoi se bëhet fjalë për dhjetë ushtarë të kamufluar.

Video Player

00:00

00:08

Top Channel