NGA THOMAS SCHMOLL 
Komandanti i luftës në Kremlin tregon se ku të çon megalomania. Rusia në shekullin e 20 – të, çdo ditë bombardon veten gjithnjë e më shumë. Edhe Kina po kërkon "dialog", të cilin Putin e sheh si të pamundur. Për të mbijetuar politikisht, atij i duhet suksesi në fushën e betejës. Por kjo nuk është në dukje - as me anë të një bombe atomike.Ajo që dyshohej më parë tani është e sigurt: Vladimir Putin i është dorëzuar megalomanisë. Poshtëria e tij, përbuzja ndaj qenieve njerëzore dhe gënjeshtrat propagandistike kanë arritur një nivel që të kujton Hitlerin. Për të kuptuar cinizmin e tij, duhet të merren parasysh arsyet e supozuara, pse ai pushtoi Ukrainën dhe cilat janë synimet e tij tani. Putin supozonte se ishte i rrethuar nga NATO dhe donte të largonte të dyshuarit "neo-nazistë" dhe "të varurit nga droga" nga qeverinë e Kievit - një tjetër ëndërr e çuditshme. Asgjë nuk ka mbetur nga qëllimet e tij, për fat të mirë ai nuk arriti të nënshtrojë dhe të zhdukë Ukrainën.
Kjo është arsyeja pse luftënxitësi hartoi një plan të ri perfid. Ai i lejon ukrainasit në Donbass të votojnë në pseudo-referendume nëse ata "duan të kthehen në shtëpi në Perandorinë Ruse", por nuk pret rezultatin sepse "po" tashmë është vendosur. Nëse ushtria ukrainase dëshiron të rimarrë zonat e aneksuara duke përfshirë Krimenë - edhe nëse ia dalin me armë të rënda nga Gjermania - atëherë tirani në Kremlin do të shpallë se është një sulm në territorin kombëtar rus, se vendi i tij duhet të mbrojë veten dhe për këtë arsye, qindra mijëra thirrje për armë. Agresori deklaron se është i sulmuar - kjo është çmenduri.
Ikja nuk është shenjë rezistence, por jetike
Brenda vendit, Putini gradualisht do të vihet nën presion dhe tashmë ka shenjat e para. Lufta shpejt arriti në klasat e larta urbane. Pavarësisht dënimeve drakoniane, të rinjtë në veçanti po protestojnë kundër masakrës në Ukrainë. Putini ka krijuar një vend thellësisht të korruptuar. Fluturimi i të rinjve nga Rusia, vrapimi për bileta avioni, nuk është një shenjë e patëmetë e pacifizmit dhe rezistencës ndaj shtetit. Është një gjë të mbështesësh luftën në sondazhe - qoftë vetëm për arsye të përshtatshme - por është tjetër gjë, të takosh një kundërshtar shumë të motivuar në front dhe të sakrifikosh jetën tënde, për ëndrrën perandorake të një megalomani.
Ashtu si në RDGJ dhe diktaturat apo autokracitë e tjera në historinë e fundit, njerëzit e heshtur janë bashkëpunëtorë pasivë, edhe pse shpesh kundër vullnetit të tyre. Është një konsideratë jetike: a ia vlen rezistenca si individ kundër një pushteti suprem shtetëror, nëse të duhet të kalosh vite në burg dhe me protesta nuk arrin asgjë? Edhe rusët e dinë se jeta është shumë e shtrenjtë, për të vdekur në fushën e betejës për një mini-Hitler. Edhe kriminelët do të preferonin të vuanin dënimet e tyre, sesa të shënjestroheshin nga tanket ukrainase.
Lërini të tjerët të vdesin për Putinin-Putini e ka kthyer Rusinë në një kleptokraci, një shtet si mafioz, një sistem thellësisht të korruptuar, me një elitë egomaniakësh në dukje të paprekshëm. Kjo u tregua, për shembull, në sjelljet e djalit të zëdhënësit të Kremlinit Dmitry Peskov, i cili me sa duket ra në kurthë, pas një telefonate të rreme nga dikush që paraqitej si punonjës i një agjencie rekrutimi. “Duhet të kuptosh që emri im është Peskow”, prandaj ai “natyrisht që nuk do të rekrutohet” dhe nuk do të shkojë në front. Megjithatë, Peskov është ai që ngërthen ditë për dite nga marrëzitë e Putinit, për domosdoshmërinë e luftës. Por sipas tij, të tjerët duhet të vdesin për të.
Pavarësisht se ka shpenzuar qindra miliona dollarë për propagandë dhe për t´i sjellë median në linjë të tij, Putini nuk ka arritur kurrë t'u japë aspiratave të tij perandorake, një superstrukturë ideologjike, për të cilën do të ia vlente të vdisnin ose të gjymtoheshin. Ajo që ka vërtet rëndësi në Rusi është pasuria, një makinë e zbukuruar, pushimet jashtë vendit dhe rrobat e markës - por kaq. Fjalimi i herëpashershëm i lodhshëm i tij, duke mos e quajtur luftën luftë, duke parakaluar trupa në Sheshin e Kuq dhe për të përkujtuar - në të vërtetë - arritjet gjigante ushtarake të Luftës së Madhe Patriotike, nuk mjafton për të formuar një ushtri vullnetarësh. Fanatikët në “Republikat Popullore” janë pakicë, mercenarët e Vagnerit vrasin për para.E gjithë kjo gjithashtu minimizon rrezikun e përdorimit të një bombe atomike. Yevgeny Popov, një deputet besnik i Putinit, tha së fundmi: "Nuk do të jemi të parët që do të sulmojmë shtetet perëndimore, nuk do të organizojmë një masakër bërthamore në botë". Armët bërthamore do të përdoreshin "vetëm si përgjigje" ndaj një sulmi bërthamor kundër Rusisë - por kjo nuk ndodhi kurrë dhe nuk është në dukje. Putini i vetëm nuk mund të dërgojë askund armë bërthamore. Një bombë e vetme bërthamore, qoftë edhe me efekt të kufizuar, nuk do të bënte shumë ushtarakisht. Nëse rusët ndezin disa, ata do të digjnin ushtarët e tyre me ta. Përveç kësaj: Kina dhe India nuk do të (nuk mund) të qëndronin më në krah të Rusisë pas hedhjes së një bombe taktike bërthamore.
Eksodi e përshpejton rënien
Komandanti rus nuk do ta kthejë rrjedhën në vijën e frontit edhe nëse dërgon 300,000 trupa. Deficitet e ushtrisë nuk janë zhdukur: humbjet e njerëzve dhe materialeve janë të tmerrshme, udhëheqja ushtarake - ose më mirë: ajo që ka mbetur - lëviz sipas gjykimit të të gjithë ekspertëve taktikisht në nivelin e Luftës së Dytë Botërore. Edukimi juaj është i paimagjinueshëm. Aftësitë për të koordinuar një sulm në tokë, në ajër dhe në ujë janë të ulëta. Perandoria e mundshme e Putinit është një vend teknikisht dhe intelektualisht në zhvillim. Nataliteti është i mjerueshëm, popullsia ka vite që po zvogëlohet, gjë që vetëm sa përshpejtohet nga eksodi i qindra mijërave që nuk kanë dëshirë për diktaturë dhe luftë.
Për sa i përket politikës së jashtme, gjërat gjithsesi po bëhen të ngushta për Putinin. Kina po bën thirrje që të arrihet një armëpushim përmes "dialogut dhe konsultimeve" dhe një zgjidhje "që merr parasysh shqetësimet legjitime të sigurisë të të gjitha palëve". Ky është një paralajmërim për Rusinë, që të mos e bëjë atë më keq seç është tashmë. Turqia, e cila deri më tani ka treguar mirëkuptim për Rusinë, refuzon zyrtarisht "referendumet e njëanshme" që prekin territorin e Ukrainës. Edhe Koreja e Veriut e vlerësoi mesazhin, se nuk donte të dërgonte armë në Rusi. Kjo mund të jetë një gënjeshtër, por është ende një deklaratë kundër Moskës.
Putini po humb. Fundi i tij është afër, po bëhen shumë gjëra që ai të mund të mbajë veten brenda vendit. Përveç nëse - dhe kjo është gjithçka që i ka mbetur – ai do të vendosë një diktaturë të modeluar sipas Koresë së Veriut. Më pas ai do të mbetej kreu i Kremlinit, por do ta shkatërronte vendin e tij edhe më shumë se më parë. Ruajtja e një regjimi terrori, lufta, financimi i bukës dhe cirkut të tillë, kushton miliarda dollarë dhe përfundimisht çon në shkatërrim dhe paqëndrueshmëri politike. Shpresojmë që herët a vonë Rusia do të përjetojë orën e saj zero, ashtu siç duhej ta bënte këtë Gjermania, e cila duhej të të fillonte nga e para pas Luftës së Dytë Botërore. Kjo do të ishte një mundësi e madhe, që vendi të mbërrinte më në fund në shekullin e 21-të.
