Enis Veliu-Zihet në “puf” drejtori turk i Aeroportit

Pas dorëheqjes së Ferda Yakar nga pozita e drejtorit menaxhues i Limak Kosovo International Airport , Mertol Genc është emëruar drejtor i ri menaxhues dhe ai në këtë detyrë do ta fillojë nga muaji dhjetor, thuhet në një njoftim për shtyp nga ANP-ja.

Mertol Genc, i cili është drejtor për Kosovë që nga faza e tenderimit, me sukses është përfshirë dhe ka menaxhuar të gjitha proceset e rëndësishme në projektin e Partneritetit Publiko-Privat. Genc ka filluar karrierën e tij në sektorin bankar , kryesisht në Gjermani dhe Holandë, kurse më pastaj në sektorin e aviacionit ka menaxhuar me sukses ofertat iniciale publike, blerjet e kompanive aksionare, ka menaxhuar proceset e tenderit të privatizimeve në shtete të ndryshme dhe ka punuar si ekzekutiv themelues i aeroporteve ndërkombëtare. Është i martuar dhe flet në mënyrë të rrjedhshme gjuhën angleze, gjermane, si dhe ka njohuri bazike në gjuhën frënge.(Floripress)

Foto: Zëri

Mertol Genc, drejtor i Aeroportit Ndërkombëtar të Prishtinës (ANP) “Adem Jashari” së bashku me Murat Dedeoglu, zyrtar i lartë në kompaninë turke “Limak”, në tetor të vitit 2009 ishin zënë nga Policia e Kosovës në njërin nga bordelet më të frekuentuara në qytet, i cili gjendej në rrugën e Dubrovnikut në Prishtinë.

ish drejtori  i Aeroportin Ndërkombëtar z.Agron Mustafa dhe drejtori i Aeroportin ndërkombëtar Mertol Genc

Këtë e konfirmon edhe vetë Policia e Kosovës, e cila sqaron se katër vjet më parë derisa po ndërmerrnin një aksion kundër një grupi trafikantësh të qenieve njerëzore, kishin hasur në dy shtetas turq në bordelin ku ushtrohej prostitucion.

Sipas tyre gjatë aksionit në fjalë janë arrestuar dy shtetas kosovarë për veprën penale të trafikimit me qenie njerëzore.“Ndërsa dy shtetasit turq kanë qenë në cilësinë e dëshmitarëve, në këtë rast dhe janë intervistuar me këtë status”, thuhet në përgjigjen e dërguar nga zyra për media e policisë së Kosovës.

Mertol Genc

Ngjarja kishte ndodhur me datën 27.10.2009, kur kishte iniciuar një rast të trafikimit me qenie njerëzore, ndërsa kallëzimi është dërguar në Prokurorinë e Qarkut të Prishtinës.

 Atë kohë ishin identifikuar dy viktima të trafikimit, e të cilat janë me shtetase moldaviane.

 Vizitorë të rregullt të shtëpive publike

 Por, më tej burime të besueshme të gazetës “Zëri” bëjnë të ditur se në tetor të vitit 2009, drejtori aktual i Aeroportit, i cili në atë kohë ishte angazhuar në përgatitjen e studimit të fizibilitetit të Aeroportit, së bashku me Murat Dedeoglu, ishin nga vizituesit e rregullt të shtëpive publike ilegale, që në atë kohë kanë funksionuar në kryeqytet.

Murat Dedeoglu

Partner at DK Infrastructure and Corporate Finance

Istanbul, Turkey 

Yatırım Yönetimi

“Policia ka vërejtur lëvizjet e dyshimta të të dyshuarve, e ku të dy së bashku ata i ka zënë në brendi të bordelit në Prishtinë. Njëri ka qenë në sallë duke pirë, ndërkaq tjetri ka qenë pa rroba në njërën nga dhomat e shtëpisë”, bën të ditur burimi i gazetës.

Më tej, burimi saktëson se menjëherë policia ata i kishte shoqëruar në stacionin më të afërt që gjendet afër objektit të Ministrisë së Arsimit në “Lagjen e Muhaxhirëve”.

Mësohet se gjatë marrjes në pyetje në polici, drejtori aktual i Aeroportit u ka thënë hetuesve policorë se nuk ka qenë i vetëdijshëm se objekti ku ka shkuar ai vazhdimisht ka qenë shtëpi publike, e në të cilin bëhet trafikim ilegal i qenieve njerëzore.

Ndërhyn ambasada turke

 Por, pas konfiskimit të pasaportave për dy ditë, shtetasit turq kanë ndërruar deklaratat në polici, madje ata kanë kërkuar ndihmë edhe nga zyra turke. “Ka ndërhyrë ambasada turke. Ata janë lënë të lirë dhe u janë kthyer pasaportat”, bën të ditur burimi i besueshëm i gazetës.

Por, sa kanë qëndruar në stacion policor, dy zyrtarët e lartë të kompanisë turke “Limak” janë munduar që t’i joshin policët e Kosovës, duke iu ofruar atyre pozita të larta në Aeroport pas privatizimit.

Burimi i besueshëm i gazetës më tej bën të ditur se dy shtetasit turq u kanë premtuar policëve të Kosovës se nëse do t’i lëshojnë dhe nuk do të vazhdojnë me procedura ndaj atyre ata u kanë ofruar policisë sigurimin e Aeroportit, si dhe pushime në bregdetin turk.

“Dy zyrtarët e lartë të kompanisë ‘Limak’ janë mundur që t’i bindin policët e Kosovës që t’i lirojnë sa më parë nga stacioni policor. Për të mos vazhduar ndonjë procedurë gjyqësore ndaj tyre ata u kanë ofruar shumë favore Policisë së Kosovës që nga pushimi në bregdetin turk e deri te dhënia e punëve në Aeroport”, bën të ditur burimi i besueshëm i gazetës”Zëri”. Për këtë çështje gazeta i ka dërguar pyetje edhe zyrës për media të Aeroportit Ndërkombëtar të Prishtinës “Adem Jashari”, por këta të fundit si zakonisht asnjëherë nuk përgjigjen.


*******

Menaxheret e kompanisë turke “Limak”, po ushtrojnë dhunë dhe presion ndaj punëtorëve shqiptarë që punojnë në Aeroportin Ndërkombëtar të Prishtinës “Adem Jashari”.
Para pak ditësh, drejtori i administratës në këtë kompani Fatos Xhelili, është shkarkuar nga puna, pasi që i njëjti përmes një e-maili ka njoftuar drejtorin dhe pronarin e kompanisë “Limak” për presionet e vazhdueshme që ata kanë në punë, nga drejtori i Financave, Alpay Dogutepe.
“Unë dua t’ju informoj se nesër nuk mund të vij në punë, sepse më duhet ta vizitoj doktorin për shkak të problemeve serioze të zemrës nga presionet dhe kërcënimet. Unë jam shumë i shqetësuar dhe i frikësuar se drejtori i Financave, Alpay Dogutepe, mund të më sulmojë psiqikisht, ashtu siç e ka treguar qëllimin e tij në zyrën e tij një orë më parë”, thuhet në e-mailin që Xhelili i ka dërguar pronarit dhe drejtorit gjeneral të Aeroportit, Mertol Genc.
“I bën për spital”
Xhelili përmes e-mailit, më tej e ka njoftuar drejtorin se nuk mund ta durojë përsëri sjelljen e tij agresive, pasi që i njëjti më shumë se 10 herë e ka kërcënuar fizikisht e psiqikisht.
“Ai më ka kërcënuar se do të ma largojë gruan nga puna. Unë nuk dëshiroj të jap dorëheqje, por unë dëshiroj të punoj në një kompani të respektuar si është ‘Limak’. Unë nuk dëshiroj të shkoj në polici për shkak të dëmtimit të reputacionit të kompanisë ‘Limak’ dhe kështu që unë dëshiroj ta gjen një zgjidhje të brendshme”, thuhet më tej në letër.
Po, ashtu Xhelili e ka njoftuar drejtorin gjeneral se drejtori i Financave, Alpay Dogutepe, ka pasur probleme serioze edhe me menaxherin e prokurimit, ku ky i fundit për shkak të sjelljeve agresive është detyruar ta vizitojë mjekun. Sipas Xhelilit, menaxheri i financave disa herë ka sjellë me shpuzore dhe telefon ndaj tij, por edhe punëtorëve të tjerë shqiptarë.
Po ashtu, i kontaktuar nga gazeta, Xhelili konfirmon se menaxherët turq po ushtrojnë dhunë ndaj punëtorëve shqiptarë. Ai thotë se është larguar nga pozita që ka pasur deri më tash për shkak se nuk ka qenë i gatshëm të nënshtrohet para menaxherëve turq. “Ata ushtrojnë dhunë në Aeroport. Unë u kam penguar, sepse nuk kam pranuar t’iu nënshtrohem atyre, por unë e kam bërë punën time. Po ashtu, në aeroport ka edhe abuzime të mëdha financiare. Prania ime, atyre u ka penguar sepse nuk kanë mundur të bëjnë çfarë kanë dashur vetë”, tha ai për gazetën “Zëri”.



Koncesionari shkel kontratën
Sipas tij, këto situata thuajse kane qenë të vazhdueshme që nga momenti kur Aeroporti është marrë në menaxhim të kompanisë turke. Po ashtu Xhelili thotë se vitin e kaluar atij në mënyrë kundërligjore i është zvogëluar paga për 700 euro. Ai thotë se me kontratën e partneritetit mes Qeverisë dhe Aeroportit, pagat nuk kanë guxuar të preken deri në prill të vitit që vjen, atëherë kur behën tre vjet prej kur kompania e ka marrë në koncesion Aeroportin.
Xhelili thotë se për këtë çështje e ka angazhuar avokatin e tij, i cili do ta paditë kompaninë “Limak” për shkëputje të jashtëligjshme të kontratës.
Gazeta “Zëri” për këtë çështje i ka dërguar pyetje edhe zyrës për media në Aeroport, por këta të fundit nuk janë përgjigjur. Po ashtu, kontakti ma ta ka qenë i pamundur edhe përmes telefonit. E në vendimin për shkëputje të kontratës mes Aeroportit dhe Fatos Xhelilit thuhet se këtij të fundit i ndërpritet kontrata e punës me efekt të menjëhershëm për keqsjellje serioze disiplinore. Më tej thuhet se Xhelili pas marrjes së këtij vendimi do të shkarkohet nga të gjitha detyrat dhe përgjegjësitë.
“Kompania ka regjistruar se kjo nuk është hera e parë që ju jeni involvuar në ngjarje dhe keqsjellje ofenduese ndaj anëtarëve tjerë të menaxhmentit. I referohemi ngjarjes së pakëndshme që ka ndodhur më datë 6 qershor 2013, përcjellë me e-maila shpifës, përgojues duke ofenduar menaxhmentin e kompanisë ‘Limak’. Reagimi dhe dështimi i juaj që të ndryshoni qëndrimin për kompaninë tregon se ju nuk jeni në gjendje të adaptoheni brenda rregullave dhe kodit tonë të sjelljes. Kjo sjellje e ka dëmtuar besimin e kompanisë ndaj jush deri në masë të pandreqshme”, thuhet në vendimin për shkëputje të kontratës.
Menaxhmenti turk i Aeroportit
Drejtori Gjeneral: Mertol Genc
Drejtori Financiar: Alpay Dogutepe
Drejtori i IT-së: Korhan Say?mc?
Drejtori i Operimeve Omer Sozener
Drejtori Komercial: Hülya

Jugonostalgjia, ose krimi i opinionistëve, i analistëve dhe i kolumnistëve

Arben Veselaj

Nuk kaluan as 24 orë që prej se u bë i ditur një shkrim i “analistit” Fatos Lubonja, i cili vargut të deklaratave dhe qëndrimeve të tij antishqiptare ia shtoi edhe një tjetër, s’u vonuan dhe arritën edhe reagimet e para të “analistëve” të tjerë edhe në Kosovë. Se çka e ka shtyrë Lubonjën të thotë në revistën “Sudosteuropa Mittelungen”, se Ramush Haradinaj është një vrasës që u lirua nga Haga pas zhdukjes dhe ekzekutimit të dëshmitarëve, kjo nuk do të lodhë fort kokën, kur dihet se ai është një shule (vllah), që po vdes nga meraku t’ua bëjë një favor të ri sivëllezërve të tij serbë, por zor po e kam ta marrë vesh me tamam se çka e shtyu “analistin” e “Express”-it, Arben Idrizin, t’i bjerë në qafë heroit kombëtar të Kosovës, Adem Jasharit?

Pas leximit të shkrimit të A. Idrizit te “Express”-i, “Mbi vrasësit e tjerë”, mendimi i parë që më erdhi në mend ishte: si ka mundësi që një medie, e cila pretendon të jetë serioze, në emër të shprehjes së mendimit të lirë, t’i bëjë një shërbim fyerjes, gënjeshtrës dhe t’i japë hapësirë një spekulimi kaq idiot që Idrizi i bën kryeheroit të Kosovës, Adem Jasharit?

(“Askush nuk guxon të thotë se ai që konsiderohet ‘legjendë e gjallë’, ‘komandant legjendar’, etj., Adem Jashari, me ngujimin e fëmijëve, grave dhe pleqve, në të vërtetë kishte marrë pjesë në vrasjen e tyre”.) - citat nga shkrimi i A. Idrizit.

Bah... këtë ka “guxuar” ta thotë vetëm A. Idrizi, si më i “guximshmi” dhe më i “mençuri” shqiptar që ecën trotuareve të Prishtinës! “Guxon” Arben Idrizi, sepse ai, (vetëdijshëm ose pavetëdijshëm), është pjesë e një lufte të poshtër, tinëzare dhe qyqare, që sot po e bëjnë turmat jugonostalgjike, duke fyer dhe poshtëruar shqiptarët e Kosovës dhe shtetin e tyre, deri atje ku nuk ka ku shkon më.

Mbase kjo punë duket se nuk është edhe kaq e thjeshtë. Turmës antishqiptare jugonostalgjike iu kanë shtuar edhe një tufë komunistësh të bashkuar nga disa vende evropiane që në emër të “rendit dhe ligjit” nën siglën e misionit të Bashkimit Evropian-EULEX, po e vënë në kryq luftën e drejtë dhe çlirimtare të UÇK-së.

Në këtë situatë A. Idrizi dhe shumë idrriza të tjerë i janë sulur pabesisht dhe pas shpinës kauzës së madhe të UÇK-së, për t’ia mohuar dhe zhbërë dinjitetin dhe lirinë popullit të Kosovës.

Nuk është aq i paditur A. Idrizi sa të mos e kuptojë se lufta e Adem Jasharit nuk është mit, por një e vërtetë që ka ndodhur për gjallje të tij, por është “bisha” serbe që fle në ndërgjegjen e disa shqiptarëve ajo që nuk po e duron këtë fakt. Me moton: shqiptarët s’kanë dinjitet, s’kanë shtet, s’kanë vlera, s’kanë heronj - kjo turmë jugonostalgjikësh po synojnë ta krijojnë opinionin se lufta e UÇK-së është banditeske dhe heronjtë e saj kanë qenë kriminelë ordinerë, për ta zhbërë më në fund shtetin të cilin e ka krijuar kryengritja e armatosur dhe kauza politike e UÇK-së.

“Bisha” serbe ende rri zgjuar në ndërgjegjen e disa shqiptarëve jugonostalgjikë, të cilët me gjithçka mund të pajtohen por assesi të jetojnë në një shtet ku nuk flitet serbisht dhe nuk ka serbë. Kjo turmë që sot e ka bërë idol (hero) Nazim Bllacën (tradhtinë), duhet ta dijë se UÇK-ja dhe heronjtë e saj nuk lidhen me emra personash që asaj ia kanë dëmtuar rëndë imazhin, por është një kauzë e madhe humaniste dhe liridashëse që e ka mbyllur kapitullin më 12 qershor të vitit 1999.

Nëse disa nga kryeprotagonistët e kësaj lufte sot janë katandisur në krim, korrupsion, reket e dukuri të tjera kriminale, dhe aq u bënë kur lufta e UÇK-së dhe heronjtë e saj përdhosen nga palaçot me kasketë, kjo nuk do të thotë se disa protagonistë të tjerë të thjeshtë, një plejadë intelektualësh të heshtur që nuk janë pjesë e sistemit të korruptuar shtetëror, do të dorëzohen para kësaj lukunie.

Nëse A. Idrizi ka heronj të tjerë (jugonostalgjikët rëndom janë të frymëzuar nga filmat e Emir Kusturicës dhe atë e mbajnë për baba të kësaj fryme), le t’i rrojnë ata, ama heronjtë e shtetit në themelet e të cilit ndryn gjaku i mbi dy mijë dëshmorëve që kanë pasur ideal lirinë dhe pavarësinë e Kosovës - nuk ka të drejtë t’i fyej në një medie që ushtron veprimtari publike në shtetin e Kosovës.

Në emër të një antikonformizimi të shpifur ndërgjegjja kombëtare dhe njerëzore e shqiptarëve të Kosovës është plandosur për tokë nga një kastë patetikësh që po synon ta poshtërojë lirinë dhe dinjitetin e kombit shqiptar, historinë dhe kulturën e tij, njerëzit e thjeshtë dhe heronjtë. Për të arsyetuar tezat tyre (tezat serbe) se shteti i pavarur i Kosovës nuk mund të funksionojë, jugonostalgjikët po synojnë krijimin e një mendësie (doktrine) kundër shtetit të Kosovës, sa që do t’ia kishin lakmi edhe vetë etërit e nacionalizmit serb që prej Garashaninit e deri tek Millosheviqi.

Është turp i madh që në kapërcyellin e këtyre 14 vjetëve pas plojës serbe mbi shqiptarët, tema e masakrës serbe mbi shqiptarët nuk u bë kurrë subjekt këtyre “analistëve” dhe “kolumnistëve” që po krijojnë opinionin (vetëdijen) qytetar në Kosovë.

Por, a e dinë këta zotërinj se shteti të cilin po e adhurojnë aq shumë (Serbia) vetëm brenda një viti i ka prerë në fyt 1386 fëmijë shqiptarë të Kosovës (nuk po i përmend këtu krimet tjera të serbëve mbi shqiptarët), dhe pse këto fakte nuk po i përmendin kurrë?

Autori është gazetar dhe veteran i UÇK-së

Në Prishtinë, më 18 korrik 2013

P.S.

Këtë reagim e kam dërguar në adresën e postës elektronike të portalit Express dhe në adresa të shumicës së redaktorëve të tij, por ata nuk e kanë edituar. Mendoj se kolegët e Express-it ose nuk e njohin, ose e kanë keqkuptuar, ose nuk duan t’ia dinë për konceptin e lirisë së medias dhe të mendimit të lirë.

**Prishtinë,  19 korrik 2013*

Serbët lavdërojnë Fatos Lubonjën

Lubonja ia arrin qëllimit, merr lëvdata në Serbi! Komentet e analistit dhe shkrimtarit nga Shqipëria, Fatos Lubonja se lideri i AAK-së, Ramush Haradinaj dhe udhëheqës të tjerë të UÇK-së "janë vrasës" dhe se "elita politike në Shqipëria dhe Kosovës kanë mbyllur sytë para krimeve të UÇK-së", kanë zënë vend në shumicën e mediave të Serbisë.
Radio Televizioni publik i Serbisë në portalin e rts.rs i ka dhënë hapësirë të rëndësishme Lubonjës, duke cituar atë që ka thënë. "Në artikullin e botuar në numrin e muajit maj të revistës "Sudosteuropa", Lubonja ka shkruar për mosreagimin e autoriteteve shqiptare pas lirimit nga Haga të ish komandantit të UÇK-së, Ramush Haradinaj. Lubonja ka theksuar se megjithë se kishte dëshmi të mjaftueshme, Haradinaj është liruar. Sipas tij, dëshmitë ishte të vërteta", shkruan rts.
Më pas në këtë artikull, rts thekson se këto komente te Lubonjës kanë ngjallur reagime të shumta në Kosovës, derisa citon edhe deklaratën e Haradinajt se do ta padisë atë.
Po ashtu aty citohen edhe deklaratat e zëdhënësit të AAK-së, Ernest Luma i cili Lubonjën e quan "bir kurve", pastaj mospajtimet që shfaqën ministrat Vlora Çitaku e Memli Krasniqi, etj.
Gati të gjithë komentuesit në këtë artikull e kanë "lavdëruar" Lubonjën, duke shkruar se "ai e ka mirë" dhe se "shqiptarët e Kosovës më mirë do të kishin jetuar me Serbinë sesa të udhëhequr nga komandantët e UÇK-së"
.Komentuesit, të gjithë serbë, kuptohet, e kanë quar në "qiellin e shtatë" Lubonjën për "heroizmin dhe sinqeritetin e tij". Pra, rezultati i kërkuar nga Lubonja u arrit, ai e "mbushi mirë bunarin e Serbisë".

Albanski pisac podiže buru na Kosovu

http://www.rts.rs/page/stories/sr/story/9/Politika/1362602/Albanski+pisac+podi%C5%BEe+buru+na+Kosovu.html

Albanski pisac Fatos Lubonja oštro kritikuje lidere u Albaniji i na Kosovu zbog reakcija na ishode haških suđenja. Kosovski političari besni. On je Srbin koji govori albanski, tvrdi portparol Haradinajeve partije.

Kosovske vlasti su na udaru albanskog pisca Fatosa Lubonje koji piše da su političke elite i na Kosovu i u Albaniji zatvorile oči pred kriminalom Oslobodilačke vojske Kosova.

U članku objavljenom u majskom broju magazina "Sudosteuropa", Lubonja je pisao o  reagovanjima albanskih vlasti na oslobađajuće presude bivšim komandantima OVK i Ramušu Haradinaju u Hagu.

Lubonja je naveo da je Haradinaj oslobađen uprkos tome što je bilo dovoljno dokaza da su optužbe u Hagu bile tačne. Podseća i da su Haradinaja, elite u Prištini i Tirani veličale kao heroja, prenosi portal "Balkan insajt".

Haradinaj je Lubonjin komentar ocenio kao klevetu i nagovestio da bi mogao da tuži tog albanskog pisca, navela je Radio-televizija Kosova.

Haradinaj je novembra 2012. godine oslobođen svih optužbi za ratni kriminal tokom kosovskog konflikta devedesetih godina, nakon ponovnog suđenja Međunarodnom krivičnom sudu za bivšu Jugoslaviju.

Tužioci su tvrdili da je Hadinaj zajedno sa još dvojicom otuženih mučio i ubijao etničke Srbe, ali i Albance za koje su mislili da sarađuju sa Srbima u logoru OVK u Jablanici 1998.

Sudsko veće je presudilo da Tužilaštvo nije dokazalo ni jednu tačku optužnice, uključujući i one o udruženom zločinačkom poduhvatu, uspostavljanjem kontrole OVK kroz logore na zapadnom Kosovu.

Prema Lubonji, reagovanja na oslobađajuću presudu Haradinaju u Albaniji i na Kosovu pokazuju licemerje političkih i kulturnih elita, koje koriste nacionalističku ideologiju da bi ljudima isprale mozgove.

"Tako su u vreme komunizma Albanci hranjeni idejama da kao pojedinci nisu ništa naspram nacionalnih interesa, i da treba da se žrtvuju za svoju otadžbinu, zatvarajući oči za sve počinjene zločine u to ime", pisao je Lubonja.

Takvo ispiranje mozgova, tvrdi Ljubonja, stvorilo je oblik šizofrenije, jer Albanci istovremeno veličaju junake koji se žrtvuju za svoju zemlju, a osuđuju krađu i ubijanje - što je jedno te isto.

Piščeve tvrdnje naljutile su članove Haradinajeve partije Alijasa za budućnost Kosova.

Portparol te stranke, Ernest Luma napao je Lubonju na društvenim mrežama nazvavši ga "kučkinim sinom".

Lubonjino prezime zvuči kao srpsko, napisao je Luma, nazivajući ga Srbinom koji govori albanski.

Kosovska ministarka za evropske integracije Vljora Čitaku rekla je da je "šokirana" i da je "ostala bez teksta" u vezi sa Lubonjinim pisanjima.

Kosovski ministar kulture Memli Krasnići optužio ga je za izdaju i "bolesne kometare o osloboditeljima Kosova".

Selvije Bajrami-Biletë njëdrejtimëshe nga Kosova

Asnjëri nuk flet. Autobusi tashmë është mbushur përplot me udhëtarë, dhjetëra të rinj dhe disa familje me nga dy-tre fëmijë përshëndesin me duar të afërmit e tyre nga xhami. Ora shënon 22:00 ditë e martë, autobusi ndizet, derisa të gjithë qëndrojnë në qetësi, heshtjen e tyre e thyen vaji i një fëmije që qante me të madhe, kah fundi i autobusit.

Me shikim të hutuar, shumica prej tyre për herë të parë merrnin rrugën drejt Beogradit, teksa bëheshin gati të nisnin rrugëtimin nga i cili nuk dihej se çfarë i priste.

Vozitësi i autobusit të kompanisë “Erhan” kujdesej të mos bëhej muhabet shumë për qëllimin e shumicës së udhëtarëve. “Hajde hyr brenda e rrugës flasim për detaje se po më duket na kanë diktuar”, thotë njëri nga shoferët, teksa dikush e pyeste nëse në mëngjes kur të arrijnë në Beograd ka autobus për Suboticë. “Mos bëj gajle se 60 për qind e tyre për Suboticë janë nisë”, përgjigjej ai derisa shikonte nëse ka edhe udhëtarë të tjerë për të mbushur dy autobusët e kompanisë së tij që niseshin pas pak për Beograd.

Më në fund gjithçka u kompletua, autobusi niset. Ndalesa e parë u bë në stacionin te Xhamia e Llapit në kryeqytet, për të marrë edhe një familje. Fillimin e rrugës edhe për disa kilometra e përcjell zëri i fëmijës që nuk ndalej së qari.

Në dy ulëset e para të autobusit dy veta paraqiteshin të jenë miq me vozitësin dhe se po shkojnë për një “punë të vogël” deri në Beograd. “Me 250 euro shpenzime po shkoj e po kthena në Beograd”, u tregonte shoferi “miqve” të tij teksa lavdëronte autobusin për komoditet e pak shpenzime krahasuar me kilometrat që i bën çdo natë drejt Beogradit. Shoferi tregonte se me hyrjen e Bullgarisë në BE u ka rënë puna, duke i penguar se po përmendej emri i kompanisë së tij si bartës i kosovarëve për Beograd. “Ata në vend që të punojnë për liberalizimin po merren me Erhanin e po këqyrin sa autobusë po shkojnë çdo natë në Beograd”, thotë shoferi.

Nisen pa asnjë dokument

Konduktori nis të shpërndajë bileta nga 15 euro njëdrejtimëshe për në Beograd. Pasi që përfundon me marrjen e të hollave, nxjerr një letër ku regjistron secilin pasagjer, thotë se i duhet për t’ia dorëzuar policisë kosovare në pikën kufitare në Merdare. Para se të arrijnë në këtë pikë kufitare bëhet ndalesa e parë për të pushuar te Restorant “Evropa”.

“Të thashë që shumica për andej janë (Suboticë). Ama sun folsha në Prishtinë se janë kah na këqyrin shumë”, thotë njëri nga shoferët. Dy autobusët e kompanisë “Erhan” që janë nisur nga Prishtina takohen edhe me autobusin e tretë “Fjolla” që kishte drejtimin e njëjtë, Beogradin.

“Jemi lodhë prej këtyre azilantave”, thotë shoferi tjetër. “Që pesë gjashtë muaj kurrë nuk janë ndalë”, vijon ai.

Të tre autobusët njëri pas tjetrit vazhdojnë rrugën drejt Merdares, aty polici i Kosovës bën mbledhjen e të gjitha dokumenteve për t’i kontrolluar se kush po kalonte kufirin. Njëri nga pasagjerët nuk kishte as letërnjoftim. Ai ia kishte mësyrë Serbisë e më pas Evropës pa asnjë dokument. Djali rreth të 30-ve zbret nga autobusi në mungesë dokumentesh e me të edhe dy djem e një vajzë që po udhëtonin së bashku.

“Të dua”, i thotë vozitësi policit në kabinë teksa bëhet kontrollimi i dokumenteve dhe autobusi lëviz në drejtim të pikës së kontrollit te policia kufitare e Serbisë.

Posa arrin autobusi në anën e Serbisë sërish kontrollohen dokumentet e udhëtimit. Vozitësi shfrytëzon këtë kohë për të ndezur një duhan me policinë e Serbisë. Pas gjysmë ore pritje, autobusi niset drejt Beogradit.

Jam nisur për Gjermani, nuk më pret askush

Nuk dëgjohet asnjë zë, qetësia vazhdon, konduktori fillon shpërndarjen e kafeve, të pijeve e nga një ëmbëlsirë të vogël për pasagjerët. “Më së shumti po udhëtojnë me neve se askush nuk qet pije e ëmbëlsira në autobus”, thotë njëri nga shoferët. Pasagjerët vetëm shikonin kah njëri-tjetri e eventualisht jashtë përmes dritares. Njëri nga ta u afrohet nga pas dy miqve të vozitësit.

“Për kah je nis?”, e pyesin ata djalin e ri. “Jom kah shkoj në Gjermani për të punuar si mekanik”, ua kthen ai. “A të pret najkush në Hungari”, e pyesin ata. “Jo valla askush. Jam nis qashtu”, ua kthen djaloshi. Njëri nga “miqtë” e vozitësit që dukej më i moshuar, fillon t’i shpjegojë diçka. Tjetri në vesh u flet diçka. Biseda për Gjermani ndërpritet aty. Djali që ishte i interesuar për atje, kthen shikimin për të parë se kush ishte afër, nga prania e së cilës ruheshin të mos merrej vesh plani i tyre.

“Për ku je nisë ti?, Veç vetë po udhëton a? A të pret najkush?” Më drejtoheshin duke më bërë pyetje se si një femër e vetme “ia ka mësyrë kurbetit”.

Francën e kanë synim

Tre autobusët vazhdojnë rrugën drejt Beogradit. Ka edhe një ndalesë prej gjysmë ore.

Prania e një femre të vetme në autobus, zgjonte kureshtjen. Por kishte edhe nga ata që mundoheshin të gjenin zgjidhje se si duhet kaluar kufirin. “Unë jam me dhëndrin, motrën e dy fëmijët e motrës. Hajde me neve”, me drejtohej një i ri nga Lipjani teksa në telefonin e tij kishte fotografuar rrugën se si duhet kaluar kufirin. “Kanë shku 1 mijë e 500 veç nga Vitia e Gjilanit e plot të tjerë nga Shtimja e Lipjani. Do prej tyre nuk e kanë ditur rrugën e kanë ecur nga shtatë orë. Por, unë e kam fotografuar e di këtë rrugë ku nuk na duhet më shumë se dy orë për të ecur”, thotë ai.

Ai tregon se si një shok i tij kishte udhëtuar katër ditë më herët. “Një shok i jemi ka arritur në Francë e ata në Prishtinë qohen thonë jo mos shkoni se nuk ju pranojnë, anej knej. Veç rrejnë sa me i ndalë njerëzit. Po qysh me i ndalë që prej Kosovës nuk ki ma kurrgjë”, thotë i riu nga Lipjani.

Tregon se ka punuar gjashtë vite në ndërtim të objekteve. Për gjashtë vite thotë se nuk ka mundur të bëjë asgjë. Familjen e motrës së tij e përshkruan të jetë në gjendje të rëndë ekonomike dhe kjo është arsyeja se pse ia kanë mësyrë azilit. “Neve na duhet veç deri në Hungari me mbërri. Aty kudo që të jemi, vjen na merr vëllai i dhëndrit që jeton në Gjermani. Unë për vete e kam synim të shkoj në Francë e të kërkoj azil e prej aty me shku në Zvicër me punu në të zezën”, tregon ai. “Shumë mirë që e paske veç çantën e krahut me vete se edhe motra jem veç dy çanta të vogla i ka edhe pse dy fëmijë. I thamë mos merr ma shumë çanta se ku me ditë sa na bjen me ecë”, fliste me mua i riu nga Lipjani.

Shoferët organizojnë udhëtimin drejt Hungarisë

“Kush jeni për Suboticë mos u ndalni në stacionin e autobusëve në Beograd se shkojmë më një vend tjetër e hipni në autobus”, u thotë udhëtarëve shoferi.

Autobusi vazhdon rrugën për t’u ndalur në stacionin e autobusëve në Beograd. Udhëtarët që ishin nisur vetëm drejt Beogradit ndalojnë aty derisa pasagjerët që shkonin drejt Suboticës mbetën në autobus. “Këtu e ke stacionin. Vetëm e kalon rrugën edhe aty e merr biletën për Suboticë se me ardhë ti me këtë guzhvën është shumë tollovi. Po ta bëj si favor masi qenke veç vetë”, më thotë vozitësi. Derisa djali i ri nga Lipjani më thërriste, “Hajde ku po shkon. Kthehu në autobus se neve shoferi na tha mos zbritni”.

Shoferi zbret nga autobusi dhe për të mos u kuptuar situata që ai po merret edhe me organizimin e udhëtimit drejt Suboticës vjen deri te vendi ku blihen biletat, më pas bëhet sikur ka harruar diçka në autobus, kthehet dhe bashkë me udhëtarët e tjerë vazhdon rrugën dhe pak minuta më pas arrijnë në një vend ku një autobus më i vogël me targa të Beogradit është i ndaluar. Pasagjerët që ia kishin mësyrë Suboticës e më pas Evropës, hipin në atë autobus rreth orës 06.00 të mëngjesit.

Rreth katër orë më vonë autobusi nga Beogradi arrin në Suboticë. Deri aty pasagjerët kanë paguar edhe nga 15 euro të tjera.

“Pat aty në Beograd që na thanë jo 1 mijë jo dy mijë për atje (Evropë) po erdhëm vetëm deri këtu e tash të shohim. Të presim mbrëmjen e t’i mësyhemi kufirit”, thotë djali nga Lipjani.

Qendra ku mbahen shqiptarët

Rreth 12 kilometra nga pika kufitare që lidh Suboticën me Hungarinë, kosovarët ndalen për të ecur në këmbë për të mos iu rënë në duar autoriteteve hungareze. “Shumë taksistë po bëjnë bartjen e tyre. Ata po shkojnë tek malet andej e po bartin shqiptarët”, tregon një taksist në Suboticë. Me një taksi të tillë nuk është problem të kalohet kufiri edhe në formën legale. Në brendi të territorit hungarez rreth 70 kilometra, gjendet qyteti i vogël Kishkunhalas. Në dy qendra të ndara në këtë qytet janë të vendosur aktualisht mbi 1 mijë kosovarë që janë zënë duke e kaluar kufirin ilegalisht.

“Shko në të majtë, një objekt me ngjyrë të verdhë, është objekti më i vjetër në Kishkunhalas, aty është qendra që po kërkoni”, thotë një grua teksa pyetet se ku është qendra e ndalimit në atë qytet.

Muret e vjetruara e me dritare që kanë grila por edhe oborrin e rrethuar anekënd me gjemba është vendi ku janë vendosur shqiptarët nga Kosova. “Kosova, Ylber, Besnik”, ishte e shkruar me gisht në pluhurin që kishte mbuluar derën e hekurt të kësaj qendre të ndalimit.

Disa pjesëtarë të sigurimit, të armatosur nuk e linin askënd të lëvizte në atë qendër. Ata janë persona të ndaluar që kanë tentuar të hyjnë ilegalisht në Evropë. Hungaria po përgatit kthimin e tyre.

Nga jashtë ata dëgjoheshin se flisnin në shqip. Në grilat e dritareve ata kishin vendosur rroba për t’u tharë. “Nuk mund të bisedohet me ta. Ligjet në Hungari nuk ta lejojnë një gjë të tillë”, tregon njëri nga zyrtarët policorë të këtij qyteti.

“Ka shumë shqiptarë që janë në këto qendra. Nuk e kanë statusin e azilantëve por të ilegalëve dhe që shumë shpejt do të bëhet deportimi i tyre prej nga kanë ardhur”, thotë më tutje ai teksa rekomandon që për më shumë detaje në lidhje me numrin e azilantëve e ilegalëve të shkohet në Qendrën e Azilkërkuesve në Budapest.

Biseda me të përfundon ndërsa në dalje e sipër nga takimi, një polic na ndalon për të mos e zënë rrugën ku po ecnin disa “ilegalë” kosovarë e të cilët ngarkoheshin me një furgon të policisë për t’u dërguar në një qendër tjetër ndalimi.

Shumica nga ta janë fëmijë. Atyre iu jepet nga një shishe ujë për të nisur rrugën në qytetin ku temperatura ishte 33 gradë celsius. 

Selvije Bajrami-Romët që nxjerrin ilegalisht kosovarët në Evropë

Pjesë nga biseda me 2 romët në Suboticë, të cilët merren me transportimin e shqiptarëve për në Hungari.

Po pinin kafenë e mëngjesit në bufenë e Stacionit të Autobusëve në Suboticë (Serbi), derisa po prisnin dy autobusë me qytetarë nga Kosova që ia kishin mësyrë ilegalisht Evropës.
Të gjendur vetëm dymbëdhjetë kilometra larg kufirit me Hungarinë, së paku dhjetë burra, serbë e romë, me padurim prisnin arritjen e kosovarëve. Nga kosovarët që ia kishin mësyrë ilegalisht Evropës, për disa qytetarë serbë në Suboticë tashmë është bërë përfitim i mirë. Hiç më keq nuk po mbesin as disa serbë të tjerë në Beograd bashkë me disa shqiptarë që organizojnë udhëtimin e kosovarëve nga Prishtina. Rasim e Ragip Azizi, dy vëllezër romë nga Fushë Kosova, trafikimin e shqiptarëve drejt Evropës e kanë bërë biznes ditor.
Me këtë punë ata merren për gati një vit. Por, puna u është shtuar dukshëm që nga janari i këtij viti. Të dy ata flisnin rrjedhshëm gjuhën shqipe, duke ua bërë më të lehtë që t’u afrohen kosovarëve për t’i dërguar përmes Serbisë e më pas nëpërmjet Hungarisë drejt Evropës.
I presin autobusët me kosovarë
Dy romët që janë lindur në Fushë Kosovë, por që aktualisht jetojnë në Suboticë, janë në mesin e grupit të organizuar që transporton shqiptarë ilegalisht për në Hungari. Ata biznesin e zhvillojnë kryesisht në kafenenë e stacionit të autobusëve. Në këtë të fundit e njohin thuajse të gjithë klientelën. Ndonjë person i paparë në atë zonë më herët, potencialisht mund të jetë mundësi për biznes për ta. Dy vëllezërit nuk hezitojnë të paraqesin ofertat e tyre.
“A di shqip? A je nis për të shkuar andej (Hungari)?”, thotë Rasim Azizi teksa i afrohet tavolinës. Porosit një kafe e ulet në tavolinë, duke menduar se bashkëbiseduesja kishte qëllim kalimin ilegal të kufirit.
Është ora 9 e 15 e mëngjesit në Suboticë. Ka pesëmbëdhjetë minuta që Rasimi kishte dalë në stacion të autobusëve. “Me çka erdhe ti se jemi tu i pritë,... se thanë vijnë dy autobusë e ende nuk erdhën. Për qata edhe jemi dalë këtu”, vazhdon më tutje Rasimi. Vëllai i tij, Ragipi, i afrohet tavolinës. Ky i fundit është më i mirë në shqip. Rasimi e fton atë që t’i bashkëngjitet tavolinës.
“Ti pasi po don me shku anej unë po të kallëzoj që këta të Serbisë nuk të pengojnë po kah Hungaria është problem. Nëse të zanë policia në Hungari, ata të dërgojnë në kamp. Me bë me të ndalë policia e Serbisë, kalon lehtë se veç ua jep një letër të bardhë që ta kanë dhanë në Merdare edhe atyre nuk iu intereson që po e kalon kufinin. Me rëndësi në territor të tyre nuk po del”, nis të shpjegojë situatën Ragip Azizi. Letra e bardhë për të cilën aludon Ragip Azizi është një dokument, i cili iu jepet kosovarëve që kalojnë kufirin nga Kosova në Serbi. I njëjti dokument merret nga policia në momentin që e lëshon territorin serb. Ky lloj i qarkullimit ka filluar të funksionojë pas marrëveshjes teknike në Bruksel për lëvizjen e lirë të qytetarëve.
“Unë e kam një shok. Qe këtu vjen të merr me taksi. Hyn në veturë edhe shkon deri me një vend. Aty të mbesin veç dhjetë minuta me ecë në kambë edhe atje të pret taksisti tjetër. Atij veç ia tregon adresën se ku po don me shku edhe veç pasi të arrijsh atje i pagun paret”, tregon Ragipi.
“Ai mundet me të dërgu në Austri, Francë, Belgjikë... Ama çmimi për këto vende është më i shtrenjtë”, vazhdon më tutje Ragipi.
1500 euro për person
Ragipi tregon se kufiri që lidh Suboticën me Hungarinë është vetëm dymbëdhjetë kilometra larg nga stacioni i autobusëve. “Nëse don veç me kalu kufinin atëherë çmimi është 120 euro deri në 150. Ama duhesh me ditë që Hungaria i ka ndalë shumë njerëz dhe nuk është e sigurt që nuk të arrestojnë”, tregon ai për rreziqet që mund t’i ketë kjo pagesë që, sipas tij, është e vogël. “A nëse don me shku më larg, në Austri, Gjermani a diku, çmimi është 1500 euro. Sa persona jeni ju?”, nis pyetjet Ragipi në mënyrë që t’i specifikojë ofertat për të interesuarit. “Për një person kushton 1500 euro. Ai shoku im vjen edhe ju merr. Më së shumti për një udhëtim duhet me qenë katër persona”, tregon më tutje ai.
Shumica e “klientëve” që kanë pasur deri më tani thotë se nuk kanë pasur kushte materiale, nuk kanë pasur shumë para, andaj kanë paguar vetëm sa për ta kaluar kufirin. “Nuk është problem me shku në Hungari, ama ata të arrestojnë. Ma mirë është të paguash më shumë e bile je e sigurt që arrin deri në cakun ku ia ke mësyrë”, thotë Ragipi teksa liron tavolinën dhe del jashtë bufesë për të parë nëse kanë arritur autobusët.
“Thanë që dy autobusë do të vijnë sot. Ata ndalen qitu para stacionit. Edhe menjëherë shpërndahen te persona të ndryshëm që janë marrë vesh me ta apo që merren vesh këtu”, vazhdon Rasimi të tregojë për mënyrën se si arrijnë kosovarët. “Autobusi që ata vijnë është ilegal edhe nuk hyn hiç në stacion se aty duhet të paguajë, por i ndal qitu përpara”, bën me gisht Rasimi në drejtim të portës së bufesë.
Jashtë saj, të ulur qëndronin edhe disa mesoburra.
“Ka plot që po i ndihmojnë kosovarët ama plot edhe po i rrejnë. Po ju thonë të çoj atje, të çoj andej këndej e në fund veç po i qesin në Hungari e atje po i arreston policia”, thotë Rasimi.
Kufiri kalohet natën
Ata kosovarë që nuk kanë pasur dijeni për rrugën ilegale kah duhet përshkruar në mënyrë që të kalojnë kufirin ilegalisht, sipas tij, ka pasur raste kur kanë ecur në këmbë deri në tetë orë.Por shumë nga ta, sipas Rasim Azizit, kanë pasur me vete shoqërues që i kanë paguar.
Kosovarët që ia mësyjnë ilegalisht Evropës, nisen nga Prishtina rreth orës 22.00 me autobus. Me disa ndalesa gjatë rrugës, arritja në Beograd është pak pas orës 05.00 të mëngjesit. Aty vetëm ndërrohet autobusi dhe bëhet nisja për në Suboticë. Të dy këto rrugë përshkohen me një çmim prej gjithsej 30 eurosh. 15 euro kushton bileta deri në Beograd dhe po aq të tjera deri në Suboticë.
Në këtë të fundit, arritjet janë kryesisht në mëngjes. Kjo është edhe arsyeja pse pjesëtarë të grupeve të ndryshme në Suboticë, mblidhen te stacioni i autobusëve. Disa nga ta kanë taksi, disa të tjerë kanë “miq” që ndihmojnë kalimin e kufirit, disa të tjerë mund të jenë vetë shoqërues. Por ka edhe të tillë që kanë hotele apo motele. Njëri nga ta që ka një hotel në qendër të Suboticës është edhe vetë Rasim Azizi.
“Pesë minuta nga këtu e kam hotelin. Një burrë me grua e me fëmijë e kam tash aty”, tregon Rasimi, teksa vë mbi tavolinë bizneskartën e dhomave që ofron ai. “Sobe kod Vukoja”, apo “Dhoma te Vuku”, është hoteli që i bën marketing ai, ndërsa gjendet në qendër të qytetit në rrugën “Durmitorska 4”. “Ajo familje është nga Gjakova e janë vendos aty që dy ditë. Po presin dikë që të vijë e t’i marr. Edhe sot rrinë aty deri në mbrëmje se kufirin duhet ta kalojnë gjatë natës”, thotë më tutje ai.
Një natë për person në këto dhoma kushton 20 euro. Rasimi tregon se ka pasur punë që katër pesë muaj rregullisht në hotel. Punën ia kanë shtuar me të madhe kosovarët. “Uuuu sa njeri ka ardhë këtu e sa njëri ka kaluar kufirin... Shumë, shumë, shumë,... Ka pasur nga Gjakova, nga Prizreni, nga Gjilani e prej krejt Kosovës”, thotë Rasimi. “Këtu e ke numrin e telefonit, mundesh me më thirrë edhe mos u tut edhe pse je veç një femër. Aty e kam gruan edhe fëmijët e mi. Po ka edhe mysafirë që kanë me kalu kufirin natën”, vijon më tutje ai.
Rasimi nis me pyetje në mënyrë që për të shoqëruar deri në Evropë, bile të ketë punë në dhomat që i ofron me një çmim që thotë të jetë i lirë. “A vjen dikush me të marrë. A janë nis shumë nga Kosova se, ora u bë 10 e ende nuk erdhën autobusët”, thotë Rasimi teksa porosit një raki molle.
Dallaveret në Beograd
“U bëra nervoz. Neve na kallxojnë që janë nis autobusat nga Prishtina e ata hala nuk kanë arritur. Garant në Beograd janë kah bahen dallaveret. Aty po ju thojnë jo 2 mijë, jo 3 mijë e në fund prap vijnë e kërkojnë ndihmë tek na”, vijon më tutje ai teksa shikon orën në telefonin e tij. E merr telefonin dhe flet me dikë, pak në gjuhën e romëve për të vazhduar në gjuhën serbe.
“Po presim”, thotë ai mes të tjerash.
Ndonëse shprehet që nuk është i lidhur me grupin që bën transportin e kosovarëve, ai është i informuar që kosovarët në shumë raste koordinohen nga Prishtina, në disa edhe në Beograd në mënyrë që të dijnë rrugën.
“Gjynah valla. Njerëzit nuk po kanë para për ata edhe po ikin. E me i mashtruar është gjynah. Është shumë leht me e kalu kufirin po veç me kalu kufirin nuk bon pa të pritë dikush atje. A të pret ty dikush?”, vazhdon Rasimi teksa zgjat kokën për të parë jashtë se kush po sillet vërdallë stacionit.
Rreth orës 10 e 20 minuta, përpara stacionit të autobusëve arrijnë një autobus me ngjyrë të bardhë që ka targat e Beogradit. Autobusi nuk hyn në stacion, por pasagjerët zbresin në hyrje të stacionit. Mbajnë në duar disa çanta të vogla ngase disa nga ta e dijnë se do të ecin në këmbë pa e ditur saktë se çfarë rruge i pret.
Më shumë se gjysma e tyre janë djem të ri por ka edhe familje të tëra. Të hutuar shikonin rreth e përqark me të arritur në Suboticë. Nuk e flisnin as më të voglin muhabet mes tyre. Ata që flisnin ishin disa burra që po i prisnin në Suboticë. Por disa që kanë ardesë e që “pazarin” për kalimin ilegal të kufirit e kanë bërë më herët, e kanë adresën. Në Suboticë shpërndahen në disa drejtime. Treve prej tyre iu afrohet edhe Rasim Azizidhe nis goditjen e pazarit.
“Prej Prishtinës e kemi pasur të sigurt udhëtimin deri këtu e tash në dorë të Zotit”, thotë një i ri nga Shtimja që rrugën e tij drejt kurbetit ai e ka nisur me dy shokë të tij.

Arbana Xharra-Çmimi i popullit për Thaçin

Në të njëjtën ditë kur u publikua portreti që i kishte bërë gazeta e përditshme amerikane “The New York Times” kryeministrit të Kosovës, Hashim Thaçi, lexoja ndërkohë reportazhin për një familje skamnore nga Kosova, për nënën e dy fëmijëve që lutet të vdesë çdo natë përpara se të agojë dita. Po atë ditë lexoja edhe raportin e Transparency International Kosova për keqpërdorimin e parasë publike që bëjnë partitë politike në vend, e veçanërisht partia më e madhe në pushtet.

Për ata që nuk e dinë se çfarë po ndodh në Kosovë, nga shkrimi i NYT fitojnë përshtypjen se “Kosovën e paska shpëtuar Hashim Thaçi”, dhe se “ky shtet më i ri në Evropë duhet të mburret me këtë burrështetas”. Kur një gazetë prestigjioze si NYT shkruan se Brukseli dhe Washingtoni sot e konsiderojnë Thaçin, Gerry Adams të Ballkanit, që gjoja po e çon vendin drejt Evropës, audienca e huaj edhe mund të besojë. Por, edhe këtu pushteti dhe lakenjtë e Thaçit nuk duhet të kenë shumë iluzione: në brumin e papjekur të New York Times besojnë ata që nuk i njohin zhvillimet në Kosovë dhe nuk janë vendimmarrës.

Thaçi, i cili nuk u prit asnjëherë zyrtarisht nga krerët e shtetit më me ndikimin dhe më të madh në BE, pra Gjermania, idealizohet me këtë shkrim deri në atë masë, saqë thuhet se “Emri i Hashim Thaçit po përmendet edhe si një kandidat për Çmimin Nobel për Paqe”. Gazetari nuk i referohet asnjë burimi dhe gjithë kjo tingëllon si një anekdotë iftari që mund ta ketë dëgjuar në ndonjë kafene të Prishtinës.

Zor të besojë dikush që e njeh Kosovën se ndonjëherë mund të ndodhë kjo mrekulli për Thaçin. Imazhi që e kishte vizatuar me brushë të madhe gazetari amerikan nuk shitet në asnjë galeri serioze, edhe pse në botën e pikturave qarkullojnë shumë mashtrues.

Më së paku një vizatimit të tillë i besojnë ata qytetarë që i pamë javën e kaluar e të cilët ia kishin mësyrë Beogradit dhe prej atje synonin të vazhdonin udhën drejt vendeve perëndimore, natyrisht ilegalisht dhe përplot rreziqe. Këta janë qytetarë të cilët nga skamja më nuk po mund të mbijetojnë në shtetin që e “paska çliruar Thaçi”.

Aq më pak i besueshëm do të duket portreti i zbukuruar i Thaçit në sytë e asaj nënës nga Prekazi që lutet të vdesë nga varfëria, vajza e së cilës gjatë dimrit ka shkuar dy javë zbathur në shkollë. Familje si kjo ka me qindra e mijëra në Kosovë dhe këto familja sapo t’u jepet mundësia do të ikin nga mjerimi për të kërkuar azil nëpër Evropë. Ikin nga “parajsa” e Thaçit për të shkuar në “ferrin” e Evropës.

Duke e parë skamjen rrëqethëse të kësaj familjeje, që pasqyron realitetin e Kosovës, të vijnë në mend kapadainjtë e qeverisë dhe shumica e atyre që kanë zënë ulëset e Kuvendit të Kosovës, të cilët miratojnë çdo keqpërdorim, bëhen miratues të çdo ligji të dëmshëm dhe çdo ditë e më tepër shkatërrojnë besimin që mund të ketë ndonjë qytetar në shtet. Bile pushtetarët kanë nisur të garojnë mes vete se cili po ka shije më shumë të të jetuarit në luks. Nga stili i veshjes ku kohë pas kohe bëjnë tërheqjen e mëngëve të këmishës për t’u dukur orët e shtrenjta “Rolex” deri te reklamimi arrogant me vetura të blera me para të arkës së shtetit.

“Kam luftuar në anën e drejtë të historisë për çlirimin e popullit tim nga tirania kundër një armiku të pamëshirshëm që bënte përpjekje për kryerjen e një gjenocidi masiv”, citohet të ketë thënë Thaçi për NYT. Aq i është mbushur mendja se ky e ka çliruar Kosovën, saqë thotë “populli im”, thua se Thaçi është pronar i popullit. Athua si ndihen ata ish-luftëtarë të vërtetë të UÇK-së, kur shohin bashkëluftëtarët, “komandantët”, që sot janë bërë milionerë e të cilët abuzojnë me pushtetin që kanë në dorë? Çfarë ndjesie ngjall Thaçi te ish-luftëtarët e UÇK-së që edhe 14 vjet pas luftës mbledhin hekurishte për të mbijetuar? Si ndihen ata që luftuan për ta bërë Kosovën të pavarur me tërësinë e saj territoriale dhe jo një shtet ku kriminelët amnistohen?

Athua si do të ishte përgjigjur Thaçi sikur gazetari ta kishte pyetur prej nga u bënë milionerë vëllezërit tuaj, madje brenda natës, apo zyrtarët e tjerë të PDK-së që sot nuk ia dinë skajin pasurisë? Ndonjë gazetarë që Kosovën “e njeh” nga distanca e Parisit apo Pragës, si ky i NYT, mund të fërgojë llafe restorantesh për Çmimin Nobel dhe Thaçin, por populli i Kosovës këtij qëmoti ia ka dhënë një çmim meritor: kryepërgjegjës për plaçkitjen e Kosovës dhe varfërimin ekstrem të popullit të saj.

Anita Kadriu-“Bashkëjetojnë” me zvarranikë në shtëpinë gërmadhë

Foto: Zëri / Të gjitha të drejtat janë të rezervuara. Kopjimi pa marrëveshje paraprake me redaksinë e Gazetës, ndëshkohet me Ligjin në fuqi mbi të Drejtat e Autorit.

Shtëpi duke u shembur, që sapo t’ua hedhësh shikimin të krijojnë përshtypjen se janë të braktisura me vite, fatkeqësisht ende janë të banuara.
Në këto shtëpi gërmadha banojnë banorët e brezit kufitar. Koha e gurit ende është periudha në të cilën jetojnë banorët e fshatit Karaçevë, vendbanim nën juridiksionin e komunës së Kamenicës.
Aty gjen shtëpi të ndërtuara mbi shtatë dekada më parë, me mure të çara që janë bërë “dyer” për zvarranikët që hyjnë e bashkëjetojnë me njerëzit brenda në dhoma, ku nuk sheh as dysheme prej dërrase, por një sipërfaqe dheu me ca tepihë të vjetruar, kulme që po shemben, ushqim i pamjaftueshëm...
Kjo është pasqyra e një jetë çnjerëzore që disa familje kosovare po bëjnë, të braktisur nga qeveria. Megjithëkëtë, ata e japin votën ndonëse anëtarë të partive politike kur dalin në fshat në kohë fushate nuk shkojnë të kërkojnë vota tek këto familje, e arsyet pse ndodh kjo janë: shtëpitë e tyre gjenden shumë afër me pikat kufitare dhe xhandarët, varfëria të zë frymën nuk ke ku të shkelësh as ku të ulesh të bësh një bisedë me këta banorë nga ajo ose ai anëtar partie që t’i bindë t’ia votojnë partinë.

Emri Republikë e Kosovës, që thonë se e ëndërruan prej se lindën, i shtynë këta banorë të votojnë, pavarësisht se asnjë parti e ardhur në pushtet që nga paslufta nuk iu doli në ndihmë. Të gjitha qeveritë e Kosovës, ia “dorëzuan” këto familje skamjes.
Jeta në shtëpi gërmadha, me ushqim të pamjaftueshëm
Të jetosh në fshatrat e brezit kufitar larg zhurmës e pluhurit të kryeqendrës së Kosovës, Prishtinës, dhe të shijosh bukuritë e paprekura të natyrës, je me fat nëse këtë e bën si turist gjatë një pushimi.
Por, të vazhdosh jetën pa mbështetje nga institucionet e shtetit në thellësitë e bjeshkëve të Kosovës, ku dhe rrugët po nuk pati kalimtarë shumë për një kohë mbyllen nga shkurret (janë të paasfaltuara), je i braktisur. Kështu ndihen Raif Surdulli dhe Nazmie Baftiari, dy të moshuarit karaçevas që nuk i ka braktisur vetëm mosha, por dhe shteti. Edhe vizitorët për ta janë të rrallë.

Raifi, madje heziton të flasë, nuk do të trazojë botën e tij të ndërtuar prej vitesh, në shtëpinë që çdo ditë i bëhet nga një e çarë në mure. Varfëria dhe vetmia janë bërë bashkë në jetën e këtij çifti. Pa shpresë se do të ndihmohen ndonjëherë nga institucionet me të holla apo t’i ndërtohet një shtëpi, tek ky çift mbizotëron mendimi se kështu do të vazhdojnë të jetojnë aq sa e ka shkruar Zoti. Të ardhurat e tyre së bashku në emër të pensioneve sillen jo më shumë së 80 euro.
Nazmia, që ka mbushur 70 vjet nuk e ka të lehtë të kujdeset për Raifin 91-vjeçar në shtëpinë që kurrë nuk pati krevat apo orendi tjera, por vetëm sfungjer, të cilët për të mos u lagur nga dyshemeja që përbehet vetëm nga dheu, janë mbuluar me copa të panumërta tepihu.
“Kjo shtëpi ka mbi shtatëdhjetë vjet që është ndërtuar. Është vjetruar shumë. Muret po çahen dhe tavani i shtëpisë është çarë, kudo na hyn të ftohtit, dhe shiu”, tregon plaka Nazmie, madje duke u turpëruar dhe duke tentuar të mos hyjmë zbathur se gjendja në të cilën ndodhet shtëpia, sipas saj, është e papranueshme për këmbën e njeriut. Ajo thotë se kanë shumë frikë mos rrëzohet shtëpia dhe i zë brenda.

“Nuk pritet ditë më e mirë në shtëpinë tonë, vetëm të shembet dhe të na zërë, tjetër s’ka, çdo mur i saj është çarë, edhe tavani (trani) i shtëpisë po lëshohet”, thotë ajo derisa na bën me dije se kurrë askush nuk ka ardhur t’i vizitojë nga institucionet.
“Bashkëjetesa” e detyruar me gjarpërinj
Me fuqinë që ia lejon mosha, Nazmia arrin ta rinovojë shtëpinë, këtë e bën me letër kartoni, duke mbyllur xhamat e thyer vende-vende për të mos lejuar të ftohtit të hyjë brenda, apo gjallesat tjera të depërtojnë në shtëpinë që ka vetëm dy dhoma të vogla dhe një korridor ku gjendet një stufë e druve, në të cilën ajo pjek ushqimin që e sigurojnë nga pensionet, e që nuk iu mjafton për gjithë muajin. Renovim tjetër s’mund të bëjë plaka Nazmije.
“Pensionet që marrim, nuk di t’iu them apo jo pensione se janë pak, shumë pak pare, nuk na dalin as për barna lëre më për ushqim... çdo ditë po na vjen më vështirë e më vështirë jeta”, thotë ajo duke kërkuar që qeveria t’iu dalë në ndihmë për t’ua ndërtuar shtëpitë që po rrëzohen.
Shtëpitë në Karaçevë duket sikur bëjnë gara se cila do të shembet më parë. Pak metra më larg nga shtëpia e Nazmies, ndodhet dhe shtëpia tjetër në të cilën jeton Minire Surdulli me bashkëshortin dhe axhën e saj të moshuar. Shtëpia e saj nga jashtë duket sikur është e vijëzuar me qëllim.
Por, nga afërsia e sheh se ato janë të çara të mureve, aq të thella sa edhe tullat kanë filluar të shkëputen e bien në tokë. Shqetësimi i krijuar te kjo familje se do të varrosen të gjallë brenda shtëpisë nga frika e rrëzimit të saj (shtëpisë), është ngurtësuar brenda qenies së tyre. Ata nuk kanë të holla të ndërtojnë shtëpi tjetër apo të shpërngulen siç kanë bërë shumë banorë të tjerë. Jetojnë me ankthin e rrëzimit të shtëpisë ditë e natë.
“Ne nuk kemi mundësi materiale të ndërtojmë shtëpinë, jetojmë nga një social. Edhe bagëtinë që kishim e kemi shitur, t’i kullosnim kishim frikë mos ndeshim ndonjë xhandar serb në mal se këtu kemi kufirin shumë afër, kështu që e hoqëm. Bagëtia ikin, kush guxon të shkojë dhe t‘i marrë me xhandarët afër”, tregon ajo se si është shuar burimi i vetëm i ekzistencës së kësaj familje.

Minirja thotë se në shtëpi gjen herë pas here dhe gjarpërinj, të çarat e shtëpisë sipas saj ia mundësojnë cilësdo gjallesë që i teket të hyjë në shtëpinë, ku kjo familje është e detyruar të jetojë në pamundësi ekonomike për të bërë zgjidhje tjetër.
90 për qind e fshatarëve nuk punojnë
Gjendja e rëndë sociale-ekonomike për banorët e Karaçevës si pasojë e zhdukjes së bagëtisë konfirmohet dhe nga përfaqësuesi i Bashkësisë Lokale në Karaçevë, Selver Lenjani. Ai thekson se jo pak familje në këtë fshat jetojnë në varfëri të skajshme. Varfëria, sipas tij, rrezikon sidomos tri familje, dy Surdulli dhe një familje tjetër ku jeton vetëm një nënë me një vajzë po ashtu në kushte të rënda ekonomike dhe të banimit.
Ai thotë se mbi 90 për qind e fshatit janë të papunë. Lenjani thotë se Karaçeva është fshati që më së shumti ka banorë me social. Por, sipas tij ky social nuk mjafton që të ngopen bukë. Gjendja ekonomike, ai thotë se është vështirësuar tejmase me zhdukjen e bagëtisë, nga e cila mbaheshin ekonomikisht shumë banorë.
Bagëtia, sipas tij, ka nisur të zhduket nga rrezikshmëria që të kullotet dhe të punohet toka për t’i siguruar ushqim.
“Kanë hequr bagëtinë nga frika se duke kullotur ndeshën me xhandarët në tokën e tyre. Nuk guxon t’u afrohesh pikave të xhandarmërisë më pak se 1000 metër”, thekson ai.
Lenjani, në emër të banorëve të fshatit kërkon që të hiqen gjashtë pikat ku është stacionuar xhandarmëria serbe: Ugari, Stanimalushit, Guri bardhë, Rrezja, Gjuka, Varrezat e Spahoviqe, në mënyrë që të mbahet bagëtia.
“Është niveli ma i madh i papunësisë, në skaj të varfërisë. Prandaj ftoj donatorë dhe qeverinë që këtyre tri familjeve që jetojnë në kushte të rënda t’iu ndërtohen shtëpi dhe të mos rrezikohen nga uria, t’iu ndihmohet. Komuna dhe Kryqi i Kuq iu ndihmon, por është e pamundur të plotësohen nevojat mujore dhe vjetore të tyre vetëm me këto ndihma”.

Lenjani thotë për gazetën se banorët e Karaçevës nuk morën subvencione në bujqësi për t’u përkrahur që të qëndrojnë në fshat.
“Për bujqësi kurrë në Karaçevë s’ka pas ndihmë, edhe pse i takon më së tepërmi brezit kufitar, por për këtë Qeveria e Kosovës dhe Ministria e Bujqësisë nuk janë interesuar që të ndihmohen zonat rurale e sidomos të brezit kufitar, që janë me zero ndihma”. Ai bën thirrje që në zonat rurale -në vijat kufitare pa hezitim të investohet për të qenë banorët aty dhe të shmanget zbrazja.