Nobelisti Arno Penzias: Historia e pabesueshme që e çoi tek Teoria e Big Bang-ut

 

Fizikani, fitues i çmimit Nobel, Arno Allan Penzias, kërkimi i të cilit çoi në konsolidimin e themeleve shkencore të të kuptuarit tonë për universin, ka vdekur në moshën 90-vjeçare. Ishte ai që konfirmoi teorinë e Big Bang-ut

Bota e fizikës po mban zi për vdekjen e fizikanit dhe astrofizikanit amerikan Arno Allan Penzias, i cili vdiq të hënën më 22 janar në një shtëpi të moshuarish në San Francisco, në moshën nëntëdhjetë vjeçare. Djali i tij David e dha lajmin për New York Times, duke specifikuar se shkaku i vdekjes ishin ndërlikimet që lidhen me sëmundjen e Alzheimerit

Objekt misterioz në Rrugën e Qumështit

Studimi i tij astronomik ndihmoi në sigurimin e dëshmive të padiskutueshme të thelbit dinamik, në zhvillim, të pikës së origjinës së universit, duke konfirmuar teorinë e Big Bang-ut si një shpjegim i pranuar gjerësisht i origjinës dhe evolucionit të kozmosit. Por jo vetëm kaq, falë kontributit të tij u konsolidua baza shkencore e të kuptuarit tonë të universit dhe puna e tij mbetet një shtyllë themelore në kozmologjinë moderne.

Historia e pabesueshme e jetës së tij

Bota mundi të njihte gjeniun e tij të madh falë një historie të pabesueshme që përfshiu familjen e tij në prag të Luftës së Dytë Botërore, kur së bashku me prindërit dhe vëllain më të vogël jetonin në Gjermaninë naziste, e cila shpejti do të shkaktonte atë pjesë të dhimbshme të historisë që të gjithë e njohim.

Në prag të Luftës së Dytë Botërore, një pronar dyqani bojërash në Belleville, New Jersey dëgjoi një trokitje të drojtur në derë. Ishte një emigrant gjerman 28-vjeçar i quajtur Leo Gelbart, i cili shkonte shtëpi më shtëpi duke kërkuar ndihmë nga anëtarët e komunitetit hebre të qytetit, në mënyrë që të sillte familjen Penzias, të përbërë nga Karl dhe Justine dhe djemtë e tyre Arno dhe Guenther, nga Gjermania, për t’i shpëtuar regjimit nazist.

Për ta e vetmja alternativë ndaj kampit të përqendrimit ishte arratisja. Por për ta bërë këtë, atyre u nevojiteshin një sërë deklarimesh: dokumente zyrtare që vërtetonin ekzistencën e një të afërmi dhe një rrjet sigurie financiare në Shtetet e Bashkuara. Gelbart dyshohet se dha dokumentin e parë, duke pretenduar se miku Karl Penzias ishte kushëriri i tij. Por si kamarier nuk kishte para të mjaftueshme për të qenë garant financiar i familjes. Kështu ai po kërkonte dikë që të firmoste deklaratën e dytë dhe të merrte përgjegjësinë për familjen, nëse do të ishte e nevojshme.

Ndihma që ndryshoi historinë

Tregtari i bojërave pranoi t’i ndihmonte: “Do të jem i lumtur t’u jap një dorë derisa të jenë në gjendje të mbajnë veten,” shkroi ai në deklaratë. Kështu, familja Penzias u shpërngul në Amerikë nga Gjermania, jo me pak vështirësi, dhe Arno, djali i madh, u bë një nga fizikantët dhe astrofizikanët më të mëdhenj në botë. Në vitin 1978, së bashku me Robert Woodrow Wilson, ai fitoi Çmimin Nobel në Fizikë për zbulimin, në vitin 1964, të rrezatimit kozmik të sfondit mikrovalor, mbetjet e një shpërthimi që i dha jetë universit rreth 14 miliardë vjet më parë. Ai shpërthim, i njohur si Big Bang, është sot shpjegimi i pranuar gjerësisht për origjinën dhe evolucionin e universit.

Jeta e Arno Allan Penzias

Ai lindi në Mynih në vitin 1933, kur filloi ngritja e Hitlerit në pushtet. Në vitin 1938 familja u mblodh me hebrenj të tjerë që mbanin pasaporta polake dhe u detyrua të hipnin në një tren për t’u larguar në Poloni. Por treni u vonua dhe zyrtarët polakë ua shpallën të pavlefshme pasaportat para se të arrinin në kufi. Në vitin 1939, ndërsa po nxitonin të organizonin nisjen për në Amerikë, prindërit e Arnos dërguan dy djemtë e tyre të vegjël në Angli falë Kindertransport, një nismë humanitare britanike falë së cilës u shpëtuan 10,000 fëmijë, kryesisht hebrenj, nga territoret naziste.

Të dy kaluan nëpër familje të ndryshme kujdestare derisa Karl dhe Justine Penzias, falë ndihmës së marrë nga pronari amerikan i bojës, arritën të kishin të gjitha dokumentet e nevojshme për t’u larguar për në Shtetet e Bashkuara. Thuhet se në udhëtimin me anije për të kaluar Oqeanin Atlantik, siç raporton National Geographic, ata u mbijetuan uraganeve të forta dhe sulmeve të nëndetëseve gjermane.

Mundësia për të qenë në gjendje të studionte

Me të mbërritur në Nju Jork, familja u vendos në Bronx dhe Arno ishte në gjendje të studionte në Shkollën e Lartë Teknike të Brooklynit, e të diplomohej në City College, duke përfunduar, pas shërbimit ushtarak, një doktoraturë në fizikë në Universitetin e Kolumbias. Më pas ai iu bashkua Bell Laboratories ku nga viti 1972 mbajti postin e drejtorit të departamentit të kërkimit të radiofizikës, duke punuar në projekte pioniere, përfshirë komunikimet satelitore dhe fibrat optike.

Ai gjithashtu dha mësim në universitete të shumta amerikane, duke përfshirë Princeton dhe Kembrixh. Ai u bë anëtar i Shoqatës Amerikane të Astronomisë dhe Shoqatës Amerikane të Fizikës, si dhe i Unionit Ndërkombëtar Astronomik. Në vitin 1965, ndërsa me Robert W. Wilson po përpiqej të reduktonte zhurmën e sfondit të pranishëm në komunikimet me satelitët artificialë, ai zbuloi rrezatim të vazhdueshëm në 4.35 cm i cili, së bashku me rrezatimin e zbuluar pak më vonë në 20.7 cm, disponohej në një kthesë rrezatimi termik rreth 3°K. Për këtë zbulim, i cili përbën një nga të dhënat kryesore në mbështetje të teorisë kozmogonike të Big Bang-ut, të dy u nderuan me Çmimin Nobel për Fizikë në vitin 1978, së bashku me urimet e presidentit të atëhershëm Jimmy Carter. Pikërisht në përgjigje të atij telegrami ai i shkroi presidentit mirënjohjen, që pati mundësinë të jetonte në Shtetet e Bashkuara.

Fjalët prekëse

“Kam mbërritur në Shtetet e Bashkuara të Amerikës tridhjetë e nëntë vjet më parë pa para, si refugjat nga Gjermania naziste. Për mua dhe familjen time, Amerika përfaqësonte një strehë të sigurt, një vend të lirë plot mundësi. Në një kohë kur premtimet dhe rëndësia e institucioneve amerikane shpesh vihen në dyshim, ndihem i detyruar të dëshmoj se si është realizuar premtimi amerikan në përvojën time personale të jetës. Jam thellësisht krenar që jam amerikan dhe shumë mirënjohës për Amerikën dhe popullin amerikan. Përfitoj pra nga rasti, t’ju shpreh juve, si përfaqësues i popullit amerikan, një pjesë të vogël të falënderimit tim për të gjithë amerikanët”. 

5 rregullat e Albert Ajnshtajnit për një jetë më të mirë

 

Gjeniu më i famshëm në historinë njerëzore jo vetëm që revolucionarizoi fizikën dhe shkencën, por dha mësime të vlefshme për jetën.

Me zbulimet shkencore të tilla si qëndrueshmëria e shpejtësisë së dritës, efekti fotoelektrik, formula E=mc² dhe relativiteti, Albert Ajnshtajni njihet me të drejtë si një nga gjenitë më të mëdhenj të njerëzimit. Megjithatë, fama e tij shtrihej shumë përtej sferës së shkencës, pasi nga letrat, shënimet dhe korrespondenca e tij ai na la një sërë rregullash magjepsëse për të jetuar.

LEXO EDHE:

Objekt misterioz në Rrugën e Qumështit

Një aktivist politik aktiv dhe një nga figurat më ikonike dhe më të famshme në histori, ai ishte gjithashtu i njohur për sjelljen e tij jokonvencionale në kundërshtimin e normat shoqërore, duke përfshirë flokët e tij të çrregullt, humorin e tij të mprehtë dhe urrejtjen e tij të pandërprerë ndaj…çorapeve. Benyamin Cohen, përgjegjës për llogaritë e Ajnshtajnit në mediat sociale, shkroi librin “Efekti i Ajnshtajnit” i cili përfshin rregulla për një jetë më të mirë që shkojnë shumë përtej fizikës së Ajnshtajnit dhe teorive të tij shkencore.

Rregulli 1: Shpenzoni energjinë tuaj për gjëra që kanë rëndësi

Ajnshtajni, në vitet e fundit të jetës së tij, veshi atë që pothuajse mund të konsiderohej një uniformë: një kostum gri të veçantë me një xhaketë lëkure dhe, natyrisht, këpucë pa çorape. Mungesa e përpjekjeve të Ajnshtajnit në lidhje me imazhin e tij ndoshta e lejoi atë të përqendrohej në atë që ishte vërtet e rëndësishme për të, siç janë zbulimet e tij.

Zgjedhja e veshjeve të thjeshta dhe komode është adoptuar vitet e fundit nga sipërmarrësit e teknologjisë. Mendoni Steve Jobs me xhinset e tij të famshme dhe jakë të zeza, Jeff Bezos me këmisha me jakë të thjeshtë dhe Mark Zuckerberg me bluza. Është një mënyrë për të kursyer energjinë dhe për ta investuar në fund aty ku nevojitet më shumë. Me fjalë të tjera, zgjedhja për të mos bërë përpjekje për gjëra që janë të panevojshme mbi atë që është vërtet e rëndësishme është një mënyrë për të çliruar mendjen tuaj dhe për t’u bërë më efikas dhe produktiv.

Ajnshtajni pohoi se lundrimi e ndihmoi të relaksohej plotësisht dhe të harronte gjithçka.

Rregulli 2: Bëni gjërat që ju pëlqen, edhe nëse nuk jeni të mirë në to

Dihet se Ajnshtajnit i pëlqente të piqte bukë dhe të luante violinë, por mbi të gjitha i pëlqente lundrimi. Siç shkruante ai: “Një lundrim në det është një mundësi e shkëlqyer për qetësi dhe reflektim për të menduar nga një këndvështrim tjetër”. Megjithatë, ai vetë shpesh e humbiste drejtimin ose e përplaste varkën. Thuhet se ai shpesh ka paraqitur një rrezik për veten dhe të tjerët, ka refuzuar të veshë jelek shpëtimi, pavarësisht se nuk është në gjendje të notojë dhe shpesh është ndihmuar nga të tjerët – madje edhe fëmijët – për të tërhequr varkën e tij. Por paqja që gëzonte Ajnshtajni gjatë lundrimit ishte e pakrahasueshme.

Rregulli 3: Përvetësoni mentalitetin e enigmës

Këtu përshtatet thënia e tij e keqkuptuar shpesh, por më e famshme: “Imagjinata është më e rëndësishme se dija”. Ndërsa shumë njerëz kishin studiuar shpejtësinë e dritës – duke përfshirë gjenitë e tjerë si FitzGerald, Maxwell, Lorentz dhe Poincaré – perspektiva unike e Ajnshtajnit e lejoi atë t’i qaset problemit në një mënyrë që çoi në revolucionin e relativitetit special. Ishte botëkuptimi i tij fleksibël dhe jo i ngurtë që e lejoi të konceptonte ide që të tjerët do t’i hidhnin poshtë menjëherë. Ai duhej ta zgjidhte problemin duke e parë pikërisht ashtu siç është: si një problem që duhet zgjidhur thjesht duke shtuar imagjinatën. Nëse mendoni për problemet tuaja kolektive ose individuale, atëherë me siguri do të ndiheni të dëshpëruar për to, pasi ka shumë pak prova që na bëjnë optimistë kur mendojmë për një problem. Por, nëse i shihni ato si enigma, mund të keni një qasje të re për t’i zgjidhur ato. Çdo problem është si një enigmë që duhej zgjidhur dhe për ta zgjidhur mund të ketë shumë opsione të mundshme dhe shumë këndvështrime për ta parë, përderisa vendosni pak imagjinatë, së bashku me njohuritë.

Rregulli 4: Mendoni thellësisht dhe në mënyrë thelbësore për gjithçka që ju magjeps me të vërtetë

Edhe pse Ajnshtajni ishte më i famshëm për problemet që zgjidhte, kishte shumë prej tyre zgjidhjet e të cilëve nuk i shmangeshin atij: nga gjetja e një shpjegimi determinist për sjelljen e vëzhguar kuantike deri tek përpjekja për të unifikuar të gjithë fizikën ( duke përfshirë gravitetin dhe forcat e tjera). Gjatë jetës së tij, ai mori shumë letra, dhe një nga përgjigjet e tij është bërë e njohur për mendjemprehtësinë dhe dhembshurinë e saj. “Nëse keni një problem që ju intereson thellësisht, qëndroni me të për vite dhe mos u përpiqni kurrë të kënaqeni me zgjidhjen sipërfaqësore të problemeve që premton sukses relativisht të lehtë.” Dhe nëse nuk mund të arrini te zgjidhja që keni kërkuar, mos u dëshpëroni. Siç i shkruante Ajnshtajni mikut të tij David Bohm: “Nuk duhet të mbytesh nga përmasat e problemit. Nëse Zoti e ka krijuar botën, sigurisht që shqetësimi i tij kryesor ishte të mos na e bënte të lehtë për ta kuptuar”.

Rregulli 5: Shkenca, e vërteta dhe edukimi janë për të gjithë, jo vetëm për ata pak dhe të privilegjuar.

Ai shpesh ishte shumë kritik ndaj qeverisë së Shteteve të Bashkuara. Për veprimet e tij antiraciste, në vitin 1932 FBI kishte hapur një dosje për të. Në vitin 1937, Ajnshtajni ftoi yllin me ngjyrë të operës Marion Anderson të qëndronte në shtëpinë e tij kur asaj iu refuzua akomodimi në Hotelin Princeton. Në vitin 1946, ai vizitoi Universitetin Lincoln – kolegjin e parë në Shtetet e Bashkuara që u dha diploma njerëzve me ngjyrë – dhe mbajti leksione, duke folur me studentët dhe duke iu përgjigjur pyetjeve. Në një nga këto vizita, Ajnshtajni kishte thënë në një nga fjalimet e tij tashmë të famshme: “Në Shtetet e Bashkuara ekziston një ndarje e njerëzve me ngjyrë nga të bardhët. Ky ndarje nuk është një sëmundje e njerëzve me ngjyrë. Është një sëmundje e të bardhëve”.

Ne mund të jemi të sigurt se sot Ajnshtajni do të kishte bërë gjithçka që ishte e mundur për ta bërë shkencën, të vërtetën dhe arsimin të disponueshme për të gjithë dhe se njohuritë dhe të vërtetat e zbuluara nga shkenca i përkasin të gjithë njerëzimit.

Cilat janë vendet më të sigurta në botë nëse shpërthen Lufta e Tretë Botërore?

 

Me kërcënimet e vazhdueshme të luftës bërthamore nga Rusia, sulmet me raketa në Lindjen e Mesme dhe rritjen e paprecedentë të ndikimit të Kinës, shumë njerëz kanë frikë se Lufta e Tretë Botërore është afër.

Ministri i Mbrojtjes Grant Shapps tha se marrëdhëniet ndërkombëtare kanë hyrë në "një epokë të re" dhe tha se britanikët duhet të "përgatiten për të mbrojtur kombin sa herë që vjen thirrja" në një fjalim rrëqethës të hënën.

Ish-sekretari i mbrojtjes Ben Wallace madje tha se Mbretëria e Bashkuar do të jetë 'në luftë deri në vitin 2030' në një intervistë të vitit të kaluar.

Por në vend që të marrin armët, disa mund të pyesin se si mund të arratisen në vendet që konsiderohen të jenë të sigurta nga pushtimi, bombardimet dhe ndikimet e luftës.

Antarktida

Kontinenti ndodhet në pikën më jugore të planetit duke e bërë atë një nga vendet më të sigurta për t'i mbijetuar një lufte bërthamore.

Ekziston një distancë e madhe gjeografike midis Antarktidës dhe vendeve me koka bërthamore. Me më shumë se 14 milionë kilometra katrorë, ka shumë hapësirë për njerëzit që të strehohen. Por disave mund t'i duket e padurueshme klima e akullt dhe e ngrirë.

Islanda

Ky vend ka kryesuar vazhdimisht Indeksin Global të Paqes, që do të thotë se rrallë përfshihet në konflikte ndërkombëtare. Ajo ka fituar reputacionin e saj si një nga vendet më paqësore në botë dhe është disi e largët gjeografikisht në krahasim me pjesën tjetër të Europës.

Zelanda e Re

Zelanda e Re renditet e dyta në Indeksin Global të Paqes dhe shpesh është mbajtur një qëndrim neutral ndaj konflikteve. Vendi ka gjithashtu një terren malor duke e bërë më të lehtë mbrojtjen e qytetarëve.

Zvicra

Ky vend lidhet më lehtë me neutralitetin politik, edhe gjatë Luftës së Dytë Botërore.

Është i mbrojtur mirë nga terreni, gjeografia pa dalje në det dhe strehimoret e ndryshme bërthamore.

Grenlanda

Grenlanda është ishulli më i madh në botë dhe i përket Danimarkës.

Është gjeografikisht i largët dhe politikisht neutral.

Popullsia aktuale e ishullit prej 56,000 banorësh do të thotë se nuk ka gjasa të jetë në shënjestër nga ndonjë superfuqi.

Indonezia

Indonezia shpesh ka mbajtur një qëndrim neutral për çështjet politike, me presidentin e parë të vendit, Achmed Sukarno, që e përshkruan politikën e tyre të jashtme si "të lirë dhe aktive".

Ata veprojnë në mënyrë të pavarur brenda çështjeve ndërkombëtare dhe thonë se anojnë më shumë drejt paqes botërore.

Tuvalu

Tuvalu ndodhet në Oqeanin Paqësor, në gjysmë të rrugës midis Havait dhe Australisë.

Vetëm 11,000 njerëz jetojnë në ishull, që do të thotë se infrastruktura është e dobët.

Gjithashtu ka një numër të kufizuar burimesh natyrore, që do të thotë se do të ishte një objektiv i padëshirueshëm për çdo agresor.

Argjentina

Edhe pse Argjentina është përfshirë në konflikt, veçanërisht gjatë Luftës së ishujve Falkland në vitin 1982, vendi është një nga vendet më të mundshme për t'i mbijetuar urisë.

Vendi ka një bollëk të korrash, duke përfshirë grurin, që do të thotë nëse pluhuri bërthamor do të bllokonte diellin, argjentinasit do të kishin të korra në rezervë.

Butani

Në vitin 1971 Butani u deklarua neutral në lidhje me çdo konflikt pas anëtarësimit në Kombet e Bashkuara.

Ai është gjithashtu pa dalje në det dhe i rrethuar nga rajone malore, duke e bërë më të lehtë mbrojtjen e vendit.

Kili

Vija bregdetare 6400 km e gjatë e vendit përfshin distancën midis Moskës dhe Madridit.

Ajo gjithashtu ka një sërë kulturash të ndryshme dhe burime natyrore, duke e bërë më të lehtë mbijetesën.

Infrastruktura dhe zhvillimi i saj konsiderohet gjithashtu më i avancuari në Amerikën e Jugut.

Fixhi

Kombi ishull është 4320 km larg nga vendi i tij më i afërt Australia.

Së bashku me mungesën e një strategjie të qartë ushtarake dhe një ushtrie të përbërë nga vetëm 6000 ushtarë, Fixhi renditet lart në Indeksin Global të Paqes.

Pjesa më e madhe e ishullit përbëhet gjithashtu nga pyje të dendura, minerale dhe pika peshkimi.

Afrika e Jugut

Afrika e Jugut është një vend me burime të shumta ushqimesh, toke pjellore dhe uji të freskët, duke e bërë të lehtë mbijetesën.

Infrastruktura moderne e vendit mund të rrisë gjithashtu shanset për mbijetesë pasi këto burime menaxhohen.

Objekt misterioz në Rrugën e Qumështit

 

Vrojtohet në galaktikën tonë “Rruga e Qumështit” një objekt misterioz.

Nga imazhet e analizuara nëpërmjet radioteleskopit MeerKat, ekspertët shprehen se trupi kozmik është diçka mes një ylli neutronesh dhe një vrimë të zezë mjaft të vogël. Ka një dendësi ekstremisht të lartë, tipar i yjeve neutron, që janë yje një diametër të vogël rreth 30 km dhe shumë kompakte me masë që mund të jetë disa herë më e madhe se ajo e Diellit dhe elementi dominant nga i cili përbëhen janë pikërisht neutronet.

Si zhdukja e insekteve polemizuese, po ndryshon formën e luleve

Astrofizikantët nuk janë në gjendje ta përcaktojnë natyrën e këtij objekti, megjithatë studimi i tij më me hollësi mund të hedhë dritë mbi një pjesë të fizikës që ende ka paqartësi për ne e gjithashtu për të kuptuar më mirë fenomene të tilla të materies bërthamore tej mase të dendur, të shpërthimeve yjore apo fenomeneve të tjera në univers.

Pavarësisht se identifikimi i saktë duket i pamundur për momentin, hipotezat flasin për një trup qiellor që mund të jetë krijuar nga një shkrirje e mëparshme në dy yje neutronesh, gjë që mund të shpjegonte dendësinë e paimagjinueshme që ka në masën e saj globulare.

Hedy Lamar, gruaja që shpiku WiFi-n

 

ku-Hedy Lamar ishte një ikonë bukurie. Ajo u nda nga jeta më 19 Janar të vitit 2000 duke lënë pas një trashëgimi të madhe. Ajo ishte fëmijë i vetëm në një familje të pasur austriake.

Mediat e huaja shkruajnë shumë për marrëdhënien e saj me të atin, i cili me profesion ishte bankier. Ai e merrte Hedy-n për shëtitje dhe në bisedat e tyre mbizotëronte dëshira për të ditur gjithçka mbi makineritë e kohës. Përpos kureshtjes në këtë fushë, Hedy shkonte në kurse baleti e pianoje.

Ja cili është planeti që do t'i mbijetojë grabërimit të Diellit, nuk është Toka

Në moshën 12-vjeçare, ajo fitoi një konkurs bukurie në Vienë, por ajo që i interesonte ishte aktrimi, kështu që filloi të merrte mësime fshehurazi nga nëna e saj. Në moshën 19-vjeçare, ajo takoi një tregtar austriak armësh, i cili do të luante një rol kyç në jetën e saj dhe në realizimin e asaj që ne njohim sot. Ata u martuan në vitin 1933 dhe ajo e kuptoi menjëherë më pas se “krijimtaria e saj ishte mbytur nga ana e tij”.

“Ai ishte mbreti absolut në çdo gjë, unë isha si një kukull. Isha si një gjë, një vepër arti që duhej ruajtur dhe burgosur pa mendje dhe një jetë të vetën” , thoshte Hedy asokohe. Një nga gjërat që ajo nuk duronte fare te bashkëshorti ishin marrëdhëniet profesionale dhe miqësore të tij me Partinë Naziste.

4 vjet pas martesës së saj, ajo arriti të arratisej fillimisht në Paris dhe më pas në Londër. Nga karriera e saj e shkurtër në Evropën Qendrore kryesonte pjesëmarrja e saj në filmin pionier për kohën “Ecstasy”.

Të qenurit vetëm, pa të shoqin “toksik” dhe në një vend të largët si Amerika, vetëm sa i hapi rrugët e suksesit. Në SHBA ajo nënshkroi kontratën e saj të parë kinematografike, prej së cilës merrte 500 dollarë në javë (shumë e konsiderueshme për kohën).

Ishte Louis Mayer ai i cili e kuptoi talentin e saj dhe e ndihmoi të ngjiste shkallët në karrierë. Madje ai nisi ta promovonte atë si “gruan më të bukur në botë”. Për të, Lamarr ishte “Greta Garbo e re”.

Por nga ana tjetër, Lamarr e dashuronte teknologjinë dhe ishte tejet kreative. Piloti Howard Hughes, të cilin e takoi në një festë, i dha asaj grupin e parë të mjeteve, kështu që ajo filloi të punonte në ndërtime të ndryshme. Nëpërmjet Hughes, ajo vizitoi fabrikat e prodhimit të avionëve dhe filloi të përvetësonte njohuri të tjera të vlefshme që më vonë do të ishin shumë të dobishme për të. Hughes ishte i pari që kuptoi se Hedy ishte një “vajzë gjeni” kur ajo i tregoi një dizajn të sajin për ndërtimin e një krahu avioni.

Ndërsa karriera e saj vazhdoi me role të ndryshme nëpër filma, Lamarr nuk e la pas hobin e saj. Në vitin 1940 , sapo shpërtheu Lufta e Dytë Botërore, ajo takoi muzikantin George Antheil, me të cilin ndante të njëjtën dashuri për inovacionin. Siç shprehej ai asokohe për mediat, Lamarr kurrë nuk e kishte dashur aq shumë Hollywood-in, sidomos në një periudhë kur bota po përjetonte luftën.

Kështu, Lamarr bashkë me Antheil bënë bashkë forcat dhe krijuan një sistem frekuencash përmes të cilit përdoruesit mund të zbulonin raketat e armikut dhe të parandalonin goditjet, diçka shumë e rëndësishme për ecurinë e një lufte, pasi Gjermania naziste bëri çdo përpjekje për të përjashtuar aleatët nga frekuencat e saj radio. Edhe pse mori patentë për këtë, ushtria amerikane nuk donte ta vinte në punë këtë zbulim të Lamarr. Fatkeqësisht, pavarësisht përpjekjeve të saj, patenta skadoi pas disa vitesh ndërkohë as ajo dhe as Antheil nuk kishin marrë asgjë nga shfrytëzimi i saj.

Ky zbulim gjenial i Lamarr qëndron pas WiFi, GPS dhe Bluetooth. Ishte baza për krijimin e të gjitha këtyre sistemeve të komunikimit, pa të cilat sot jeta jonë do të ishte krejtësisht ndryshe. Kontributi i saj nuk u njoh ashtu siç e meritonte sa ishte gjallë, megjithatë dashuria e botës për bukuroshen evropiane ishte një katalizator që të njihej kontributi i saj në përhapjen e inovacionit teknologjik, ndonëse shumë vonë.

E po të ndalemi tek jeta e saj personale, mbase do mërzitemi. Nga 6 martesa, ajo kishte 3 fëmijë, megjithatë ajo nuk kishte qenë kurrë e lumtur me asnjë nga bashkëshortët. Me djalin e saj të madh, James, ata nuk kishin folur për dekada, pasi ai ishte larguar nga shtëpia për një familje tjetër. Pas divorcit të saj përfundimtar në vitin 1965, Lamarr filloi të tërhiqej nga artet e shfaqjes deri në vitin 1981, kur u transferua përgjithmonë në Florida. Pak para se të ndërronte jetë prej një problem në zemër, ajo e kalonte kohën e saj kryesisht në ambiente të mbyllura, duke folur në telefon, madje edhe për 6 deri në 7 orë në ditë. Ngjan një fund i mjerë për një grua kaq të jashtëzakonshme! Megjithatë ajo do mbahet mend gjithmonë si e tillë…

Njihuni me 16 fakte shokuese rreth Adolf Hitlerit

 

Adolf Hitleri është një ndër diktatorët më famëkeq në historinë njerëzore, ai ishte përgjegjës për vdekjen e rreth 85 milionë njerëzve.

Emri i tij sjell konotacionin e vdekjes, mjerimit, luftës, holokaustit dhe tentimit të shfarosjes së hebrenjve dhe pakicave të tjera.

Ja cili është planeti që do t'i mbijetojë grabërimit të Diellit, nuk është Toka

Hitleri hapur kishte shprehur urrejtjen e tij nga hebrenjve në librin e tij ‘Mein Kampf’.

Si rezultat i Holokaustit nga Hitleri dhe regjimi i tij Nazist, 6 milionë hebrenj apo rreth 78 % e popullit hebre ishin të vendosur në Evropë në atë kohë dhe rreth 5 milionë njerëz hebre ishin vrarë, shkruan KP.

Nga 1941 deri më 1945 hebrenjtë dhe pakicat e tjera racore, politike dhe etnike në Evropë ishin në shënjestër dhe sistematikisht janë vrarë nga forcat naziste.

Më poshtë gjeni 20 fakte rreth tij:

1. Hitleri kishte spiunuar partinë naziste para se të bashkohej me të.

2. Kishte jetuar në strehimore një kohë të gjatë.

3. Hitleri admironte reformuesin protestant Martin Luther.

4. Mbiemri i familjes së vërtetë të Hitlerit ishte Schicklgruber.

5. Për shtatë vite, Hitleri ishte ‘pa komb’.

6. Një nga hobit e Hitlerit ishte fishkëllima, ‘When You Wish Upon A Star’.

7. Hitler ishte i verbër përkohësisht nga një sulm me gaz.

8. Ai kishte sëmundjen Parkinson.

9. Hitler nuk kishte vizituar asnjëherë ndonjë kamp përqendrimi.

10. Ai dëshironte të bëhej prift kur ishte fëmijë.

11. 3 nga 6 motrat dhe vëllezërit e tij kishte vdekur gjatë fëmijërisë së tij.

12. Hitler kishte bërë ligje kundër dhunës ndaj kafshëve.

13. Ai propozoi krijimin e “Muzeut të racës së zhdukur”.

14. Përdorte kokainë dy herë në ditë si ilaç.

15. Hitler ishte kandidat për çmimin Nobel për paqe në vitin 1939.

16. Hitleri kishte rruar mustaqet në të pjesshme sepse mustaqet e plota gati e kishin vrarë gjatë një sulmi me gaz.

Një fabrikë gjigande manipulimi

 

Nga Nga Andi Bushati -

Dokumentat e reja, të botuara nga shqyrtimi që Zëri i Amerikës i bëri dosjes McGonigal, përforcojnë edhe më shumë bindjen e një skandali të financuar me para në dorë nga Tirana, për të shkatëruar opozitën vendase. Në zbulimet e panjohura më parë, citohet një agjent i FBI-së, që i shpreh dyshime shefave të tij, se ç’vlerë ka të hetojë këtë çështje, kur insitucioni nuk ka kapacitete për t’u marrë me hetime më të rëndësishme që kërcënojnë sigurinë kombëtare të SHBA-së. Pra, sipas tij, kjo është një dosje e sitisur dhe e padobishme, e hapur gjoja për të hetuar parregullsitë, në deklarimin e financimeve të amerikanit Nik Muzin, nga Lulzim Basha, i cili sipas dyshimeve paskësh marrë para ruse.

Tezën se mbrapa këtij makinacioni ka diçka të errët e mbështesin edhe dy fakte të tjera. Së pari, vetë ish agjenti tashmë i dënuar me 30 muaj burg, Charles McGonigal, pranoi para gjykatës se ai ka ndikuar për ta çuar përpara këtë dosje. Së dyti, ashtu sikurse theksojnë prokurorët amerikanë, kjo flluskë sapuni u shua, sapo McGonigal doli në pension dhe dosja u mbyll.

E thënë kështu, historia duket shumë e thjeshtë: ajo e një qeverie që me para të zeza blen një zyrtar të SHBA-së, për ta përdorur për nevojat e saj. Nuk ka rëndësi se ky është agjenti më i rëndësishëm i FBI-së, i koruptuar ndonjëherë. Nuk ka rëndësi as se, kjo bëhet nga vendi më i varfër anëtar i NATO-s. Këto janë krejt të papërfillshme në raport me makinerinë manipulative që kjo blerje e thjeshtë vuri në punë më pas.

Për ta kuptuar atë më mirë i’a vlen ti rikthehemi edhe njëherë, shkurtimisht kronikës. Ajo na tregon se, në gusht 2017, McGonigal i kërkoi borxh, shqiptaro-amerikanit Agron Neza. Ai bëri gjënë që dinte të bënte më mirë për ti gjetur paratë. E solli agjentin e FBI-së që në shtator të takohej, në kryeministri, me Edi Ramën. Menjëherë pas kësaj ish agjenti mori të paktën 225 mijë USD. Tashmë i paguar ai u kthye në nëntor të Shqipëri. Menjëherë pas kësaj filloi dhënia e marerialeve me burim nga kryeministria, për “paratë ruse” të Bashës dhe PD. Ashtu sikurse pohon vetë, McGonigal ndikoi në hapjen e hetimit, përmes materialve që i servireshin nga Neza dhe këshilltari informal i kryeministrit, Dorian Duçka. Kulmi i kulmeve, ky i fundit i paguante edhe dëshmitarët që dëshmojnë për FBI-në lidhur me këtë ngjarje dhe kjo gjë i mbahej e fshehtë institucionit. Në shkurt 2018, qëllimi u arrit dhe FBI hapi hetimin zyrtar kundrejt lobistit të Bashës.

Pra, deri këtu, kemi thjeshtë fabulën e një ish zyrtari amerikan të korruptuar nga qeveria e një vendi partner.

Sa do e rëndë dhe e pisët që të duket, kjo përbën vetëm majën e ajsbergut. Sepse nga ky pazar banal u prodhua një mostruozitet monumental, që krijoi një realitet paralel krejtësisht të gënjeshtërt.

Pa kaluar as katër pesë javë nga hapja e çështjes përmes trysminit të McGonigal, në një revistë amerikane, “Mother Jones”, të padëgjuar deri më atëhere në Shqipëri, rodhën të dhënat për një artikull që akuzonte opozitën tonë se financohej me para ruse. Detajet e këtij shkrimi i përdori edhe prestigjozia New York Times që e rimori këtë temë.

Kaq u desh që gazetat dhe televizionet e  financuara me paratë e inceneratorëve, të shndëronin në kryetemë rrezikun që po i kanosej sigurisë kombëtare, nga financimet e Kremlinit. Politikanët në pushtet, nuk e hiqnin nga goja këtë rrefren, sa herë shfaqeshin përpara kamerave.

Për të kuptuar atmosferën që mbretëronte në vend është mirë që të shikohet një deklaratë, sa debile po aq dhe qesharake, e Elisa Spiropali, nga selia e PS, të cilën e postoi edhe Edi Rama në Facebokun e tij (shih videon poshtë). Në këtë dallëdi spiropalizuese, Elisa fliste për një situatë të rëndë, të errët për vendin, ku forca armiqësore po ndikonin politikën dhe parlamentin.

Por, manipulimi nuk përfundoi tek fjalët. Në lojë hyri prokuroria e Tiranës, që hapi dosjen e financimeve ruse. Më tej shkoi edhe ish ambasadorja Yuri Kim, që gjatë një takim me dyer të mbylluara, e përdori në mënyrë evazive këtë pandehmë, për të mbajtur gjallë fabulën e një opozite që nxinte realitetin dhe i bënte keq vendit, si pasojë e pagesave që i vinin nga Rusia.

Pra si konkluzion, kjo nuk është thjeshtë historia banale e blerjes së një agjenti, sado i rëndësishëm që të ketë qenë ai, por pasqyra se si ky akt korruptiv, vuri në lëvizje përmes lobimit, media ndërkombëtare dhe kombëtare, politikanë e parti lokale, drejtësinë vendase dhe diplomatët e huaj.

Dhe të gjitha këto për çfarë? Për një dosje, që pasi u kap me preshë në duar, Mcgonigal e pranoi se e kishte shpënë vetë përpara dhe që u mbyll porsa ai doli në pension. Për një çështje që siç treguan dëshmitë e fundit të Zërit të Amerikës edhe zyrtarët e FBI-së e dinin se nuk kishte asnjë vlerë.

Prandaj, nëse për SHBA-në, dosja e McGonigal është e rëndë, pasi ajo tregon se një shtet brekëgrisur arrtiti ti korruptojë agjentin më të lartë të rekrutuar ndonjëherë, për Shqipërinë ajo është disa fish e tillë. Për ne, ajo nuk dëshmon thjeshtë një blerje me para në dorë, por fabrikën oruelliane të manipulimit, që e bën këtë vend të jetojë në një realitet paralel.