Agjencioni floripress.blogspot.com

2014/03/22

RICORDI DI UNA VITA



AUTRICE:KOZETA NUSHI – ALIKAJ




La mia vita, secondo me, non è stata sempre perfetta, giusta. Forse è un po’ difettosa, pesante. Ma alla fine, a me piacerebbe pensare che la vita è semplicemente così, una grande sorpresa quotidiana piena di sorprese piccole per tutti quanti; dove ognuno di noi vive senza sapere cosa ci riserverà il futuro.
Amo la mia vita e mi sento anche fortunata perché ho conosciuto la signora Vera P. che ha compiuto 91 anni. Nessuno può immaginare quanta energia ha questa donna. Vera ti regala veramente la freschezza di una fontana. La sua vita, secondo lei, è stata sempre abbastanza tranquilla, senza forti scossoni e senza particolari emozioni. Che bello! La sua mente è così ben ordinata, come i libri sugli scaffali di una biblioteca. Parlando con lei scopro sempre che ha mille cose da raccontare. È un libro aperto della storia. Peccato di non poter parlare più a lungo con lei. È da un anno che cerco di trovare un po’ di tempo per raccogliere i suoi ricordi che non posso comprare neppure per tutto l’oro del mondo.
Succede che una sera, proprio lei mi porta un paio di libri da leggere. Dentro ad uno di questi, vedo un tesoro che pensavo perduto. Questo tesoro si chiama “RICORDI DI UNA VITA”.
Incomincio a sfogliarlo e sono molto emozionata tanto che qualche lacrima di gioia non si fa attendere. Anche il giorno successivo, continuando a leggere questo libro, le emozioni non mi abbandonano, anzi aumentano e se penso che Vera è arrivata a 91 anni così presente e lucida da scrivere persino questo libro, devo confessare che ho un po’ di invidia per tutto ciò.
Capita che Elisa, una delle mie amiche mi chiede, come sempre, come sto ed io, come sempre, le rispondo che sto bene e che la vita va avanti e io insieme con lei. Ma poi le confesso che ho bisogno di raccontarle quanto sono emozionata per un’amica che è più fresca di una quarantenne, anche se ha compiuto 91 anni… e le racconto tutto.
Elisa mi sorride dicendomi che anche Vera, può gioire insieme a me perché è una cosa bella e importante sentirsi utili soprattutto quando gli anni avanzano.
Queste parole completano la mia gioia. Alla fine ho bisogno di credere che sia così.
Questo tesoro ora vorrei condividere con voi e se avete qualcosa da dirmi la mia e-mail è questa:
kozeta.nushi kiocciolalibero.it

Ecco per voi:
I RICORDI DI UNA VITA

Nella prima metà del 900, la vita era molto diversa da quella che viviamo oggi.
Nei piccoli paesi, la scuola elementare aveva solo le prime tre classi, che erano obbligatorie per legge. Nei centri più popolosi le classi erano cinque. I pochi ragazzi che potevano proseguire gli studi dovevano raggiungere la città ogni giorno con i mezzi pubblici, oppure vivere in un collegio. I miei genitori scelsero la situazione più sicura e mi sistemarono in un educandato, dove rimasi fino al conseguimento del diploma magistrale.
La vita in comunità era sistematica e monotona; miravano soprattutto a trasformarci da ragazzine spensierate in adulte educate e responsabili.
Si dormiva in camerate da dodici letti, separati uno dall’altro da una tenda bianca che di notte veniva stesa per rispettare la “privacy” ed assicurare un sonno tranquillo. I pasti venivano consumati nel refettorio con i tavoli disposti a ferro di cavallo, utilizzati solo da un lato in modo che tutte le commensali avessero il viso rivolto verso il centro. Durante la colazione ed il pranzo si poteva parlare, a cena invece bisognava rispettare un rigoroso silenzio. Una educanda volontaria si sedeva in mezzo al refettorio e leggeva qualche pagina che raccontava la vita di un santo, preceduta dalla lettera di un capitolo del manuale della buona educanda. Dopo qualche mese tutte lo conoscevano a memoria e quando la lettrice perdeva il segno, si alzava un coro di voci che terminava la frase. La suora di turno non apprezzava il nostro intervento generoso, anzi si mostrava indifferente e continuava la lettura.
Nel luglio del 1939 ottenni il diploma e ripresi la vita di famiglia. Credevo di aver raggiunto la felicità, invece pochi mesi dopo scoppiò la seconda guerra mondiale e la vita divenne più dura.
Dopo l’occupazione dell’Etiopia e dell’Albania furono comminate all’Italia le sanzioni che avevano frenato il nostro sviluppo tecnologico ed impedita l’importazione di prodotti di vasto consumo come il petrolio, il cotone ed il caffè.
Si scherzava dicendo che quando Vittorio Emanuele era re, si beveva il caffè; quando fu imperatore se ne sentì l’odore, ed ora che è re d’Albania non si sa più che c’è ne sia.
Siccome mancava la benzina, le auto private erano inutilizzate ed i mezzi pubblici molto scarsi. La corriera, che univa il mio paese alla città, effettuava soltanto due viaggi al giorno, perciò gli studenti ed i lavoratori, per coprire quotidianamente i 15 km di strada, con il buono ed il cattivo tempo, potevano usare solo la bicicletta. Se pioveva si riparavano con un grande mantello o con l’impermeabile che copriva anche il manubrio e per difendere le mani dal freddo le infilavano in manicotti di pelle di coniglio conciata in ca-sa ed applicate alle manopole della bicicletta.
L’unico mezzo motorizzato che circolava era il camion che trasportava i blocchi di trachite dalle cave dei Colli Euganei alla città ed oltre.
I camionisti conoscevano di vista i pendolari che ogni giorno percorrevano in bici la loro stessa strada, perciò, quando li vedevano, fermavano il camion; i ciclisti, aiutandosi a vicenda issavano sul cassone le biciclette e si sedevano sulle pietre fino alla periferia della città, dove dovevano scendere per non incorrere in qualche sanzione.
Al mattino tutto andava bene, ma il ritorno, alle 13 circa, era spesso avventuroso perché a quell’ora, di solito, passavano nel cielo le “fortezze volanti” che andavano a bombardare Milano, Genova o Torino. Suonava l’allarme e la contraerea cominciava a sparare perciò il camion si fermava sotto un albero e gli occupanti si nascondevano nel fossato, se era asciutto, altrimenti cercavano rifugio in qualche fattoria.
Nei primi due anni di guerra il disagio era per lo più fisico ma, dopo l’armistizio che l’Italia aveva firmato con gli alleati, la situazione divenne più delicata perché avevamo i nemici in casa; dovevamo difenderci dai nostri alleati e dai nostri nostalgici fascisti che collaboravano con i tedeschi e segnalavano le persone che non dimostravano i loro stessi ideali politici.
Una sera del novembre 1942 si presentarono in casa mia tre militari delle S.S. tedesche, prelevarono mia madre e me con l’accusa di aver ascoltato radio Londra, ci portarono in caserma e ci rinchiusero in una cella fredda, arredata con un tavolaccio puzzolente ed un bogliolo che fungeva da water. Eravamo disperate, ma ci consolava il fatto che avevano ignorato mio fratello renitente alla leva e quindi punibile con l’invio in un campo di concentramento. Anche fra le milizie tedesche, famose per la loro crudeltà, c’era qualcuno che, se poteva, si comportava con umanità! Per interessamento del direttore della caserma il giorno dopo io fui liberata e mia madre trasferita al carcere femminile di Padova dove rimase fino alla vigilia di Natale. Io ho ripreso subito il mio lavoro di insegnante. Al mattino avevo la mia classe (60 maschi di quarta). Al pomeriggio mi occupavo di alcuni ragazzini che non potevano frequentare corsi regolari perché l’edificio scolastico era occupato dai militari tedeschi e quindi inutilizzabile. Qualcuno mi pagava, uno mi portava mezzo litro di latte della sua mucca e gli altri mi dicevano “grazie”. Questa era la mia vita e quella di gran parte degli italiani in quelli anni sfortunati, poi, con la pace, piano piano la situazione migliorò e di tante sofferenze rimase solo un doloroso ricordo.
Ora ho 91 anni ed il mio sonno è diventato più leggero; spesso rivivo col pensiero il mio passato e rivedo luoghi che sono cambiati a causa del progresso e volti di conoscenti, amici, colleghi e scolari che non ho più incontrato, ma che hanno lasciato in me un ricordo per qualche particolarità del loro carattere: intelligenza, simpatia o per i sentimenti e la sensibilità che dimostravano nel loro modo di agire e di esprimersi.
Ricordo uno scolaretto di terza classe che descriveva così la sua mamma: “Mia mamma è tanto povera ma è ricca solo di pensieri”;… e dopo un’abbondante nevicata: “ Questa mattina mi sentivo un re: tutti gli alberi mi facevano l’inchino”.
Una bambina invece era affascinata dalle parole nuove che trovava nel libro di lettura, le faceva sue e le usava, non sempre in modo appropriato, nei suoi discorsi.
Che ne sarà stato di loro? Avranno potuto mettere a frutto la loro sensibilità ed il loro spirito di osservazione?
Mi ricorderanno con simpatia e gratitudine come io ricordo alcuni dei miei insegnanti, o mi avranno cancellata completamente dalla loro mente?
Una mia ex scolara, che ora ha 47 anni e lavora come ricercatrice in una università canadese, ogni anno a Natale mi scrive un’affettuosa lettera d’auguri.
Non tutti mi hanno dimenticata! E aggiunge ancora qualche battuta.
Spigolature
A tavola, in casa Mussolini.
Figlio: “Papà, che cosa è il fascismo”?
Benito, mangia e taci!
Il girotondo dei nipotini del Duce rifugiati in Svizzera:
Giro, giro tondo, la guerra è in tutto il mondo.
Se vincernno i tedeschi allora stiamo freschi
Se vince l’Inghilterra, mio nonno va per terra.

Restrizioni
Sempre nel periodo della guerra ogni cittadino aveva una carta annonaria, con la quale poteva acquistare mensilmente una certa quantità di derrate alimentari.
Chi dimostrava di usare la bicicletta per motivi di lavoro aveva diritto all’acquisto di un copertone ogni anno. Sulle strade sterrate (quelle non sterrate erano pochissime) il battistrada si usurava facilmente ed il copertone veniva rinforzato all’interno con pezzi di vecchi copertoni che facevano rimbalzare la ruote; i muscoli del braccio doloravano per le vibrazioni.

Opere d’arte
A Praglia, frazione di Teolo, dove io abitavo, esiste un’abbazia benedettina famosa per il suo refettorio e per la chiesa che contiene molte opere di pittori famosi e la cui facciata è opera di Leon Battista Alberti. Nel vasto locale, sotto il sagrato della chiesa furono nascosti i cavalli che figurano sopra il portale della chiesa veneziana di S. Marco durante gli anni della guerra perché non venissero danneggiati o trafugati.
Qui finisce RICORDI DI UNA VITA e io mi sento in dovere di ringraziare di cuore questa meravigliosa amica che mi ha fatto rivivere alcuni intensi momenti della sua giovinezza.

Në gjurmët e deklaratave qesharake të presidentit Putin



Prof. dr. Eshref Ymeri



            Në një mesazh të posaçëm që presidenti Putin i pati dërguar Kuvendit Federal, ai dënonte deklaratat e politikanëve evropianë lidhur me natyrën e jashtëzakonshme të situatës në Kosovë, krahasuar me situatën në Krime.
            Me këtë rast, Putini përmendi qëndrimin e Perëndimit lidhur me pavarësinë e Kosovës, në krahasim me situatën në Krime. Ai deklaroi:
            “Vetë patën vënë tellallin në mbarë botën, i patën fryrë gjërat, kurse tani revoltohen. Pse? Veprimet e banorëve të Krimesë janë në harmoni me orientimet e tyre personale. Si qenka e mundur që ajo që u lejohet shqiptarëve të Kosovës, na qenka e ndaluar për rusët dhe ukrainasit e Krimesë?” (Citohet sipas: Inga Sllazhinskajte. “Putini: pse ajo që është e mundur në Kosovë na qenka e ndaluar në Krime?”. Marrë nga faqja e internetit “baltinfo.ru”. 18 mars 2014).

            Lidhur me çështjen se veçoria e jashtëzakonshme e rastit të Krimesë qëndron në faktin se në Kosovë pati shumë viktima në njerëz, në dallim nga situata në Ukrainë, Putini deklaroi:
            “Ky është një cinizëm naiv, primitiv” (po aty).
            Me sa duket, Putinin e kanë karfosur keq ethet e shovinizmit rusomadh, prandaj edhe arrin të zbresë deri në ato nivele, saqë të lëshojë në efir deri edhe të tilla deklarata absurde. Autoritetet ukrainase, në as edhe një rast të vetëm, nuk kanë ushtruar as dhunën më të vogël kundër ndonjë qytetari të etnisë ruse. Si është e mundur që presidenti rus të heqë një paralele të tillë mes Kosovës dhe Krimesë, kur bota mbarë e di se çfarë gjenocidi të egër ka ushtruar shovinizmi serbomadh dhe kisha shoviniste serbe kundë popullit shqiptar të Kosovës pas Kongresit famëkeq të Berlinit, dhe sidomos pas Konferencës edhe më famëkeqe të Londrës të vitit 1913 dhe deri më 12 qershor të vitit 1999? Dhe këtë gjenocid të egër, shovinizmi serbomadh e ka kryer me përkrahjen dhe me nxitjen e drejtpërdrejtë të Rusisë cariste dhe neocariste.


            Po se mos është hera e parë që Putini lëshon të tilla deklarata kuturu. Për t’i vënë “vulën e Kremlinit” moszgjidhjes asnjëherë të çështjes së Kosovës përmes pavarësimit të saj, ai, para disa vjetësh, pati bërë një deklaratë të tillë, thelbi i së cilës zbulonte lakuriq mendësinë cariste të politikës së sotme ruse në raport me çështjet ballkanike dhe rolin negativ të Rusisë në trajtimin e tyre, ashtu siç manifestohej ky rol edhe pak para fillimit të Luftës së Parë Botërore: Para disa vjetësh, Putini deklaronte:
“…ne jemi për zgjidhje të tilla që të kënaqin si Beogradin, ashtu edhe Prishtinën” (Citohet sipas: “Konferencë shtypi për përfundimin e bisedimeve me Kancelaren e RF të Gjermanisë Anxhela Merkel”. Soçi. 21 janar 2007).

Pra, sipas presidentit Putin, zgjidhja e çështjes së Kosovës duhej të lihej për ditën e moskurrit. Duke e njohur mendësinë paradoksale që manifestonte Kremlini në qëndrimin ndaj çështjes së Kosovës, për të cilën ai ngulte këmbë për “gjetjen” e kompromisit mes Beogradit dhe Prishtinës, një gazetar i gazetës “Figaro”, jo pa qëllim, i pati drejtuar presidentit Putin pyetjen asgjësuese që vijon: 
“Unë do të dëshiroja të reagoja lidhur me atë që u tha për punën e Kosovës. Unë nuk shikoj ndonjë mundësi për kompromis. Më jepni një ide se ç’lloj kompromisi na qenka i mundur në këtë mes. Vendi ose është i pavarur, ose është i varur. S’po e marr vesh se çfarë kompromisi qenka i mundur këtu. Ku e shikoni ju mundësinë e kompromisit?”.

 Dhe presidenti Putin i jep gazetarit të “Figaro”-s një përgjigje mjerane, një përgjigje vetëdemaskuese:
“Po ta dija, do ta kisha propozuar me kohë” (Citohet sipas: “Intervistë e presidentit Putin në Gjermani me gazetarë të mjeteve të informimit masiv të vendeve anëtare të “Grupit të Tetëshes””.  04 qershor 2007).

Tre vjet më vonë, Putini lëshon një tjetër deklaratë edhe më absurde kundër kombit shqiptar
            “Nuk e kuptojmë pse amerikanët kanë filluar fushatën e tyre për të islamizuar Evropën. Pasi shqiptarët të kenë gëlltitur Evropën, ata do të mundohen të shtrihen më tej, në kurriz të Maqedonisë” (Roland D. Asmus. “Një luftë e vogël që tronditi botën”. Palgrave, Macmillan, 2010. Pjesë nga biseda e Vladimir Putinit me Presidentin e Gjeorgjisë M. Saakashvili, f. 105-107. Citohet sipas: Dr. Islam Lauka & Prof.dr. Eshref Ymeri. “Antologjia e kryqëzimit. Rusia dhe çështja shqiptare (1878-2012)”. Botim i Universitetit ILIRIA dhe i Institutit Shqiptar të Studimeve Politike. Prishtinë-Tiranë 2012, f. 169).

            Kjo deklaratë e Putinit, me të pavërtetat që përmban, zbulon urrejtjen që ai ushqente dhe vazhdon të ushqejë ndaj etnisë shqiptare me shumicë dërrmuese myslimane në Evropën Juglindore. Fushatën që ndërmori aleanca veriatlantike për bombardimin e Serbisë për shpëtimin e popullit shqiptar të Kosovës nga zhdukja fizike prej bandave fashiste të Millosheviçit, ai, në radhët e popullit rus, e reklamon si fushatë të Shteteve të Bashkuara të Amerikës për islamizimin e Evropës. Çdo lexues me mendje të kthjellët i shtron vetes pyetjen: po si është e mundur, xhanëm, që një deklaratë e tillë paradoksale të dalë nga goja e presidentit të një supershteti, siç është Federata Ruse? 


Jam i bindur se sikur President i asaj Federate të ishte një intelektual i shquar nga radhët e inteligjencies shkencore, artistike apo letrare ruse, ai kurrsesi nuk do t’ia lejonte vetes një deklaratë të tillë. Por Putin nuk vjen nga radhët e intelektualëve të tillë. Ai vjen nga radhët e KGB-së, prandaj edhe nuk ka asgjë për t’u habitur nga deklarata e tij.

https://www.google.com/maps/place/Kiev/@50.1444292,29.5027224,6z/data=!4m2!3m1!1s0x40d4cf4ee15a4505:0x764931d2170146fe?hl=en


            Në paradën ushtarake që u zhvillua më 09 maj 2013 në Sheshin e Kuq, me rastin e 68-vjetorit të fitores kundër nazizmit, Putini, ndë të tjera,  deklaroi:
            “Ushtari ynë… çliroi Evropën dhe korri fitoren, madhështia e së cilës do të mbetet përjetë në histori”.


            Që në fillim duhet theksuar se gjatë Luftës së Dytë Botërore ishte pikërisht Bashkimi Sovjetik ai që përballoi sakrificat më të rënda të sulmit hitlerian të 22 qershorit të vitit 1941, sakrifica këto që u shoqëruan me 20 milionë të vrarë, sipas të dhënave të botuara në shtypin sovjetik pas përfundimit të luftës.
            Por Putini shtrembëron të vërtetën për çlirimin e Evropës dhe lëshon një deklaratë cinike, duke mohuar rolin e aleatëve perëndimorë në fitoren mbi nazifashizmin. Ushtari sovjetik çliroi një pjesë të Evropës që arrinte deri në Berlin, kurse pjesën tjetër të saj e çliruan trupat aleate, me në krye Shtetet e Bashkuara të Amerikës, të cilat hynë të parat në Berlin më 08 maj 1945, një ditë para trupave sovjetike.

https://www.google.com/maps/place/Kiev/@50.4508419,30.5230248,2a,9.7y,315.13h,123.22t,0.41r/data=!3m5!1e4!3m3!1s5255600842291089387!2e3!3e9!4m2!3m1!1s0x40d4cf4ee15a4505:0x764931d2170146fe!6m1!1e1


            Por deklaratave qesharake dhe gënjeshtrave të Putinit lidhur me ngjarjet në Ukrainë, ua ka nxjerr bojën keq Departamenti i Shtetit, i cili, para pak kohësh, ka bërë publike një listë me dhjetë gënjeshtra të tilla, të cilën e disponon Agjencia e Pavarur Informative e Lajmeve e Ukrainës. Me sa duket, këto gënjeshtra dhe deklarata mashtruese të Putinit kishin për qëllim të justifikonin zhvillimin e referendumit që do të organizohej më 16 mars në Krime.

            Gënjeshtra e parë: Ushtarakët rusë ndodhen në Ukrainë për të mbrojtur objektet ushtarake ruse. Këto janë “grupe të vetëmbrojtjes”, jo ushtarakë rusë.
            E vërteta: Ka prova serioze që vërtetojnë se përfaqësuesit e shërbimeve speciale ruse janë pararoja kryesore e forcave antiukrainase, të organizuara mirë në Krime, pavarësisht se janë të veshura me uniforma pa shenja identifikuese.
            Gënjeshtra e dytë: Veprimet e rusëve nuk e shkelin Traktatin e Miqësisë, të nënshkruar në vitin 1997 mes Ukrainës dhe Federatës Ruse.
            E vërteta: Traktati i nënshkruar në vitin 1997 i kërkon Rusisë të respektojë tërësinë territoriale të Ukrainës. Trupat ruse që kanë marrë kontrollin operativ në Krime, kanë shkelur në mënyrë flagrante tërësinë territoriale dhe sovranitetin e Ukrainës.
            Gënjeshtra e tretë: Putini thotë se opozita nuk e respektoi marrëveshjen e nënshkruar me ish-presidentin Janukoviç më 21 shkurt.
            E vërteta: Ajo marrëveshje parashikonte aprovimin prej parlamentit të Ukrainës të ligjit që i jepte fuqi ligjore Kushtetutës së vitit 2004, e cila i linte më shumë kompetenca parlamentit. Janukoviçit iu lanë 24 orë në dispozicion për ta nënshkruar, në mënyrë që konflikti të zgjidhej paqësisht. Por ai nuk pranoi. Përkundrazi, mblodhi rraqet dhe u arratis, duke lënë pas vetes prova të një korrupsioni gjigant.
            Gënjeshtra e katërt: Putini thotë se qeveria e Ukrainës nuk është legjitime dhe se Janukoviçi mbetet udhëheqësi legjitim i Ukrainës.
            E vërteta: Putini e pranoi vetë se “Janukoviçi nuk ka të ardhme politike”. Pas arratisjes, Janukoviçit i ktheu shpinën edhe partia e tij, e cila votoi për largimin e tij nga detyra dhe në përkrahje të qeverisë. Qeveria e re u votëbesua me 371 vota, pra, në masën 82% të deputetëve.
            Gënjeshtra e pestë: Putini flet për krizë humanitare dhe për qindra mijë njerëz që po arratisen nga Ukraina në drejtim të Rusisë, në kërkim të një strehe.
            E vërteta: Sot nuk ekziston asnjë provë për krizë humanitare dhe dyndje njerëzish drejt Rusisë sikur gjoja atje kërkuakan strehë.
            Gënjeshtra e gjashtë: Putini thotë se rusët etnikë i kërcënon rreziku.
            E vërteta: Duke mos marrë parasysh njoftimet e mjeteve shtetërore ruse të informimit masiv, nuk ka kurrfarë faktesh që të dëshmojnë për kërcënimin e jetës së rusëve etnikë. Rusët etnikë dhe përfaqësuesit e tyre kanë botuar deklarata, në të cilat vërtetohet se nuk ekzistojnë kurrfarë kërcënimesh.
            Gënjeshtra e shtatë: Putini thotë se bazat ruse ndodhen nën kërcënim.
            E vërteta: Objektet ushtarake ruse kanë qenë dhe janë të siguruara. Në të vërtetë, të kërcënuara janë objektet ushtarake ukrainase në Krime për shkak të veprimeve të ushtrisë ruse.
            Gënjeshtra e tetë: Putini thotë se janë vënë re sulme masive kundër kishave dhe sinagogave në lindje dhe në jug të Ukrainës.
            E vërteta: Udhëheqësit fetarë të vendit dhe të komuniteteve fetare ndërkombëtare në Ukrainë kanë deklaruar se nuk është vënë re as edhe një rast i vetëm sulmi kundër objekteve fetare. Madje ata janë shprehur në përkrahje të udhëheqësve të rinj politikë. Komunitetet hebraike kanë deklaruar se nuk kanë vënë re asnjë incident antisemit.
Gënjeshtra e nëntë: Putini thotë se Kievi po mundohet të destabilizojë situatën në Krime.
E vërteta: Qeveria kalimtare e Ukrainës ka vepruar me vetëpërmbajtje dhe ka kërkuar dialog. Kurse trupat ruse, nga ana e tyre, kaluan përtej caqeve të dislokimit, në mënyrë që të arrinin qëllime politike për të vënë nën kontroll infrastrukturën e Krimesë.
Gënjeshtra e dhjetë: Putini thotë se parlamenti i Ukrainës është nën ndikimin e ekstremistëve dhe të terroristëve.
E vërteta: Parlamenti është organi më përfaqësues i pushtetit në Ukrainë. Legjislacioni i fundit u aprovua nga shumica dërrmuese e deputetëve, duke përfshirë edhe përfaqësuesit e Ukrainës Lindore. Grupet ultra të djathta që dolën haptazi kundër ruajtësve të rendit gjatë protestave, nuk kanë përaqësues të vet në parlament. Nuk ka asnjë nismë për politika diskriminuese (Citohet sipas: “Amerikanët e kapën Putinin duke gënjyer dhjetë herë”. Marrë nga faqja e internetit  “from-ua.com”. 06 mars 2014).
Me deklaratat e papërgjegjshme që lëshoi për justifikimin e trupave ruse në Krime, gjoja me pretekstin e mbrojtjes së popullsisë rusishtfolëse, Putini është shndërruar në objekt humori nëpër faqet e rrjeteve sociale. Kështu, drejtori i përgjithshëm i mediagrupit “Premjer” të qytetit të Vollogdës (ndodhet në veriperëndim të pjesës evropiane të Federatës Ruse), Roman Romanenko, në emër të banorëve të krahinës Vollogodskaja, i është drejtuar me një letër presidentit Putin të futë trupat për mbrojtjen e popullsisë së kësaj krahine, meqenëse “banorët e saj janë të gjithë rusishtfolës dhe të drejtat e tyre po cenohen rëndë”. Romanenkoja i lutet Putinit ta mbrojë popullsinë e kësaj krahine, meqenëse “okupatorët që kanë rrëmbyer pushtetin në krahinë përmes zgjedhjeve të pandershme, s’po bëjnë asgjë për popullsinë e robëruar”. Ai e siguron presidentin Putin se pas futjes së trupave “nuk do të ketë kurrfarë lufte partizane kundër çlirimtarëve” dhe se “sanksionet ndërkombëtare me siguri që do të shmangen” (Citohet sipas: Tatjana Aleksandrova. Drejtori i përgjithshëm i mediaholdingut të qytetit Vollogda i kërkoi Putinit të futë trupat në krahinën Vollogodskaja”. Marrë nga faqja e internetit “gorodche.ru”. 04 mars 2014).


Edhe banorët rusishtfolës të Gjermanisë e vënë keq në lojë Putinin me rastin e Krimesë. Në një letër që i dërgojnë atij përfaqësuesit e tyre, kopjen e së cilës ia kishin përcjellë edhe Vladimir Kliçkos, njërit nga udhëheqësit e opozitës ukrainase, ata shkruajnë:
“I nderuar zoti president. Ne jemi pesë milionë banorë rusishtfolës në Gjermani. Neve na detyrojnë vazhdimisht të flasim gjermanisht: në punë, në mësim, madje fëmijët tanë nëpër kopshtet e fëmijëve i detyrojnë të flasin gjermanisht. Edhe neve këtu na detyrojnë të punojmë. Kini mirësinë, na ndihmoni, futni në Gjermani trupat ruse për të na mbrojtur” (Citohet sipas: Sergej German. “V. Kliçko. Detyrë kyç e Putinit nuk është as Krimeja, as Donbasi, por sabotimi i zgjedhjeve”. Marrë nga faqja e internetit “Ostrov”. 09 mars 2014.
Para disa vjetësh, Putini pati deklaruar se shpërbërja e Bashkimit Sovjetik kishte qenë katastrofa më e madhe e shekullit të kaluar. Me rastin e ngjarjeve të fundit në Krime, kryeministri i qeverisë së përkohshme të Ukrainës Arsen Jacenjuk ka bërë këtë reagim:
“Unë do të thoshja se katastrofa më e madhe e këtij shekulli do të ishte ringjallja e Bashkimit Sovjetik” (Citohet sipas: “Jacenjuk: Putini ka një skenar për pushtimin e kryeqytetit të Ukrainës”. Marrë nga faqja e internetit “gazeta.ua”. 13 mars 2014).


            Lidhur me deklaratën e mësipërme të Putinit, vjen një reagim i fortë në internet:
            “Nëse do ta trajtonim fashizmin si një rrymë politike që parashikon përdorimin e dhunës për zgjidhjen e çdolloj problemesh politike dhe jo thjesht si një term politik, atëherë duhet pranuar se atdheu i fashizmit është pikërisht Rusia që polli bolshevizmin, i cili ishte parathënia e fashizmit italo-gjerman dhe që diktaturën, dhunën, grabitjen dhe shpronësimin i shpalli si orientim themelor të politikës së vet, që përmes urisë dhe kampeve të internimit zhduku dhjetra milionë qytetarë të vendit të vet. Pikërisht në Rusi, ditën për diell, para objektivave të telekamerave, pushkatoheshin kundërshtarët politikë. Pikërisht Rusia ishte ajo që pushtoi Afganistanin dhe pjesë të territorit të Gjeorgjisë, duke shkaktuar edhe konflikte të tjera. Kurse sot, pikërisht si puna e Hitlerit, pa shpallur luftë dhe me një pretekst të trilluar, u dynd në territorin e shtetit sovran të Ukrainës. Kështu që po të dëshironi ta shikoni fashistin me pamje aziatike, atëherë shkoni në Kremlin se atje e keni” (Citohet sipas faqes së internetit “censor.net.ua”. 05 mars 2014).

            Santa Barbara, Kaliforni
            21 mars 2014


Bashkimi Evropian ka hequr disa prej masave ndaj Kosovës

Bashkimi Evropian ka hequr disa prej masave ndaj Kosovës, sipas një letre të drejtorit të përgjithshëm për zgjerim të BE-së, Gert Jan Koopma...