Hollësira fatale

NGA TEODOR KEKO

Vana B. u shfaq në skajin e djathtë të rrugës të mbushurme shitësa ambulantë tëtë gjitha racave, pikërisht atë çast kur Erioni po mendonte, se çfarë mrekullije do të ishte, sikur ndonjë prej ambulantëve të vegjël rom të ulurinte, duke ekspozuar Vana B. – në:

-Shikojeni këtë alamet copë! Kush e kërkon ta blerë?...

Sa të kushtonte do ta blija, mërmëriti ai, pa ia ndarë sytë tjetrës teksa i afrohej me ecjen e saj mospërfillëse e nerva-shkatërruese.

Kishte rënë keq brenda me Vanën pas asaj darke nën vrushkujt e tërbuar të shiut, që sa nuk i thyen dritaret e restorantit, e me vetëtimat e një pas njëshme, si copëra limoni mbi peshkun në pjatancë. Ishte goditur drejt e në tru nga vështrimi i saj pak pjerrtas, as i ftohtë e as i ngrohtë, i padëshifrueshëm, dhe gjatë gjithë asaj darke pati patur dëshirën e marrë të zgjaste pëllëmbën e t’i përfshinte gjinjtë e saj as të vegjël e as të madhej, ato gjinj si domate eksporti,me peshë e formë ideale, për t’i shtrydhur pastaj ngadalë, duke kundruar thithat e tyre të ngritura lart. Mirëpo , kuptohet, asgjë e kësaj natyre nuk pati ndodhur dhe ai, si një frikacak e tinzar tipik, e kishte bërë realitet dëshirën nja një javë më pas në ëndërr.

-Mirëmëngjes! – e përshëndeti Vana B., duke e puthur lehtë në faqe e duke mbledhur me kujdes fundin e ngushtë rreth kofshëve, teksa ulej bri tij.

-Si nuk i bërë një herë punët tamam, një nga një! - psherëtiu Erioni duke nuhatur parfumin e saj, ndërkohë që Vanës i qeshën sytë djallëzisht.

- Nuk është as vendi e as personi adapt për ta bërë atë punë shtruar!- ia ktheu qetësisht, pastaj, si porositi një lëng portokalli, hodhi këmbët një mbi një, gjithë me kujdes, që mos i zbuloheshin kofshët e bukura më shumë nga ç’duhej, dhe ndezi një cigare. Një cigare të bardhë e të hollë, si gishtrinjtë e saj.

Erioni u bë shpërfillës në fytyrë. I bëri shenjë një ambulanti të vogël se nuk dëshironte të blinte cigare, pastaj iu kthye tjetrës:

-Ti, mund të më refuzosh ditën, por natën je totalisht e imja, me gjithë seks, lecka e komçka bashkë! Vetëm ta shohësh vetveten se si e bëna të punë!

Vana u shkri. Ra mbi tryezën e vogël, duke e mbuluar atë tërësisht me kaçurrelat e saj të zeza e të dendura dhe pyeti gjithë kuriozitet:

-Pa hë! Si jam?

Erioni u mendua një hop ia ndarë sytë. Dukej sikur nuk donte të fliste për atë film tejet personal, të parë e stërparë vetëm prej tij, mirëpo diçka ia zbuti vështrimin dhe ai ia nisi rrëfimit me sytë tashmë të hedhur nga rruga, ku njerëzit ven e vinin nga të gjitha drejtimet në një kaos të plotë.

-Mbrëmë po hanim darkë të dy. Ishim në një restorant të çuditshëm, me muzikë dhe pa klientë e kamarierë...

- E mora vesh fundin!- ia preu ajo. – Mos vazhdo kot!...

E shqiptoi këtë fjali mospërfillëse, pa ia ndarë sytë Erionit, mirëpo krejt papritur ai u zgjat drejt saj e i këputi një të puthur të mirë mu në cep të buzëve të saj të plota me dhëmbët e bardhë të dalë paksa përpara, një të puthur që e bëri gri Vana B.-në dhe e hutoi keqas kamerierin dhe e sëmuri me parkison, derisa i dridhej në atë farë fjeje goja me lëng portokalli në dorë.

Vana priti sa ia mbathi kamerieri i tmerruar, pastaj i tha nën zë Erionit, duke fshirë buzët me shpinën e pëllëmbës së saj hollake:

-Ti, qenke farë idiot!

Tani ishte purpur. Tamam si flamur kombëtar, kuq e zi! E skuqur, me flokët pis të zeza dhe me gjinjtë e plotë, që i hidheshin nga rrahjet e zemrës lart, ishte një Vanë tjetër, ajo e zemrave!

Erioni e kundroi të gjitha këto, por ndjehej se pak përshtypje i bënin. Siç i rrihte mendja Jezuit të gozhduar të gozhdët, edhe atij i ishte fiksuar mendja te mënyrase si mund të bëhej realitet ajo ëndrra aq seksi e magjike.

-Gjoksin e kishte pa rrudha, - ia nisi si me vete ai, - numur tre, me një thithë të plotë...

Vana qeshi lehtë. Tjetri i kishte rënë pikës. Ajo ishte e asaj mase!

-Mos ke pirë gjë? – nuhati ajo, duke u zgjatur drejt tij. Pastaj u tërhoq e shtoi qetësisht: Le që tani ty nuk të bën më dëm alkooli, i bën, ti, dëm atij!...

Tjetri nuk ia vuri veshin. Tashmë i qenë ndezur motorët!

-....Kurse kofshët i kishte të lëmuara. Pa asnjë qime e pa pikë yndyre. Po gjëja më e mirë ishte beli yt. Unë nuk kam provuar bel më joshës! Të hynte e të dilte nga pëllëmba, si me magji! Lëvizte gjithë kohën si kushinetë! ....

Vana B. u trishtua befas. Filloi të vizatojë me gisht në suprinën e tryezës, pastaj pyeti befas:

-E bëmë, si përfundim atë punë?

Mori si përgjigje një PO të thatë, pa pikë emocioni.

-Si isha?

-E shkëlqyer! E ngushtë, rënkojë lehtë, i mbaje sytë mbyllur dhe kërkoje mamin gjatë kryerjes së aktit...

Vanës iu varën disa fije rricash anash faqesh të kërcyera paksa. Tani i lexohej qartazi trishtimi.

-Po flokët deri ku më arrinin? – e pyeti ajo, duke menduar vetëtimthi se ai nuk e kishte parë kurrë me flokët të lëshuar.

-Deri te kërthiza, - ia ktheu Erioni. – Më kujtohet mirë, sepse u detyrova të t’i hap flokët, kur desha të të thithja gjinjtë!...

Vana B. heshti një hop pa ia ndarë sytë e saj pa shprehje. Pastaj hapi gojën aq joshëse e artikuloi:

-Atëhere, ç’kërkon tani prej meje?! Tek unë ty të shtyu kurioziteti. Në ëndërr, ti, i ke parë të gjitha! Të betohem! Unë jam krejtësisht ajo, që, ti, ke parë e prekur në ëndërr!...

Dhe sakaq ishte në këmbë me çantën e hedhur në sup.

-Po të mos kishe hyrë në këto hollësira, mbase do të bënim diçka. Me atë mendje erdha. Tani nuk ka më kuptim!- tha e iku gati duke dënesur.

Fill pas këtyre fjalëve ndodhej në rrugë. Ecte ngadalë, me vithet e kërcyera, që i vallëzonin lehtas, tamam si në ëndërr...

Për nji hakmarrje t' bukur

Nga antologjia e përkthimeve të Nikollë Dakajt, me autorë antikë grekë, romakë dhe italianë. Botuar me pseudonimin Basho Jona, një nxënës dalë nga shkolla françeskane në Shkodër, ka përkthyer nga origjinali me një shqipe të pasur dhe të ëmbël Homerin, Virgjilin, dhe mjaft poetë të tjerë pas tyre. Jokli shkruante se letrat latine kanë gjetur “një zotni, një njoftës mendje hollë dhe të dijshëm”. Dakaj iu bashkua grupit intelektual të të rinjve shkodranë të viteve ‘40 si Lem Deda, Arshi Pipa, Kolë Ashta, Pashko Gjeçi etj. Jeta e Dakajt në fabrikën e tullave, në një mjerim të skajshëm, kaloi në dy burgime nga diktatur

Për nji hakmarrje t' bukur

                 Dashuria..

(50-15 p.e.s)

Nga “Elegjitë” (libri I, v. 1 - 22 )

Mbramë, kahë vetëm, oj dritë, po endesha natën i dehun

E me vete si shok rob nji s' e kisha për be,

po m' del para nji çetë vogëlushë, nuk e dij se sa çuna,

dhe u tmerrova aq shumë sa nuk ma mbajti me i njehë

Disa ishin me pisha në dorë, disa me shigjeta

do, me pranga tue krisë, kqyrshin me m' lidhë aty fill

Lakur veç ishin të gjithë e, ndër ta, ai ma lozonjari:

"Kapeni -thirri- këtë, a nuk po e njihni kush a ?

Ky ish, mu për këtë ajo vasha e zemrueme tha lidhnje,"

dhe, sa i foli këto, laku rreth qafe m' u drodh.

Njëni tha: "Futnje në mes! e tjetri dhe ma i egërsuem:

"Do vra -shfreu- ky njeri që s' po na njeh për hyjni!

Ty, more, ty, ditzi, rrin e t' pret ajo orë e përore

e ti s'dij se në ç' derë shkon e troket, more i mjerë!

Ah, kur ban e ia hapë ajo kezes Sidone lafetat

e rretheqark ata sy nisë me madhni t' i lëvisë,

ty nuk të mbulojnë ato erzat e bimvet Arabe,

por ato që me dorë vetë dashunija gatoi.

Faleni, vllazën tashi; dashuni besatare na foli

dhe shtëpis ku na tha, ja, ku iu kapëm në prak!"

Dhe, si krahve sërish ma hodhën guberen e hequn:

"Ik tash -më thanë- e shiko: natën me ndejë në shtëpi!"

Metamorfozat

OVIDI

(43 p.e.s -17-18)

(Libri 1, v. 1 - 25)

Zemra më heqë të këndoj se si trajtat u patën këmbye

n' trupën të ri. Perendi - mbasi vetë këmbyem ato i patët –

trillit m' i jepni ju jetë e kangën ju ma filloni

që kur bota qe zanë e deri n' ditët e mija.

Para detit e dheut e qiellit, që kemi përsipër,

gjithë natyra në botë veç nji fytyrë ajo kishte,

që na e quejshim Kaos: nji lamsh i vrashtë e i përziem

 e jo tjetër veç rreshme në vend e në të kapërthyem

farët e sendeve t' ndryshme, jo t' lidhuna mirë në vetvete.

S' kish asobote Titan që t' i jepte dritë rruzullimit,

as edhe Febja tu' u rritë s' i nxirte brinat e reja

as e rrethueme me ajr nuk rrinte varë endë toka,

mirë në peshat e veta zatetë, e as Amfitritja

krahët hapë nuk ia kish anembanë rrokullis tokësore.

Kahë kishin ndodhë aty bashkë dhe toka, dhe uji, dhe ajri

toka s' kishte qindresë, e pazoja ishte suvala,

dritë edhe ajri nuk kish. Asgja trajtë s'kishte të vetën,

e s' pushonte beteja nji herë, pse, përbrenda nji trupi,

përleshej acari me vapën e të butat me t' fortat.

lagështina me t' thatën e të lehtat bashkë e t' randat.

Kët ngatrresë nji hyjni e natyra ma e mirë e fashiti

kahë ndau qiell e tokë e detin nga dheu e shkëputi

e prej ajrit të mugt e pastroi pasqyrën e qiellit.

E, si nga lamshi i errtë i nxori të lira të gjitha,

nguli gurë e kufi e nji paqë vendosi miqsore.

Lukreci

(99 - 55 p.e.s)

Natyra e sendeve

(Libri 1, v. 1 - 43 )

Nanë e bijve t' Eneut, o gëzim i hyjnivet e i njerzvet,

Venus e bardhë, që përposh rrokullueseve shejza të qiellit

detin plot me lundri e trojet mbushë me prodhime

i mban gjallë, pse të tanë gjinija frymore prej teje

zëhet e, sapo lën, kundron vezullimin e diellit;

(ti, perendeshë, ti shtërgatat i tretë, ti reve të qiellit

u jep udhë, e, me t' ardhë, ty të kandëshme buca Dedale

lule të çelë përgjithanë, ty të qeshen ujnat e detit

dhe të kandritë i këthiellë anekand ty qielli me drita;

pse, sa t' bajë me dalë e bardha ditë e pranverës

e të filloje me fry e pëlleshmja erë e Favonit,

shpeztë e ajrit, përkulë nga shigjetat e tua në zemër,

lajmin fillojnë me përhapë se ti hapat i theke me ardhun;

n' bar të kërthnestë që m' at-herë bagëtit stërkaten egroshe

edhe lumejt e bymyem kapërcejnë, kështu ngrohun ndër tejza

mbrapa të merr me dëshirë, ngado që t'i prijsh, gjithësija;

ty, që ndër dete e ndër male e ndër lumej të rrëmbyeshëm

e n' folëte zogjve ndër gjethëe n' fushat e blera

t' gjithave dashuni ndër zemra u ndezë ambëloshe;

që me dëshirë gjinin ta përhapin brez përmbas brezi;)

ty, që vetëm sundon natyrën e sendeve t' gjithën

e pa ty në dritë, tërthoreve t' epra të dritve,

as nuk del ndonji gja, as e kandshme s' rritet e hirshme;

ty due shoqe me t' pasë gjithkund ndër vargjet e mija,

ku synoj t' ia këndoj natyrën e sendeve t' gjithën

këtij Memasit tanë, të cilin, lumë perendesha,

deshe ta ndaje me gisht përherë me të gjitha të mirat.

Fjalve, pra, perendeshë, ti hir m'u jep t' amëshuem

dhe ban që ndërkaq dhantit mizore të luftës

si për tokë si për det të shutiten e t' shuhen të tana,

pse me nji paqë të qetë veç ti kafshatën e mordes

e kë n'dorë ta gëzojsh, kur luftat i ka për nën urdhën

Mart armforti, që shpesh në prehnin tand yjen e ulet

i ndërkryem përgjithmonë nga shigjeta jote dashnore

e, kahë sillet e t' kqyrë me qafë të lakueme përmbrapa,

n' ty, perendeshë, ata sy, tue dihatë, i kullotë i roshkuem

e n'gojë rrin e t'shikon tue pritë se çka do t'i thuash.

Kur ta kesh, perendeshë, në prehnin tand të shejtnueshëm,

merre me t' mirë gjithandej e me fjalën e ambël përore

lypja paqën e qetë, o sokoleshë, për Romakët,

pse, sa ne t'na e mbulojnë atdhen këto mjegullina,

zemra s' na ban të punojmë, as pinjollza e ndritun e Memit

s' ka se si me iu shmangë ndër këto rrethana detyrës.

Karduci

1835-1907

Kaut

Të dua, ka i butë, e t'ngrohtë nji ndiesi

n' zemër më ndezë, të paqtë e viganore

o si shtatore kur me madhëri

arat kundron të lira e begatore,

o kur nën zgjedhë përkulë me ëmbëlsi

njeriut i bahesh krah n'punën ditore;

ai t' thrret e t' therë, e ti me ngadali

sytë rrotullon tue i gjegjë me t' butë përore

Nga feçka e gjanë, e zezë e e lagështitur

shpiti t' qet tym e si hymn i gëzuar

t' përhapet bulurima nëpër erë

e n'kaltërsinë ambloshe t'syve t'ndritur,

e haptë e e qetë shkon tue t' u pasqyruar

 heshtësia hyjnore e fushës s'blerë.

Leopardi

(1798 -1837)

Silvias

Silvja, vall, të kujtohet

prap ajo mosha e gjallë e jetës sate,

kur bukurija ndriste

në sytë e tu të qeshun e bishtnojsa,

e ty, ashtu t' gëzueme e mendimtare,

praku i rinis të priste?

Jehojshin at-hera dhomat

e qeta e rrugët rrotull

prej zanit tand përore

kahë, krejt e dhanun mbas punve femnore

me zemër plot këndoje

për at t' ardhme gazmore që n' mend kishje.

Ish maji i lulëzuem, e mësuem ishje

ditën ashtu ta shkoje.

Unë mësimet e bukura

herë-herë tue i lanë e letrat e djersituna,

ku t' parën moshë të jetës

e 'i pjesë ma t' mirën dam ia shkoja vetes,

që nga balkonet e kullës atnore

jehun përgjoja t' zanit tand e dorën

e cila pa pushue

t' lodhshme pëlhurën shkonte tue përshkue.

Të kthielltë kundroja qiellin,

e t' artat udhë e kopshtet,

e mandej detin atje larg e malet.

S'e thotë dot gjuhë njeriu,

çka m' ndjente at-hera gjiu.

Sa mendimet e ambla,

sa shpresat e sa zemra, o Silvja ime!

Si na dukej at-hera

jeta njerzore e fati!

Kur gjithat shpresë me mendë shkoj tue përbluem,

i thartë e i pangushlluem,

më hypë mue nji mendim

e m' kthen përsri idhnija e kobit tim.

O natyrë, o natyrë,

pse nuk e jep ma vonë

çka ti ma parë premton? Bijt tu aq keqas

përsë i mashtron gjithmonë?

Ti, pak pa e veshkun dimni malit gjethen,

lodhë e këputë përmbrenda nga lingata,

u shove, o njomza e re. Ti s' e gëzove

lulen e moshës sate;

nuk ta lëmoi ty zemrën

ai lavdi i ambël, tash i të zezve krela,

tash i kqyrjeve dashunore e shkitse,

as me ty shoqet kremtave n' shoqni

s' folën për dashuni.

U shue edhe njifilli

e ambla shpresa ime: vjetve t' mija

fati nuk deshi fare

t'u buzqeshte rinija.

Ah, si ma lë kët botë,

o shoqe e dashun e moshës rinore,

o shpresë e lame n' lotë!

A kjo asht bota? A këto janë gëzimet,

e dashunija, e veprat, e andrrimet

që për to bashkë bajshim kuvend përore?

A ky asht fati i breznive njerzore?

Kur e pash të vërtetën,

ti re, o e mjerë perdhë, e me dorë shtri

vdekjen e ftohtë së largu më tregoje

edhe nji vorr të zi.

Shkodër, më 18.8.1961

Hanës

O hanë aq e pëlqyeshme, më kujtohet

si, tash nji vjetë, këtu përmbi kët kodër

unë vija plot idhni me të kundrue:

e ti at-herë i bije këtij pylli

sikurse tash, që krejt e kë ndriçuem.

Po e vrantë e e dridhun, nga vesina e lotve

që m' vezullojshin n' sy, fytyra jote

m' dukej atbotë me u pam, përse e mjerueme

ish jeta ime, e asht, e gja s' ka ndrruem,

o hana ime e dashun. E, pra, m' kandet

m' e përkujtuem edhe me i njehun motet

e dhimbjes sime. Oh, sa e kandshme duket

n' kohë të rinis, kur prap e gjatë a shpresa

e t' shkurtë e ka gjithnji kujtimi shtegun

me i përkujtuem do gjana të kalueme,

sado t'jen t' zymta e t' mos jet ulë ngashrimi.

Shkodër, më 16.8.1961

Petrarka

(1304 -1374)

Kangët e Laurës

TINGËLLIMA 1

O ju që po dëgjoni n'rima plot

jehonën e rënkimeve të mia

n' at moshë të re ku m' pat lajthitë rinia

dhe isha pak ma tjetër seç jam sot,

e at stil të larmë ku flas e derdhi lot

mes mija brengash e dhimbjesh me mija,

n' qoftë kush që e ka ba provë ç' asht dashuria,

jo veç më falë, por edhe më del zot.

Fort mirë e sheh tashi se prrallë u bana

në popull mbarë për bukur njado kohë,

sa turp me vete m' vjen nga vetja ime,

pse vetëm turp më sollën ato andrrime,

që m'banë me ra n'pendim e hollë me njohë

se mbi dhe andjet andrra janë të tana.

TINGËLLIMA 2

Për nji hakmarrje t' bukur

Dashuria dhe njimijë gjaqe t' m' i marrë në nji ditë,

befasi çohet e më del në pritë

me hark në sy tue ruajtë t' i qaset flia.

Tek ishin strukur thellë fuqitë e mija

n' zemër e n' sy për mbrojtje përgatitë,

kur heshta e vdekjes aty ma ka ngjitë,

ku qenë topitur shigjeta me mija.

N' at sulm të befasishëm turbulluar,

 fuqitë e mia dot nuk i përmblodha,

t' i rrokja armët n' at grimë vend përsri

ose n' kullë t' epër t' mendjes tue kaptuar,

tinzë t'i rrëshqisja rrezikut ku u ndodha,

që prap dua t'i rrëshqas, por s'kam fuqi.

TINGËLLIMA 3

Ish ajo ditë që edhe diellit drita

nga dhimbja për Krijuesin iu errsua,

kur rashë në lak e m' patën robërua

sytë e ti t'bukur, Vashë, e gja nuk dita.

S' ish vendi as koha t'u viheshin prita

sulmeve t' Dashurisë e pa u kujtua

midis dy dhimbjeve ma nisën mua

brengat e forta që po m'brejnë përdita.

M' zu Dashuria fare n' befasi

e sytë e mi q' aty m'u banë dy kroje,

që tue buruar përngahera mbetën,

por nuk m'u duk se bani aq burrni,

kur mua m'plagoi pa asndonji mburoje

e asaj, ngjeshë n' armë, as ia rrëfeu shigjetën.

*Plagosja dashunore e Poetit ngjau në kishë të Premten e Zezë më 6 prill 1327, kur nuk e priste fare.

Katuli

(85-54 p.e.s)

Trumcaku (Kanga II)

E dashura e Katulit mbante nji zog për të kalue kohën, të cilin me sa duket ia ka dhurue vetë poeti.

O trumcak, ti, gëzimi i vashës sime

-Me të cilin lodron dh' e mban në prehën,

T 'cilit bul'n e gishtit i qet kur sulet

Dhe kah don ta nxisë idht' m'e qukatun,

Ndërsa mue nji dishir përbrenda m' kallet

Për të ba nuk e dij çfar' loje t' kandshme

Asaj dhimbjen për t'mujt' me ia letuem

Thom se i ulet atbot' zjarmija e madhe

-Porsi ajo me lodrue me ty të mujshem

Dhe të zemrës me i hjek' t' idhtat kujdese!

 (Njaq kjo gja më pëlqen, sa thon' se e arta

Mollë i pati pëlqye vashës kamblete

Që ia zgjidhi njat brez nga mot të ngjeshun).

-V. 12 vashës kamb-lete: Atlanta, e cila kishte dëshmue se do të martohej veç me atë që do ta mundte në vrap, e Hypome-ni ia doli kësaj pune me dredhi tue i lëshue në vrap e sipër nje - nën nga tri mollat e arta që ia kishte dhurue Afërdita.

KANGA III

Vdekja e Trumcakut

Qani, o ju Dashunore , e ju Dishrake,

Dhe sa t' jeni ju gjindeja ma e pashme!

Pse ka vdekun trumcaku i vashës sime,

Ai trumcaku, gëzimi i vashës sime,

Që ajo donte ma fort se syt e ballit

Ngaqë i ambël pat qenë edhe ma njihte

Njaq mir' zojën e vet sa vasha t' amën,

As prej prehni të saj kurrs' u largonte

Por tash ktu, tash aty rreth tue flutruem

Veç te e zoja ndalohej me cijatun.

Ai por tash ka fillue nji rrug' të terrshme

Për njatje nga nuk lan' me kthye askendin.

T' zeza m' qofshi, terrina t' errta t' Ferrit,

Që përpini, ju , bukurit të tana:

Çfar' trumcaku shkëput' më keni mue!

Oh , çfar' kobi! Heu , o trumcak ti i mjeri

Se për pun' tande tashi vashës sime

Syzit, frym së lotuemi, zanë e i kuqen!

Horaci

(65-8 p.e.s.)

Arti poetik

N' i kërceftë në kokë piktorit

qafë prej kali t' i vendoje

kresë s' njeriut, dhe kraharorit

t' i mveshë pupla lloje lloje,

edhe ajo që nisi grua

peshk i zi t' shkojë me mbarua,

sapo syri n' të t'ju ndeshë,

rrini dot, burra, pa qeshë ?

Ma besoni, o Pizonë,

si piktura që përmenda

del dhe ai poem gjithmonë,

ku t' përzihen aty brenda

do fytyra krejt n' ajri

si te i smuri në kllapi

dhe gjakundi kambë e krye

n' trajtë nuk rysen me pëlqye,

Po, piktora dhe poetë

gëzojnë tagër e liri

me u përhapë siç duan vetë

 dhe në qafë s' u bje njeri,

prap veç them se nuk ka hije

t' egra e t' buta me i përzie,

zogjtë të çelin gjarpërusha

edhe qengja t' pjellë harusha.

Ndër do hyrje madhështore

me premtime deri n' qiell

vezullon lmaja ujore,

shkëlqen purpuri si diell,

ndër blerime rrjell rrëkeja.

dirgjet Rreni si rrufeja

dhe mes bredhave pas anës

vegon dhe faltorja e Dianës,

gjana t' bukura vërtetë,

 por këtu jo n' vend të vet.

Qiparisit ia përngjet

ti n' pikturë si jo ma mirë,

po sa pare ban, or bir,

tjetri t' hollat kur t' i lau

për aninë që deti çau

bashkë me lundrarin e ngratë

midis dallgve tue u rropatë?

Nisë e pate për kotrovë,

e si, vallë, rrota tu' u hovë,

ajo vegësh t' përfundoi?

Fundja, landa t'jetë ç' të dojë,

por nji cope t' vezullojë.