2012-08-07
Spiunazhi i Gjermanisë në Kosovë, misioni i dështuar
Der SPIEGEL
Marrëzia e tre agjentëve të Agjencisë së Jashtme Sekrete të Gjermanisë ka rrezikuar njërën nga operacionet më të rëndësishme të organizatës: ndërtimin e rrjetit të tyre sekret të informatorëve në Kosovë. Gjithashtu ka tendosur marrëdhëniet diplomatike në mes këtyre dy shteteve.
Kompania gjendet në njërën nga lagjet më të mira të kryeqytetit të Kosovës, Prishtinës, në një shtëpi të madhe familjare në një kodër, e cila shikon kah lugina në skaj të qytetit. Ndërtesa e bardhë është e rrethuar me gardh të hekurt. Në një shtyllë afër hyrjes kryesore qëndron një shenjë me logon e gdhendur të kompanisë, letrat LCAS, dhe nën të, tri ngjyrat: e zezë, e kuqe dhe e arit.
Një Mitsubishi Pajero me targa të Munichut është i parkuar prapa grilave. Perdet janë të mbyllura dhe dritat e forta të halogjenit me detektorë të lëvizjes janë instaluar nën strehën e çatisë. Një palë gërshërë krasitjeje gjenden para derës, dhe një skarë është në tokë. Anët e shtëpisë, me barin e prerë bukur, janë të gardhuara gjithashtu.
Gjermanët u futën këtu vjeshtën e kaluar dhe gjithmonë kanë qenë shumë të sjellshëm, thotë fqinji Hajredin Shala, i cili gjithashtu cek se njëri prej tyre rregullisht dilte për jogging. Por ai nuk po i shihte shpesh tre burrat. Ai tha se po jetonin vetëm, nuk kishin vizitorë, nuk flisnin shqip dhe kurrë nuk thoshin më shumë se tung.
Tani, mundësia e Shalës që t’i njohë më shumë fqinjët e tij ka kaluar. Të shtunën, të tre njerëzit e lanë Prishtinën me një fluturim special për në Berlin. Së shpejti, treshja – Robert Z, Andreas J. dhe Andreas D., do të përballen me një komitet të parlamentarëve gjermanë, të cilët kanë treguar interesim për rastin e tyre. Sipas të gjitha gjasave, ata kurrë më nuk do të kthehen në Kosovë.
Fytyrat në ballina
E pse të kthehen? Ata hynë në këtë shtet si agjentë të Bundesnachrichtendienst (BND), agjencia e jashtme gjermane për zbulim. Operacioni përfundoi me treshen në lajmet e mbrëmjes dhe fytyrat e tyre të rrumbullosura nëpër të gjitha faqet e para të gazetave gjermane. Një vëmendje e tillë nuk është e mirë për karrierat e agjentëve të fshehtë.
Policia arrestoi tre gjermanët afro dy javë më herët nën dyshimet se kanë gjuajtur eksplozivë në zyrën e Përfaqësuesit të Posaçëm të BE-së në Kosovë më 14 nëntor.
Lirimi i tre gjermanëve nga paraburgimi shënon përfundimin e një zënke të jashtëzakonshme diplomatike në mes Gjermanisë dhe shtetit të vockël e të ri të Ballkanit. Ndonjëherë, toni i mprehtë shkeli tenorin diplomatik që zakonisht është i matur, thotë një anëtar i Qeverisë së Kosovës. Në një pikë, shefi i punonjësve të Angela Merkelit, Thomas de Maiziere, e paralajmëroi kryeministrin Hashim Thaçi në një bisedë telefonike se Berlini mund të fillojë të mendojë për shkëputjen e ndihmave.
Mbetet të shihet se si do të ndikojë ky skandal në marrëdhëniet afatgjata në mes Berlinit dhe Prishtinës. Sidoqoftë, një gjë tashmë është e qartë. Duke iu falënderuar sjelljeve idiote të agjentëve të tyre, shërbimi i jashtëm sekret i Gjermanisë mund të ketë dëmtuar pa kthim njërën nga operacionet e saj më të rëndësishme.
Me vite, Kosova ka qenë rajon i madh operacional për BND-në. Pos që është politikisht jostabile dhe gjendet jo larg prej kufijve të Gjermanisë, është një çerdhe e krimit të organizuar me lidhje në Gjermani dhe është një shtet ku janë të stacionuar një numër i mirë i policëve dhe ushtarëve gjermanë. Ekzistojnë jo më pak se tri departamente të BND-së, të cilët fokusohen në Kosovë, duke përfshirë Departamentin Pesë, i përgjegjshëm për krimin e organizuar, departamenti i njëjtë, i cili në vitin 2005 siguroi se kryeministri Thaçi është figurë kyçe në rrjetin e mafias kosovare-shqiptare. Atë kohë, raporti i fshehtë shpejt u rrodhi mediave. Thaçi kurrë nuk ua ka falur gjermanëve këtë gjë.
Informata të zbulimit
Departamenti Dy, i përgjegjshëm për vrojtimin e telekomunikimit, është aktive në Ballkan gjithashtu. Në fund të viteve ’90, ky seksion nisi operacionin “Mofa99”, në të cilën gjermanët përgjonin bisedat telefonike në mes të anëtarëve të UÇK-së kontroverse. Operacioni ishte aq i suksesshëm sa që një numër i teknikëve gjermanë ishin stacionuar me vite në Ministrinë e Brendshme Maqedonase që të punojnë në “Mofa99”. Që nga ajo kohë, BND-ja ka mbajtur rrjet të gjerë të informuesve në mesin e funksionarëve të lartë të UÇK-së dhe administratës kosovare.
Kur agjencia sekrete deshi të matë situatën për forcat e armatosura te Gjermanisë, Bundeswehri, presidenti i BND-së, Ernst Uhrlau autorizoi një operacion shtesë në vitin 2006. Departamentit Një iu dha detyra e “mbrojtjes së forcave”, mbledhja e sa më shumë informatave që ishte e mundur që të garantohet siguria e trupave në terren.
Prishtina u zgjodh si bazë e operacioneve për misionin top-sekret. Kryesorët në BND po synonin dy qëllime: mirëmbajtja e kontakteve me informuesit dhe mbledhja e informatave zbuluese. Operacioni iu dha Departamentit 11A, të cilët, sipas skemës sekrete të alokimit të burimeve të BND-së, është e përgjegjshme për “përkrahjen e operacioneve të Bundeswehrit dhe koordinimin e zbulimeve strategjike ushtarake.” Përgatitjet mund të fillonin.
Më 12 prill 2007, dy njerëz, të cilët e identifikonin veten si Michael Hohenstein dhe Rolf Hagen, regjistruan kompaninë LCAS Koordinimi i Logjistikës dhe Shërbime të Vlerësimeve Hohenstein & Hagen GmbH në gjyqin komunal në Munich. Të dy bavarezët cekën se qëllimi i kompanisë ishte të japë “shërbime logjistike,” e cila nuk është edhe tërësisht rrenë. Kompania gjoja ka vetëm dy punëtorë, dhe gjendet në një park të zyrave me ndërtesa moderne prej xhami dhe çeliku në skajin jugor të Munichut, në Ottobrunn.
Ndërtesa në Alten Landstrasse 23 paraqet një front ideal për organizata që punojnë të fshehura. Aty ka afro dhjetëra kompani për kompjuterë dhe disenj, dy firma të ligjit dhe një prodhues i hartave në këtë ndërtesë modeste të zyrave. Një kompani tjetër mund të gjendet prapa secilës derë nëpër korridorin e gjatë. Ata të gjithë e ndajnë një kuzhinë të vogël dhe wc-të, por përndryshe s’kanë asgjë të bëjnë me njëra-tjetrën.
Misioni top-sekret
Një kompani e rreme si LCAS përshtatet aty në mënyrë të përkryer. Askush nuk e di se kush punon këtu, apo nëse po punohet ndonjë gjë. Shenja në derë tani është hequr. Një specialist i ri i kompjuterëve nga ana tjetër e korridorit thotë se kompania ka shkuar diku tjetër, por shton se ai pothuajse kurrë nuk e ka parë ndokënd aty. Por zyra duket thuajse është përdorur.
Një kompjuter gjendet në tavolinë, dhe një riprodhim i Kadinskyt është i varur në mur. Kjo mjafton për mbulimin e misionit top sekret të BND-së në Prishtinë. Ky është vendi ku operacioni filloi në shtator të vitit 2007. Më 5 tetor 2007, LCAS-ja ishte regjistruar zyrtarisht me kapital fillestar prej 2.500 euro nën numrin e regjistrimit 70453415 në kryeqytetin kosovar, dhe pronari ishte regjistruar si kompania ëmë në Ottobrunn. Kompania nuk ka qarkullim, nuk paguan taksa dhe mban asi profili të ulët sa që drejtori i një agjencie gjermane për punësim sot thotë: “Nëse kjo kompani ishte aktive këtu, unë do të dija për të.” Por gjëja e fundit të cilën biznesmenët e rinj nga Bavaria donin, ishte publicitet për kompaninë e tyre.
Një total prej 11 agjentëve të BDN-së ishin stacionuar në Prishtinë në kohë të ndryshme. Ata themeluan kontakte, hulumtuan situatën dhe morën pjesë në operacione spiunazhi. Të gjitha nën mbulesën e LCAS-së. Zakonisht, dy deri në tre agjentë po operonin në të njëjtën kohë në lokacion. Ekipi i fundit përbëhej prej Robert Z., Andreas J. dhe Andreas D., të cilët si shumë kolegë të tyre, ishin transferuar prej Bundeswehrit në shërbimin e huaj sekret të Gjermanisë.
Pyetje të sikletshme për BND-në
Robert Z. 47 vjeç është një agjent me përvojë, i cili ka shërbyer në disa misione të jashtme. Ai ka lindur në Constance dhe jeton në Baden-Wurttemberg. Ai jeton një jetë që s’bie në sy këtu, me gruan dhe vajzën e tij. Fqinjët e dinë se ka shërbyer në Bundeswehr, “por vetëm në rezerva.” Në fakt ai punon “diçka me kompjuterë,” thonë ata. Por ky identitet i dyfishtë është i zbuluar në kutinë e tij të postës, ku duken edhe emri i tij i vërtetë edhe emri i tij kod.
Z. dhe kolegët e tij ishin pjesë e një misioni aq sekret sa që as qeveria kosovare e as atasheja zyrtare e BND-së e stacionuar në Ambasadën gjermane në Prishtinë nuk dinin asgjë për të. Ambasadori gjerman njëlloj ishte në errësirë.
Të premten, më 14 nëntor, rreth orës 5:30 pasdite, një pajisje eksplozive shpërtheu para zyrave kryesore të misionit të BE-së, të njohura si EULEX. Agjencitë e lajmeve shpejt raportuan sulmin. Zyrat kryesore të BND-së dhe Departamentit Një në Pullach, afër Munichut, u lajmëruan. Ata kërkuan nga treshja në Prishtinë që të gjejnë se ç’ka ka ndodhur dhe të dërgojnë një raport për sesionin e ardhshëm të “situatës së inteligjencës” në kancelarinë në Berlin, ku një grup i zyrtarëve të lartë i sigurisë gjermane takohen çdo të enjte. Si president i BND-së, Uhrlau duhet që personalisht të raporton incidentet e mëdha, dhe ai ka qejf të jetë i armatosur me njohuri ekskluzive.
Andaj të tre burrat hipën në Mitsubishin e tyre atë të premte mbrëma dhe u nisën. Shkurt pas orës 9 të natës, Andreas J. doli nga vetura afër skenës së shpërthimit që të bëjë ca fotografi. Gjersa dy kolegët e tij po pritnin në veturë, agjenti u ngjit në ndërtesën fqinje, e cila ende është në ndërtim e sipër dhe paraqet një pikë të përkryer për të parë skenën e krimit. Por ai nuk ishte vetëm: si dukej, shërbimet e tjera sekrete po e mbanin rajonin nën vrojtim.
Fletore e konfiskuar
Gjersa po ikte nga ndërtesa, agjenti i BND-së u ndal nga një paqeruajtës danez i OKB-së, i cili e pyeti se ç’po bënte këtu. Andreas J. u përpoq që të ikte nga situata duke shpjeguar se ai punon për firmën e sigurimit LCAS. Ai thotë se vetëm kishte dashur të shikonte skenën e sulmit. Atyre iu bashkua një zyrtar gjerman i UN-së.
Pastaj u kërkua nga J. që të dorëzojë pasaportën dhe u kontrollua. Hulumtuesit gjithashtu konfiskuan një fletore. Ky incident tejet fatkeq ngre një sërë pyetjesh të sikletshme për BND-në. Pse agjencia i dërgoi agjentët e saj top-sekret në skenë, kur cilido amator do ta kuptonte se ekziston një rrezik i konsiderueshëm nga ndonjë patrullë policie? Pse rezidenti i BND-së nuk u njoftua për këtë punë? Dhe pse J. e mori fletoren me vete, me të gjitha përbërjet sekrete dhe theu secilën rregull të operacioneve të fshehta?
Në dokumentet e konfiskuara, hulumtuesit gjetën emrat e kryeministrit Thaçi dhe shkrime rreth situatës në Kosovë. Për Berlinin, fletorja e BND-së paraqet një pjesë të rëndësishme të enigmës, ndoshta çelësin për të kuptuar këtë rast. A ishin shkrimet ato që tërhoqën interesin e qarqeve politike të afërta me kryeministrin Thaçi? Në cilindo rast, atë natë policia e lëshoi Andreas J të ikë pasi që ai përmendi dy partnerët e tij si dëshmitarë. Ata mund të konfirmonin se ai ishte në zyrë kur ndodhi shpërthimi, tha ai.
Ditën e ardhshme, të shtunën, Andreas J iu lejua që ta marrë pasaportën. Dukej sikur gjithçka ishte qartësuar. Por të mërkurën që erdhi, të tre burrat u arrestuan papritur rreth orës 9 të natës, u vendosën në një qeli të vogël dhe u morën intensivisht në pyetje. Në të njëjtën kohë, autoritetet kontrolluan zyrat e kompanisë LCAS. Shkurt pas kësaj BND-ja u detyrua të pranojë identitetin e vërtetë të tre agjentëve, duke kërcënuar me shkatërrimin e njërës nga operacionet më të rëndësishme të agjencisë.
Incidenti vë në rrezik rrjetin e informuesve të BND-së, që është më i gjerë në Kosovë sesa në shumicën e vendeve përreth botës. Zyrtarët e inteligjencës në Berlin kanë frikë se Qeveria e Kosovës tani mund të arrestojë një numër të madh të informuesve të cilët e kanë furnizuar BND-në me informata të vlefshme.
E vetmja kënaqësi e vogël për gjermanët duhet të jetë se gjithashtu në Prishtinë edhe kosovarët po kërkojnë një kurban për tërë këtë tollovi. Një ndihmës i kryeministrit Thaçi po thotë se së paku një kokë e rëndësishme do të shkojë.
Gazetarët: Renate Flottau, John Goetz, Conny Neumann, Holger Stark, Andreas Ulrich
KGB Komitet Gosudarstvennoy Bezopasnosti (Komiteti i Sigurimit te Shtetit) Agjensia Sovjetike e Zbulimit (1917 - )
Sherbimi sekret me i frikshem i botes, KGB-ja sovjetike ka qene e njohur ne te kaluaren e saj me shume emra, por fillimet i ka ne Revolucionin Bolshevik te 1917. Ne ate kohe, lideri komunist Vladimir Ilic Uljanov-Lenin, riorganizoi policine sekrete cariste -Okhranan, duke ia nderruar emrin ne CHEKA (iniciale per "Komisionin e Jashtezakonshem per luften kunder Kunderevolucionit dhe Spiunazhit), emer qe e mbjati deri ne 1922. CHEKA si Agjensi vazhdoi te ekzistonte dhe ti zgjeronte sherbimet e saj informative deri vone kur u be e njohur me emrin KGB.
Cheka i riquajt GPU( Administrata Politike Shteterore, 1922-1923). Kur BRSS u konsolidua si shtet, GPU-ja u riquajt OGPU ( Administrata e Bashkuar Politike Shteterore, 1923-1934). Oraganizatat e njohura si Cheka, GPU, OGPU ishin te drejtuara nga Feliks Xherxhinski, nje polak me origjine cifute, i njohur si vrases bolshevik i pameshirshem. Me vdekjen e Xherxhinskit ne 1926, organizata u perhap me shpejtesi per te mbajtur dhe riforcuar pushtetin ne Josif Stalinit, diktatorit te tmerrshem sovjetik. Deri dhe ne kolektivizimin e BRSS nderhyri kjo organizate , me pasoja te tmerrshme ne miliona ruse qe e kundershtonin. Ata u ekzekutuan nga skuadrat vrasese te OGPU-se.
Ne 1934, emri i organizates ndryshoi perseri , kesaj rradhe ne NKVD ( Komisariati i Popullit per Punet e Brendshme, 1934-1946), i drejtuar nga sadisti Jenrik Jagoda, njeri i zgjedhur nga vete Stalini. Nen udheheqjen e Jagodes, NKVD mori nje kotroll total te industrise, profesioneve te ndryshme, punetoreve, kooperativisteve, te gjitha mjeteve te informacionit publik dhe forcave te policise. Me nje fjale kontrollonte jeten e cdo gjeje te gjalle ne Rusine Sovjetike.
Jagoda ishte bere figura me e frikshme ne BRSS pas Stalinit, i fuqishem dhe i frikshem. Ai ekzekutoi te gjithe ata qe Stalini donte ti eliminonte, derisa nje dite Stalini paranojak qe shihte kudo "armiq te popullit" dhe "agjente te imperialisteve" e akuzoi per veprimtari subversive dhe e ekzekutoi. Yagoda u vra faktikisht ne zyret e tij. U mbyt nga duart e zevendesit te tij, Nikollai Jezhovit, i cili ishte po aq barbar sa Jagoda. Jezhovi ka qene i njohur historikisht dhe me nofken "Xhuxhi i Pergjakshem". Por si gjithe te lemonat qe pasi shtrydhen, hidhen ne koshin e plehrave dhe Jezhovi u ekzekutua me urdher te Stalinit ne 1938. Atehere ne krye te NKVD erdhi nje njeri shume i afert me Stalinin, nje vrases dhe nje perdhunues profesionist, Lavrenti Beria, i cili qendroi ne krye te NKVD deri pas vdekjes se Stalinit.
Gjate kohes se Berias, NKVD u quajt MVD ( Ministria e Puneve te Brendshme, 1946-1954) dhe nje vit pas vdekjes se Stalinit u quajt ne KGB. Zyrat qendore te KGB jane te njohura dhe si Qendra dhe pervec te tjerave ka nen drejtim dhe GRU ( Drejtorine Qendrore te Zbulimit te Ushtrise se Kuqe), qe merret me zbulimin dhe kunderzbulimin ushtarak. Te gjitha keto jane nen mbikeqyrjen e KGB-se.
KGB-ja eshte e plotfuqishme dhe operacionet e saj perfshijne spiunazhin e brendshem dhe te jashtem. Aktet e saj jane pa kufizime ligjore dhe rregulla dhe drejtohen dhe kunder popullit rus dhe kunder "armiqve te jashtem". Dega me e frikshme dhe me e fuqishme e KGB-se eshte SMERSH*. SMERSH-i eshte nje seksion i armatosur i vecante i KGB-se qe merret me denimet dhe ekzekutimet e cdo rusi te cilesuar si "tradhetar", te cdo informatori apo agjenti qe dezertonte ne Perendim, te cdo komunisti qe nuk ndiqte vijen e Partise si dhe nje numer te madh viktimash jashte Rusise ( sovjetike ose qytetare te shteteve te tjera).
Loja e preferuar e KGB-se ishte futja ne kurthin e saj te diplomateve te huaj dhe ne shumicen e rasteve behej nepermjet seksit. Ne kete menyre KGB-ja komprometoi ambasadorin britanik ne Moske, Ser Xhofri Harison ne 1968. Ambasadori u dashurua pa s nje gruaje te bukur ruse qe punonte si sherbetore ne ambasaden britanike e quajtur Galja. Ajo ishte sigurisht e futur me mision aty nga KGB-ja. Pasi cifti mbaroi pune ne nje apartament te Leningradit, Harrisonit iu treguan foto te tij me Galian duke bere seks.
Harrisonin iu komunikua se ne qofte se nuk i jepte KGB-se informacionet qe ajo kerkonte, fotot dhe lidhja e tij me Galian do te beheshin publike. Ne vend qe te bashkepunonte, Harrisoni u kthye ne Londer ku pohoi lidhjen ne Galian tek oficeret e MI5 ( Kunderzbulimi britanik). Ai u nxorr ne pension menjehere. Megjithese ky lloj kurthi kesaj rradhe deshtoi, shume kurthe perpara Harrisonit ishin te sukseshem.
Nje sukses i tille ishte komprometimi i ambasadorit francez ne Moske, Moris Dezhanit. Cifti Dezhan arriti ne Moske nga Parisi ne 1955 i gatshem per te bere miq me sovjetike ne rangje te larta. Ata u priten nga shume persona qe thonin se ishin udheheqes sovjetike, por ne te vertete ishin ose oficere te KGB-se ose spiune te saj, Nje prej tyre ishte dhe gjeneral lejtenant Oleg Mihailovic Gribanov, i cili u paraqit tek cifti me emrin Gorbunov.
Dezhani i tha ne konfidence Gribanov/Gorbunovit se i pelqenin femrat e pashme dhe pas kesaj ne hapat e ambasadorit, "rastesisht" rreshtoheshin femra te pashme te gatshme te flertonin me te. Keto gra, quheshin "Thithese" nga bosat e KGB-se dhe ambasadorit i ofroheshin nga agjenti i KGB-se Juri Vasilevic Krotkov. Krotkovi e njohu Dezhanin me disa aktore filmi ruse, njera prej te cilave quhej "Lora". Kur Dezhani ishte duke bere dashuri me te , bashkeshorti i saj imagjinar ia behu ne dhome duke i kapur flagrant dhe e kercenpi Dezhanin se do ta conte ne gjyq publik, nje skenar i vjeter i KGB-se.
Me vone ate nate, Dezhani nervoz perseri ne konfidence i tha shqetesimin e tij Gribanov/Gorbunovit i cili ngrohtesisht nga ana e tij e garantoi se do te perdorte influencen e tij qe te qetesonte "bashkeshortin e nxehur". Ai e informoi Dezhanin pas pak ditesh se ceshtja e tij ishte vene ne vije dhe se ambasadori nuk duhet te shqetesohej me. Mirenjohes, Dezhani filloi atehere me hir ose me pahir te jepte informacion tek Gribanovi. Pimpi i KGB-se per kete ceshtje, nuk ndaloi me kaq. Ai u perpoq te fuste ne kurth dhe gruan e ambasadorit, por pa sukses. Meqe deshtoi tek zonja Dezhan, ai komprometoi nje diplomat tjeter francez me nje nga prostitutat e KGB-se.
Koloneli Lui Gibo, atasheu ajror francez sidoqofte nuk bashkepunoi me KGB. Ne vend qe te jepte informacion dhe te fshihte lidhjen, ai vrau veten. Krotkovi me vone, ne 1963 vizitoi Londren si shoqerues i disa shkrimtareve sovjetike. Me marifet ai dezertoi dhe u dorezua tek anglezet ku tha se dezertimi i tij ndodhi nga brejtja e ndergjegjes per ceshtjen Gibo. Ne te njejtin vit, Gribanovi u informua se nje spiun i KGB-se ishte kapur ne Nju Jork, SHBA. Te deshperuar per te pasur nje spiun amerikan, qe ta shkembenin me ate sovjetik, bosat e KGB-se e urdheruan Gribanovin te gjente nje agjent amerikan me porosi.
Ate qe oficeret munden te gjenin ishte nje mesues amerikan, Frederik Bargun, nje profesor i universitetit te Jeill, i cili ndodhej si turist ne Moske. Agjentet e KGB-se i thane Gribanovit se fatkeqesisht profesori nuk ishte spiun. "Bejeni spiun" u bertiti Gribanovi.Barguni u arrestua , por me vone doli se ishte mik personal i presidentit Kenedi, i cili i dergoi nje note proteste Hrushovit. Hrushovi me fytyre te kuqe nga turpi dhe nga zemerimi, iu kanos Gribanovit dhe e urdheroi ta lironte menjehere profesorin.
Diplomatet, te cilet KGB-ja nuk mund ti komprometonte seksualisht per ti dhene asaj informacion, ishin subjekt survejimi te vazhdueshem, brenda dhe jashte ambasades, duke i ndjekur kemba kembes ne cdo hap qe benin dhe duke i survejuar ne ambasada me aparatura te sofistikuara te cilat ishin fshehur me kujdes ne ambasadat e huaja.Ne 1975, Ambasada amerikane ne Moske ishte ne krye te listes per pergjime nga ana e sovjetikeve. Mikrofonat ishin te nje sistemi te sofistikuar dhe drejtoheshin duke i komanduar nga jashte ambasades me rreze te larta te intesifikuara, nepermjet dritareve te ambasades. Duke shenuar me keto rreze vazhdimisht, dyshohet qe tekniket e KGB-se , pa dashje infektuan me helmiim radiologjik ambasadorin amerikan Uollter Stosel.
Stosel u kthye ne Uashington ku u sherua nga overdoza e radiacionit,kushte ne te cilat jetonin shumica e diplomateve ne BRSS, ngaqe masat dhe kundermasat e KGB-se per aparaturat e pergjimit sa vinin e beheshin me te sofistikuara. Nje nga arsyet per te damkosur amerikanet si spiune ishte per te treguar se spiunazhi kunder Revolucionit Sovjetik vazhdonte dhe revolucioni ishte ne rrezik te vazhdueshem. Ishin apo jo spiune, kjo nuk kishte rendesi , ata damkoseshin vetem per terror. Nje rast i tille ishte dhe ceshtja e Martha Pitersen, e cila ishte pjese e trupit diplomatik amerikan. Agjentet e KGB-se raportuan se kishin gjetur mesazhe sekrete te drejtuara asaj ne nje kuti postare te vdekur (**). Pitersen u debua nga Bashkimi Sovjetik.
Te njejtin fat pati dhe Ricard Ozborn, sekretari i ambasades amerikane per ceshtjet ekonomike. KGB-ja lajmeroi se Ozborni u arrestua ne maj 1983 , duke thene se u kap ne flagrance duke transmetuar mesazhe nga nje radio tek nje satelite komunikacionesh "Marisat". Kur ambasada kerkoi prova te mesazheve ose kopje te tyre per te provuar fajesine e Ozbornit, KGB tha se shenimet e Ozbornit ai i kishte shkaterruar duke i tretur ne uje. Ozborni , e shoqja dhe dy femijet u debuan nga Bashkimi Sovjetik.
Shume nga funksionaret e KGB-se qe kishin urdheruar komprometimin e diplomateve dhe arrestimet e tyre ishin fare pak te sofistikuar ne krahasim me ata qe zhvilluan teknologjine e spiunazhit te KGB-se. Ne te shumten e rasteve ishin vrases, brutale dhe arrogante qe kishin bere vrasjet dhe ekzekutimet per llogari te Stalinit, si ne kohe te Revolucionit, ashtu dhe me pas. Duke mos pasur me vlere per te, ata qe u kishin shpetuar shpates se tij, ishin ngujuar me zyra ne KGB. I tille ishte per shembull dhe Boris Nikolaevic Ponomarev, i cili ka qene funksionar i KGB-se qe ne ditet kur ajo quhej CHEKA. Ishte ky qe organizoi tradhetimin dhe arrestimin e presidentit cekosllovak Aleksander Dubcekut ne Prage ne 1968. Ponomarev ka qene drejtues i departamentit nderkombetar te KGB-se, departament qe me vone kaloi ne duart e Juri Andropovit.
I ngjashem me Ponimarevin ka qene dhe Sergei Kruglov, nje nga vrasesit me te besuar te Stalinit dhe dikur antari i SMERSH-it. Kruglovi ka qene ne Rojen e Kuqe gjate Revolucionit. Ai u ngrit ne graden e kolonelit dhe ishte komandant i Gardes se Kremnlinit. Nga 1920 deri ne 1930 Kruglovi ka qene i njohur si "kembeza" e Stalinit, duke ekzekutuar do njeri qe zgjidhte Stalini. Ai ishte nje nga antaret e CHEKA-s qe i mbijetoi 5 shefave te saj, madje thuhet sikur ai i ka vrare me doren e tij Jagoden dhe Jezhovin me urdhera te Stalinit,si dhe thuhet se ka shkaktuar vdekjet misterioze te tre shefave te tjere te KGB-se.
Dihet vec nga te gjithe se Kruglovi qelloi dhe vrau personalsisht Marshallin Mihail Nikolajevic Tuhacevski, shefin e pergjithshem te shtabit te Ushtrise se Kuqe, pjese e komplotit stalinian per spastrimet ne ushtri ne 1937. Per kete sherbim, Kruglovi u be gjeneral "nderi" dhe zv/komisar i Puneve te Brendshme.Ai ka pasur dore ne te gjitha operacionet kryesore te SMERSH-it si dhe ne vrasjen e Trockit, njerit prej lidereve te Revolucionit qe Stalini e urrente pa mase sa askush tjeter ne bote.
Kruglovi ishte kaq njeri i besuar i Stalinit, saqe gjate luftes se dyte boterore, ai u urdherua nga Stalini te merrej me ceshtjet e sigurimit ne konferencat e Jaltes, Teheranit dhe Potsdamit. Per kete veprim, Kruglovi u dekorua dhe nga fuqite perendimore, ai mori "Urdhrin e Legjionit te Merites" nga qeveria e SHBA dhe nje titull kalorsiak nga Perandoria Britanike. Pas vdekjes se Stalinit, Kruglovi u be minister i brendshem e cila ne ate kohe kombinonte me Ministrine e Sigurimit Shtetetor.
Bosi i KGB-se, Lavrenti Beria, nje nga shoket e Kruglovit, e mbeshteti hapur ate fillimisht, por duke mos pasur besim tek vrasesi i vjeter ai sugjeroi qe Kruglovi kishte mbledhur shume pushtet rreth vetes. Ne prill 1954, Komiteti per Sigurimin e Shtetit u shkeput nga ministria e Kruglovit dhe u vu nen komanden e gjeneralit Ivan Serov, me vone dretor i KGB-se. Keshtu Kruglovi u hoq nga rruga e Berias per pushtet. Ai u nxorr ne 1956 ne pension dhe u venit nga skena politike ngadale.
Agjentet e KGB-se kane qene nga spiunet me te trajnuar ne bote. Megjithese midis tyre ka nje numer te madh dezertoresh ne Perendim, ata kane arritur te penetrojne ne menyre fantastike qe ne vitin 1925 administratat dhe sherbimet sekrete te shume shteteve si: SHBA ( administraten e Rusveltit), sherbimet sekrete angleze gjate dhe pas LIIB, administraten dhe diplomatet te Gjermanise naziste dhe me pas te Gjermanise Perendimore, partite politike komuniste ose jo ne SHBA, Evropen Perendimore etj, administraten dhe sherbimet sekrete franceze etj, kane mundur te rekrutojne si agjente te tyre gazetare , avokate te degjuar ne perendim, personalitete boterore etj.
Deri dhe ne lojerat e nderkombetare te shahut te zhvilluara midis lojtareve sovjetike dhe atyre ruse te arratisur ne perendim ka nderhyre KGB-ja me hipnotistet e saj. Nepermjet agjenteve dhe informatoreve te tyre, KGB-ja vodhi nga amerikanet komplet planet dhe sekretet e prodhimit te bombes atomike qe ne 1943-44.Ne vitet e Luftes se Ftohte, agjentet e KGB-se jane pergjegjes per vjedhjen dhe marrjen e teknologjise perendimore ne aq shkalle te larte, saqe qe te arrinte kete teknologji shteti sovjetik duhet te shpenzonte me miliona ore pune e njerez dhe miliarda rubla ne fushen e kerkim-eksperimentimit. Pas Ushtrise Sovjetike, KGB-ja ka pasur gjithmone buxhetin me te madh qe llogaritej ne miliarda dollare cdo vit per te mbajtur stafin e saj burokratik, me dhjetra mijera agjente operative dhe teknike te panumert per ti mbeshtetur me teknologji dhe aparatura.
Nje nga shefat e CIA-s , Xhon Mekmehon i raportonte Kongresit amerikan ne 1982 se KGB-ja shpenzonte cdo vit 3 deri ne 4 miliarde dollare per te krijuar dizinformacion, propagande dhe fallsifikime ( monedhash dhe dokumentash). Nje nga keto fallsifikime ishin dhe letrat fallco midis presidentit amerikan Ronald Regan dhe mbretin Huan Karlos te Spanjes, ne te cilat Regani ishte kunder pranimit te Spanjes ne NATO, fabrikim i KGB-se.
Tjeter fabrikim dhe propagande e KGB-se ka qene perhapja e disinformacionit sikur CIA ishte ajo qe kishte vrare presidentin Kenedi dhe me pas ne vitet '70-80, sikur CIA kishte fabrikuar dhe perhapur virusin e SIDA-s. Nje nga gazetat qe perhapnin dhe shkruanin te tilla lajme ka qene dhe e perditshmja italiane "Paese Sera", e cila ka marre me miliona dollare nag KGB-ja gjate viteve 1975-1986 per te paraqitur disinformatat dhe propaganden e zeze te saj.
Nje tjeter viktime i KGB-se ka qene dhe lideri rus Boris Jeltsin, i cili u gjet i dehur dhe i lagur ne nje nga bodrumet e stacioni te policise se Moskes nga ndihmesit e tij ne 1990. Jeltsin tha se KGB:"Kerkoi te me vinte poshte". Cuditerisht, Jeltsin do tia kalonte disa vite me vone, presidencen e Federates Ruse, njerit prej shefave te KGB-se, presientit aktual rus Vladimir Putin, ndersa per minister te jashtem ose kryeminister do te caktonte nje tjeter shef te KGB-se, Jevgjeni Primakov.
SMERSHSeksioni i vrasjeve te KGB-se
(1917 - )
Qe nga koha e Revolucionit bolshevik te 1917, nje seksion i tere i sherbimeve sekrete sovjetike ka qene pergjegjes per kerkimin, rrembimin, shantazhet ose vrasjet e cdo kujt qe kundershtonte regjimin komunist, ne vecanti ruse qe dezertonin ne Perendim ose ruse qe jetonin jashte BRSS. Gjithashtu jo-ruse qe ishin ne pergjithesi konkurrente me sovjetiket kane qene gjithashtu viktima te aksioneve te kryera nga SMERSH, emri i te cilit vjen nga inicialet e "Smert Shpionam" (Vdekje spiuneve). Ky slogan ka qene thene nga Josif Visarionovic Stalin dhe pasqyronte karakterin e tij vrases.
SMERSH eshte aktualisht Divizioni i IX-te i KGB-se, i cili eshte i perkushtuar Terrorit dhe Diversionit, udhehequr dhe i perbere nga komuniste fanatike vrases. Teknikat e vrasjeve te tij jane shume te sofistikuara po aq sa ato ne novelat e krijuesit te 007- Jan Flemingut, madje ne shume raste ia kalojne. Ne ndryshim me personazhet e Flemingut, viktimat e SMERSH-it kane qene persona reale.Megjithese titulli "SMERSH" pushoi se perdoruri qe ne 1948 nga KGB-ja,organizata vazhdon te ekzistoje.
Organizata fillimisht u krijua ne pese seksione te ndryshme,sipas detyrave qe kishte:
1) Seksioni i pare funksiononte brenda Ushtrise se Kuqe, per te diktuar ushtare dhe oficere disidente dhe per ti ekzekutuar ata.
2) Seksioni i dyte i SMERSH-it mbidhte informacion dhe ne kohe lufte ishte pergjegjes per kalimin e agjenteve te tij ne prapavijat e armikut.
3) Seksioni i trete ishte pergjegjes per vleresimin dhe filtrimin e informatave si dhe per dhenien e urdhrave.
4) Seksioni i katert hetonte te pandehurit apo te dyshuarit dhe kishte autorizimin te bente arrestime.
5) Seksioni i peste perbehej nga tre persona gjyqtare, zakonisht oficere madhore sovjetike dhe kishte kompetenca per te gjykuar dhe per te dhene vendime, te cilat ishin gjithmone te formes se prere pa te drejte apeli.Te gjitha denimet nga ky "gjyq" ishin perfundimtare dhe ekzekutoheshin menjehere.
SMERSH(sot thirret "Departamenti i V-te i Drejtorise Qendrore te KGB-se dhe eshte i fshehur ne departamentin e sigurimit te ushtrise, i quajtur CUKR) eshte pergjegjes per vrasjet e pameshirshme dhe te paskrupullta te dhjetra mijera personave ne 8 dekadat e fundit. Shume lidere te shteteve te ndryshme te botes kane qene ruajtur nga SMERSH-i dhe agjentet e tij ne Konferencen e Teheranit. Ndonese e dinin ekzistencen e nje organizate te tille, ajo u be e njohur ne publik pas dezertimit ne Gjermanine Perendimore te kapitenit te KGB Nikolia Kholkhov ne 1954. Vete Kholkhovi ishte agjent i SMERSH-it i derguar te vrase Georgi Okolovic me urdher direkt te kryeministrit sovjetik te atehershem, Nikita Sergejevic Hrushovit. Okolovic ishte nje kundershtar i bezdisur per sovjetiket si lideri i nje organizate emigrantesh ruse(NTS) ne Frankurt te Gjermanise.
Kholkhovi, nje vrases me eksperience, kishte marre trajnim special per kete mision ne vecanti. Ai duhej te vriste Okolovicin me nje mini pistolete qe ne vend te fishekeve perdorte bilje te vogla te mbushura me helm. Vrasesi nderroi mendjen ne momentin e fundit dhe ne vend te kryente misionin, u dorezua tek CIA, duke ekspozuar SMERSH-in si organizate dhe veprimtarine e tij ne Evropen Perendimore. Shume agjente te SMERSH u arrestuan pas dezertimit te tij.
Pas dezertimit te Kholkhovit, me vone dhe dy agjente te tjere te SMERSH-it, Peter Deriabin dhe Bogdan Stashinski dezertuan dhe ata. Te dy keta vrases ishin te pajisur me arme te sofistikuara.Stashinski ishte pajisur me nje tub ( ne forme stilolapsi) qe leshonte acid koroziv.
Nje nga agjentet aktive te oreve te para te SMERSH-it ne Perendim ka qene dhe Xhorxh Mink, lindur ne Filadelfia te SHBA. Ne fillim te viteve '20 ai punonte si shofer taksie, ne 1926 u be antar i Partise Komuniste te SHBA(PKSHBA)dhe me pas organizator ne sindikaten e dokereve te portit, sindikate qe kishte lidhje direkte me Josif Stalinin. Ne 1927 ai dergonte raporte dhe informacione direkt ne Moske. Qendra e thirri ate ne 1928, te vizitonte Mosken me qellim te kalonte trajnimin per tu bere agjent i SMERSH-it, ndersa nje vit me vone ai kreu vrasjen e pare per llogari te SMERSH-it ne Evrope.
Ne 1931, Minku gjendej ne Berlin ku takoi nje gazetar, te cilin me vone do ta pershkruante si "nje burre te shkurter, me fizik te forte, te ri, me nje goje te vogel te shemtuar, sy grijeshil dhe dhembe te parregullt". Behej fjala per Hans Visenger, nje spiun i cili ishte kontrollori dhe nderlidhesi i tre agjenteve te GPU-se qe punonin ne linjen Hamburg-Amerike dhe qe i kishte ekspozuar ata tek autoritetet gjermane.Visengeri u urdherua te kthehej ne Moske, por refuzoi. Misioni i Minkut ishte qe ta asgjesonte.
Ne 22 maj 1932, Minku se bashku me Hugo marks, nje tjeter vrases-agjent te SMERSH-it, gjeten vendqendrimin e Visengerit dhe e qelluan me arme duke e vrare ne apartamentin e tij ne Muehlenshtrasse ne Berlin. Vrasja eshte cilesuar ne dosjet e policise berlineze akoma dhe sot e kesaj dite si e pazgjidhur. Minku arriti qe te shpetonte dhe sipas raporteve te KGB-se vrau me pas rreth 6-7 persona te tjere deri ne 1935, kur fati i tij mbaroi. Ai se bashku me nje vrases tjeter amerikan te KGB-se u arrestuan ne Kopenhagen dhe u akuzuan per spiunazh. Meqe faktet ishin te pamjaftueshme, ai beri vetem 18 muaj burg per ngacmimin dhe shqetesimin e nje biznesmeni rus qe ishte arratisur nga BRSS.
Minku u lirua ne 1936 dhe u kthye ne Moske, ku eshte pare ne shoqerine e Xhuliet Stjuart Pojnx, njeres prej lidereve komuniste amerikane, e cila u zhduk nje vit me pas. Sipas Karlo Treskas, nje antikomunisti dhe antifashisti te vendosur, njekohesisht botues gazete ne Nju Jork, Pojnx u urdherua te vritet pasi ajo e denoncoi hapur Stalinin dhe komunizmin. Xhorxh Mink, u tha Treska miqve te vet,ishte kontakti dhe kontrollori i saj me KGB-ne dhe ai rregulloi nje takim te ngutur me te ne Central Park. Pasi udhetuan se bashku ne veri te shtetit te Nju-Jorkut,ai e mbyti ate me duart e tija, ndersa trupin e saj e varrosi ne nje pyll, afer pronave te presidentit amerikan Franklin Ruzvelt, ne Dutchess County. ( Treska u vra dhe ai ne 1943 duke ecur i vetem ne nje rruge te Nju-Jorkut.Vrasesi i tij u identifikua me vone si bosi mafioz, Karmajn "Cigar" Galante, qe pranoi misionin e SMERSH-it per te ekzekutuar Tresken kundrejt nje pagese prej 50 mije dollaresh).
Me pas Minku shkoi ne Barcelone, Spanje, ku nen aliasin Alfred Herc ai u fut ne brigaden anarkiste e cila ne ate kohe luftonte perkrah demokrateve ne luftes civile spanjolle. Qellimi ishte qe ai te afrohej me profesor Kamilo Bernerin, nje anarkist te njohur per antistalinizmin e tij, i cili me deklarata e tij publike kunder diktatorit sovjetik, kishte ndjellur zemerimin e Stalinit. Stalini urdheroi shefin e vet te KGB-se ( NKVD e quajtur ne ate kohe) qe ti komunikonte Minkut urdhrin per ekzekutimin e Bernerit. Menjehere pas komunikimit te urdhrit, shefi i KGB-se dha shpirt me shkume ne goje, i helmuar me urdher te Stalinit.Berneri dhe ndihmesi i tij u gjeten te vrare me arme zjarri, ndersa trupave te tyre i mungonin krahet dhe kembet.Disa ore me vone, Minku, alias Herc, u zhduk nga listat e brigades anarkiste.
Gjate viteve '30, agjente te SMERSH-it si i pakontrolluari Oto Katc, vertiteshin ne Evropen Perendimore duke kerkuar komuniste te penduar. Ata gjeten dhe vrane Ignas Rajsin, nje nga shefat e KGB-se ne France, i cili kishte denoncuar Stalinin per krimet e tij te paskrupullta gjate periudhes se quajtur "Terrori i Madh". Shoku i ngushte i Rajsit,Valter Krivicki, i pari oficer madhor i GPU-se qe dezertoi ne Perendim dhe qe deshmoi per vrazhdesine e SMERSH-it, u gjend dhe ai i vrare ne dhomen e tij te hotelit te Uashington te SHBA.
Vrasja me e famshme e SMERSH-it ka qene ajo e Leon Trockit, njerit prej lidereve te Revolucionit te Tetorit se bashku me Leninin. Trocki ishte debuar dhe internuar nga Rusia ( Stalini fillimisht nuk guxoi ta ekzekutonte sepse Trocki gezonte nje popullaritet te madh, por me vone iu be fiksim asgjesimi i tij) ne vitin 1929 dhe vazhdonte te kryente me zell te madh nje fushate politike kunder diktatorit. Stalini urdheroi vrasjen e Trockit.
Trocki ishte vendosur ne 1937 ne Meksike. Nje vit me pare, agjentet e SMERSH-it prane djalit te tij, e kishin vrare ate dhe kishin zhdukur nje pjese te arkivit te Trockit ne France.Ne 1940, me Trockin jetonte dhe e shoqja, Natalia dhe te dy ishin vendosur ne nje vile ne periferine Kojoakan te kryeqytetit meksikan. Vila e tij ishte shnderruar ne nje fortese te vertete. Pervec 10 policeve te armatosur meksikane qe ruanin vilen ore e minute, Trocki kishte afer tij dhe nje grup trockistesh besnike, qe perbenin truprojen e tij personale. Rreth e rrotull viles se rrethuar me mure te larta,ishin vendosur dhe kulla vezhgimi ku roje te armatosura veshtronin ambientin brenda dhe jashte viles me dylbi gjithe kohes.Megjithate, Trocki e dinte se ishte vetem pune kohe derisa agjentet e SMERSH-it ta gjenin.Pak kohe me pare, pervec te birit dhe nje nga perfaqesuesit e tij personale ne Paris,Rudolf Klementi, ishte gjetur dhe ekzekutuar nga vrasesit e SMERSH-it.
Ne 24 maj 1940, njezet persona te armatosur rende me mitroloza dhe me granata, nen komanden e David Alfaro Sikejros, sulmuan vilen e te internuarit, por Trocki dhe familja e tij shpetuan vetem me disa plage te lehta. Sikejros, u fsheh per disa kohe, me pas ne 1942 u lejua te ikte nga Meksika.Ai shkoi ne Kili ku jetoi me pas gjithe pjesen e jetes se tij dhe u pershkrua nga zyrtaret lokale si"nje element i pakontrollueshem gjysem i cmendur".
Haime Merkader, nga ana tjeter, ishte nje agjent i SMERSHit qe mendonte dhe llogariste cdo levizje te tij me gjakftohtesi dhe me llogjike. Per gati nje vit, Haime Ramon Mercader del Rio Hernandez, duke perdorur aliasin Frank Xhekson, vezhgonte nga afer Trockin, duke fituar besimin e miqve te te internuarit. Ai ishte i biri i nje tregtari spanjoll dhe i nje komunisteje kubaneze. Merkaderi kishte luftuar dhe ai ne luften e Spanjes perkrah brigadave te ushtrise republikane nga ku ishte rekrutuar ne SMERSH nga Leonid Eitigon, nje rekrutues i KGB/SMERSH-it, i cili pervec te tjerave ishte dhe njeri prej dashnoreve te shumte te te emes.Duke perdorur identitetin e nje gazetari francez, me emrin Zhak Mornar, Merkaderi mori pjese ne Konferencen e IV-rt Internacionale Trockiste ne Paris.
Ne Paris ai krijoi lidhje intime me Silvia Agelof, nje punetore sociale amerikane, motra e se ciles kishte qene per disa kohe sekretare e Trockit.Kur Agelof donte te kthehej ne SHBA, ajo e mori Merkaderin me vete.Ne ate kohe Merkaderi udhetoi per ne SHBA me nje pashaporte kanadeze me emrin e Frank Xhekson, pashaporte te cilen e perdori per tu futur dhe ne Meksike, ku nepermjet Agelofit u prezantua me Trockin.
Ai i mbajti kontaktet me Trockin duke e vizituar ate shpesh miqesisht ne vilen ne Kojoakan.Pas disa kohesh, ai i tha Trockit se kishte pergatitur nje artikull per ne gazete, te shkruar sipas filozofise politike te Trockit dhe i kerkoi atij ti hidhte nje sy per ti dhene opinionin e tij. Trocki pranoi dhe mbylli takim me te ne 20 gusht 1940. Merkaderi shkoi ne vilen e Trockit ate dite dhe pervec doreshkrimit, ai kishte te fshehur ne menget e xhaketes nje bize te gjate 35 cm, nje sepate te vogel alpine si dhe nje pistolete.
Trocki e priti me ngrohtesi Merkaderin , mori doreshkrimin dhe u ul ne zyren e tij per ta lexuar. Pasi shfletoi disa faqe dhe vuri re se ai ishte shume konfuz dhe pa kuptim ai ngriti koken per te pyetur te ftuarin e tij. Ne moment, Merkaderi u hodh nga karrikja ku ishte i ulur, nxori bizen dhe ia nguli ne koke, duke i care kafken.Por goditja nuk solli vdekjen e menjehershme.I rrezuar ne dysheme, Trocki bertiti nga dhimbja, gje qe solli menjehere ne dhome dy truprojet amerikane te tij,Xhozef Hansenin dhe Xhejk Kuperin. Hanseni dhe Kuperi e mberthyen Merkaderin, e vune poshte dhe filluan ta godisnin pa meshire derisa ai humbi ndjenjat. Ata ne fakt donin ta vrisnin ne vend, por Trocki i pergjakur u kerkoi mos ta vrisnin duke u thene:" Ai ka nje histori per te na treguar".
I cuar ne spital menjehere, Trocki jetoi dhe per 24 ore te tjera, pastaj dha shpirt. Merkaderi u arrestua, por i arrestuar ai tha se e vrau Trockin per te sjelle ne vend nderin e te dashures se tij. Sipas deponimit te tij, Trocki kishte krijuar lidhje seksuale me Silvia Agelofin. Agelof kundershtoi me force deponimin e tij dhe deshmoi se nuk kishte pasur ndonji kontakt seksual me Trockin, as ky i fundit kishte tentuar dicka te tille.Agelof e denoncoi Merkaderin ne gjyq si vrases te SMERSH-it. Pervec kesaj, konfuzion solli dhe ceshtja e identitetit te Merkaderit, i cili ne gjyq deklaroi se ishte Zhak Mornar dhe si i tille ai u denua dhe u gjet fajtor ne 17 prill 1943 per vrasjen e Trockit. U dergua ne burgun Huarez te Meksiko Sitit.
Pas 17 vjetesh si i burgosur me sjellje shembullore, Merkaderi u lirua, ne 6 maj 1960. fiilimisht ai shkoi ne Prage ku punoi disa kohe si gazetar, ndersa me pas shkoi te Moske, ku u dekorua me "Urdhrin e Bashkimit Sovjetik". Ky ishte nje pranim i hapur nga ana e Kremlinit i sherbimit politik qe Merkaderi i kishte bere BRSS duke vrare Trockin. Disa kohe me pas Merkaderi shkoi afer Kastros ne Kuba, ku edhe vdiq ne 1978,duke perdorur akoma emrin Zhak Mornar.
Shpesh ne shtetet e huaja, SMERSH-i do te perdorte kriminele profesioniste dhe vrases profesioniste per te kryer rrembimet dhe vrasjet duke i paguar shuma te medha parash per sherbimet e tyre.Duke punesuar kriminele karrieriste, rrembimet dhe asgjesimet dukeshin ne aparence krime ordinere, jo grushte politike, duke hequr ne kete menyre dyshimet nga sovjetiket dhe duke ua hedhur keqberesve profesionale. Nje nga keto ceshtje te kesaj natyre ishte dhe vrasja e Karlo Treskes, per te cilen gangsteri amerikan Karmajn Galante u pagua me nje shume te majme.
E njejta taktike u perdor dhe ne ceshtjen e dr.Valter Linzes, nje avokati te shquar gjermano-perendimor i cili ishte president i SHoqates se Juristeve te Lire Gjermane.Nen drejtimin e Linzes, Shoqata kishte ekspozuar krimet e renda te sovjetikeve nen ligjshmerine komuniste, kishte ofruar ndihme per viktimat kunder arbitraritetit te arrestimeve te KGB-se, gjyqeve sekrete, burgimeve per arsye false ose internimit ne kampet e punes. Reputacioni i Linzes si antikomunist i vendosur ishte aq i madh, saqe SMERSH-i mori urdhra ta rrembente ate dhe ta sillte ne Berlinin Lindor, ku ai mund te mbahej pergjithmone per te ndaluar demet e tjera politike qe i shkaktonte komunisteve.
Per kete rast, SMERSH-i perdori 4 kriminele me fame, te gjithe te burgosur me afate te gjata denimi ne Gjermanine Lindore: Harri Lidtke, 22 vjec, i burgosur per grabitje me arme dhe dhune; Herbert Novak,27 vjec,i burgosur i perjetshem per vrasje;Jozef Dehnert,22 vjec , vjedhes; dhe Ervin Knishpel, 27 vjec, i burgosur per me teper se 18 krime serioze.
Ne 7 korrik 1952, Lidtke shkoi nga Berlini Lindor ne ate Perendimor, ku mori nje taksi, shoferi i te ciles ishte Vilhelm Voiziske. Ai i tha shoferit ta conte ne Zenefelderplatz, ne Berlinin Lindor. Duke ditur se taksistet e Berlinit Perendimor hezitonin te shkonin ne sektorin sovjetik, ai e joshi ate duke i ofruar nje bakshish prej 20 markash. Pasi kaluan postobllokun dhe kaluan ne Berlin Lindor, Lidtke i vuri afer shoferit nje kuti me 10 paketa cigare amerikane tek sedilja e pasagjerit ( vete rrinte mbrapa). Voiziskja e falenderoi per bakshishin. Kur taksia arriti ne Zenefelderplatz, police gjermano-lindore rrethuan makinen dhe i nxorren te dy jashte saj, ndersa nje nga oficeret bertiti:"Ju pra qenkeni ata kontrabandistet e cigareve amerikane!"
Voiziske u dergua ne zyrat qendrore te policise gjermano-lindore ku e futen ne nje qeli ne bodrumet e saj, por nuk e moren ne pyetje.Sic doli me vone,Lidtkja e perdori taksine vetem e vetem per ti marre asaj targat e Berlinit Perendimor, te cilat i vendosi ne nje makine tjeter per te mos patur veshtiresi per te kaluar postoblloqet ne Berlinin Perendimor, te nesermen ne mengjes, ne 8 korrik 1952. Ne makine ishin Lidtke, Novak, Knishpel dhe Dehnert. Qe te katert shkuan me makine deri tek rezidenca e dr.Linzes, qe jetonte ne sektorin amerikan te Berlinit Perendimor, ne 12a Gerihtshtrase ne periferine Lihterfelde.
Linze, nje person shume i perpikte ne orarin e tij, doli nga apartamenti i tij ne 7.30 te mengjesit dhe filloi te ecte drejt zyres se tij, duke tymosur i qete llullen . Kur kaloi afer makines, Lidtke dhe Dehnerti dolen jashte dhe ky i dyti iu afrua Linzes me nje cigare te pandezur. Ai i kerkoi doktorit nje shkrepse. Ndersa Linze futi duart ne xhepa per te gjetur shkrepsen, Lidtkja i doli nga pas dhe e goditi me forca ne koke me nje shkop gome.
Por Linze sic duket ishte me i forte nga c'e prisnin dhe u rezistoi, duke i shtyre rrembyesit. Atehere Lidtke e zuri nga mesi, Dehnertii mbante kembet bashke dhe te dy e ngriten per ta futur ne ndenjesen e pasme te makines.Doktori u perpoq me te gjitha forcat te rezistonte, derisa Novaku nxori nje pistolete dhe e qelloi Linzen ne kembe. Linze u rrezua ne sediljen e pasme,ndersa Lidtke dhe Dehnert i hypen persiper per mos ta lene te levizte.
Knishpel , i cili ishte ne timon, i dha makines aq shpejtesi, saqe nuk pa qe kembet e Linzes ishin jashte deres se pasme te makines. Ndersa makina ecte shpejt neper Drakenshtrase, nje furgon i nje qytetari qe kishte pare gjithe skenen u vu ne ndjekje te saj.Me pas ne ndjekje do te shtohej dhe nje makine e policise gjermano-perendimore.Duke pare se po ndiqeshin, rrembyesit hodhen nga dritaret e makines gozhda katerkokeshe, duke shpresuar se do tu shpoheshin gomat dhe do te ndalonin. Ndjekesit arriten tu shmangeshin gozhdave dhe ti afroheshin makines se rrembyesve,por turmat e kembesoreve qe nxitonin te shkonin ne punet e mengjesit, ngadalesuan shpejtesine e ndjekesve, nga frika mos shtypnin ndonji kembesor. Knishpel arriti te manovroje mes turmes se njerezve dhe pasi u fut ne nje rrugice arriti ti shpetoje ndjekjes. Me pas makina u zhduk ne Berlinin Lindor.
Taksisti, Voiziskja,u nxorr nga qelia pas disa oresh. Nje zyrtar gjermano-lindor i kerkoi atij falje duke i thene qe e gjitha ishte nje "keqkuptim". Targat e taksise ishin rikthyer dhe vendosur mbrapsht dhe ajo iu kthye Voiziskes, i cili u la i lire. Pasi u kthye ne Berlinin Perendimor, Voiziske lajmeroi autoritetet gjermane per eksperiencen e cuditshme qe pati. CIA dhe shefi i BND ( sherbimit sekret te Gjermanise Perendimore) Rajnhard Gehlen, nuk e paten te veshtire te bashkonin pjeset qe te kuptonin metoden me te cilen SMERSh-i kishte rrembyer dr.Linzen.
Shtypi perendimor denoncoi rrembimin ashiqar dhe zyrtaret amerikane bene nota proteste ndaj sovjetikeve. Por ruset thane se nuk dinin gje rreth dr.Linzes dhe rrembimit te tij. Zyrtaret perendimore vazhduan kerkesat per kthimin e Linzes per 8 vjet rrjesht, derisa ne qershor 1960, Kryqi i Kuq rus detyrimisht informoi Kryqin e Kuq gjermano-perendimor se "Valter Linze vdiq ne nje kamp pune rus ne 14 dhjetor 1953."
Ne rastin e Vladimir Poremskit, nje lideri te NTS dhe kundershtar te terbuar te komunisteve, nje kontrbandist i vertete nga Berlini Lindor,Volfgang Vildpret, u perdor nga SMERSH-i per misionin vrases. Ne diten e Krishtlindjeve te 1954,Vildpreti u duk ne porten e apartamentit te Poremskit ne Frankfurt. Ne nje dore kishte nje fotografi e prere nga nje gazete te viktimes se tij, ne tjetren mbante pistoleten Valter Parabelum-38 te drejtuar nga Poremski i shtangur.
Por vrasesi i SMERSH-it nuk qelloi. Duke futur armen ne xhep, ai tha:"Me kane derguar per te te vrare, por une nuk u kam besim atyre[kontrolloreve te SMERSH-it].Ne se te vras ty, ata do te me dergojne me pas te vras dike tjeter. Dhe nje dite do te me arrestoje policia dhe do me fusi brenda me nje deng te madh markash per te shpenzuar atje". Poremski e ndihmoi vrasesin e penduar qe te dezertonte ne Perendim me nje emer fals. "Keshtu pra nuk me vrau" thoshte me vone Poremski. "Me pelqen Vildpreti dhe e vizitoj here pas here...Ne fakt i shkova dhe ne dasem".
SMERSH ngeli i forte , megjithese shume nga vrasesit e tij preferonin me mire te dezertonin ne Perendim se sa te kryenin krimet monstruoze qe i ngarkonin. Por qe tu jepnin vrasesve te tyre me teper shanse per te shpetuar dhe mos te identifikoheshin nga policia apo viktimat SMERSH-i zhvilloi nje sere armesh dhe teknika vrasese te reja. Nje viktime e ketyre armeve te reja ishte dhe Horst Shvirkman, nje teknik shume i qualifikuar gjermano-perendimor qe punonte ne ambasaden e RFGJ-se ne Moske. Shvirkman ishte eksperti i zbulimit te mikrofonave pergjues qe KGB kishte instaluar ne cdo ambasade te huaj ne Moske. Kur ai gjente nje mikrofon pergjues ai e ngarkonte ate me rryme elektrike te tensionit te larte, duke i bere pergjuesit te KGB-se te pesonin nje shok te forte elektrik qe u kalonte neper veshe.
Akoma me teper u inatosen ekspertet sovjetike te pergjimit me Shvirkmanin, kur ai u zbuloi nje aparat te sofistikuar elektronik pergjimi te instaluar ne dhomen e kodimit te mesazheve te ambasades gjermano-perendimore. Nepermjet ketij aparati, KGB-ja arrinte te kapte mesazhet dhe radiogramet e ambasades para se ato te arrinin te shtypeshin ne aparatin e shifrimit ( para se te kodoheshin). Duke i krahasuar mesazhe e koduara me ato te pakoduara, KGB-ja mund te gjente kodin e kriptografimit.Gjetja e ketij aparati nga Shvirkmani i nxehu aq keq shefat e KGB-se saqe vendosen ta hiqnin qafe me lezet. Gjermano-perendimori u godit ne kofshe nga dikush, gjoja si padashje, nderkohe qe ishte mes nje grupi turistesh duke vizituar manastirin e Zagorskut jashte Moskes ne 1964. Tekniku i goditur qe bertiste nga dhimbjet, u dergua menjehere ne ambasaden amerikane ne Moske, ku e priste nje klinike e kompletuar shume mire. Aty doktoret moren vesh se Shvirkmani ishte injektuar me gazin mustard te perzier me nitrogjen. Pasi u kurua gjate nje periudhe shume te dhimbshme per te, viktima e SMERSH-it u sherua dhe i shpetoi vdekjes.
Georgi Markov, i cili pesoi te njejtin trajtim nga SMERSH-i , nuk qe me aq fat sa SHvirkman. Duke qene nje gazetar i shquar bullgar qe jetonte ne internim ne Evrope, Markovi i denoncoi sovjetiket, madje hapur fare ne emisionet e BBC dhe te Radios "Evropa e Lire" ku ai punonte. Ai pershkruante ne detaje se si regjimi komunist ne Bullgari dhe kudo praktikonte terrorin dhe vrasjet.Bullgaria ishte nje nga kombet me regjimin me shtypes nga te gjitha shtetet nen dominimin sovjetik.Komunistet bullgate nuk ngurronin aspak te perdornin agjentet e SMERSH-it jashte Moskes per te realizuar qellimet e tyre.
Me kerkese te sherbimit sekret bullgar,SMERSH-i tentoi pa sukses te vriste Boris Korxhak, nje polak qe jetonte ne Virxhina te SHBA dhe qe dyshohej se ishte agjent i dyfishte duke punuar dhe per CIA-n. Vladimir Kostov, nje bullgar qe jetonte i veteinternuar ne Paris, u gjet dhe u tentua te vritej nga SMERSH, por dhe ai arriti te mbijetoje. Dy bullgare te tjere qe kishin dezertuar, nje teknik raketash dhe nje botues gazetash, u asgjesuan nga operativet e SMERSH-it ne Vjene.
Korxhaku u godit ne kurriz me nje mjet te mprehte nga nje kalimtar i paindentifikuar. Ai pati ethe te forta, temperature te larte dhe ishte ne gjendje deliri per 3 dite, derisa u sherua. Ne shtator 1978, Georgi Markov ishte duke pritur autobusin urban prane Ures se Vaterlose ne Londer.Nga mesi i turmes qe priste nje njeri drejtoi nje ombrelle dhe e preku ne pulpe te kembes. Pasi i kerkoi falje , per cfare dukej se ishte nje aksident, ai u largua dhe humbi mes turmes. Disa ore me pas, Markovi ishte ne krevatin e vdekjes. Ombrella kishte pasur nje maje te mprehte platinumi, nga ku kur e kishte prekut, i panjohuri e kishte injektuar me ricin, nje lloj helmi qe behet nga vaji i kastorit. Brenda disa oresh, Markovi paraqiti temperature te larte dhe vdiq nga pushimi i zemres.
SMERSH-i besohet se ka zhvilluar armen me te sofistikuar me perdorimin e ricines. Helmi eshte aq i fuqishem dhe i padallueshem, saqe krijon bllokimin e barkushes se zemres, nje situate mjeket qe nuk dine gje, thjesht mund ta atribuojne ne nje infrakt zemre.Megjithese thuhet se sot SMERSH-i ka pushuari se ekzistuari pas renies se komunizmit ne Rusi, agjensia vrasese perseri ekziston.......
UDB: "Lavrion", vendi kryesor i Diversanteve te Ballkanit
Ky ka qene kampi kryesor ku jane pergatitur Diversantet e Ballkanit. Kuptohet dhe shqiptaret, por qe ndryshe nga te tjeret trajtoheshin tmerresisht keq. Kushtet jane mizore, po ato jane me shume te theksuara ndaj shqiptareve dhe behen per shkak se Shqiperia "mban" Epirin e Veriut, verejne agjentet e UDB-se ne Greqi
Te gjithe emigrantet e ardhur ne Greqi nga vendet fqinje i vendosin ne kampin "Lavrion". Perjashtim bejne vetem komunistet, te cilet depertohen ne ishujt greke (Makronisos, Siros). Kampi "Lavrion", ne te vertete, perben nje vater nga ku sherbimet informative perendimore, posacerisht Sherbimi Informativ amerikan dhe ai anglez, rekrutojne njerez per pune informative ne Shqiperi, Bullgari dhe Jugosllavi. Dhe vete greket zgjedhin ne kete kamp emigrantet qe i perdorin per pune informative ndaj Shqiperise, Bullgarise dhe Jugosllavise.
Kampi "Lavrion", i krijuar me 1947 nga greket, fillimisht ishte nen kontrollin e amerikaneve, te cilet mbanin materialisht, ndersa personeli ishte grek. Kampi ndodhet ne qytetin me te njejtin emer, ne bregdet, rreth 70 km ne juglindje te Athines (qyteti Lavrion ka rreth 7.000 banore). Ne qytet jetojne disa familje shqiptare, te cilat kane ardhur si kurbetllinj nga Shqiperia para luftes. Kampi eshte 400 m i gjate, i gjere 60 m dhe eshte i rrethuar me tela. Ndahet ne tri pjese dhe ka 12 ndertesa njekateshe me 30 lokale. Secili lokal ka hyrjen dhe oborrin e vet.
Flitet se greket do ta shformojne kete kamp, per te ndertuar ne vend te tij nje fabrike. (Perreth Lavrionit ka disa miniera). Mirepo organizata nderkombetare e sapoformuar - REP, ne fillim te vitit 1953 kishte plane per te rregulluar lokalet e kampit, duke ndertuar ndertesa te reja per vendosjen e emigranteve. Lokalet do te jene gjoja te rregulluara ne menyre qe ne to te mos kete me shume se 10 veta. Do blihen, po ashtu, krevate dhe dysheke, carcafe e jasteke, do permiresohet ushqimi si dhe cdo gje tjeter, per te siguruar nje jete me te mire per emigrantet. Me siguri qe kjo organizate, e cila ka zevendesuar IRO-ne, do ta marre kampin "Lavrion" nen kontroll.
Drejtimi dhe sigurimi i kampit
Drejtor i kampit eshte kapiten Trandafilis nga Kreta, rreth 40 vjec. Jeton ne kamp bashke me familjen. Eshte shume i rrepte dhe i ashper me emigrantet. Per fajin me te vogel i ndeshkon ata. Zevendes eshte kapterri Kristo, rreth 30 vjec. Mban kete detyre qe nga fundi i vitit 1951, ndersa me pare ka punuar ne Sigurimin Shteteror. Eshte shume i ashper me emigrantet, i denon per vogelsira. Me pare drejtori kishte dy ndihmes - nenoficere, te cilet merreshin me verifikimin e emigranteve. Kete pune tani e ben Kristoja. Furnizues i kampit eshte Gjorxhaki, i lindur ne Lavrion, rreth 55 vjec. Jeton ne qytet bashke me familjen. Me pare ka qene drejtor i kampit, ndersa tani eshte cmobilizuar dhe merret me furnizimin. Sillet mire me emigrantet.
Per sigurimin e kampit jane caktuar tete police dhe nje nenoficer. Hyrja e kampit dhe ndertesa e drejtorise jane vazhdimisht te ruajtura. Me pare, me 1949, kampi sigurohej nga 13 police, te komanduar nga nje toger dhe nje nenoficer.
Drejtoria e kampit ka organizuar mesimin e greqishtes dhe anglishtes. Ndjekja e mesimit nuk eshte e detyrueshme dhe zhvillohet ne kamp. Kohet e fundit jane organizuar kurse per emigrantet qe kane dokumentat per te shkuar ne Perendim. Mesohet pervec anglishtes dhe spanjisht. Mesimi zgjat tre muaj.
Numri i emigranteve dhe sigurimi material i tyre
Ne kamp ne vitin 1949 kishte 900 emigrante shqiptare. Ata ishin vendosur ne kater ndertesa (ne te tjerat kishte emigrante nga kombesi te tjera). Me vone ky numer ka ardhur duke u zvogeluar, sepse shume emigrante kane shkuar ne shtetet jooqeanike, si dhe ne Turqi, Itali, Gjermani dhe France.
Me 1 Janar 1953 ne kamp kishte gjithsej 752 emigrante (duke perfshire dhe grate dhe femijet) nga te cilet:
Shqiptare 252
Jugosllave 280 (nga ky numer me 28.12.1952, jane kthyer ne vendin tone 143)
Bullgare 200
Rumune 20
Nga ky numer gjate periudhes qershor-korrik 1953 kane shkuar ne France rreth 150 emigrante shqiptare, keshtu qe tani ne kamp gjenden pak me shume se njeqind emigrante shqiptare.
Te gjithe emigrantet ne kamp jetojne bashke. Me te arritur ne kamp, cdo emigrant merr krevatin (nga mesi i vitit 1952 krevatet ishin te drunjte, ndersa tani jane zevendesuar me krevate hekuri), dyshekun me kashte, tri batanije dhe nje jastek. Kohe pas kohe marrin rroba te vjetra, kepuce, nderresa te brendshme, corape, etj. Gjate dimrit ne lokale nuk ka zjarr. Mjekimi eshte pa pagese. Kurohen nga mjeku qe gjendet ne qytet.
Deri ne shkurt 1949 ushqimi ne kamp ka qene shume i dobet, por kur kampin e moren amerikanet, ai u permiresua shume. Shqiptaret e kane patur guzhinen te perbashket me bullgaret. Merrnin nga 800 grame buke, tri racione ne dite, mish dy here ne jave dhe konserva, si shtese gjelle. Pas ngrenies ndonjehere merrnin edhe peme.
Per te dale jashte ne qytet duhet te marrin leje. Drejtoria e kampit bente apelin dy here ne dite, duke i thirrur emigrantet ne emer, por, qe kur ne tetor 1951 disa emigrante provuan te iknin, thirrja nisi te behet edhe nga pese here ne dite. Ne qofte se ndokush nuk ndodhet ne kamp kur behet apeli, ai denohet me nga kater kujdestari neper dhoma, apo me pune pa pagese ne guzhine. Per nxitje te trazirave denimi eshte prej nje deri ne tri dite burgim.
Regjimi ne Laviron eshte shume i ashper, ndersa qendrimi ndaj emigranteve shqiptare ne disa raste eshte i pashpirt. Shpesh denohen vetem per shkak se Shqiperia mban akoma "Epirin Verior grek". Si shembull po sjellim rastin e emigrantit Zenel Kelloli, i cili punonte per Sherbimin Informativ grek ne Kosturi, ku ishte vendosur. Ai kishte nje vella ne Laviron, te cilit i shkruajti disa letra, por s'mori pergjigje. Nga letrat qe mori prej babait nga Amerika, mori vesh se ndodhej ende ne Laviron.
Me kerkesen e disa pronareve te tokave, drejtoria e kampit ka derguar aty per te punuar disa emigrante (ne baza vullnetare). Emigrantet qe kane punuar jashte kampit merrnin paga te mira dhe, ne fund te cdo muaji, merrnin nga drejtoria e kampit nje shume te caktuar parash per ushqimin e pakonsumuar sipas rregullores. Pervec kesaj, secili emigrant kishte mundesi te punesohej ne fshatrat e largeta, ne qofte se punedhenesi behej garant per te para Ministrise se Puneve te Brendshme. Jane punesuar me se shumti ne fshatrat e rrethinave te Athines. Ne fshatin ku punon, emigranti ka obligim qe te paraqitet kohe pas kohe ne stacionin me te aftert te policise. Pothuajse te gjithe kane bere keto lloj punesh, me perjashtim te atyre qe kane pasur farefis dhe miq ne Amerike, qe u dergonin para dhe pako. Ne fund te vitit 1949 dhe fillim te vitit 1950 puna politike ne kamp ishte e ndaluar, madje ndaloheshin dhe bisedat politike. Drejtori i kampit u ka thene emigranteve se s'duhej te interesoheshin per politiken, sepse kjo ishte zyrtarisht e ndaluar. Ne ate kohe kampin e ka vizituar ministri grek i Politikes Sociale, i cili eshte interesuar per ushqimin, pastertine etj.
Puna e delegacionit te IRO-se
Ne kamp ka vepruar delegacioni i IRO-se, i cili kishte per detyre qe disa emigrante t'i dergonte nga Greqia ne vende te tjera: Angli, Austri, Ameriken e Jugut etj. Zyra e tyre ishte 500 metra larg kampit. Aty punonin nje anglez, nje grek dhe nje amerikan. Emigrantet e regjistruar per te ikur nga Greqia, u vendosen ne lokale te posacme dhe per ta perkujdeset IRO-ja. IRO-ja nuk ka te drejte t'i dergoje ne SHBA, sepse per kete nevojitet garancia e atyre qe kishin bere kerkese per t'i terhequr.
Ne fillim te vitit 1949 te gjithe emigrantet u kontrolluan nga nje komision i IRO-se. Pas ketij kontrolli, rreth 200 shqiptare moren pasaportat dhe shkuan ne Bari te Italise.
Organizata IRO u kujdes per kampin deri ne fund te vitit 1951, kur ajo u shformua dhe kampi kaloi ne kompetence te Kryqit te Kuq Grek. Por edhe pas shformimit te IRO-s, perfaqesuesit e saj kane ardhur ne kamp dhe gjate vitit 1952 i kane ndihmuar emigrantet materialisht. Mes emigranteve diskutohet se emigrantet shqiptare dhe ata bullgare do t'i marrin amerikanet, ndersa qeveria greke do te kujdeset vetem per emigrantet jugosllave.
Cheka i riquajt GPU( Administrata Politike Shteterore, 1922-1923). Kur BRSS u konsolidua si shtet, GPU-ja u riquajt OGPU ( Administrata e Bashkuar Politike Shteterore, 1923-1934). Oraganizatat e njohura si Cheka, GPU, OGPU ishin te drejtuara nga Feliks Xherxhinski, nje polak me origjine cifute, i njohur si vrases bolshevik i pameshirshem. Me vdekjen e Xherxhinskit ne 1926, organizata u perhap me shpejtesi per te mbajtur dhe riforcuar pushtetin ne Josif Stalinit, diktatorit te tmerrshem sovjetik. Deri dhe ne kolektivizimin e BRSS nderhyri kjo organizate , me pasoja te tmerrshme ne miliona ruse qe e kundershtonin. Ata u ekzekutuan nga skuadrat vrasese te OGPU-se.
Ne 1934, emri i organizates ndryshoi perseri , kesaj rradhe ne NKVD ( Komisariati i Popullit per Punet e Brendshme, 1934-1946), i drejtuar nga sadisti Jenrik Jagoda, njeri i zgjedhur nga vete Stalini. Nen udheheqjen e Jagodes, NKVD mori nje kotroll total te industrise, profesioneve te ndryshme, punetoreve, kooperativisteve, te gjitha mjeteve te informacionit publik dhe forcave te policise. Me nje fjale kontrollonte jeten e cdo gjeje te gjalle ne Rusine Sovjetike.
Jagoda ishte bere figura me e frikshme ne BRSS pas Stalinit, i fuqishem dhe i frikshem. Ai ekzekutoi te gjithe ata qe Stalini donte ti eliminonte, derisa nje dite Stalini paranojak qe shihte kudo "armiq te popullit" dhe "agjente te imperialisteve" e akuzoi per veprimtari subversive dhe e ekzekutoi. Yagoda u vra faktikisht ne zyret e tij. U mbyt nga duart e zevendesit te tij, Nikollai Jezhovit, i cili ishte po aq barbar sa Jagoda. Jezhovi ka qene i njohur historikisht dhe me nofken "Xhuxhi i Pergjakshem". Por si gjithe te lemonat qe pasi shtrydhen, hidhen ne koshin e plehrave dhe Jezhovi u ekzekutua me urdher te Stalinit ne 1938. Atehere ne krye te NKVD erdhi nje njeri shume i afert me Stalinin, nje vrases dhe nje perdhunues profesionist, Lavrenti Beria, i cili qendroi ne krye te NKVD deri pas vdekjes se Stalinit.
Gjate kohes se Berias, NKVD u quajt MVD ( Ministria e Puneve te Brendshme, 1946-1954) dhe nje vit pas vdekjes se Stalinit u quajt ne KGB. Zyrat qendore te KGB jane te njohura dhe si Qendra dhe pervec te tjerave ka nen drejtim dhe GRU ( Drejtorine Qendrore te Zbulimit te Ushtrise se Kuqe), qe merret me zbulimin dhe kunderzbulimin ushtarak. Te gjitha keto jane nen mbikeqyrjen e KGB-se.
KGB-ja eshte e plotfuqishme dhe operacionet e saj perfshijne spiunazhin e brendshem dhe te jashtem. Aktet e saj jane pa kufizime ligjore dhe rregulla dhe drejtohen dhe kunder popullit rus dhe kunder "armiqve te jashtem". Dega me e frikshme dhe me e fuqishme e KGB-se eshte SMERSH*. SMERSH-i eshte nje seksion i armatosur i vecante i KGB-se qe merret me denimet dhe ekzekutimet e cdo rusi te cilesuar si "tradhetar", te cdo informatori apo agjenti qe dezertonte ne Perendim, te cdo komunisti qe nuk ndiqte vijen e Partise si dhe nje numer te madh viktimash jashte Rusise ( sovjetike ose qytetare te shteteve te tjera).
Loja e preferuar e KGB-se ishte futja ne kurthin e saj te diplomateve te huaj dhe ne shumicen e rasteve behej nepermjet seksit. Ne kete menyre KGB-ja komprometoi ambasadorin britanik ne Moske, Ser Xhofri Harison ne 1968. Ambasadori u dashurua pa s nje gruaje te bukur ruse qe punonte si sherbetore ne ambasaden britanike e quajtur Galja. Ajo ishte sigurisht e futur me mision aty nga KGB-ja. Pasi cifti mbaroi pune ne nje apartament te Leningradit, Harrisonit iu treguan foto te tij me Galian duke bere seks.
Harrisonin iu komunikua se ne qofte se nuk i jepte KGB-se informacionet qe ajo kerkonte, fotot dhe lidhja e tij me Galian do te beheshin publike. Ne vend qe te bashkepunonte, Harrisoni u kthye ne Londer ku pohoi lidhjen ne Galian tek oficeret e MI5 ( Kunderzbulimi britanik). Ai u nxorr ne pension menjehere. Megjithese ky lloj kurthi kesaj rradhe deshtoi, shume kurthe perpara Harrisonit ishin te sukseshem.
Nje sukses i tille ishte komprometimi i ambasadorit francez ne Moske, Moris Dezhanit. Cifti Dezhan arriti ne Moske nga Parisi ne 1955 i gatshem per te bere miq me sovjetike ne rangje te larta. Ata u priten nga shume persona qe thonin se ishin udheheqes sovjetike, por ne te vertete ishin ose oficere te KGB-se ose spiune te saj, Nje prej tyre ishte dhe gjeneral lejtenant Oleg Mihailovic Gribanov, i cili u paraqit tek cifti me emrin Gorbunov.
Dezhani i tha ne konfidence Gribanov/Gorbunovit se i pelqenin femrat e pashme dhe pas kesaj ne hapat e ambasadorit, "rastesisht" rreshtoheshin femra te pashme te gatshme te flertonin me te. Keto gra, quheshin "Thithese" nga bosat e KGB-se dhe ambasadorit i ofroheshin nga agjenti i KGB-se Juri Vasilevic Krotkov. Krotkovi e njohu Dezhanin me disa aktore filmi ruse, njera prej te cilave quhej "Lora". Kur Dezhani ishte duke bere dashuri me te , bashkeshorti i saj imagjinar ia behu ne dhome duke i kapur flagrant dhe e kercenpi Dezhanin se do ta conte ne gjyq publik, nje skenar i vjeter i KGB-se.
Me vone ate nate, Dezhani nervoz perseri ne konfidence i tha shqetesimin e tij Gribanov/Gorbunovit i cili ngrohtesisht nga ana e tij e garantoi se do te perdorte influencen e tij qe te qetesonte "bashkeshortin e nxehur". Ai e informoi Dezhanin pas pak ditesh se ceshtja e tij ishte vene ne vije dhe se ambasadori nuk duhet te shqetesohej me. Mirenjohes, Dezhani filloi atehere me hir ose me pahir te jepte informacion tek Gribanovi. Pimpi i KGB-se per kete ceshtje, nuk ndaloi me kaq. Ai u perpoq te fuste ne kurth dhe gruan e ambasadorit, por pa sukses. Meqe deshtoi tek zonja Dezhan, ai komprometoi nje diplomat tjeter francez me nje nga prostitutat e KGB-se.
Koloneli Lui Gibo, atasheu ajror francez sidoqofte nuk bashkepunoi me KGB. Ne vend qe te jepte informacion dhe te fshihte lidhjen, ai vrau veten. Krotkovi me vone, ne 1963 vizitoi Londren si shoqerues i disa shkrimtareve sovjetike. Me marifet ai dezertoi dhe u dorezua tek anglezet ku tha se dezertimi i tij ndodhi nga brejtja e ndergjegjes per ceshtjen Gibo. Ne te njejtin vit, Gribanovi u informua se nje spiun i KGB-se ishte kapur ne Nju Jork, SHBA. Te deshperuar per te pasur nje spiun amerikan, qe ta shkembenin me ate sovjetik, bosat e KGB-se e urdheruan Gribanovin te gjente nje agjent amerikan me porosi.
Ate qe oficeret munden te gjenin ishte nje mesues amerikan, Frederik Bargun, nje profesor i universitetit te Jeill, i cili ndodhej si turist ne Moske. Agjentet e KGB-se i thane Gribanovit se fatkeqesisht profesori nuk ishte spiun. "Bejeni spiun" u bertiti Gribanovi.Barguni u arrestua , por me vone doli se ishte mik personal i presidentit Kenedi, i cili i dergoi nje note proteste Hrushovit. Hrushovi me fytyre te kuqe nga turpi dhe nga zemerimi, iu kanos Gribanovit dhe e urdheroi ta lironte menjehere profesorin.
Diplomatet, te cilet KGB-ja nuk mund ti komprometonte seksualisht per ti dhene asaj informacion, ishin subjekt survejimi te vazhdueshem, brenda dhe jashte ambasades, duke i ndjekur kemba kembes ne cdo hap qe benin dhe duke i survejuar ne ambasada me aparatura te sofistikuara te cilat ishin fshehur me kujdes ne ambasadat e huaja.Ne 1975, Ambasada amerikane ne Moske ishte ne krye te listes per pergjime nga ana e sovjetikeve. Mikrofonat ishin te nje sistemi te sofistikuar dhe drejtoheshin duke i komanduar nga jashte ambasades me rreze te larta te intesifikuara, nepermjet dritareve te ambasades. Duke shenuar me keto rreze vazhdimisht, dyshohet qe tekniket e KGB-se , pa dashje infektuan me helmiim radiologjik ambasadorin amerikan Uollter Stosel.
Stosel u kthye ne Uashington ku u sherua nga overdoza e radiacionit,kushte ne te cilat jetonin shumica e diplomateve ne BRSS, ngaqe masat dhe kundermasat e KGB-se per aparaturat e pergjimit sa vinin e beheshin me te sofistikuara. Nje nga arsyet per te damkosur amerikanet si spiune ishte per te treguar se spiunazhi kunder Revolucionit Sovjetik vazhdonte dhe revolucioni ishte ne rrezik te vazhdueshem. Ishin apo jo spiune, kjo nuk kishte rendesi , ata damkoseshin vetem per terror. Nje rast i tille ishte dhe ceshtja e Martha Pitersen, e cila ishte pjese e trupit diplomatik amerikan. Agjentet e KGB-se raportuan se kishin gjetur mesazhe sekrete te drejtuara asaj ne nje kuti postare te vdekur (**). Pitersen u debua nga Bashkimi Sovjetik.
Te njejtin fat pati dhe Ricard Ozborn, sekretari i ambasades amerikane per ceshtjet ekonomike. KGB-ja lajmeroi se Ozborni u arrestua ne maj 1983 , duke thene se u kap ne flagrance duke transmetuar mesazhe nga nje radio tek nje satelite komunikacionesh "Marisat". Kur ambasada kerkoi prova te mesazheve ose kopje te tyre per te provuar fajesine e Ozbornit, KGB tha se shenimet e Ozbornit ai i kishte shkaterruar duke i tretur ne uje. Ozborni , e shoqja dhe dy femijet u debuan nga Bashkimi Sovjetik.
Shume nga funksionaret e KGB-se qe kishin urdheruar komprometimin e diplomateve dhe arrestimet e tyre ishin fare pak te sofistikuar ne krahasim me ata qe zhvilluan teknologjine e spiunazhit te KGB-se. Ne te shumten e rasteve ishin vrases, brutale dhe arrogante qe kishin bere vrasjet dhe ekzekutimet per llogari te Stalinit, si ne kohe te Revolucionit, ashtu dhe me pas. Duke mos pasur me vlere per te, ata qe u kishin shpetuar shpates se tij, ishin ngujuar me zyra ne KGB. I tille ishte per shembull dhe Boris Nikolaevic Ponomarev, i cili ka qene funksionar i KGB-se qe ne ditet kur ajo quhej CHEKA. Ishte ky qe organizoi tradhetimin dhe arrestimin e presidentit cekosllovak Aleksander Dubcekut ne Prage ne 1968. Ponomarev ka qene drejtues i departamentit nderkombetar te KGB-se, departament qe me vone kaloi ne duart e Juri Andropovit.
I ngjashem me Ponimarevin ka qene dhe Sergei Kruglov, nje nga vrasesit me te besuar te Stalinit dhe dikur antari i SMERSH-it. Kruglovi ka qene ne Rojen e Kuqe gjate Revolucionit. Ai u ngrit ne graden e kolonelit dhe ishte komandant i Gardes se Kremnlinit. Nga 1920 deri ne 1930 Kruglovi ka qene i njohur si "kembeza" e Stalinit, duke ekzekutuar do njeri qe zgjidhte Stalini. Ai ishte nje nga antaret e CHEKA-s qe i mbijetoi 5 shefave te saj, madje thuhet sikur ai i ka vrare me doren e tij Jagoden dhe Jezhovin me urdhera te Stalinit,si dhe thuhet se ka shkaktuar vdekjet misterioze te tre shefave te tjere te KGB-se.
Dihet vec nga te gjithe se Kruglovi qelloi dhe vrau personalsisht Marshallin Mihail Nikolajevic Tuhacevski, shefin e pergjithshem te shtabit te Ushtrise se Kuqe, pjese e komplotit stalinian per spastrimet ne ushtri ne 1937. Per kete sherbim, Kruglovi u be gjeneral "nderi" dhe zv/komisar i Puneve te Brendshme.Ai ka pasur dore ne te gjitha operacionet kryesore te SMERSH-it si dhe ne vrasjen e Trockit, njerit prej lidereve te Revolucionit qe Stalini e urrente pa mase sa askush tjeter ne bote.
Kruglovi ishte kaq njeri i besuar i Stalinit, saqe gjate luftes se dyte boterore, ai u urdherua nga Stalini te merrej me ceshtjet e sigurimit ne konferencat e Jaltes, Teheranit dhe Potsdamit. Per kete veprim, Kruglovi u dekorua dhe nga fuqite perendimore, ai mori "Urdhrin e Legjionit te Merites" nga qeveria e SHBA dhe nje titull kalorsiak nga Perandoria Britanike. Pas vdekjes se Stalinit, Kruglovi u be minister i brendshem e cila ne ate kohe kombinonte me Ministrine e Sigurimit Shtetetor.
Bosi i KGB-se, Lavrenti Beria, nje nga shoket e Kruglovit, e mbeshteti hapur ate fillimisht, por duke mos pasur besim tek vrasesi i vjeter ai sugjeroi qe Kruglovi kishte mbledhur shume pushtet rreth vetes. Ne prill 1954, Komiteti per Sigurimin e Shtetit u shkeput nga ministria e Kruglovit dhe u vu nen komanden e gjeneralit Ivan Serov, me vone dretor i KGB-se. Keshtu Kruglovi u hoq nga rruga e Berias per pushtet. Ai u nxorr ne 1956 ne pension dhe u venit nga skena politike ngadale.
Agjentet e KGB-se kane qene nga spiunet me te trajnuar ne bote. Megjithese midis tyre ka nje numer te madh dezertoresh ne Perendim, ata kane arritur te penetrojne ne menyre fantastike qe ne vitin 1925 administratat dhe sherbimet sekrete te shume shteteve si: SHBA ( administraten e Rusveltit), sherbimet sekrete angleze gjate dhe pas LIIB, administraten dhe diplomatet te Gjermanise naziste dhe me pas te Gjermanise Perendimore, partite politike komuniste ose jo ne SHBA, Evropen Perendimore etj, administraten dhe sherbimet sekrete franceze etj, kane mundur te rekrutojne si agjente te tyre gazetare , avokate te degjuar ne perendim, personalitete boterore etj.
Deri dhe ne lojerat e nderkombetare te shahut te zhvilluara midis lojtareve sovjetike dhe atyre ruse te arratisur ne perendim ka nderhyre KGB-ja me hipnotistet e saj. Nepermjet agjenteve dhe informatoreve te tyre, KGB-ja vodhi nga amerikanet komplet planet dhe sekretet e prodhimit te bombes atomike qe ne 1943-44.Ne vitet e Luftes se Ftohte, agjentet e KGB-se jane pergjegjes per vjedhjen dhe marrjen e teknologjise perendimore ne aq shkalle te larte, saqe qe te arrinte kete teknologji shteti sovjetik duhet te shpenzonte me miliona ore pune e njerez dhe miliarda rubla ne fushen e kerkim-eksperimentimit. Pas Ushtrise Sovjetike, KGB-ja ka pasur gjithmone buxhetin me te madh qe llogaritej ne miliarda dollare cdo vit per te mbajtur stafin e saj burokratik, me dhjetra mijera agjente operative dhe teknike te panumert per ti mbeshtetur me teknologji dhe aparatura.
Nje nga shefat e CIA-s , Xhon Mekmehon i raportonte Kongresit amerikan ne 1982 se KGB-ja shpenzonte cdo vit 3 deri ne 4 miliarde dollare per te krijuar dizinformacion, propagande dhe fallsifikime ( monedhash dhe dokumentash). Nje nga keto fallsifikime ishin dhe letrat fallco midis presidentit amerikan Ronald Regan dhe mbretin Huan Karlos te Spanjes, ne te cilat Regani ishte kunder pranimit te Spanjes ne NATO, fabrikim i KGB-se.
Tjeter fabrikim dhe propagande e KGB-se ka qene perhapja e disinformacionit sikur CIA ishte ajo qe kishte vrare presidentin Kenedi dhe me pas ne vitet '70-80, sikur CIA kishte fabrikuar dhe perhapur virusin e SIDA-s. Nje nga gazetat qe perhapnin dhe shkruanin te tilla lajme ka qene dhe e perditshmja italiane "Paese Sera", e cila ka marre me miliona dollare nag KGB-ja gjate viteve 1975-1986 per te paraqitur disinformatat dhe propaganden e zeze te saj.
Nje tjeter viktime i KGB-se ka qene dhe lideri rus Boris Jeltsin, i cili u gjet i dehur dhe i lagur ne nje nga bodrumet e stacioni te policise se Moskes nga ndihmesit e tij ne 1990. Jeltsin tha se KGB:"Kerkoi te me vinte poshte". Cuditerisht, Jeltsin do tia kalonte disa vite me vone, presidencen e Federates Ruse, njerit prej shefave te KGB-se, presientit aktual rus Vladimir Putin, ndersa per minister te jashtem ose kryeminister do te caktonte nje tjeter shef te KGB-se, Jevgjeni Primakov.
SMERSHSeksioni i vrasjeve te KGB-se
(1917 - )
Qe nga koha e Revolucionit bolshevik te 1917, nje seksion i tere i sherbimeve sekrete sovjetike ka qene pergjegjes per kerkimin, rrembimin, shantazhet ose vrasjet e cdo kujt qe kundershtonte regjimin komunist, ne vecanti ruse qe dezertonin ne Perendim ose ruse qe jetonin jashte BRSS. Gjithashtu jo-ruse qe ishin ne pergjithesi konkurrente me sovjetiket kane qene gjithashtu viktima te aksioneve te kryera nga SMERSH, emri i te cilit vjen nga inicialet e "Smert Shpionam" (Vdekje spiuneve). Ky slogan ka qene thene nga Josif Visarionovic Stalin dhe pasqyronte karakterin e tij vrases.
SMERSH eshte aktualisht Divizioni i IX-te i KGB-se, i cili eshte i perkushtuar Terrorit dhe Diversionit, udhehequr dhe i perbere nga komuniste fanatike vrases. Teknikat e vrasjeve te tij jane shume te sofistikuara po aq sa ato ne novelat e krijuesit te 007- Jan Flemingut, madje ne shume raste ia kalojne. Ne ndryshim me personazhet e Flemingut, viktimat e SMERSH-it kane qene persona reale.Megjithese titulli "SMERSH" pushoi se perdoruri qe ne 1948 nga KGB-ja,organizata vazhdon te ekzistoje.
Organizata fillimisht u krijua ne pese seksione te ndryshme,sipas detyrave qe kishte:
1) Seksioni i pare funksiononte brenda Ushtrise se Kuqe, per te diktuar ushtare dhe oficere disidente dhe per ti ekzekutuar ata.
2) Seksioni i dyte i SMERSH-it mbidhte informacion dhe ne kohe lufte ishte pergjegjes per kalimin e agjenteve te tij ne prapavijat e armikut.
3) Seksioni i trete ishte pergjegjes per vleresimin dhe filtrimin e informatave si dhe per dhenien e urdhrave.
4) Seksioni i katert hetonte te pandehurit apo te dyshuarit dhe kishte autorizimin te bente arrestime.
5) Seksioni i peste perbehej nga tre persona gjyqtare, zakonisht oficere madhore sovjetike dhe kishte kompetenca per te gjykuar dhe per te dhene vendime, te cilat ishin gjithmone te formes se prere pa te drejte apeli.Te gjitha denimet nga ky "gjyq" ishin perfundimtare dhe ekzekutoheshin menjehere.
SMERSH(sot thirret "Departamenti i V-te i Drejtorise Qendrore te KGB-se dhe eshte i fshehur ne departamentin e sigurimit te ushtrise, i quajtur CUKR) eshte pergjegjes per vrasjet e pameshirshme dhe te paskrupullta te dhjetra mijera personave ne 8 dekadat e fundit. Shume lidere te shteteve te ndryshme te botes kane qene ruajtur nga SMERSH-i dhe agjentet e tij ne Konferencen e Teheranit. Ndonese e dinin ekzistencen e nje organizate te tille, ajo u be e njohur ne publik pas dezertimit ne Gjermanine Perendimore te kapitenit te KGB Nikolia Kholkhov ne 1954. Vete Kholkhovi ishte agjent i SMERSH-it i derguar te vrase Georgi Okolovic me urdher direkt te kryeministrit sovjetik te atehershem, Nikita Sergejevic Hrushovit. Okolovic ishte nje kundershtar i bezdisur per sovjetiket si lideri i nje organizate emigrantesh ruse(NTS) ne Frankurt te Gjermanise.
Kholkhovi, nje vrases me eksperience, kishte marre trajnim special per kete mision ne vecanti. Ai duhej te vriste Okolovicin me nje mini pistolete qe ne vend te fishekeve perdorte bilje te vogla te mbushura me helm. Vrasesi nderroi mendjen ne momentin e fundit dhe ne vend te kryente misionin, u dorezua tek CIA, duke ekspozuar SMERSH-in si organizate dhe veprimtarine e tij ne Evropen Perendimore. Shume agjente te SMERSH u arrestuan pas dezertimit te tij.
Pas dezertimit te Kholkhovit, me vone dhe dy agjente te tjere te SMERSH-it, Peter Deriabin dhe Bogdan Stashinski dezertuan dhe ata. Te dy keta vrases ishin te pajisur me arme te sofistikuara.Stashinski ishte pajisur me nje tub ( ne forme stilolapsi) qe leshonte acid koroziv.
Nje nga agjentet aktive te oreve te para te SMERSH-it ne Perendim ka qene dhe Xhorxh Mink, lindur ne Filadelfia te SHBA. Ne fillim te viteve '20 ai punonte si shofer taksie, ne 1926 u be antar i Partise Komuniste te SHBA(PKSHBA)dhe me pas organizator ne sindikaten e dokereve te portit, sindikate qe kishte lidhje direkte me Josif Stalinin. Ne 1927 ai dergonte raporte dhe informacione direkt ne Moske. Qendra e thirri ate ne 1928, te vizitonte Mosken me qellim te kalonte trajnimin per tu bere agjent i SMERSH-it, ndersa nje vit me vone ai kreu vrasjen e pare per llogari te SMERSH-it ne Evrope.
Ne 1931, Minku gjendej ne Berlin ku takoi nje gazetar, te cilin me vone do ta pershkruante si "nje burre te shkurter, me fizik te forte, te ri, me nje goje te vogel te shemtuar, sy grijeshil dhe dhembe te parregullt". Behej fjala per Hans Visenger, nje spiun i cili ishte kontrollori dhe nderlidhesi i tre agjenteve te GPU-se qe punonin ne linjen Hamburg-Amerike dhe qe i kishte ekspozuar ata tek autoritetet gjermane.Visengeri u urdherua te kthehej ne Moske, por refuzoi. Misioni i Minkut ishte qe ta asgjesonte.
Ne 22 maj 1932, Minku se bashku me Hugo marks, nje tjeter vrases-agjent te SMERSH-it, gjeten vendqendrimin e Visengerit dhe e qelluan me arme duke e vrare ne apartamentin e tij ne Muehlenshtrasse ne Berlin. Vrasja eshte cilesuar ne dosjet e policise berlineze akoma dhe sot e kesaj dite si e pazgjidhur. Minku arriti qe te shpetonte dhe sipas raporteve te KGB-se vrau me pas rreth 6-7 persona te tjere deri ne 1935, kur fati i tij mbaroi. Ai se bashku me nje vrases tjeter amerikan te KGB-se u arrestuan ne Kopenhagen dhe u akuzuan per spiunazh. Meqe faktet ishin te pamjaftueshme, ai beri vetem 18 muaj burg per ngacmimin dhe shqetesimin e nje biznesmeni rus qe ishte arratisur nga BRSS.
Minku u lirua ne 1936 dhe u kthye ne Moske, ku eshte pare ne shoqerine e Xhuliet Stjuart Pojnx, njeres prej lidereve komuniste amerikane, e cila u zhduk nje vit me pas. Sipas Karlo Treskas, nje antikomunisti dhe antifashisti te vendosur, njekohesisht botues gazete ne Nju Jork, Pojnx u urdherua te vritet pasi ajo e denoncoi hapur Stalinin dhe komunizmin. Xhorxh Mink, u tha Treska miqve te vet,ishte kontakti dhe kontrollori i saj me KGB-ne dhe ai rregulloi nje takim te ngutur me te ne Central Park. Pasi udhetuan se bashku ne veri te shtetit te Nju-Jorkut,ai e mbyti ate me duart e tija, ndersa trupin e saj e varrosi ne nje pyll, afer pronave te presidentit amerikan Franklin Ruzvelt, ne Dutchess County. ( Treska u vra dhe ai ne 1943 duke ecur i vetem ne nje rruge te Nju-Jorkut.Vrasesi i tij u identifikua me vone si bosi mafioz, Karmajn "Cigar" Galante, qe pranoi misionin e SMERSH-it per te ekzekutuar Tresken kundrejt nje pagese prej 50 mije dollaresh).
Me pas Minku shkoi ne Barcelone, Spanje, ku nen aliasin Alfred Herc ai u fut ne brigaden anarkiste e cila ne ate kohe luftonte perkrah demokrateve ne luftes civile spanjolle. Qellimi ishte qe ai te afrohej me profesor Kamilo Bernerin, nje anarkist te njohur per antistalinizmin e tij, i cili me deklarata e tij publike kunder diktatorit sovjetik, kishte ndjellur zemerimin e Stalinit. Stalini urdheroi shefin e vet te KGB-se ( NKVD e quajtur ne ate kohe) qe ti komunikonte Minkut urdhrin per ekzekutimin e Bernerit. Menjehere pas komunikimit te urdhrit, shefi i KGB-se dha shpirt me shkume ne goje, i helmuar me urdher te Stalinit.Berneri dhe ndihmesi i tij u gjeten te vrare me arme zjarri, ndersa trupave te tyre i mungonin krahet dhe kembet.Disa ore me vone, Minku, alias Herc, u zhduk nga listat e brigades anarkiste.
Gjate viteve '30, agjente te SMERSH-it si i pakontrolluari Oto Katc, vertiteshin ne Evropen Perendimore duke kerkuar komuniste te penduar. Ata gjeten dhe vrane Ignas Rajsin, nje nga shefat e KGB-se ne France, i cili kishte denoncuar Stalinin per krimet e tij te paskrupullta gjate periudhes se quajtur "Terrori i Madh". Shoku i ngushte i Rajsit,Valter Krivicki, i pari oficer madhor i GPU-se qe dezertoi ne Perendim dhe qe deshmoi per vrazhdesine e SMERSH-it, u gjend dhe ai i vrare ne dhomen e tij te hotelit te Uashington te SHBA.
Vrasja me e famshme e SMERSH-it ka qene ajo e Leon Trockit, njerit prej lidereve te Revolucionit te Tetorit se bashku me Leninin. Trocki ishte debuar dhe internuar nga Rusia ( Stalini fillimisht nuk guxoi ta ekzekutonte sepse Trocki gezonte nje popullaritet te madh, por me vone iu be fiksim asgjesimi i tij) ne vitin 1929 dhe vazhdonte te kryente me zell te madh nje fushate politike kunder diktatorit. Stalini urdheroi vrasjen e Trockit.
Trocki ishte vendosur ne 1937 ne Meksike. Nje vit me pare, agjentet e SMERSH-it prane djalit te tij, e kishin vrare ate dhe kishin zhdukur nje pjese te arkivit te Trockit ne France.Ne 1940, me Trockin jetonte dhe e shoqja, Natalia dhe te dy ishin vendosur ne nje vile ne periferine Kojoakan te kryeqytetit meksikan. Vila e tij ishte shnderruar ne nje fortese te vertete. Pervec 10 policeve te armatosur meksikane qe ruanin vilen ore e minute, Trocki kishte afer tij dhe nje grup trockistesh besnike, qe perbenin truprojen e tij personale. Rreth e rrotull viles se rrethuar me mure te larta,ishin vendosur dhe kulla vezhgimi ku roje te armatosura veshtronin ambientin brenda dhe jashte viles me dylbi gjithe kohes.Megjithate, Trocki e dinte se ishte vetem pune kohe derisa agjentet e SMERSH-it ta gjenin.Pak kohe me pare, pervec te birit dhe nje nga perfaqesuesit e tij personale ne Paris,Rudolf Klementi, ishte gjetur dhe ekzekutuar nga vrasesit e SMERSH-it.
Ne 24 maj 1940, njezet persona te armatosur rende me mitroloza dhe me granata, nen komanden e David Alfaro Sikejros, sulmuan vilen e te internuarit, por Trocki dhe familja e tij shpetuan vetem me disa plage te lehta. Sikejros, u fsheh per disa kohe, me pas ne 1942 u lejua te ikte nga Meksika.Ai shkoi ne Kili ku jetoi me pas gjithe pjesen e jetes se tij dhe u pershkrua nga zyrtaret lokale si"nje element i pakontrollueshem gjysem i cmendur".
Haime Merkader, nga ana tjeter, ishte nje agjent i SMERSHit qe mendonte dhe llogariste cdo levizje te tij me gjakftohtesi dhe me llogjike. Per gati nje vit, Haime Ramon Mercader del Rio Hernandez, duke perdorur aliasin Frank Xhekson, vezhgonte nga afer Trockin, duke fituar besimin e miqve te te internuarit. Ai ishte i biri i nje tregtari spanjoll dhe i nje komunisteje kubaneze. Merkaderi kishte luftuar dhe ai ne luften e Spanjes perkrah brigadave te ushtrise republikane nga ku ishte rekrutuar ne SMERSH nga Leonid Eitigon, nje rekrutues i KGB/SMERSH-it, i cili pervec te tjerave ishte dhe njeri prej dashnoreve te shumte te te emes.Duke perdorur identitetin e nje gazetari francez, me emrin Zhak Mornar, Merkaderi mori pjese ne Konferencen e IV-rt Internacionale Trockiste ne Paris.
Ne Paris ai krijoi lidhje intime me Silvia Agelof, nje punetore sociale amerikane, motra e se ciles kishte qene per disa kohe sekretare e Trockit.Kur Agelof donte te kthehej ne SHBA, ajo e mori Merkaderin me vete.Ne ate kohe Merkaderi udhetoi per ne SHBA me nje pashaporte kanadeze me emrin e Frank Xhekson, pashaporte te cilen e perdori per tu futur dhe ne Meksike, ku nepermjet Agelofit u prezantua me Trockin.
Ai i mbajti kontaktet me Trockin duke e vizituar ate shpesh miqesisht ne vilen ne Kojoakan.Pas disa kohesh, ai i tha Trockit se kishte pergatitur nje artikull per ne gazete, te shkruar sipas filozofise politike te Trockit dhe i kerkoi atij ti hidhte nje sy per ti dhene opinionin e tij. Trocki pranoi dhe mbylli takim me te ne 20 gusht 1940. Merkaderi shkoi ne vilen e Trockit ate dite dhe pervec doreshkrimit, ai kishte te fshehur ne menget e xhaketes nje bize te gjate 35 cm, nje sepate te vogel alpine si dhe nje pistolete.
Trocki e priti me ngrohtesi Merkaderin , mori doreshkrimin dhe u ul ne zyren e tij per ta lexuar. Pasi shfletoi disa faqe dhe vuri re se ai ishte shume konfuz dhe pa kuptim ai ngriti koken per te pyetur te ftuarin e tij. Ne moment, Merkaderi u hodh nga karrikja ku ishte i ulur, nxori bizen dhe ia nguli ne koke, duke i care kafken.Por goditja nuk solli vdekjen e menjehershme.I rrezuar ne dysheme, Trocki bertiti nga dhimbja, gje qe solli menjehere ne dhome dy truprojet amerikane te tij,Xhozef Hansenin dhe Xhejk Kuperin. Hanseni dhe Kuperi e mberthyen Merkaderin, e vune poshte dhe filluan ta godisnin pa meshire derisa ai humbi ndjenjat. Ata ne fakt donin ta vrisnin ne vend, por Trocki i pergjakur u kerkoi mos ta vrisnin duke u thene:" Ai ka nje histori per te na treguar".
I cuar ne spital menjehere, Trocki jetoi dhe per 24 ore te tjera, pastaj dha shpirt. Merkaderi u arrestua, por i arrestuar ai tha se e vrau Trockin per te sjelle ne vend nderin e te dashures se tij. Sipas deponimit te tij, Trocki kishte krijuar lidhje seksuale me Silvia Agelofin. Agelof kundershtoi me force deponimin e tij dhe deshmoi se nuk kishte pasur ndonji kontakt seksual me Trockin, as ky i fundit kishte tentuar dicka te tille.Agelof e denoncoi Merkaderin ne gjyq si vrases te SMERSH-it. Pervec kesaj, konfuzion solli dhe ceshtja e identitetit te Merkaderit, i cili ne gjyq deklaroi se ishte Zhak Mornar dhe si i tille ai u denua dhe u gjet fajtor ne 17 prill 1943 per vrasjen e Trockit. U dergua ne burgun Huarez te Meksiko Sitit.
Pas 17 vjetesh si i burgosur me sjellje shembullore, Merkaderi u lirua, ne 6 maj 1960. fiilimisht ai shkoi ne Prage ku punoi disa kohe si gazetar, ndersa me pas shkoi te Moske, ku u dekorua me "Urdhrin e Bashkimit Sovjetik". Ky ishte nje pranim i hapur nga ana e Kremlinit i sherbimit politik qe Merkaderi i kishte bere BRSS duke vrare Trockin. Disa kohe me pas Merkaderi shkoi afer Kastros ne Kuba, ku edhe vdiq ne 1978,duke perdorur akoma emrin Zhak Mornar.
Shpesh ne shtetet e huaja, SMERSH-i do te perdorte kriminele profesioniste dhe vrases profesioniste per te kryer rrembimet dhe vrasjet duke i paguar shuma te medha parash per sherbimet e tyre.Duke punesuar kriminele karrieriste, rrembimet dhe asgjesimet dukeshin ne aparence krime ordinere, jo grushte politike, duke hequr ne kete menyre dyshimet nga sovjetiket dhe duke ua hedhur keqberesve profesionale. Nje nga keto ceshtje te kesaj natyre ishte dhe vrasja e Karlo Treskes, per te cilen gangsteri amerikan Karmajn Galante u pagua me nje shume te majme.
E njejta taktike u perdor dhe ne ceshtjen e dr.Valter Linzes, nje avokati te shquar gjermano-perendimor i cili ishte president i SHoqates se Juristeve te Lire Gjermane.Nen drejtimin e Linzes, Shoqata kishte ekspozuar krimet e renda te sovjetikeve nen ligjshmerine komuniste, kishte ofruar ndihme per viktimat kunder arbitraritetit te arrestimeve te KGB-se, gjyqeve sekrete, burgimeve per arsye false ose internimit ne kampet e punes. Reputacioni i Linzes si antikomunist i vendosur ishte aq i madh, saqe SMERSH-i mori urdhra ta rrembente ate dhe ta sillte ne Berlinin Lindor, ku ai mund te mbahej pergjithmone per te ndaluar demet e tjera politike qe i shkaktonte komunisteve.
Per kete rast, SMERSH-i perdori 4 kriminele me fame, te gjithe te burgosur me afate te gjata denimi ne Gjermanine Lindore: Harri Lidtke, 22 vjec, i burgosur per grabitje me arme dhe dhune; Herbert Novak,27 vjec,i burgosur i perjetshem per vrasje;Jozef Dehnert,22 vjec , vjedhes; dhe Ervin Knishpel, 27 vjec, i burgosur per me teper se 18 krime serioze.
Ne 7 korrik 1952, Lidtke shkoi nga Berlini Lindor ne ate Perendimor, ku mori nje taksi, shoferi i te ciles ishte Vilhelm Voiziske. Ai i tha shoferit ta conte ne Zenefelderplatz, ne Berlinin Lindor. Duke ditur se taksistet e Berlinit Perendimor hezitonin te shkonin ne sektorin sovjetik, ai e joshi ate duke i ofruar nje bakshish prej 20 markash. Pasi kaluan postobllokun dhe kaluan ne Berlin Lindor, Lidtke i vuri afer shoferit nje kuti me 10 paketa cigare amerikane tek sedilja e pasagjerit ( vete rrinte mbrapa). Voiziskja e falenderoi per bakshishin. Kur taksia arriti ne Zenefelderplatz, police gjermano-lindore rrethuan makinen dhe i nxorren te dy jashte saj, ndersa nje nga oficeret bertiti:"Ju pra qenkeni ata kontrabandistet e cigareve amerikane!"
Voiziske u dergua ne zyrat qendrore te policise gjermano-lindore ku e futen ne nje qeli ne bodrumet e saj, por nuk e moren ne pyetje.Sic doli me vone,Lidtkja e perdori taksine vetem e vetem per ti marre asaj targat e Berlinit Perendimor, te cilat i vendosi ne nje makine tjeter per te mos patur veshtiresi per te kaluar postoblloqet ne Berlinin Perendimor, te nesermen ne mengjes, ne 8 korrik 1952. Ne makine ishin Lidtke, Novak, Knishpel dhe Dehnert. Qe te katert shkuan me makine deri tek rezidenca e dr.Linzes, qe jetonte ne sektorin amerikan te Berlinit Perendimor, ne 12a Gerihtshtrase ne periferine Lihterfelde.
Linze, nje person shume i perpikte ne orarin e tij, doli nga apartamenti i tij ne 7.30 te mengjesit dhe filloi te ecte drejt zyres se tij, duke tymosur i qete llullen . Kur kaloi afer makines, Lidtke dhe Dehnerti dolen jashte dhe ky i dyti iu afrua Linzes me nje cigare te pandezur. Ai i kerkoi doktorit nje shkrepse. Ndersa Linze futi duart ne xhepa per te gjetur shkrepsen, Lidtkja i doli nga pas dhe e goditi me forca ne koke me nje shkop gome.
Por Linze sic duket ishte me i forte nga c'e prisnin dhe u rezistoi, duke i shtyre rrembyesit. Atehere Lidtke e zuri nga mesi, Dehnertii mbante kembet bashke dhe te dy e ngriten per ta futur ne ndenjesen e pasme te makines.Doktori u perpoq me te gjitha forcat te rezistonte, derisa Novaku nxori nje pistolete dhe e qelloi Linzen ne kembe. Linze u rrezua ne sediljen e pasme,ndersa Lidtke dhe Dehnert i hypen persiper per mos ta lene te levizte.
Knishpel , i cili ishte ne timon, i dha makines aq shpejtesi, saqe nuk pa qe kembet e Linzes ishin jashte deres se pasme te makines. Ndersa makina ecte shpejt neper Drakenshtrase, nje furgon i nje qytetari qe kishte pare gjithe skenen u vu ne ndjekje te saj.Me pas ne ndjekje do te shtohej dhe nje makine e policise gjermano-perendimore.Duke pare se po ndiqeshin, rrembyesit hodhen nga dritaret e makines gozhda katerkokeshe, duke shpresuar se do tu shpoheshin gomat dhe do te ndalonin. Ndjekesit arriten tu shmangeshin gozhdave dhe ti afroheshin makines se rrembyesve,por turmat e kembesoreve qe nxitonin te shkonin ne punet e mengjesit, ngadalesuan shpejtesine e ndjekesve, nga frika mos shtypnin ndonji kembesor. Knishpel arriti te manovroje mes turmes se njerezve dhe pasi u fut ne nje rrugice arriti ti shpetoje ndjekjes. Me pas makina u zhduk ne Berlinin Lindor.
Taksisti, Voiziskja,u nxorr nga qelia pas disa oresh. Nje zyrtar gjermano-lindor i kerkoi atij falje duke i thene qe e gjitha ishte nje "keqkuptim". Targat e taksise ishin rikthyer dhe vendosur mbrapsht dhe ajo iu kthye Voiziskes, i cili u la i lire. Pasi u kthye ne Berlinin Perendimor, Voiziske lajmeroi autoritetet gjermane per eksperiencen e cuditshme qe pati. CIA dhe shefi i BND ( sherbimit sekret te Gjermanise Perendimore) Rajnhard Gehlen, nuk e paten te veshtire te bashkonin pjeset qe te kuptonin metoden me te cilen SMERSh-i kishte rrembyer dr.Linzen.
Shtypi perendimor denoncoi rrembimin ashiqar dhe zyrtaret amerikane bene nota proteste ndaj sovjetikeve. Por ruset thane se nuk dinin gje rreth dr.Linzes dhe rrembimit te tij. Zyrtaret perendimore vazhduan kerkesat per kthimin e Linzes per 8 vjet rrjesht, derisa ne qershor 1960, Kryqi i Kuq rus detyrimisht informoi Kryqin e Kuq gjermano-perendimor se "Valter Linze vdiq ne nje kamp pune rus ne 14 dhjetor 1953."
Ne rastin e Vladimir Poremskit, nje lideri te NTS dhe kundershtar te terbuar te komunisteve, nje kontrbandist i vertete nga Berlini Lindor,Volfgang Vildpret, u perdor nga SMERSH-i per misionin vrases. Ne diten e Krishtlindjeve te 1954,Vildpreti u duk ne porten e apartamentit te Poremskit ne Frankfurt. Ne nje dore kishte nje fotografi e prere nga nje gazete te viktimes se tij, ne tjetren mbante pistoleten Valter Parabelum-38 te drejtuar nga Poremski i shtangur.
Por vrasesi i SMERSH-it nuk qelloi. Duke futur armen ne xhep, ai tha:"Me kane derguar per te te vrare, por une nuk u kam besim atyre[kontrolloreve te SMERSH-it].Ne se te vras ty, ata do te me dergojne me pas te vras dike tjeter. Dhe nje dite do te me arrestoje policia dhe do me fusi brenda me nje deng te madh markash per te shpenzuar atje". Poremski e ndihmoi vrasesin e penduar qe te dezertonte ne Perendim me nje emer fals. "Keshtu pra nuk me vrau" thoshte me vone Poremski. "Me pelqen Vildpreti dhe e vizitoj here pas here...Ne fakt i shkova dhe ne dasem".
SMERSH ngeli i forte , megjithese shume nga vrasesit e tij preferonin me mire te dezertonin ne Perendim se sa te kryenin krimet monstruoze qe i ngarkonin. Por qe tu jepnin vrasesve te tyre me teper shanse per te shpetuar dhe mos te identifikoheshin nga policia apo viktimat SMERSH-i zhvilloi nje sere armesh dhe teknika vrasese te reja. Nje viktime e ketyre armeve te reja ishte dhe Horst Shvirkman, nje teknik shume i qualifikuar gjermano-perendimor qe punonte ne ambasaden e RFGJ-se ne Moske. Shvirkman ishte eksperti i zbulimit te mikrofonave pergjues qe KGB kishte instaluar ne cdo ambasade te huaj ne Moske. Kur ai gjente nje mikrofon pergjues ai e ngarkonte ate me rryme elektrike te tensionit te larte, duke i bere pergjuesit te KGB-se te pesonin nje shok te forte elektrik qe u kalonte neper veshe.
Akoma me teper u inatosen ekspertet sovjetike te pergjimit me Shvirkmanin, kur ai u zbuloi nje aparat te sofistikuar elektronik pergjimi te instaluar ne dhomen e kodimit te mesazheve te ambasades gjermano-perendimore. Nepermjet ketij aparati, KGB-ja arrinte te kapte mesazhet dhe radiogramet e ambasades para se ato te arrinin te shtypeshin ne aparatin e shifrimit ( para se te kodoheshin). Duke i krahasuar mesazhe e koduara me ato te pakoduara, KGB-ja mund te gjente kodin e kriptografimit.Gjetja e ketij aparati nga Shvirkmani i nxehu aq keq shefat e KGB-se saqe vendosen ta hiqnin qafe me lezet. Gjermano-perendimori u godit ne kofshe nga dikush, gjoja si padashje, nderkohe qe ishte mes nje grupi turistesh duke vizituar manastirin e Zagorskut jashte Moskes ne 1964. Tekniku i goditur qe bertiste nga dhimbjet, u dergua menjehere ne ambasaden amerikane ne Moske, ku e priste nje klinike e kompletuar shume mire. Aty doktoret moren vesh se Shvirkmani ishte injektuar me gazin mustard te perzier me nitrogjen. Pasi u kurua gjate nje periudhe shume te dhimbshme per te, viktima e SMERSH-it u sherua dhe i shpetoi vdekjes.
Georgi Markov, i cili pesoi te njejtin trajtim nga SMERSH-i , nuk qe me aq fat sa SHvirkman. Duke qene nje gazetar i shquar bullgar qe jetonte ne internim ne Evrope, Markovi i denoncoi sovjetiket, madje hapur fare ne emisionet e BBC dhe te Radios "Evropa e Lire" ku ai punonte. Ai pershkruante ne detaje se si regjimi komunist ne Bullgari dhe kudo praktikonte terrorin dhe vrasjet.Bullgaria ishte nje nga kombet me regjimin me shtypes nga te gjitha shtetet nen dominimin sovjetik.Komunistet bullgate nuk ngurronin aspak te perdornin agjentet e SMERSH-it jashte Moskes per te realizuar qellimet e tyre.
Me kerkese te sherbimit sekret bullgar,SMERSH-i tentoi pa sukses te vriste Boris Korxhak, nje polak qe jetonte ne Virxhina te SHBA dhe qe dyshohej se ishte agjent i dyfishte duke punuar dhe per CIA-n. Vladimir Kostov, nje bullgar qe jetonte i veteinternuar ne Paris, u gjet dhe u tentua te vritej nga SMERSH, por dhe ai arriti te mbijetoje. Dy bullgare te tjere qe kishin dezertuar, nje teknik raketash dhe nje botues gazetash, u asgjesuan nga operativet e SMERSH-it ne Vjene.
Korxhaku u godit ne kurriz me nje mjet te mprehte nga nje kalimtar i paindentifikuar. Ai pati ethe te forta, temperature te larte dhe ishte ne gjendje deliri per 3 dite, derisa u sherua. Ne shtator 1978, Georgi Markov ishte duke pritur autobusin urban prane Ures se Vaterlose ne Londer.Nga mesi i turmes qe priste nje njeri drejtoi nje ombrelle dhe e preku ne pulpe te kembes. Pasi i kerkoi falje , per cfare dukej se ishte nje aksident, ai u largua dhe humbi mes turmes. Disa ore me pas, Markovi ishte ne krevatin e vdekjes. Ombrella kishte pasur nje maje te mprehte platinumi, nga ku kur e kishte prekut, i panjohuri e kishte injektuar me ricin, nje lloj helmi qe behet nga vaji i kastorit. Brenda disa oresh, Markovi paraqiti temperature te larte dhe vdiq nga pushimi i zemres.
SMERSH-i besohet se ka zhvilluar armen me te sofistikuar me perdorimin e ricines. Helmi eshte aq i fuqishem dhe i padallueshem, saqe krijon bllokimin e barkushes se zemres, nje situate mjeket qe nuk dine gje, thjesht mund ta atribuojne ne nje infrakt zemre.Megjithese thuhet se sot SMERSH-i ka pushuari se ekzistuari pas renies se komunizmit ne Rusi, agjensia vrasese perseri ekziston.......
UDB: "Lavrion", vendi kryesor i Diversanteve te Ballkanit
Ky ka qene kampi kryesor ku jane pergatitur Diversantet e Ballkanit. Kuptohet dhe shqiptaret, por qe ndryshe nga te tjeret trajtoheshin tmerresisht keq. Kushtet jane mizore, po ato jane me shume te theksuara ndaj shqiptareve dhe behen per shkak se Shqiperia "mban" Epirin e Veriut, verejne agjentet e UDB-se ne Greqi
Te gjithe emigrantet e ardhur ne Greqi nga vendet fqinje i vendosin ne kampin "Lavrion". Perjashtim bejne vetem komunistet, te cilet depertohen ne ishujt greke (Makronisos, Siros). Kampi "Lavrion", ne te vertete, perben nje vater nga ku sherbimet informative perendimore, posacerisht Sherbimi Informativ amerikan dhe ai anglez, rekrutojne njerez per pune informative ne Shqiperi, Bullgari dhe Jugosllavi. Dhe vete greket zgjedhin ne kete kamp emigrantet qe i perdorin per pune informative ndaj Shqiperise, Bullgarise dhe Jugosllavise.
Kampi "Lavrion", i krijuar me 1947 nga greket, fillimisht ishte nen kontrollin e amerikaneve, te cilet mbanin materialisht, ndersa personeli ishte grek. Kampi ndodhet ne qytetin me te njejtin emer, ne bregdet, rreth 70 km ne juglindje te Athines (qyteti Lavrion ka rreth 7.000 banore). Ne qytet jetojne disa familje shqiptare, te cilat kane ardhur si kurbetllinj nga Shqiperia para luftes. Kampi eshte 400 m i gjate, i gjere 60 m dhe eshte i rrethuar me tela. Ndahet ne tri pjese dhe ka 12 ndertesa njekateshe me 30 lokale. Secili lokal ka hyrjen dhe oborrin e vet.
Flitet se greket do ta shformojne kete kamp, per te ndertuar ne vend te tij nje fabrike. (Perreth Lavrionit ka disa miniera). Mirepo organizata nderkombetare e sapoformuar - REP, ne fillim te vitit 1953 kishte plane per te rregulluar lokalet e kampit, duke ndertuar ndertesa te reja per vendosjen e emigranteve. Lokalet do te jene gjoja te rregulluara ne menyre qe ne to te mos kete me shume se 10 veta. Do blihen, po ashtu, krevate dhe dysheke, carcafe e jasteke, do permiresohet ushqimi si dhe cdo gje tjeter, per te siguruar nje jete me te mire per emigrantet. Me siguri qe kjo organizate, e cila ka zevendesuar IRO-ne, do ta marre kampin "Lavrion" nen kontroll.
Drejtimi dhe sigurimi i kampit
Drejtor i kampit eshte kapiten Trandafilis nga Kreta, rreth 40 vjec. Jeton ne kamp bashke me familjen. Eshte shume i rrepte dhe i ashper me emigrantet. Per fajin me te vogel i ndeshkon ata. Zevendes eshte kapterri Kristo, rreth 30 vjec. Mban kete detyre qe nga fundi i vitit 1951, ndersa me pare ka punuar ne Sigurimin Shteteror. Eshte shume i ashper me emigrantet, i denon per vogelsira. Me pare drejtori kishte dy ndihmes - nenoficere, te cilet merreshin me verifikimin e emigranteve. Kete pune tani e ben Kristoja. Furnizues i kampit eshte Gjorxhaki, i lindur ne Lavrion, rreth 55 vjec. Jeton ne qytet bashke me familjen. Me pare ka qene drejtor i kampit, ndersa tani eshte cmobilizuar dhe merret me furnizimin. Sillet mire me emigrantet.
Per sigurimin e kampit jane caktuar tete police dhe nje nenoficer. Hyrja e kampit dhe ndertesa e drejtorise jane vazhdimisht te ruajtura. Me pare, me 1949, kampi sigurohej nga 13 police, te komanduar nga nje toger dhe nje nenoficer.
Drejtoria e kampit ka organizuar mesimin e greqishtes dhe anglishtes. Ndjekja e mesimit nuk eshte e detyrueshme dhe zhvillohet ne kamp. Kohet e fundit jane organizuar kurse per emigrantet qe kane dokumentat per te shkuar ne Perendim. Mesohet pervec anglishtes dhe spanjisht. Mesimi zgjat tre muaj.
Numri i emigranteve dhe sigurimi material i tyre
Ne kamp ne vitin 1949 kishte 900 emigrante shqiptare. Ata ishin vendosur ne kater ndertesa (ne te tjerat kishte emigrante nga kombesi te tjera). Me vone ky numer ka ardhur duke u zvogeluar, sepse shume emigrante kane shkuar ne shtetet jooqeanike, si dhe ne Turqi, Itali, Gjermani dhe France.
Me 1 Janar 1953 ne kamp kishte gjithsej 752 emigrante (duke perfshire dhe grate dhe femijet) nga te cilet:
Shqiptare 252
Jugosllave 280 (nga ky numer me 28.12.1952, jane kthyer ne vendin tone 143)
Bullgare 200
Rumune 20
Nga ky numer gjate periudhes qershor-korrik 1953 kane shkuar ne France rreth 150 emigrante shqiptare, keshtu qe tani ne kamp gjenden pak me shume se njeqind emigrante shqiptare.
Te gjithe emigrantet ne kamp jetojne bashke. Me te arritur ne kamp, cdo emigrant merr krevatin (nga mesi i vitit 1952 krevatet ishin te drunjte, ndersa tani jane zevendesuar me krevate hekuri), dyshekun me kashte, tri batanije dhe nje jastek. Kohe pas kohe marrin rroba te vjetra, kepuce, nderresa te brendshme, corape, etj. Gjate dimrit ne lokale nuk ka zjarr. Mjekimi eshte pa pagese. Kurohen nga mjeku qe gjendet ne qytet.
Deri ne shkurt 1949 ushqimi ne kamp ka qene shume i dobet, por kur kampin e moren amerikanet, ai u permiresua shume. Shqiptaret e kane patur guzhinen te perbashket me bullgaret. Merrnin nga 800 grame buke, tri racione ne dite, mish dy here ne jave dhe konserva, si shtese gjelle. Pas ngrenies ndonjehere merrnin edhe peme.
Per te dale jashte ne qytet duhet te marrin leje. Drejtoria e kampit bente apelin dy here ne dite, duke i thirrur emigrantet ne emer, por, qe kur ne tetor 1951 disa emigrante provuan te iknin, thirrja nisi te behet edhe nga pese here ne dite. Ne qofte se ndokush nuk ndodhet ne kamp kur behet apeli, ai denohet me nga kater kujdestari neper dhoma, apo me pune pa pagese ne guzhine. Per nxitje te trazirave denimi eshte prej nje deri ne tri dite burgim.
Regjimi ne Laviron eshte shume i ashper, ndersa qendrimi ndaj emigranteve shqiptare ne disa raste eshte i pashpirt. Shpesh denohen vetem per shkak se Shqiperia mban akoma "Epirin Verior grek". Si shembull po sjellim rastin e emigrantit Zenel Kelloli, i cili punonte per Sherbimin Informativ grek ne Kosturi, ku ishte vendosur. Ai kishte nje vella ne Laviron, te cilit i shkruajti disa letra, por s'mori pergjigje. Nga letrat qe mori prej babait nga Amerika, mori vesh se ndodhej ende ne Laviron.
Me kerkesen e disa pronareve te tokave, drejtoria e kampit ka derguar aty per te punuar disa emigrante (ne baza vullnetare). Emigrantet qe kane punuar jashte kampit merrnin paga te mira dhe, ne fund te cdo muaji, merrnin nga drejtoria e kampit nje shume te caktuar parash per ushqimin e pakonsumuar sipas rregullores. Pervec kesaj, secili emigrant kishte mundesi te punesohej ne fshatrat e largeta, ne qofte se punedhenesi behej garant per te para Ministrise se Puneve te Brendshme. Jane punesuar me se shumti ne fshatrat e rrethinave te Athines. Ne fshatin ku punon, emigranti ka obligim qe te paraqitet kohe pas kohe ne stacionin me te aftert te policise. Pothuajse te gjithe kane bere keto lloj punesh, me perjashtim te atyre qe kane pasur farefis dhe miq ne Amerike, qe u dergonin para dhe pako. Ne fund te vitit 1949 dhe fillim te vitit 1950 puna politike ne kamp ishte e ndaluar, madje ndaloheshin dhe bisedat politike. Drejtori i kampit u ka thene emigranteve se s'duhej te interesoheshin per politiken, sepse kjo ishte zyrtarisht e ndaluar. Ne ate kohe kampin e ka vizituar ministri grek i Politikes Sociale, i cili eshte interesuar per ushqimin, pastertine etj.
Puna e delegacionit te IRO-se
Ne kamp ka vepruar delegacioni i IRO-se, i cili kishte per detyre qe disa emigrante t'i dergonte nga Greqia ne vende te tjera: Angli, Austri, Ameriken e Jugut etj. Zyra e tyre ishte 500 metra larg kampit. Aty punonin nje anglez, nje grek dhe nje amerikan. Emigrantet e regjistruar per te ikur nga Greqia, u vendosen ne lokale te posacme dhe per ta perkujdeset IRO-ja. IRO-ja nuk ka te drejte t'i dergoje ne SHBA, sepse per kete nevojitet garancia e atyre qe kishin bere kerkese per t'i terhequr.
Ne fillim te vitit 1949 te gjithe emigrantet u kontrolluan nga nje komision i IRO-se. Pas ketij kontrolli, rreth 200 shqiptare moren pasaportat dhe shkuan ne Bari te Italise.
Organizata IRO u kujdes per kampin deri ne fund te vitit 1951, kur ajo u shformua dhe kampi kaloi ne kompetence te Kryqit te Kuq Grek. Por edhe pas shformimit te IRO-s, perfaqesuesit e saj kane ardhur ne kamp dhe gjate vitit 1952 i kane ndihmuar emigrantet materialisht. Mes emigranteve diskutohet se emigrantet shqiptare dhe ata bullgare do t'i marrin amerikanet, ndersa qeveria greke do te kujdeset vetem per emigrantet jugosllave.
Çarmatosja e shqiptarëve nga UDB-a- jugosllave
Që nga përfundimi i Luftës së Dytë Botërore e deri në vitin 1999, organet e sigurimit jugosllav ishin të angazhuara posaçërisht në çarmatosjen e shqiptarëve, si dhe në ndërprerjen e rrugëve të furnizimit të tyre me armë. Edhe pse ish-shteti jugosllav dispononte njërën nga ushtritë më të armatosura në rajonin e Ballkanit, posedimi i armatimit të lehtë nga shqiptarët konsiderohej i rrezikshëm për ta. Në të njëjtën kohë, kërkimi i armëve te shqiptarët nga organet e sigurimit jugosllav, ka shërbyer edhe si pretekst për të ushtruar dhunë kundër kësaj popullate.
Edhe pse të gjithë popujt e ish-Jugosllavisë gjatë Luftës së Dytë Botërore kishin formacione të rregullta ushtarake, të cilat bashkëpunuan me gjermanët dhe italianët, pas luftës në asnjërën nga ish-republikat jugosllave nuk pati aksione për çarmatosjen me dhunë të popullatës. Në Kosovë menjëherë pas Luftës së Dytë Botërore, me urdhrin numër 31, të datës 8 shkurt të vitit 1945, i cili mbante shifrën »Tepër sekret«, komandanti i Përgjithshëm i Armatës Popullore të Jugosllavisë urdhëron »që në Kosovë të vendoset administrata ushtarake, e cila do të jetë pushtet ushtarak në territorin e përmendur«[1]. Me këtë urdhëresë, në Kosovë vendoset administrimi ushtarak, i cili i mori të gjitha kompetencat ekzekutive dhe gjyqësore. Deri më 10 korrik sa qëndron në fuqi ky administrim, veç vrasjeve të shumta, forcat e ushtrisë jugosllave në hapësirat shqiptare në ish-Jugosllavi dhe atë kryesisht në Kosovë dhe pjesën Perëndimore të Maqedonisë, kanë realizuar rreth »220.000 bastisje«[2]. Në fakt, gjendja në Kosovë në kohën e administrimit ushtarak, kërkonte njëfarë vigjilence nga pushteti »popullor«, por marrë të tërësi, masat që u ndërmorën në këtë kohë ishin të pajustifikueshme dhe ato kishin për qëllim nënshtrimin e shqiptarëve dhe çarmatosjen e plotë të tyre. Në vazhdën e këtyre masave, mbledhja e armëve duhet të ketë qenë vetëm njëri ndër objektivat dhe preteksti kryesor i ushtrisë jugosllave për nënshtrimin dhe disiplinimin e shqiptarëve.
Aksioni tjetër më i madh për çarmatosjen e shqiptarëve është ai i dimrit të viteve 1955-56, që është udhëhequr nga Sigurimi i Brendshëm Shtetëror (UDB). Gjatë këtij aksioni famëkeq dhe i drejtuar drejtpërdrejtë kundër shqiptarëve, »policia i kishte duart e lira sa i përket zgjedhjes së metodave dhe mjeteve për qërimin e hesapeve me shtetasit e pafajshëm. Duke filluar me sharjet, rrahjet, futja në ujë gjatë dimrit, mbajtja në ambiente të ftohta e deri te gjymtimi dhe vrasja, ishin metodat dhe masat gjatë zhvillimit të këtij aksioni«[3]. Për shkak të sjelljeve çnjerëzore të organeve të sigurimit jugosllav, pjesa më e madhe e atyre që kanë poseduar armë i kanë dorëzuar. Sipas burimeve të arkivave të sigurimit jugosllav, gjatë këtij aksioni janë grumbulluar »11.522 pushkë, 10.004 pistoleta, 4.400 bomba, 434 automatikë, 260 pushkëmitrolozë dhe 53 mitrolozë.«[4] Ndonëse këto shifra mund të jenë fryer, për shkak se për një kohë ishin në shërbim të politikës ditore antishqiptare, pjesa më e madhe e armëve të mbetura nga lufta janë konfiskuar gjatë këtij aksioni, por edhe në vazhdim.
Pjesa më e madhe e armëve të konfiskuara gjatë kësaj periudhe kanë qenë armë të lehta të këmbësorisë, të cilat i kishte në përdorim ushtria gjermane dhe ajo italiane, ndërsa armët artilerike ishin të pakta dhe ato kryesisht ishin mortaja dhe topa të lehtë, të cilat me kohë i kishin konfiskuar partizanët. Kryesisht atëbotë ka dominuar armatimi italian, meqë pas kapitullimit të Italisë më 9 shtator të vitit 1943, ushtria italiane e dislokuar në hapësirat shqiptare edhe pse ishte çarmatosur nga gjermanët, një pjesë e madhe e armatimit të saj në forma të ndryshme kishte kaluar në duart e popullatës vendëse. Nga armatimi më masiv që e përdornin shqiptarët dhe i cili u konfiskua nga sigurimi jugosllav ishin pushkët përsëritëse Manlicher-Carcano M-1891 të kalibrit 6,5 mm. me të cilën kryesisht ishin të armatosura njësitet alpiniste të ushtrisë italiane. Kjo pushkë ishte mjaft e kërkuar ndër shqiptarë dhe është quajtur italiania e shkurtër; pastaj pushka standarde e ushtrisë italiane Manlicher-Carcano M-1938 e kalibrit 6,5 mm. e njohur në popull me emrin »italiania e gjatë« dhe pushka standarde e ushtrisë gjermane Mauzer G-98 k. Gjithashtu mjaft e përhapur ishte edhe pushka standarde e ushtrisë së Mbretërisë Serbo-Kroato-Sllovene e sistemit Mauzer M-1924ČK e kalibrit 7, 9 mm. Kjo pushkë prodhohej në Kragujevc të Serbisë sipas licencës së blerë nga fabrika belge »Fabrique Nationale«. Për shkak se jugosllavët bashkë me licencën nga kjo fabrikë kanë blerë edhe 100.000 pushkë të gatshme, te shqiptarët kjo pushkë ka mundur të gjendet me shenjën origjinale të fabrikës belge.
Gjithashtu mjaft të kërkuar ishin edhe automatikët, si ai italian M-38A Beretta të kalibrit 9 mm, të cilin për shkak se edhe ushtria italiane e posedonte në pakicë, edhe në Kosovë nuk ishte i shprehur shumë, si dhe automatikët gjerman MP-38 dhe MP-40 Schmeisser të kalibrit 9 mm.
Në grupin e pushkëmitralozëve, atëbotë ishin të përhapur pushkë mitralozi italian Breda M-30 e kalibrit 6, 5 mm. i cili mbushej me karikator prej 20 fishekësh, si dhe ata gjerman MG-34 dhe MG-42.[5]
Edhe pse të gjithë popujt e ish-Jugosllavisë gjatë Luftës së Dytë Botërore kishin formacione të rregullta ushtarake, të cilat bashkëpunuan me gjermanët dhe italianët, pas luftës në asnjërën nga ish-republikat jugosllave nuk pati aksione për çarmatosjen me dhunë të popullatës. Në Kosovë menjëherë pas Luftës së Dytë Botërore, me urdhrin numër 31, të datës 8 shkurt të vitit 1945, i cili mbante shifrën »Tepër sekret«, komandanti i Përgjithshëm i Armatës Popullore të Jugosllavisë urdhëron »që në Kosovë të vendoset administrata ushtarake, e cila do të jetë pushtet ushtarak në territorin e përmendur«[1]. Me këtë urdhëresë, në Kosovë vendoset administrimi ushtarak, i cili i mori të gjitha kompetencat ekzekutive dhe gjyqësore. Deri më 10 korrik sa qëndron në fuqi ky administrim, veç vrasjeve të shumta, forcat e ushtrisë jugosllave në hapësirat shqiptare në ish-Jugosllavi dhe atë kryesisht në Kosovë dhe pjesën Perëndimore të Maqedonisë, kanë realizuar rreth »220.000 bastisje«[2]. Në fakt, gjendja në Kosovë në kohën e administrimit ushtarak, kërkonte njëfarë vigjilence nga pushteti »popullor«, por marrë të tërësi, masat që u ndërmorën në këtë kohë ishin të pajustifikueshme dhe ato kishin për qëllim nënshtrimin e shqiptarëve dhe çarmatosjen e plotë të tyre. Në vazhdën e këtyre masave, mbledhja e armëve duhet të ketë qenë vetëm njëri ndër objektivat dhe preteksti kryesor i ushtrisë jugosllave për nënshtrimin dhe disiplinimin e shqiptarëve.
Aksioni tjetër më i madh për çarmatosjen e shqiptarëve është ai i dimrit të viteve 1955-56, që është udhëhequr nga Sigurimi i Brendshëm Shtetëror (UDB). Gjatë këtij aksioni famëkeq dhe i drejtuar drejtpërdrejtë kundër shqiptarëve, »policia i kishte duart e lira sa i përket zgjedhjes së metodave dhe mjeteve për qërimin e hesapeve me shtetasit e pafajshëm. Duke filluar me sharjet, rrahjet, futja në ujë gjatë dimrit, mbajtja në ambiente të ftohta e deri te gjymtimi dhe vrasja, ishin metodat dhe masat gjatë zhvillimit të këtij aksioni«[3]. Për shkak të sjelljeve çnjerëzore të organeve të sigurimit jugosllav, pjesa më e madhe e atyre që kanë poseduar armë i kanë dorëzuar. Sipas burimeve të arkivave të sigurimit jugosllav, gjatë këtij aksioni janë grumbulluar »11.522 pushkë, 10.004 pistoleta, 4.400 bomba, 434 automatikë, 260 pushkëmitrolozë dhe 53 mitrolozë.«[4] Ndonëse këto shifra mund të jenë fryer, për shkak se për një kohë ishin në shërbim të politikës ditore antishqiptare, pjesa më e madhe e armëve të mbetura nga lufta janë konfiskuar gjatë këtij aksioni, por edhe në vazhdim.
Pjesa më e madhe e armëve të konfiskuara gjatë kësaj periudhe kanë qenë armë të lehta të këmbësorisë, të cilat i kishte në përdorim ushtria gjermane dhe ajo italiane, ndërsa armët artilerike ishin të pakta dhe ato kryesisht ishin mortaja dhe topa të lehtë, të cilat me kohë i kishin konfiskuar partizanët. Kryesisht atëbotë ka dominuar armatimi italian, meqë pas kapitullimit të Italisë më 9 shtator të vitit 1943, ushtria italiane e dislokuar në hapësirat shqiptare edhe pse ishte çarmatosur nga gjermanët, një pjesë e madhe e armatimit të saj në forma të ndryshme kishte kaluar në duart e popullatës vendëse. Nga armatimi më masiv që e përdornin shqiptarët dhe i cili u konfiskua nga sigurimi jugosllav ishin pushkët përsëritëse Manlicher-Carcano M-1891 të kalibrit 6,5 mm. me të cilën kryesisht ishin të armatosura njësitet alpiniste të ushtrisë italiane. Kjo pushkë ishte mjaft e kërkuar ndër shqiptarë dhe është quajtur italiania e shkurtër; pastaj pushka standarde e ushtrisë italiane Manlicher-Carcano M-1938 e kalibrit 6,5 mm. e njohur në popull me emrin »italiania e gjatë« dhe pushka standarde e ushtrisë gjermane Mauzer G-98 k. Gjithashtu mjaft e përhapur ishte edhe pushka standarde e ushtrisë së Mbretërisë Serbo-Kroato-Sllovene e sistemit Mauzer M-1924ČK e kalibrit 7, 9 mm. Kjo pushkë prodhohej në Kragujevc të Serbisë sipas licencës së blerë nga fabrika belge »Fabrique Nationale«. Për shkak se jugosllavët bashkë me licencën nga kjo fabrikë kanë blerë edhe 100.000 pushkë të gatshme, te shqiptarët kjo pushkë ka mundur të gjendet me shenjën origjinale të fabrikës belge.
Gjithashtu mjaft të kërkuar ishin edhe automatikët, si ai italian M-38A Beretta të kalibrit 9 mm, të cilin për shkak se edhe ushtria italiane e posedonte në pakicë, edhe në Kosovë nuk ishte i shprehur shumë, si dhe automatikët gjerman MP-38 dhe MP-40 Schmeisser të kalibrit 9 mm.
Në grupin e pushkëmitralozëve, atëbotë ishin të përhapur pushkë mitralozi italian Breda M-30 e kalibrit 6, 5 mm. i cili mbushej me karikator prej 20 fishekësh, si dhe ata gjerman MG-34 dhe MG-42.[5]
KOSOVA, SPROVE E NDERGJEGJES MJEKESORE
Ne Kosove u helmuan me mijera te rinje, kryesishte nxenes e ne mesin e tyre kishte edhe foshnje te enteve parashkollore.
Qeveria jugosllave dual me kumtese zyrtare se ne Kosove nuk pati helmim, por e gjithe kjo ishte: "nje inskenim i pregaditur nga separatistet shqiptare". Te helmuarit u quajten aktore teKanes ! Mjeket serb thyen rende kodeksin dhe betimin e Hipokratit duke refuzuar mjekimin e te helmuarve shqiptare.
Si reagim ndaj ketije raporti, ne Zagreb, ne muajin qershor te vitit 1990, u mbajte simpoziumi me emer: "KOSOVA, SPROVE E NDERGJEGJES MJEKESORE ". Ne ate simpozium muarren pjese shume eksperte te mjekesise nga e tere Jugosllavia. Nga Fakulteti i Mjekesise ne Prishtine u ftua nje numer i madh i mjekeve shqiptare, ata prezentuan ne menyre te denje, me mjafte fakte shkencore , gjithe ate tragjedi qe ndodhi me rinine shqiptare. Nga Beogradi , ekipin prej tre mjekeve e udhehoqi Prof. Dr.Ljubomir Eriq, neuropsikiater me renome. Ne kete simpozium muarr pjese edhe Kryetari i komisionit te dyte federativ per Cheshtje te helmimeve ne Kosove. Prof Dr. Dolenc, ekspert i Mjekesise Ligjore nga Universiteti i Lubjanes. Gjate punimeve te ketij simpoziumi dolen ne pah shume fakte qe tregonin se ne fakt ne Kosove eshte kryer nje helmim masiv i popullates.
Prof. Dolenc , i cili vete kishte nenshkruar raportin e dyte federativ, ne cilesin e kryetarit te komisionit, ne menyre publike u distancua nga ai raport duke u deklaruar se ai u perpilua ne shpejtesi, mbrenda 24 h dhe se kishte pasur presione qe te beje nje gje te tille. Diskutimi i Prof Dr. Ljubomir Eriqit, edhe pse me oratori te rralle, u hudhe poshte, nga se si thoshte ai ne Kosove kishte induksion psikik masiv dhe se ketij induksioni i nenshtrohej mosha mbi 11 vjeqare. Prezentimi i rasteve te helmimit te foshnjeve 3 - vjeqare nga entet parashkollore te Kosoves, e detyroi ate te kapitulloi para forces se argumentit dhe te terhiqet i turperuar duke belbezuar : "Moram nesto da smislim" ( Me duhet te sajoj diChka). Autori i ketyre rreshtave ishte prezent ne kete simpozium ne cilesin e bashkeorganizatorit dhe anetarit te kryesise se punes.
Argumenti me bindes ne kete simpozium padyshim, ishte publikimi i substances kimike Dimetil phosphoditionat , i izoluar ne mostrat e urines nga te helmuarit e Kosoves, nga ana e Prof Dr. Franjo Plavshiq, biokimist nga Zagrebi. Ketyre zbulimeve duhet shtuar edhe deklarimin e nje mjeku franzez i cili tha: "Ne Kosove pati helmime. Ne Kosove, gjate pranveres, me qellim jane helmuar 3000 nxenes ( me vone ky numer u rrite shumhere, shenim i autorit F.B.) me gaz deri tani te pa identifikuar". Ky mjek gjate qendrimit ne Kosove kishte pohuar se ka zbuluar molekula klororganike gjate analizave qe i beri ne dy laborator te Parisit nga mostrat e gjakut te femijeve te helmuar nga Kosova. Sipsa tij, "ky krim eshte bere nga agjentet e Beogradit, me siguri agjentet ushtarak".
F.B
Pra ,gjere ne aktin final, kur filloi edhe lufta e armatosur ne Kosove, ne nje gjendje aparthejdi te eger, serbet ne menyre permanente, plaChkiten pasurite e shqiptarve, shkaterruan ekonomine, shkaterruan vlerat kulturore teshqiptareve, ndaluan shkollimin ne gjuhen shqipe, denuan me mijera shqiptare me burg, vrane dhe masakruan numer te madh te shqiptareve
Miqeve tane ne bote duhet vazhdimishte te iu prezentojme te dhena te sakta per te palarat e barbareve serb, gjersa brezave te rinje te popullit tane duhet vazhdimishte t'ia rikujtojme historine e pergjakur , e cila me nuk guxon kurrsesi te perseritet. Ne te kunderten, harresa e ketyre fakteve, per ne shqiptaret do te kete pasoja fatale. Se si duhet vepruar kur kombi gjindet ne rrezik te shfarosjes me se miri e ilustron historia e popullit hebre. Ka shume ngjajshmeri holokausti hebre me holokaustin shqiptar, me nje dallim, te shqiptaret kjo ndodhi ne interval kohor shume me te gjate , afer nje shekull. Te edukojme brezin e rinje qe kurr nuk guxon te jete i pa pregaditur nga te papariturat e armiqeve te perbetuar qe vazhdimishte endrrojne per gllaberimin e tokave shqiptare. Historia te na mesoj per te mbajtur ne mend dhe vepruar (ndoshta jo dhe hakmarrjen ) por jo per te perseritur gabimet.
Nga e gjithe kjo pervoje e hidhur shekullore, qarte shifet se kemi pasur nje armik te pregaditur mire ne Chdo aspekt. Eshte punuar shume nga ana e armikut serb, sidomos ne rrafshin diplomatik, qe para botes te prezentohemi si popull primitiv dhe pa kultur. Popull qe nuk e meriton lirine dhe shtetin e vete. Te gjitha keto, jane bere me paramendim ne menyre qe ne aktin final , te mos kete reagime nga jashte. E gjithe ajo makineri propaganduese serbe, deshtoi fale forces se argumentit. Eshte iluzore te presim , siCh ndegjohen disa zera nga jashte qe te vie gjere te demokratizimi i Serbise, dhe pastaj te zgjidhet statusi i ardheshem i Kosoves. Statusin e Kosoves e kane percaktuar vete kosovaret me luften e tyre kunder Goliatit.
Qeveria jugosllave dual me kumtese zyrtare se ne Kosove nuk pati helmim, por e gjithe kjo ishte: "nje inskenim i pregaditur nga separatistet shqiptare". Te helmuarit u quajten aktore teKanes ! Mjeket serb thyen rende kodeksin dhe betimin e Hipokratit duke refuzuar mjekimin e te helmuarve shqiptare.
Si reagim ndaj ketije raporti, ne Zagreb, ne muajin qershor te vitit 1990, u mbajte simpoziumi me emer: "KOSOVA, SPROVE E NDERGJEGJES MJEKESORE ". Ne ate simpozium muarren pjese shume eksperte te mjekesise nga e tere Jugosllavia. Nga Fakulteti i Mjekesise ne Prishtine u ftua nje numer i madh i mjekeve shqiptare, ata prezentuan ne menyre te denje, me mjafte fakte shkencore , gjithe ate tragjedi qe ndodhi me rinine shqiptare. Nga Beogradi , ekipin prej tre mjekeve e udhehoqi Prof. Dr.Ljubomir Eriq, neuropsikiater me renome. Ne kete simpozium muarr pjese edhe Kryetari i komisionit te dyte federativ per Cheshtje te helmimeve ne Kosove. Prof Dr. Dolenc, ekspert i Mjekesise Ligjore nga Universiteti i Lubjanes. Gjate punimeve te ketij simpoziumi dolen ne pah shume fakte qe tregonin se ne fakt ne Kosove eshte kryer nje helmim masiv i popullates.
Prof. Dolenc , i cili vete kishte nenshkruar raportin e dyte federativ, ne cilesin e kryetarit te komisionit, ne menyre publike u distancua nga ai raport duke u deklaruar se ai u perpilua ne shpejtesi, mbrenda 24 h dhe se kishte pasur presione qe te beje nje gje te tille. Diskutimi i Prof Dr. Ljubomir Eriqit, edhe pse me oratori te rralle, u hudhe poshte, nga se si thoshte ai ne Kosove kishte induksion psikik masiv dhe se ketij induksioni i nenshtrohej mosha mbi 11 vjeqare. Prezentimi i rasteve te helmimit te foshnjeve 3 - vjeqare nga entet parashkollore te Kosoves, e detyroi ate te kapitulloi para forces se argumentit dhe te terhiqet i turperuar duke belbezuar : "Moram nesto da smislim" ( Me duhet te sajoj diChka). Autori i ketyre rreshtave ishte prezent ne kete simpozium ne cilesin e bashkeorganizatorit dhe anetarit te kryesise se punes.
Argumenti me bindes ne kete simpozium padyshim, ishte publikimi i substances kimike Dimetil phosphoditionat , i izoluar ne mostrat e urines nga te helmuarit e Kosoves, nga ana e Prof Dr. Franjo Plavshiq, biokimist nga Zagrebi. Ketyre zbulimeve duhet shtuar edhe deklarimin e nje mjeku franzez i cili tha: "Ne Kosove pati helmime. Ne Kosove, gjate pranveres, me qellim jane helmuar 3000 nxenes ( me vone ky numer u rrite shumhere, shenim i autorit F.B.) me gaz deri tani te pa identifikuar". Ky mjek gjate qendrimit ne Kosove kishte pohuar se ka zbuluar molekula klororganike gjate analizave qe i beri ne dy laborator te Parisit nga mostrat e gjakut te femijeve te helmuar nga Kosova. Sipsa tij, "ky krim eshte bere nga agjentet e Beogradit, me siguri agjentet ushtarak".
F.B
Pra ,gjere ne aktin final, kur filloi edhe lufta e armatosur ne Kosove, ne nje gjendje aparthejdi te eger, serbet ne menyre permanente, plaChkiten pasurite e shqiptarve, shkaterruan ekonomine, shkaterruan vlerat kulturore teshqiptareve, ndaluan shkollimin ne gjuhen shqipe, denuan me mijera shqiptare me burg, vrane dhe masakruan numer te madh te shqiptareve
Miqeve tane ne bote duhet vazhdimishte te iu prezentojme te dhena te sakta per te palarat e barbareve serb, gjersa brezave te rinje te popullit tane duhet vazhdimishte t'ia rikujtojme historine e pergjakur , e cila me nuk guxon kurrsesi te perseritet. Ne te kunderten, harresa e ketyre fakteve, per ne shqiptaret do te kete pasoja fatale. Se si duhet vepruar kur kombi gjindet ne rrezik te shfarosjes me se miri e ilustron historia e popullit hebre. Ka shume ngjajshmeri holokausti hebre me holokaustin shqiptar, me nje dallim, te shqiptaret kjo ndodhi ne interval kohor shume me te gjate , afer nje shekull. Te edukojme brezin e rinje qe kurr nuk guxon te jete i pa pregaditur nga te papariturat e armiqeve te perbetuar qe vazhdimishte endrrojne per gllaberimin e tokave shqiptare. Historia te na mesoj per te mbajtur ne mend dhe vepruar (ndoshta jo dhe hakmarrjen ) por jo per te perseritur gabimet.
Nga e gjithe kjo pervoje e hidhur shekullore, qarte shifet se kemi pasur nje armik te pregaditur mire ne Chdo aspekt. Eshte punuar shume nga ana e armikut serb, sidomos ne rrafshin diplomatik, qe para botes te prezentohemi si popull primitiv dhe pa kultur. Popull qe nuk e meriton lirine dhe shtetin e vete. Te gjitha keto, jane bere me paramendim ne menyre qe ne aktin final , te mos kete reagime nga jashte. E gjithe ajo makineri propaganduese serbe, deshtoi fale forces se argumentit. Eshte iluzore te presim , siCh ndegjohen disa zera nga jashte qe te vie gjere te demokratizimi i Serbise, dhe pastaj te zgjidhet statusi i ardheshem i Kosoves. Statusin e Kosoves e kane percaktuar vete kosovaret me luften e tyre kunder Goliatit.
Sllavët janë të vonë bile shumë të vonë në këto troje, janë okupator me kuptimin e plotë të fjalës
Procesi gjyqësor i shekullit që po mbahet aktualisht në Hagë, fillon një etapë të re në të Drejtën Ndërkombëtare. Protagonist kryesor në ketë gjyq është i akuzuari Slobodan Milosheviq, kryekriminel dhe ish president serb dhe jugosllav. Milosheviqi është shumë i përzgjedhuri, i cili me të ardhur në pushtet në vitin ’86 ( të shekullit të kaluar) së pari në nivel të Serbisë e më vonë dhe të Jugosllavisë, arriti të jetë shembull eklatant , si një individ, me përpikëri mbështetet në platformen që duhet realizuar me çdo kusht.Ajo qka është interesant për shqiptaret ( e pse jo edhe për Bashkësinë Ndërkombëtare) është se ky njeri, ishte vetëm një figurë shahu, në tërë atë lojë qindvjeçare të luftës antishqiptare të udhehequr në formë institucionale nga (pu)shteti Serb. Prokurorja Carla del Ponte, gjatë leximit të aktakuzës në formë të qartë e fokuson çështjen shumë komplekse të këtij gjykimi. Ajo akuzon Milosheviqin për krijimin e Serbisë së Madhe të bazuar në Memorandumin famkeq të ASHAS-së. Pra në Hagë me të drejtë gjykohet një politikë shfarosëse dhe hegjemoniste antishqiptare , e udhëhequr dhe orkestruar mirë nga shteti Serb. Aktakuza e lexuar me ketë rast, është udhërrefyese për shumë dëshmitarë se ku duhet përqëndruar qështja gjatë dëshmive në ketë tribunal nderkombëtar. Nuk është aspak e rastit pse ky proces gjyqësor është vleresuar si proces i shekullit. Doktrina e shejt serbe për asgjësimin dhe dëbimin e elementit shqiptar nga trojet etnike të tyre daton që nga lashtësia, pra që nga momenti i ifiltrimit të popullit sllav në këto anë, në shek. XII. Përzënja e shqiptarve nga trojet e veta, si nga Qupria, Aleksinci … u inspirua nga Milosh Obrenoviqi, i cili përdori të njejtat forma si pasardhësit e tij, duke masakruar popullaten shqiptare dhe duke e detyruar atë që të largohet nga trojet e veta, për t’u mos u kthyer më kurrë atje. Kjo ide më vonë filloi të institucionalizohet në qarqet shovene serbe dhe të bëhet preokupim qenësor i tyre. Ilija Garashanin, përgaditi platformen në vepren famkeqe “ Naçertanje ”, e cila bazohej në programin e shfarosjës dhe dëbimit të shqiptarve me dhunë. Pasardhësit e Garashaninit si Pashiqi, kral Nikolla, Qubrilloviqi, Andriqi, Rankoviqi, Mugosha, Tempo, Joviqi, Trajkoviqi, Milosheviqi … këto forma të luftës me shqiptarët etnik të Kosovës arriten t’i adaptojnë, mvarësisht prej rrjedhave politike në botë, dhe vazhduan etnocidin që mund të merret si shembull më flagrant i aplikimit të fashizmit të heshtur që veproj në formë institucionale, pa ndonjë reagim serioz nga jashtë. Kjo politikë fashiste dhe shfarosëse ndaj shqiptarëve, mund të jetë si moster e krimit të organizuar shtetëror, gjithnjë duke u mbështetur dhe vepruar në kuadër të institucionit. Urrejtja patologjike e tyre ndaj një populli të pafajshëm, e ka gjenezën thellë në shpirtin dhe qenjen e okupatorëve karpatian. Nikola P.Iliq në “Oslobodjenje juzne Srbije” shënon më sa vijon: “ Toplica ka pasur 18333 banorë, prej të cilëve rrethi i Prokuples ka pasur 10825 banorë, prej tyre 4618 kanë qenë serb, ndërsa pjesa tjetër 6207, kan qenë shqiptarë e turq , rrethi i Kosanicës ka pasur 6708 banorë, prej tyre 577 serbë, 5951 turq e shqiptarë dhe afro 800 çerkezë. Sipas autores Vidosava Nikoliq – Stojanoviq ne veprën “ Leskovac i oslobodjeni predeli ” faqe 143, thotë : “ Leskovci gjerë në vitin 1877 ka pasur 900 shtëpi të banuara me 5000 banorë shqiptar të konfesionit musliman. Jovan Haxhi Vasiljeviq , jepë të dhënat se: Në Prokuple me rrethinë ka pasur 2505 shtëpi shqiptare, 2031 shtëpi serbe dhe 24 shtëpi turke. Në Kurshumli ka pasur 1956 shtëpi shqiptare, 638 shtëpi serbe dhe 60 shtëpi rome” ( “ Arnautska Liga ”, Beograd, 1908, faqe 15 ). Të gjitha këto vise etnike shqiptare u pastruan nga elementi jo sllav në format më barbare , çka fletë edhe citati i Stefan. L. Popoviqit në vepren “ Putovanje po novoj Srbiji ”: “ Derisa familjet shqiptare iknin dhe tërhiqeshin në luginën e lumit të Moravës jugore, nëpër të ftohtë të madh, pran rrugës, nëpër grykën e Gurdulicës deri te Vranja dhe Kumanova , shiheshin fëmijë të hedhur dhe të vdekur dhe pleq të ngrirë. Tërheqja ka qenë tragjike, kuajtë dhe qetë tërhiqnin ngadal qerret nëpër borë, sepse saja ka pasë pak. Disa fëmijë të hudhur, të humbur apo gjysmë të vdekur nga lodhja dhe uria kanë qenë të enjtur dhe të fryrë si tupan, disa vdisnin atëherë kur tanët i ushqenin ose pas ngrënies ”. Akademik Hajredin Hoxha, në Temën e Disertacionit, Lubjanë, 1973, faqe 69, shkruan: “ Ekziston lista se vetëm me rastin e arritjës së ushtrisë serbe dhe malazeze në këto vise, në vitin 1912 u vranë 12777 shqiptarë” Rjedha e kolonizimit të tokave shqiptare me elementin sllav ne Jugosllavi , vërehet më së miri nga citati në “ Casopis za kulturo – znanost “ Lubjanë, 1982, faqe 244 - 249. “ Vendosja e kolonistëve serbë dhe malazezë në Kosovë filloi që nga viti 1912, por u zbatua në mënyrë intensive gjatë viteve 1919 – 1924 si dhe atyre 1934 – 1941. Në atë periudhë, në Kosovë, u vendosen më se 39 mijë serbë dhe malazez dhe u krijuan 374 koloni, pëkatësisht vendbanime të reja sllave. Këto koloni u shpërndanë me plan dhe sistematikisht në ambientet homogjene shqiptare, në viset kufitare me Shqipërinë dhe në pikat strategjike e komunikative të Kosovës ”. Për shkak të prezentimit të drejtë të disa të dhënave shkencore nuk u ribotua vepra e Dr.Millovan Obradoviqit. ( “ Agrarna reforma i kolonizacija na Kosovu ”, Prishtinë, 1981.). Aty përshkruhen në mënyrë të qartë format e kolonizimit, koha e ardhjës së serbëve dhe malazezve, vendet e kolonizuara dhe pasuria e konfiskuar e shqiptarëve. Pushtetarët serb, gjeneratë pas gjenerate, bazoheshin në platformën e tyre, dhe gradulisht taktikën e tillë të asimilimit dhe të shfarosjës së shqiptarëve e aplikonin në të gjitha vendbanimet shqiptare. E gjithë kjo shkaktonte revoltë dhe paknaqësi te popullata etnike shqiptare, dhe ata doemos si kundërpëgjegje ishin të shtyrë të vetëorganizohen në forma të ndryshme, në mënyrë që të ruajnë pragun e shtëpisë dhe tokën atnore. Gjithë kjo trysni në shpirtin dhe qenjen shqiptare kishte në anën tjeter si reaksion homogjenizimin e shqiptarëve, sepse e ardhmja paralajmëronte ditë të zeza për shqiptaret, ishte duke u rrezikuar qenja kombëtare. Pra, kombi shqiptar ishte pre e aspiratave të okupatorve sllav dhe ishte në rrezik të zhdukej nga faqja e dheut. Hapsira e tyre vinte duke u ngushtuar për çdo ditë e më tepër. Nje popull që nuk ka teritor është i denuar të humbe nga faqja e dheut. Pa tokë nuk ka komb. Ky avaz vazhdoi edhe pas luftës së dytë botërore. Edhe pse J. B. Tito deklarohet se: “ … zgjedhja e çështjës kombëtare në Kosovë mund të arrihet vetëm me formimin e Republikës Shqiptare të lirë dhe në trojet e veta ” ( Vepra e VI, vëllimi i VI, faqe 1 dhe 9, pjesë të shkëputura nga dokumentet e Konferencës së V –stë, të Partisë komuniste të Jugosllavisë, të mbajtur prej 19 – 23 tetor 1940, në Dubravë afër Zagrebit ). Është me rëndësi vitale të përmendet në këtë kontekst Konferenca e Bunjajt, e mbajtur në fshatin Bunjaj të Malësisë së Gjakovës prej 31 dhjetor gjerë me 2 janar 1944. Në dokumentin përfundimtar të kësaj Konference shënohet : “ Kosova dhe Rrafshi i Dukagjinit është një anë, e cila popullohet në pjesën më të madhe nga popullsia shqiptare, e cila, si gjithmonë, dëshiron edhe sot të bashkohet me Shqipërinë. Prandaj, e ndijmë për detyrë ta vëmë në dukje rrugën e vërtetë në të cilën duhet të ecë populli shqiptarë për të realizuar aspiratat e veta. Rruga e vetme për t’u bashkuar me Shqipërinë, për shqiptaret e Kosovës dhe të Rrafshit të Dukagjinit, është lufta e përbashkët me popujtë e tjerë të Jugosllavisë, kundër okupatorit dhe shërbëtorve të tij. Sepse, kjo është rruga e vetme për të fituar liria, kur të gjithë popujtë, pra edhe shqiptarët, do të kenë mundësinë që të deklarohen rreth fatit të vet, me të drejtën për vetëvendosje deri në shkëputje.” “ Pas Konferencës së Bujanit, sidomos, pas muajit nëntor të vitit 1944, në prapavi dhe në mënyrë perfide filloi vazhdimi i realizimit të planeve dhe programeve serbomëdha të mbretërisë SKS për shfarosjen, dëbimin dhe asimilimin e shqiptarëve, sidomos shqiptarëve në Jugosllavi. Në këtë vit Vasa Qubrilloviq përpiloi dhe ia dorëzoi qeverisë së Jugosllavisë komuniste dy programe për likuidimin dhe përzënien e shqiptarëve nga Jugosllavia …” ( Intervistë e Dr. Hakif Bajramit dhënë Tribunës së Gazetarëve të pavarur të Kosovës, ” Dielli ” nr.4, dt.19.gusht 1990, faqe 8. ) Pas vendosjës së gjendjës së jashtëzakonshme në shkurt të vitit 1945, në Kosovë dhe në viset tjera të banuara me shqiptarë, u bë mobilizimi i popullatës shqiptare dhe filloi të jetësohet tradhëtia historike, kinse po punohet në frymen e internacionalizmit proletar, duke bërë masakra dhe vrasje masovike të shqiptarëve të mobilizuar. Për këtë, prap i referohemi Dr. Hakif Bajramit, i cili në njejtën tribunë thotë: ” Në bazë të dokumenteve që ruhen në Beograd ( A. Sh. sekret, raport i përgjithshëm 1 ( 1 – 6 1945 ), dhe në bazë të dokumenteve tjera ( K. D. shkrimet. 93 ( 19-64, K – 25 ), ndër të tjera thuhet se në Gjilan me rrethinë janë likuiduar 7845 veta; në Drenicë 4820; në Tetovë 4100; në Bihor 3820; në Prishtinë 3675; në Pejë 3540; në Tivar 2629; në Mitrovicë dhe rrethinë 1450; në Podujevë 1670; në Pazar 1410, në Shkup me rrethinë 1450; në Ferizaj mbi 1260; në Prizren 1250; në Tutin 900; në Gjakovë 730; në Gostivar 700; në Rozhajë 735; Plavë dhe Guci 710; në Rahovec 750; në Kumanovë 780; në Preshevë 690; në Dragash 500; në Kërqovë 490; në Ulqin 515; në Suharekë 320; në Dubrovnik 120; në rrugën Kukës – Shkodër 110; në Trogir 80; në Vërshac 30 dhe në Deqan 30 vetë. Të gjithë këta janë shqiptar të vrarë gjatë vitit 1945. Pra, sipas këtyre dokumenteve, më 1945 u vranë 42165 shqiptarë. Kjo është një gjë e tmerrshme. Duhet theksuar se derisa nga dhuna serbe me 1875 deri me 1912, nga Toplica, Kosanica, Leskovci, Vranja dhe Nishi janë përzënë më shumë se 350 mijë veta, po nga kjo dhunë në periudhën e viteve 1912 – 1914 nga viset e Kosovës dhe të Maqedonisë për në Turqi janë shpërngulur 120 mijë shqiptarë, ndërsa në periudhën e viteve 1918 – 1941 për në Turqi dhe gjetiu janë shpërngulur hiq më pak se 240 mijë shqiptarë ndërkaq, në periudhën e viteve 1945 – 1950, në vend të shpërnguljes janë vrarë afro 50 mijë shqiptar, ndërsa , prej viteve 1950 – 1967 (dokumenti A.V. 41-2-1 /34 – 1945 dhe 1956 dhe 1964) nga Jugosllavia janë shpërngulur 412 mijë shqiptarë, turq dhe muslimanë. Dhe kur krejt këtë e komentojmë me një fjali, mund të përfundojmë se Qubriloviqi e ka “ merituar ” dekoratën federative, të cilën e ka nënshkruar edhe një shqiptar i quajtur Sinan Hasani ” Institucionet më të larta dhe personalitete shtetërore , ishin ata që ishin drekt të implikuar ne realizimine këtyre programeve me përpikëri të madhe, kjo vertetohet nga thënja në vijim: “ Në fillim të prillit 1945, Tito priti delegacionin e shqiptarëve të Kosovës dhe të Rrafshit të Dukagjinit, të cilit i prinin Mehmet Hoxha dhe Dushan Mugosha. Ai, në këtë pritje shqiptarëve në mes tjerash iu premtoi se : ” … populli shqiptarë ( pra edhe Tito, shqiptaret i quante popull – komb, e jo pakicë kombëtare – J.B. ), duhet ta dinë se çfarë Jugosllavie po krijojmë ne dhe se si në këtë bashkësi të re, e cila na ka kushtuar aq shumë gjak, do të jetë e barabartë dhe do t’i ketë të gjitha mundësitë që ta ndërtojnë dhe zhvillojnë kulturen e vet, t’i ketë shkollat e veta e ta përparojnë bujqësinë e vet. Populli shqiptarë do të fitojë në Jugosllavinë e re të gjitha ato që një popull e bëjnë popull ”. Pas një kohe të shkurtër pason ploja tjetër, citate nga po i njejti autor: “ Kuvendi Krahinor i Kosovës, si organ më i lartë i pëfaqësuesve të popujve të Kosovës, në Prizren, në mbledhjen e mbajtur më 8 – 10 korrik 1945, vendosi në formë të “ Rezolutës për aneksimin e Kosovës me Serbinë federale ”. Në bazë të listës së pjesëmarrësve dhe mysafirëve të ftuar në Kuvendin e Prizrenit, e cila, për çudi, deri me tash nuk është publikuar në asnjë vend, shihet se merrnin pjesë 142 delegatë dhe mysafirë, edhe pse konsiderojmë se kjo listë nuk është e plotë. Nga ky dokument, i cili duket se qëllimisht është heshtur, del se 33 pjesëmarrës janë shqiptarë, në mesin e të cilëve nuk gjendet një pjesë e madhe e delegatëve të Konferencës së Bujanit …” ( Dr. Jusuf Baraktari, “ Rilindja ” e datës 30 qershor 1990, faqe 11 ). Premtimi i J.B. Titos, i dhënë në mënyrë publike dhe zyrtare nuk u mbajtë por përkundrazi: “ Prej vitit 1943 e deri më 1946 u vranë, u mbytën, u masakruan, u burgosen, u plaçkiten dhe u maltretuan në mënyrat më barbare e më mizore shqiptarët, sidomos vullnetarët që luftuan kundër armikut, për t’i çliruar. Ushtria shqiptare, sidomos, vullnetarët, prej tyre mbi 4500 u vranë nga oficerët dhe ushtarët e Brigadës së X – të Malazeze – Serbe dhe aty - këtu maqedonase, të prirë nga Svetozar Vukmanoviq Tempo. Pastaj, më shumë se 3000 luftëtar janë vrarë pas shpine e me tradhëti në Drenicë dhe Llap nga serbomëdhenjtë të prirë nga Pavle Joviqeviqi, Dushan Mugosha, Petar Brajeviqi , Ali Shukriu,…etj. ( “ Godisnjak Arhiva Kosova, knjiga XVIII – XIX ” ). Kontinuiteti i dhunës dhe terrorit shtetëror kriminal vazhdon më tutje, në forma edhe më dinake. ” Në fillim të vitit 1951 në vijën e tendencave unitariste dhe nacionaliste të grupit frakcionist të Aleksandër Rankoviqit, u ndërmor aksioni për deklarimin e shqiptarëve, sidomos nëpër qytete, për turq… Pas këtij aksioni, prej 97.954 qytetarëve që më 1961 u evidencuan si turq, në Jugosllavi, numri i tyre ( turqve) më 1961 u shtua në 259.536 ose afro 60 % ( Dr.Hajredin Hoxha: Disertacioni i doktoranaturës, i mbrojtur në qershor të vitit 1973, në Fakultetin Filozofik, në Lubjanë ) “ Në Jugosllavi janë dëbuar për në shkretëtirat e Anadollit mëse 1.000.000 shqiptarë, nga të cilët, vetëm prej vitit 1953 e këtej 369.000, të ndjekur e të persekutuar nga terrori i UDB – së të Aleksandër Rankoviqit. ( Akademik, Mark Krasniqi, “Rilindja” e datës 2 Qershor 1990.faqe 10 ). Për autoktoninë e popullit shqiptarë në këto troje janë shkruar shumë punime ku janë prezentuar me forcën e argumentit të dhënat shkencore, ku vertetohet se ilirët janë të parët e shqiptarëve të sotëm dhe se kanë pasur një shtrirje të gjërë në gadishullin Ballkanik. Invadimi i elementit sllav në këto anë shenohet në shek. XII. Ja se ç’thotë Akademik Mark Krasniqi: “ Shkenca ka vëtetuar se me argumente arkeologjike, historike, linguistike, etnologjike etj. se shqiptarët janë pasardhësit e drejtëpërdrejtë të ilirëve, të cilët shtriheshin në pjesën më të madhe të Ballkanit, madje edhe në përëndim deri në Istër dhe Veneto ( Itali ). Kështu pra, ne jemi sot në ato troje ku kanë jetuar të parët tanë me mijëra vjet pandërprerë. Do të thosha këtu se shtrirja historike e ilirëve përfshin edhe një pjesë të Austrisë, Hungarisë, Rumanisë, Bullgarisë dhe Greqisë. Prandaj, sllavët janë të vonë bile shumë të vonë në këto troje, janë okupator me kuptimin e plotë të fjalës. Historia e Kosovës nuk fillon me Nemanjiqët. Manastiret ortodokse në Kosovë merren sot si “ argumente ” për të treguar “ lashtësinë ” e popullatës serbe në këto vise. Por shkenca e mirëfillt dhe e vërteta historike i hedhë poshtë edhe këto pretendime, sepse këto manastrire ( kisha ) siç janë Graçanica ( Prishtinë ) dhe Shna Prenda ( Sveta Petka, Lenishka, në Prizren ) nuk i ka ndërtuar kral Millutin Nemanjiqi në shek. XIV, por ato janë aty shumë më heret, nga koha e sundimit të Bizantit ( Greqisë ) në këto vise, kurse Millutini vetëm ka bërë në to disa meremetime, shtresa e zbukurime. Mandej studiuesi serb Pero Sljepçeviqi shkruan se : “ është vertetuar se nga numri shumë i madh i kishave të vjetra serbe, emri i të cilave është shkruar në to… serbet nuk kanë pasur fare traditë të veten as në ndërtimatari, as në artin e pikturës” ( “ Rilindja ,” e datës 2 qershor 1990, faqe 10 ). Periudha pas vitit 1981 i takon kohës kur serbët filluan t’i definojnë qartë objektivat e tyre drejt realizimit të synimeve dhe qerimit definitiv të hesapeve me shqiptarët etnik të Kosovës. Nga gjithë ajo çka ndodhi pas asaj kohe, shihej se në perspektivën e afërt do të vie gjerë te ndeshja e paevituar serbo( sllavo) – shqiptare. Burgosjet e aktivistëve politik shqiptarë dhe masat drakonike që iu shqiptuan atyre gjatë proçeseve të montuara politike, tregonin se e gjithë Kosova nuk është asgjë tjetër veq se një kazamat kolektiv. Paraqitja e Milosheviqit në skenën politike jugosllave në vitin 1986, dukshëm e përshpejtojë rrjedhën e ngjarjeve. Deklarata e tij në Fushë Kosovë, “ se popullin serb nuk guxon askush t’a rrah ”, nënkuptonte në anën tjetë se shqiptarët duhet të rrahen, dhe atë, fare pa mëshirë. Gjithashtu prononcimet e tij ne manifestimin e Gazimestanit, ishin shenjë se popujt tjerë jo serb qe jetojne ne Jugosllavi duhet te behen gadi per t’u ballafaquar me makinerinë e tij vrastare,çka edhe u bë më vonë. Në fillim të pranverës së vitit 1990, barbarët serbë, bënë eksperimentin e parë në shkatërimin masiv të popullatës shqiptare. Në Kosovë u helmuan me mijëra të rinjë, kryesishtë nxënës e në mesin e tyre kishte edhe foshnje të enteve parashkollore. Qeveria jugosllave dual me kumtesë zyrtare se në Kosovë nuk pati helmim, por e gjithë kjo ishte: “ një inskenim i pregaditur nga separatistët shqiptarë ”. Të helmuarit u quajtën aktorë të Kanës ! Mjekët serb thyen rëndë kodeksin dhe Betimin e Hipokratit, duke refuzuar mjekimin e të helmuarve shqiptarë. Si reagim ndaj këtijë raporti, në Zagreb, në muajin qershor të vitit 1990, u mbajtë simpoziumi me emër: “ KOSOVA, SPROVË E NDËRGJEGJËS MJEKËSORE ”. Në atë simpozium morren pjesë shumë ekspertë të mjekësisë nga e tërë Jugosllavia. Nga Fakulteti i Mjekësisë në Prishtinë, u ftua një numër i madh i mjekëve shqiptarë, ata prezentuan në mënyrë të denjë, me mjaftë fakte shkencore, gjithë atë tragjedi që ndodhi me rininë shqiptare. Nga Beogradi , ekipin prej tre mjekëve e udhëhoqi Prof. Dr.Ljubomir Eriq, neuropsikiatër me renome. Në këtë simpozium muarr pjesë edhe Kryetari i Komisionit të dytë federativ për çështje të helmimeve në Kosovë. Prof Dr. Dolenc, ekspert i Mjekësisë Ligjore nga Universiteti i Lubjanës. Gjatë punimeve të këtij simpoziumi dolën në pah shumë fakte që tregonin se në fakt në Kosovë është kryer një helmim masiv i popullatës. Prof. Dolenc , i cili vetë kishte nënshkruar Raportin e Dytë Federativ, në cilësin e Kryetarit të komisionit, në mënyrë publike u distancua nga ai raport, duke deklaruar se ai u përpilua në shpejtësi, mbrenda 24 h dhe se kishte pasur presion që të bëjë një gjë të tillë. Diskutimi i Prof Dr. Ljubomir Eriqit, edhe pse me oratori të rrallë, u hudhë poshtë, nga se si thoshte ai, në Kosovë kishte induksion psikik masiv dhe se këtij induksioni i nënshtrohej mosha mbi 11 vjeqare. Prezentimi i rasteve të helmimit të foshnjeve 3 - vjeqare nga entet parashkollore të Kosovës, e detyroi atë të kapitulloi para forcës së argumentit dhe të tërhiqet i turpëruar duke belbëzuar : “ Moram nesto da smislim” ( Më duhet të sajoj diçka). Autori i këtyre rreshtave ishte prezent në këtë simpozium në cilësinë e bashkëorganizatorit dhe anëtarit të kryesisë së punës. Argumenti më bindës në këtë simpozium padyshim, ishte publikimi i substancës kimike Dimetil phosphoditionat , i izoluar në mostrat e urinës nga të helmuarit e Kosovës, nga ana e Prof Dr. Franjo Pllavshiq, biokimist nga Zagrebi. Këtyre zbulimeve duhet shtuar edhe deklarimin e një mjeku franzez i cili tha: ” Në Kosovë pati helmime. Në Kosovë, gjatë pranverës, me qëllim janë helmuar 3000 nxënës ( më vonë ky numër u rritë shumherë, shënim i autorit B.B.) me gaz deri tani të pa identifikuar ”. Ky mjek gjatë qëndrimit në Kosovë kishte pohuar se ka zbuluar molekula klororganike gjatë analizave që i bëri në dy laborator të Parisit nga mostrat e gjakut të fëmijëve të helmuar nga Kosova. Sipsa tij, ” ky krim është bërë nga agjentët e Beogradit, me siguri agjentët ushtarak ”. Pra ,gjerë në aktin final, kur filloi edhe lufta e armatosur në Kosovë, në një gjendje aparthejdi të egër, serbet në mënyrë permanente, plaçkiten pasuritë e shqiptarve, shkatërruan ekonominë, shkatërruan vlerat kulturore te shqiptarëve, ndaluan shkollimin në gjuhën shqipe, dënuan me mijëra shqiptarë me burg, vranë dhe masakruan numër të madh të shqiptarëve… Miqëve tanë në botë duhet vazhdimisht të iu prezentojmë të dhëna të sakta, për të palarat e barbarëve serb, gjersa brezave të rinjë të popullit tanë duhet vazhdimishtë t’ia rikujtojmë historinë e përgjakur , e cila më nuk guxon kurrsesi të përsëritet. Në të kundertën, harresa e këtyre fakteve, për ne shqiptarët do të ketë pasoja fatale. Se si duhet vepruar, kur kombi gjindet në rrezik të shfarosjes, më së miri e ilustron historia e popullit hebre. Ka shumë ngjajshmëri holokausti hebre me holokaustin shqiptar, ekziston vetëm një dallim. Te shqiptarët, kjo ndodhi në interval kohor shumë më të gjatë, afër një shekull. Të edukojmë brezin e rinjë që kurr nuk guxon të jetë i pa pregaditur nga të papariturat e armiqëve të përbetuar, dhe të cilët vazhdimishtë ëndrrojnë për gllabërimin e tokave shqiptare. Historia të na mësoj për të mbajtur në mend dhe vepruar ( ndoshta jo dhe hakmarrjen ) por jo dhe për të përsëritur gabimet !. Nga e gjithë kjo përvojë e hidhur shekullore, shifet qartë se kemi pasur të bëjmë me një armik të pregaditur mirë në çdo aspekt. Është punuar shumë nga ana e armiqve tanë, sidomos në rrafshin diplomatik, ashtu që para botës të prezantohemi si popull primitiv dhe i pa kulturë. Popull që nuk e meriton lirinë dhe shtetin e vetë. Të gjitha këto janë bërë me paramendim, ashtu që në aktin final , të mos ketë reagime nga jashtë. E gjithë ajo makineri propaganduese serbe, dështoi falë forcës së argumentit. Është iluzore të presim , siç ndëgjohen disa zëra nga jashtë, që së pari të vie gjerë te demokratizimi i Serbisë, dhe pastaj të zgjidhet statusi i ardhëshëm i Kosovës. Statusin e Kosovës e kanë përcaktuar vetë bijat dhe bijtë më të mirë të kësaj toke, ishte gjaku i fëmijëve, nënave, pleqve, baballarve... të masakruar.Ishin kolonat e pafund të afër një miljon refugjatëve shqiptarë, që trazuan shpirtërat e mbarë opinionit ndërkombëtar para ekraneve televizive.Si gjithnjë në këtë shekull, edhe ne luften e fundit , gjaku shqiptar u derdh rrëke si lum. Ishte kjo një luftë e pabarabartë mes Davidit dhe Goliatit.Dhe si në tregime, ndodhi mrekullia,ngadhnjejë e mira ndaj të së keqës. Populli serb i manipuluar dhe indoktrinuar, në raport me shqiptarët, historikisht ka pasur qëndrim subjektiv. Ky është rezulltat dhe produkt shpirtëror, nga se prezenca e popullit autokton, në trojet e veta, për çdo okupator është kompleks i pashëruar. Këtë më së miri e ilustron fakti se opozita serbe ndodhet në të njejtat frekuenca me pushtetin aktual serb sa i përketë çështjës shqiptare. Pas gjitha këtyre masakrave të bëra ndaj popullatës civile shqiptare në Kosovë, ende nuk u dëgjua zëri i arsyes dhe distancimi publik nga asnjë parti opozitare serbe dhe as nga individ intelektual. Vlenë të rikujtojmë fjalimin e autorit të romanit “Thika”, liderin e SPO, Vuk Drashkoviq, në mitingun (anti) popullor në Novi Pazar, më 9.09.1990, të organizuar nga partia e tij, i cili ndër të tjera tha: “ Kur të vijë në pushtet partia ime, secili që në tokë të Rashkës ngre flamurin turk, ustash, shqiptar ose cilindo flamur tjetër pos atij serb, do të mbetet pa flamur, pa duar dhe pa kokë ”. Ky mendim “ demokratik ” u përsërit dhe në Fushë Kosovë, më 29.9.1990. Ne, nuk kemi asnjë arsye të presim apo të gëzohemi për demokratizimin e Serbisë. Nëse kjo gjë ndodh ndonjëherë, atëher kjo është e mirëseradhur për vetë serbët, ne mund të llogararisim në fqinjësi të mirë. Ndihma e pakursyer e Bashkësisë Ndërkombëtare për të realizuar paqen në Kosovë, ishte në një formë dhe revision i veprimeve të pa drejta që u bënë dikur gjatë historisë dhe që e sollën popullin shqiptar në këtë gjendje. Aleati natyror i shqiptarve, SHBA-at, kësaj radhe bënë të pa munduren vetëm që të shpetojnë nga shfarosja popullin shqiptar në Kosovë. Për këtë ndihmë jemi shumë koshient dhe mirënjohes. Makineria kolosale ushtarake e Paktit Veriatlantik dhe lufta vetëmohuese e popullit tanë shporri okupatorin sllav. Përkrahja historike e Bashkësisë Ndërkombëtare, bëri që afro 1 milion shqiptarë të kthehen sërish në vatrat e tyre . Për fat të mirë, kësaj radhe nuk u përsërit Nishi, Leskoci, Prokuplja… Nuk u përsërit migrimi i dhunshëm i llojit të viteve ’50 –ta. Serbia, si shtet që bëri invadim mbi këtë tokë, mban obligimin e dëmshperblimit material dhe moral, për gjitha ato marrëzira që bëri. Kriminelet e luftës duhet përgjegjur para drejtësisë. Enigma e quajtur zhdukje e më se 3500 personave të pafajshëm, dhe tash pas 3 viteve të pëfundimit të luftës, është barrë dhe dhembje e familjarve të atyre njerezve si dhe mbarë popullit kosovarë. Manipulimet qe bëhen në emër të ardhmërisë së Kosovës , e të cilat nuk përshkojnë me synimet e këtij populli, mund t’a shtyjnë Ballkanin në tragjedi të dimenzioneve të papara. Bota demokratike është e interesuar për një Ballkan të qetë dhe pa trazira. Shekulli i ri duhet të jetë shekull i zgjidhjës së drejtë të çështjes shqiptare.
"Arkani", "Legija", "shiptari", "budalla", "mashtruesi", "miu" etj., janë emra që kanë dominuar në Serbi të paktën tash e 15 vjet
Ka të paktën 30 vjet që dihet publikisht dhe pranohet zyrtarisht se aksionet më delikate e më të besueshme për mbrojtjen e interesave të shtetit serb u janë besuar personazheve më të errta të botës serbe të krimit.
Në vitet tetëdhjetë shumë kundërshtarë të regjimit sidomos në mërgim janë vrarë në atentate spektakolare apo edhe janë kidnapuar me pjesëmarrjen aktive të kriminelëve serbë, të cilët më parë ishin dënuar dhe mbajtur nëpër burgje për dhunime, plaçkitje, vrasje etj. Kriminelë që nuk kishin lënë të zezë pa bërë jo vetëm në ish-Yu por edhe nëpër Evropë si Arkani, Zemunci, Beli, Ashanini, Legija e shumë të tjerë, u kthyen në yje të policisë, ushtrisë dhe të politikës serbe.
Me shpërthimin e luftës në ish-Yu, shefat e nëntokës serbe e komandantët e eskadroneve të fshehta të UDB-së u bënë saora komandantë të njësive ushtarake me të cilat udhëhiqte publikisht shtatmadhoria e ushtrisë federale. Kudo që kanë shkuar këto njësi, në Kroaci, në Bosnje e Hercegovinë, në Kosovë, në Luginën e Preshevës etj., kanë lënë nam të zi për krimet e përgjakshme që kanë kryer.
Prej personazheve të botës së krimit depërtimin më të thellë në strukturat e shtetit serb krahas Arkanit e ka bërë edhe Milorad Ulemek, i njohur me nofkën Legija, i cili aktualisht po akuzohet nga qeveria serbe si organizator i atentatit mbi kryeministrin, Zoran Gjingjiç.
Togeri i legjionit të të huajve
Milorad Ulemeku, u lind më 1965 në Beograd. Në fillimvitet tetëdhjetë kishte nofkën Cema dhe njihej si shef i një bande të rinjsh. Pasi plaçkiti një shitore të njohur të sportit në Beograd dhe rrahu keqas rojtarin e saj, Ulemek u arratis në Francë. Atje mbyti një person dhe për t'u ikur dënimit u lajmërua në legjionin e të huajve, ku qëndroi rreth 7 vjet.
Me shpërthimin e luftës u kthye në Serbi dhe u angazhua në njësitë që komandonte Arkani, e që njiheshin si Srpska dobrovoljaçka garda (Garda vullnetare serbe). Aso kohe të gjithë liderët serbë të opozitës si Drashkoviqi, Shesheli etj, kishin në front njësitë e veta paraushtarake, të cilat armatoseshin nga komanda federale dhe komandoheshin drejtpërdrejt nga oficerët e ushtrisë ose UDB-së. Shumica prej këtyre 'vullnetarëve' vinin në bazat stërvitore drejt e nga burgu, ku vuanin dënimet për krime të rënda.
Me kohën, dora e djathtë e Millosheviçit, shefi i shërbimeve sekrete serbe, Jovica Stanishiç vendosi ta formojë elitën e njësive speciale të policisë serbe që njiheshin si "beretat e kuqe". Këto njësi kishin për detyrë të kryejnë punët më të pista të luftës: eliminimet, masakrat, përdhunimet, plaçkitjet etj. Me këto njësi udhëheqite drejtpërdrejt Franki Simatoviq, "Frenki" funksionar i lartë i shërbimit serb të sigurimit. Njëri prej ndihmësve të Frenkit ishte Milorad Ulemek, i cili në luftë mori nofkën "Legija".
'Beretat e kuqe' kishin mbledhur kriminelët më të dëshmuar në luftë në të gjitha njësitë policore, ushtarake e paraushtarake serbe. Kudo që kanë shkuar "beretat e kuqe" kanë bërë masakra rrënqethëse mbi popullsinë civile dhe kanë shkaktuar ekzod masiv të popullsisë.
Pas Deytonit, Stanishiç vendosi ta formojë publikisht krahun ushtarak të Sigurimit të Shtetit që njihej si JSO, njësitë për operacione speciale, e të cilat në rast nevoje do të mund të mateshin edhe me ushtrinë serbe. Këto njësi kanë qenë ndër të parat që janë angazhuar në luftimet në Kosovë, me ç'rast kanë kryer shumë krime mbi popullsinë civile. Ato, veç të tjerash, kanë kryer masakrën e Likoshanit e Qirezit, kanë masakruar familjen Jashari në Prekaz etj.
Franki Simatoviq, ka punuar edhe në shërbimin ushtarak të zbulimit. Burime të informuara në Beograd pohojnë se ai në fundvitet nëntëdhjetë në kuadër të këtij shërbimi ka punuar në Kosovë, duke udhëhequr një njësi speciale të vëzhgimit në një operacion special të koduar "Sheshiriçi".
Në tetor të vitit 1998, Millosheviçi shkarkoi nga detyra njerëzit e tij më të besueshëm Stanishiçin e më të edhe Frenki Simatoviçin.
Në krye të njësive për operacione speciale Frenkin e zëvendësoi Milorad Ulemek, Legija, i cili kishte arritur gradën e kolonelit dhe kishte stolisur gjoksin me dekoratat më të larta.
Sipas burimeve serbe, Legija ka qenë ndër njerëzit më të besueshëm të Millosheviçit. Atë ndryshe e kanë quajtur edhe pretoriani i Sllobos.
Legija dhe JSO-të nuk janë përdor vetëm kundër popujve joserbë. Këto njësi, konkretisht Legija, kanë marrë pjesë edhe në likuidimin e personaliteteve serbe, siç është atentati në magjistralën e Ibrit, kur në përpjekje për të likuiduar Vuk Drashkoviçin në një incident të inskenuar u mbytën 4 bashkëpunëtorë të ngushtë të tij.
Pastaj kidnapimi dhe ekzekutimi i ish-presidentit serb, Ivan Stamboliç, aksion i kryer më 25 maj 2000, dhe shumë vrasje të tjera në qërimin e hesapeve mes klaneve mafioze e politike në Serbi.
Në anën e demokratëve?
Më 5 tetor 2000, pas disfatës elektorale të Millosheviçit e sidomos për shkak të këmbënguljes së këtij për të lëshuar pushtetin, shpërthyen trazira të mëdha në Beograd. Atë ditë pritej intervenimi i njësive speciale të policisë që komandoheshin nga Legija. Por këtë e ka takuar Zoran Gjingjiç, i cili më vonë ka pohuar publikisht se Legija me atë rast ia ka dhënë fjalën se njësitë që komandoheshin prej tij nuk do të intervenonin kundër opozitës. Kryeministri i ndjerë serb ka pranuar gjithashtu publikisht se edhe ky ia ka dhënë besën Legisë. Për çfarë bese është fjala nuk dihet, por sigurisht për të mos e dërguar në Hagë legjionarin serb.
Mirëpo Legija, dhe shokët e tij, të mësuar të bëjnë çka të duan dhe të mos i japin llogari askujt, shpejt ranë në kurthin e pasioneve të tyre: më 2001 Legija shkaktoi një skandal në një diskotekë në Kullë, afër bazës së njësive speciale. Ai dogji me rafale diskotekën që kushtonte rreth një milion euro.
Disa muaj më vonë në Beograd, në një bar, duke festuar ditëlindjen e vejushës së Arkanit, Legija shtini me armë dhe ra në konflikt me policinë, duke u thënë: "Unë jam Legija, unë jam Zoti!" E arrestuan dhe pastaj e pushuan nga puna.
Prej atëherë Legija u vu hapur në krye të klanit të Zemunit, një krah i fuqishëm i mafias serbe, i cili, sipas ministrit serb të policisë, trafikon për çdo muaj rreth 100 (njëqind) kilogramë drogë! Eshtë vendi të përmendet këtu se shërbimet serbe të zbulimit një pjesë të mirë të veprimtarisë së tyre e kanë finansuar përmes trafikimit të narkotikëve. Pas rrëzimit të Millosheviçit qeveritarët e rinj kanë pohuar para gazetarëve se në sefat e UDB-së kishin gjetur 600 kilogramë heroinë të pastër të përgatitur, pra të dromëcuar për t'u shpërndarë.
Krah i djathtë e Legisë në veprimtarinë mafioze edhe tash së fundit vazhdonte të jetë Dushan Spasojeviç i njohur me nofkën "Shiptar". Nuk dihet nëse ka marrë këtë nofkë pse është me origjinë nga Medvegjja apo ndoshta pse ka kryer krime kundër shqiptarëve. Sidoqoftë, Spasojeviç dhe banda e tij, krahas atentateve, është marrë edhe me kidnapimin e serbëve të pasur, për t'i detyruar familjet e tyre të paguajn miliona euro, për të shpëtuar kokën e pengut. Kidnapimet në Serbi, këto dhjetë vitet e fundit janë kthyer në industri të levërdishme për mafian serbe.
Prishja e paktit
Duke forcuar pozitat pushtetore, Gjingjiç filloi edhe pastrimin e shërbimeve të zbulimit, duke emëruar në krye të shërbimeve kuadro të rinj si dhe duke formuar e institucionin e prokurorit special me autorizime të plotfuqishme për luftë kundër krimit të organizuar. Kjo e shqetësoi mafian serbe, sepse shihej se bashkëjetimit të saj me pushtetin në emër të patriotizmit po i afrohej fundi. Lufta kishte marrë fund e edhe konfliktet në Luginën e Preshevës, ku Legija dhe shokët e tij, sipas zëvendëskryeministrit serb Koraç, kishin luajtur rol të rëndësishëm, tashmë kishin përfunduar.
Veç kësaj edhe Haga u rrinte heronjve serbë si shpatë e Damokleut mbi qafë, sepse Carla del Ponte në të gjitha takimet zyrtare kërkonte me inssistim edhe kokën e tetovuar të Ulemekut.
Me krijimin e bashkësisë shtetërore të Serbisë e Malit të Zi, pritej të bëheshin ndryshime të mëdha edhe në kreun e ushtrisë, në kreun i cili po vazhdon ta strehojë gjeneralin famëkeq, Mladiç dhe të kërkuar të tjerë nga Tribunali i Hagës. Me formimin e këshillit të ministrave të Serbisë dhe Malit të Zi do të rrëzohej edhe bastioni tjetër i fuqishëm i Millosheviçit, ushtria.
Këto rrethana çuan deri te vrasja e kryeministrit serb, Zoran Gjingjiç. Prandaj është vështirë të dihet se cilat struktura a vranë kryeministrin: Legija e Spasojeviçi, strukturat e paprekura të Milosheviçit, Stanishiçit etj., apo shërbimet sekrete ushtarake. Apo ndoshta të gjitha bashkë.
Këto rrethana gjithashtu detyruan autoritetet serbe, që pas atentatit të shpallin gjendjen e jashtëzakonshme në vend, sepse duhet besuar se formacionet e ushtrisë, policisë dhe mafias jo vetëm mund të bëjnë rrezistencë, por edhe mund të përpiqen ta marrin pushtetin.
"Arkani", "Legija", "shiptari", "budalla", "mashtruesi", "miu" etj., janë emra që kanë dominuar në Serbi të paktën tash e 15 vjet. Ata në Beograd, Nish, Pozharevc, kudo nëpër Serbi, janë ngritur në heronj të gjallë të kombit serb. Për ta janë kënduar këngë, janë shkruar mijëra artikuj e dhjetëra libra, janë incizuar dhe filma e emisione televizive. Dhe të paktë kanë qenë ata që kanë guxuar apo që kanë dashur të vënë në dyshim këtë fakt.
Vetëm tash, me vrasjen e Gjingjiçit, Serbia do të detyrohet të përballet sy me sy me heronjtë e saj kriminelë që kanë bërë masakra të papërshkrueshme kudo nëpër ish-Yu, e që kanë vrarë edhe jo pak serbë.
Syjimi është i pashmangshëm, por athua a do të mund t'i çelë sytë Serbia, sepse, fundja, syjimi nuk mund të bëhet me sy mëshelë.
Subscribe to:
Posts (Atom)
Vdiç shkrimtari dhe avokati i njohur dardan Zeqir Berdynaj (1934-2025)
Zeqir A. Berdynaj, u lind më 6 qershor 1934, në Firzë, ish katundi i Ri i komunës së Pejës. Shkollën fillore dhe të mesmen e kreu në vendli...
-
Genci Gora NË SHKOLLË TEK SHTRIGA Shkarko falas Begzat Rrahmani VALËT E GURRËS Shkarko falas Mehmet Bislim...
-
Akademik Prof. Kujtim Mateli Pak histori derisa nisa t ë shkruaj librin “E vërteta për Dodonën dhe Epirin” (Pjesa e parë e para...
-
"Zëra nga burime të nxehta" mbetet një libër i veçantë i shkrimtarit Sabri Godo . Ai vjen për të dëshmuar se ka autorë dhe vepr...
