BLASFEMI
Kjo forme e çuditshme e JETËS
mbi qiellin tim te vogël sa një qiell
është re mijëra-ngjyrëshe pikëllimi
dhe Krishtlindja qe era me sjell.
Kjo peme e çuditshme harrimesh
qe ecën dhe bart lutje porsi murg
është hija e një brenge dhe botes
tek përvidhet thelle meje, këtë muzg.
Kjo feste e praruar dritëplote
si një lodër te çuditshme me gjen.
Ne oborr te gëzimit te k`tij dimri
e vetme Krishtlindja po me vjen.
Kjo forme e çuditshme e JETËS
mbi qiellin tim te vogël sa një qiell
është re mijëra-ngjyrëshe pikëllimi
dhe Krishtlindja qe era me sjell.
Kjo peme e çuditshme harrimesh
qe ecën dhe bart lutje porsi murg
është hija e një brenge dhe botes
tek përvidhet thelle meje, këtë muzg.
Kjo feste e praruar dritëplote
si një lodër te çuditshme me gjen.
Ne oborr te gëzimit te k`tij dimri
e vetme Krishtlindja po me vjen.
UDHËTIM PAFUND
Hapat thërrmohen nën dhimbjen e tyre
nga makthi i kohës që ti do harrosh.
Vetmia si pemë që mbillet buzë rrugës
bën hije mbi mua dhe qytetin bosh.
Hapat thërrmohen nën trishtimin tim
poshtë hapave dhimbshëm çel një lulelot.
Er` e dashurisë fryn visesh të tjera
tulipan` i fatit prap gjethon mëkot.
Ditës kur agon, natës që mblon terri
në verën e nxehtë e dimrit thëllim
viseve të tua, shtigjeve të tua
dhimbjen pelerinë mban kalorësi im.
V A K T I V A K Ë T
Po zbret mesdita
si një shpend i shpupluar
e i paemer
mbi mua.
Të tejdukshem
ulur mbi veten më gjen
me sy harkuar
tek vizatoj imazhin tënd të verdhë.
Dënes ende
atë refren që përmendësh e mësova
duke pritur ardhjen,
duke harruar
emrat kyç të sendeve që qeshin
por asnjëherë, askush s`e dëgjoi
atë himn që zjarre ngjall
midis pyllit të dimërt të moskuptimit.
Se tash
nuk ka më vlerë ëndrra, dallga,
e përditshmja, syri tingulli,
heshtja dhe klithmat.
Asgjë s`pipëtin
në kupë të qiellit
përpos mosvlerës së tyre
dhe një qengji të vogël të zi
që luan harrimthi
atje tej kodrave të perëndimit.
Kështu unëtohet
mesdita
dhe zbret si një shpend i shpupluar erërave
e i paemërt
të ulet mbi mua,
të ushqehet me mua.
Mesdita po ngopet
me sy dhe trishtim.
V J E S H TA
Lavduar qoftë Perëndia që bëri edhe Vjeshtë
në qiell, pyll dhe në shpirt, në fjalën që po hesht.
Se frut i zemrës kuq e trisht do varej nëpër rreshta
dhe do pëlciste i papjekur po të mos ishte Vjeshta.
HESHTIN YJESITE
Rrugëve të athta të qytetit tonë
pulsojnë neone e drita me mijëra.
Pafund zgjatohen qiej, horizonte-
pafund e çuditshëm mungon hapësira.
…Mungon hapësira dhe drita në sy,
heshtin yjesite që i lindi kënga.
Shuhet atje tej ankth e ulërima
Diell` i verbuar fjalëve që tha Hëna…
FARI I MBRAMË
Po iki në breg.
Me një gur ta gjuaj qelqin e lëngshëm të detit.
E po s`u thye..prapë do ta gjuaj
me një gur tjetër.
Prapë edhe një
edhe një
edhe një.
E në mos u theftë
gjithë bregun do ta bart
e do ta hedh mbi të.
Njërin gur,
atë të fundmin
do ta ruaj…
veten të gjuaj.
Mbi ballë të mbjell
farën e tij të ashpër e të bukur.
Në honin midis tij e meje
shkëmbinj të kaltër kërcënojnë harrimin.
Jam unë far.
Far që ndrin terrin e tij.
Simfoni e trembur
Pikon tinguj, rrjedh rrëke kënge
afshi i verdhë i një Hëne këtu
tek përvidhem brenda natës time
…dhe strukem kujtimeve të tua.
Pikon kaq turbullt tingull pendesë
kjo Hënë me fat, trishtim dhe faj
duke stonuar ndër dhëmbët e një frike
simfoninë e paqtë e të verdhë të saj.
DRAMË ME NJË AKT
Shikim të këndshëm-me tha
dhe pas perdes
një rrymë e ftohtë ajri
ngriu qelq syrin tim.
Pas perdes,
atje tej
u humb ate ditë e sot
trupi i saj.
Aty ku veç unë
këndoj verbërisht
dhe s`shoh asnjë fjalë,
asnjë flutur të paemër
prej mëngjeseve tanë.
Këtu e atje tej
turma sheh e brohoret
të vetmin akt.
Duartrokitjet skuqin,
thyhen shuplakat.
Turma ndërkryhet
para siparit
që fsheh bukuritë e dashurisë.
Një këngëtar i verbër
del prej trupit tim,
si re nderet plumb
mbi kuptimin e hirtë
të dramës që s`u pa.
Ajo rrynë e lagësht zinetësh-
shikim të këndshëm-më tha
ATE MOT E SOT
Katër kuaj shëtisin në bjeshkë
të lumtur si unë dikur.
Atë mot e sot nuk të pashë
as ti nuk më pe mua kurrë.
…Atë mot e sot përtyp mallkim,
ulërimën dhe fjalën që s`hesht.
E tash kujtime gjallojnë në mua
si kuaj të egër në bjeshkë.
I BLERUAR VDES
Nga dhimbja e thellë kam mbirë i bleruar,
i bleruar vdes nga dhimbja kur s`të gjej.
Enigmë e çuditshme, trazim kapërthyes
ti shpirti që fshihesh mjegullës përtej.
…Apo pa kuptuar, ashtu vetvetiu
ti shpirt arratisur mjegullës së bardhë
ike prej harrimit qullur flokë e trup
dhe u bëre pishë në blerimin-mall.
SERISH NE MJEGULL
U deshëm nëpër ëndërr si unë ashtu dhe ti:
të fshehtë dhe të heshtur se s`kishte tjetër fat.
Ndër gjelbërime vrarë të shfaqem si mirazh
ngurosur prej mallkimit aq bukur atje lart.
…Ne duhemi ende, paçka se nëpër ëndërr,
në jonet e një nate të nxirë dhe të mekur
der’ çastin që mendimet e ditës gjakatare
aq dhimbshëm, tragjikisht të kthejnë sërish në mjegull.
TINGULL A POEZI
Nuk dija nëpër net
kur hir` i Hënës zbriste
a unë isha tingull
a poezi ti ishe.
…Në isha copëz kënge
a fjalë e kaltër ti
kur Hëna fshehur ndrinte
si sy në fshehtësi.
BOTE E VOGEL
Fati, mugujt, njerëzit
sa shumë magji lidhin
në k`të botë të vogël
që s`ma nxë dot shpirtin.
SY HENE
E plotë…ai sy Hënë pulitet.
Mbi xhamin e natës rreshket si lot,
lot i murrmë i ulërimes ujkore
që mbars dhimbjen e vet të plotë.
S’DO DESHA
Ai qan mbi det, nën qiell qan
pa ag, pa muzg dhe pa shami.
Për një dhimbje aq të kripur dhe të kaltër
jo, s`do desha që të qaj në fashehtësi.
DASHURIA
Mirazhe të lagështa muzgu
kullojnë lot blu perëndish
në enigmën e nderë të jetës:
vetmuar a jo shpirti ish.
…Sado e vetmuar të duket
kjo botë e tendosur si tel,
ia gris dashuria vetmisë
mantelin e thurur në terr.
UDHEVE KOZMIKE
Planetët, satelitët, gjithë trupat qiellorë
si zogj të përflakur ikën, fluturuan.
Ndoshta ashtu thjesht udhëve kozmike
në rregull të thellë rrugën e ngatrruan.
…Veshtroj një fëmijë lotngrirë atje tej
aspak të çuditur që terri mbulon.
Hedh zemrën e vet në qiellin e vet
në vend të një Hëne që sonte mungon.
TE VESHUR NE ZI
Të veshur në zi a basma shumngjyrëshe
çapiteni vënë në rresht.
Vdekja i këndon një himn jetës tuaj
kur jeta pagojse veç hesht.
DHE VDESIM PAKUPTUAR
Më fund i pimë që të gjitha
ajër, ujë, alkool e jetë
dhe ja tek vdesim pakuptuar
se kush u deh në të vërtetë.
KJO DHIMBJA IME
Në dhomën tënde atje larg
ku drita terri s`kanë kufi.
E di që brengat kthen me eks
dhe prap nuk dehesh. Kaq e di.
…Në dhomën tënde ti s`e di
si zgjatet dhimbja prap e prapë,
kjo dhimbja ime sa një gotë
por që më deh e më bën tapë.
UDHËTIM PA FUND
Hapat thërrmohen nën dhimbjen e tyre
nga makthi i kohës që ti do harrosh.
Vetmia si pemë që mbillet buzë rrugës
bën hije mbi mua dhe qytetin bosh.
Hapat thërrmohen nën trishtimin tim
poshtë hapave dhimbshëm çel një lulelot.
Er` e dashurisë fryn visesh të tjera
tulipan` i fatit prap gjethon më kot.
Ditës kur agon, natës që mblon terri
në verën e nxehtë e dimrit thëllim
viseve të tua, shtigjeve të tua
dhimbjen pelerinë mban kalorësi im
SONTE KUR TI FLET
E kam një ëndërr nëse e kam,
me fill të kaltër ma arnon ditën.
Ësht` po kjo ëndërr, ësht’ po ky fill
…që ditën, natën, fatin ma grisën.
Mëngjesesh zgjohem prej saj zbuluar
tek trup kërkon e trup nuk gjen.
Këtu vë kuje refreni i vjetër:
“Do kem një ëndërr, nëse do kem”.
NESER DITA
Nesër dita nuk vjen e re
Edhe pse dielli do ndrijë sërish.
Vjeshta vyshket brenda meje,
I vetëm mpakem detyrimisht.
… Zemra skuq e djeg njëlloj
Orë e ngrirë jetës që nxin
Tek lulon kujtime- plagë
I përsosur..si trishtim.
NE TË DY
Dy sy dhe dy vijëza drite,
një dyzim por ndoshta dy fate
udhëtojnë dhe shpërfillin peisazhin
…në k`të tren të vetmuar mesnate.
Të heshtur shikohen të vetmit udhëtarë
në ëndrra stacionesh që koha lëkund.
Zgjaten para nesh fatet nëpër terr
si dy vijëza drite, dy shina pafund.
COUNT DOWN
Nje, dy, tre....
Gota e dhimbjes mbushet tani
dhe duart me dridhen
nga etja tek e pi.
Tre, dy, nje
count down.
Gota zbrazet
por dhimbja mbetet faqeve te saj,
buzeve te mia.
Ah, hi i paftohur
i endrrave te mia.
Kater, pese, gjashte...
pluskon gezimi,
brof
gezimi naiv i duarve te mia.
Dridhen perseri
me goten permbi,
me zemren permbi
dhe ajrin shenjojne
me trishte te reja.
Gjashte, pese, kater
count down.
Gota zbrazet perseri
nga i idhti gezimi im.
Brenda saj cakrrohen
sy e buze,
deshira te mekura fathijesh.
Ah, feste e pakositur
qe jeten ma vdiqe jete
e vdekjen ma ngjalle te bukur.
Count down
Shtate, tete, nente.
Nente, tete, shtate.
Zbrazet e mbushet jeta ime
zemer, sy edhe mekat.
ANTILUTJA E FUNDIT
Ky Shen Valentin po vjen i dyzuar
ne festen e verdhe qe kurre nuk u sos.
Prej vitesh kalon, hidhur fishkellen
si nje tren i zymte, ne nje stacion bosh.
Capitet mendushem rrugeve te njeriut
rrugicash te ndyra, percartjesh idhnake.
Nga viti ne vit, nder lecka zhgenjimesh
vrapon te mallkoje gezimin e ksaj nate.
Oh, Shen Valentin i gjalle mes skeletesh
flamur i nje lufte per shpirt dhe kuptim.
Te lutem mos hajde dhe kurre mos ndalo
anes se vetmuar te stacionit tim.
Brenda jam vec une sytretur, harruar
Shen Brenga e kalter ne shtigje e mote.
Era kuis kenge dhe lutje percart:
"Kurre mos u befte shenjteria jote"
UDHETIM PAFUND
Hapat therrmohen nen dhimbjen e tyre
nga makthi i kohes qe ti do harrosh.
Vetmia si peme qe mbillet buze rruges
ben hije mbi mua dhe qytetin bosh.
Hapat therrmohen nen trishtimin tim
poshte hapave dhimbshem cel nje lulelot.
Er` e dashurise fryn visesh te tjera
tulipan` i fatit prap gjethon mekot.
Dites kur agon, nates qe mblon terri
ne veren e nxehte e dimrit thellim
viseve te tua, shtigjeve te tua
dhimbjen pelerine mban kaloresi im.
TI SY
Te shoh dhe endem
ne rruge rrezesh drite besimi,
ne syrin tim te shoh
dhe s`te prek dot.
Befas ndjej te ftohte.
Perplas kupen dhe buzen
neper qelqe imazhesh, fotografish
pastaj pi vetmine time.
Befas ndjej dhimbje.
Ti me mungon syamla
dhe as zjarr, as diell, as magji
ajrin ngjyre gri te dimrit
nuk e ndryshojne dot.
Ti me mungon
dhe une mundohem mekot.
Prap te shoh
e prap s`te prek.
Nje zot e di ku dergjet drita
dhe endrra lotesh e shkendijime.
Ne vend te Henes permbi k`te nate
qartas kuqon kjo zemra ime.
PERSHPIRTEM TANI
Kendoni per eren e muzgut
qe verbtas e cmendur po qan
dhe celeni fjalen e fundit
kur pengjet e shpirtit ju mban.
Ta qani te blunjten e erret
qe shpirtin trazon si fallxhor
dhe celeni lotin e fundit
mbi ditet kur ikin me zor.
Vajtoni mbi shtreter te mekur
vegimet dhe tingujt qe treten.
Mbeshtjelle me mantel te k`tij muzgu
te heshtur mbajm` zi per vetveten.
BUMERANG
(ty)
Vetem ti e di
gjithe c`ka kam thene,
gjithe c`ka kam pare
te sendertuar ne ty.
Vetem ti e di
se ku pikon
ankth, hije dhe trishtim
qershia ime.
Ti e di se ku perhumbem une
diteve te erreta
kur ti je larg
dhe fsheh fjale e shikime
si nje femije lodren e rralle.
Luajme kukafshehtas.
Pas vetes time fshihem une
e ti pas fjalesh te pathena,
pas mendimesh
qe bredhin si hajdute brenda teje
e zemren embel ta vjedhin pak nga pak.
Ku jam?
Ku je?
Vetem une e di
gjithe c`ka ndryn thelle ne sy,
gjithe c`ka nuk e thua kur buzen pergjak.
Vetem une e di
qe fshihesh pas vetes,
qe dritat fik
e trembesh se te gjej.
Luajme kukafshehtas.
Ku jam?
Ku je?
Pergjojme pas pemesh
dhe gjaku na ngrin.
Ti cuditshem trembesh
nga gjithe ky blerim.
PSALLM
NE EMER TE ATIT
mbjell brenda vetes
nje fjale dashurie.
Fjalen e bej varg,
vargun kenge
dhe kendoj vajtueshem
ate qe me harroi.
Mbi ate, tash
embel lodron
gezimi vogelush qe ciku lehtas
beben e liqenit tim.
NE EMER TE ATIT
E TE BIRIT
kepus nje lulefjale
nga kopeshti brenda meje
dhe ia vendos mbi floke.
E bej te bukur.
Zane qe pulson syve te mi
me nje harpe vegimesh
verbimtare.
Une qaj.
Nga sfera e lotit
pertej boteve shoh.
NE EMER TE ATIT
E TE BIRIT
E TE SHPIRTIT TE SHENJTE
gjembat theres te moskuptimit
mbaj kurore rreth kokes time.
Para meje, poshte kryqit tim
lekundet e mjegullt
ajo qe me harroi me nje harpe ne dore
dhe me lulen mbi floke.
Une qaj dhe hedh mbi te
nje feshferime,
nje fjalez,
nje kallez te embel dashurie.
I hedh si bekim
mbi castin e saj.
L U L E T
Lulet e mia
jane shume te kuqe
sepse rriten
prane zemres time.
Lulet feshferijne
fjale petalesh
nga zemra drejt teje.
Mos m`i shkel lulet,
mos hesht
kur petalet te mbulojne
me mesazhe hapesire.
Lulet e mia
jane shume te kaltra
sepse rriten
prane shpirtit tim.
Lulet dritherojne
tinguj fatale
nga shpirti drejt teje.
Mos i keput
lulet e mia,
mos i krasit.
Le te lulojne mbi trupin tim
dhe te lepijne
plaget e reja,
te qeshin per ty.
Lulet e mia jane shume te bardha
sepse rriten
ne syrin tim
dhe gjethojne
shikime te liqenta lutjesh.
Mos i mbyll me dore
petalet e tyre vajtimtare.
Ato jane pika te kripura
dhimbjesh per ty.
Jane shume te kuqe,
shume te kaltra,
shume te bardha
lulet e mia.
NJE LULE E VOGEL MBI MUA
Qofsh prane meje
kur jeta ime te zbehet
dhe une te numuroj
germen e fundit te emrit tim,
kur korniza ime te tretet
mbi portretin e endrrave,
kur te shperbehet
ne eremire dashurie
si lulet e tua.
Qofsh prane meje
kur jeta ime te psheretije brengen e fundit
dhe qeshja te kete ngrire si fosil i purpurt
mbi buzet e thena te dashurise per ty,
kur malli te jete shuar pas meje
ne jetet qe do te vijne.
Qofsh prane meje
kur te shtrij drejt teje
margariten e fundit te syrit qe kam ne sy
per te prekur perkedheljen e DRITES
dhe tingullin verbues te shikimit tend.
Qofsh prane meje
kur nata ime
te thote lotin e nje shtegu pakthim
dhe gjemen qe dogji dimensionet tane.
Prane meje qofsh
kur jeta ime e zbehte
te fiket
atje tej.
S O N A T E
Pa trajta,
pa tesha,
pa duar,
pa fruta.
Vetem sy.
Vetem sy qe bie si gur
thellesive te veta.
Je thjesht shpirt.
Shpirt qe mbeshtjell
aedhjen time te befte.
Pa fjale,
pa floke,
pa prolog,
pa laps.
Vetem sy.
Sy qe verbohet
ne skajin e shikimit te vet.
Je thjesht shpirt.
Shpirt qe lulon ngjyrave
te trazimit tone.
Pa dyzime,
pa veshe,
pa lavjerres,
pa partitura.
Vetem sy.
Sy qe zgjohet
ne fill te dritares time.
Je thjesht shpirt.
Shpirt qe klith
si tingull i athet
mbi violinen e kohes time.
NJE TJETER VIT
Une jam
ne eren e marre te dimrit-
dhimbjen e tij bart i bardhe
e ulerij.
Jam ujku i nemur
i syrit ngrire drejt teje.
Jam plaga qe kam
e qe vetmas lepij.
Une jam
ne penden e zeze te dallendyshes-
vrushkulli i ajrit nen krahet e saj.
Jam kenga e mallit
qe ia heq dhimbjen bimes,
qe iu kthen fjalen drureve...
Jam kenga qe qaj.
Une jam
plazhi i djegur nga harrimi yt.
Horizontin e tij mbi nje varke
valevit era.
Jam delfini qe lodroi valezave te tua,
qe s`vdiq as kesaj stine
e as ne mijera te tjera.
Une jam
hieroglifi i gjethes me te cilin vjeshta shkruan
apologjine e verdhe te saj.
Jam druri me te cilin behen kitara.
Dhe perseri....
Jam kenga qe qaj.
Poeti shqiptar Alfon Zeneli ,nga pikëpamja e ritmeve dhe e metrit, ka lidhshmëri me poezinë e traditës, me varg të lidhur, me rimë ose me asonancë....e cila mund ta ketë lidhjen më shumë se sa me traditën poetike shqiptare, me të përjetuarit e vargut poetik si një të shprehur të zbukuruar, muzikal, e kjo të jetë e lidhur me të përejtuarit e saj si një anije me vela, si një ëndërr. Sintagma ‘lumturisht dhimbshëm’, që është në fakt një oksimoron, mund të jetë shenjuese e kësaj prirjeje... poezitë e tij t janë të çliruara prej jetës reale. që janë të vendosura në ambient shqiptar,...në natyrën e identitetit shqiptar të njeriut të mbyllur, të izoluar, dhe fatit të tij që përballet me realitetin, duke fshehur traumën sociale e personale të provojë ta ringjallë të kaluarën. Poezia e tij është si një litar dhe një dashuri e jashtëzakonshme e cila duhet të mbetet e paprekur. Ai është poet humanist , njeri eksplorues që gjithmonë shkon pas së mirës, pas njerëzores, dhe në këtë mënyrë shfaq kulturën shqiptarëve....me imagjinatën e tij herë akustike që nxitet nga uji dhe derivatet e tijë e herën tjetër është një dukuri që shtrihet si lajtmotiv, imagjinatë poetike që nxitësin, agjendin kryesor e ka në substancë.
(Autori i vargjeve është drejtor i Radio Tiranës)
Floripress
