Akademik Prof Dr Hakif Bajrami
Jemi dëshmitar që evroamerkanët po e denojnë
kërcnueshëm viktimën (Kosovën) dhe po e favorizojnë xhelatin (Serbinë). Këtë
pohim e ka dëshmuar edhe politika e investimeve, në përgjithësi. Lidhur me këtë,
Evropianët duhet ta kanë të qartë se e kanë coptuar Shqipërinë në 5 copa dhe
tash shtihën si demokrat dhe paqesor, kurse plaga shqiptare kullon helm pa
pushim dhe prap ka kërcnime se do të metastazojë plaga edhe më thellë. Ky
realitet nuk u jep shqiptarëve të drejtë që të shfaqin anarki. Përkundrazi
demokracia në një masë është deshmuar në Kosovë që nga çlirimi. Pra duhet paksa
të shkohet në histori se fenomeni i robërisë të shqiptarëve e ka zanafillën e
përserituar edhe në mesjetë e që është përsëritur nepër tavolina: më 1878 në
Berlin; më 1913 në Londër; më 1919 në Versaj dhe më 1946 në Paris. Shqiptarët
më shumë dilema e patën filluar luftën kundër të njejtit agresor (Serbisë) më
1993 ( kur themelohet UÇK), duke u friguar se do të na përsëritet historia. Nuk
ngjau e papritura, sepse nuk kishim lërë derë pa lëvizë për ta dëshmuar të
drejtën tonë, në luftë politike dhe ushtrake për çlirim dhe bashkim kombëtar. E
them me përgjegjësi etike shkencore se armët më 1997 i rrokëm sepse okupatori
kishte program për të na shfarosë si pjesë e kombit. Luftuam gati dy vite, duke
bartur armatim me krih dhe me bagëti dhe ka ngja që edhe atë armatim na e kanë
shkatrruar dhe konfiskuar. Por nuk mbeteshim pa shpresë se lufta jonë e drejtë
do të vazhdojë sepse ishim të mbështetur për muri.
Ngjau femomeni dhe në fund të vitit 1998 u
pranua ideja se për Kosovën do të organizohet një konferencë ndërkombëtare, që
përputhej me kohën kur UÇK nuk konsiderohej më “terroriste”, kudo nepër qendrat
e fuqisë. Nuk e dinim ku, por shumë shpejtë në janar 1999 u kuptua se
konferenca historike për Kosovën do të mbahet në Paris, vend ky që më 1919 dhe
1946 na ishte prerë trupi i trojeve kombëtare në gjashtë copa. Po, atëbotë nuk
kishim frigë për dy gjëra: Së pari se informimi ishte gati i plotë edhe pse në
Kosovë okupatori na e kishte shkatrruar deri në themel, duke serbizuar çdo
medium informativ. Së dyti në Evroamerikë ishim të sigurtë se do të na kuptojnë
më 1992 në Konferencën e Londrës për Jugosllavinë, aq më parë kur RSFJ ishte
bërë copë e grimë, duke luftuar sllavët ndërmjet veti, pra duke bërë luftë shumë të egër qyetare. Por
asnjë ndihmë përpos llafeve nuk na erdhi. Dhe mbi këtë realitet ishim të bindur
se Konferenca e Dejtonit (SHBA) më 1995, kishte arritur një sukses duke e
ndaluar gjenocidin serbian në Bosnje Hercegovinë, po edhe luftën Serbo-Kroate.
Nga ajo Konferencë kasapi i Ballkanit doli me nofkën Çpaqebërës” dhe aty mori
sinjal se me shqiptarë mund të sillet si të dojë, sepse më në fund edhe do të
shpërbehet me çmimin “Nobel për gjenocid mbi shqiptar”. Në Kosovë atëbotë pati
filluar të spjegohet nepër koluarët shqiptare, se nga Konferenca ndërkombëtare
për Kosovën, së pakut do ta nxierrim një Republikë të Kosovës (ala Republika
Serbe në Bosnje), brenda Republikës Federative të Jugosllavisë (Serbia dhe Mali
i ZI), sepse edhe Deklarata e 4 korrikut 1990, kishte sanksionuar atë mundësi.
Por, prap nepër koluare kishte filluar të flitet se “ndihma e Perendimit” ka
kosto që shqiptarët e rreligjionit islam “duhet të konvertohën në të krishterë,
sepse më 1914 ky akt civilizues ka mebtur pa u rrealizuar”! E shpresa që nuk
vdes kurrë kishte mbetur te Amerika protestante.
Konferenca e Rambujesë (mars 1999) u mbajt në
rrethana kur lufta e UÇK ishte bërë faktor përmbajtësor që shqiptarët të
kërkojnë diçka më tepër se sa Republikë në kuadër të FRJ-ës së Zhablakut. Të
kuptohemi se Mali i Zi (si shtet i sllavëve) ende nuk jepte shenja se është i
paknaqur me politikën serbiane e cila në nëntor 1918 Mbretëria serbe ia kishte
suprimuar: shtetësinë, kombin, dinastinë, kishën dhe gjuhën malazeze. Dha
shqiptarët pas ndarjës së Malit Zi nga Serbia më 2006 e kishin të drejtën
blanko, se kur sllavët nuk mundën të bashkëtojnë me serbianët fashista, si
mundën shqiptarët në Kosovë, ku struktura e popullsisë 92 përqindë është
shqiptare. E vërteta, Konferenca e Rambujesë u mbajtë në kushte të një presioni
Evroamerikan dhe të një pjese të politikës shqiptare (Shqipëria komplet), që të
mbesim nën syzerenitetin e Millosheviqit. Madje Adem Demaçi dhe ata që e
përkrahnin u quajtën se: “janë kundër tërë botës”. Faktorët që e vulosnin këtë
qëndrim ishin se ndër 10 pikat që nuk negocioheshin ishin sidomos: 1. Kufirin
RFJ-Shqipëri e ruante Ushtria serbo-malazeze; 2. Në Kosovë mbeteshin 11 mijë
policë serbian; 3. Shqiptarët mbetëshin pakicë kombëtare, edhe pse ishin katër
herë më shumë se Malazezët në federatën fantome. Dhe shumë kushte tjera që
duhej të duroheshin nga shqiptarët, ose në të kundërtën të shkojmë “ku bren
miza hekur”, të zhdukëshim nepër ato vende që do të na pranonin si refugjatë.
Pra në asnjë vend nuk u përmend bile Kushtetuta e vitit 1974 për Kosovën. Dhe
Bashkimi Evropian dhe SHBA “nuk e dinin” se fashizmi serbian kishte vëndosë për
të na larguar defintivisht nga Kosova deri më 28 VI 1999. Pra në përvejtorin e
Vidovdanit, duhej të merrte fund shqiptaria në Kosovë, ku kishte gisht edhe
Vaselena po edhe bota Latine si Kryqzata Evropiane që po i afrohej objektivit,
për të mbetur si detyrë shfarosëse popullsia islame në Republikën e Shqipërisë.
Ky afkt e zbulonte pazarin Millosheviq-Tuxhman në luftën e planifiukuar. Ky
fakt vërtetohet edhe me pjesëmarrjen e disa Meshihateve islame nga Rusia dhe
një delegacion ilegal nga Palestina. Pse deshtoi Koncili i Vaselenës në Beograd
më 27 maj 1999, deri me sot askush nuk e ka elaboruar. (shiqo: Millosheviq,
Tuxhman, Dogovoreni rat 1991, strogo pov, Beograd. Dokumentin e ka patentuar
Millosh Miniq në Arkivin e shtetit dhe në qendrat e fuqisë, që mund ta
sigurojnë, nëse nuk e kanë siguruar para se të thahet ngjyra e nënshkrimeve!).Në
Kosovë makineria vrastare serbe i kishte atëbotë (mars qershor 1999) dy detyra
parësore: ta shkatrrojë UÇK-ën, përmes planit “Patkoi” dhe ta detyrojë popullin
shqiptar që të largohet nga vatrat e
veta, në mënyrë që Kosova të kolonizohet me sllavë, përmes planit “Toka
e djegur”.
Por, me fillimin e bombardimeve ndaj RFJ-s nga
24 mars e deri më 10 qershor 1999, NATO do të mësojë detalisht se ku shpje
politika taktike “Patkoi” (më e shkatrrua UÇK-ën) dhe politika e “Tokës së djegur” ( më e
shfarosë popullin shqiptar në Kosovë, duke e ndarë këtë detyrë serbiane në tri
tërësi: një pjesë më e vrarë dhe me i bartur kufomat deri në Batajnicë, me
dhunua sa më shumë dhe me hudhë kufoma nepër bunare…; një pjesë e shqiptarëve
me u plasuar maleve për ta shfarosur pastja pjesë pjesë, dhe një pjesë
shqiptare për ta larguar nga Kosova dhe për t` ia bërë të pamundur që të
kthehet sikurse popullsia e Krahinës Toplicës në 714 fshatra dhe 6 qytete më 1877
në Sanxhakun e Nishit. Lexo se afro 1 milion shqiptar ua larguan me dhunë nga
Kosova. Në lidhje me këtë, Borreli dhe Llajçaku i kanë harruar kampet e
përqëndrimit për shqiptarë në: Bllacë, Stankovec dhe Çegran (Maqedoni) si dhe
në Kukës të Shqipërisë. E vërteta, politika Evroperendimore e kishte të njohur
dokumentin “Patkoi”, por edhe programin “Toka e diegur”. Pra e them me
përgjegjësi, se qarqet profesionale sidomos në SHBA nuk e njihnin politikën
serbiane të 37 programeve nga viti 1836 e deri më 1999, për t` i shfarosur
shqiptarët. Lidhur me këtë, në nëntor 1998 në Mynhen të Gjermanisë provova për
ta spjeguar fenomenin e programeve serbe, por kujtë t` i tregohet, nga fillimi
e deri dy orë para përfundimit UÇK quhej terroriste, për të ndryshuar qëndrim
në fund, kuptohet pasi që u erdhi urdhëri nga Pentagoni se “UÇK nuk është
terroriste”. Pse mos të dihet se më
shumë i besonin Beogradit se sa një zëri të ndërgjegjës në “shkretirë” e që
kishte shansë ta kuptojë vetëm ndonjë ndergjegje sojnike si Nënë Tereza. E në
lidhje me këtë, hapur duhet ta themi se komplet bota Islame në anën tjetër
ishte me fashizmin e Milloshit, sa që në disa qarqe nepër Evropë dhe Amerikë,
pati filluar të çarkullojë disponimi se: “është shansa e shekullit se
shqiptarët musliman në konvertohën në katolik. Në anën tjetër serbët pravosllav
kishin planifikuar për 27 maj 1999 Kongres të kishave të krishtera në
Patrikanën e Beogradit, prej të cilit kishat do të dilnin të inifikuara, ndërsa
shqiptarët e anatemuar nuk do të lejoheshin të kthehen në vatrat e tyre
stërgjyshore. Në atë Kongres rreligjioz të Vaselenës do të merrnin pjesë edhe
disa kongregata islame, sidomos nga Rusia ku numroheshin se ishin 44 milionë.
Këto pazare ishin kurdisë qysh më 1985 por që i prishi lufta e UÇK-ës dhe
bombardimet e NATO-s së bashku në një front: NATO nga ajri, UÇK nga toka.
Ndërsa si rrezultat i kombinimit erdhi kapitullimi i Ushtrisë RFJ-ës pa kushte
më 9 qershor 1999 në Kumanovë.
Ngjarjet që e pasuan Kumanovën mund të
përmbledhën në: negociatat e Wjenës ku Mati Ahtisari imponoi një status të
Kosovës, të cilin pala shqiptare e pranoi duke shënuar një fenomen të ri në
diplomaci e që është: diskriminimi pozitiv. Kjo do të thot se Serbët në Kosovë
do të gëzojnë të drejta shtesë, të cilat nuk figurojnë në asnjë Kushtetutë të
Globit. Por, orteku i shkatrrimit të RSFJ-ës do të rrumbullaksohet me largimin
e Malit Zi nga federata më 2006. Ky fakt i ri e nxorri në shesh një të drejtë
shqiptare, e cila u kuptua LAKURIQ, se kur me serbët nuk mund të bashkjetojnë
as sllavët e lëre më shqiptarët, më në fund u kuptua se cili është rroli i
tigrit në Ballkan.
Më 10 qershor 2007 ndodhi vizita historike e
Bushit Ri në Tiranë i cili e shkrepi këtë fjali: “Çka është mjaftë, majftë
është, Kosova duhet ta shpallë pavarësinë”. Bota e civilizuar u step para kësaj
fjalie historike, e cila hapi energji të re në çështjën shqiptare; hapi zemarat
shqiptare se Amerika e Klintonit më në fund do ta kuptoj realitetin, sespe edhe
në Rambuje edhe në Kuamnovo, plaga nuk ishte sheruar në tërësi, sepse nuk
shkëputëshin prangat e robërisë, sepse është thënë nga goja e një Presidentit
Amerikan që simbolizon: mendim, shprehej
dhe veprim të lirë-shprehë të drejtën e grantuar se liria: do të mbrohet në
Kosovë –Dradani, me logjikën e diturisë, mençurisë dhe forcës armatosur.
Më 17 shkurt 2008 ndodhi shpallja e Pavarësisë
Republikës Kosovës nga Parlamenti i Kosovës, ku ishin të pranishëm edhe
deputetët serbian, por edhe shoqëritë civile dhe të ftuarit respektiv, me çka
Serbia nuk u pajtua dhe drejtoi ankesë në Gjykatën Ndërkombëtare të Drejtësisë.
Lidhur me këtë, më 2010 erdhi verdimkti i Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë
se: Shpallja e Kosovës shtet sovran dhe i pavarur nuk e cenon të drejtën ndërkombëtare.
Me këtë akt të gjyqësisë supreme në Glob, Rrezolutën 1244 e KS OKB e plasoi
vetëm si akt të shënuar historik. Kjo vlerë i mbeti rezolutës si histori.
Pas shpalljës pavarësisë Kosovës erdhën njohjet
e shteteve të ndryshme të botës sa që numri i tyre arrijti në 116. Ndaj këtij
realiteti, sidomos do të reagohet me të gjitha mjetet nga Rusia dhe Kina, po
edhe nga diplomacitë e shteteve që kanë shembuj Kosova brenda tyre, e më së
shumti nga Beogradi. Në këtë reagim do të bashkangjitet me hapa të sigurtë në
kundërshtime nëntoka serbiane, do të bashkangjitën të gjitha mbeturinat që e
kishin përkrahur fashizmin e Milloshevit në Veri të Kosovës, sidomos. Kështu,
ngadal por sigurt Veriu i Kosovës do të avansohet në temë kujdestare, për ta
shfrytëzuar nxënsit e Milloshit dhe Shesheli që t` i fitojnë zgjedhjet në Serbi
me një perqindje rekorde, duke punuar në kanale të caktuara, sidmos në
defaktorizimin e shtetit Kosovës. Defaktorizimi do të provohet të forcohet në
tri fronte nga qarqet serbiane: 1. Duke e shfrytëzuar okupimin e Krimensë nga
Rusia fashiste më 2014; 2. Nga lufta imperilsite e Rusisë duke e sulmuar
Ukrainën dhe 3. Duke shfrytëzuar pozitën e shteteve të Evropës që nuk e njohin
Kosovën, si Spanja që nuk e njeh pashaportën e Kosovës dhe Sllovakia që ka
“Kosova mbrenda saj”. Me këtë realitet BE tregoi se për Kosovën është “tigër
prej letre” që kërcnon viktimën dhe favorizon xhelatin, madje me investime
miliarda Euro, të cilat tash duhet siguruar me çdo kusht, sidomos Gjermnia. E
nëse i theksojmë këto realitete, shumë kush do të na kualifikojë se jemi kundër
tërë botës, sikurse po orkestron Edi Rama. Po, e dijmë prapavinë dhe vesin e
këtij njeriu. Po mos të mendoi se Kosova është PDSH, apo Sali Berisha. Ramo,
Kosova ka me të dalë kapuç me mangë ty personalisht.
A po ndryshon politika
Evroperendimore ndaj Kosovës më 2023
Pa asnjë elaborim eksplikativ jam i obliguar ta
shtrojë purtjën: Sa kohë i duhet Kosovës ta dëshmojë “pafajësinë”, kur kundër
saj janë ngritur shumë zëra pa asnjë argument politik. Kjo pyrtje e shtruar në
nëntitull sipas: Edi Ramës, Baton Haxhiut dhe Aleks Sorrosit është problematike,
për faktin sipas Batonit se: “Albin Kurti qenka, i njejtë sikurse Ali Shukriu
dhe Rrahman Morina” për Kosovën. Akuzë e rëndë është kjo e shprehur edhe në
emër të Edi Ramës jo vetëm për Albinin, por edhe për të gjitha ata që e
përkrahin politikën e drejtë të VV-Kryeministrit Albin Kurti, që Kosova njëherë
e përgjithëmonë të shkëputet nga robëria dhe pazaret meskine sepse nuk ka
askush të drejtë për të dhuruar asnjë centimetër të tokës që quhet Kosovë.
Kuptohet se Albini po ua prish pazaret shumë kujtë, sepse Sorrosi me të gjitha
mjetet po lufton që dy gjëra të dalin në plan të parë gjatë kësaj vere të
nxehtë: 1. Të ngritët një luftë lokale në Kosovë, dhe ai të shet armatim duke i
bërë argat kufomës gjallë por shumë të rrezikshme, që quhet Rusi. 2.
Eventualisht me ndrrimin e pushtetin në Prishtinë të ndërtohet një asociacion
në Veriun e Kosovës që ka ingerenca ekzekutive për t` i përvetësuar minjerat e Trepçës. E kjo çështje
krijoi këto ditë të vizitës së Edi ramës në: Shkup, Prishtinë, Sarajevë,
Podgoricë dhe Beograd një kërkesë të re nga Beogradi që Çështja e Kosovës në
qitët sërish në Këshillin e Sigurimit të OKB. Por, të zmeruar për deshtimin e
Ballkanit Hapur, edhe Tirana doli me propozim se duhet akorduar një konferencë
e mbylluar për Kosovën dhe aty palët nuk duhet lejuar të largohën deri sa të
arrihet qëllimi i pazarit, ala shkolla e Eduard Greit më 1913: “E sakrifikuam
Shqipërinë dhe e siguruam paqën në Ballkan”. Por shqiptarët po pyesin në
vogelsinë e tyre, deri kur më pazare me tokat shqiptare. Ne nuk jemi kusur as e
Ukrainës, e as e Tajvanit apo Kores Veriore.
Edi Rama vepron me Kosovën sukur të ishte pëlhurë e tij për vizatim
Dërgimi i Projekt Statutit për Kosovën në Berlin
dhe Paris nga Edi Kristaç Rama ka përmbajtje të trefisht të tradhtisë
kombëtare: 1.Me u amortizuar Qeveria e Albinit duke biseduar për Statut të një
pjese të Kosovës dhe rreth tij; 2. Me u konfrontua Albini me BE dhe SHBA-t për
çështje parimore politike dhe territoriale duke krijuar Republikë serbe edhe në
Kosovë, sepse Dodika ka për eksport, sa që ata po i shesin armë edhe Ukrainës,
ndërsa në Kremlin A. Vuçiqi po thot se atë “punë po e bëjnë firmsat private”;
3. Mos me u marrë Qeveria e Albinit me ndonjë luftë ofenzive kundër Open Ballkanit,
por me u marrë me mbrojtje nga akuzat që i vijnë edhe nga: opozita në Kosovë, nga
Edi Rama dhe Perendimi i “egër”, për mos me u marrë me çështje ekonomiko politike
të shtetit.
Politika Evroperendimore tani për tani ndaj
Republikës Kosovës po tregohet se ka ndryshuar!. Këtë fakt nuk mundet më askush
ta fut nën tepih, ose ta injorojë, sepse disa pengesa EB tani i ka publikuar
edhe pse shtihen dhe thonë se janë sekundare. Mu për këtë fakt, kanë marr hov
kritkat nga çdo anë kundër Qeverisë Kosovës, sepse çështje mbi çështjet është
bërë Lufta në Ukrainë, prandaj Albin Kurti u dashka për çdo kërkesë të
Beogradit të thot PO! E shtroi pyetjën, mos po u mbetët në fyt kjo “kafshatë që
nuk kapërdihet” edhe pse nuk është e mjerimit, por është bukë e ngjyer në gjak
arbror 1997-1999. E këtu, Albin Kurti nuk pajtohet sepse ende e ka kmishën e
përgjakur. Nuk e shkel Albini gjakun e Adem Jasharit me asnjë çmim.
Çka shkruante Vllada Dapçeviq më 1989 në lidhje me Çështjën shqiptare
Po e citoj në origjial dhe nuk e përkthej sepse
Batoni e din serbishtën dhe ia përkthen Edi Ramës dhe Sorrosit shumë lehtë. Nuk
është tekst i rënd, por ka peshë plumbi për çdo gjaksor. Pason teksti: “Valjada
ni sa jednom zemljom, s interesima nijednog naroda nije se toliko bezoçno
trgovalo na mirovnim konferencijama posle prvog svetskog rata, kao shto je to
sluçaj sa albanskim narodom. Ono shto se dogadja na Kosovu danas (1989),
upuçuje na realnost shto se dogadjalo 1920, a i posle jer su Albanci zapamtili
shto se dogadjalo nad njima i 1877 godine . To shto se dogadja danas u Srbiji
(1989) je çisti fashistiçki scenarij…I nema sile, koja bi speçila albanski
narod da ostvari svoju opredeljenost, jer su Albanci stvorili svoju
intelegenciju, svoju nacionalnu svest da ih vishe nije moguçe vratiti na nivo
prije rata, kada bilo koji Srbin mogao da ubije Albanca i za to uopshte nije
odgovarao…”. (Vllada Dapçeviq, Mladina 1989). Sigurisht se Edi Rama këtë gjuhë
(serbishte nuk e din) por ka përkthyes që ia servojnë pa asnjë honorar. Nëse
nuk ka pare, le t` i nxjerr do nga MecDonaldi i Kuksit ose nga Alke Sorosi apo
Alek Vuçiqi!.
Të përfundijmë: Sorrosi mundet të dirigjojë
qoftë edhe me Amerikën, qoftë edhe me ndonjë shqiptar nga shkolla e Esat Pashës
dhe Zogollit, por me kombin shqiptar nuk ka aftësi. Madje nuk ka aftësi me ia
ndalë gojën Deputetës Britanike kur tha: Kishat dhe manastirët serbe në Kosovë janë
kthyer në deponi armatimi ushtrak. Prandaj në këto rrethana nuk na hyn në punë
as nacionalizmi llafazan e Sali Berishës; Nuk na hyn në punë as draft Statuti i
Edi Kristaçit për t` ua përmirësuar jetën serbianëve në Kosovë, se janë në hall
nga shqiptarët që vetëm dhuna i diciplinon shqiptarët e egër; Nuk na hyn në
punë as qëndrimi i Opozitës në Kosovë e cila po shkrumohet në luftën partiotike
për pushtet. Sidomos nga Memli Krasniqi mileti po pret me na e kendua ndonjë
këngë Rrep (Rep si të dush). Unë nuk e kuptoi muzikën politike as pikturën
apstraket, as letërsinë voksiste, por e ftoj diken dhe m` i përkthen shqip,
këtë injorancë të paparë!
Mbi të gjitha po më vje inati, po jamë i
shkollës Adem Demaçit dhe nuk mund të urrej askend se: Ushtarët e Republikës
Turqisë mike që erdhën dhe u instaluan në Veri të Kosovës, po sellin qetësi dhe
“urtësi” atje, sepse për ndryshe dihet pozita e tyre. Ata kanë përvojë në këto
vise dhe në këto mentalitete ballkanike.Tani janë miqë të vërtetë me Turqinë
Kemajliste dhe investimet e tyre ruhen edhe me forcën e tyre.
Krejtë në fund po ia përkujtoi Edi Ramës, Alek
Vuçiqit dhe Sorosit se: Më 1998 KS OKB i pati aprovuar TRI rrezoluta për
Kosovën. SHBA nuk largohën nga Kosova sepse jemi trevë gjeostrategjie e tyre.
Në të tri Rrezolutat e KS OKB për Kosovën më 1998 ishte e vizatuar uanimisht
Kaptina VII e Katrës së OKB. Në atë Kaptinë sidomos neni 43 njohton se: “do të
përdorët forca e armatosur, nëse Serbia nuk e pushon terrorin mbi shqiptarët e
Kosovës. Terrori ushtrak dhe policor ka pushuar më 10 VI 1999. Por intrigat
ushtrake, policore dhe rreligjioze serbe ende janë në veprim, kuptohet me
ndihmat e shqipfolësve. Por le të dihet se Shqiptarët i kanë në shuplakë të
dorës të gjitha informatat dhe opecionet e Sorosit si bos i çdo intrige ndaj
shqiptarëve. Ju lutëm mos na nënçmoni, nuk jemi më “turma e Vlladan
Gjorgjeviqit”, nuk jemi më asnjë milimetër të zhytur në ideologji, sespe
“bishtin ia kemi falë Rusisë dhe Serbisë që janë belagji të kualifikur”. E pse
mos të thuhet se: Populli i Kosovës është më properendimori; më pro amerikani
në botë. Ju na denoni, por do të vijë dita kur do të hiqni dorë nga këto
krcnime sikurse u larguat nga termi “terrorist” në fund të vitit 1998. Pra çdo
gjë e ka fillimin, por edhe fundin.
Më 10 korrik 2023
