Agjencioni floripress.blogspot.com

2018/09/13

Ata që e penguan Vuçiqin, të mos hynte në Drenicë, janë Adem Jasharë!

AKADEMIK PROF. DR. MEHDI HYSENI





Duhet të bëjmë “argatë” për Adem Jasharët, për UÇK-në, për Drenicën dhe për gjithë Kosovën dhe Shqipërinë etnike të lirë, të pavarur, sovrane dhe të ribashkuar, Jo për spahinjë, agallarë, çifligarë, milionerë, korrupcionistë, mercenarë dhe kolaboraconistë të Serbisë kolonialiste dhe neokolonialiste të presidentit Aleksandar Vuçiq.




- Jo për Nexhmedin Spahiun, “babain e kombit kosovar dhe të gjuhës kosovarishte”, i cili pa fije turpi, barrikaduesit me Bekim Jasharin në krye (kryetar i komunës së Skenderajt), të cilët nuk lejuan presidentin serb Aleksandar Vuçiq të hynte në Drenicë për ta vizituar fshatin Banjë të banuar me serbë më 9 shtator 2018), i quajti “Haxhiqamilë” dhe “frikacakë” gjoja pse ata nuk kishin shkuar në veriun e Kosovës për ta bllokuar Vuçiqin, jo në hyrje të Drenicës(!).

-Ja, sa objektiv, sa trim, sa i mençur e patriot që është, ndërron tezat si Serbia. Lidhur me këtë naivitet dhe subjektivizëm të Nexhemdin Spahiut, shtrohet kjo pyetje, -Po kush e ka më afër kufirin e veriut të Kosovës, Nexhmedin Spahiu nga Mitrovica Jugore, apo Bekim Jashari nga komuna e Skenderajt?

-Së pari, Nexhemdin Spahiu e ka pasur për detyrë kombëtare, politike e shtetërore, që të vete në kufirin e veriut të Kosovës (sepse e ka pasur shumë më afër sesa drenicarët e Skenderajt) për ta penguar hyrjen e presidentit serb Aleksandar Vuçiq, Jo Bekim Jashari me veteranët e UÇK-së dhe me qytetarët e Skenderajt.

Ky moralizim absurd dhe ndërrim i tezës sipas shkollës së serbomëdhnjeve dhe larove të tyre, më solli ndërmend këtë vlerësim aksiomnatik dhe objektiv të heroit dhe patriotit të Kosovës, Hamëz Jashari: “ E, qishtu daj, a e din a s’e din, Ahmet Delia me sakicë u shku me dekë për kojshi. N’pikë t’natës. Veç qi e ka ni zanin: ‘auuu zhdirgju djal se na ranë shkijet’. E na sot, n’këto ditë, ven se me mledhë men, vinë tre katër shkije, milic kishe në uniformë demek, e rrathekojnë ni shpi, e hijnë, e grijnë rob, e piskamë, e kush s’del me thanë t’shkoj t’i nihmoj qatij vllau. E thomë: valla s’kanë dashtë dikur ata t’partë, ishin kanë t’ligj, se s’ishum metë nër shka na. A s’dashtën ata a s’po domë na sot? Hajde tash e bajmë ni analizë këtu: A kenë ma t’fortë ata atëherë, pa ditë shkrim-lexim, letrat te hoxha u duftë m’i çu m’i lexu, ja te popi, kur jau kanë çu djemtë p’ej ushtrije a p’ej gyrbeti diku? E na sot kemi djem, kemi dijetarë, tu i marrë p’ej profesorave, magjistra, doktora, akademika të rangut botnor, edhe i kemi shti veshtë n’lesh. Shkau te dera. Deri kur dojmë me duru k’shtu ma?» – Hamëz Jashari, Prekaz, Skenderaj, 1995..

Kjo është ndërgjegja e lartë njerëzore, trimëria, sakrifica, heorizmi dhe detyra kombëtare dhe atdhetare shqiptare në mbrojtjen e interesave të shenjta të kombit dhe atdheut të vet, Jo fjalët, shpifjet, pallavrat, moralizimet, intrigat, gënjeshtrat dhe shantazhet e politikës ditore për ta shpërfytyruar drejtësinë, të vërtetën dhe meritat kombëtare, patriotike dhe jetësore të të gjithë atyre që nën Flamurin Kombëtar të UÇK-së me Kryekomandantin e saj të lavdishëm dhe të pavdekshëm, Adem Jashari-ADEM SHQIPËRIA ETNIKE!

Këta janë Adem Jasharët, që nuk lejuan shajkaçën terroriste serbe, të hynte në Drenicë, ende pa u tharë gjaku dhe pa u gjetur mbi 1.700 viktimat shqiptare të gjenocidit të Serbisë (1989-2018)

Ja kritika e turpshme e Spahiut “sipas motit, ktheje gëzofin”, sepse do të na hidhërohej Vuçqi, Serbia dhe Rusia, nëse nuk e vëmë në shënjestër Drenicën e Azem Bejtës dhe të Adem Jasharëve !

*** Nexhmedin Spahiu : “ Paraqiten Haxhiqamilët e Kosovës. Për ta nuk qenka problem që Vuçiqi vjen në Gazivodë, por problem kur ai vjen në Drenicë!? Po të ishin patriotas tamam ata do t’ia zinin rrugën Vuçiqit në kufi të vendit e jo në hyrje të Drenicës.” (https://ina-online.net/spahiu-drenicaket-i-quan-haxhiqamile/ ).

Duke qenë se “babai” i “kombit kosovar” po “tjerr aq holl” problemet politike, sipas logjikës së shëndoshë, i pari, që do duhej të shkonte në Ujman, do të duhej të ishte vetë N. Spahiu, sepse ai dhe Mitrovica furnizohen me ujë të Ujmanit, JO Skenderaj e as barrikaduesit e Vuçiqit në hyrje të Drenicës. Kjo është drejtësia!

-Çfarë rëndësie historike dhe etnike na pasksha “Gazivoda” e Nexhemdin Spahiut në krahasim me Drenicën heroike shekullore, e cila gjithmonë pushtuesve të huaj ua ka “kthyer patkonjtë” larg nga dielli shqiptar dhe toka shqiptare.

Prandaj, “babai” i “kombit kosovar”, Spahu, i pari e ka pasur për detyrë kombëtare dhe patriotike të pozicionohej në Leposaviq, e pasataj edhe në “Gazivodën” e tij për ta penguar hyrjen e presidentit Aleksandar Vuçiq, JO BEKIM (HAMZË) JASHARI e as veteranët e tjerë të UÇK-së, të cilët me plot arsye, në vendin e duhur dhe në kohën e duhur kanë bllokuar hyrjen, që Vuçiqi të mos hynte në Drnicë, në vendin e krimit, të masakrave, të reprezalieve dhe të gjenocidit serb (1989-1999). Kush, do të ishin ata të poshtër, ata tradhtarë e mercenarë shqipfolës, që do të lejonin vrastarët dhe piromanët çetnikë serbë, të kthehen në vendin e krimit?

Ndaj, patriotët drenicarë që ndaluan Vuçiqin, të mos i shkilte çizmja çetnike në Drenicë, më 9 shtator 2018 (që të vizitonte fshatin Bajë, të banuar me minoritarë kolonë serbë) dëshmuan se nuk janë “bishta” dhe “vasalë” të Hashim Thaçëve dhe të Vuçiqëve të Serbisë kolonialiste dhe gjenocidale, e as “bythça” e sahanlëpirës të grazhdit të “kombit kosovar” sorrosist dhe kuisling antishqiptar, por ushtarë trima dhe të devotshëm të heronjve Adem, Hamzë dhe Shaban Jashari të Prekazit të Drenicës, të cilët flakë pë flakë për tri ditë rresht (5,6,7 mars 1998) luftuan të barrikaduar në Kullën e tyre heroike, duke e mbrojtur pragun e saj kundër okupatorëve çetniko-fashistë gjenocidalë të Serbisë.

Pikërisht kjo luftë heroike e patriotëve viganë Jashari të Prekazit të Drenicës, të cilën nuk e ndihmuan tradhtarët “bythça” të Hashimëve, të “Mulezinëve” dhe të “Haxhiqamilëve…etj. hodhi themelet e lirisë dhe të pavarësisë së Kosovës, të cilën sot, pa fije turpi e sfidon i vetëquajturi “baba” dhe “heroi” i “kombit kosovar”, Nexhmedin Spahiu, duke hedhur “qiqrra në hell” dhe “petulla në ujë” se gjoja dikush e pasksha falsifikuar datëlindjen e heroit Adem Jashari?!

– Çfarë absurdi dhe turpi ky?!

– Po, edhe sikur të ishte ashtu, në këtë rast, fare nuk ka rëndësi ora dhe dita e lindjes së kryeheroit patriot Adem Jashari, por VEPRA E TIJ MADHËSHTORE KOMBËTARE DHE ATDHETARE SHQIPTARE, i cili së bashku me vëllain Hamzën, me Babain Shabanin, me 21 anëtarët të familjes së ngushtë, me kushërinjë, me dajë dhe me miq, gjithësej 56 sish, për tri ditë (5, 6, 7 mars 1998) ia sollën LIRINË DHE PAVARËSINË KOSOVËS, të cilën e ndihmuan UÇK-ja, AMERIKA DHE NATO-JA, JO, asnjë parti politike shqiptare.

Deri kur me këto absurde Nexhmedin Spahiu, së pari e goditi kombin shqiptar, duke thirrur për copëtimin e tij në “komb kosovar”, duke trilluar një gjuhë kosovarishte, që do ta “jusitifkonte” “kombin kosovar” të tij, e tash së fundi, i pengon edhe datëlindja e Adem Jasharit?!

Prandaj, -Popull liridashës i Drenicës, i Kosovës dhe i Shqipërisë etnike, të ndiqet rruga dhe vepra e lavdishme heroike e Adem Jasharit, JO e spahinjve dhe e agallarëve milionerë dhe filoserbë, që Popullin e kanë shndërruar në lypës dhe vendin e kanë shkretuar në “rançe” private të tyre sikur të kishte qenë pasuri e trashëguar me tapi nga baballarët e tyre !?

Gjithashtu, të mos t’u jepet hapësirë mediale dhe, të mos mbështeten verbërazi as të vetëquajturit “baballarë” dhe “heronjë të komb kosovar”, sepse ata janë sëmundja endemike e Kombit Shqiptar dhe e Shqipërisë etnike. Me atë soj të ideologëve dhe të “regjisorëve” të “kombit kosovar”, polemikat janë të paefektshme dhe të tepërta. Ata vetëm duhet injoruar. Asgjë më shumë!

Skifter Këlliçi gjithnjë pranë Shqipërisë me pasionin e një 20-vjeçari



Sapo festoi 80-vjetorin në SHBA, Skifter Këlliçi gjithnjë pranë Shqipërisë me pasionin e një 20-vjeçari
Nga Aranit Muraci 


Skifter Këlliçi (lindur më 1938) është komentator i mirënjohur sportiv shqiptar. Ai është dalluar po ashtu edhe si autor librash artistikë e studimorë, romanesh për fëmijë dhe skenarësh kinematografikë. Ishte i pari që filloi në Shqipëri komentimin drejtpërsëdrejti të ndeshjeve të futbollit në radio, dhe më vonë edhe në televizion. Emisioni i konceptuar dhe i krijuar fillimisht prej tij, Rubrika Sportive, vazhdon të transmetohet ende sot në Radio Televizionin Shqiptar.
Jeta dhe veprimtaria

Skifter Këlliçi lindi më 17 janar 1938 në Tiranë, Shqipëri, qyteti ku edhe kaloi vitet e fëmijërisë e të rinisë. Në vitin 1959, pasi mbaroi studimet e larta për Gjuhë dhe Letërsi Shqipe në Universitetin e Tiranës, filloi punën si gazetar e komentator sportiv në Radio Tirana. Më 1960 Këlliçi ishte gazetari që krijoi rubrikën 'E diela sportive' dhe së bashku me Anton Mazrekun e Ismet Bellovën u bë ndër gazetarët sportivë më popullorë radiofonikë e pastaj edhe televizivë në të gjitha trevat shqipfolëse. Më 1971 Këlliçi krijoi në Televizionin Shqiptar emisionin shumë popullor të kohës, me titullin Rubrika Sportive, dhe më 1972 për herë të parë nga studiot e TVSH ai filloi të komentonte veprimtari sportive ndërkombëtare, të marra nga kanale televizive italiane e jugosllave. Komentet e tij dhe drejtimi i emisioneve sportive në përgjithësi shquheshin sidomos për gjuhën e pasur e të figurshme të standardeve evropiane. Si pasojë ai u kritikua për prirje moderniste dhe më 1986, me urdhër të drejtuesve të lartë komunistë u detyrua të largohej nga ekrani.[3][4] Mund të thuhet se Skifter Këlliçi është i pari shkrimtar që temën sportive e ngriti në letërsi të mirëfilltë nëpërmjet vëllimeve me tregime 'Një ndodhi në stadium'(1968), novelës 'Në tokë të huaj'(1969) dhe romanit “Shpërthimi” (1980). Mbi bazën e këtij të fundit ai përgatiti skenarin e filmit 'Fushë e blertë, fushë e kuqe' (1983), që është edhe filmi i parë artistik sportiv shqiptar me metrazh të gjatë. Në vazhdën e veprave letrare të Këlliçit me temë sportive zë vend edhe romani 'Tirana dy orë para dënimit' (1998), që trajton përjashtimin tragjik të kësaj skuadre nga kampionati i futbollit 1966-67, me vendim të Byrosë Politike, sepse po shpallej kampione duke lënë pas '"Dinamon' dhe 'Partizanin' ,që përfaqësonin diktaturën komuniste në sport.

Këlliçi ka qenë gjithashtu i suksesshëm edhe në fushat e krijimtarisë artistike e të publicistikës, duke pasur në aktivin e tij 35 vëllime. Ai ka lëvruar gjerësisht gjinitë e tregimit të shkurtër e të romanit, por edhe të skenarit artistik. Ndihmesa e tij ka qenë e veçantë edhe në fushën e letërsisë për fëmijë sidomos me romanet 'Kujtimet e mëhallës së vjetër' (1967), apo 'Pas gjurmëve' (1972). Mbi këtë të fundit është mbështetur edhe skenari i Këlliçit për filmin artistik me të njëjtin titull, i cili u nderua me çmimin special të Presidentit të Republikës Italiane në festivalin ndërkombëtar të filmit në Giffoni (Itali) më 1979.

Romanet e Këlliçit me temë historike kanë njohur sukses të veçantë, dhe këtu mund të përmendet sidomos 'Atentat në Paris' (1978), që u ribotua me ndryshime thelbësore më 2011. Ky roman i kushtohet vrasjes së Esat Pashë Toptanit në Paris më 1920 nga atdhetari Avni Rustemi, dhe u përshtat edhe për skenë më 1981 nga teatri Bylis i Fierit, duke u pritur mjaft mirë nga publiku. Një roman tjetër historik është 'Vrasës me duar të bardha'(1991) që trajton ngjarjet rreth ekzekutimit të patriotit të shquar Themistokli Gërmenji nga autoritetet ushtarake franceze të Krahinës së Korçës më 1917 gjatë Luftës së Parë Botërore. Ndërsa më 2006 Këlliçi botoi romanin 'Dashuri e gdhendur në shkëmb' mbi motivet e tregimit 'Tej kaltërsive' të shkrimtarit të njohur, Bilal Xhaferi, kushtuar kryengritjeve ilire të udhëhequra nga Bato kundër pushtuesve romakë.[5]



Në vitin 2010 Këlliçi nxori në qarkullim romanin 'Shtatori i gjëmës së madhe' kushtuar sulmit terrorist të 11 shtatorit 2001 mbi Kullat Binjake në New York. Shtytje për këtë roman ishte midis të tjerash edhe fakti që ndërmjet gati 3000 viktimave të atij sulmi ishin edhe 3 shqiptaro-amerikanë, të cilët janë personifikuar në roman.

Me romanet “Tirani ngrihet nga varri”(2004) dhe “Politikanët mëkatarë fluturojnë në Mars” (Prishtinë 2006), ku trajtohen dukuri negative të shoqërisë së sotme shqiptare, Këlliçi ka dhënë ndihmesë edhe në lëvrimin e romanit humoristiko-satirik. Në romanin e parë, një nga personazhet që i ngjan diktatorit të vdekur, krijon në vend idenë se ky i fundit është ringjallur nga Zoti, të cilit i ka kërkuar falje, dhe me ndihmën e të cilit do të vendosë demokracinë e premtuar nga dy partitë politike që sundojnë të zhytura në korrupsion. Në romanin tjetër, vazhdim i të parit, po ky personazh u dërgon kryetarëve të këtyre partive politike e-maile që kinse vijnë nga planeti Mars, e që shpjegojnë se meqë temperaturat do të rriten shumë, jeta në tokë do të shuhet. Si pasojë, ata këshillohen të fluturojnë në Mars me anijet kozmike që do t'u dërgohen posaçërisht, dhe duke qenë se ai planet është i kuq, të ndërtojnë atje shoqërinë komuniste. [6]

Në krijimtarinë e Këlliçit në fushën e veprave publicistiko-shkencore një vëmendje të veçantë meriton 'Historia e futbollit' (1980), e po ashtu 'Nga 2-3-5, në 4-4-2, vështrim historik mbi evoluimin e sistemeve taktike të futbollit shqiptar, 1930-1987'(1987). Këlliçi ka botuar gjithashtu 'Yjet e futbollit botëror' (1988) si edhe kontributin origjinal 'Historia e Radiotelevizionit Shqiptar, (1938-1990)'(2003).

Në vitin 1999 Skifter Këlliçi u largua nga Shqipëria dhe u vendos së bashku me familjen në Watertown, pranë Boston (MA), në Shtetet e Bashkuara, ku banon aktualisht. Ai vazhdon të kontribuojë edhe në fushën publicistike me dosierë rreth gjuhës, historisë së letërsisë dhe sportit, të cilat kanë jehonë në mediat shqiptare.

Skifter Këlliçi duhet theksuar se me pasionin e një 20-vjeçari, pasi vazhdon dhe shkruan për lexuesin shqiptar, nga SHBA.

TRAGJEDIA E 11 SHTATORIT ’01 NE FAQET E NJË ROMANI TRONDITËS TË SKIFTER KËLLIÇIT


Akademik Prof.Dr.Mehdi HYSENI



ESE



Image result for skifter kellici


TRAGJEDIA E 11 SHTATORIT ’01 NE FAQET E NJË ROMANI TRONDITËS TË SKIFTER KËLLIÇIT

(Me rastin e 17-vjetorit të saj)




Me krijimtarinë e shkrimtarit dhe të komentatorit të njohur sportiv të RTVSH-së, Skifter Këlliçi, jam njohur në fund të viteve ’60 me disa vëllime me tregime dhe sidomos nga fundi i viteve 80-të me romanin “Atentat në Paris”, ndër romanet më të mira të letërsisë shqiptare me temë historike, i cili asokohe arriti të depërtonte edhe në Kosovë e të pritej mirë. Arsyeja ishte sepse ky roman lartëson aktin heroik të atdhetarit të njohur, Avni Rustemi, i cili më 13 qershor të vitit 1920 me dy të shtëna vrau në mes të Parisit tradhtarin me damkë,Esat pashë Toptani, që gjoja në cilësinë e kryeministrit të Shqipërisë ishte gati t’u bënte lëshime tokësore ambicieve të fqinjëve dhe veçanërisht atyre serbë, që kishin pushtuar Shkodrën dhe vise të tjera shqiptare të Shqipërisë Etnike. Dhe ja, kohëve të fundit, pas kaq vitesh pata rastin të lexoj një vepër tjetër të këtij shkrimtari të njohur shqiptar-romanin me temë shqiptaro-amerikane “Shtatori i gjëmës së madhe “ (botoi “Albin”, Tiranë, 2010), i pari i këtij lloji në letërsinë shqiptare, që këtë radhë i kushtohet një ngjarjeje tjetër historike, por bashkëkohore dhe me përmasa mbarëbotërore-tragjedisë së 11 shtatorit të vitit 2001 në Kullat Binjake të Qendrës Tregatre të Nju-Jorkut, ku, si shkak dhe pasojë e sulmeve terroriste të fundamentalistëve islamikë mbetën të vdekur rreth 3000 njerëz të pafajshëm, nga të cilët, edhe tre bashkatdhetarët tanë, Rrok Camaj, Mon Gjonbalaj dhe Simon Dedvukaj.



Inline image






Duke u bazuar në motive të jetës së këtyre bashkatdhetarëve autori, krahas personazheve të tjera amerikane, ose të ardhur nga vende të tjera të botës, frymëzohet dhe arrin të krijojë tre personazhe të reja, me një shtrirje gjeografike dhe përgjithësim ideoartistik edhe më të madh dimensional. Këta janë Besim Vokshi nga Kosova, Rrok Camaj nga trevat etnike shqiptare nën Mal të Zi dhe Mark Muzaka, arbëresh me prejardhje nga kjo familje e njohur feudale shqiptare, e lidhur ngusht me Skënderbeun, që së bashku me qindra e qindra familje të tjera shqiptare u detyrua që pas pushtimit turk të linte atdheun dhe të vendosej në krahina të Italisë së jugut. Dhe po t’u shtojmë këtyre edhe Sokol Kamën, ish-gazetar i RTVSH-së që ka emigruar në Amerikë pas vitit 1990, një personazh që na kujton vetë autorin e romanit “Shtatori i gjëmës së madhe”, kuptohet se lajtmotivet shqiptare me retrospektivat e personazheve na krijojnë idenë se brenda 188 faqeve të këtij romani që nuk janë shumë, lëvizin masive ngjarjesh të stuhishme historike që na shpien nga tragjedia e viseve shqiptare të Ulqinit, Hotit, të Grudës, të Plavës, të Gucisë, të Tuzit, që pas Kongresit të Berlinit të vitit 1878 ranë nën sundimin malazez, për të ardhur më 1913, kur pas Traktatit të fshehtë të Londrës, Kosova u gllabërua nga shovinistët serbë. Jo vetëm Kosova, por edhe territore të tjera të Shqipërisë Etnike. Përfundimi që nxorëm me të lexuar pjesën e parë të romanit me titull “20 Maj 2001, pasdite, rreth orës 17.00”: këto personazhe nga bota shqiptare, si pasojë e këtyre fatkeqësive që kanë goditur kombin tonë në shekuj, i bashkon mërgimi në Amerikë, me shpresë se një ditë do të kthehen përsëri në trojet amëtare të Shqipërisë etnike. Kjo është njëra anë e medaljes, që e bën këtë roman të ketë së pari temë shqiptare e pastaj amerikane, falë retrospektivave, megjithëse ngjarjet zhvillohen në Amerikë. Dhe, nuk mund të ndodhte ndryshe, përderisa këta bashkatdhetarë të ardhur nga vise të ndryshme të Shqipërisë, jetojnë dhe punojnë në Amerikë, pra midis amerikanësh. Dhe, është meritë e autorit që lidhja e shqiptarëve të mësipërm me amerikanë bëhet nëpërmjet Stiv Fergusonit, një gazetari të CNN-it, të këtij gjiganti televiziv me famë botërore. Ky gazetar, siç pasqyrohet në faqet e romanit, është ngjitur në katin e 107-të të së njërës prej kullave binjake për t’u njohur me kosovarin Besim Vokshi dhe me arbëreshin Mark Muzaka për të përgatitur një dokumentar televiziv kushtuar këtyre shqiponjave që me guxim të pashembullt , të futur në kosha, pastrojnë nga jashtë qelqet e kateve të larta të kullave binjake, në lartësi mbi 300 metra,kur këta kosha në dimër a verë lëkunden nga erërat si të ishin lëvozhga arre. Ndaj dhe dokumentari i tij do të titullohet “Shqipe mbi kullat binjake.” I dashuruar dhe kureshtar për ta njohur historinë e Shqipërisë dhe Kosovës, të dëgjuar nga goja e miqve të tij shqiptarë dhe leximeve, sidomos të Besimit, i cili në vitet e 60-ta të shekullit XX, për t’u shpëtuar ndjekjeve të UDB-së, është arratisur nga vendlindja,në Shqipëri dhe atje përsëri i ndjekur nga Sigurimi shqiptar arratiset në Greqi, për t’u vendosur më pas në Amerikë, Stivi që kishte marrë me vete në kullë edhe të fejuarën, Zhaklinën, stjuardesë e një kompanie ajrore nga Bostoni, i fton ata në dasmën e tyre që do të bëhej më 20 shtator të vitit 2001. Derisa në pjesën e parë të romanit kemi shtjellimin e ngjarjeve, pra të kësaj tragjedie dhe nyjën lidhëse të ngjarjeve të tjera, që do të pasojnë, në pjesën e dytë dhe të tretë të romanit kemi zhvillimin e këtyre ngjarjeve, sepse tani shfaqen pesë terroristët- Muhamet Ata,arkitekt që ka mbaruar studimet në Egjipt, Satem al Sukami, student në Fakultetin e Drejtësië në Universitetin Mbretëror të Rabatit në Arabinë Saudite, dy vëllezërit Vail dhe Rashid al Shakri, i pari mësues dhe i dyti punëtor mëditës dhe së fundi Abdul al Omari argat, edhe ai nga Arabia Saudite. -Janë personazhe të sajuara këto? –Jo, aspak. Janë personazhe të vërteta, pra pikërisht pesë terroristë në njërin nga të dy avionët e rrëmbyer në Aeroportin Ndërkombëtar “Logan” të Bostonit, me të cilët u goditën dy kullat binjake të Nju-Jorkut. Natyrisht, të trajtuar artistikisht, madje me shumë realizëm.Nuk janë personazhe bardhezi, përkundrazi, kanë botën e tyre shpirtërore, kanë dilemat, sidomos vëllai i dytë, Vaili, kur mendon se së bashku me vëllain e parë, Rashidin, do të vdesin në këtë atentat terrorist, si viktima të premtimit bosh të Bin Ladenit, edhe ai personazh në këtë roman, gjoja se pas këtij aktflijimi, do të shkonin në parajsë, por, nga ana tjetër, do të lënë kërçure nënën burrëvdekur, që mezi i kishte rritur.Ose argati Abdul që kishte lënë në fshat gruan e re me fëmijën dyvjeçar, ishte stërvitur në kampet ushtarake të Afganistanit dhe, tani, sipas bindjes së tij të kot, po shkonte në parajsë. ”Vërtet në parajsë?”- pyet ai vetëvetën? Dhe, Abdul i dyshuar në vetëvetën humb durimin dhe besimin fantazmë, pasiqë bashkëterroristët e tij kishin vrarë përdhunisht dy pilotët, Muhamet Ata drejtonte avionin nga kullat, Abduli i sulet, përleshet me të ,por ishte vonë, tragjedia kishte ndodhur. Dhe, pikërisht faqet që përshkruajnë meditimet e terroristëve,urrejtjen e tyre të pajustifikueshme si fundamentalistë, ndaj Amerikës, ndaj krishterimit, të mbrujtur që në periudhën e kryqzatave kundër islamit, për çlirimin e tokave të shenjta dhe Jerusalemit, të pushtuara nga turqit dhe, që jo rrallë përfunduan me krime ndaj popullsisë së pafajshme myslimane dhe çifute, pastaj urrejtja, gjithashtu e pajustifikueshme ndaj qytetërimit perëndimor,që gjatë meditimeve në avion shërbejnë për t’i shpirtëruar dhe për t’i hovëzuar terroristët drejt veprimeve të tyre kriminale antijerëzore,gjoja në mbrojtje të Islamit, ankthi i pasagjerëve,midis të cilëve edhe i Zhaklinës që si stjuradesë po kryente fluturimin e fundit nga Bostoni, për t’u martuar pastaj me Stivin në Nju-Jork, më 20 shtator, pra pas disa ditësh,ky ankth i pasagjerëve të mashtruar nga Muhamet Ata ,i cili me mikrofon tentoi rrejshëm t’i qetësonte të gjithë pasangjerët në avion, duke u premtuar se po ktheheshin sërish në Boston nga ku ishin nisur… dyshimi i Zhaklinës, e cila me celular njoftoi Stivin në zyrat e CNN-it se po ndodhte e kundërta, se avioni po i drejtohej njërës prej kullave, përleshja e pasagjerëve me terroristët, janë nga faqet më emicionuese të këtij romani që e mbajnë lexuesin me frymën pezull. Dhe po t’u shtojmë këtyre epizodeve skenat ngjethëse në njërën nga kullat tashmë të goditura, ku po punonin Besimi me Markun, e shumë kate më poshtë edhe shqiptari i tretë, Rrok Camaj, zbritjen e trandshme të qindra e qindra punonjësve nga shkallët, kur ato shemben nga djegjet,për t’i djegur dhe shkrumbuar edhe ata vetë, plagosjen e Besimit, përpjekjet e Markut për ta shpëtuar atë, bisedën e fundit telefonike të Besimit me të birin, amaneti i tij- që ai me të ëmën një ditë të kthehen pa tjetër në Kosovën e lirë,vdekjen e tij, pastaj fluturimin e Markut, fluturim i vdekjes, nga njëra prej dritareve të kullës, kur sheh se nuk ka rrugë shpëtimi,ashtu si vite me parë, kur i mitur kërcente nga shkëmbinjtë e lumit që rridhte pranë fshatit të tij arbëresh,vdekjen edhe të Rrok Camajt, që, sidoqoftë arrin të dalë nga kulla që po shembej me një fëmijë të vogël, që për ta mbrojtur nga flakët, e kishte mbuluar me xhaketën e tij dhe ua dorëzon zjarrfikësve, si dhe skena të tjera ngjethëse, të përshkruara me gjuhë të zgjedhur artistike që mund ta gjejmë vetëm në prozën e Koliqit, të Pashkos dhe të Kadares,arrijmë në përfundimin se kemi lexuar kështu një roman shumë tronditës, shumë origjinal, me një kompozicion tepër të saktë harmonik, ku ngjarjet ndërsillen natyrshëm brenda pak orësh, herë te kullat binjake, herë në Aeroportin Ndërkombëtar “Logan” të Bostonit, nga ku u nisën terroristët dhe, ku punonte Sokoli, ish-gazetari i RTVSH-së, pra një vetëshembëllim-autori i romanit, i cili, kështu bëhet shqiptari i vetëm i këtij romani që shpëton nga kjo tragjedi. Ja, sepse Stivi që ka transmtuar në CNN tërë kronikën e kësaj tragjedie, ku gjen vdekjen edhe e fejuara e tij Zhaklina, me të cilën do të martohej pas disa ditësh,kur Sokoli, pasi e ngushullon për humbjen e saj, e vlerëson për mjeshtrinë e treguar gjatë këtij transmetimi të drejtpërdrejtë për miliona teleshikues, Stivi pra, gjen forcën që t’i përgjigjet: ”S’është e vertetë, Sokol,…Ti mund të bësh shumë më tepër se ç’bëra unë.Ti mund dhe duhet të shkruash një roman,sepse ti je vetë pjesë gjalluese e tërë këtyre ngjarjeve që i përjetove dhe që po i përjeton…Dhe kujto, i dashur, se ashtu si grekët dredhisht pushtuan Trojën me kalin e drunjtë, ashtu edhe terroristët islamikë me dredhi rrëmbyen avionët dhe me ta goditën kullat. Por nëse ato ranë duke varrosur në rrënojat e tyre sa e sa viktima,me Amerikën kjo nuk do të ndodhë kurrë.Kjo tokë e bekuar nga perëndia do të mbetet prore tokë e premtuar për tërë ata që kërkojnë të gjejnë me këmbëngulje dhe vullnet , strehim, mbarësi, lumturi. Ja, përse ne amerikanët kemi të drejtë ta ndjejmë veten krenarë, edhe pse ajo ka rënë në mort, në atë mort për të cilin ti do të shkruash një ditë.” Konsideroj se romani “Shtatori i gjëmës së madhe”, i autorit Skifter Këlliçi, me temë shqiptaro-amerikane, është një nga prozat më të fuqishme të krijuara në Shqipëri gjatë këtyre 20 viteve të fundit, duke qenë se, në fokus të shtjellimit të tij ka edhe një personazh kosovar që mbart problemet dhe hallet e Kosovës deri në ditët tona, meriton të botohet edhe nga ndonjë shtëpi botuese në Prishtinë.

Vuçiqi e do “Trepçen”, “Gazivodën”, Kninin, Milosheviqin dhe BE-në !




Akademik Prof.Dr.Mehdi Hyseni



Vuçiqi e do “Trepçen”, “Gazivodën”, Kninin, Milosheviqin dhe BE-në !



***


 -E, po kjo është e tepërt! Kjo është një utopi e shkretë mitomane mesjetare serbomadhe, që s’do bëhet kurrë realitet as për serbët, as për Serbinë e as për sllavët pushtues në Ballkan.



Këtë objektiv strategjik afatgjatë të Serbisë së Madhe (1844-2018) për spastrimin etnik të shqiptarëve dhe të grabitjes së territorit etnik dhe gjeopolitk të tyre (Kosovës Veriore), e dëshmoi edhe vizita e 8 dhe 9 shtatorit 2018 e presidentit të Serbisë, Aleksandar Vuçiq, i cili ndër të tjera përfitoi nga rasti, që në pendën e Ujmanit (Gazivodë), të ngulte flamurin disametërsh të Serbisë, si dhe së këndejmi, ta “kritikonte” dhe ta lavdëronte “Mësuesin” dhe “Strategun” e tij, Slobodan Milosheviq.



Për këtë qëllim strategjik të ripushtimit të territorit, të burimeve energjetike, minerare, ekonomike dhe të infrastrukturës së objekteve të tyre përcjellëse, Serbia e dërgoi presidentin e saj, Aleksandar Vuçiq, që ta vizitonte veriun e Kosovës për t’iu treguar shqiptarëve, se Serbia nuk ka hequr dorë nga Veriu i pasur strategjik i Kosovës, duke përfshirë në plan të parë minierën “Trepça” dhe “Gazivodën”.



Vënia e flamurit të Serbisë në “Gazivodë”, është thelbi i mesazhit politik dhe diplomatik i Beogradit zyrtar për Kosovën, për Amerikën, për BE-në, për NATO-n, për OKB-në dhe për OSBE-në se kufiri i Serbisë, do të jetë mbi lumin Ibër, duke përfshirë edhe liqenin e Ujmanit dhe minierën e artë “Trepça”, pavarësisht bisedimeve dhe takimeve të presidentit serb me homologun e tij në kuadrin e Dialogut të Brukselit (2011-2018) apo nesër në Nju-Jork, në Uashington, në Vjenë apo në Berlin etj.



Këtë strategji të luftës së Serbisë për ripushtimin e territorit shqiptar të Kosovës, e provon edhe ky konstatim i gabuar i presidentit “proeuropian”, “prodemorkat” dhe “propaqësor” serb, Aleksanadar Vuçiq, i pohuar në fjalimin e tij të gjatë “historiko-politik” në mitingun e madh të serbëve në Mitrovicën veriore, se gjoja “ Milosheviqi ishte lider i madh, por sot në Knin po valon “bordi i shahut” - flamuri kroat, i cili, aty nuk ka ekzistuar kurrë më parë”!?



Kjo do të thotë se, Serbia edhe pas vdekjes së kryekrimielit Slobodan Milosheviq, ende nuk është “përshëndetur” përfundimisht nga politika, nga propaganda dhe nga diplomacia luftarake e regjimit gjenocidal të Slobodan Milosheviqit. Përkundrazi, edhe politika e sotme e ashtuquajtur proevropiane e Serbisë me Aleksandar Vuçiq (president) dhe me Ivica Daçiq (nënkryeministër dhe ministër i Jashtëm) në krye, ende ëndërron “Proejktin” e Slobodan Milosheviqit dhe Memorandumin e ASHAS-së (1986) për spastrimin etnik të shqiptarëve, të myslimanëve boshnjakë dhe të kroatëve (1990-1999), si dhe ende ushqen iluzione të shkreta se një ditë në Knin kroat, do ta rikthejë flamurin çetniko-fashist të saj “Samo sloga spasava Srbiju”! Mirëpo, kjo kurrë nuk do të ndodhë më, sepse Milosheviqi hitlerian serb, tanimë ka ngordhur së bashku me pretendimet e shtetit, të Akademisë Memorandumiane (1986) dhe të kishës së tij mitomane mesjetare se, “aty ku është një varr serb, është Serbi”!?



Kjo nënkupton shfarosjen dhe shpërnguljen sistematike institucionale të shqiptarëve, të kroatëve dhe të myslimanëve boshnjakë, ashtu sikurse ndodhi me tri gjenocidet e fundit të Serbisë së Slobodan Milosheviqit kundër Koracisë, Bosnjës myslimane dhe Kosovës shqiptare (1990-1999), ku Serbia masakroi dhe shpërnguli me qindra e mijëra njerëz nga vatrat e tyre stërgjyshore vetëm pse nuk ishin serbë dhe, vetëm pse nuk pranuan që të jetonin nën shajkaçën e sundimit tiranik kolonial të Serbisë gjenocidale të Slobodan Milosheviqit dhe të Vojislav Sheshelit etj.







Vuçiqi: “ Nuk kemi zgjidhje për Kosovën. As që jemi afër saj”!



Natyrisht se nuk keni dhe, nuk do të keni kurrë, sepse Kosova është e shqiptarëve, jo e Serbisë. Ky është problemi shekullor i serbëve dhe i Serbisë, që nuk duan ta kuptojnë për shkak të luftës ekspansioniste dhe hegjemoniste të pushtimit dhe të kolonizimit të territoreve shqiptare në Ballkan.



Mirëpo, unë konsideroj se e vetmja zgjidhje e drejtë, demokratike dhe paqësore e konfliktit historik serbo-shqiptar, është kjo: Së pari, priftërinjtë, mësuesit, profesorët, prindërit, shkolla, kisha, fakulteti, akademia dhe politika, duhet t’i edukojnë dhe t’i arsimojnë drejt fëmijët, nxënësit dhe studentët e tyre se shqiptarët janë një komb më vete, që me shekuj (që nga epoka e Illyrisë) jetojnë në tokat e tyre autoktone, domethënë të Shqipërisë etnike në Ballkan, Jo në territoret e ashtuqujatura të “Juzhna e Stara Serbisë”, siç i kanë mësuar gabimisht me shekuj gjeneratat serbe. Ky është fatalitet jo vetëm për shqiptarët, por edhe për vetë serbët.



Ky problem do të zgjidhet vetëm atëherë, kur të lindë NJË TUCOVIQ I RI sikur socialdemorkati i dikurshëm Dimitrije Tucoviq, i cili në librin e tij “Srbija i Arbanija” (1914) ka shkruar se “DERISA SERBËT NUK E KUPTOJNË SE JETOJNË NË TOKAT SHQIPTARE” konfliktet dhe luftrat e përgjkashme mes serbëve dhe shqiptarëve nuk kanë për t’u ndalur dot. Ky është problemi i pazgjidhshëm serbo-shqiptar, JO pse Serbia nuk e ka kuptuar realitin e dikurshëm të rrethanave politike në shkallë evropiane dhe botërore.



Prandaj, nuk e kam të qartë se për çfarë “zgjidhjeje” të statusit të Kosovës flet presidenti Vuçiq, kur ai së bashku me shtetin e tij (presidencë, parlament dhe qeveri) e kanë të qartë se Kosova kurrënjëherë nuk ka qenë pronë legale dhe legjitime e tyre, por vetëm një koloni klasike , e pushtuar dhe e aneksuar me terror dhe me gjenocid (1912-1999).

Këtë fakt dhe argument të pashmangshëm historik, duhet mbajtur parasysh si Serbia, ashtu edhe presidenti i saj, Aleksandar Vuçiq, nëse duan që t’i normalizojnë marrdhëniet me shqiptarët dhe të jetojnë në paqe me ta.



–JO Serbia dhe Vuçiqi të kërkojnë rishqyrtimin e statusit politiko-juridik dhe kushtetues të Kosovës së pavarur, sepse ai është mbyllur qe dhjetë vjet (2008-2018).



Në këtë pikëvështrim, Prishtina zyrtare (as qeveria, as parlamenti e as presidenti Thaçi) nuk kanë asnjë të drejtë të zhvillojnë negociata e as të lidhin kurrfarë traktatesh a marrëveshjesh me Serbinë për revizionimin e kufijve territorialë dhe të shuajres së sovranitetit shtetëror të Republikës së Kosovës.



Pavarësisht se çfarë u ka thënë serbëve në fjalimin e tij në Mitrovicë, presidenti Aleksandar Vuçiq (8 shtator 2018) se gjoja “Serbia ka pasur iluzione se është e madhe dhe e fuqishme, dhe se Slobodan Milosheviqi ka qenë lider i madh. Kjo politikë e Serbisë ishte e gabueshme mbase serbët nuk u bënë më të mëdhenjë sesa ishin, por paguan një çmim të madh, jo pse kroatët, myslimanët dhe shqiptarët ishin më të fuqishëm dhe më trima, por për faktin se serbët nuk e kuptuan pozicionin e Serbisë në botë dhe relacionet e saj me botën, duke qenë se pa ndihmën e saj, nuk bëhet asgjë.”



-Është e vërtetë se politika militariste dhe hegjemoniste dhe gjenocidale e regjimit serb të Slobodan Milosheviqit (eksponentë të asaj politike ishin edhe Vuçiqi me PRS-në, edhe Daçiqi me PSS-në, nën komandën e vojvodës Vojislav Sheshel dhe të Slobodan Milosheviqit. Mirëpo, edhe këta dy “çiliminjë” të indoktrinuar dhe të mashtruar ishin të verbër politikisht për shkak të disciplineë së hekurt fashiste-nacionalsocialiste dhe të diktatit të vozhdëve të partive të tyre Sheshel-Milosheviq) ishte fatale, tragjike dhe e gabueshme (1989-1999). Ky ishte shkaku dhe pasoja, pse Serbia dhe serbët kryen 3 gjenocide kundër kroatëve, myslimanëve dhe shqiptarëve, pikërisht, pse ushtarakisht dhe në armatime nuk ishin askund të përafërt me soldateskën serbo-jugosllave (paramilitarë, militarë dhe police) të regjimit vrastar serb të Slobodan Milosheviqit ngase me forcë konfiskuan dhe plaçkitën të gjithë arsenalin ushtarak dhe të armative të kazermave të APJ-së së ish-RSFJ-së. Kjo i bëri çetniko-fashistët militarisë agresorë dhe gjenocidalë më të fortë sesa kroatët, myslimanët dhe shqiptarët, jo pse ishin më trima se kroatët, se myslimanët dhe se shqiptarët. Kjo ishte përparësia ushtarake, që çetniko-fashistët militaristë dhe atavistë i shtyri në luftën barbarike kundër kroatëve, myslimanëve dhe shqiptarëve (1990-1999).



Nëse Vuçiqi dhe Serbia aspirojnë realizimin e vlerave universale evropiane dhe botërore për fëmijët e tyre, që të jetojnë të lirë dhe pa druajtje në vendin e tyre sikurse popujt e tjerë të civilizuar në botë, atëherë, duhet të zgjedhin dhe të përqafojnë drejtësinë universale, sepse liria, drejtësia, vetëvendosja, nuk janë vetëm prona të tyre të paluajtshme, por të gjithë njerëzimit.



Prandaj, pavarësisht se ç’mendon dhe, si e ka vlerësuar Vuçiqi “mesijen” e tij, Slobodan Milosheviq në fjalimin e tij “historik” para serbëve në Mitrovicë, të mbajtur në frymën e “Gazimestanit” fatal të Slobodan Milosheviqit (28 qershor 1989), kompromisi me shqiptarët nuk mund të gjendet, duke kërkuar Veriun e Kosovës, që t’i bashkëngjitet Serbisë. Kjo nuk do të ndodhë kurrë, as sot e as nesër, pas shkuarjes nga pushteti të presidentit Hashim Thaçi dhe të kamarilës së tij politike, që përbrenda e kanë pushtuar “kështjellën” e Kosovës (2008-2018).









Neither Partition, Nor Adjustment of Kosova Borders



By Mehdi Hyseni Ph.D. 

- Thu September 13, 2018



https://newsblaze.com/thoughts/opinions/neither-partitiof-kosova-borders_139078/

Mehdi Hyseni is an Albanian Ph.D. in International Political Relations, residing in Boston.






The purpose of this essay is to clarify wrong and speculative concepts and views about colonial issue of Kosova. I believe that this time when Kosova becomes independent from colonial Serbia (February 17, 2008) should not insist in the changing or adjustment of its borders with Serbia because that would turn into new armed conflicts as in the 1990’s between them. Surely that would impact on neighbouring countries as a consequence of the domino political theory.

First of all, both Hashim Thaçi (a President of the Republic of Kosova) and Alexander Vucic (a President of the Repulic of Serbia) before they reach any bilateral agreement in order to change or adjust borders between Serbia and Kosova, should take into account these main historic and political reasons.

First, Kosova is not a minority, but a colonial problem. Second, Kosova is a part of the integral indigenous territory of Ethnic Albania, not of Serbia. Third, the right solution of the future politicial and juridical status of Kosova as an independent and sovereign state as a subject of international law and as a member of the United Nations must be according to the contemporary international law of self-determination and de-colonization forms which are the basis of one, and should be applied on Albanian Kosova in conformity with the principle of equal rights of nations, large and small (Preamble,Chapeter I, Artcle 1 Purposes and Principles of UN Charter). Fourth, these undeniable arguments should take into account by the United States of America and its Western European allies who already have recognized Kosova as an independent and sovereign nation since February 17 of 2008.

In order to accomplish these very important tasks, this work must take into consideration the relevance of the criteria and values (freedom, security, order, justice, democracy, peace, welfare and human rights etc.) of the New World Order as a lasting basis and hope that the international system will becoming more peaceful and just for all nations, large and small, such is Albanian nation in Balkans, too, which 50% of it’s territory is still under colonial rules of neighbor Serbian-Slavs, since 1912. Beside of the United Nations, in this context, the main role ought to play the United States of America as a creator, and defender of the New World Order, democracy, human writes and legal rules of international community.

There are scholars, statesmen, analysts and so on, who don’t know the historical, ethnic and geopolitical truth about Albanian Kosova, as a result for lack of their insufficient professional acknowledgement about real historical Albanian sources. They are used to being served only with Serbian false and sophisticated ones. There’s no doubt that they’re sui generis self-victims of “Serbian truth,” because of the fact that they still believe to Serbian state anti-Albanian irrational propaganda, and to bad-fame Serbian Orthodox Church myth that “Kosovo is cradle and heart of Serbia and Serbs.”

Among these one-sided and misbalanced scholars, politicians and analysts there’s no doubt professor of the Northwestern University School of Law of Pittsburg, Anthony D’ammato is for unknown reasons protecting Serbian anti-historical, anti-juridical and non-political thesis that “Kosovo should be partitioned between Albanians( 90%) and Serbian minority(7%).”

In order to “justify” his “juridical thesis” that partition of Kosova would be the right solution, A. D’amato expounded these “arguments”: (1) ” The United States is on the verge of pushing a resolution through the UN Security Council declaring Kosovo to be an independent multi-ethnic state. The result will almost certainly be a human rights disaster for the 200,000 Serbs living in that tormented land.” (Anthony D’amato: “Kosovo: The UN Plans a Human Rights Disaster” in www.jurist.law.pitt.edu).[1]

Apart from this wrong scientific view and appraisal of professor Anthony D’amato about the United States official politics about Kosova, it’s true that United States has the legal and moral right to support the independence of Kosova, because of the fact that ones did a lot of work (such as human, economic, politic, diplomatic and military) to help Albanians escape (over 90%) from Serbian genocide and aggression in 1999.

This support is in conformity to president George W. Bush a New Doctrine of the National Security Strategy of the United States, who among others, said: “All who live in tyranny and hopelessness can know: The United States will not ignore oppressors. When you stand for your liberty, we will stand with you.” AP,21.01.2005)[2].

Either valid and very important argument why the United States helped, and will help Kosova which stressed (Ambassador James W. Pardew, Jr. Special Representative for Kosovo Implementation, U.S. Department of State is European stability) : “Kosovo is fundamentally a European security issue, and the NATO is the proper international security to deal with it. The European security and stability is a vital interest to the United States. However, there is more to our interests in Kosovo, than regional stability. The Serbs have displaced one million people in an effort to change the demographics of Kosovo, and, in the process, the have committed atrocities on a scale not seen since World War II.” (NATO Southeastern Europe, IFPA,MA, 2000,p.64-65).[3]

How will the “inevitable disaster” be caused for the Serbian minority (7%), when Kosova becomes an independent state?

This is a main reason and justification why the United States is going to push a new resolution on Kosovo independence which ought to be adopted by the United Nations Security Council during these two months (April-May) of this year. This is not contestable, but disputable is fickle ascertainment: “The result of pushing that resolution of Kosovo’s independence by the United States through the UN Security Council will almost certainly be a human rights disaster for the 200,000 Serbs living in that tormented land.” (Anthony D’amato: “Kosovo: The UN Plans a Human Rights Disaster,” Ibidem).[4]

This conclusion sounds more propagandistic and paternalist than concrete and objective because of the fact that prof. Dr. Anthony D’amato predicts “a human rights disaster for the 200.000 Serbs” What kind, and from whom will come that disaster for Serbian minority of 7%, if Albanian majority over 90% granted with “conditional independence” by the United Nations? How did he “dream” that kind of disaster? In this case, for A. D’amato, the “disaster” will come from Albanians as majority(90%), if they become independent from Serbia? Why, this so gloomy “dream” about the future of the Serbian minority in Kosovo?

Why such a big intimidation for Serbs in Kosovo, if Kosovo get its independence according to Marti Ahtisari Plan, when is very well known that plan is more favorable (because within native Albanian territory in virtue of the “decentralization standard” is predicted set up national-political and cultural autonomy for the Serbian minority of 7%, and Serbian Orthodox Church, thus, this “international principle” which in the future will lead to the partition process of Kosova’s territory, would be in the opposition to the historical right and international law of Albanians to their Kosova) for the Serbian minority, than for the Albanians as a majority (90%) because one doesn’t predict the right to self-determination of Kosova which would be the best way for progress, promotion and acceleration of the whole Balkans region towards EU integration, lasting peace and stability. Also, the only right and reasonable way to ensure the peaceful coexistence of Albanians and Serbs is to recognize full independence of Kosova which is necessary condition to achieve historical reconciliation between them because of the fact that Kosova’s unresolved colonial status is one of the major potential threats to the security and stability not only in the Balkans, but and in Europe, too.

D’Amato’s Wrong Theses
Because of the fact that Kosova gained its independence in February 17, 2008, but did not expel any Serbs and no confiscated their properties in Kosova.

Therefore, this D’amato’s thesis is wrong and unjustified when he says : ” The sad prognosis is that a Kosovar-dominated independent government will lose no time in confiscating the property and rights of the Serbian minority. Some 200,000 Serbs in Kosovo could lose everything they own and maybe their lives.” (Anthony D’amato, Ibidem)!?[5]

It is obviously that the author A. D’amato has speculated, and improvised with his political prognosis without valid arguments and reasons with “political probability” in detriment of Albanians, trying to reflect them as very dangerous, disastrous and denies of the future of the Serbian minority, if Kosova will get its independence, such as is engaged with their strategic plane the United States, the OUN, the EU being supporting the independence of Kosova under “international supervision.”

Why this A.Damato’s dismal, and astrological prognosis will never become concrete reality in Kosova, I would argue that taking into account the historical retrospective of the relations between Albanians as a majority an Serbs as a minority since 1912 up to now, Serbs have never been mistreated , massacred, terrorized, expelled, or killed in mass by any Albanian governments even though Kosova in continuity of its history was inhabited by Albanian majority, but Albanian majority has been that victim who paid a high price, and suffered from the institutionalization, extermination, massacred, terrorized, expelled, jailed, and killed by Serbian state and Serbs terrorists, and bands as that was the last genocide in Kosova committed by the Serbia (1998-1999).

Damato’s Strategema: “Partition as the Right Solution”
The challenge to make the future strategic and historical decision about Kosova’s status we mustn’t seek in anti-Albanian “scientific,” political and propagandistic efforts of Serbia and Serbian Orthodox Church and their Serbian-American Lobby be it in the United States, or in the other part of the Serbian diaspora spreading in the whole the world that by all means ( openly and furtively) are engaging to split out of the indigenous territory of Albanian Kosova. But the historic right and the international law guarantees the right of the self-determination to Alabanians in Kosova to have their independent and sovereign nation like the other nations in Balkans and Europe. This right was also verified by the International Court of Justice on 22 July 2010 in The Hague, assessing that “The declaration of independence of Kosovo did not violate international law.” ((www.haguejusticeportal.net/index.php?id=11906)

This is the right decision to vanquish age-long Serbian colonialism on Kosova. (1912-1999).

Otherwise, the other approaches in solution of the Kosova’s colonial issue aren’t regarded as rule of international law, and the United Nations Chart objectives and principles.

Therefore, to understand Kosova’s issue is necessary to take into account the self-determination as an anti-colonial legal principle which is key to understand the present world community. In this context, “The United Nations has a very important role to play in this regard [i.e. with regard to the implementation of the self-determination]. Wherever the exercise of the right to self-determination is violated, it is only natural that the mater be dealt with in the world organization. The denial of this right anywhere is a concern of peoples everywhere.” (Antonio Cassese, Self-Determination of peoples A Legal Reappraisal, Cambridge University Press,1996,p.156-157).[6].

In light of this example, we need to stress and this very important question of Antonio Cassese’s : “How, can we understand a polity without exploring its history?” In this sense, how, can we propose the partition Albanian Kosova, which legally has never been part of the Serbia, but its colony, only?

How, can do realize this unacceptable concept, when A. Damato knows very well that none of the parts in conflict neither Albanians, nor Serbs), and international actors involved in Kosova’s crisis won’t agree with it, as he considers , so : “What about partitioning Kosovo into a Serbian and an Albanian territory? There are for immediate problems with partition. The United Nations is opposed it together with The United States and the European Union (EU).” (Anthony D’amato, Ibidem).

Against these serious and insuperable obstacles, A D’amato has proposed this type of partition of Kosova’s territory: “The northern part of Kosovo consists of the land south of the boundary with Serbia and north of the Ibar river. Most of the religious buildings and places associated with the Christian Orthodox Church (Serbia’s historic heritage) may be found here. In total the well-demarkated area constitutes 15% of the territory of Kosovo. The simple and ideal partition plan would be to designate this territory as belonging to its Serbian population (it is currently populated almost exclusively with Serbs), and provide for Kosovar sovereignty over the remaining 85% of Kosovo.” (Ibidem). [7]

Even if Prof.Dr. Anthony D’amato had just read the book “Kosovo A Short History” written by Noel Malcom(1999), he certainly wouldn’t had suggested his “ideal partition plan” of Albanian Kosova in two parts (85% for Albanian majority, and 15% for Serbian minority). As he’s written, (obviously, not accidentally, but as convenient to Serbia and Serbs geopolitical and economic vital interests) he “reserved the right” for Serbs to keep 15% of the Northern Mitrovica city where there was no “Serbian historic heritage” as A. Damato says, but the biggest “Economical Serbian Orthodox Church” that called mine Trepca with its mineral resources (gold, silver, lead, zinc) because of these relevant indisputable historical arguments: (i) Just mine Trepca is the main cause why Serbia tries to separate Northern Mitrovica city which is not inhabited exclusively by Serbian minority, but by Albanians and other minorities. (ii) It’s not true, as A. Damato hard argues the fact that “Most of the religious buildings and places associated with the Christian Orthodox Church (Serbia’s historic heritage) may be found here.” (Ibidem). If the Northern Mitrovica is the main religious Serbs “heritage,” then, what about Monastir Gracanica, Monastir Decan and Patriarchate of Pec, which Serbs in continuity consider as “their heart and cradle” of ones civilization and culture, where are those located? – In “The northern part of Kosovo consists of the land south of the boundary with Serbia and north of the Ibar river.” (Ibidem) as noted in his proposed “ideal partition plan” A. Damato (which would be in favor to the Serbian minority of 7%)? – The response is negative, because they are located in central and Western territory of Kosova which is populated with Albanian majority of 90%, not in alluded Northern Mitrovica as he wrote in his analysis “Kosovo: The UN Plans a Human Rights Disaster.”

I reference to the issue (to refutation of A. Damato’s arguments about “Serbia’s historic heritage in northern part of Kosovo” because there hadn’t Serbian sacral heritage in Kosova, but in Serbia) where, and when are founded the Serbian sacral objects in Albanian Kosova, I would have quoted these historical axiomatic arguments which A.Damato didn’t take into account in his mentioned analysis : “The seat of the Serbian Orthodox Church was not founded in Kosovo; it merely moved there after its original foundation (In central Serbia) was burnt down. Nor does the Patriarchate have any continuous history as an institution: it was re-created by the modern Yugoslav state in 1920( having been defunct for 154 years), and since that date the Patriarch has tended to reside mainly in Belgrade. As for the Serbian empire, this was a medieval state which had its origins not in Kosovo but in Rascia, an area beyond Kosovo’s north-western border, and most of the important early medieval Serbian monasteries and churches were built outside Kosovo itself.” (Noel Malcolm, Kosovo A Short History , Introduction,1999,p. xxxi).[8]

Meanwhile, with regard to A. Damato’s very wrong mooted question: “according to international customary law, why should Kosovars (Albanians) get 85% of the land, and Serbs should be getting 15% of Kosovo when they only comprise 10% of the population?” – There are a lot of arguments why Serbs cannot getting any percent (zero percent) of Albanian Kosova. First, Serbian minority of 7% in Kosova is a colonial remnant. Second, Kosova is indigenous and integral part of territory of Ethnic Albania, not of Serbia.

These historical data are known from “Appianus and Herodotus and archaeological and anthropological findings, it is an established fact that, since ancient times, and today, too, Albanian Kosova has been inhabited by the Illyrians, who are the ancestors of the present-day Albanians who constitute 90% of its habitants, and henceforth must be rightly called Albanian Kosova.” (Të drejtat e Shqipërisë Etnike, vëll.I/fotoprint i origjinalit të botuar në Shkodër, më 1944,f.61-62; [9]

Third, Albanians in continuity of Kosova’s history have been majority, not minority as Serbian official statistics, false historiography, and Serbian Orthodox Church false data, too, have been presented for their public opinion, and external one. Fourth, “Serbia does not have a continuous history. For several hundred years, Kosovo was not part of Serbia, because there was no Serbia to be part of: during most of the long Ottoman period, Serbia did not exist as an entity at all. Kosovo was annexed de facto by Serbia within living memory, in 1912; de jure, it was not annexed by the Serbian kingdom at all.” (Noel Malcolm, Kosovo A Short History, Ibidem, p.xxxiii).[10] Fifth, Kosova has the right to self-determination and to be supported by the United Nations, the United States, the European Union (EU), NATO, OSCE etc., because it will contribute to the security, stability and lasting peace not only in the Balkans, but in Europe.

This unambiguous rational concept which is in favor to the Kosova’s independence, officially and rightly has assess MacShane “Speaking at the Council of Europe in Strasbourg/ October 4, 2006/ he says Kosovo Should be Independent. Denis MacShane MP, former Europe minister, has said that it will not be possible for Kosovo to be ruled by Serbia and that the international community should now accept that Kosovo will be an independent state within Europe. “There is no more chance of Kosovo returning to rule from Belgrade than there is of Latvia or Estonia returning to rule under Moscow. The time has come to let Kosovo be Kosovo. I believe Serbia has a great future as a European nation and one of the leading nations in all the Balkans. But the Serbs have to look to a 21st century future and that will not include being masters in Kosovo.” www.epolitix.com/EN/MPWebsites/Denis Mac Shane/.[11]

Serbia Has Zero Percent Sovereignty in Kosova
Apart from point of view that Serbia will never endorse independence of Kosova one, historically and legally has never had its sovereignty upon Kosova, but colonial sovereignty, only(1912-1999). This is the main argument why Serbia doesn’t have any legal right to interfere , and to be a part of the negotiation’s process organizing and maintaining by the international community (OUN, EU, NATO, USA) because one has spent its colonial sovereignty definitively in 1999, when Serbia did its last genocide in Kosova. Therefore, there’s no more any valid legal and political arguments that Kosova, and during this century(XXI) still be under colonial rule of Serbia.

Even if A. D’Amato had taken in consideration the right historical and juridical arguments that Kosova merits be independent state because it had the colonial status almost for 100 years under Greater Serbia, he wouldn’t continue with his “victim arguments” by claiming and preferring the partition of Albanian Kosova on behalf of Serbian sovereignty on Kosova?

As the top Serbian official authorities such as Alexander Vucic (current president) and Ivicia Dacic (Foreign Minister and Deputy Prime Minister),and professor A. D’Amato should be cleared with their very wrong political, juridical and historical explanation about Kosova’s status because of the fact that Serbia has no more any percent of its legal sovereignty on Kosova. This crucial argument which must knows A. D’Amato and Serbia’s government.
Being that Kosova was a Serbia’s colony in continuity from 1912 up today (1999), in this case, professor A. D’Amato cannot be recalled on the name of “the Kellogg-Briand Pact of 1928, and The United Nations Charter /as a legal international instruments in order/ to divide Kosovo into two parts of 15% and 85%, the Security Council will be acting under its Chapter VII powers to maintain or restore international peace and security.” ( www.jurist.law.pitt.edu, ibidem).[12].

On the contrary, as the Kellog-Briand Pact of 1928, so “the United Nation Charter” with all its chapters legally prohibit all of types of the wars as well as of the colonial rules i.e. colonial wars within international community. In this case, there’s no excuse and exception for Serbia’s colonialism and hegemonism in Kosova.

However, against these arguments which supported the historical and legitimated truth about Albanian rights to Kosova, A. D’amato unclearly wrote: “If we analyze the question prior to the time of the civil wars in Yugoslavia in the 1990s, international customary law would clearly support Serbia’s claim to sovereignty over Kosovo. since then, if anything, that divested Serbia from its territorial rights in Kosovo?” (www.jurist.law.pitt.edu, ibidem).[13].

Unfortunately, and this Anthony D’amato’s conclusion is wrong because of the fact that in 1990’s in Yugoslavia there were not “civil wars,” but three Serbian aggressions in Croatia, Bosnia and Kosova in order to keep still these territories under cruel colonial rule of Greater Serbia, maintained by Slobodan Milosevic( ex-president of Yugoslavia: Serbia and Montenegro).

Why A. D’amato’s “international customary law” won’t “clearly support Serbia’s claim to sovereignty over Kosova”

My Arguments
First, by virtue of the SFRY Constitution of 1974, Kosova was recognized as one of the eight constituent sovereign entities of the SFRY with equal sovereign rights and the power to take part, together with the other independent entities making up the, in federal structures of the SFRY, including the Federal Executive Council and the Presidency, and the amendment the federal constitution. This was done apparently in application of the international law of self-determination and de-colonization, just as the Soviet Union did. Each of the eight sovereign entities of the SRFY attained the attributes of the “state”: defined frontiers not capable of beign altered without its consent, own constitution, own assembly, and own defence forces. The 1974 SFRY constitution does not contain any significant legal differences between the six republics and two autonomous provinces. Due to those provisions, the SFRY Constitution of 1974 asserted the real legal character of the SFRY as a regional international organization, not an unitary state. The structural connection of Albanian Kosova with Republic of Serbia under that constitution, was inferior to that legal status of separate identity, sovereignty, independence and statehood, and hence legally meaningless . That status of Albanian Kosova was thereby recognized by the other units of the SFRY. Since the Socialist Federal Republic of Yugoslavia was a member of the UNO, the status of Albanian Kosova as such was equally recognized by the states members of the United Nation Organization. This recognition cannot be withdrawn, neither by the other seven entities which were members of the SFRY nor by the states members of the UNO.

Second, In the collision of the constitution of the SFRY, Albanian Kosova was illegally and by force re-annexed in 1989 by the Republic Serbia, which matter breaks any structural connection between the two entities, and constitutes the obstruction of Albanian Kosova’s exercise of its independence, statehood and sovereignty. It was this annexation by force, and the commission of all forms of total obstruction of sovereignty, oppression and genocide that incited anxiety throughout the other republics of the SFRY, and pressurized them, except Montenegro (which from June, 2006 becomes independent state, separated from Union of Srerbia), to issue declaration asserting their sovereignty, independence , and statehood. This lead to the collapse of the SFRY and the genocide operations incited and carried out by the Serbian genocidal-expansionists. The collapse of the SFRY for that reason reveals the respect and the reaffirmation of the seceding four republics of the equal independence, statehood an sovereignty of Albanian Kosova.

Third, since the SFRY was in fact a regional international organization, its collapse renders its sovereign constituent entities free to enter or not to enter into a new regional international organization in the area of the former Yugoslavia.

Fourth, the obstruction by force of the statehood and sovereignty of Albanian Kosova and the collapse of the SFRY led necessarily to the declaration of independence of Albanian Kosova made by its Assembly in July 2, 1990 and was followed by /i/ its Constitution of September 7,1990 declaring Albanian Kosova a republic, /ii/ its declaration of September 22, 1991 as a sovereign independent state with the right of constitutional participation in the league of sovereign republic-states of Yugoslavia. /iii/ the declaration of October 19,1991 of Albanian Kosova as a sovereign independent republic on basis of the referendum held from September 26 through 30,1991 in the presence of international observers , with 87,01% of the electorate voting, from which 99,87% voted in favor of independence from SFRY, in assertion of Albanian Kosova’s separate identity, sovereignty, and the inalienable rights recognized by contemporary international law for the preservation of dignity, security of its indigenous people, territorial integrity, independence, statehood, and sovereignty.

Fifth, On the basis of the proclaimed declarations of independence and its own constitution, the independent republic of Albanian Kosova held in 1992 and 1998, in the presence of international observers, elections for the Parliament and the President of the republic, with the great majority of the registered electorate voting.

Sixth, the international legal status of Albanian Kosova is thus the status of an independent republic representing the genuine exercise of self-determination by its indigenous people, which is being obstructed by the Republic of Serbia and the Federal Republic of Yugoslavia (Serbia and Montenegro).

Seventh, The Government of the Republic of Albanian Kosova submitted on December 21, 1991 a formal communication to the European Union (EU), expressing its commitment to human rights and other criteria laid by the community and emphasizing that “it has never initiated, nor does it ever intend to initiate extra-territorial claims towards a neighboring countries, or that the Government has or intends to initiate hostile propaganda activities against a neighboring states, including the use of a denomination which implies territorial claims.”

This provides ample evidence of the peaceful and cooperative attitude of Albanian Kosova despite the repeated subjection of its indigenous people to genocide.

Eighth, the second London Conference on the Balkans convened by Western Powers in August 1992, admitted Albanian Kosova only as an observer and treated it as a “former autonomous province,” despite its legal history and its achievement of statehood and sovereignty as pointed above.

The results of that conference were as negative for Albanian Kosova as for Croatia and Bosnia and Herzegovina. The Second London Conference adopted the principle of non-recognition of territorial gains by force, and called for “negotiations” without recommending any to put an end to the then ongoing Serbian genocidal-expansion in Croatia, in Bosnia and Herzegovina and in Albanian Kosova.

Ninth, Affirming that the ongoing obstruction of the independence, statehood and sovereignty of Albanian Kosova is a form of the crime of aggression under contemporary international law, which urges the use of individual and collective self-defense by all means to retrieve the freedom to exercise self-determination, independence, statehood, and sovereignty.

Tenth, Considering that the above mentioned facts aggravate the Serbian colonial genocide against the people of Albanian Kosova, as is if Albanian Kosova with its 90% Albanian indigenous people would still belong to the 7% Serbian minority in Albanian Kosova an the Serbian nationalists outside Albanian Kosova, while those nationalists should assert their nationalism on their own lands an not on the lands of others, and this regard stressing that if the historical title is invoked, this title, in conformity with contemporary international law, necessary belongs to the Albanians in Kosova, being the indigenous people of that country, not to the Serbs, being the invaders.

The otherwise, invaders in history would have the right to re-invade and re-colonize, which acts are considered crimes in contemporary international law and would and would lead chaos, aggression and genocide throughout the world, and furthermore stressing that the international law of self-determination and de-colonization forms the basis of contemporary international law and should be applied on Albanian Kosova in conformity with the principle of equal rights of nations, large and small (Preamble of UN Charter),and again emphasizing that Albanian Kosova has already been decolonized and achieved in 1974 the status of an independent sovereign constituency of the former SFRY and, by the collapse of that regional international organization, exercised the inalienable right of self-determination of its indigenous people, and its statehood is again being obstructed since 1989 by the crimes of aggression and genocide committed by Serbian genocidal-expansionists, and in this regard deploring the use of the term “ethnic cleansing” to refer to the com, while those acts are forms of genocide, and “ethnic cleansing” is the end-in view of the commission of genocide.

Eleventh, Albanian Kosova has the inalienable right to exercise self-determination affirmed and reaffirmed in contemporary international law, and in particular by the UN law of de-colonization.

Twelfth, the members of the Security Council of the UN should resolve the political status of Albanian Kosova on basis of a meaningful self-determination according to the 1960 UN General Assembly “Declaration on the Granting of Independence to Colonial Countries and People” (Resolution 1514 of Dec.14,1960) and its Resolution 2105 (X) of December 20,1965, in which the UN General Assembly ruled that the crime of colonialism has to be ended immediately without regard to the consent or wishes of the colonizing state, and that self-determination can only mean complete independence.

* The author is Permanent Member of the Albanian-American Academy of Sciences and Arts in New York.

Kur ia bën të"keqen" vetes (Tregim)

Image result for PERPARIM HYSI
Nga Përparim Hysi

Ndodh, ndonjëherë, që,papritur e pakujtuar, ia bën të keqen vetes. Pse ka ndodhur kështu, pa ka lindur ajo shprehja: " Mori sëpatën dhe preu këmbët e tij". Kur them kështu, dua që t'ju them, kështu ndodhi dhe me mua. Se goja bën hata dhe nga goja, unë pagova për një felë, një pelë. Por, në fund të fundit, koka ma pat fajin, por në vend ta pësonte koka,e pësoi stomaku. E pësoi stomaku... epo gjërat me radhë.
* * *
Në Tiranë kanë ardhur aq fierakë, sa në çdo pesë veta, në mos tre,dy nga Fieri janë. Po unë njihem si kali balash dhe, veç kaq, po bëhem, kur thonë: me të bardhë e me të zi. Natyrisht, nëse me dikë bëj veç një përshëndetje, me dikë tjetër që kam patur më tepër intimitet, pa dyshim që gjej kohë që, jo vetëm të pimë ndonjë kafe, por të qëndrojmë,të paktën një ditë në javë vetëm me të.
Kafe, zakonisht, me të moshuar të moshës sime dhe, tek qajmë hallet që nuk i kemi të pakta, kryesisht vemi nga vemi dhe pyesim njëri-tjetrin: nga se vuan apo çfarë ilaçesh merr? Të rimbursuara apo jo dhe, padyshim pyetja më kruciale:-Sa herë ngrihesh natën? Duket qesharake për ata që lexojnë, po unë jam nga ata që kam rënë nga fiku dhe "gjëja më tronditëse" apo më shqetësuese është kjo: ngritja natën se të prish gjumin dhe në mëngjes ngrihesh me sytë-poç si ata që ngrihen natën për të ngrënë syfyr. Problem tjetër, është "dhjamosja": se katandis tjetri, si ato gratë shtatëzëna. Epo gjuha vete atje ku dhëmb dhëmbi. Dhe unë, pse vuaj nga të dyja këto"gjëra",edhe ndaj po tregoj se ç'më ka ndodhur.
* * *
Me X... jo vetëm njiheshim që në Fier, por kushedi sa herë shkëmbenim mendime edhe për librat. Ai merrej me kluturën,unë me arsimin dhe,veç profesionit, qemë libradashës. Nuk kish libër të ri që dilte që mos e blinim. E dija që kishte goxha bibliotekë, por dhe unë,sado që banoja në fshat, kisha goxha bibliotekë. Kur përmend këtë fjalën "bibliotekë", bëhem pak me morinica. Se, kur do ikja drejt Amerikës aty nga viti 2000, biblioteka e madhe m'u bë hall. Ku do t'i çoja afro trimijë libra? Të tëra, në Amerikë, nuk i çoja dot,sado që aso kohe,për bagazhet nuk kish as taksa dhe as limit. Zgjodha rreth 250 copë (autorët që doja më tepër) dhe i mora me vete. Atëherë e kuptova më mirë atë DHASKALIN tek "Udha e shkronjave". Të tjerat, ia dhurova djalit të PROFESORES Sime (tani e ndjerë) VJOLLCA OMARI,se ajo më ndezi pasionin për lexim. Pati një përkim të bukur, pasioni im për librin:libri i parë që kam lexuar ka qenë"Gremina e dashurisë" nga MUSTAFA GREBLLESHI. Ky,MUSTAFA GREBLLESHI, paskej qenë vëllai i profesores sime. Qe pak si pagim"dogane" kjo dhuratë imja. Me PROFESOREN qemë miq familjarë dhe nuk kishte gëzim më të madh,kur gati pas vitesh e vitesh, u takova dhe me MUSTAFAN që,për fat tëkeq, u nda shpejt nga jeta. Por nuk qe vetëm kaq historia me bibliotekën:një numër të madh ia dhurova mbesës sime, mësuese letërsie dhe një pjesë tjetër,çupës sime në SHKODËR. E di që po dal pak nga tema,por nuk kam se si mos tregoj: aq më dhimbeshin librat që dhurova, sa isha gati të bëja atë"krimin" e Silvestër BONARIT që të vija fshehurazi dhe t'i vidhja. Kur mendoj që 250 librat e zgjedhura mbetën në Amerikë, ndjej, me të vërtetë, dhimbje. Nuk mund t'i rimerja,kur u ktheva në Shqipëri,se, tani, ta matnin kokën me pe. Vetëm 50 kg bagazhe lejoheshin. Kështu që i vura zemrës një gur. Por huqi,del me shpirtin. Këto 6-vjet që kam ardhur në Tiranë, kam mbi njëmijë libra, pa harruar që mbi njëqind libra, ia kam dhuruar bibliotekës së Roskovecit në Fier. Unë nuk jam nga Roskoveci,por më bëri"banor" të Roskovecit,kryebashkiakja,MAJLINDA BUFI; më bëri kolegu që drejton Pallatin e KULTURËS,THOMA GOGA dhe,veçanërisht,miqtë e mi nga ROSKOVECI:shkrimtari MYSTEHAK XHEMALI,i vëllai XHEMAL XHEMALI dhe,pak roskovecar u bëra, nga krijuesi"bio" i asaj zone,FLAMUR ÇEPELE. Nëse i shkruaj të gjitha këto, e bëj se,kur takoja X..., së pari për librat flisnim.
* * *
Këtu, në Tiranë, unë me X... nuk qemë larg njëri-tjetrit. Nuk shkonin më shumë se dy ditë që,në mos uleshim për të biseduar e duke shkëmbyer ndonjë kafe, do kryqëzoheshim se mua më çonte rruga andej ku banonte ai dhe,shpesh,ai vinte këtej nga banoja unë,se kish ca të afërm. Ne qemë gati një moshë me të,por,ndërsa atë kishe qejf ta shikoje, kur më shihje mua, të zinte data. Ai,si unë, i kish kaluar të shtatëdhjetë e pesta,por kish një trup si fidan. I drejtë, pa fije dhjami dhe, kur qeshte, sikur të falte tërë botën. Unë. Unë ta shpall: jam si një lopë barsë që,pjell tani,pjellë pastaj. Dua të bie, të rrëzoj ca kile,por ndodh e kundërta: vetëm shtoj. Kurrë nuk hipi në autobuz dhe i sillem Tiranës në këmbë (sa në një poezi them:po e ha Tiranën me dhëmbë!),sa i nxjerrë ujtë e zi. Më hipi inati në majë të hundës,por ja që nuk është me inat. Nuk lë nga ato kurat"jo ujë me limon;jo fruta",or po hiç.Si në atë këngën:"Topi bamp e ti po tutje". Imeshoqe është më e shqetësuar se sa unë:-Përparim,lër bukën! Unë,po ku dëgjoj se ç'thotë ime shoqe, ndaj ia kthej: "Në lë bukën, tërë natën do ha jorganin". Duket e kam stomakun lubi.Vidë pa fund:mbledh me dushk e lëpushkë. Fare nuk bën naze. Epo rritur fukara.Fukaraj ,- i them gruas,- mendjen tek buka e ka. Këto janë "rrotulla fjalësh", por,përbrenda,e ndjej "dhjamosjen",por nuk e jap veten unë:se jam burrrrrrrrrrë!

* * *
Një ditë i them mikut. E di atë këngën" Në sokak të ngushtë/ku na mblodhi hera/ s'më the kalimera/moj t'u mbilltë dera/ dhe pa i dhënë jarallëk qëtë përgjigjej,shtova:-Nuk ma thuaj atë "recetën" tënde se shiko si jam katandisur e ti si fidan.Si në të ri.
Recetën,- shpërtheu duke qeshur,- por ç'recetë?! Ashtu siç kam ngrënë, meqë më pyete me këngë, të kujtohet ajo kënga"Fora si në gjashtëdhjetën" dhe ashtu vazhdoj dhe sot. Është vet kondicioni i njeriut. Ka që dhe ujtë u bëhet shëndet.
U ndamë atë ditë,por nuk mbaron këtu kjo histori. Të nesërmen,isha dhe me timeshoqe dhe aty,ku është kisha katolike,ballë për ballë me të:- Recetën!- bërtita dhe,tek u afrua,e njoha me time shoqe. Bëmë dy fjalë në këmbë dhe, kur po ktheheshim,imeshoqe më pyeti:- Sa vjeç është ai, miku yt?
I them:- Aq sa jam unë.
* * *
Po prisja drekën dhe, kur u ula, pashë që në vend copës së bukës së zakonshme,kisha një porcion aty nga 100-gram.
-Pse,- i thashë gruas,- harrove të blesh bukë?
Jo,jo,- më tha. E pe atë mikun tënd? Harroje bukën se kështu siç ha ti, jo vetëm nuk e ke të gjatë,por do zësh vend dhe nuk ka kush të bën shërbime. Dhashë e mora,po pse lëshon pe ajo. I thashë:- Nuk ke faj ti, por unë që të njoha me mikun tim. Ai është zotni,- më tha. Di t'i vëjë fre gojës dhe jo si ti,shtrohesh sikur je ari. Sado që jam burrrrë, ku i dilet "zemërimit" të gruas (se ku kam thënë:i ngjet nepërkës poshtë gurit!),mbeta me porcionin e vogël. Do bëhem fidan, si miku im i mirë!
* * *
Dhe rrufe për së kthjellti. Në internet, lexoj lamin e zi:" Miku im nga i cili kërkoja recetën, kish ndërruar jetë!".
Bobo!- bëra. Ç'pate?- pyeti e shqetësuar imeshoqe. Hajde këtu dhe e sheh këtë nekrologji. Ua!- bëri dhe ajo.
U ula në kompjuter dhe shkrova një poezi jubilare për mikun tim të mirë që më thoshte:" S'është me recetë!Është kondicion nga ZOTI dhe aq... Sa m'u dhimbs! Gjynah të ikte me atë fizik! E,sa për mua, sado që është jashtë formimit shkencor, asnjë recetë nuk ka. Populli thotë: është caktuar në tre të natës,por është e fshehtë,askush nuk e di. Dhe që atë ditë që miku im i mirë u nda nga jeta, imeshoqe sikur e ka rritur atë porcionin e bukës. Po vete në fis.
Nuk më zë gjumi, po nuk u ngopa. Ndoshta ky rrëfimi im nuk është aq i mirëpritur, por unë rrëfej veç ç'më ka ndodhur dhe aq.

Tiranë, 13 shtator 2018

2018/09/10

SHQIPTARË, RRINI TË QETË! KOSOVA KA ENDE BURRA


Nga Spartak NGJELA

Vuçiç nuk u lejua të shkojë në Drenicë. Ai donte të fyente luftën çlirimtare të Kosovës.
Por burrat kosovarë i treguan vendin. Ata i thanë: “Zoti Vuçiç, Adem Jashari është ende gjallë, kurse këta shqiptarë, që të perjargen ty, janë pilivesa…”

Angela Merkel në Shkup, me fjalën e saj, e shkatërroi përfundimisht planin ogurzi të ndarjes së Kosovës.
Esadistët në Tiranë dhe në Prishtinë, sigurisht që janë në hall të madh, se menduan që me ndarjen e Kosovës të krijonin shpërbërjen e dy shteteve shqiptarë me destabilizim.

“S’ka ndarje!” – tha shefja e madh e e Europës. “FJALA e saj është ligj”, tha Vuçiç nga liqeni i Kosovës, por me zë të drobitur.

Vuçiç nga Mitrovica merr në telefon Erdoganin në Stamboll.
E dini cili është nënteksti i kësaj bisede? “Rexhep, po na i marrin shqiptarët të gjitha tokat e tyre që ju na i dhatë që nga viti 1878 e deri në vitin 1913”.

Po cila mund të jetë ndihma që do t’i japë Erdogani?
Kuptohet: mbështetjen e Ramës dhe të Thaçit.

Po kush i pyet këta në Shqipëri!
Po të shohim tani dhe diçka: si do të precipitojnë ngjarjet?
Sigurisht në favor të botës shqiptare në Ballkanin Perëndimor.

Në Selanik ka trazira për emrin e ri të Maqedonisë, kurse politika shqiptare në Shkup është memece. Se është e korruptuar.
Blejini! Thosh kryeministri serb për krerët e shqiptarëve, në fillim të shekullit të XX-të. Dhe i blenë.

Por ajo që bie negativisht sot në sy, është fakti që emigracioni shqiptar në Perëndim edhe pse i ka sytë nga Shqipëria dhe nga Kosova, nuk është aktiv. Sot në emigracionin shqiptar në Perëndim ka njerëz me vlerë, po nuk janë aktivë. Sepse siç duket nuk e kanë të qartë se çfarë po ndodh.

Duhet të imitojnë shqiptarët e mëdhenj të Rilindjes Kombëtare që krijuan shoqata dhe komitete në Europë, në Amerikë, madje edhe në Egjipt, dhe e shpëtuan Shqipërinë nga likuidimi tërësor.

Sot është e njëjta situatë si atëherë, sepse prapë janë bërë bashkë Moska, Beogradi dhe Stambolli për të shpërbërë Shqipërinë.

Këta po i tremb shumë bota shqiptate në Ballkanin Perëndimor, dhe janë hedhur në sulm me esadistët në Tiranë dhe në Prishtinë, kundër bashkimit shqiptar.

Por dita e sotme ishte një fakt i ri për ringritjen e historisë së shqipërisë, e cila ka filluar në vitin 1999, dhe duhet të shkojë deri në albanizmin real të Ballkanit Perëndimor.
Dhe do të shkojë.

10 shtator 2018

****



Spartak Ngjela është avokat dhe politikan shqiptar.


Datëlindja: 11 korrik 1948 Vendlindja: Tiranë

Edukimi : Universiteti i Tiranës, dega Juridik - 1970.

Veprimtaria profesionale

1970: Zyra e Ndihmës Juridike, Vlorë

1972: Prokuroria e Rrethit Durrës

1973: punonjës shkencor në Institutin e Historisë, Tiranë

1976 dhe 1979-1990: dënuar për "Agjitacion e Propagandë" në burgun e Burrelit

1991 e vazhdim: Avokat në Studion e tij Ligjore

Veprimtaria politike

11.03.1997 - 25.07.1997: Ministër i Drejtësisë në Qeverinë e Pajtimit Kombëtar

2001 - 2003: Nënkryetar i Komisionit të Ligjeve në Kuvendin e Shqipërisë

09.2005 - 04.2006: Kryetar i Komisionit për Çështjet Ligjore, Administratën Publike dhe të Drejtat e Njeriut

12 dhjetor 2008 - Themelon partinë Ligj dhe Drejtësi

Deputet i Kuvendit

2001-2005 Legjislatura:XVI - Zona zgjedhore:38 - Qarku i Tiranës - Nr. i votave:6297 - Përqindja: 51.0%
2005-2009 Legjislatura:XVII - Zona zgjedhore:41 - Qarku i Tiranës - Nr. i votave:5299 - Përqindja: 38.1%

Libra

"Shpella e Vdekjes" (Roman)

"Helena R" (Roman)


Përkulja dhe rënia e tiranisë shqiptare 1957-2010.jpg


Përkulja dhe rënia e tiranisë shqiptare 1957-2010


Përkulja dhe rënia e tiranisë shqiptare 1957-2010 Publicistikë me Autor Spartak Ngjela. Shtëpia botuese: UET Press. Viti i botimit 2011. Faqet e librit 640. ISBN 978-99956-39-54-8

"...koshienca njerëzore kishte krijuar qytete të lira, tregtinë e lirë, shtetin institucionale me anë të parlamentit. Ky proces kishte nisur dhe në dy shekuj e kishte përfunduar Revolucionin Industrial, në një kohë kur arti dhe letërsia kishin krijuar një moment të ri shpirtëror në jetën njerëzore. Përfundimisht, ishte krijuar njeriu i lirë, personaliteti i tij, njeriu autonom në një kohë postindustriale e postmoderne; kishte shpërthyer pluralizmi dhe dija ishte organizuar qartësisht me anën e sistemeve logjike. Intelekti po bënte jetën e vet postrelativiste. Kurse ne kishim mbetur të izoluar në një jetë të errët që mendonte për bukën e përditshme e aspak për dije dhe që bëntë jetën nën hijen e një perandorie, e cila nuk i kishte sjellë njerëzimit asgjë veç shkatërrimit të vlerave."

"Modernizmi dihet se ka këto pika kardinale në natyrën e tij: zhvillimin ekonomik industrial, ndryshim kulturor dhe ndryshim politik. Të tre këta ingredientë janë të lidhur me njëri - tjetrin, sepse nëpërmjet këtij raporti të brendshëm krijohet ndryshimi permanent i ndërgjegjies njerëzore. Zhvillimi ekonomik në Perëndim kishte qenë industrial, ndryshimi kulturor kishte qenë urban dhe ndryshimi politik thellësisht demokratik. Një treg i lirë dhe një demokraci liberale e kishin ndryshuar Europën në 20 vjet dhe, ndërkohë, po ndodhte ndryshimi i koshiencës së individualizmit drejt njeriut autonom, i cili i ka të garantuara të gjitha mundësitë që të triumfojë me idetë e krijuara prej tij në një shoqëri liberale. Kjo në fakt ishte tronditje që ndihej kudo. Kjo kishte sjellë tronditje në Pragë, në Budapest, në Varshavë, por kishte sjellë tronditje edhe në Pekin dhe në Tiranë. Ky ishte fakt tashmë, por ndryshe nga kryeqytetet e tjera, në Pekin e në Tiranë, vullnetet e sëmura kishin armiqësi patologjike me modernitetin, në një kohë kur zhvillimi i brendshëm modernitetin e kishte domosdoshmëri. Shqiptarët koha i ndëshkoi sepse, në fakt, dominoi vullneti hoxhian i izolimit."

"Jo çdo ngjarje është fakt historik, kurse vetë fakti historik ka nevojë për interpretim. Duhet ta kuptojmë botën - ka thënë Albert Anjshtajni - jo mbi bazën e gjërave që ndodhin, por mbi bazën e marrëdhënieve. Ky është relativizmi dhe sigurisht që ne jemi postrelativistë e prandaj na shqetësojnë marrëdhëniet. Por, duke u qëndruar këtyre marrëdhënieve, "A ka një logjikë të historisë?" pyet Osvald Shpengleri, e mandej shton: "Përtej gjihtë elementeve shkakësore dhe të pakalkulueshme, a ka diçka të cilën ne mund ta quajmë strukturë metafizike të humantitetit historik?...shkurt, e gjithë historia, ka një metafizikë të humantitetit historik dhe, po ashtu, e gjithë historia është e bazuar mbi arketipat e përgjithshëm biografikë."

"Kultura, nëse nuk e çliron njeriun nga skllavëria, nuk ka asnjë lloj funksioni qytetërues. Kultura perëndimore europiane e individualitetit dhe e personalitetit e mundi kulturën europiane lindore të kolektivitetit."

Web faqja “Zemra shqiptare.net” është një blog antishqiptar

Web faqja “Zemra shqiptare.net” është një blog antishqiptar që editohet nga njëfarë ekstremisti dhe terroristi antishqiptar nga Shkodra, m...