Lista me të dhëna: Ja deputetët më të pasur në Shqipëri

“Open Data Albania” (ODA) ka publikuar të dhëna për pasurinë e deputetëve shqiptarë gjatë vitit 2015.

Deputetët janë subjekt i deklarimit dhe kontrollit publik të pasurive dhe konfliktit të interesit.

Deputetët duhet të dorëzojë në fillim viti një Deklaratë ku bëhen të ditura të ardhura, shtesa apo pakësim të pasurisë për dymbëdhjetë muaj të vitit të fundit.

Në hulumtimin e ODA është bërë renditja dhe kategorizimi sipas burimit të të ardhurave, e në fund për totalin e të ardhurave të krijuara në vitin 2015.

Tom Doshi – 129 milionë lekë

Anastas Angjeli – 58 milionë lekë

Sali Berisha – 55 milionë lekë

Sherefedin Shehu – 40 milionë lekë

Omer Mamo – 34 milionë lekë

Astrit Veliaj – 29 milionë lekë

Gramoz Ruçi – 22 milionë lekë

Namik Dokle – 19 milionë lekë

Shkëlqim Selami – 18 milionë lekë

Ilir Xhakolli – 17.8 milionë lekë

Olta Xhaçka – 17.1 milionë lekë

Piro Kapurani – 17 milionë lekë

Gjovalin Kadeli – 16.2 milionë lekë

Florjon Mima – 15.3 milionë lekë

Dashamir Kamberi – 14.6 milionë lekë

Artan Gaçi – 14.6 milionë lekë

Ilir Meta – 13.1 milionë lekë

Mimoza Hafizi – 12.6 milionë lekë

-Deputeti më i paguar për punë si deputet dhe të tjera angazhime profesionale, gjatë vitit 2015 rezulton zoti Anastas Angjeli, i cili ka të ardhura nga Kuvendi në vlerën 2.6 milionë lekë, dhe të ardhura nga mësimdhënie në universitete jo publike rreth 2.9 milionë lekë.

-Njëqind e katër deputetë kanë deklaruar se kanë të ardhura nga paga dhe shpërblime të punës vetëm për funksionin e deputetit.  Ndërsa pjesa tjetër kanë dhe të ardhura nga paga dhe shpërblime edhe në detyra të tjera si anëtarë të Këshillit të Ministrave apo pranë institucioneve të edukimit universitar.

-Njëmbëdhjetë deputetë të Kuvendit të Shqipërisë deklarojnë se kanë përfituar bonuse në vitin 2015. Vlerën më të madhe të të ardhurave nga bonuse e ka deklaruar deputeti Alban Zeneli, i cili ka përfituar 3.2 milion lekë  me Vendim të Këshillit të Ministrave si pagesë për shpenzime për mjekim.

–Anastas Angjeli dhe Edlira Çekrezi janë deputetët e vetëm që deklarojnë Të ardhura si Këshilltarë apo Anëtarë Bordesh për vitin 2015.

-Të ardhurat nga interesa nga depozita bankare, letra me vlerë dhe obligacione është një tjetër formë përfitimi të ardhurash. Janë tridhjetë e tre deputet që deklarojnë të ardhura të vitit 2015 nga ky burim. Deputeti me vlerën më të lartë të këtyre të ardhurave është deputeti Ben Blushi, i cili deklaron të ardhura nga obligacione në vlerën 2 437 986 lekë. Zonja Liljana Elmazi dhe zotiGenc Ruli pasojnë listën.

-Dyzet deputetë të Kuvendit përfitojnë të ardhura nga qiratë. Deputeti që ka përfituar më shumë të ardhura nga qiratë është Astrit Veliaj me 25.7 milionë lekë. Piro Kapurani gjithashtu ka përfituar një vlerë të konsiderueshme si të ardhura nga qiratë, përkatësisht 13.3 milionë lekë. Pesëmbëdhjetë deputet rezultojnë me të ardhura nga qiratë më të larta se të ardhurat e pagës pranë kuvendit.

-Tek kategoria të ardhura nga biznese dhe sipërmarrje rezulton deputeti Tom Doshi në krye të listës me njëqind e njëmbëdhjetë milionë lekë të ardhura nga bizneset. Eduard Selami deklaron të ardhura ne vlerë 56 mijë dollarë amerikanë nga një biznes në SHBA dhe Dashamir Pezadeklaron të ardhura nga biznesi prej 2.4 milionë lekë. Të tjerë deputetë kanë të ardhura të sipërmarrjeve, bizneseve dhe ndarje e dividendëve, por ato janë të kategorizuara si të ardhura të personave të familjes.

-Publikimet dhe e Drejta e Autorit, janë një tjetër mënyrë përfitimi të ardhurash. Edi Rama kryeson listën e kësaj kategorie me 2 694 009 (dy milion e gjashtëqind e nëntëdhjetë e katër mijë e nëntë) lekë, të ardhura nga krijimtaria e tij artistike shitur dhe arkëtuar në vitin 2015. Kjo vlerë është përfituar nga shitja e librit “Kurban” gjatë këtij viti, si dhe nga shitje të veprave artistike skica dhe piktura. Kryeministri njëkohësisht deputet ka specifikuar se kjo është vlera neto e përfituar pasi janë zbritur tatimet mbi të ardhurën personale. Ben Blushi mban vendin e dytë në renditje me dy milionë lekë të ardhura. Një vit më parë 2014, shitjet e librave për Ben Blushin garantuan pesë milion lekë të ardhura përmes UET dhe Fondacionit për Liri Ekonomike. Këtë vit kryeministri e ka lenë pas Blushin.

-Renditja e deputetëve sipas të ardhurave më të larta të personave të familjes, kryesisht bashkëshortë apo partnerë e kryeson zoti Anastas Angjeli, pasi zonja Greta Angjeli ka siguruar gjatë 2015 të ardhura vetëm nga punësimi pranë AAEF vlerën 125 574 (njëqind e njëzet e pesë mijë e pesëqind e shtatëdhjetë e katër) dollarë. Familja Angjeli kryeson në renditjen sipas kategorisë të ardhura nga persona të familjes së deputetit, pasuar nga familja Berisha, familja Ruçi dhe familja Dokle.

-Sa i takon pagave për bashkëshortët apo partnerët lista e kryesuar nga zonja Angjeli pasohet nga bashkëshorti i deputetes Olta Xhaçka, zoti Artan Gaçi, njëkohësisht deputet, dhe pason me zotin Florion Mima e zonjën Mimoza Hafizi. Kryeministri mban renditjen me numër 14 sa i takon të ardhurave nga bashkëshortët e deputetëve, duke u renditut disa deputetëve pas anëtarëve të grupit të tij parlamentar si Anasatas Angjeli, Olta Xhaçka, Mimoza Hafizi, Klodiana Spahiuapo Taulant Balla.

-Të Ardhura nga Detyrime të Shlyera nga të Tretë, është një tjetër burim të ardhurash për deputetët e Kuvendit. Këto të ardhura janë kryesisht hyrje që vinë nga shitja e pasurive apo detyrime të tjera kontraktore. Zoti Omer Mamo, deputet i Partisë Drejtësi, Integrim dhe Unitet kryeson renditjen për këtë kategori. Në këtë renditje na shfaqet edhe çifti i deputetëve Ilir Metadhe Monika Kryemadhi, renditur në pozicionin numër tetë, të cilët kanë deklaruar gjatë vitit 2015 hyrje në llogari për një shitje apartamenti të realizuar që në vitin 2014.

-Shtatë deputetë të Partisë Socialiste Dade, Ruçi, Baraj, Shalsi, Xhafaj dhe Braçe kanë përfituar të ardhura nga një Vendim Gjyqësor ku ata kanë paditur institucionin e Kuvendit për ndalesa nga paga gjatë ushtrimit të detyrës së deputetit mandati i mëparshëm (përpara vitit 2013). Këtë vendim e kanë fituar edhe të tjerë deputet socialistë, të cilët kanë preferuar ta deklarojnë së bashku me pagën.

-Në përfundim duke përllogaritur të ardhurat totale të deklaratës së secilit deputet, ku përfshihen të gjitha kategoritë e sipër shënuara e njëkohësisht të ardhurat e personave të familjes në detyrim për deklarim, rezulton që renditjen e kryeson zoti Tom Doshi, pasuar nga zoti Anasatas Angjelidhe zoti Sali Berisha.

-Sipas deklaratave të deputetëve për vitin 2015 rezulton që një deputet fiton mesatarisht mbi 8.37 milionë lekë në vit ose mbi 697 429lekë në mua, mesatare kjo pesë herë më e lartë se paga si deputet.

“Kërcënimi i Prokurorit të Përgjithshëm është vepër e lejtnantëve të Al Kapones!

Nga Sali Berisha

Te dashur miq, mediat njoftojne se Prokurori i Pergjithshem i vendit eshte kercenuar nga bajloze te krimit, te burgosur, te denuar apo qe presin te denohen, por qe vizitohen pothuaj çdo dite nga ministra deputete, neobllokmene dhe trafikante ne qelite e tyre.

Hetimi urojme te gjeje sa me pare autorin e ketij akti te rende dhe te pashembullt dhe ta vendosi para ligjit. Duke denuar me ashpersine me te madhe kete akt kriminal, deshmi e pasigurise ekstreme ne kete vend dhe revanshit kulmor te krimit te lidhur me qeverine, shpreh solidaritetin tim te thelle me prokurorin e pergjithshem dhe institucionin qe ai drejton ne luften kunder krimit si dhe bindjen me te thelle se prapa fallangave te krimit qe kane kryer kete akt te pashembullt, qendron mbeshtjetja direkte e kreut te meduzes te krimit te organizuar apo Al Kapones ne krye te qeverise

Vetem lejtnantet e tij, pra bajlozet e krimit te veshur me pushtetin kryeministror si Dritan Dajti apo Mili ose Mali i partise, Genti i Olsit dhe Hakmarrjes, mund te ndermarrin vet apo me porosi te tij kercenimin me jete te kreut te akuzes se shtetit.

Ky akt tregon se cila eshte sot ne Shqiperi shkalla e pasigurise per qytetarin e thjesht shqiptar! Por mbi te gjitha ky akt eshte nje kembane alarmi, nje thirrje per çdo qytetar te ketij vendi qe te ngrihet ne lartesine e guximit kunder organizates kriminale me te rrezikshme ne Europe, qeverise se Al Kapones!

Pse e larguan nga puna gazetaren Alida Tota. Dhe sulmi i Edvin Kristaq Ramës mbi mediat

Nga Luçiano Boçi

Alida Tota është gazetarja e fundit në radhën e gjatë të atyre që janë sakrifikuar nga pushteti. E brishtë dhe plot profesionalizëm, ajo është e njohur nga të gjithë për urtinë e dashamirësinë e saj. Sot e kanë flakur në mes të katër rrugëve. Nuk i dhanë asnjë arsye apo justifikim, duke zbuluar gjendjen e frikshme e të qenit gazetar. E flakën sepse guxoi të ishte gazetare e të pasqyronte të vërtetën. I ra nga pas një afere e cila trazoi shumë emra. Kërkonte të bënte punën e vet, siç kërkojnë me qindra në Shqipëri. Them kërkojnë, sepse një pjesë e madhe nuk munden ta bëjnë dot.

Tek ne ndodh një fenomen i çuditshëm: gazetarët dinë më shumë se ajo çka shkruajnë, apo çka pasqyrojnë. Pjesën tjetër, atë që dinë, e bluajnë së brendshmi dhe që të mos u sjell dëm e konsumojnë shpesh si humor të hidhur, nëpër tavolina. Më të shkathëtit mund ta përdorin momentalisht infon konfidenciale, për të mos e humbur kot, për të marrë ndonjë “favor” të vogël, nga ato që pushteti i shpërndan me pikatore. Por vetëm kaq. Pjesën e luanit dihet që e kanë të tjerë. Ka një handikap shumë të madh gazetaresk në këtë rast. Është problem lirie dhe frike. Pushtetit, liria e fjalës i duket e tmerrshme.

Ajo është baras me të vërtetën në opinion. Pushteti mund të falë çdo të keqe siç dhe ka ndodhur për hir të interesave, por nuk mund të përtypë asnjëherë “sharjen” e një gazetari, zbulesën e tij. Aq më shumë kur ky është “zog i vetmuar”, i papërkrahje dhe rob i pasionit të vet, siç dhe ishte Alida dhe siç janë pjesa dërmuese e gazetarëve. Alida dhe të ngjashmit si Alida, simotrat e sivëllezërit e saj, ngjallin frikë, sepse kërkojnë të vërtetën dhe fjalën e lirë. Madje ngjallin tmerr.

Ndërsa pushteti frikën e tmerrin e vet, frikën nga e vërteta, kërkon ta kthejë në armën e vet. Ja di efektin asaj dhe rend “ta kapë i pari demin prej brirësh”. Zbaton parimin “frika ruan vreshtin (pushtetin)”. Pas kësaj tenton ta mbjellë atë kudo. Hapi i parë është “puthja e asaj dore që nuk kafshohet”. Fut në thes me favore ata që kanë në dorë drejtimin e medias, për t’i pasur këta të fundit vetëm një telefonatë larg. Për të tjerët, gazetarët e thjeshtë, rezervohet përçmimi, tallja, trajtimi si “bërës detyrash”, hedhja mes katër rrugëve e linçimi. Zheji e përcaktoi bukur mirë Ramën si një sa-trap, me dy lista gazetarësh në xhep. Njërës që i ofronte “xhenetin” e interesave të pushtetit të tij, për hosanatë që i thur dhe tjetrës që i detyron “xhehnemin”, sepse “i prishin qetësinë e rrugëtimit të tij të shndritshëm”.

Këtu u gjend dhe Alida. Por jo e vetme. Sa Alida të tjera e të tjerë, kanë ikur e janë larguar nga profesioni, apo x media vetëm e vetëm se s’kanë dashur të shkelin mbi profesionalizmin e tyre?!! Unë njoh një duzinë të paktën. Ku janë gazetarët e talentuar të Agon Channel sot? Një pjesë e madhe e tyre pa kontrata pune, ose në kërkim diku të vetvetes. Dhe pse?!!! Shumë e thjeshtë. Jo se Rama e kishte me Bechettin, sepse rrezik me të e rrëkëllen ndonjë kafe diku në Londër, “për të folur për Kalivacin”, në emër “të interesave kombëtare”. Por sepse nuk duronte dot Sonilën, Bejten, Krastën etj., që kërkonin të bënin gazetari, oponencë, investigim.

Nuk duronte që “Ca thu-ja” të ishte refreni i gafave e korrupsioneve të përditshme të tij. Shkurt nuk duron dot të vërtetën dhe lirinë e fjalës. Mediat i ngjallin krupën pushtetit të Ramës. Ai gjithmonë ka kërkuar t’i përdorë ato, sikurse kurtizanet përdorin aksesorët. Kur e zbukurojnë në shëmtinë e pushtetit, i miklon dhe i mban varë rreth qafës si sende të çmuara, kur e tregojnë ashtu siç është, açik, në pasqyrë, i flak tej e kërkon t’i shkelë me këmbë. Megjithëse deri diku ai ka arritur ta heshtë atë, mes mijëra marifeteve, duke i hequr asaj sensin e lirisë, nuk resht së luftuari me të. Ka një ndërthurje midis frikës së pushtetit të sotëm dhe fobisë që vjen si arketip tek ai, nga e kaluara.

“Alidën” ai jo vetëm e hedh në mes të katër rrugëve. Nuk mjaftohet me kaq. Kërkon dhe ta vendosë pas hekurave. Gjithmonë nga frika. Koincidenca e largimit të Alidës me daljen në shesh të propozimeve “të çuditshme”, në ligjet paketë të reformës në drejtësi, që fjalën e lirë e kanalizojnë në “influenca” apo “ndikime të papërshtatshme” dhe që duan t’i tregojnë asaj qelinë, nuk duket fare e tillë. Ka një logjikë të fortë brenda kësaj sjellje konkrete hakmarrëse dhe formalizimit ligjor që insiston Rama, për ta gjunjëzuar plotësisht median. Nuk mungojnë këtu as ekot e viteve, kur fjalën e lirë e priste litari. Sepse po në të njëjtën mënyrë, justifikimi gjendet tek “populli” dhe pritshmëria e madhe që ka ai për drejtësi.

Sipas tij, që drejtësia të jetë e “drejtë”, duhet bërë larg syve dhe gojëve të këqija të medias “llafazane”, e cila në shumë raste, sikurse Alida, kërkon gjilpërën në kashtë dhe mund të nxjerrë në shesh padrejtësitë në emër të drejtësisë. Propozimet e Ramës janë ulërima e fundit e kambanave që kanë kohë që bien për median e lirë, në përpjekjet për ta përcjellë atë në funeral. Tërheqja e tyre ndryshon melodinë. Shënojnë fillim e kambanave të rënies së një pushteti anti-media dhe anti-demokratik. Frika që vjen nga “Alida” do ta marrë me vete pushtetin e Ramës.


******

UGSH denoncon largimin arbitrar nga detyra të koleges Alida Tota 

Deklaratë e Sekretarit të Përgjithshëm të UGSH

Denoncojmë largimin arbitrar nga detyra të koleges Alida Tota

Gazetarja Alida Tota, e qenë në detyrën e Drejtores se Informacionit pranë Tv A1 është shkarkuar nga detyra pasi, sikurse ajo ka deklaruar, në përmbushje të detyrës funksionale, ka lejuar publikimin e kronikave me dëshmi ekskluzive nga fusha e grumbullimit të mbeturinëve në Sharrë. Raportime këto, që tregonin sesi shfrytëzoheshin mizorisht fëmijët që punojnë në këtë landfill, e që, sikurse kolegia denoncoi: errësojnë punën e kryebashkiakut të Tiranës Erion Veliaj…

Përtej pretendimit të palëve në konflikt: gazetares Tota dhe drejtuesve të Tv A1, Unioni i Gazetarëve Shqiptarë është duke e ndjekur rastin hap pas hapi dhe, ndërkohë, u bën thirrje drejtuesve të këtij televizioni ta gjykojnë e trajtojnë me korrektese vendimarrjen e tyre, pasi nisur nga pretendimet e koleges sone Tota, kemi të bëjmë me një ndërhyrje arbitrare që cënon integritetin e editorit dhe dhunon hapur autoritetin e gazetarisë.

Për Unionin e Gazetarëve Shqiptarë rasti i koleges Tota është pjesë e një praktike ndëshkimi fatkeqësisht të kthyer në normalitet. Prej aplikimit të saj kanë rënë preh jo pak gazetarë e punonjës të niveleve të larta drejuese mediatike. Përsëritja e këtyre rasteve ka ndikuar në uljen e besueshmërisë ndaj mediave dhe sidomos në ngushtimin e lirisë së gazetarëve. Fenomeni ka qenë dhe vazhdon të jetë shqetësues pasi vlerësimi prej punëdhenësve i punonjësve mediakë e gazetarëve, bëhet jo nga kriteri i cilësive të profesionalizmit, që ata prodhojnë, por nga qejfbërja apo qejfmbetja e drejtuesve politikë e pushtetor për llogari të pronarëve dhe interesave ditore të tyre. Ky realitet arbitrar ngushton lirinë e përcjelljes së informacionit të vërtetë dhe të gazetarisë drejt raportuese.
I gjendur para një fakti të tillë, Unioni i Gazetarëve Shqiptarë e inkurajon kolegen Tota të ndjekë me vendosmëri gjithë procedurën ankimuese që përcakton ligji për të tilla raste, duke e garantuar se UGSH do të jetë në solidaritet të plotë me të drejtën e saj ligjore e profesionale.

UNIONI I GAZETARËVE SHQIPTARË

SEKRETARI I PËRGJITHSHËM

XHOVAN SHYTI

Ministri i Brendshëm, Saimir Tahiri,guidë turistike e kanabisit

Nga Armand Shkullaku

Ekskursionet e organizuara të ministrit të Brendshëm, nëpër fusha e male me kanabis mbuluar, kanë shënuar kulmin e absurdit këtë të enjte, kur pjesë e tyre u bënë edhe deputetët e majtë të komisionit parlamentar të rendit dhe sigurisë. Disa burra, mes tyre edhe në moshë të thyer, u shfaqën para shqiptarëve të ngazëllyer si adoleshentë duke bërë selfie, foto e video mes parcelave mbushur me të gjelbërtën magjike. Njerëzit e përzgjedhur si përgjegjës për rendin dhe sigurinë në Shqipëri, dukeshin si ata dy të rinjtë hollandezë që nuk u besonin syve ndërsa shihnin dikur bimët e shëndetshme të Lazaratit.
Pozat e deputetëve, herë nga afër e herë nga larg, dhe pamjet entuziaste gjatë turit turistik nëpër arat me kanabis, u bënë publike nga vetë ministri i Brendshëm, Saimir Tahiri, në faqen e tij në facebook. Tahiri, ose vërtet nuk e kupton idiotësinë e kësaj propagande ose “virusi Veliaj” e ka prekur aq rëndë sa po e kthen në një personazh komik, ndërsa merr poza mes fushave të mbjella me drogë.
Ndërsa Veliaj mund të duket fallco, imitues apo hipokrit në ato sajesat e tij populiste, entusiazmi gati naiv që lexohet në fytyrën e Saimir Tahirit, kur nis e merr poza, shton dyshimin se ai vërtet nuk e kupton peshën e veprimeve që po bën.

Ndryshe nuk ka si shpjegohet që një ministër i Brendshëm, rreshton forcat speciale me antiplumb e kallashnikovë, për të dalë në fotografi me një gazetar të huaj, të cilit i tregon se si vendi i tij është kthyer në një parajsë marihuane, ku policia po realizon një fushatë korrjesh propagandistike. Nuk ka si shpjegohet gjithashtu inisiativa e vetë ministrit për t’u treguar gazetarëve shqiptarë, në një tjetër ekskursion me helikopter, se si policia do të shkulë disa mijëra bimë mes miliona të tjerave që i ka lejuar po vetë të kultivohen.

Dhe kulmi i kulmeve, ministri mbledh deputetët e komisionit të sigurisë, të cilët në vend ta thërrasin në interpelancë urgjentisht për përmasat katastrofike që ka marrë kultivimi i drogës, bëjnë selfie përpara bimëve të harlisura si përpara ndonjë objekti turistik. E nga qejfi i madh i ekskursionit, i postojnë ato në facebook, tamam si ata turistët që duan t’u tregojnë të tjerëve se ku kanë qenë dhe sa shumë janë kënaqur.

Mirëpo, përhapja në këtë shkallë e kultivimit, trafikimit dhe konsumimit të drogës në Shqipëri, nuk mund të trajtohet si një kuriozitet turistik: shikoni sa shumë rrënjë janë mbjellë dhe bëni nga një foto. Ministri Tahiri nuk është zgjedhur të bëjë guidën turistike të gazetarëve apo kureshtarëve, por që të parandalojë dhe ndëshkojë trafikun dhe trafikantët e drogës.

Ai nuk përgjigjet për fotot, videot dhe postimet e tyre në facebook, por duhet të marrë përgjegjësi se përse është lejuar që vendi të kthehet në hambar të marihuanës. Ministri nuk është skenarist që mban të lidhur katër fakirë derisa të vinë t’i filmojnë gazetarët, por duhet të japë llogari (edhe përpara deputetëve që i merr në ekskursion) se përse nuk kapen krerët e trafikut dhe përse nuk ndiqen penalisht oficerët e policisë që e kanë toleruar këtë situatë.

Duke bërë turizëm me marihuanën, ministri Tahiri përpiqet të mbulojë përfshirjen e zyrtarëve të policisë në këtë industri ilegale, të zhvlerësojë akuzat e opozitës dhe të propagandojë si sukses të tij një operacion selektiv dhe të vonuar. Vetë fakti se ministri ka disa ditë që ka lënë zyrën dhe shoqëron kamerat dhe grupet me gazetarë e deputetë, dëshmon se më me rëndësi është propagandimi se sa lufta e vërtetë dhe serioze kundër trafikut të drogës.
Pikërisht serioziteti është elementi i parë që është goditur nga spektakli kanabist i ministrit Tahiri.

Vetë gazetarët ranë në kurthin e propagandës së gëzuar të Tahirit, ku në vend të nxjerrjes së përgjegjësisë për përhapjen e frikshme të këtij fenomeni, u futën në konkursin “kush bën poza më të bukura” nga fushat e kanabisit. Dhe pas tyre, deputetët, që nga të kritikueshme, e shndërruan në qesharake guidën turistike të agjensisë “ministria e Brendshme e Shqipërisë”. Situata ka degraduar deri na të pikë, sa askush nuk do të habitej nëse video- selfie e ministrit me deputetët e komisionit të sigurisë do të shoqërohej nga kënga e Mozzikit, “edhe ni spllif...”.

Nga T Çela : Nuk mund të bëhet për disa javë shëndetësia falas

Edi, nuk hyet në Europë 
me batutat e katundeve

Kryeministri Rama ka kapur sot pothuajse të gjitha titujt kryesorë të mediave online, kur pas një defekti të përkthimit në konferencën e shtypit me komisioneren Mohgerini, ai, iu drejtua zyrtares së Brukselit: “Me sa duket nuk jeni gati të na prisni”.

Në pamje të parë kjo batutë e shefit të qeverisë i ngjan atyre që ai bën anekënd katundeve të Shqipërisë kur ndan tapitë e tokave dhe kur merr nëpër gojë gratë e fshatarëve të mjerë.

Por, në këtë rast, kjo deklaratë nuk është vetëm një përpjekje për ekzibicionizëm të pashërueshëm.

Ajo është me tepër sesa kaq.

Që kur ka ardhur në pushtet tre vite më parë për të gjitha dështimet e tij, Rama ka gjetur argumenta justifikues: “Nuk gjykohet qeverisja me muajt e parë”, “Prisni fundin e mandatit për të parë rezultatet e reformave”, “Nuk mund të bëhet për disa javë shëndetësia falas”, “E gjetëm vendin të shkatërruar nga qeverisja e Berishës” etj.

Pikërisht kjo lënie e përgjegjësisë përtej vetes është edhe lapsusi i tij i pandërgjegjshëm përballë Mohgerinit. Përteje efektit të batutës, ajo do të japë mesazhin se faji për mbetjen ne vend të rrugës drejt Europës gjendet në Bruksel dhe jo në Tiranë.

Në fakt nuk është kështu.

Shqipëria e Rilindjes është një vend krejtësisht jashtë standarteve.

Nuk po përmendim këtu, zhytjen e thellë të vendit në krim dhe korrupsion (lexo dy nga tituj kryesorë të lajmeve lart/Lapsi.al). Por po marrim vetëm një fakt që ka shpërthyer ditët e fundit.

Arsimin si një nga prioritete e rilindjes.

Si mund të aspirosh Europën me një administratë bashibozukësh që ka bërë atë lëmsh të pazgjithshëm me të drejtat e studimit duke ndryshuar rregullat në mes të lojës dhe duke u tallur me gati 30 mijë maturantë.

Si mund të aspirosh Europën me raste që të ngjallin krupën me provimet në universitete si ato që denoncuan “Fiks Fare” dhe “Stop”.

Mjaftojnë këto skandale për të treguar se fatkeqësisht jemi ne ata që nuk jemi gati të trokasim në portat e Brukselit. Realiteti i dhimshëm është ky. Dhe ai nuk mund të zhbehet me batuta karagjoze.


****

O Edvin o harbut, lekët tona ku i ke fut!

Duket si anekdodë po është e vërtetë. Kur kryeministri Rama shkoi të inspektonte punimet e autostradës që del nga Tirana deri tek kthesa e Rinasit, një nga drejtuesit e kompanisë që pati fituar tenderin e këtij segmenit iu drejtua shefit të qeverisë me modesti. “Më falni zoti Rama, por kam një pyetje: kam dëgjuar se autostrada do bëhet me 3 korsi. Mua më leverdis puna që kam marrë por nuk e kuptoj pse duhet bërë ky shpenzim. Le të zgjerojmë fillimisht rrugën dhe pastaj mbjellim pemët e vendosim ndriçimin”.

Pasi e dëgjoi Rama me arrogancë i’a ktheu: “Ti je ktu për të kryer punën që ke marrë përsipër, apo për të dhënë mend”.

Me kaq biseda e dëgjuar nga shumë dëshmitarë u mbyll, por ajo vlen të rikthehet sot në vëmendjen e gjithëkujt, kur sapo ka dalë lajmi se ky segment i autostradës do zgjerohet dhe se 60 milionë lekë palma do të shkojnë kot.

Lapsi.al e ka botuar këtë lajm po ashtu si dhe vëzhgimin për shpërdorimin e parave të Ecoparkingut përballë satadiumit Qemal Stafa, që u shkatërrua menjëherë sapo u ndërtua (lexo dy lajmet poshtë Lapsi.al).

Janë dy shembuj flagrantë të moskokëçarrjes dhe papërgjegjshmërisë flagrante në administrimin e parave publike.

Në rastin e parë, atë të autostradës, ky abuzim i shërbeu thjeshtë vanitetit të Ramës që donte një hyrje Tirane me palma dhe drita të kuqe, për të pritur homologët e tij, Vuçiç, Merkel, etj me një hyrje që do të shërbente si një tapet i kuq, për të ftuarit që do të bijtin në vendin e drejtuara nga politikani artist. Ajo e bëri atëhere Fatos Lubonjën të shkruante se ktëa edhe kozmetikën e qytetit e vënë në funksion të mashtrimit të të huajve.

Kurse rasti i dytë është me sa duket një simbol flagrant i moskokçarjes dhe voluntarizmit në vendimmarrje: Ai tregon se planet bëhen sot për nesër, se as Rama dhe as Veliaj nuk kanë projekte, se të dy bëjnë vetëm shfaqe sa për tu shfaqur një mbrëmje në ekranet e kontrolluar prej tyre dhe për ti hedhur hy syve njerzve. Përndryshe nëse kish plan për të shkatërruar stadiumin e vjetër dhe për të ngritur një të ri, pse duheshin harxhuar fonde për të ngritur parimi në vendin që vetëm pak muaj më pas do të shndërrohej në kantier?

Por si rasti i parë dhe i dytë, tregojnë një gjë të vetme.

Se këta dendy vanitozë nuk kanë asnjë dhemshuri për pasurinë tonë të përbashkët. Për taksat që mbledhin dhe për paratë e atyre të mjerëve që i fusin në burg se nuk kanë paguar 2 mijë lekë energji elektrike.

Përpos vjedhjes brutale me tendera e koncesione, ata po i rrjepin shqipëtarët dhe me investimet vanitoze e të panevojshme, që shërbejnë vetëm për të përkëdhelur egon e tyre të sëmurë.

Si pasojë e makutërisë dhe papërgjegjshmërisë ata po ngrenë një piramidë të rreme në këtë vend. Një ngrehinë iluzore që do të rezultojë krejt bosh kur njerëzit të kuptojnë se kanë përjetuar një ëndër të keqe. Dhe atëhere nuk do të jetë çudi, që si në rastin e piramidave reale, ata tu kërkojnë përgjegjësve llogari, se ku i kanë çuar paratë e tyre.

Shqipëria e përdori Kosovën për të fabrikuar krenari kombëtare

Nga Vjosa Musliu

Vendimi i Milot Rashicës për të luajtur për përfaqësuesen kosovare të futbollit riktheu edhe njëherë diskutimet, gjithsesi të nevojshme, për identitetet shqiptare dhe kosovare. Në periudhë vere, kur thatësia prek jo vetëm lexuesin, por edhe klikuesin si kategori të portaleve online, mediat tiranase u kujdesën të vënë zjarr në debatin e përhershëm të marrëdhënieve shqiptaro-kosovare dhe të identitetit të shqiptarëve të Kosovës.

Debati që pasoi para se gjithash nxori në pah problemet e identitetit të shqiptarëve në Shqipëri dhe të Shqipërisë, se sa të vetë shqiptarëve të Kosovës. Rëndësia e këtij debati brenda për brenda Kosovës, ia vlenë të shtjellohet veçmas një herë tjetër.

Fillimisht duhet thënë se ajo çfarë ka përfituar futbolli shqiptar dhe shteti shqiptar në përgjithësi nga pjesëmarrja e madhe e lojtarëve nga Kosova nuk lidhet vetëm me sukseset në futboll. Në këto dhjetë vitet e fundit, Shqipëria ka përdorur Kosovën dhe simbolikën e Kosovës si nënvetëdijen e saj nacionaliste e patriotike. Të paktën në stadiume futbolli. Të paktën për 90 minuta lojë! Dhe kjo jo se është bërë si rezultat i ndonjë plani të menduar mirë, por në mungesë të agjentëve të saj të brendshëm për të krijuar dhe fabrikuar krenari kombëtare, Shqipëria politike e gjeti dhe e përdori këtë në Kosovë.

Prania gjithëpërfshirëse e shqiptarëve në ekipin e kombëtares shqiptare, krijoi një përshkallëzim tjetër të nacionlizmit organik duke e kodifikuar atë si mbarëshqiptar, gjithëpërfshirës e mbi të gjitha të koncentruar në Tiranë! Sllogani «Një komb, një kombëtare» gllabëroi njëtrajtshëm të gjithë shqiptarët e kudondodhur rreth një subjekti të vetëm kombëtar. Ata që mbetën jashtë «kombëtares» mbetën edhe jashtë «kombit». Rrjedhimisht këtu nuk kishte vend për ata që do të imagjinonin kombëtaren e Kosovës në ngjyrat verdh e kaltër!

Politikisht kjo gjë i dha Shqipërisë politike një spirancë të munguar të krenarisë kombëtare dhe histerisë nacionaliste, e cila nuk materializohet askund më mirë se sa në stadiume futbolli. Lojtarët dhe tifozët shqiptarë të Kosovës mbushën vakuumin e krenarisë kombëtare në Shqipëri. Vetë historia e Kosovës, tragjedia e saj përgjatë viteve të ‘90, dashuria dhe vëllazëria e saj e patjetërsueshme ndaj Shqipërisë i dhanë peshë politike kësaj dinamike. Me këtë njësim nëpër fusha futbolli, Shqipëria politike mori hise dhe u bë edhe vetë subjekt i historisë së Kosovës. Dukej se Reçaku, Meja, Prekazi, lufta për pavarësi ishin bërë kujtesë dhe pikë referimi në histori njejtë si për pejanët ashtu edhe për vlonjatët dhe durrsakët. Rrjedhimisht, edhe armiku ishte bërë një. Serbia do të fitonte të njëjtën fytyrë mizore për sarandiotët, gjakovarët e kukësianët. Gjatë 90 minutave do të brohoritej për një komb gjithëpërfshirës imagjinar, për një histori të përbashkët imagjinare, e për një vëllazëri e cila paskësh ekzistuar e pandërprerë në kohë.

Një dinamikë e tillë abstrahoi faktin se përkundër pavarësisë së saj të gjymtë, në një të ardhme të afërt a të largët, Kosova do të vazhdonte t’i jepte kuptim shtetësisë së saj, edhe duke formuar përfaqësueset e veta sportive, edhe duke mbajtur flamurin e Ahtisaarit, e edhe duke bërë «mëkatin e madh» – braktisjen e Shqipërisë!

Për ata që e njohin Shqipërinë politike edhe para vitit 2010, e sidomos para se platformat mediatike të bënin punën e tyre, është e pamundur të mos vihet në pah ky ndryshim i formuar në stadiume futbolli. Duke mos qenë pjesë e Jugosllavisë dhe duke qenë e mbyllur përgjatë komunizmit, që prej fillimit të viteve të ‘90 Shqipëria e gjeti veten të rrethuar me shtete të cilat po shpërbëheshin e po ribëheshin si rezultat i etno-nacionalizmit. Në këtë konstalacion historik, Shqipëria, fatmirësisht, kishte ngelur jashtë konflikteve të drejtpërdrejta etnike. Kjo i krijoi edhe mundësinë e ruajtjes së njëfarë distance karshi fqinjëve.

Mirëpo, më tepër se sa distancë politikisht e artikuluar, deri nga mesi i viteve 2000 në Shqipëri kishte më tepër injorancë kundrejt fqinjëve. Kjo shoqërohej me një dozë inferioriteti e simpatie për muzikën popullore serbe të cilën e kishin njohur përmes antenave private të paligjshme gjatë periudhës komuniste. Ndoshta nuk është e tepërt të thuhet se në dekadën e parë të viteve 2000, në klubet më «in» të Tiranës lëshohej muzikë serbe, bullgare e malazeze, e cila edhe për trendet e asokohshme në këto vende përkatëse ishte tërësisht e tejkaluar. Megjithatë duhet kuptuar. Shqipëria ende ishte në hapat e saj të socializimit me atë që në Tiranë i referohej rëndom si «muzikë e jashtme».

Në këtë përhumbje njohurish, opinioni publik në Shqipëri jo vetëm që nuk ishte pjesë e marrëdhënieve të tendosura me Serbinë, por mbi të gjitha, nuk kishte as njohuri për nivelin e konfliktit gjithëpërshirës shqiptaro-serb. Tek në vitin 2006, pas reagimeve për koncertin e Goran Bregoviqit në Tiranë, filloi interesimi dhe debati në mediat shqiptare të Tiranës.

Nga dorëzimi i çelësit për Goran Bregoviqin në vitin 2006, Shqipëria do të përfundonte duke dirixhuar drone me mesazhe nacionaliste për pan-shqiptarizëm në Beograd në vitin 2014. Do të ishte një shtetas shqiptar që do të drejtonte një dron me një flamur politikisht irredentist në zemër të Beogradit. Kjo ngjarje e ridefinoi konfliktin shqiptaro-serb, por tanimë me një ndryshim të madh – si konflikt edhe të shtetit shqiptar me atë serb. Në ndërkohë, personazhi i dronit do të defilonte si hero i shekullit të ri të shqiptarëve pikërisht nëpër platformat televizive të cilat e kishin paketuar dhe shitur flamurin si konsum.

Së këndejmi, largimi potencial i shokëve të Milotit nga përfaqësuesja shqiptare e futbollit, dhe krijimi i një tifozerie tjetër me «bijë të Kosovës» simbolikisht rrezikon ta lërë «kombin» cullak në stadiume futbolli. Në kuptimin politik kjo do t’ia humbte Shqipërisë spirancën e krenarisë. Për çfarë krenarie do të brohoritet këtej e tutje? Çfarë do të ndodhë me paketat dixhitale të cilat kombëtaren mbarëshqiptare e paketuan dhe e shitën të pataksuar nëpër diasporë dhe viset shqiptare përtej «Shqipërisë londineze»? E mbi të gjitha, cili do të jetë nacionalizmi i Tiranës pa Kosovën në të? Cilën krenari kombëtare do ta përqafojë Shqipëria në stadiume futbolli? Platformën politike në tentativë të Kreshnik Spahiut? Ndoshta! Por ky nuk është problem i Milotit e as i të tjerëve që do të vendosin të shkëputen nga «kombi» organik për ndonjë komb a organizim tjetër politik, çfarëdo që të jetë ai.

Droga e Edi Ramës si nafta e Vladimir Putinit

Nga Fatos Lubonja 

Në fjalimin e tij përpara dibranëve, deputeti oligark i PS-së, Sadri Abazi, për t’i bindur dibranët të votojnë kandidatin e maxhorancës u tha se Edi Rama do të rrijë në pushtet edhe dhjetë vjet të tjera, prandaj ata kishin të gjithë interesat të votonin për të, sepse kështu do të gëzonin të mirat që vijnë nga qenia pranë pushtetit.

Fjalimi i tij qarkulloi nëpër rrjetet sociale me përqeshje, sepse deputeti fliste me një patos banal që e bënte qesharak. Por fitorja me diferencë 4000 vota e maxhorancës në Dibër shpresoj t’i ketë bërë pak më seriozë ata që e përqeshën pasanikun. Ai paralajmëroi instalimin e putinizmit në Shqipëri.


Ç’KUPTOJ ME PUTINIZËM

Me putinizëm kam parasysh një sistem që, edhe pse pluripartiak, nuk garanton rotacion pushteti sepse partia më e madhe, gjithë duke ruajtur fasadën e një vendi që shkon në votime, sundon e vetme nëpërmjet kontrollit të ekonomisë, të medieve, të shoqërisë civile, të drejtësisë. Putinizmi ka si background historik vende që kanë dalë nga diktaturat, ku sundon mendësia autoritariste, që kanë prirjen t’i ikin lirisë, dhe që kanë hyrë në sistemin kapitalist pa përvojë vetorganizimesh sociale politike si formë rezistence ndaj pushtetit.

Problemet që ngre putinizmi janë shumë. Instalimi i tij heq mundësinë për të korrigjuar me votë gabimet në rritje të maxhorancës sunduese, të cilat vijnë duke u rritur së bashku me autoritarizmin dhe arrogancën e liderit të saj. Duke pretenduar përfaqësimin e të gjithëve, putinizmi ndërton një kastë të paprekshmish që pengon atë që quhet mobilitet social, demokracinë lirinë dhe në raste ekstreme mund të çojë në diktatura fashiste.

PSE NA RREZIKON PUTINIZMI

Premisë e putinizmit është fakti se partitë tona jo vetëm janë të gjitha përfaqësuese interesash oligarkike, por gjatë viteve, duke u kriminalizuar, janë shndërruar në banda që luftojnë për kontroll territori dhe përfitimesh. Kjo situatë, duke degraduar, ka çuar më një anë në largimin e popullit nga politika (edhe nga vendi), sepse ndihet i papërfaqësuar dhe, nga ana tjetër, në një luftë brenda llojit për asgjësimin e njëra tjetrës dhe fitoren e asaj më të fortës. (Shih për këtë edhe shkrimin “Ndërtimi tek Parku si avancim i fashizmit ekonomik” Panorama, 19 janar 2016)).

Megjithatë mund të ngrihet me të drejtë pyetja: pse rrezikohet rotacioni kur deri tani e kemi pasur?

Ka pasur disa arsye të lidhura ngushtë njëra me tjetrën që kanë mundësuar rotacionin. Ato më kryesoret janë:

Së pari, dështimi në ndërtimin e një ekonomie të qëndrueshme i lidhur ngushtë edhe me korrupsionin galopant – ka bërë që të vijë një pikë kur njerëzit i janë kthyer kundër maxhorancës sunduese.

Së dyti, deri në fitoren e Berishës në 2005 dhe ca më pak në fitoren e Ramës në 2013 ka pasur një masë të konsiderueshme njerëzish që kanë vazhduar të besojnë tek opozita, ta ndjekin e ta mbështesin me shpresë ndryshimi për mirë.

Së treti, ka pasur një numër më të madh njerëzish që kanë vazhduar ta quajnë PS-në parti të majtë (edhe pse bën politika ultra liberiste) dhe PD-në të djathtë; bazuar tek e kaluara historike komuniste apo antikomuniste (por edhe në sajë të instrumentalizimit nga ana e këtyre partive të kësaj të kaluare).

Së katërti, ka pasur më shumë oligarkë të lidhur me njërën apo tjetrën parti, një pjesë e të cilëve, edhe për arsyet historike që përmenda, edhe për shkak të disa lidhjeve të krijuara nga privilegjet e dhëna gjatë qenies në pushtet, u kanë mbetur besnikë opozitave.

Së pesti, ka pasur më shumë shoqëri civile e intelektualë të pavarur, çka i dedikohej edhe faktit se shumë shoqata e intelektualë sponsorizoheshin nga të huajt; plus faktit se standardet e jetës më herët kanë qenë më të ulëta, kështu që mbijetesa sigurohej me më pak.

Së gjashti, shqiptarët gjithsesi kanë zhvilluar një lloj imuniteti ndaj liderit të përjetshëm për shkak të kujtimit të figurës së Enver Hoxhës. Edhe kjo ka ndikuar që, kur kanë parë delirin në rritje të liderit të maxhorancës së radhës t’i japin goditje aspiratës së tij për lider të përjetshëm.

PSE SOT RREZIKON TË MOS NDODHË MË ROTACIONI?

Së pari, duhet thënë se me gjithë rotacionet prirja putiniste ka qenë gjithnjë prezente. Partitë me në krye liderin e radhës kanë tentuar të akumulojnë sa më shumë pushtet duke eliminuar kundërshtarët dhe jo ta shpërndajnë atë për t’ia dhënë ligji dhe institucioneve. Vendimet që kanë marrë kanë qenë përherë rezultat i arrogancës jo i dialogut me opozitën, shoqërinë civile apo oponentët konstruktivë.

Së dyti, sepse të gjithë këta faktorë që përmenda, për shkaqe të degradimit të përgjithshëm të vendit, por edhe për shkak të një strategjie mjeshtërore tharëse të pemës së diversitetit nga ana e Rama&Co janë në zbehje. Duke e lënë faktorin ekonomik në fund po e nis nga të tjerët.

RËNIA E BESIMIT TEK OPOZITA

Aq i vogël është ky besim, saqë në Dibër një pjesë preferuan më mirë të marrin 2000 lekë për votë sesa të investojnë te PD-ja. Sigurisht kjo vjen për shkak të përvojës së akumuluar tashmë se do të votonin për pasurimin e të njëjtëve oligarkë me të njëjtin stil pasurimi: grabitjen.

RËNIA E NDIKIMIT TË SË KALUARËS

Varfëria, injoranca dhe kulti e parasë, si e mira që siguron të gjithë të tjerat, ka avancuar së bashku me avancimin e zhdukjes së brezave të së kaluarës, duke e bërë elektoratin gjithnjë e më të pandjeshëm ndaj të kaluarës historike.

PAKËSIMI I OLIGARKËVE OPOZITARË

Në kushtet e vështirësive në rritje ekonomike dhe të politikave monopolizuese të ndjekur nga Rama&Co, të një ekonomie që gjithnjë e më shumë mbahet vetëm me para publike (kur nuk mbahet nga krimi) janë pakësuar biznesmenët që kanë mundësi të mbijetojnë nëpërmjet biznesit të tyre e t’i japin mbështetje opozitës. Për këtë zvogëlim ndikon edhe rritja e numrit të atyre që deri dje kanë ngrënë me të gjithë krahët dhe që gjithnjë e më shumë e shohin pa kuptimtë të paguajnë dy tre parti, sepse u mjafton korruptimi i njërës.

LIDERI I PËRJETSHËM

Largimi i njerëzve që janë të lodhur me këtë vend që s’po del nga tranzicioni, si dhe i gjithë atyre që nuk durojnë liderët autoritarë për shkak se ruajnë ende memorien, si dhe rritja e ndjenjës së nënshtrimit (kombinuar me faktorët e sipërpërmendur) e lehtë- son avancimin e sëmundjes së gjithëpushtetshmërisë tek Edi Rama. Shembulli më elokuent për këtë e dha vetë partia e tij që pranoi pa kundërshtim që lidershipi i tij të mos vihej në votim në Kongres, gjë kjo e pangjarë deri më sot.

EKONOMIA KRIMINALE

Putinizmi nuk mund të konsolidohet pa naftë. E pra duket se maxhoranca ka gjetur “naftën” që i mban në këmbë. Mbjelljen dhe trafikimin e drogës. E vërtetë, gjendja ekonomike është në ditët më të zeza që s’i ka njohur prej kohësh. Dhe kjo shkon në kundërshtim me argumentin tim kryesor. Pra, njerëzit duhet të ngrihen. Por Dibra vërtetoi të kundërtën. Çfarë ndikoi? Ndikoi fakti se varfërimi (i lidhur edhe me faktorët e tjerë) jo vetëm i revolton njerëzit, por edhe i shtyn të ikin, edhe i degradon duke i çuar në krim e korruptim. Të mbijetosh duke mbjellë kanabis nën mbrojtjen e policisë është edhe krim edhe korruptim njëherësh. Sot jemi në një situatë kur mbijetesa e njerëzve është gjithnjë e më shumë e lidhur me krimin dhe oligarkët e lidhur me pushtetin. Janë strukturat e tyre, dhe jo strukturat partiake që lidhin politikën me popullin. Në rreth vicioz, sa më shumë akumulimi i parave shkon në duar e kë- tyre njerëzve, aq më të skllavëruar e të depersonalizuar ndjehen njerëzit derisa arrijnë të jetojnë me krim apo ta sheshin votën për 2000 lekë.

Për të gjithë këta faktorë të ndërlidhur me njëri mendoj se jemi përpara rrezikut serioz të instalimit të putinizmit.

Duhet thënë se Shqipëria nuk është e izoluar në këtë fenomen. Ajo i shembëllen shumë vendeve të botës ishkomuniste, që janë një karikaturë e problemeve që ka sot kapitalizmi që i ka shndërruar politikanët gjithnjë e më shumë në menaxherë të interesave të oligarkisë. Veçse ajo është një imitim shumë më karikaturesk dhe kriminal sepse oligarkia jonë është shumë më kriminale, për të mos thënë se është krimi vetë.

CILA ËSHTË RRUGËDALJA

Rreziku i këtij putinizmi apo fashistizimi të vendit mund të luftohet vetëm duke mobilizuar mosbesuesit, indiferentët, të lodhurit dhe të varfrit që s’duan të jetojnë me krim apo ta shesin votën për 2000 lekë. Parulla që duhet ngritur është: të përfaqësohen të papërfaqësuarit.

A mundet Partia Demokratike ta bëjë këtë punë. Duket një mision gati i pamundur. Më së shumti duket se kjo parti pret të trashen zullumet e kësaj bande në pushtet, derisa njerëzit të shkojnë të kërkojnë ndihmë e shpëtim te banditët e saj. Por, siç argumentova më sipër dhe siç e vërtetoi Dibra, ky variant duket gjithnjë e më i vështirë. Kështu siç është PD-ja mund të shërbejë fare mirë si parti e përjetshme opozitare në sistemin putinist.

Në këto kushte situata është tejet e rëndë dhe prapë do të thosha se rruga më e shkurtër është ajo që duket më e gjata dhe më e pamundura: krijimi i një lëvizjeje që të përfaqësojë të papërfaqësuarit, me njerëz të rinj, me fytyra të reja, që ngjallin besim e shpresë. Kjo lëvizje duhet të jetë e gatshme të bashkëpunojë edhe me opozitën, por pasi ka parë se ajo ka reflektuar dhe ka bërë ndryshime serioze dhe bindëse për të hequr dorë nga mendësia e sjelljes thjesht si një bandë që lufton me banditët e vet për të ripushtuar territoret e humbura.