Para disa ditësh, në një të përditshme, ishte botuar një material me titullin e mëposhtëm informativ:
“Ymer Minxhozi: Biseda e Stalinit me Enver Hoxhën në 23 mars 1949, nga arkivat ruse. Dokumente sekrete që botohen për herë të parë: Stalini pyet çfarë feje kishte Koçi Xoxe e Pandi Kristo” (Citohet sipas: Gazeta “Dita”. 22 korrik 2014, f. 1).
Është me të vërtetë e çuditshme kur lexon një informacion të tillë për botimin “për herë të parë” të këtyre dokumenteve “sekrete”. Kjo bisedë e Stalinit me Enver Hoxhën, për hir të së vërtetës, nuk është as sekrete dhe as nuk botohet për herë të parë.
Autori i këtij informacioni, zoti Ymer Minxhozi, nuk mund të mos e dijë që biseda e Stalinit me Enver Hoxhën e 23 marsit të vitit 1949, është botuar e plotë këtu e tetë vjetë të shkuara, në librin me titull “Shqipëria në dokumentet e arkivave ruse”. Botimet “Toena”. Tiranë 2006, f. 201-221.
Nuk është hera e parë që zoti Minxhozi u ofron lexuesve informacione që lidhen me Enver Hoxhën, duke theksuar se ato na qenkan sekrete dhe na u botuakan për herë të parë!
Më 15 prill të vitit 2010 unë pata botuar në internet një material me titull“Në gjurmët e letrës së Enver Hoxhës për Kosovën (dërguar J.V. Stalinit jo më vonë se 2 shtator 1949).
Në atë material, fillimisht, u ndala në një problem që lidhej me zotin Minxhozi. Aty theksoja si më poshtë:
“Në gazetën “Ndryshe” të datës 03 tetor 2007 pata lexuar “Dosier”-in e përgatitur nga zoti Ymer Minxhozi, me titull në faqen e parë: “Letër e panjohur e Enver Hoxhës, 2 shtator 1949: Çështja e Kosovës mund të zgjidhet vetëm me luftë”.
Në të vërtetë, kjo letër e Enver Hoxhës nuk ka qenë aspak e panjohur. Këtë letër e ka pas përmendur dr. Vasfi Baruti në studimin e vet me titull “28 nëntori i tretë”, botim i Qendrës së Pavarur Sociologjike “Eureka”, Tiranë 2002. Veç kësaj, pjesë të shkëputura të kësaj letre, me sa jam në dijeni, vetë zoti Minxhozi i ka pas botuar edhe më herët.
Së pari, ky dokument, me titull “Letër e E. Hoxhës, dërguar KQ PKP(b) për parahistorinë e lindjes së çështjes kosovare dhe metodat e zgjidhjes së saj”, është bërë publik, në mënyrë të plotë, në librin me titull “Shqipëria në dokumentet e arkivave ruse” (f. 246-258), të cilin Shtëpia Botuese “Toena” e pati nxjerrë nga shtypi që në gushtin e vitit 2006. Për këtë libër asokohe u shkrua nëpër gazeta dhe u fol edhe në disa kanale televizive. Prandaj, një fakt që ishte bërë publik që në vitin 2006, nuk kishte pse t’u rekomandohej një vit më vonë lexuesve të gazetës “Ndryshe”, si diçka e panjohur.
Së dyti, zoti Minxhozi do të kishte bërë mirë që letrën e Enver Hoxhës ta kishte botuar të plotë asokohe në gazetën “Nryshe”, në mënyrë që popullit shqiptar të Kosovës të mos i krijohej ndonjë përshtypje e rreme nga nëntitulli “Çështja e Kosovës mund të zgjidhet vetëm me luftë”.
Nuk e di se cila është arsyeja që zoti Minxhozi përsërit të njëjtën gjë, duke u ofruar lexuesve një dokument që është bërë publik këtu e shumë kohë të shkuara. Mirë ka bërë zoti Minxozi që e ka ribotuar dokumentin në fjalë, por nuk duhej ta quante atë as sekret dhe as të botuar për herë të parë. Për lexuesin do të kishte kuriozitet, sikur zoti Minxhozi të bënte ballafaqimin e tekstit të bisedës së Stalinit me Enver Hoxhën më 23 mars 1949, të pasqyruar në librin e Enver Hoxhës me titull “Me Stalinin” (që, me rastin e 100-vjetorit të lindjes së Stalinit, e pati nxjerrë nga shtypi Shtëpia Botuese “8 nëntori” në dhjetorin e vitit 1979) me tekstin e bisedës në gjuhën ruse, të përkthyer të plotë në librin e lartpërmendur të Botimeve “Toena”. Nga ky ballafaqim do të dilte në pah se ca këshilla që Stalini i pati dhënë Enverit në atë bisedë, Enveri i ka mbajtur të fshehura, sepse po t’i botonte, do ta zbulonte veten keq para opinionit publik shqiptar. Për hir të së vërtetës, pikërisht natyra mashtruese e Enver Hoxhës, tipike për amoralitetin e tij politik, duhej nxjerrë në spikamë nga ballafaqimi i dy materialeve të lartpërmendura. Sikur zoti Minxhozi ta kishte bërë një ballafaqim të tillë, kjo do të kishte qenë shumë më me interes për lexuesit e gazetës, sesa të deklaronte që këto dokumente “botohen për herë të parë”.
Po para disa ditësh, në rubrikën “Speciale” të një të përditshmeje tjetër, ishte botuar një shkrim me titull. “BBC: Sa nga legjendat greke ishin realisht të vërteta?”. Autor i shkrimitështëArmand d’Angour që punon në Universitetin e Oksfordit. Atë shkrim e kishte përgatitur për botim zotëria Endri Farka.
Në shkrimin në fjalë, autori është ndalur fare shkurt në dhjetë legjenda greke. Në legjendën e tretë, me nëntitull “A ekzistonte ndonjë shpikës i alfabetit?”, ai shkruan:
“Data që i atribuohet shkrimit të këngëve të Homerit lidhet me prova të hershme të ekzistencës së shkrimeve greke në shekullin e 8 para Krishtit. Grekët e dinin se alfabeti i tyre (më pas i huazuar nga romakët për t’u shndërruar në alfabetin perëndimor) u përshtat nga ai i fenikasve, një kombi në Lindje që shkronjat e para i kishte alfa dhe bet” (Citohet sipas: “Tirana Observer”. 24 korrik 2014, f.10).
Autori i shkrimit u ka ofruar lexuesve një të pavërtetë. Sepse romakët alfabetin e tyre nuk e kanë huazuar nga grekët, por nga ilirët. Natyralisti i famshëm romak Gaius Plinius Secundus, i njohur si Plini Plaku (23-79 e.r.), që botoi në vitin 77 serinë madhështore prej 37 vëllimesh për historinë natyrore, të titulluar “Naturalis Historiae” (Historia e Natyrës), në vëllimin VII, shkruan: “Ilirët (arbërit) kanë krijuar të parin alfabet dhe romakët shkrimin e tyre e morën nga ilirët”.
Pra, për hir të së vërtetës, në alfabet perëndimor, përmes romakëve, u shndërrua jo alfabeti grek, por alfabeti ilirik. Dhe, për dijeninë e të gjithë atyre që nuk janë të informuar, shprehja “kjo është shkruar me shkronja latine”, përdoret gabim. Në vend të saj, duhet përdorur shprehja “kjo është shkruar me shkronja ilirike”.
Autori anglez le të ketë simpati për grekët e lashtë, por është e padrejtë kur kërkon t’u japë atyre merita që nuk u takojnë. Me sa duket, autori anglez nuk shkëputet dot nga tradita e kahershme evropiane, e cila është mbrujtur me kujdes me falsifikimin e vazhdueshëm të historisë shumëshekullore të etnisë shqiptare.
Prandaj do të kishte qenë mirë që zotëria Endri Farka, shkrimin e autorit anglez ta kishte shoqëruar me një shënim, ku të hidhte poshtë tëpavërtetën që ai u ofronte lexuesve.
Ditët e fundit, lidhur me reformën territoriale, debati është ndezur sidomos rreth Bashkisë së Himarës, në të cilën, sipas projektit të qeverisë, duhet të përfshihet edhe Komuna e Vranishtit. Nga reagimet e qytetarëve të ndryshëm në disa kanale televizive, në shtyp dhe në internet, kam vënë re se sulmohet kryetari i PBDNJ-së dhe nënkryetari i parlamentit shqiptar zotëriaVangjel Dule, si vegël e Greqisë, i cili kërkon me këmbëngulje që Bashkia e Himarës të mbetet vetëm në kuadrin e shtatë fshatrave, sepse, sipas tij, Himara na qenka, demek, zonë minoriteti!
Për hir të së vërtetës, duhet theksuar se zotëria Vangjel Dule “nuk ka asnjë faj” në këmbënguljen e tij për mospërfshirjen e Komunës së Vranishtit në Bashkinë e Himarës. Kjo për faktin se aiështë duke kryer misionin e tij si shërbëtor besnik para agait të Athinës.
Dhe askund në botë nuk demaskohetdhe nuk dënohet kurrë shërbëtori që vepron sipas urdhrave të agait të vet. Shërbëtori i bindur dhe besnik i agait të Athinës, zotëria Vangjel Dule,ka ngrënë dhe vazhdon të hajë rregullisht çorbën e agait të Athinës, të cilën“e vjell” kohë pas kohe në shtyp, në komisione parlamentare, në emisone televizive, duke kërkuar “t’i mbushë mendjen” opinionit publik shqiptar se Himara na qenka “zonë minoriteti”. Opinioni publik shqiptar duhet të bindet një herë e mirë se Dulja është thjesht një argat dhe asgjë më shumë, prandaj edhe është në rolin e tij.
Por pjesa më e shëndoshë e opinionit publik shqiptar, qëështë edhe pjesa dërrmuese e tij, është e bindur plotësisht se ujku antishqiptar duhet kërkuar në Athinë dhe jo gjurmët e tij në Tiranë. Se zona të reja “minoriteti” në Shqipëri, kërkon të krijojë Athina zyrtare, e cila asnjëherë nuk ka hequr dorë nga pretendimet territoriale ndaj vendit tonë, duke krijuar lloj-lloj strukturash shoviniste, që nga Greqia deri në lobin grek në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, struktura këto, prapa të cilave ajo rri e fshihet si puna e nepërkës poshtë lules.
Që lexuesit të binden për politikën zyrtare shoviniste greke në qëndrimin ndaj Republikës së Shqipërisë, për hir të së vërtetës, këtu poshtë po ndalem në ca fakte konkrete.
Më 30 maj të vitit 2005, në Selanik, zhvilloi punimet e veta “Forumi për bashkëpunim në Ballkan”.
Siç është bërë e ditur, në punimet e atij Forumi mbajti një raport ministrja e arsimit të Greqisë, në të cilin “shpallej strategjia aktuale e perspektiva për përhapjen e helenizmit, duke vënë theksin në ngritjen dhe funksionimin e institucioneve arsimore e fetare në Ballkan. Raporti, në pjesën më të madhe të tij, merrej me Shqipërinë dhe kryesisht me Shqipërinë e Jugut. Pasi vlerësoi si sukses të madh të politikës greke çeljen e shkollave greke në Korçë dhe në Tiranë, ajo u dha pjesëmarrësve të forumit lajmin e gëzuar se surpriza të tjera do të shihnin e dëgjonin në të ardhmen. Në fjalën e saj ajo e ndau popullsinë e Shqipërisë në shqiptarë dhe në voriepirotë dhe territorin e Shqipërisë në territor shqiptar dhe vorioepirot” (Citohet sipas: Gazeta “Republika”, 25 shtator 2005, f. 8-9).
Në atë mbledhje mori pjesë dhe diskutoi edhe deputeti i parlamentit grek, Antonis Fushas. Ai, ndër të tjera, tha:
“Ne, për të ruajtur dhe përkrahur helenizimin në Vorio Epir, do të investojmë atje për hapjen e shkollave dhe kishave” (po aty).
Po ky deputet, në një emision televiziv, “duke e trajtuar Shqipërinë e Jugut si provincë greke, ka kërkuar që atje, si edhe në gjithë Epirin, të funksionojnë të njëjtat ligje. Zëvendësministri grek i Punëve të Jashtme që mori fjalën më pas, tha se arritjet për Vorio Epirin janë të paimagjinueshme më parë. Një pjesë nga këto arritje janë bërë të njohura, kurse një pjesë jo, pasi në politikë shumë gjëra bëhen, por nuk thuhen, - shtoi ai duke qeshur nën buzë. Më pas zëvendëskryetari i parlamentit grek shprehu besimin për krijimin së afërmi të një parlamenti të helenizimit, i cili me hapa të shpejtë do të ndihmojë për helenizimin e mëtejshëm të Vorio Epirit” (po aty).
Nëpërmjet këtyre deklaratave zyrtare shoviniste, sqarohet bukur fare se nuk janë vetëm ca qarqe të caktuara greke (siç e ka zakon të flasë Tirana zyrtare, e zhveshur nga çdolloj vetëdije kombëtare) ato që kanë pretendime territoriale ndaj Republikës së Shqipërisë. Pretendimet territoriale ndaj vendit tonë i ka, i ushqen, i nxit dhe po mundohet rregullisht t’i vërë në jetë ca nga ca vetë shteti shovinist grek, vetë diplomacia greke, vetë politika zyrtare greke. Po të mos ishte shoviniste politika shtetërore greke në qëndrimin ndaj kombit shqiptar, Micotaqisi nuk do të deklaronte në vitin 1999 (gjatë luftës në Kosovë):
“Në qoftë se Kosova do t’i shkëputet Serbisë, edhe ne do të marrim Vorio Epirin”.
Ndërkohë, presidenti Stefanopulos, në Kongresin Botëror për Epirin, që u mbajt asokohe në Selanik, deklaroi shkoqur fare:
“A mund të lejojmë që në Himarën greke… dhe në Korçën vllaho-greke të mos ketë shkolla greke..?” (po aty).
Nga sa u citua më lart, për hir të së vërtetës, duhet thënë haptazi se pretendimet territoriale ndaj vendit tonëi kanë shprehur publikisht ministra, zëvendësministra, deputetë grekë, zëvendëskryetari i parlamentit grek, deri edhe vetë kryeministri dhe presidenti grek.
Pra, zotëria Vangjel Dule, si argat i bindur dhe shërbëtor i zellshëm i Athinës shoviniste, është duke kryer porositë e politikës zyrtare greke për Himarën, e cila, sipas ish-kreut të shtetit grek Stefanopulos, na qenka“tokë greke”.
Prandaj jo më kot ministri i jashtëm Venizellos, më 17 korrik 2014, e thirri në raport në Athinë argatin Vangjel Dule dhe sivëllain e tij argat Bollano, për t’u kërkuar llogari se si po i zbatonin udhëzimet e Athinës për greqizimin e Shqipërisë së Jugut.
Athina zyrtare nuk e njeh Çështjen Çame. Këtë e deklaroi me gojën e vet ministri Venizellos gjatë takimit që pati në Tiranë me ministrin tonë Bushati më 14 tetor 2013. Prandaj, kur në komisionin parlamentar diskutohej për Rezolutën Çame, argati i Athinës Vangjel Dule, me një pamje të nervozuar, e braktisi komisionin. Ishte duke zbatuar porosinë e prerë të Athinës për ta braktisur atë komision.
Athinën e tmerron Çështja Çame. Sepse nxjerrja e saj në skenën e diplomacisë ndërkombëtare, në Këshillin e Sigurimit, në Organizatën e Kombeve të Bashkuara, në Departamentin e Shtetit, në Kongresin Amerikan, në Këshillin e Evropës dhe në të gjitha strukturat e Brukselit, e zbulon lakuriq bashkëpunimin e ngushtë të Greqisë me nazifashizmin në vitet e Luftës së Dytë Botërore.
Për pasojë,Greqia do të duhet të ndëshkohet mirë, do të duhet të kompensojë të gjitha shkatërrimet dhe grabitjet e pronave të popullsisë çame, të gjithë gjenocidin e pashembullt në historinë e njerëzimit qënazifashizmi grek ushtroi kundër popullsisë së pafajshme të Çamërisë dhe popullsia çame do të duhet të kthehet në trojet e veta amtare. Fashizmi grek, në bashkëpunim të ngushtë me nazizmin gjerman, kreu një krim të rëndë kundër njerëzimit dhe ky krim nuk parashkruhet.
Urrejtjen ndaj etnisë shqiptare grekët e kanë pjesë të pandarë të formimit të tyre psikologjik, e kanë përherë brenda thurimës së kodit të tyre moral. Kjo është arsyeja që ata nuk e kanë njohur kurrë, vazhdojnë të mos e njohin dhe nuk dëshirojnë ta njohin ndonjëherë institucionin e pendesës për krimet që kanë kryer kundër shqiptarëve.
Në këtë rrafsh, ata janë vite drite larg formimit psikologjik dhe kodit moral të gjermanëve.
Prandaj ishte shumë domethënëse pjesëmarrja e ambasadorit të nderuar gjerman, zotit Helmut Hoffman, në përkujtimin e 61-vjetorit të masakrës që trupat gjermane kryen më 6 korrik të vitit 1943 kundër banorëve të pafajshëm të Borovës. Me atë rast, zotëriaambasador bëri një deklaratë mjaft kuptimplote:
“Kjo masakër e ushtrisë gjermane është ngulitur thellë në kujtesën e Borovës edhe përtej saj. Për një gjerman nuk është e lehtë të vijë në një vend si ky. Nuk është e lehtë të vish në një vend, ku bashkëkombësit e tu para shumë vitesh kanë bërë krime të tmerrshme.
Kur dëgjova për herë të parë për atë që kishte ndodhur në Borovë në vitin 1943, për mua ishte menjëherë e qartë se që në vitin e parë të punës sime si ambasador i Republikës Federale të Gjermanisë në Shqipëri, do të merrja pjesë në përkujtimoren e 6 korrikut. Sigurisht, në Gjermani sot zor se jetojnë ende njerëz që mbajnë përgjegjësi për këto krime dhe duhet thënë se ne të paslindurit nuk jemi personalisht fajtorë për këto krime.
E megjithatë, në një vend si ky, një gjerman ndien turp” (Citohet sipas: “Ndjesa e ambasadorit Hoffman: Në një vend si ky, një gjerman ndien turp”. Marrë nga faqja e internetit e “Gazetës Shqiptare”. 07 korrik 2014).
Qytetari Hamid Kryeziu, në rubrikën “Komente” tëfaqes internetike të gazetës “Panorama”, të datës 07 korrik 2014,e analizonte shumë bukur ndjesën e ambasadorit gjerman.
Ambasadori Hoffman është përfaqësues i shtetit gjerman dhe ai kërkoi ndjesë në Borovë për krimet e trupave gjermane pikërisht në emër të shtetit gjerman, respekti ndaj të cilit merr një tjetër dimension dashamirësie në sytë e opinionit publik shqiptar.
Po shteti grek a mund të kërkojë ndjesë ndonjëherë për djegiet, pwr masakrat, për përdhunimet, pë vrasjet me sëpata të grave, të pleqve, të fëmijëve të pafajshëm të Çamërisë?
Kurrën e kurrës. Sepse grekët nuk e dinë se çdo të thotë vrasje e ndërgjegjes për krimet që kanë kryer, sidomos që prej fillimit të Luftës së Parë Botërore, dhe vazhdojnë të kryejnë edhe sot kundër emigrantëve shqiptarëve. Ashtu si edhe sivëllezërit e tyre serbë për krimet barbare që kanë kryer kundër popullit shqiptar të Kosovës.
Kjo është edhe arsyeja që Janullatosi, gjatë këtyre 22 vjetëve, nuk mund të organizonte dot ndonjë meshë për mijëra viktimat e gjenocidit nazifashist grek kundër popullsisë së Çamërisë, meshë kjo që dikur atij ia pati kërkuar zoti Shpëtim Idrizi. Janullatosi nuk mund ta organizonte dot një meshë të tillë se ai është përfaqësues i shtetit shovinist grek në Shqipëri, dhe, si i tillë, ai nuk e njeh Çështjen Çame dhe, rrjedhimisht, masakrën kundër Çamërisë e vlerëson plotësisht të justifikueshme. Prandaj Janullatosi, ish-sekretari i tij Vangjel Dule dhe ambasadori grek në Tiranë, nuk mund të shkojnë dot në Qafëbotë më 27 qershor, ku i pari të mbajë një meshë në nderim të viktimave çame dhe i treti të kërkojë ndjesë për masakrat e lemerishme të Napolon Zervës në Çamëri. Ata nuk mund ta bëjnë dot një gjë të tillë, se janë pjesë organike e shovinizmit të kriminalizuar grek, i cili nuk pendohet kurrë për barbaritë që kreu në Çamëri.
Institucioni i pendesës është i huaj për sërën e kriminelëve që vuajnë nga kompleksi i inferioritetit. Për hir të së vërtetës, duhet pranuar se grekët, ashtu si edhe serbët, në jetë të jetëve i ka munduar dhe vazhdon t’i mundojë kompleksi i inferioritetit në marrëdhëniet me etninë shqiptare. Pikërisht kjo është edhe arsyeja që ata nuk e njohin institucionin e pendesës.
Athina zyrtare duhet të tregohet pak më e mëshirshme me argatin e vet Vangjel Dule në Tiranë, të cilit, duhet pranuar, i ka dalë boja keq në sytë e opinionit publik shqiptar për zellin e papërmbajtur që po tregon për të shpikur “zona minoriteti”. Aq e vërtetëështë kjo, saqë partinë e tij nuk e respekton as vetë minoriteti i mirëfilltë grek, i cili, në zgjedhjet parlamentare të vitit të kaluar, nga radhët e veta nxori vetëm një deputet për këtë parti.
Epshet shoviniste të Athinës që i përcillen Tiranës përmes argatit të saj Vangjel Dule, kanë bërë që në vetëdijen e publikut shqiptar të tingëllojë aktual amaneti i Federatës “Vatra”, e cila, duke u nisur nga fakti që trojet etnike shqiptare shtrihen që nga Tivari deri në Prevezë, më 28 janar 1918, në letërprotestën që i drejtonte kryeredaktorit të gazetës“Mançester Gardian”për copëtimin e trojeve etnike shqiptare, ndër të tjera, shkruante:
“Shqiptarët u detyruan t’i përuleshin vendimit të Evropës, por ata nuk i quajnë tokat e aneksuara si të humbura përgjithmonë”.
Këtë amanet të Federatës“Vatra”, shqiptarët e kanë përcjellë nëpër vite dhe ata janë të bindur se do të vijë patjetër koha kur ai një ditë do të vihet në jetë.
Shkrimtarja e shquar e kombit shqiptar, zonja Vilhelme Vranari Haxhiraj, thotë:
“… e vërteta për Shqipërinë dhe për shqiptarët ngelet memece, e shurdhët, e verbër dhe çalamane” (Citohet sipas:“A do të kërkojnë vallë historianët, përse gjenocidi në Ballkan u krye vetëm ndaj shqiptarëve?”. Gazeta “Fryma e Re”. 25 korrik 2014, f. 9).
Dhe kjo e vërtetë ka mbetur e tillë pikërisht për faj të Evropës, së cilës moralin ia shpëtuan shqiptarët, siç thotë zonja e nderuar 84-vjeçare hebreoamerikane Johanna Neumann, bazuar, sipas faqes së internetit, në intervistën që i ka marrë publicistja e mirënjohur Elida Buçpapaj më 14 maj 2014.
Në vitet e Luftës II Botërore, Greqia fashiste, në bashkëpunim të ngushtë me nazizmin gjerman, ashtu si edhe të gjitha shtetet e Evropës, me përjashtim të Danimarkës, me mijëra e mijëra hebrenj i nisi me tren drejt dhomave të gazit dhe kampeve të shfarosjes në masë, ndërkohë që në Shqipëri, për forcë të institucionit të Besës Shqiptare, as edhe një hebre i vetëm nuk ra në duart e nazistëve gjermanë.
Pikërisht për shkak të qëndrimit shovinist të Evropës, e cila, sipas historianit me autoritet shkencor Aleksandër Lambert, sabotoi historinë tonë në shekullin XIX, kur Ilirinë e quajti Ballkan (gazeta “Panorama”, 30 nëntor 2007), Greqia është bërë arrogante, hundëpërpjetë, raciste dhe shoviniste ndaj vendit tonë, paçka se vetë, për hir të së vërtetës,sot përfaqëson turpin e mbarë kontinentit me grabitjen e përmasave mitike që u bëri financave evropiane.
Në mbyllje, dëshiroj të theksoj edhe një herë se shqiptarët duhet të merren me demaskimin e Athinës shoviniste që kërkon të shpikë “zona minoriteti” në Shqipëri dhe jo me argatët e saj, si puna e Dules dhe e Bollanos dhe të kërkojnë prej klasës politike të Tiranës se pse Athina nuk e njeh minoritetin shqiptar në Greqi (nuk e kam fjalën për emigrantët), i cili nuk gëzon asnjë të drejtë, madje nuk i lejohet as të flasë në gjuhën shqipe.
Ministri Bushati bëri shumë mirë që i ktheu përgjigje Venizellosit, duke ia theksuar se reforma territoriale është çështje e brendshme e Republikës së Shqipërisë.Por Athina shoviniste meriton përgjigje shumë më të forta, që t’i vihet kufiri te thana për ndërhyrjet në punët e brendshme të vendit tonë.
