Flori Bruqi,,Olimpi shqiptar,,Prishtinë, Adem Jashari, simbol i rezistencës sonë kombëtare Ashtu si mosha e një rrapi madhështor,që përcaktohet nga rrathët e trungut të tij, edhe dhimbja e një kombi, mund të përcaktohet nga të rënët e tij. Këta të rënë për idealin e lartë kombëtar, assesi nuk vdesin, nuk humbasin në muzgjet . e harresës. Ashtu si rrathët që… Albania Press

 Adem Jashari, simbol i rezistencës sonë kombëtare

Ashtu si mosha e një rrapi madhështor,që përcaktohet nga rrathët e trungut të tij, edhe dhimbja e një kombi, mund të përcaktohet nga të rënët e tij. Këta të rënë për idealin e lartë kombëtar, assesi nuk vdesin, nuk humbasin në muzgjet .

e harresës. Ashtu si rrathët që tregojnë moshën e rrapit, jetët e tyre potencojnë shkallën e dhimbjes krenare. Paqja e gjelbër nderet pafundësisht mbi ta. Shembuli i Adem Jasharit, përveç si simbol qëndrese dhe heroizmi, vlen të shikohet 

edhe si flijim në emër të një të ardhmeje fatsjellëse për kombin e vet.Drenica lind veç trima…Duke dëgjuar këtë varg lapidar,në këngën kushtuar Adem Jasharit, natyrisht që të pushtojnë emocione të thella.Historia, në këtë rast nuk shërben më vetëm si një burim informacioni, por të fal edhe ndjesi të tilla për çka mund ta çuash veten krenar, që ke lindur në truallin shqiptar dhe mban këtë emër gjithkund.

Ngase je i prirur të dish për heroizmin e sotëm të Drenicës,të vijnë në kujtesë si në celuloidin e një filmi,ngjarje dhe data të lavdishme,gjëmime luftërash,këngë djepi trimërie e këngë vaji, po kaq, trimërie dhe heroizmi.Hyn në bisedë intime 

me të kaluarën tënde. Në Drenicë,ende sot,midis majash të larta është fshati Kopiliq.Këtu,gjashtë shekuj më parë ka lindur dhe është rritur Milosh Kopiliqi,ai trim i rrallë, për të cilin ende sot legjendat janë të dyzuara,nëse ishte serb apo 

shqiptar.Flas për legjendat sepse në dokumenta të shumta të Perandorisë Osmane si edhe të Evropës,Milosh Kopiliqi dëftehet prej viseve të Drenicës.Dhe pikërisht ky trim, që në vitin 1389,në betejën e Fushë Kosovës,në atë zallamahi thirrjesh e gjaku,duke mos përfillur rrezikun,vrapon përmes turqve duke goditur për vdekje Sulltan Muratin e Parë.Drenica kësisoj hynte në analet e historisë për trimëritë e birit të saj.Dhe sipas zakonit të lashtë shqiptar,kur dikush bënte diçka të ndershme e të lavdishme për fshatin e krahinën e vet,ai thirej me emrin e fshatit.

Ai nderohej kësisoj e përjetësohej në këngë e legjenda. Shumë vite më pas,në kullat e rënda të tij,një tjetër trim, i cili shumë shpejtë do të hynte në legjendë, quhej Isa Boletini, e prej kushtrimit të tij u trembën në dhjetra vjet, ushtritë turke dhe hordhitë serbe.Kullat e Isës u dogjën e u rrafshuan disa herë.

Babai,vëllai,djem e nipër u vranë, duke luftuar me turq e shkije.Lumi Ibër rrodhi për ditë e net të tëra gjakun e boletinëve që donin të rronin si shqipe mali.

Por, Isa s’u tremb,Isa s’u tund.Vetëm një tradhëti e serbo-malazezëve, do të bënte që gjokësi i tij të mbushej me plumba dhe zëri i tij të ndalej. Por ishin dhe Azem e Shotë Galica.

Emrat e tyre i thërasin ende sot erërat e maleve të Drenicës, borërat e Sharrit ende nuk mund t’i mbulojnë gjurmët e gjakut të tyre,heshtja e viteve kurrsesi nuk mund të përballet me krismat e pushkëve të tyre.Këtu është Shqipëria,të ngjan se thonë ende ato krisma,kjo është tokë e gjyshërve tanë,thonë bubullimat e Llapit,ne falim jetët tona,por jo nderin e vatrave.Azemi, duke rënë në luftë me shkjaun,lutej që beteja të vazhdonte.Shota në krye të çetës përcillte amanetin e prijësit dhe burrit.Më pas, kur edhe ajo binte në fushëbetejë, ishte një armatë e tërë e burrave prej Drenice, që vazhdonin udhën e nisur.

Për të ardhur kësisoj deri në dimrin e egër të vitit 1944-1945.Një Isa,një Azem,e një Shotë,jepnin kushtrim, në hap e në zë, të një burri, që quhej Shaban Polluzha.Edhe ky ishte lindur pranë këngëve dhe trimërive të Polluzhës,edhe ky pat thithur ajër prej bjeshkëve të lira të Drenicës.Dhe, kur pa se po shkelej amaneti i të parëvet, dhe kur ndjeu se gjakun e pastër të trimave të tjerë të Drenicës, donin ta bënin fli të ideologjive,nuk mundi të duronte më. Komunizmi, kjo sëmundje e urryer, do ta ndjente veten shumë ngushtë në kullat e Drenicës.

Ylli pesëcepesh, ardhur prej sllavëve,nuk mund të bënte dritë në ballët e bukur të djemve ku jetonte dashuria për shqiponjën e lirë.Polluzha,duke organizuar revoltën e parë antisllavo-komuniste të Drenicës,u jepte mesazhin e qartë,të një lufte të vazhdueshme midis nacionalizmit të ndershëm shqiptar dhe internacionalizmit proletar,ose e thënë ndryshe,ndaj proletarëve pa atdhe. Në një muzg në Tiranë, Ylli Mici,dikur oficer kariere në ushtrinë shqiptare,duke parë këmbënguljen time për të ardhurit nga Kosova më tregon : „Na thirrën në komandën e Akademisë Ushtarake „Skenderbej“ në Tiranë, dhe na treguan shkurt mbi atë se çfarë do të bënim.Duhej të stërvitnim një grup burrash të ardhur nga Kosova.Përgaditja e tyre,në strukturat tona ushtarake, do të konsistonte në atë taktike,të lëndëve të zjarrit dhe ato të përgaditjes fizike.Porosia e Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë Shqiptare,ishte, që askush veç ne, kuadrove të akademisë ushtarake „Skenderbej“, nuk duhej të dinte mbi këtë mision. Që në ditët e para të stërvitjes të zjarrit,më ra në sy interesimi dhe serioziteti i Adem Jasharit.

Truplartë,me mjekër e mustaqe,sytë gati zhbironin gjithçka që unë shpjegoja.Përgjithësisht,krejt grupi mësimor kishte njohuri për automatikun,ndërsa për armët e tjera të këmbësorisë, njohuritë i kishin të pakta. E vërteta është se ne 

kishim planifikuar gjashtë orë të plota mësimore, por unë asnjëherë nuk mbarova mësimin në orar, pasi edhe pas atij që patën caktuar,vëllezërit tanë, të ardhur nga Kosova, nuk shqepeshin prej kabinetit.Ata i merrnin armët, i zbërthenin,i 

preknin me kuriozitet, bile më dukej se edhe me shumë dashuri. Adem Jashari një ditë,ndërsa dilja prej kabinetit,më vjen mbrapa dhe më thotë: Pedagog Ylli, a mundem me të pyet diçka ?

Fol, i thashë, mos u tut! Pasi heshti pak,me një vështrim të thellë më pyeti sërish : A i kena na krejt këto armë,në armatën tonë? Unë buzëqesha, sepse e kuptova shqetësimin e tij.Për arsye të sekretit ushtarak,unë s’mund t’i tregoja të gjithëve, por Ademin e çova një ditë në disa depo të reparteve.Ai shihte armët,municionet, aparaturat luftarake, dhe, kujtoj ende sot, se si duke më përqafuar, më tha : „Bash këtej e tutje s’kam ma asnji merak ! Dikur pata mësuar se i madhi, Sami Frashëri, pat shkruar, që shqiptari duhet të luftojë me dituri e penë, por edhe pushkën ta ketë plot.Tash e kuptoj më së miri këtë.Atëherë kur me fqiun tand s’ke gjuhë me u marrë vesh, atëherë edhe qytetërimi modern s’gjen gjuhë me u marr me të, le të flasi pushka.

Nuk asht ndonji gja e bukur, por asht e domosdoshme,për mos t’u shuar historia jonë nga më të vjetrat në Ballkan“. Vite më pas e kuptova shqetësimin e heroit, Adem Jasharit“ .

Krahët e prerë të shqiponjësE vërteta është se marsi i vitit 1998,nuk mund të vinte me kaq krisma,pa patur më parë,të tjerë therrore e fushëbeteja të tjera.Kështu në ditët e fundit të nëntorit 1997,në Drenicë, posaqërisht në fshatrat, Rakinicë,Rezallë,Vojnik  e Llaushë,policia serbe ndërmori një sërë aksionesh befasuese kundrejt familjarëve të pambrojtur.

Më së tepërmi,ata kërkonin të vendosnin një terror psikologjik, për të ndaluar sadopak erërat e pavarësisë e të vetëvendosjes, që kishin filluar të frynin në ato gryka.Mandej për të treguar hapur se kundër kujt drejtohej ky terror dhe kjo luftë,serbët qëlluan varrin (më saktë fotografinë) e studentit Selman Vojvoda, i cili ishte vrarë në demonstratat e mëdha të rinisë shqiptare,në Mitrovicë,në vitin 1990.Rivrasja e këtij studenti, që u ngrit për të kërkuar të drejtat e kombit të vet,natyrisht nuk mund të kalonte pa një ndjenjë urrejtjeje madhore tek familjarët,miqtë dhe krejt studentët, që patën përcjellë Selman Vojvodën për në varreza, të mbuluar me flamurin kuq e zi.

Dhe pikërish aherë,kur kjo revoltë kishte nisur të dallgëzojë,kur djem e burra të Drenicës mbushnin radhët e UÇK-s,nga sirtarët e komandave ushtarake serbe,u nxorën planet për goditjet e mëdha,vrasjet mizore dhe maltretimet ndaj popullsisë së pabrojtur shqiptare.E nëse kish një „radhë“ goditje, kjo padyshim do të niste me familjen e Jasharajve në Prekaz,pasi serbët nuk do të harronin ngjarjen e janarit 2008.Kështu,bashkë me borën e madhe që binte në mesnatën e 22 janarit 1998, grupe speciale të ushtrisë fashiste serbo-çetnike rrethonin kullat e Jasharajve në heshtje të plotë.ata patën marrë gjitha masat që goditja të ishte e menjëhershme, e fuqishme, vdekjeprurëse duke paraparë se në përfundim të kësaj beteje do të luhatej revolta e Drenicës,ashtu si luhaten fortunat në gjoks të malit.Dhe pikërisht, ngase kështu llogari kanë bërë në të shumtën e herës, serbët, gjithmonë kanë dështuar. Ka qenë ora 5 e mëngjesit e datës 22 janar 1998, kur brenda një çasti të vetëm,toka ku ishin kullat e Jasharajve,ka shungulluar prej një numri të pazakontë krismash.

Në muret e kullave,janë derdhur njëherësh mijëra gjyle topash,granatash,fishekë mitrolozi e automatiku,sikur të luftohej në front të rregullt lufte.Për nga sasia e sidomos lloji i armatimeve, që u përdor aty,merret vesh se tashmë në ndihmë të 

policisë,ishin formacionet e ushtrisë gjakatare serbe.Në këtë rrëmje predhash,janë synuar sidomos ato ambiente të kullave, ku mendohej se ndodheshin gratë dhe fëmijët.

Mandej, futja në luftim e minahedhësve,dëshmoi se ky aksion i pushtuesve serbë tek e mbramja kërkonte shfarosjen e plotë të kësaj familjeje të madhe trimash.Në fakt,sipas dëshmive të mëvonshme të fshatarëve të Prekazit, beteja ka zgjatur vetëm 35-40 minuta,ngase në krah e shpinë të bandave ushtarakopolicore serbe, pas kësaj, ka filluar goditja po aq vendimtare me armë nga ana e UÇK-s.Kjo e ka detyruar tërheqjen e forcave serbe pa mundur të realizojnë qëllimin final të tyre.

Të pajisur me mjete të çelikta,ata janë larguar me ngut duke vazhduar terrorin e duke vrarë njerëz të pafajshëm në rrugë.Pas kësaj, çdokush e pat kuptuar se diplomacitë midis serbëve dhe shqiptarëve kishin dështuar fund e krye.Lufta ishte shpallur.Kjo luftë,midis dy etnive të vjetra ballkanike,nuk ishte e para.Sidoqoftë,fati mjegullor dukej se e parashihte si të fundit.

Dhjetë ditë më pas,me 1 mars 1998,herët në mëngjes,drejt fshatrave Likoshan dhe Qirez,ishin drejtuar njësi të mëdha paramilitere çetnike e policore.Duke përfituar prej zhurmës si dhe terrenit të pyllëzuar,mjaftë banorë të këtyre fshatrave,të bindur prej rrezikut të madh, u fshehën në pyje.Dy-tre helikopterë që kanë vëzhguar lëvizjet kanë bombarduar gati krejt zonat. Ata janë larguar në të errur pasi kanë shkatëruar shumë shtëpi dhe vrarë e plagosur dhjetëra vetë prej këtyre vendeve. 

Madje, më 5 mars, do të niste epopeja e madhe.E vërteta është se një natë më parë,janë vënë re lëvizje të mëdha të forcave ushtarako policore serbe.Tashmë për banorët e Prekazit,Gradicës,Qiriezit, Açarevës,Llaush,Rrezallë e Re etj,ishte e qartë se dhuna serbe nuk do të kursente askënd.

Megjithkëtë,përndryshe nga ç’mendonin serbët,burrat e gratë trime të Drenicës,ndiheshin të paepur në sytë e tyre të frymëzuar prej idealit të madh të lirisë e pavarësisë.

Kështu, dëshmitarë okullarë të fshatit Polac,disa minuta larg lagjes së Jasharajve, kanë pohuar tashmë vendosmërinë e kësaj familjeje heroike.

E vërteta është se ndërsa zona rreth Prekazit po rrethohej,disa fshatarë kanë shkuar në shtëpinë e Jasharajve dhe kanë mundur të bisedojnë me plakun Shaban mbi mundësinë e largimit të tyre të fshehtë,pasi dihej historia e dy sulmeve serbe të mëparshme ndaj këtij fisi.Shaban Jashari,ai plak i bëshëm e plot kurajë,ai ballist i vendosur që ngriti në shtizë flamurin në Plloçicë,ka heshturdisa çaste e mandej ka thirrur dy djemt e tij, Hamëz e Adem Jasharin, duke u propozuar që ata të largohen me gra e fëmijë, ndërsa ai t’i priste hordhitë e hasmit siç i kishte pritur në rininë e tij,me pushkë në dorë,ndërkaq këtë nuk e kanë përkrahur bijtë, me gjithë respektin e madh që patën treguar kurdoherë për të jatin.Me atë rast,mësohet, që Ademi t’i jetë përgjigjur të jatit se, „na nuk mund të largohemi me shpëtue kryet tonë.Serbët do vijnë të djegin kullat e të vrasin fqinjët,miqtë e dashamirët tonë.

Ma mirë se me shpëtue jetën,asht me e dhanë për Kosovën e krejt Shqipërinë“.Baba Shaban,një pinjoll i nacionalistëve të dëgjuar në Prekaz e Drenicë,atëherë asht que e i ka puthur djemt në ballë,si zakon nacionalisti,ka puthur mbesat e nipat e vet, duke qenë i bindur se jeta e tyre,pranverat e tyre, aq të njoma e të shtrenjta, do të shërbejnë si një shteg, prej nga do të vijë lirija e Kosovës,ai e njihte mirë armikun që sulej në votër.Beteja ka filluar në orën 3 të mëngjesit.

Drejt kullave të Jasharajve është derdhur si lukuni ujqish një mizeri policësh,çetnikësh e ushtria serbe, të vendosur që të shujnë aty çdo gjurmë jete.

Tank,topa,autoblinda,helikopterë,kanë derdhur gjatë gjithë ditës, aq sasi të madhe zjarri, sa flaka e rrënojave ka vazhduar deri më 8 mars. Nga kulla e Jasharajve qëndresa ka qenë e menjëhershme, e plotë.

Por, rezistenca e këtyre burrave të mëdhenj, ka qenëveç pushkë e zemra, ngase tanket,avionët e topat, i dispononin forcat disa mijëra të okupatorëve serbë.Madje, duke parashikuar ndonjë sulm të mundshëm të UÇK-s,rreth e përqark fshatit Prekaz, në largësinë 10-15 kilometra,forcat militare serbe, formuan një unazë tjetër rrethuese, duke hapur zjerr me çdo lloj arme. 

Vështirë të gjesh në historinë e luftërave të këtij shekulli një paradoks kaq ekstrem të palëve ndërluftuese.Nga njëra anë,ushtria e rregullt,e pajisur me mjete luftarake më moderne, ndërsa nga ana tjetër, populli i pafajshëm e i pambrojtur.

Kështu, midis flakëve e gjëmimeve,midis atij tmerri predhash e bombash,ranë një nga një trimat e Kullës së Jasharajve,burrat e Kalasë së pamposhtur-Kosovës.Kështu,do të binte duke luftuar deri në çastin e mbramë edhe Ademi,ky lis me rrënjët në liri,ky mal, ku mbështeti gjoksin dhe kryet e saj, vetë rezistenca kosovare e këtij

fundshekulli.

Pjesë nga  libri : Flori Bruqi,,Olimpi shqiptar,,Prishtinë,2009.Faqe 437-442

Flori Bruqi,,Albanian Olympia,,Pristina, Adem Jashari, symbol of our national resistance Just like the age of a great maple, which is determined by the rings of its trunk, the pain of a nation can also be determined by its fallen. These fallen for the high national ideal, the asses don't die, they don't disappear into the twilight. of oblivion. Like the circles that…

 Adem Jashari, symbol of our national resistance

Just as the age of a majestic maple is determined by the rings of its trunk, so the pain of a nation can be determined by its fallen. These fallen for the high national ideal, the asses don't die, they don't disappear into the twilight.

of oblivion. Like the rings that show the age of a maple tree, their lives emphasize the degree of proud pain. Green peace infinitely honors them. The example of Adem Jashari, apart from being a symbol of endurance and heroism, is worth watching 

also as a sacrifice in the name of a happy future for his nation. Drenica is born only brave... Listening to this epitaph verse, in the song dedicated to Adem Jashari, of course you are overcome by deep emotions. History, in this case, no longer serves only as a source of information, but I also forgive you such feelings that you can be proud of, that you were born in the Albanian land and carry this name everywhere.

Because you are inclined to know about today's heroism of Drenica, come to your memory as in the celluloid of a movie, glorious events and dates, cries of wars, songs of bravery and oil songs, that's all, bravery and heroism. Enter the conversation confidential 

with your past. In Drenica, still today, among the high peaks is the village of Kopiliq. Here, six centuries ago, Milosh Kopiliq was born and grew up, that rare brave man, for whom even today the legends are divided, whether he was a Serb or 

Albanian. I'm talking about legends because in numerous documents of the Ottoman Empire as well as of Europe, Milosh Kopiliki appears from the villages of Drenica. disregarding the danger, he runs through the Turks, striking Sultan Murat I to death. This is how Drenica entered the annals of history for the bravery of her son. And according to the ancient Albanian custom, when someone did something honorable and glorious for his village and province, he was called by the name of the village.

He was thus honored and immortalized in songs and legends. Many years later, in its heavy towers, another brave man, who would soon become a legend, was called Isa Boletini, and from his dedication, the Turkish armies and the Serbian hordes were scared for tens of years. Towers of Isa they were burned and flattened several times.

Father, brother, sons and grandsons were killed, fighting with Turks and Albanians. The Ibër River flowed for whole days and nights with the blood of Boletins who wanted to live as mountain Albanians.

But Isa was not afraid, Isa did not waver. Only a betrayal by the Serbo-Montenegros would cause his chest to be filled with bullets and his voice to stop. But there were also Azem and Shote Galica.

Their names are still heard today by the winds of the mountains of Drenica, the snows of Sharri still cannot cover the traces of their blood, the silence of the years can never face the crackling of their rifles. Here is Albania, similar they still say, this is the land of our grandfathers, say the thunders of Llapi, we forgive our lives, but not the honor of the hearths. Azemi, falling in the fight with the skjau, prayed that the battle would continue. Shota at the head of the detachment conveyed the bequest of the leader and the husband. Then, when she also fell on the battlefield, there was a whole army of men from Drenice, who they continued on their way.

To come like this until the wild winter of 1944-1945. An Isa, an Azem, and a Shota, they gave dedication, in step and voice, to a man, whose name was Shaban Polluzha. He was also born near the songs and the bravery of Polluzha, he also breathed air from the free mountains of Drenica. And, when he saw that the trust of the ancestors was being violated, and when he felt that the pure blood of the other brave men of Drenica wanted to make him a victim of ideologies, he could not bear it anymore. Communism, this hateful disease, would make itself felt very closely in the towers of Drenica.

The five-pointed star, coming from the Slavs, could not light up the beautiful foreheads of the boys where the love for the free eagle lived. Polluzha, organizing the first anti-Slavic-communist revolt of Drenica, gave them the clear message of a continuous war between honest Albanian nationalism and proletarian internationalism, or in other words, towards proletarians without a homeland. At dusk in Tirana, Ylli Mici, once a career officer in the Albanian army, seeing my insistence on the arrivals from Kosovo, tells me: "We were called to the command of the "Skenderbej" Military Academy in Tirana, and we were briefed on what we were going to do. We had to train a group of men who came from Kosovo. Their preparation, in our military structures, would consist of the tactical one, of fire materials and those of physical preparation. The order of the General Staff of the Albanian Army was, that none but us, the cadres of the military academy "Skanderbeg" was not supposed to know about this mission. From the first days of fire training, I noticed the interest and seriousness of Adem Jashari.

Tall, with a beard and moustache, his eyes almost read everything I explained. In general, the entire teaching group had knowledge of the machine gun, while they had little knowledge of other infantry weapons. The truth is that we 

we had planned six full hours of teaching, but I never finished the lesson on time, because even after the one they had set, our brothers, who came from Kosovo, did not bother with the cabinet. They took the weapons, dismantled them, 

they touched with curiosity, even it seemed to me with a lot of love. One day, while I was leaving the office, Adem Jashari came back to me and said: Teacher Ylli, can I ask him something?

Speak, I told him, don't be shy! After he was silent for a while, with a deep look he asked me again: Do we have all these weapons in our army? I smiled, because I understood his concern. For reasons of military secrecy, I couldn't tell everyone, but one day I took Adam to some warehouses of the guilds. He saw the weapons, ammunition, military equipment, and, I still remember today how, hugging me, he told me: "From now on, I don't have any worries!" I once learned that the great, Sami Frashëri, wrote that the Albanian must fight with knowledge and pen, but also have a full rifle. Now I understand this better. That's when you don't speak to your neighbor listen, then even modern civilization can't find a language to deal with it, let the guns speak.

It is not a beautiful thing, but it is necessary, so that our history, one of the oldest in the Balkans, does not disappear". Years later, I understood the concern of the hero, Adem Jashari".

The severed wings of the eagle The truth is that March of 1998 could not have come with such violence, without first having other massacres and other battlefields. Thus, in the last days of November 1997, in Drenica, especially in the villages, Rakinicë, Rezalë, Vojnik and Llaushë, the Serbian police took a series of surprising actions against vulnerable family members.

Rather, they sought to impose a psychological terror, to stop the winds of independence and self-determination, which had begun to blow in those gorges. Therefore, to show openly who this terror and war was directed against, the Serbs shot the grave (more precisely the photograph) of the student Selman Vojvoda, who was killed in the great demonstrations of the Albanian youth, in Mitrovica, in 1990. The re-murder of this the student, who stood up to demand the rights of his nation, naturally could not pass without a feeling of great hatred among his family, friends and all the students who escorted Selman Vojvoda to the cemetery, covered with the red and black flag.

And just then, when this revolt had started to wave, when boys and men from Drenica filled the ranks of the KLA, from the drawers of the Serbian military commands, the plans for the big strikes, cruel murders and mistreatment of the defenseless Albanian population were taken out. And if there was a "series" of strikes, it would undoubtedly start with the Jasharaj family in Prekaz, as the Serbs would not forget the January event. 2008. Thus, together with the heavy snow that fell at midnight on January 22, 1998, special groups of the Serbo-Chetnik fascist army surrounded the towers of Jasharaj in complete silence. They had taken all measures so that the blow was immediate, powerful, deadly, predicting that at the end of this battle, the revolt of Drenica would fluctuate, just as fortunes fluctuate in the chest of the mountain. And precisely, because this is how they have calculated most of the time, the Serbs have always failed. It was 5 o'clock in the morning on January 22, 1998, when in a single moment, the ground where the towers of Jasharaj were, shook from an unusual number of cracks.

On the walls of the towers, thousands of cannonballs, grenades, machine gun and machine gun shells were poured at once, as if fighting on a regular war front. From the amount and especially the type of armaments that were used there, it is understood that already in aid of 

of the police, were the formations of the bloodthirsty Serbian army. In this flurry of shells, the premises of the towers, where women and children were thought to be, were especially targeted.

Then, the introduction of mine-throwers into combat proved that this action of the Serbian invaders in the evening required the complete extermination of this great family of brave men. In fact, according to the later testimonies of the villagers of Prekazi, the battle lasted only 35-40 minutes. because on the flanks and backs of the Serbian military-police gangs, after that, an equally decisive attack with weapons has begun on the part of KLA. This has forced the withdrawal of Serbian forces without being able to achieve their final goal.

Equipped with steel tools, they hastily left, continuing the terror and killing innocent people in the streets. After that, everyone realized that the diplomacy between the Serbs and the Albanians had completely failed. The war was declared. This war, between the two old Balkan ethnicities, it was not the first. However, the misty fate seemed to foresee it as the last.

Ten days later, on March 1, 1998, early in the morning, large Chetnik and police paramilitary units were directed towards the villages of Likoshan and Qirez. Taking advantage of the noise and the wooded terrain, many residents of these villages, convinced of the danger large, they hid in the woods. Two or three helicopters that observed the movements bombed almost all the areas. They left in the dark after destroying many houses and killing and injuring dozens of people from these countries. 

In fact, on March 5, the great epic will begin. The truth is that the night before, large movements of the Serbian military and police forces were noticed. Re etc., it was clear that Serbian violence would not spare anyone.

However, contrary to what the Serbs thought, the brave men and women of Drenica felt indomitable in their eyes, inspired by the great ideal of freedom and independence.

Thus, eyewitnesses from the village of Polac, a few minutes away from the neighborhood of Jasharaj, have already affirmed the determination of this heroic family.

The truth is that while the area around Prekaz was being surrounded, some villagers went to the Jasharaj house and were able to talk with the elder Shaban about the possibility of their secret departure, as the history of two previous Serbian attacks on this tribe was known. Shaban Jashari, that brave old man, that determined ballista who raised the flag in Pllocica, was silent for a few moments and then called the two boys and his, Hamëz and Adem Jasharin, proposing that they leave with women and children, while he met the hordes of Hasmi as he had met them in his youth, with rifle in hand, however the sons did not support this, with all the great respect they had always shown for his son. On that occasion, it is learned that Adam replied to his son that, "we cannot leave with our heads Serbs will come to burn the towers and kill our neighbors, friends and lovers.

It's better that you saved my life, you gave it to me for Kosovo and the whole of Albania". Baba Shaban, a nationalist leader heard in Prekaz and Drenica, that's when he kissed his sons on the forehead, as a nationalist custom, he kissed his granddaughters. own grandchildren, being convinced that their lives, their springs, so moist and expensive, will serve as a path, from where it will come the freedom of Kosovo, he knew well the enemy who attacked him. The battle started at 3 o'clock in the morning.

Towards the towers of Jasharaj, like a kennel of wolves, a misery of policemen, Chetniks and the Serbian army, determined to extinguish every trace of life there.

Tanks, cannons, armored vehicles, helicopters, have poured throughout the day, such a large amount of fire, that the flames of the ruins continued until March 8. From the tower of Jasharaj, the resistance was immediate, complete.

But the resistance of these great men was nothing but rifles and hearts, because tanks, airplanes and cannons were at the disposal of the forces of several thousand Serbian occupiers. Even anticipating a possible attack by the KLA, around the village of Prekaz at a distance of 10-15 kilometers, Serbian military forces formed another encircling ring, opening fire with all kinds of weapons. 

It is difficult to find in the history of the wars of this century such an extreme paradox of the warring parties. On the one hand, the regular army, equipped with the most modern weapons, while on the other hand, the innocent and defenseless people.

Thus, among the flames and thunder, among that horror of shells and bombs, fell one by one the brave men of the Jasharaj Tower, the men of the invincible Castle-Kosovo. Thus, even Adam, this oak with roots in freedom, this mountain, where it rested its chest and head, the very Kosovar resistance of this one

the end of the century.

Excerpts from the book: Flori Bruqi, Albanian Olympia, Prishtinë, 2009. Pages 437-442

VATRA PËRSHËNDET VENDIMIN E GJYQËSORIT SHQIPTAR PËR LIRIMIN NGA ARRESTI TË LIDERIT TË OPOZITËS PROF. DR. SALI BERISHA

 

Kryetari i Federatës Panshqiptare të Amerikës “VATRA” mirëpret vendimin e gjygjësorit shqiptar për lirimin nga arresti shtëpiak të liderit të opozitës shqiptare Prof. Dr. Sali Berisha.

Ky vendim është lajm i mirë për Shqipërinë, ambientin politik, klimën parlamentare, demokracinë dhe pavarësinë e gjygjësorit në Shqipëri.

Në këtë kohë dinamike kur Shqipëria angazhohet për integrim në BE, një mjedis stabil politik me funksionim të mirëfilltë të institucioneve të drejtësisë dhe raporte brenda normave të konkurencës politike pozitë – opozitë i duhet më shumti Shqipërisë dhe shqiptarëve.

Duke i dëshiruar shëndet dhe punë të mbarë Dr. Berishës, unë si kryetar dhe “VATRA” si organizata më e vjetër shqiptare në SHBA, besojmë fuqishëm në drejtësinë dhe fuqinë e së drejtës dhe të vërtetës.

Urojmë që të dëgjojmë vetëm lajme të mira nga atdheu i ynë i begatë.

Me shpresën për tu takuar së shpejti në Tiranë dhe Uashington,

Me respekt

Kryetari i Federatës Panshqiptare të Amerikës “VATRA”,

Dr. Elmi Berisha

Urime Shqipëri 112 vjetori i Pavarësë

 

   Shkruan :Akademik Prof.dr.Skender Kodra, PHD (AAAS).

 Kryebashkiaku i Nju Jorkut, Erik Adams mbajti një fjalim për shqiptarët e Amerikës, gjatë një ceremonie dedikuar festave të 28-29 Nëntorit.

Adams e nisi fjalën e tij duke sjellë në shembull shqiptarë të mrekullueshëm të Amerikës, të cilët ai i cilësoi pionierë të lëvizjes për të integruar shqiptarët në një botë aq të madhe sa Amerika.

“Komisioneri Manuel Kastro erdhi në Amerikë si ëndërrimtar dhe tani ai është në krye të zyrës së kryetarit të bashkisë sonë për çështjet e emigrantëve, duke i ndihmuar të tjerët që të realizojnë ëndrrën e tyre si ai”.

Kryebashkiaku i Nju Jorkut, Erik Adams

New York  28 Nëntor,2024.-

Kryebashkiaku i Nju Jorkut u tha shqiptarëve në Amerikë, që të mos e harrojnë kurrë vendin nga ata vijnë.

“Bukuria e vendit tonë, Amerikës, është që pranon këdo nga cili do vend që vjen, ndaj unë ju them që kurrë nuk duhet ta harroni kush jeni. Kurrë mos e braktisni kulturën tuaj. Vendi ku keni ardhur nuk e zëvendëson kurrë atdheun tuaj.

Ne jemi krenarë që sot ngremë flamurin tuaj krah për krah. Edhe pse për të arritur në këtë moment u deshën 110 kryetarë bashkish. Por ajo që na bën të mrekullueshëm është diversiteti. Kjo është arma jonë sekrete që na bën të jemi ata që jemi.

Ju besoni në atë që unë gjithashtu besoj. Në familje, në biznes, në sigurinë publike. Dhe treguesi për këtë janë gratë dhe burrat në të majtën time, shqiptarë që janë anëtarë të Departamentit të Policisë së qytetit të Nju Jorkut. Ata shërbejnë, mbrojnë, sigurojnë që qyteti ynë të jetë një vend i sigurt për të rritur fëmijë dhe familje të shëndetshme.

28 Nëntori është pavarësia juaj, por ne jemi gjithmonë krah njëri-tjetrit sepse kemi ne kemi nevojë për njëri-tjetrin.

Djali im ishte në Shqipëri vitin e kaluar ku mori pjesë në një konkurs muzikor dhe fitoi. Ai më mori në telefon dhe më tha: Babi, nuk e di nëse do të kthehem në shtëpi.

Unë e dua Shqipërinë dhe atë që ajo përfaqëson. Sa herë ai më shikon ma kujton këtë duke më treguar flamurin shqiptar. Faleminderit shqiptarë! Faleminderit!”, tha në fjalën e tij kryebashkiaku i Nju Jorkut.

On behalf of the United States of America, I express our best wishes to the people of Albania as you celebrate the 112th anniversary of Independence. The close relationship between our nations is built on shared democratic values ​​and a mutual desire for peace and security." - US Secretary of State Antony Blinken

"On behalf of the United States of America, I extend our best wishes to the people of Albania as you celebrate your 112th Independence Day. The close relationship between our nations is built on shared democratic values ​​and a mutual desire for peace and security." - US Secretaries of State Antony Blinken

https://www.state.gov/albania-national-day/