Eshref Ymeri
Argati i daulleve të shpuara të Kremlinit
“Servili gjithmonë mbetet skllav”
Romen Rolan
Pas botimit në gazetën internetike “Tribuna Shqiptare” (13 korrik 2013) të replikës sime me titull “Sa për kujtesë ambasadorit rus, zotit Leonid Abramov”, në rubrikën “Komente” të gazetës në fjalë, vjen menjëherë reagimi kundërvënës i Paul Tedeskinit, të cilin po e citoj më poshtë fjalë për fjalë, me të gjitha pasaktësitë gjuhësore, të cilat janë pasojë e formimit të tij të mangët intelektual:
“Ka pase thane filozofi dhe shkrimtari i famshem francez Voltaire: "Para se te diskutojme duhet te perkufizojme termat", prandej del e nevojshem qe ne nji shkrim te perkufizojme ma pare se ke kuptojme neve me termin "Shqiptar". Nuk quhen shqiptar ato qe ishin renegat dhe kuisling me pushtuesin peseshekullor aziatik turk-osman. Me keto lloj demek "shqiptarsh" nuk kan pase kurr miqesi as vete shqiptart me gjak te mirefillt shqiptar, jo se rust”.
Kur lexova këtë reagim, pyeta veten: a është në vete ky Paul Tedeskini, apo ka lajthitur?!
Në replikën time unë argumentoja me fakte kokëforta politikën armiqësore që Rusia ka ndjekur ndaj kombit shqiptar që prej Kongresit të Berlinit, deri në pavarësimin dhe pas pavarësimit të Kosovës, në mënyrë që të dilte në pah e pavërteta e deklaratës së zotit Abramov, sipas të cilit “rusët gjithmonë i konsiderojnë shqiptarët si miq”. Tani hajde ta marrim vesh thelbin e reagimit kundërvënës të Paul Tedeskinit, cili, në vend që të merrej me faktet e mia për gjëmën që shovinizmi rusomadh i ka shkaktuar kombit shqiptar me copëtimin e trojeve tona etnike, kërkon që unë të bëja seleksionimin e shqiptarëve në “shqiptarë” dhe në “joshqiptarë”. Me sa duket, sipas këtij mendjelliu, shqiptarë paskan mbetur vetëm ata të besimit të krishterë, kurse krejt shqiptarët e besimit mysliman ai nuk i quaka shqiptarë. Pra, me këtë rast, Paul Tedeskini e gjeti “vjegën” për të sulmuar shqiptarët e fesë islame dhe për të marrë në mbrojtje carizmin tradicional dhe neocarizmin rus. Për të ishte rasti më ideal që ai, në faqet e internetit, të shpaloste edhe servilizmin e pështirë ndaj qarqeve të Kremlinit. Për njerëz servilë dhe të zhveshur nga çdolloj dinjiteti personal, faktet e pakundërshtueshme dhe të vërtetat historike janë krejtësisht të papranueshme. Kjo është edhe arsyeja që servilizmi i lindur në qenien e tij, e detyron që, në reagimin e vet, ai t’i thotë këmbës dorë. Prandaj kishte shumë të drejtë një lexues nga Tirana i “Tribunës Shqiptare”, i cili, pasi kishte lexuar reagimin e Tedeskinit ndaj replikës sime, më mori në telefon dhe më tha:
“Këtij Paul Tedeskinit i paskan shkarë trutë”.
Në numrin e datës 28 korrik 2013, po të “Tribunës Shqiptare”, unë pata botuar shkrimin me titull “Sa do të vazhdojë heshtja për nismën e Prof.dr. Koço Danaj?!”, një shkrim ky që, si në rastin e replikës me ambasadorin rus, kishte si objekt kryesor përsëri çështjen kombëtare shqiptare. Paul Tedeskinit s’iu durua përsëri ta anashkalonte qëllimisht këtë temë me rëndësi kombëtare për çdo shqiptar të vërtetë dhe të reagojë kundër meje si më poshtë me gjuhën e një injoranti të shkolluar:
“Turp edhe per autorin e ketij shkrimi Eshref Ymeri qe nuk e thote asnji fjale qe kryemyftiu i Kosoves Nanim Terrnava organizon perkujtimin e 621 vjetorit te vdekjes se sulltanit Muratit masakruesit te shqiptarve”.
Se ç’lidhje ka çështja kombëtare shqiptare e ditëve tona me masakrat e Sulltan Muratit të disa shekujve më parë, këtë e di vetëm Tedeskini, të cilit me të vërtetë i paskan shkarë trutë keq.
Kur të bjerë rasti dhe kur unë të kem në dispozicion fakte konkrete për masakrat e Sulltan Muratit kundër shqiptarve, këtë të fundit patjetër që do ta demaskoj pa mëshirë dhe s’është nevoja të ma kujtojë Paul Tedeskini, i cili me reagimin e vet absurd, tërësisht jashtë kontekstit historik, vërteton fare shkoqur se ka një sfazim të theksuar të trurit që duhet të jetë objekt vëzhgimi për një neuropsikiatër.
Me përmendjen e masakrave të Sulltan Muratit kundër shqiptarëve, Tedeskini kërkon që në mjediset e kombit shqiptar, të nxisë urrejtjen edhe kundër Turqisë Qemaliste, edhe kundër Turqisë së ditëve tona, për të cilën qoftë Kryeministri Berisha gjatë vizitës në Ankara në prill të këtij viti, qoftë zoti Rama, si Kryeministër në ardhje që vizitoi Ankaranë këto dy ditët e fundit, kanë deklaruar se Turqia është dhe mbetet partnere strategjike e vendit tonë. Turqia sot është një vend mjaft i zhvilluar ekonomikisht dhe, si anëtare e NATO-s, përfaqëson njërin nga aleatët më besnik të Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Por një gjë e tillë nuk i pëlqen Tedeskinit, i cili ka marrë përsipër rolin e argatit të daulleve të shpuara të Kremlinit. Prandaj (jo për t’ia kthjelluar trurin se truri i tij të bën të dyshosh se mund të jetë kthjellueshëm) është e domosdoshme që atij t’i sillen në kujtesë nja dy strofa mjaft të qëlluara të njërës prej figuave më të shquara të katolicizmit shqiptar dhe të kulturës mbarëshqiptare, si Gjergj Fishta (1871-1940), strofa këto të nxjerra nga Lahuta e Malcisë, në kontekstin historik.
“Por, pse na të vegjël jemi
Pse fis e vëlla nuk kemi
Na sot shkjaut s`mund t`i bajmë ballë
Qi po do t’na përpijë gjallë,
Prandaj, thon se e lyp e mara
Qi dhe sod na si perpara,
Të rrim njit me mbret s’Stambollit
Për me i bamën ballë Nikollit…”.
I madhi Fishta, veç kësaj, ka lënë edhe ca kujtime mjaft mbresëlënëse.
Në një letër që dërgonte nga Stamboli më 20 tetor 1931, ai, ndër të tjera, shkruante:
“…Dje, masandej patem vizitue muzejt e Stambollit, visaret e Mbretenvet e muzeun e dorshkrimevet të Koranit- me sa tri mij. Sarkofagu i Lekës së Madhë asht nji mrekulli skulpture. E shka asht per t’u çuditë, se shumica e luftarvet, nder “bassoriljevi” m’ kater anët, bashin per rreth kres nji shall krejt si malcorët t’onë! Me kan ba përshtypje të madhe edhe miniaturat mbi dorëshkrime të Koranit, si per shumicë si per bukuri.
Sa per visare të Mbretenvet asht kot me i a nisë me folë. Mjaft “i vasi”, qi u a kalojnë atyne të Vatikanit në daç per numer, në daç per vlerë; se per gur te pa çmueshm, enë e sende arit, pushkë e shpata të prarueme etr. etr, s’t’i shef syni kurrkund njeti. Nder ato visare gjinden edhe kryet e krahi i Sh. Gjonit Pagzues veshë n’ari e në gur të paçmueshem. Sende me të lanë pa mend”. (Citohet sipas: Mr. Nuredin Ahmeti. “Një letër e Gjergj Fishtës nga Stambolli”. Marrë nga faqja e internetit Mesazh. 26 shkurt 2013).
Marrëzia e kulluar e Tedeskinit arrin deri në atë shkallë, saqë ai është në gjendje të kujtohet për masakrat e Sulltan Muratit kundër shqiptarëve në një largësi kohore të konsiderueshme, por, “çuditërisht” nuk arrin të kujtohet për masakrat e Sulltanit të ish-Jugosllavisë, me emrin Sllobodan Millosheviç, kundër popullit shqiptar të Kosovës në fundin e shek. XX. Kjo mënyrë arsyetimi e një njeriu me tru të shkarë, si puna e Tedeskinit, shpjegohet me faktin se Sulltan Murati ka masakruar shqiptarë të krishterë, për të cilët atij (Tedeskinit, pra) na “i qenka lënduar zemra keq”, kurse Sulltani i Jugosllavisë, si i krishterë që ishte, ka masakruar shqiptarë myslimanë që nuk ia kanë lënduar zemrën fare Tedeskinit në fjalë. Pa përmendur këtu ndonjë “lëndim zemre” të tij për 8 mijë muslimanët e Srebrenicës, të cilët Millosheviçi i pushkatoi pa iu dridhur qerpiku dhe i groposi sikur të ishin ndonjë material inert.
Kësisoj Tedeskini, me trushkarjen e tij mjaft të theksuar, kërkon të mbjellë urrejtje mes shqiptarëve të besimeve të ndryshme fetare. Pra, si një njeri me një zell prej servili të pështirë ndaj qarqve shoviniste rusoserbe, armike të betuara të çështjes kombëtare shqiptare, Tedeskini kërkon të hedhë farën e përçarjes në radhët e etnisë shqiptare.
Shqiptarët, në shumicën e tyre dërrmuese, e përqafuan fenë islame për të shmangur asimilimin grekosllav. Këtu nuk dëshiroj të citoj ndonjë shkencëtar shqiptar, të cilin servili i rusoserbëve Tedeskini mund të mos e besojë. Unë këtu po citoj një shkencëtar të huaj.
Historiani i shquar, Prof. Aleksandër Lambert, në një intervistë që i ka dhënë zotit Indrit Vokshi, ka deklaruar botërisht:
“…ndërrimi i fesë për shqiptarët ka qenë një mjet për të ruajtur identitetin e tyre kombëtar…” (Gazeta “Panorama”. 30 nëntor 2007).
Por do të ishte mirë që Tedeskini, si katolik i thekur që është, para se të shprehë urrejtjen e vet me llojlloj mënyrash kundër fesë islame dhe kundër shqiptarëve të besimit mysliman, para se të shprehë ngazëllimin e vet për ca myslimanë të ca humbëtirave të Egjiptit që kanë përqafuar fenë e krishterë, le të shikojë oborrin e pasmë të katolicizmit të vet, le të kujtohet të demaskojë fillimisht priftërinjtë katolikë që merren me pedofili që nga Evropa e deri në Amerikë dhe që i kanë nxirë faqen fesë katolike, duke i vënë në ballë një njollë turpi dhe duke e detyruar vetë papën t’u kërkojë ndjesë të gjithë atyre që kanë rënë viktimë e priftërinjve pedofilistë. Pse ka heshtur Tedeskini në faqet e internetit për këto bëma të turpshme të priftërinjve katolikë pedofilë, bëma këto që kanë ndikuar mbi shumë besimtarë të krishterë të Perëndimit që ta braktisin fenë e krishterë dhe të përqafojnë fenë islame. Për një dukuri të tillë unë kam folur me fakte konkrete në një shkrim me titull “Kujdes grigjën e krishterë, profesor!”, të botuar në internet më 28 prill 2010
Të botosh në internet materiale që kanë për qëllim vetëm stigmatizimin e fesë islame, do të thotë të kërkosh të mbjellësh urrejtje mes besimeve fetare në truallin shqiptar. Me këtë rast, dëshiroj që Paul Tedeskinit, si një katoliku të dalldisur, t’i sjell në kujtesë një shprehje me prejardhje biblike. Kjo shprehje është: “Shёro veten, doktor!”, që do të thotë: korrigjo gabimet e tua (korrigjo njёherё veten), pastaj fol pёr “gabimet” e tё tjerёve (pёr tё tjerёt). Në Bibël rrëfehet se si njëherë, Jezu Krishti pati shkuar në një tempull dhe u bëri të njohur të gjithë atyre që qenë grumbulluar aty se ai ishte i dërguar prej Zotit për të shpëtuar njerëzit. Duke u paraprirë qortimeve dhe dyshimeve të mundshme, ai u tha atyre: “Natyrisht, ju do të më përmendni fjalën e urtë: doktor, shëro vetveten; bëj këtu, në atdheun tënd, atë, që, siç kemi dëgjuar, ke bërë në Kapernaum. Me fjalë të tjera, na i vërteto fjalët e tua, bëji mrekullitë që bëre në Kapernaum” (Kapernaumi është qytet i lashtë në Galile. Në Bibël përmendet si qyteti i lindjes i katër apostujve: i Pjetrit, i Andreas, i Gjonit dhe i Jakovit. Jezu Krishti pati predikuar në sinagogën e Kapernaumit dhe në atë qytet kishte bërë shumë mrekullira). Kjo shprehje ka qenë mjaft e përhapur në antikitet. Ajo haset te Euripidi (480-406 p.e.r.) dhe te Plutarku (45-127). Ajo përdoret si kujtesë për faktin se askush nuk është i pamëkat dhe se para se të kritikosh dikë, është e domosdoshme që, fillimisht, të çlirohesh vetë nga veset dhe të metat, për të cilat kërkon të demaskosh të tjerët.
Në këtë kontekst, Paul Tedeskinit dëshiroj t’i sjell në kujtesë edhe shprehjen e mëposhtme të frëngjishtes: faire (dire) son mea-culpa (bëhet pishman, bën pendesë, bie në pendesë, është i ndërgjegjshëm për fajin e vet).
Shprehja mea-culpa (faji im) është huazim nga latinishtja dhe shërben si formulë pendese dhe rrëfimi në ritualin fetar që prej shek. XI. Shprehja e ka prejardhjen nga fraza e parë e lutjes pendestare Confiteor (rrëfehem), e cila lexohet në fillim të meshës në kishën katolike romane. Gjatë zhvillimit të meshës, besimtarët zakonisht e goditin veten tri herë në gjoks.
Më 12 mars të vitit 2000, si vit jubilar ky, të cilin kisha katolike e organizon çdo 25 vjet, papa Gjon Pali II (Giovanni Paolo II - 1920-2005), për herë të parë shqiptoi një mea-culpa të hollësishme në emër të kishës katolike. Ai kërkoi falje dhe pranoi fajin e anëtarëve të kishës për tetë mëkate:
1. Për përndjekjen e hebrenjve.
2. Për përçarjen e kishës.
3. Për luftërat fetare.
4. Për kryqëzatat.
5. Për dogmatikët teologjikë që kanë justifikuar luftën.
6. Për përbuzjen e pakicave.
7. Për përbuzjen e të varfërve.
8. Për justifikimin e skllavërisë.
Kur lexon këtë pendesë të shkëlqyer të Shenjtërisë së tij mjaft të resektuar Gjon Pali II, vetvetiu të lind dyshimi për misionin që feja katolike, si feja më tradicionale, me një stazh mbi dymijëvjeçar, i pati vënë vetes fill pas krijimit të saj. Po të mos qe krijuar kjo fe, ndoshta mbarë njerëzimi do të kishte vetëm një besim, besimin vetëm te një Zot i Madhërishëm, dhe nuk do të ishte i ndarë ne fe të ndryshme.
Volteri (1694-1778), në veprën e vet me titull “Dictionnaire philosophique” (Fjalor filozofik), shkruan: “Feja e krishterë u shfaq në atë epokë, kur gjithandej në Azi, në Evropë dhe në Afrikë, në radhët e njerëzve të ditur ishte pranuar kulti i një Zoti të vetëm dhe të gjithfuqishëm”.
Do të ishte mirë që Paul Tedeskini t’i shpenzojë kapacitetet e veta “krijuese” për mbjelljen e dashurisë dhe të respektit mes feve të ndryshme në Shqipëri. Sepse urrejtja mes feve në vendin tonë asnjëherë nuk ka gjetur dhe nuk do të gjejë kurrë truallin e përshtatshëm për të shpërthyer. Prandaj është e udhës që ky njeri trushkarë le të mundohet që trutë e veta t’i çojë në vendin e duhur nëse e ka të mundur dhe le të mësojë edhe nga një tjetër figurë e shquar e katolicizmit shqiptar dhe e kulturës shqiptare, si At Anton Harapi, i cili, me rastin përcjelljes së eshtrave të Çerçiz Topullit dhe të Muço Qullit nga Shkodra për në Gjirokastër, ndër të tjera, ka pas deklaruar:
“Zotnij të ndritshëm! Nuk due t’u ndali ma. Keni udhë të gjatë. Mirrni këto visare të çmueshme dhe shkoni. Por, para se të niseni, eni këtu, e mbi këta ështën, shembllesë ideali, force dhe bashkimi, t’ia shtrijmë dorën shoqi-shojt, Toskë e Gegë, muhamedanë e të krishtenë, e me besën e burrave, me besën shqiptare të lidhemi për t’ia mbajtë Shqiptarit të paprekur nji Zot të vërtetë, nji atdhe të lumtur, për ta bam Shqipnin e re, të fortë e të madhnueshme, të denjë për Skanderben. T’i diftojmë po botës, se shqiptarët janë njëmend burra; se mund të jemi Toskë e Gegë, muhamedanë e të krishtenë e njiheri shqiptarë të njimendët” (Citohet sipas: “Çështja Kombëtare. Elita Kombëtare. At Anton Harapi (1888-1946). Marrë nga faqja e internetit “Forumi Shqiptar”. 28 tetor 2003).
Si një servil shembullor i Rusisë, Tedeskini boton në faqen e internetit materiale antishqiptare, të vjela nga Radiostacioni Shtetëror Rus “Gollos Rosii” (Zëri i Rusisë) që jep lajme për vendet e huaja që prej vitit 1929. Një lajm të tillë, me titull :“Ministria e Punëve të Jashtme e Federatës Ruse: Kosova është pjesë e territorit të Serbisë”, tellalli i radios në fjalë Tedeskini, e kishte botuar me shumë dëshirë në faqen e internetit më 01 gusht 2013. Ky material-intervistë i ofiçinës sa shpifëse aq dhe marroqe që gatuhet brenda ngrehinës së Ministrisë së Jashtme Ruse, në të vërtetë, i nxjerr bojën keq vetë politikës së jashtme ruse në sytë e mbarë opinionit publik ndërkombëtar. Kjo për faktin se Kosovën e kanë njohur tashmë si shtet të pavarur më shumë se 100 vende në mbarë botën. Por argati i daulleve të shpuara të Kremlinit me emrin Paul Tedeskini, nuk është në gjendje ta kuptojë një gjë të tillë, sepse servilizmi para rusoserbëve ia ka nxitur keq lajthitjen e trurit. Për këtë arsye, sa herë që do të reagojë kundër meje pa të drejtë, unë do t’i kundërpërgjigjem ashpër, vazhdimisht, jo me emrin Paul Tedeskini, por me nofkën “I lajthituri Tedeskini”.
Eshref Ymeri
Sarandë, 05 gusht 2013
=
