Gjermania dënon torturat ndaj puçistëve

Gjermania sot dënoi masat e tepruara që autoritetet turke po tregojnë kundër personave që dyshohen për pjesëmarrje në puqin e dështuar ushtarak. Ata thanë se autoritetet Turke janë duke shkelur hapur sundimin e ligjit.

"Pothuajse çdo ditë shohim masa të reja që haptazi shkelin sundimin e ligjit dhe parimin e proporcionalitetit," tha zëdhënësi i qeverisë gjermane Steffen Seibert, raporton AFP, transmeton Indeksonline.

Bëhet fjalë për ushtarë, policë, gjykatës, nëpunës civilë, mësuesit. Autoritetet turke akuzojnë ndjekësit e udhëheqësit myslimanë fetarë Fetulaha Gulen i cili jeton në mërgim në Shtetet e Bashkuara, për organizimin e një grushti shteti ushtarak dështuar.

Sipas zëdhënsit të qeverisë Gjermane, kjo që po bënë Turqia kundër këtyre personave është e pa pranueshme.

Zëdhënësi i Departamentit Amerikan të Shtetit, Mark Toner: CIA nuk e organizoi puçin ushtarak në Turqi

Zëdhënësi i Departamentit Amerikan të Shtetit, Mark Toner, zyrtarisht ka hedhur poshtë spekulimet se CIA ishte ajo e cila e ka organizuar puqin ushtarak në Turqi. Sipas tij qeveria e Turqisë është e zgjedhur në mënyrë demokratike dhe si e tillë duhet të mbetet në mandatin e saj.




Ndërsa sa i përket ekstradimit të klerikut Fetah Gylen, zëdhënësi Toner tha se një gjë e tillë nuk mund të ndodhë pa u shqyrtuar rasti në detaje dhe të sigurohen fakte.

Puçi i tankeve në Turqi: Tri video që do ju shokojnë

Më shumë se 1.500 rebelë janë arrestuar pas grushtit të dështuar të tyre ushtarak që vrau të paktën 90 persona dhe plagosi më shumë se 1000 të tjerë.

Mediat ndërkombëtare raportojnë se presidenti turk Rexhep Tajip Erdogan bëri rikthimin e tij triumfues përsëri në Stamboll, pasi forcat e tij shtypën grushtin e shtetit të premten në mbrëmje, transmeton gazeta Kosova Sot Online.

Tanket dolën në rrugë dhe u bënë simbol i një puçi shteti.Mijëra njerëz iu përgjigjën thirrjes së presidentit Recep Tayyip Erdogan për të mbrojtur vendin, duke u ngritur kundër ushtrisë.

Tre videot e mëposhtme shpjegojnë atë që ndodhi dje në Turqi.Në videon e parë shihet një tank që shtyp një taksi, e cila ka njerëz brenda.Në videon e dytë shihet se si civilët marrin kontrollin mbi një tank.Ndërsa video e tretë është videoja simbol e përfundimit të grushtit të shtetit. Ajo tregon ushtarët që dorëzohen përpara tankeve të tyre.

Fraksioni rebel i ushtrisë, që e quna veten "Këshilli i Paqes" - tha se ata ishin duke u përpjekur për të rrëzuar qeverinë për të "mbrojtur të drejtat e njeriut" dhe për të rivendosur demokracinë nga Partia e Erdoganit, AKP, e cila është përballur vazhdimisht kritika nga grupet e të drejtave të njeriut dhe aleatët perëndimorë mbi goditjen e tij brutale mbi protestuesit anti-qeveritarë.

Frika e Erdoganit: Ky është njeriu që udhëheq puçin në Turqi




Autoritetet në Turqi thonë se tashmë 90 përqind e puçit ushtarak ka përfunduar, por presidenti i vendit, Recep Tayyip Erdogan druhet se mund të ketë një tjetër tentativë.

Kryeministri i vendit, Binali Yildirim theksoi se pas grushtit të shtetit qëndron kleriku Fethullah Gulen, dikur mik i ngushtë i Erdogan.

Por teksa Gulen ka mohuar këto pretendime, Yildirim ka sugjeruar se mund të ketë dënime me vdekje për pjesëmarrësit në puçin e shtetit.

Ndërkohë raportohet se një helikopter turk me tetë persona ka mbërritur në Greqi, duke kërkuar azil politik.

Mendohet se ata mund të jenë përfshirë në grushtin e shtetit.

Burimet greke thonë se puçistët kanë marrë nën kontroll një fregatë në bazën Golçuk, ndërsa kanë peng kreun e flotës turke.

Informacionet mbeten kaotike, kurse gazeta gjermane Bild thotë se njeriu që gatoi grushtin e shtetit është Akin Oztuerk, ish-komandant i Flotës Ajrore turke.

Ai mbështetet nga gjeneral/lejtnant Metin Iyidil.

Ata akuzohen për tradhti të lartë.

Erdogan nga ana e tij sheh diçka të mirë tek ky puç.

Tashmë është momenti që ai të pastrojë ushtrinë, duke e marrë nën kontroll të plotë.

Që prej vitit 2002, ai ka bërë përpjekje për të vendosur ushtrinë nën kontroll, thotë eksperti Anthony Skinner.



Gjatë kohës së puçit, mendohet se Erdogan ishte me pushime në resortin Marmaris.

Fadi Hakura i Chatham House thotë se ky grusht shteti ishte amator, pasi nuk kishte mbështetjen e shumicës së ushtrisë.

Avionët ushtarakë F-16 u ngritën në ajër dhe sulmuan disa nga tanket e rebelëve.




Ndërkohë rrjeti po zien nga spekulimet për shkak se Erdogan akuzon Gulen për grushtin e shtetit. Ky i fundit jeton prej kohësh në azil në SHBA.

A ka dorë Perëndimi dhe përse nuk po i dënon me forcë puçistët, është pyetja që haset në formën e teorive konspirative.

Shqiptarët e prekur me Sindromën e Stokholmit

Faton Mehmeti

Në gusht të vitit 1973, një tentativë e dështuar për të grabitur bankën "Kreditbankën" në Stokholm të Suedisë përfundoi në marrjen peng të katër nëpunësve nga grabitësit e armatosur. Pas gjashtë ditë tratativash të policisë suedeze me pengmarrësit, kriza u zgjidh kënaqshëm dhe pengjet u liruan të padëmtuar - po të përjashtojmë sjelljen e tyre të çuditshme në ditët, javët dhe muajt pas këtij incidenti. Viktimat e këtij akti të rëndomtë terrorist, ndërsa mbaheshin të burgosur në një bodrum të bankës, u lidhën shpirtërisht me kriminelët që i mbanin peng, deri në atë pikë sa të tregonin mirëkuptim për arsyet e këtij akti e më pas, të përpiqeshin të siguronin ndihmë financiare për të paguar mbrojtjen ligjore të ish-xhelatëve të tyre dhe të dilnin në gjyq për të dëshmuar në favor të grabitësve. Kësaj ngjarjeje i nënshtrohet një paralelizëm me shqiptarët dhe ngjarjet e fundit në Turqi. Derisa shqiptarët si në Shqipëri e Kosovë, por edhe më gjerë dikur shquheshin për trimëri dhe mosnënshtrim , në Shqipëri që nga viti '97 e në Kosovë nga 2008 luajnë rolin e viktimës së akomoduar ndaj regjimit.

E vetmja " lumturi "është të bashkëjetosh me xhelatin

Derisa pushteti është xhelati dhe populli është viktima çuditërisht ekziston një " dashuri " e pashpjegueshme e viktimave ndaj xhelatit. Sipas psikologëve, mjaftojnë pak kohë që viktima të fillojë të ndjejë simpati ose mirëkuptim për xhelatin. Kjo është shpjeguar me adoptimin nga ana e viktimës e një strategjie pothuajse instinktive për të mbijetuar, duke ia bërë qejfin personit që i ka jetën në dorë dhe duke u identifikuar me këndvështrimin e tij ndaj botës. Gjithashtu, në viktimat, frika fillestare nga xhelati shndërrohet gradualisht në mirënjohje, që ky po ua "shpëton" jetën. Kjo e dhe " justifikon " habinë e ngritur nga disa se si është e mundur që populli të votojë njerëzit që i kanë bërë dëme vendit duke e ngritur në piedestalin e heroit. Fatkeqësisht në dy shtete shqiptare, Shqipëri e Kosovë, disa nga figurat qendrore në krye të dikastereve shtetërore janë njerëz të inkriminuar në krim dhe korrupsion, ndërkohë që populli ende i voton me motivacionin se " s'ka më të mirë ". Përtej kësaj mbizotëron Sindroma e Stokhomit, që tek shqiptarët ka gjetur rehatinë duke u mishëruar me të dhe të bëmat e tyre. Rasti i fundit i gusht- shtetit të dështuar në Turqi si pasojë e regjimit të egër të Erdognit shpjegon më së miri se janë bërë dëme psikologjike të dhunës totalitare ndaj të arrestuarve dhe të burgosurve, ose edhe ndaj popullsisë në përgjithësi, që bashkë- jetonin me këtë regjim. çdo kush që mundohet të dalë nga kjo sindromë ndëshkohet, si e vetmja " lumturi "është te bashkëjetosh me xhelatin.

Thyerja psikologjike e shqiptarëve

Edhe në këtë ngjarje shqiptarët u përfshin aq shumë nga dashuria e pashpjegueshme e Erdoganit, sa disa edhe grisën diplomat e marra nga universiteti i themeluar nga kundërshtari i tij. Kjo është aq absurde sa askush s'po mundet ta kuptojë nga kjo dashuri ndaj njeriut që është totalitar në udhëheqje, që burgos çdo njeri që shpreh mendim kundër tij, mbase kësaj i shtohet edhe mania për të dashur të huajën. Thyerja psikologjike e shqiptarëve nga regjimet e huaja kanë ndikuar aq shumë tek ata, sa iu ka humbur sensi i dallimit se cili është xhelati e cila viktima. Metodat e torturës psikologjike dhe fizike, të kolauduara prej shekujsh, kanë për synim pikërisht të thyejnë individë psikologjikisht normalë, të cilët përbëjnë shumicën. Duke arritur këtë xhelati shtrin pushtetin dhe kënaqet me dashurinë që ia servojnë viktimat. Është fakt që rrethanat e lartpërmendura gjenerojnë një përgjigje psikologjike të tipit të Sindromës së Stokholmit, duke qenë tipike për jetën nën regjimin policor të diktatorëve dhe kanë ndikuar në masë të madhe në "dashurinë" e popullit për xhelatët totalitarë. Shqiptaret kanë nevojë të çlirohen nga kjo sindromë, për të parë të vërtetën ashtu siç është.

ISIS-i po ndihet i kërcënuar në Siri, ndaj po përhapet terrori i tyre

Nga Patrick Cockburn

Ka qenë pothuajse e pashmangshme që ISIS-i do ta organizonte ose inspironte edhe një tjetër barbarizëm në Evropën Perëndimore, pas një sërë humbjesh që kishin kulmuar me humbjen e Falluxhës nga forcat qeveritare irakiane. ISIS-i gjithmonë i ka përdorur aktet e terrorizmit në masë, drejtuar civilëve, si një mënyrë për ta shfaqur fuqinë e vet dhe dominimin në agjendën e lajmeve. Kjo është pjesë e repertorit dhe taktikave të tyre, mirëpo ndodhin zakonisht kur grupi terrorist fillon të përjetojë humbje dhe kemi të bëjmë me një rritje të ndjeshme shpresash që ai jo vetëm se po zmbrapset, mirëpo është në rënie të pakthyeshme. ISIS-i veçse ka reaguar pas humbjes në Falluxha, duke dërguar një automjet të mbushur me eksploziv në distriktin e Karadës në Bagdad, ku ka eksploduar dhe ua ka marrë jetën 292 personave.

Kjo gjë kishte ndodhur në kohën kur Qeveria irakiane po e përgëzonte veten për marrjen e qytetit, për të cilin njerëzit në kryeqytetin irakian kanë besuar se ka qenë burim i shumë bombave, që i kanë masakruar për tre vjet me radhë. ISIS-i tani po pretendon që Mohammed Lahouaiej Bouhlel, i cili ka drejtuar kamionin e tij drejt një turme njerëzish në Nisë, ka qenë njëri nga "ushtarët" e tij. Ka shumë mundësi që ata nuk e kanë ditur se çka do të ndodhte, deri në momentin e përfundimit, mirëpo sulmi i ka të gjitha shenjat e një vrasjeje të kryer nga ISIS-i: Është realizuar në një vend shumë publik dhe tmerri i përjetuar në atë vend ka qenë aq ekstrem, saqë pashmangshëm ka instaluar frikë dhe përbën një lajm që do t'i dominojë mediet e huaja për ditë të tëra. E tëra që është nevojitur për kryerjen e këtij sulmi ka qenë një atentator i gatshëm të vetëvritej për ta dëshmuar besimin e vet.

Qeveritë irakiane dhe siriane kanë mungesë të trupave ushtarakë

Kjo ka qenë taktikë e 'Al-Kaidës', që është dëshmuar edhe në sulmet e 11 shtatorit, mirëpo ISIS-i e ka përdorur në shkallë më të madhe dhe, edhe në rastet kur është duke u zmbrapsur në Irak dhe Siri, mund t'i mobilizojë bombarduesit në mënyrë të shpejtë dhe efektive. Sulmet e ISIS-it në Aeroportin Ndërkombëtar të Stambollit 'Ataturk' janë kryer nga njerëz të armatosur dhe bombardues nga Azia Qendrore, të cilët nuk ishin identifikuar si kërcënim nga personat e angazhuar për ruajtjen e sigurisë, pasi që supozohej që ata ishin të përkushtuar për rrëzimin e presidentit Bashar al-Assad dhe regjimit të tij në Siri. Ajo që e fuqizon shumë ISIS-in është një makineri shtetërore në formën e të ashtuquajturit kalifat, që mund të mobilizojë burra, pajisje, ekspertizë dhe para. ISIS-i është nën presion në pothuajse secilin front në Irak dhe Siri. Ai nuk mund t'i përballojë sulmet tokësore, të mbështetura nga bombardimet precize që kryhen nga koalicioni i udhëhequr nga SHBA-ja dhe e njëjta vlen edhe për ushtrinë siriane, të mbështetur nga bombarduesit rusë. Kjo gjë mund ta dobësojë ISIS-in, mirëpo nuk e nxjerrë përfundimisht nga loja, pasi që ata mund të kthehen në forca guerile dhe të presin deri sa armiqtë e tyre të shumtë të tërhiqen, gjë e cila do të ndodhë pashmangshëm. Qeveritë irakiane dhe siriane kanë mungesë të trupave ushtarakë dhe kanë pasur vështirësi për okupimin e territorit, të cilin veçse e kanë marrë.

ISIS-i është larg mposhtjes totale

Shpeshherë thuhet që nuk mund të arrihet paqe në Irak pa paqësimin e sauditëve, komuniteti nga i cili ISIS-i e merr fuqinë, mirëpo kjo nënvlerëson spastrimin sektar dhe etnik që po kryhet nga të gjitha anët në luftën që ka ngufatur Sirinë dhe Irakun. Një numër i madh i komuniteti të arabëve sunitë në të dyja shtetet - një e pesta e popullsisë në Irak dhe tri të pestat e popullsisë në Siri - po zhvendosen në mënyrë permanente dhe gjasat që ata të kthehen në shtëpitë e tyre, ndonjëherë, janë minimale. Harta sektariane e kësaj pjese të Lindjes së Mesme po ripunohet, gjë që vetëm sa mund ta intensifikojë luftën. ISIS-i është larg mposhtjes totale, mirëpo është duke u mposhtur në qendrat e popullsisë dhe nuk ka bërë ndonjë kundërsulm të suksesshëm në më shumë se një vit. E tëra që ata po mundohen ta bëjnë është ta shpërndajnë rrjetin e tyre në shtetet e tjera dhe të sigurohen që zmbrapsja e tyre të maskohet nga barbarizma tjerë, si ai në Bagdad dhe Nisë.


Patrick Cockburn është gazetar irlandez, që ka punuar si korrespodent në Lindjen e Mesme për "Financial Times" dhe së fundmi për "The Independent".

Rexhep Shahu :Protestë e kotë e një poeti të papunë

Rexhep Shahu



Edhe të tjerët e dinin se toka rrotullohet por kishin fëmijë...

Kështu ma perifrazoi sot miku im poetin e madh Jevtushenko, poezinë e tij për Galileun. A thua kemi mbërri në këtë pikë, në këtë fazë, në këtë gjendje. A thua duhet me ikë nga ky vend se qëndrimi këtu po konsiderohet heroizëm i madh, sakrificë e madhe. A thua kemi mbërri sot në Shqipëri të jemi gjallë pahiri.

Nuk më han as lima as sharra, nuk më hy në sy asgjë, nuk më duhet asgjë. Mbërrina dhe e pashë me sytë e mi se dhunuesi im, ai që më ka përbuzë dhe për përbuzje më ka hedhë në rrugë të madhe, duartrokitet e puthet nga mbrojtësi im, nga miku im, nga ai tek i cili kam shpresuar si te zoti, nga ambasadori i Amerikës.

Reforma e përfolur e drejtësisë është përralla bajate e këtij viti, e kësaj qeverie, e kësaj vere të mërzitshme. Reagimet e mia emocionale rreth reformës e zhvillimeve rreth saj nuk janë mësimet e partisë e të shokut Enver kundër imperializmit amerikan, pasi unë kujtoj se jam në luftë prej kohësh me antiamerikanët e Tiranës që fshihen më së shumti me kryet në rërë e bythët në qiell.

Të gjithë e dinë, e shohin, e ndjejnë, por unë jam si ai fëmija i vogël budalla që bërtas e them se mbreti është lakuriq, shihjani bolet sa të mëdhaja i paska, sepse unë nuk di të mos jem fëmijë dhe fatkeqësisht e shoh botën si poet, si një poet i përbuzur nga qeveria që puthet e duartrokitet nga ambasadori amerikan, i cili merr pjesë në protestat e eksponentëve socialistë, në protestë qeveritare kundër opozitës (!!!) dhe nga ajo protestë qeveritare kundër opozitës, rast i rrallë besoj në botë, kërcënohet opozita me udhëzime specifike nga Uashingtoni, për pasoja të rënda afatgjata (jo në shtatë breza).

Mua nuk më përfshijnë ato udhëzimet specifike. Sepse unë nuk jam votues në parlament, as drejtues i lartë, as shtetas amerikan në Shqipëri, as ndonjë njeri i rëndësishëm si spiun. Unë thjeshtë jam një qytetar i botës një milingonë që fati ka dashtë e nuk më kanë shkelë akoma me këmbë pashallarët e këtij vendi, ndonëse bukën ma kanë heqë për hakmarrje.

Ato qytetarët në protestën e rrallë të qeverisë kundër opozitës si kor i ambasadorit amerikan, protestë që nxori si lider të saj e si udhëheqës ambasadorin amerikan, a thua ishin qytetarë amerikanë me pasosha amerikanë.

Ato porositë e vecanta, udhëzimet specifike për pasoja të rënda për sot e për nesër, pse duheshin dhënë në publik, dhe nga prehëri i disa eksponentëve socialistë. Si demaskimet e dikurshme para popullit, i mbaj mend ato demaskime ku ta merrnin bojën.

Ka sot shumë zyrtarë, deputetë, eksponentë publikë që kanë qenë demaskues profesionistë për armiqtë e partisë e popullit dhe sot u bëhet leshi kacurrel dhe bëjnë ligjin tek ne.

Sa pak njerëz në atë protestë socialiste? Apo hajt mo sa për recitimin e ambasadorit duhej krijuar ai sfond. Me cfarë fondi a thua u financua protesta qeveritare kundër opozitës. Me fondet e Sorosit mbase, po ai Sorosi mbrojtësi i pakicave, gjithë llojet e pakicave dhe vendosjen e botës në dorë të pakicave, ku po më le mua shumicën.

Unë e di akoma se jam shumicë shqiptare në këtë vend edhe pak ditë, muaj a vite sa të shprazet plotësisht ky vend me ndihmën e miqve më të mëdhej të këtij vendi që cimentojnë në pushtet qeveritë më antishqiptare për interesat e tyre meskine, të përkohshme, përsonale e pragmatiste.

A thua a i është drejtuar ndonjëherë më ashpër ndonjë ambasador ndonjëherë qeverisë komuniste të këtij vendi sa iu drejtua ambasadori aktual opozitës së këtij vendi. Çudi, opozita problem, çudi, opozita sikur ka frenat në dorë, çudi. A thua qeveria në hije qenka më e fortë se qeveria në dritë, pra qeveria e opozitës më e fortë se qeveria e pozitës.

A thua do ta votojnë reformën ato deputetët kriminelë që ambasadori ka këkuar të ikin nga parlamenti. Ato 19 deputetet kriminelë.

Po ato deputetët që ambasadori i ka kontestuar direkt me emra e mbiemra, a do ta votojnë reformën, a janë thirrë nga ambasadori ta votojnë reformën, a duhet vota e tyre, a vlen vota e tyre, a i jep ngjyrë, shije, aromë vota e tyre reformës së shumëpritur e përfolur. A u bënë të ndershëm tani këto deputetë, a u qepën e u bënë të ndershëm e të virgjër.

Po ato deputetët e deputetet që dikur kanë patur shenja, puçrra, gunga, lytha në fytyrë, që djemve a vajzave u vinte pështirë ti puthnin kur ishin të rij, dhe për të hequr këto puçrra e shenja që të shtohet deshira e puthësve për ti puthë, ata kanë bërë shumë e shumë operacione plastike të kushtueshme në klinika speciale dhe nuk dihet kurrë se si e ku i kanë marrë lekët e këtyre ndërhyrjeve kirurgjikale, a vlen vota e këtyre lloj deputetëve, a është votë e ndershme për reformën më të rëndësishme që nga Ismail Qemali.

Po vota e deputetëve që me ndonjë kioskë janë bërë milionerë e sot miliarderë ndërtues qiellgërvishësish, a vlen për reformen tonë, a janë vota të ndershme votat e atyre që udhëheqin ekonominë gjigante kriminale të vendit dhe që për ta mbrojtur këtë ekonomi drejtohet gishti i akuzës te gjyqtarë e prokurorë që ata të mos guxojnë kurrë të llomotisin.

Po vota e atyre lloj deputetëve ministria a ishministra që u thonin investitorëve të huaj, sa është pjesa ime, përqindja ime në investimin tënd, a vlen vota e këtyre lloj deputetëve.

Po vota e atyre sekserëve për caktim deputetësh a pushtetarësh vendorë apo zyrtarësh të lartë në funksione të ndryshme, që përveçse merrnin para të madhe e thonin ndonjëherë se po i marrim për partinë dhe shpërbleheshin edhe me seks si donin e kur donin e ku donin, brenda e jashtë vendit, a vlen, a duhet vota e ketyre lloj deputetëve, a është votë e drejtë e ndershme e ligjshmë, e virgjër apo është votë lavire.

Shumë ujë ka rrjedhë e do të rrjedhë në këtë vend, shumë ambasadorë do të rrjedhin, reforma do bëhet, bizneset do të shtohen, rjepjety e njerzve do të vazhdojnë të njejta, do të duhet të shkojnë të japin rryshfete jashtë vendit tek të huajt sepse nuk është shipje shqiptare rryshfeti e korrupsioni.
Por reforma rroftë, qejfi juaj u mbaroftë veç reforma do të jetë e kryer në këtë vend kur nuk duhet t'i kujtohet kurrë askujt ajo që iu kujtua sot mikut tim

Edhe të tjerët e dinin se toka rrotullohet por kishin fëmijë...

A ndive z. Ambasador. Amerika nuk investon para, por Liri, Siguri.

Amerika na ka shpëtuar nga të tjerët dhe ne jemi sot shtet dhe na ka shpëtuar prej Frikës, ajo e vret Frikën.

Unë e besoj thellësisht këtë, para se të vinit ju, tani që jeni ju edhe pasi të ikni ju, se asnjë bandë nuk mund të qeverisë gjithë fatet gjithmonë, nuk mund t'i mbajë peng gjithmonë Fatet e një kombi që ia dëbojnë njerzit përditë.

Nga Albert Z. Zholi : Gazetaria, gazetarët, realiteti dhe e ardhmja

Kush është Albert Z. Zholi ?

(16 dhjetor 1960). Ka zhvilluar mbi 2 500 intervista me personalitete të artit, shkencës, kulturës, politikës. Ka bashkë punuar me 16 gazta brenda dhe jashtë Shqipërisë. ka redaktuar 82 libra artisitk, publicistik dhe me poezi, utor i 18 librave,.

Veprimtaria publicistiko-letrare e Albert Zholit:

-1990-Bashkpuntor i revistës “Hosteni”, “Saranda”.”Joni” -1993-2007 bashkpuntor i gazetës “Drita” -1993-2007 bashkpuntor i gazetës “Intervista” (2002 dhe “Intervista e Emigrantit) -1994- Bashkpuntor i gazetës “Java”, “Labëria”, “Pasqyra”, “Egnatia” (Greqi) -1997- Editor në stafin e gazetës “Vëllazërimi” (Greqi) -1999-2001 bashkpuntor i gazetës “Shekulli” -2001-2002; Kryeredaktor i gazetës “Emigranti shqiptar” , “Mërgimtari” (mujore e pavarur) -2002 – vazhdim opinionist për problemet e emigracionit në gazetat “Koha Jonë”, “Shekulli”, “Tirana Observër”, “Ndryshe”, “Republika”, “Telegraf”, “Pasqyra”, “Ballkan”, “Dita”, “Ekonomia”, “Sot”, “Nacional” , “Plus Gazeta e Athinws”, ‘Lajmi Investigim”, -2001 –2010, bashkpuntor i Radio Tirana në kanalin e parë dhe të tretë për problemet e emigracionit. Rubrika “Emigracioni shqiptar”. -2004 -Drejtor i menaxhimit i spektaklit “Yjet në Folkunivers” TVSH -2005- 08 dhe në vazhdim anëtar i kryesisë së Lidhjes së Shkrimtarëve. -2006-2007 ideues dhe bashkdrejtues në TVSH në emisionin “Emigracioni dhe Koha” - 2006-07 Drejtor-Kryeredaktor i gazetës së përditshme të pavarur “Ndryshe” -2007-Kryeredaktor i revistës “Integrim” (6 mujore) -2008-Readaktor, gazeta Telegraf -2008-Kryeredaktor i gazetës “Iliria News” – Greqi (javore) -2009-Kryeredaktor i gazetës “Labëria” -2012-Kryeredaktor i revistës “Bota femërore” mujore. -2014- gazetar Revista "Mbrojtja", Gazeta "Ushtria"





Botime: -Ikja e madhe –publicistikë -Vite emigracioni-tregime -Ëndrrat e mërgimit-publicistikë -Kush e “vrau” Amerikën-publicistikë -Vajza misterioze-tregime -Yjet në Folk Univers-publicistiko letrar -Iraku midis Babilonisë dhe qytetërimit - (publicistikë) -Hiret e një biondine-tregime -I fundit i komunizmit utopik-publicistikë -Me zemër pranë Shqipërisë- publicistikë -Luftar Paja, aktor i madh komik (Monografi) -Sekretet e gazetarëve të RTSH -Kiço Mustaqi Ministri i Mbrojtjes midis dy sistemeve -Kush e vrau dashurine-roman -Sekretet e gazetareve te RTSH, vëll II-të -Mesazhe dashurie (mesazhe) -Një ditë për dashurinë (mesazhe dhe vargje dashurie) -Puthje Dashurie (mesazhe dhe vargje dashurie)

Kanë thënë për Albert Zholin

Albert Zholi edhe kur bën analiza edhe kur zhvillon intrevista, i bën në mënyrë poetike. Xhevahir Spahiu

Albert Zholi shkruan me një penë të ëmbël dhe të qetë, sikur valëzon. Ai hyn në shpirtin e personazhit dhe e zbërthen atë duke na e prurë pranë të gjallë dhe të freskët. Dritëro Agolli

Alberti shkruan me kulturë, me mjeshtëri artistike, me stil të gjallë, me gjuhë të rrjedhëshme dhe mbi të gjitha, me një ndjeshmëri të rrallë. Helena Kadare




Krijimtaria juaj të ngerthen. Lexova një ngjarje prekëse nga jeta e emigrantëve shqiptarë në Greqi i cili shquhet si për realizëm, si për humanizëm të ndërsjelltë. Të tilla tregime rrëfejnë cilësitë e larta morale të njerëzve të thjeshtë. Suksese në rrugën e bukur e të vështirë të tregimit të shkurtër. Naum Prifti


Përshëndetje të veçanta, i dashur Berti!

I lexova menjëherë me kureshtje kolegu skicat dhe tregimet e tua, dhe përjetova kënaqësi të papritur. Nuk e tepëroj se s'më shkon në këtë moshë -duhet të jesh krenar për prozën tënde! Njëherësh më kujtuan skicat e Migjenit - parahyrje për tregimet e fuqishme dhe aq të hijëshme të tij. Nëpër prozën tënde lëvizin dramat njerëzore të ditës, një pikëllim tragjik që është edhe më tronditës kur njerëzit e shprehin me sy pa e thënë plotësisht me gojë!



 Portretet njerëzore, kryesisht në mërgimin e arratisur janë ulërima njeriu në hall, të ngjashme me ujvyrat që rjedhin në fund humnere pa u dukur! Bota njerëzore e rënë përmbys që pena e hollë e ngrë më këmbë për ta shikuar të gjithë!...Megjithatë nuk mungon lirizmi që përballë mjerimit bën kontrastet e pikturave dritë-hije të Rembryndit!. Meriton fjalë të mira po ashtu për gjuhën e kursyer, disi fisnike në zgjedhjen e. Mbi të gjitha, tregimet-skica kanë në shumë prej tyre një frymë fisnike Shqipërie, shqetësim fisnik të një biri të saj me penë të hollë në dorë... Përgëzimet më të mira! -Agim Shehu.

Përgatiti Agjencioni "Floripress" : Flori Bruqi


http://floripress.blogspot.com/2016/07/nga-albert-z-zholi-gazetaria-gazetaret.html

Nga Albert Z. Zholi

Gazetaria, gazetarët, realiteti dhe e ardhmja

Gazetarinë të bukur e bëjnë gazetarët e mirë dhe të zotë- apo të vështirë, ata që ngecin në këtë profesion pa e dashur atë.

Ndaj edhe gazetarët që kërkohen, që kujtohen, që merren si pika referimi për kohët, janë pak, shumë pak, por mëse të mjaftueshëm për të krijuar idenë se kur e do një profesion e bën atë të lexueshëm, të shikueshëm dhe tërheq vëmendjen e shoqërisë dhe politikës ndaj tij. “Ai që nuk lexon kurrë gazeta, është i marrë, por ai që beson çdo gjë që lexon, vetëm se thuhet në gazetë, është edhe më i marrë”, është shprehur para dy shekujsh August fon Shlëcer, historian dhe gazetar gjerman në fundin e shekullit të 18-të, kur ende televizioni nuk ishte shfaqur si ide. Parë në këndvështrimin e kësaj sentence, del qartë se gazetaria është sa profesion i vështirë po aq i bukur.

Është i vështirë sepse duhet ta bësh lajmin në kohë dhe të besueshëm që gazeta të blihet (ndërsa sot televizioni të shikohet), është e bukur sepse nëpërmjet lajmit apo komentit, njerëzve u serviret në duar ushqimi i përditshëm shpirtëror për të ruajtur ekuilibrat e dy marrëzive, atë që njeriut të mos i shkojë ndërmend të lexojë (nqs lajmi është i pa bazë), por edhe atë që jo çdo gjë që lexon ta fusë brenda vetvetes me seriozitetin më të madh.

Shërbimi mediatik është një mjet për të transmetuar jetën e secilit, bashkësisë dhe një globi të tërë, me ngjarjet më pikante, ndaj dhe rëndësia e tij është më shumë se forca e perëndisë. Dikush mund t’i ketë zili gazetarët Leximi i emrit në gazetë është disi tundues për lexuesin e thjeshtë, por edhe atë me përvojë (kualifikuar). Lexuesi mendon se një gazetar mund të ndihet disi krenar për veten, ngaqë emri i tij del në gazetë, apo shfaqet në ekran.

 Por në gazetë apo ekran nuk dalin zhgënjimet, rivaliteti, xhelozitë, fyerjet, poshtërimet, ankthet, montazhet, efektet, zërat, përplasjet që i ndodhin çdo gazetari në profesionin e tij. Gazeta apo ekrani është dukja e një fabrike të madhe e cila punon “nëndheshëm” por me mendjen më të civilizuar dhe me pjekurinë maksimale, se ndryshe, jo vetëm nuk do duket puna e gazetarit, por do mbytet edhe ai vet nën trysninë e shikuesit apo lexuesit që zakonisht di të çmojë dhe të vlerësojë. ...




Një gazetare në Poloni ka përmendur një vështirësi tjetër: “Nuk e dimë kur do të pushojmë dhe kur do të punojmë”. Ndonjëherë kjo ndikon për keq në jetën private dhe ritmi i shpejtë i punës mund të na krijojë probleme në jetën familjare. Një gazetar në ish-Bashkimin Sovjetik nxori në pah atë që mund të quhet zhgënjimi më i madh: “u lodha shumë dhe, si përfundim, ( materiali) nuk u botua”. Një gazetare sportive në një gazetë të Hollandës është shprehur: “Shpesh më kanë quajtur injorante. Disa lexues zemërohen ose mërziten, e ngaqë ndonjëherë në sport emocionet dalin jashtë kontrollit, disa janë përpjekur të më vrasin.”


Dhe raste të tilla ka të shumta në Shqipëri. Jo pak kolegëve tanë u është vënë jeta në rrezik. Atëherë, çfarë i shtyn gazetarët të vazhdojnë “rrugën e mundimshme drejt njohjes?” Disa e shohin gazetën si mjet jetese, mënyrën e vetme ose profesionin e vetëm që mund të mbijetojnë, ku marrin një pagë, por nuk është kështu për të gjithë. Po kaq e kanë pasion këtë profesion dhe nuk mund ta kuptojnë jetën pa të. Në mbarë botën është folur për pasionin e shumë gazetarëve të cilët kurrsesi nuk mund ta braktisin profesionin e vështirë edhe kur jeta e tyre është vendosur në fije të perit, ashtu sikundër ka gazetarë, që nuk mund ti përshtaten punës në kompjuter, duke lënë mënjanë tastierën e zhurmshme të makinës së shkrimit, që i ngacmon në punën e përditshme. Një gazetare meksikane ka thënë: “Të paktën u jap njerëzve diçka që ia vlen ta marrin vesh”.

Në Japoni, një redaktor i vjetër i gazetës së përditshme më të madhe në botë komenton: “Kënaqem kur mendoj se i kam ndihmuar njerëzit dhe kur drejtësia vihet në vend. Sigurisht që gazetat nuk janë vetëm fryt i punës së gazetarëve. Në varësi të madhësisë dhe të organizimit të shtëpisë botuese, mund të ketë redaktorë përgjegjës, korrektorë bocash, kontrollorë për verifikimin e fakteve, arkivistë e shumë të tjerë që punojnë pa u lodhur, edhe pse emri i tyre nuk del në gazetë. E gjithë kjo bëhet që gazeta të arrijë deri tek lexuesi”.

Besimi tek gazetaria

Në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, në një anketë të zhvilluar në vitin 2005, shumica e njerëzve treguan se ende u besojnë gazetave apo lajmeve televizive. Por nga ana tjetër një anketë e organizuar nga Qëndra Kërkimore “Pju” tregoi se përqindja e lexuesve ka rënë. Oshilacionet e tregut të shtypit ndoshta kanë të bëjnë me arsyen e të dyshuarit në vërtetësinë e asaj që thuhet në gazete apo televizion, sidomos kur tema e trajtuar prek interesat kombëtare të vendit.

Ç’ndodh në një rast si ky?

Shpesh sakrifikohet e vërteta. Siç tha dikur edhe Artur Ponsonbi, një burrë shteti anglez i shekullit të 20-të: “Kur shpallet luftë, viktima e parë është e vërteta. Edhe kur nuk shpallet ndonjë luftë, mirë është t’i shohësh lajmet me një sy deri diku dyshues duke ju përmbajtur një proverbi në raportet gazetar –lexues ku thuhet se “ Kush është pa përvojë, i beson çdo fjale, por kush është mendjehollë, i shqyrton hapat e tij”. Reklama negative shumë herë e oprimon dëshirën e tyre për të nxjerrë në shesh të vërtetën për shkak të reklamës negative që kanë deri diku mediat shqiptare. Fakti që pjesa më e madhe e mediave shqiptare janë media të varura ekonomikisht nga interesa biznesi që janë të lidhur ngushtë me politikën që e ushqejnë këtë lloj biznesi, bëjnë që të shtohen gjithnjë e më tepër hendeqet që e ndajnë interesat e politikës nga interesat e njeriut të thjeshtë. Lidhja e politikës me biznesin, varësia e tij nga politika dhe interesat partiake humbin mosbesimin e njerëzve, por njëkohësisht ndikojnë negativisht dhe në korpusin kryesor të dobisë së medias që është kërkimi i së vërtetës. Kur flasim për shtresa të varfra, shtresa problematike, gjithnjë e më shumë i afrohemi themelit të së vërtetës. Shtresa të tilla të braktisura nga fati janë ato njerëz që në mënyrë urgjente shfaqin problematikën e një vendi. Sepse politikat sociale, mbrojtja që ushtrohet ndaj tyre dhe përkujdesja, janë faktorët bazë që tregojnë cilësinë e një shoqërie dhe të menaxhimit të një shteti apo qeverie.

Ajo që mund të quhet ura lidhëse ose një lloj ishulli magjik ku njerëzit e kësaj shtrese dëshirojnë të gjejnë limanin e tyre të së vërtetës është një media e lirë dhe e pavarur që të ndihmojë gjetjen e kësaj të vërtete dhe ta vërtetojë atë në bazat e krijimit të saj. Media ka gjithnjë rolin e një gjykate, një gjykate të ashpër ku duhet të sundojë e drejta njerëzore dhe barazia. Duke qenë se gazetarët janë pararojë e shtresës intelektuale dhe pa dyshim një pjesë e madhe e tyre quhen akoma ëndërrimtarë, pa dyshim që është detyra e tyre të krijojnë këtë urë lidhëse.

Parimet e gazetarisë

Që të gjithë ata që kanë preferuar mes profesioneve të tjera gazetarinë, duhet ta dinë që ky profesion ka parimet e tij, kodin kryesor të gazetarisë: - e vërteta. Suksesi i gazetarisë dhe i gazetarit që e përcjell apo punon me lajmin është të zbulojë lajmin dhe ta përcjellë atë në kohë reale, duke ruajtur kodin e etikës, duke qenë sa më korrekt me shikueshmërinë e lajmit, pa mbajtur njëanshmëri dhe pa i dhënë ngjyrimet e dallimit apo konceptit. Përcjellja e lajmit duhet ti përshtatet sa më shumë ndodhisë së vërtetë dhe mbi të gjitha sa më shumë ti shërbejë kombit. E pra ky është qëllimi i mirëfilltë i gazetarisë.

Po si është realiteti i medias shqiptare?

Një zallamahi e vërtetë e operatorëve të lajmit. Gazetarë që kalojnë nga një televizion tek tjetri, nga një gazetë tek tjetra, nga një bindje politike tek tjetra. Analistë që gdhijnë tek një kanal televiziv dhe ngrysen tek një tjetër. Pa patur pikën e qëndrueshmërisë luhatjet e tyre për mendimet dhe problemet e politikës të krijojnë ndjenjën e përvjeljes. Figura të njohura të analizës politike, që prej kohësh godisnin padrejtësinë dhe ishin bërë shembujt e mendimit potencial bëhen papritur e pa kujtuar benjaminë të politikbërësve dhe politikave në fuqi. Menjëherë sa vijnë në pushtet ndërrohet pllaka, dhe dikur “armiqtë e shigjetuar” kthehen në idhuj, veprimet e tyre vishen me hiperfuqi dhe skandalet e politikës lehtësohen, thjesht për faktin se media ka interesa të caktuara politike të varura nga ndikimet e pushtetit. Mënyra se si e dredh politika median shqiptare tashmë nuk është më një quiz i vështirë.

Të gjithë e kuptojnë moralin e opinioneve, tryezave dhe takimeve të politikanëve dhe të analistëve shqiptarë. Në tryezat e opinioneve në televizionet kombëtare ose gjoja të pavarura, shihet se numri i analistëve është krejtësisht i kufizuar, si të thuash drejtuesi kavardiset me miqtë e tij të idealit, pra me të gjithë ata që e kanë dredhur bishtin “and company” sa herë ka ardhur në fuqi njëra apo tjetra parti. Janë kjo kastë “dredhaxhinjsh” që emigrojnë nga një potencë mediatike në tjetrën duke u shpërblyer me shuma marramendëse, duke u paguar sa 20 shqiptarë të zakonshëm për të propaganduar dhe servirur sillën e pushtetit në fuqi. Ato përbëjnë pjesën më të dukshme të operatorëve të mendimit shqiptar, sepse të gjithë e dinë tashmë që media është një mjet për ti bërë presion politikës, por që në fakt nga shqiptarët kuptohet si konformitet interesash të pista. Të gjithë njerëzit jashtë historisë mediatike, që besojnë tek televizioni, tek vlerat dhe fuqia e magjisë së shtatë, pa dyshim nuk i njohin në disa raste trillet dhe gjirizet gazetareske (që nuk duhet të ndodhin). Qëllimi i medias Media është një shembull për të tjerët, qëllimi i saj është propagandimi i kulturës, i etikës, i gjuhës së bukur, i mendimit të lirë dhe të edukuar, i mendimit të papërlyer me interesin. Gazetaria, si çdo fushe tjetër ka përkryerjen e saj tek e vërteta e përjetshme. Ndërkohë që realiteti është kryekëput ndryshe. Disa analistët kanë formuar ciklet e tyre të mbyllura, ku nuk ka mendim të freskët, analizat kanë nisur të myken brenda standardeve të njohura pa njohur reformime. Analistët që njohin njëri tjetrin shfaqen në të gjitha fushat, në të gjitha televizionet duke dhënë mendime për të gjitha problemet, që nga lakrat, tek decentralizimi, që nga përrallat me mbret tek alergjia e stinës së pranverës, duke e shfaqur veten të kudondodhur dhe të shumëditur, sikur të jenë specialistë për gjithçka.

Por a ndodh gjithnjë kështu?

Jo! Shumë gazetarë nuk luajnë me profesionin, shenjtërinë e tij. Disa herë në përballjet televizive mes politikanëve, analistëve dhe njerëzve të thjeshtë që diskutojnë për problemet e tyre, janë njerëzit e thjeshtë ato që dalin liderët e vërtetë të analizës, politikës dhe gjendjes aktuale, duke i befasuar dhe vetë gazetarët që drejtojnë emisionin. Edhe pse janë viktimat e politikave dhe analizave të tradhtuara, që në fakt duhet të shërbejnë për ta vënë para përgjegjësisë dhe ndërgjegjësimit politikën, janë ato njerëzit më të mençur që meritojnë respekt për gjykimin dhe analizën më profesionale të realitetit. Këto dhe shumë të tjera ishte arsyeja pse mora penën për të bërë këtë libër-diskutim. Sepse shumë figura të fonissë, apo ekranit shqiptar që kanë bërë epokë po harrohen kur ata i kanë dhënë aq shumë shikuesit si dhe një pjesë e gjeneratës së re, shihet si e shkëputur mes brezave të mëparshëm. Idhujt e fonisë apo ekranit duhet të mbeten të tillë, me të mirat dhe të këqijat e tyre, ata kanë qenë shëmbëlltyra e vetë jetës shqiptare. Zëri i tyre na detyronte dhe na detyron të ngjitemi pas aparateve të radios, apo ekranit të vogël dhe të dëgjojmë ç’po ngjet në atdheun tonë.

 Këta njerëz që janë në këtë libër meritojnë shumë dhe pse në këtë Shqipëri tashmë mbushur me ngjarje ku dominon politika ata vlerësohen pak. Pak, sepse ata janë pjesë e çdo familjeje shqiptare, pjesë e gëzimeve dhe hidhërimeve tona, pjesë e përditshme e jetës sonë. Ata pa dashur e kanë ngritur piedestalin e tyre të të qenit publik, të respektuar dhe pse koha në të cilën jetojmë i bën disi të ndihen në kufijtë e heshtjes, të mos marrin vlerësimin e duhur. Por mbi të gjitha disa prej folësve, transmetuesve të ndeshjeve, apo themeluesve të radio televizionit shqiptar, mbeten (sipas mendimit të shumë specialistëve), përdoruesit, hulumtuesit më të shkëlqyer të gjuhës shqipe.

 Ata na kanë paraqitur idealen e një figurë morale të besueshme me pjekurinë, bukurinë e zërit, elokuencën, veshjen, qetësinë, seriozitetin, humanizmin, dinamizmin, prezencën, profesionalizmin, që sot rrallë mund ti gjesh në shumë folës apo drejtues emisionesh. Të gjitha fjalët që shkrova më sipër për monopolin e medias, një ditë do të harrohen. Shumë shpejt, ashtu si do harrohen këto krijesa të mjera që frymojnë sipas një logjike shterpe. Ajo që do mbetet është gazetaria e vërtetë, ajo që ka mbetur deri tani, gjurmët e së cilës unë do ti përshkruaj një e nga një në këtë diskutim modest.