Agjencioni floripress.blogspot.com

2018/03/07

Cikël poetik nga DUKAGJIN HATA

NGA TUNDJA E AJRIT KINDAT E MBRËMJES U VARËN NË KRYQ HARRESE

Image result for DUKAGJIN HATA


Në kohën e lisit tënd



Në lugun e Kroit të Butë

Ende shoh fytyrën tënde

Pasqyruar mbi ujë.

Me shpejtësinë e dritës

Iku koha dhe çasti ngriu

Në avullin e bardhë përtej driatres.

Qenë vetëm fjalë, ndjesi, përfytyrim

U bënë mungesë, pëlhurë e endur me nge

Në tezgjahun e të pathënave.

Qukapiku çukit zgavrat e thata

Në kohën e lisit tënd

Ulen shqiponjat.



Për shkak të tundjes së ajrit



Nga tundja e ajrit kindat e mbrëmjes

U varën në kryqe harrese, manjola lëkundëse,

Purpuri i imët i sitës harrakate të dëshirave

Veshur me purpurin e klithjeve të bufave, krela bionde,

Parfumosur me ankthin e pritjeve, dëshira të befta kozmike,

Kaktuse pendesash pa mëshirë, askund nën asnjë qiell,

Mbi asnjë dhe, askush kujtohet për krahun cung të Rembosë,

Për anijen e dehur po. Rendin pas saj në dehjen e valëve dhe peshqve

Frymërat e algave brohoritëse, shtjellat e verbëra të diellit,

Manat e tokës dhe qiellit, gaforret e ç artura të puthjeve,

Mbështjellë me frymën e muzgjeve të verbër.

Anije e ç artur, detarë të ç artur, kohë e ç artur

Nga tundja e ajrit, të parat bien zonjushat me parzmore citatesh…

Pasatj rrogëtarët e ngeshëm të bujtinave ndanë rrugës,

Më vonë adhuruesit e Maos në orizoret pa frak,

Vijojnë më tej lypësit, politikanët, prestigjiatorët,

Rapsodët në odat e burrave në male,

Tek pinë raki thane të zier dy herë

Dhe kupat i hedhin në pusin e harrimit.

Në gishtat e gjatë të zonjave,

Në gishtat e lyer me këna pasthirrmash

Bien kërpudhat e tejpjekura të epshit…



Tramaks nga bukuria



Muzgu me eks i përpiu ahishtet

Shqarthin e pendesave të myshkura n’ajri

E orët e malit tu vallzu n’lumni

I grishin ujëvarat

N’gosti të harbuara

E Lugjet e Verdha, tu derdhë mëny

Mbi ojna kungatash të harruara

Pinë kupën e mushtit të barit të ri…



Në lektisje. Një pasthirrmë. Thyhet agu përbri

Si dru i thatë bie nga orteku.

Dizdar Osman Aga del në vërri

Orët e Mujit i këndojnë përbri

Rrokullisen kohët atij shtegu.

Muzgu me eks i piu ahishtet

Shqarthin e pendesave të myshkura n’ajri…

Dizdar Osman Aga i tramaks nga bukuria

Pesë mijë dimra s’po shtin gjumë në sy.




Humbet në anën e sprapsme të hënës



Ana e sprapsme e hënës, kungatë e shelgut në ujë,

Lëmashku i verës premtuese, tre herë rikrijuar

Në tehun e një ëndrre ngujuar, fiksim i gjithkujt

N’ajri zogu i mishit të harbuar

Brohoret e shkalafitet pa bujë

Në lëkurën tënde rritet pema e vjetër

Në tokën e askujt.

Ti vjen nga një cep i kopshtit

Me krelat si fllade përmallimi,

Veshur me nejlon nënshtrimi

Shtjellë e ëmbël gufmon gjinjtë e pritjes

Teksa muzgun e mbështjell me hije erëmimi

Si kulpër kacaviresh në lisin e çastit

Fytyra jote e imët, kubike

Humbet në anën e sprapsme të hënës

Dhe plaku Balë i bie lirës dhe vjel tinguj

Frutat e tejpjekur të një stine,

Kujtesën e braktisur të Kopshtit të Botës.



Të tjera ëndrra


Palma lundruese, gjinj të gufmuar, perla,

Deti si qielli, krah të përkorë gjakimi,

Endur në tezgjahun e orëve të Mujit

Bora e prekjes në tokën e Lugjeve të Verdha.

Shkimun ndjesitë, shkapetë trupat, dehur peshqit,

Fryma e rërës vesh muret e heshtjes

Dhe tingujt, hajnisht, ikin përskaj ndezjes.

Gjithkund palma lëkundëse, çasti mbërrin në Jutbinë,

Nuk ka kohë, hapësira shtrihet përtej detit,

Në dete të tjerë, në valë të panjohura…

Palmat lëkundëse flejnë dhe shohin në ëndërr

Të tjera vise, të tjera ëndrra…


Kaq kohë



Ke pritur nën statujën e thyer të qortimit

Teksa stinët ndërroheshin e bari i tundimit

Rritej në livadhin e harbimeve të vjetra.

Sa ikte dimri me heje akujsh groteskë

Pranvera të ndizte në bëbëza një flakë të re

E ti prap rrotulloheshe rreth të njëjtit imazh

Duke më pritur nën hijen e flokëve të tu.

Ku vallë kisha humbur

Që dot s’e gjeja rrugën

Për tek ti?

Shiu bie në një tokë të etur

Ku rritet myshku i premtimit

Dhe fjala ç el trëndafila dashurie.

Kaq kohë klorofili në enën e kurmit tënd

I jeshiloi të vjelat e stinës dhe era

Mori ngjyrën e mushtit, sytë e mëngjeseve

U ç elën nën palmat e qytetit të vjetër.

Ëndrra e kulluar poqi fruta të arta

Dhe paqëtoi sytë e tu në gjumë…

A thua trajta e shpellave pagane

U mbulua nën tënden gunë?


Fati i peshkaqenve


E hollë turma flirt në rreshta të gjatë e të ngjeshur

Camel digjet në buzë zonjash dendi

Trup më trup shuhet thëngjilli i ankthit

Nënqeshja me ura zjarri bie e ngrihet

Në thellësitë e ujërave shkruhet fati i peshkaqenve.

E hollë turma, lexon diçitura të holla

Pankarta të lyera me krem përmallimi

Trup më trup ndizet thëngjilli i limfës

Purot shuhen në buzë zonjash të hirshme

Në gojën e luleve

Fle fati i peshkaqenve.


Ti del nga gjumi i vdektarve


Muzgu i veshi kodrat me pulovrën e qeshjes tënde

Teksa del nga një cep i hënës

E hyn në pafajninë e gjumit të luleshqerrave

Vdektarët e luginës rrëfejnë të fshehtat e lëkurës tënde

Lëkurës tënde alabastër, çaste të mbetura pezull

Në frymëmarrjen e këmbanave të së dielës

Dehen tingujt e ngrirë kallkan në ajër, hieroglife

Poresh të shkalafitura në lojën pa të keq të epshit…

Mos më thuaj: Kam qenë në Luginën e Pendesës Bojëalle

Ç astet tona ishin ndjesi, hutim, ekstazë

Tani janë heshtje, përdëllim

Bien rroket e dëshirës nga buzët e tua

Si mana të tejpjekur

Onamatopetë e qejfit pa fillim, pa mbarim

Ti del nga gjumi i vdektarëve të luginës

E hyn në Amshim.



Pas anijes

Frymon me barin e ri, thekët, pistili

Klorifili në sëndukun e herbareve të harruara

Mushkëritë e festës të shtunave, nën neonë

Vjellin tym të zi ndukjeje, kafshimi…

Poker. Duart-lojë dalldi, lëng molle

Njollë në kurmin e ndrojtur të diellit…

Topi në rrjetë-kosh pendesa, shiringa

Bar magjik në sytë neurotikë të albatrosit

Teksa ndjek anijen e ankimeve të tua…


Pa shkak



Për shkak të mjekrës së kuqërremtë të hënës së re

Dhe mjekrave të tjera tebdil në gardërobën e vesit,

Unë nuk mbaj mjekër, nuk iu falem mjekrave…

Pikiatë shkon mendimi, duke fishkëllyer

Melodinë e gishtave memecë, fotosinteza

Lëvozhgat e kujtimeve i shndërron në ujëvarë.

Më nuk kam çfarë të lexoj në lëvorën e drurëve,

Rrathët e lisit nuk janë kujtesë, as ëndërr,

Kalorësi me Kryqin Ujor nga Fusha e Sinjës

Niset për Albulenë,

Me hënëzën e nuseve të Gjergjit

Në duar…

EPOLEKSIKOONOMAT E PROZËS SË REXHEP QOSJES


(Prej relacioneve ekuivalente deri te qarku resemantik)

Begzad Baliu.jpg

Shkruan : Prof. dr. Begzad Baliu


Një prej mënyrave me të cilat Profesor Rexhep Qosja i ka ndërtuar prozat e tij “Vdekja më vjen prej syve të tillë”, “Një dashuri dhe shtatë faje” dhe “I ringjallur i penduar”, është edhe struktura e veçantë e rrafsheve kuptimore të toponimeve dhe antroponimeve.

Në këto vepra numri më i madh i personazheve vetë¬shpjegohen sipas emrave dhe sidomos mbiemrave të tyre. Përmes kësaj veçantie të emërtimit autori ka realizuar efekte të shumta semasiologjike. Struktura e tyre gjuhësore e artistike reflektohet qoftë atëherë kur këto identifikohen si antroponime, patronime e mikrotoponime, qoftë atëherë kur këto para¬qiten të organizuara si sisteme më vete: eponime, leksikë dhe onoma. Mes tyre autori ka krijuar raporte të shumëfishta motivuese e rimotivuese, konceptuale e kodifikuese, estetike e semantike, sistemesh, fushash e dimensionesh gjuhësore e letrare.

*

Autori i romaneve “Vdekja me vjen prej syve të tillë”, dhe “Një dashuri dhe shtatë faje” Profesor Rexhep Qosja, është njëri prej krijuesve të rrallë, i cili ka shfrytëzuar mundësitë që përmes sistemit onomastik të arrijë efekte estetike, të krijojë një galeri personazhesh dhe të sugjerojë përmes tyre një botë po ashtu komplekse dhe sugjestive. Ai ka treguar prirje prej onomaturgu të vëmendshëm kur ka shenjuar dhe shënuar në detaje tipizimin e ambientit ku zhvillohet ngjarja, cilësitë e individëve dhe nofkat zbunuese të cilat reflektojnë kuptimin e brendshëm të tyre. Personazhet e romanit të tij, pothuajse pa përjashtim, kanë nyje të paravendosur, karakteristikë kjo e traditës sonë etnografike, prej të cilave autori arrin efekt të dyfishtë: onomastik, leksikor dhe estetik njëkohësisht. Madje tash së fundit, studiuesi Shaban Sinani ka tërhequr vërejtjen për nevojën e “hetimit të një nyjeje me funksion aristokratik që del edhe në ligjërimin etnografik” , që në projektin tonë hap fushën e kërkimit, nga struktura familjare e personazhit drejt trashëgimisë kulturo-historike të botës materiale dhe shpirtërore të personazheve dhe ambientit të qytetit të Vajazanit.
Në prozë dhe në dramë – ka thënë në një intervistë Profesor Rexhep Qosja, “gratë (si dhe meshkujt) mendojnë, flasin, sillen, veprojnë vetë, varësisht prej rrethanave jetësore, varësisht prej situatave konkrete”. Ndërsa kryeperso¬na¬zhi i prozës “Laneti”, që këtu del në rolin e narratorit, duke shpjeguar mënyrën e shkrimit të tij, thotë: “shënoj emrat dhe mbiemrat e protagoni¬stëve, profesionet e tyre, lidhjet familjare ose shoqërore, tiparet themelore të kara¬kterit, emrat e vendlindjeve dhe të vendeve, qyteteve e fshatrave ku janë gjetur si dhe fundin e çdonjërit prej tyre”.

Brenda romaneve dhe sidomos në kuadër të temave që trajtohen në prozat veç e veç, shumë personazhe, me sjelljen e tyre vetetimologjizohen si antroponime dhe patronime dhe vetëshpjegohen si verbalizime, ndërsa një numër tjetër i tyre zbërthehen edhe nga vetë autori:

për Xhaferin e Nallbanit thuhet se “punonte shalaxhi”;
për Arifin e Hamallit thuhet së është i “fortë si demat e Aqifit të Kasapit”;
për Arifin e Tëhuajzimit thuhet se ishte “njeri i sëmurë prej nervave”, pra ishte njeri i tëhuajsuar, i rrënuar nga dhuna pushtetare;
për Nadi Sitaxhiun thuhet se ishte “zejtar që punonte kalanica”;
për Skeren e Vidhaxhiut thuhet se ishte i prirë për të shikuar vithe;

- Për Trashen thuhet se: “Emri që kishte u përgjigjej jashtëzakonisht mirë vijave të jashtme aq sa edhe cilësive të saj shpirtërore: ishte e trashë, si thesi i mbushur miell; i kishte këmbët si shtylla e Teqes së Madhe; i kishte llërët më të trasha se qafa e buallicës së Makes; i kishte vithet e gjera, si të mushkës së Ramizit të Nurës; i kishte cicat e mëdha si të lopës së Canit të Kastratit”;

Një numër tjetër i personazheve vetëshpjegohen më për së afërmi përmes patronimeve të tyre që në fakt janë toponime ose mikrotoponime të antroponomizuara.

Siç mund të shihet, jo për shkaqe formale e aq më pak historike, por para së gjithash për shkaqe simbolike, autori krijon edhe trajta të ndryshme të emërtimeve duke antroponomizuar leksikun, duke patronomizuar antroponi¬met dhe toponimet dhe duke i zbunuar e madje epnomizuar ato veç e veç, përmes këmbimeve të rregullta fonetike e morfologjike, që kryesisht nuk dalin jashtë normave gramatikore të sistemit të gjuhës shqipe. Kuptohet, asnjëherë kjo nuk është e rastit, sado formal të duket motivi denominues antroponi¬mik ose patronimik i demiurgut. Përmes simbolikës së emërtimit të personazheve, autori sintetizon karakterin e klaneve politike, shprehitë e grupeve kulturore e shkencore dhe pamjen feudale të tyre në jetën e një qyteti, që sigurisht për shkak të tyre dhe për shkaqe të tjera si këto edhe qyteti është emërtuar Vajazan, që po të verbalizohet, merr kuptimin e qytetit që ka zënë vajin. Kjo “është vepra në të cilën jeta shikohet me sytë e dhembjes”, ka thënë në një intervistë Profesor Rexhep Qosja:.

Si paraqiten këto raporte ndërmjet leksikut që ngrihet në shkallën e nocioneve e simboleve dhe leksikut të antropono¬mizuar. Një strukturë e pasur dhe e ndërtuar mbi “paradigma përmbajtësore e semantike”, është arritur në tregimin “Horostati”, në të cilën Astriti paraqet kod në vete, pra paraqet kodin esencial (X), ndërsa personazhet e tjera rreth tij, sipas funksionit artistik dhe gjedhjes linguistike, paraqesin kodin e përbashkët formal (x1, x2, x3, x4, x5, përkatësisht X = x1 + x2 + x3 + x4 + x5). Në anën tjetër qëndron kodi esencial i Xhezairit të Gjikës (Y), por ai, meqenëse është i vetmuar (Y=Y’), ndaj tij personazhet e kodit x1, x2, x3, x4, x5 sillen edhe flasin veç e veç duke plotësuar mendimin e kodit (personazhit) esencial Y (y1‘, y2‘, y3‘, y4‘, y5‘, përkatësisht Y= y1‘+ y2‘+ y3‘+ y4‘+ y5‘.

Kjo do të thotë se Xhezairi i Gjikës (Y) me konceptet e tij etike e estetike (të mirën, të madhërishmen, të moralshmen etj.), vetvetiu në mënyrë simbolike u kundërvihet koncepteve të X-it (x1 të së keqes, x2 të së shëmtuarës, x3 – dhunës, x4 - urrejtjes etj.), që x-i i paraqet përmes personazheve me emra simbolikë, prej nga edhe mund të krijohen relacionet ekuivalente: x1=x1’, x2=x2’, x3=x3’, x4=x4’, (….)xn=xn’.

Në formën e një skeme këto raporte do të mund të ndërtoheshin edhe kështu:



Mirëpo kompleksiviteti i këtij raporti, në leksikun e prozës së Rexhep Qosjes është edhe më kompleks. Me leksikun e prozës së tij mund të krijohen edhe raporte të tjera më të ndërliqshme semantike dhe resemantike, një prej të cilave mund ta ndërtojmë duke u nisur nga qarku etimologjik, të cilin ne këtu po e përplotësojmë dhe po e quajmë qark resemantik:

Në këtë rast, Astriti është referenca e parë, fjala e parë, është spektër konceptual, por bartësit e mendimeve të tij janë antroponimizuar dhe këtu janë personazhet e tipit antropo¬zoomorfik dhe zbunues, që e rrethojnë: Dashi, Ujku, Meli, Besniku, Kajmaku dhe Galani, ndërsa Xhezairi i Gjikës, drejtpërdrejt bëhet rrezatim i kuptimeve dhe koncepteve etike e estetike, përmes të cilave dialogon me konceptet e “antroponimizuara” të Astritit.

Personazhet e tilla, prej situatave në të cilat gjenden, në të vërtetë prej strukturës përmbajtësore të prozës, fillimisht paraqiten si eponime, për të mos thënë eponomizohen, pastaj iu referohen dy rrafsheve: rrafshit leksikor dhe onomastik, kur veç e veç e kur njëkohësisht. Në të dy aspektet fjala është për resemantizimin gjuhësor dhe estetik të tyre. Fillimisht këtë strukturë e kisha parë më të thjeshtë, prandaj raportet e këtyre personazheve (me paradigmë eponimesh leksikore apo kuptimore) i quaja raporte konvencionale dhe lineare. Këtë strukturë të resemantizimit, Profesor Shefki Sejdiu, në një studim në fushë të gjuhësisë tash së fundi e ka quajtur qark etimologjik, një nocion që më së miri i përgjigjet edhe kompleksivitetit gjuhësor dhe estetik të ndërtimit të këtyre personazheve. Fjalësi onomastik i prozë së tij është një kompleks raportesh gjuhësore, letrare dhe semantike, prej të cilit mund të ndërtohen qarqe të tëra të resemantizimit jo vetëm gjuhësor po edhe estetik.

Në disa pjesë të tekstit, prania e onomastikës (antroponomisë dhe patronomisë) del aq e theksuar, saqë personazhet në një masë, jo vetëm bëhen pjesë konstituive e funksionit dhe strukturës së veprës, por krijohet bindja se ato me emrat dhe mbiemrat që mbajnë, nuk kanë funksion tjetër, më shumë se sa të zgjerojmë funksio¬nin emocional përmes rrafshit fonetik, leksikor e stilistik. Në këtë mënyrë, antroponimet dhe toponimet, synojnë të bëhen gjuha poetike e kësaj proze. Natyrisht, emërtimet e tilla të personazheve kanë funksione dhe domethënie të caktuara: ato, në leximin e parë përballë situatave në të cilat paraqiten, shpjegojnë gjendjen shpirtërore të personazheve, botëku¬ptimin e tyre, karakterin vetjak, vetitë fizike, morale, psikolo¬gjike, ëndrrat dhe realitetin, prirjet mendore dhe synimet largvajtëse, prejardhjen krahinore, qytetare apo familjare, statusin shoqëror, pra botën materiale dhe shpirtërore të tyre. Ato shfaqen në vepër si në skenën e teatrit: si hiena, si statuja, si botë kulturore, si fitonime dhe zoonime, si bashkësi politike etj., me funksione që nga proza në prozë plotësojnë imazhe, ambiente dhe qasje autentike, nëpër të cilat udhëton imagjinata e autorit.
Le ta diskutojmë në këtë rast vetëm epoleksikonomin e njësisë leksikore dash, duke iu referuar skemës së qarkut, të cilin ne po e quajmë qark resemantik.




Rrafshi i parë: mikrosistemet gjuhësore - estetike
A: Njësi leksikore
B: Njësi estetike
C: Njësi onomastike
D: Njësi etike

Rrafshi i dytë: sistemet semantike

A: Referencë gjuhësore - leksikore, koncept estetik: dash-i (shenjë gjuhësore, frymor, numër i përveçëm, gjinia mashkullore, -‘njeri i shëndosh’, ‘i bukur’, dhe ‘i hijshëm’ - sidomos për fëmijët etj.)”

B: Referencë gjuhësore, koncepti estetik: kryemadh (model i veçantë, ‘flokëdredhë’, ‘kaçurrel’ etj).

C: Referencë onomastike: Dash-i (zoonim, emër njeriu, patronim i regjistruar, veç tjerash në komunën e Gjakovës, emër i përveçëm etj).

D: Referencë gjuhësore, koncepti etik: ‘njeri kokëfortë’; ‘që mban qëndrim të pandryshuar’, ‘kokëfortësi’ etj.

Raporte semantike

Rrafshi I:

Rrafshi gjuhësor leksiko-onomastik: boshti X - X’ (dash- Dash)

Rrafshi semantik (estetik dhe etik): boshti Y-Y’ (kryemadh – kokëfortësi)

Rrafshi II:

AB: Raporte estetike. Nga koncepti gjuhësor (emër i përgjithshëm – dash-i), në emër të përgjithshëm (kryemadh), respektivisht nga koncepti linguistik në koncept letrar – estetik (kryemadh).

BC: Raporte gjuhësore. Nga njësia leksikore e përgjithshme mbiemri (kryemadh-i), në njësi leksikore onomastike (Dash), respektivisht nga koncepti letrar - estetik në koncept linguistik (në antroponimin Dash).

CD: Raporte etike. Nga koncepti onomastik (Dash) në konceptin etik (kokëfortë), respektivisht nga emri i gjinisë mashkullore, zoonimi Dash, në mbiemrin kokëfortë (kokëfortësi).

DA: Raporte eponimike. Nga një koncept etik (kokëfortë) në njësi gjuhësore eponimike (‘ai sipas të cilit e merr emrin’), respektivisht nga koncepti etik në konceptin gjuhësor.

ABCD: Qarku resemantik. Tërësia tetragonale e raporteve leksikore dhe kuptimore, e ndërtuar mbi bazën gjuhësore dhe e konceptuar mbi bazën semantike.

Përfundime: Në skemën e paraqitur më lart mund të ndërtohen, rindërtohen e mbindërtohen një varg strukturash, relacionesh e raportesh gjuhësore, leksiko-semantike e resemantike të onomastikonit të romaneve të Profesor Rexhep Qosjes. Onomastikoni i romanit të tij është aq i pasur sa të kontribuojë në formimin e shumë strukturave kuptimore, njëherë në rrafshin e shenjës gjuhësore: si topos dhe si tipologji; e pastaj edhe në raportet e tyre leksiko-semantike: gjuhësore, shtresore, kulturore, kohore, hapësinore, komunikuese etj.

Pra, në prozën e Rexhep Qosjes, në të cilën antroponimet dhe patronimet paraqesin vlera filolo¬gjike dhe koncepte estetike e etike njëkohësisht: Dashi (kryemadh, kokëfortë), Ujku (forcë, i pabesë), Besniku (besë, njeri), Kajmaku (lakmi, gjalpë), Galani (i zi, emër) etj., mund të ndërtohen relacione a raporte të plota etike dhe estetike, si ndërmjet Xhezairit të Gjikës (Y) dhe Astritit (X) ashtu edhe ndërmjet personazheve të tjera. Mbi strukturën dhe raportetet gjuhësore e semantike të vetëm këtij shembulli mund të ndërtohet një sistem kompleks gjuhësor e (re)semantik tjetër me përmasa dhe raporte shumëdimensionale.

Me këtë rrafsh strukturor e semantik, gjuhësor e letrar, Profesor Rexhep Qosja e ka pasu¬ruar fjalorin onomastik të letërsisë bashkëkohore shqiptare.




Edhe mohon kombin shqiptar, edhe ia fut thikën në shpinë elitës akademike, që ta konfrontojë me Perëndimin!?


Akademik Prof. Dr. Mehdi Hyseni


***

Stalini e as Lenini nuk e kanë zbuluar “kombin kosovar”, por Nexhmedin Spahiu. Prandaj, logjikisht, njerëzisht dhe ligjërisht për atë farë “kombi melez” nuk janë fajtorë as Stalini, as Lenini e as Putini, por vetëm Nexhmedini, askush tjetër.

***

 Që në fillim, dua të nënvizoj se ky ese nuk flet për Stalinin si lider historik dhe politik të Bashkimit Sovjetik, por vetëm për PËRKUFIZIMIN e tij shkencor për “KOMBIN”.

Mirëpo, këtë përkufizim të drejtë dhe të pranueshëm shkencërisht të Stalinit, “babai” i “kombit kosovar”, Nexhmedin Spahiu e konteston se gjoja“Stalini e ka barazuar etninë me kombin”. Ky farë “shkencëtari i madh” me ambcie dhe me fuqi ëndërrimtare të fabulës “Bretkoca” të shkrimtarit frëng Jean de La Fontaine, veç “zbulimit të gabimit” të përkufizimit të Stalinit, hedh “spirancën” e injorancës doktrinare, edhe në baltimin e të gjithë “akademikëve dhe të institucioneve arsimore të Kosovës”, se gjoja, edhe ata kanë bërë të njëjtin gabim, duke e “barazuar etninë me kombin”. O tempora o mores!!!

“Kombi kosovar” qenka “kopje e kombit shqiptar”!?

-Po si mund të pohohet dhe të shkruhet diç e tillë, kur mbi 90 për qind të shqiptarëve në Kosovë, janë ORIGJINALI I KOMBIT SHQIPTAR, JO kurrfarë kopjeje. Madje, asnjë nga minotetet e tjera, që përbëjnë të ashtuquajturin “komb kosovar”, në aspekt nuk janë “kopje” të KOMBIT SHQIPTAR, sepse nuk kanë asgjë të përbashkët me shqiptarët.

-Po, ku ka kësi fenomeni negativ në botë, kur “shkencëtari” Nexhmedin Spahiu, “kombin kosovar” e quan “kopje origjinale” të KOMBIT SHQIPTAR, si dhe “komb monoetnik”, kurse KOMBIN SHQIPTAR e quan MULTIETNIK?! – Çfarë “shkence e thellë perëndimore”, çfarë ideali, çfarë patriotizmi, çfarë nacionalizmi dhe evropianizmi është ky?!

– O, Zot i madhërueshëm, ruana prej “shkencëtarëve” të tillë, që për t’i mbushur xhepat e vet dhe për të hapur ndonjë burektore ose firmë private, shtrembërojnë edhe shkencën, edhe parimin, edhe drejtësinë, edhe të vërtetën universale. Ky farë soji “shkencëtarësh” janë oponentët dhe armiqtë më rrezkishëm të shkencës, të diturisë, të arsimit, të kulturës, të kombit, të atdheut dhe të vlerave universale të përbotshme.

Stalini nuk e ka njëjtësuar etninë me kombin!

-Kjo është farsë e thjeshtë dhe e zhveshur nga çdo argument dhe justifikim shkencor.

-Duhet nënvizuar se që nga viti 1913, kur Stalini ka formuluar përkufizimin se kur dhe si mund të formohet një komb, as shkenca lindore e as ajo perëdimore nuk e ka hedhur poshtë si nocion klasik, edhe pse, që atëherë e deri më sot (1913-2018) janë zhvilluar teori të panumërta moderne për “kombin”, për “shtetin” dhe për “nacionalizmin” nga shumë shkencëtarë të njohur botërorë (Ernest Gellner, Anthony D. Smith, Benedict Anderson, John Breuilly, John Hutchinson, John Armstrong, Buchanan Allen, Connor Walker, Karl Deutsch, Eric Hobsbawn, Hugh Seton-Watson, Renan, Fihte, Margaret Moore… etj.).

Mirëpo, ndyrshe nga të gjithë këta teoricienë të derisotëm, që kanë trajtuar përkfizimet e tyre teorike shkencore për “kombin” dhe për “nacionalizmim”, i vetmi është “mbishkencëtari” i “kombit kosovar”, Nexhmedin Spahiu, i cili e ka shpifur Stalinin, se gjoja ai e pasksha ngatërruar “etninë” me “kombin”! Mirëpo, kjo është vetëm një gënjeshtër sui generis sa për ta jusitifikuar injorancën e vet Spahiu, i cili qe 14 vjet (2004-2018) ende nuk ka mësuar ta bëjë DALLIMIN e nocionit “komb” nga nocioni “shtet”. Pikërisht, kjo padituri ka qenë motivi kryesor i tij, që t’i shkruante dy libra paçavure për të ashtuquajturin “komb kosovar”, i cili e konteston dhe e mohon KOMBIN SHQIPTAR. Kjo është “merita shkencore” e tij, jo e Stalinit, as e Leninit, as e Putinit…, as shkencës së Evropës Lindore e as asaj Perëndimore.

Madje, përpos këtij gabimi shpifës të pajustifikueshëm të “shpërdredhjes” së kuptimit të përkufizimit të konceptit të Stalinit, “babai” i “kombit kosovar” bën edhe një gabim absurd, iracional, të pafalshëm dhe vulgar, kur këtë ua mvesh tërë elitës akademike të Kosovës, si dhe institucioneve arsimore të saj, në vend se t’i kërkonte falje gjithë kombit shqiptar për baltosjen dhe për mohimin e tij me njëfarë “kombi” të fantazuar, të ashtuquajtur “kombi kosovar”. Këso farë krijese fantome askush deri më sot nuk ka zbuluar, në asnjë meridian dhe paralele të globit tokësor.

– Po, si mund formohet “kombi kosovar” brenda natës ( kur shkencërisht është vërtetuar se kombi është një proces shumëshekullor), pa asnjë element të përbashkët të tij: as histori, as gjuhë, as kulturë, as traditë, as mite, as zakone, as simbole etnike…etj.?

– E, ajo çfarë është komike dhe më absurde (cirk si në kopshtin zoologjik të Beogradit) Nexhmedin Spahiu këtë farë lloji kombi e quan hiq më pak se“KOMB NJË-ETNIK”, kurse kombin shqiptar e quan “KOMB SHUMË-ETNIK” ( N. Spahiu, 2014: 177) ?!

-Çfarë “shkence e thellë”!? -Nonsenset e këtilla nuk mund të numërohen, por, po i përmendim edhe dy-tri sosh.

1) “Kombi kosovar është kopje e kombit shqiptar me një distancë kohore jo më pak se 96 vjet”( Po aty,f.175).

Po, si është e mundur, që pjesëtarët e ”kombit kosovar” (shqiptarë, serbë, turq, malazezë, romë, ashkalinj, goranë…etj.) paskanë pasur një ide, një objektiv dhe një luftë të përbashkët 100-vjeçare për të formuar “kombin kosovar”?!

2) Kësaj popullorqe i thonë me “rrenë mbi rrenë, nuk ndërtohet kalaja e “kombit kosovar”, kur “babai” i tij, N.Spahiu, thotë se “ Plani i Ahtisarit në Pikën 1.7 flet në mënyrë implicite dhe eksplicite për kombin kosovar dhe simbolet e tij kombëtare…por, është e turpshme që Presidentja, Kryetari i Parlamentit dhe Kryeministri i Kosovës nuk e dinë këtë të vërtetë.” (Po aty, f.173).

Plani i Ahtisarit flet për shtetin, jo për kombin e Kosovës

Pikërisht, “Pika 1.7” e Planit të Ahtisarit sheshit nxori në sipërfaqe paditurinë e Nexhmedin Spahiut, sepse fjalën “NATION” në anglishte, gabimisht e ka përkthyer në fjalën ‘KOMB” në gjuhën shqipe, e që në të vërtetë nuk është fjala për “KOMB”, por vetëm për “SHTET”. Kjo është “Nyja e Gordit” e pazgjidhshme për “shkencën” e N. Spahiut, sepse as Plani i Ahtisarit, as Amerika e as aleatët e saj, si dhe, as vendet e tjera, që deri më sot e kanë njohur Kosovën (mbi 100 sosh) nuk kanë njohur kurrfarë “kombi kosovar” (kjo është propagandë antishqiptare, antiamerikane, antievropiane dhe antindërkombëtare), por kanë NJOHUR vetëm SHTETIN E KOSOVËS, që në anglishte i bie ‘KOSOVAR NATION”, term ky, që assesi nuk është i barasvlershëm me nocion “KOMB”. Për këtë kemi shkruar dhjetra herë (2010-2018). Mirëpo, kot, kujt t’ia thuash e kujt t’ia leçitësh të vërtetën dhe argumentin?!

I vogël është N. Spahiu, që ta hasmërojë elitën akademike të Kosovës me Amerikën dhe me Evrpën Perëndimore

-Sepse as Qosja, as akademikët e tjerë të Kosovës e as ASHAK-u nuk e kanë “barazuar etninë me kombin”, porse me plot të drejtë dhe me argumente kanë hedhur poshtë “foshnjën” e trilluar “komb kosovar”. Kjo është e vërteta, jo kurrfarë “stalinizmi”, i shpifur në adresën e gabuar nga N.Spahiu.

Prandaj, derisa të ketë akademikë sikurse akademiku-RILINDËSI ynë shqiptar Rexhep Qosja, në Kosovë kurrë nuk do të ketë “komb kosovar”. Pavarësisht se Nexhmedin Spahiu ( me tri pasaporta), i shtirur si “properëndimor” me gënjeshtra dhe me improvizime pseudoshkencore në mbrojtjen e “kombit kosovar” qe 14 vjet (2004-2018) intensivisht po lufton që, jo vetëm akademikun Rexhep Qosja, por edhe të gjithë akademikët dhe intelektualët e tjerë shqiptarë të Kosovës, t’i nxijë, t’i anatemojë dhe t’i vërë nën hipotekën ideologjike antoperëndimore, duke i quajtuar “stalinistët” dhe të “paditur”!?

Ndërkaq, vetë N.Spahiu është KUNDËR PERËNDIMIT me provokimin e një kombi të ri, të cilin e quan “komb kosovar”, sepse Amerika dhe Evropa Perëndimore kanë njohur vetëm një shtet kosovar, ashtu siç thuhet edhe në Kushtetutën e Kosovës (15 qershor 2008). Kjo është e vërteta, jo “kombi kosovar”, që në mënyrë flagrante bie ndesh me strategjinë e globalizmit dhe të rendit të ri botëror.

Prandaj, jo akademiku Qosja e as akademikët e tjerë të Kosovës nuk janë antiperëndimorë, pse nuk e njohin “kombin kosovar”, por vetë “globaslisti” dhe kozmopolitisti i rremë, Nexhmedin Saphiu me shpifjen e “kombit të ri kosovar”, është kontradiktor me perëndimin, si dhe i konfrontuar dhe i papranueshëm për globalizimin, fenomen ky gjithëbotëror, që nuk aspiron krijimin e kombeve të reja, por lufton për shkrirjen e kombeve të vejtra në një “shoqëri globale”, të integruar ekonomikisht, politikisht dhe, sipas strategjisë së krijimit dhe të funksionimit sistemit të tregut të lirë, të qarkullimit, të shitjes dhe të këmbimit të mallrave, të lëvizjes së lirë të kapitaleve dhe të njerëzve të vendeve të ndryshme, të bashkëpunimit dhe të komunkimit të përbashkët në fushën e informacioneve dhe të të arrirave më të reja në shkencën kompjuterike digjitale në dimensione ndërkombëtare, jo të mbylljes rajonale brenda kufijve nacionalë sikurse dikur në periudhën e luftës së ftohtë (1948-1989) të sistemit bipolar.

“Kombi kosovar”-një ambicie narcisoide jashtë kohe dhe hapësire të integrimeve evropiane dhe të globalizmit

-Është vetëm një ëndërr e trishtë dhe, një ambicie e shkretë e parealizueshme individuale e Nexhmedin Spahiut, sepse mbi 90% të shqiptarëve të Kosovës janë pjesë integrale e KOMBIT SHQIPTAR. Kështu që shqiptarët nuk kanë nevojë edhe për njëfarë fantazme, të ashtuquajtur “komb kosovar”, por, vetëm për ribashkimin me gjithë kombin shqiptar të Shqipërisë Etnike.

Për shkak të injorancës së vet të keqkuptimit dhe të keqinterpetimit të teorive shkencore për “etninë”, për “kombin”, për “shtetin” dhe për “nacionalizmin”, koncepte këto, të cilat, ende nuk i ka të qarta dhe, nuk di t’i dallojë vetë Nexhmedin Spahiu, i cili pa fije turpi, këtë padituri të tij ua ka mveshur të gjithë akademikëve, Akademisë dhe institucioneve arsimore të Kosovës. Në veçanti ka stigmatizuar akademikët Rexhep Qojsa dhe Mehmet Kraja, sepse ia kanë “djegur çergen”, duke përtrollisur tezat antishkencore të “kombit kosovar”.

Me një fjalë, “babai” i “kombit kosovar”, i falimentuar si shkencëtar, ngushëllimin dhe vetëkënaqësinë e tij primitive e ka gjetur në shpifjen e përkufizimit shkencor të nocionit “komb” të Stalinit, duke e përfolur se gjoja ai ka bërë “barazimin e etnisë dhe të kombit”.

- E, ajo çka është më iracionale dhe më skandaloze, Nexhmedin Spahiu këtë shpifje të trilluar për Stalinin ua “qepë” ajkës akademike të Kosovës, se kinse edhe këta si Stalini “nuk kanë ditur ta bëjnë dallimin mes etnisë dhe kombit” !?

Në të vërtetë, N.Spahiu është vetë i paditur, sepse që nga 2004, kur ka publikuar librin e parë “Drejt kombit kosovar” e deri më 2014, kur botoi edhe librin e dytë “Foshnjëria e kombit kosovar” ka dëshmuar se ende nuk di ta bëjë dallimin mes “kombit” dhe “shtet”, edhe pse për këtë, i pari, ishte akademiku Rexhep Qosja që i ka leçitur shkencërisht se ç’është kombi e ç’është shteti.

Mirëpo, ky ende vazhdon me avazin e vjetër të “shkencës” së tij, duke duke e barazuar kombin me shtetin, edhe pse këto nocione nuk janë të barasvlershme me njëra-tjetrën.

Stalini e njeh gjuhën si element të kombit, por, jo, edhe Nexhmedin “komb kosovari”!!!

Ja, ky është “zeniti shkencor” i Nexhmedin Spahiut, i cili, krahas Stalinit ka akuzuar tërë elitën akademike dhe institucionet arsimore të Kosovës, se gjoja sikurse Stalini “kanë bërë barazimin e etnisë me kombin” !?

Mirëpo, ky është vetëm një konstatim vulgar dhe i shpifur nga N. Kelmendi, kur thotë se “Në Kosovë në të gjitha instituccionet e arsimit, e vetmja njohuri për kombin është në përkufizimin e Stalinit ku vihet shenja e barazisë mes kombit dhe etnisë. Në Akademinë e Shkencave dhe të Arteve të Kosovës të Kosovës, vështirë se gjendet ndonjë akademik që di ta bëjë dallimin mes kombit dhe etnisë. Dy prej këtyre akademikëve, Rexhep Qosja dhe Mehmet Kraja, e kanë treguar botërisht mosdijen e vet lidhur me këtë dallim.” (Nexhmedin Spahiu, Foshnjëria e kombit kosovar, Prishtinë, 2014, f.173).

Kjo është një e pavërtetë e madhe, sepse ja se ç’thotë Stalini për kombin në përkufizimin e tij :” Historikisht kombi është formuar si një bashkësi e qëndureshme e njerëzëve në bazë të gjuhës, të territorit, të jetës ekonomike , të konstitucionit psikologjik dhe kulturor të përbashkët.” ( Shih në: Stalin, 'Marxism and the National Question, pp. 303-314).

Në këtë përkufizim, Stalini, në asnjë fjalë a fjali nuk e ka përmendur elementin etnik, e as nuk ka bërë “barazimin” e tij me “kombin”, ashtu siç ka shpifur N. Spahiu në librin e tij të sipërtheksuar. Ndaj, akuza e tij perfide dhe urrejtëse ideologjiko-politike ndaj Stalinit, si dhe ndaj gjithë elitës dhe institucioneve akademike të Kosovës, duke i quajtur “stalinistë të paditur”, se gjoja kanë bërë “barazimin e etnisë dhe kombit”, është e paqëndrueshme dhe e pajustifikuese, sepse as Stalini , as askademikët e ASHAK-ut nuk kanë bërë një gabim të tillë të shpifur nga “babai” i “kombit kosovar”, N.Spahiu. Thjesht, për faktin se një gabim i tillë nuk figuron në nocionin e konceptuar të Stalinit.

Shkenca e Stalinit dhe përralla e Nexhmedinit

Për të mos u keqkuptuar në opinion publik, siç vura në dukje që në fillim të këtij punimi, është e domosdoshme të thuhet e vërteta historike, duke rikujtuar se shqiptarët e Shqipërisë Etnike, që në shekullin XX kanë qenë me ide dhe me prirje properëndimore, në veçanti, që nga periudha e ish-presidentit amerikan Woodrow Wilson, i cili më 1915 dhe më 1919-1920 në Konferencën e Paqes së Parisit, shpëtoi ricopëtimin e territoreve të Shqipërisë Etnike nga kolonizatorët sllavë të Ballkanit (Serbia, Mali i Zi dhe Greqia).

Kjo traditë dhe miqësi historike e lashtë shekullore e marrëdhënieve politike të Shqipërisë me Amerikën e Uilsonit, në veçanti u rimëkëmb dhe u thellua më 1999, kur presidenti historik amerikan Bill Clinton dha urdhrin, që të bombardohej Serbia çetniko-fashiste e Slobodan Miosheviqit, me qëllim që të ndëshkohej gjenocidi i saj ndaj 2 milionë e gjysmë shqiptarëve dhe, që Kosova të çlirohej dhe shkëputej përgjithmonë nga Serbia kolinialiste dhe hegjemoniste (1912-1999).

Në këtë kontekst, askush nuk ka të drejtë që shkencëtarët dhe akademikët e Kosovës ( siç është Rilindësi Rexhep Qosja ….etj.) t’i ofendojë dhe t’i keqinterpretojë se gjoja “janë stalinistë” për shkak se si Akademiku Qosja, ashtu edhe disa të tjerë me plot arsye dhe, mbi baza shkencore i kanë përtrollisur “tezat” pseudoshkencore të ashtuquajturit “komb kosovar” të Nexhmedin Spahiut, të pasqyruara në dy librat e tij: “Drejt kombit kosovar” (2004) dhe “Foshnjëria e kombit kosovar” (2014).

Për më tepër “shpata shkencore” e N.Spahiut “kap” edhe më gjerë të “paditurit akademikë” si i ka quajtur ai, duke e provokuar dhe turpëruar tërë shkencën dhe arsimin e Kosovës, se gjoja “Në Kosovë në të gjitha instituccionet e arsimit, e vetmja njohuri për kombin është në përkufizimin e Stalinit ku vihet shenja e barazisë mes kombit dhe etnisë. Në Akademinë e Shkencave dhe të Arteve të Kosovës të Kosovës, vështirë se gjendet ndonjë akademik që di ta bëjë dallimin mes kombit dhe etnisë. Dy prej këtyre akademikëve, Rexhep Qosja dhe Mehmet Kraja, e kanë treguar botërisht mosdijen e vet lidhur me këtë dallim.” (Nexhmedin Spahiu, Foshnjëria e kombit kosovar, Prishtinë, 2014, f.173).

Kjo akuzë çmendurake primitive në adresën kolektive të elitës dhe të institucioneve akademike dhe arsimore të Kosovës, se të gjithë “qenkanë të paditur” në këtë çështje, përveç Nexhmedin Spahiut, vërtet tregon “nivelin akademik, etik, kluturor dhe arsimor” të tij!?

Në këtë floskulë politiko-propagandistike antishkencore dhe antikombëtare shqiptare, pikërisht për shkak të mosdijes së N. Spahiut, që të bëjë dallimin mes etnisë, kombit dhe shtetit. Këtë padituri dhe antishkencë të veten ua atribuon akademikëve, Rexhep Qosja, Mehmet Kraja dhe tërë ASHAK-ut, si dhe të “gjitha institucioneve të arsimit në Kosovë” me akuzën e paskrupullt se gjoja askush nga elita intelektuale akademike dhe institucionet e theksuara në Kosovë, “nuk po ditkanë” se ç’është etnia dhe ç’është kombi?!

Gjithë këtë mllef, gjithë këtë injorancë, gjithë këtë urrejtje, gjithë këtë poshtërim dhe, gjithë këtë ofedim pa “tavan”, pa kurrfarë argumentesh valide shkencore ndaj elitës akademike dhe ndaj të të gjitha “institucioneve arsmiore të Kosovës”, autori i “kombit kosovar”, Spahiu e ka derdhur me motivacionin se “është i vetmi shkencëtar i ditur properendimor”!?

Ndërkaq, të gjithë akademikët e tjerë me Rexhep Qosjen dhe me ASHAK-un në krye, si dhe të gjitha institucionet e arsimit në Kosovës, “janë analfabetë” dhe “prostalinist”, sepse asgjë nuk dinë tjetër veç përqafimit të “përkufizimit të kombit të Stalinit”!?

Një konkluzion i tillë nuk ka asnjë lidhje me teoritë shkenore për “kombin” qofshin të autorëve perëndimorë, qofshin të atyre lindorë ngase shkenca e mirëfilltë është e pranueshme dhe e aplikueshme edhe për Perëndimin, edhe për Lindjen pavarësisht nga autorët e tyre dhe nga sistemet e ndryshme ideologjiko-politike të vendeve të tyre.

KUR POETËVE JU MUNGON ATDHEU


Shkruan: Shaban Cakolli

Atdheu është më i shtrenjëti dhe mungesa e tijë është dhëmbje,dhëmbje e cila të ndjek kudo,nuk të lë të qetë,larg atdheut ndihesh i huaj,madje edhe pate gjithë të mirat rreth e rrotull. Kurbeti për shqiptarët ka qenë dhe mbetet plaga e pashërueshme shekullore,e nxitur diku nga përndjekëjet e pushtuesëve,e dikund nga turbullirat e diktaturës të vet shtetit.Kjo e dyta ishte bërë shkak i rrugëtimit të poetit dhe publicistit tonë Eduard M. Dilo,të cilit nën diktaturën e regjimit komunist të shtetit iu privua gjithçka nga e drejta,si për këtë u detyrua të strehohet në Amerikën e largët,atje ku është djepi i demokracisë,ku jeta është komode.Megjithatë poetët janë shpirti i kombit,ata i mbanë dashuria për atdheun,njerëzit dhe tokat e shejta të atdheut,kur atdheu u mungon,ata shkrihen në mallin e tij,e kjo i prishë komoditetin e asaj jete sado e bukur ajo të jetë,poetit dhe publicistit tanë të njohur Eduard Dilo, i cili zemrën e ndjenë në dysh, nga Amerika e largët,zemra e tijë rrahë vetëm për Shqipërinë natyrale.


Eduard M. Dilo


Eduard M. Dilo,nuk kurseu as mund,as kohë,për të mirat e atdheut, nga larg punoi për ngritëjen e vetdijes kombëtare të të rinjëve tanë,për kulturën e gjuhën,i pa epur qëndroi gjëthnjë zgjuar dhe u bë penë e ndritëshme dhe e dashur e letërsisë sonë.Ai u bë një poet i cili rizgjoi në zemrat e shqiptarëve të asaj ndjenje të madhe dashurie për Shqipërinë, për vendin e të parëve të tyre, për vendlindjen e tyre, në mënyrë të veçantë të atyre shqiptarëve, që në kohë të ndryshme, janë larguar nga Shqipëria, duke mërguar drejt vendeve të tjera.Dilo, vargëroi me mjeshtri,mall e dashuri për vendin e të parëve,që kanë dalë nga shpirti i burimit të tij poetik, janë shprehje malli dhe dashurie, në një kohë kur ndodhet larg brigjeve të Mëmëdheut , larg atyre maleve, fushave, lumenjve, larg fshatit e asaj qerdhje në të cilën është lindur dhe rritur shtatin fëmijëror.

Eduard Dilo vargëron bukur dhe ëmbël për dashurinë e mallit për atdhe,gjuhë,flamur,për Shqipërinë natyrale me gjitha pjesët e saj Kosovën,Çamërinë, dhe gjitha trojet e shqiponjave.Poetët si Eduard .M.Dilo,i kontribojnë atdheut,kulturës e letërsisë shqiptare,pavarësisht sa larg Shqipërie ndodhen.Ata me shkrimet e veta pasqyrojnë kulturën tonë kombëtare para popujve të botës,kurse Shqipërisë i ngrisin nderë e krenari.
Eduard.M.Dilo,është poet dhe publicist i njohur,por për ndonjë nga lexuesit që nuk ka njohur ende veprimtarinë e tij,po japim disa fjalë për biografinë e tij:

Eduard M. Dilo, poet dhe publicist. Edhe pse ju privua gjithcka nen diktaturen me te eger ne rruzull qe kaloi Atdheu yne Shqiperia, prape fale talentit, ka nisur te shkruaj qysh femije, e ka bere prova per te botuar ne revistat e gazetat e asaj kohe, por nuk ka mundur. Vec ne nje shkrim te shkruar ne gazeten “Drita”-Tirane, Prof. Vehbi Bala e rreshton nder poetet e rinj te talentuar, qe premton ne te ardhmen. Eduard .M.Dilo është edhe bashkautorë i disa antologjive të ndritshme poetike.

Ne vitet e tanishme ka botuar shkrime e poezi te ndryshme sa ne gazeten “ILLYRIA” dhe “Dielli”- NY, gazeta “Rrenjet” -Itali , revista “Dituria”, Suedi aq dhe ne gazeta te ndryshme ne Shqiperi e Kosove. Bashkepunon me revistat elektronike: “Zemra Shqiptare”, “Tribuna Shqiptare” etj.

Ka botuar librat :”Shpirti i Trazuar”, “Diloiada”- bashkeautor me shkrimtarin e mirenjohur Jorgo Telo, antologjite poetike:”Keshtjella e Endrrave”, “Vargu ne Perjetesi”, si dhe pjesmarres ne antologjite:” Zemra Prinderore”, “Shpirti i Fjales” etj.
I detyruar eshte larguar nga Atdheu prej shume vitesh dhe jeton tani familjarisht ne USA.

NJEQIND VJET PAMVARSI

Njqeqind vjet Pamvarsi
Njeqind vjet qe hoqem zgjedhen
Vargojte nga Turqia
Themelet e shtetit hodhem.

Padrejtesia ne na ndau
Na coptoi ne pese shtete
Na percau, na dermoi
Vec s’na beri dot per vete…

Na rjedh gjaku ne damare
Jemi vetem Shqipetare
Trojet ne do ti bashkojme
Shqiperine Etnike ta gezojme

Njeri- tjetrin te ndihmojme
Larg merive, drejt bashkimit
Kushtrimi vjen nga te renet
Flet Shpirti i Gjergj Kastriot -trimit

Jemi nje fis e nje fare
Edhe pse ne tri Fe’ jemi
Kemi nje gjak ne damare
Shqipetare – qe rreh nje zemer

Jemi vellezer qe te gjithe
Myslymane e te Krishtere
Te gjithe nje sua kemi
Shqiperine e kemi Nene.

Kemi te gjithe nje qellim
Bashkim dhe vetem bashkim
Kemi nje Flamur qe moti
Flamur qe nga lashtesia
Qekur lindi njerezia
(Ai pershkon trojet e mia).

Shihni! Valvitet n’ajri
Tej e mbane ne ILIRI
Esht’ flamuri kombetar
Na vlon gjaku ne damare
Do ta mbajme deri ne varr.

Rrofte bashkimi, vellazerimi
Qe nga zemra del kushtrimi
Te bashkuar kur ne jemi
Syte plot shkelqim i kemi
Ndrisin drite qe ne agim
Qe te gjithe per nje qellim
Je i shtrenjte Kombi im.
***********
BURRAT E KOMBIT

Kur Burrat e Kombit
Gjunjezohen, e puthin Flamurin
Ata burra-trima luftetare
Qe kurre s’ju perkulen furtunes e tmerrit.

Jane ata qe s’dine c’do te thote lote
Por ja qe Flamuri i perlot !
Jane ndjenjat me te forta Atdhetare
Se cdo ndjenje tjeter ne bote.

E puthin Flamurin
Ballin mbeshtesin ne te
Si foshnja qe mbeshtetet ne gji te Nenes
Ndihen krenare, ne balle bulsa djerse
Ne shpirt gezim e krenari,
emocione te forta ka zemra e burrit.

Simboli Kombetar
Gjeja me e shtrejte ne jete
Per te flijohemi mbare
Pa te s’ka kuptim kjo jete.

THIRRMENI SI ME PARE

Emigrant emrin e kam
Edhe pse ne Vendlindje jam
Kam tani shume vjet larguar
Shoh qe qenkam i harruar.

Emigrant aty ku jam
Emigrant dhe ne ATDHE!
I pa strehe, i vetmuar
S’ka nje shtepi ne kete dhe

Vec abjentin une e njoh
U riperteriva- u bera djale
Plot kujtime, nostalgji
Rrugeve eci pa u ndale…

I njoh guret dhe me njohin
Edhe pse une kam ndryshuar
Isha i ri, endrra-shpresa vrare
Tani shkoj une i moshuar…

Bora mi ka zbardhur floket
Trupi dikur drejt, tani tkurrur…
Isha dikur djale ne fluturim
Edhe pse endrra keputur

U lutem o gure te udhes
Kroje qe rridhni ngadale
Mos me thirrni emigrant
Thirrmeni emrin si me pare…
*******
ENGJELLI MARGARITAR

Lulet e Prillit e te Majit
E humbasin bukurine kur je ti
E ndal kengen zogu i pranveres
E me admirim te shikon ne sy
E ndalin rrjedhen burimet
Endal fluturimin zogu shtegetar
Gjithshka rri e te sodit
Se je Engjell, nje Margaritar.
***********
NË KOSOVEN TONE
I lumtur jam këtu mes jush
Në Kosoven time, tuajën, tonën
Në Dardaninë martire Djep të Shqiptarisë
E shquar ndër shekuj për heroizëm.
Dardania e trimave të pushkës, të penës
Dardania – besnikja e Shqiptarisë
Nga gjiri i saj nxorri shume trima
A. Jasharin, H. Prishtinen,Dr. Rugovën-Ideatorin e Pavarsisë.
Sa i lumtur ndihem ne Kosovën tonë!
Ne Kosovën, -tokën dardane…
Ne Kosoven, ku ndodhet Prizereni
Kryeqytet i patriotizmes se trojeve Shqiptare.
Shihni bjeshkët, shihni fushat, gjithçka
Si na presin e na përshëndesin
Se jemi një gjak, jemi një komb, kemi një gjuhë.
Nuk e mposhti koha, rrebeshi…
Zemrat na gufojnë nga gëzimi
Motra- vellezër të gjithe jemi bashkë.
A nuk esht ky fillimi i Ribashkimit kombëtar
Ribashkimit qe na e thotë shpirti, se jemi nga një Asht?
Le ta ngremë dollinë e me fund ta pimë me radhë;
Se ëndrra shekullore po lulëzon
Kosova do t’i ringjitet trungut Amë
E Nana bijn’ e saj fort ne gji e shtrëngon.

.*********
EMIGRANTE KUDO QE JENI
Emigrante kudo qe jeni
U pershndes me kete kenge
Motra , vellezer te nje gjaku
Shqiperine e kemi Nene.
Jemi shperndare neper bote
Si zogjte e korbit ne cdo ane
Kemi lene token Nene
Braktisem Nene e Babane
Femijet rriten pa Gjyshe
U mungon krejt dashuria
Ne dhe’ te huaj, te huaj
Gjuhen Shqipe s’di femija
Toka Nene na therret
Ajo ka nevoje per ne
Ka ngelur, vetem, jetime
Me shikim larte ne re…
Motra, vellezer emigrante
Vec nje gje kurre mos harroni
Gjithe femijve te mergimit
Gjuhen Shqipe tu mesoni.

•***********
KOSOVE
Kosove, o vend i shejte i shqiptarise
Kosove o toke e sterlashte, djep i trimerise
Kosove o vend legjendash
ku dhe femija lind trim.
Jam tek ty Kosove, te shikoj
Te prek, te puth, guret, balten, gjithshka..
Kosove-Nena Kosove
Nga te kater anet shef syri im!
Kosove, o vend i Bekuar nga Zoti
Jam tek ty Kosova ime
Jam tek ty o vernd i shejte
Nga ku ka Nenen Gjergj Kastrioti
Kosova ime, o toke e vaditur
me gjak trimash e trimneshash
Me lote Nenash qe kerkojne bijt’
Jam tek ty Kosove
Kosova ime e bukur, Kosova martire
Qe prodhon gjithshka te florinjte!
Te dua Kosove
Do te te dua per jete
Se e imja je
Le te vdes tek ty Kosove
Eshtrat rehat do gjejne ne kete dhe’
Enderr te kisha qysh femije
Te te shifja o vend i Bekuar
Esht realitet, sot te shof
te puth, te prek
Kosova ime, jotja, jona
E tille shqiptare do ngelesh per jete.
Ne jete te jeteve do te rrosh.

****



Image result for Shaban Cakolli

Shaban Cakolli

(Shaban Cakolli, lindur më 1958 në fshatin Krilevë të komunës Kamenicë. Nga fëmijëria është aktivizuar në aktivitete të lira dhe letërsi. Shkollën e mesme kimiko-teknologjike e kreu në Dardanë, kurse studimet i ndoqi në Universitetin e Prishtinës. Ishte veprimtar aktiv në vendlindje, por pasi emigroi në Gjermani aktivitetin dhe veprimtarinë kombëtare nuk e la për asnjë çast.


Ka shkruar publicistikë duke bashkëpunuar në revistat dhe gazetat shqiptare, si dhe ka botuar këto përmbledhje poetike:

"Tokë Dardane" "Loti i Atdheut" "Deti i Qiellit" "Krisma e Fjalës"

Shabani ka në pregatitje e sipër edhe një mori përmbledhjesh poetike, si dhe është përfshirë në antologji poetike në gjuhën shqipe dhe gjermane. Ka bashkëpunuar me gazetat: "Zëri i Kosovës", "Bota Sot", "[[Rilindja (gazetë)|Rilindja", "Emigranti", "Kosova e Re" si dhe revistat "ZËRI", "REPUBLIKA", "FJALA", "RRUGA E JONË", "DORUNTINA", etj.


Shaban Cakolli u lind në Krilevë në Kamenicë. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen në Dardanë, kurse studimet në Fakultetin Filologjik të Universitetit të Prishtinës. Me shkrime ka filluar të merret qysh si nxënës. Shkruan poezi, prozë dhe publicistikë. Shkrimet e tij janë botuar në gazeta dhe revista që botohen në Kosovë dhe diasporë. Jeton dhe krijon në Gladbek të Gjermanisë.

Botime

Ka botuar vëllimet poetike: "TOKË DARDANE", "LOTI I ATDHEUT", "DETI I QIELLIT" dhe "KRISMA E FJALËS", kurse ka në dorëshkrim edhe disa vëllime tjera. Disa shkrime të tij janë përkthyar në gjuhën gjermane, turke dhe kroate. Është i përfshirë në antologji gjermane dhe disa antologji poetike shqipe në Kosovë dhe diasporë si dhe është në Lidhjen e Shkrimtarëve Artistëve dhe Krijuesve shqiptarë në Gjermani(LSHAKSH).

KRIJUESIT DHE TRASHËGIMIA JONË KULTURORE


Begzad Baliu.jpg


Prof.Dr.Begzad BALIU

Sa rëndësi po i kushtojnë krijuesit tanë në Kosovë lëvrimit të veprave autobiografike dhe përse paraqesin kaq pak interes veprat e tilla? Kjo është pyetja që më ka bërë gazetari i përkushtuar i së përditshmes më të lexuar në Kosovë “Kosova sot”, z. Isa Vatovci.

Ai në të vërtetë e ka kufizuar pyetjen për një numër qytetarësh, pra vetëm për krijuesit, por për mua krijues janë të gjithë ata që shkruajnë cilëndo prej temave të mëdha a të vogla jetësore, cilëndo prej gjinive a llojeve letrare. Madje ai thotë se ka “pak interesim nga krijuesit”, e unë nuk mendoj se ka pak interesim, por problemi qëndron të disa anë të tjera të kulturës së krijuesve, përkatësisht të atyre që shkruajnë.

Duke përcjellë botimet vendore dhe ato të huaja, jo njëherë më ka rastisur t’ia bëjë këtë pyetje vetvetes dhe jo njëherë i kam dhënë përgjigje. Pse personalitetet tona politike, kulturore, shkencore, artistike dhe mendore nuk kanë vepra autobiografike, biografike, ditarë, memoare, vëllime me kujtime, dokumente etj., të shkruara për të gjallë a të lëna për botim pas vdekjes?

Nga të gjitha pyetjet që i kam bërë vetes, po e zgjedh njërën prej tyre: pse disa nga bartësit e zhvillimeve nuk kanë botuar as edhe një faqe të vetme kujtimi (nëse jo edhe dokumente), për disa nga kthesat e mëdha të jetës sonë dhe a ndjejnë ata paqe shpirtërore për këtë? Ndërsa nga përgjigjet që kam marrë, po e përzgjedh vetëm njërën prej tyre të marrë në kontekst.

Duke e pyetur njërin prej akademikëve tanë për disa materiale që kishin të bënin me një sistuatë shumë të rëndësishme në jetën e tij shkencore, pata marrë këtë përgjigje prej tij: shënime nuk kam mbajtur për takimin e asaj mbledhje të rëndësishme historike, ndërsa dokumentet që më kanë mbetur në dorë një kohë e di se kanë qenë në garazhin e veturës, e pastaj…!

Ajo që dua të them në këtë rast ka rëndësi për botuesit. Sot interesimi i lexuesve për autobiografitë, për memoaret, për kujtimet etj., është i madh dhe kjo veç të tjerash mund të shpjegohet prej numrit të madh të ekzemplarëve të vëllimeve të shitura në Shqipëri dhe prej faqeve të shumta që jua kushton shtypi shqiptar sidomos në Tiranë. Shikoni kujtimet e Minavere Shuteriqit për historianin e madh të letërsisë shqipe Dhimitër S. Shuteriqin, kujtimet për Petro Markon dhe autobiografinë letrare të tij, autobiografinë romanore të shkrimtarit të shquar Sylejman Krasniqi, kujtimet e Helena Kadaresë për jetën e saj me Kadarenë, fejtonet e shumta dhe dëshmitë e pjesëmarrësve të kohës së Enver Hoxhës dhe gjyqet e tij e të pushtetit të tij në gjysmën e dytë të shekullit XX. Lexoni kujtimet për ndarjen me Bashkimin Sovjetik, me Kinën dhe me Jugosllavinë dhe nuk është vështirë të shihet se personalitetet e kohës kanë pasur vetëdije historike për ato procese dhe kanë mbajtur shënime të rastit, ditarë etj., prandaj kanë shkruar memoare me synim për ta thënë të vërtetën për ato periudha dhe për ato ngjarje a individë që e kanë shquar atë kohë.

Por, ajo që dua t’i them lexuesit është zhgënjyese dhe fillon me trashëgiminë e atyre, prej të cilëve kërkojmë të shkruajnë autobiografinë e tyre në Kosovë. Prej teksteve të gjertanishme të botuara në shtypin ditor apo të përkohshëm dhe prej veprave të botuara gjer më tani, nuk është vështirë të theksojmë se Kosova ka trashëguar disa breza politikanësh, shtetarësh, intelektualësh, shkencëtarësh dhe më në fund disa breza krijuesish, prej shumicës së të cilëve as nuk është pritur as nuk pritet ndonjë vepër e kësaj natyre.
Pse mund të thuhet kështu?

Kosova, përkatësisht hapësira shqiptare në ish-Jugosllavi, gjatë shekullit XX ka bërë tri herë pastrimin e aristrokracisë së saj duke likuiduar mizorisht atë pak inteligjencë që kishte dhe atë pak aristokraci familjare që kishte krijuar. Në fillim të shekullit XX, kur është ndarë nga Perandoria Osmane, pjesa më e madhe e Familjeve të Mëdha u shpërngul në Turqi, ndërsa në gjysmën e dytë të shekullit XX, kur gjatë Luftës së Dytë Botërore qe formuar një brez i vogël intelektualësh, pas ripushtimit nga Jugosllavia, në fund të Luftës së Dytë Botërore, pjesa më e madhe e tyre u likuidua mizorisht. Kjo është edhe arsyeja pse në këtë periudhë ne nuk kemi trashëguar pothujase asnjë vepër me vlerë relevante në letrat shqipe në këto lloje a zhanre letrare.

Krijuesit, prej të cilëve ne sot kërkojmë memoare, autobiografi a kujtime janë formuar kryesisht pas Luftës së Dytë Botërore, me një biografi kryesisht të varfër materiale dhe shpirtërore. Me prindër e familje analfabete, me numër simbolik të bashkëkohësve që dinin të lexonin në gjuhën kuranore apo me alfabetin cirilik, me vepra familjare që mund të numëroheshin me gishtat e një dore, pa dosja familjare, pa arkiva familjare, pa traditën e ruajtjes së letërkëmbimit me bashkëkohësit, me koncepte filozofike të komunikimit që shkojnë deri te një përrallë, një anekdotë, një komunikim me rrotulla apo kallëzim bestytësh.

Përveç varfërisë familjare dhe shoqërore më në fund, krijuesit tanë kanë bërë jetën kryesisht në fshatra a qytete me një varfëri materiale, ndërtimore dhe kulturore ndër shekuj, të cilët shumë shumë mund të kujtohen prej ndonjë burimi uji (Kroni Hajdukit), çerdhe shqiponje (Lisi Orlit), mulliri të lagjes (te Mullini Malokve), kasabaje me dy a tri referenca zejtarësh (Ura mas Katarit, Furra Alibegit, Sokaki Hodumve etj.), por pak, tepër pak monumenteve arkeologjike a shtëpie familjesh të mëdha, si dhe ndonjë teqeje dhe ndonjë bejteje të kujtuar nga dy a tre individë të pasionuar pas gjysmëkëndimit. Kjo ndërkaq nuk e arsyeton në asnjë mënyrë shterpësinë arkivore të tyre. Nëse në familjet tona nuk mund të shkruheshin tekste politike, nuk kishte pse të mos shkruheshin edhe ruheshin në trajtën e shkruar tekstet letrare të traditës popullore. Përkundrazi, kjo vetëm e dëshmonë përmasën orale të komunikimit të tyre, po jo arsyen e mungesës së traditës letrare të shkrimtarisë së tyre.

Krijuesit, prej të cilëve ne sot kërkojmë memoare, autobiografi, kujtime, janë formuar kryesisht pas Luftës së Dytë Botërore, janë formuar në qendra të ndryshme të ish-Jugollavisë, pa ndonjë përgjegjësi të madhe në jetën shoqërore dhe pa hapësirën e duhur për të krijuar atë komoditet të theksuar për ruajtjen e dokumenteve dhe përmbledhjen e kujtimeve a memoareve për brezat e tjerë.

Shikoni biografinë e shtetarëve të dalë nga aradhat partizane dhe të ngritur në politikanë nga shkollat politike të natës, dhe mos prisni që ata të kenë ruajtur trashëgiminë dokumentare të përvojës së tyre, dhe për më tej, të kenë patur vetëdijen historike për përgjegjësinë e tyre për pasardhësit e sotëm.

Të kthehemi në retrospektivë biografike (në të vërtetë fëmijërinë, prejardhjen qytetare të pjesës më të madhe të shkencëtarëve tanë) e le të ndalemi e të mendojmë për përmbajtjen shkencore të shkollave, vlerave dhe përgjithësisht trashëgiminë materiale dhe shpirtërore të tyre. Shikoni sa gjatë, tepër gjatë, kanë bartur titujt më të lartë akademikë me vepra modeste, e sidomos me vepra të varfëra, madje jo vetëm për mendimin shkencor, i cili nuk është këtu objekt studimi, por për vëllimin e faqeve të shkruara në to.

Shikoni biografitë e poetëve, prozatorëve, dramaturgëve dhe në mënyrë të veçantë bibliografinë e teksteve të shkruara jashtë asaj që quhet letërsi artistike. Lexoni intervistat e tyre në shtypin letrar nëse kanë dhe mendimet e shprehura në to. Lexoni mendimet e tyre për letërsinë dhe përpiquni të kuptoni artikulimin e tyre për jetën personale, shoqërore dhe konceptet e tyre qytetare. Lexoni dhe mundohuni të përzgjidhni disa nga fjalët a termat që ata kanë përdorur dhe mënyrën se si ata e kanë artikuluar idenë e tyre për krijimtarinë letrare dhe shkencore, dhe do të shihni se për t’i kuptuar disa nga ata nuk mjafton të jesh filolog, duhesh të jesh pak më shumë: tekstolog a etimolog.

Përpiquni të shihni jetën e tyre jashtë vëllimeve të vogla me poezi a proza dhe do të shihni se hapësira e lëvizjes së tyre shkon nga fshati në kryeqytet, ku për pjesën më të madhe të tyre pika më e largët e globit ku kanë pirë ndonjë kafe ka qenë ajo ku ata kanë pasur fatin të kryejnë shërbimin ushtarak në ish-Jugosllavi. Në trashëgimin e tyre biografike, përveç me ndonjë gaf politik, ata nuk shquhen as me ndonjë aspekt jete dekadente, me të cilën shquhen krijuesit, që në botën letrare të rajonit apo Europës, e quajnë veten poet të lirë fizikisht, intelektualisht dhe moralisht.

Nëse qëllimi juaj nuk është shumë i përkushtuar në zbulimin e përmasës kulturore të atyre prej të cilëve do të kërkonit të shkruajnë autobiografitë e tyre, veprat me kujtime apo memoaret, bëni një anketë të vogël me disa nga ata më të zgjedhurit dhe pyetni sa dosje ngjarjesh historike (kongrese, konferenca, takime historike etj), sa vëllime (dorëshkrime të pabotuara), sa fletore (ditarë periudhash të veçanta), sa letra (komunikimi me bashkëkohësit apo personalitetet e veçanta në botë), sa fotografi (takimesh me personalitete politike, historike, shkencore e kulturore) kanë ruajtur ata në shtëpitë e tyre, të cilat nesër mund të bëhen referenca autobiografike të tyre, pjesë të ditarëve të tyre, apo pasuri e memoareve të tyre. Dhe, do ta shini se ato janë të varfëra dhe të shpërfillshme.

Do ta shihni se prej kësaj varfërie materiale dhe shpirtërore nuk mund të priten autobiografi të pasura krijuesish, për vepra kujtimesh të vëllimshme dhe për memoare të dokumentuara me interes për historinë. Do të shihni se periudha “e pasur” e fëmijërisë së tyre është fëmijëri e formuar me shkop pranë dhive dhe deleve, fëmijëri e formuar prej një “grusht përrallash” të dëgjuara nga bariu me një dhëmb, por jo edhe të lexuara; do të shihni se rinia e tyre e hershme është formuar prej kallëzimesh kanunore a historike odash për vrasjen e xhanar Stevës, për vdekjen e mistershme të djalit të Avdisë te Prroni Tek u “Hipin” Pelave, për Shqipninë e mretit dhe çain e rusit dhe prej kallëzimeve të tjera në gjysmëterrin e odës së gjyshërve të tyre.

Këtë konstatim tepër të zymtë për autobiografitë e krijuesve tanë, e mbështes jo vetëm në gjendjen materiale e shpirtërore, të cilën unë e formulova pak më lart, por, më së shumti e arsyetoj edhe prej gjendjes së ditarëve të paktë, e gjithashtu të varfër, që kemi trashëguar më parë (shih ditarin e Fadil Hoxhës për Luftën e Dytë Botërore, memoaret e përgatitura nga Veton Surroi dhe memoaret e Ismet Shaqirit, kujtimet e Sinan Hasanit etj.) apo vetëm ditarët e dekadës së fundit për Luftën e Kosovës, dhe do të shihni se në shoqërinë tonë ende mungon sinqeriteti dhe guximi qytetar për të artikuluar të vërtetën, qoftë edhe pas një gjysmë shekulli. Për disa nga ata, sikur janë Hivzi Sulejmani (mos më thoni se e ka thënë përmes letërsisë së tij), Esad Mekuli, Mark Krasniqi, Ali Hadri, Fehmi Agani, Ukshin Hoti, Hasan Mekuli, Anton Çetta, Zekeria Cana, Ymer Pula, Ymer Jaka, Ibrahim Rugova, Azem Shkreli, Ali Podrimja dhe pjesërisht Bekim Fehmiu etj., tashmë i jep të drejtë vetës plotësisht.

A do të më japin të drejtë për këtë Akademikët Idriz Ajeti e Rexhep Qosja, Adem Demaçi, Hydajet Hyseni e Ali Lajçi, Hakif Bajrami e Sabile Keçmezi-Basha, Azem Vllasi, Shkëlzen Maliqi e Veton Surroi, Jusuf Buxhovi, Rexhep Ismajli e Milazim Krasniqi, e të tjerë e të tjerë! A do të më japin të drejtë për këtë bardët e zhvillimeve politike të dekadës së fundit: Jakup Krasniqi, Hashim Thaçi, Ramush Haradinaj, Bujar Bukoshi, Ramë Buja, Edita Tahiri dhe sidomos një mal i madh këshilltarësh politikë të dekadës së fundit, të cilët jo njëherë i kam parë duke mbajtur tabakët e fjalimeve të shefave të tyre, por kurrë nuk i kam parë duke mbajtur shënime për fjalët e shefave të tyre në takime të hapura!

Po theksoj vetëm një shembull: Luftën e Kosovës! Përjashto veprën e Rexhep Qosjes “Tronditja e shekullit”, në dy vëllime, sot është vështirë të gjesh një vepër, e cila në mënyrë relevante dëshmon për ditët tronditëse të përndjekjes masive të popullit shqiptar nga Kosova dhe fatin e tyre jashtë saj.
Sa keq! Sa mirë! Trishtueshëm!

Historia jonë do të vazhdojë të tregohet në formë orale; pasardhësit tanë nuk do të ndjehen të skuqur prej bëmave të paraardhësve të tyre; historinë moderne të vendit tonë e të identitetit tonë do të vazhdojmë ta ndërtojmë me mite pellazgjike, se ato ilire na janë shpenzuar!
Do të jetë autobiografia jonë, autobiografi e popullit në vargje!

(Begzad Baliu u lind më 20. 11. 1966 në katundin Makresh i Poshtëm, komuna e Gjilanit. Pesë vjetët e para të shkollimit i kreu në shkollën fillore «Skënderbeu» në Makresh të Poshtëm, ndërsa tri të fundit në shkollën fillore «Liria» në Marec, komuna e Prishtinës. Shkollën e mesme, drejtimi: Bashkëpunëtor Teknik i Matematikës, e mbaroi në Gjimnazin «Zenel Hajdini» në Gjilan. Fakultetin e Filologjisë - Dega e Gjuhës dhe e Letërsisë Shqipe e kreu në Universitetin e Prishtinës. Po këtu, në Degën e Gjuhës, mbaroi edhe studimet pasuniversitare. Nga viti 1996 punon në Institutin Albanologjik të Prishtinës, Dega e Gjuhësisë - Sektori i Onomastikës. Po në këtë institucion ka mbrojtur tezën e magjistraturës (2000) dhe tezën e doktoratës (2003). Nga viti 2004 është ligjërues në Universitetin e Prishtinës, Fakulteti i Edukimit, dhe ka thirrjen: Prof. ass. dr. Ka qenë kryeredaktor i revistës për art, shkencë dhe kulturë «Shenjëzat»(1998-2000) dhe drejtues i po të njëjtës shtëpi botuese; gjithashtu, edhe redaktor i kulturës në të përjavshmen «Pasqyra» (Prishtinë). Në vitin 1994 ka themeluar Qerthullin e të Rinjve të Onomastikës «Eqrem Çabej» në kuadër të Shoqatës së të rinjve «Pjetër Bogdani» të Prishtinës. Nga viti 2001 është drejtor i shtëpisë botuese «Era» dhe i OJQ-ës «Qendra e Ndërlidhjes Arsimore dhe Shkencore» në Prishtinë. Është nënkryetar i Institutit Alb-Shkenca (Prishtinë) dhe udhëheqës i Seksionit të Albanologjisë në nivel ndërkombëtar. Prej vitit 1992 ka qenë pjesëmarrës, bashkorganizator, organizator dhe drejtues i disa aktiviteteve kulturore, letrare dhe shkencore në Prishtinë, Tiranë, Tetovë, Shkodër, Turun etj. Deri më tash është paraqitur në shtypin ditor dhe shkencor më me shumë se 200 artikuj nga fusha e kulturës, e gjuhësisë, e letërsisë, e folklorit dhe e historisë.

Vepra të autorit

Gustav Majer dhe albanologjia, Prishtinë, 2000; Tiranë, 2001.

Gjendja e toponimisë shqiptare në Ballkan, Prishtinë, 2004.

Vepra bibliografike e Profesor Jup Kastratit (monografi) Prishtinë, 2005.

Demitizimi dhe standardizimi i onomastikës së Kosovës, Tiranë, 2006.

Regjistri i standardizuar i emërvendeve të Kosovës, (bashk.), Prishtinë, 2005.

Çështje të studimit të onomastikës në veprën e Eqrem Çabejt (teza e magj.), 2000, Prishtinë.

Onomastika e Gallapit (teza e diser.), 2004.

Çabej 1: (Bibliografi e studimit të veprës së Çabejt në Kosovë) Prishtinë, 2006.

Mbi autorësinë e bibliografisë së Skënderbeut, Prishtinë, 2005.

Profesor Jup Kastrati për Kosovën, (bashk.) Prishtinë, 2004.

Gjaku i lirisë (1981-1995), I-IV, (bashk.), Prishtinë, 1996-2000.

Kafeneja ballkanike, (dramë), Prishtinë, 1996; Shkodër, 2000; Prishtinë, 2005.

Grua e dashuruar, (poezi) Prishtinë, 1996.

Flamuri vjen nga Kosova, (dramë) Prishtinë, 1994.

Koncepte gjuhësore, Prishtinë, 2007.

Refernca albanologjike, Prishtinë, 2007

Toponimi dhe identitet, Prishtinë, 2007 )

Ku je zoti Rama që hesht as vran as kthjell



Nga Rexhep Shahu



E risjell me shkas ketë shkrim timin dhe shtoj në të, ku ishe ti zoti Rama që nuk kërreve asnjë fjalë në fb për Profesorin shqiptar Branisllav Sinadinovski që u rrah nga fashistët në Maqedoni? Ku ishe ti që sillesh shpesh si baba i kombit shqiptar, që sillesh sikur ke në dorë fatet tona. Pse hesht kur s’duhet, kush ti mban frenat në duar…

Z. Rama ti gjithçka mund të jesh e mund të bëhesh, por jo patriot, nuk di as mundesh, të mungon ky dimension, kjo përmase reale, sipas meje, siç të mungon humanizmi e vëmendja ndaj njeriut. Ti nuk sheh njeri përballë teje, ti sheh turma, sheh vetëm turma votues që mashtrohen, por jo njeri, nuk e sheh as e ndjen njeriun me hallet e tioj, me brengat e tij, me jeten, mundësitë e pamundësitë e tij.

Për ta patur dimensionin e patriotit, kur të duhet, ti bëhesh karikaturë, deformohesh, cënon rëndë atë Ramën real qe je, Ramën natyral të vetmjaftueshëm.

Mjaft duke kopjuar z. Rama, ju nuk mund ta kopjoni deri në këtë shkallë Berishën. Nuk mund të bëheni ai që nuk jeni kurrë në asnjë rrethanë apo mënyrë sepse nuk është koha, nuk të favorizon koha dhe gjithë jetën tënde publike ke punuar kundër të qenit patriot, kundër kësaj përmase të munguar të dimensioneve tua, që në fakt nuk është me leverdi politike dhe ti e di mirë leverdinë.


Të gjitha rolet të kanë hije, din ti bësh të gjitha, bash të gjitha, edhe rrugaçin, edhe ordinerin, edhe debatuesin me batuta boshe që kumbojnë,por jo patriotin, nuk mundesh ta bësh. Ti mund të bëhesh çfarëdo që nuk je, por nuk bëhesh dot patriot. Bëhesh karikaturë dhe unë ndjehem keq që kryeministri im të bëhet karikaturë dhe ta tregojnë me gisht edhe me inferiorët në rajon si karikaturë që botohet dikund në fund të gazetës me mbushë hapsirat boshe.

Provove vjeshtave të shkuara të shkoje e të shkëlqeje në Beograd, por ra kallaji shpejt sepse nuk ishe ti që je atje, por thjeshtë karikatura jote, ishe kukulla Rama që kurdisej gjetke nga e si të ecte, çfarë e si të fliste, kë e sa të zëmëronte, si e pse të shitej ai që nuk ishte në thelbin e vet. Edhe me tallavasportin e pazarin politik të ndeshjeve ku shite e bleve çfarë të thanë dhe kishe veç një qëllim, të fitoje ndonjë buzëqeshje nga Vuçiqi dhe ata që të dërguan atje për të krijuar liderin e ri rajonal, të kuptueshëm me të cilin zgjidhim probleme dhe që është më i mirë apo i vetmi i mirë ndër politikanët shqiptarë në Prishtinë e Tiranë...

Ti je më i natyrshëm, më i ndershëm, më i besueshëm duke i dhëne çelësin e Tiranës këngëtarit serb të kallashit që nxiste e motivonte ushtarët serbë kundër shqiptarëve në luftën a betejat e fundit shqiptaro-serbe se sa si patriot shqiptar që "lufton" për Kosovën në Beograd kundër Vuçiqit, apo në tavolinë në zyrën tënde ngjyre moteli duke pozuar me drejtuesit politikë të shqiptarëve në Maqedoni, apo duke bërë tallavambledhje qeverie me Hashimin apo Mustafën, apo duke bërë llogje fjalësh të paralatuara nëpër studio në Tiranë e Prishtinëe, ku ende askush nuk të ka pyetë troç, çfarë ke bërë konkretisht për Kosovën si kryeministër i Shqipërisë? Çfarë po bën tani për goditjen e profesorit shqiptar Branisllav Sinadinovski. Hë, thuaj, çfarë…

Pse nuk e rregullon punën me Vuçicin që të lejohet transmetimi i energjisë dhe nuk frymëzon gazeta për fletë rrufe patriotike apo fleta nderi me korniza për patriotizmin tuaj të madh e të shndritshëm. Berisha bëri Udhën e Kombit duke u kundërshtuar ashpër prej teje, po ti çfarë bëre për Kosovën që të shënohet në historinë e shqiptarëve?

Berisha thirri mes stadiumit në Shkup, djem punoni për bashkimin kombëtar, ti thirre në zyrë drejtuesit shqiptarë dhe u kujdese që të shfaqej deri te Trump fotoja jote e patriotit duke bërë bashkë shqiptarët, duke zbatuar amanetin e Berishës, djem, punoni për bashkimin kombëtar.

Po për profesorin shqiptar Branisllav Sinadinovski, do e thuash ndonjë fjalë, do qëllosh me ndonjë gogël rrufeje?

Pluhuri i harresës, nuk vlen për heronjë!


 Nuk ka autor të akuzuar apo arrestuar nga Policia  shqiptare edhe pse për ta flasin të gjithë se kush i vrau  :Ministrin e Mbrojtjës së Republkës së Kosovës Ahmet Krasniqin,  furnizuesit e UÇK-së me armë, Ilir Konushefci  si dhe mjekut dr.Hazir Mala.

Si mund të jesh hero i një populli dhe i një shteti, 
e të mos zbulohet se kush ishte vrastari i tij?!





***

Çlirimi i Kosovës e bëri realitet ëndrrën e të gjithë dëshmorëve tonë, e bëri realitet ëndrrën, mundin dhe gjakun e të gjithë heronjve, luftëtarëve, veprimtarëve dhe martirëve të lirisë, i bëri realitet aspiratat dhe dëshirat e shumë brezave të popullit tonë.



Pothuaja çdo herë më rastin e përvjetorëve   të këtyre tre heronjve zhvillohën homazhe  në Tiranë me pjesëmarrjen autoriteteve të larta të Kosovës dhe ish oficerë të UÇK-së, duken si një mesazh për zbardhjen e kësaj ngjarje

Image result for ahmet krasniqi

Ministri i Mbrojtjës, Kolonel Ahmet Krasniqi 


Ahmet Krasniqi u vra në Tiranë. Konushefci dhe Mala u vranë në pritë në Qafë Mali teksa transportonin me kamion armë për UÇK-në. Gjatë shkëmbimit të zjarrit u vra dhe Agim Demiri, që u dyshua si prej autorëve të pritës.

Në kronikat e kohës përmendet ekzekutimi i vëllait të Agimit, Bislim Demiri, për hakmarrje për vrasjet në pritë, por zyrtarisht kjo dosje është e pazbardhur.

Kolonel Ahmet Krasniqi është lindur më 15 janar 1948, në fshatin Zhilivodë të Vushtrrisë, Kosovë, në gjirin e familjes së patriotit të mirënjohur Aziz Zhilivoda. 

Shkollën Fillore katër vitet e para i kreu në fshatin e lindjes, pastaj e vazhdoi shkollimin deri ne klasën e tetë ne Hade ku banoj tek dajtë, lagjja Avdijaj (Grajqevcët) ndërsa shkollën e mesme teknike në Prishtinë (1964-1969), ku banoj tek mbesa Elife Grajqevci, pasi që mundësitë e udhëtimit nga vendlindja në atë kohë ishin të pamundura, gjatë kësaj kohe dallohet për veprimtarinë e tij patriotike, si bashkëpunëtor i afërt i patriotit të devotshëm, Metush Krasniqi dhe pjesëmarrës aktiv në demonstratat studentore të ‘68-tës në Prishtinë.

Related image

Shikisti Fatos Klosi nuk u ngop me vrasje të shqiptarëve të Kosovës

Pas kryerjes së shkollës së mesme Ahmet Krasniqi arrin të regjistrohet në Akademinë Ushtarake të Ushtrisë Tokësore në Beograd, ku dallohet si njëri nga kadetët më të aftë dhe arrinë të diplomojë me sukses të lartë, në afatin rekord (1969-1973). Oficeri i ri shqiptar nuk kënaqet me kaq dhe, i vazhdon studimet në Akademinë Komanduese të Shtabit Komandues, që e kryen me sukses të plotë (1981-1983).


 Pas kësaj e fillon karrierën ushtarake në Zagreb, e pastaj caktohet komandant në Garnizonin e Gospiqit, ku e zë lufta kroato-jugosllave. 

Si njohës i mirë i historisë, i realitetit të kohës, i përbërjes dhe mënyrës së funksionimit të federatës jugosllave, eksperti ushtarak, Kolonel Ahmet Krasniqi, i kishte plotësisht të qarta qëllimet e luftës së nxitur nga hegjemonizmi serbosllav, prandaj, në rastin e parë që i krijohet mundësia e ikjes, dezerton nga radhët e APJ-së dhe vihet në anën e luftës kroate, së cilës i bën shërbime të larta e shumë të dobishme, çfarë nuk kishin mundur t’ia bënin as institucionet ushtarake kroate. 


Mirëpo, puna dhe mundi i tij i jashtëzakonshëm, jo vetëm që nuk i vlerësohen, por përçmohen dhe përbuzen deri në denigrim të plotë nga ana kroate, që pasi kryen punën e vet, ia kthen shpinën dhe e le në pamëshirën e armiqve serbë, të cilët e hetojnë aktivitetin pro-kroat të Kolonelit Krasniqi, prandaj e burgosin, me akuzën për “Rrënimin e fuqisë mbrojtëse të Forcave të Armatosura të RSFJ-së” !

Image result for kolonel ahmet krasniqi

Të vranë,të shanë,të thanë tradhtor o i madhi Liberator!

Pas hetimeve të para në burgun e Rijekës, Koloneli Krasniqi ekstradohet në Beograd. Bie në gojën e ujkut, dhe kur gjithçka duket se po i afrohej përfundimit, në rrëmujën e luftës serbe kundër Kroacisë, Kolonelin e nxjerrin nga burgu dhe dërgojnë në frontin e luftës, ku i punon fati : arrin të ik dhe përkohësisht strehohet në Kosovë, pastaj kalon në Maqedoni, në Shqipëri dhe nga Shqipëria prapë kthehet në Kroaci.

Pushteti i Tuxhmanit dhe individë të lartë ushtarak, edhe pse e dinin kontributin e Ahmet Krasniqit në luftën kroate, kthimin e tij nuk e mirëpresin, sepse e kishin vështirë të t’ia pranonin meritat madhështore një oficeri shqiptar, prandaj e lënë nën hije, si një qytetar të rëndontë, i cili duhet të luftojë për kafshatën e bukës, të cilën e fiton si punëtor fizik.

Image result for kolonel ahmet krasniqi

Ahmet Krasniqi,me shokë

Në këtë kohë, Kolonel Ahmet Krasniqi kontakton me Qeverinë e Republikës së Kosovës, e cila duke e njohur mirë personalitetin e tij të lartë patriotik dhe profesional, e emëron Ministër të Mbrojtjes dhe Komandant të Shtabit të Përgjithshëm të Forcave të Armatosura të Kosovës.

 I vetëdijshëm për situatën në Kosovë dhe i lumtur që iu dha rasti për t’i shërbyer atdheut të tij të robëruar, Ahmeti i rreket punës me përkushtim të zjarrtë, për krijimin e Forcave të Armatosura të Kosovës. 

Mirëpo, këtë objektiv nuk arrin ta realizojë deri në fund, sepse duke parë angazhimin e tij serioz dhe dëshirën e vërtetë, për të ta bërë Kosovën me ushtri sa më të mirë, një dorë e zezë, (padyshim dorë tradhtie) e qëllon fshehtazi dhe e vret, në natën e vonë të 21 shtatorit 1998, në Tiranë.

Image result for kolonel ahmet krasniqi

Tre tribun liberator :Ahmet Krasniqi,Ilir Konushevci ,Azem Hajdari

Ishte ky një atentat i kurdisur tradhtie, që e indinjoi opinionin e gjerë liridashës shqiptar, i cili, tek Kolonel Ahmet Krasniqi kishte mbështetur shpresën e luftës çlirimtare dhe çlirimin e definitiv të Kosovës.

 Pjesëmarrja tepër masive e njerëzve në ceremonialin e përcjelljes mortore, që iu organizua në kryeqytetin e Shqipërisë, ishin dëshmi e dashurisë dhe adhurimit të figurës madhore të Ahmet Krasniqit, ushtarakut dhe luftëtarit të devotshëm atdhetar, oficerit me përgatitjet me te larta shkollore dhe ekspertit të dëshmuar për aftësi të jashtëzakonshme në artin luftarak, që spontanisht dhe pa asnjë dilemë ia ofruan zgjedhjen Ministër i Mbrojtjes së Republikës së Kosovës dhe komandant i Forcave të Armatosura të Republikës së Kosovës – FARK, në të cilat detyra u vra me atentat, për t’u përjetësuar në dhembjen krenare duke zënë vendin e nderit në panteonin e figurave më të shquara të kombit shqiptar.



Image result for kolonel ahmet krasniqi

Ahmet Krasniqi

Kolonel Ahmet Krasniqi është autor i shumë punimeve studimore e publicistike, që janë botuar nëpër gazeta e revista profesionale. 

Gjithashtu, ka lënë të pabotuara edhe disa dorëshkrime dhe një ditar, që janë interesante dhe me interes. Nga shënimet e tij shihet se ka qenë një lexues i pasionuar i krijimtarisë letrare, ka shkruar vjersha dhe ka qenë adhurues shumë i madh i pikturës. 

Nga shokët dhe miqtë, bashkëpunëtorët dhe të gjithë ata që e kanë njohur nga afër, mësohet se ka qenë një njeri i tepër i vacant, me virtyte të larta njerëzore, human, trim i vendosur, guximtar e besnik, optimist dhe modest, një patriot i pastër, besimtar i madh në forcën e popullit të tij. Ahmet Krasniqi la pas dy fëmijët e tij Florentin dhe Teuten.


*****

Image result for Ilir (Halit )Konushefci




Ilir (Halit )Konushefci u lind më 20 qershor të vitit 1969 në fshatin Llugë ( komuna e Podujevës). Ishte fëmija i tretë i Halitit dhe nënës Nazmie. Ishte i martuar me Luljeta Ramadanin nga Ferizaj. kanë një vajzë - Nertilën. 

Fëmijërinë e kaloi në fshatin e lindjes. Shkollën fillore e kreu në fshatin Lluzhan, të mesmën në Podujevë dhe u regjistrua në Shkollën e Lartë në Ferizaj të cilën nuk arriti ta përfundojë për shkak të aktiviteteve.

Familja e Ilir Konoshevcit u shpërngul nga fshati Konushefc dhe është vendosur në fshatin Llugë të Podujevës. 

Rrjedh nga një familje me tradita patriotike ku gjatë Luftës së Dytë Botërore kishte pjesëtarë që u mobilizuan në radhët e forcave progresive. 

Kjo traditë u vazhdua edhe gjatë luftës së fundit kundër pushtuesit serb ku në radhët e para të UÇK-së, përpos Ilirit, ishte edhe vëllai i tij Saimir Konushefci, i cili dha një kontribut të madh pas legalizimit të UÇK-së në Llap, në shtrirjen, organizimin dhe furnizimin e saj. 

Ishte në moshë te re kur në Kosovë ndodhnin ngjarje të rendësishme,protesta, demonstrata, greva etj., përmes të cilave shqiptarët shprehnin qëndrimet e tyre kundër pushtetit serb, i cili pretendonte të bëhej absolut në Kosovë ne mesin e te cilave e gjejme Ilirin si në Ferizaj, Prishtinë etj.


Viti 1989 mbeti i paharruar për Ilirin; u vranë dy bashkëfshatarët (idolët) e tij, Afrim Zhitia dhe Bedri Sokoli. Në atë kohë Iliri theksonte: “Këto vrasje dhe vrasjet e tjera, do ta forcojnë edhe më shumë moralin dhe idealin tonë në rrugën e çlirimit të Kosovës”.

Fundi i viteve nëntëdhjetë karakterizohet me paraqitjen e jetës plurale, pluralizëm i cili konsiderohej si front legal i organizuar kundër synimeve nënshtruese të okupatorit, ku në këtë lëvizje Iliri dha një kontribut të jashtëzakonshëm, mirëpo, Iliri dhe shumë shokë të tij, shpejt e kuptuan se filozofia e një politike të pritjes është e pasuksesshme. 

Kështu filluan që të mendojnë për gjetjen e rrugës së mundshme për realizimin e çështjes madhore, lirisë së Kosovës, përmes luftës së armatosur. Si pasojë e kërkimit të rrugëve të tjera për çlirim, pas bisedimeve dhe konsultave të shumta me 13 maj 1992 , Ilir Konushevci , së bashku me shokët: Rexhep Uka, Selim Haziri, Naim Hyseni, Lulëzim Podvorica, Naim Haziri, Bejtush Llugaliu dhe Shaip Haziri, themelojnë grupin ilegal apolitik me emrin “Shqiponjat“, i cili do të organizohej për t’iu kundërvënë secilit që drejtpërsëdrejti rrezikonte pasurinë dhe gjërat e njerëzve në Kosovë, por duke mos lënë anash as strategjinë luftarake.. 

Kjo vërehet në betimin e dhënë, ku thuhet: “Betohem para flamurit dhe para shokëve se detyrat, të cilat i parashtron grupi, do t`i kryej me besnikëri dhe nëse është nevoja edhe jetën do ta jap për realizimin e idealit tonë”.

 Ky grup, në vitin 1993 (qershor), bie në kontakt me LKÇK-në. Edhe pse në mes tyre kishte disa dallime të vogla sa i përket mënyrës së organizimit, megjithatë gjendet mënyra për bashkëpunim, sepse të dy palët mendonin se çlirimi i Kosovës mund të realizohej përmes luftës së armatosur.

 Njësiti “Shqiponjat“ pranon që t`i ndihmojë ata në shpërndarjen e organit të LKÇK-së “Çlirimi”. Ky bashkëpunim zgjati gjer nga fundi i vitit 1993 dhe fillimi i vitit 1994.

Image result for Ilir (Halit )Konushefci

Ilir Konushevci

Në qershor të vitit 1996 ky njësit bie në kontakt përmes Rrustem Mustafës - Remit, me komandant Zahir Pajazitin dhe nga ajo kohë ishte vazhdimisht krah për krah me të. Zahiri thoshte: “Ia kam lakmi Ilirit për qëndrim, guxim dhe sakrificë”.

Pas vrasjes se Zahirit, Hakifit dhe Edmondit më 31 janar 1997, në fshatin Pestovë afër Vushtrrisë, me sugjerimin e shokëve (Selim Haziri, Naim Hyseni dhe Naim Haziri), kalojnë në ilegalitet në një banesë në Prishtinë për disa ditë dhe nga këtu vendosin që të kalojnë në Shqipëri. 

Nga ajo kohë, Iliri, në rrethanat e krijuara në Shqipëri, ndryshoi formën e veprimit të tij, por duke mos u larguar asnjëherë nga betimi i dhënë për të luftuar gjer në fund për çlirimin e Kosovës. 

Image result for Ilir (Halit )Konushefci

Ilir Konushevci dhe Dr.Hazir  Mala 

Atje filloi të bashkëpunojë me bashkëluftëtarët e Zahirit, si me Adrian Krasniqin, me të cilin ishte i pandarë deri në vdekjen e Adrianit., Qerim Kelmendin, Mujë Krasniqin, Ismet Abdullahun, Murat Ajetin etj. 


Ilir Konushevci  në Shqipëri punoi në furnizimin me armatim në nivel të vendit, detyrë e cila ishte shumë e vështirë. Këtë detyrë e kryente kryesisht me Ardian Krasniqin (pas vrasjes së Luan Haradinajt). 

Pasi formuan rrjetin e bashkëpunëtorëve, Iliri dhe Ardiani disa herë erdhën në Kosovë, me qëllim të riorganizimit të radhëve të UÇK-së, si dhe koordinimit të punëve me rrethet e tjera, sepse pas vrasjes së Zahir Pajazitit shumçka nuk ishte si më parë. 

Pas vdekjes së Zahirit, Iliri e përfaqësonte ZOLL-in në Shtabin Qendror.

Me 16 tetor 1997 vritet dhe Ardian, gjate nje sulmi te Stacionit te policisë serbe në Kliqinë të Pejës. 

Vrasja e tij ishte një humbje e madhe për shokët, për UÇK-në e veçanërisht për Ilirin, sepse ata pos të tjerash ishin edhe shokë të pandarë të aksioneve. 

Pas këtij rasti, Iliri ngarkohet nga shokët me rolin kryesor për sjelljen e armatimit në Kosovë. 

Gjatë gjithë kohës sa punoi në këtë detyrë, ai hyri në Kosovë mbi tridhjetë herë, duke sjellë armatim të llojllojshëm, nga armët e brezit e deri tek armatimi kundërtank. Iliri, pos që punoi rreth furnizimit me armatim, kontribuoi shumë edhe në sjelljen e eprorëve profesionistë në radhët e luftëtarëve të lirisë.

Kur pritej që përmes Ilir Konushevcit  në Kosovë të futeshin oficerë të lartë për në UÇK, kur në Kosovë zhvilloheshin ofensiva të ashpra dhe të cilat paralajmëronin një luftë frontale, atëherë kur pritej dhe kërkohej më së tepërmi sjellje e armatimit, derisa ishte duke kryer si çdo herë detyrën e tij me përkushtimin më të madh, u vra në mëngjesin e hershëm (rreth orës 2:00) të datës 9 maj 1998 atje ku me se paku pritej, në një pritë të organizuar nga dora e zgjatur e pushtuesit serb, së bashku me mjekun Dr.Hazir Mala, derisa udhëtonin për në Bajram Curr, me një kamion të ngarkuar me armatim. 

Vrasja e Ilirit shkaktoi një humbje të madhe për tërë vendin e në veçanti për UÇK-në dhe Shtabin e saj Qendror. Dëshmori Ilir Konushevci në radhët e UÇK-së shkroi rreshta të pashlyer në historinë tonë kombëtare, ishte ndër themeluesit e UÇK-së në Llap dhe është njëri ndër themeluesit dhe mbështetësit e sektorit të logjistikës për UÇK-në në përgjithësi dhe per ndere te Tij Komanda e Logjistikës së TMK-së, me krenari e mban emrin Tij...



“Mbrëmjen e 8 majit 1998 Ilir Konushevci, miku i tij, mjeku tropojan Hazir Mala dhe një pjestar i UÇK-së që shërbente si shofer, ishin nisur me një kamion me armë në drejtim të Bajram Currit. 

Për të shmangur ekspozimin dhe kontrollet e policisë ata janë nisur sapo ka rënë nata dhe zgjodhën rrugën e vështirë të Qafë Malit. 

Rreth orës 02.00 pas mesnate, kamioni ka ndeshur në një pengesë që u kishte bllokuar rrugën sapo kalon fshatin Miliskajë. 

Një grup personash të armatosur ka qëlluar drejt kamionit, nga një shkëmb i thepisur anës rrugës, duke plagosur shoferin e kamionit dhe kosovarin Ilir Konushevci.

Si rezultat i zjarrit të hapur nga Konushevci është plagosur rëndë dhe më pas ka gjetur vdekjen një nga autorët e pritës, i cili më pas rezultoi se ishte nga Tropoja. 

Shoferi i kamionit është tërhequr duke hapur zjarr në një pozicion më të sigurt dhe ka mundur ti mbijetojë pritës.


Image result for Ilir (Halit )Konushefci

Dr.Hazir Mala 

Ndërsa mjeku 60-vjeçar Hazir Mala ka hedhur mbi shpinë Konushevcin e plagosur dhe është nisur drejt fshatit më të afërt për të kërkuar ndihmë. 

Mjeku Mala ka ecur për më shumë se një orë me Konushevcin e plagosur mbi shpinë, deri sa ka ndeshur serish në autorët e pritës. Këtë radhë sulmi ndaj tyre ka qenë vdekjeprurës dhe trupat u janë bërë shoshë nga plumbat.

Vrasësit janë mundur të fshehin gjurmët, duke i hedhur trupat e masakruar të dy dëshmorëve të UÇK-së poshtë një ure, dhe mëpas i mbuluan me gurë.

Image result for Fatmir Haklaj

Fatmir Haklaj 

Mediat shqiptare të kohës raportojnë se Fatmir Haklaj është njoftuar për vrasjen dhe ka shkuar në vendngjarje. 

Të vrarë ishin miku i familjes Ilir Konushevci, dhe mjeku Hazir Mala, babai i shoferit të tij, Arjan Mala.

Sipas këtyre raportimeve, kur merr vesh se në Bajram Curri po atë natë ka patur një tjetër të vrarë (Agim Demiri), atëherë Fatmir Haklaj bën lidhjen mes viktimës dhe pritës së Miliskajës.

Për Fatmir Haklajn, sipas medieve shqiptare, nuk kishte më dyshim se Demiri kishte qenë autor i pritës së Miliskajës, dhe për këtë shkak u hakmor aty për aty, duke i vrarë dhe të vëllain, Bislim Demirin, në qytetin e Bajram Currit. 

Vrasja e dy dëshmorëve të UÇK-së, Konushevcit dhe Malës, vazhdon të jetë e pazbuluar nga organet e drejtësisë.

– Kush ishte vënë në dijeni për lëvizjen e kamionit me armë drejtë Tropojës atë natë?

– Kë kishte takuar Mërgimi në kryeqytet përpara se të nisej drejt Bajram Currit?…etj.etj. Edhe pas 20 vjetësh ngjarja e Miliskajës mbetet e mbuluar me mister!


Related image

Izet Haxhia 

“Autorët e vrasjes së Ilir Konushefcit dihen kanë qenë vëllezërit Bislim e Agim Demiri dhe disa të afërm të tyre. Bislim Demiri ka qenë një bashkëpunëtor i njohur i UDB-së serbe që në kohën e embargos ndaj Jugosllavisë, kohë kur ky person hynte e dilte lirshëm ne Kosovë duke bërë kontrabandën e naftës, por e rëndësishme është të dihet se kush ishin urdhëruesit e kësaj vrasje. Ilirin kam pasur fatin ta takoj tek kulla e Haklajve në vitin 1998 dhe në bisedë e sipër, ai i zemëruar tha se ose do më vrasin ose do t’i vras ata në Tiranë dhe kishte fjalën për grupin e “Rognerit” të cilët po i nxirrnin njëmijë pengesa në furnizimin me armë të luftëtarëve në front të UÇK-së. Si duket grupi i Rognerit u tregua më i shpejtë me ndihmën e Klosit dhe e eliminuan këtë luftëtar te madh, patriot e të ndershëm te Kosovës”,- u shpreh Haxhia.

Iliri ishte kala ne vete ,dhe njeriu me besnik qe kishte struktura e UÇK-se, sepse ai vepronte si urë lidhëse dhe ne afrimin e bashkëpunimin e te gjithë atyre veprimtarëve që donin të rreshtoheshin ne luftën e UÇK-së, dhe kjo nuk i shkonte në favorë armikut , por edhe disa individëve apo grupeve qe vetën e quanin „komandantë te SHP“e qe kryesisht qëndronin ne Tirane dhe disa vende te perëndimit.

Ku ishte SHIK i Shqipërisë, por edhe ai i Kosovës që nuk e parandaluan vrasjen e tij, ku janë këto shërbime qe edhe sot e kësaj dite nuk dhanë informacion para familjes dhe organëve te drejtësisë së Kosovës se  kush dhe pse u vra Ahmet Krasniqi ,  Ilir Konushevci e Hazir Mala!?

Pse dhe ku humbi pa gjurmë kamioni me plotë armatim dhe dy punëtore te SHIK-te, qe ishin ne përcjellje te komandantit e te cilët janë te njohur për shikistin  Fatos Klosi.

Nëse ! Me te vërtet nuk dine asgjë atëherë del se nuk kanë funksionuar dhe punuare ne shërbim te ruajtjes se integritetit te shtetit dhe figurave me ndikim ! 

Atëherë linde pyetja, për cilin shërbim kane punua , nëse për këtë vrasje dhe vrasjet e tjera qe janë bë nuk dine asgjë!?

Ku janë institucionet e dy vendeve qe edhe pas 20 viteve nuk kanë filluare as te vetmin hetim për zbardhjen e vrasjeve makabre!

Pse gjate gjithë këtyre viteve u tentua qe te zbehet dhe minimizohet veprimtaria e tyre nga ata „komandantë e përfaqësues politik te UCK-se“ duke mos bere as edhe një hape ne prezantimin e veprimtarisë se tyre para opinionit , por edhe ne ndriçimin e vrasjeve!

Pse informimi i mbare opinionit Shqiptare nga RTK-se, por edhe mediume te tjera nuk ka qene ne nivelin dhe transparencën e duhur , duke mos i dhënë hapësire sikur ne raste te atyre dëshmorëve qe ishin pjese e strukturave te LPK-se apo edhe te LDK-se.Kjo është e turpshme ! Dhe le shume për te dyshuare!

Ku janë ata „komandantë dhe përfaqësues politik te UCK-se“ te cilët nuk përkulen para varrit te tij ne Tirane tani e 20 vite .

Jo jo ! ju „komandant e përfaqësues politik te UCK-se“ por edhe institucione te vendit nuk e dini as për familjen e tyre ku jetojnë dhe si , sepse ata nuk ishte vegël dhe nënshtrues të ideologjive dhe politikave destruktive te disa nga udhëheqësit e partive politike qe ishin përçarëse ne mes te popullit . 

Ata ishin të drejtë dhe të përkushtuare për ta çuar amanetin e bashkëluftëtarëve, por edhe te gjithë atyre qe ne kohëra te ndryshme u flijon për lirin te cilën e gëzojmë ne sot.

Pse heshtni ! Ju institucione te Kosovës qe lirinë ua sollën mijëra dëshmorë me sakrificën dhe gjakun e tyre! 

Veproni se e keni obligim kombëtare e kushtetues, veproni me drejtësi për ta ndalur dhimbjen dhe lotët e fëmijëve të tyre dhe shume nenave e fëmijëve te tjerë..veproni sa nuk është bere vone se do te ju bie mallkimi ne fëmijët tuaj .

Ahmeti, Iliri ,Haziri etj.ishin dhe do te mbesin gjithmonë ne zemrat e popullit te cilët dine ta nderojnë dhe respektojnë kontributin e tyre  për lirin e Kosovës ....

Flori Bruqi

Web faqja “Zemra shqiptare.net” është një blog antishqiptar

Web faqja “Zemra shqiptare.net” është një blog antishqiptar që editohet nga njëfarë ekstremisti dhe terroristi antishqiptar nga Shkodra, m...