Salman Rushdie : VARGJET SATANIKE

Një mëngjes dimri, pak para se të zbardhte, një avion i marrë peng shpërthen mbi Kanalin e La Manshit. Mes mbetjeve të gjymtyrëve, karrocave të pijeve, kujtimeve, mbulesave dhe maskave të oksigjenit, dy njerëz bien në det: Xhibril Farishta, ylli legjendar i kinematografisë indiane dhe Saladin Çamça, njeriu i një mijë zërave. Mbërthyer pas njëri-tjetrit, duke kënduar këngë të ndryshme, ata bien tatëpjetë dhe ngecin më në fund gjallë mbi rërat e mbuluara me dëborë të një plazhi anglez.

Shpëtimi i tyre është një mrekulli e dyshimtë. Xhibrili fiton një aureolë, ndërsa Saladinit, për tmerrin e vet, këmbët i bëhen leshatore dhe i shndërrohen në thundra, ndërsa në tëmtha i shfaqen zgjatime në formë brirësh. Xhibrili dhe Saladini janë zgjedhur (nga kush?) si kundërshtarë në ndeshjen e përjetshme mes së Mirës dhe së Ligës. Po kush është kush? Ndërsa dy burrat gremisen në kohë dhe në hapësirë drejt përballjes së tyre vendimtare, ne bëhemi dëshmitarë të një cikli rrëfenjash dashurie dhe pasioni, tradhtie dhe besimi.

Çfarë fshihet prapa veprës së Tolstoit “Lufta dhe Paqja”

Nga Flori Bruqi

“Lufta dhe Paqja”: Historia e një kryevepre

Lev Tolstoi (1828-1910) ishte një prej autorëve rusë më të rëndësishëm dhe të suksesshëm të shekullit XIX dhe konsiderohet nga shumëkush si një prej shkrimtarëve më të mëdhenj në rang botëror. Ishte një kont që zotëronte shumë prona në fshat, shërbyes e skllevër fshatarë dhe bënte një jetë të privilegjuar.

Shekulli XIX ishte një periudhë kur shtresa e kulturuar nisi të kritikojë rolin e Rusisë në nivel botëror dhe gjendjen e shoqërisë ruse, në përgjigje të ngjarjeve si Luftërat Napoleoniane dhe konflikti i Krimesë, si dhe problemin e skllavërisë. Lufta dhe Paqja e Tolstoit na ofron opinionin e këtij të fundit mbi disa prej këtyre temave.

Libri u botua për herë të parë në vitin 1869 dhe rrëfen ndërthurjen e jetëve të disa familjeve aristokratike gjatë luftërave Napoleoniane, mes viteve 1805 dhe 1812. Ndjekim të dhembshurën dhe imulsiven Natasha Rostova, heroina e romanit, teksa lulëzon duke kaluar nga një fëmijë lozonjare në vashë të re, dhe ndjekim vëllanë e saj Nikolaj që përballet me zgjedhjen e vështirë, mes ambicies dhe përgjegjësive familjare.

Familja Bolkonskj është e përfaqësuar nga i mërzituri dhe ciniku Andrej, i cili e sheh lavdinë ushtarake si një arrati nga një martesë e palumtur, si dhe të brishtën e altruisten Marja, të dy të kontrolluar prej një babai despotik.

Rostovët dhe Bolkonskjët janë të lidhur përmes Pierre Bezuchovit, një tip i pastur por jo shumë i shkathët shoqërisht, miku më i mirë i Andrej dhe tip që i beson shumë Natashës. Protagonistët përballen me dashuri, humbje, trauma, dëshpërim dhe shpresë në sfondin e një konflikti që trondit rendin shoqëror të kohës.

Lufta dhe Paqja, është një novelë historike, në përkthimin shqip e ndarë në katër libra, flet për ngjarjet e trazuara në Rusi gjatë luftërave të Napoloeonit në fillim të shekullit të nëntëmbëdhjetë. Mbështetur mbi një stil jete aristokratike që tashmë kish filluar të zhdukej gjatë kohës që Leon Tolstoi shkroi librin e tij në vitet 1860, libri përmbledh një periudhë relativisht të shkurtër – pesëmbëdhjete vjet – por paraqet jetët e karaktereve të ndryshëm nga të gjitha segmentet e shoqërisë me detaje të gjalla dhe të mirërealizuara.

Tregimi pasqyron përballjen e një gjenerate me ndryshimin, i cili i bën disa që të luftojnë për të mbrojtur strukturën ekzistuese edhe me jetën e tyre, ndërsa të tjerët e kuptojnë se mënyrat e vjetra po zhduken.

***

Një film i ri me gjashtë pjesë, i përshtatur nga romani “Lufta dhe Paqja”, ka filluar të transmentohet në “History Channel”. Këtu po paraqesim historinë që qëndron prapa njërit prej romaneve më të mëdha të shkruara ndonjëherë.

Shkrimtarët rusë nuk kanë qenë të njohur ndonjëherë për shkruarjen në mënyrë koncize apo një fushëveprim të ngushtë. Ashtu si vetë vendi, romanet klasike ruse janë të shtrira në tematikë, plot me ngjarje, dhe tejet të mbushura me personazhe, shumë prej të cilëve kanë emra që do të përbënin një regjistër të tmerrshëm.

Por nëse mund të thuhet se ka një roman që i tejkalon të gjithë në lavdinë e tij, padyshim që është “Lufta dhe Paqja” e Leon Tolstoit. Legjendare si një vepër e letërsisë dhe e konsideruar shpesh si një mal që mund të ngjitët vetëm nga lexuesit kurajozë, “Lufta dhe Paqja” tregon që në titull se është një libër që s’pretendon të jetë asgjë tjetër përveçse monumental…

***

“Lufta dhe Paqja”, vazhdon të mbërthejë gjenerata të tëra lexuesish të cilët joshen me tregimin dhe kuptimin e qartë dhe inteligjent të shpirtit njerëzor, nëse ende s’keni vendosur çfarë të lexoni këtë javë, Portalb ua sugjeron këtë roman të mrekullueshëm. Libër që në njëfarë mënyre shkon me motin e ftohtë.

“Lufta dhe Paqja”, është një roman me katër vëllime, i botuar në vitin 1869 prej Leon Tolstoit. Në këtë roman flitet për ngjarjet e trazuara në Rusi gjatë luftërave të Napoleonit në fillim të shekullit të nëntëmbëdhjetë. Libri përmbledh një periudhë relativisht të shkurtër – pesëmbëdhjete vjet – por paraqet jetët e karaktereve të ndryshëm nga të gjitha segmentet e shoqërisë me detaje të gjalla dhe të realizuara mirë.

Romani pasqyron përballjen e një gjenerate me ndryshimin, i cili i bën disa që të luftojnë për të mbrojtur strukturën ekzistuese edhe me jetën e tyre, ndërsa të tjerët e kuptojnë se mënyrat e vjetra po zhduken.


“Tolstoi ka harruar të përfshijë vetëm një garë me varka, sepse çdo gjë tjetër që ka lidhje me pushtimin e Rusisë nga Napoleoni në vitin 1812 është këtu”, kishte thënë autori Mark Tuein.

Tolstoi është ekspert në vizatimin e duhur të skenave dhe të betejave, pasi ai përshkruan ndjenjat personale të qindra karaktereve nga të gjitha shtresat e shoqërisë. Ajo që e bën librin kaq të dashur, është se mes morisë së madhe të personazheve janë edhe tri përshkrime fantastike të princit Andrei, Natashës dhe Pierit, të cilët luftojnë me dashuri dhe përpiqen të gjejnë një mënyrë të duhur për të jetuar.

Pjesërisht leksione historie, pjesërisht romancë e mrekullueshme, pjesërisht revizionizëm betejash, dhe pjesërisht leksione filozofie, këtë e karakterizon kë libër të mrekullueshëm.

Kryeministri i Malit të Zi, Dushko Markoviq: Edhe pse kishim kundër popullsinë, e njohem Kosovën – ratifikojeni demarkacionin

Kryeministri i Malit të Zi, Dushko Markoviq, ka thënë se Mali i Zi mund të ndihmojë Kosovën në fazën e forcimit të potencialit të brendshëm dhe ndërtimit të institucioneve në mënyrë që Kosova të sigurojë perspektivën evropiane dhe euro-atlantike.

Markoviq, në një intervistë për televizionin publik të Kosovës, ka thënë se Mali i Zi dëshiron ta shohë Kosovën në BE dhe në NATO dhe se në këtë aspekt do të mbështese dhe ndihmojë institucionet e Kosovës, në rast se do të ketë kërkesë nga autoritetet e Kosovës.

“Unë jam për hyrje të shpejtë të Ballkanit Perëndimor në BE. Natyrisht, jo pa meritë, por sipas cilësisë së procesit që udhëheqin shtetet kandidate për anëtarësim në BE. Kjo do të thotë se BE duhet të jetë më e hapur karshi vendeve të Ballkanit Perëndimor kur kemi të bëjmë me politikën e zgjerimit. Momentalisht, BE na sheh si vende me mungesë të vlerave evropiane e demokratike, si vende që duhet të disiplinohen administrativisht në mënyrë që një ditë të mund të jenë në Bashkimin Evropian”, shtoi Markoviq.

Sipas kryeministrit malazez, shtetet e rajonit kanë traditë, kanë kulturë dhe vlera, por për shkak të rrethanave të ndryshme historike në të kaluarën, kanë humbur rastin për perspektivë evropiane.

“Për këtë kërkojmë nga Bashkimi Evropian që qartë të dërgojë porosi për vizionin e zgjerimit dhe perspektivës evropiane për vendet e Ballkanit Perëndimor, përfshirë, natyrisht, edhe Kosovën. Për këtë arsye, ky vit është kyç për ne sepse kemi disa ngjarje të rëndësishme që do të përcaktojnë të ardhmen e secilit vend individualisht dhe rajonit në tërësi”, tha Markoviq.

Ai ka thënë se në takimin e së martës me Haradinajn në Prishtinë, do të kërkojë nga ky i fundit që të marrë një vendim të guximshëm, që është ratifikimi i marrëveshjes së demarkacionit.

“Duhet marr vendime të cilat u sigurojnë qytetarëve më shumë sesa që kanë sot. Kur Mali i Zi zgjodhi ta njohë Kosovën, klima politike në Mal të Zi ishte e shfrenuar. Mbi 85 për qind e qytetarëve ishin kundër vendimit të Qeverisë për të njohur Kosovën. Por ne, megjithëkëtë, e njohëm Kosovën. Do të thosha se, për shkak të vendimeve të tilla dhe vizionit të tillë që qeverisja e atëhershme malazeze ka pasur, Kosova sot gëzon një pjesë të beneficioneve si vend që ka perspektivë evropiane dhe auro-atlantike dhe stabilitet si nevojë kyçe e rajonit”, porositi Markoviq, ndërsa ka theksuar se vendi i tij nuk i marr as edhe një centimetër territor Kosovës.

Turqia kërkon ekstradimin e 15 gylenistëve që jetojnë në Kosovë

Turqia nuk po heq dorë nga kërkesa që Kosova të ekstradojë personat e dyshuar se kanë qenë anëtar të organizatës FETO, të Fetullah Gylen, të cilën autoritetet turke e konsiderojnë si organizatë terroriste.

Lidhur me këtë çështje, lajmi.net merr vesh së ministri i Drejtësisë, Abelard Tahiri, ka marr një listë nga Turqia për ekstradimin e disa personave që dyshohet të kenë pasur gisht në organizimin e puçit të 15 korrikut të 2016 në Turqi.

Ndryshe, autoritetet kosovare në fund të tetorit të vitit të kaluar kishte arrestuar shtetasin turk, Ugur Toksoy, i cili kërkohej nga Turqia si i lidhur me Lëvizjen e Fetullah Gylenit.

Mirëpo, pas më shumë se një muaji që ishte arrestuar me urdhër të prokurorisë, Toksoy, u lirua dhe u refuzua kërkesa e Turqisë për ekstradim. Kërkesën për ekstradim Ministria e Drejtësisë e Republikës së Turqisë, e kishte bërë më 16 dhe 19 tetor të vitit 2017, dhe Gjykatës Penale, kishte shpallur urdhër-arrest.

Prokuroi Ali Rexha, aso kohe kishte deklaruar se tërhoqi kërkesën për ekstradim të Toksoy-t, me arsyetimin se nuk kishte gjetje të provave në lidhje me atë që kishte kërkuar Turqia.

Gjithashtu, lajmi.net merr vesh se javës së ardhshme pritet vizita e zëvendësministrit të Drejtësisë së Turqisë në Kosovë, e kjo vizitë do të jetë pikërisht për listën për ekstradimin e personave të dyshuar nga Turqia.

Kosova nuk është vendi i vetëm që Turqia ka kërkuar ekstradimin e ‘gylenistave’, pasi një gjë të tillë e ka kërkuar edhe nga Mozambiku, Kazakistani dhe Rumania, Bosnjë dhe Hercegovina, Bullgaria, Belgjika, Maroku, Afrika Jugore, Holanda, Kirgistani, Republika Turke e Qipros Veriore, Polonia, Gjermania e të tjera.

Shtetndërtimi përmes protagonizmit, Kosovën, mund ta lë me “gishta në gojë”!

Prof.Dr.Fadil Maloku

1. Është tejet joserioze që gjitha qeveritë tona të deritanishme, ende manipulojnë rrezikshëm me tema të “brendshme”, ndërkaq, po të shihni ngjarjet dhe zhvillimet aktuale në rajonin e Ballkanit Perëndimor, ju kuptoni se janë duke ndodhur lëvizje e kërcënime evidente planimetrike, dhe tejet të rrezikshme, lidhur me ristrukturimin e kësaj pjese të botë ku ne vegjetojmë, edhe si gjeografi, por, edhe si demografi.

2. Pra, edhe nga qeveria aktuale, (madje as nga Presidenti u vendit!) nuk po shoh asnjë ide kornizë, asnjë vullnet racional, e madje asnjë strategji të përpunuar e të detajizuar, për tu dalë ballë, e as t”u jap ndonjë përgjigje koherente gjitha këtyre “lëvizjeve” e kërcënimeve e sfidave në horizont! Presidenti, duhet ta dijë, se; kjo po ndodhë edhe për shkakun, se të gjitha qeveritë, edhe kjo aktualja nuk e kanë mendjen te shtetndërtimi që ende është “thembër Akili”, por të do interesa meskine, e banale klanore, e kastike; kjo po ndodhë, gjithashtu edhe për shkakun se; këto qeveri po presin përgjigje (lexo; instruksione, e angazhime) blanko dhe plane me “duar në xhepa” nga sponsoruesit e jashtëm. Duke mos ndërmarr asgjë në ketë drejtim, kujtoj që gjithë kjo”fiskulturë”, është jo vetëm joserioze, por, edhe dëmshme e joproduktive për Kosovën.

3. Thënë me thjesht, në vitin vijues kjo qeveri dhe Presidenti aktual, ose duhet ti shtyjnë përpara këto tema të nxehta, ose duhet të “pensionohen” dhe të lëshojnë rrugë për; ide e njerëz që kanë vizione, projekte e plane, se si te dalim nga ky moçal absurd politik! Ndryshe, frikohem se do humbim shumë kohë duke u (marr marrëzisht) grind egërsisht me protagonizmin qeveritar dhe atë Presidencial. Dhe çka është edhe më e keqe; vetëm e vetëm për përfitime politike dhe “harnime” protagoniste të individëve e subjekteve me mandate të skaduara.

Presidenti dhe qeveria aktuale, duhet të reflektojnë interesat bazike të shtendërtimit, e jo rejtingun dhe imazhet protagoniste, për sytë e Aleancës dhe miqëve strategjik; SHBA-ës, Anglinë, dhe BE-ne.

Kush janë shkijet?

Nga: Fahri Xharra

•  -Kush janë shkijet ?
• -A janë të njetë si serbët?
• -A kanë ndryshim?
• -Ku është ndryshimi shka –serb?
•  -Si u krijuan shkijet ?
• -A janë popull i ardhur , apo u krijuan më vonë?  
• -Ç`farë gjuhe flasin shkijet sot?
• -Si flitshin më herët?
• -Pse shkijet u bënë armiq të shqipëtarve?
• -Pse u favorizua ,dhe nga kush u favorizua armiqësia në mes shkijeve dhe Shqipëtarve ?

Se shqiptarët janë “ ushqyesit “ më të mëdhenj të fqinjëve tanë ,kjo është e dokumentuar. Se shqiptarët janë edhe formues të shtetit të fqinjëve ,kjo është më së e vërtetë. Në rrethin tonë fqinjësor

që nga Mali i Zi, Serbija dhe Greqia shqiptari ishte faktori kryesor shtetformues. ( Ne figuren Nr-1 Paja Jovanoviq –Shkau)

Në kohën e largët disa shekuj apo disa dekadash ne jemi ata që në mënyrë direkte apo indirekte i formuam këto shtete. Kush ndikoi që shqiptari të mohon vetvetën dhe të vihet në krye të formimit të shteteve fqinj? Si dhe pse u zhvilluan rrethanat që shqiptari të bëhët edhe vrasës i vëllezërve të vet edhe pushtues i tokave të veta nën flamurin e tjetër kujt? Një pyetje mjaft e vështirë për t`u përgjegjur, por që duhet pa tjetër t`i përgjigjemi.

Qëllimi i këtij shkrimi nuk është të jetë një shkrim për Histori ,por që në bazë të të dhënave historiografike të dokumentohet se na ishim para të gjithëve këndej pari dhe që çdo mënyrë tjetër e paraqitjes së tyre në mënyrë kohore apo kulturore para nesh është e kotë , është një mashtrim , është një tentim i përvehtëtësimit të historisë së krijuesit të tyre. Ka shumë për të folur ,ka shumë për të shkruar por për të gjitha do të dihen , se e vërteta, se Historia dhe faktet janë në duar t`tona, e neve na duhet vetëm të punojmë. Tani edhe koha punon për ne.

Shokut Skender Rizajt !

Nuk di a jeni te njofur me prejardhjen e dinastise se Nemanjiqve , e cila ka sunduar me shtetin mesjetar te Nemanjiqve , nga shekulli XII-XIV . Sipas nje teorie greke dhe te shenimeve ne Hillendar , ajo eshte me origjine Shqiptare dhe i ka takuar fisit Nimani. Nimanet njeher ishin katolike , pastaj ortodoks , pas ndarjes se kishave dhe te skizmes me 1054 . Me vone , me ardhjen e Turqve (osmaneve ) jane islamizuar . “ E fillova me letrën e një popi “ serb” për të treguar të kaluarën tonë të përvehtësuar nga serbët. “Fisi Nimani eshte shkruar si “ Nemane “ ( greq. ) kurse Stefan Nemanea si “ Stefan Nemane “ ( greq.) gjithashtu edhe ne Hilendar eshte shkruar me emrin Stefan Nemane. Prandaj ne shqiptimin e me vonshem te Shqipes e ka marr leximin itacistik Nimani , e me heret eshte lexuar Nemane. Me sllovenizimin e te lexuarit te fjales Nemane , ne mesjeten e vonshme eshte pervetsuar fjala Nemanja ( nga metateza e shqipes : Nemanaj ). Nga fisi Nimani kan mbetur trashigimtaret e Nimanasve te tanishem nga te cilet ka ne rrethinen e Prizerenit dhe ne vet Prizren …..Kjo eshte persa i perket etimologjise Nemanjiqi , ç – iqi.

“Nimanajt kane sunduar sipas te drejtes kanunore deri me 1354 , kur Car Dushani e ka nxjerr Kanunin e vet , i cili eshte perplot me te drejta te vjetra kanunore shqiptare . Kanuni ka pretenduar te zhduke te drejten e vjeter kanunore te Shqipetareve dhe legjislacionin dhe jeten juridike ta rregulloj sipas shembullit bizantin , por me 1389 u permbys shteti i Nemanajve kurse populi iu ka kthyer zakoneve , te cilet jane ruajtutur sot e ksaj dite te serbet (skizmatiket Shqiptare ) dhe Shqiptaret ne Kosove, me sakt ne metohi ( dukagjin ). Kjo eshte deshmia e dyte e cila verteton se Nemanjiqet ishin me prejardhje shqiptare”. ….”Nemanja ne fillim nuk ka qene zhupan i madh por eshte quajtur “ Dorezon – deshmitar i madh “

Kurse me vone ne ndikimin e grekeve dhe sllaveve e ka marr emertimin thirrjen e zhupanit te madh . Si dorezon i madh shprehje shqipe = sundimtar; sinonim i shprehjes sundia e cila perdorej ne mesjete ka pasur kaloresi dhe njerez te vet , te cilet ishin kaloresit e bujaret e tij , e nepermjet te te cileve ka sunduar . Kjo eshte deshmia e 4 per metoden shqiptare te sundimit te dinastis Nimani ne serbin mesjetare .Une te gjitha keto i di sepse e zoteroj mire gjuhen e vjeter greke , dhe e di edhe gjuhen shqipe duhet te jete shqiptar skizmatik – shka dhe zakonet shqiptare . ( Figura, Nr-2 )

Per kete arsye ju njoftoj qe kete element dhe fakt ta keni parasysh ne punen tuaj te ardhme , nese keto gjer me tani nuk i keni te njohura. Ndersa deshmite origjinale per piken 1 mund ti gjeni ne Hilendar kurse te tjerat mund t’i gjeni ne Metohi ( Dukagjin ) sidomos ne punimet e Dr. Milutin Gjuriqiqit . “ Kjo është letra anonime e një popi ortodoks i cili thotë:Na falni qe nuk mund te neshkruhem nen kete informat , sepse , si serb (shqiptar – skizmatik ) frikesohem . “ (20.IX.1985).  Pra shqiptar-skizmatik . Pra shka-shkije. Ne i quajtëm shkije se ata ishin vetëm të fesë ortodokse dhe flisnin shqip. Pra ata ishin shqiptarë.

Duke bërë fjalë për banorët e pronave të Manastirit të Deçanit, Manastirit të Graçanicës, Patrikanën e Pejës etj., prona këto që shtriheshin në një territor shumë të gjerë, siç tregon ” bulla e artë” e mbretit Stefan Deçani (1330), dr. Rizaj do të konstatojë se ata ishin shqiptarë dhe në asnjë dokument nuk ka shënime për ekzistimin e serbëve në këto treva. Kështu kuptojmë, shton Dr. Skënder Rizaj, se popullata e Kosovës së sotme dhe qeveritarët e saj: Nemanasit,-Nimanasit (nga shekulli XIX- Nemaniqët), Stefan Nimani, Shën Sava, Stefan Deçani, Millutini, Dushani dhe Llazarasit, despoti Stefan etj., që të gjithë ishin ilirë, ishin tribullë ( fis pellazgë-iliri –ballë= tri ballët e maleve që ndodhen në luginën e Moravës së Madhe, pra ishin shqiptarët, njëherë katolikë e pastaj nga Millutini e këndej skizmatikë ( shqiptarë të sllavizuar e më vonë edhe të islamizuar), sqaron autori, për të shtuar se është plotësisht e natyrshme që edhe kishat edhe manastiret e këtij ambienti gjeografik, si institucione të shenjta fetare të kësaj popullate dhe të sundimtarëve të saj të jenë ndërtuar nga shqiptarët dhe ato atyre t’u takojnë.

Shkiejtë quheshin të gjithë ata të krishterë që ngelën nën ndikimin e Patriarkanës së Lindjes Kostandinopojes kur u be skizma ndarja e kishes Prendimore (Romake katolike) me Kishen Lindore(Ortodokse) ne vitin 1054. Nga fjala skizma ka dal fjala shkij shkja pra është emërtim shqiptar që emërtuan të gjithë ata që u shkeputen nga kisha katolike Prendimore. Edhe pse ishin shqiptar, deri tash iu është “holluar” aq shume gjaku i pasardhesve, sa nuk do te diskutojme mbi cfaredo gjeje të rilidhjes me ta ,dhe se këtu askush nuk po kërkon vëllazerim apo bashkim me shkije por po bisedojmë me te dhëna dhe burime historike si u formuan serbët si komb , andaj është mirë ti dimë proceset e asimilimit te popullatës shqiptare qe per fat te keq ka qenë plagë e rëndë të cilin ende nuk kemi arritur ta zbërthejmë.

Pra ka te bëjë edhe me atë, aresyeja e ndarjës se kishes,.sepse ne nje moment historik, gjatë kohes se ‘çlirimtarëve’ otoman, popullata jonë ortodokse , i ka pasur vetem dy mundesi: te mbetet ortodoks, dhe te sllavizohet, ose te islamizohet, ‘turqizohet’ , qe kinse te shpetoj nga sllavizimi..

Pra ,shkak i ndarjës edhe më të madhe të shqiptarëve otodoks- shkijeve të tokave tona në Mal të Zi, Maqedoni ,Sërbi dhe Kosovë nga trungu shqiptarë ka qenë edhe politika favorizuese e Turkut që i ka bër sllavëve nën presionin Rus ,për zhdukjen e elementit katolik shqiptar . / Ne figuren Nr-3 shikohet Freska në Kishën e Deçanit (shqiptarët me plisa) /

 Pra si e thashë edhe më lartë ,nuk mbetej gjë tjetër për ne ose sllav ose muhamedanë. Jovan Tomiq në librin e tij mbi shqiptarët shkruan se disa shqiptar u bënë shumë të njohur në kryengritjen Serbe Te vitit 1804. Madje shumë studiues pajtohen se udhëheqësi i kësaj kryengritje i pari i dinastisë së Karagjorgjeviqëve, Karagjorgje Petroviq ishte me origjinë shqiptare. Kësaj periudhe i takon edhe krijimi i letërsisë serbe ku në vitin 1816 Vuk Karagjiqi ( shkja) e ofroi për ta shtypur fjalorin në gjuhën serbe. (Q.Namani)

Viti 1637,për Gjakovën sipas misionarit fra Bonaventura da Palacula ,nga 500 shtëpitë e kësaj kasabaje vetëm 20 ishin katolike të tjerat “ il resto tutti Turche et Scismatici”( të tjerët shqiptarë musliman dhe shqiptarë shkije ). Dhe mandej vazhdon:” Per andare dalla parte del Settentrione sopra Jacova incominciano li Scismatici” –duke u ngjitur nga Gjakova në Deçan ,në veriun e Gjakovës nëpër fshtra të gjithë fashtarët “shkizmatik”. Në marsin e vitit 1683 dëshmitë e fra Kerubinit e japin pamjen demografike-statistike të rrethit të Gjakovës si “ që nga Gjakova e deri në Deçan ishin të gjithë shkizmatik dhe Manastiri i Deçanit . Pra frati Kerubini që nga Gjakova në Deçan i hasi “fshatrat shkizmatik” („molte ville di Scismatici”.)

Shembull i pranisë të shqiptarëve ortodoks është edhe ky, ku për Hasin ( ndër bjeshkët e Pashtrikut ,në lugine e Lumit Drin,në jug të Gjakovës) ,shkruhet (1837): i tërë rajoni është i banuar me serbë të albanizuar dhe me Shqiptarë „..(.tout le districkt habite par des Serbes allbanises et des Albanais.)

Ka me mija dokumente për egzistimin e shkijeve në anët tona dhe më gjerë ,por të cilët kanë kalur ose në musliman ose në Serb.

Për kazatë e Pejës dhe të Gjakovës ,deri në luftën e Krimesë ,sipas Myllerit dhe Bues,konstatohej se në rrethinat e këtyre qyteteve ka mbizotërua element i krishterë ortodoks (shkijet f.xh.) e më pak Shqiptarë katolik ,Latin ,kështuqë në 35.750 mashkuj musliman ishin edhe 48.200 fshtarë të krishterë.

Asimilimi i familjes  shqiptare Korça !

Kemi shembuj të gjallë ku shkijet dhe shqiptarët me trung familjar të përbashkët “ janë sot familjet shqiptare Korça nga fshati Gmicë në komunën e Dardanës që jetojnë sot në disa qytete të Kosovës, Familjet sot serbe Korçiç nga fshati Zebincë komuna e Artanës, që sot jetojnë në Zebincë dhe shumë qytete në Serbi, si dhe familja Llapashtica që sot jetojnë në fshatin Marec, Hajvali dhe qytete të Kosovës. Lagjja Korça në fshatin Gmicë të Dardanës sot ka mbi njëzet shtëpi myslimane shqiptare që e dëshmojnë prejardhjen e përbashkët të krishterë me familjet sot serbe në fshatin Zebincë.

Fshati Zebincë në mesjetë është quajtur Arbanashi i Artanës. Këto familje janë trashëgimtarë të dy vëllezërve Ilit dhe Simonit.  Duke e parë origjinën e përbashkët të këtyre familjeve akademiku serb i shtyrë nga politika pan sllaviste pa të drejtë shkruan se korçajt e Gmicës janë serb që së pari u myslimanizuan dhe kinse më vonë u shqiptarizuan. Pas hulumtimit dhe studimit të kësaj çështje vërtetohet se pikërisht korçiçët e Zebincës u asimiluan dhe u bënë serb në fillim të shekullit XX. Këto dy familje gjatë gjithë shekullit XX kanë komunikuar mes veti dhe të gjithë të moshuarit e korçiçve të Zebincës e kanë folur gjuhën shqipe. Si dëshmi tjetër është edhe përkatësia e përbashkët fisnore e fisit Krasniqe. Ili pas myslimanizmit e ndërroi emrin në Ali, ndërsa Simoni mbeti i krishterë në fshatin Zebincë. (Fakte historike mbi serbizimin e popullatës shqiptare në Kosovë ,Qazim Namani )”

 Është interesant të theksohet se si në Sërbi ashtu në Malin e Zi të sotit ,shkizmatikët nëse janë shndërruar në musliman dhe flasin serbisht i quajmë Boshnjak, kurse ata shkizmatikë që mbetën ortodoks dhe po ashtu flasin serbisht quhen Serb ose Malazez. Pra ,shkijet ishin shqiptarë ,e që rrethanat historike aspak favorizuese për ne i shtyen që të bëhën armiq të vetvetës dhe tokave të tyre. Pra serbët e kanë të kotë të mburrën me trashëgimin e të tjerëve-shqiptarëve, dhe at trashëgimi t`a bëjnë si të vetën. 

Edhe malazezët kundër spekulimeve: Nuk jemi serb !

Fahri Xharra

E vërteta historike se “Shqiptarët i përkasin njerëzve më të vjetër se vetë historia, dhe gjyshërit e shqiptarëve morën pjesë në luftën e Trojës, të udhëhequr nga Akili dhe Hektori (Maurico Druon, Sekretar i AkademisëFranceze) po mbështetet për ditë e më shumë jo vetëm nga shqiptarët por edhe nga europianet.

Vetëm trekëndëshi Beograd- Athinë – Stamboll nuk e do të vërtetën, sepse ata janë përfituesit më të mëdhenj nga spekulimet e tyre me historinë shqiptare.

Duke e lexuar romanin e të nderuarit Gjokë Dabaj “ Kriza e Arkivistit “ dhe debatet me zhurmë të madhe ndërmjet Miroslav Qosoviqit në një anë kundër spekulimeve dhe historianëve serb të cilët me çdo kusht i mbrojnë falsikimet e tyre (të këtyre 160 vjetëve të fundit), pa dashas të shkon mendja se diçka po lëvizë nga ana e malazezëve, se ata po i kërkojnë rrënjët e tyre të vërteta.

Gjokë Dabaj e spjegon shumë mirë se nëse malazezët e kuptojnë përfundimisht të vërtetën e origjinës së tyre , do të ketë edhe kriza të rënda individuale , të cilat përfundojnë ndryshe nga ajo që mendohet.

Paramendoni një “serb “ , të cilin e kanë bindur dy shekuj se i takon kombit “ Nebeski narod “ dhe në një moment e gjënë gjenezën e vet të vërtetë , atëherë medoemos vjen deri te kriza mendore; “ Si më rrejtën kaq gjatë ? , Pse nuk më ka thënë dikush më herët se kush jam ? “ dhe….

Ndarjen përfundimtare me histori dhe pasuri , par disa vitesh e bëri Mali i Zi nga Serbia. Mua si hulumtues i së vërtetës sonë më intereson ajo pjesë e historisë ku historianët malazias përfundimisht e shkëpusin edhe historikisht mashtrimin serb (siç e thonë ata) që malazezët nën rrenat serbe u shndërruan në serb. Do e përdori gjuhën e tyre , pa iu kundërvu disa perceptimeve të gabueshme që i kanë , mbi origjinën reale të tyre.

Historiani më i madh serb Sima Çirkoviq, Miroslav ĆOSOVIĆI dhe SLAVKO PEROVIĆi flasin me “pezmin e tyre” për të “vërtetën”serbe mbi Malazezët.

Tabuja serbe po thyhet përditë e më shumë , e sidomos libri i Miroslav Çosoviqit ; “ Si e shpiku Njegoshi kombësinë serbe të malazezve “ (Njegoš je izmislio srpsku narodnost Crnogoraca , Cetinje 2003) “ paraqiti një befasi të jashtëzakonshme dhe një eksplodim të madh të së vërtetës historike e cila i vë në lojë gënjeshtrat qenësore serbo- edha për Malin e Zi, kulturocidin serbomadh mbi kulture malaziase , si dhe vrasjen përfundimtare të fabrikimit serb të malazezve.”

Qosoviqi i porositë lexuesit e vet: ”që duhen të jenë vetëdijshëm që projekti i fsheht serbomadh i Garashaninit; Naçertanje ( 1844) i ka mbytur jo vetëm malazezët por edhe vet serbët dhe vetë Serbinë”

“E mira e librit të Qosoviqit, shkruan Slavko Peroviq “është, se ai në çdo falsifikim serb përgjigjet në mënyrë të dokumentuar , të mbushur me të vërteta ( libri i ka 750 faqe ) dhe dëshirën serbomadhe e çon në pluhur dhe hi duke e gjuajtur nga aty ku vjen , dhe duke i dalë për ballë krimit monstruoz serb i cili end e vazhdon dhe është aktual që 170 vjet“

Si i vogël Petar Petroviq – Njegoshi , u edukua nga poeti i njohur Simo Milutinoviq Sarajlija – shkruan Qosoviqi ; ai thotë se “ Milutinoviqi (Sarajlija )ishte një spiun dhe propagandues i teorisë serbomadhe .Ai ishte shumë i preokupuar me serbizimin sa që edhe përkthyesin gjerman të këngëve popullore serbe , Gerhardin e kishte bindur që të gjithë poetët e romës antike ,ishin me emra serb“

Pra , “Njegoshi nuk ishte serb, por i mashtruar nga edukata gjithë serbe e Simeon Milutinoviqit. Njegoshi ishte poet gjenial por besimi i tijj në serbizëm ishte i gabuar “. Shtrirjen e ndenjes nacionale serbe në Mal të Zi, e ndihmuan dhe e përhapen rrjetet e mëshefta të Serbisë, të parapara me programin e mësheht të Garshaninit.

(Dakle, Njegoš nije bio Srbin, već je kao pjesnik bio ponijet sveslovenstvom i svesrpstvom sa kojima ga je upoznao Simeon Milutinović. Sve ovo ne znači, naravno, da Njegoš nije bio genijalan pjesnik, ali je njegovo uvjerenje o srpskom karakteru Crne Gore bilo pogrešno, jer mu je bilo nametnuto sa strane. Proširivanje srpskog nacionalnog ośećanja u Crnoj Gori najviše su pomagale srpske agenturne mreže koje su je preplavile, predviđene tajnim velikodržavnim programom – Načertanijem.)
Pra malazezët me këmbëngulje janë kundër falsifikimeve serbe të historisë së tyre.

Qosoviqi shkruan se malazezët nuk janë sllav dhe aq më pak serb (Ćosović: Crnogorci nisu ni Sloveni, a kamoli Srbi _

Në shekullin 19-të gjysma e Malit të Zi e pranonin vetën si shqiptar (Kao što vidimo, pola stanovnika današnje Crne Gore se nije ustručavalo da u 19. vijeku i ranije, priča (bilo to istina ili ne), da vode porijeklo od Albanaca, u ovom slučaju od Keće Pontina. )

Kur Qosoviqi në kohën e fundit deklaroi se Malazezët janë me prejardhje shqiptare-vllahe ; një farë historiani me emrin Grubaç iu kundërvu dike i thënë se edhe vllahët ishin ilir , Qosoviqi iu përgjigj : “ Хвала господине Грубач што ми у суштини, повлађујете – да нијесмо српског поријекла! “ Ju falemnderit zoti Grubaç që në thelb po e verteton që ne (malazezët fxh ) nuk jemi me prejardhje serbe !”

Kundër falsifikimit serb shkohet me fakte (“Е зато господин Комар није нашао Србе у херцеговачким документима из 16, 17 и 18. вијека, јер су Власи у Херцеговини потпуно превладали и постали предоминантна етничка група“).

Pra, në asnjë dokument të Hercegovinës të shekujve 16, 17 dhe 18 nuk është gjetur asnjë serb, sepse vllahët ishin grupi etnik më dominues“

Dhe kështu Qosoviqi e përfundon që në shekullin 19 krijohen kombet moderne si serbët e të tjerët , si tregime politike dhe të krijuara nga elitat e ndryshme politike.

(Послије 19. вијека почињу да се стварају модерне нације и у то уопште нећу да улазим, то је чиста политичка прича – стварање српске, и многих других нација, те су нације буквално направиле неке елите.)
Historianit të guximshëm Miroslav Qosoviq i dëshiroj fat dhe suksese në zbardhjen e falsifikimeve serbe të historisë së tyre dhe të tjerëve për nevoja serbo-mëdha. Pra malazezët me këmbëngulje kundër falsifikimeve serbe të historisë