NJERËZIT INTELEGJENTË JANË XHELOZ NË FACEBOOK

Njerëzit të cilët arrijnë nota më të mira në universitet shpesh ndjehen xheloz se si partneri përdor Facebook-un, sipas një studimi të ri.

Studiusit gjetën se njerëzit me nivele më të larta të inteligjencës apo me nota mesataretë larta janë më xheloz.

"Ndoshta personat me një mesatare pikësh të lartë priren të jenë lloji i personalitetit që i bën ata më të prirur për xhelozi. Studentët me mesataren më të mirë notash janë të vetë-vetëdijshëm, tregojnë një vetë-kontroll më të madhë dhe përpiqen të jenë të perfeksionuar. Një zhgënjim në perceptim ndoshta i mërzit përpjekjet e tyre për të krijuar perfeksionimin në histori të tërë," tha Denise Friedman, studiuese nga kolegji Virgjina.

Studimi gjithashtu analizoi se si emosione të ndryshme (buzëqeshje apo një shkelje syri) që janë të ekspozuara në fund të mesazhit ndikojnë në nivelin e xhelozisë.

Edhe pse është provuar se xhelozia më e madhe është te femrat për shkak të Facebook-t sesa në meshkujt, përfaqësues të seksit të fortë janë xheloz kur një mesazh përmban një emoticon.

"Funksionimi evolucionar tregon se meshkujt janë më xheloz në tradhëtitë seksuale, ndërsa femrat janë xheloze për tradhëtinë emocionale. Emoticion si shkelje syri është perceptuar ndoshta si flirtuese, ndoshta edhe seksualisht sugjestive, e cila mund të shpjegojë pse njerëzit janë më xheloz në këtë situatë," shton Friedman.

Ardita Syla <meterejat@10minuta.com>

Shtatë mitet rreth humbjes së flokëve

Humbja e flokeve nuk është një dukuri e rrallë, dhe kur është fjala për shkaqet, sot ka shumë mite. Ne kemi veçuar shtatë.
Njëri prej miteve është se ajri i kondicionuar i dhomave qon në humbjen e flokëve. Derisa është vërtetuar se ajri i kondicionuar i bënë flokët të thatë, asnjëherë nuk është vërtetuar se qon në humbjen e flokëve.

Një tjetër mit është se rënja e përditshme e flokëve çon në humbjen e tyre. Humbja deri në 100 qime në ditë është normale. Nëse ka sasi të mëdha, është e nevojshme për të vizituar një dermatolog.

Drejtimi është i lidhur shpesh me rrezikun e humbjes së flokëve. Megjithatë, fakti është se produktet e flokëve nuk e mundësojnë atë. Megjithatë, në qoftë se rastësisht vëreni se ju jeni duke humbur flokët tuaj, bënë një trajtim për ngadalsimin e tyre.
Nuk është një mit që thonë se masazhimi i kokës zvogëlon humbjen e flokëve, dhe fakti është se qarkullimi stimulon rritjen e flokut. Larja e shpeshtë nuk është e mirë për flokët tuaj, sepse ajo mund të shkaktojë plasaritje, dhe pastaj humbjen e flokëve.

S'ka dyshim se gjithkush ka njohur mitin që shpesh çon në prerjen e flokëve, por kjo nuk është kështu. Flokët duken më të dendur, sepse flokët janë më të shëndoshë.

Shumë do të thonë se tharësja nuk dëmton flokët, por kjo nuk është e vërtetë. Kjo metodë e tharjes dëmton flokët, por ato shërohen.

Nuk është e vërtetë se ka shumë mënyra për të parandaluar humbjen e flokëve. Shkenca ka përparuar në mënyrë që nuk kanë zgjidhje që i bëjnë njerëzit që kanë nevojë për atë, megjithatë, mund të parandalohet humbja e flokëve.

http://www.10minuta.com/lifestyle/4912-shtate-mitet-rreth-humbjes-se-flokeve

Ardita Syla <meterejat@10minuta.com>

Si të shpëtoni nga era e pakëndshme e trupit

Nëse jeni të shqetësuar nga djersitja e tepruar dhe era e trupit, ekzistojnë këshilla për t'ju ndihmuar, në qoftë se ju i ndiqni, do të shihni rezultatet.
Ka njerëz të cilët djersen tepër, dhe për ta kjo paraqet një problem. Djersitja e tepërt quhet hiperhidrosis, dhe kjo mund të jetë gjithashtu e trashëgueshme. Shkaku është pabarazitë hormonale, eksitimi emocional, ushqimet pikante, stërvitjet, dhe stresi. Situatat e pakëndshme do ti përballoni më lehtë në qoftë se ju do të ndiqni disa këshilla.

Toksinat largohen nga uji

Uji jo vetëm që pastron trupin tuaj, por pengon erën në sqetull. Së paku dy dushe në ditë do të ndihmojnë njerëzit të cilët djersen tepër për..

Vishni rroba pambuku

Veshja me rroba pambuku ndihmon lëkurën tuaj për të marrë "frymë" dhe në këtë mënyrë nuk do të ketë djersë të tepruar. Shmangni pëlhurat që krijojnë acarim të lëkurës dhe të ngrohjes, duke rezultuar në djersitje e tepruar.

Përdorni limon

Limoni ndihmon në zvogëlimin dhe parandalimin e djersës, sidomos në sqetull. Ju mund ta vini një gjysmë limoni nën sqetull. Nëse ju përjetoni një acarim të butë, mos u shqetësoni, por në qoftë se ka një skuqje të lëkurës, duhet shmangur limonin.

Deodorantët dhe anti djersat shkopinj

Deodoranti dhe anti-djersë shkopinj janë efektive në parandalimin e shfaqjes së erës së pakëndshme. Por ata nuk veprojnë në mënyrë të barabartë për të gjithë personat, dhe jo gjithherë është zgjidhja më e mirë. Ata mbyllin poret dhe parandalojnë akumulimin e djerses në sipërfaqe të lëkurës. Edhe pse këto veprojnë shumë shpejt, kimikatet në to të shkaktojnë efekte anësore të tilla si irritim dhe njollë e lëkurës.

Hani shëndetshëm dhe humbni peshë

Ngrënia e ushqimit të shëndetshëm dhe humbje peshe do të ndihmojnë për të luftuar djersitjen e tepruar. Nëse pesha juaj është normale, në dietën tuaj përfshini më shumë fibra dhe shmangni erëzat. Kjo do të shpëtoj trupin tuaj nga toksinat.

Uthulla

Ndoshta kjo është një surprizë për ju, por me të vërtetë uthulla ndihmon njerëzit të cilët djersën tepër. Është e nevojshme në mbrëmje para gjumit ta bëni lëkurën me uthull dhe ta lini të thahet. Në mëngjes, sigurohuni që të bëni një dush.

Vizitoni mjekun

Vizitat mjekësore dhe testet janë mënyra e saktë për të zbuluar shkakun e saktë të djersitjes së tepruar.

BURIMI:http://www.10minuta.com/lifestyle/4929-si-te-shpetoni-nga-era-e-pakendshme-e-trupit

Ardita Syla <meterejat@10minuta.com>

Sali Berisha sulmon Edvin Kristaq Ramën: Njërës grua i bëri burrin aktual ministër, tjetrës i rrëmbeu pronat

Ish kryeministri Sali Berisha akuzoi sot kryeministrin, Edi Rama për sjellje të pakarakter, të pashembullta dhe për marrëzira.

Berisha i referohet dy ish grave të Ramës, Delina Fico dhe Rudina Magjistarit, te njohura per angazhimin e tyre publik.

        Delina Fico                                                                                             Rudina Magjistari

Sipas ish kryeministrit, njërës ia ka bërë burrin aktual ministër, ndërsa tjetrës me anullimin e një vendimi të qeverisë,  i ka rrëmbyer pronat që i ka me dokumenta.

Mesazhi i plotë i Berishës në Facebook

CHERCHEZ LA FEMME (kërko gruan)
Burrrrrrë si ky nuk ka toka! Piktori dështak, njërës, ish gruas së tij, Znj. Delina Fico, ia bën burrin aktual ministër (Bledi Çuçi) kurse ish gruas tjetër të tij, Znj. Magjistari, në një akt të papërmbajtur urrejtje i rrëmben pronat që i ka me dokumenta të rregullta origjinale nga gjyshi i mirënjohur i saj, duke anulluar për këtë qëllim dhe një VKM. Dashuri dhe Urrejtje! Aleksander Dymas në fillim, më pas francezët dhe gjithë bota kësaj i thonë: Cherchez la femme!!!

ps: “Cherchez la femme” ad literam përkthehet “kërkoni gruan” por këtu nuk është fjala për lidhje romantike por për sjellje të pakarakter apo të pashembullta apo marrëzira të nje burri për shkaqe të lidhura me një grua

----------------------------------

Rudina Magjistari nuk do të flasë për martesën e Edi Ramës

M. GJOKAJ

Edhe kreu i lartë i PS-së në Shqipëri, Edi Rama, këtë të diel mbushi mendjen që të martohet dhe t’i thotë “tung” beqarisë. Megjithëse dasmën e ka bërë në dy vende dhe mënyra të ndryshme, ai thotë se ka marrë jetën e tij dhe është plotësuar me gjysmën e tij të mbetur. Vajza quhet Linda Basha ku nga sot do të ketë mbiemrin Rama. Dhe ajo është doktoreshë e shkencave ekonomike dhe ka premtuar se kurrë nuk do të merret me politikë. Por, ne u interesuam të dinin se çfarë urimi apo këshille i jep ish e dashura e tij, vajza e ekranit një show-girls shqiptar Rudina Magjistari. Ajo na thotë se nuk është personi i përshatshëm për të folur për këtë martesë. Madje as nuk do t’ia dijë se kush po martohet pasi sipas saj ka punë të tjera për të bërë dhe për t’u marrë.

Edi Rama ka lindur në Tiranë, më 4 korrik 1964. Ai është i martuar me zonjën Linda Rama dhe kanë dy fëmijë, Gregun dhe Rean.

Edi Rama ka një karrierë të larmishme në arte, sport, mësimdhënie, publicistikë dhe politikë. Ka qenë pedagog i pikturës në Akademinë e Arteve, lojtar i ekipit kombëtar të basketbollit, autor i librave "Refleksione" në bashkëpunim me Ardian Klosin, botuar fill pas rënies së diktaturës, dhe "Kurban", botuar në vitin 2011. Po ashtu, Edi Rama ka botuar edhe dy libra arti me krijimet e tij në bashkëpunim me artistin e njohur Anri Sala, si dhe është autor e pjesëmarrës i shumë ekspozitave nëpër botë. 

Përfshirja e Edi Ramës në jetën publike dhe politike zë fill me lëvizjen për demokraci që rrëzoi regjimin komunist në Shqipëri, ku ai ishte një nga zërat më të spikatur publikë, por edhe një drejtues i njohur i lëvizjes studentore në Akademinë e Arteve.

Pas një largimi disa vjeçar jashtë Shqipërie ku iu përkushtua jetës artistike, por kritik aktiv në shtyp i qeverisjes së parë post-komuniste, Edi Rama hyri në politikë si Ministër i Kulturës, Rinisë dhe Sporteve në vitin 1998. Gjatë periudhës që drejtoi këtë ministri, ai fitoi mbështetjen dhe vlerësimin e publikut shqiptar për mënyrën kreative dhe të efektshme të promovimit të artit dhe kulturës në Shqipëri.

Në vitin 2000, Edi Rama kandidoi për Bashkinë e Tiranës me mbështetjen e Partisë Socialiste, duke shënuar një fitore të thellë ndaj rivalit të tij. Pas fitores, ai ndërmori një fushatë transformimi dhe rigjenerimi të kryeqytetit duke rikthyer hapësirat publike të pastruara nga ndërtimet pa leje, duke shtuar hapësirat e gjelbra dhe përgjithësisht duke sjellë një vizion dhe frymë të re administrimi të punëve të kryeqytetit. Nën lidershipin e Edi Ramës, Bashkia e Tiranës u kthye në një institucion modern evropian. Projektet e tij për futjen e ngjyrës në hapësirën publike përmes fasadave të rrënuara të banesave popullore të periudhës komuniste, rehabilitimi i shtratit të Lumit Lana, shtimi i parqeve dhe hapësirave të gjelbra në kryeqytet dhe rindërtimi me standarde të reja projektimi i rrjetit rrugor të Tiranës janë vlerësuar me një sërë çmimesh ndërkombëtare, ku mund të përmenden, World Mayor Award (2004) dhe European Hero Award i revistës Time. Edi Rama u rizgjodh sërish Kryetar i Bashkisë Tiranë në vitin 2003 dhe 2007 dhe për 11 vjet drejtoi kryeqytetin e Shqipërisë.

Në vitin 2005, Edi Rama u zgjodh Kryetar i Partisë Socialiste të Shqipërisë, të cilën e udhëhoqi gjatë viteve të vështira në opozitë dhe në fitoren plebishitare të 23 qershorit 2013.

Z. Bledi Çuçi lindi në Tiranë, më 14 Nëntor 1970. Ai ka një djalë, Endi Çuçi.

Z. Çuçi përfundoi studimet pasuniversitare (Master) për menaxhim në Universitetin Hasselt në Belgjikë (1998); studimet e larta për Drejtësi në Universitetin e Tiranës (1995) dhe studimet në shkollën e mesme të përgjithshme “Petro Nini Luarasi” në Tiranë (1989).

Z. Çuçi ka shërbyer në disa funksione drejtuese ndër të tjera, si Kancelar i Gjykatës së Rrethit Tiranë në vitet 2000 -2 001. Ka qenë Këshilltar i Ministrit, Dre­jtor i Drejtorisë Juridike dhe Integrimit dhe Sekretar i Përgjithshëm në Ministrinë e Pushtetit Vendor deri në fund të vitit 2005. Gjatë kësaj kohe z. Çuçi ka qenë edhe përfaqësues i qeverisë shqiptare në Komitetin për Demokracinë Lokale dhe Rajonale të Këshillit të Evropës, Strasburg (2003 - 2005); anëtar i Grupit Ne­gociator të Shqipërisë lidhur me nënshkrimin e Mar­rëveshjes së Stabilizim Asociimit mes Shqipërisë dhe Komunitetit Evropian (2003 - 2006) dhe anëtar i Bordit të Drejtorëve të Institutit për Trajnimin e Adminis­tratës Publike në Shqipëri (2003 - 2005).

Gjatë viteve 2006 - 2010, ai ka punuar si ekspert i pavarur për çështje të administratës publike, të re­formës në drejtësi dhe të kuadrit ligjor për biznesin në programe të financuara nga USAID, Departamenti për Zhvillim Ndërkombëtar i Mbretërisë së Bashkuar (DfID), Programi i Kombeve të Bashkuara për Zhvil­lim (UNDP) dhe BE-së Shqipëri dhe Kosovë. Në vitet 2010 - 2011, z. Çuçi ka qenë Drejtori Ekzekutiv i Sho­qatës për Autonominë Vendore.

U aktivizua me strukturat drejtuese të PS-së që prej vitit 2007, kur u zgjodh anëtar i Asamblesë Kom­bëtare të PS-së dhe kryetar i Komisionit të Asam­blesë për Çështjet e Pushtetit Vendor. Ai u rizgjodh anëtar i Asamblesë së partisë edhe në vitin 2011. Në vitet 2011 - 2012, z. Çuçi ishte ekspert i PS-së në Komisionin e Posaçëm Parlamentar për Reformën Zgjedhore. Që prej Shkurtit 2012, ai mban detyrën e Nënsekretarit për Çështjet Zgjedhore në PS.

Ai ka ndjekur një seri kursesh e trajnimesh profe­sionale lidhur me administrimin e sistemit gjyqësor, prokurimet publike, mbrojtjen e mjedisit dhe menax­himin e administratës publike, të organizuara nga Ban­ka Botërore, Bashkimi Evropian, USAID dhe qeveria italiane në Shqipëri, Lituani, Greqi, Itali e disa vende të tjera.

Floripress

Gjuhëtari tregon jetën nga Instituti i Gjuhësisë në Shkodër.

Bahri Beci me profesor Rene Gzelin

Gjuhëtari tregon jetën nga Instituti i Gjuhësisë në Shkodër.

“Profesorin e akuzonin se përulej para autoriteteve të huaja, në mbledhje e mbrojti Manush Myftiu”

Këtë libër, akademiku Bahri Beci nuk e ka pasur ndërmend ta shkruajë, ndaj edhe e ka sqaruar lexuesin që në fillim duke e titulluar “Një libër që nuk do të doja ta shkruaja”. Ka përfshirë copa kujtimesh të largëta, qysh kur u bë pjesë e si punonjës shkencor në Institutin e Historisë e të Gjuhësisë, në vitin 1958, menjëherë pasi përfundoi studimet universitare në degën e Gjuhës dhe të Letërsisë në Universitetin e Tiranës. Deri këtu, duket se gjithçka shkon mirë, por ngjarjet që vijuan më vonë, nuk ishin kaq të thjeshta… pengesa e mohim të drejtash që do ta bënin, njëfarësoj, të ngrinte krye. Pastaj, të pranonte për vete atë që do të vendoste “partia”, që do të thoshte, qarkullimin në Shkodër e pengim të punës akademike… Profesor Beci i rikujton fragmentet e historisë, ato më të rëndësishmet, një e nga një, duke shpalosur kështu një anë tjetër të padukshme të historisë së letrave e gjuhës shqipe, bashkë me dëshmitarët dhe “ndërtuesit” e saj.

Një gjyq i tipit kinez

Kopertina e librit

Përjetimi i fundit i hidhur për mua gjatë kohës në “qarkullim” ka qenë pjesëmarrja në një mbledhje ose, më mirë, në një gjyq të tipit kinez, të organizuar nga Instituti, që kishte si temë “Luftën kundër përuljes përpara autoriteteve të huaja”. 
Nuk di se pse, po isha ftuar nga Shkodra të merrja pjesë dhe unë në këtë mbledhje. Me sa duket, organizatorët, të bindur për suksesin e tyre, mendonin se kështu mund të na imponoheshin dhe ne që, edhe pse jashtë loje, nuk përbënim në atë moment ndonjë rrezik real për aktorët bizantinë të saj. Po për këtë do të ishte mirë të tregonin ata vetë, në qoftë se pas kaq kohe u ka mbetur diçka nga trashëgimia e tokës që i lindi dhe i rriti, nga trashëgimia e ndërgjegjes njerëzore, e cila edhe pse shumë e re në krahasim me historinë e njerëzimit, ka dhënë shembuj të jashtëzakonshëm vitaliteti. Po, nejse, këto pak rëndësi kanë tani kur pasojat e këtyre qëndrimeve kanë bërë punën e tyre shkatërruese si një ortek në çmendurinë e tij. 
Në bankën e të akuzuarve, kësaj radhe pra, ishte ulur profesor Eqrem Çabej. Mbaj mend që në atë mbledhje që bëhej në një sallë të madhe të mbushur përplot, spikati vendosmëria dhe zëri i fuqishëm i Menellës, i cili kërkonte ta vinte me shpatulla për muri profesor Çabejn. Edhe mua m’u kujtua viti 1952, kur Dhimitër Shuteriqi e kishte quajtur “antipatriotike” veprimtarinë shkencore të Eqrem Çabejt. Po kështu, edhe S. Pollo, duke bërë aluzion se studiues si Çabej i kishte vlerësuar si njerëz “tek të cilët nuk ekziston asnjë thërrime patriotizmi” si njerëz që “vazhdojnë të mohojnë origjinalitetin e gjuhës sonë”, si njerëz që “përulen verbërisht përpara të ashtuquajturave autoritete të gjuhësisë borgjeze të Perëndimit…”. “Këta,- pohonte në atë kohë S.Pollo, – janë kozmopolitë dhe, si të tillë, ne duhet t’i luftojmë”. 
Pra, po përsëritej historia. Kritikohej profesor Çabej për përulje përpara autoriteteve të huaja. Po ai, me zgjuarsinë dhe pjekurinë që e karakterizonte, kur e mori fjalën, nuk iu përgjigj provokimeve, po dha një pasqyrë të argumentuar të kontributit të tij dhe të qëndrimeve, siç thoshte ai, “objektive po jo indiferente” ndaj kontributit të shkencëtarëve të huaj në studimet me shqipen.
Mbaj mend që në pushimin e asaj mbledhjeje, drejtori ose profesori ynë i historisë së gjuhësisë ishte shumë i shqetësuar, pa qenë në gjendje të rrinte në një vend. Përse do të thoni ju? 
Kur njëri nga folësit (pjesëtar i orkestrës që drejtonte profesori ynë i historisë së gjuhësisë) e akuzoi ndër të tjera profesor Çabejn se në nekrologjinë për Maksimilian Lambercin ai kishte folur fjalë të mira për të, ndërhyri Manush Myftiu (i dërguar i partisë dhe qeverisë në mbledhje, atëherë anëtar i Byrosë politike dhe ndoshta zëvendëskryeministër, pra dorë shumë e fortë) dhe u tha:
-Çfarë kërkoni ju, që në nekrologji të ketë sharje? 
– Është më mirë të mos bësh, sesa të përdorësh sharje në nekrologji.
Ky qe dhe fundi i palavdishëm i asaj mbledhjeje dhe shkaku i vërtetë i ecejakeve të drejtorit ose profesorit tonë të historisë së gjuhësisë në pushimin e asaj mbledhjeje. 
Ishte hera e parë që ndodhte kështu. Kësaj radhe Çabej kishte fituar, ndonëse një gjë e tillë edhe sot, po t’i pyesësh ata të orkestrës, nuk besoj se do ta pranojnë. Them kishte fituar jo se kjo u pranua ndonjëherë shprehimisht, po sepse pas mbledhjes nuk u mor ndonjë masë dhe as u tha ndonjë fjalë e keqe për profesor Çabejn.
Ndoshta sekreti i kësaj fitoreje të Çabejt kësaj radhe e kishte një shpjegim. Në të vërtetë, Enver Hoxha, para disa vitesh, menjëherë pas prishjes me Bashkimin Sovjetik, duke qenë pa asnjë mbështetje nga jashtë, ishte i detyruar t’i kthente sytë brenda vendit, pra t’u drejtohej intelektualëve shqiptarë. I ndodhur në një situatë pa rrugëdalje, ai kësaj radhe kishte nevojë për të gjithë intelektualët pa përjashtim, edhe për ata që kishin mbaruar shkollat në vendet perëndimore, pra edhe për Çabejn. Kështu që gjeti rastin dhe në një mbledhje në Universitet tha se kishte tridhjetë vjet që nuk e kishte takuar Eqrem Çabejn. Ai nuk ka qenë dakord me ne, po megjithatë partia e ka lënë atë të punojë dhe ai i ka dhënë e po i jep kulturës shqiptare etj. etj… dhe nxirrte konkluzionin që kjo tregon për punën e madhe të partisë me njerëzit (për saktësi mund të shikohet vëllimi përkatës i veprave të botuara të E.H).
Pra, Enver Hoxha ishte kujtuar pas tridhjetë vitesh se ekzistonte Eqrem Çabej që të fliste me “konsideratë” për kolosin e kulturës shqiptare që, pa u ndier, i rrethuar e i survejuar nga pseudointelektualë shqiptarë, në kushte pune e jete gati qesharake, thurte si Penelopa veprën e tij, gjerdanin e artë të kulturës sonë kombëtare, me të cilin shqiptarët do të mund të ulen krenarë në sofrën e madhe të popujve. Besoj se këtu qëndronte edhe sekreti i asaj “fitoreje” të Eqrem Çabejt, e cila gjithsesi nuk mund të vlerësohet si humbje as për profesorin tonë të historisë së gjuhësisë dhe orkestrën e tij. 
Këto ishin pak a shumë rrethanat kur unë rifillova punën në Institutin e Gjuhësisë dhe të Letërsisë, në gusht të vitit 1969.  

Në zyrën e kuadrit

Nuk kisha veçse pak orë që kisha shkuar në Institut, kur më lajmëruan se më kërkonin në zyrën e kuadrit në Universitet. 
E kam si sot parasysh takimin me shefin e kuadrit, Feraudinin, të cilin asokohe as që e njihja. Pasi bëri një hyrje “sqaruese” për politikën e partisë, më njoftoi se isha caktuar të qarkulloja. Mbaj mend që fjalët e tij nuk më bënë shumë përshtypje, ndoshta sepse isha përgatitur shpirtërisht më parë. E vetmja gjë që më interesonte në ato momente, ishte të merrja vesh se ku do të shkoja. Kur më tha se do të shkoja në Shkodër, u lehtësova, ndoshta për një çast u gëzova, nuk duroja dot pas asaj lodhjeje dhe atyre peripecive të shkoja në një vend të panjohur. 

Përsëri në Institut

Kur rifillova punën në Institut, unë isha i vetmi që kisha bërë qarkullimin. Sipas “teoricienëve” të qarkullimit, unë duhet të kisha përfituar shumë. Dhe me të vërtetë “kisha përfituar”, isha bërë më i vetëdijshëm për situatat, për njerëzit dhe ambiciet e tyre, për grupazhet dhe ambiciet e tyre; Kisha mbaruar, si i thonë fjalës, shkollën e jetës. Gjithsesi, kisha mësuar diçka, po jo ato për të cilat përrallisnin demagogët e teorisë së qarkullimit. Po kryesorja për mua ishte se nuk ndieja të kisha ndërruar mendje ose të kisha humbur besimin në forcat e mia dhe aq më pak në vendosmërinë për të luftuar që të fitonte e drejta, e ndershmja, perspektiva, e ardhmja e vendit tim, i cili, edhe pa këto, kishte shumë halle për të zgjidhur. 
Nuk e mbaj mend ditën që erdha në Institut, po di që ardhja ime qe krejt e natyrshme, sikur të mos kishte ndodhur asgjë. Dhe, me të vërtetë, asgjë nuk kishte ndodhur, ishin pothuajse po ata njerëz, po ato ambiente që kisha lënë dhe po ato probleme. 

Fletërrufe drejtorit…

Nuk e mbaj mend se në ç’rrethana, po më duket se pak ditë para se të shkoja në Shkodër me qarkullim, profesori i nderuar Selman Riza (me origjinë nga Kosova), i cili kishte mbaruar studimet në shkollat perëndimore, i vuri fletërrufe drejtorit të Institutit të Historisë dhe të Gjuhësisë ose profesorit tonë. Ndër të tjera, në fletërrufe shkruhej:
“Prej vitesh kam prurë bindje se shoku Androkli ka arritur një formim profesional nga më të ngriturit dhe një kalitje ideologjike për t’ia pasur lakmi. 
Por gjithashtu prej vitesh kam konstatuar se shoku Androkli ka mbajtur qëndrime parimore dhe ka ndjekur kurse objektive vetëm atëherë kur këta qëndrime dhe këta kurse vetë atij personalisht ose i kanë ardhur për mbarë, ose i kanë qenë indiferentë, ose i kanë prishur punë pak, ose i janë imponuar nga forca e rrethanavet; në rastet e tjera ka mbajtur qëndrim joparimor dhe ka ndjekur kurse subjektivë. 
Po kjo kontraditë e dyfishtë e parimorisë joparimore, të qëndrimeve që ka mbajtur, dhe e objektivitetit subjektiv të kurseve që ka ndjekur shoku Androkli, vallë si mund të shpjegohet përkatësisht si duhet shpjeguar?
Këtë kontradiktë të dyfishtë të shokut Androkli njeriu dhe duhet ta shpjegojë vetëm me metodën e pagabueshme të materializmit dialektik, e për pasojë vetëm me praninë e moslikuidimit të mbeturinave të huaja në ndërgjegjen e tij përndryshe socialiste, siç janë: individualizmi, deklarativizmi, vetëgjyqësia, kompleksi i superioritetit, mostolerimi i kritikave, mosqenia autokritik etj. 
Ky moslikuidim i këtyre mbeturinave shokun Androkli e ka shpënë të marrë vendime arbitrare dhe të ndjekë kurse të dëmshme në çështje me rëndësi madhore siç janë…
Moslikuidimin e mbeturinave të huaja në ndërgjegjen përndryshe socialiste të shokut Androkli- kryesisht e kanë shkaktuar në një anë grumbullimi i sa e sa kompetencave të udhëheqjes shkencore të funksioneve të drejtimit administrativ, e n’anë tjetër mosushtrimi i kontrollit të rreptë mbi atë dhe mospraktikimi i kritikës së hapët ndaj tij nga lart, horizontalisht dhe nga poshtë. Prandaj, kolektivi i Institutit dhe organizata-bazë e partisë duhet të bëjnë kthesë në ndihmimin e shokut Androkli për likuidimin e mbeturinave të mësipërme.
Pa këtë kthesë në këtë ndihmim shoku Androkli nuk do të mund të çlirohej nga këto mbeturina që i janë si të thuash kurulldisur në mendje e në shpirt, që ia shtrembërojnë tërë optikën e sendeve dhe të njerëzvet, dhe që ia komprometojnë keqas tërë punën drejtuese si përgjegjës i sektorit të fjalorit dhe drejtor i Institutit”.
Me profesor Selmanin, siç kam shkruar, ishim në të njëjtin sektor. Kisha kohë që i ndieja shqetësimet e tij. Ai nuk ishte dakord me pikëpamjet dhe qëndrimet e profesorit tonë të historisë dhe gjuhësisë ose drejtorit të Institutit. Madje, ai ishte i vetmi që kishte guxuar deri atëherë t’u kundërvihej pikëpamjeve të tij, ndonjëherë ai kishte guxuar madje “të shpërthente” në mbledhjet e sektorit/ po kësaj radhe shqetësimet e tij kishin marrë një formë tjetër, ishin bërë publike, duke u shpallur zyrtarisht në formë akuze. 

Ballafaqimi i parë publik “me rregulloren”

Ballafaqimi i parë publik “me rregulloren”

E vlen të kujtoj këtu që me Jorgjin pata një ballafaqim: nuk isha dakord që në tekstin e Ddialektologjisë (dispensë) të përgatitur prej tij nuk përmendej asnjë prej punimeve tona, të cilat kishin shërbyer si bazë për hartimin e tekstit. Kjo mbase shënoi edhe fillimin e mosmarrëveshjeve tona, të cilat tani e tutje do të vinin gjithmonë duke u thelluar. Çdo përpjekje e imja për të mos u dhënë këtyre mospajtimeve karakter personal qe e kotë dhe s’kishte se si të ishte ndryshe. 
Jorgji tani e ndiente veten shumë të fuqishëm, ishte më i vjetër se ne në Institut, ishte anëtar i partisë, ishte nënkryetar i organizatës profesionale të Institutit dhe, ajo që ishte më kryesorja, tani ai kishte tërë përkrahjen dhe mbështetjen e drejtorit të Institutit ose të profesorit tonë të historisë së gjuhësisë.