Nga Fatmir Terziu - Me ty baba, çdo çast vjen drita

(Babait tim të dashur Dail Terziu në ditëlindjen e tij)

Rruga nga shtëpia deri tek kafeneja e Teatrit “Skampa”

është rruga e mëngjeseve të tua. Doktori

më i kualifikuar për shëndetin tënd baba...

Sa herë që dëgjoj pas telefonit, hapat e tua në rrugë

dhe ndjej zhurmën e makinave,

ndjej ecjen tënde,

perceptoj qytetin që lëviz, ndaj bëhem erë

se e di edhe ti je nisur drejt kafenesë,

e di që je më mirë.

Të shoh Ty baba, shoh qytetin që më pas më duket,

si një kompozim i bardhë dhe fluror resh.

Hapësirave pa fund dixhitale, pastaj,

hapësirave gri që shtrojnë qilimin e mallit,

hapësirave të murmurta të përshpirtjes për së gjalli,

u largoj astarin e lotëve dhe gjuhën jeremçe

është urimi i ditëlindjes për babanë e dashur nga djali,

përmalluar nga kujtimi i një jete.

Urimi i ditëlindjes tënde baba është këngë në korr...

vitet e tua plot vrull, me djem e vajza, nipër e mbesa shumë,

ndër sy ta sjellin nga larg si në një ekran

rruga të hapet dhe bëhesh më i fortë se kurrë,

kur dëgjon ‘Ky urim është për gjyshin, babanë!”.

E di baba, je kaq i lumtur këtë çast,

qesh dhe thërret nga rruga, shtëpia, kafeneja

je tejpërtej i përshkueshëm nga lumturia,

tejpërtej i ndjeshëm je nga gëzimi që dëgjon zërra dhe sheh fytyra,

ja qyteti u zgjua, festohet ditëlindja,

me ty baba, çdo çast vjen drita.  

Cingërrimë përmallimi

Jam duke rrëkëllyer gllënkën e parë të kafes,

teksa cingërron celulari im.

Ndihet drithërima. Pastaj një melodi. Është një këngë mërgimi,

e zgjedhur nga qindra të tjera,

dhe ashtu me sytë nga numri në ekran,

më duket se ndjej babanë,

teksa lëviz gishtat e tij të rrudhur,

e zërri pastaj ma sjell pranë.

Sy, veshë e buzë bëhen palë për një çast

pranë celularit. ‘Mbrëmë nuk na telefonuat’.

‘U bëmë merak’. ‘Unë dhe mamaja

nuk fjetëm gjumë’. ‘Na mbytën ëndrrat.’

‘Fëmijët si janë?’ Dhe lotët bëjnë punën e tyre...

Celulari oshëtinte në kafenenë zhurmëplot

në zemër të Londrës,

si për ta fshehur syrin e përmallur që derdh lotët

në sy të botës.

Janë lotë të një kohe tjetër,

pa sofër të shtruar në mes të shtëpisë, pa nënën, pa babanë;

ç’mungonte nga melodia e këngës së mërgimit, tani

loti e tejçon matanë.

Më përhumbi gllënka e fundit e kafesë, mes Londrës...

Kur papritur dëgjova një zë si shkrepëtimë nga qielli:

-          Babai? Është mirë, të bën të fala...

... dje piva kafenë me të tek Kalaja.