ISMAIL KADARE: IKJET NGA KOSOVA, KJO ËSHTË JO IKJE, KJO ËSHTË NJË LLOJ SHPËRNGULJE SI NJË NGA FORMAT MË TË RËNDA GJENOCIDIALE

Ilir Ikonomi

Shkrimtari Ismail Kadare ishte para disa ditësh në Izrael, ku iu dorëzua Çmimi i Jeruzalemit për veprat që shprehin më mirë idenë e lirisë së individit në shoqëri. Ky çmim jepet në hapje të Panairit Ndërkombëtar të Librit në Jeruzalem, ngjarja më e madhe letrare e Izraelit. Në ceremoninë e së dielës ishte edhe Presidenti izraelit. Në një intervistë me telefon nga Parisi me kolegun tonë Ilir Ikonomi, shkrimtari i shquar foli në fillim mbi përshtypjet nga vizita në Izrael.

ISMAIL KADARE:  Unë kam qenë edhe herë tjetër në Izrael. Më bëri si gjithmonë përshtypje serioziteti i organizimeve të tilla. Ne ndonjëherë na bën përshtypje kjo, ndoshta ngaqë edhe nuk jemi mësuar me një qasje të tillë.

ZËRI I AMERIKËS:  Në ceremoninë e çmimit ju zgjodhët të flisnit mes të tjerash për raportet e shkrimtarit me lirinë. Por do të dëshiroja t’ju pyesja për diçka tjetër që gjithashtu lidhet me lirinë. Shqiptarët e Kosovës e fituan lirinë jo shumë kohë më parë. Dhe, në vitet e para pati kthime në masë të njerëzve për të ndihmuar vendin e tyre të ri. Ndërsa tani shikojmë të kundërtën. Njerëzit po ikin. Si e shpjegoni ju gjithë këtë zhgënjim ndonëse në liri?

ISMAIL KADARE: Që të jem i sinqertë, unë nuk jam në gjendje ta shpjegoj plotësisht. Problemet që ka Kosova janë sigurisht probleme reale, të rënda disa herë. Kemi të njëjtat probleme pak a shumë edhe ne, pak a shumë Ballkani, pak a shumë një pjesë e Europës. Por ikja nga vendi nuk është zgjidhje, as ka qenë dhe as do të jetë zgjidhje. Kjo është jo ikje, por një lloj shpërngulje. Mësova me një trishtim të jashtëzakonshëm që midis të ikurve këto kohët e fundit janë gjashtë mijë fëmijë shqiptarë të shkollave. Kjo quhet, pra, jo ikje. Ajo nuk justifikohet, nuk përligjet vetëm nga arsyet ekonomike. Kjo është një lloj psikoze, një ligshtim moral shumë, shumë, shumë i trishtueshëm. Shpërngulja është një nga format më të rënda gjenocidale, nga format e shfarosjes së një kombi. Ajo çka i detyron ata duhet gjendur, mendoj. Nuk mund të ngrihen duart përpjetë nga askush, duke filluar nga njerëzit që drejtojnë Kosovën, tek ne të tjerët të gjithë. Kur them të gjithë, e kam fjalën te Shqipëria vetë, si shoqëri dhe si komb, te Shqipëria si shtet dhe si opinion publik, dhe këtu përfshij edhe veten time.

ZËRI I AMERIKËS: Ju flisni shpesh për Evropën, si shtëpia e madhe ku shqiptarët kanë vendin e tyre të natyrshëm. E megjithatë, Shqipëria dhe Kosova vazhdojnë të vuajnë mjaft nga probleme të tilla si korrupsioni, varfëria ekonomike, politika e egër, mosfunksionimi i drejtësisë, prania në parlament e njerëzve të inkriminuar. A janë këto për ju një pengesë serioze për t’u integruar në Evropë, apo i shihni si pjesë të zhvillimit?

ISMAIL KADARE: Të gjitha këto që përmendët ju janë të vërteta, nuk janë të tepruara, por asnjëra prej këtyre arsyeve nuk është e tillë bindëse që të lëkundë qëndrimin shqiptar, strategjinë shqiptare ndaj Evropës. Mendoj se kjo duhet të jetë e padiskutueshme. Jo sepse Evropa është një lloj feje apo besimi fetar, por sepse është mundësia e vetme që na ka dhënë historia, natyra dhe fati ynë, siç thuhet shkurt. Të gjitha ato incidente që ndodhin dhe do të ndodhin në rrugën e popujve evropianë, ballkanikë, në rrugën e popullit shqiptar, nuk janë justifikim për zgjidhje të tilla radikale siç është dorëzimi përpara së keqes. Përkundrazi.

ZËRI I AMERIKËS: Ju përmendët në Jeruzalem çështjen e hapjes së dosjeve në Shqipëri, që e quajtët pjesë të shqyrtimit të ndërgjegjes. Kohët e fundit në Shqipëri përsëri po flitet për këtë temë. Çfarë duhet të ndodhë në politikën shqiptare që ky proces vërtet t’i shërbejë shqyrtimit të ndërgjegjes dhe të mos kthehet në një shfaqje politike?

ISMAIL KADARE: Ka shumë njerëz që nuk duan që dosjet të hapen, nuk duan që arkivat të hapen. Disa nuk duan me arsye, disa pa arsye. Për shumë njerëz do të ndodhë diçka e madhe, do të detyrohen të struken në këndet e padukshme të shoqërisë. Por le të bëjmë një pyetje: A është e mirë kjo gjë, apo është e keqe? A është e mirë që njerëzit, të cilët kanë qenë përgjegjës të drejtpërdrejtë për një diktaturë të egër, që kanë qenë masha e saj, duart e saj të përgjakura, ose duart e saj të errëta, të tërhiqen në qoshe dhe të mos përzihen në jetën shqiptare? Unë mendoj se nuk ka asnjë të keqe në këtë gjë. Nga hapja e dosjeve vendi nuk humbet gjë. Gjermania e bëri këtë proces me një forcë shumë të madhe, sepse përmasat e së keqes ishin tepër të mëdha, të tmerrshme. E bëri dhe nuk humbi asgjë. Përkundrazi, një nga sekretet, shpjegimet, misteret e zhvillimit të jashtëzakonshëm gjerman sot në Evropë është pikërisht ky guxim për të shqyrtuar ndërgjegjen e vet dhe nuk ndodh ndonjë gjëmë, siç thuhet poshtë e përpjetë, me hapjen e këtyre dosjeve. Do të ndodhë vetëm një strukje e së keqes dhe kjo do t’i bëjë mirë kombit shqiptar.

NJI LULE VJESHTET

Përgatitë për Shën Valentinin nga Fritz RADOVANI:

Poezia e At Gjergj Fishtës asht për Ata, që dishrojnë me dijtë çka asht Dashunia...

Janë plot 70 vjetë që “poetët, shkrimtarët, akademikët, profesorët, doktorët e mësuesit” i këndojnë e i thurin vargje e vepra “gjithkujtë”, përveç, Dashunisë për Njeriun! 

Ata mund të jenë “ma të mëdhenjtë e botës”, por jo, për Dashuninë! Ata i përkasin vetëm Urrejtjes!

Dashunia asht VETEM Kjo:

 

                                                   AT  GJERGJ FISHTA O.F.M.

NJI  LULE  VJESHTET

Kjo ndoshta asht poezija ma lirike e mbarë këtij libri, n’ atë kuptimin e ngushtë qi merr fjala. Asht nji lirikë qi zbulon shumë ndiesi të botës së mbrendshme të Poetit. Subjekti i saj paraqitet mjaft i pacaktuem. 

Mbas mendimit tim Poeti në ketë karm – në ketë trajtë si paraqitet sot hartimi – nuk pat nji vehtje të caktueme.

 Ai ndoshta – shka ka të gjitha gjasët – së parit desht të shprehë ndiesit e dhimbjës për këtë apo atë vehtje të caktueme, por, në përshkrim të hartimit, erdh tue e çveshë prej çdo veçansije, e kështu e idealizoi aq sa, ai  Shpirt i lum, për të cillin s’ ishte kenë toka por Qielli, i bahet qendër n’ atë ravë të thepisne, qi shekulli e nji dishir Lirijet ia kishin shtrue gjallimit të tij. N’atë vorr zemra do t’ i ndezej, si Lekës së Madh në vorr t’ Akilit, kah punët e mbara e kah burrnija, e prej, se kishte me shkepun hovin kah punët e mëdha.

Engjulli i Zotit, qi brij vorrit do t’ i sillte fuqitë mizore, do t’ ishte njiheri edhe Zana frymzuese e Poetit. E atëherë, pa u frigue do të prehte zhgjetat e zjarrta, për t’ ia lëshue njerzimit kundër vesit, e do të ndertojë kangët kreshnike për t’ i diftue botës se shka vlejnë armët në dorë të Shqiptarit. Kështu, shohim se me kangë të veta do të ndertojë mbi atë vorr nji përmendore vertetë të madhnueshme, së cilës nuk do të kishte se shka me i ba rryma e moteve.

Zanat do t’ ia rrethojshin vorrin me lule e do të rritshin për rreth selvija. Shtegtari i lodhun, ulë me pushue do t’ i uronte paqë e qetësi e do t’ u flitte për té të bijvet, qi kanë me nxjerrë kangë e me i gdhenun  emnin mbi lisa, tue e ba kështu të pavdekëshme.  At Viktor Volaj O.F.M. (1941)

***

N’ atë rrahe t’vdekunve mbrenda vorrit t’ errshem

Tash pluhun jé. Ata dy sy t’ janë errë,

Ku qiella prirej me sa hana e diella

Terthores s’ eper m’ sharte vrejnë t’ njerzimit!

T’ janë sosun fjalët e ambla e plot urti,

E ai zâ t’ asht kputë, i cili bite n’ zemer

Si kumbë liret t’ tingllueshme, qi prej s’ largu

Ndihet tue ra, kur dora e prekë e mësueme!

Ehu! Po; “vdekja, qi baras n’ derë t’ pallateve

Trokllon, si n’ trinë t’ kolibavet,” ku i vorfni

Me lot njomë buken, ty edhe ajo ké dera

T’ troklloi, e ti kalove, porsi vesa

E natës kalon, kur dielli bjen me shndritun

Mbi kobe t’ dheut. Sot permbi vorr t’ kanë bijtun

Hithat e madergona! Nji Kryq dëllijet,

Qi e pershpirtshme nji dorë ta vu té kryet,

Nder to ka humb, as tjeter send trishtimin

E vorrit nuk t’ a zbutë, posë vajit  t’ trishtueshem

Të hutit t’ natës, qi nëpër curra t’ malit 

Dhimbshem në rreze t’ hanës rrin tue gjëmue!...

Ai grumbull gurësh, qi n’ vorr t’ randon persipër,

Vetë gjaksorit t’ pashpirt, qi mbyti nieriun,

Lugat i duken, n’ hikje kah t’ bjen nget vorrit,

Edhe t’ përqethët atë botë, i shkon n’per zemer.

Po, a thue, krejt vdekja n’ asgjasend t’ përpini

E, posë se do kocijsh edhe ‘i grusht pluhun, 

Nuk t’ la tjeter? Jo! N’ prehen t’ Amëshuemit

Pjesa ma e mirë e jotja ka fluturue

Me gzue n’ dritë t’ qiejvet, ku pushon dëshiri

I njeriut t’ drejtë, si drita m’ sy të kthjellët.

Po, po, se pertej vorrin shpirti i njeriut

Gjallon perjetë! Ky mendim i ambel

Vdekjen e zbutë e vorrin ban t’ pelqyeshëm.

Kur zemren faji  s’e grisë. Prej këtij mendimi

As vetë per ty s’ lotova shumë, kur ndjeva

Se vdiqe: Se n’ ma  t’ miren lule t’ motit

E le ti ketë shkreti, ku shuen e Drejta

E paudhnija, ku sundon mizore;

Ku i zhyemi m’ vese sod me dorë dhunuese

Vesin shinon me Theta t’ zi, e selija

N’ rrashta t’ pergjakshme t’ njerzvet n’ kambë, ku mbahet. 

Ehu! Po, se Shpirti i yt, i kulluet si rrezja

E diellit, qi perfton lulet e erandshme,

Kur bora dehet, s’ mujt me e bajtë qelbsinen

E randë t’ ktij sheklli t’ zi; por fletët i rrahi

Kah jeta e dytë, ku Ai qi rruzullimin

N’ themel e dridhë veç me ‘i vetimë t’ qerpikut:

Amshon n’ lumni shka Atij t’ i ket perngja.

S’ kjé toka, jo, per ty kjé qielli!

E tash, qi vetë jam tue ravisë këto karta,

Ti, kushedi, nëpër vërrije t’ amëshueme

Shkon tue kerkue per lila e drandofille,

Qi s’ dinë me u fishkë e ndreq me ta kunora,

Per me u lulzue; mandej, nder t’ zjarrtat valle,

Qi nëpër vërrije rrinë tue këndue t’ Parrizit:

Ku, fletët e arta bashkë kryqzue me Engjëj,

Këndon Zotit lavde nëpër ylbera t’ qiellit;

A, marrë krejt n’ t’ pam t’ s’ hyjnueshmes faqe t’ Zotit,

Porsi m’ pasqyrë t’ kulluet shqyrton shestimin

E rruzullimit, vu prej s’ eprës Mendje,

E cila n’ t’ kenun sendet thirri t’ tana

Prej hijeve t’ thellueme t’ asgjasendit,

kur bani Ajo furinë me heshtë t’ thellimit, 

E me ‘i fuqi t’ pamatun prapi terrin

E pakthellimit, qi atje n’ t’ skajshmet megje

T’ këtij shekulli ndihet tmershem tue gjëmue,

Kah per ledhe plandoset t’ rruzullimit.

E aty, n’ atë dritë plot ambelsim dashunije,

Qi porsi lum‘ i kjartë prej Atit t’ Dritave

Gjithkah dikohet nëpër verë t’ Parrizit,

Shpirtnat e lum krejt n’ rreze tue përshi,

T’ kthiellta ti i prirë t’ vertetat, t’ cilat Hyji

Deshi t’ muzgëta njeriut me ia lanun t’ shkrueme

Nder fletë t’ hyjnueshme t’ t’ amëshuem Ungjillit.

Oh! Sa e sa herë, kur n’ mbrame shuen natyra,

E tjeter s’ ndihet, veçse rryma e përronit,

Qi përmallshem gurgullon nëpër rrâjë e curra,

Unë, lodhë mbi letra t’ t’ dijshemve t’ kahmotit,

Mbas t’ cilve fjalen rrij tue lëmue shqiptare,

Dal në dritare me kundrue shatorren, 

Qi i Lumi t’ kthielltë ia vuni rruzullimit,

E këqyri hyjt, qi thue, se aq sy Zotit

Flakojnë mbi dhé – kushdi, per me felgrue

Nierin, qi egrue ma fort prej tmerrit t’ territ,

Perbluen punë t’ mbrapshta: - e atë botë mendoj per ty.

E, ku t’ a shoh ma t’ flakshem tue xhixhëllue

Nji yll, aty selinë unë them me vete,

Ti do t’ a késh, e sytë m’ atë yll pa nda

I nguli, e m’ bahet si me t’ pa. Me emën

Unë t’ thrras atë botë nëper terr. Nji vaj bylbylit,

Qi permallshem nder gemba rrin tue kja

Fatin e vet, a ndoshta, zogjt e dashtun,

Jehonë m’i bahet t’ grishunit; e m’ duket

Se bisedoj me ty!.. Nuk vdiska i miri,

Jo kurr; e sidomos nja’, i cili nji zemer 

E len mbrapa m’ e ankue. Prej vorrit t’ errët,

Gjumin e vdekjës ku ai ban, na i flet mendimit,

Ambël edhe na nzitë kah punët e mbara,

E n’ mendjen tonë gjallon. – Kur Aleksandri

Prej Bregut t’ Matës ngallnjyes u kap kè vorri,

Ku shuen idhnimi i Prijsit t’ Mirmidonëve,

Qi atje nën Shé vorfnoi me aq djalë Ekuben,

Iu ndez aty flakë zemra kah lumnija.

Mbi atë vorr, po, u betue me ngulë flamurin

N’ skaj t’ dheut, e prej selisë me i zdrypë mbretnit;

E atëherë perpara tij tanë bota shuejti.

Mue edhè, qi shekulli e nji dëshirë Lirie

T’ thepisun raven m’ ia kanë shtrue gjallimit,

Mue, po edhe zemra mbi vorr tand t’ pervujtun

M’ ndizet kah punët e mbara e kah burrnia.

Permbi vorr t’ and, po, nxâ të fortë me e mbajtun

Besen e dhanun – e miqesin e zanë;

Per Fé e per Atme n’ ballë me i dalë rrezikut:

Të ligështit doren me ia ngjitë e t’ fortin

Mos me e gledhue; kur t’ jet me u thanë e drejta.

Mos me i shmangë sytë prej cakut, n’ t’ cilin mendja

Dishron me u kapë, as kurrë mos me u ligshtue

Nder sa t’ vishtira, qi t’ na sjellin motet.

Po, po! Se pré’ atij vorri kam me shkepun

Hovin kah punët e mëdha. Ai Kryq dëllijet,

Mneren e vorrit qi ta zbutë, Ai qanderr

Ka me m’ kenë nder salvime; Engjëlli i Zotit,

Qi rojës besnik fuqit t’i  pruen mizore,

Gjumin e vdekjës në vorr mos me t’ turbullue,

Dér qi të shkimen n’ qiellë e hana e dielli

E t’ ngele moti e shekulli mbarë t’ rroposet,

E t’ vijë dita e gjyqit t’ rruzullimit, 

Ai ka per t’ m’ kenë Zana. E atëherë, pa u tutë

Zgjetat e mprehta e t’ zjarrta kam me i mprehë,

Qi kundra vesit do t’ ia lëshoj njerëzimit:

Atëherë unë kangët kam me i ndertue kreshnike,

Me t’ cilat botës unë do t’ ia la të shkrueme

Se shka vlejnë armët besnike n’ dorë t’ Shqiptarit.

E me kangë t’ mija ‘i permendar t’ madhnueshëm

N’ vorr tand kam per t’ ndertue, të cilin moti

Me fletë të ngrita kot ka per ta rrahë;

Pse, si curr, qi n’ mes t’ detit rreh tallazi,

Edhe ai ashtu do t’ mbesë nder gjire t’ motit

Qi bumbullojnë mbi faqe t’ rruzullimit.

E atëherë prej bjeshkve kanë me u djergun Zanat

E me të njoma vjollca e drandofille

Vorrin kanë me t’ vallue, e kanë me rritë

Me shumë kujdes per qark selvia t’ blerta; 

E shtegtarit mundqar, qi n’ ato hije

Ka me zanë vend, me ndalë pak gja t’ dihamet.

Kanë me kallzue se sa pjesë qielli vrâni

Vdekja n’ atë vorr. E atë botë i largët shtegtari

Të lehtë dhéun ka me t’ urue, e t’ paqta e t’ buta

Shinat e boren: e, kur n’ male t’ veta

T’ dredhojë ké stani, fëmijës ka me i kallzue

Shka ndjeu per ty. E fëmija e tij asobote

Emnin tand kanë per t’ këndue, e vrrini e bjeshka

Gjithmonë i ri, tue njehë furit e mnershme,

Ambël prej emnit tand kanë me jehue.

Me maje t’ briskut kanë me shkrue mbi lisa

Me shkrola t’ njohtne veç e prej barijve:

Kanë me u rritë lisat, perse sopata as rêja

S’e prekin landen, ku asht ravisë ai emen:

E tue u rritë lisat kanë me u rritun shkrolat;

E kështu ma t’ kjarta mbas disa qindvjetëve

Nipat ma t’ vonët kanë me i këndue, e emni,  

Sa t’ bjerë dielli tokës ka me t’u kndue.

                          1909.

***

Shënime nga Fritz Radovani (F.R.): Ma shumë se katerdhetë vjet kishin kalue kur më ra në dorë edhe njëherë ky libër për me e lexue.

Tash, edhe e kopjova.

Kujtojshe nga Prof. Gasper Ugashi një mendim:

“Lahuta e Malësisë’ asht vlerësue edhe nga të huejt për vlerën e madhe që ka si poemë epike, por koha do të vlerësojë Mrizin e Zanavat si kryeveper të Lirikave në letersi shqipe e njëkohësisht, poezinë – Nji lule vjeshtet – si kryevepër të krejtë krijimtarisë së At Gjergj Fishtës. Ajo poezi zenë vend në letersi botnore edhe për një arësye tjetër, pse mbrenda saj ka shpërthye shpirti i At Fishtës në drejtim të një “ylli”, që asht i padijtun por i kuptueshëm...”.

---------------------------------------------------------------

Subject:	RE: Nje lule...
From:	Fritz RADOVANI (fritzradovani@hotmail.com)
To:	floribruqi@yahoo.com;
Date:	Friday, 13 February 2015, 10:26

I dashtun Flori...

Po Ua dergoj te parit kete qe perfundova tashti. Mundeni me e botue. 

Ju uroj Jete te lumtun dhe plot Dashuni, si thote At Fishta... 

Shume shndet Fritzi.

Melbourne, 14 Shkurt 2015.  

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kush është Fritz Radovani?

Fritz Radovani u lind në Shkodër me 6 janar 1940. Në bombardimin e bamë nga Aleatët me 13 tetor 1943 në Tiranë, ìu vra i ati Kol Radovani, major i policisë shqiptare dhe u rrit me t'ëmën. Në vitin 1956, në Shkodër ka përfunduar shkollën e mesme Pedagogjike. U emënue nga Ministria e Arsimit në Burrel, në fshatin Macukull. Për arsye shëndetësore u kthye në Shkodër dhe u emënue disenjator në Kabinetin Pedagogjik, ku punoi 4 vjet. Mbas katër vjetësh për arsye të shkurtimit t'organikës kaloi mësues në lagjen Liria po në Shkodër. Gjatë asaj kohë pra, në vitin 1965 ka përfunduar Liceun artistik me korrespondencë në Tiranë. Nuk ìu dha e drejta me vazhdue shkollë të lartë për arsye biografie. Në vitin 1968 në periudhën e Revolucionit Kultural, mbas arrestimit të dytë të vëllaut të madh, u transferua në fshatin Kosmaç, mësues në klasat fillore. Në vitin 1969, u largua nga arsimi (po për arsye biografie) dhe u emënue piktor në fabrikën e Tekstilit Shkodër. Aty nuk vazhdoi vetëm dy vjet me titull “Piktor” dhe kaloi në organikën e asaj fabrike si punëtor reparti stampimi deri me daljen në pension të parakohshëm në vitin 1992.

Që nga viti 1967 nuk ka pas të drejtë as me marrë pjesë në ekspozita pikture.

Që nga viti 1945 dhe deri në vitin 1998 (tue përjashtua vitet 1961–1964) ka pas vazhdimisht një njeri të familjes në burgjet e kampet e shfarosjes, prandej edhe ka qenë gjithmonë i përfshimë në “luftën e klasave” të pushtetit komunist. Në vitet 1945 janë arrestuar dy dajat Paulin e Mikel Prennushi. Paulini ka ba 5 vjet burg e 5 vjet internim. Mikeli ka ba 10 vjet burg. Në vitin 1946 është arrestuar axha i nënës At Mati Prennushi, Provincial i Françeskanëve të Shqipërisë, i cili është pushkatuar me 11 mars 1948. Në vitin 1948 është arrestuar daja tjetër prift Don Kolec Prennushi, i cili mbas hetuesisë ka vdekur në vitin 1950. Në vitin 1950 është arrestuar vëllau Alfonsi, dhe është dënue 8 vjet burg me grupin e studenteve të Gjimnazit Shkodër. Eshtë arrestuar prapë në vitin 1967 dhe është dënue me grupin e klerikëve të Tiranës, me 10 vjet burg për pikëpamje fetare tue u përfshi në nenin e “Agjitacionit e Propagandës kundër pushtetit”.

Në vitin 1991, në muajin janar u zgjedh Kryetar i Sindikatës së Fabrikës Pëlhurave të Shkodrës, në periudhën e lëvizjes antikomuniste në Shqipëri. Po këtë kohë u zgjedh edhe anëtar i Kryesisë BSPSh (Bashkimi i Sindikatave të Pavaruna Shqiptare) në Shkodër, për sektorin e propagandës dhe marrëdhënieve mes besimeve. Ka kontribuuar në përmbysjen e qeverisë komuniste të Ramiz Alisë, tue organizuar mbledhje, mitingje, greva dhe në radio “Shkodra” e gazeta, me artikuj kundër komunizmit. Nuk u pajtue asnjëherë me demagogët dhe komunistët e konvertuem në “demokrat” e “socialist”, për këtë arsye edhe nuk kam ba pjesë asnjëherë në asnjë parti politike të djathtë as të majtë. Kjo e ka shtye që në vitin 1997 me u larguar nga Shqipëria ilegalisht, mbasi u kercnue me vrasje. Në vitin 1998 u kthye në Tiranë dhe në vitin 2000 ka emigruar në Australi. Edhe këtu nuk kanë munguar veprimet kundër tij nga metastazat e Sigurimit famëkeq të komunistëve të Tiranës. Falë Shtetit Australian që i ka siguruar jetën.

Këtu ka përfunduar në vitin 2002 librin “Një monument nën dhe” dhe ka vazhduar punën për një botim të dytë të librit “At Pjetër Meshkalla S.J.”, i botuem për të parën herë në Shqipëri në vitin 1993. Në vitin 1992-1993 është bashkautor i librit “Martirizimi i Kishës Katolike Shqiptare 1944-1990”, libër i cili i është dhurue Papës Gjon Pali II, me rastin e vizitës në Shqipëri me 25 prill 1993. Kam përfundue edhe librin “Gurt’ e Parë” dhe është futë në “labirintet e demokracisë përparimtare”, me mujtë me i dhanë rinisë një punë tjetër modeste nga ana eme. Dy të fundit janë dorëshkrime. Përveç “publicistikës” tashti kam në dorë edhe një libër të vogël (xhepi) për mësimin e bazave të para të GJUHËS SHQIPE (Gegërishtja e sotme), për nxënësit e rritun këtu në Australi që kanë përfunduar shkollat e ulëta e nuk njohin Gegërishten

Anketa

Mendimi juaj eshte shume i rendesishem per ne, ne sipas keshillave tuaja do te mundohemi qe te ofrojme permbajtje sa me adekuate dhe te permirsojme faqen tone e cila eshte edhe e juaja.

Ju lutemi ndani nje minute te jepni mendimin tuaj.

Me respekt

Agjencioni Floripress(ptcflomed@yahoo.co.uk)

Emri *

Mbiemri *

Vendi *

Profesioni *

E-mail

Telefoni (nese jeni te interesuar te kontribuoni me materiale)

A mendoni qe kjo faqe ka informacione te vlefshme? *

 PO

 JO

 Nuk e di

A ju pelqen dizajn i thjeshte i faqes? *

 Shume

 Ashtu

 Pak

 Aspak

Deshironi te kontribuoni me materiale? *

 Po

 Jo

 Me vone

Komenti juaj *