Nebih Bunjaku:Cikël poetik

Nebih Bunjaku është nga Poliçka e dardanës. Ciklin e ulët të fillores e kreu në vendlindje, tetëvjeçaren në Malishevë të Gjilanit. Në Gjilan kreu shkollën e mesme, ndersa studimet për Gjuhë dhe letërsi shqipe i mbaroi në Prishtinë. Si student ka filluar karrierën e tij pedagogjike, duke punuar fillimisht në Shkollën fillore në Banjën e Sjarinës, pastaj në Gjimnazin e Dardanës, në Shkollën teknike të Gjilanit, në shkollën fillore në Banullë- Gllogofc, në Gjimnazin e Lypjanit, në Shkollën teknike të Kastriotit.

Që nga viti 1993 punojë në Gjimnazin “Eqrem Çabej” të Prishtinës, ku ishte drejtor i kësaj shkolle.

Ka botuar këto vëllime me poezi: 

“Dalje nga balada” (1994),

”Gramatikë zemre”(2004),

“Terapia e dashurisë” (2005),

 “Një samimt për një simit”(2007), 

“Prushimë buzësh (2008),

 Zemra nuk ka dimër (2009), 

“Testamenti i lotit” (2012) ,

 “Kopshti i shpirtit” 

Etj.

Nebih Bunjaku bashkëpunon me shumë gazeta dhe revista shqiptare, ku ka botuar edhe poezi të ndryshme.

 Disa poezi i janë shpërblyer me vendin e parë, të dytë dhe te tretë nëpër konkurset letrare. 

Cikle poezish i janë botuar edhe në turqisht, anglisht, polonisht.... 

Ky autor është i prezantuar edhe në disa libra të ndryshëm. Përpos poezi, Nebih Bunjaku ka botuar edhe shkrime publicistike për personalitete te ndryshme të shquara shqiptare: për Mulla Idriz Gjilanin, Lot Vakun etj.

Për krijimtarinë poetike të Nebih Bunjakut kanë shkruar disa nga penat e shquara të letërsisë: Rushit Ramabaja, dr. Faik Shkodra, Abdullah Konushevci, Spiro Xhavara, Zef Pergega, Shefik Shkodra, Xheladin Mjeku, Shefqet Dibrani, Pëllumb Gorica, Naim Kelmendi,Flori Bruqi, Spase Thanasi, Hasan Hasani, Shahbaze Vishaj, Vezir Ukaj, Reshat Sahitaj, Krishtaq Shabani, Selatin Novosella, Tefik Selimi,  Atdhe  Geci, Hysen Këqiku, Shaban Cakolli, Bilall Maliqi, Sinan Sadiku...etj.

Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës.

Jeton në Prishtinë.

RRUGËS PA KTHIM

(Ali Podrimjes)

“Të jesh shqiptar

e vdekja të mos gjejë

edhe në skaj të botës

e pamundur është”.

Ali Podrimja

N’Universin letrar perëndoi Ylli

Një javë ditë lotoi dhe Dielli

Fjala mbajti shtatë ditë zi

Vetëm për Ty Poet Ali

Dhembja e Lumit doli nga shtrati

U trondit Gjakova Çabrati

Ura e Shejt u përkul për Ty

S’rrodhi ujë por Lot Ali

Simorta e Mostarit s’t’harron dot

“Dallëndyshen” ktheu në lot

Nata e huaj për Ty sirenë

Shpejt misteri mori dhenë

As natës sonë s’i zihet besë

Është stërkequr të pret n’besë

Herët u nise rrugës pa kthim

T’u prehtë shpirti në amshim

Prishtinë, 26.72012

REÇAKU

Liria fshihet në një pikë gjaku
të një fëmije a të një plaku.1

Fundi i shekullit plot acar 

dyfish dimër në Reçak 

ditë e zezë pesëmbëdhjetë janar

Reçaku i trimave u la në gjak

ekraneve të shpirtit nëpër botë 

komunikon vetëm trishtimi 

zemrat tona grimë dhe copë 

veç nga ankthi e pikëllimi

n’gjuhën e dhimbjes njerëzore 

lajtmotiv kjo mizoria 

mbeti bota e nemitur 

vallë u kthyeka barbaria!

tok me engjëj Riza Beqiri 

ra dëshmor n’prag shtëpie 

mu pranë tij ra edhe i biri 

ku u fshihka ai gjak lirie?!

N’zemrën time u hap një shpellë 

plaga e shpirtit më kullon gjak 

midis dhimbjes një hon i thellë 

loti n’zemër për ty Reçak

a ka fashë që ma lidh dhembjen 

përveç Vokerit – Mikut Plak

a ilaç që shëron brengën 

krimit të hienës t’i vërë kapak

1) Martirin Riza Beqiri e njoha në Banjën e Kllokotit 

në fund të vitit 1998. Një javë banuam në të njëjtën 

dhomë. Për lotin tim ndaj masakrimeve barbare, 

Riza më qortoi me profecinë e tij që e shënova 

si moto të kësaj poezie. Vetëm dy javë më vonë, 

më 15 janar 1999, tok me të birin dhe me martirë 

të tjerë çetnikët i masakruan në Reçak!

SHTËPIA E LIDHJES

N’Prizren n’zemër Shqipërie

Besa dha Besën n’Kuvend

N’Sofër të madhe historie

Do të vdesim për këtë vend

Në Prizren u lidhën zemrat 

U mboll fara e Pavarësisë 

N’histori u gdhendën emrat 

Në ngjizje gjaku të lirisë

Sylejman Vokshi, Ymer Prizreni 

Abdyl Frashëri e Mic Sokoli

Krenaria e mbarë këtij populli 

Në Kuvend me një gojë foli

Ligjërojnë fjalë Perëndie 

Ky Atdhe gjithmonë ka Zot

Besa e Beses u lidh nyje 

N’vend të bukës – hamë barot

Gurthemel u vu Besa 

Armaturë e ardhmërisë 

N’Shtëpi të Lidhjes u bë fejesa 

Midis vdekjes dhe Lirisë

Në Prizren perëndoi hëna 

Lindi Dielli në Prizren 

Në Prizren na bekoi Nëna 

Kurdoherë ta mbrojmë këtë vend

TE RRAPI I PRIZRENIT

Nën hijen e Rrapit të Prizrenit 

midis sheshit – shpirti im 

së pari herë kur u takuam 

bëmë një foto në përqafim

unë t’harroj por zemra jo 

ajo digjet flakë për ty 

për mjaltin e buzëve tua 

dhe për sytë e tu qershi

aty është Shtëpia e Lidhjes 

Besa e shenjtë për ardhmëri

midis meje – midis teje 

– kurorëzim për dashuri

sa madhështor Lumbardhi sot 

rrjedh i qetë me kaltërsi 

zemrat tona i bashkon 

me dashuri në përjetësi

dhe Kalaja sa madhështore 

– relikt shpirti në histori 

me gjithë zemër na buzëqesh

sa herë lidh një dashuri

KUVENDI I XHUNGLËS

Midis xhunglës midis fushës
janë tubuar bishat e malit
si në shpellën e arushës
hingëllin mushku – djali i kalit

ca arinj, ujq dhe derra
hiena të natës grabitqare
zhvatin djersën e këtij vendi
katran të zeza-zullumqare

shahen rrihen në kuvend
të tillë janë dhe në qeveri
veç për copën më të madhe
vriten priten nxjerrin sy

të verbuar nga drita e diellit
s’shohin para hundës së vet
gjakun e derdhur kanë harruar
vjedhin me shumë marifet

lehin qen lehin zagarë
për një asht e lënë jetën
janë marrosur nga lakmia
nuk mërzitën për t’vërtetën

me katër këmbë shkelin ligjin
që n’kuvend e nxorën vetë
honxhobonxhot para botës
strofkën e tyre e bënë shkret

aty pëllasin gomarë e pela
që punojnë veç për të tjerë
s’u dhemb shpina nga samari
seç u mori koka erë

PORT DASHURIE

Unë jam port i çdo dashurie

ku mund të ndalet çdo anije

e ngarkuar me intimitete

n’ujëra t’ëmbla e në dete

për ty jam shumë kureshtar

mezi pres të ankorohesh

midis shpirti lësho spirancën

të pushosh të relaksohesh

valët e zemrës m’i trazon

në çdo stinë unë ty të pres

nëse s’ndalesh më kalon

për një puthje do të vdes

mos ngrit flamurin e bardhë

PRITJA

Në pritjen tënde u plak udha

edhe pritja ç’mu thinjosh

shpresa ime mbushur rrudha

e durimi kurrë s’m’u sos

në kujtesë të portretizova

nga korniza nuk del dot

në ngjyra zemre të fiksova

pikturë ndjenjash jetë e mot

unë e di se ti do vish

zemra zemrën s’e tradhton

atë kupë fati do ta pish

se vetë zemra ta kërkon

NË PORTËN E ZEMRËS

Në portë zemre kur trokita

në blerim prilli në pranverë

s’çave kokën për trokitjen

mbylle dritare mbylle derë

shpresën time e plagose

tani dergjem në spital

s’ka ilaç që ma shëron

shpirtin tim sentimental

kështjella jote prej çeliku

e mistershme krejt kallkan

si jeton në atë manastir

pa pikë dielli ti moj xhan

dil nga kështjella e Mesjetës

vetë buzëqeshjet do të çelin

në dashurinë tonë të zjarrtë

shpirtin n’shpirt do ta mbjellim

portën tënde me shtatë dryna

e ka ndryshkur koha vetë

gjysmën e shpirtit të burgosur

falja gjysmës së shpirtit të vet

KRYEFJALA

Në gramatikën e shpirtit

vetëm ti je kryefjala

nuk na duhet kallëzuesi

as në përqafime të rralla

emri më i dashur

në morfologjinë time

t’i dua buzëqeshjet

në rasa në zgjedhime

në sintaksën e syrit

periudhë në degëzime

në analiza zemre

ëndrra më intime

LULJA E SHPIRTIT

Lulja e shpirtit tim

rrënjët në zemrën time

pa ty nuk lind dielli

as nëpër vegime

lulëkuqja e prillit

çel vetëm n’blerim

lulëzo pa pushuar

fresku i vargut tim

zemra e kurorës

pengu i zemrës sime

vesa e mëngjesit

flladi i zemrës sime

t’i ujis petalet

veç me ledhatime

ti je vesë mëngjesi

flladi i zemrës sime

me ngjyra ylberi

ato gonxhet tua

nektar dashurie

që me dehin mua

PLAZHIT TË ZEMRËS

Plazhit të zemrës

shtrihu gjer e gjatë

çokollatë e thekur

hahesh ditë e natë

nëpër viset e tua

kur shtrihesh në plazh

notoj pa pushuar

nëpër çdo mesazh

sapo del nga uji

gjelb’ron n’syt’e mi

peng ëndrrat e tua

mbushur dashuri

shpirtin buzëqeshje

buzët plot magji

as më shfaqesh mike

thellë nëpër vetmi

MENY DASHURIE

Në shtëpinë artistike

në sofrën e shtruar

s’mungon asnjë gjellë

me zemër gatuar

në do bukë të bardhë

apo do bukë mrume

zgjidh e merr zemër

mos harro një brune

ka dhe bukë të zezë

si edhe bukë nore

disa me shumë tule

të tjerat veç me kore

një bionde e ëmbël

sipas kësaj menyje

shtruar tejendanë

në sofër dashurie

asnjë lule e vyshkur

s’ringjallet me ujë

kur shet dashuri

s’i takon askuj’

NË TAKIM TË PARË

Në takim të parë

lirshëm flet belbëzimi

fjalëve u dridhen buzët

buzëve vetë guximi

syve plot kureshtje

u dridh shikimi

nga buzëqeshja e parë

me lule gjelbërimi

duart e flakëruara

kudo hulumtojnë

gishtat ndezur flakë

ëmbël ledhatojnë

femrave buzëqeshjet

këmbëve u dridhen leqet

gjatë puthjeve të zjarrta

edhe burrave musteqet

DORDOLECI

Si roboti, bardh si bora,

hunda e tij e kuqe spec,

nuk e lëshon fshesën nga dora,

kot nuk quhet dordolec.

Një kapele ia vejmë në kokë,

sytë qymyr katran të zi,

n’vend vetullash - pendë korbi,

fëmijët e lagjes i kanë zili.

Në pikë t’ acari – lakuriq!

Për ngricë ai s’i jep pesë pare,

vetëm diellit ia ka drojën,

meqë vapë nuk duron fare.

Rroba dimri nuk vesh kurrë,

as të verës hiç se hiç,

serioz, gjithmonë si burrë,

fëmijët e botës i ka miq.

Nga lagështia bëhet akull,

trup e zemër krejt kristal,

vetëm një rreze e fortë dielli,

për një orë e shtron n’ spital!

Përgatiti:F.B.