Mr. Shefki Stublla : MBRESA NGA LEXIMI I NJË LIBRI

(“Mbresa nga Stambolli dhe Bursa” (udhëtim studimor me studentë), Libri Shkollor, Prishtinë, 2018, të autorëve bashkëshortë: prof. dr. Tefik Basha & prof. dr. Sabile Keçmezi-Basha)


Kjo vepër i kushtohet një udhëtimi studimor me studentët e Fakultetit të Edukimit në Gjilan e Prishtinë, në krye me prof. dr. Tefik Basha (gjeografi) dhe prof. dr. Sabile Keçmezi-Basha (historiane). Qëllimi i vizitës ishte: njohja e studentëve me gjeografinë dhe historinë, fusha këto shumëfish të lidhura me trojet dhe me popullatën shqiptare.

Pas leximit të këtij libri studimor ndjeva një kënaqësi dhe nderim të veçantë, kur bashkëshortët Basha, këtë udhëtim, me këtë libër e bënë që të mos harrohet takimi njerëzor e prindëror me shqiptarët e shpërngulur me dhunë nga Kosova në Turqi, para e mbas LDB-së.

Kam përshtypjen se ky libër do të lexohet me ëndje jo vetëm nga studentët, protagonistët e këtij udhëtimi, por edhe nga të tjerët. Kjo trajtë e rrëfimit është “vek për yrnek”, siç do të thoshte Mehmet Halimi.

Personalisht më pëlqeu thurja e këtij teksti interesant me shembuj konkretë në këtë ditar udhëtimi në një vend të huaj, sidomos kënaq qasja pedagogjike e profesorëve – edukatorëve Basha, si model bashkëpunimi me studentë, të cilët në çdo çast konsiderohen si partnerë.

Tregimi nga kjo rrugë, ky ditar udhëtimi, edhe mua më bëri për vete. Sikur edhe unë isha student dhe udhëtoja për Turqi. Sidomos më pëlqeu motivi i inspiruar nga shkrimtari i njohur hebre, Amos Oz, për të shkruar këtë libër.

Ky libër, që nga hyrja e deri në mbarim, afron dhe josh lexuesin, e informon atë për shumë ngjarje që i ndodhën popullit tonë gjatë historisë dhe mbijetesës së tij nga shumë okupatorë.

Ky libër mund të merret ose të konsiderohet edhe si ciceron turistik për ata që vizitojnë Stambollin dhe Bursën në Turqi. Po ashtu, edhe si libër gjeografie dhe historie për këto dy qytetet. Është libër që freskon mendjen. Nga ky lexuesi nxjerr shumë mësime.

Më la përshtypje përshkrimi i qytetit Bursa, të cilin e kam vizituar edhe unë dikur, por pas njohjes me të rejat që më ofroi libri u kënaqa edhe më shumë: se ky ishte kryeqyteti i parë i shtetit osman, i pasur me shumë monumente kulture dhe arkitekture, sidomos ura Ingardi, me dyqane dhe me Jeshil Xhaminë.

Një mrekulli tjetër e këtij libri është takimi me shqiptarët e vendosur në Bursa si muhaxhirë të ndjekur me dhunë nga trojet e veta të Kosovës. Sidomos fakti kur këta ende e flasin gjuhën e nënës – shqip, sidomos kur ata dëshmojnë se janë shqiptarë. Po ashtu, më preku shumë rrëfimi i tyre në gjuhën shqipe, sidomos rrëfimi i Selimit, nga fshati Laçiq i Dardanës (ish-Kamenica) dhe shumë gjëra të tjera me këtë temë të dhimbshme dhe të ndjeshme.

Ky udhëtim juaji, përveç njohurive nga gjeografia dhe nga historia, është një punë e vlefshme bërë atyre shqiptarëve nga Kosova, të vendosur atje pa dëshirë, prej të cilëve ka ende që nën jastëk mbajnë një grusht dhe nga atdheu dhe të vetmet ëndrra që shohin janë për vendlindjen e tyre.

Po ashtu u gëzova shumë kur lexova se nga shqiptarët e vendosur atje ka shumë talent në fushën e kulturës dhe të artit. Dhe në fushat tjera të jetës. Madje, që Grupi i valltarëve shqiptarë nga Bursa,që shfaqen program për studentet nga në akademinë ushtarake studentët shqiptarë pranohen pa provim pranues.

Më preku shumë takimi me valltarin e mirënjohur në Turqi – Hakiut, me dajën e tij nga Karaqeva. Ose takimi me kryetarin e rinisë së partisë AK, që ishte me origjinë nga Doberçani, që enkas për studentët e Gjilanit ishte kthyer nga një udhëtim zyrtar vetëm të takohej me anasit e vet. E dhembshme ishte kur ai nuk dinte të fliste shqip, ama këngën “Oj Kosovë, oj nëna ime…” e këndoi duke qarë.

Nebih Bunjaku:Cikël poetik

Nebih Bunjaku është nga Poliçka e dardanës. Ciklin e ulët të fillores e kreu në vendlindje, tetëvjeçaren në Malishevë të Gjilanit. Në Gjilan kreu shkollën e mesme, ndersa studimet për Gjuhë dhe letërsi shqipe i mbaroi në Prishtinë. Si student ka filluar karrierën e tij pedagogjike, duke punuar fillimisht në Shkollën fillore në Banjën e Sjarinës, pastaj në Gjimnazin e Dardanës, në Shkollën teknike të Gjilanit, në shkollën fillore në Banullë- Gllogofc, në Gjimnazin e Lypjanit, në Shkollën teknike të Kastriotit.

Që nga viti 1993 punojë në Gjimnazin “Eqrem Çabej” të Prishtinës, ku ishte drejtor i kësaj shkolle.

Ka botuar këto vëllime me poezi: 

“Dalje nga balada” (1994),

”Gramatikë zemre”(2004),

“Terapia e dashurisë” (2005),

 “Një samimt për një simit”(2007), 

“Prushimë buzësh (2008),

 Zemra nuk ka dimër (2009), 

“Testamenti i lotit” (2012) ,

 “Kopshti i shpirtit” 

Etj.

Nebih Bunjaku bashkëpunon me shumë gazeta dhe revista shqiptare, ku ka botuar edhe poezi të ndryshme.

 Disa poezi i janë shpërblyer me vendin e parë, të dytë dhe te tretë nëpër konkurset letrare. 

Cikle poezish i janë botuar edhe në turqisht, anglisht, polonisht.... 

Ky autor është i prezantuar edhe në disa libra të ndryshëm. Përpos poezi, Nebih Bunjaku ka botuar edhe shkrime publicistike për personalitete te ndryshme të shquara shqiptare: për Mulla Idriz Gjilanin, Lot Vakun etj.

Për krijimtarinë poetike të Nebih Bunjakut kanë shkruar disa nga penat e shquara të letërsisë: Rushit Ramabaja, dr. Faik Shkodra, Abdullah Konushevci, Spiro Xhavara, Zef Pergega, Shefik Shkodra, Xheladin Mjeku, Shefqet Dibrani, Pëllumb Gorica, Naim Kelmendi,Flori Bruqi, Spase Thanasi, Hasan Hasani, Shahbaze Vishaj, Vezir Ukaj, Reshat Sahitaj, Krishtaq Shabani, Selatin Novosella, Tefik Selimi,  Atdhe  Geci, Hysen Këqiku, Shaban Cakolli, Bilall Maliqi, Sinan Sadiku...etj.

Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës.

Jeton në Prishtinë.

RRUGËS PA KTHIM

(Ali Podrimjes)

“Të jesh shqiptar

e vdekja të mos gjejë

edhe në skaj të botës

e pamundur është”.

Ali Podrimja

N’Universin letrar perëndoi Ylli

Një javë ditë lotoi dhe Dielli

Fjala mbajti shtatë ditë zi

Vetëm për Ty Poet Ali

Dhembja e Lumit doli nga shtrati

U trondit Gjakova Çabrati

Ura e Shejt u përkul për Ty

S’rrodhi ujë por Lot Ali

Simorta e Mostarit s’t’harron dot

“Dallëndyshen” ktheu në lot

Nata e huaj për Ty sirenë

Shpejt misteri mori dhenë

As natës sonë s’i zihet besë

Është stërkequr të pret n’besë

Herët u nise rrugës pa kthim

T’u prehtë shpirti në amshim

Prishtinë, 26.72012

REÇAKU

Liria fshihet në një pikë gjaku
të një fëmije a të një plaku.1

Fundi i shekullit plot acar 

dyfish dimër në Reçak 

ditë e zezë pesëmbëdhjetë janar

Reçaku i trimave u la në gjak

ekraneve të shpirtit nëpër botë 

komunikon vetëm trishtimi 

zemrat tona grimë dhe copë 

veç nga ankthi e pikëllimi

n’gjuhën e dhimbjes njerëzore 

lajtmotiv kjo mizoria 

mbeti bota e nemitur 

vallë u kthyeka barbaria!

tok me engjëj Riza Beqiri 

ra dëshmor n’prag shtëpie 

mu pranë tij ra edhe i biri 

ku u fshihka ai gjak lirie?!

N’zemrën time u hap një shpellë 

plaga e shpirtit më kullon gjak 

midis dhimbjes një hon i thellë 

loti n’zemër për ty Reçak

a ka fashë që ma lidh dhembjen 

përveç Vokerit – Mikut Plak

a ilaç që shëron brengën 

krimit të hienës t’i vërë kapak

1) Martirin Riza Beqiri e njoha në Banjën e Kllokotit 

në fund të vitit 1998. Një javë banuam në të njëjtën 

dhomë. Për lotin tim ndaj masakrimeve barbare, 

Riza më qortoi me profecinë e tij që e shënova 

si moto të kësaj poezie. Vetëm dy javë më vonë, 

më 15 janar 1999, tok me të birin dhe me martirë 

të tjerë çetnikët i masakruan në Reçak!

SHTËPIA E LIDHJES

N’Prizren n’zemër Shqipërie

Besa dha Besën n’Kuvend

N’Sofër të madhe historie

Do të vdesim për këtë vend

Në Prizren u lidhën zemrat 

U mboll fara e Pavarësisë 

N’histori u gdhendën emrat 

Në ngjizje gjaku të lirisë

Sylejman Vokshi, Ymer Prizreni 

Abdyl Frashëri e Mic Sokoli

Krenaria e mbarë këtij populli 

Në Kuvend me një gojë foli

Ligjërojnë fjalë Perëndie 

Ky Atdhe gjithmonë ka Zot

Besa e Beses u lidh nyje 

N’vend të bukës – hamë barot

Gurthemel u vu Besa 

Armaturë e ardhmërisë 

N’Shtëpi të Lidhjes u bë fejesa 

Midis vdekjes dhe Lirisë

Në Prizren perëndoi hëna 

Lindi Dielli në Prizren 

Në Prizren na bekoi Nëna 

Kurdoherë ta mbrojmë këtë vend

TE RRAPI I PRIZRENIT

Nën hijen e Rrapit të Prizrenit 

midis sheshit – shpirti im 

së pari herë kur u takuam 

bëmë një foto në përqafim

unë t’harroj por zemra jo 

ajo digjet flakë për ty 

për mjaltin e buzëve tua 

dhe për sytë e tu qershi

aty është Shtëpia e Lidhjes 

Besa e shenjtë për ardhmëri

midis meje – midis teje 

– kurorëzim për dashuri

sa madhështor Lumbardhi sot 

rrjedh i qetë me kaltërsi 

zemrat tona i bashkon 

me dashuri në përjetësi

dhe Kalaja sa madhështore 

– relikt shpirti në histori 

me gjithë zemër na buzëqesh

sa herë lidh një dashuri

KUVENDI I XHUNGLËS

Midis xhunglës midis fushës
janë tubuar bishat e malit
si në shpellën e arushës
hingëllin mushku – djali i kalit

ca arinj, ujq dhe derra
hiena të natës grabitqare
zhvatin djersën e këtij vendi
katran të zeza-zullumqare

shahen rrihen në kuvend
të tillë janë dhe në qeveri
veç për copën më të madhe
vriten priten nxjerrin sy

të verbuar nga drita e diellit
s’shohin para hundës së vet
gjakun e derdhur kanë harruar
vjedhin me shumë marifet

lehin qen lehin zagarë
për një asht e lënë jetën
janë marrosur nga lakmia
nuk mërzitën për t’vërtetën

me katër këmbë shkelin ligjin
që n’kuvend e nxorën vetë
honxhobonxhot para botës
strofkën e tyre e bënë shkret

aty pëllasin gomarë e pela
që punojnë veç për të tjerë
s’u dhemb shpina nga samari
seç u mori koka erë

PORT DASHURIE

Unë jam port i çdo dashurie

ku mund të ndalet çdo anije

e ngarkuar me intimitete

n’ujëra t’ëmbla e në dete

për ty jam shumë kureshtar

mezi pres të ankorohesh

midis shpirti lësho spirancën

të pushosh të relaksohesh

valët e zemrës m’i trazon

në çdo stinë unë ty të pres

nëse s’ndalesh më kalon

për një puthje do të vdes

mos ngrit flamurin e bardhë

PRITJA

Në pritjen tënde u plak udha

edhe pritja ç’mu thinjosh

shpresa ime mbushur rrudha

e durimi kurrë s’m’u sos

në kujtesë të portretizova

nga korniza nuk del dot

në ngjyra zemre të fiksova

pikturë ndjenjash jetë e mot

unë e di se ti do vish

zemra zemrën s’e tradhton

atë kupë fati do ta pish

se vetë zemra ta kërkon

NË PORTËN E ZEMRËS

Në portë zemre kur trokita

në blerim prilli në pranverë

s’çave kokën për trokitjen

mbylle dritare mbylle derë

shpresën time e plagose

tani dergjem në spital

s’ka ilaç që ma shëron

shpirtin tim sentimental

kështjella jote prej çeliku

e mistershme krejt kallkan

si jeton në atë manastir

pa pikë dielli ti moj xhan

dil nga kështjella e Mesjetës

vetë buzëqeshjet do të çelin

në dashurinë tonë të zjarrtë

shpirtin n’shpirt do ta mbjellim

portën tënde me shtatë dryna

e ka ndryshkur koha vetë

gjysmën e shpirtit të burgosur

falja gjysmës së shpirtit të vet

KRYEFJALA

Në gramatikën e shpirtit

vetëm ti je kryefjala

nuk na duhet kallëzuesi

as në përqafime të rralla

emri më i dashur

në morfologjinë time

t’i dua buzëqeshjet

në rasa në zgjedhime

në sintaksën e syrit

periudhë në degëzime

në analiza zemre

ëndrra më intime

LULJA E SHPIRTIT

Lulja e shpirtit tim

rrënjët në zemrën time

pa ty nuk lind dielli

as nëpër vegime

lulëkuqja e prillit

çel vetëm n’blerim

lulëzo pa pushuar

fresku i vargut tim

zemra e kurorës

pengu i zemrës sime

vesa e mëngjesit

flladi i zemrës sime

t’i ujis petalet

veç me ledhatime

ti je vesë mëngjesi

flladi i zemrës sime

me ngjyra ylberi

ato gonxhet tua

nektar dashurie

që me dehin mua

PLAZHIT TË ZEMRËS

Plazhit të zemrës

shtrihu gjer e gjatë

çokollatë e thekur

hahesh ditë e natë

nëpër viset e tua

kur shtrihesh në plazh

notoj pa pushuar

nëpër çdo mesazh

sapo del nga uji

gjelb’ron n’syt’e mi

peng ëndrrat e tua

mbushur dashuri

shpirtin buzëqeshje

buzët plot magji

as më shfaqesh mike

thellë nëpër vetmi

MENY DASHURIE

Në shtëpinë artistike

në sofrën e shtruar

s’mungon asnjë gjellë

me zemër gatuar

në do bukë të bardhë

apo do bukë mrume

zgjidh e merr zemër

mos harro një brune

ka dhe bukë të zezë

si edhe bukë nore

disa me shumë tule

të tjerat veç me kore

një bionde e ëmbël

sipas kësaj menyje

shtruar tejendanë

në sofër dashurie

asnjë lule e vyshkur

s’ringjallet me ujë

kur shet dashuri

s’i takon askuj’

NË TAKIM TË PARË

Në takim të parë

lirshëm flet belbëzimi

fjalëve u dridhen buzët

buzëve vetë guximi

syve plot kureshtje

u dridh shikimi

nga buzëqeshja e parë

me lule gjelbërimi

duart e flakëruara

kudo hulumtojnë

gishtat ndezur flakë

ëmbël ledhatojnë

femrave buzëqeshjet

këmbëve u dridhen leqet

gjatë puthjeve të zjarrta

edhe burrave musteqet

DORDOLECI

Si roboti, bardh si bora,

hunda e tij e kuqe spec,

nuk e lëshon fshesën nga dora,

kot nuk quhet dordolec.

Një kapele ia vejmë në kokë,

sytë qymyr katran të zi,

n’vend vetullash - pendë korbi,

fëmijët e lagjes i kanë zili.

Në pikë t’ acari – lakuriq!

Për ngricë ai s’i jep pesë pare,

vetëm diellit ia ka drojën,

meqë vapë nuk duron fare.

Rroba dimri nuk vesh kurrë,

as të verës hiç se hiç,

serioz, gjithmonë si burrë,

fëmijët e botës i ka miq.

Nga lagështia bëhet akull,

trup e zemër krejt kristal,

vetëm një rreze e fortë dielli,

për një orë e shtron n’ spital!

Përgatiti:F.B.

Jusuf Gërvalla : Cikël poetim

Jusuf Gërvalla poet shqiptar dhe atëdhetar i shquar, lindi më 1 tetor 1945 në Dubovik, rrethi i Deçanit, nga një familje bujare. Vritet mizorisht më 17 janar 1982) në Untergrupenbah (Gjermani).

Shembulli i tij mbeti i gjallë nder intelektualë të kohës moderne, si shkrimtarë dhe atëdhetarë i shquar përe liri deri në vdekje.

Jeta e Jusuf Gërvallës ka qenë e vështirë, vdekja e tij ka qenë tragjike. Për këtë është thënë e shkruar shumë dhe do të thuhet e do të shkruhet shumë. Por, edhe shkrimtari J. Gërvalla pësoi vështirësira të mëdha. Për poetin, prozatorin dhe dramaturgun Gërvalla është thënë e shkruar relativisht pak. Vepra e tij letrare nuk është tepër e njohur, me gjithë botimin shembëllor që ia bëri J. Gërvallës më 1992 Sabri Hamiti (Jusuf Gërvalla: Vepra letrare. "Ora", Prishtinë, 1992). Opinioni e respekton dhe adhuron dëshmorin e kombit, simbolin e luftës për liri, shembullin e kurajës prej qytetari dhe intelektuali, ndërsa duket se e harron shkrimtarin e rëndësishëm që ishte dhe mbetet. Roli i tij prej simboli të qëndresës e hijesuaka faktin se ishte poet i dorës së parë.

Në letërsi, ai nuk i takonte qarkut të "lapidaristëve" të poezisë fjalëpakë që e shoshiste të tashmen me shkrimin simbolplotë alegorik në petkun e arkaikes mbikohore e në frymën e visarit të traditave të lashta gojore.

Zëri i tij poetik ishte zë më vete, mjaft origjinal, personal dhe individual. Poezia e tij na flet drejtpërsëdrejti, ngrohtë, zbutë, thellësisht njerëzor e me një sensibilitet të stërholluar. Në dy përmbledhjet e tij të para - "Fluturojnë e bien" (1975) dhe "Kanjushë e verdhë" (1978) - poezia e tij merrej kryesisht me vatrën e poetit tek janë mjaft kuptimplotë titujt e cikleve "Shtëpia në kornizë" dhe "Skena nga jeta e fshatit". Poezia e tij e përmallshme e këndon dashurinë, e kujton dhimbshëm (dhe pa idilë ruraliste) vendlindjen dhe na e rrëfen porosinë e saj qendrore, kërkimin e poetit për "pak frymë njeriu e pak dritë qiriri". Me kohë, duke u bërë gjithnjë e më shumë refleksiv poeti kaloi gjithnjë e më shumë te një qark më i gjerë tematik dhe te të folurit poetik me bukuri e begati të rrallë metaforike e figurative. Kështu, poezia e tij e përmallshme e vendlindjes gjithnjë e më shumë bëhet edhe universale. Në vëllimin e tretë poetik, "Shenjat e shenjta" (1979), kemi të bëjmë dhe me fjalë e elemente si "hije", "pluhur", "frikë", "terr", "ftohtë", "varr". Shkallëzohen vetmia dhe shqetësimet e poetit që flet shpesh edhe për fundin dhe vdekjen. Me një thellësi që nuk hetohet në lexim të cekët, na qet tabllo tejet të qëlluara të groteskës që e quajmë "jeta". Thelbi kryekëput human i vargjeve, ligjërimi lirik dhe substancial i poetit të mallit, të dashurisë, të dhembjes, të vetmisë e të vdekjes e bëjnë Jusuf Gërvallën një zë të patjetërsueshëm të poezisë së re shqipe. (WIKIPEDIA)

Poezi nga Jusuf Gërvalla

U MËSOVA TË DUA

Në duart e mia të ftohta me duart e mia

Trupin tënd e preka të ftohtë në argjilë

Largimin tënd akull dhe gazi m’u bë helm

Dimrin tonë të ftohtë e ngurosa në qepallë

E mapësuar dora ime e hapi kuvelinë

E dimrit

Dhe erdhi pranvera e dashurisë ndaj njeriut.

Gazi i tij pa kripë kripa e tij pa det e argjilë

Portofoli imë rëre gërshetat e tij kallam

Duart e mia të ftohta

Trupi i tij ujë

Dhe letër e verdhë.

Recitonte në sallën e madhe të zbrazët të ftohtë

Rendi i katërt ishte plot

Dyshemeja me lëvore gështenjash

Këndet e larta rrjetë merimangash

E dikush tha. Po cirresh kot!

Duart e tij të ftohta e sytë e tij të ngrohtë!

Pikëllimi s’ia kishte frikën

Aii dukej si kuvertë anijeve në detin Marmara

(nuk e di nga m’erdhi ky përfytyrim)

Ashtu dukej. Si kanjushë.

I verdhë. I ftohtë e i dashur

Mbi të gjithë që dashurojnë.

Në duart e mia të ftohta

E kam ndjerë shtrëngimin e dorës si prush

Në largimin e tij nuk kishte dhera të huaja

As shtigje që përsëri e sjellin aq të përhitur

Të dashur

Si fjalët e para si deti i ri si qyteti

Në kartëpostale.

TASH PO NISEMI

Tash po nisemi në mundshim të heshtim pak

E të flemë. Po jemi lodhur. Këmbët të ënjtura

Nën tryezë. Koka që rëndon. Aspirinë?

Tash po nisemi? U bë vonë. Edhe ylli i fundit

Ra përmbi tryezë.

Jemi bërë si planeti që kërkon ta pranojnë

Si palaço të punojë

Në cirkun e verdhë.

Unë hënë e zbehtë ai diell i zjarrtë

-që të dy prej letrës së verdhë-

Që me nesër na pret takim’ i ri, bisedat për shëndetin

Dashurinë, poezinë.

E mbaruam bisedën mbi sëmundjen e poetit shëndetlig

-të ngrihemi, u bë vonë në këtë tavernë

Vetëm tym duhani e fjalë që shkëlqejnë

Prej fjalësh të pathëna

Dhe prej mëlçisë së zezë.

Shtrati i madh nën një çati diku do të ftohet

Në pritjen e vet

Rrugicat e përgjumura ritmin e mugën dritareve

Të fikura derdhin kot

Si një pikë në det

Jemi si yje

Në qiell.

Tash po nisemi në mundshim të heshtim pak

Dashuria s’është ilaç as helm.

Me kokën time e krijoj

Me duart e mia dhe eci nëpër planet.

Natën e mirë:

Mua më duhet të shkoj atje prej nga mund t’ju gjej.

DO TË KTHEHEM NËNË

Sa fort më mundon

Vetmia, o nanë

E votër braktisa një ditë

N’vendlindje ishte vjeshtë

Tani vonë

Të presin të korrat e brengat

N’mendime më ke tretur

Tani, o nanë

Për birin që të la në vetmi

Shikim imi kah dera, kah dera më përgjon

Trokitje të lehta dëshiron.

Ktheu shpejt më ke pas thënë

Se brengat më kanë molisur

Të presin sokët në varr nën bli

Porositë e babit tënd

Kaluan pranvera dhe vjeshta o nanë

Që kur të ndjell veç një kthim

Nëse vetë nuk do të mundem

Do i them birit tim

Në vendlindje të shtrojë çdo gëzim

Të lutem jeto me shpresa o nanë

Se një ditë dikush do të trokllojë

Në atë votër ku së pari zëri im jehoi

Andej nipat do të ngrej shtëpinë.

Skena nga jeta e fshatit

dritarja e avulluar semaveri i çajit edhe vjeshtë

i tillë i lirë rrethuar me sendet që vjetërohen

përmbi rafte ftonj një plakë si pikturë

a nuk qenka vallë krejt zjarri një trillim

bien gjethet e në kopsht femra kotet në luhajë

me goditje të rënda imagjinate me një botë prej letre

tek gjej ngushëllim mes sendesh që s'janë më

atje diku në botën time atje diku larg

eja përsëri netve të vona si hije që sajon

pak frymë njeriu e pak dritë qiriri.

Nga memoaret e një shëtitësi

kur u ktheva nën pullazin tim mbuluar me kashtë

nën qepallat e lodhjes e të kohës botën

e në botë s'kish tjetër pos shkëlqim ari e qelqi

mbi rrashta e penda të larta zogj alumini

kish edhe uri edhe poetë edhe ujëvare në botë

kish njerëz prej druri e kafshë të buta kudo

kish edhe hieroglife dy fjalë dhe gjurmë që s'fshihen

kish lumenj të egër e fosile të lashta

Pluhur e ngjyrë

Sytë e tu qiell çerdhe e lumë i pakapërcyeshëm

ndërsa jam përgjumur përmbi tavolinë

im vëlla dhe fëmijëria ime pemën e kanë vjelë

kanë korrur kallinj

ime ëmë ka zier ftonj

shelgjet kanë vajtuar

si poeti sentimental në vjeshtë

- po asgjë s'është zverdhur.

Duart e tua pushim diçka si ujë zgjojnë

ndërsa kam ecur shtegut rrëzë mali krejt vetëm

në njërin krah shkurre zogjsh

në tjetrin gështenjat

dhe gjarpërinj.

Im vëlla të ka dashur të ka marrë dhe tash nuk je

as ti as ai s'jeni dridhmë plot fletë

nga fluturimi yt tash vetëm ngjyrë

dhe pluhur ka mbet'.

Tash po vij

fëmijë që buzëqesh mbi krahun e nënës kur pret

para shitores qumështin - tash po vij i pikëlluar

në shportën time pemë e fletë

dhe shije gjumi.

Kur të zgjohem do të iki

tash po vij në prehrin tënd, mëmë

tokë e zezë e lapidar, bajame e verdhë.

Dashuri e paluar si arni në arkë

oh s'mund ta them

as ta rrëmbej.

Tash po vij

por di se në ngjyrën e pelhurës vetëm pluhur

mbi buzëgazin tënd të shtrenjtë

mes muresh të trasha fshesa dhe minj.

Libri i shenjtë

shpuzë e errët matanë qelqeve që avullojnë

mesnatës së ngjyer me tëmbëlin e detit

në oborr po fshihej një hije dhe qerrja e drunjtë

kuajt sonte askund s'do të marrin udhë

në mur ndrit dhe pipërrin kandili

e në letër mes dy vijash të zeza si përherë

druri i vetmuar më tutje ca hithër

ia djegin këmbët fëmijës që ëndërron

drita e praruar gjerdan me guaca

hën' e verdhë atje lart në tavan - dhe teja

tok me djepin e vjetër që s'përkundet - e ha

nuk shihet atje rrëzë gardhi një vogëlush

që shiu i tetorit e qull ngadalë

në vatër u dogjën urët - s'ka mbetur më prush

frika nga trupi im në shtrat po më fton

mbi tryezë ora e vogël rrah e s'pushon

Lufta dhe arti

Tutje gjithnjë akull

Këndej gjithnjë zjarr

Unë jam syri i Aladinit

E shoh veten si digjem

në betejën e tmerrshme

të fjalës

e të mendimit

Me shenjtëri të mallkuar

me përfytyrimin e qartë

e krijoj

Në mua shushurijnë dete

të qena

në ëndërr

S'po flas kotnasikot

Mund t'i merrni fjalët e mia

e të niseni nëpër botë

Unë s'kam guxim

Kuptoj se pa dritën e tyre

Nuk do ta di rrugën nëpër dritë

Janë krijuar prej frenimesh

prej kthesash theqafjesh

dhiaresh të shenjta

zigzage

Unë nuk i shoh yjet

pështjellë në terr

Gjithësia e ftohtë

nuk e ka gji diellin

Sikur të mos e ftohte

ana e errët e planetit

Fletë testamenti

në zgjimin tim të heshtur të më ngurosin

në flijimin tim të begatshëm të verës

në nisjen time në fillimin tim të ri

në gjumë shekujsh me ndërrime të më zgjojnë

le të më puthë rrezja e qartë ngazëllyese

e druvarit të fjetur në rudinë

myshku le të jetë gjithmonë i blertë mbi gurë

emër të mos ketë e shkronja le të flasë

në gjuhën e vjetër të kafshës së zezë

guaca e kërminj le të vijnë për dasmë

mbi rrasën time

le të shtrihen edhe ata si dy yje

ftohtë le të bëjë verës e verës verë

e me një pikë ujë verdhësisë së barit tim

le t'i mëshirohen

vërmeni atje tek do të tregojë guri për udhën

deri te shtëpia ime bërë me dru e kashtë

le të thyhet çdo pasqyrë që ka ballsamosur

ballin tim e mërrolën e çastit plot mllef

se ja tek po zgjohet er' e re e dashurisë së tokës

se jam i parrezikshëm kaq i pafuqishëm

mumje përfytyrim që krahasohet me rrahun

tek do të më vini përsëri ju pas

le të më lënë të fle qetë si pranë stufe

dimrit të madh të dashurisë sime

nuk do të përpëlitem s'do të rrotullohem

s'do të shplohem natën nuk do të kollitem

me fjalët e mia le të më mallkojnë

në rrasën time atë rrasë të zezë të ftohtë

në duart që i kam prekur le të më lëshojnë

rrjedhës të qetë të fatit që pret

shigjet' e mërisë le të bjerë mbi dhe

në shkretëtirën e moskuptimit le të fiket

kurrë të mos vijnë kur unë nuk i pres

ata që tërë jetën i prita, të dashurit

ç'po flas kështu pash zotin?