Udhë e dhimbjes
Lamtumirë strehëza ime e artë,
po marr udhën e gjatë të kurbetit,
ngricën athëtime të varfërisë,
ta zbut me stufën e diellit të brishtë.
Lamtumirë trëndafil I shpirtit tim,
me fletë yjesh dhe zemër hëne,
mos ndje lotët e defit të dhimbjes,
më ndje puthjen dashurinë e zemrës.
Lamtumirë udhëza ime,
mos më thirrë në udhëkryqin tënd,
por më prit, se në u kthefsha gjallë,
do përulem të puth baltën në sytë e tu.
VELLAI IM.
Je ngjyra më ndritur e ylberit të lartë,
që u jep shkëlqim edhe motrave të tjera ,
je si pema më e fortë që mbron me gardh ,
fidanët më të vegjël nga të ftohtit dahae era.
Kur rrjeta e trishtimit më lëngëzon syve lotore,
nga ajri i rënduar me pluhura shqetësimesh,
hap perden e agimit të hyjnë rrezet vëllazërore,
dhe ti më përzë ajrin e mërzisë me fllade agimesh.
Në horizontin e ditëve të lodhura me andralla
në këtë botë me shkretëtira përvëluese,
ti më krijon oazin e freskët me këshilla të rralla,
ku shpirti im gjen paqen e vet qetësuese.
Je si drita qiellore që bie mbi detin e kaltër ,
ku mblidhen përrenj e lumenj gjithë zhurmë,
je flakëza e vëllazërimit të ngrohtë në vatër,
nëna dhe babai nga lartë, të japin bekime shumë.
Je një zemër ylli që shpërndan kudo rrezatime,
je buzëqeshja që thërrmon dëshpërimin e hidhur,
je dora gjigante e ndihmës në çdo dhimbje,
je gjaku rektitës që mban mirësinë familjare lidhur .
Jam e lumtur që je bërë vëllai im, në jetën time.
Aromë dashurie.
O trëndafil i kuq që verbon edhe yjet ,
vullkan i mjaltë ,
që pihesh në damarë të ndezur,
copëza limfash që derdhen ,
gjallojnë, humbin, arrijnë në lëpushkë veze.
Varkë mjegulle pa sy ,
që mbytesh në ujvara ndjenjash .
Algë e syrit të kristaltë që ndron ngjyrë nga impulse tunduese ,
në përpëlitje velash qerpikësh fluturues.
Diell kanelle i nxehtë që shkrinë ,
shinat e akujve në rrogoze ditësh .
Tulipane agimesh të bardha ,
që thithen prej reve të pupurta në diafragma gjoksesh .
Karrema zbaticash që frynë brigje përkëdheljesh me tinguj shpirti.
Pirgu më i lartë i ëndrrave ngritur në maja vetëtime.
Puthje Perëndie që lind filiza jete .
Zbraze aromen tënde në shpirtin tim,
të etur për erëmim !..
Copëza frymëzimi
Ato më vijnë si vetëtima që ndezin zjarre,
në embrionin e mendimit frymë e zanave,
si ulërimat e shkëndijave të pishtarëve,
që shuhen e ndizen në flakët e vargjeve.
Vijnë si tufa pëllumbash me gugatje të ëmbla,
që çajnë hulli marramendëse në fluturim,
më shëtitin në hapësira të galopoj ëndrra,
të thith dritën në gji të Hënës, deri në agim.
Vijnë si refleksione shpërthimi të gonxhes,
të qëndis pemët me ngjyrat ylberore,
të fiksoj melodinë e heshtur të aromës,
të ngjyrosin faqe petalesh me vesë qiellore.
Vijnë si dallgët e grurit të artë nëpër ara,
t’i bëj të kërcasin ngadalë në dhëmbëza mulliri,
të bëhen miell me rreze dielli qysh në farëza
të bëhen bukë në furra, ku piqet djersë kalliri.
Lermëni të shkruaj deri në atak ndjenjash,
fragmente dhimbje të pangushëlluara, vajtimesh,
fragmente lumturie në një kopësht ndenjash,
fragmente zemrash që më sjellin dallgë frymëzimesh.
Vetmi.
Vetmia aisberg ne grigjën e ngrire të shpirtit.
Rrezja kotet dhe thyen pendën e artë në buzë të saj .
Shtizat e sahatit ndalojnë në një kurorë të fishkur.
Sytë e enjtur të natës tretin hënën pa gojë, në eklipsin e jetës.
Flash i çasteve mbyllur në petalet e mermerit të ftohtë.
Vdekja vau i nëntokës ushqen rrënjët
e trëndafilit të bardhë në errësirë.
Endrrat e qiririt u fikën në shandanin e grryer ,
prej husarit fat.
Dhimbja iriq metaztazë vallëzon në zemrën e plasaritur.
Stepat e trishtimit ndjellin erë kripe
që riciklohen në qerpikët e llurbut të natës.
Puhiza e trëndafilave të kuq të kraharorit të dashurisë ,
tharë nga pështyma e njelmët e stuhisë.
Ylli i mërguar dashuri struket në tjetër galaktikë.
Ethet e ditëve endacake përplasen si shkuma e bardhë,
nen shfryrjen e brengës së dallgëve .
Retë vjollcë shtrydhin britmën e lëngët të qiellit.
Qiejt u krijuan të mbledhin aroma ,
e të derdhin të qara.
Dua.
Dua të fle në ëndrrë tënde i dashur,
në qepallat e tu të palos sytë e mi,
dua të prek ngjyrat e botëve e ngarsur,
diellin foshnjë, deri kur humb kalorësinë e tij.
Dua të shëtisim në xhep të galaktikës,
ku qilimi fluturues rend në temjan qielli,
ku shtupëzat e hënës të çelin margaritarë e dritës,
përmes yjesh të kalojmë në shëtitore misteri.
Dua të shëtisim me skitë e bardha të agimit,
Të ulemi në kurorën e tokës me filiza të rinj,
në poltron degësh të shohim feksjen e lulëzimit,
derisa veza të çahet e zogu të cicërojë zgjim.V@.
Puthja e dashurisë.
Një gjysëm hënë e argjendë,
që lëkundet si lingë midis dy brigjeve,
ndjenjë e ëmbël ,e hyjnizuar që end,
njè truk drite midis dy buzëve ngjitëse .
Kapak sysh që mbyllin botën,
në qerpikët e lakuar të zinj,
tinguj ylberi këputen e bien në tokë,
në shtatë ngjyra rrezesh kalërojnë magji.
Flutura ere që ngrihen lartë,
pranë një boshti simetrik rrotullimi,
disk tjerrje që shkrinë i zjarrtë,
në diell me frymë të kuqe amëshimi.
DRITA JOTE
Përshkëndijat e zjarrta ,
i mblodha ne dorë,
qe dielli mos te kete perëndim,
sa herë dua të të shoh ,
nxjerr dritën tënde,
prej shpirtit tim.
ZGJOHUNI SHPIRTËRA
Mbi telat e rrezeve të diellit,
zogjtë harpojnë me krahët e tyre,
cicërimat çukasin ëmbësisht dritaret,
mëngjeset e reja presin pranverën e artë.
zgjohuni shpirtra!
Diamanti i dritës përthyhet,
në paqen e rreme të hijes së varfër,
vendi xixëllon me ëndërr parajse,
diej të rrem vilen në buzë politikanësh.
Tempuj podjumesh buçasin,
nga zërat kredhur në histeri,
ajri përlyhet me tymra lyrash idhnake,
toka ngjyhet nga rrenat laramane.
Fjalë të lustruara të lëkurave të zhyera,
zbrazen si fishekzjarre në zhguajt e breshkave,
e ardhmja me syze të errta paradoksale,
snjë xixë të vërtetës nuk përflak në valle.
Zgjohuni shpirtëra!
Ajri zbret i virgjër nga fresku i qiellit,
deti i patrazuar me frymë idhujsh është i thjellët,
cicërima të pastra melodish duhen kompozuar,
nga zgjimi që sjell afrimi i erës pranverore.
MËRGUAR.
Jetoj në një shqekëz të vogël , të qiellit mërguar,
larg këmishës së kaltërsisë që mbulon dafinë ditësh ,
qerpikët ajrorë ngrinë në flakën e një dashurie të jetuar,
si perdet e kohës që lidhin një çast erë vitesh.
Sa mall kam tè ndiej zërin tënd të kumbojë ,
si ajri që mbush , fërfërin në fyell e zgjon melodinë,
Sa mall kam dora jote butë flokët t’më ledhatojë,
si përkëdhelja e dorës së pranverës kur lulet lëshojnë magjinë.
Atherë.. kur lulet e bajames shpërthenin në buzë puthjesh,
dy fjalë ‘të dua’ lidhkat e rrezeve binin në kambanë lulesh,
kallama rrezesh të horizontit shkrinin orë në oxhakun e kaltër ,
derisa në hardhinë e natës vareshin yje të kuq të qashtër.
Tani.. vetëm në ëndërr më mban ne zemër përqafuar,
në madhështinë e mbretëreshës në ajrim të dendur lumturie,
derisa arteriet e bardha të agut të më kenë shfronësuar ,
e puthjet e tua t'i ruaj afresk , në ditë të akullta vetmie.
FIZARMONIK NDJENJASH .
Ja vodha Hënës ,
shkëlqimin e qerpikëve artë të pagjumësisë,
që ëndrra e shpirtit , nëpër natë,
të kalonte në rrugën , e larë fildisht.
Ja vodha Diellit,
shkëndijat e thëngjinjve të artë,
që zjarri I ndjenjave të ndrijë,
mos të shuhet si fishekzjarrë.
Ah dashuri !
Me c’vello virgjërie
je endur në tezgjahun e krijimit,
me c’fustan të bardhë nusërie
je qëndisur në peplat e bardha të qiellit .
C’ ëmbësi pikon në damar ndjenjash,
ç’pulse rrahin në këmban shpresash,
ç’zogj fluturojnë në fizarmonik ndjenjash,
je shigjet që përshkon tej e tej zemrat
MOS IK…..
Ti fluturove në pafundësi qiejsh capërlyer,
le zemrën time gur të mbytur në errësirë,
le shpirtin tim cifël lekanisur prej fatit thyer,
le vuajtjen time shushunjë, gjakun përpinë .
Qielli u rrënqeth nga pjalmi dhimbje ,
nga udhë e qumshtit rrëshkiti një hije,
një mjegull e bardhë u formësua si ti ,
më mbështolli dorën me angështi .
Oh iluzion që përpëlit mister ,
bie si ylli dëshirave vetëm një herë,
ëngjëll I bardhë shpirtin ma drodhe ,
qëndro me mua ‘mos ik ‘lotët mi shterove.
Sytë e ëngjëllit zbardhëlluan dritë,
fëshfëriti ‘të dua’ më përqafoi me dridhërim,
më puthi me një puthje kozmike…u ngjit
fshiku qiellin , ndriçoi si Perëndi yjësish .
Oh …mos ik ….mos ik ..mos ik…
Fizarmonik ndjenjash .
Ja vodha Hënës ,
shkëlqimin e qerpikëve artë të pagjumësisë,
që ëndrra e shpirtit , nëpër natë,
të kalonte në rrugën , e larë fildisht.
Ja vodha Diellit,
shkëndijat e thëngjinjve të artë ,
që zjarri I ndjenjave të ndrijë,
mos të shuhet si fishekzjarrë.
Ah dashuri !
Me c’vello virgjërie
je endur në tezgjahun e krijimit ,
me c’fustan të bardhë nusërie
je qëndisur në peplat e bardha të qiellit .
C’ ëmbësi pikon në damar ndjenjash ,
c’pulse rrahin në këmban shpresash ,
c’zogj fluturojnë në fizarmonik ndjenjash ,
je shigjet që përshkon tej e tej zemrat
AH ATDHEU IM!
Altar i djepeve të heroizmave,
granit eshtrash i të parëve të mi,
Nga shkëndija e dashurisë sime ,
kërkoj dritën e syve të tu.
Nga gjethet e arta të historisë,
kërkoj rilindjen e ëndrrave të tua.
Nga harpa e melodisë së gjoksit tënd ,
kërkoj refrenin e dashurisë tënde.
||
Atdheu im .
Numëroj kapak sysh jetim,
për një përkëdhelje atërore.
Numëroj zi kraharorësh,që u përvajen
nga krahët e zinj të mortjes .
Numëroj yjet që u fikën ,
e lanë hirin e brengave pas.
Numëroj shpirtëra dimrash ,
që luten të vijë pranvera ..
|||
Atdhe im.
Në kurmin tënd të lëngët ,prek kristalinën blu.
Enigmës së përzhitur ,thyhet instrumenti i kohës.
Dallgë tragjedish , ulurinë spazmat e vdekjes.
Vozitje të dëshpëruara duarsh ,që u thithën prej trillit fat.
Shpresa të mbytura në mugun e fshehtësisë tënde.
Bukuri të këputura prej sepjeve vrastare.
Kujtime petalesh që treten në rrëke lotësh .
Brymë e zezë pikur në data dhimbjesh.
|V
Atdheu im.
Dua të qaj me lot yjesh, që fjongoja e kuqe
e dashurisë të lidhë dy trojet tona .
Dua të qaj me lot bletësh ,që të përhapet
poleni i shpresës së jetes .
Dua të qaj me lot të diellt , të shkrijë,
frustrimin e akujve të errësirës.
Dua të qaj me lot xixëllonjash,
që drita të çelë në mykun e natës .
Dua të qaj me lot bore , të mbijë gjelbërimi
në shkretëtirat ranore .
V
Atdheu im.
Nga buzet e pupurta të horizontit tënd,
dua të puth klimën e një agu të ri .
Nga qielli i endur me fijet e varfërisë,
dua të puth një tezgjah me vegje te re.
Nga degëza rrezesh të mbetura peng,
dua të puth një diell të ri .
Në shtatin tënd dua të puth ballin me kurore
xhevahirësh pranvere, të erëmoj dashuri .
ZILIA
Në arenën e gjerë të qiellit të vranë,
dy re si dy kuaj të harbuar ,
me barkë të rëndë e sy të mjegulluar,
trokuan me vrullimë të marrë.
Patkonjtë e ajrit fëgëlluan shkëndija ,
krifa e tejdukshme e qiellit u ndez ,
shkëlqeu një teh i hollë drite, me pas oshëtima ,
si një stalaktit që bie në një shpellë të errët.
Lavjerrëse e hollë si qiri e vetmuar
ndizej e fikej ne kanavacën e ajërt ,
shfrynte e mavijosej e tërbuar ,
si krimbi mbi një shportë rrushi të thartë.
Bubulonte si kallëza në fushën me zjarr,
se bajrakun e kish marrë prej yjeve të artë ,
gërvishte e hante veten në damarin e saj ,
të ishte rreze gjithë ngrohtësine e diellit të mbaj.
Pikëllonte ajrin në dëshpërim të plotë ,
bëhej fërtele grimcash nga ambicje e zezë,
përplasi qemerin e bardhë mbi tokë,
e plazmoi veç një gurë të shkretë.
Në kambanën e heshtur të verdhë ,
Dielli shkruane me rreze në gjithësi ,
Zilia kupën e lakmisë kur derdh ,
thanë zemrën venit çdo bukuri.
Pikjate vjeshte
Vjeshta ndezi dritën e argjendë ,
gjethet e panë e puthën u zbehën ,
flamingujt e erës çukasin gjithë shend ,
rripëtirë e shiut mbulon rrënqethjen.
Madhështia e pemëve ra në heshtje
mantel i lagësht u bëne shoqëri ,
toka përbaltet me shi e lot shelgjesh .
dielli mbuluar me guvertë resh gri .
PUTHJA E DASHURISË
Një gjysëm hënë e argjendë ,
që lëkundet si lingë midis dy brigjeve,
ndjenjë e ëmbël ,e hyjnizuar që end,
njè truk drite midis dy buzëve ngjitëse .
Kapak sysh që mbyllin botën,
në qerpikët e lakuar të zinj,
tinguj ylberi këputen e bien në tokë,
në shtatë ngjyra rrezesh kalërojnë magji.
Flutura ere që ngrihen lartë ,
pranë një boshti simetrik rrotullimi,
disk tjerrje që shkrinë i zjarrtë,
në diell me frymë të kuqe amëshimi.
LARTË
Do të doja të vishesha me erë,
duartrokitjen e stuhive do e lidhja në eter,
plagët e nxehta që lëngëzojnë hidhërimin,
do ti qarkoja me fashon e besimit.
Do te doja të vishesha me det ,
dallgët e mëdha të horizontit solem ,
me butësi e përkëdheli do ti shtroja
me firzamonik blu , hënës do ti këndoja.
Do të doja të vishesha me qiell,
me puplaja e qerpik resh do fluturoja ,
gjithe sekretet e kodet në yjësit të zhdjerr,
fati njerëzor të kalonte në udhë të bardha.
Do te doja të vishesha me diell,
me rrathët e florinjtë të rrezes në dorë,
do shkëlqeja errësirèn më të thellë,
do shkrija akuj në shkëbenjt kraharorë.
Po të mundja të vishesha me dashuri,
si dritë universi do shpërndaja ngrohtësi ,
do derdhja mbi njerëz zambakun mirësi,
djepin e jetës do e vishja me dlirësi.
Po të mundja të vishesha me dituri,
ajrin që thithet do fërgëlleja njohuri ,
dridhjet e paditurisë do i flakja në robëri,
bota të ndryshojë qarkun absurd të mendimit.
Do te doja të vishesha me hëne ,
distancën e të dashuruarve ta bëja lëmë ,
bukuri e mbledhur në fenerë ndjenjash ,
të ndriçonete ag përjetësie në nyje zemrash.
PLAFË QË RRJEDHIN
Si breshkë e nemitur je vendi im,
ngarkuar mbi kurriz akrepin e helmit,
shpuar në damarë e vena jete.
Prej plagëve që hapen rjedh ,
vaji i fëmijëve të uritur ,
që krijojnë gropa të baltave thithëse.
Këlthasin djepe të patundura ,
ku pritiet embrioni I paformuar
në mitrat e orekseve të skeleteve.
Pisa me sy të ndezur e jargavitje qeni
që janë në krye …këmbejnë epshet shtazarake
me një vënd pune apo pak para.
Klithma prej degëzave të gjakut ,
që derdhet padrejtësisht prej hakmarrjes ,
gjarpëron rrugëve lemerisur.
Majat e betonit që pushtojnë qiellin ,
ngrihen si bisht mallkimi ,
prej trupave të shitur dhe pluhurit të bardhë.
Aciditeti i nepsit djeg zemra të rinjsh ,
mes zymtesisë së orëve
për të thithur ëndrrën e zezë.
Të tjerë që shtynë ditët
në çarkun e papunësisë.
Të ngjethura të pastrehësh
ku enden në brisqet e të ftohtit
mes kupolës pa çati si varr I hapur.
Engjëjt e ylberit shikojnë
iluzionet e jetëve të shkuara kot ,
të mbërthyera në kthinat e kurtheve.
flladi i jetës ngrin në frymë dëshpërimi.
Shpirti im pikon , mbi copat e dhimbjeve
duke shpresuar në një ëndërr të bardhë të agimit.V@.
VIZION ËNDRRASH
Cila është ëndrra e vjeshtës ?
Velin e gjetheve ta endë në tezgjahun e zbehtë,
të shtrojë qilimin mbi argjilën dhe shkëmborët e tokës ,
apo në damar të humusit saj të gatisë pranverën tjetër.
Cilat janë ëndrrat e shpirtit njerëzor ?
Mos vallë ti mbajë të ndrydhura në melankolinë ,
si ngrehina urash mes vizionesh të deteve enigmë ,
apo ti bëjë flatra të realitet ,të fluturojnë.
Cilat janë ëndrrat e poetit ?
Të dëgjojë gjuhën e sytheve që blerojnë në degë,
të mësoj alfabetin e gjetheve që fëshfërinë në erë,
apo të shkruaj me letrën e horizontit ngjyer në diell.
Cilat janë ëndrrat e poezisë ?
të dhurojë aroma , cicërima , e bukuri të fshehta ,
të këlthasë vuajtje e brenga , të ringjalla ndjenja,
apo të grabisë një rreze nga zemra
YLLI I MËNGJESIT
O yll I vatrës mëngjesore!
Shkëlqimi I parë I diamantit në cak të errësirës.
Me sytë e tu cepak zgjon agimin.
Në dritën tënde vesh fustanin vesa,
ku shkund rimelin e ftohtë
në çdo centimetër të gjelbër.
Drita jote e brishtë,
përvijon majat e kërcet e maleve,
këndell lëkurën e deteve e brigjeve,
endet në enën e gjuhës së lumenjve,
ndrinë unazat likenore argjend,
në krahët dhe fundet e pemëve.
Përkëdhel butë me lustrën tënde vajin e horizontit,
e bën dritë në mesazhet rol të valëve që hapen,
nga fjongo e shkumës së bardhë.
Era lozonjare pi brishtësinë tënde,
përkund djepet e reve,
kolovitet ne lirën ajrore ngjyer me petale hëne..
Ti frymon në ajër ëmbëlsinë e bardhë,
derdh në shpirtra imazhet më të bukura të ëndrrave.
Drita jote depërton në qënien time.
Si një peshk fluturues ndihem
në ujvarën tënde qelibar..
Duajt e ajrit më ngrenë drejtë qiellit.
Imazhi I ëndrrës time sapo ka filluar të ndizet
Fryma e kristaltë më tërheq në paqen e artë.
Bukuria jote më mbështjell çdo mëngjes,
shpuplon dritën e më puth lehtë në agun e ditës.
