Skënderbeut,po i zënë pluhur tirqet
dhe mbi shpatë nuk i ulet më asnjë pëllumb
një re pluhuri ka pushtuar qendrën
duke shpërndarë një ngjyrë të plumbtë
Ca re që nuk sjellin shi, gjëmojnë diku larg
Pallati i kulturës ngjan si sarkofag
i rrjepur nga pllakat,nga të gjitha anët
por si një e përgjumur zhgabë
Një sahat që pret shumë pak vizitorë
s’mund të masë dot kohën që vrapon
në libraritë shiten histori me diktatorë,
“Kurban” dhe “Shqipëria” që po ndryshon.
Sheshi i madh ,tashmë është zhdukur
është fshehur mes pemëve tinës
për të na u shfaqur nga lart në ajër
si reklamë gjigante e firmës “Lines”
Si shitës ambulantë vërvitet njerëzia
për të shitur “ ide” si plaçka të vjetra
të përunjur, pëllumba i gjen dita
preh e lehtë për skifterët me kthetra
Për t’i mbledhur të gjithë tok
për të brohoritur me rrofsh dhe aman
me zërat e ngjirur nga ekstaza
për politikën veten ta bëjnë kurban.
Tiranë 20.11.2011
Letër nga Londra
Nen mjegullen e ngrire,
ne terr te pabuje, silueta navigojne,
drejt udhes se hekurt, krahet shtrire,
te djelen, akoma pa drite, sklleverit marshojne.
Te prere, te lodhur e te pagjume,
perzjere me pijanec e qen ne nje turme,
te mbeshtjelle, kokeulur shkojne ne pune,
sikur shpresen jua ka marre dikush me dhune.
Dhe shtyhen, peshtyhen e shahen nen buze,
te lidhur nga fati me te hekurtin "terkuze",
nje rruge, nje linje, nje klase poliglote,
nje shoqerie shfrytezuese, te njeten enderr idiote!!
Letër (e vjetër) nga Napoli
I ulur buze detit,rri i menduar,
pranë detit qe na ka ndarè.
i mbushur me mall,si i hutuar,
mendoj,sa kohe u bene pa parè
Ne dore kam një shishe,
ne gjoks një zemër thyer,
dua te jem,pranë jush njerëz qe ju kam dashur,
madje,dhe pranë atyre qe dikur kam urryer
Ne çdo gllënjke kërkoj lehtësimin,
(lehtësi që s’më dhanë as lotët,qe tashme janë tharè)
ulëras si i çmendur për te shfryre hidhërimin,
mendoj,sa kohe u bene .......pa parè??
---------------------edi---------napoli.....korrik '93
Nga Eduard Rustemi
Letër nga Tirana tjetër
Përse të flas?
E ç’mund t’i shtoj më tepër
Letrës tënde bardhë e zi.
Tirana ime është e njëjta,
Siç the një javë më parë dhe ti.
Asgjë nuk ka ndryshuar,
Madje hiç!
Sahati prapë pa vizitorë mbet,
Dhe Skënderbeu është tretur,
Në shpatë nuk i qëndron më asnjë shpend.
Unë jam i njëjti, ç’të të them më tepër?
Ti po i njëjti, dhe kjo s’do shumë mend,
Monotonia nuk po gjen dikë tjetër,
Ka kapur seriozisht këtë bythë vend
Nga Ardit Rada
Letër nga Berati
Qyteti, ngjyrat e tij, rrugët, kalldrëmet treten dhe ndiej se turma,
ajo pjesë e rrezikshmërisë sonë të përditshme,
shuhet në misterin e kohës, këtij gjykatësi të rreptë,
që garanton humbjen tonë (njerëzore),
duke përjashtuar ata që besojnë,
veprojnë mirë dhe e porosisin njëri-tjetrin
në vërtetësi dhe në durueshmëri.
Unë dhe qyteti jemi antipod të njëri-tjetrit:
ai ndëshkimi im dhe unë molepsja e tij.
Rrugët dhe trotuaret më bëjnë të ndihem një mjeran i nëmur.
Agu i agimit, me diellin që shndërrin përmbi re
e madhështinë e tij që shtrin krahët përmbi qytet, më tmerron.
Bulevardi së bashku me ata vdekatarët e rëndomtë (njerëzit?!)
që parakalojnë përmbi të, si të ishte një karantinë,
si ajo e “Verbërisë”, më bën të ndihem një kufomë e gjallë,
një ndyrësirë e çrregullt dhe e dështuar e qytetit.
Mu shpif ajo pjesë e qytetarisë (sikur qytetaria të mos kishte asfare lidhjeje me qytetërimin!!!),
që jeton si sekt i molepsur dhe i mbyllur brenda vetvetes,
ku mund të depërtosh, aq sa mund të futet deveja në vrimën e gjilpërës,
sa më bën t’ia mbath një sahat e më parë prej qytetit.
Të gjithë ata profesorë, doktorë, avokatë,
gazetarë, poetë, shkrimtarë, bankierë, e lloj-lloj dështakësh,
më bën të mendoj se qyteti është i mjerë si unë,
duke më ftilluar se ai, Odin Monvalseni i shkretë,
e kishte bajagi mirë, kur pretendonte se ishte danez.
Ideja se shkaku i trishtimit tim është qyteti,
për një çast rrokapjekthi më hedh tej një ëndrre naive.
I mvesh qytetit atë petk
kur ai ishte “vetvetja” (nëse ka qenë ndonjëherë i tillë!),
fundshekulli XVIII dhe fillimshekulli XIX,
garat e poezisë buzë lumit, Nezimi, Naibi, Kurt Pasha,
Vrionasit, e deri tek Buharaja, mbiemri i të cilit,
sipas një gojëdhëne, vjen prej persishtes që flitej aq bukur në fisin e tij,
porsi në Buharanë e dikurshme,
dëshira për njohje të të cilit edhe sot e kësaj dite
më shpërfaqet si një dëshirë subkoshiente.
Në këtë qytet kurrë nuk mund të jesh vetja,
ngase përherë e sheh veten të vetmuar,
të mbushur përplot me mendime, sa ndonjëherë ajo të duket
si “rasti Shreber” i Cannetit,
një donkishot modern, i pafuqishëm dhe i përjetshëm,
duke e kuptuar se ky qytet ka dobësi për njerëz si ty.
Nga Namir Lapardhaja
Letër nga Forlì
Ja dhe unë po ju shkruaj
si te tjerë nga vend i huaj
te me ndjeni, me "te dashur" s'kam filluar
po shpejt jam nxituar
e para se te harroj
nga Forlì, një dite te mire ju uroj
Mu këtu afër ne një fshat
lindi dikur një Duce i zi
e për kontrast politikisht
ne zemër te se kuqes Romanje
siç njihet zakonisht
zi e kuq , kuq e zi
here me zë , here pa te
bëjnë dhe këtu histori
e ç’t’u them ne këtë dite te ftohte
nga ky vend kuq e zi
thonë gazetat neper rruge
vjedhjet shtohen për çdo dite
e i pari i qytetit, ndihme
i ka kërkuar deri ministrisë
thonë një tharje po kanoset
Krishtlindjet pa ujë , do djallosen
po për mua s’është e re...
atje ne token e kastrioteve
qe nga bollëku i krojeve emrin ka
me pagure ne krahë dikur
lëvizjen e "legenit" e kam provu
hej dreq si për habi
dhe Kastrioti është kuq e zi
por e kuqja po vegohet
nga tym-gëlqerja vetëm zi projektohet
nejse se kjo është gjë me vete
e ky "rrjeti" sot m'kujton
veç një , një Mëvetesim
qe dikur shpalli një popull trim
trim ne trup e trim ne mendje
trima t'tillë sot kërkojmë me endje.
Nga Ardiana Vogli
Letër nga Mirdita
Kto malet qe po me rrethojnë
Nga Emiljan Tokrri
Letër bukurisë nga nata e "bardhë” e Tiranës
Bukuri, kjo natë s’është e denjë,
e bardha gënjen, s’janë ato ngjyra,
por ca manekyra, prerë si nën shi,
që rrugët e Tiranës i veshin me gri.
Gjithë nata e natës, duket shkretëtirë,
këmbët sa u lodhën, hapa kundërshtuar,
nuk kthehen dot, kur s’kishin për të shkuar.
mendje e shkalluar, bardhësi e pashtruar.
Bukuri, kish vetëm re të hirta, ca gjoja petrita,
që thonë e përsërisin fraza delikate,
dhe fundosen hidhur në detin e zhgënjimit,
duke pirë në mjegull gotën e bardhë të mashtrimit.
Nga Isidor Koti
Letër nga Tirana
Turma te shkujdesura si milingonat para shiut
si pëllumbat qe presin thërrime
te hallakatura e zgjidhur si tespihet
njerëz mbathur me çizme te pluhurosura ne vere ne dimër çizme balte
ajër pa oksigjen thithin mushkëritë e bukosura
asfalti si rërë shkretëtire qe shpirtin kall
dëgjohet një këngë diku ne mëhallë
një zë këndon te mbaje lumturinë gjalle
Nga Bilbil Beqiri
