Qeveria e Kosovës formohet së shpejti:Arrihet marrëveshja PAN-AKR?

Sapo është arritur një marrëveshje mes koalicionit PDK-AAK-NISMA dhe Aleancës Kosova e Re.


Burimet e "Floripress"-it nga një udhëheqës i lartë i  AAK-së dhe AKR -së , kanë bërë të ditur se para pak çastesh është arritur kjo marrëveshje  dhe se vazhdimi i seancës konstituive të Kuvendit të Republikës  së Kosovës do të mund të mbahet të enjten ose të premten.

Skenderbeu,strategu që sfidojë perandorinë otomane

Shkruan Flori Bruqi

Skënderbeu ose Skënderbej (nga Turqishtja osmanishte: اسکندر بگ İskender Bey; emri i vërtetë: Gjergj Kastrioti Skënderbeu) lindi në vitin 1405 dhe vdiq të vitit 1468. Është Heroi Kombëtar i shqiptarëve, figura më e shquar në historinë e shqiptarëve.

Gjergj Kastrioti ishte djali më i vogël i Gjon Kastriotit dhe i princeshës Vojsava, fëmija i fundit midis 4 djemve dhe 5 vajzave. Mendohet se lindi më 6 maj 1405 në Dibër. U mor peng si nizam pas thyerjes së të atit nga Sulltan Murati më 1421 dhe u dërgua në oborrin e Sulltanit në Adrianopojë. Atje, zgjuarsia dhe shkathtësia e quan Gjergjin në shkollën e sulltanit (içogllanëve) që përgatiste komandantë e nëpunës.

Natyra i kishte dhënë dhunti mendore e fizike. Atje mori emrin Iskënder (اسکندر, Aleksandër). Pas mbarimit të shkollës, Skënderi "(Gjergj Kastrioti)" kreu detyra ushtarake në Ballkan e në Azinë e Vogël, duke u dalluar për trimëri dhe për këtë arsye iu dha titulli bej (بگ) që do të thotë princ ose fisnik pra Skënderbeg do të thotë Aleksandri princ ose fisnik. Ai nuk e harroi vendin e tij të dashur dhe priste me padurim rastin të kthehej në tokën që e lindi. Me vdekjen e të atit, ai shpresonte t'i zinte vendin, por në fakt sulltani e emëroi sanxhakbej jashtë tokave shqiptare.

Skënderbeu nuk hoqi dorë nga ideja për t'u kthyer në Shqipëri në fronin e të atit, deri në vitin 1443 kur ai u nis kundër Janosh Huniadit nën komandën e bejlerbeut të Rumelisë.

Më 3 nëntor 1443 në afërsi të Nishit, u ndeshën dy ushtritë. Ushtria osmane u shpartallua dhe u tërhoq në panik. Skënderbeu filloi të zbatonte planin e kryengritjes, së bashku me 300 kalorës shqiptarë e me të nipin Hamza Kastrioti, u kthye në Dibër, ku populli e priti si çlirimtar. Mori masa për përforcimin e rrugëve nga mund të vinin osmanët, dhe prej andej iu drejtua Krujës. Me një ferman të rremë shtiu në dorë qytetin e garnizonin dhe kështu më 28 nëntor 1443 u shpall rimëkëmbja e principatës së Kastriotëve. Mbi kështjellën e Krujës u ngrit flamuri me shkabën e zezë dykrenare i Kastriotëve.

Kryengritja u përhap shpejt në viset e tjera dhe feudalët e tjerë u ngritën gjithashtu. Gjatë dhjetorit, Shqipëria e Mesme dhe e Veriut u spastruan nga forcat osmane, u çliruan njëra pas tjetrës kështjellat e kësaj zone. Skënderbeu ishte organizatori i Kuvendit të Arbërit, në të cilin u zgjodh si prijës i Lidhjes Shqiptare të Lezhës. Ai u martua me të bijën e Gjergj Arianitit me Donika Arianitin për të forcuar lidhjet e tij me principatat e tjera.

Në janar të vitit 1468 Skënderbeu u sëmur gjatë zhvillimit të një Kuvendi të thirrur nga ai, në të cilin ishin të ftuar të gjithë princat shqiptarë. Vdiq me 17 janar 1468 në Lezhë. I mbuluar me lavdi, ai u varros në Lezhë. Shqiptarët humbën prijësin e lavdishëm që i udhëhoqi për 25 vjet rresht. E shoqja me të birin emigruan, sikurse edhe një pjesë e parisë shqiptare, për në Itali. Rreth përkrenares ekziston ideja se e ka mbajtur për nder të Pirros së Epirit, pasi edhe ai ka mbajtur po të njëjtën përkrenare.

Epoka e Skënderbeut e shekullit XV dhe vetë figura e Gjergj Kastriotit - Skënderbeut ndikoi fuqishëm në jetën shpirtërore të shqiptarëve dhe për rritjen e vetëdijes kombëtare të tyre. Të frymëzuar prej tyre, intelektualë të shquar shqiptarë, i pasqyruan e i përjetuan ato në vepra historike monumentale, në të cilat nisi jetën e vet historiografia shqiptare.



Në kulmin e pergatitjeve të kryqëzatës së vendeve europiane, kundër pushtuesve osmanë, vdiq më 14 Gusht 1464 ne menyre te papritur dhe te mistershme( thuhet qe u helmua), Papa Piu II, frymëzuesi dhe organizatori i saj.Ai ishte papa i 210 i kishes katolike, Shërbeu si papë që nga zgjedhja e tij më 19 gusht 1458 dhe deri më 14 gusht 1464. Paraardhës i tij ishte papa Kalisti III ndërsa pasardhësi papa Pali II

Ai e shpalli fillimin e kryqëzatës, në nëntor 1463 dhe ushtritë kryqëtare po grumbulloheshin në skelat e Italisë, për tu nisur kundër turqve. Po atë vit midis Skënderbeut dhe Venedikut u përfundua Traktati I Miqësisë dhe aleanca në luftë kundër pushtuesve turq. Edhe Venediku me Hungarinë, përfunduan një lidhje ushtarake. Në Shqipëri Skënderbeu u pajtua me Dukagjinët dhe u bënë aleat të ngushtë. Të gjitha këto si dhe nxitje e presionet e ushtruara nga Papa dhe nga Venediku e detyruan Gjergj Kastriotin të prishë marrëveshjen e Paqes me Mehmetin e II në Prill të vitit 1463 dhe të solidarizohet me kryqëzatën, duke kryer një varg aksionesh ushtarake në zotërimet turke. Por shpresa e Skënderbeut për t’a lidhur rezistencën shqiptare, me luftën e popujve europianë, u fashit me vdekjen e Papës, që pruri në dështimin e kryqëzatës. Me dështimin e saj, shqiptarët mbetën përsëri të vetëm përballë furisë turke, barrikadë e vetme, në mbrojtje të civilizimit europian.

Ishte Dhimiter Frângu (dhe jo Dhimiter Frëngu) qe shkroi i pari jetën e Skënderbeut, realisht si u zhvillua, sepse Frângu ishte bashkëshoqërues i gjithë jetës dhe luftërave të Skënderbeut, arkëtar e shoqërues në udhëtimet e Princit Shqiptar, ndrysh nga Marin Barleti ku ka edhe trillime. Shkrimet latinisht të Frângut të vitit 1480, 12 vjet pas vdekjes së Skënderbeut, mjerisht u përvetësuan nga të tjerë, dhe përkthimi dhe botimi i saj italisht u bë më vonë, pas vdekjes së Frângut. Patjetër se vepra e Barletit qe u botua latinisht ne fillim të shek të XVI (1504) kushtuar luftës heroike të arbërve për mbrojtjen e Shkodrës, (rrethimi i Shkodrës) pati jehonë të madhe.

Por vepra që e lartësoi figurën e tij si historian humanist është “Historia e jetës dhe e bëmave të Skënderbeut”, të cilën e botoi italisht në Romë rreth viteve 1508-1510. Kjo vepër voluminoze njohu shumë ribotime në gjuhë e në vende të ndryshme të Evropës. Veprat e M. Barletit u bënë burimi më i rëndësishëm ku patriotët shqiptarë mësonin historinë e epopesë legjendare të shk. XV, kur nuk ishte zbuluar e njohur vepra e Dhimiter Frângut. Periudha e Skënderbeut u përjetësua edhe në vepra të tjera historike nga bashkëkohësit e heroit. Siç e thame një nga bashkëpunëtorët e ngushtë të Skënderbeut, Dhimitër Frângu, shkroi latinisht, në frymën e ideve humaniste të kohës një vepër për jetën e Skënderbeut.

Një vepër tjetër e rëndësishme për të njohur shoqërinë shqiptarë të shek. XV është “Historia dhe gjenealogjia e shtëpisë së Muzakajve”, shkruar në italisht më 1510 nga bashkëluftëtari i Skënderbeut, Gjon Muzaka. Ajo mbeti në dorëshkrim dhe, për vlerën që ka për historinë mesjetare shqiptare, botuesi i saj i shek. të XIX më të drejtë e ka cilësuar atë si një “margaritar”.

Gjergj Kastrioti - Skënderbeu (6 maj 1405- 17 janar 1468) sintetizon një epokë të tërë historike që mori emrin e tij: luftën njëshekullore kundër pushtimit osman (fundi i shek. XIV - fundi i shek. XV). Nën udhëheqjen e tij, lufta e shqiptarëve u ngrit në një shkallë më të lartë e më të organizuar dhe shënoi një kthesë vendimtare në zhvillimin politik të Shqipërisë.

Gjergj Kastrioti - Skënderbeu ishte përfaqësuesi më konsekuent dhe më i shquar i elitës drejtuese shqiptarë që udhëhoqi më vendosmëri frontin e luftës së shqiptarëve kundër pushtuesve osmanë. Ai realizoi të parin bashkim të shqiptarëve, Lidhjen Shqiptare të Lezhës, e cila hapi rrugën e krijimit të shtetit të pavarur shqiptar, themeluesi i të cilit u bë ai vetë. Kujdes të veçantë Skënderbeu i kushtoi ruajtjes së burimeve të brendshme ekonomike, tek të cilat u mbështet lufta. Duke fuqizuar mbrojtjen në brezin kufitar, në lindje e në jug, ai i dha mundësi banorëve të viseve të lira të zhvillonin një veprimtari ekonomike deri diku normale.

Krahas mbrojtjes së vendit, Skënderbeu i kushtoi vëmendje çlirimit të viseve të pushtuara që ndikoi në formimin e mëtejshëm të lidhjeve më banorët e këtyre viseve dhe në forcimin e bashkimin e të gjithë popullit shqiptar. Aftësitë e Skënderbeut si burrë shteti spikatën edhe në marrëdhëniet me vendet e tjera. Duke pasur të qartë së rrezikut osman mund t’i bëhej ballë vetëm më sukses vetëm me forca të bashkuara, Skënderbeu kërkoi pareshtur pjesëmarrjen e vendeve evropiane në luftë kundër armikut të përbashkët.

Në kushtet e pabarazisë së theksuar ndërmjet forcave osmane dhe atyre shqiptare, Skënderbeu përpunoi strategjinë dhe taktikën e tij luftarake, në bazë të së cilës qëndronte mendimi se fitorja nuk mund të varej nga numri i ushtarëve. Ai mbante armikun në alarm të përhershëm, i priste rrugën e fuqizimet dhe, pasi e kishte futur në kurth, e godiste me sulme të fuqishme e të befasishme.
Skënderbeu u shndërrua në simbol të luftës për liri e pavarësi. Ai mbeti një figurë e dashur për shqiptarët edhe pas vdekjes së tij. Kujtimi i tij mbeti gjithnjë i gjallë nëpër këngët, gojëdhënat e tregimet e shumta popullore që i dhanë atij tiparet e një figure legjendare.

Vepra dhe figura e Skënderbeut kishte përmasa dhe rëndësi evropiane. Ai u vlerësua lart nga personalitetet e shquara evropiane të kohës. Këtë e dëshmon edhe fakti së për Skënderbeun është shkruar një literaturë e shumëllojshme, prej qindra vëllimesh, të botuara në shumë gjuhë, dhe në të katër anët e botës. Ndër autorët shqiptarë janë Marin Barleti, Fan Noli,Sami Frashëri, Sabri Godo, Fatos Daci.

Legjenda

Në një rast Ballaban Pasha i dërgoi Skënderbeut një dhuratë: katër kuaj arab së bashku me një pajisje të shkëlqyer për të nderuar Skënderbeut si një komandant, ndërsa Skënderbeu si përgjigje ia kthen me një dhuratë të e përbërë nga një shkop bariu dhe një gunë, duke i dhënë të kuptoj Ballaban pashës se do të kishte qenë më shumë i nderuar të ishte një bari i thjeshtë në fshatin e tij, sesa të tradhtonte vendin e tij.

Për popullin shqiptar Skënderbeu bënte mrekulli me shpatën e tij. Ishte menduar se duheshin tre burra të ngrinin shpatën e tij dhe se ai mund të copëtonte shkëmbinj ose shponte male me të. Në një ngjarje tjetër popullore është thënë gjatë negociatave për paqe se Sulltan Mehmedi i II, që kishte dëgjuar për shpatën e Skënderbeut i kërkoi atë si një nder Skënderbeut. Skënderbeu pranoi dhe dërgoi shpatën e tij si një dhuratë për sulltanin. Njerëzit e Skënderbeut pas dëgjimit të lajmeve ishin të shqetësuar. Ata i dolën Skënderbeut në lidhje me frikën e tyre se ai i dorëzoi shpatën e tij legjendare, por Skënderbeu qeshi dhe u përgjigj se ai i dorëzoi shpatën e tij, por jo krahun e tij.

Gjatë një betejë të furishme kundër turqve që zgjati përtej muzgut, Skënderbeu urdhëroi disa nga ushtarët e tij të gjenin një tufë me dhi, e u lidhën pishtarë të ndezur brirëve të tyre dhe dërgohen në drejtim të rreshtave të ushtarëve turq gjatë natës. Turqit besuan se u sulmuan nga trupa të shumta shqiptare dhe u larguan me mendimin se u mundën që në numër. Për shërbimin e rëndësishëm të marrë nga ana e këtyre kafshëve, heroin ynë vendosi të përvetësojë imazhin e kafshës si emblemë të tijën, në përkrenaren e tij.

Skënderbeu në shtrat të vdekjes së tij urdhëroi djalin e tij për t'i shpëtuar hakmarrjes turke të largoheshin për në Itali, tha se sa më shpejt të zbarkojë në ranishte të gjente një pemë ku të lidhë kalin e tij dhe shpatën e tij, dhe sa herë që të frynte era turqit të dëgjonin shpatën e tij në ajër dhe hingëllimën e kalit të tij dhe nga frika se nuk do t'a ndiqnin.

Me të përhapur lajmin e vdekjes së Skënderbeut, Turqit vendosën të sulmonin forcat shqiptare sa më shpejt që të përfitonin nga morali i ulët që ngjarja kishte prodhuar. Komandantët shqiptar vendosën të përdornin një dredhi të pazakontë: morën nga shtrati i vdekjes trupin e pajetë të kreut të tyre dhe e hypën mbi kalin e tij, nxitur në luftë me të gjithë ushtrinë e tij prapa. Turqit, u ndien të mashtruar me lajmin e rremë rreth vdekjes së tij dhe u tërhoqën.

Skënderbeu mblodhi mjaft reputacion një postum në Evropën Perëndimore në shekujt e 16 dhe 17. Me shumë e Ballkanit nën sundimin otoman dhe me turqit në portat e Vjenës në 1683, asgjë nuk mund të ketë lexues të mahnitur në Perëndim më tepër se një përrallë plot aksion e rezistencës heroike të krishterë për të "një luzmë mysliman".

Libra mbi princin shqiptar filluan të shfaqen në Evropën Perëndimore në fillim të shekullit 16. Një nga më të hershme të këtyre historive që kanë qarkulluar në Evropën Perëndimore në lidhje me veprat heroike e Skënderbeut ishte Historia de Vita et gestis Scanderbegi, Epirotarum Principis (ca Romë. 1508-1510), botoi një katër dekada vetëm pas vdekjes së Skënderbeut. Kjo Historia e jetës dhe veprave të Skënderbeut, Princi i Epirote është shkruar nga historiani shqiptar Scodrensis Marinus Barletit, i njohur në gjuhën shqipe si Marin Barleti, të cilët pas përjetuar pushtimin turk të Shkodrës tij të lindjes nga eksperienca personale, u vendos në Padua ku ai u bë rektor i kishës famullitare të Shën Stefan. Barleti dedikon punën e tij për të Donferrante Kastrioti, (nip i Skënderbeut), dhe të pasardhësve. Libri është botuar së pari në latinisht.

Në shekujt e gjashtëmbëdhjetë dhe të shtatëmbëdhjetë libri Barleti ishte përkthyer në një numër të versioneve të gjuhëve të huaja : në gjuhën gjermane të Johan Pincianus (1533), në italisht nga Pietro Rocca (1554, 1560), në portugalisht nga Francisco D'Andrade (1567), në Polonisht nga Ciprian Bazylik (1569), në frëngjisht nga Jaques De Lavardin, zot feodal Plessis du-Bourrot (frëngjisht: Histoire de Georges Castriot Surnomé Skenderbeu, Roy d'Albanie, 1576), dhe në spanjisht nga Juan Ochoa de la Salde (1582) . Versioni në anglisht ishte një përkthim nga një frëngjisht nga De Lavardin dhe të bëra nga një Zoterinj Zachary Jones. Ajo është botuar në fund të shekullit 16, nën titullin, Historiku i George Castriot, i mbiquajtur Skenderbej, Mbret i Shqipërisë; përmbajnë Actes famshme të tij, Deedes Fisnik e tij e Armës dhe fitoret paharrueshëm kundër Turkes për Besimi i Krishtit.

Gibbon nuk ishte i pari që e vënë re se Barleti është nganjëherë i pasaktë në favor të heroit të tij, për shembull, Barleti pohon se Sulltani i kishte ngordhur nga sëmundja nën muret e Krujës. Portreti i Skenderbeut, ca. Biografia e 1648. Kastrioti 's ishte shkruar edhe nga Franciscus Blancus, një peshkop katolik i lindur në Shqipëri. Libri i tij "Georgius Castriotus, Epirensis vulgo Scanderbegh, Epirotarum Princeps Fortissimus" është botuar në latinisht në vitin 1636.
Voltaire nis kapitullin e tij "Marrja e Konstandinopojës" me frazën : "Sikur Perandoret grek ka vepruar si Skenderbeu, Perandoria e Lindjes ende mund të ketë qenë ruajtur."

Kopertina e "Historia e jetës dhe veprave të Skënderbeut, princit të Epirit

Skënderbeu është protagonist i tri tragjedive 18-shekullit britanik, Skenderbeu William Havard-së, një tragjedi (1733), George Lillo's Hero i krishterë (1735), dhe Skënderbeu Thomas Whincop-së, Ose, Dashuria dhe Liberty (1747). Një numër i poetë dhe kompozitorë gjithashtu kanë tërhequr frymëzim nga karrierën e tij ushtarake. Frëngjisht poeti i shekullit të 16 Ronsard shkroi një poemë rreth tij, ashtu si edhe të shekullit të 19 poeti amerikan Henry Wadsworth Longfellow. Për Gibbon, "John Huniades dhe Skënderbeut... janë të dyja të drejtë për njoftim tonë, që nga profesioni i tyre i Osmane armëve vonuar rrënojat e perandorisë greke."

                                                                Portreti i Skendërbeut

Në 1855, Camille Paganel ka shkruajtur Histoire de Scanderbeg, i frymëzuar nga Krime të Luftës.
Në haxhit e gjatë poetike përrallë Çajld Harold's (1812-1819), që Bajroni filloi të shkruajë, ndërsa në Shqipëri, Skënderbeu dhe populli i tij luftëtar janë përshkruar në kushtet e mëposhtme : "Toka e Shqipërisë ! ku Iskander rose, Theme e rinj, dhe fener i urtë, dhe ai adash e tij, të cilit All-habitur armiqve të zvogëluar nga veprat e tij të emprize kalorësiak : Toka e Shqipërisë ! më lejoni të bëj sytë e minave Në ty, ti infermiere i thyer i papërsëritshëm ushtarak Thënë shkurt ! Kryq zbret, minaret e tua dalin, Dhe shkëlqen zbehtë hënë në lugore, Përmes zabel shumë një selvi brenda ken çdo qytetit. "Canto II, XXXVIII." Ashpra janë fëmijët e Shqipërisë, por ato nuk mungojnë virtytet, ishin ato virtyte më të pjekur . Ku është armiku që ndonjëherë e panë prapa tyre? Kush mund të mundohem ashtu edhe të luftës duroj? tyre amtare fastnesses nuk më të sigurt se ata në kohën e trazuar të dyshimta duhet : zemërimin e tyre si vdekjeprurës ! Miqësia e tyre por i sigurt, Kur Mirënjohjes ose ofertat e tyre rrjedh gjak trimëri palëkundur nxiton mbi where'er shefi i tyre mund të çojë. " Canto II, LXV.George Castriot, i mbiquajtur Skenderbe, Mbret i Shqipërisë.

Ludvig Holberg, një shkrimtar danez dhe filozof, pohoi se Skënderbeu është një nga gjeneralët më të mëdhenjë në histori.[69] Sir William Temple konsiderohet Skënderbeu të jetë një nga të shtatë krerët më të madh pa një kurorë, së bashku me Belisarius, Flavius Aetius, Gjon Huniadi, Gonzalo Fernández de Cordoba, Farnese Aleksandër, dhe William Heshtur.

Barok kompozitorit italian Antonio Vivaldi përbërë një opere me titull Skënderbeu (e parë e interpretuar 1718). Një tjetër opera me titull Skënderbeu ishte i përbërë nga shekulli 18 frëngjisht kompozitorit François Francœur (e parë e interpretuar 1763).



Mbi jetën e Skënderbeut është xhiruar edhe një film me emrin e njëjtë (Velikiy voin Albanii Skanderbeg).

"Sipas legjendes thuhet qe ne kete mulli ka bluar Gjergj Kastrioti “Skenderbeu” me ushtrine e tij ngaqe ushtria osmane i kishte djegur te gjithe mullijte .Ky mulli arriti te shpetoje ngaqe ishte i fshehur mes malesh.

Pasi mbaron se bluari kur Skenderbeu largohet e bekon mullirin me fjalet- sa qofsh, blofsh ! Edhe me nje lot uje ti gur u rrotullofsh!

 

Mulliri Fall gjendet ne jug te fshatit Gallate ne rrethin e Kurbinit. Ai eshte një objekt mjaft interesant i datuar qe ne shekullin e XV. Mulliri Fall, që do të thotë (“mulliri falë-falas”), kishte marre kete emertim sepse ata qe bluanin nuk kishin detyrim per mullirin qofte ne vlere monetare qofte ne vlere natyrore( miser apo grure). Mulliri ka qene prone e Kishes se Shen Prendes ne ate fshat, sikurse del nga dokumentacioni historik, dhe eshte perdorur rregullisht qe nga koha kur ne kete zone kryente luftimet kunder osmaneve Gjergj Kastrioti Skenderbeu. Edhe pse ka qene funksional deri para 30 vitesh, pasi per here te fundit eshte restauruar ne vitin 1974 , moskujdesja dhe mosmirembajtje e kesaj vepre te veçante ne llojin e vet, e ka lene jashte vemendjes se mbrojtjes si monument kulture", shkruan studiuesi Edmond Brozi.

Ndërsa studiuesi dhe gazetari Gjon Keka në shkrimin e tij"Imazhi dhe jeta reale e Gjergj Kastriotit Skënderbeut", në mes tjerash thotë :

"Edhe pse shumë studiues nuk kanë qenë shumë të fokusuar në detajet e jetës së Gjergj Kastriotit Skënderbeut, kjo nuk do të thotë se ata nuk kanë qenë të interesuar, por mbi të gjitha ata e kanë njohur Gjergj Kastriotin si një personalitet të madh, vizionar dhe trim e mbrojtës të civilizimit të përbashkët evropian.


Prandaj, detajet se sa ka qenë i madh, çfarë imazhi apo si ka ngrënë e si është veshur, nuk u kanë interesuar aq shumë autorëve që kanë shkruar për të, se sa vepra dhe gjurmët që ai ka lënë gjatë lidershipit të tij dhe luftës kundër pushtuesit barbar osman.

I vetmi që ka shkruar ka qenë Marin Barleti në veprën e tij me disa detaje, për shkak se ai ishte bashkëkohës, dhe se vetëm bashkëkohësit mund ta dinë se si ishte në tërësi ai personalitet.

Për të parë më mirë imazhin e plotë të këtij personaliteti mbikohor të kombit tonë, do të veçoj këtu fjalët e një nga bashkëkohësit e tij i quajtur Petruzi, nga letra dërguar Senatit Venecian. Këtu janë përzgjedhur disa nga karakteristikat që i nënvizon mbi Gjergj Kastriotin dhe jetën e tij si më poshtë :

“Një hundë butësisht e lakuar si shqiponjë, një fytyrë të bardhë e përzier me pamje të skuqur dhe të shëndetshme, si rezultat i aktiviteteve te tij në diell, ballë të lartë të gjerë, sy të zi në të kaftë dhe mjekër të stilit të heronjve të vjetër me reputacion…

Kastrioti është i madh më tepër se madhësia e zakonshme e njeriut, i fuqishëm, muskuloz… me dhunti dhe fisnikëri që nga lindja e tij…

Ai ka një trup të fuqishëm dhe të pazakontë fizik dhe unë e kam parë disa herë atë në beteja…


I veshur me të gjelbër me një rrip shumë të mirë në mes… pantallona të gjera me shtrese tek këmbët të çorapeve ne të kuqe dhe çizme te verdha janë stolia e tij e zakonshme…

Natën, shpata e tij gjithmonë duhet të qëndrojë tek shtrati.

Në paqe ai shkon shpesh i veshur, në bazë të veshjes kombëtare (artit të veshjes se vendit)…

Ai është jashtëzakonisht i masës në të ngrënë dhe në të pirë… ndërsa, për nga morali ai mund të shërbejë si shembull (model)…

I pastër, i devotshëm, i butë, orator dhe bujar…

Me pak fjalë, bota është shpirti i tij, nga zemra e tij njihet vetë ai.

Ai zotëron një kujtesë të paimagjinueshme, në mënyrë që ai si Pirro, paraardhësi i tij i madh, emrat e pothuajse të të gjithë luftëtarëve të tij i njeh…

I urtë dhe i kujdesshëm në këshillat e tij, ai i shqyrton planet e sukseseve ose dështimeve të tij, por kur ai i dizajnon planet njëherë, ai i ekzekuton ato me vendosmëri dhe shpejtësi si rrufeja.

Përveç gjuhës së tij amtare, ai flet plotësisht turqishten, tatarishten, sklavonishten, latinishten, persishten dhe Velshisten; po ashtu ai e njeh mirë historinë e lashtë greke dhe romake: librat më të preferuar të tij janë jetëshkrimet e Plutarkut dhe komentaret e Cezarit.

Ai përdori historinë e vjetër të Livit dhe përshkrimet(direksionet) e tij duke i nxjerrë ato si rregulla për qeverinë e tij dhe mënyrën e jetës prej tyre…”!,thotë studiuesi Gjon Keka.


Opinionisti i gazetës "Tema" ,Mero Baze në artikullin e tij me titull "Provokatorët realë të Skënderbeut!" shkruan pos tjerash edhe këtë :

"Vjet për Kurban Bajram pati një histeri qysh në mëngjes. E kishin kapur me Skënderbeun. Qysh herët në mëngjes, të njëjtët njerëz që sot kanë vënë kujën për Skënderbeun e “mbuluar”, po krenoheshin që gjunjëzuan myslimanët besimtarë të Tiranës, dhe i “detyruan” t’i faleshin Skënderbeut. E postuan e ripostuan një foto të besimtarëve në gjunjë para kalit të Skënderbeut, ndërkohë që mua nuk më dukej e tillë. Myslimanët falen duke u drejtuar andej nga u thotë feja e tyre, çka koincidon me pozicionin e monumentit të Skënderbeut.


Aq e neveritshme u bë zhurma që “myslimanët ishin gjunjëzuar” para Skënderbeut, që edhe mua që jam ateist dhe kam një bezdi nga këto ritet fetare kolektive nëpër sheshe, filloi të më vijë keq që ua paskan bërë me hile këtyre myslimanëve dhe i kanë “gjunjëzuar”.

Sot në mëngjes që në orën 06:00, ma nxori gjumin një prej këtyre tipave. Kishte pritur se si do t’ua “dhiste” Skënderbeu prapë myslimanëve. Por pa që dhjetë metra para Skënderbeut, tabela elektronike e reklamave pengonte pamjen e Skënderbeut. Në pozicionet e tjera Skënderbeu dukej normalisht, por me rëndësi ka fotua që nuk duket, e që quhet se është “mbuluar” Skënderbeu. Dhe nisi një histeri e re.

Nga Kosova, një miku më shkruan se i kanë vënë burkë, një tjetër thotë i kanë mbuluar dhe koqet kalit. Në fakt, ato duken po të ulesh poshtë, siç falen ata (me një fjalë, i kanë rrujt koqet, siç thotë populli në këtë rast).

Kjo është një histeri e shëmtuar, nga ato provokacionet e ndyra që duan doemos konflikt mes myslimanëve dhe feve të tjera në Shqipëri.

Nuk e vë në dyshim që dikush është kujdesur për skenografinë që edhe Skënderbeu të mos mbulohej, por dhe të mos shikohej nga të gjithë, duke e penguar skena. Ka aty brenda një zell politiko-fetar kundër tij, duke kujtuar natyrisht dhe “triumfalizmin” e vitit të kaluar, të atyre që i “tallën” se ju gjunjëzuan Skënderbeut. Por këta histerikët që bëjnë si “gardistë” të Skënderbeut, janë në fakt autorët e vërtetë të kësaj beteje false.

E donin vitin e kaluar, duke “u tallur” me besimtarët se ua kishte futur Erion Veliaj dhe i kishte vënë të faleshin para Skënderbeut dhe po i provokojnë sivjet kur shpikin sikur kanë mbuluar Skënderbeun.


Më e neveritshme është pastaj që gjithë llumi i shoqërisë, ata që duan të bëhen protagonistë, ata që duan të bëhen “pro-perëndimorë” me Skënderbeun, dhe pro turq në grabitje të vendit, vazhdojnë histerinë.

Ky është një rast i mirë për të hartuar një rregullore të përdorimit të sheshit “Skënderbej” për festa fetare, manifestime politike, apo festa kombëtare, dhe këtu merr fund debati.

Skënderbeu nuk ka nevojë as të “gjunjëzojë” besimtarët myslimanë, as të gjunjëzohet prej tyre. Atij i janë gjunjëzuar gjithë shqiptarët duke e pranuar si simbolin unifikues kombëtar dhe jo si drejtues meshash apo Kurban Bajramesh. Ai është aty për të na kujtuar historinë dhe rrënjët e kombit dhe i ka mbyllur betejat me të gjallët më 1468, gati 550 vjet më parë.

Ndaj figurave të tilla të mëdha, do ketë gjithnjë njerëz që do hedhin gurë, apo njerëz që do t’i ngjiten pas bishtit të kalit, që të duken si ai, por kjo nuk e prek atë.

Ata që gëzojnë dhe vajtojnë, duke përmendur emrin e tij, thjesht kanë axhendën e tyre, ku Skënderbeu është i keqpërdoruri i madh.

Nëse i bën keq dikush Skënderbeut në këto kohë, janë pikërisht këta që e duan Skënderbeun, anti-mysliman, katolik apo ortodoks.

Lëreni të qetë majë kalit dhe altarit të kombit shqiptar, se as ata që ulin kokën poshtë tij, e as ata që duan të rrijnë në krah të tij, si “Skënderbej” të rinj, thjesht e bezdisin. Siç bezdisnin në të gjallë mizat kalin e tij, kur i hynin nga poshtë",shkruan Mero Baze.

AKADEMIK PROF.DR.SKENDËR KODRA TELEGRAM NGUSHËLLIMI PAS NDARJES NGA JETA TË DR.BAJRAM REXHEPIT

Kryetari i Akademisë së Shkencave dhe Arteve Shqiptaro-Amerikane , Akademik Prof.Dr.Skendër Koda, me Stafin e Akademisë, ka ngushëlluar sot Familjen e ish premierit të parë të Kosovës
dr.Bajram Rexhepit , pas ndarjes nga jeta .

Në telegram, Akademik Prof.Dr. Skendër Kodra ka shprehur ngushëllimet më të sinqerta në emër të Akademië dhe Akademikëve Shqiptaro-Amerikan për Familjen Rexhepi.

Në telegramin e Kryetarit të Akademisë së Shkencave Shqiptaro-Amerikane thuhet:

E nderuara Familje Rexhepi,

Ne emër të Akademisë së Shkencave dhe Artëve Shqiptaro-Amerikane dhe në emrin tim personal, Ju shpreh ngushëllimet më të sinqerta për ndarjen nga jeta të ikonës së luftës dhe paqës , Dr.Bajram Rexhepi.

Dr.Bajram Rexhepi  ka lënë gjurmë të pashlyeshme në politikën kosovare .

Të gjithë Akademikët Shqiptaro-Amerikan bashkëndjejnë me Ju dhimbjen e madhe në këto momente të vështira.

Ngushëllime!

Akademik Profesor Dr.Skënder Kodra

AKR-ja lëvizë drejt zgjidhjes së nyjës politike

Të enjten është përpjekja tjetër e parlamentit të Kosovës, për të votuar kryeparlamentarin. Prej kohësh koalicioni PAN ka bojkotuar pjesëmarrjen në kuvend, ndërsa tani beson se ka gjetur numrat për të krijuar qeverinë, shkruan “Der Standard”. Për këtë mendohet se do ndihmojë biznesmeni milioner me pasaportë zvicerane, Behgjet Pacolli. Ai pritet të marrë drejtimin e një “superministrie”, ndërsa kryeministër do zgjidhet Ramush Haradinaj, ndikimi i të cilit shtrihet kryesisht në rrafshin e Dukagjinit.

Haradinaj në vitet e kaluara ka qenë në frontin opozitar, ndërsa me koalicionin e fundit ai kërkon përfundimisht vijimin e tij në skenën politike.

Bllokada e formimit të institucioneve të Kosovës, e cila ka nisur që nga data 3 gusht, me seancën e papërfunduar konstituive e Kuvendit të Kosovës, mund të shkojë drejt fundit, paralajmërojnë zyrtarët e Aleancës Kosova e Re, subjekt ky politik brenda koalicionit parazgjedhor me Lidhjen Demokratike të Kosovës dhe Alternativën.

Lideri i Aleancës Kosova e Re, Behgjet Pacolli, ditë më parë pati thënë se një Qeveri gjithëpërfshirëse do të ishte zgjidhje për zhbllokimin e nyjës politike për formimin e institucioneve.

Fatmir Matoshi, kryetar i Komisionit Zgjedhor në Aleancën Kosova e Re, duke folur për Radion Evropa e Lirë, ka theksuar se në rast se subjektet politike parlamentare, përfshirë edhe partnerët me të cilët është në koalicion AKR-ja, vazhdojnë të ngecin në gjetjen e një zgjidhjeje për zhbllokimin e situatës, atëherë mundësitë e zgjidhjes do të kërkohen edhe jashtë koalicionit me Lidhjen Demokratike të Kosovës dhe Alternativën, që nënkupton me koalicionin e Partisë Demokratike të Kosovës, Aleancën për Ardhmërinë e Kosovës dhe Nismën për Kosovën,i njohur si koalicioni PAN.

“Mendoj se të gjitha rrugët, të gjitha mundësitë janë të hapura. Ne jemi tash para një sfide. Ne do të themelojmë institucionet, ose siç duket, do të shkojmë në zgjedhje të reja, të cilat nuk janë të mirëpritura as për faktorin ndërkombëtar e as për qytetarët e Republikës së Kosovës. Sinqerisht, nuk do të dëshironim që as LDK-ja e as Alternativa ose Lëvizja Vetëvendosje apo PAN-i, të ngulin këmbë tash dhe të qëndrojnë në pozicionet që i kanë, pra, mosbërjen e asnjë lëvizjeje për shkak të interesave të tyre partiake”.

Kuvendi i Aleancës Kosova e Re, të dielën, ka autorizuar liderin e kësaj partie, Pacollin, që bashkë me deputetët e zgjedhur dhe kryesinë e ngushtë, të shohë mundësi të gjetjes së daljes nga kriza dhe të shohë mundësi të tjera alternative jashtë koalicionit me LDK-në dhe Alternativën.

Driton Selmanaj, deputet i Kuvendit të Kosovës nga Lidhja Demokratike e Kosovës, thotë për Radion Evropa e Lirë se ende ekziston një marrëveshje e vlefshme parazgjedhore ndërmjet LDK-së, AKR-së dhe Alternativës, por tashmë është krijuar një situatë e re.

“Tash është një rrethanë e re, është një ngjarje e re që ka ndodhur brenda AKR-së. Në fakt, mbetet të shihet sesi do të materializohet në ditët në vijim. Por, përderisa nuk ka asgjë konkrete, ne akoma vazhdojmë t’i besojmë një marrëveshjeje, të cilën e kemi ndërtuar dhe uroj që ajo të respektohet nga të gjitha palët, deri në një situatë tjetër”.

Por, Matoshi thotë se e gjithë situata pritet të sqarohet brenda pak ditësh.

“Mendojmë që në këtë moment është më i rëndësishëm procesi dhe është më e rëndësishme Kosova, sesa interesi i një subjekti politik. Tashmë jemi shumë vonë. Unë besoj që kjo javë do të duhej të sqaronte gjithçka. Kemi mbetur shumë vonë, ne po hyjmë në shtator, ende pa institucione”, thekson Matoshi.

Në anën tjetër, Selmanaj thotë se kriza politike është shqetësim i të gjitha subjekteve politike.

“Për të dalë nga kjo krizë politike, të shkaktuar nga koalicioni i PDK-së, ne duhet të kemi një pajtim që do të dalë si rezultat i bisedimeve të brendshme që mund t’i kemi ne si koalicion, përfshirë këtu edhe Lëvizjen Vetëvendosje, në mënyrë që vendi të marrë drejtim tjetër, të kemi institucione dhe më pas të fillojmë me kryerjen e obligimeve kushtetuese”.

Kohë më parë, lideri i AKR-së, Bengjet Pacolli, ka pasur një takim me kandidatin për kryeministër nga koalicioni PAN, Ramush Haradinaj. Matoshi, ka thënë se pas këtij takimi, Pacolli nuk ka pasur ndonjë takim tjetër me Haradinajn dhe nuk ka pasur asnjë marrëveshje konkrete.

Kush e montoi ‘Rastin e Kumanovës’?!

NGA NAILE EJUPI

Kryetari i Partisë Demokratike Shqiptare (PDSH), Menduh Thaçi, ka thënë se kur do të bëhet zëvendëskryeministër i vendit, do ta zbardhë “Rastin e Kumanovës”, në të cilën vdiqën dhjetëra shqiptarë nga Kosova në luftime me policinë e Maqedonisë.

“Unë nuk kam instrumente në dorë, por që në ditën e parë do të jem i interesuar që si zëvendëskryeministër ta zbardhë tërësisht këtë situatë”, ka deklaruar Thaçi.

Ai ka shtuar se kjo situatë ishte montuar nga qeveria aktuale e VMRO-DPMNE-së dhe BDI-së.

Ndërsa analistët, thonë se ndoshta mund të zbardhet “Rasti i Kumanovës”, nëse Menduh Thaçi bëhet zëvendëskryeministër dhe ekzistojnë mundësitë që rasti të jetë montuar nga qeveria paraprake, kjo për ta larguar vëmendjen nga incizimet e publikuara në atë kohë nga ana e  Zoran Zaev.

Sipas analistit Fejzi Hajdari, secila parti që do të vjen në pushtet pas zgjedhjeve, përveç partisë aktuale VMRO- BDI, do mund ta zbardhë rastin.

“Mendoj se secila parti që do të jetë në pushtet pas zgjedhjeve të 11 dhjetorit, përjashto partitë aktuale qeverisëse VMRO-BDI, shumë shpejt dhe lehtë, do të mund ta zbardhë rastin e Kumanovës – Lagjja e Trimave. Mjafton që partitë që do të jenë në pushtet pas 11 dhjetorit (pra ditën e votimeve për zgjedhjet parlamentare), të bashkëpunojnë me seriozisht me Prokurorinë Speciale Publike, në kontekst të zbardhjes së rastit të Kumanovës”, shprehet Hajdari për gazetën Bota sot.

Sipas tij, partnerët aktualë të koalicionit qeverisës, VMRO-BDI kanë bërë pengesa publike, por edhe të fshehura ndaj Prokurorisë Speciale për ta larguar vëmendjen e opinionit nga incizimet që kishin filluar të publikohen.

Ai thotë se këto pengesa bëjnë që dyshimet kryesore të bien mbi ata dhe mund që ata ta kenë inskenuar rastin e Kumanovës.

“Një gjë të tillë nuk po e bëjnë partnerët aktualë të koalicionit qeverisës, VMRO-ja dhe BDI-ja, të cilët në çdo mënyrë po bëjnë obstruksione (pengesa) publike dhe tinëzare, ndaj Prokurorisë speciale, e cila nuk është nën kontrollin dhe ndikimin e qeverisë. Kjo tregon se ndoshta janë shumë të bazuara dyshimet, që VMRO dhe BDI bashkërisht ta kenë inskenuar rastin e Kumanovës, për të tërhequr vëmendjen e opinionit nga incizimet që filluan të publikohen në atë kohë nga ana e liderit të opozitës maqedonase Zoran Zaev, e që nxirrnin shumë mega-afera dhe skandale, që kishin të bëjnë me krimin dhe keqpërdorimet gjigande të njerëzve të parë të qeverisë respektivisht të partive BDI dhe VMRO-DPMNE”, përfundoi Hajdari.

Ndërsa analisti, Xhenis Sulimani, në një prononcim për gazetën Bota sot, ka thënë se çdo premtim i bërë para fushatës zgjedhore duhet të merret me rezerva, por edhe nuk mund të thuhet kategorisht se Menduh Thaçi nuk do ta kishte bërë një gjë të tillë.

“Çdo premtim që jepet tash gjatë fushatës zgjedhore në Maqedoni duhet të merret me rezerva. Por edhe nuk mundemi të themi kategorikisht se nuk do ta kishte bërë një gjë të tillë, derisa nuk është pjese e ekzekutivit. Rasti “Kumanova” është rast specifik, që nga disa përgjime që u publikuan pamë se shumë anë janë të kyçura, … mandej në përgjime dëgjuam edhe zëra të agjentëve-pjesë të shërbimeve sekrete maqedonase dhe kjo edhe më shumë e komplikon rastin kur kihet parasysh se Drejtoria e Sigurimit dhe kundërzbulimit në Maqedoni është tejet e mbyllur, madje e njëjta ka qenë e mbyllur edhe karshi deputetëve dhe përgjegjësisë që duhet ta jep para Kuvendit”, shprehet Sulimani.

Sipas Sulimanit vetëm ekspertët e huaj mund të zbardhin rastin në fjalë.

Ai nuk dëshiron të paragjykojë se kush mund të përfshihet në atë rast.

“Pasur parasysh gjithë turbulencat politike në Maqedoni mendoj se vetëm ekspertë të huaj mund të zbardhin rastin në fjalë, jo për shkak natyrës së rastit, por për shkak emrave të ndryshëm që përmenden si të implikuar në raste, si në mënyrë të drejtpërdrejt ashtu edhe në mënyrë indirekte. Kërkesa e te akuzuarve që politikanë aktualë, pjesë të pushtetit duhet të dëshmojnë për rastin “Kumanova” flet shumë. Nuk kisha dashur ta paragjykoj se kush mund të jetë i përfshirë. Po presim që në seancë gjyqësore të vijnë në rend dëgjimi I dëshmitarëve politikanë” theksoi Sulimani.

Kurse, analisti Zudi Xhelili i ka thënë se në ngjarjet e Kumanovës janë përfshirë struktura nga shërbimet sekrete të Maqedonisë.

Ai thotë, se ka mundësi që Menduh Thaçi të ketë dijeni, mirëpo nuk dihet nëse do të zbulohet apo thjesht është premtim parazgjedhor.

“Në ngjarjet e Kumanovës janë të përfshira struktura nga shërbimet sekrete të Maqedonisë. Meqenëse afera përgjimit zbuloi bashkëpunimin e krerëve të partive shqiptare me këto shërbime dhe sidomos miqësinë e tyre me kryeshefin e këtij shërbimi Sashko Mialkov, atëherë ka gjasa që të kenë djeni për komplote të tilla. Nuk di sa do të zbulojnë dhe sa do ta tradhtojnë mikun e tyre. Unë dyshoj në premtimet e tilla, janë vetëm premtime për të tërheq vëmendjen dhe ndoshta edhe ndonjë votë. Këtë dyshim dhe mosbesim e ndajnë shumica e popullit shqiptar në Mk”, shprehet Xhelili.

Sipas Xhelilit, në “Rastin Kumanova”, mund të jenë të përfshirë politikanët e dy shteteve, pra nga Kosova dhe Maqedonia.

“Ashtu si flitet janë të përfshirë politikanët të lartë nga dy palët. Nuk dua të përmendi emra por disa emra me qarkullojnë në rrjetet sociale. Të përfshirë mund të jenë politik-bërësit nga dy shtetet si nga Kosova ashtu edhe nga Maqedonia. Procesi gjyqësor është në rrjedhojë dhe me kohë do të zbardhet në tersi” shprehet Xhelili.

Ai thotë se ka gjasa që i gjithë rasti të jetë montuar nga qeveria e mëhershme.

“Ka gjasa të jetë e montuar nga qeveria e mëparshme. Për të tërheq vëmendjen e opinionit të brendshëm dhe atij ndërkombëtar se shqiptarët janë problemi i Ballkanit. Nikolla Gruevski u gjend në pozitë të vështirë pas publikimit të përgjimeve. U zbuluan afera të rënda tronditëse dhe ai duhej të kapet nga protestuesit dhe të nxirrej para drejtësisë. Për t’u shmangur kësaj situate ai dhe shërbimet serbe inskenuan rastin e Kumanovës. Pjesëmarrësit shqiptarë treguan mos aftësinë për të penguar raste të tilla, apo ndoshta i shërbejnë dikujt në Kosovë”.

Ndërsa gazetari, Hamdi Nuhiju, thotë se deklarata e Menduh Thaçit është në korniza të luftës për mbijetesë në skenën politike.

Ai thotë se Thaçi mund të zbardhë vetëm rastin e Brodecit, Kondovës dhe trazirave të brendshme në Bashkësinë Fetare Islame të Republikës së Maqedonisë.

“Menduh Thaçin dhe politikanët tjerë shqiptarë është duke i pritur një betejë e rëndë politike tash në këto zgjedhje të parakohshme parlamentare. Ai nuk e ka të sigurt kësaj here mbijetesën politike në skenën politike shqiptare të Maqedonisë për shkak të shpërndarjes së trupit votues shqiptarë në shumë subjekte politike duke përfshirë edhe LSDM-në opozitare e cila në këto zgjedhje me ofertë iu është drejtuar edhe elektoratit shqiptar, jo vetëm atij maqedonas. Deklarata e tij është në korniza të luftës për mbijetesë në skenën politike, gjë që e ka bërë vazhdimisht gati se në të gjitha ciklet zgjedhore në Republikën e Maqedonisë. Thaçi mundet të zbardh vetëm rastin e Brodecit, Kondovës dhe trazirave të brendshme në Bashkësinë Fetare Islame të Republikës së Maqedonisë”, është shprehur Nuhiju për gazetën Bota sot.

Sipas Nuhijut, vetëm hetimet që do të bëhen nga Prokuroria Speciale Publike mund ta zbardhë “Rastin e Kumanovës”.

“Kjo gjë do të zbardhet me siguri nga hetimet e Prokurorisë Speciale Publike, si edhe rasti i fundit në Kumanovë”, pohon Nuhiju.

Në “Rastin e Kumanovës” ishin të përshirë një grup nga Kosova, që gjatë 9 dhe 10 majit të vitit të kaluar, në Lagjen e Trimave në Kumanovë, u përleshën me forcat e policisë së Maqedonisë. Përleshjet përfunduan me vrasjen e 8 policëve dhe 10 pjesëtarëve të grupit të armatosur

Ah, sikur të ishte vetëm Edi Rama kundër Ribashkimit të Shqipërisë me Kosovën!

SHKRUAN: AKADEMIK  PROF.DR.MEHDI HYSENI

Me gjithë rezervat dhe me "xhelozinë" tonë, Edi Ramës dhe Aleksandar Vuçiqit, me fat u qoftë miqësia, por, pa Kosovën dhe pa Shqipërinë Etnike, sepse Vuçiqi e Rama "kanë bërë shumë për normalizimin e marrëdhënieve" të Serbisë me Kosovën, Vuçiqi me Serbinë e inicioi dialogun Beograd-Prishtinë për revidimin e statusit të pavarësisë së Kosovës, kurse Edi Rama, Sali Berisha dhe Ilir Meta e mbështetën dhe, ende po mbështesin pa asnjë rezervë. -Ja, këto janë "meritat" dhe "kontributi historik" i diplomacisë miqësore të Shqipërisë dhe të Serbisë për "zgjidhjen" e konfliktit shekullor mes Kosovës dhe Serbisë.

Nuk ka merita reciproke Tiranë-Beograd

(Rama-Vuçiq), pa njohjen e pavarësisë së plotë të Kosovës nga ana Serbisë! Vërtet, i dhembshëm, absurd dhe i papranueshëm është prononcimi i kryeministrit të qeverisë së Shqipërisë, Edi Rama kundër ribashkimit të Kosovës me Shqipërinë. Ndërkaq, sa u përket "meritave" të tij të normalizimit të marrëdhënieve politike, ekonomike, tregtare, kulturore dhe biznesore të Shqipërisë me Serbinë e Aleksandar Vuçiqit (president aktual), ajo është çështje e tij personale, le ta ketë mik të shpirtit dhe të zemrës Vuçiqin, pse jo, me fat u qoftë miqësia, por, ama nuk ka përzierje të gishtave në çështje të brendshme të Kosovës, sepse kemi Amerikën e presidentit Donald Trump. Vetëm politika dhe diplomacia e Uashingtonit ka të drejtë legale, që të ndërhyjë në çështje të brendshme dhe të jashtme të Kosovës, askush tjetër, as Serbia, as Shqipëria londineze (1913), sepse Amerika së bashku me NATO-n dhe me UÇK-në e ka çliruar, shpëtuar dhe pavarësuar Republikën e Kosovës nga Serbia kolonialiste dhe gjenocidale.- JO Shqipëria, as Kina, as Rusia, as Greqia dhe as Turqia. Kjo është historia e Kosovës (24 mars 1999- 2017) së sotme. Edi Rama nuk e do ribashkimin me Kosovën, sepse i frikësohet tundjes së kolltukut dhe prishjes së miqësisë shekullore me Serbinë e mikut të tij, Vuçiq (1912-2017)! Një proverb popullor thotë: "Nga shkon rrota e parë, shkon edhe e mbrama". Prandaj, nuk është ndonjë novus, pse kryeministrit të qeverisë aktuale të Republikës së Shqipërisë, "i dhimbset Vuçiqi", pse ka dhënë një propozim, që të debatojë me të gjithë përfaqësuesit legjitimë të spektrit politik serb në Beograd, kinse për të gjetur zgjidhjen përfundimtare të çështjes së Kosovës, e në anën tjetër, nuk i dhimbset dhe, as nuk ndien keqardhje për deklaratën e tij kundër RIBASHKIMIT TË SHQIPËRISË ME KOSOVËN!? As Edi Rama, as Ilir Meta, dhe askush nuk ka të drejtë të përzihet në çështje të brendshme të Kosovës, përpos Amerikës së Donald Trumpit me partnerët e Evropës Perëndimore, që e çliruan dhe e shpëtuan Kosovën nga terrori dhe gjenocidi i Serbisë së Slobodan Milosheviqit (1989-1999)! Jo vetëm kryeministri Rama, por asnjë lider politik shqiptar qoftë në pushtet a në opozitë, nuk ka pse të gëzohet ose shqetësohet nga një propozim i tillë i presidentit Aleksandar Vuçiq, sepse çështja e Kosovës, që nga pavarësimi i saj (17 shkurt 2008) është zgjidhur njëherë e përgjithmonë. Në këtë pikëvështrim, nuk mund të ketë kurrfarë "dialogu urgjent" e as jo urgjent me qeverinë e as me presidentin e Serbisë, pavarësisht nga miqësia e tij me kryeministrin e qevrisë së Shqipërisë, Edi Rama. Këtë, duhet ta mbajë parasysh, edhe Edi Rama, edhe Ilir Meta, që të mos përzihen POST FESTUM kinse për "zgjidhjen e statusit" të Kosovës, sepse ai është zgjidhur më 17 shkurt 2008 nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe nga aleatët e saja evropianë perëndimorë, pa kurrfarë pjesëmarrjeje dhe pa kurrfarë ndërhyrjeje të politikës dhe të diplomacisë zyrtare shtetërore të Republikës së Shqipërisë.

Historikisht (1912-2017) mungon dëshira e politikës dhe e diplomacisë së Shqipërisë për ribashkim me Kosovën

Shikuar në retrospektivën historike të Shqipërisë, si gjatë kohës së sundimit të Ahmet Zogut, të Enver Hoxhës, ashtu edhe në kohën më të re të Sali Berishës, të Fatos Nanos…, si dhe të Edi Ramës e të Ilir Metës, nuk ekziston asnjë dokument historik, politik ose diplomatik, i publikuar dhe i formalizuar zyrtarisht i asnjë qeverie shqiptare (qoftë mbretërore monarkike, komuniste socialiste, qoftë demokratike (1990-2017), që Shqipëria ta ketë kërkuar ribashkimin e Kosovës me të qoftë nga ana e shteteve të mëdha të Evropës, nga Amerika, ose nga Organizata e Kombeve të Bashkuara (1955- 2017).- Domethënë për 62 vjet rresht, Shqipëria asnjëherë nuk ka shtruar kërkesë zyrtare (as me shkrim e as verbale) për zgjidhjen e problemit kolonial të Kosovës në kuadrin e Asamblesë së Përgjithshme ose të Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara! Përjashtim i një politike dhe diplomacie të tillë të gabuar, ishte Lidhja Shqiptare e Prizrenit (1878) dhe Qeveria e Përkohshme e Vlorës (28 Nëntor 1912), të cilat në Platformën e tyre kombëtare, politike dhe shtetërore kishin autonominë, pavarësinë dhe ribashkimin e gjithë kombit shqiptar dhe të të gjitha territoret (katër vilajetet) e SHQIPËRISË ETNIKE. Mirëpo, për fat të keq, këtë rrugë të ndritshme dhe të domosdoshme të Lëvizjes së Abdyl Frashërit dhe të Rilindjes Kombëtare Shqiptare, si dhe të Ismail Qemalit në krye të Qeverisë së Shqipërisë Etnike, pasardhësit e tyre në pushtetin e Shqipërisë londineze (1913)nuk e ndoqën as në kuptimin historikt, as politik, as juridik e as në atë diplomatik. Një politikë e tillë fataliste antiribashkim bëri që shqiptarët e copë- tuar dhe të kolonizuar, praktikisht, të "pajtoheshin" me vendimet e padrejta të Konferencës së Ambasadorëve të Londrës (1912-1913), sepse asnjëra nga qeveritë shqiptare nuk u doli në ndihmë, që të mbështeteshin kërkesat e tyre të drejta dhe të ligjshme, që të ribashkoheshin me nënë Shqipërinë. Kështu që, si rrjedhim i një politike të tillë të gabuar, gjysma e Shqipërisë Etnike dhe gjysma e kombit shqiptar (mbi 50%) mbetën nën zgjedhën kolonialiste shekullore të Serbisë, të Greqisë, të Malit të Zi dhe të Maqedonisë (1878- 2017). Edi Rama, eja, mos vono në Shtëpinë e Bardhë në Uashington te Donald Trump, mos hy në "këpucë" të mikut Vuçiq në Beograd, sepse atë Kosova nuk e ka kurrfarë miku, por AMERIKËN SHPËTIMTARE. Mirëpo, si duket kot "po rrahim ujë në havan" me këto lutjet tona të përshpirtshme, që Kosova të ribashkohet me Shqipërinë, sepse siç duket, as kryeministri i sotëm i qeverisë së Republikës së Shqipërisë, Edi Rama nuk është përjashtim i këngës së vjetër politike shekullore antiribashkim, edhe pse POPULLI gjithmonë e ka dashur, dhe e do ribashkimin (këtë para disa vitesh e ka pasqyruar edhe një anketë e GALLUP-it, sipas së cilës mbi 60% të shqiptarëve të Shqipërisë dhe të Kosovës, janë deklaruar për ribashkimin e Shqipërisë me Kosovën). Mirëpo, asnjë politikë dhe asnjë diplomaci zyrtare e Shqipërisë (1920-2017) nuk është angazhuar, që të bëhet një ribashkim i tillë kuptimplotë dhe shumëdomethënës për ekzistencën, për zhvillimin dhe për përparimin e gjithanshëm të kombit shqiptar dhe të Shqipërisë Etnike. Edi Rama, mos u fut si "macja në thes" në këpucët e Vuçiqit, por formalizoje kërkesën zyrtare të Qeverisë së Shqipërisë, fut në xhep, e, eja në Uashington, lute "prej tokës në qiell" presidentin e nderuar të Amerikës, Donald Trump, që të japë dritën e gjelbër për Ribashkimin e Shqipërisë me Kosovën. Kjo, do të duhej të ishte detyra prioritare e qeverisë sate, jo të "shitësh kopalla" simuluese politike dhe diplomatike antikombëtare, se gjoja " e respekton shumë iniciativën e Aleksandar Vuçiqit që të thërrasë për dialog të brendshëm për Kosovën dhe në këtë formë të ballafaqohet direkt dhe në mënyrë jotradicionale me të kaluarën". Natyrisht, nëse e shohim se horizonti i integrimeve evropiane do të mbyllej për rajonin tonë, atëherë nuk është kurrfarë shkence të parashihet se fantazmat e së kaluarës do të ringjallen. A është e qartë?

(Kosova Sot)

Ku ishin e ku janë shokët e komandatit legjendar Adem Jashari?

Shkruan: Reshat Sahitaj

T ë shkruash për figurën e komandantit legjendar Adem Jashari dhe rezistencën si dhe sakrificën e kësaj familjeje është një barrë dhe përgjegjësi kombëtare, mirëpo në Kosovë kemi krijues si Veton Surroi, i cili në një vepër të tij figurën e Adem Jasharit dhe tragjedinë e kësaj familjeje e deformon dhe e minimizon këtë rezistencë historike, është një degradim që i bëhet jo vetëm kësaj familjeje, por edhe tërë luftëtarëve të lirisë.

Partia e Adem Jasharit ishte Kosova e jo LPK-ja , e as LDK-ja

Në këtë shkrim nuk do ta trajtoj figurën e Adem Jasharit, sepse objektivi im është të analizoj qëndrimin e bashkëluftëtarëve dhe "bashkëluftëtarëve" në momentet më kritike të jetës së kësaj familjeje, e cila vlerësohet nga të gjitha forcat politike e tentohet të përvetësohet nga disa bashkëluftëtarë të denjë e të padenjë. LDK-ja përmes disa analistëve dhe specialistëve të luftës përpiqen ta përvetësojnë duke shkruar se Adem Jasharin ishte ushtar i Ibrahim Rugovës. PDK-ja po ashtu përmes rrethit të ngushtë të Adem e Hamëz Jasharit tentojnë ta përvetësojnë. Mirëpo, sipas të gjitha dokumenteve ekzistuese Hamëz Jashari ishte anëtar i Partisë Republikane, kryetar i se cilës ishte Feti Grapci. Anëtarësimi në Partinë Republikane tregon qartë se Adem Jashari dhe Hamëz Jashari ishin pro-amerikanë dhe të gjitha shpresat për çlirimin e Kosovës i kishin në ndihmën e Amerikës e jo në ngritjen e dy gishtave, e as të grushtit siç vepronin disa komisarë politikë të nxitur nga shefat e partive. Adem Jashari nuk e ngriti as grushtin, e as dy gishtat, sepse luftonte për Kosovën, e jo për shefat e partive politike.

Ringjallja e Adem Jasharit

Dibran Fylli

Menjëherë pas tragjedisë që forcat serbe shkaktuan mbi familjen Jashari, ku u vranë e u masakruan edhe fëmijë, grupi i dramës i përbërë nga: Dibran Fylli, Ramadan Kaçkini , Latif Zariqi… aktorë e luftëtarë e ngritën pjesën teatrale "Ai është gjallë". Regjinë e kësaj shfaqjeje e kishte bërë Dibran Fylli, e cila u dha për herë të parë para publikut në Prekaz më 6 mars 1999, ku morën pjesë ushtarë dhe një pjesë e popullsisë civile si dhe faktorë të luftës, si: Jakup Krasniqi, Ilaz Kodra, Fadil Kodra etj. Kjo dramë, pavarësisht se ishte përgatitur në flakën e luftës gjatë ofensivave të shumta serbe, në kushte shumë të vështira, e bëri efektin dhe e përçoi mesazhin patriotik të qëndresës dhe rezistencës ndër luftëtarët dhe popullatën që përballej më luftën.




"Ai është gjallë " është e vetmja dramë e shkruar dhe e realizuar, e cila i dedikohet figurës së ndritur të Adem Jasharit dhe të vrarëve të tjerë gjatë asaj dite të kobshme. Kurrë më askush, përveç Milaim Zekës që e punoi një dokumentar, i cili është i vetmi film mbi Adem Jasharin deri më sot. Akademitë përkujtimore e ceremoni të tjera nuk e kanë forcën e ringjalljeve të figurave dhe ngjarjeve të rëndësishme kombëtare sa e kanë librat dhe filmat artistikë, apo dokumentarë. Trajtimi i kësaj figure në poezi, po ashtu u realizua vetëm nga disa krijues, si: Musa Jupolli, Agim Vinca dhe Riza Graiçevci, Prend Buzhala, e ndonjë tjetër. Masakra në familjen Jashari të Prekazit dhe figura e Adem Jasharit nuk u vlerësuan nga pendat e krijuesve të letërsisë shqiptare, për shkaqe ende të panjohura për mua.




Keqtrajtimi i figurës së Adem Jasharit

Figura e komandantit legjendar në vend se të vlerësohej ajo gjithnjë e më shumë po shkon duke u zbehur në masën popullore, sepse imazhi i figurave kombëtare nuk është nën mbrojtjen e institucioneve tona dhe asnjë familje nuk e ka deponuar kërkesën për mbrojtje të imazhit të asnjë prej figurave kombëtare. Adem Jashari dhe veprimtaria e tij në rezistencën e armatosur, nga disa krijues e opinionistë ka filluar të degradohet. Shumica e këtyre krijuesve janë ish-bashkëpunëtorë të sistemit okupues ose baballarët e tyre i takonin atij sistemi, por të tillët gëzojnë privilegje edhe në sistemin aktual, e veçmas respektohen nga ish- eprorët e Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së. Afrimi i këtyre me eprorët e Shtabit të Përgjithshëm u shërben si licencë për t'i njollosur figurat që kontribuuan për çlirimin e vendit e për t'i rehabilituar disa personazhe negative të sistemit të kaluar. Nuk është e rastësishme se disa marrin iniciativa, si Veton Surroi për ngritjen e përmendores së Fadil Hoxhës dhe zbehjen e luftës së Shaban Polluzhës. Në fakt, Uran Butka për këtë ngjarje ja se çka shkruan:" Urdhrat për mësymjen kundër forcave të Adem Vocës dhe të Shaban Polluzhës, që refuzuan të largohen nga Kosova, në kohën që kishin nisur masakrat kundrejt popullsisë shqiptare në Mitrovicë e Drenicë, i dhanë, më 1 shkurt dhe më 5 shkurt 1945, komandanti i Shtabit Operativ të Kosmetit, kolonel Fadil Hoxha dhe komisari politik, nënkolonel Krsto Filipoviq. (Arkivi historik i Jugosllavisë, k.1411). Pra, tentativat për rehabilitimin e bashkëpunëtorëve të armikut dhe zbehjen e luftërave të trimave shqiptarë e bëjnë pa ndonjë shtrëngim moral duke u krenuar se paskan zbuluar gjoja fakte kundër Azem Galicës apo Adem Jasharit. Nuk ka asgjë të rastësishme kur dëgjojmë disa të flasin e të shkruajnë hapur duke e përshkruar Adem Jasharin si bashkëpunëtor të armikut vetëm e vetëm pse ai e paska pasur shtëpinë afër deposë së municionit. Sipas analistëve të këtij rangu, ishbashkëpunëtorësh, Adem Jashari nuk ishte kurrë komandant i luftës, sepse u vra në shtëpi të tij më familje të ngushtë pa asnjë ushtar. Harrojnë ata, se Adem Jashari bëri luftime intensive disa net rresht natën e Vitit të Ri të vitit 1991 bashkë më disa bashkëfshatarë, si: Sahit Jashari, Fadil Kodra, Ilaz Kodra, Jakup Nura, Zymer Meha, ndërsa nga Llausha në ndihmë i shkuan: Osmani, Jetullahu, Hetemi e Sejdi Geci ,Gani Geci dhe fshatarë të tjerë. Në këtë përleshje më forcat serbe plagoset Vesel Selimi, i cili më vonë dërgohet në Krefeld (Gjermani) dhe më 1998/99 kthehet në luftë bashkë më nipin e tij 16-vjeçar. Nga kjo qëndresë më 31 dhjetor 1991/1992 si dhe aksione të tjera në Drenas e vende të tjera, mund të konkludohet se Adem Jashari ishte komandant dhe ishte i organizuar më burrat e asaj ane. Mirëpo, kjo dhe shumë aktivitete të tjera nuk u mjaftojnë krijuesve tanë për të shpifur kundër Adem Jasharit dhe luftëtarëve të tjerë të lirisë të gjallë e të vdekur.



Ku ishin shokët e Adem Jasharit ditën kritike ?

Para se të rrethohej kulla e Jasharëve, Adem Jasharin e kishin vizituar disa që ende janë gjallë e disa nga të cilët më vonë ranë në altarin e lirisë, mirëpo në ditën kritike shumë pak prej tyre ia ofruan ndihmën. Kulla e Jasharëve ishte e rrethuar në disa rrathë nga forcat serbe të armatosur më teknikën bashkëkohore të luftës. Numri i forcave serbe dhe automjeteve të blinduara, helikopterë, tanke etj, ka qenë impresionuese, në mënyrë që pamjet e këtyre forcave të duket sa më spektakulare që popullsisë vendore t'ua fuste tmerrin. Para sulmit, lidhjet telefonike ishin ndërprerë që luftëtarët e lirisë të mos mund të komunikonin mes veti. Strategjia e ushtrisë serbe ka qenë që të izolonte Llaushën e vendet të tjera që askush nga luftëtarët të mos kishin mundësi t'i shkonin në ndihmë Adem e Hamëz Jasharit. Në anën tjetër, pjesa e shokëve të Adem Jasharit nuk kishin armatim dhe municion të mjaftueshëm që t'i shkonin në ndihmë, siç kishin bërë natën e Vitit të Ri 1991-tës. Pavarësisht kërkesave të Adem Jasharit dhe luftëtarëve të tjerë, që ia bënin Fondit "Vendlindja Thërret" dhe atij të qeverisë së Bukoshit, pjesa e Drenicës veçanërisht Prekazi, Llausha etj. nuk e kishin furnizuar me armë këtë regjion, që sipas Ibrahim Kelmendit, siç shkruan në librin e tij, "Lëvizja e përgjakur" Hashim Thaçi, Azem Syla etj. kanë refuzuar kategorikisht furnizimin më armë të kësaj pjese, ndërsa nëse i referohemi shkrimeve të Gani Gecit është Rexhep Selimi, i cili ka penguar furnizimin me armë të Llaushës dhe regjionit. Madje, Gani Geci në shkrimet e tij shkon edhe më tutje duke e akuzuar rëndë Rexhep Selimin që, sipas tij, paska pasur detyrë t'i përçajë luftëtarët e lirisë. Gani Geci rrëfen se Rexhep Selimi paska dhënë urdhra të vritet Princi i poezisë shqiptare Gani Xhafolli dhe doajeni i letërsisë shqipe Ramiz Kelmendi, pse ata e botonin një revistë dashurie në kohë lufte. Hiç më pak se Gani Geci, edhe Ramiz Lladrovci në shkrimet e tij ka hedhur akuza tepër të rënda ndaj Rexhep Selimit që, sipas Ramiz Lladrovcit, Rexhep Selimi në prani të Adem Jasharit paska dhënë urdhër të vritet Fehmi Lladrovci në kufi me të gjithë vullnetarët, të cilët po iu bashkëngjiteshin luftëtarëve të lirisë në Kosovë, ndërsa Adem Jashari e ka kundërshtuar duke iu kërcënuar Rexhës, siç e quajnë të afërmit. Rexhep Selimi ende nuk e ka parë të arsyeshme t'u përgjigjët asnjërit për këto akuza të rënda. Të jepet urdhër të vritet poeti Gani Xhafolli, të cilit Serbia e asaj kohe ia ndaloi dhjetëra emisione në TV Prishtina, nuk është akt kombëtar. Të jepet urdhër të vritet Ramiz Kelmendi me veprat e të cilit jemi edukuar në frymë kombëtare, nuk është veprim patriotik. Të jepet urdhër të vritet Fehmi Ladrovci, i cili ka shkëlqyer në luftërat kundër ushtarëve serbë në Kroaci dhe të cilin e kam njohur personalisht, nuk është mision kombëtar. Mirëpo, akuzat ndaj Rexhep Selimit mund të merren me rezervë, pasi janë akuza të paverifikuara e ndoshta tendencioze, mirëpo realiteti një ditë do të ndriçohet për secilin. Adem e Hamëz Jashari të mbyllur në kullë, pas dy ditë e dy net rezistencë mbetën pa armatim dhe natyrisht që vriten.

Adem Jashari nuk ishte vetëm

Jemi në momentin kur forcat serbe kishin ndërprerë lidhjet telefonike dhe kishin izoluar Llaushën dhe fshatrat e tjera, që në asnjë mënyrë askush nga bashkëluftëtarët të mos kishte mundësi t'i ndihmonin komandantit të tyre dhe familjes së tij. Pavarësisht këtij rrethimi të hekurt ekzistonin trima të cilët do ta rrezikonin jetën që komandantit t'i ndihmonin duke mos e lënë të vetmuar. Mirëpo, në Kosovë ende kemi analistë, gazetarë e shumë profesionistë e manipulatorë të tjerë, të cilët shkruajnë qëllimisht për ta njollosur luftën dhe bashkëluftëtarët e lirisë, se Adem Jashari ishte vetëm. Është shumë poshtërsi të injorohet vullneti i atyre luftëtarëve të cilët e rrezikuan jetën për t'i shkuar në ndihmë komandantit legjendar e aq më keq të injorohet trimëria e Miftar Rrecit, një trim sypatrembur, i cili u plagos nga forcat serbe duke luftuar dhe vdes nga pamundësia për t'ia ndalur gjakderdhjen e mbi kokën e të cilit i qëndronte bashkëshortja e tij, vëllai i tij dhe Haxhi Geci, që i qëndruan pranë deri në frymën e fundit. Duke u bazuar në "Ditari i luftës" nga Dibran Fylli, ditën kritike në ndihmë Adem Jasharit i shkojnë: Sylejman Selimi, Mujë Krasniqi, Shaban Hasani,Shaban Desku, Musli Hoxha dhe Metë Imer Salihu, duke u pozicionuar në Lagjen e Hajzer Imerëve. Në anën tjetër, Gani Geci ja si i përshkruan "Në lufta pa maska", ato dy ditë e net luftimesh për t'i ndihmuar komandantit legjendar, pasi që përmes telefonit e lajmëron Adem Jasharin se forcat serbe po e rrethonin: " I tërë fshati kishte dalë në pozicione, siç i kishim të paraparë, te xhamia e fshatit Llaushë dhe te Malet e Deviçit, në pjesën tjetër, në anën e djathtë të fshatit. Me vete e kishim të vetmin pushko-mitraloz, 12.7, armën më të fortë, të vetmen që posedonte e tërë Drenica. Mirëpo, kishim vetëm 370 copa fishekë. Kishim edhe dy murtaja 500 dhe një 150, me nga katër predha, dymbëdhjetë predha komplet, po ashtu edhe 35 apo 36 kallashnikovë secili me nga 50 apo 60 fishekë, njëqind më së shumti". Dibran Fylli në shënimet e tij përshkruan situatën në detale duke i shënuar edhe emrat e të gjithë pjesëmarrësve në ato luftime, ndërsa Gani Geci nuk i shënon detajet dhe emrat e të gjithëve. Pavarësisht nga kjo, këto shënime janë thesar i çmuar, përmes të cilave zhduken thashethemet se Adem Jashari ishte i vetmuar. Këto shënime i zhdukin mjegullat e konfuzitetit dhe manipuluesit e ndryshëm se luftëtarët e lirisë nuk ishin të organizuar. Mirëpo, edhe pse kishte luftëtarë që i ndihmuan, shtrohet pyetja se ku shkuan disa të tjerë, të cilët me javë ishin afër familjes Jashari, por pushka e tyre nuk shkrepi? Pyetja tjetër është se pse luftëtarët që i shkuan në ndihmë Adem Jasharit, në Kosovën e pasluftës nuk vlerësohen si bashkëluftëtarë, por ata që ikën dhe nuk u shkrepën armët sot i gëzojnë të gjitha privilegjet duke i injoruar bashkëluftëtarët e vërtetë. Vrasja e tyre bëri bujë si në opinion tonë edhe në atë botëror. Ato ditë nuk u dëgjua zëri i asnjërit prej atyre që sot deklarohen bashkëluftëtarë të Adem Jasharit. Zëri i pushkës së tyre nuk dëgjohej. Ato ditë shokët e rrejshëm u fshehën, bashkëluftëtarët që tani krenohen se kishin qenë shokë të Adem Jasharit u zhdukën, sikur të mos kishin ekzistuar. Absurditet! E pabesueshme dhe e turpshme! Të gjithë të tjerët që ikën e tani na shiten bashkëluftëtarë janë rrenca dhe përfitues, të cilët që në fillim kanë pasur detyra të caktuara. Është traditë gjenetike e çdo luftëtarit të lirisë që kur t'i vritet shoku apo ndonjë i dashur, në shpirtin e tij shfaqet ndjenja e hakmarrjes për shokun e vrarë. Lexuesit me siguri e kanë parë filmin kur Akilit i vritet shoku në luftën e Trojës se si ai hakmerret. Raste të tilla kemi shumë në literaturën historike të luftërave të ndryshme ku ndjenja për hakmarrje është imediate. Mirëpo, kjo ndjenjë nuk u dallua te disa përfitues të luftës, të cilët sot janë shndërruar në milionerë. Kurrë asnjë gazetarit e as moderatorit të televizioneve në debate politike nuk guxojnë t'i pyesin këta bashkëluftëtarë se ç'bënin ato dy ditët kur Adem Jashari zhvillonte luftime dhe luftonte me vdekjen. Si kanë pasur rehati shpirtërore të qëndrojnë të heshtur e të mos ndërmarrin asnjë aksion kundër ndonjë stacioni policor, kundër ndonjë njësiti të policisë apo ushtrisë serbe? Gjer më sot kurrë nuk e kanë sqaruar se ku ishin dhe ç'bënin ato dy ditë kur shoku i tyre po e sfidonte vdekjen? Nëse Prekazi ka qenë i rrethuar, nuk ka qenë e rrethuar Klina, Gjakova, Prizreni, Prishtina etj. etj., ku shokët e tij është dashur t'i kundërpërgjigjeshin me armë forcave serbe. Ato dy ditë e dy net, kur Adem Jashari po luftonte i rrethuar në kullën e tij, këta bashkëluftëtarë që na shesin mend sot, është dashur t'i tregonin armikut se mund ta rrethoni një kullë, por jo krejt Kosovën. Nëse ishin bashkëluftëtarë, siç pretendojnë sot, a nuk paskan pasur mundësi ta rrethojnë dhe ta sulmojnë një stacion të vogël policor në Klinë, në Suharekë apo në ndonjë vend të vogël? Kanë pasur mundësi, por nuk kanë pasur guxim se jetën e kanë dashur më shumë se Kosovën. Këta mund të jenë luftëtarë, por kurrë bashkëluftëtarë të Adem Jasharit. Këta mund të jenë luftëtarë, por janë gënjeshtarë, rrenca dhe para së gjithash janë frikacakë. Këta janë trima vetëm kur janë të rrethuar nga të tjerët dhe janë trima kundër shqiptarëve e jo kundër armikut. Është lehtë të kushtëzohet, kidnapohet, të vritet e të rrihet fizikisht një gazetar, një intelektual shqiptar, por kur është dashur të tregohet trimëria nuk ishit në sheshin e mejdanit. Lehtë të thuhet e të deklarohet para medieve tona kur disa deklarojnë se ishin komandantë e në fakt në Hag e mohonin luftën dhe e mohonin UÇK-në. Luftëtari i lirisë kurrë nuk pendohet për atë që ka bërë, sepse është i bindur në fitoren definitive. Luftëtari i lirisë kurrë nuk pasurohet me djersën dhe gjakun e popullit, e disa e kanë konfirmuar se në luftë ishin për interesa të tjera e jo për çlirimin e atdheut. Këta ishin dhe janë zhvlerësuesit më të zëshëm kundër vlerave të luftës. Jemi gjallë ose jo, por dosjet do të hapën patjetër një ditë, dhe do të dihet kush ishte shqiponjë e kush ishte korb!