Kush e hëngri Kushtetutën e Kaçanikut, politika kolonialiste e Serbisë, apo politika demokratike e Kosovës?

Kushtetuta e Kaçanikut

Dispozitat e përgjithëshme
Rendi ekonomik dhe social
Lirit, Të drejtat dhe Detyrat e njeriut dhe të qytetarit
Kushtetushmëria dhe Ligjshmëria
Organizimi teritorial i Republikës (Komuna dhe Qyteti)
Të drejtat dhe Detyrat e Republikës
Organet Republikane
Ndryshimi i Kushtetutës
Dispozitat kalimtare dhetë fundit

http://www.youtube.com/watch?v=i0-WYO_EOTg

Çdo kushtetutë e cilitdo shtet qoftë në botë e ka pjesën historike të saj, por jo edhe Kushtetuta e Kosovës (15.6.2008), së cilës i mungon një pjesë e tillë e historikut të saj (1912-1999). Këtë e provojnë edhe heqja e simboleve kombëtare dhe shtetërore: Flamuri, Emblema, Himni, UÇK-ja etj., si dhe 1) Deklarata Kushtetuese e 2 korrikut 1990, 2) Kushtetuta e Kaçanikut e 7 shtatorit 1990 dhe Referendumi gjithëpopullor i 29-31 shtatorit 1991, të gjitha këto akte të rëndësishme dhe me vlerë historiko-politike dhe kushtetuese janë në funksion të çlirimit, të lirisë dhe të pavarësisë së Kosovës shqiptare nga sundimi tiranik pushtues i Serbisë kolonialiste dhe fashizoide të kryekriminelit dhe vrastarit të shqiptarëve dhe të Kosovës, Slobodan Milosheviq

Shkruan: Prof. dr. Mehdi HYSENI

Vetëm Sejdo Bajramoiviqët, Ali Shukrijat dhe Slobodan Milosheviqët dhe kamarilat e tyre vrastare të shqiptarëve dhe të Kosovës së Shqipërisë Etnike, i patën denoncuar dhe hedhur poshtë: 1) Deklaratën Kushtetuese të Pavarësisë së Kosovës (2 korrik 1990), 2) Kushtetutën e Kaçanikut (7 shtator 1990) dhe 3) Referendumin gjithëpopullor për pavarësimin e Kosovës nga Serbia kolonialiste (29-31 shtator 1990), sepse përbënin fondamentin historik dhe ligjor të krijimit të shtetit të pavarur të Kosovës.

Derisa regjimi policor fashist pushtues i Serbisë së Slobodan Milosheviqit i ka gjykuar dhe mohuar aktet e mësipërme historike, politike, juridike dhe kushtetuese të popullit shqiptar të Kosovës, atëherë, logjikisht, as ligjërisht, asnjë qeveri shqiptare e Kosovës së sotme nuk e gëzon të drejtën që këto akte historike, ti flakë nga faqet e Kushtetutës së Republikës së Kosovës (15 qershor 2008), sepse do të përligjte politikën gjenocidale dhe agresive antishqiptare të Serbisë së Slobodan Milosheviqit.

Patriotët e vërtetë shqiptarë nuk e falsifikojnë historinë

- Kushtetutat mund të shkruhen, të ndryshohen dhe të falsifikohen nga tyxharët e ndryshëm të politikës ditore, por historia e shkruar me gjak dhe me sakrifica mbinjerëzore e popullit shqiptar si në Kosovë, ashtu edhe në trevat e tjera të Shqipërisë Etnike, nuk mund të ndryshohet dhe të mohohet as nga klikat e përkohshme të qeverive të ndryshme shqiptare e as nga armiqtë shekullorë kolonialistë dhe imperialistë sllavë të Ballkanit.

Çdo kushtetutë e cilitdo shtet qoftë në botë ka pjesën historike të saj, por jo edhe Kushtetuta e Kosovës (15.06.2008), së cilës i mungon një pjesë e tillë e historikut të saj (1912-1999). Këtë e provojnë edhe heqja e simboleve kombëtare dhe shtetërore: Flamuri, Emblema, Himni, UÇK-ja etj., si dhe 1) Deklarata Kushtetuese e 2 korrikut 1990, 2) Kushtetuta e Kaçanikut e 7 shtatorit 1990 dhe Referendumi gjithëpopullor i 29-31 shtatorit 1991, të gjitha këto akte të rëndësishme dhe me vlerë historiko-politike dhe kushtetuese, janë në funksion të çlirimit, të lirisë dhe të pavarësisë së Kosovës shqiptare nga sundimi tiranik pushtues i Serbisë kolonialiste dhe fashizoide të kryekriminelit dhe vrastarit të shqiptarëve dhe të Kosovës, Slobodan Milosheviq.

- Edhe historia e lavdishme e UÇK-së, edhe të tria këto akte politike, juridike, kushtetuese dhe demokratike, nolens violens, do të duhej të figuronin në pjesën historike të Kushtetutës së sotme të Republikës Kosovës, sepse janë paraprirëse të pavarësisë së sotme të Kosovës. Prandaj, askush nga “derëbejët” e sotëm të Kosovës, nuk e kanë të drejtën e diskrecionit, që këto tri akte, ti injorojnë dhe ti mohojnë, duke i përjashtuar nga Kushtetuta e 15 qershorit 2008, sepse në atë rast, me vetëdije, do të vinin në pikëpyetje historikun e lavdishëm të sakrificës, të përpjekjeve të pareshtura dhe të përgjakshme, si dhe kërkesën e drejtë dhe legjitime të popullit shqiptar të Kosovës për t’i dhënë fund robërisë nën Serbinë kolonialiste.

- Ata që e falsifikojnë dhe e retushojnë historinë e Kosovës, përkatësisht të Shqipërisë Etnike, mund të jenë gjithçka (politikanë, biznesmenë dhe tyxharë të aftë “sipas motit, ktheje gëzofin”-ecën me kohën sipas interesit të xhepit dhe të luftës së etshme për pushtetit), por jo, assesi, edhe patriotë dhe demokratë të mirëfilltë dhe të ndershëm, sepse ndërrimi i tezave dhe i koncepteve të tyre politike dhe historike, është simetrik me ato të politikës dhe të kuazi-shkencës falsifikatore serbomadhe të mohimit dhe të sofistikimit të së vërtetës historike mbi shqiptarët dhe mbi Shqipërinë Etnike.

Origjina e shqiptarëve, më e vjetra në Evropë

Shikuar në retrospektivën shekullore, shqiptarët janë shumë alergjikë, të ndjeshëm dhe jo tolerues, kur dikush me forcë apo në mënyrë perfide paqësore dhe miqësore tenton që t’ua falsifikojë dhe shpërfytyrojë gjenealogjinë e identitetit të tyre edhe si komb, edhe si shtet, sepse historia e derisotme e Ballkanit dhe e Evropës ka provuar se origjina e shqiptarëve është më e vjetër sesa e popujve të tjerë në Evropë. Këtë të vërtetë të pamohueshme të historisë së shqiptarëve, veç të të dhënave të shumta burimore shkencore të derisotme kombëtare dhe ndërkombëtare, ndër të tjera, e ilustron edhe kjo deklaratë e ish-presidentit të Kroacisë, Stipe Mesiq: “Ne sllavët erdhëm në shekullin VII, kurse shqiptarët erdhën edhe përpara romakëve”. (www.kosovarimedia.com/02/08/2012). Këtë të vërtetë të pakundërshtueshme, Stipe Mesiq e pohoi në Shëngjin të Shqipërisë, më 2 gusht 2012, me ç’rast u nderua me titullin “QYTETAR NDERI” i Shëngjinit për hir “të meritave dhe të kontributit të tij në shërbim të paqes, të stabilitetit, të bashkëpunimit dhe të fqinjësisë së mirë në rajon”. (Po aty)

Nuk ka asnjë dyshim se është për t/u çmuar dhe nderuar, kur fqinjët dhe të huajt sikurse ish-presidenti kroat Stipe Mesiq pohojnë të vërtetën e historisë së lashtë të popullit shqiptar në Evropë. Mirëpo, nuk është mirë dhe, për më tepër, është fatalizëm, kur sot dikush nga “armata” e politikanëve lideristë (brenda dhe jashtë pushtetit), në format më të rafinuara dhe më bizare (për hir të interesave personale, nepotiste, karrieriste, grupore, partiake, ideologjike, oligarkiste, ekonomike dhe tregtare etj.) po e falsifikojnë historinë e Kosovës, përkatësisht të Shqipërisë, ashtu si po u konevnon interesave të tyre të politikës ditore dhe të biznesit ekonomiko-tregtar korrupsionist dhe plaçkitës, në mënyrë që, në sy të popullit dhe të bashkësisë ndërkombëtare të tregohen dhe të “verifikohen” si të vetmit çlirimtarë, shpëtimtarë, demokratë dhe patriotë të vërtetë.

Simetria e filozofisë absurde

Rast konkret i përpjekjeve të tilla për falsifikimin e historisë së sotme të Kosovës, janë edhe aktet historiko-politike të Kosovës, siç janë 1) Deklarata kushtetuese e 2 Korrikut 1990, 2) Kushtetuta e Kaçanikut 7 Shtator 1990 dhe 3) Referendumi i 29-31 Shtatorit 1991, ku asnjëra prej tyre nuk ka gjetur vend në asnjërën nga faqet e Kushtetutës së Kosovës (15 korrik 2008), e as në ndryshimet më të reja të kësaj Kushtetute.

Na pëlqeu, nuk na pëlqeu, e pranuam apo nuk e pranuam, mospërfshirja e akteve të theksuara në pjesën historike të Kushtetutës së Kosovës (15 qershor 2008), është një falsifikat sui generis nga ana e politikanëve dhe e juristëve konstitucionalsitë të “formatit” të Arsim Bajramëve. Vetëm këta, duhet t’i japin shpjegime popullit të Kosovës pse politikisht dhe juridikisht i kanë injoruar këto akte të rëndësishme historike për pavarësimin e Kosovës nga Serbia.

Një veprim i këtillë absurd, amoral, antiligjor dhe antikombëtar, është i papranueshëm për historinë e sotme të Kosovës, sepse është simetrik me aktvendimet policore, politike, juridike dhe gjyqësore të regjimit të Republikës së Serbisë së Slobodan Milosheviqit, e cila i përtrollisi prerazi si ilegale, si Deklaratën Kushtetuese të 2 korrikut 1990, ashtu edhe Kushtetutën e Kaçanikut të 7 shtatorit, si dhe Referendumin gjithëpopullor shqiptar, bërë më 29-31 shtator 1990, sepse ishin në funksion të shkëputjes së Kosovës nga zinxhirët e përgjakshëm të kolonializmit 100-vjeçar të Serbisë.

Nuk është e çuditshme, pse Serbia gjenocidale e Slobodan Milosheviqit dhe, më pas kryeshefi i UNMIK-ut, Bernard Kushner, u hoqën vizë të kuqe UÇK-së, si dhe akteve historiko-politike, juridike dhe kushtetuese të Kosovës (Deklarata kushtetuese e 2 korrikut 1990, Kushtetuta e Kaçaniut e 7 shtatorit 1990 dhe referendumi gjithëpopullor i 29-31 shtatorit 1991) mbase të gjitha këto ishin në funksion të deserbizimit dhe të pavarësimit të Kosovës.

Një politikë e këtillë kontestuese dhe mohuese e së drejtës së vetëvendosjes së shqiptarëve të Kosovës nga ana e Serbisë kolonialiste dhe nga Rezoluta 1244 e KS të Kombeve të Bashkuara, e cila nuk e njeh pavarësinë e Kosovës, por për çudi dhe për “ahmaki” politiko-juridike dhe kushtetuese, është përfshirë në Rezolutën e shpalljes së pavarësisë nga ana e Kuvendit të Kosovës më 17 shkurt 2008, vërtet, është e papranueshme, sepse është në kundërshtim me të drejtën historike dhe me të drejtën ndërkombëtare ngase Kosova plot 100 vjet ishte plaçkë koloniale e Serbisë.

Gjithashtu, është e çuditshme, befasuese, skandaloze dhe e papranueshme si moralisht, kombëtarisht, ligjërisht, ashtu edhe politikisht e juridikisht, pse vetë politikanët dhe konstitucionalistët e pushtetit të sotëm në Kosovë, nuk i kanë sanksionuar në Kushtetutën e 15 qershorit 2008: 1) Deklaratën kushtetuese të 2 korrikut 1990, 2) Kushtetutën e Kaçanikut të 7 shtatorit 1990 dhe 3) Referendumin gjithëpopullor të 29-31 shtatorit 1990.

Së fundi, sido që ta kenë “justifikuar” këtë akt antihistorik, antijuridik, antikombëtar dhe antikushtetues mbidemokratët dhe mbipatriotët politikanë dhe konstitucionalistë, Kuvendi historiko-politik-kushtetues dhe kombëtar i Kaçanikut i hodhi themelet historike për shkëputjen e Kosovës nga Serbia kolonialiste dhe pushtuese (1912-1999). Këtë asnjeri dhe, asnjë politikë nuk do të ketë fuqi, që ta shlyejnë nga faqet e ndritshme të historisë kombëtare shqiptare të Kosovës - Shqipërisë Etnike.

Variacione kosovare me temën e izolacionizmit

Ambasador Shaban MURATI

Izolacionizmi është një sëmundje gjenetike dhe diplomatike e shtetformësisë shqiptare. Thelbi i saj qëndron në atë që shtetformësia shqiptare nuk ka ditur të ketë miq dhe nuk ka ditur të mbajë miq në gjirin e bashkësisë ndërkombëtare. Është një sëmundje e shfaqur te shumica e qeverive të ndryshme, gjatë 100 vjetëve të shtetit të Shqipërisë. Është një sëmundje që shfaqet në forma të ndryshme edhe në shtetin e ri të Kosovës. Duke hulumtuar në veprimtaritë diplomatike dhe politike të shtetit të ri shqiptar të Kosovës, e has atë në variacione të ndryshme të së njëjtës temë.

Nëse do të isha këshilltar diplomatik i kryeministrit të Kosovës, Hashim Thaçi, nuk do t'i kisha këshilluar ta lexonte atë fjalim, që ai mbajti në forumin ndërkombëtar strategjik të BLED-it, Slloveni, në 3 shtator 2012. Nuk do ta kisha këshilluar të paraqitej me atë fjalim në një auditor ndërkombëtar, thjesht për zbatim të parimit të njohur diplomatik se një kryeministër kur flet, qoftë në një seminar, qoftë në një tryezë dypalëshe apo shumëpalëshe, është gjithmonë kryetari i qeverisë. Në fjalimet e tij në auditorë ndërkombëtarë argumenti diplomatik, jo vetëm duhet të dominojë, por edhe të fshehë çdo gjurmë emotive të vlerësimit të brendshëm personal për njërën a tjetrën temë apo situatë. Fjalimi i kryeministrit u drejtohej shteteve anëtare të BE-së dhe gjysma e tekstit ishte kritikë ndaj BE-së, ku Kosova po përpiqet në rrafshin diplomatik të fitojë sa më shumë përkrahje, që nga udhërrëfyesi për heqjen e vizave e deri te shpejtimi i procesit të integrimit evropian. Por ja çfarë deklaroi kryeministri, sipas fjalimit në faqen zyrtare të Qeverisë së Kosovës: "Themelimi i Bashkimit Evropian përmes lënies së shoqërive ballkanike jashtë tij ishte shkas plotësues për ndezjen e konfliktit të madh ish-jugosllav. Për më tepër, do të shtoja se qasja relativiste e këtij unioni të ri në ditët e para të agresionit dhe vrasjeve në ish-Jugosllavi, po ashtu, asistoi që ajo tragjedi të zgjaste një dekadë të plotë". Nuk duhet të jesh diplomat i BE-së për të kuptuar papërshtatshmërinë e vendit dhe të të adresuarve për shprehjen emotive të një pakënaqësie nga historia e qëndrimit dhe e politikës ballkanike të BE-së. Nuk duhet të jesh diplomat për të kuptuar karakterin joadekuat të një ekskursioni emotiv në historinë e konfliktit jugosllav pas 20 vjetësh në gojën e kryeministrit të një shteti, që sot pret me ankth të përfshihet në procesin e stabilizim-asocimit me BE-në. Nuk duhet të jesh diplomat për të kuptuar se përshtypja, që përfton auditori ndërkombëtar nga këto lloj theksash të një fjalimi zyrtar, është një pakënaqësi e brendshme, e fosilizuar dhe e pakuptimtë, ndaj BE-së.

Paqëndrueshmëria e një teze

Nuk është vendi për të analizuar paqëndrueshmërinë e tezës se lënia jashtë BE-së e shoqërive ballkanike është një shkak plotësues i konfliktit jugosllav, tezë e cila, me gjithë indulgjencën, që mund t'u ofrojmë shkruesve të fjalimeve zyrtare në Prishtinë, merr pa dashje formën e një alibie për shkaktarin e vërtetë dhe kryesor të konfliktit dhe të luftërave ish-jugosllave, Serbinë. Nga këndvështrimi i sotëm, çështja shtrohet nëse ishte e nevojshme që kryeministri i Kosovës të shprehte pas 20 vjetësh një pakënaqësi të diskutueshme në planin historik për rolin e BE-së në konfliktin ish-jugosllav. Çështja shtrohet nëse mendohet se fitohet mbështetje diplomatike nga BE, duke bërë kryeministri digresione historike, në një kohë që jo vetëm kanë rrjedhur shumë ujëra, por kryesorja është se pas luftërave brenda jugosllave të viteve 1991-1995 kemi ndërhyrjen e NATO-s në Serbi dhe në Kosovë, ndërhyrje e cila determinoi çlirimin e Kosovës dhe krijimin e shtetit të pavarur të saj. Jo vetëm shtetet më të rëndësishme, por shumica e shteteve të BE-së, ishin anëtare të NATO-s, kur Aleanca Atlantike ndërhyri në Kosovë.

Reflektimi, që unë dëshiroj të nxis, nuk ka të bëjë me ndonjë debat historik, por ka të bëjë me efektet diplomatike, që mund të ketë sot shprehja e një pakënaqësie nga një qeveri apo nga kryetari i qeverisë në adresë të BE. Sepse kjo pakënaqësi 'zyrtare' mbahet shënim në blloqet diplomatike të pranishme dhe ai bllok nuk mbyllet me mbylljen e seminarit apo forumit, por shfletohet sa herë që do të hapet dosja e marrëdhënieve dypalëshe të BE-së apo të njërit apo tjetrit shtet të rëndësishëm të BE-së, me Kosovën.

Një kurs i gabuar

Variacioni i dytë vjen nga një parti parlamentare e Kuvendit të Kosovës, lëvizja Vetëvendosje, përfaqësuesit e së cilës dolën zyrtarisht në 6 shtator kundër vazhdimit të misionit EULEX të Bashkimit Europian në Kosovë. Është e drejta e çdo partie të formulojë qëndrime të politikës së jashtme, që nuk janë në kohezion me vijën, që ndjek qeveria. Por kur qëndrimet e politikës së jashtme kanë të bëjnë jo me qeverinë apo se kush është kryeministër në një moment të dhënë, por kanë të bëjnë me marrëdhëniet e Kosovës me BE-në, me NATO-n, me SHBA-në, me Perëndimin, atëherë partitë e opozitës duhet të mendohen dy herë. Sepse çdo refuzim aprioristik, e aq më tepër sulm verbal apo fizik kundër pranisë së misioneve të BE-së në Kosovë, apo kundër përfaqësuesve të KFOR-it apo të dërguarve të BE-së, jo vetëm përkthehet si pakënaqësi ndaj BE-së, NATO-s dhe Perëndimit, por mund të prodhojë këndshikime dhe tendenca të tjera, me pasoja të dëmshme afatgjata për Kosovën. Sepse nëse një apo disa parti opozitare parlamentare aspirojnë dhe luftojnë të vijnë në pushtet, këtë duhet ta materializojnë me luftë politike dhe elektorale me njëra-tjetrën dhe jo duke shpikur "armikun apo të keqen" tek EULEX-i, KFOR-i apo Perëndimi. Transferimi i qëndrimit negativ ndaj qeverisë te marrëdhëniet me miqtë strategjikë të Kosovës është një kurs i gabuar, për të mos thënë i dyshimtë.

Përplasjet publike

Variacioni i tretë i pakënaqësisë ndaj Perëndimit në Kosovë vjen nga sektorë të politikës kosovare, të cilët, nuk është e qartë për publikun se për çfarë arsyesh, janë të afeksionuar nga një vijë përplasjesh publike me përfaqësuesit diplomatikë të SHBA-së në Kosovë. Theksoj se nuk është fjala për duele personale, ku në koleksionin e mospëlqimeve të kujtdo mund të hyjë edhe një ambasador i caktuar amerikan, dhe kjo është normale. Por ajo që më tërheq vëmendjen është fakti se të gjithë ambasadorët amerikanë që kanë shërbyer në Kosovë, që nga shpallja e pavarësisë së Kosovës, janë bërë target sulmesh, gjë që, me dashje apo pa dashje, të shpie te përshtypja sikur ka një interes për të kristalizuar një qëndrim politik, të shkëputur nga emri konkret.

Këtu nuk është fjala as të merret në mbrojtje ky apo ai ambasador amerikan dhe as të humbet kohë për qëmtime të episodeve personale. Por në pikëpamje diplomatike, nëse në një shtet, që klasifikohet si mik i SHBA-së, segmente të caktuara të politikës së atij vendi jetësojnë një vijë të sulmeve ndaj të gjithë ambasadorëve amerikanë, duke i etiketuar si "mbretër të Kosovës", është e kuptueshme se në departamentin e shtetit mbahet shënim se këta sektorë të politikës kosovare mund të kenë të akumuluar pakënaqësi ndaj vetë SHBA-së dhe jo vetëm ndaj emrit të veçantë.

Variacionet e mësipërme të temës së pakënaqësisë politike, që rreshtova më sipër, i adresohen miqve më të mëdhenj ndërkombëtarë, që aktualisht ka Kosova dhe kombi shqiptar, SHBA dhe BE. Është hera e parë në 100 vjet të shtetformësimit shqiptar, apo në 1000 apo 2000 vjet të historisë së kombit shqiptar, që është arritur të sigurohen miq të tillë strategjikë, interesat e të cilëve përkojnë me interesat strategjike kombëtare shqiptare. Këto interesa strategjike të kombit shqiptar janë më të rëndësishme se interesat individuale të hyrjes në parlament apo në qeveri në Prishtinë, janë më të rëndësishme se sa meskinitetet e inatet tribale mes bajraqeve, që duan të sundojnë në shtetin më të ri ballkanik.

Variacionet, që rreshtova më sipër, janë simptoma të sëmundjes së izolacionizmit, me pasoja negative mbarëkombëtare, sepse dinamizojnë procesin e distancimit tonë nga miqtë e vërtetë ndërkombëtarë. Ky distancim nga miqtë strategjikë, është një nga fenomenet më të rrezikshme, që mund të krisë jo vetëm aleancën jetike të kombit tonë me miqtë strategjikë, por edhe të dëmtojë mbarëvajtjen historike të kombit tonë.

Duke shërbyer shumë vite në shërbimin diplomatik, kam pasur rastin të konstatoj një strategji të hollë dhe bizantine të diplomacisë serbe, e cila synon të krijojë të çara në marrëdhëniet dhe në aleancën e kombit shqiptar me Perëndimin. Helmi diplomatik serb konsiston në shpërndarjen e opinioneve se shqiptarët janë mosmirënjohës dhe se shqiptarët nuk janë miq të besueshëm. Serbisë i ka interesuar dhe i intereson izolacionizmi shqiptar. Ndaj shtetet shqiptare, qeveritë shqiptare, diplomacitë shqiptare, partitë politike shqiptare, etj. duhet të ndërgjegjësohen për kurthin e strategjisë serbe të distancimit të shqiptarëve nga miqtë e tyre strategjikë.

Kombi shqiptar, Shqipëria dhe Kosova, kanë nevojë t'i mbajnë fort miqtë strategjikë, të cilët u rreshtuan me ta në vitet e fundit të shekullit të kaluar. Sidomos ata që qeverisin në Prishtinë dhe në Tiranë kanë përgjegjësi historike për fatet dhe për forcimin e pareshtur të miqësive me këta miq strategjikë.

Babai i Barak Obamës ishte spiun rus dhe komunist i përbetuar

“Ëndrrat për babanë tim të vërtetë”, kështu quhet filmi 95-minutash i Xhoel Gilbertit, në të cilin ai thekson se me fotografi të shumta, incizime dhe biseda “ka plotësuar vrimat e kujtimeve të Obamës”. Nëse Barak Obama mendon se të gjitha tregimet negative rreth të kaluarës së tij kanë përfunduar me interesimin e miliarderit Donald Tramp, atëherë ai rëndë ka gabuar. Obama nuk ia ka dalë që ta qetësojë atë aferë brenda natës, e as dy muaj të plotë para se të përfundojë fushata e tij parazgjedhore edhe për një mandat në Shtëpinë e Bardhë është plasuar një tregim tjetër, kësaj radhe për “babanë e vërtetë” të presidentit.

Në fakt në “The New York Post” është publikuar një ofertë e paguar për shitjen e DVD me një film dokumentar, me titull “Ëndrrat për babanë tim të vërtetë”, në të cilin skenaristi dhe regjisori Xhoel Gilbert pohon se i ati i vërtetë i Barak Obamës, Frenk Marshall Dejvis, ishte lider i pastrisë komuniste të Amerikës dhe një spiun sovjetik. Në filmin 95 minutash përshkruhet se si djaloshi dhjetë vjeç, me miratimin e Frenk Marshall Dejvisit ka filluar të mësojë për dogmat marksiste si dhe që qëndrimet dhe idealet e tij janë formuar duke u bazuar në idetë komuniste, të cilat tani, derisa qëndron i ulur në zyrën ovale, po i aplikon në Amerikë.

Teoritë e ndryshme

Gjatë fushatës së parë presidenciale të vitit 2008, publiku kishte shtruar shumë pyetje rreth të kaluarës familjare të Barak Obamës, opinionet e tij ekonomike, si dhe themelin e ideologjisë së tij politike. Atëherë Obama kishte shkruar autobiografinë “Ëndrrat e babait tim”, duke ofruar teori të ndryshme rreth asaj se çfarë mund të presim nga presidenti i 44 i Amerikës. Filmi im hedh poshtë tregimet e tij dhe sjell të vërtetën e plotë”, tha autori Xhoel Gilbert. Filmi fillon me paraqitjen e ”babait të vërtetë të Obamës”, Frenk Marshall Dejvis. Faktet bazohen në dy vite hulumtim, me fotografi të shumta, incizime dhe me tentime për t’u mbushur zbrazëtirat e kujtimeve të Obamës nga fëmijëria. Frenk Marshall Devis (1905 – 1987) ishte anëtar i partisë komuniste në Amerikë (CPUSA), propagandist në Çikago dhe në Havai, punonte si shkrimtar dhe poet. FBI-ja e kishte përcjellë për plot 19 vjet dhe e kishte hetuar ndërsa që arkiva e tij prej 600 faqesh ruhet mirë nga FBI-ja. Shpejt ishte bërë i afërt me gazetarin Vernon Xharret, babanë e ish-gruas së këshilltares së Obamës, Valeri Xharret. Frenk Marshall Dejvis në vitin 1948 zhvendoset në Havai, ku filloi të shkruante për gazetën komuniste “Honolulu Record”.

Rusi, dhjetëra mijëra kundër presidentit rus Vlladimir Putin

Me mijëra mbështetës të opozitës realizuan një marshim në rrugët e Moskës, në atë që ishte manifestimi i parë madhor kundër Presidentit Putin në më shumë se tre muaj. Sipas partive opozitare, Putin manipuloi rezultatin e zgjedhjeve parlamentare të dhjetorit dhe ato presidenciale të marsit, në të cilat ish-kryeministri fitoi mandatin e tretë në krye të Kremlinit. Putin pati shërbyer më parë si president në vitet 2000-08. Në parrullat e tyre, demonstruesit kërkuan gjithashtu lirimin e anëtareve të burgosura të grupit muzikor “Pussy Riot”. Dy aktivistë për të drejtat demokratike, Alexei Navalny dhe Boris Nemtsov i bënë thirrje turmës që të vazhdojnë të mbajnë nën presion qeverinë, “për ta detyruar atë që të respektojë të drejtat thelbësore njerëzore”. Manifestimi sfidoi një ligj të ri të propozuar nga Putin dhe të miratuar nga parlamenti, i cili rrit në mënyrë drastike gjobat për shkeljen e rregullave shtetërore mbi mbajtjen e protestave.

Rrëmbehet kopja e Sadam Huseinit

Një egjiptian, i cili është kopje e Sadam Huseinit, ka deklaruar se një bandë irakiane është përpjekur ta rrëmbejë atë dhe ta detyrojë të bëjë një film pornografik duke personifikuar diktatorin. Mohamed Bishr, nga Aleksandria, tha se grupi do ta shiste videon si filmim ekskluziv erotik të ish-liderit irakian. Ai tha se e kishin rrahur keq kur ai kishte refuzuar, edhe pse i ishin ofruar 333 000 dollarë. Myslimani i devotshëm tha se i kishin bërë telefonata kërcënuese. Javën e kaluar tre burra me kostume e kishin futur në një furgon. Duke folur nga spitali, Bishr tha për gazetën egjiptiane “Al-Ahram” se: “Tre burrat kishin armë në brez, më detyruan të dal nga makina ime dhe të shkoja në një minibus”. Gjëja e fundit që kujton, janë burrat që po i bërtisnin njëri-tjetrit, përpara se ai të hidhej nga minibusi dhe të godiste kokën. Sipas “The Times”, sulmuesit kishin theks irakian dhe sirian.

Studimi akademik të jetë në funksion të biznesit

Aleanca Kosovare e Bizneseve dhe Universiteti i Prizrenit “Ukshin Hoti” nënshkruan Memorandumin e Mirëkuptimit me qëllim të ngritjes të nivelit të bashkëpunimit dhe zhvillimit ekonomik. Pikësynim është përkrahja e ngritjes së nivelit edukativ dhe profesional të të rinjve kosovar. Po ashtu edhe krijimin e një mjedisi më të volitshëm ekonomik dhe për të konkurruar në projekte të ndryshme të përbashkëta të përkrahura. Në këtë takim ishin të pranishëm edhe shumë biznese nga rajoni i Prizrenit. Agim Shahini, kryetar i Aleancë Kosovare të Bizneseve, tha se kanë nënshkruar këtë marrëveshje bashkëpunimi me qëllim të përkrahjes së arsimit profesional dhe zhvillimit ekonomik. Sipas tij në Kosovë ka mjaftë universitet private, por Universiteti Publik i Prizrenit është lider. “Shumë biznese të Kosovës ia kanë mësyer dhe po investojnë shumë në arsim”, tha Agim Shahini. Sipas tij ekonomia e Kosovës po rritet edhe përkundër problemeve dhe se Qeveria duhet të krijoj kushte dhe lehtësira për biznesin. Ai ka shtuar se ka rritje pozitive në të gjitha fushat por nga ana tjetër ka edhe tkurrje. Sipas Shahinit, kjo është edhe për shkak të politikave vendase dhe ndërkombëtare, sepse shtetit i mungon strategjia zhvillimore dhe kjo qasje duhet të ndryshoj. ”Dora e bizneseve nuk do të mungoj as edhe ndaj Universitetit të Prizrenit dhe ajo e UPZ-së të shërbej për biznesin”, tha kreu i AKB-së. AKB-ja do të pranoi një numër të madh të studentëve të Universitetit të Prizrenit në biznese. Nga ana tjetër Mazllum Baraliu, rektori i Universitetit të Prizrenit e cilësoi të lartë nënshkrimin e kësaj marrëveshje duke shprehur gatishmërinë e bashkëpunimit dhe posaçërisht hulumtimeve shkencore. “Kemi potenciale të mjaftueshme edhe jemi universitet i ri. Do të vazhdojmë bashkëpunimin me AKB-në, me qëllim që arsimimi të ndikoj edhe për zhvillimin ekonomik të vendi”, ka thënë rektori Baraliu. Ai ka shtuar se shumë probleme ndodhin në biznes për shkak të mos njohurive të hulumtimeve shkencore. “Të gjitha potencialet që kemi duhet t’i vëmë në funksion të biznesit dhe zhvillimit ekonomik, jo vetëm të Prizrenit por të tërë Kosovës, Shqipërisë dhe me gjerë”, ka theksuar ai. Sipas tij kjo nuk duhet të jetë marrëveshja e vetme por do të pasohet edhe me marrëveshje tjera. Duhet të bashkëdyzuar teorinë dhe zbatimin e sajë në praktikë dhe se bashkëpunimi ndërmjet UPZ-së dhe AKB-së do të jetë afatgjatë. UPZ pos që është qendër e arsimit ka edhe Qendrën për Hulumtime Shkencore e cila mund të jetë në funksion edhe të biznesit. Më pas ka vazhduar edhe një takim pune me komunitetin e biznesit te regjionit te Prizrenit ku ëhstë diskutuar lidhur me mundësinë e mbajtjes së praktikës së studnëtve të UPZ-së në bizneset e këtij regjioni

NACIONALIZMI LETRAR NË VEPRËN E KRIST MALOKIT

Shefqet DIBRANI


Specifikimi i veprës dhe karakteri i saj

Mendohet se Krist Maloki ishte njëri ndër mendimtarët më karizmatik i viteve ’30. Ai trajtoi në mënyrë specifike kahet dhe zhvillimet e letërsisë dhe të politikës, ndaj ky qëndrim i tij u mor dhe u kuptua për të keq duke e izoluar dhe mënjanuar, madje duke e cilësuar edhe si idhnak. Por vepra e tij sa herë të lexohet, rishfaqet me dimensione të reja, personaliteti i tij mjaft karizmatik ku do t’i mbetet besnik botëkuptimeve personale gjatë gjithë punës studimore e hulumtuese.
Ndër studimet e tij më të njohura është vepra “Oriental apo Oksidental”, e cila e ka radhitur Krist Malokin ndër personalitetet e shquara të kohës siç ishin Gjergj Fishta, Faik Konica, Mithat Frashëri, Branko Merxhani, Anton Harapi, Ernest Koliqi, Tajar Zavalani dhe një plejadë e tërë krijuesish që i dhanë emër dhe kuptim letërsisë, filozofisë dhe shkencës shqiptare në mes dy luftërave botërore. Por, studimet e Malokit, sidomos ato për poezinë e Naim Frashërit, Gjergj Fishtës, veçanërisht studimi simplicitër (ballëhapët), për poezinë e Lasgush Poradecit mbeten perla të pa kaluara jo vetëm si qasje, por më shumë si veprim i guximshëm dhe mendim profesional i vyer. E di se viteve të fundit ka pasur disa studime rreth veprës së Krist Malokit, por studimi im lidhet me publikimin e veprës “REFLEKSIONE”, të botuar nga Sh. B. “Faik Konica”, në Prishtinë në vitin 2005, e jo edhe me hulumtimet e më vonshme, prandaj kontrastet e mundshme nuk kanë të bëjnë me këto mendime.

Heqja dorë nga lirikat
Është e ditur se kundër pikëpamjeve të Krist Malokit (sa i përket poezisë së Lasgush Poradecit), në atë kohë ka reaguar Mitrush Kuteli, por si duket kundërpërgjigja e Krist Malokit do të ketë ndikuar drejtpërdrejt në mbylljen hermetike dhe përfundimtare të Lasgush Parodecit. Mendoj se gjeneza e mbylljes së Lasgushit dhe kalimi i jetës së tij në mënyrë aq misterioze duhet të kërkohet te kjo kohë, te kjo kritikë, jo për interesa të caktuara politike, nefretizmi (pezmatimi) i Lasgush Poradecit t’i ngarkohet një sistemi tjetër që si duket nuk e paska pasur tërë mëkatin sa i është ngarkuar. Si duket kritika e ashpër që Krist Maloki i ka bërë në bulëzimin e poezisë së Lagush Poradecit do të ketë ndikuar që ai të heqë dorë nga lirikat pa motive e ndjenja nacionale. Parë nga ky prizëm mendojmë se kritika e re, e liruar nga bagazhet e kohës dhe e çliruar nga interesat e çastit të caktuar, do të merret me këto shqyrtime, përkatësisht me fenomenin për të cilin folëm më parë dhe për të konstatuar më saktë shkaqet e mbylljes së Lasgush Poradecit. Një qasje e tillë profesionale duhet të bëhet edhe për poezinë e Naim Frashërit, sidomos ka nevojë studimi i karakterit të Naimit, butësia dhe melankolia e tij, shkaqet dhe arsyet, pikëpamja dhe delli shqiptar i vonuar dhe sidomos duhet të studiohet mirë dhe drejt “urrejtja” e një kristiani siç ishte Krist Maloki kundër kulturës, mitologjisë dhe përgjithësisht kundër Greqisë që shfaqet te trajtimi për poezinë e Naimit. Ai kurdoherë e ka trajtuar at vend dhe politikën e tij të dëmshme dhe armiqësore kundrejt Shqipërisë, ka shprehur simpatinë e hapët për liberalizmin e atëhershëm që ndihej në Turqinë Evropiane, përkatësisht për kulturën evropiane të Stambollit, që në planin e politikave afatgjata dhe largpamëse ky element mbetet njëri nga rastet provokuese për mendjen e një studiuesi, madje dhe të një lexuesi të rëndomtë. Pastaj Maloki, ka treguar respekt të veçantë për besimin bektashian të Naim Frashërit, për inspirimin që ka gjetur te ai besim, sidomos performanca e misticizmit bektashian i ka bërë përshtypje specifike, sepse duke e krahasuar me mënyrën e të besuarit te budizmi, ai ka qit në pah argumente pozitive të cilat me sa di unë nuk janë prekur e trajtuar, madje as nuk janë zhvilluar më tej. Kur të studiohet edhe nervi patriotik te poezi e Gjergj Fishtës, e cili ishte e robëruar nga një koncept që ngjasonte me solidarizimin komunist siç thotë vetë Maloki, për të përfunduar se nuk ka pasur asnjë arsye sistemi komunist në Shqipëri ta sakatoj kulturën kombëtare, duke i mohuar veprat e Fishtës.

Veprat e shkurtra dhe provokimet e mëdha
Veprat e Krist Malokit janë vepra të shkurtra, por që kanë bërë provokime të madha. As vepra “Oriental apo Oksidental” nuk është voluminoze sikurse studimet për poezinë e Naimit, Fishtës dhe Poradecit që nuk janë as si studime veç e veç e as si tërësi voluminoze që do të shteronin mendimin krijues. Por, provokimi është i madh, i pasuruar me ide të shumta sa që mendohet se ideja në veprat e Malokit, nuk shteron, më sa gurra e ujit që del nga “kroi i fshatit” të kritikuar nga vetë ai.
Maloki ishte një personalitet me sedër dhe kjo i vinte për dy arsye. Tek ai kishte lënë gjurmë edukata familjare dhe tradita e të qenit nga gjeni shqiptar, dhe e dyta është thithja e dijeve gjatë shkollimit dhe emancipimit në një vend me kulturë dhe me shkolla me ndikim në atë kohë. Atje ai fitoi njohuri të mjaftueshme në shumë fusha të dijes dhe kulturës, shkencës dhe letërsisë veçmas u shqua në filozofi, letërsi dhe ekonomi, por Maloki ka hulumtuar edhe në fushën e muzikës, si kompozitor e instrumentist. Mendja na thotë se ai bëri nam sidomos në kritikën letrare duke mbetur njëri nga personalitetet e shquara të kohës që me përkushtim u mor me çështjen shqiptare. I mbrujtur nga një karakter i fortë që e lidhte me kulturën tradicionale si një entitet historik e kulturor ai u angazhua të bashkonte në një trup të gjitha personalitetet e shquara kudo që ishin në botë, ai ishte një eveniment i rrallë që e ka shoqëruar jo vetëm jetën dhe karakterin e autorit, por këto elemente janë reflektuar kudo në veprën e tij studimore e kërkimore duke iu bërë parim edhe në qasjet kritike apo ato të artit muzikor. Me një fjalë Krist Maloki ishte i kompletuar dhe njëri nga personalitetet e rralla jo vetëm të kohës, por edhe i ditëve të tashme, si një nga figurat më të shquara që dijet e tija i ka avancuar në nivelin më të lartë të një shkencëtari e dijetari të paepur. Botëkuptimi i tij nuk ishte një rastësi për t’u gjetur aq kollaj në akademitë dhe universitetet e Austrisë apo siç mund të parafrazojmë në kulturën oksidentale. Këto botëkuptime ai i fitoi në familje dhe shoqërinë e hershme për t’i avancuar e përparuar në një rreth dhe shoqëri përparimtare që ai e pat përkufizuar si kulturë oksidentale, gjë që në shkrimet e tija kemi një fjalor dhe një gamë prurje të shprehjeve dhe fjalëformimeve interesante që do t’u shërbenin studiueseve të ndryshëm, veçmas linguistëve për t’i regjistruar dhe për ti futur në fjalorët e shqipes së sotme si një pasuri e rrallë dhe e domosdoshme, nëse dëshirojmë përparimin e gjuhës dhe kulturës kombëtare. Pa dyshim vepra e Krist Malokit mbetet një burim i pashtershëm edhe në këtë plan, edhe në këtë fushë, sepse ai ishte një dijetar dhe njohës i mirë i gjuhës gjermane. Duke bërë përpjekje për të gjetur shprehjen adekuate në gjuhën shqipe për ta artikuluar më mirë mendimin e tij krijues ka zbuluar fjalë e shprehje të reja.Veprat e Krist Malokit, të ribotuara viteve të fundit, vijnë si një margaritar për të sotmen, për të tashmen dhe do t’i shërbejnë së ardhmes së kombit. Sado që veprat e tij nuk ishin aq të njohura, viteve të fundit janë bërë disa studime dhe janë ribotuar veprat e tij të cilat janë studime, kritikë letrare, analiza dhe mendime, e ku autorin e bëjnë më të njohur, e që kanë shërbyer për t’i kompletuar më mirë njohjet tona për këtë personalitet të shquar, i cili pas disa dekadash po na zbulohet si një margaritar i rrallë, i veçantë dhe i panjohur sa duhet nga breza të hershëm, po më shumë nga brezi i ri që po hapëron në këtë fushë.

Përfundimi që të rikthen te një fillim i ri
Ndonëse qëllimi i studimit tim nuk ka të bëjë aq me analizën dhe trajtimin esencial të veprës letrare të Krist Malokit, por më shumë të jap sugjerime, (ndash edhe pse të ripërsëritura), për studiuesit e letërsisë, fushë kjo që më fle më shumë në zemër dhe që posedoj njohje më të kompletuara.
Bërja publike (vite më parë) e veprës “Refleksione”, e cila përmban shkrimet më të mira të Krist Malokit për Naim Frashërin, Gjergj Fishtën dhe Lasgush Poradecin do t’u vë pikëpyetje mjaftë veprave kritike e studimore që janë bërë (sidomos për Naimin dhe Lasgushin), të cilat nuk kanë marrë në konsideratë pikëpamjet e Malokit, sepse veprat e këtyre dy autorëve janë trajtuar mjaftë dendur dhe kryesisht janë parë vetëm në prizmin “pozitiv”, ku nuk kanë munguar hyjnizimet, kurse te shkrimet e Malokit reflektohet edhe ana tjetër e medaljes, përkatësisht e veprës çka nuk e kemi njohur. Nëse vepra e Naimit kundrohet nga ky prizëm qasjesh e trajtimesh do të vlerësohet më mirë, më drejt dhe do t’i jepet vendi i merituar në letërsinë shqipe, sepse sipas doktrinës së Krist Malokit, poezia e Naim Frashërit nuk i ka epitetet e një poezie të nivelit të Göthes apo Aligerit. Lavdërimet në periudhën e realizmit socialiste janë mbushur me epitete e frazologjizma të një rendi shoqëror, i cili pati ndikuar edhe në krijimet letrare. Edhe poezia e Lasgush Poradecit do të ketë mundësi të ketë një përthyerje tjetërfare, si një poezi e parametrave të lartë që mund të reflektonte ndjenja të holla lirike në të gjitha gjuhet e botës, ndoshta do të përftonte ndonjë gjuhë tjetër edhe më shumë sesa gjuha shqipe, nga e cila kjo poezi ka buruar, por asaj i mungon ajo ndjenja shqiptare dhe përpjekja tradicionale për çka është angazhuar Krist Maloki, kurse kritika letrare s’ka nevojë ta fsheh një gjë të tillë, por duhet pasur guxim e kuraje ashtu siç ka pasur Krist Maloki në atë kohë, pikërisht në fazën e evulimit që me sa duket do të ketë luajtur rol vendimtar në hermetizmin e Lasgush Poradecit, që pastaj ta gjejë koha e realizmit socialist të mbërthyer në egon e tij si në një guaskë, dhe jo pak është trajtuar si një madhështi perandori që nuk ka pranuar diktatin politik për të krijuar poezi me një koncept të porositur. Sigurisht studimet e mëvonshme do të qesin në pah dhe do të vejnë në spikamë këtë pikëpamje që po e theksojmë.
Edhe te qasjet e Krist Malokit për Fishtën do të gjejmë një përkushtim të madhnueshëm që ky autor ka shpreh si admirim për Heroin e Epikave shqiptare, i cili arriti t’i japë nam dhe famë ligjërimit epik shqiptar. Ndonëse dihet se Krist Maloki ka vizituar disa herë Shqipërinë e regjimit komunist, qasja që i bënë Fishtës dhe sidomos akuzat që i bënë pushtetit komunist për aktet barbare që kanë bërë kundër veprës, emrit dhe madje edhe kundër eshtrave të Fishtës është padia më e rënd që dikush i ka bërë atij regjimi. D.m.th. Krist Maloki nuk i ka vënë interesat politike e partiake të regjimit komunist mbi ato nacionale dhe kombëtare, edhe pse ai regjim atij i ka krijuar privilegje të rralla, sepse ishte ndër personalitetet e pakta të asaj kohe që ka pasur mundësi me udhëtua dhe me vizitua Shqipërinë. Po më së miri këtë konstatim po e ilustrojmë me fjalën e tij: “Gjithë jeta e jeme ka kalue pa u përzie as në politikën e Shtetit Shqiptar e as të ndonji shteti tjetër, due me thanë s’kam marrë pjesë as ndër adventura të ndonji politikani ambicjoz e as të ndonji klike e grupi politik me interesa personale, lokale, regjionale edhe partiake”.
Mirëpo, qëndrimet e tij prej një dijetari të paepur gjithmonë kanë hasur në refuzime duke e izoluar dhe përbuzur tej mase. Ndonëse mendimi i tij ka ushtruar ndikim në qarqet intelektuale të kohës dhe ai u ka ndejtë konsekuent pikëpamjeve të tija edhe kur ka bërë ndonjë vlerësim për Shqipërinë ai ka folur troç: “Shqipnija e 1913 për mue ma fort – shkodranisht – asht nji vend dreqit a ma mirë vend haram e vend vakuf: I mallkuem nga DJALLI por i bekuem nga ZOTI: Si i mallkuem nga Djalli ka për të qenë gjithmonë objekt grindjesh, gryksinash e inatesh ... personale, lokale e internacjonale; i bekuem prej Zotit sepse çdo dorë grabiqare që në të digjet, shkrumbohet e cungohet për të zezën e vet”.
Kontributi i prof. dr. Krist Malokit për nacionalizmin letrar qysh nga vitet 30-ta të shekullit të kaluar është i madh. Ai ishte një kritik letrar mjaft i rreptë. Një filozof i mendimit të preftë. Dhe një ekonomist i dalluar, po aq dhe muzikolog i dashur dhe respektuar. Ai tha se Naim Frashëri nuk mund të krahasohet me poetët e mëdhenj “Dichter” të kohës, siç janë Göthe e Dante. Ai shtroi dilemën “A është poet Lasgushi”, kritikoi Mitrush Kutelin, lavdëroi Fishtën me të gjitha mangësitë e një heroi epik që ia ka theksuar. Adhuroi Avni Rrustemin si hero i veprimit politik dhe krenohej vazhdimisht që ishte kosovar, humanist dhe me pikëpamje oksidentale deri në çastin kur i mbylli sytë më 24 nëntor 1972.