KROJET E ZËRIT TËND BEKIM I BARDHË PERËNDIE

O ZË QË ZEMRËN PREKË ME ATA TINGUJT GJITHË MAGJI E GJITHË RRESHK BUKURIE, VALLË A NUK JANË TINGËLLIMAT E TUA: HERË SI GURGULLIMA BJESHKËSH E HERË SI KRUA, TË LUTEM A S’MË THUA, TEK LASGUSHËRON AI ZËRI YT DHE ATA TINGUJT-MAGJI E GJITHË RRESHK BUKURIE, A NUK JANË DËSHMIA MË E GJALLË PËR NJË BEKIM TË BARDHË PERËNDIE?  Prelud: Ekuinoksi pranveror pasi piu ujë nga valët e lumit të Eunosë, nga Beatriçja u kthye! (Dante Aligeri). Është një zë që botën e shndërron në bukuri! (Horhe Louis Borhes për Maria Kadoman). Nëse do ta dija që sot do të ishte hera e fundit që do të shihja duke fjetur, do të përqafoja fort, fort dhe do t’i lutesha Zotit që të bëhesha roje e shpirtit tënd…Nëse do të dija që kjo do të ishte hera e fundit që do ta dëgjoja zërin tënd, do ta regjistroja çdo fjalë tënden që të mund të të dëgjoja përsëri, përsëri…” (Letra e fundit e Gabriel Garsia Markezit). Përhapte zani i saj nji hare të panjoftun midis asaj lulishte ku uji i gurrës derdhte freskina e shushuritje. Edhe kur s’foli ma, heshtja e saj qe plot muzikë! (Ernest Koliqi). Kur engjëjt këndojnë për Zotin, ata këndojnë Bahun, por unë jam i sigurt kur ata këndojnë për veten e tyre, ata këndojnë Mocartin dhe lotët e Zotit! (Karl Barthi) Edhe zëri yt, ashtu si engjëjt vetë, vallë a nuk lasgushëron ai zëri yt për lotët e Zotit? Shiut shpirtin atje lart tek qielli e tek fron i Perëndisë, ia këputë ai zëri yt i butë! E shiu pastaj e këputë dhembjen, e dhembja gurin! I këputë yjet ai harku i zi i qerpikëve tu. E Hëna e këputë mermerin e saj në ballin tënd ku bie të prehet sa herë që nata flet me zë zemre. I këputë hojet e mjaltës ai zëri yt në magjinë dhe në bardhësinë e fjalës. Gjithë krojet e kësaj bote rrjedhin aty tek buza jote! E në zanoret e zërit tënd, engjëjt numrojnë shkallët prej nga ngjiten: Parajsës. Të shtatë zanoret e zërit tënd, shtatë palë qiej përkulin në butësinë e atij zëri. E cili qiell nuk do të hapej dy herë - si për Beatriçen e Dantes, nën tingujt magjepës të lyrës së zërit tënd? Dhe cila parajsë nuk do të hapte portat përpara zemrës sate? ZEMRA JOTE, MË E SHENJTA E KËSAJ BOTE! Parajsa e zërit dhe parajsa e zemrës! Për çdo mëngjes engjëjt e puthin atë zërin tënd që si krojet më të kulluara të parajsës, rrjedhë nga thelpinjtë më lirik të zemrës sate: ZEMRA JOTE - MË E SHENJTA E KËSAJ BOTE! Për çdo ditë, për çdo mbrëmje në muzgjet e portokallta të Diellit që përcëllon, engjëjt i flasin dritës: me atë zërin tënd si Lira e Orfeut. Për çdo natë engjëjt ngjiten në parajsë nëpërmjet zanoreve të zërit tënd: si shtatë palë qiej që flasin me gjuhë shiu e me gjuhë shpirti! Engjëjt e puthin atë zërin tënd si një bekim i bardhë perëndie! Sepse iu rrëfye engjëjve ai emri yt i bardhë: EMËR ME ZEMËR DIELLI! Fije mëndafshi e butësi trëndafilash ai zëri yt si mjaltë - ai zë i artë që rrjedhë në fyt; si rreze të rubinit e si filigran i argjendtë me ato flatrat e tij mbi të cilat engjëjt ngjiten qiellit, e hapësirave të pafundme të universit ia rrëfejnë të fshehtën e lumturisë së tyre. U ngjitëm lartësive të kupës qiellore me flatrat që na fali: ENGJËLL I ZOTIT! Brezi i qiellit e polemi dritëbardhë në butësinë dhe në bardhësinë e zërit tënd si margaritar. Yjet e qiellit kërkojnë hijen e qepallave tua për pelerineën që shtrinë nata, e majat e qerpikëve për cepat e tyre t’i kërkojnë! E engjëjt i veshin rrobet e dritës me rrobet e tua: këmishën e kaltërt për blunë e qiellit! Ca hije të kristalta vallëzojnë në një det qielli pa fund, pa mbarim. Gëzojnë për një Shpirt të Bardhë: MUZIKË QIELLORE! Kështu i përshpërisin engjëjt providencës hyjnore për zërin tënd. Të shtatë zanoret e zërit tënd si shtatë ngjyra ylberi. Imazhet ylberore bien mbi gjuhën shqipe e nëpër zanoret dhe bashkëtingëlloret e zërit tënd, një melodi gjithë magji: qëndismat prej mermeri. E në lentat e tyre më të përsosura alkemia e fjalës sate bie në vetminë e kësaj nate. Rrjedhin ato kroje të zërit tënd siç rrjedhin dhe 53 Krojet e Velçës në tokën bujare të gjakut kur banonin prej motit: Hyjnitë e Ujit! Ndaj e dua zërin tënd sepse në të Zoti bekoi muzikën më të përsosur. Operë në vete ai zëri tt! Parlament i zogjve ai zëri yt! Mjaltë që rrjedhë në fyt ai zëri yt! Le t’i mbledhin të gjitha kryeveprat e muzikës klasike: të violinës së përflakur të Mocartit, dhe pentagramet e Bethovenit, e Princi i Gjuhës Shqipe le të pushojë në ritmin e melodive të muzikës së Rikard Vagnerit… Asnjëra nuk e ka butësinë dhe magjinë e zërit tënd. Sikur Princi i Gjuhës Shqipe ta kish dëgjuar zërin tënd, ai kurrë nuk do të kërkonte ta dëgjonte Muzikën e Vagnerit: për herë të fundit! Gjenitë e muzikës na lanë thellësinë e akordeve të zërit. Gjeniu i Universit na fali butësinë e zërit tënd! Le të digjen të gjitha bibliotekat, Libri i Shenjtë i ka të gjitha! Kështu është edhe me zërin tënd! Le të digjen të gjitha kryeveprat e muzikës, të gjitha shtëpitë e operave, të gjitha akademitë! ... Muzika është thellim i qiellit. Orfeu u kërkoi hyjnive dy tela shtesë për Lirën e tij, se donte ta kthente Eurudikën nga bota e nëndheshme, sepse s’e thoshte dot as dhembjen e as mallin. E zëri yt ka diçka më shumë se dy telat shtesë të Lirës së Orfeut. Zëri yt ka flatra shiu. Veshur me pelerinë shiu zëri yt, me skofi ari e me ca pejëza të shenjta drite. Burim drite zëri yt! Zëri yt një lirë me shtatë lenta ylberi rënë mbi të. Lira e Orfeut donte të këpuste çdo gjë nga dhimbja, nga malli, nga përgjërimi, nga dashuria. E zëri yt - shpirt i shiut. Zëri yt - shpirt i dritës e shpirt i luleve! Zëri yt është muzika si thellim i qiellit, është vetë përsosja e qiellit, sepse as atyra dhe dhe as arti ndoshta nuk janë përkulur kurrë më shumë se në një marrëveshje krejtësisht paqësore, një pakt përjetësie në ata tinguj magjie që kanë zanoret e zërit tënd, flatra të florinjta mbi të cilat engjëjt ngjiten drejt kupës qiellore, kupës që ka të kaltërtën e syve tu, e sytë: SYTË SI KOPSHTE TË PARAJSËS! Muzika e zërit tënd: Tempull i Parajsës! Muzika është Poezia e Zotit! Dhe Zoti është Poeti më i Përsosur! Muzika është Thellim i Qiellit. Muzika më monumentale e zërit tënd merr të bardhën e mermerit: Pasqyra më besnike për lotët e fluturave rënë përmbi fletët e trëndafilave. Prandaj edhe e dua zërin tënd, sepse edhe zëri yt - një mjaltë që të rrjedhë nëpër fyt, është si zemra jote: Zëri yt është etja që digjet nëpër pikat e shiut. Dhe rrjedhin gjithë krojet e kësaj bote - atje thellë nga zemra jote (ZEMRA JOTE: MË E SHENJTA E KËSAJ BOTE) e bien përmbi zërin tënd, e tingujt tek mbijnë kaq thellë tek zemra jote (ZEMRA JOTE: MË E SHENJTA E KËSAJ BOTE) i puthin Engjëjt, pastaj!... Pastaj i raportojnë Zotit e i flasin me butësinë e zërit tënd, sepse në flatrat e tyre bardhësinë e zërit tënd e kanë! Edhe më shumë: Bardhësinë e Shpirtit! E në përgjërimin e engjëjve si në një imazh ylberor, pyetja iu fal providencës hyjnore: Pse vallë, në parajsë nuk ka një zë kaq të butë dhe kaq margaritar? E Poeti më i Përsosur, tha: Sepse kur ua fala zërin si dhuratë nëpër kroje galdimi, engjëjt e lakmuan për një botë amshimi! SEPSE KURRË S’KAM PËR TË FALË, NJË SHPIRT MË TË BARDHË! Xhemail Peci