Poeti nga Peja, Akif Ersoy((Ipekli Mehmed Akif) me zemrën plot Shqipni thuri himnin e Turqisë që këndohet edhe sot

Akif Mehmet Pejani (Ipekli Mehmed Akif), apo siç njiht më mirë nga letërsia turke- Mehmed Akif Ersoy (1873-1936) është njëri ndër euditët e shumtë të trungut shqiptar, veprat e të cilit arritën lulëzim në ruall të huaj, aq sa ai është cilësuar si kryepoet i Turqisë moderne.

Akif Mehmet Pejani (Ipekli Mehmed Akif) 1873-1936

Që në fillim duhet theksuar se një figurë kaq e madhe me prejardhje shqiptare, si Akif Mehmet Pejani, nuk njihej, nuk evidentohet, nuk përkthehet dhe nuk hulumtohet sa duhet nga historianët shqiptarë. Madje, as në Fjalorin Enciklopedik Shqiptar, nuk ka të dhëna për të.

Por, falë shkrimeve të disa autorëve të mirënjohur shqiptarë si Nexhip Alpan dhe Skënder Rizaj, është bërë e njohur biografia dhe vepra e Akif Mehmetit edhe në botën shqiptare. Dhe ç’është e vërteta, ka disa vjet që në Tiranë është hapur shkolla e mesme “Akif Mehmeti”.

Babai i Akifit, Tahir efendiu-apo siç e emërtojnë biografët turq Ipekli Mehmed Tahir Efendi, ishte nga fshati Shushicë i Pejës dhe ishte biri Nuredin Agës. Pas shkollimit në Pejë, Tahir efendiu shkon për në Turqi me qëllim të studionte në Medresenë e Fatihut në Stamboll. Studimet i kryen me sukses dhe fiton titullin muderris (profesor).

Për kulturën e gjerë që kishte, Tahir efendiu shërben komntues i islamit (vaiz) në xhamitë e Stambollit. Në martesën e Tahir Mehmet Pejanit me Emine Sherifin më 1873 lindi Akifi, në shtëpinë e këtij çifti e cila gjendej pranë Biblotekës Popullore në Stamboll.

Biografët shënojnë se Akifi filloi të shkollohej që në moshën 4 vjeçare. Pastaj, pasi nga i ati dhe nga hoxhallarët e këtyre shkollave mësoi arabishten, vazhdoi shkollimin në progjimnazin e lagjes Fatih. Aty mësoi turqishten, arabishten, persishten dhe frëngjishten.

Dhe kur t’i shtoht njohja shumë e mirë e gjuhës amtare shqipe, del e qartë se vogëlushi Akif kishte dhunti të jashtëzakonshme për t’u bërë poliglot i spikatur. Në të njëjtën kohë Akifi tregonte interesim të theksuar për letërsi dhe sidomos vjershërim.

Kur Akifi gjendej në vitin e parë të gjimnazit, në moshën 14 vjeçare, përjetoi dy fatkeqësi të mëdha: i vdiq i ati dhe iu dogj shtëpia. Ishte prizrenasi hoxha Mustafa efendiu, ish nxënës i të atit, i cili mori përsipër përkujdesjen e Akifit.

Megjithë këto dhembje dhe vështirësi Akifi do të arrijë ta kryejë gjimnazin dhe fakultetin e veterinarisë-madje me rezultate të shkëlqyshëm. Me të mbaruar studimet (1893) Akifi fillon veprimtarinë e tij të begatshme arsimore, shkencore dhe letrare.

Punësohet në Ministrinë Bujqësisë dhe në Universitetin e Stambollit duke dhënë ligjerata për letërsinë. Më 1896, Akifi martohet me Ismeten. Bashkëshortët do të kishin 6 fëmijë. Derisa gjendej në shërbim të Ministrisë së Bujqësisë atij iu dha rasti të vizitonte Ballkanin, Anadollin dhe Arabinë.

Gjatë shërbimit në Ballkan, sidomos në viset e Shqipërisë ku shërbeu për dy vite radhazi, shfrytëzonte rastet për të vizituar Pejën ku çmallej me kushërijtë dhe të afërmit e tij. Me një rast, kur po largohej nga Peja, e kishte marrë me vete kushëririn Fazil efendiun për ta shkolluar në Stamboll. Dhe, sot e kësaj dite, në fshatin Shushicë të Pejës jetojnë kushërirët e Akif Mehmetit, ku Adem Beqir Mulaj rrëfen (lindur 1929) hollësisht mbi gjenealogjinë e poetit të madh.


Adem Beqir Mulaj (lindur 1929) kushëri i poetit të madh Mehmet Akif Pejani, fotografuar rishtas në fshatin Shushicë të Pejës.
Megjithëse ishte diplomuar për veterinari, Akifi me devotshmërinë më pasionante i kushtohej studimeve islame, përkthimev dhe thurjes së vargjeve. Përkthen vepra të rëndsishme nga ararbishtja në osmanishte, në mesin e të cilave edhe në Kur’an-in.

Në veprimtarinë e tij letrare, sidomos në poezi, zotërojnë temat islame dhe ngjarjet botërore 1914-1918 si dhe ato çlirimtare 1919-1922.

Më 1920, kur u mbajt Kuvendi i Parë i Madh Popullor i udhëhequr nga komandanti Mustafa Qemal-Ataturku, Akifi zgjedhet përfaqsues i vilajetit të Burdurit. Pastaj, dhjet vite të tëra, nga viti 1926-1936 Akifi ligjëron letërsinë turke në postin e profesorit të Universitetit të Kajros në Egjipt. Në atë kohë, i kapluar nga një sëmundje r papritur, Akifi detyrohet të kthehet në Stamboll, ku edhe vdiq në Stamboll me 26 dhjetor të vitit 1936.

Studiuesit konstatojnë se vjershërimet e Akif Mehmetit i stolis niveli shumë i lartë artistik, mendimi filosofik, stili i rrjedhshëm, i fuqishëm dhe dinamik. Vargjet e tij, të shkruara në gjuhën osmane, janë të gershetuara me shumë arabizma dhe persizma, me ç’rast transkriptimet nga osmanishtja në turqishten moderne me shronja latine u sjellin kokëçarje të mëdha, madje edhe letrarëve dhe përkthyesve më të zhdërvjellët.

Në transkriptimin e veprës së tij SAFAHAT (FYTYRAT) kanë bëshkëpunuar disa shkrimtarët të mirënjohur turq, si Dogrul, Kuntay, Olgun dhe Duzdag. Kjo vepër kapitale, e thurur me mjeshtëri në vargje poetike, ka subjekt ngjarjet e rëndësishme në historinë botërore nga lashtësitë deri në kohën e autorit.

Vepra SAFAHAT e Akif Mehmetit, aq shumë e ribotuar në Turqi, për vlerën e jashtëzakonshme që ka meriton të përkthehet në gjuhën shqipe, aq më shumë kur në të gjendet edhe poema e shkëlqyer kushtuar shqiptarëve dhe Shqipërisë në çastet tragjike të këtij shekulli.

Është pikërisht kjo poemë që shprehu mllefin, zemërimin dhe ngritjen e zërit intelektual dhe atdhetar të Akif Mehmet Pejanit kundër masakrave të bëra dhe gllabërimeve të trojeve shqiptare.

Krijimi i kësaj vepre me motive shqiptare i kushtoi vendin e punës, Akifi dha dorëheqjen nga postet e larta shtetërore për të mbrojtur idealet e tij, për atdheun, Shqipërinë.

* * *

Poema, që ka për subjekt Luftën e Parë Ballkanike, përbëhet nga 96 vargje. Poeti e përfundoi më 6 mars të vitit 1913. Poema fillon me vargjet:



Tre milionë njerëz po vuajnë nga tri koka pa tru.

(…)

Shqipëria po digjet …Kësaj here (djegiet) janë sumë të mëdha.

(…)

Babë, Nëna jote më e dashur, memëdheu i vërtetë,

A të bëhet viktimë e tre horllukëve hajdutë?!

(…)

Kudo që po ndodhem para syve më del një fushë e përgjakur…

A je ti, apo përfytytrimi yt? Kosovë e pa përkrahur!

Ku është shkaku me mijëra herë i pushtimit tënd?

Ku është qëllimi i kalimit të rrugës shkatërruese e “rrufesë” mbi varrin tënd?

(…)

O, rrënjët e palidhura të pavarësisë, ku janë?

Të gjitha shpresat, mendoj, përjetë u shuan.

Ku je “Bashkim” i shkëlqyer, fantazi e lartë e krijuar?

Ty madje me vite të hutoi ajo ëndërr e mallkuar.



Fjala “Bashkim” është dhënë në poemë në gjuhën shqipe me shpjegimin në turqisht. Vallë, a mund të kuptojmë se poeti Akif i drejtohet babait (të vdekur) me zhgënjimin për shpresat e shiptarëve gjatë Lidhjes Shqiptare të Prizrenit (1878-1882) dhe pas shpaljes së Pavarësisë për bashkimin kombëtar- për të cilat, me gjasë babai i kishte rrëfyer me entuziazëm të birirt.

Ndërkaq në vargjet vijuese poeti identifikon horrllukët hajdutë:



Truallin mos e ka mbytur përnjëherë

horizonti i mëngjesit të përgjakur?

Malazezi hajdut, serbi gomar, bullgari gjarpër

Pastaj greku qen, atdheun rreth e përqark e kanë rrethuar



Dhe, në përmbyllje të poemës, poeti shprehet:

Shumica prej jush, u mor vesh, rrugën e gabuar s’po e shihni…

Hajnin, që tani ju shërben si këshilltar, dëbojeni,

Dëgjoni këtë prej meje, që vërtet, jam shqiptar…

Gje tjetër s’mund të them… Ja, atdheu im është i rrënuar!



Janë shumë dëshmi të shkruara e të pashkruara që vërtetojnë atdhedashurinë e flakët të poetit të madh Akif Mehmet Pejanit për kombin shqiptar dhe për Shqipërinë.


Partitura me tekstin e Akif Mehmetit për himnin kombëtar të Turqisë.


Në konkursin për përpilimin e himnit kombëtar turk, shpallur më 1921, fitoi teksti Istiklar Marsi (Marshi i pavarësisë) i thurur nga pena poetike e Akif Mehmet Pejanit, që është në përdorim zyrtar edhe sot:



Mos ki frikë! Nuk shuhet flamuri i kuq që valon në këtë qiell

Pa u fikur oxhaku i fundit që tymos mbi atdheun tim

Ai është ylli i popullit tim, do të shkëlqejë

Ai është imi,imi, vetëm popullit tim

T’u bëfsha kurban! Mos u ngrys moj hënë me naze!

Buzëqeshi popullin tim hero, ç’është kjo forcë dhe kjo madhështi!

Se nuk të falet gjaku që është derdhur për ty

Pavarësia është e drejta e popullit tim që beson në Zot.


Himni i Turqisë i shkruajtur me dorë nga Akif Muhamet Pejani.


Është me interes të meditojmë, mos ishte vallë, përpilimi i tekstit të himnit turk satisfaksion për Akifin pas zhgënjimit të thellë që përjeton me qëndrimin e shqiptarëve në luftërat ballkanike, kur në poemën e tij është shprehur:

Ku është ajo pari e kombit që popujve u shpallte dyluftim?

Nuk pashë në fushëbetejë njeri, madje asnjë njeri…Mjerim!

Flaka e trojeve shqiptare flakërohej në shpirtin e poetit, i cili me oratori vullkanshpërthyese kritikonte politikën xhonturke dhe të disa shteteve europiane ndaj Shqipërisë – në mitingun e rastit të mbajtur pranë xhamisë më të madhe të Stambollit,në Sulejmanie.

Populli turk me respektin më të madh e ka bërë të pavdekshëm kryepoetin e vet Akif dhe veprën e tij. Shumë institucione, sheshe, qendra kulturore, kuarte dhe shkolla janë pagëzuar me emrin e tij. Madje, portreti i Akif Mehmetit gjendet edhe në kartmonedhën e bankës turke me vlerë 100 lira.

Harta sekrete francezo-serbo-ruse: Ja plani për ndarjen e Kosovës

Harta sekrete Francezo-Serbo-Ruse pas fillimit të bobardimit të Nato-s,mbi Serbinë për këtë arsye u vendosen francezët në veri, ndanë Mitovicën në dysh.

Po ashtu disa poli-agjentë shqiptar të Kosovës janë duke punuar për këtë plan së bashku me disa politikanë të Kosovës të zënur peng nga dosjet e UDB-së..,kur këta ishin bashkëpunëtor të sigurimit serb.

Rumunët të çmendur pas Skënderbeut, vlerësimet nga personalitetet e spikatura rumune

Dimitrie Cantemir (1673-1723) ishte një dijetar rumun dhe sundimtar i Moldavisë në fillim të shek. XVIII botoi librin “Historia e Perandorisë Otomane” në 4 vëllime, Paris, 1743.

Në këtë libër ka mjaft referime për qëndrimin heroik të Skënderbeut dhe invazionet e trupave osmane në trojet shqiptare.

Më poshte kemi një pjesë nga libri i Dimitrie Cantemir që lartëson Skënderbeun:
“Iskanderbeg i quajtur Gjergj Kastrioti, i biri i Gjonit, princi i Epirit, luftërat dhe bëmat e të cilit kanë zënë shumë vëllime në shkrimet e të krishterëve…” dhe më tej, duke iu referuar faktit se Murati i dha emrin Skënderbeg, korrespondon me emrin e Aleksandrit, shkruan: “Kam vënë re se ky emër është shumë i rrallë tek turqit”.

Nikolla Jorga (1871-1940) ka qënë deputet, senator, ministër, kryeministër i Rumanis, historian, kritik letrar dhe drejtoi Universitetin e Bukureshtit e të Parisit. Ka shkruar 140 libra dhe rreth 700 artikuj në revistat rumune dhe të huaja.
Zbuloi në Firence dokumentin e parë të gjuhës shqipe “Formulën e Pagëzimit” të shkruar nga këshilltari i Skënderbeut, kryepeshkopi i Durrësit, Pal Engjëlli më 1462.

Botoi më 1915-1916 në disa vëllime në gjuhë të huaj “Shënme dhe ekstrakte në shërbim të historisë së kryqzatave të shek XV” ku përmend luftërat e popullit shqiptar të udhëhequra nga Skënderbeu.

Më 1919 botoi në Bukuresht librin “Breve historie de l’Albanie et du peuple albanias” (Historia e shkurtër e Shqipërisë e popullit shqiptar) dhe “Histori e shteteve të Ballkanit deri më 1924”, Paris, 1925 ku zë një vend të dukshëm historia e Shqipërisë.

Në studim për Skënderbeun dhe Shqipërinë ai shkruan:
“Siç e dini, trupat që goditën Stefanin në Podul Inalt ishin trupa që erdhën nga Shqipëria dhe Solimen Pasha Hadëmbi braktisi për pak komandimin e trupave të atjeshme që të vepronte në luginat e ngushta të Vasuit kundër ushtrive moldaviane.

Skënderbeu kish vdekur kur u bë sulmi kundër Moldavisë, por raca e tij luftonte edhe më tëj përkrah venecianëve për mbrojtjen e territorit të vet.

Gjer në mbarim të këtyre luftërave përpjekjet e njërit popull nën flamurin e papërlyer moldavian, dhe të popullit tjetër… për të mbrojtur Shkodrën përballë zgjerimit të perandorisë otomane në shek. XV, janë paralele”.

Nikolla Jorga në shkurt të vitit 1914 me rastin e hapje së kursit të historisë së Shqipërisë në Institutin e Studimeve për Europën Jug-Lindore në Bukuresht, ai shënon për Skënderbenë: “Të dy popujt (rumunë dhe shqiptarë) kanë për qëllim njohjen reciproke… Njëri pasardhës i popullit të vjetër ilir dhe tjetri atij trak…”

Dimitrie Bolintineanu ishte politikan rumun që arriti deri ministër arsimi. Bëri studm për popullsinë e Shqipërisë dhe e botoi me 1863 pas vizitës që bëri në Shqipëri.

Për Shqipërinë dhe shqiptarët ai tregon se ata banonin në këto troje prej shumë shekujsh para mbretit të madh të rumunëve, Trajanit, dhe se historia e tyre është historia e tokës ku ata banojnë.

Ai shkruan edhe për Skënderbeun i cili u hakmor për vjedhjet dhe plaçkitjet e turqve në territoret e Shqipërisë. Por, ai vazhdon, me vdekjen e kapedanit të madh shqiptarët vuajtën në zgjedhën e turqve.

A.D.Xenopal historian i madh rumun ng fundi i shek. XIX, fillim i shek. XX.

Për rrezikun osman thekson:
“Ruajtja e Evropës mbeti veç nën kujdesin e Lindjes së saj, e cila sulmohej dhe duhej të luftonte për ekzistencën dhe pavarësinë e vet, duke ruajtur njëkohësisht me gjakun e vet qytetërimin perëndimor…

Jo perandoria e Konstandinopolit, e cila megjithëse ra, e mbajti lart flamurin e kësaj lufte, por popujt më energjikë që e rrethonin të cilët siç kemi parë, qenë: bullgarët, serbët, shqiptarët, rumunët etj.

Duke iu referuar faktit se secili prej këtyre popujve ka dhënë kontribut dhe ka pasur udhëheqsin e vet trim. A.D.
Xenopol shkruan: “Pas vdekjes së Korvinit barra e luftrave me turqit bie mbi popujt e tjerë dhe ngrihen të tjerë emra në vargun e herojve të njerzimit dhe të mbrojtësve të qytetrimit.
I pari qe duka i Shqipërisë Gjergj Kastrioti i emëruar Skënderbej, i cili e filloi luftën kundër turqve që në kohën kur jetonte Huniadi.”
Duke folur për sukseset e përsëritura të Skënderbeut kundër turqve, A.D. Xenopol shkruan se pas 1447-ës “turqit duke njohue epërsinë e këtij dushmani, i ofruan herë pas here paqe, të cilën nderi shqiptar e refuzonte, sepse jo gjithmonë i pëlqente”.

Xenopoli përfundon: “Skënderbeu fitoi pavdeksi përgjithnjë ndërmjet princave të Europës”.

Joan Filipesku, shkrimtar rumun. Për Skënderbeun shkruan:
“Ky burrë ka qëndruar me të tillë talent të madh të natyrshëm dhe sipas rregullave të moralit…

Ky princ ka qënë më i bukuri, ka qënë burri më i pashëm dhe shtatlidhur ndër bashkëkohësit e tij dhe natyra nuk i la dhuratat e saj përgjysëm, por i ka dhuruar njëkohësisht dhe figurë trupore dhe një talent të parrëfyer.”

Trepça ishte në fokus të amerikanëve qysh rreth 70 vite më parë

Miniera e Trepçës është vlerësuar nga ana e CIA-s si vendi më i madh i plumbit në Evropë, që vlerësohej se ka rreth 4 milionë ton prej argjendi të pastër.

CIA në atë kohë me kujdes monitoronte pasuritë dhe burimet natyrore që gjendeshin në territorin e ish-Jugosllavisë. Në raportet e tyre, Trepçës i është kushtuar vëmendje e veçantë, transmeton InfoPress.

Dokumenti “RDP82-00457R006300180015-1” i nëntorit të vitit 1950 tregon se amerikanët shumë herët filluan ta studiojnë minierën e Trepçës në Kosovë. Në një raport të gjerë, i cili është bërë dy vjet më vonë nën kodin RDP80-00809A000700060523-3, kapacitetet e Trepçës tashmë ishin detajuar.

Raporti fillon me vërejtjet e përgjithshme mbi gjendjen e minierës dhe madhësinë e saj fizike, por shumë shpejt shkon në përshkrime të hollësishme të objekteve, pajisjeve dhe profilizimin njerëzve të cilët udhëheqnin minierën.

Sipas raportit të CIA-s, të vitit 1950 kapaciteti i minierës së Trepçës ishte 2,300 ton mineral në ditë, ose 59,000 ton në muaj. “Në qoftë se punohej në tri ndërrime nga tetë orë, kapaciteti i prodhimit për një vit do të arrinte 714,000 ton mineral”.

Dokumenti më tej përshkruan në detaje se çfarë pajisje ka në dispozicion miniera, gjendjen dhe mënyrën në të cilën miniera është e lidhur me transportin energjetik- me pjesën tjetër të industrisë.

Nga përshkrimi i detajuar i pajisjeve të Trepçës, duke treguar edhe “kazmat e importuara nga Anglia dhe Gjermania”, është e qartë se agjencitë e inteligjencës amerikane kishin njerëzit e tyre në minierë, si dhe në qendrat e tjera industriale në Kosovë, të cilat janë të përmendura në dokumentet e CIA-s.

Dokumenti i klasifikuar si dokument i një rëndësie të veçantë për sigurinë kombëtare të Shteteve të Bashkuara, qysh në fillim potencon se Trepça ka rezervat më të mëdha të plumbit në Evropë.

Ballist Morina përfundon në Serbi, jepet vendimi përfundimtar i gjykatës

Një lajm i hidhur për të gjithë Shqiptarët.

Gjykata e Dubrovnikut ka vendosur të ekstradojë Ballist Morinën për në Serbi.

Vendimi erdhi pas rishqyrtimit në Shkallën e Parë në Dubrovnik.

Nga ana tjetër, familjarët vënë në dispozicion vendimin e gjykatës.

Ballist Morina, gjate ndeshjes se futbollit ndermjet ekipeve kombetare, Shqiperi-Armeni, 2-1, e vlefshme per eleminatoret e “Euro 2016” ne France, e luajtur ne stadiumin “Elbasan Arena”, ne qytetin e Elbasanit. /r/n/r/nBallist Morina, during the Euro 2016 qualifying round football match between Albania and Armenia, 2-1, at the Elbasan Arena Stadium.

Ismail Morina nuk do të ekstradohet në Serbi, por çështja e tij do të rishqyrtohet nga fillimi në Dubrovnik. Kështu është shprehur avokati i tij në Kroaci.

“Rikthehet nga fillimi çështja e Ismail Ballist Morinës. Do të rishqyrtohet edhe njëherë nga fillimi, ndërkohë që nuk do të ndodhë asnjë ekstradim. Vazhdon beteja ligjore, paralelisht edhe procedura e azilit që ka kërkuar Ismail Morina”, tha Darko Butigan në një intervistë për Top Channel, që do ta ndiqni të plotë në edicionin qendror në 19:30.

Kryeministri maqedonas Zoran Zaev premton kujdes për familjet e të vrarëve maqedonas, por jo edhe për shqiptarët

Kryeministri Zaev si dhe ministri i Brendshëm Oliver Spasovski do të shqyrtojnë kërkesat dhe propozimet e shoqatës së veteranëve të konfliktit të vitit 2001.

Në takimin me kryetarin e shoqatës së veteranëve, Vllado Stojanov, ata kanë biseduar për mbështetjen e shtetit që duhet t’i jap kësaj kategorie, transmeton Konica.al.

Sipas shoqatës, shumë familje të policëve të vrarë më 2001 nuk janë kompensuar për dëmet jomateriale, nevojat shëndetësore si dhe nuk u janë ofruar lehtësirat e tjera.

Vlen të kujtojmë se vite më parë Qeveria e ish-kryeministrit Nikolla Gruevski pati zgjuar reagime të forta pas përpjekjes për të miratuar ligjin për ‘branitellat’, që nënkuptonte dhënien e pensioneve për ish-pjestarët e forcave të armatosura maqedonase që morrën pjesë në luftën kundër kryengritësve shqiptarë në Maqedoni.

Në anën tjetër, edhe veteranët e Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare patën kërkuar të njëjtin status nga shteti, gjë që pati shkaktuar përplasje jo të pakta në Kuvendin e Maqedonisë mes deputetëve shqiptarë dhe maqedonas.

“Nacionalistët e bardhë janë klounë”

Kryestrategu i Shtëpisë së Bardhë Steve Banon, i cili konsiderohet si truri qe qëndron pas axhendës nacionaliste të presidentit Trump, i ka cilësuar nacionalistët e bardhë si një grup klounësh. Gjatë një interviste për gazetën “The American Prospect”, ai u shpreh se mbështet nacionalizmin ekonomik për të luftuar efektet negative të globalizimit, por sipas tij, etno-nacionalistët si ata të Virxhinias janë një grup klounësh që duhet shtypur.

Por kreu i SHBA Donald Trump, akuzohet se nuk e dënon hapur të djathtën ekstreme dhe grupet raciste.

Ai po kritikohet ashpër pasi fajësoi të dyja palët për dhunën në Virxhinia, duke barazuar racistët e nazistët me amerikanët që dolën për t’i kundërshtuar.

Lidhur me këtë, Trump tha se jo të gjithë protestuesit në anën e së djathtës ekstreme ishin neo-nazistët dhe nacionalistë të bardhë, dhe se në mesin e tyre ishin njerëz të mirë, të cilët erdhën në Sharlotsvill për të protestuar kundër planeve të qytetit për të hequr një statujë të gjeneralit të Konfederatës Robert Lee, gjatë Luftës Civile amerikane.

Bannon e kundërshtoi hapur Donald Trump edhe për Korenë e Veriut, duke thënë se ky konflikt nuk mund të zgjidhet ushtarakisht, pavarësisht komenteve agresive të Trump.